თემის საბეჭდი ვერსია

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Oct 15 2007, 12:56 PM

ყოველთვის რთულია ცოცხალი საზოგადოების შიგა სამყაროში რაიმე სიახლის დანერგვა ან ძველის მოშლა, ან შეცვლა, რეფორმაციის ორი სახეა ყველაზე ცნობილია ევოლუცია და რევოლუცია, ცვლილებათა ეს სისტემები, დროითი განზომილებით არ განსხვავდება მხოლოდ, ერთი ფრიად ნელა და გეგმაზომიერად მიმდინარეობს, მეორე სწრაფია და ქაოტური. ამიტომაცაა რომ რაც დრო გადის და კაცობრიობის საყოველთაო გამოცდილება იზრდება, იზრდება ამასთანავე გამოცდილება მებრძოლი ეკლესიისა და შიგა ჩამოყალიბების, კანონიკური ევოლუციის პროცესს გადის.

ეს პროცესი კი უფრო მტკივნეული მაშინ ხდება, როდესაც ცვლილებები სწრაფად ხდება და ბევრი სიახლე ერთდროულად და გაუაზრებლად ცდილობს ეკლესიის შიგა სამყაროში შეღწევას, ასეთ "კულტურულ აგრესიას", ხშირად საპირისპირო უკიდურესი კონსერვატიზმი მოყვება, დევიზი "ყველაფერი ახალი წინსვლის ნაყოფია", იცვლება "ყველაფერი ძველი უცვლელია"!

არადა ეკლესიისათვის არასოდეს იყო უცხო აკრიბიიდან, რაც არის სიზუსტითი სწავლება დოგმატიკისა და უძირითადესი კანონიკის შესახებ, რომლებიც მუდამ უცვლელნი რჩებიან, როგორც ფუნდამენტი ქრისტიანული მოძღვრებისა) იკონომიამდე სვლისა, რომელიც გაიგება, როგორც შეწყალება, როგორც დაშვება და თუნდაც როგორც მიზეზ-შედეგობრივი ცვლილება; თუმცა თავიდანვე უნდა განსხვავდეს რაა დაშვება ( შეწყალება) და რაა ის ევოლუციური, განვითარების გზით მოტანილი ცვლილება და სად იწყება აკრიბია.

დაშვებაა ის რომ ნათლობა დღეს თავზე წყლის დასხმით ხდება და არა სრული შთაფვლით, ის რომ ავადმყოფს მარხვა არ მოეთხოვება და ა.შ. მაგრამ რა შეიძლება მივიჩნიოთ ცვლილებად და რა ადგილობრივ ტრადიციად?
არის თუ არა ცვლილება მართლმადიდებელი ეკლესიიის ცხოვრებაში ჩვენს და ეკლესიებში მიღებული სხვადასხვა ტრადიცია? მაგალითისათვის სიის მიხედვით მოვიყვან ამ განსხვავებებს, და ვნახოთ რა არის ისინი ევოლუცია-წინსვლა თუ დათმობა-შეწყალება-დაშვება, დროებითი და ლოგიკური, მაგრამ არა საყოველთაოდ მისაღები?

აქ უკვე ბევრჯერ განხილული სკამების არსებობის ფაქტი

უწვერულ მღვდელთა ყოლა

შეუმოსავი გადაადგილება ქალაქში მცხოვრებ სასულიერო პირთა ( ან კათოლიკური შავი პერანგით სიარული, რაც ასე ახასიათებს რუმინელ, ბერძენ, ამერიკელ და სხვა მართლმადიდებელს ),

ქალთა თავდაუბურავი ლოცვა ტაძარში, რომელიც ლამის ბუნებრივი მოვლენაა რუსულ და ქართულ ეკლესიათა გარდა, შეიძლება თუ არა თავსაბურავი "ამოვარდეს" საეკლესიო პრაქტიკიდან? და საერთოდ, ვინ და როდის უნდა დაიბუროს თავზე? აქაც აზრთა სხვადასხვაობაა...

სანთლების ტრადიცია, რომელიც საბერძნეთში საერთოდ მეორეხარისხოვანია და ეკლესიის ბოლოს, სპეციალურად გამწოვდაყენებულ სასანთლეებით ამოიწურება, არანაირი სასანთლე ხატების წინ და ა.შ. კათოლიკებში საერთოდ ელექტრონული სანთლებია.

ოჯახის "დაგეგმარების" საკითხი, იგივე კათოლიკებმა ლამის ლეგალიზაცია მოახდინონ პრეზერვატივებისა, რათა რამენაირად წინ აღუდგნენ მუდმივად მზარდ აბორტთა რიცხვს.

ჩვენთან უკვე ბევრჯერ განხილული სხვა ქრისტიანული აღმსარებლობიდან მოქცეულთა საკითხი, რომელიც ასე ცვალებადია არამარტო სხვდასხვა ეკლესიებში,და არა მხოლოდ ქვეყნების მიხედვით, არამედ მოქცეულთა რიცხვის მიხედვითაც, ანუ შეიძლება ერთი თუ მოექცა სრული ნათლობით მიიღონ, ხოლო თუ ასი, სინანულით...

კათოლიკურ, პროტესტანტულ და სხვა აღმსარებლობის ტაძრებთან, მათ წევრებთან ურთიერთობის საკითხი...

სახელმწიფო წყობასთან, მეცნიერულ განვითარებასთან, ტექნიკურ წინსვლასთან და სხვა ბევრს რამესთან დაკავშირებული ცნობილი შეუგუებლობა, რომლებიც საღდება "მებრძოლ მართლმადიდებლობად", ეს ყველაფერი სწორედ ის თემებია, რომლებზეც ყველაზე მძაფრი კამათები იმართება ხოლმე ფორუმში, აქ კი მინდა ერთგვარი ჩამოყალიბებული სახე მივცეთ, რაა დაშვება, რაა ტრადიცია ( ანუ არც დაშვებაა და არც საყოველთაო კანონი) და რაა აკრიბია ( ანუ ყოვლადუცვლელი კანონი),რათქმაუნდა თქვენი დახმარებით და თქვენთან ერთად!

იხარეთ,

კაიროსი!

პოსტის ავტორი: კანონისტი თარიღი: Oct 15 2007, 01:00 PM

KAIROS
შენ გაიხარე

ვაპირებდი ამ თემის გახსნას

რომ მოვიცლი, შემოგიერთდებით

პოსტის ავტორი: თამარი_ცქნაფო თარიღი: Oct 15 2007, 01:03 PM

ასეთი სტატია დავბეჭდეთ სათაური ჰქონდა ასეთი


პლაგიატებო!

პოსტის ავტორი: მნათე თარიღი: Oct 15 2007, 01:07 PM

კაიროს, რა შესანიშნავი შემოთავაზებაა

მინდა აქვე აღვნიშნო ჩემ მიერ არაერთხელ აღნიშნული, რომ - ემპირიული ფაქტორის ზემოქმედება ეკლესიაზე იმდენადაა დასაშვები - რამდენადაც ხელს უწყობს იგი ეკლესიის დროში მოქმედებას, გამომდინარე იქიდან რომ ეკლესია დროში არსებობს - ხოლო დრო ამ უკანასკნელში პოულობს საზრისსა და აღსრულებას...

ეპოაქალური ნაშთები, შემდგომ საუკუნეებში პროსტატსდ არ უნდა გადაიქცეს და ამით მისიონერობას ხელი შეუშალოს...

დანარჩენზე შემდეგ დავწერ, მაგრამ ვფიქრობ უფრო მეტი საწერი შენ გექნება

დიდი სიყვარულით

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Oct 15 2007, 01:08 PM

ნუ აოფებ და მე ახლა ამ წუთში,პირდაპირ კომპიუტერთან მოვიფიქრე და დავწერე; ხოლო ეგ სტატია გასაგები მიზეზების გამო საერთოდ არ მინახავს, თუ გაქვს რამე, გვაჩვენე, წავიკითხავთ

კანონისტ, უნდა შემოგვიერთდე აბა!

სხვათაშორის, ბუმისის წიგნის მესამე თავი ამ საკითხს ეთმობა, ვისაც ხელი მიგიწვდებათ გირჩევთ წაიკითხოთ,

დროებით,

კაიროსი!




ვინ დაიჯერებს ახლა ამის დამწერი, რომ არასრულწლოვანია?

შენ გაეზარდე ეკლესიას

პოსტის ავტორი: გლახა თარიღი: Oct 15 2007, 01:15 PM

KAIROS
ნამდვილად საინტერესო საკითხია და მინდა ყურადღებით მოვისმინო ამაზე მსჯელობა.

მოკლედ მაბნევთ....

პოსტის ავტორი: ზებედე თარიღი: Oct 15 2007, 01:16 PM

იქნებ ვინმემ ამ სიტყვების განმარტებები დაწეროთ?

პოსტის ავტორი: მნათე თარიღი: Oct 15 2007, 01:22 PM

სრულყოფილი თანაც

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Oct 15 2007, 03:07 PM

ვცადე შინაარსი მაინც გადმომეცა , გავიმეორებ:

აკრიბია



იკონომია




მე შემდეგ კი ცალკე გამოვყავი ტრადიცია, რომელიც არც კანონია და არც მისგან გადახვევა, არამედ ადგილობრივი წეს-ჩვეულება.


ახლა სრულყოფილების რა მოგახსენოთ და ბუმისის წიგნიდან მოვიტან ამონაწერს:"აკრიბია (სიზუსტე) ეს არის ოფიციალურად აღიარებული და მსოფლიო კრებათა მიერ დადასტურებული საეკლესიო ტრადიცია,რომელიც წარმოადგენს მართლაღმსარებლობისა და მართლმოქმედების, სწორი და ზუსტი რწმენისა და ცხოვრების საფუძველს. აკრიბია წარმოადგენს ასევე კრიტერიუმს, რომლის მიხედვითაც კაცი განსჯის რწმენას და სიტყვებს, საქმესა და მოქმედებას ან ცხოვრების წესს,საკუთარსაც და სხვისასაც"

"იკონომია-საეკლესიო შემწყნარებლობა-არის კანონთა აკრიბიიდან, კომპეტენტური და ქრისტიანული პოზიციიდან-დროებითი და ლოგიკური გადახვევა (დოგმატურ მცნებათა დაურღვევლად), რაც მიმართულია ეკლესიის წიაღში და მის გარეთ არსებულ ადამიანთა ცხოვნებისათვის" ( პ. ი. ბუმისი "კანონიკური სამართალი" გვ. 42, თბილისი, 2007)

დროებით.

კაიროსი!


პ.ს.

ახლახანს მომაწოდეს "საპატრიარქოს უწყებანი"დან სტატია ამ საკითხზე


............................................................................................................


აკრიბია და იკონომია

აკრიბია და იკონომია დოგმატური ღვთისმეტყველების ორი უმნიშვნელოვანესი ტერმინია.
იმისათვის, რომ გავიგოთ არსი ამ მცნებებისა, მისი ძირები უნდა ვეძებოთ მართლმადიდებლურ სწავლებებში, ტრადიციასა და პრაქსისში (პრაქტიკაში).

კანონიკური აკრიბია

`აკრიბია~ არის მკაცრი დაცვა მართლმადიდებლური ჭემარიტებებისა. იგი თავისი არსით, ისევე როგორც თავის მოწოდებით, სწავლებებით თუ მოთხოვნებით, ნათლად გამოკვეთილი მოძღვრებაა, რომელიც ოფიციალურად ჩამოყალიბდა და კანონიკურად დაინერგა ეკლესიის მიერ და პირდაპირ მიემართება ეკლესიის რწმენას (ორტჰო-დოხიე) თუ პრაქსისისს (ორტჰო-პრახიე).
ეს ნიშნავს, რომ ეკლესიისა და მისი წევრებისათვის, რომლებიც სრული შეგნებით ეკუთვნიან მას, აკრიბია არის მკაცრად განსაზღვრული მიმართულება. იგი ზუსტად და მკაფიოდ მიუთითებს ჭეშმარიტების საფეხურებს, რათა ეკლესიის ყველა წევრმა აღიაროს და გაითავისოს ის სწავლებანი, რაც მკაცრად და საბოლოოდ არის ჩამოყალიბებული და რომლის ყველა დამახინჯება ბიძგს იძლევა სხვადასხვა ხარისხითა და კატეგორიით ეკლესიის სხეულის ჩათრევისა, მისი მიტაცებისა თუ მისგან განშორებისა.
ქრისტიანული მოძღვრების ნებისმიერი გადაგვარება პასუხისმგებლობას აკისრებს ყველას, ვინც გაბედავს და შეეხება მას, რაც, ამავე დროს, სასჯელსაც ითვალისწინებს. ყოველივე ეს ბუნებრივია და თავიდან ვერ ავიცილებთ, რადგან ეკლესიის ცხოვრება `თავისთავად~ ხელშეუხებელია და ის ასევე უნდა დარჩეს.
შესაბამისად, საკამათოც კი არ არის, რომ აკრიბია ფუნდამენტალურად და პრინციპულად, სარწმუნოების საკუთრებაა, რომლის ყველა ფორმულაცია ჩემოყალიბებულია საეკლესიო კრებების კანონებში, ეკლესიის წმინდა მამების მიერ. აქედან გამომდინარე, ეკლესიის მიერ ჭეშმარიტი რწმენიდან ნებისმიერი გადახვევა განიხილება, როგორც უდიდესი `ღალატი, მუხანათობა და მკრეხელობა ღვთის წინაშე~.
ადრინდელი ეკლესიის ეპოქაში, პირველ სამ საუკუნეში და ასევე შემდეგშიც, ყველა კომპრომისი და განხეთქილება სარწმუნოების სფეროში განიხილებოდა, როგორც გამომჟღავნება ერესის კვალისა, რაც აკრიბიის თანახმად, შეუწყნარებელია.
ორიგენეს პერიოდიდან, მანამდეც და მის შემდეგაც, ეკლესიამ განიცადა დიდი ერესებისა და სქიზმების პერიოდები, რამაც უჩვეულო მასშტაბებს მიაღწია. ეკლესია თავს იცავდა შესაფერისი საშუალებებით. ერესები და სქიზმები აღმოცენდნენ ჭეშმარიტი სარწმუნოების დამახინჯების ყველაზე ტრაგიკულ შემთხვევებზე, რასაც ხშირად თან ახლდა, როგორც დოქტრინული, ასევე წმინდა სარწმუნოებრივი საკითხების გაყალბება. ყოველივე ამისგან თავის დასაცავად, ეკლესია აწესებს აკრიბიას რწმენის საკითხებში. მან შეიმუშავა ზუსტი წესი და ჩამოაყალიბა ღვთიური წარმომავლობის მქონე კანონები, როგორც ადგილობრივ საეკლესიო კრებებზე, ასევე მოგვიანებით (ძირითადად, არიანიზმის მწარე გამოცდილების შემდეგ), მსოფლიო საეკლესიო კრებებზე. პარალელურად, ეკლესიის წმინდა მამები ჩართულნი იყვნენ ანტიერეტიკულ ბრძოლაში და ამხელდნენ თავიანთი ეპოქის საეკლესიო ცხოვრების უწესრიგობებს. ის ზომები, რასაც ეკლესიის მამები მიმართავდნენ, განსაზღვრავდა დოგმების პატივისცემასა და საეკლესიო წესრიგს, ხოლო აკრიბია ამ შემთხვევაში წარმოადგენდა აუცილებელი საჭიროებას ერთი და განუყოფელი ეკლესიის ცხოვრებისთვის.
აკრიბიის პირველი მაგალითები გვხვდება საეკლესიო დოკუმენტებში, ესენია_ მოციქულთა 46, 47 და 68 კანონები, I მსოფლიო საეკლესიო კრების მე-12 კანონი, III საეკლესიო კრების ეპისტოლე. წმინდა გრიგოლ ნოსელის მე-3 და მე-4 კანონები, წმინდა ბასილი დიდის მე-3, მე-10, და 47-ე კანონები, IV საეკლესიო კრების მე-15 კანონი და V-VI მსოფლიო საეკლესიო კრების მე-3, 29-ე და 102-ე კანონები.
დროთა განმავლობაში, პატრისტიკული ტრადიცია განუწყვეტლივ აშუქებდა აკრიბიას, როგორც ცნებას და იყენებდა მას, როგორც საყრდენს რწმენის საკითხებში. წმინდა გრიგოლ ნაზიანზელი აცხადებდა _ `ჩვენ (რწმენის საკითხებში) არც ვამატებთ და არც ვაკლებთ რაიმეს, ვინაიდან ეს არის ცოდვა, დაუშვებელი, მიუღებელი და უკანონო~
წმინდა კირილე ალექსანდრიელი, ქრისტოლოგიური დოგმატის მქადაგებელი და თავდაუზოგავი მებრძოლი ნესტორიოსისა და მისი დოქტრინის წინააღმდეგ, ბოლომდე იცავდა ყველაფერს, რაც ეკლესიაში ზედმიწევნით უზუსტესად იყო განსაზღვრული და რაც აუცილებლად უნდა შენარჩუნებულიყო ყველა საშუალებით. იგი აცხადებდა _ ჭეშმარიტი სარწმუნოების არსებითი საკითხები წმინდად და შეუბილწველად უნდა დავიცვათ მის დოგმებში.
წმინდა კირილე ალექსანდრიელის ერთ-ერთი მიმდევართაგანი, ევლოგი ალექსანდრიელი (VI საუკუნის დასასწული და VII საუკუნის დასაწყისი), რომელიც ხშირად შემწყნარებელობის მომხრე იყო, თეოლოგიურ საკითხებშიც კი მეტად მნიშვნელოვან პარალელურ ფორმულაციას აყალიბებს. აი, რას ამბობს ის _ `იკონომია მაშინ არის კარგი, როცა ჭეშმარიტი სარწმუნოების დოგმებს ბიწი არ შეეხება~, სხვაგან, როცა ის საუბრობს `ძალადობასა და მკრეხელობაზე დოგმის მიმართ~, უფრო მკაცრია და აღნიშნავს _ `თუ ვინმე შეცვლის იმას, რაც ღვთივგაბრძნობილმა მამებმა დაგვიტოვეს, დაარღვევს დოგმას და შეურაცხყოფს მას, იგი შეწყნარებული არ იქნება~.
წმინდა თეოდორე სტუდიელი აღნიშნავს, რომ იმ შემთხვევებში, თუ `სარწმუნოება იქნება დაზიანებული~ და მრწამსს არსობრივი საფრთხე დაემუქრება, ყველა ქრისტიანის და განსაკუთრებით ეკლესიის მოძღვრების უმაღლესი მისიაა, განსაზღვრონ თავიანთი პოზიცია და განაცხადონ - `ჩვენ არ დავთმობთ და არ შეუარაცხვყოფთ ჭეშმარიტ რწმენას~.
პატრიარქი ტარასი კონსტანტინეპოლელი (784-806) ბრძანებდა _ `დოგმის საკითხებში, იქნება ეს დიდი თუ მცირე, ცოდვა ერთია. ვინაიდან საღვთო კანონი ორივე მათგანის მიერ მახინჯდება~.
საგულისხმოა ათონის მთის ბერების რეაქცია იმპერატორ მიქაელ VIII პალეოლოგის (1259-1282) მოთხოვნაზე _ მიქაელი, ლიონში გამართული უნიონისტების კრების საბაბით, მათ აიძულებდა, დათანხმებოდნენ `ფილიოკვეს~ მრწამსში ჩამატების საკითხს. ბერებმა ასეთი წერილი გაუგზავნეს იმპერატორს _ `როგორ დავთანხმდეთ წამბილწველ დათმობას საღვთო საკითხებში?... შემწყნარებლობა ასეთ დროს არის გადაგვარება და დამხობა აღდგომის ყოველგვარი იმედისა.~
წმინდა თეოფილაქტე ბულგარელი (დაახლ. 1030-1126) თავის წერილში დიაკონ ნიკოლოზის მიმართ (რომელიც შემდეგში მელესოვას ეპისკოპოსი გახდა), დასავლეთის სიუჟეტთან დაკავშირებით (იგულისხმება `ფილიოკვეს~ პრობლემა) ნათლად განსაზღვრავს, რომ თუ მათთან `არსებობს დოგმატური ცდომილება, რომელიც არყევს მამათა სარწმუნოებას, როგორც ეს არის ჩამატება მრწამსში, სულიწმინდასთან დაკავშირებით, მაშინ საფრთხე უაღრესია. ის ვინც შეიწყნარებს მას, შესწორების გარეშე, არ შეენდობა~.
ცნობილია, რომ ერთმა კათოლიკე პრეფექტმა წმინდა თეოდორე სტუდიელს შესთავაზა _ `ეზიარეთ ჩვენთან მხოლოდ ერთხელ და მეტს არაფერს გთხოვთ, შემდეგ წადით, სადაც გსურდეთ. წმინდანმა მას უპასუხა _ შენი ნათქვამი ჰგავს სიტყვებს - მე არ ვითხოვ მეტს, გარდა იმისა, რომ მოიჭრა თავი და წახვიდე, სადაც გინდა. არაფერია უმნიშვნელო, როგორც ასეთი.~
ამგვარად, ამ პერიოდის სწავლებები გვიჩვენებენ, რომ აკრიბია ლათინების მიმართ აუცილებლად უნდა იქნას გამოყენებული, რადგან მათ დაარღვიეს მრწამსი. ამგვარი ზომები კი განსაზღვრავს განუხრელ პატივს დოგმების მიმართ და ეკლესიის წესრიგს.
დასაბამიდან დღევანდელობამდე მართმადიდებლური ეკლესიის პოზიცია და თეოლოგია უცვლელი რჩება. რწმენის საკითხებში ყოველგვარი დათმობა და განხეთქილება დაუშვებელია და მსგავსი მცდელობა შენდობას არ იმსახურებს. ამის გამოა, რომ ეკლესიიის მიერ მიღებული ყველა დოკუმენტი ამ საკითხთან დაკავშირებით, აცხადებს აკრიბიის აბსოლიტურ კანონიერებას დოგმატურ საკითხებში.
მრწამსის და დოგმის საკითხებში აკრიბიის არსებით მხარეების გარდა, მნიშვნელოვანია აკრიბიის მიჯნები ეკლესიის საიდუმლოებებში.
იმთავითვე უნდა აღინიშნოს, მართლმადიდებელ ეკლესიაში აღსრულებული საიდუმლოებებისთვის, აკრიბია არის საფუძველი, რომელიც შეურყევლად უნდა იყოს დაცული.
საიდუმლოებებში ცხადდება ეკლესიის `ყოფიერება~, რომელიც უნდა განვიხილოთ, როგორც საშუალება, რომლის მეშვეობით, ხილულად, ადამიანი უერთდება ეკლესიის სხეულს, მის ცხოვრებას და რომლის მეოხებითაც მორწმეზე უხილავად გარდამოედინება მადლი ღვთისა.
საიდუმლოებები, როგორც ერთობაში, ასევე ცალ-ცალკე, განაცხადებს ეკლესიის რწმენას და სწავლებებს, ვინაიდან ის ატარებს ეკლესიის ავთენტურობისა და ჭეშმარიტების ბეჭედს. ყოველივე აქედან გამომდინარე, საჭიროც კი არ არის იმაზე საუბარი, რომ აკრიბია აუცილებელია ეკლესიის საიდუმლოებების დასაცავად.
შედეგად, აკრიბია მკაცრად მოითხოვს, დაცული იქნას და პატივი მიეგოს ეკლესიის დოგმებს, მის საიდუმლოებებს. ნებისმიერი დათმობა ჭეშმარიტი ეკლესიის რწმენისა და დოგმის საკითხებში მიუღებელი და დაუშვებელია, რადგან პირდაპირ მიემართება ერესებისა თუ სქიზმებისაკენ. იგივეა საიდუმლოებებთან დაკავშირებითაც, რადგან შემწყნარებლობა ამ საკითხში სპობს ეკლესიის თვითმყოფადობასა და ჭეშმარიტებას.
მაშესადამე, ყველაფერი ის, რაც მოიაზრება საიდუმლოებებში, დაშორდება ეკლესიის წიაღს, იგი აღარ იქნება საიდუმლო _ ჭეშმარიტი და მაცხოვნებელი. როგორც ვიცით, საიდუმლოების თეოლოგია არის ნაწილი ეკლესიის სწავლებებისა, მისი რწმენისა, დოგმებისა და ბუნებრივია, იგი განიხილება `აკრიბიიასთან მიმართებაში~, რაც ნიშნავს, რომ აკრიბიის თანახმად, ჭეშმარიტი საიდუმლო არის მართლმადიდებელ ეკლესიაში და იგი გაიგივებულია ერთ კათოლიკე და სამოციქულო ეკლესიასთან.
კანონიკურ აკრიბიასთან ერთად, ეკლესიის სწავლებებში განუყოფელად მოიხსენიება კანონიკური იკონომია. რომელიც უნდა გაანალიზდეს იქნას კანონიკური აკრიბიის კონტექსტში.

კანონიკური იკონომია

იმისათვის, რომ უკეთ გასაგები გახდეს იკონომიის მნიშვნელობა ეკლესიის წიაღში, პირველ რიგში საჭიროა გავიგოთ, თუ რა არის არსი იკონომიისა, სად და როგორ არის ის პრაქტიკაში გამოყენებული.
ჩვენი თეოლოგია აღჭურვილია იკონომიის მრავალი განსაზღვრებით, თუმცა ვერც ერთი მათგანი ვერ იქნება სრულყოფილი და აბსოლუტური, თუ არ იქნება, როგორც ზემოთ აღვნიშნეთ, აკრიბიასთან მიმართებაში განხილული.
ეკლესიის მამები, კრებებითა და იქ მიღებული კანონებით და ბუნებრივია, სხვა საეკლესიო ავტორებიც, ცდილობდნენ მოეცათ იკონომიის სხარტი და ლაკონური განსაზღვრება. თუ ჩვენ დავუწყებთ ძიებას იკონომიის ყველაზე გავრცელებულ განმარტებას, რომელიც იყო და არის ფუნდამენტი ზოგადად, ყველა არსებული განმარტებებისა, ასე შეჯამდება იგი _ ეკლესიის სრული კომპენტენციიდან გამომდინარე, რომელიც არის ერთადერთი `მატარებლი~ და `გამანაწილებელი~ საღვთო მადლისა _ იკონომია არის განმამტკიცებელი აკრიბიის მოქმედებისა, ანუ არ აუქმებს მას, მისი გამოყენების დროსაც კი. მაშესადამე, როდესაც ჩერთვება იკონომია საეკლესიო საქმეში, აკრიბიის მოქმედების შეჩერება თუ აკრძალვა გარკვეული ხანგრძლივობისაა. მისი სრული მოშლა, არც თვისობრივად და არც ფორმალურად არ ხდება, ეს ნიშნავს, რომ აკრიბია ძალაში რჩება, როგორც ანგარიშგასაწევი საშუალება სარწმუნოებრივ საკითხებში _ ყოველგვარი ჭეშმარიტის მისაღებად, და ამის საპირისპიროდ, არაჭეშმარიტის და პრაქტიკაში გამოუყენებლის ასაკრძალად.
სხვა მხრივ, იკონომია ჩვენი ეკლესიის თეოლოგიურ სისტემაში ძალიან ფართო ცნებაა. მისი ინერპრეტაცია და კანონიკური მოქმედება ტრადიციულად განიხილება ჩვენი საეკლესიო სამართლის კონტექსტში და ძირითადათ, ეკლესიის პრაქტიკასა და კანონიკაში.
იმის წარმოსაჩენად, თუ რა მნიშვნელობას ანიჭებდნენ წმინდა მამები იკონომიას ეკლესიის ცხოვრებაში, მოვიხმობთ მის ზოგიერთ განმარტებას პატრისტიკულ და კანონიკურ ლიტერატურაშიდან.
პირველი, ვინც იკონომიის კონკრეტული განმარტება მოგვცა, არის კირილე ალექსანდრიელი. ის ბრძანებს _ ზოგჯერ საჭიროა გამოვიყენოთ იკონომია, რათა საჭირო შემტხვევაში თავიდან ავიცილოთ ზიანი. მოციქულმა პავლემ ყველასა და ყოვლისათვის მიზანშეწონილად ჩათვალა მისი გამოყენება, არა იმიტომ, რომ მოპოვებული იქნას დიდიდან - მცირე, არამედ ყოველი კაცი.
ევლოგი ალექსანდრიელი იკონომიას ასე განსაზღვრავს _ იკონომიის ჭეშმარიტება იმაში მდგომარეობს, რომ ჭეშმარიტი სარწმუნოების დოგმები არ შეილახოს და მასში სიცრუე არ შეიპაროს. იკონომია გამოიყენება განსაზღვრული დროით და იმ პირობით, რომ ჭეშმარიტებამ თავისი ძალა უკუნისამდე შეურყვნელად შეინარჩუნოს. ის ასევე გამოიყენება იმისათვის, რომ შეწყდეს დაპირისპირება და ხრიკები ჭეშმარიტების წინააღმდეგ.
განმარტებები ამ ტერმინისა გვხვდება წმინდა თეოდორე ანკვირელთან, იოანე მმარხველთან, მაქსიმე აღმსარებელთან, ნიკიფორე აღმსარებელთან, ათანასე სინელთან. ათანასე სინელი– იკონომიას განმარტავს, როგორც ღვთის ნების გამოხატვას (შემწყნარებლობას), რაც ადამიანთა ხსნისკენ არის მიმართული.
თეოდორე სტუდიელი ამ ტერმინში დებს წმინდა თეოლოგიურ შინაარსს. ის ბრძანებს _ იკონომიის ერთი ნაწილი წმინდა მამების მიერ გამოიყენებოდა გარკვეული დროით, მეორე ნაწილი კი – მუდმივად. მაგალითად, მუდმივი იკონომიის მაგალითია, სიტყვა `პირის~ ხმარება `ჰიპოსტასის~ ნაცვლად (იკონომია აქ ათანასე დიდმა იმის გამო გამოიყენა, რომ ბერძნული ტერმინის _ `ჰიპოსტასის~ შესატყვისი ლათინთა ენაში ვერ დაიძებნა). დროებითის მაგალითია მოციქულთა დათმობა წინადაცვეთის შესახებ (მოციქულები არ ეწინააღმდეგებეოდნენ წინადაცვეთას, ნათლობასთან ერთად, რათა ებრაელთა გულისწყრომა არ გამოეწვიათ და ამით უმტავრესი არ დაეკარგათ) მაშასადამე, აქ ჩვენ ვხედავთ იკონომიის ხასიათს და მისი გამოყენების ორ ფორმას, ეს არის დროებითი და მუდმივი, რაც არსებობდა ეკლესიის პრაქტიკაში.
მაშასადამე, ფართო თეოლოგიური გაგებით, ტერმინი `იკონომია~ თავის თავში გამოხატავს ჭეშმარიტი რწმენის მრავალ მხარეს.
იკონომია შეიძლება იყოს ქრისტოლოგიური, რადგან იგი გამოვლინდა ძის, ღვთის სიტყვის განკაცებისას. პავლე მოციქული ამბობს _ `ღმერთის ხატს ნაძარცვად არ შეურაცხავს ღმერთის სწორად ყოფნა. მაგრამ დაიმცირა თავისი თავი, მონის ხატი შეიმოსა და კაცის მსგავსად იქცა. თავი დაიმდაბლა და მორჩილი გახდა სიკვდილამდე, ჯვარზე სიკვდილამდე (ფილიპ. 2, 6-8). ასევე `და გვაუწყა ჩვენ თავისი ნების საიდუმლო, თავისივე სათნოებით, რომელიც წინასწარ ჩანერგა მასში, დროთა სისრულის განსაგებლად, და ყოველივე ზეციურისა და მიწიერის ქრისტეში თავმოსაყრელად~ (ეფეს. 1, 9-10), რათა აღსრულებულიყო ღვთის უზენაესი ნება თავის შექმნილის, ადამიანისათვის.
ასევე იკონომია შეიცავს სოტეოროლოგიურ გაგებასაც, ვინაიდან ეს ტერმინი დაკავშირებულია უფლის გამომხსნელ საქმესთან. უფალმა, მეორე ადამმა, გამოისყიდა პირველ ადამი და ყოველი დაბადებული, მასთან ერთად, ღვთაებრივი მოწყალებით (რომ. 5, 10-22, II კორ. 5, 18 და19-20).
იკონომია ფართოდ მოიცავს ასევე ეკლესიოლოგიურ შინაარსსაც, რაც შესაბამისობაშია ეკლესიის სწავლებასთან მადლის მოქმედების შესახებ, რამდენადაც იკონომია იმოწმებს სამების მონაწილეობას და მოქმედებას ადამიანის ცხოვრებასა და მთელ სამყაროში. ღმერთი, რომელიც მოქმედებს ძესა და სულიწმინდასთან ერთად, თითოეულს თავის სასიკეთოდ აძლევს ძღვენს _ `ზოგს ეძლევა ..სიბრძნის სიტყვა, ხოლო ზოგს _ ცოდნის სიტყვა, ზოგს _რწმენა, ზოგს _ ნიჭი მკურნალობისა. ვის _ სასწაულთმოქმედება, ვის _ წინასწარმეტყველება, ვის _ სულთა გარჩევა, ვის _ სხვადასხვა ენა, ვის კიდევ _ განმარტება სხვადასხვა ენის. ხოლო ყოველივე ამას შექმნის ერთი და იგივე სული და უწილადებს თვითეულს, როგორც ტთვად ნებავს~ (1 კორ. 12, 7-11).
იკონომიის ყველა ეს ელემენტი, ერთად აღებული, შეადგენს ეკლესიას საქმესა და მისიას, რომელსაც მართლმადიდებლური ტრადიციის წმინდა მამები განსაზღვრავენ და ლაკონურად უწოდებენ `ეკლესიის იკონომიას.~ საერთოდ, უნდა ითქვას, რომ ეს ტერმინი არის ყველაზე უფრო ნიუანსური მართლმადიდებლურ თეოლოგიაში.
პარალელურად, არსი ზემოხსენებული ტერმინისა, ყველაზე უფრო შესამაბისი და დასაშვები, როგორც თეოლოგიურად და დოქტრინალურად, ისევე ისტორიულად და კანონიკურად, არის ის, რაც ამოწმებს ღვთის სიყვარულსა და შემწყნარებლობას ადამიანის მიმართ. ის ასევე მიემართება მიმტევებლობასა და შენდობას, რაც ეკლესიამ უნდა აღასრულოს ამა თუ იმ გადახრის, მეტნაკლებად დიდი თუ მცირე დამახინჯების დროს, შესაბამისად თავისი ტრადიციისა, სწავლებისა და პრაქტიკისა. გადახვევები ეკლესიის წიაღში ქმნის უკანონობას, აპოსტასიას, სქიზმას თუ ერესს და იკონომია ამ შემთხვევაში გულისხმობს პიროვნულ შემწყნარებლობას მათ მიმართ, ვინც ამ საქმეში პოზიტიურად თუ ნეგატიურად გაერივნენ.
ერთი მხრივ, ღვთის სიყვარული და შემწყნარებლობა დაცემული კაცისადმი, და მეორე მხრივ, ეკლესიისა _ მისგან განშორებული წევრების მიმართ, წარმოადგენს ორ პარალელურ მხარეს, რომელსაც ხშირად მოიხმობს მართლმადიდებელი ეკლესიის ლიტერატურა. ორივე შემთხვევაში ეკონომია წარმოგვიდგება, როგორც საშუალება და მეთოდი განდგომილი ქრისტიანის ეკლესიის წიაღში დასაბრუნებლად. იგი ყველა შემთხვევაში წარმოჩინდება, როგორ დამცველი ეკლესიის ერთობისა.

***

ამრიგად, აკრიბია მართლმადიდებელი ეკლესიის პრაქტიკაში გამოიყენება იმის დასამოწმებლად და განსამტკიცებლად, რაც შედის რწმენის საკითხებსა და ეკლესიის სწავლებებში. ხოლო იკონომია, ღვთის დაშვებით, მეტნაკლებად არბილებს ამა თუ იმ ნორმას, რათა განცხადოს თავისი შემწყნარებლობა და გამოიწვიოს შერიგება.
ეკლესია თავისი ცხოვრების ყველა ეტაპსა და ისტორიაში იყენებდა და იყენებს ამ ორ სტრუქტულარულ მიმართულებას. ამავე დროს, ეკლესია ამ ორ პრინციპს შორის ყოველთვის იცავდა წონასწორობას და ის განიხილავდა აკრიბიას, როგორც უმთავრეს და ურყევ საფუძველს რწმენისა და მოძღვრების საკითხებში და იკონომიას, როგორც მხოლოდ და მხოლოდ ღვთისგან დაშევებულ საუკეთესო გამოსავალს კრიტიკული მდგომარეობიდან.
თუ ეკლესიის ერთიანობას და მის სწავლებებს საფრთხე დაემუქრებოდა და ეკლესია გამოხატავდა თავის რეაქციას _ რბილად და მოკრძალებით, ან გამოიჩენდა შემწყნარებლობას და ამისათვის იკონომიას გამოიყენებდა, ხშირად მოწინააღმდგენი ამას იღებდნენ, როგორც ეკლესიის მხრიდან სისუსტის გამოჩენას. ამას გარდა, პრობლემები ვერ იქნებოდა თავიდან აცილებული ძალის გამოყენებითაც და ამ გზით დადებითი შედეგები ვერ მიიღწეოდა. ამის გამო ეკლესიას უნდა დაეცვა ზომიერება და გამოენახა ოქროს შუალედი. სწორედ ამ პრინციპთა _– აკრიბიისა და იკონომიის ჰარმონიული მონაცველეობით, ქრისტეს ეკლესია თავიდან იცილებდა უკიდურესობებს, ექსრემიზმს, წინააღმდეგობებსა და მწვალებლობებს თავის წიაღში.

მომზადებულია ეფესოს მიტროპოლიტის, ქრიზოსთომოსის (კონსტანტინიდი) სახელმძღვანელოდან, დოგმატური ღვტისმეტყველების
შესახებ
ფრანგულიდან თარგმნა ნინო გაგოშაშვილმა
............................................................................................


იმედია ტერმინების განმარტება ამოწურულია და ახლა პირდაპირ საკითხის გარჩევაზე გადავალთ, კერძოდ შევეცადოთ გავავლოთ ხაზი აკრიბიასა და იკონომიას შორის, ცალკე კი ტრადიცია გამოიყოს, ზოგი საკითხი ზემოთ მოვიყვან აქ კი გავიმეორებ:





აბა გელით,

კაიროსი!

პოსტის ავტორი: ზებედე თარიღი: Oct 15 2007, 05:32 PM

ხალხნო, ქალის მღვდლად არ კურთხევა, რომ ეს დაუშვებელია არის აკრიბია, ხო? და თუ შეიძლება იკონომია გავრცელდეს ქალზე, რომ ის შეიძლება შევიდეს საკურთხეველში?

ასევე მაინტერესებს, ერთობლივი ლოცვები, იგივე სხვა სარწმუნოების მიმდევართან ერთად ლოცვა იკონომიიის დარღვევაა ხო?

პოსტის ავტორი: k@the თარიღი: Oct 15 2007, 06:20 PM

მგონი რომ ქალის საკურთხეველში შესვლის დაუშვებლობაც აკრიბიაა. იკონომია არ შეიძლება აკრიბიაზე გავრცელდეს. ის რაც არაა აკრიბია, შეიძლება რაიმე სახით იკონომია იყოს. ეგრე გავიგე მე

პოსტის ავტორი: neo თარიღი: Oct 15 2007, 06:25 PM

მგონია რომ ძალიან მარტივია,

მთავარი ის კი არ არის რა იცვლება, მტავარი ისაა რატომ იცვლება...

ეკლესიამ უნდა ცვალოს მის თავში რაღაცეები რადგან უკეთესად იმოქმეოს მის ირგვლივ არსებულ გარემოზე... ეკლესია უფრო ეფექტურად უნდა ებრძოლოს ცოდვას, ამ მიზნით უნდა ცვალოს... ზემოტ ცამოთვლილი საკითხები (ცვლილებები) კი პრინციპში ცოდვასთან კომპრომისზე წასვლას ნიშნავს და არა პირიქით...


თითქოს უმნიშვნელოა სკამების, სამოსლის და ა.შ საკითხები, მაგრამ შინაარსობრივად ისინი პრინციპულ ზინააღმდეგობას შეიძავენ მთავარ მცნებასტან - სიყვარულთან...

ეს ის სიტყვაა რომელიც ზუსტად ავლებს ზღავრს იმასა და იმას შორის რისი შეცვლა შეიძლება და რისი არა...


სკამები შემოვიღოთ? რატომ ფეხზე დგომა გვეზარება ?


მღვდელი წვერს იპარსავს? რატომ ზვერიტ სიარული ეზარება ?

მღვდეი შეუმოსავი დადის ქალაქში ? რატომ ანაფორის ტარება ეზარება?

ქალები თავს არ იბურავენ ? რატომ ადვილი მისახვედრი;

პრეზერვატივები ? სიცოცხლის ხელის შეშლა იგივე მკვლელობა არ არის?


ამ საკიტხების პრობლემად დაყენებად სიყვარულის დაშრეტა იწვევს, ამ კომპრომისებზე წასვლა სულიერ დეგრადაციას ნიშნავს, და არა ევოლუციას...

პოსტის ავტორი: k@the თარიღი: Oct 15 2007, 06:55 PM

რეები დაწრე ადამიანო?
აქ იყო თითოეულ საკითხზე საკმაო მსჯელობა და არავინ აპირებს ცოდვასთან კომპრომისზე წასვლას!
საკითხი დაისმის ასე, თუ ეს არაა საეკლესიო დოგმა, ანუ აკრიბია, იქნებ მიზანშეწონილი იყოს მისი ისეთნაირად მიღება დამტკიცება, რომ ამით ხელი შევუწყოთ ადამიენებს იზრუნონ მათი სულის ცხონებისათვის, ანუ ადგილი ქონდეს იკონომიას.
თუ არასწორს ვამბობ, მივიღებ ყველანაირ შენიშვნას ფორუმელებისაგან

სადმე წერია სკამი წირვაზე დაუშვებელიაო? თუ არა, მაშინ რატომ არაა დასაშვები?
თუ საბერძნეთში ეს დასაშვებია, მაშ საქართველო მეტად მართლმადიდებლები ვართ და ფეხზე უნდა ვიდგეთ?
იქნებ იმიტომ გვინდა სკამი, რომ ფეხზე დგომის გამო დაღლამ არ შეგიშალოს გულით ლოცვაში და ლოცვის ყურადღებით მოსმენაში? მე არ ვსაუბრობ უფლის სადიდებელ ლოცვებზე სადა ფეხზე ვდგევართ.
მგონი რომ სკამები არაა აკრიბია და ეს უნდა გააცნობიეროს ქართველმა მრევლმაც.

იმისთვის, რომ მღვდელს თავი მოუდრიკო და დალოცვა სთხოვო, აუცილებელია მას ქონდეს წვერი?
გეთანხმები, წვერი რაღაც მეტ მოწიწებას აღმიძრავს მეც, მაგრამ ეს ნამდვილად არაა ჩემთვის გადამწყვეტი!

აქ კი მგონია, რომ მღვდელი ყოველთვის შესამოსელით უნდა დადიოდეს. ის უნდა გამოირჩეოდეს მრევლისაგან ყველგან! ის უნდა იყოს მისაბაძი, მაგალითი ყველგან და ყველასათვის. სამოსელი დიდი პატივი და დიდი პასუხისმგებლობაა.

თავის შებურვაც სკამების მაგვარი საკითხია, თუმცა მე მგონია რომ ეს ელემენტარული მოწიწების გამოხატვაა და ეკლესიაში ქალი დავშლის გარეშე არ უნდა შედიოდეს.

აქ არ ვიცი რა დავწერო...

პოსტის ავტორი: solomony თარიღი: Oct 15 2007, 08:14 PM

თუ ამ თემაში შეიძლება ჩემს აზრს ვიტყვი აქ ნათქვამ საკითხებთან დაკავშირებით.აქ ნათქვამი ზოგიერთი საკითხი ნაკლებად მნიშვნელონად მეჩვენება და ისინი არც ქმნიან რაიმე პრობლემას რომ რამენაირად აბრკოლებდნენ ადამიანს და პირიქითაც აქ ნათქვამ ცვლილებებზე ხალხის უმეტესი უმრავლესობა წინააღმდეგი იქნება.ეხლა უფრო დეტალურად ცალკეულ საკითხზე.1)სკამებს რაც შეეხება ცოტა სკამები არის ეკლესიაში.ხოლო იმდენი სკამების დაწყობა რამდენიც კათოლიკეებს და სხვებს აქვთ არასწორე მგონია,რადგანაც იმ ტაძრით დაწყებული სადაც მე დავდივარ სამების ტაძრით დამთავრებული მრევლი უბრალოდ ვეღარ დაეტევა ტაძარში და მრევლის ნახევარზე მეტს გარეთ მოუწევს ყურყუტი.მითუმეტეს ფეხზე დგომითაც ხალხი ვერ ეტევა ეკლესიაში.ისე კი რა ჩვენი ბრალია თუ იმ ქვეყნებში ამდენი ხალხი არ დადის.2)სასულიერო პირმა რატომ არ უნდა იაროს შემოსილმა ქუჩაში ეს ნამეტანი გაუგებარია.3)ჩვენთან ტრადიციით მიღებულია რომ სასულიერო პირები გრძელი წვერით დადიოდნენ და ხალხიც ასეა მიჩვეული,ხოლო მოკლე წვერი ან საერთოდ გაპარსული კათოლიკეებთან ასოცირდება.ისე ამ საკითხის განხილვა ცოტა უაზრობად მეჩვენება ვისაც როგორ უნდა ისეთ წვერს ატარებს.4)სანთელი და სასანთლე ხატის წინ რა პრობლემას ქმნის ეს ვერ გავიგე.ისე ბარსელონას ერთერთ კათოლიკურ ტაძარში იყო რაღაც ყუთი იდგა და ფულს რომ ჩააგდებდი სანთლები ინთებოდა ეს ნამდვილად არ მომეწონა.5)თავსაფარს რაც შეეხება ჩვენს ეკლესიაში ეს წესი მიღებულია და გარკვეულ რიდს მოწიწებას გამოხატავს უფლის წინაშე.თუმცა ზოგი ისეც შედის ტაძარში და ამისთვის დიდ საყვედურს არავინ იღებს შეიძლება მცირე შენიშვნა მიიღონ ვინმესგან (რაც მე მინახია)
6)რაც შეეხება დაგეგმარებისა და აბვორტების თავიდან აცილების გარკვეულ გზებს მაგ.საკითხს არც ერთია სწორი და არც მეორე.უბრალოდ ადამიანმა უნდა გაიგოს რომ აბორტი კაცის კვლას უდრის.

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Oct 15 2007, 09:29 PM

KAIROS


ა, კაცი

პ.ს.
კანონისტისა არ იყოს, მეც მოგვიანებით მოვალ...
თუმცა, ამაზე სხვადასხვა თემებში უკვე მისაუბრია და იმათი თავმოყრა აქ მეზარება

საიდუმლო ზიარებისას იესო ქრისტე და მოციქულები იყვნენ თითქმის წამოწოლილები - ასეთი იყო ებრაული ტრადიცია ტრაპეზისა...რა გამოდის ახლა, რომ არც მციქულებს და მით უმეტეს - იესოს,რომელიც თავად სიყვარულია, არ ქონდათ სიყვარული?

არ მითხრათ: ისინი მოციქულები იყვნენო და ეს კი იესოო...პავლე მოციქული ამბობს: "მომბაძეთ მე, როგორც მე - იესოს"

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Oct 15 2007, 09:33 PM

მგონი ამის გამეორება მოგვიწევს.

ჯერ გუჯიკოს ვუპასუხოთ:ქალის მღვდლად კურთხევა არის აკრიბიულად აკრძალული და მასზე არანაირი იკონომია არ ვრცელდება, თუკი დიაკონესების ინსტიტუტს არ ჩავთვლით ( ზოგიერთ მონასტერში დღემდე არსებობს

ახლა კი საერთოდ: სრულიად მიუღებელია, ნეო-ს და რიგ შემთხვევაში სოლომონას უკიდურესი მიდგომა, სწორედ ასეთი შეხედულებების წინააღმდეგ არის გახსნილი ეს თოფიქი, რომ ხალხმა კარგად გაარჩიოს ერთმანეთისაგან, რაა აკრიბია და რაა იკონომია, და რა ტრადიცია. ასე რომ ერთნაირი სიმკაცრით მიდგომა ყველა საკითხისადმი არის შეცდომა.

ჩვენ აქ ვერ გავუმეორებთ სოლომონას, რომ სკამები ეკლესიაში სულაც არაა კათოლიკური მოვლენა, არამედ იქამდის ათონის მთაზეც არის, შეიძლება სკამების დადგმას იკონომია ვუწოდოთ... არც უწვერობაა კათოლიკური ტრადიცია, ასობით წლით ადრე სანამ განხეთქილება მოხდებოდა დასავლეთში ბევრი სასულიერო პირი უწვეროდ დადიოდა, ეს კი ტრადიციაა.
სანთლები, და მით უმეტეს იმ რაოდენობით და იმ უდაბლესი ხარისხით რაც დღეს ეკლესიებში ინთება აზიანებს თავად ეკლესიას, ეს ხატწერებისათვის ძალიან ცნობილი მოვლენაა, და ეს არც აკრიბიაა, არც იკონომია და ვფიქრობ არც ტრადიცია, არამედ მოფრთხილება საეკლესიო ქონებისა...არც აბორტის წინააღმდეგ სჩანს, რამე გამოსავალი სოლომონას პასუხში...
ახლა ნეოს პასუხი უფრო მიუღებელია თავისი უკიდურესი უარყოფითი პოზიციის გამო, და ყველაფრის ახსნა "ეზარება"-თი, იმაზე მეტყველებს, რომ საკითხს არ ვიცნობთ, ამ შემთხვევაში რჩევაა, ჯერ მოვუსმინოთ იმათ ვინც იციან, და გადაავლეთ თვალი აქ უკვე ბევრჯერ გარჩეულ საკითხებს, მაგ. სკამებზე და ა.შ. ერთადერთი რასაც ცალკე დავუწერ, ესაა ალოგიზმი, სიცოცხლის ჩასახვის ხელის შეშლა, როგორაა იგივე მკვლელობა? აქ საუბარია ორ რამეს შორის იძულებით არჩევანზე ანუ არჩევანზე ცუდსა და უარესს შორის...

მოკლედ , დავიწყოთ რიგის მიხედვით. რას ფიქრობთ ამ საკითხზე?




აბა არგუმენტებით ისაუბრეთ და უკვე განხილული საკითხების თავიდან განხილვას ნუღარ დაიწყებთ

იხარეთ,

კაიროსი!

პ.ს.



გაუ, კანუდოსას, მე შევეცდები ყველა ამ თემას თავი აქ მოვუყარო, რათა გაიგონ ერთხელ და სამუდამოდ რაა თეთრი, რაა შავი და რა ნაცრისფერი

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Oct 15 2007, 09:34 PM

რაღაც მეჩვენება რომ იკონომია აკრიბიის სინონიმი გგონია

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Oct 15 2007, 09:49 PM

სოლომონაა და არ იცვლის ძველ შეხედულებებს

აბა. დაყენებულ საკითხთან რას ფიქრობთ " თავსაფრის" შესახებ ვამბობ...

მაშ ასე, აქ იყო საუბარი ღვთისმსახურების დროს ჯდომის შესახებ, ასე რომ თუკი რაიმე ახალი არგუმენტი არაა, თავიდან ნუ გავარჩევთ http://church.ge/index.php?showtopic=571&hl=

პოსტის ავტორი: k@the თარიღი: Oct 15 2007, 10:20 PM

მგონი თავსაბურავის დაფარება უფრო ტრადიციაა.
აქ, სერბულ ტაძარში თავსაბურავს მხოლოდ ზიარების დროს იფარებენ.
მე მომწონს ჩვენთან, რომ თავსაბურით დადიან ტაძარში, თუმცა არ მგონია უთავსაბუროება ცოდვა იყოს და რაიმე საეკლესიო დოგმას ეწინაღმდეგებოდეს...
თუ ვცდები?..

პოსტის ავტორი: ზებედე თარიღი: Oct 15 2007, 10:23 PM

ჩემის აზრით, იმიტომ გონია აქ ზოგს მღვდლის უწვერობა, სკამების დადგმა, ქალის უთავსაფროდ, ან შარვლით შესვლა ეკლესიაში მიუღებელი, რომ არ ვიცნობთ მართლმადიდებლურ ტრადიციებს, და დოგმატებს, ასევე საქართველოს ეკლესია ნაკლებად იცნობს მსოფლიო მართლმადიდებელი ეკლესიების ტრადიციებს...

მე მგონი ზედმეტები მოგვდის, როცა ვაკრიტიკებთ უცხოელ მართლმადიდებლებს ქართველები უწვერობის, სკამების, და უთავსაფრობის გამო...

პოსტის ავტორი: staywhite თარიღი: Oct 15 2007, 10:29 PM

სკამები და უწვერობა არ ვიცი, მაგრამ ქალს რომ უნდა ებუროს ეს ყველამ ვიცით რატომ. ჯერერთი ელემენტარული რამ გვეთხოვება მანდილის მოკვრა თავზე და ვერ ვიგებ რა სიძნელეს წარმოადგენს. გაკრიტიკებით არ ვაკრიტიკებ, მაგრამ ისევ ის არაქართველი სასულიერო პირები მუდამ "აქებენ" ქართველ ქალ მრევლს თავდახურულები რომ შედიან ტაძარში და სხვებს მიუთითებენ , რომ ასეა სწორი.

პოსტის ავტორი: იოანა თარიღი: Oct 15 2007, 10:48 PM

KAIROS

ჩემთვის ეს ყოველივე დამოკიდებულების გაუბრალოებაა...

პოსტის ავტორი: ზებედე თარიღი: Oct 15 2007, 11:25 PM

იოანა, რუსებს წვერი უცნაურად ამოსდით....ჰო და სასულიერო პირები რუსეთში გაპარსულები გეგონება, ამ დროს უმეტესობას წვერი არ ამოსდით. რა ქნან, ეხლა, შენნაირად მოაზროვნეებმა რომ არ იფიქრონ რომ გამარტივებულად ცხოვრობენო, წვერები მიიწებონ?

პოსტის ავტორი: იოანა თარიღი: Oct 15 2007, 11:33 PM

და სოლიდარობის ნიშნად ქართველებმაც გაიპარსონ?
თავშალი არავის არ ამოსდის მგონი
ცხოვრების გამარტივებაზე კი არა დამოკიდებულების გაუბრალოებაზე მაქვს საუბარი

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Oct 16 2007, 12:26 AM

ცხოვრებას იმდენად ვამარტივებთ ხანდახან, რომ ზიარების უფლებას ყოველ კვირას მრევლს არ ვაძლევთ, გამარტივების საბაბით - ეს მარაზმია

პოსტის ავტორი: თამარი_ცქნაფო თარიღი: Oct 16 2007, 12:29 AM

რატომ ედავები, გაუგებარია, შეიძლება ყველაფერი ზედმიწევნით ხუთიანზე იყოს გაკეთებული, მაგრამ მაინც გაუბრალოებული გქონდეს რწმენა, უბრალოდ მექანიკურად იცავდე ყველაფერს... ასე რომ, მთლად გაუბრალოებას ვერ მოვიმიზეზებთ, ეგ ინდივიდუალური რამ უფროა...

პოსტის ავტორი: staywhite თარიღი: Oct 16 2007, 01:22 AM

კადუნოსელი,

ასეთი რამეები ხდება?

რაცხა ჩვენი მოძღვარი ასე არ აკეთებს და სხვა არ ვიცი. თუ საჭიროდ ჩათვლის აღსარების მერე მრევლის ზიარებას, აზიარებს თუნდაც ყოველ კვირას, თუ არ შეიძლება? დევიბენი რაცხა...

პოსტის ავტორი: მხევალი ნინო თარიღი: Oct 16 2007, 11:33 AM

არ ვიცი გულდასმით არ წავიკითხე, არ ვიცი გაგების უნარი დავკარგე, ყოველ შემთხვევაში მაინც ვერ მივხვდი თავსაბურავი ტრადიციაა თუ აკრიბია. არადა მაზე გეკითხებოდი კაიროსს! არაეკლესიურ ხალხს მეტად აღელვებს ეს საკითხი, ისევე როგორც შარვლის ცაცმა-არჩაცმის საკიტხი და დასაბუთებულ პასუხის იტხიოვენ ხოლმე. ხოდა ვიფიქრე ..., მაგრამ ვერ გავიგე

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Oct 16 2007, 11:36 AM

ამაზე და ბევრ სხვაზე იქნა გაცემული პასუხი, იმ ვიდეო ლექციაში, რომლის ლინკ მე "ადამი-ევა" -ში დავდე, მოუსმინეთ

თავსაბურავს კი ცალკე შევეხები.

პოსტის ავტორი: იოანა თარიღი: Oct 16 2007, 01:10 PM

გეთანხმები, ესეც ერთ-ერთი დიდი პრობლემაა, როცა მრევლი ხარ. ზოგისთვის ის დგება, რაც შენ აღნიშნე, ზოგისთვის ის, რაც მე აღვნიშნე.

პოსტის ავტორი: მნათე თარიღი: Oct 16 2007, 01:14 PM

როცა წვერი სასაუბრო თემა ხდება - გაუბრალოება სწორედ აქ იბადება

პოსტის ავტორი: იოანა თარიღი: Oct 16 2007, 01:23 PM

წუხელ მეც გამიჩნდა კითხვა, საერთოდ რატომ დგება წვერის ან თავსაბურავის საკითხი? რა მიზეზით წამოიწია ამ საკითხმა?

პოსტის ავტორი: მარიამი თარიღი: Oct 16 2007, 01:28 PM

მე პირადად ისეთი განცდა მრჩება, რომ ძალით ქმნიან პრობლემებს

პოსტის ავტორი: მნათე თარიღი: Oct 16 2007, 01:47 PM

და პასუხსაც იპოვიდი

იმიტომ რომ სულიერი ბრძოლა აღარ არსებობს, თორემ ფრონტზე აღძრული მრავალფეროვნება და შეკითხვათა კასკადი ეყოფა მარტო ფორუმს გააქტიურებისთვის

ქრისტიანებმა მიატოვეს 'უფალსა ზედა მწუხარება' და მიეცნენ მეორეხარისხოვან თემატიკას... გაუპარსავი წვერი ვერავის აცხოვნებს და ვერც გაპარსული წარწყმედს

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Oct 16 2007, 01:47 PM

იმ მიზეზით, რომ ეს მართლმადიდებლობის ეკლესიის პრობლემაა და პასუხი ჭირდება, ბერძნები საერთოდ ( ან თითქმის საერთოდ) თავს არ იბურავენ, სერბები და რუმინელები მხოლოდ ზიარებისას, ქართველები და რუსები მთელი წირვისას ( ზოგი ვაიმოძღვარი ქუჩაში და მაპატიეთ და ლოგინშიც ურჩევს ზომბ მრევლს )... ასე რომ ეს საკითხი გასარჩევია და მოვალ მალე

წვერის საკითხიც ასეთივეა, ამერიკის მართლმადიდებლები ზოგი საერთოდ არ ატარებს, რუსებში ზოგი დიაკონი არ ატარებს წვერს, ძალიან ბევრ რუს მოძღვარს კი "ბლანჟე" ამშვენებს და ა.შ. ასე რომ ეს საკითხიც საინტერესოა...

დროებით,

კაიროსი!

პოსტის ავტორი: იოანა თარიღი: Oct 16 2007, 01:50 PM

პრობლემა რა არის, რომ ვიბურავთ მთელი წირვისას და წვერს რომ ატარებენ? თუ კი, რატომ არის პრობლემა?

პოსტის ავტორი: მნათე თარიღი: Oct 16 2007, 01:52 PM

KAIROS

მსოფლიო კრება...

არა პრობლემა აზრთასხვადასხვაობაა - რაც პავლეს და მაშასადამე წმიდა წერილს ეწინააღმდეგება, როცა ის ამბობს "გაერთიანებული იყავით რწმენითა და აზრით"

მაგრამ ამ სხვადასხვაობას პირველი სიახლე ქმნის, სიახლე კი თუ ის აუცილებლობა არ არის დამნაშავეა

პოსტის ავტორი: athos თარიღი: Oct 16 2007, 02:45 PM

აქ მგონი საკითხავია საერთოდ რამდენადაა სკამები იკონომია

1710 წლის სამღვდელო კონდაკში წერია:

რაჯამს ჯერ იყოს ლოცვა დიდისა მწუხრისა, მოვალს მღვდელი და დიაკონი და ჰყოფენ მეტანიასა წინაშე ხატისა მეუფისა ქრისტესსა გ, ყოველნი იქ მყოფნი ძმანი იყვნენ მსხდომარენი..



მღვდელი ქრისტეს სიმბოლური სახეა, ამიტომაცა ატარებს წვერს და დადის შესამოსლით. იკონომიის მიზნით ალბათ შეიძლება უწვეროდ და შეუმოსავად სიარული, მაგრამ ამის აუცილებლობა მართლაც უნდა არსებობდეს, მაგალითად ისეთ ქვეყნებში სადაც მართლმადიდებლობა არ არის ტრადიციული რელიგია. ჩვენთან ჩემის აზრით არ არის ასეთი იკონომიის აუცილებლობა, და მისი მხოლოდ იმიტომ დანერგვა რომ სხვაგანაც ასეა, არასწორად მიმაჩნია.



ქალთა თავდაუბურავი ლოცვა ცოტა რთული საკითხია, რადგან პავლე მოციქულის ეპისტოლეში პირდაპირ არის მითითება რომ ქალებმა თავდაბურულად ილოცონ. მეორე საკითხია ეხებათ ეს მხოლოდ გათხოვილებს, თუ გაუთხოვრებსაც. მგონი ამაზე დისკუსია იმის მერე მიმდინარეობს რაც პავლემ ეს ეპისტოლე დაწერა , მაგალითად ტერტულიანეს დროსაც იყო ეტყობა ამის შესახებ მსჯელობა, და ზოგან გაუთხოვრები არ იფარებდნენ, თვითონ ტერტულიანე ასეთი პრაქტიკის წინააღმდეგი იყო. ვფიქრობ ამ საკითხზე შეიძლება მსჯელობა. ხოლო თავსაფრის საერთოდ არ დაფარების თაობაზე რა არგუმენტები აქვთ იმ ქვეყნებში სადაც არ იფარებენ და რამდენად მყარია ეს არგუმენტები რომ მოციქულის სიტყვებზე მეტი წონა ექნებათ არ ვიცი



ვფიქრობ ეს იკონომია გამოწვეული იყო იმ რთული პირობებით, რომელშიც ეკლესიას უხდებოდა ცხოვრება სამოცდაათი წლის განმავლობაში, ამჟამად ასეთი პრაქტიკა მე არ მიმაჩნია გამართლებულად და ვფიქრობ სრული შთაფვლით ნათლობა უნდა აღდგეს და გახდეს საყოველთაოდ აუცილებელი, იშვიათი გამონაკლისის სახით უნდა იყოს სხურება, როგორც იკონომია

პოსტის ავტორი: მხევალი ნინო თარიღი: Oct 16 2007, 03:00 PM

KAIROS

დავას არ ვაპირებ, უბრალოდ მინდა დაზუსტება. აქ რაც უწერია კაიროსს იქიდან გამომდინარე თითქოს მრჩება აზრი, რომ თავსაბურავი არ ყოფილა დადგენილი არანაირი წესით, ალბათ უფრო ტრადიციაა, ამასთან საერთოდ გაურკვეველია თუ ეს ხმოლოდ ტრადიციაა რატომღა იფარავენ თავს ზიარების დროს რუმინელები. ანუ თავდაუბურველობა ხომ არ არის მრევლის ეკლესიისთან დაშორების შედეგი,რელიგიის გაუბრალოება და ა.შ. გაითავლსიიწნეთ, რომ არ გედავებით, უბრალოდ ეს ჩემი შთაბეჭდილებაა.


როგოტ ფიქრობთ მეტად მორწმუნე, რომ იყოს მსოფლიო, მეტი, რომ იყოს ეკლესიურობა და არა ისე, რომ წირვაზე ან ხნოვანი ხალხი დგას ან ნაკლები ახალგაზრდობა, თავსაბურავების მოთხოვნა იქნებოდა თუ არა?

KAIROS



სამწუხაროდ ეს ლექცია არ გახნსა ჩემმა კომპმა თუმცა პატიოსნად გადმოიწერა

მნათე


ნუ რაც არ უნდა მაღალფარდოვანზე ისაუბრო და იფიქრო, წვრილმანებისგან მაინც არ ხარ დაცული. ნუ ყოველ შემთხვევაში პრობლემა არ იქნებოდა მაღალ სულირების მქონე, რომ ყოფილიყო მრევლი, ეხა პრობლემა სულიერების შესაბამისია.

თანაც მე გმონი ამ თემას ჩვენ ვწევთ მრევლი და უფრო მეად არაეკლესიური ადამიანები. ჩემს ირგვლი, როგორც წესი ასეა. კითხვები რატომ უნდა დავიხურო ეკლესიაში, რატომ უნდა დავიცვა მარხვა, რატომ არ შეიძლება შარვლით ტაძარში შესვლა მათგან მესმის. ცოტა აგრესიული ტონით

თუმცა ეს თემა არ არის მხოლოდ სკამზე დათავსაბურავზე, ამიტომ კარგია მხოლოდ ამ საკითხებზე თუ არ ვისაუბრებთ. როგორც წესი ეს საკითხი დიდ კამათებს იწვევს.

პოსტის ავტორი: კანონისტი თარიღი: Oct 16 2007, 03:14 PM

KAIROS

http://www.youtube.com/watch?v=6nDJzAzpCjU წმ. ზიარება მსოფლიო საპატრიარქო ტაძარში, აზიარებს თავად მსოფლიო პატრიარქი. ქალები, როგორც ჩანს, თავდაბურულები არ არიან...

პოსტის ავტორი: თამარი_ცქნაფო თარიღი: Oct 16 2007, 03:19 PM

ბერძნებს ამაზე არ აქვთ გართულება მგონი

პოსტის ავტორი: მნათე თარიღი: Oct 16 2007, 03:21 PM

უკაცრავად, ბრძოლისას აბჯრის ქარაგმებს აკვირდებიან ხოლმე ჩვეულებრივ? კარგი მებრძოლები?

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Oct 16 2007, 03:24 PM

კი, ნინიკო, გარდა იმისა, რომ იქვე შეგიძლია მოუსმინო გადმოწერის გარეშეც, ის ეკი ლექციის გახსნას , ჭირდება იქვე მითითებული "სკაჩატ პლეიერ" -ის გადმოწერა ესაა FLV პროგრამა..





თავსაბურავზე მოგვიანებით დავწერ, ჯერ არ მცალია, ზოგადად ვიტყვი, რომ ებუროს ნამდვილად არაა ცუდი, და რომ არა, არაა წვალება...



ათოსს, ჩვენ იმაზე კი არ ვსაუბრობთ, რაიმე დავნერგოთ ან ამოვნერგოთ, არამედ გავიგოთ და შევისწავლოთ




ეს კი სისულელეა, ტაძარში შესვლას ვერანაირი სამოსი ვერ აკავებს


ცოტა ხანში დავბრუნდები!

იხარეთ,

კაიროსი!

პოსტის ავტორი: კანონისტი თარიღი: Oct 16 2007, 03:24 PM

თამარი_ცქნაფო

ისე ერთიცაა:

ის, რომ ბერძნები ამას უშვებენ იკონომიით, სულაც არ ნიშნავს, რომ აუცილებლად ჩვენც იკონომია უნდა გამოვიყენოთ

პოსტის ავტორი: იოანა თარიღი: Oct 16 2007, 03:29 PM

ასევე ტრადიცია. გვაქვს ჩვენი ტრადიცია და რატომ ვაყენებთ საკითხს იმგვარად, რომ სხვა ქვეყანაშია ასეა და მოდით ჩვენთანაც ასე იყოს?

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Oct 16 2007, 03:29 PM

იგივე

პოსტის ავტორი: მნათე თარიღი: Oct 16 2007, 03:30 PM

პრობლემა ისაა, რომ სისტემატიურად ილანძღება სხვისი ტრადიცია...

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Oct 16 2007, 03:31 PM

არავინ ამბობს ამას!

უბრალოდ უნდა ვიცოდეთ და ყველაფერს სწორი და შესაბამისი სახელი დავარქვათ...




ნამდვილად, უნდა ერქვას ტრადიციას-ტრადიცია, იკონომიას კი იკონომია და არა ორივეს მწვალებლობა და "მაგარი მართლმადიდებლები" არ უნდა გვეგონოს თავი

პოსტის ავტორი: იოანა თარიღი: Oct 16 2007, 03:34 PM

შენ არ ამბობ, მაგრამ არავინზე ვერ დაგეთანხმები.

პოსტის ავტორი: მნათე თარიღი: Oct 16 2007, 03:34 PM

ხო მეორეს პრობლემა სასტიკად დგას

ღვთის მიკერძოებულობის მკრეხელობას სად არ შეხვდები

პოსტის ავტორი: ზებედე თარიღი: Oct 16 2007, 03:54 PM

ჩემთვის პირადად გაუგებარია, როცა წერთ რომ "ჩვენ გვაქვს ჩვენი ტრადიცია", რომელი ქართული საეკლესიო ტრადიციაა შემორჩენილი საქართველოში? თავსაბურავი, კაბები, და წვერები ესაა ქართული საეკლესიო ტრადიციები?

მრევლის უმეტესობამ, ქალებზე მაქვს საუბარი, არ იციან რატომ უნდა ეცვათ შარვალი თუ კაბა, და თავსაბურავი, რომ ვეკითხები ამაზე, მეკითხებიან-მოძღვარმა მაკურთხა და....რა უბედურებაა ეს "ბრმად მორჩილება"? კაცო, ხომ უნდა არსებობდეს არგუმენტები, და ხომ უნდა იცოდე იმის მიზეზი, თუ რატომ "კრძალავს" მოძღვარი რაიმეს ჩაცმას?

პოსტის ავტორი: კანონისტი თარიღი: Oct 16 2007, 04:00 PM

ზებედე

თუკი სხვა მართლმადიდებლურ ქვეყნებში აღარ არის შემორჩენილი და ჩვენშია მარტო, მაშ რა გამოდის?


დასაბამი სიბრძნისა არს შიში ღვთისაო. ნუ დავუკარგავთ მაგ ხალხს, ეგეც კარგია, რომ მოძღვარს უგონებს და უჯერებს, თუ კარგი მოძღვარი შეხვდა, პრობლემა არც კი ექნება საერთოდ....

ქალს იმიტომ უნდა ებუროს, რომ ასე წერია სამოციქულოში (კაიროსმა კი ისაუბრა იქ არსებული რაღაც-რაღაც გაუგებრობებზე, მაგრამ ძირითადად მაინც ეგრეა

პოსტის ავტორი: ლილიანა თარიღი: Oct 16 2007, 04:14 PM

მოდით მაშინ ქართული ეკლესიის ისტორიაში და ქართულ მენტალიტეტში დავიწყოთ ამ კითხვებზე პასუხის ძიება თუ აღმოჩნდა როო ყველა სხვა მართლმადიდებლური ქვეყანა ჩვენთვის მიუღებელ ( ყოველშემთხვევაში საზოგადოების ნაწილისთვის მიუღებელ ) ცვლილებებს მართლმადიდებლობითვე ამართლებს გამოდის ქართული დრამატიზირებული მენტალობის ბრალი ყოფილა და თუ მღვდელს უწვეროდ ვერ აღვიქვავთ და საერო სამოსში მისი ხილვა დისკომფორს გვქმნის .....

ეს ფოსტი ამომწურავია პასუხი ზემოთ დასმულ კითხვებზე...

პოსტის ავტორი: მნათე თარიღი: Oct 16 2007, 04:16 PM

აი ეს ვერ გავიგე და მომკალით.. მე ვერ მეყვარება ის, ვისიც მეშინია

პოსტის ავტორი: მარიამი თარიღი: Oct 16 2007, 04:21 PM

არასწორად გესმის ეგ სიტყვები მნათიკო ახლა მე არ მომთხოვო განმარტება, მაინც ვერ ჩამოგიყალიბებ.

პოსტის ავტორი: ლილიანა თარიღი: Oct 16 2007, 04:22 PM

კაიროს მიზანია უბრალოდ გაგვარკვიოს და სფეციკურად გამიჯნოს
აკრიბიი იკონომია ....... და ამ თემაში თუ იმის მტიკცებს არ მოყვებით თუ რამდენად მნიშვნელოვანია მლოცველი კომფორტულად გრძნობდეს თავს ტაძარში არ იღლებოდეს და მით უფრო წირვაზე მიმავალი უარს არ ამბობდეს თავის საყვარელ სამოსზეე შარვალზე ამ შემთხვევაში ან თუნდაც ვარცხნილობის გაფუჭების მიზნით არ იფარავდეს თავსაუბურავს ....
საზეიმო წირვა სვეტიცხოველში გაივიხსენოთ იქ თარჯიმანს რომელსაც ორ პატრიარქს შორის ეკავა ადგილი უთავსაფროდ იწონდებდა თავს და ეს იმიტომ რო საქმიანი სამოსის სპეციფიკას არ უღალატა თავსაბურავის დახურვით

პოსტის ავტორი: მნათე თარიღი: Oct 16 2007, 04:22 PM

ცალკე თემა მინდა..

პოსტის ავტორი: გლახა თარიღი: Oct 16 2007, 04:40 PM

მნათე

ახლა უფლისა და სატანის შიში ერთია?
შიშიც არის და შიშიც...გააჩნია რას გულისხმობ შიშსი..
აი როგორც სიყვარული: ჩვენში უყვართ ნაყინი და უყვართ ქალი და უყვართ მამა

პოსტის ავტორი: მნათე თარიღი: Oct 16 2007, 04:42 PM

სერგი ამავე განყოფილებაში ახალი თემა ნახე, შენი აზრი მაინტერესებს...

პოსტის ავტორი: მხევალი ნინო თარიღი: Oct 16 2007, 05:03 PM

მნათე

არა, არანაირი ლანძღვა, ტრადიცია ყველა ქვეყანას აქვს ტავისი, ეროვნული თვისებებიდან და ხასიათიდან გამომდინარე. არაფერი არ ილანძრება კიდევ გავიმეორებ. უბრალოდ, თუ თავსაბურავის დახურვა არის ტრადიცია და ეს ქართული ტრადიციაა, მაშინ ვერ გავიგე რატომ მივბაძო აუცილებლად სხვა ერს, ტრადიციის შეცვლას არ ვგულისხმობ. ტრადიციაც შეიძლება მოძველდეს და შეიცვალოს, მაგრამ არა უხეში მითითებით, რომ აუცილებლად სხვისი ტრადიციაა კარგი. თუ ტრადიცია არ არის და მოციქულის სიტყვებიდან გამომდინარეობს, მაშინ მით უფრო რატომ უნდა შეიცვალოს ვერ გავიგე.

მნათე




რუსთაველიც ხომ ამბობს, შიში შეიქმს სიყვარულსაო)) ეტყობა შიშით იწყება და სიყვარულში გადადის, რახან დ ა ს ა ბ ა მ ი ა სიბრძნის


შიშსაც გააჩნია.

პოსტის ავტორი: მნათე თარიღი: Oct 16 2007, 05:03 PM

უკაცრავად რა არ ილანძღება? ცოტა გინახავთ მწვალებელს რომ უწოდებს მსოფლიო პატრიარქს სკამების გამო?

პოსტის ავტორი: ზებედე თარიღი: Oct 16 2007, 05:10 PM

ლილიანა, შენს პოსტებზე ვეცემი რა გოგო ნელა დაწერე და გაგვაგებიებ

პოსტის ავტორი: მხევალი ნინო თარიღი: Oct 16 2007, 05:10 PM

მნათე

გულზე ხელს დავიდებ ლევანი და გეტყვი (თუ მენდობი ცხადია) რომ არც ერთ მორწმუნეს ჩემთან მსოფლიო პატრიარქი ან სხვა ვინმე არ ულანძღია და მით უფრო სკამის გამო. ამასთან გეტყვი, რომ გარდა იმისა, რომ დავდივარ ეკლესიაში ანუ ჩემი ეკლესიის მრევლთან მაქვს ურთიერთობა, ჩემი მეგობრების 70% ეკლესიურად ცხოვრობს, არც მათგან მსაგვსი არ მომისმენია, და საერთოდ არაერთხელ აღმინიშნავს, რომ ამ ფორუმზე ისეთ პრობლემებზე და თემებზეა საუბარი, რაც არასოდეს არავისთან არც განმიხილია და აზრადაც არ მომსვლია)))

პოსტის ავტორი: მნათე თარიღი: Oct 16 2007, 05:13 PM

გასაგებია, მაგრამ რა ვქნა, რომ მეც იგივე აქტივობით დავიდვარ ტაძარში, მეგობართა უმრავლესობაც ეკლესიური მყავს და ამ პრობლემას ვხედავ? ძალიან ბევრს უწოდებია მისთვის "ეშმაკის მოგზავნილი პატრიარქი" სამწუხაროდ...

პოსტის ავტორი: მხევალი ნინო თარიღი: Oct 16 2007, 05:16 PM

მნათე

გაუნათლებლობი ბრალია ეს ყველაფერი, ასწავლე შენს მეგობრებს ჩვენი საიტის მისამართი ხოდა წაიკითხონ რაღაც-რაღაცეები სხვა გამოსავალს ვერ ვხედავ, დარწმუნებული ვარ უცოდინრობით მოსდით, ამის გამოსწორება შეიძლება.

პოსტის ავტორი: ზებედე თარიღი: Oct 16 2007, 05:17 PM

სასულიერო პირებიც.... მასონიაო ამბობენ, ნახეთ თემა "მწვალებლობის შEსახებ" და იქაც არის მაგაზე...

აი, მართას რომ კითხოთ ვინაა მსოფლიო პატრიარქი გიპასუხებთ რომ ის მასონია რავიცი არტ-გენზე ასე მითხრა და...

პოსტის ავტორი: მხევალი ნინო თარიღი: Oct 16 2007, 05:19 PM

ზებედე

პოსტის ავტორი: მნათე თარიღი: Oct 16 2007, 05:19 PM

ცხადია.. ინფორმაციის არ ქონაა ამის თავი და თავი და კიდევ...

არ მინდა ახლა სასულიერო პირების განკითხვა, ჩემი ცოდვებიც მეყოფა, მაგრამ ამ მხრივ რომ ყველაფერი რიგზე ვერ არის ზევითაც ხვდებიან და ქვევითაც

პოსტის ავტორი: მხევალი ნინო თარიღი: Oct 16 2007, 05:23 PM

ალბათ მას აქვს დასაბუთებული აზრი, ტყუილად ხომ არ იტყოდა. სერთოდ უკეთესია უ ზედმეტი შეფასებებისგან თავს შევიკავებთ.

ჩვენს მოძღვრებს, რომ ვინმემე მასონი უწოდოს ამაზე გული არ გვეკინება, სხვაზე რა ამოღებული ხმლებივით ვართ)) ეს წინადადება იმას არ ნიშნსვ, რომ ვინმეს ,მასონი ვუწოდოთ, მით უფრო პატრიარქს და მით უფრო იმ ცოდნით თუნდაც ამ ადამინზე, რაც ჩვენ გვაქს.




ჰო, მართლა ესეა, ვაღიარებ, რომ ამ ფორუმზე ბევრი რამ ვისწავლე როგორ გამოვიყენებ დრო მაჩვენებს.


კაიროს, გვიშველე თორემ გავშალეთ ფრთები

პოსტის ავტორი: მართა თარიღი: Oct 16 2007, 09:04 PM

ზებედე

მე რომ დავწერო არ მითქვიათქო შენი აზრით მე დამიჯერებენ თუ შენ?მასონები მე რატომაც ვახსენე მშვენივრად გაიგებდი თუ გინდოდა გაგეგო,მაგრამ იცი რა ხდება? როცა შენი აზრები აქ არ იფოსტება და იქ სადაც ის დამხმარეები არ გყავდა რა თქმა უნდა ჩემი საუბარი ჰაი-ჰარალოდ ჩაგესმებოდა.... არათუ მსოფლიო პატრიარქზე, არამედ, არცერთ სასულიერო პირზე ჩემი ბაგედან და მითუმეტეს მართლმადიდებლზე აუგს ვერ გაიგონებდი,სხვათა შორის შენგან განსხვავებით მეგობარო!

პოსტის ავტორი: მართა თარიღი: Oct 16 2007, 09:17 PM

ხო კიდე გადახედე ჩემს ფოსტებს და აქ ამ ფორუმზე სასულიერო პირების დაცვის გარდა მე თუ სხვა რაიმე მაქვს გაკეთებული მერე დაწერე მასეთი ცილისმწამებლური ცრუ ინფორმაციები!( პირიქით მერიდება კიდევაც მუდამ ჩემი პროტესტი, ამდენი ღირსეული ადამიანის გაკიცხვით გამოწვეული) ახლა ამ კარგ და საინტერესო თემაში მერიდება საკუთარი თავის დაცვა! მაპატიოს თემის ავტორმა და მოდერატორმა!

მხევალი ნინო
დავიჯერო დაიჯერე?

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Oct 16 2007, 10:39 PM

ხოოო, გაუტიეთ ახლა თქვენ

მოდით ახლა ვნახოთ ის მუხლები ახალ აღთქმაში, რომელიც ქალის თავსაბურავზე საუბრობს:

.და მნებავთ თქუენი უწყებაი, რამეთუ ყოვლისა მამაკაცისა თავ ქრისტე არს; ხოლო თავ დედაკაცისა – ქმარი; და თავ ქრისტესა – ღმერთი.
4.ყოველი მამაკაცი, რომელი ილოცვიდეს გინა თუ წინაისწარმეტყუელებდეს თავ – დაბურვილად, არცხუენს თავსა თვისსა.
5.და ყოველივე დედაკაცი, რომელი ილოცვიდეს გინა წინაისწარმეტყუელებდეს თავ-დაუბურველად, არცხუენს იგი თავსა თვისსა, რამეთუ ერთ არს და იგივე არს დაყუენილიცა იგი.
6.რამეთუ უკუეთუ არა დაიბურავს დედაკაცი იგი, დაიკუეცენცა; ხოლო უკუეთუ საძაგელ არს დედაკაცისა კუეცაი გინა დაყუენაი, დაიბურენ მან.
7.მამაკაცისა უკუე არა ჯერ - არს დაბურვაი თავისაი, რამეთუ ხატ და დიდება ღმრთისა არს; ხოლო დედაკაცი დიდება ქმრისა არს.
8.რამეთუ არა არს მამაკაცი დედაკაცისაგან, არამედ დედაკაცი მამაკაცისაგან;
9.და რამე თუ არა დაებადა მამაკაცი დედაკაცისათვის, არამედ დედაკაცი მამაკაცისათვის.
10.ამისთვის ჯერ – არს დედაკაცისა, რაითა ფლობაი აქუნდეს თავსა თვისსა ზედა ანგელოზთათვის.
11.ხოლო არცა მამაკაცი თვინიერ დედაკაცისა, არცა დედაკაცი თვინიერ მამაკაცისა უფლისა მიერ.
12.რამეთუ ვითარცა – იგი დედაკაცი ქმრისაგან არს ეგრეცა ქმარი ცოლისაგან; ხოლო ყოველივე ღმრთისაგან არს.
13.თვით თქუენ შორისღა განიკითხეთ ესე, ჰშუენისა დედაკაცსა დაუბურველად წინაშე ღმრთისა ლოცვაი?
14.არცაღა თვით იგი ბუნებაი გასწავებს თქუენ, რამეთუ მამაკაცმან თუ გარდაუტეოს თმაი გრძელად, უშუერება არს მისა.
15.ხოლო დედაკაცმან თუ გარდაუტეოს, დიდება არს მისა, რამეთუ თმაი იგი სამკაულად მოეცა მას.

აქ გაერთიანებულია ტრადიციაც, იკონომიაც, და აკრიბიაც... ტრადიციულად
მიღებული იყო ებრაელთათვის თავის დაბურვა, მაგრამ მოციქული აქ სხვა შინაარსი ჩადო, თუკი ებრაელებში თავდაბურვა სწორედ მესიის მოლოდინს უკავშირდება, აქ შექმნისეული იერარქიაა, ღმერთი 1) კაცი 2) კაცისგან-ქალი

მაშ ასე, რაა ეს "თავსაბურავი" და რას ნიშნავს ეს "ფლობაი"? როგორც თანამედროვე ღვთისმეტყველები შენიშნავენ, ამ ტერმინის გასაგებად უნდა ვნახოთ მისი ორიგინალი სახე "exousia"; "ეხუსია"-ს კი არ გააჩნია პასიური ფორმა, ე.ი. არ შეიძლება ნიშნავდეს, რაიმე "დამოკიდებულებას" არამედ "მეუფების", და ეს "მეუფება " რომ არ შეიძლება იყოს დამამცირებელი, ეს შემდეგი სიტყვებიდან სჩანს " ხოლო დედაკაცი დიდება ქმრისა არს.", მაშ ასე
კაცი "დიდება ღმრთისა არს", და რა არის ეს დიდება? ბერძნულად დოქსა, ებრაულად "კავოდ" ხოლო ტერმინი წარმოდგება ძველებრაული "კბდ"-დან, რომელსაც სხვა მნიშვნელობა აქვს კერძოდ "მტვირთველობაი"

ასე რომ გამოდის, დიდება ღვთისა უშუალოდ ღვთისგან მიღებული ჭეშმარიტების მტვირთველობას ნიშნავს, ხოლო ქალს ეს ჭეშმარიტება კაცისაგან ეცნობა, ჭეშმარიტება ტვირთია, მაგრამ ტვირთი-ჯვარი, რომელი იგი მსუბუქ არს", მსუბუქ არს ვითარცა თმა კაცისა და საბური ქალისა, რომლის ტვირთვასაც დიდებამდე მივყავართ....


9. ეგრეთვე დედათაი წესიერებისა სამკაულითა მორცხუად და ღირსებით შემკობად თავთა თვისთა, არა განთხზვითა, ანუ ოქროითა ანუ მარგალიტითა, ანუ სამოსლითა დიდფასისაითა,
მაშ ასე, არაა მხოლოდ თავდაბურვა მექანიკური ქმედება, შეიძლება თავდაბურული თავდაუბურავი იყოს და პირიქით, რადგა ის უდიდესი ხრამი კაცსა და ქალს შორის მოციქულმა თავსაბურავის სითხელემდე დაიყვანა და ისიც კი ძლია :" არცა მამაკაცი თვინიერ დედაკაცისა, არცა დედაკაცი თვინიერ მამაკაცისა უფლისა მიერ.
რამეთუ ვითარცა – იგი დედაკაცი ქმრისაგან არს ეგრეცა ქმარი ცოლისაგან; ხოლო ყოველივე ღმრთისაგან არს", ეს ბოლო სიტყვები საბოლოო წერტილს სვამს, შინაარსი ასეთია "თანასწორნი, მაგრამ განსხვავებულნი", მაშ შეგვიძლია თავსაბურავი სწორედ ამ სხვაობის ნიშნად მივიღოთ? შეიძლება, ამავდროულად ის ატარებს ისტორიული ქრონოლოგიის ასახვას და ისეთ ტკბილ მორჩილებასაც, რომელიც ეკლესიას აქვს ქრისტესადმი...

ახლა დავყოთ ქალთა სქესი

1) ყრმები-ჩვილნი 2) ქალწულნი 3) ცოლნი 4) მონაზონნი

ჩემი პირადი აზრით პირველთ და მეორეთ არ ეგების თავდაბურვა "თავ დედაკაცისა – ქმარი; და თავ ქრისტესა – ღმერთი." რამეთუ მათ არა ყავთ "მეორე" -"შუა-მდებარე" თავი, რომელსაც უნდა დაემორჩილონ ანუ ქმარი, ამიტომ წესით რომ არ დაიბურონ დარღვევა არ არის, ცოლნი კი ნიშნად ოჯახის ტვირთისა და დიდებისა ( როგორც ზემოთ ვნახეთ) თავს უნდა იბურავდეს ლოცვის დროს, თუმცაღა ვიმეორებთ ეს არის სიმბოლო, რომელიც ცარიელია მისი შინაარსის შესრულების გარეშე, ხოლო დედა მონაზონთა ქმარ-ქრისტე არს და მუდამ თავდაბურულნი არიან...

როგორც ვხედავთ თანასწორობის ნიშანი ყოფილა თავსაბურავი და ამ თანასწორობაში , ქალიც და კაციც შემოდის ნათლისღებით და ქრისტეს შემოსვით "რამეთუ არა არს დედაკაცებაი გინა მამაკაცებაი, არამედ ყველანი ერთ ქრისტე იესუს მიერ"... ხოლო თანასწორობა ორ სქესს შორის შეიცავს განსხვავებასაც, როგორც გარეგნულად, ვითარცა თვით ღმერთმა განარჩია, ასევე გარეგნული ლოცვის ფორმითაც; რომელიც ვიმეორებ, არანაირად არ არღვევს ერთიანობას ქრისტეში!

დასკვნის სახით კარგია დაბურვა, უკეთესია როცა არ განვიკითხავთ დაუბურავთ, იდეაში დაბურვა, არ დაბურვა იკონომიის საკითხია, მაგრამ არც უიმისობა ეგების!

იხარეთ,

კაიროსი!

პოსტის ავტორი: solomony თარიღი: Oct 16 2007, 11:27 PM

კარგი დასკვნაა

პოსტის ავტორი: staywhite თარიღი: Oct 17 2007, 06:38 AM

KAIROS ,

პირველ რიგში მადლობა შენს ბოლო პოსტზე, ჩამოყალიბებული რომ არის ქალის თავდაბურვის შესახებ, მე ქართულად არ ვიცოდი ეგ და თავს ვიკავებდი დამეწერა,თუმცა დარწმუნებული იმაში რომ ყველამ ვიცით,მივაწერე წინა პოსტს, ცხადია რატომაც უნდა იყოს ქალი თავსაფრით.

ახლა კი რაც მე ნამდვილად ვიცი იმას დავწერ :

მე ჩემი ქრისტიანული ცხოვრების უმეტესი ნაწილი სერბების ეკლესიაში გავატარე და ამიტომაც დარწმუნებული ვწერ ამას: სერბ ქალებს ყველას არ ახურავს თავზე, უფრო მეტად საზღვარგარეთ მყოფთ,თვით სერბიაში ნაკლებად თავდაუხურავი, და ეს უთავსაფრობა არანაირად არ "მოსწონთ" იქაურ მოძღვრებს, ხშირად ქადაგების დროს ახსენებენ ხოლმე, რომ აუცილებელია თავსაფარი !!! არიან ქალები, რომლებიც ზიარების დროსაც კი არ იხურავენ.
თუმცა, ვიმეორებ, ამას ტოლერირებას არ უკეთებენ სასულიერო პირები.

ჩემი მოძღვრის აზრით,რომელიც გერმანიაში მოღვაწეობს, ხშირად ვერ ვაძლევთო შენიშვნას ამაზეო, რომ "გაბრაზდებიან" (!) და ეკლესიაში საერთოდ აღარ მოვლენო, ანუ რაღაცით მაინც "უფრთხილდებიან " მრევლს..აი, ესაა სიმართლე რაც ნამდვილად ვიცი.

რაც შეეხება შარვალს,ცხადია მოდიან შარვლებით,მაგაზე შენიშვნას არ აძლევენ, მაგრამ უკიდურესი მინი-კაბით მოსულებს ტატქიკურად ეუბნებიან, რომ ასე ჩაცმული ტაძარში ნუ მოვლენ. მაგალითად, ერთი გოგო იყო (განკითხვაში არ ჩამითვალოთ, ამბავს ვყვები), მუდამ ესწრებოდა მსახურებას, მაგრამ მოდიოდა საშინლად მოკლე კაბით, თან მაინცდამაინც მსახურების დროს ანთებდა სანთელს და რომ წაიხრებოდა, საცვალი უჩნდებოდა,მთელი მამრობითი სქესის მრევლი მას მისჩერებოდა...დასკვნა თქვენ გამოიტანეთ აწი, რატომ არის მიუღებელი ასე შევიდეს ქალი ეკლესიაში. თუმცა შენიშვნის მიცემის დროს იმ გოგომ განაცხადა, რომ შურთ მისი ლამაზი ფიგურის და ამიტომაც "უკრძალავენ"..ღმერთო მაპატიე და რაღა უნდა ეთქვათ მეტი.

მკრეხელბაში არ ჩამითვალოთ და ჩემი "შემხედვარე" ბევრმა ქალმა დაიხურა თავზე,ჩემი ეკლესიის მრევლთაგან.
ადრე კი ერთმა ქალმა მითხრა თავსაფრით რომ ვიყავი, შენ რა მუსლიმანი ხარო ?

მაპატიეთ, გამიგრძელდა სიტყვა.

პ.ს.ჩემს მოძღვარსაც აქვს ხანდეხან ბლანჟე, თუმცა არა ყოველთვის და ქუჩაშიც შავი პერანგით დადის,როგორც ეს ადრე აქ ნახსენები იქნა.

პოსტის ავტორი: neo თარიღი: Oct 17 2007, 10:38 AM

საქართველოში ეკლესიის ურღვევობის სიმბოლო რომ ინახება ეს შემთხვევითი არ არის...

საბერძნეთის ეკლესიაში ლოცულობენ თუ ძინავთ სკამებზე ?
დაღლა ლოცვას ხელს უწყობს და არა ხელს უშლის, დასვენება კიდევ პირიქით...

წმინდა მამები ამბობენ თუ ლოცვას ფიზიკური დისკომფორტი არ ახლავს მას ნაკლები ძალა აქვსო, ეს შემთხვევითი არ არის პრინციპულია - თავგანწირვის პრინციპია...

მღვდელი რომელიც ანაფორას არ ატარებს და წვერს იპარსავს, ეს ნიშნავ რომ ის არ ცდილობს ქრისტესთან მიმსგავსებას, სწორედ ამიტომ არსებობს ანაფორისა და წვერი ტრადიცია - სასულიერო პირი უნდა გავდეს ქრისტეს... გარეგანი მგვანება შინაგან მგვანებაზე რომ გავლენას ახდენს და პირიქით ეს ფსიქოლოგებს შეგიძლია ვკითხოთ...

თავსაბურავის შესახებ მოციქულებმა შემთხვევით არ დაწერე, ტავსაბურავი სიწმინდისა და თავმდაბლობის სიმბოლოა, და სწორედ ამ ორი თვისების გამო იწოდება მანდილოსანი მანდილოსნად... და ამიტომ ვცემთ კაცები მანდილოსნებს პატივს...

კიდევ ვიმეორებ, ეს ყველაფერი გარეგნულ ხასიათს ატარებს მაგრამ ძალიან პრინციპული საკითხებია, და თუ მსოფლიოს სხვა ეკლესიებმა გადაუხვიეს ეს მათი პრობლემაა... დაე აიღონ მაგალოთი ჩვენგან ... ,,ამითა ენითია ამხილოს ღმერთმან ენანი მრავალნი..."

პოსტის ავტორი: staywhite თარიღი: Oct 17 2007, 10:54 AM

ნეო,

აღებული აქვთ ქართული ეკლესია და ქართული მორწმუნოება ჩვენი ნუგეშიაო დღევანდელ დღესო .... თუ დაინტერესდი საიდან ვწერ ამას, სურათს დავდებ იმ წიგნის ანუ ამ წიგნიდან იმ გვერდის

პოსტის ავტორი: კანონისტი თარიღი: Oct 17 2007, 11:14 AM

იკონომიის აუცილებლობაზე თავად უფალი საუბრობს. გავიხსენოთ წმინდა სახარება, თავი მათესი, XII

1. მას ჟამსა შინა წარვიდოდა იესუ დღესა შაბათსა ყანობირსა მათსა. ხოლო მოწაფეთა მისთა შეემშია და იწყეს მუსრვად თავსა ჴუვილისასა და ჭამად. 2. ხოლო ფარისეველთა მათ იხილეს რაჲ, ჰრქუეს მას: აჰა მოწაფენი შენნი იქმან, რომელი არა ჯერ-არს შაბათსა შინა საქმედ. 3. ხოლო თავადმან ჰრქუა მათ: არა აღმოგიკითხავსა, რაჲ-იგი ყო დავით, ოდეს-იგი შეემშია და მისთანათა მათ? 4. ვითარ-იგი შევიდა სახლსა ღმრთისასა და პურნი იგი შესაწირავთანი შეჭამნა, რომელთაჲ არა ჯერ-იყო ჭამად მისა, არცა მისთანათა მათ, გარნა მღდელთა ხოლო? 5. ანუ არა აღმოგიკითხავსა შჯულსა, რამეთუ შაბათთა შინა მღდელთა ტაძარსა მას შინა შაბათი შეურაცხ-ყვიან და უბრალო იყვნიან?

დააკვირდით, გამუქებულ ფრაზებს

1. ფარისევლები შენიშნავენ, რომ მოციქულებმა სჯული (კანონი) დაარღვიეს
2. უფალი არ უარყოფს, რომ კანონი დარღვეულია. იგი ხსნის, თუ რატომ იქნა დაშვებული და მოჰყავს ძველი აღთქმის მაგალითი და ამით ამართლებს კანონის დარღვევას.
3. საიმისოდ, რომ მის სიტყვას სჯულდების სახე მიეცეს, განაგრძობს და ამბობს, რომ შაბათის სჯულის დარღვევას თავად სჯული უშვებს და ეს არ ეთვლებათ მათ ცოდვად

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Oct 17 2007, 12:37 PM

ნეო, მოკლედ ყველგან შენს ექსტრემალურ და გაუზომავ პოსტებს ვხვდებით, ინკვიზიციონერს ემსგავსები ასეთი აზროვნებით, აბსოლუტური პროვოკაციაა და შეურაცხყოფა როგორც ბერძენი ასევე მსოფლიო მართლმადიდებლობის უმრავლესობისათვის შენი პოსტი, ასევე ათონელი ბერებისადმი! გთხოვ წაიკითხო ზემოთ მინიშნებული ლინკი "ჯდომის შესახებ" და მოვითხოვ თავი შეიკავო ასეთი უადგილო, უაზრო და შეურაცხყოფელი პოსტებისაგან!
აი კიდევ ერთი ნათელი მაგალიტით, რომ პოლიტიკა უნდა შეცვალო:

ეს წმიდა წყლის არ ცოდნაა და ჩვეული ექსტრემიზმი, როგორ ბედავ და ასეთ ბრალს დებ ათასობით მართლმადიდებელ სასულიერო პირს? მაგალითად აგერ ჩვენი თანაფორუმელის მოძღვარს?


მოკლედ უკიდურესად ვემიჯნები შენი პოსტის შინაარსაც, პათოსსაც და საერთოდ მოგიწოდებ შეცვალო ტონი, თორემ უაზრო კამათს არა მგონია რაიმე დადებითი მოყვეს!

რაც შეეხება იკონომიის აუცილებლობას ამაზე ბევრჯერ დავწერე და კანონისტმაც დაამოწმა, ამიტომ ცოტა მეტი გახსნა გვჭირდება, რომ გავიგოთ რა და რატომ ხდება მსოფლიო ეკლესიაში, ეს კი სულაც არ ნიშნავს, რომ ჩვენთან თავსაფრები აიკრძალოს, პირიქით! დაე, იყოს, მაგრამ ნეოს მსგავსად ნურავის განიკითხავთ, და თავსაფარი 2-3 წლის ბავშვს კი არ უნდა მოეთხოვოს, არამედ ქმრის პატრონ ქალს, როგორც ზემოთ დავწერე, თუმცაღა ქალიშვილთაც რომ ეხუროთ, მხოლოდ ტაძარში ღვთისმსახურებისას არაფერი დაშავდება, მაგრამ გარეთ თავსაფრებით ამჟამად მართლაც მხოლოდ მუსულმანები დადიან და არ ირანი გვინდა ახლა ჩვენ?

პოსტის ავტორი: neo თარიღი: Oct 17 2007, 12:39 PM

დიახ, რატომ? აი ეს არის მტავარი კითხვა და არა ,,რა დაირღვა"

პოსტის ავტორი: კანონისტი თარიღი: Oct 17 2007, 12:47 PM

neo

ცდები. ორივე მნიშვნელოვანია

კითხვაზე "რატომ?" იკონომიის პასუხი მუდამ ერთია - ჩვენი ამქვეყნიური ყოფის გამო, მაგრამ მთავარი კითხვა სწორედ ისაა, რა დაირღვა?

სოფელში მამაკაცი რომ არ ცხოვრობდეს, არ შეიძლება იკონომიით დედაკაცს დაასხა ხელი მღვდლად. არანაირი კაცთა სიყვარული არ "შველის" და ამართლებს მას

იკონომიის პრინციპი და აზრი არის ის, რომ სჯულის ზედმიწევნითი დაცვით არ დაიკარგოს მთავარი - ადამიანის სული, რომლისათვისაც დაიწერა სჯული და არა პირიქით, რომელიც არ შექმნილა სჯულის დასაცავად

თუ კანონიკურად შევხედავთ, მაცხოვრის ყოველი ქმედობა, განსაკუთრებით შაბათ დღეს სასწაულების აღსრულება, არის მოწოდება იკონომიისკენ - ჩვენ უნდა გვამოძრავებდეს უფლისა და კაცთა სიყვარული და არა სჯულის აღსრულების სიყვარული. სჯული თავად სიყვარულით აღსრულდება

თუმცაღა, ამავე დროს, არსებობს აკრიბია, რაც ნიშნავს, რომ ჩვენ კაცთა სიყვარულის გამო ჭეშმარიტებას არ უნდა ვუღალატოთ, ჭეშმარიტება არ უნდა დავამახინჯოთ.

იკონომიისა და აკრიბიის სწორი გამოყენება საწინდარია მრავალი ადამიანის ცხონებისა

პოსტის ავტორი: abo თარიღი: Oct 17 2007, 07:46 PM

ასე გავიგე ქალი კაცისათვის შიქმნა და არა კაცი ქალისათვისოოოო.......
აბა კაცო ამ ქალებს რა უნდათ რატომ გვეუფროსებიან? ჩვენ ვართ და ჩვენი ჩაბალახიო?

პოსტის ავტორი: neo თარიღი: Oct 17 2007, 08:34 PM

რაღაც ურთიერთსაწინაარმდეგოები წერია აქ, ნუ მივხვდი რასაც ამბობ, მე უბრალოდ სხვა რამე ვიგულისხმე:

,,ღმრთაებრივი სიყვარულის მიზეზით" ჭეშმარიტების დარღვევა შეუძლებელია... არალოგიკურია...

რაც შეეხება ცნებებს, ნებისმიერი ცნების დარღვევა შეიძლება მთავარ ცნებაზე დაყრდნობით...

მაგალითად - მე შეიძლება მოვკლა მაგრამ მკვლელობა არ შემერაცხოს ცოდვად... გააჩნია რატომ მოვკლავ...

თუმცა ეს რთული საკითხია, და ასეთი ხედვა ,,ცდუნებას" ატარებს...

პოსტის ავტორი: ზებედე თარიღი: Oct 18 2007, 04:25 AM

მე პირადად, ვერ გავიგე რატომაა აკრიბია ქალთა მღვდლობა

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Nov 11 2007, 11:08 PM

საინტერესო იქნებოდა დაფიქრება მაინც რაა აკრიბია და რა იკონომია დღევანდელი ერისკაცის და ასევე სასულიერო პირის ცხოვრებაში

იკონომიით დავიწყოთ საერო პირის ცხოვრებაში, ოღონდ მხოლოდ პრობლემატური საკითხების...

1. იკონომიით შეიძლება ( ? ) ჩ.ს.ს. -ს გამოყენება ( იგულისხმება ჩასახვის საწინააღმდეგო საშუალებები. ყველაზე "უსაფრთხოდ" პრეზერვატივია მიჩნეული)...

2. იკონომიით დაშვებულია შესამოსლის თითქმის მთლიანი თავისუფლება, ზღვარი მხოლოდ ზნეობრივად შეიძლება დადგინდეს, ანუ ძალიან გამომწვევი არის თუ არა იგი, და არა კაბაზე ან შარვალზე ან კაბა-შარვალზე

...

ჯერ ესენი ვნახოთ და მერე გავაგრძელებ...

იხარეთ,

კაიროსი!

პოსტის ავტორი: კანონისტი თარიღი: Nov 12 2007, 11:47 AM

KAIROS

შეიძლება კი? მართლმადიდებელ ეკლესიას, რამდენადაც ვიცი, არ აქვს ცალსახად ეს დამტკიცებული, ხოლო კათოლიკურ ეკლესიას - საერთოდ აკრძალული აქვს


ამის დაშვების თაობაზე საუბრისას აუცილებლად უნდა დამოწმდეს მაშინ, რომ სჯულის კანონი კრძალავს ტანსაცმლის აღრევას. არადა, როგორც მახსოვს, ამ საკითხზე საუბრისას მიდიოდა მტკიცება, რომ სჯულის კანონი არ იცნობს ქალისა და მამაკაცის ტანსაცმლის გაყოფას. თუკი ეს ასეა, მაშინ უცნაურია, რის იკონომიაზეა საუბარი? იკონომია არსებობს მხოლოდ მაშინ, როცა რაღაც აკრძალულია სჯულის კანონით, მაგრამ იმის გამო, რომ იგი დოგმატურ სწავლებას არ შეიცავს კაცთა უძლურების გამო დროებით (!) დაშვებულია ამგვარი კანონის დარღვევა

ამიტომ, ცოტა უცნაურია ტანსაცმელზე საუბრისას იკონომიაზე საუბარი...

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Nov 12 2007, 01:52 PM

პირიქით კათოლიკური ეკლესია "გაიხსნა" ამ პრობლემისადმი, ჩვენთან კი ეს თემა ტაბუდადებულია...



ეგრე იყოს, მე ეგ პირდაპირ არ ვთქვი, მაგრამ ვიგულისხმე, მაშინ უნდა ითქვას პირდაპირ და ნათლად ეკლესიაში, რომ როგორც ეკლესიის გარეთ ასევე შიგნით შეუძლია ქალს შევიდეს, ეზიაროს შარვლით ( რომელიც არაა ზედმეტად დამაბრკოლებელი, როგორც კაბა შეიძლება იყოს ასეთივე), და კაცსაც , თუ შოტლანდიელია , შეუძლია ეკლესიაში შევიდეს კაბით , ეს ბოლო პრობლემა ჩვენთან არ არის, მაგრამ შეგვიძლია კი თამამად ვთქვათ, რომ

როგორც ეკლესიის გარეთ ასევე შიგნით შეუძლია ქალს შევიდეს, ეზიაროს შარვლით

და თუ არა რატომ?

თქვენც გააგრძელეთ სია

იხარეთ,

კაიროსი!

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Nov 15 2007, 12:03 AM

მოდით ამ საკითხს ჩავუღრმავდეთ , შეუძლია თუ არა ქალს ლოცვა შარვლით? ზიარება შარვლით? აღარ გავიმეორებ რომ შარვალი ( ისევე როგორც კაბა არ უნდა იყოს დამაბრკოლებელი) , თუკი ასეა, მაშინ დგება საკითხი რა ვუყოთ იმ აზრს, რომელიც ასე მუსირებს ეკლესიაში? ლამის აკრძალვაა შარვლით ეკლესიაში შესვლასთან დაკავშირებით?ასე შემოსილი ქალის საიდუმლოში მიღებას კი საიდუმლოთა დასწრებსაც კრძალავენ?

მოდი კანონისტ, ახლა ასე დავყოთ

1 აკრიბია 2. იკონომია 3. მოდიფიცირებადი ტრადიცია

მივუჩინოთ ახლა ადგილი "კაბის" პრობლემას, ის არაა აკრიბიაში, შესაბამისად ვერ იქნება იკონომიაში , მაშინ ყოფილა შემადგენელი ტრადიციისა, აქედან გამომდინარე, საერთოდ ანტიკანონიკური საქციელია ვინმეს ეკლესიაში შესვლა და საიდუმლოში მონაწილეობა აუკრძალო ტრადიციის კანონებით, რომელიც განვითარებადია, მოდიფიცირებადია და რაც მთავარი არაა ეკლესიის სამოქმედო ნორმა!

იხარეთ,

კაიროსი!

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Nov 15 2007, 01:14 AM

პ.ს.

და არაა კარგი, როცა ის რასაც აქ ვფიქრობთ და ვწერთ ( და არა სხვაგან, რადგან აგვიკრძალეს ) , რჩება "ხმად მღაღადებლისა უდაბნოსა შინა"...

პოსტის ავტორი: k@the თარიღი: Nov 15 2007, 01:58 AM

მე მეგონა შარვალის აკრძალვა აკრიბია იყო??
სადღაც ციტატაც იყო ცოლისა და ქმრის ტანსაცმლის აღრევაზე. მაპატიეთ უმეცრება. (მგონი გიორგი საუბრობდა მაშინ ამაზე)

მე პირადად ქალისათვის კაბით ზიარება სასურველად მიმაჩნია, თუმცა შარვალი არ უნდა იყოს დაბრკოლება.
თანაც გასათვალისწინებელია გარემო ფაქტორებიც, ვთქვათ ზამთარში მგონი ყველა მანდილოსანი შარვლით დადის

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Nov 15 2007, 02:43 AM

ვახ, რა გონიერი გოგო ხარ , ნამდვილად ეგრეა, ნამდვილად!

ანუ ზემოთა დაყოფას



4. კეთილსასურველი რჩევა

შეიძლება დავამტოთ, მოკლედ არანაირი აკრიბია არ არსებობს ახალაღთქმისეულ ეკლესიაში ამ თემაზე, ეკლესია რომელიც სჯულისკანონით მოღვაწეობს, სჯულისკანონზე კი კანონისტმაც დაწერა
, ერთადერთი არის ძველაღთქმისეული ფრაზა, არადა ჩვენ ახალაღთქმაში ვართ და სჯულისკანონით ვხელმაღვანელობთ ( მაშინ წინდაცვეთაც უნდა შევინარჩუნოთ); შესამოსელმა კი დიდი ცვლილებები განიცადა და მისი აკრიბიად ქცევა გადაჭარბებულია, კაბას მაქსიმუმ შეიძლება 3-სა და მე-4 შორის მივუჩინოთ ადგილი...

იხარე,

კაიროსი!

პოსტის ავტორი: staywhite თარიღი: Nov 15 2007, 04:33 AM

რაც აგვიკრძალეს, იქ მეც დავწერდი ახლა რაცხას

შარვალი არაა პრობლემა ჩემთვის ეკლესიაში ან ზიარების დროს, სულ კაბით ვარ და თავდახურული, თუ ეს გაუთვალისწინებლად არ მოხდა და შემთხვევით შარვლით ვარ, რაც იშვიათია ან გზად ვარ სადმე. მაგრამ მე კი ამან შემაწუხა: სახლში ლოცვისას თავზე ვიხურავ ცხადია,მაგრამ ხანდახან ძირითადად როცა ავად ვარ ან ვწევვარ და სალოცავად ვდგები, პიჟამოთიც მილოცია და ეს არ შეიძლება? შარვალიც ხშირად მაცვია სამსახურში და სახლში და ძალიან შევწუხდები თუ ამით ვცოდავდი. მოძღვრისაგან კი არასოდეს მსმენია, რომ სახლში შარვლით ლოცვა არ შემიძლია

გარდა ამისა ეგება იცოდეთ პასუხი. ამასწინათ რომ ვიყავი აქ ეკლესიაში, ხელჩანთაში იარაღი მედო (ძირითადად სულ მაქვს ხოლმე),ნამდვილად არ გამხსენებია რომ ამომეღო, ბევრი დავაშავე ამით? უნებლიეთ მომივიდა, არ მიმიქცევია ყურადღება იმ რუტინულ ცხოვრების წესზე და ასე დამავიწყდა.

პოსტის ავტორი: მხევალი ნინო თარიღი: Nov 15 2007, 11:17 AM

KAIROS

მე მეგონა დიდი სჯულის კანონით იყო აკრძალული ქალის ,,შარვლით,, სიარული. ასეა, ისეთ რაღაცაზე, როცა მსჯლობ, რაც არ იცი...


სხვა აზრები არსებობს? მაგალითად მამა ირაკლი რას ამბობს ამასთან დაკვშირებით? ამას იმიტომ ვკითხულობ, რომ შარვლით აკრძალვა უპირატესად სასულიერო პირებისგან მოდის.ზოგი ამ საკითხში კატეგორიულია. კარგი იქნება მამა ირაკლი თუ განგვიმარტავს.

პოსტის ავტორი: კანონისტი თარიღი: Nov 15 2007, 11:53 AM

შესამოსელზე საუბრობს V-VI მსოფლიო კრება

კანონი 27
ნუვინ სამღვდელოთაგან ჩაიცვამს შეუფერებელ ტანსაცმელს, ნურც ქალაქში ყოფნისას, ნურც გზაში, არამედ შეიმოსონ ის სამოსელი, რაც მათი მდგომარეობისთვის არის განწესებული. ვინც ამას დაარღვევს, ერთი კვირით დაყენებულ იქნეს მღვდელმსახურებისაგან

კანონი 62 [ნაწყვეტი]
....ამიტომ განვსაზღვრავთ: ნუვინ მამაკაცი ჩაიცვამს დედაკაცის შესამოსელს და დედაკაცი მამაკაცისთვის დამახასიათებელს....

ამ კანონში საუბარია წარმართული დღესასწაულების (კალენდის, ვოტის, ვრუმალის, დიონისეს ზეიმის) აღნიშვნაზე და მათ აკრძალვაზე. ჩანს, რომ იმ დროს ერთობ პოპულარული იყო კომიკური, სატირული, ტრაგიკული ნიღბების გაკეთება და სხვადასხვა არამახასიათებელი ტანსაცმლის ჩაცმა. ამიტომ განსაზღვრა სჯულისკანონმა, რომ ამგვარი რამე აკრძალულიყო

ამ კანონის კომენტირებისას ბალსამონი აღნიშნავს, რომ ეს აკრძალვა იმიტომ არის დაწესებული, რომ მან არ აღძრას მორწმუნე ადამიანში არასასურველი გრძნობები, ეს იქნება სიძვისა, უზომო მხიარულებისა, მწუხარებისა თუ სხვა. აქედან გამომდინარე, როდესაც ვსაუბრობთ ქალისა და მამაკაცის ტანსაცმელზე, ალბათ ამ თვალსაზრისით უნდა განვიხილოთ ისინი, რამდენად შეეფერება მათი ჩაცმა ქრისტიან ადამიანს? ცხადია, აქ ჩაციკვლა შარვალზე, როგორც ასეთზე, არ უნდა მოხდეს.....

staywhite

აი, რას ამბობს ბალსამონი სწორედ ზემო მოყვანილი კანონის კომენტირებისას:
"... ზოგიერთნი დღესასწაულებზე იმოსავენ სხვადასხვა შესამოსელს და ხშირად შეიარაღებულნი და სამხედრო ფორმით შედიან ტაძრებში.... მე ვისაც არ ვკითხე, თუ რატომ იყო ეს დაშვებული, პასუხი ყველასგან ერთი მოვისმინე - ეს ძველი ჩვეულების მიხედვითაა..."

ყოველივეს გათვალისწინებით, ალბათ ასე იქნება სასურველი დაყოფა:

-----სჯულის კანონით დადგენილი------------------------------საეკლესიო ჩვეულებით დადგენილი

---აკრიბია---------------------იკონომია--------------------კეთილსასურველი რჩევა----ცვალებადი ტრადიცია

პოსტის ავტორი: judi თარიღი: Nov 15 2007, 12:05 PM

მამა გაბრიელი ამბობდა ,, ქალი მამაკაცის სამოსში ეშმაკს ემსგავსებაო,, არათუ ეკლესიაში, საერთოდ...

უბრალოდ მაპატიეთ მაგრამ ზედმეტი მგონია ასეთ საკითხებზე დავა, უბრალოება ყველა სიბრძნის თავია, მაინც მგონია, რომ თვითოეულ ჩვენთაგანში ზოგადად მორჩილების უკმარობის ბრალია იმაზე მსჯელობა თავზე უნდა გვფაროს, შარვალი უნდა გვეცვას თუ დანარჩენი ყველა სხვა... წმიდა გულით მიიღე და დაემორჩილე..

პოსტის ავტორი: მხევალი ნინო თარიღი: Nov 15 2007, 12:33 PM

კანონისტი

---------mamma mia

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Nov 15 2007, 02:19 PM

ეგრეა, ანუ ის ზემოთმოყვანილი მუხლი


არის სწორედ ის ანუ სწორედ იმაზეა დაყრდნობილი რაც მე დავწერე
,ანუ ახალი აღთქმისათვის არაა მნიშვნელოვანი, ადამიანი რას ჩაიცვამს, ანუ რა ფორმით ჩაიცვამს, არამედ ის როგორ ჩაიცვამს!

ასე რომ არ ყოფილიყო, მაშინ ჩვენი პატივცემული სქესი ახლა ისევ ისე ჩაცმული უნდა დადიოდეს, როგორც ეს VII.ს.ის კრებამ განსაზღვრა , მაგრამ ასე არაა, მამაკაცის შესამოსელმა ცვლილება განიცადა, და სამართლიანობისა და თანასწორობის პრიციპის მიხედვით ასეც უნდა მომხდარიყო ქალებშიც,თუკი მიანცდამაინც შარვალზე დავკონკრეტდებით, მხოლოდ ის კი არ უნდა ითქვას,რომ ჩაციკვლა არ შეიძლება, არამედ ის რომ როცა ეს კანონი იწერებოდა, შარვალი როგორც მამაკაცის ჩვეულებრივი შესამოსელი საერთოდ არ არსებობდა და შესაბამისად არ შეიძლება მას ეს აკრძალვა შეეხოს, საერთოდ კი ამ კანონზე უნდა ითქვას, რომ განუმარტებლად მისი პირდაპირი და ბუკვალური მიღების შემთხვევაში, საერთოდ სრულ დარღვევაშია დღეს ერიც და ბერიც, ქალიც და კაციც და ესეთი რამეები, რომ ისმის იმიტომაა ცუდად საქმე
მე არ ვიცი ეს ვინ თქვა, მაგრამ ფრაზა სრულიად მიუღებელია, ეშმაკს არც კაბა აცვია, არც შარვალი და შარვლის გამო ქალისათვის ამხელა შეურაცხყოფის მიყენება ყოვლადდაუშვებელია!

შეჯამების სახით, ჩემო კანონისტ, ვფიქრობ, სჯულისკანონით დადგენილი უნდა დაიყოს თავისმხრივ ორად 1) აკრიბიად და 2) იკონომიად , შარვალი არცერთში არ შედის, რადგან იქ ჩაცმულობის ამ სტილზე საერთოდ არ ყოფილა საუბარი, მაგრამ იკონომიად შეიძლება მივიღოთ ის რომ ერის კაცნი იცვლიან შესამოსელის სტილს, ხოლო აკრიბიად ამავე კანონიდან სჩანს ეს , ანუ ერთიდაიგივე კანონში ნაწილი აკრიბიაა, ნაწილი იკონომია, და სხვა ნაწილი საერთოდ არ წერია იმ კანონში, რადგან შეუფერებელი იქნებოდა მსოფლიო კრებისათვის ჩაცმულობის მონახაზებზე დაკონკრეტებულიყო...
ალბათ სწორედ ამ ორს უნდა შეიცავდეს,

თუკი ასეა, შესაბამისად აკრძალვების და სასჯელების ის სისტემა რაც გამოიყენება აკრიბია-იკონომიის დროს, აქ სრულიად მიუღებელია!

მოდით ახლა რამოდენიმე კონკრეტულ კითხვას გავცეთ პასუხი ( აქ მაინც, სხვაგან გვდევნიან და ), შარვლით ლოცვა გინდ სახლში, გინდ ეკლესიაში არაა აკრძალული, ეკლესიაში შარვლით საიდუმლოზე დასწრებაც შეიძლება ( მეჯვარეობა, ნათლიობა, წირვაზე ყოფნა) და საიდუმლოს მიღებაც, მაგრამ ეკლესია სხვადასხვა უხერხულობის თავიდან ასაცილებლად რჩევის სახით ურჩევს კაბას, შესაბამისადვე კეთილკრძალულს, მაგრამ სახლში მსგავსი რჩევა სრულიად უადგილოა, მთავარია არ იგრძნობოდეს გულგრილი ან აგდებული დამოკიდებულება ჩაცმის მხრივ ლოცვის დროს.

და კიდევ, ცოტა გამხიარულების მიზნით, კი მაგრამ შოტლანდიელი , რომ მოინათლოს, მას იმ კანონზე დაყრდნობით ავუკრძალავთ საკუთარ ეროვნულ შესამოსელში სიარულს? აქ ხომ პირდაპირ ქალის სამოსი აცვია? ჩემი აზრით არა, რადგან იქ სხვა რამ იგულისხმებოდა
და ამ ჩვენს ვოლსს ( დაარქვით რაც გინდა) ეს არ ეხება, იგი ისე ამაყია საკუთარი შესამოსელით, როგორც მაგალითად და კანონისტი , როცა გამოიჯგიმება სამებაში ჩოხა-ახალუხით

იხარეთ,

კაიროსი!

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Nov 16 2007, 09:58 PM

ეს კი რაც ვწერე, იმის უფრო ავტორიტეტული და ჩამოყალიბებული ვარიანტია ( მადლობა კანუდოსელს )

ნაწყვეტი თოფიქიდან "მართლმადიდებლობა და ფსევდომართლმადიდებლობა"

გოგონებში შარვლის ჩაცმის შესახებ (მკვიდრდება აზრი, რომ შარვლის არჩაცმა მართლმადიდებლობაა)


აქვე ვდებ:

- И все же многие утверждают, что некоторые устои и традиции в Православии нужно менять. Они якобы не подходят сегодня нашему обществу. Допустим, если девушка приходит в церковь в джинсах - это всегда плохо.
- Нет такого человека, который не согласился бы с тем, что в Православной Церкви что-то надо поменять. Вот только каждый по-разному понимает, что именно подлежит перемене. Один скажет, что надо избавиться от модернистского наследия петровской эпохи и вернуться в московскую Русь, воссоздать пение на старообрядческий манер, безо всяких там «Литургий» Чайковского. А другой, например рериховец, скажет, что надо отказаться от веры в то, что Христос воскрес, заменив ее верованием в то, что Христос просто «разложил Свое тело на атомы» .
Отношение же к брюкам никак не является устоем Православной Церкви и православной веры. Это не вероучительная, а этикетная форма на сегодняшний день. Но когда-то за этим стояли две серьезные вещи.
Первое. В брюках в старые времена порядочные люди вообще не ходили. Ни мужчины, ни женщины. Так было в Древнем Риме, так было в Палестине, так было в Византии. Люди ходили в туниках. А в брюках ходили варвары: они были кочевниками, все время верхом на лошадях. И вот чтобы не натирать ноги об лошадь, они обматывали ноги тем, из чего потом получились брюки. Когда по Константинополю шел человек в брюках, то своим брючным видом он показывал, что он варвар, то есть не христианин, и его не пускали в храм .
Когда варвары стали христианами, этот мотив ушел. Но появился другой, связанный с карнавальными переодеваниями, которые когда-то имели религиозный смысл переворачивания всего наизнанку: мужчины в женской одежде, женщины в мужской, мирянин одевается монахом, нищий – царем, ребенок – стариком, человек – зверем.
Эти переодевания на Святки или Масляницу были рудиментом очень древних языческих ритуалов встречи Нового Года.
Главная забота древнего человека — забота об уничтожении истории. Человеку архаического мышления тяжело жить в истории как в пространстве уникального поступка уникальной личности. Он чувствует себя надежно, только копируя чей-то поступок, отождествляя себя с героем, который впервые совершил некий акт. То «впервые» оказалось удачным. Значит, если отождествить себя с тем временем и тем героем, можно гарантировать удачу и своего нынешнего проекта. Скажем, полинезийцы, отправляясь с острова на остров, убеждают себя, что это не они плывут, а тот человек, который впервые переплыл океан.
Архаический человек воспринимает историю как экологическую катастрофу. И новогодние ритуалы у всех архаичных народов — попытка возвращения в точку альфа, когда не было ни меня, ни космоса, когда мы еще не грешили и все еще было возможно.
Приходит весна, начинается новый жизненный цикл. И хочется все плохое оставить в прошлом, избавиться от груза ошибок, как бы отменить историю, начать все с начала. А началом всего, первой страницей космической истории был хаос. Соответственно, обновление жизни должно придти через погружение неудавшейся жизни, жизни, коррумпированной неудачами и грехами, в первобытный хаос.
Скоморошество, выворачивание всего наизнанку, смена социальных ролей, смешение мужского и женского, молодого и старого, было разрушением социального космоса, устоявшихся социальных ролей, стереотипов. А, значит, суматоха масляницы есть путь возвращения к докосмическому хаосу – возвращение на ту строительную площадку, на которой можно еще раз попробовать с нуля построить мир новый и, быть может, лучший. Собственно, «Интернационал» мог бы быть прекрасной святочной или масляничной колядкой: старый мир мы «разрушим до основанья, а затем мы наш, мы новый мир построим». Тут поистине «анархия - мать порядка».
Поэтому переодевания мужчин в женщин и наоборот – это своего рода языческая форма покаяния, выражение желания жить по-другому.
Но пришло христианство и принесло иные формы покаянного поведения: изменение не одежд, а сердец. Языческая лучинка на фоне евангельского солнца стала восприниматься не как источник слабенького, но света, а как источник вполне заметного чада…
Церковь понимала этот религиозный подтекст святочных или масленичных праздников. Скоморошество было альтернативой крещения и исповеди, ибо норовило обновить жизнь без покаяния - просто хохмами и переодеваниями...
Память об этом некогда серьезном религиозном языческом подтексте переодеваний повлекла за собой серьезное же, но уже негативное отношение к тому, что женщины надевают мужскую одежду.
И, кстати, нет тут никакой дискриминации именно женщины. Неодобрение «переодеваний» касается всех – независимо от пола. Все мы знаем, что порой приходится выслушивать женщине, если она заходит в храм в «мужских» брюках. Но вы попробуйте представить себе, а что пришлось бы выслушать мужчине, решившему зайти в храм в юбке!
Но духовенство сегодня ходит в «духовном платье»: в одежде, которую светские люди считают типично женской (даже ряса запахивается у нас на левую сторону, а не на правую, как у мужских рубашек). Как всегда при работе с Библией, тут неизбежен вопрос: отчего, на каком основании какие-то ветхозаветные установления мы воспринимаем буквально, а буквально соседние - считаем устаревшими. Напомню, что на той же странице Библии, где говорится «На женщине не должно быть мужской одежды, и мужчина не должен одеваться в женское платье», заповедано и следующее: «сделай себе кисточки на четырех углах покрывала твоего, которым ты покрываешься» (Втор., 22, 12). Так что если кто-то будет изгонять из храма девушку в брюках, я бы советовал к этому вышибале подойти с вопросом – «А на Ваших покрывалах в доме есть ли кисточки по углам?».
Ну, а что касается джинсов, то я вполне согласен с Валентином Распутиным, который с полной своей симпатией описывает женщину, что «сама одевалась хоть и не броско, но по моде, дав моде притереться в народе, приглядевшись, что в ней хорошо и что нет. Джинсы — да ведь это крепчайшая, хоть на камнях дери, ткань; эту моду давай сюда. Кожаные куртки пошли — да ведь кожа испокон была у нас в носке, забыли о ней по великой бедности, а миновала нужда, и о коже пора вспомнить» («Дочь Ивана, мать Ивана»)…

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Nov 17 2007, 08:15 PM

3. საერთო ეკლესიის გამოცდილებით იკონომიით დაშვებულია მართლმადიდებელის ჯვრისწერა არამართლმადიდებელ , მაგრამ ქრისტიანული აღმსარებლობის პირთან

პოსტის ავტორი: solomony თარიღი: Nov 17 2007, 08:33 PM

ჩაცმულობას რაც შეეხება კაცია თუ ქალი.ადამიანს უნდა ქონდეს იმის შეგნება თუ რა და როგორ ჩაიცვას როცა მიდის ღვთის სახლში და ასევე არ გახდეს ვინმეს საცდური და დამაბრკოლებელი თავისი ჩაცმულობით ეკლესიაში

პოსტის ავტორი: მნათე თარიღი: Nov 17 2007, 11:03 PM

მოდი ვთქვათ პირდაპირ - როგორ ჩაცმაზე აგრესია არ მოდის.. აგრესია მოდის ქალის შარვლით სიარულზე ტაძრებში

ეს უფრო სქოლასტიზმია ვიდრე კანონმორჩილება...

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Mar 25 2009, 09:15 PM

Н.Н. Афанасьев

НЕИЗМЕННОЕ И ВРЕМЕННОЕ В ЦЕРКОВНЫХ КАНОНАХ

1. Церковь на камне основана. “Ты еси Петр и на сем камене созижду церковь Мою и врата адовы не одолеют ея”. Эти слова не только Рим, но и все остальные исповедания — конечно, только без римского толкования этих слов — могли бы написать на фронтонах своих главных церквей. Вера в то, что Церковь Христова непоколебима и неодолима, составляет одно из самых основных убеждений христианства. В эпоху глубоких мировых кризисов и в сумерках исторических путей человечества эта непоколебимость Церкви есть убежище для верующей души. Лицо земли меняется, человечество вступает на неизвестные и неизведанные пути, и не только наши дети, но и мы сами не знаем, в каких новых условиях мы будем жить. Когда почва, на которой мы привыкли стоять, колеблется и уходит из-под наших ног, остается камень Церкви. “Всякого, кто слушает сии слова Мои и исполняет их, уподоблю мужу благоразумному, который построил дом свой на камне. И пошел дождь, и разлились реки, и подули ветры, и устремились на дом тот, и он не упал: потому что основан был на камне” (Мф. 7, 24-25). В человеческих бурях она устоит, и не только устоит: “небо и земля прейдут, но слова Мои не прейдут”. (Мк. 13, 31). Среди меняющегося и постоянно-текущего она одна неизменна, среди временного она — вечна.

Однако, как понимать и к чему относить неизменность Церкви? Все ли в Церкви неизменно и в каком смысле сама Церковь неизменна? Таковы вопросы, которые под разными аспектами волнуют христианскую современную мысль. Причем, это не только академические вопросы, но глубоко жизненные, так как от них зависит решение другого вопроса: о том, каково может быть и должно быть отношение Церкви к современной жизни и к ее проблемам. Если в Церкви все неизменно и в ней нет ничего меняющегося, то это означает, что современная жизнь в такой лишь мере интересует Церковь, в какой Церковь должна охранить и сохранить в жизни мира свою святыню и донести ее до положенного срока. Это означает некий уход Церкви из мира: есть только одна дорога из мира в Церковь, но нет совсем пути из Церкви в мир. Это было бы верно, если бы из мира могли вместе с Церковью уйти и все ее члены, но она не уводит их из мира “ибо иначе надлежало бы вам уйти из мира” (1 Кор. 5, 10), — а следовательно, и не может оставить их в миру одних. Лицо Церкви обращено не к пустыне, а к миру. Она пребывает в миру и в нем созидается до “полноты времен”. Церковь имеет по отношению к миру не только охранительные задачи, но и задачи положительные. Если это так, то в Церкви наряду с тем, что пребывает всегда неизменным, должно быть и то, что меняется, наряду с вечным то, что временно. Где же в Церкви вечное и временное, где граница между ними и каково их взаимоотношение?

2. Догматические определения относятся к внутренним истинам веры, они неизменны и общеобязательны, вневременны и абсолютны. Но исчерпывается ли ими область вечного и неизменного в Церкви? Наряду с догматами мы имеем и канонические определения, которые регулируют внешний порядок в Церкви и ее внешнее устройство. Куда отнести эти определения? Принадлежат ли они исключительно к области временного, а потому и изменяемого или они, так же как и догматы, включены в область вечного или по крайней мере они связаны с тем, что вечно и абсолютно в Церкви? На этот вопрос протестантство ответило, что канонические постановления являются продуктом jus humanum и, следовательно, изменяемы, как в отдельности, так и в их совокупности. Католичество различает jus divinum от jus humanum. Канонические постановления, основанные на божественном праве, неизменны и абсолютны и не могут быть отменены никаким церковным авторитетом. Они отличаются от догматических определений только лишь по содержанию. Постановления, проистекающие из jus humanum, которые и составляют собственно jus ecclesiasticum, могут быть подвергнуты изменениям и даже отменены соответствующими церковными органами. Таким образом, протестантство и католичество, каждое в своем роде, устанавливают наличие в церкви временного и вечного, неизменного и изменяющегося. Область вечного и временного совпадает с областью божественного и человеческого - jus divinum и jus humanum, причем эти две области отрываются одна от другой и получают самодовлеющее значение. В этом лежит неполнота этого ответа, так как, утверждая существование двух сфер в Церкви, он не устанавливает никакого между ними взаимоотношения и связи.

Какова позиция православной Церкви? Если не считаться особенно с сравнительно недавно принятым под влиянием католического учения взглядом, по которому канонические установления разделяются на постановления, основанные на jus humanum и на jus divinum, существование jus humanum неизвестно православной Церкви. Во всяком случае, оно неизвестно ни древней Церкви, ни Церкви Вселенских Соборов. Трулльский Собор, перечисляя постановления, имеющие обязательную силу, добавляет: “Никому да не будет позволено вышеозначенные правила изменять или отменять и кроме предложенных правил принимать другие” (пр. 2). Еще более определенно и энергично заявляет 7-й Вселенский Собор: “Божественные правила с услаждением приемлем, и всецелое и непоколебимое содержим постановление сих правил, изложенных от всехвальных апостолов, святых труб Духа, и от шести Вселенских Соборов, и поместно собиравшихся для издания таковых заповедей, и от святых отец наших. Ибо все они, от единаго и того же Духа быв просвещены, полезное узаконили”. Так как “если пророческий голос повелевает нам вовек хранить сведения Божия (ta .marturi,a tou/ Qeou/) и жить в них, то явно есть, что эти пребывают несокрушимы и непоколебимы” (пр. 1). Неизвестно существование jus humanum и византийским толкователям ХII века. Тем не менее в эпоху Вселенских Соборов, как и раньше, так и позднее, не только церковная действительность отменяла и изменяла канонические постановления, но и сама высшая церковная власть, т. е. те же Соборы — изменяли постановления предыдущих Соборов. Трулльский Собор, объявив неизменяемость канонов, в своем знаменитом 12-ом правиле, вводящем безбрачие для епископата, писал: «имея убо великое тщание, дабы все устроить к пользе порученных паств, признали мы за благо, да не будет ныне ничего такового. Сие же глаголем не к отложению или превращению апостольского законоположения, но прилагая попечение о спасении и о преуспеянии людей на лучшее, и о том, да не допустим какого-либо нарекания на священное звание” (пр. 12). Jus humanum в Церкви не существует: все постановления боговдохновенны (“все от единого и того же Духа просвещены”) и должны пребывать несокрушимы и непоколебимы. Означает ли это, что православная Церковь, отрицая в противоположность протестантству jus humanum, признает только jus divinum? Но тогда как согласовать с утверждением несокрушимости и непоколебимости канонов фактическую изменяемость канонических правил, причем эта изменяемость не есть в то же время “превращение или отложение” прежних постановлений. Последнее походит на некий явный парадокс. В самом деле, как понимать то, что Трулльский Собор, изменяя апостольское правило о допустимости брачной жизни епископата и вводя безбрачие, в то же время утверждает, что он “не отлагает или превращает” это правило? Попытка понять это утверждение Трулльского Собора будет в то же время попыткой выяснить православное учение о временном и вечном в каноническом праве.

3. Христианская мысль, пока она остается в пределах христианства, имеет два полюса: один в том, что называется монофизитством, а другой в том, что принято называть несторианством. Другими словами, содержание христианской мысли очерчивается халкидонским догматом. Помимо своего прямого отношения к вопросу о природах во Христе, халкидонский догмат имеет особое значение в учении о Церкви. Новозаветная Церковь есть избранный народ Божий (1 Пет. 2, 9). В своей совокупности избранный новозаветный народ составляет Тело Христово, глава которого есть Сам Христос (1 Кор. 12, 12, 27). Пребывать в Церкви означает состоять в Теле Христовом, быть его членом чрез приобщение к Телу Христову. “Чаша благословения, которую мы благословляем, не есть ли приобщение Крови Христовой? Хлеб, который преломляем, не есть ли приобщение Тела Христова? Один хлеб и мы многие одно тело; ибо все причащаемся от одного хлеба” (1 Кор. 10, 16, 17). Евхаристическое собрание есть собрание избранного народа Божъего с Христом Богом в Его присутствии, есть церковное собрание, ибо где двое или трое собраны во имя Его, там и Он, есть полнота Церкви, так как в Евхаристической жертве пребывает весь Христос. Таким образом, Евхаристическое собрание реально и мистически воплощает Церковь, причем это воплощение происходит в эмпирической действительности и само имеет эмпирический аспект. Как нам не дано Евхаристии вне эмпирического аспекта, так и Церковь явлена нам в эмпирической действительности и с эмпирической природой. Она одновременно принадлежит к духовной и эмпирической действительности, т. е. она двухприродна. Ее двухприродность есть двухприродность богочеловеческого организма и подобна двухприродности во Христе. Связь эмпирической и духовной природы определяется халкидонской формулой нераздельно, неразлучно, неизменно и неслиянно. Невидимое духовное существо Церкви становится видимым через ее эмпирическую природу. Поэтому деление Церкви на видимую и невидимую, так свойственное протестантству, неправильно в том отношения, что оно разрывает сущность Церкви от ее эмпирической природы. Церковь едина, как един Христос, будучи видимой и невидимой в одно и то же время. В невидимой Церкви пребывает вся полнота Церкви, которая неразрывно включает в себе видимую Церковь, но не сливается с ней и не поглощает ее, так же, как и видимая Церковь есть полнота Церкви, а не некоторая самостоятельная ее часть. Деление Церкви на видимую и невидимую есть церковное несторианство, а следовательно, и отрицание богочеловеческой природы Церкви, так как видимая Церковь неизбежно относится исключительно к эмпирической действительности.

Пребывая в эмпирической действительности, Церковь через свою эмпирическую природу входит в историю и сама облекается исторической тканью.

Органическое строение Церкви, как Тела Христова, предполагает особый порядок, ta,xij, вытекающий из самого существа Церкви. Этот порядок есть закон жизни и устроения Церкви, являемый в порядке откровения в виде непреложной истины — догматического учения. Сюда входит учение о строении тела Церкви, о составе церковного общества, учение о церковной иерархии, о таинствах и т. д. Этот порядок относится не только к духовной сущности Церкви, но и к ее эмпирической ткани, так как последняя неотделима от первой и органически с ней связана. Вопреки мнению R. Sohm’а, церковное устройство возникает не в порядке исторического процесса, вследствие проникновения в Церковь права. Церковное устройство с правом как таковым, не связано, а проистекает из самого существа Церкви. В историю Церковь вступает с самого начала, как общество, имеющее определенную форму своего устроения. В так называемый харизматический период Церковь уже имела определенное устройство исторического своего бытия. Правда, первоначальные христианские общины только начинали облекаться исторической тканью, которая была прозрачной и через которую ясно просвечивалось подлинное существо Церкви.

Формы исторического бытия Церкви очень разнообразны. Для всякого, кто хотя бы немного знаком с историей Церкви, это настолько бесспорно, что не требует никакого доказательства. Одна историческая форма в процессе истории сменяется другою. Однако, при всем разнообразии исторических форм церковной жизни, мы находим в них некое постоянное ядро. Это — догматическое учение о Церкви, другими словами — сама Церковь. Исторические формы церковной жизни обусловлены содержанием догматического учения. Церковная жизнь не может принимать любые формы, а только те, которые соответствуют сущности Церкви и которые способны выразить эту сущность в данных исторических условиях. Отсюда следует, что изменение содержания догматического учения о Церкви должно повлечь за собой искажение в учении о порядке и устроении церковного тела, а это последнее находит свое выражение в формах исторического бытия Церкви. Уже в древности — в первую эпоху христианства — еретические общества имели иное устройство, чем кафолическая церковь. Чем больше искажалось учение о Церкви, тем дальше удалялось устройство этих обществ от церковного и в крайних точках — в гностических обществах — ничего не имело общего с ним. Различие церковного устройства в настоящее время в католичестве, православии и протестантстве в значительной степени также объясняется различием догматического учения о Церкви. С другой стороны, единство догматического учения обуславливает основное единство исторических форм церковной жизни. Кафолические церковные общины первых веков христианства, несмотря на полное отсутствие правовых отношений между ними и отсутствие общего канонического законодательства, пришли к одному и тому же церковному устройству.

Догматическое учение о Церкви воплощается в исторических формах церковной жизни. Однако, это воплощение никогда не бывает полным, а всегда лишь относительным. Историческая жизнь Церкви не в состоянии воплотить до конца существо Церкви, а только лишь более или менее приблизительно. Поэтому исключается возможность некоей идеальной канонической формы. Признание существования такой идеальной формы означало бы недолжную абсолютизацию относительного, каковым является историческая ткань Церкви. Церковь живет общей исторической жизнью со своей эпохой. Ее исторические формы помимо догматического учения в значительной мере обусловлены общими условиями исторической жизни. Догматическое учение является величиной постоянной и не зависит от исторического процесса, но воплощение этого учения в исторической ткани постоянно подлежит тем или иным изменениям. Церковь меняет свои формы исторической жизни не случайно и не произвольно, не потому, что Церковь приспособляется к современной ей жизни и пассивно следует за своей эпохой. Исторические условия влияют на формы церковной жизни, но не так, что они предписывают Церкви те или иные изменения в ее жизни, но так, что Церковь сама из своей глубины изменяет свои формы исторического бытия. Церковь стремится в данных исторических условиях найти такую форму, в которой наиболее полно и наиболее совершенно выразилась бы сущность Церкви, сама Церковь и ее догматическое учение. Таким образом, мы приходим к весьма важному выводу: соотношение между историческим бытием Церкви и ее сущностью таково, что историческое бытие есть та форма, в которой сущность Церкви воплощается в истории. Исходя из этого легко объяснить, почему признание одной идеальной формы исторического бытия Церкви означало бы недолжную абсолютизацию этого бытия. Если бы такая форма существовала, то тем самым признавалось бы, что временное перестало бы быть временным, и Церковь оторвалась бы от общей исторической жизни. Кроме того - что еще более существенно - это было бы забвением того, что в самой Церкви есть эмпирическая природа, которая даже в Церкви не может быть абсолютизирована и не может быть поглощена духовной природой Церкви. Забвение эмпирической природы есть другой полюс в учении о Церкви — церковное монофизитство.

4. Соответствие между историческими формами церковной жизни и существом Церкви осуществляется через канонические постановления. Вопрос о том, имеют ли эти нормы правовой характер или нет, а также вопрос о том, допустимо ли в Церкви существование церковного права или оно, как думал Sohm находится в противоречии с существом Церкви, до настоящего времени является нерешенным, как и не решена до конца проблема существа права, имеющая кардинальное значение для этого вопроса. Оставляя в стороне этот вопрос в целом, важно подчеркнуть то, чем каноны отличаются от обычных правовых норм. Последние устанавливают и регулируют порядок общественных организмов, принадлежащих всецело эмпирическому бытию. Если даже допустить, что они приводят в соответствие жизнь общественных организмов с правовым чувством (Rechtsgefühl) то это не выводит нас за пределы эмпирического, так как правовое чувство также является величиной эмпирической. Между тем Церковь есть богочеловеческий организм, и в этом ее существенное отличие от прочих общественных организмов, не имеющих богочеловеческой природы. Каноны не устанавливают основной порядок жизни этого организма, — он дан в догмате о Церкви, — а только лишь регулируют каноническое устройство Церкви в том направлении, чтобы оно наиболее совершенно выявляло сущность Церкви. Поэтому среди канонических постановлений нет таких постановлений, которые в соответствии с правовым законодательством можно было бы назвать “основными”[1]. Каноны облекают догматическое учение в форму норм, которым должна следовать церковная жизнь, чтобы соответствовать догматическому учению. Каноны являются своего рода канонической интерпретацией догматов в определенный момент исторического бытия Церкви. Они, действительно, являются образцом, правилом, формой жизни церковного общества. Они выражают истину о порядке церковной жизни, но выражают ее не в абсолютной форме, а применительно к историческому бытию.

Исходя из этого характера канонов, следует решительно отвергнуть деление канонов на каноны, основанные на божественном праве, и каноны, основанные на человеческом праве. То, что принято относить в канонических определениях к божественному праву, не относится к самим канонам, а к догматическим определениям. Как бы мы ни определяли право, догматы во всяком случае не принадлежат к области права. Все, что содержится в Священном Писании, относится к области веры и морали. Христос не оставил никаких канонических определений, которые бы определяли устройство Церкви в ее историческом бытии. Однако, из отсутствия канонов, основанных на божественном праве, можно ли сделать вывод, что все каноны основаны исключительно на человеческом праве? Мы допускаем и должны допустить, что среди канонических постановлений есть некоторые, которые действительно относятся к человеческому праву. Это прежде всего государственные постановления по делам церкви. Однако, Церковь никогда не смешивала эти постановления с канонами и всегда различала kanonoi от nomoi. К человеческому праву могут быть отнесены и церковные постановления, не имеющие своей основы в догматическом учении и вызванные соображениями нецерковного характера, но мы не можем допустить, чтобы все канонические постановления, принятые всей Церковью, объявлялись безблагодатными и не церковными. Jus humanus может регулировать лишь эмпирические организмы. Если в Церкви существует только человеческое право, то, следовательно, Церковь принадлежит исключительно области эмпирической действительности. Протестантское учение о том, что канонические определения основаны на человеческом праве, есть неизбежный вывод из их догматического учения о Церкви: видимая Церковь есть эмпирическая величина, в ней естественно действует человеческое право. Церковное несторианство отражается в канонической области в утверждении наличия в Церкви исключительно jus humanus.

Если протестантство признает в Церкви наличие человеческого права, то оно внутренне последовательно и следует своему догматическому учению. Для православной Церкви такое признание противоречит учению о Церкви. Церковь есть богочеловеческий и благодатный организм. В Церкви все благодатно - “ubi ecclesia, ibi et spiritus Dei, et ubi spiritus Dei, illic ecclesia et omnibus gratia” (Iraen. III, 24, 5). Следовательно, благодатны и подлинно церковные постановления. Они, как и догматы, откровенные истины. “Изволися Духу Святому и нам” одинаково приложимо как к догматическим, так и к каноническим постановлениям. Они “божественные” правила по выражению 7-го Вселенского Собора (пр. 1). Церковному несторианству и монофизитству противопоставляется халкидонское двуединство - двухприродность Церкви, В соответствии с этим утверждается и богочеловеческий источник происхождения канонических постановлений. Если неизбежно говорить о праве в Церкви, то не о человеческом и божественном праве в отдельности и оторванности их друг от друга, а о богочеловеческом праве. Воля Церкви — ее богочеловеческая воля — выражается в том, чтобы через канонические постановления исторические формы ее бытия воплощали бы ее существо.

Канонические постановления, как и догматы, боговдохновенны, но из этого не следует заключать, что они совпадают друг с другом. Различие между догматами и канонами лежит не в источнике их происхождения, а в том, что первые суть абсолютно истинны, а вторые — приложение этих истин к историческому бытию Церкви. Первые не имеют отношения к временному бытию, вторые же — временны. Эта их временность не отрицает их боговдохновенной природы, так как она не относится к этой природе. Они временны в том смысле, что приложимы к тому, что временно — к историческим формам существования Церкви. Истина, которую они выражают, сама по себе абсолютна, но содержание канонов не есть эта истина, а то, как она должна выражаться в данной исторической форме церковной жизни. Во временном они выражают вечное. Временно “как”, их модус приложения, вечно же то, что прилагается.

5. Вневременно-временный характер канонов разрешает вопрос об их изменяемости или неизменяемости. Исторические формы Церкви подвижны и изменяемы, так как воплощают в определенных исторических условиях существо Церкви. Канонические постановления следуют за историческими формами, так как как раз они направляют эти формы к наиболее полному выражению существа Церкви. Они изменяются, поскольку в иных исторических условиях церковная жизнь претерпевает изменения. Если бы исторические условия жизни Церкви оставались всегда себе самим равными, то и каноны не испытывали бы никаких изменений. Как богооткровенные истины они непреложны — “всецелое и непоколебимое содержим постановление сих правил” (пр. 2 Трулльского Собора), — но не абсолютно, а относительно — только лишь для своей эпохи. Лежащее в основе канонов догматическое учение неизменно, изменяется только приложение и воплощение этого учения в историческом бытии Церкви. Как в физике сила может действовать только в том случае, если она имеет точку приложения, так и каноны действенны, когда они могут быть приложены к таким условиям церковной жизни, для которых они декретированы. Если нет этой точки их приложения, то они становятся недейственными либо совсем перестают быть действительными, ибо они претерпевают изменения, или точнее, заменяются другими. Если мы ограничим объем нашего исследования только лишь канонами в узком смысле слова, т. е. постановлениями соборов и св. отцов, то и среди них мы найдем ряд правил, которые совершенно неприменимы в нашей церковной жизни, как, например, все постановления, касающиеся приема падших в церковь, относящиеся к покаянной дисциплине, к институтам постепенно исчезнувшим или замененным другими, хорепископам, экономам, экдикам и др. Мы находим постановления, исполнения которых не требует сама церковная власть. Если в I веке церковная власть требовала участия в Евхаристии всех тех, кто присутствовал на литургии (9-ое Апостольское правило Антиохийского собора), то ввиду новых условий церковной жизни Церковь отказалась от этого требования. Сюда же относятся каноны, регулирующие переход епископов и клириков из одной области в другую. Количество примеров можно было бы значительно увеличить, так как фактически большая часть канонических постановлений, содержащаяся в “Книге правил”, к современной церковной жизни не применима в буквальном смысле. Если они применяются, то не в том смысле, в каком они были изданы. В прежние каноны постепенно вливается новый смысл, так что фактически получается новое постановление, хотя и выраженное в старой форме. Старое каноническое постановление настолько сливается с новым содержанием, что из церковной памяти совершенно исчезает старое содержание. 12-ое правило Антиохийского собора предписывает осужденному епископу обращаться к “большему собору епископов”. Согласно установившемуся позднее делению на патриаршие округа с соответствующей судебной инстанцией в “большем соборе епископов” видели собор епископов патриаршей области. Так Вальсамон в толковании на это правило пишет: «правило говорит, чтобы изверженный, например, ефесским или фессалоникийским митрополитом справедливо должен быть побужден обратиться к вселенскому патриарху». Точно так же понимали и упомянутый в 6-ом правиле 2-го Вселенского Собора “больший собор епископов диоцеза”. Между тем Антиохийский и КП собор подразумевали, как показывает правило 14-ое Антиохийского собора, под “большим собором” не патриарший собор, а митрополичий собор, только дополненный епископами соседних провинций. До последнего времени оставалось неясным — во всяком случае, спорным — правильное понимание знаменитых канонов 6-го и 7-го 1-го Никейского Собора.

В эпоху творческой соборной деятельности Церковь пополняла, заменяла и изменяла старые канонические постановления. Вместе с тем “непоколебимое содержание правил” — даже изменяемых — не нарушалось. Если новое постановление было действительно церковным, то догматическое учение, лежащее в основе нового и старого постановления, оставалось неизменным. Старое правило продолжало отражать истину, но уже ушедшей эпохи. Так именно действовал Трулльский Собор, когда считал нужным и целесообразным для своей эпохи ввести безбрачную жизнь для епископата, предписал, чтобы рукоположенные в епископы разлучались со своими женами. Собор вправе был писать, что он издает новое постановление “не к отложению или превращению апостольского правила, но прилагал попечение о спасении и о преуспеянии людей на лучшее”. Апостольское правило было каноническим постановлением: оно выражало догматическое учение о церковной иерархии, но выражало его применительно к своей эпохе. Когда исторические условия жизни изменились, то для того, чтобы выразить то же догматическое учение, понадобилось издать новое постановление. Правильно ли было каноническое сознание Трулльского Собора, это вопрос иного порядка, но совершенно бесспорно, что историческая эпоха Трулльского Собора очень отличалась от апостольских времен. На происшедшее изменение исторических условий указывает то обстоятельство, что уже Юстиниан требовал, чтобы кандидаты в епископы были безбрачными: или вообще не женаты, или вдовцами, у которых не было бы детей.

Если органы церковной власти, особенно в эпохи упадка творческой деятельности, недостаточно следуют за церковной действительностью, то сама церковная жизнь восполняет этот недостаток. Тогда появляется церковный обычай, который постепенно сам становится канонической нормой. Церковь всегда придавала большое значение обычаю, особенно основанному на предании. “Неписаный церковный обычай должен быть уважаем, как закон” (Номоканон в ХIV тит.). В таких случаях обычай служит дополнением и толкованием того или иного постановления. Однако обычай восполняет недостаток канонического творчества не только положительным, но и отрицательным образом. Достаточно привести несколько наиболее разительных примеров. Упомянутое выше 9-ое апостольское правило и 2-ое прав. Антиохийского собора предписывают, чтобы “все верные, входящие в церковь и слушающие писания, пребывали бы в молитве и святом причащении”. Согласно установившемуся обычному толкованию это правило стало пониматься в смысле лишь присутствия, а не участия в Евхаристии. Вальсамон в толковании на 2-ое прав. Антиохийского собора писал: “Ты прочти написанное в указанных апостольских правилах (8-ом и 9-ом), и согласно с ними и разумей и настоящее правило, и говори, что отвращающимися от святого причастия должны почитаться не отвергающие его, или, как некоторые говорили, избегающие по благоговению или смиренномудрию (ибо первые должны быть не только отлучены, но изгнаны из церкви, как еретики; а вторые удостоены будут прощения ради благоговения и подобающего святыне страха); но те, которые из презрения и гордости бесчинно уходят из церкви прежде святого причащения и не ожидают, чтобы видеть божественное причащение Святых Таин”. Но на этом толкование не останавливается. Тот же Вальсамон несколько дальше пишет: “А поелику некоторые говорят: почему же вселенский патриарх, во святый воскресный день, не ожидает отпуста литургии, но встав с места своего, уходит после чтения Евангелия? То им мы отвечаем: потому что Божественная литургия в собственном смысле бывает после чтения святого Евангелия... после Евангелия начинается совершение священнослужения Пречистой бескровной жертвы, то посему патриарх хорошо поступает, когда удаляется прежде сего и после Святого Евангелия, и не преступает правил. Таким образом, и никто не преступает, если после Евангелия или прежде Евангелия уходит, конечно, по необходимой и благочестивой причине, а не по укоризненной”. Другой пример: 9-ое правило Трулльского Собора запрещает клирику содержать корчемницу (kaphliko,n — питейный дом). После Трулльского Собора в Византии обычай разрешал клирикам владеть корчемницей при условии, чтобы он лично ею не занимался. По этому поводу Зонара пишет: “...если какой-нибудь клирик, владея подобным заведением (корчемницей), отдает его в наймы другому, то не должен потерпеть вреда по отношению к своему званию.” Еще более определенно говорил Вальсамон: правило определяет, чтобы клирик не имел корчемницы, т. е. не производил корчемной торговли; ибо, если он имеет корчемное заведение на правах хозяина и отдает его в наймы другим, нет в этом ничего нового, потому что это делается и монастырями и различными церквами. Поэтому слово “иметь” (e;kein) принимай здесь вместо “действовать” (e`nergei/n).

По поводу такого рода обычаев вспоминают слова Киприана: «nonquia aliquando erratum est, ideo seprem errandum est» (Ер. 73, 22). Истинный смысл церковных постановлений забывается или искажается и их место заступает обычай, не имеющий уже основания ни в каких церковных правилах. Историческая перспектива теряется — возникновение обычая относят к глубокой древности, освященной деятельностью отцов Церкви или вселенских Соборов. Создается ложное предание, которое разрывает богочеловеческую природу Церкви, так как уводит церковную жизнь от догматических основ. Только возобновлением творческой деятельности может быть преодолена инерция ложного предания.

б. Православное учение, как мы видели, признает в принципе изменяемость канонических постановлений. Точнее было бы сказать, что Церковь требует творческого отношения к современной жизни. Церковь рассматривает современность как тему и материал для своего творчества. Поэтому учение о неизменяемости канонов, с которым приходится встречаться и в настоящее время, означает отказ от творческой деятельности и творческого отношения к современности. Однако, уйти от современности нельзя, так как современная жизнь сама входит в Церковь, и при отсутствии творческого отношения к ней, неизбежно пассивное приятие современности - простое приспособление к ней, которое всегда несет ущерб церковной жизни. Кроме того, учение о неизменяемости канонов равносильно попытке применить все существующие постановления к любой форме исторической жизни Церкви, так как в противном случае учение о неизменяемости канонов было бы бессмысленным. Обьично это учение исходит из предпосылки о “божественном” характере канонов. Между тем, это плохой вывод из правильной по существу посылки. Неизменяемость канонов приводит к утверждению не богочеловеческой, а человеческой воли в Церкви. Божественно-боговдохновенный характер канонических постановлений заключается в том, что они являются выражением церковной воли, направленной на то, чтобы церковная жизнь в данных условиях соответствовала бы догматическому учению. Попытка применения церковных постановлений при отсутствии условий, применительно к которым они изданы, приведет к противоположным результатам и по этому явится выражением не богочеловеческой, а человеческой воли. Вряд ли можно сомневаться в боговдохновенном характере канонических указаний, данных ап. Павлом в его Первом Послании к Коринфянам. Тем не менее, если попытаться применить эти распоряжения и искусственно возродить, если только это возможно, институт пророков, апостолов, дар языков, дар толкования и т. д., то это было бы величайшим искажением современной церковной жизни. Возврат к первым векам христианства в церковной жизни есть отказ от истории. Задача Церкви не позади ее, не в прошлых веках, а впереди — в настоящем и будущем. Смысл истинного предания состоит не в механическом повторении того, что было в прошлом, а в принципе непрерывности жизни и творчества, в неоскудевающей благодати, которая живет в Церкви. Сами по себе канонические постановления — буква, дух же их в этом истинном предании — в том, что они служат “ко спасению и преуспеянию людей на лучшее”. Сборники канонических постановлений существовали и будут существовать, но в них всегда будет отсутствовать первый канон, самый главный и основной. Он отсутствует потому, что содержится в предании и в нем смысл канонического предания, канон о том, что канонические постановления каноничны лишь тогда, когда ими достигается то, к чему они предназначены, — служить каноническим выражением догматического учения в исторических формах существования Церкви.

Редко когда в истории Церкви был момент, который бы так настоятельно требовал творческого отношения Церкви к современности, как настоящее время. Установившиеся и выкристаллизированные веками привычные исторические условия существования Церкви в корне меняются: новое так непохоже на старое. Церковному сознанию нестерпима мысль о механическом приспособлении к современной жизни, так как это было бы поражением перед этой жизнью. Из своей глубины, из своего существа Церковь творчески ищет и найдет ту форму исторического бытия, в которой ее догматическое учение нашло бы свое наиболее полное выражение. Эти новые формы исторической жизни требуют творческой канонической деятельности. Церковь не может жить только существующим каноническим правом, которое к тому же есть, собственно, право византийской церкви, дополненное лишь постановлениями поместных церквей. Церковь имеет право на творческую деятельность всегда, а не только в какой-то ограниченный период времени. Как ни ответственна эта задача, тем не менее, избежать ее нельзя. Всякое творчество сопряжено с возможностью ошибок. Если даже в прошлой соборной догматической деятельности Церкви бывали заблуждения, то тем скорее они возможны в области канонической. Эти заблуждения имеют место в тех случаях, когда постановления не сближают церковную жизнь с догматическим учением, а удаляют от него. Источник такого рода постановлений лежит в человеческой воле, часто заблуждающейся и принимающей ложь за истину, а иногда даже и противоборствующей воле церковной. В историческое бытие Церкви проникает jus humanum, но не как нечто должное, а как приражение этого исторического бытия. Чем обширнее область jus humanum в Церкви, тем грубее становятся исторические формы бытия Церкви и тем труднее под «грубой корой» исторической ткани прозревать существо Церкви. Человеческое право, проникая в Церковь, стремится саму Церковь обратить из благодатного богочеловеческого организма в правовой институт. На известной ступени развития церковный институционализм грозит явными искажениями церковной жизни, так как угрожает подавить или придавить благодатную жизнь Церкви. Грехи исторической Церкви лежат в этой области, достаточно припомнить систему принуждений, которую каноническое право заимствовало из светского, - насильственное водворение в монастыри, тюрьмы для духовенства при епископских домах, — систему выкупа в покаянной дисциплине, ктиторское право, как в его целом, так и в разного рода искажениях, обратившее храмы и монастыри как любую вещную ценность, в предмет продажи, обмена, завещания, дарения, особножительные монастыри с их адельфатами, превратившими монастыри в кредитные учреждения, и т. д., и

პოსტის ავტორი: მხევალი ნინო თარიღი: Apr 12 2009, 11:54 PM

KAIROS


ოჰ, კაიროს ისედაც დამაწყდა ტაველბი კომპის ყურებით , ეს გინდა ვიკიტხო კიდევ? ქართული არ არსებობს ?

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Apr 13 2009, 03:47 AM

ქართული რა არსებობს მითხარი
ამობეჭდე და იკითხე მშვიდად

პოსტის ავტორი: კანონისტი თარიღი: Apr 13 2009, 02:12 PM

მხევალი ნინო

პ. ბუმისს აქვს ერთი თავი ამაზე, როგორც მახსოვს.

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Apr 16 2009, 04:12 PM

ამას სქოლასტიზმი კი არა იდიოტიზმი უფრო ქვია