თემის საბეჭდი ვერსია

პოსტის ავტორი: მნათე თარიღი: Feb 16 2007, 10:04 PM

მოკლედ იქნებ საბოლოოდ გავაანალიზოთ ეს თემა? ბოლოსდაბოლოს გავცეთ კითხვებს პასუხი! ძალიან საინტერესო იქნება წმინდა წერილის ერთგვარი 'შეხედულება' ამის ირგვლივ ირგვლივ....

სულ თავიდან როდესაც ხსენებული საკითხის გაანალიზებას შევუდექი, კითხვა დამებადა; ოდესმე თუ ყოფილა ეკლესიაში მომენტი, როდესაც ხატთა უარყოფა გადაწყვიტეს? პასუხად მივიღე-კი! წინ ამაფარეს ისტორია:

VII საუკუნის დასაწყისი-ბიზანტია დიდ საფრთხეშია.

კონსტანტინეპოლი ძლივს გადაურჩა არაბებს, დასავლეთიდან სლავები... სარცინებმა კონსტანტინეპოლი გარე სამყაროდან მთლიანად მოწყვიტეს... მოულოდნელად ბიზანტიის ჯარი შეტევაზე გადადის და არაბებს მუსრს ავლებს... შორსმჭვრეტელი იმპერატორი არაბიის გაქრისტიანებას გეგმავს... მაგრამ იგი აწყდება პრობლემას რომლის მტავარი მიზეზი ქრისტეანული ხატები ხდება. იგი ხატების აკრძალვას ითხოვს.

ამას მოსდევს სასულიერო დასის ორად გახლეჩვა რომლის ერთი ნაწილი თვლის რომ მორწმუნეთა დიდი ნაწილი ვერ ხვდება ხატების აზრს და მათ გაკერპებას იწყებს, უფრო მოწადინებული ნაწილი კი, ღრმავდება თეოლოგიაში და ცდილობს ეკლესიის აზრის შემობრუნებას-ერესის დაფუძნებას.

მათ წინ დგება ძალა, ეკლესიის მამებისა და მორწმუნე მრევლისა, რომელსაც კონსტანტინეპოლის პატრიარქი მეთაურობს-მის გვერდიტაა იოანე დამასკელი და პაპი გრიგორი III, იმპერატორი ისავრეს ამ წინააღმდეგობამ, ხატმებრძოლობა უფრო გაუძლიერა.

დიდი ქარიშხალის შემდეგ 787 წელს, წმიდა ეკლესია მსოფლიო კრებაზე იკრიბება, 767 მამა ერთდროულად იღებს დოგმატს რომელიც მწვალებლობას უარყოფს!
-----------------------------------

რასთან გვაქვს საქმე? რა არგუმენტაცია ქონდა წმიდა ეკლესიას? სად მივდივართ ხატების უარყოფით? იქნებ ნესტორიანელობაში?

გვეკიტხებიან: რტომ მიაგებთ პატივს ხატებს?
ვპასუხობთ: ჩვენ ხატს არ მივაგებთ პატივს, არამედ მასზე გამოსახულს!


აი აქ იწყება კითხვათა მთელი ქარბუქი, რა საჭიროა ხატი როცა გყავს ცოცხალი ღმერთი?! როგორ შეიძლება ღვთაებრიობის გამოსახვა?! რატომ არ გვხვდება ამის შესახებ გარკვევით წმიდა წერილში?!

მკითხველთ ალბათ ავიწყდებათ რომ, წმიდა სამების შესახებ ძალიან ცოტა რამაა გარკვევით წმიდა წერილში, არ ვსაუბრობ ისეთ რთულ თემაზე როგორიცაა დიოფიზიტიზმი... გარკვეულწილად სწორედ ამაშია ხატთაყვანისმცემლობის გასაღები, მაგრამ როგორ?

იქნებ მიმასწავლოთ ხატმებრძოლობის დროინდელი მამების, არგუმენტები?


და ა.შ

რას გვეუბნება წმიდა იოანე დამასკელი?

წმინდა იოანე დამასკელი

მართლმადიდებელი სარწმუნოების ზედმიწევნითი გადმოცემა

თავი ოთხმოცდამეცხრე
ხატთა შესახებ


რადგან გვკიცხავენ ზოგნი იმის გამო, რომ თაყვანსვცემთ და პატივს მივაგებთ ჩვენი მაცხოვრის და ჩვენი დედოფლის, აგრეთვე დანარჩენ წმინდანთა და ქრისტეს მსახურთა ხატებს, ისმინონ მათ, რომ დასაბამიდან ღმერთმა საკუთარი ხატისებრ შექმხა ადამიანი. მართლაც, სხვა რის გამო ვცემთ თაყვანს ურთიერთს, თუ არა იმიტომ, რომ ღვთის ხატისებრ ვართ შექმნილნი? როგორც ამბობს ღმერთშემოსილი და საღვთოთა მხრივ ფრიად [განსწავლული] ბასილი, „ხატის პატივი პირველსახეზე გადადის“, ხოლო პირველსახეა გადმოსახატი, რომლისგანაც იქმნება გადმონაღები. რის გამო სცემდა თაყვანს მოსესეული ხალხი წრიულად კარავს, რაც ატარებდა ზეციურთა, უფრო კი მთელი ქმნილების, ხატსა და სახეს? უთხრა კიდეც ღმერთმა მოსეს: „იხილე და გააკეთე ყოველივე იმ სახის მიხედვით, მთაზე რომ გამოგიჩნდა შენ“ (გამოსვლ. 25,40). ამასთან, ის ქერუბიმებიც, სალხინებელს რომ ჩრდილავდნენ, ადამიანის ხელით არ იყო ქმნილი? ან კიდევ სახელგანთქმული ტაძარი იერუსალიმში, განა ისიც ხელითქმნილი და ადამიანთა ოსტატობით აგებული არ იყო?

საღვთო წერილი გმობს კერპკვეთილობათა თაყვანისმცემლებს, მაგრამ - აგრეთვე იმათაც, რომლებიც მსხვერპლს სწირავენ ეშმაკებს. მართალია, ელინებიც სწირავდნენ მსხვერპლს და იუდეველებიც, მაგრამ ელინები - ეშმაკებს, იუდეველები კი - ღმერთს. ამიტომ, ელინთა მსხევრპლი უკუგდებული და დაწყევლილი იყო, ხოლო მართალთა მსხვერპლი კეთილად შეიწყნარებოდა ღვთისგან, რადგან როდესაც მსხვერპლი შესწირა ნოემ, „იყნოსა ღმერთმა კეთილსურნელების სუნი“ (შესაქ. 8,21), ანუ ესათნოვა მას სურნელება კეთილი არჩევანისა და მისდამი კეთილგანწყობისა.

ამრიგად, ელინთა კერპკვეთილობანი უკუგდებულია და აკრძალული როგორც ეშმაკთა გამოსახულებანი. ამასთან, ვის ძალუძს შექმნას მსგავსება უხილავი, უსხეულო, გარეშეუწერელი და დაუსახველი ღვთისა? მართლაც, უკიდურესი სიშლეგეა და უღვთოება ღვთიურობის დამსახველობა. ამიტომაც, ძველი აღთქმის ჟამს არ იყო ჩვეულება ხატთა. გამოყენებისა, მაგრამ როდესაც ღმერთი თავისი თანალმობიერი გულმოწყალების გამო ჭეშმარიტად გახდა ადამიანი ჩვენს გამოსახსნგლად, - არა ისე, როგორც აბრაამს ეჩვენა იგი ადამიანის სახით, ანდა - როგორც წინასწარმეტყველთ, არამედ როდესაც ჭეშმარიტად გახდა იგი ადამიანი არსების მიხედვით, როდესაც იცხოვრა მან მიწაზე, დაჰყო ადამიანებთან, ისაკვირველთმოქმედა, ივნო, ჯვარს ეცვა, აღდგა და ამაღლდა, როდესაც ჭეშმარიტად მოხდა ეს ყოველივე და დასანახი გახდა ადამიანებისათვის, ამასთან აღიწერა კიდეც ჩვენდა შესახსენებლად და სასწავლად, რომლებიც იმჟამად იქ არ ვიყავით, რომ ჩვენ, ვერმხილველთ, სმენის გზით გვერწმუნა და უფლისმიერი ნეტარება მოგვეპოვებინა, ხოლო რადგან ყველა არ იყო მცოდნე ასოთა და არც ჰქონდა კითხვის გულმოდგინება, მამებმა ამგვარად თანაგანჭვრიტეს, რომ ყოველივე ეს, როგორც რამ რჩეულნაღვაწნი1, ხატებში აღწერილიყო შემოკლებულ მოსახსენებლად. ამიტომაა, რომ ხშირად, როდესაც არ ვფიქრობთ უფლის ვნებულებაზე, ვნახავთ თუ არა ქრისტეს ჯვარცმის ხატს, მაცხოვნებელი ვნებულება გაგვახსენდება, დავეცემით და თაყვანს ვცემთ მას, თუმცა - არა ნივთს, არამედ ხატწერილობას, ისევე როგორც თაყვანს ვცემთ არა სახარების ნივთს, ანდა ჯვრის ნივთს, არამედ - დასახულობას, რადგან რით სხვაობს ჯვარი, რომელსაც არ აქვს უფლის დასახულობა, იმისგან, რომელსაც აქვს? ასევეა ღვთის დედასთან დაკავშირებითაც, რადგან მისდამი პატივისცემა მისგან ხორცშესხმულისკენ ადის. მსგავსადვე, წმინდანთა სიქველენიც გვამზადებენ ჩვენ მხნეობისათვის, მათი სათნოებისადმი მოშურნეობისა და ბაძვისათვის და ღვთის სადიდებლად, რადგან, როგორც ვთქვით, კეთილგონიერ თანამონათა მიმართ პატივისცემა დასტურია საერთო მეუფისადმი კეთილგანწყობისა და ხატის პატივისცემა პირველსახეზე გადადის. ესაა დაუწერელი გადმოცემა, ისევე, როგორც აღმოსავლეთით თაყვანისცემა, ჯვრის თაყვანისცემა და სხვა მრავალი, ამათი მსგავსი.

გავრცელებულია ერთი ამბავიც: ავგაროზმა, ედესელთა ქალაქის მეფემ, მხატვარი მიავლინა, რომ მას უფლის ხატის მსგავსება გამოესახა, მაგრამ როდესაც მხატვარმა ვერ შეძლო ეს (უფლის პირისახისგან გამომკრთალი ბრწყინვალების გამო), მაშინ თვით უფალმა საკუთარ ცხოველმყოფელ პირისახეს ზედდაადო სამოსელი, გადაბეჭდა სამოსზე თავისი გამოხატულება და ასე გაუგზავნა იგი ამის მოსურნე ავგაროზს.

ამასთან, ის, რომ მოციქულებმა უმრავლესი რამ დაუწერლად გადმოგვცეს, ამას წერს პავლე, წარმართთა მოციქული: „ამრიგად, ძმანო, იდექით და დაიცავით ჩვენი გადმოცემანი, რაც გისწავლიათ ჩვენი სიტყვისა თუ ეპისტოლის მიერ“ (2 თეს. 2,15). და კორინთელთა მიმართ: „ხოლო გაქებ თქვენ, ძმანო,რომ ყველაფერი გახსოვთ ჩემი და როგორც გადმოგეცით თქვენ, ისე გიპყრიათ გადმოცემანი“ (1 კორ. 11,2)2.

პოსტის ავტორი: დავით ივერიელი თარიღი: Feb 16 2007, 10:15 PM

არაფრის თქმას ვაპირებ იოანე დამსკელს ყველაფერი აქვს ნათქვამი...

პოსტის ავტორი: მნათე თარიღი: Feb 16 2007, 10:16 PM

სერგის კითხვები მაინც აქვს, ყველაზე მეტად აინტერესებს რატომ არ ჩაწერესო მოციქულებმა პირდაპირ სახარებაში

პოსტის ავტორი: დათიკო თარიღი: Feb 16 2007, 11:04 PM

სანამ ხატმებრძოლეობაზე გადავალთ, მოდით თავიდან დავიწყოთ.

პოსტის ავტორი: მნათე თარიღი: Feb 16 2007, 11:05 PM

მოდი

კატაკომბებიდან?

პოსტის ავტორი: lado s თარიღი: Feb 16 2007, 11:07 PM

რატომ არ წერია ახალ აღთქმაში გარკვევით ხატების თაყვანისცემაზე? ჩემი აზრით იმიტომ არ წერია, რომ მორწმუნე ებრაელებისთვის სიწმინდის თაყვანისცემა ჩვეულებრივი ამბავი იყო. ისინი თაყვანს სცემდნენ ტაძარს: „შევიდე სახლსა შენსა, თაყუანი-ვსცე ტაძარსა წმიდასა შენსა“(ფს. 137,2), „დაემხო ტაძრის წინ ისრაელის ყოველი კაცი...“ „როცა დაინახეს ისრაელიანებმა სახლზე (ტაძარზე) გადმომავალი ცეცხლი და უფლის დიდება, პირქვე დაემხნენ ქვაფენილზე და თაყვანი სცეს“(2 ნეშტ.7,1) და სხვ. თაყვანს სცემდნენ აღთქმის კიდობანს: „პირქვე დაემხო (ისო ნავეს ძე) მიწაზე უფლის კიდობნის წინ და ასე იყვნენ საღამომდე“(ისო, 7,6). დავით წინასწარმეტყველი უფლის ჯვრის შესახებ წინასწარმეტყველებს:„თაყვანი�
��-ვსცეთ ადგილსა, სადა დადგნეს ფერხნი მისნი“(ფს. 131,7), „აღამაღლებდით უფალსა ღმერთსა ჩუენსა და თაყუანის-სცემდით კუარცხლბეკსა ფერხთა მისთასა, რამეთუ წმიდა არს“(ფს.98,5). და ყველაფერი რომ დაწვრილებით ეთქვათ მახარებლებს, ეკლესიისადმი ჩვენი მორჩილება როგორღა გამოგვეხატა? ქრისტიანობა ხომ რწმენაზეა დამყარებული და არა ყველასათვის თვალსაჩინო ფაქტებზე. ყველაფერი თუ დავინახეთ და ხელით შევეხეთ, რწმენას რაღა დარჩება? რწმენას ხელს უშლის არა ფაქტების სიმცირე, არამედ ვნებები, განსაკუთრებით ამპარტავნება, რომელიც გონების თვალს აბნელებს. აგერ ფარისევლებს უფალი თვალწინ ყავდათ და მაინც ვერ ირწმუნეს.

პოსტის ავტორი: მნათე თარიღი: Feb 16 2007, 11:15 PM

გლახა გიპასუხებდა [მოდი გავახმოვანებ] ეს ხომ მნიშვნელოვანი რამაა-ო? ხომ უნდა ესწავლებინა რომელიმე მოციქულს ამის შესახებ-ო? როცა პავლე მოიკითხავს ნაცნობებს, რატომ არ შეიძლება თაყვანისცემის ფორმაზე ეთქვა ორი სიტყვა-ო?

განა საკმარისზე მეტი არ გვაქვს სარწმუნო?

პოსტის ავტორი: დათიკო თარიღი: Feb 16 2007, 11:28 PM

МЫ МОЛИМСЯ НЕ ИКОНАМ - ЧЕРЕЗ ИКОНЫ МЫ ОБРАЩАЕМСЯ К БОГУ


"Но если свое сердце он раскрыл Богу перед иконой, то и ток благодати он ощущает как исходящий через тот дорогой Лик, перед Которым он собрался в молитвенном усилии. Бог творит чудо Сам, Он и только Он является источником благодатной энергии, но проявляет себя эта чудотворящая энергия Промыслителя через те или иные земные реалии и обстоятельства (через иконы и святую воду, мощи святого и слово духовника, евангельскую страничку и знамения природы и истории). Откуда свет в комнате? - Из окна. Является ли окно источником света для комнаты? - И да, и нет. Не окно производит свет, не оконное стекло создает свет, но через это окно и через это стекло свет, возникший за пределами комнаты, вливается в нее. Икона (как и Евангелие) и есть такое окошко. То, через посредство чего Господь обращает сердце человека к Себе и через что Он подает Свой свет, становится дорого для обращенного сердца и потому благоговейно почитается им как связанное с чудом, как "чудотворное".

Диакон Андрей Кураев.

პოსტის ავტორი: მარიამი თარიღი: Feb 16 2007, 11:34 PM

დათიკო
არაჩვეულებრივი შედარება იყო, ძალიან მომეწონა

პოსტის ავტორი: დათიკო თარიღი: Feb 17 2007, 12:07 AM

მარიამი

კურაევი ძაან მაგარია.
ეხლა მაგის წიგნი ვიპოვე. მგონი ეს ფრაზა ამ წიგნიდან უნა იყოს.
წიგნის სახელწოდებაა Протестантам о православии
აქ არის ერთი ასეთი თავი - ИКОНА В БИБЛИИ
უნდა წავიკითხო.
თქვენც გირჩევთ
აგერაა ბმული http://kuraev.ru/index.php?option=com_remository&Itemid=54&func=fileinfo&id=16


აგერ ესეც საინტერესოა


ВОПЛОЩЕНИЯ БОГА В ЧЕЛОВЕЧЕСКОМ ОБРАЗЕ ДЕЛАЕТ ЗАКОННЫМ СОЗДАНИЕ ИЗОБРАЖЕНИЙ


"Христос есть Бог. Христа можно было видеть (по Его человеческой природе), а значит - "видевший Меня видел Отца" (Ин. 14, 9). То, что было совершенно невозможно в Ветхом Завете, становится возможным после того, как незримое Слово облеклось в видимое Тело. "Бога не видел никто никогда; Единородный Сын, сущий в недре Отчем, Он явил" (Ин. 1, 18). Воплощение не только Бога сделало видимым, но и людей - боговидцами. Итак, если в прежнюю пору Бога нельзя было изображать, потому что "вы не видели образа", то с тех пор, как "Он явил" и "вы видели" - изображения Бога во Христе уже возможны". Диакон Андрей Кураев.



ეს კი წმინდანთა თაყვანისცემის შესახებ

МЫ НЕ ПОКЛОНЯЕМСЯ ИКОНАМ И СВЯТЫМ, А ПОЧИТАЕМ ИХ


"Надо различать поклонение как всецелое посвящение жизни и поклонение как знак почитания, уважения, благоговения. Собственно, это и было объяснено VII Вселенским собором: поклонение - только Богу; изображениям - только почитание. Для православного богословия сохраняет все свое значение заповедь "Богу твоему одному поклоняйся и Ему одному служи". "Сами себе и друг друга и весь живот наш Христу Богу предадим", и при этом будем почитать те знаки, что в земном странствии напоминают нам об этом нашем жизненном призвании" Диакон Андрей Кураев.

პოსტის ავტორი: გლახა თარიღი: Feb 17 2007, 12:27 AM

lado s
რატომ არ წერია ახალ აღთქმაში გარკვევით ხატების თაყვანისცემაზე? ჩემი აზრით იმიტომ არ წერია, რომ მორწმუნე ებრაელებისთვის სიწმინდის თაყვანისცემა ჩვეულებრივი ამბავი იყო.

მინდა გითხრა, რომ ახალი აღთქმა მხოლოდ ებრაელებისათვის არ დაწერილა....და შეგახსენებ, რომ პავლე მოციქულს "წარმართთა მოციქულს" უწოდებდნენ...



რაც შეეხება კურაევს...მე როგორც ვიცი და მის ნაწერებსაც რომ გადავხედე ეს კაცი ძალიან კარგად აზროვნებს და ასეთი მოაზროვნენი ახლანდელ მართლმადიდებლურ თაობაში სანთლით საძებნელი არიან, მაგრამ სწორედ ზემოთ ხსენებულ წიგნში "პროტესტანტებისადმი"..საკმაო აგრესია იგრძნობა პროტესტანტებისადმი...და რაც ყველაზე აღსანიშნავია, კიდობანზე მოყვანილი არგუმენტი ხატებისტაყვანისცემის საკითხის გსამართლებლად, ძალიან სუსტია...შეუსაბამო, და არაფრის მთქმელი....ჩემთვის ასე იყო ყოველსემთხვევაში....
მე მეტს ველოდი....

პოსტის ავტორი: დათიკო თარიღი: Feb 17 2007, 01:06 AM

ძალიან გთხოვ მოეშვით გლახას "მოქცევას"!
თქვენი ხერხები სასაცილოა და უშედეგო.
ეს არაა თემის შინაარსი.
საუბარია ხატებზე!

გლახა

სამწუხაროდ მე ეს წიგნი ჯერ არ წამიკითხავს. აუცილებლად გავეცნობი. შემდეგ კი ვისაუბროთ მის შესახებ (ოღონდ სხვა თემაში).

პოსტის ავტორი: გლახა თარიღი: Feb 17 2007, 01:08 AM

gaixare daTiko
ara uSavs, mTavari isaa roma am bavSvebsa Zalian vuyvarvar da keTili guliT undaT CemTvis sikeTe
mec iyvarxaaaaaaarT Zaliaaaaan

daTiko mag wignSi bevri simarTle weria...me xom vici ara protestantebis gzebi adamianebis Tavis rwmenaze moqcevisa....?
waikiTxe da visaubroT..ratomac ara

პოსტის ავტორი: დათიკო თარიღი: Feb 17 2007, 01:14 AM

გლახა

გაიხარე
ეხლა ვკითხულობ და ჯერ-ჯერობით ძალიან საინტერესოა


პ.ს. ქართულად რატომ ვერ წერ?

პოსტის ავტორი: დათიკო თარიღი: Feb 17 2007, 01:52 AM

კიდევ ერთ საინტერესო სტატიას წავაწყდი http://nesusvet.narod.ru/ico/books/histicon.htm#

პოსტის ავტორი: lado s თარიღი: Feb 17 2007, 08:41 PM

გლახა

გეთანხმები, სათქმელი ვერ ვთქვი გარკვევით. საქმე ისაა, რომ წარმართებისთვისაც არ იყო უცხო თავიანთი „სიწმინდის“ თაყვანისცემა. ხილული გამოსახულებების, სიმბოლოების საშუალებით უხილავთან ურთიერთობა საყოველთაოდ იყო გავრცელებული. სხვა საქმეა, რომ წარმართები ეკონტაქტებოდნენ და ეთაყვანებოდნენ ბოროტ არსებებს, მაგრამ პრინციპი საყოველთაოა. მე ესე მგონია... წმიდა იონე დამასკელი ამბობს, რომ ეკლესიამ ხატების თაყვანისცემა წმიდა გადმოცემით მიიღო მოციქულთაგან. ხატების თაყვანისცემის სისწორეს სასწაულთმოქმედი ხატების არსებობაც ამტკიცებს, როგორც ძველად, ისე დღესაც... თუ რამე გაწყენინე, მაპატიე.


დათიკო

გთხოვ განმარტო, რას ნიშნავს შენს მიერ მოტანილი დიაკონ ანდრეი კურაევის სიტყვები: поклонение - только Богу; изображениям - только почитание. როგორ გავიგოთ. ამან შეიძლება ვინმე დააბრკოლოს, თუ კარგად არ იქნება ახსნილი. ავტორი თითქოს ხსნის, მაგრამ ბუნდოვანება მაინც რჩება. მეშვიდე კრების დადგენილებაში მე მგონი იმაზეა საუბარი, რომ ჩვენ თაყვანს-ვცემთ არა ფიცარს, ქვას, საღებავს და ა. შ., არამედ ღმერთს, გამოსახულების საშუალებით. ქართული საღვთისმსახურო და საღვთისმეტყველო ტერმინოლოგია არ უპირისპირებს ერთმანეთს თაყვანისცემას და პატივისცემას ხატებთან მიმართებაში და ორივე ტერმინს იყენებს. მოვიყვან რამდენიმე მაგალითს.
ედესის ხელთუქმნელი ხატის ტროპარი: „უხრწნელსა ხატსა შენსა თაყუანის-ვსცემთ ქველისმოქმედ, და ვითხოვთ შენდობასა ცოდვათა ჩუენთასა...“
მეშვიდე მსოფლიო კრების დოგმატში გარკვევით წერია: „პატივი, რომელსაც მივაგებთ ხატს, გადადის პირველსახეზე და ხატის თაყვანისმცემელი თაყვანს სცემს მასზე გამოსახულ არსებას“.
წმ. იოანე დამასკელი: „ხოლო ვინაჲთგან ვიეთნიმე მაბრალობენ ჩუენ თაყუანისცემისათვის და პატივისა წმიდასა ხატსა მაცხოვრისასა და დედოფლისა ჩუენისასა ყოვლადწმიდისა ღმრთისმშობლისა და ყოველთა წმიდათა და მსახურთა ქრისტესთა, ისმინეთ უკუე...“; „...საცხოვრებელისა მის ვნებისა ხსენებად მოვიდით და დავვარდით და თაყუანის-ვსცით არა ნივთსა, არამედ სახესა მას, რომელსა-იგი გვიჩუენებს“; „არამედ ლუკაცა მახარებელმან და მოციქულმან გამოუსახა და მისცა თაყუანისსსაცემელად და სამსახურებელად ეკლესიასა ხატი დედოფლისა ჩუენისა ყოვლადწმიდისა ღმრთისმშობელისაჲ, რომელსა-იგი შუენის პატივისცემაჲ, ვითარცა დედასა უფლისა ჩუენისასა“.
რუის-ურბნისის კრების 19-ე კანონიდან: „თაყუანისმცემელი ხატისა ღმრთისაჲ ღმერთსა თაყუანის-სცემს მის მიერ, მაგინებელიცა სადმე ხატისა ღმრთისაჲ ღმერთსა აგინებს უეჭუელად“.
წმ. ექვთიმე ათონელის მიერ შედგენილ მცირე სჯულისკანონში ვკითხულობთ: „ესეცა მოიწია სასმენელთა ჩუენთა, ვითარმედ ქუეყანასა მას სომხეთისასა წმიდათა და პატიოსანთა ხატთა გამოსახვასა არა შეიწყნარებენ, არცა თაყუანის-სცემენ ჩუენთვის განხორციელებულისა მის უფლისა და მაცხოვრისა ჩუენისა იესუ ქრისტეს ხატსა და ყოვლადწმიდისა მის და უმეტესად კურთხეულისა დედუფლისა ჩუენისა ღმრთისმშობელისა და მარადის ქალწულისა მარიამისა და სხუათა მათ წმიდათა... ამის უკუე პირისათვის ესრეთ ვიტყვით და განვაწესებთ: რომელი არა თაყუანის-სცემდეს ხატსა უფლისა ჩუენისა იესუ ქრისტესსა, ეგევითარი-იგი უფალსა იესუ ქრისტესა არა თაყუანის-სცემს, რამეთუ წმიდაჲ და ღმერთშემოსილი ბასილი ესრეთ იტყვის, ვითარმედ: „პატივი ხატისაჲ პირმშოჲსა მის სახისა მიმართ მიიწევის“. ხოლო პირმშოჲ სახე იგი არს, რომლისაცა სახელსა ზედა გამოსახულ იყოს ხატი იგი: გინათუ ქრისტესა, გინათუ წმიდისა ღმრთისმშობელისა, გინათუ სხუათა წმიდათა... “ „თანამდებ არს უკუე ყოველი ქრისტიანე შემთხუევად, ამბორის-ყოფად, პატივად და თაყუანის-ცემად წმიდათა ხატთა, არათუ ღმერთად აღსაარებად, რომელ-ესე შუენის ბუნებასა მას ღმრთეებისასა, არამედ ვითარცა ხატსა ჩუენთვის განხორციელებულისა ქრისტეს ღმრთისასა და წმიდათა მისთა, ვითარცა სახესა პატიოსნისა და ცხოველსმყოფელისა ჯუარისასა და წმიდასა სახარებასა და სხუათა მათ სიწმიდეთა, რომელნისადა შეხებულ არიან გუამსა უფლისასა... ხატთაგან და ხატთა მიერ თაყუანის-იცემების ღმერთი და თაყუანის-იცემების ჭეშმარიტად“.
წმიდა თეოდორე სტუდიელი ანდერძიდან: „თაყვანის-ვცემ და ვიღებ პატიოსან და წმიდა ხატებს უფლისა ჩვენისა იესო ქრისტესი, ღვთისმშობლის, მოციქულების, წინასწარმეტყველების, მოწამეების და ყველა ღირსის და მართლის, და არა მარტო ამას ვცნობ, მათ წმიდა ლოცვებსაც ვითხოვ, რომელნიც მოწყალე-ყოფენ ღმერთს, რწმენითა და შიშით ვეამბორები მათ ყოვლადწმიდა ნაწილებს, როგორც საღვთო მადლით აღვსილთ“...
წმიდა მაქსიმე აღმსარებელი (ცხოვრებიდან): „შევიწყნარებ ყოველთა წესთა ეკლესიისათა, დაწესებულთა მოციქულთა მიერ და წმიდათა კრებათა. თაყუანის-ვსცემ და ამბორს-უყოფ პატიოსანსა ხატსა ქრისტესსა, რამეთუ სახე არს განხორციელებისა მისისაჲ; თაყუანის-ვსცემ ძელსა პატიოსანსა ჯუარისასა და ყოველთა სამღდელოთა ჭურჭელთა, წმიდასა სახარებასა და წმიდასა ბარძიმსა, და რაჲცა შეეხების დიდებულთა მათ საიდუმლოთა და წმიდათა ეკლესიათა, მის ძლით, რომელმან ჯერ-იჩინა ჩუენთვის ხელით-ქმნილთა ტაძართა შინა დამკვიდრებაჲ; თაყუანის-ვსცემ ხატსა ყოვლადწმიდისა ღმრთისმშობელისასა და ყოველთა წმიდათასა, სიყუარულისათვის მხოლოისა ღმრთისა, და არა ფერთა მათ და წამალთა შინა დაუტეობ გონებასა, არამედ სულიერთა თუალთა ავამაღლებ პირმშოთა მათ სახეთა მიმართ; თაყუანის-ვსცემ ნაწილთა წმიდათასა, რამეთუ აქუს მათ ღმრთისა მიერ მადლი სიწმიდისაჲ“.

პოსტის ავტორი: solomony თარიღი: Feb 17 2007, 10:20 PM

არსებობს ხელთ უქმნელი ხატები რომლებიც ადამიანის ხელს არ შეუქმნია.მაგ ანდრია მოციქული რომ შემოვიდა საქართველოში ღვთისმშობლის ხელთუქმნელი ხატით.

პოსტის ავტორი: მნათე თარიღი: Feb 17 2007, 10:26 PM

lado s

გამარჯობა

როცა ღვთისმეტყველებაზე ვსაუბრობთ საჭირო ხდება ისეთი რამეების დასაბუთება როგორიცაა

აქ რა იგულისხმება, ხატის თუ მასზე გამოსახული ხატების უხრწნელობა? თუ პირველი, ჩვენ ახალი დოგმატის მიღება მოგვიწევს



თუ რაიმე მოგეპოვებათ მისი სიამოვნებით გავეცნობი

აბა ვინ გამიჯნავს პატივის მიგებას და თაყვანისცემას? რამდენადაც ვიცი ჩვენ პატივს მივაგებთ წმინდანებს, და თაყვანსვცემთ უფალს.....

მაშ რატომ იგივდება ეს ორი?



აწყურს გულისხმობ ხო? ეგ სათნო გარდამოცემაა... რომელიც ფაქტის არ არსებობის გამო სამწუხაროდ არგუმენტად არ გამოგვადგება

პოსტის ავტორი: lado s თარიღი: Feb 17 2007, 11:15 PM

მნათე

„აქ რა იგულისხმება, ხატის თუ მასზე გამოსახული ხატების უხრწნელობა? თუ პირველი, ჩვენ ახალი დოგმატის მიღება მოგვიწევს“

თუ ხატში ფიცარს, საღებავს ან ქვას გულისხმობ, ცხადია ეგ უხრწნელი ვერ იქნება... როცა ხატების თაყვანისცემაზეა საუბარი, იგულისხმება, რომ თაყვანს ვცემთ ხატს, სახეს, ხატებას და ეს თაყვანისცემა ეკუთვნის იმას, ვისიცაა ხატება. მგონი იმ ციტატებში მაგაზე კარკვევით წერია. რაც შეეხება თეოდორე სტუდიელს, ქართულად არ მაქვს. ერთხელ გამოიცა ის ქადაგებები, რაც მარხვანშია შესული, მეტი არ მახსენდება. მაცხოვრის ხელთუქმნელი ხატის არსებობას წმიდა მამები ადასტურებენ, მათ შორის იოანე დამასკელი, წერია ანტონ მარტყოფელის ცხოვრებაშიც. აწყურის ხატზე, როგორც მახსოვს წმიდა ნინოს ძველ ცხოვრებაში წერია, კიევო-პეჩორის პატერიკშიც არის მონათხრობი ხელთუქმნელ ხატზე...

პოსტის ავტორი: მნათე თარიღი: Feb 17 2007, 11:22 PM

მეც მანდ ვარ კეთილო, თაყვანისცემა ეკუთვნის მხოლოდ უფალს ასე ვიცოდი აქამდე....



ამაზე მე არ მაქვს პრობლემა



გასაგებია, მადლობა



ფაქტები ფაქტები ფაქტები გარდამოცემა მე მაკმაყოფილებს სხვას არა

პოსტის ავტორი: გლახა თარიღი: Feb 18 2007, 05:41 PM

lado s

ანუ ადამიანებს ეთაყვანები?

პოსტის ავტორი: Irine თარიღი: Feb 18 2007, 06:48 PM

არა, წმინდანებს!

პოსტის ავტორი: ქავთარაძე თარიღი: Feb 18 2007, 07:17 PM

გლახა
წმინდანს კი მისი ღვაწლის მიხედვით რიცხავენ წმინდანთა დასში.
ხო და კიდევ დათიკომ მართალი თქვა მოეშვით ამ კაცის მოქცევას
გლახა ბრმად არ უჯერებს არავის და დააცალეეთ გელით გლახუნია გეელით

პოსტის ავტორი: ubralod gio თარიღი: Feb 18 2007, 07:29 PM

"აღიღე ტილოი იგი და აღბეჭდე ხატება შენი"
განა საკმარისი არაა ეს?ხატი ხო სახეა თვით უფლისა?როცა ხატს ვცემთ პატივს და მივაგებთ თაყვანს განა ეს რაიმე კონკრეტული ნივთისადმი თაყვანის ცემაა...უფალმა შექმნა ხატი ისევე ჩვენთვის ჩვენივე სულებისა და სხეულის სნეულებათათვის,მფარველად და შემწედ თითოეული ღვთის მორჩილისა და მვედრებელისათვის...

პოსტის ავტორი: გლახა თარიღი: Feb 18 2007, 07:32 PM

Irine

ძალიან უცნაურ და "ზე განაცხადებს" აკეთებ..
წმინდანები ადამიანები არ არიან?

პოსტის ავტორი: ubralod gio თარიღი: Feb 18 2007, 07:37 PM

არა მეგობარო ნუ მიწყენ,ზე განცხადებას კიარ ვაკეთებ უბრალოდ დაუკვირდი:თვით უფალი ჩვენი იესო ქრისტე ხომ ორ ბუნებრივი იყო?აქედან გამომდინარე ადამიანები კი იყვნენ წმინდანები მაგრამ არა ჩვენსავით ცოდვილნი,განა რომელიმე ჩვეულებრივ ადამიანს შეუძლია მოახდინოს ის სასწაულები რომლებსაც ახდენდნენ ის წმინდა მამები და წმინდანები?

პოსტის ავტორი: მნათე თარიღი: Feb 18 2007, 09:53 PM

'არიან რა წმიდები, და კათოლიკე ეკლესიის მიერ აღიარებულნი არიან შუამდგომლებად, როგორც მერვე თავში იყო ნათქვამი, ჟამი არს თქმად, რომ პატივს ვცემთ მათ, როგორც ღმრთის მეგობრებს და როგორც ყოველთა ღმერთის წინაშე ჩვენთვის მლოცველებს. ხოლო პატივს ვცემთ მათ ორგვარად: ერთი სახით ღმერთ სიტყვის დედას, რომელსაც ვეძახით უზეშთაეს პატივს (ბერძნ. იპერდულია). რადგან დაღათუ ღმრთისმშობელი ჭეშმარიტად მხევალია ერთადერთი ღმრთისა, არამედ დედაც არის, ვითარცა სამებისაგან ერთის ხორციელად მშობელი, რისთვისაც იგი იგალობება როგორც აღმატებით უზეშთაესი ანგელოზთა და წმიდათაცა და ამისთვის იპერდულიის თაყვანისცემას მივაგებთ კიდეც. ხოლო მეორე სახით კი, რომელსაც დულიის თაყვანისცემას სახელსვდებთ, თაყვანისვცემთ, გინა უკეთ, პატივსვცემთ წმიდა ანგელოზებს, მოციქულებს, წინასწარმეტყველებს, მოწამეებს და მოკლედ რომ ვთქვათ, ყველა წმიდანს. ამას გარდა თაყვანისვცემთ და პატივსვცემთ ძელსა წმიდისა და ცხოველმყოფელისა ჯვარისა, რომელზეც მაცხოვარმა აღასრულა მისი სოფლის მაცხოვნებელი ვნებანი, და სახეს ცხოველსმყოფელი ჯვარისა, ბეთლემის ბაგას, რომლითაც უსიტყვებისაგან გამოვიხსენით, თხემის ადგილს, ცხოველსმყოფელ საფლავს და სხვა წმიდა ადგილებს, აგრეთვე წმიდა სახარებას და წმიდა ჭურჭელს, რომლელზეც აღესრულება უსისხლო მსხვერპლი. ყოველწლიური ხსენებებით და დღესასწაულებით, საღმრთო დაწესებულებებით და შესაწირავებით პატივსვცემთ და ვადიდებთ წმიდანებს. მერმე აგრეთვე ხატსა უფლისა ჩვენისა იესუ ქრისტესი, და ყოვლადწმიდისა ღმრთისმშობლისა და ყოველთა წმიდათა თაყვანისვცემთ და პატივსვცემთ და ვემთხვევით, ისევე როგორც ანგელოზთაცა, როგორც ისინი ეჩვენენ ზოგს მამამთავართაგან და წინასწარმეტყველთაგან. გამოვსახავთ აგრეთვე სულიწმიდას მტრედის სახით, როგორც გამოჩნდა. და თუ ვინმე ამბობს, რომ კერპთაყვანისმცემლობაში ვვარდებით წმიდათა, წმიდათა ხატების და სხვათა თაყვანისცემით, ვრაცხთ მას უგუნურად და უაზროდ. ჩვენს სხვას არავის ვმსახურებთ, თუ არა სამებაში ღმერთს. ხოლო წმიდებს პატივსვცემთ ორგავარად: პირველად მათი მიმართებისთვის ღმერთთან, რამეთუ მის გამო პატივსვცემთ მათ; და მათთვის, რამეთუ ცოცხალი ხატები არიან ღმრთისა. მაგრამ ის რაც მათთვისაა, განისაზღვრა როგორც დულიისა.'
დოსითეოზ იერუსალიმელი....

პოსტის ავტორი: ქავთარაძე თარიღი: Feb 18 2007, 09:56 PM

ubralod gio
ვაი რამხელა ავატარია
დააპატარავე

პოსტის ავტორი: გლახა თარიღი: Feb 19 2007, 11:51 AM

ubralod gio

მე ეს შენთვის არ მითქვამს.

პოსტის ავტორი: დათიკო თარიღი: Feb 19 2007, 05:39 PM

Irine

ჩვენ ღმერთის გარდა არავის ვეთაყვანებით!


ვფიქრობ უკვე გარკვევით დაფიქსირდა პოზიცია, რომელიც მართლმადიდებლური სწავლებაა და სხავნაირად არ გვეგების მისი გაგება:


МЫ НЕ ПОКЛОНЯЕМСЯ ИКОНАМ И СВЯТЫМ, А ПОЧИТАЕМ ИХ


"Надо различать поклонение как всецелое посвящение жизни и поклонение как знак почитания, уважения, благоговения. Собственно, это и было объяснено VII Вселенским собором: поклонение - только Богу; изображениям - только почитание. Для православного богословия сохраняет все свое значение заповедь "Богу твоему одному поклоняйся и Ему одному служи". "Сами себе и друг друга и весь живот наш Христу Богу предадим", и при этом будем почитать те знаки, что в земном странствии напоминают нам об этом нашем жизненном призвании" Диакон Андрей Кураев.

აუცილებელია ტერმინთა სწორად გაგება.
კურაევის ციტატაში სიტყვა почитание რაც ნიშნავს პატივის მიგებას, რატომღაც გაგებული როგორც თაყვანისცემა.
თაყვანს უნდა ვცემდეთ მხოლოდ უფალს.
წმინდანებს (მათი ხატების საშუალებით) პატივს მივაგებთ, ვმადლობთ მათ - როგორც მაგალითად ღვთისმშობელს, და შემწეობას ვთხოვთ მათ, რადგან ისინი გახდნენ რა წმინდანები, სასწაულებრივი ძალები ებოძათ უფლისგან. ვთხოვთ მათ მფარველობას.
მაგ:
"ყოველთა ნაშობთა უმეტესო, მდგომარენი ლოცვათა შინა მორწმუნეთა კრებულნი, ლმობიერად და ცრემლით შეგივრდებით, ნათლისმცემელო ქრისტესო, მფარველ გვეყავ მოსავთა შენთა". (წმიდისა იოანე ნათლისმცემლისა)
"მართალო, მშჳდო და გონება-წრფელო, უღმრთოთა ძლიერად დამნთქმულო, ურწყულთა მომრწყუელო და ღმრთისმხილველო, სჯულისა მომცემელო, წინაჲსწარმეტყუელთა დასაბამო, მოსე, მეოხ-გვეყავ ჩუენ".(წმიდა მოსე წინასწარმეტყველისა)
ამგვარადვე, როდესაც წმინდანთა ხატის წინ ვლოცულობთ, აღვავლენთ ამ ლოცვას თავად ამ წმინდანის მიმართ (და არა თავად ხატის (ხის, საღებავის და ა.შ.)

პოსტის ავტორი: მხევალი ნინო თარიღი: Feb 19 2007, 05:46 PM

დათიკო

ამ სიტყვებს ხშირად იმეორებენ, ნეტავ ვინმეს ეჭვი აქვს, რომ ჩვენ საღებავს თაყვანს?

პოსტის ავტორი: დათიკო თარიღი: Feb 19 2007, 05:47 PM

მხევალი ნინო

იმედი მაქვს რომ ასეთები ძალიან ცოტანი არიან

პოსტის ავტორი: მნათე თარიღი: Feb 19 2007, 06:07 PM

თავად გლახა ამას არ ამბობს, იგი თვლის რომ ასე განდიდება არაა საჭირო

ანუ გარდამოცემა ნაგავზეო

პოსტის ავტორი: მხევალი ნინო თარიღი: Feb 19 2007, 06:25 PM

ოჰ, გლახა, გლახა! რას ერჩი ხატებს? შენ შემწეობას არ თხოვ წმინდანებს?
ისე გამიგია პირველი ხატი ლუკა მოციქულმა დახატაო, ღვთისმშობლის. ხელთუქმნელი ხატი რაღაზედ შექმნა უფალმა როგორ ფიქრობ? თუ ტავად მოციქულების დროს და მათი მოწონებით იწერებოდა ხატები მაშინ მე დღეს როგორ უნდა უარვყო ისინი არ მესმის. უცნაური ცვეულებაა, ყველფერს სახარებაში ჩაწერილს, რომ ითხოვ.

პოსტის ავტორი: გლახა თარიღი: Feb 19 2007, 06:48 PM

მხევალი ნინო

კომენტარს არ ვაკეთებ

პოსტის ავტორი: მხევალი ნინო თარიღი: Feb 19 2007, 07:07 PM

გლახა

მადლობთ, კარგი ბიჭი ხარ

პოსტის ავტორი: მხევალი ნინო თარიღი: Feb 19 2007, 07:21 PM

თორემ დღეს გუჯამ ისეთი კომენტარი გამიკეთა სრული შოკი მქონდა

პოსტის ავტორი: დათიკო თარიღი: Feb 20 2007, 01:17 AM

ნუ, თუ ის არის არგუმენტი, რომ სახარებაში მაცხოვარს არ უთქვამს ხატები დახატეთო. მაშინ, არც ის უთქვამთ ჩემი სიტყვები ჩაიწერეთ და შემდეგ სახარებად შეკარითო. რა, არ უნდა დაეწერათ მოციქულებს სახარება? ხომ არ უტქვამს ეს მაცხოვარს?
ასე რომ ეს არგუმენტად არ გამოდგება

პოსტის ავტორი: მნათე თარიღი: Feb 20 2007, 02:01 AM

მაგას რომ თავი გავანებოთ, დიოფიზიტიზმის დოგმატი? სამების დოგმატი?

პოსტის ავტორი: გლახა თარიღი: Feb 20 2007, 03:19 PM

დათიკო

დათიკო...
ისეთი რამის გაკეთება რაც (ჩემი აზრით) სახარებაში და იმ წიგნთა კრებულში ჩაწერილს-ახალ აღთქმას რომ ვეძახით-ეწინააღმდეგება, ცოტა სხვა რამეა....სამების დოგმატს რაც შეეხება, ეს ნათლად ჩანს ბევრ ადგილას, რომ ღმერთი სამი სახით გამოვლინდა....
და კიდევ, ცოტა იუმორის გრძნობით ვუყურებ ხოლმე ისეთ განაცხადს, როგორიცაა: რა შვილის და ნათესავის სურათს არ კოცნი?
ახლა ვეკითხები ასეთი ალოგიკური განაცხადის ავტორებს: პელაგია და ბარბარე ისევე გიყვართ, როგორც საკუთარი შვილი?
და კიდევ: საკუთარი შვილის სურათს შემწეობას თუ სთხოვთ ვინმე?

პოსტის ავტორი: მხევალი ნინო თარიღი: Feb 20 2007, 03:36 PM

გლახა


ნეტავ ერთი შენ გლახა რა შეენ როგორ ფიქრობ ხელთუქმენლი ხატი, როპმ გაუგზავნა ავგაროზს უფალმა მერე რა უთხრა დაწვი და ბუხარში შეყარეო? ლუკა მოციქულმა არ მგონია ღვთისმშობლის ხატი დროის გასაყვანად ან გასართობად დახატა. მაინც მაინც ხატმებრძოლები, რომ გახსენდება გადახედე მართლმადიდებლური სამყაროს დიდ წმინდანებს, ან წმინდა მამებს, რომელი უარყოფს ხატს? ათონის მთის კელიებში განმარტოებულ მამებს სახარება და რომელიმე წმინდანის ხატი ჰქონდათ ან მაცხოვრის. თუ იმათ ჰქონდათ და ჩვენზე დიდი მამები აღიარებდნენ და ლოცულობდნენ ხატებზე ჩვენ რა გვაქვს ამდენი გასარკვევი ვერ გავიგე.

ხატები დღემდე სასწაულებს ახდენენ, თუმცა ვიცი, რომ სასწაულით უფალი არ ირწმუნება და შენთვის ეს არგუმენტი შეიძლება არც იყოს დამაჯერებლი, მაგრამ მაინც გაიხსენე 10 000 ქართველი მოწამე, ღვთისმშობლის ხატის შეურაცყოფას ტავის კვეტა , რომ ამჯობინეს. მათ გლახაზე ცოტა მეტი იცოდნენ.

პოსტის ავტორი: გლახა თარიღი: Feb 20 2007, 03:50 PM

მხევალი ნინო
კომენტარს არ ვაკეთებ

პოსტის ავტორი: მხევალი ნინო თარიღი: Feb 20 2007, 03:51 PM

გლახა


რა დროს კომენტარია!!!

პოსტის ავტორი: დათიკო თარიღი: Feb 20 2007, 04:19 PM

გლახა

შემწეობა ისეთს უნდა სთხოვო, ვისაც შენი დახმარების ძალა შესწევს. წმინდანები რომ სასწაულმოქმედების ძალით არიან დაჯილდოებულნი და ხშირ შემთხვევაში კურნებები და სასწაულმოქმედებები რომ ხორციელდება მათი ხელით, ეს არაა მგონი უცხო შენთვის. ხოდა საკუთარი შვილის ფოტოს იმიტომ არ ვთხოვთ შემწეობას, რომ ვიცი ის არაა წმინდანი და შემწეობის ძალა არ გააჩნია. განსხვავებით წმინდა ნიკოლოზისა, წმინდა გიორგისა და სხვათა.

პოსტის ავტორი: მხევალი ნინო თარიღი: Feb 20 2007, 04:39 PM

გლახა

ნეტავი, რა არგუმენტია საჭირო იმისთვის, რომ უპირობოდ ირწმუნო ხატის აუცილებლობა?

პოსტის ავტორი: გლახა თარიღი: Feb 20 2007, 05:54 PM

მხევალი ნინო

კომენტარს არ ვაკეთებ

პოსტის ავტორი: მხევალი ნინო თარიღი: Feb 20 2007, 06:00 PM

ჩაქრი !!!

პოსტის ავტორი: მარიამი თარიღი: Mar 3 2007, 08:15 PM

გთავაზობთ ძალიან საინტერესო ლექციის ჩანაწერს ხატების სიმბოლიკაზე (შემოკლებულ ვარიანტს). სამწუხაროდ, არ ვიცი ავტორი. მხოლოდ ის ვიცი, ეროვნებით რუსია და ლექციის წაკითხვის დროს დიაკონი იყო.

თქვენ გსმენიათ გავრცელებული მოსაზრება, თითქოს არსებობდა მაღალი ანტიკური ხელოვნება, შემდეგ მოვიდნენ „ბარბაროსი“ ქრისტიანები, რომელთაც გაანადგურეს ეს ხელოვნება და დაიწყეს თავიანთი პრიმიტიული ხატების წერა. ეს არასწორია. უძველესი ქრისტიანული ხატები, მაგალითად, ბიზანტიური ხატები მეექვსე, მეშვიდე საუკუნეებისა, არაფრით განსხვავდებიან ანტიკური წარმართული გამოსახულებებისაგან, ანუ განსხვავდებიან სიუჟეტით, მაგრამ ხატვის ტექნიკა, გამოსახვის მეთოდი ხატში რჩება ანტიკურისათვის დამახასიათებელი: ძლიერ ნათელი, დახვეწილი სახის ნაკვთები, დიდი ლამაზი თვალები, მგრძნობიარე, მკვეთრი ბაგეები. ყოველივე ეს ტრადიციული ელინისტური ხელოვნებისთვისაა დამახასიათებელი. ეკლესია მხოლოდ მოგვიანებით ქმნის საკუთარ ენას.
მართლმადიდებელი ღვთისმეტყველები თვითონ არასოდეს სვამდნენ საღვთისმეტყველო კითხვებს. საღვთისმეტყველო საკითხების კვლევის ინიციატივა უფრო ხშირად შვეულად გადიოდა. ხატწერის შემთხვევაშიც ასე იყო. ხატმებრძოლთა ერთ-ერთ უმთავრეს არგუმენტს წარმოადგენდა სწორედ წმინდა გამოსახულებების მშვინვიერება (გრძნობადობა). მათ საპირისპიროდ ეკლესიამ შეიმუშავა ხატწერის დოგმატური საფუძვლები, ეს პროცესი რამოდენიმე საუკუნე გაგრძელდა, თავდაპირველად ეს დოგმატიკა იოანე დამასკელისა და თეოდორე სტუდიელის თხზულებებში აისახა, შემდეგ კი ჩამოყალიბდა ხატწერის სრულიად განსხვავებული ენა.
ახლა რაც შეეხება უშუალოდ ხატის ენას. ხატწერის ერთ-ერთი მნიშვნელოვანი პრინციპი, რომელიც ასე არ ჰგავს რეალისტურ მხატვრობას, არის უკუპერსპექტივის პრინციპი. აი, რას ნიშნავს ეს: პირობითად რომ ვთქვათ, პირდაპირ პერსპექტივაში ხაზები, რომლებიც გვშორდება, ერთმანეთისაკე მიდის. ხატწერაში პირიქითაა – რაც მეტად გვშორდებიან ხაზები, მით მეტად შორდებიან ერთმანეთს. მაგალითად, ქრისტე პანტოკრატორის ხატზე სახარების სამი მხარე ჩანს.
უკუპერსპექტივა აისახება ფერებშიც. საქმე იმაშია, რომ ღია ფერებს ადამიანის თვალი უფრო კარგად აღიქვამს, ვიდრე მუქ ფერებს. ესაა პირდაპირი პერსპექტივა. ხატებში ეს პერსპექტივა შებრუნებულია, რადგან უკანა პლანზე მყოფი საგნები მაქსიმალურად ნათელია (ხატებს ხშირად წითელ ან ოქროსფერ ფონს უკეთებენ). და პირიქით, სამოსი ღვთისმშობლის, მაცხოვრისა თუ წმინდანებისა მუქი ფერისაა, ანუ ჩვენს აღქმაში რაც უკანა პლანზეა, თითქოს გამოდის წინ. რატომ? არა იმიტომ, რომ ხატმწერებს ხატვა არ შეეძლოთ (როგორც ხშირად ფიქრობენ). საქმე სხვა რამეშია. პირველ რიგში, ბიბლიაში ყველაფერი უკუპერსპექტივაზეა აგებული. გახსოვთ, ქრისტე ამბობს: „ჭეშმარიტად გეუბნებით თქვენ, პირველნი იქნებიან უკანა და უკანანი წინა“, „უწყითა, რამეთუ მთავარნი წარმართთანი უფლებენ მათ ზედა, და დიდ-დიდნი âელმწიფებენ მათ ზედა? ხოლო თქუენ შორის არა ეგრეთ იყოს, არამედ რომელსა უნებს თქუენ შორის დიდ ყოფაÎ, იყავნ თქუენდა მსახურ; და რომელსა უნებს თქუენ შორის წინა ყოფაÎ, იყოს იგი თქუენდა მონა“ (მათე 20, 25-27). გარდა ამისა, განა ქრისტიანული ღირებულებები შებრუნებული სამყარო არაა? სოფელი ესე აფასებს სახელს, დიდებას, სიმდიდრეს, ჯანმრთელობას, სიცოცხლეს, კეთილდღეობას, ამქვეყნიურ სიკეთეებს. ქრისტიანისათვის სხვა ცხოვრებაა ძვირფასი. ცხრა ნეტარების მიხედვით, ნეტარნი არიან გლახაკნი, მტირალნი, მწყურვალენი, დევნულნი. ეს აბსურდია ამ ქვეყნისათვის. ე.ი. წმინდა სახარების მიხედვითაც სამყარო უკუპერსპექტივაში აღიქმება. ასე ცხოვრობდნენ წმინდა მამებიც.
არსებობს უფრო პირდაპირი ახსნაც. მაგალითად, უკუპერსპექტივაში ხედავენ სამყაროს ბავშვები. ავიღოთ ბავშვის ნახატი. მასზე დახატული სახლი აუცილებლად სამი მხრიდან ჩანს. თუ გემი ხატია, უეჭველად ჩანს ქიმიც და ძირიც. აუცილებლად ეხატება ორი მეზღვაური, თუმცა ბავშვი გვერდიდან ხატავს. რატომ? ერთ-ერთ ექსპერიმენტში, რომელიც ბავშვთა შემოქმედებას იკვლევდა, ფსიქოლოგ-ექსპერიმენტოლოგი ეკითხება ბიჭუნას, რომელმაც დახატა სახლი და მის გვერდით ბილიკი, რომელიც სურათის სიღრმისაკენ მიემართება, მაგრამ არ ვიწროვდება. და აი, ფსიქოლოგი ეკითხება ბიჭს: „რატომ დახატე ასე ბილიკი?“ და იღებს საოცარ პასუხს: „სტუმრები ხომ იქიდან უნდა მოვიდნენ“. ანუ უკუპერსპექტივა არის არა ეგოცენტრისტული ხედვა სამყაროსი, არამედ უანგარო. რადგან პირდაპირ პერსპექტივაში მე სამყაროს ცენტრში ვდგავარ, მთელი სამყარო ჩემს ირგვლივ ბრუნავს. ასე ვხედავთ, ასეც ვხატავთ. ყველაფრის ზომა იმისდა მიხედვით აღიქმება, რამდენად ახლოსაა ჩვენთან. ამ შემთხვევაში, რომელია ყველაზე დიდი საგანი სამყაროში? – მე – ძვირფასი, საყვარელი და ერთადერთი მე. მაგრამ ქრისტიანობა სწორედ ამას უპირისპირდება: დაიხარჯე სამყაროსთვის, სხვებისთვის. ამდენად, უკუპერსპექტივა არაა ეგოცენტრისტული. რატომ ხატავს ბავშვი ასე? იმიტომ, რომ იგი ობიექტურობისაკენ ისწრაფვის. პირდაპირი პერსპექტივა სუბიექტურია, ანუ ესაა სამყაროს ჩემეული აღქმა. ესაა ერთგვარი იმპრესიონიზმი. მაგრამ თუ მე ნახაზს ვხაზავ, ვეცდები ყველაფერი ავსახო, ისიც კი, რასაც ამ წუთას ვერ ვხედავ. ნახაზი ესაა საგნის ობიექტური გამოსახვა. ჩვენ კიდევ ვნახავთ, რომ ნახაზსა და ხატს ბევრი რამ აქვთ საერთო.
შემდეგი მიზეზი: ჩვენ სამყაროს ჭეშმარიტად უკუპერსპექტივაში აღვიქვამთ. არც ისაა შემთხვევითი, რომ ბავშვებიც ასე ხატავენ. საქმე იმაშია, რომ ადამიანის ხედვის ველი მეტად რთულადაა მოწყობილი. პირპირ პერსპექტივაში ჩვენ ვხედავთ იმ საგნებს, რომლებიც ჩვენგან შორსაა. ჩვენთან ახლოს მყოფ საგნებს კი უკუპერსპექტივაში აღვიქვამთ. აი, მაგალითად, თუ ხელისგულს თვალებთან ახლოს მიიტანთ, მას უკუპერსპექტივაში დაინახავთ, ანუ ერთდროულად დაინახავთ მას სამი მხრიდან. თუ დახატავთ მას, ასეთი სურათი გამოგივათ: თავიდან ხაზები დაშორებულია და მხოლოდ შემდეგ ერთდება. ამას ეწოდება აქსონომეტრული პერსპექტივა. მაშ ასე, სამყარო, რომელსაც ასახავს ხატი, არის ადამიანისათვის ყველაზე ახლო მყოფი სამყარო. რატომ? პირველ რიგში იმიტომ, რომ ღვთის სასუფეველი ჩვენშია. მეორეც იმიტომ, რომ ვინ უნდა გვიყვარდეს? – მოყვასი ჩვენი. და მესამე, სრულებით არ არის შემთხვევითი, რომ ხატზე არასოდეს გამოისახება ჰორიზონტი. ძალიან საინტერესოა, რომ ევროპულ მხატვრობაში ჰორიზონტი მხოლოდ XIV საუკუნეში ჩნდება. ეს უკავშირდება დასავლური აღქმის მეტად საინტერესო მუტაციას, აქ ჩნდება ინტერესი შორეულისადმი. ამით კი ირღვევა მცნება ქრისტესი: „ნუ ზრუნავთ ხვალისათვის“. ანუ ამას არანაირი აზრი არ აქვს. აღასრულე შენი დღევანდელი ვალი და ნუ გაინტერესებს ის, რაც შენ არ გეხება. ადამიანი უნდა ფიქრობდეს იმაზე, რაც მის ცხონებას ეხება და რაც მისი ვალია, იმაზე, სადაც დღეს და ამ წუთას ვარ, და რომ მხოლოდ დღეს და ამ წუთას შემიძლია ვიყო ღმერთთან. მე შემიძლია რაღაცის გაკეთება არა გუშინ ან ხვალ, ან სხვაგან, არამედ მხოლოდ იქ, სადაც ახლა ვიმყოფები. ამიტომ ნორმალურ მხატვრობაში, ქრისტიანულ ხატწერაში ჰორიზონტის გამოსახვა წარმოუდგენელია. და არც გამოსახავდნენ.
ახლა გადავიდეთ უფრო რთულ საკითხებზე. საქმე იმაშია, რომ სურათის ფოკუსი, ანუ ყველა ხაზის ამოსავალი წერტილი შორსაა. ხატში როგორაა? – ის ადამიანშია, იმ ადამიანში, რომელიც ხატის წინ დგას. სწორედ იმის გამოა ასე, რომ ესაა სამყარო უკუპერსპექტივაში, მე მასში შესვლა არ შემიძლია. უკუპერსპექტივის სამყარო აძევებს ჩემს მზერას, როგორც საცობს წყალი. მისტიკური თვალსაზრისით, ვიღებთ ძალიან საინტერესო რამეს. წარმოიდგინეთ, რომ თქვენს წინაშეა ნახატი, რომელზეც გამოსახულია ტყეში შემავალი გზა. თქვენ მას უყურებთ და თქვენი მზერა შედის ნახატის სიღრმეში, მიჰყვება რა გზას ბოლომდე, სანამ ის ჩანს. თქვენი მზერა აქტიურია. ხატში კი აქტიურია არა ადამიანის მზერა, არამედ თვითონ ხატი. ის თვითონ გამოდის საზღვრებიდან და მიემართება ადამიანისაკენ. ეს პრინციპული საკითხია მართლმადიდებლური მისტიკისათვის. ექსტაზში მყოფი ადამიანი კი არ იჭრება ღმერთთან, არამედ თავად ღმერთი შემოდის ადამიანში. როდესაც ადამიანი თავმდაბლობით არ იღებს ღვთის წყალობას, არამედ მოითხოვს: „მომეც წყალობა!“ რას იღებს შედეგად? რა ჰქვია ამ მდგომარეობას? ხიბლი. ამდენად, ხატი არ გაძლევს საშუალებას, იყო აქტიური, შეხვიდე მასში, არამედ განაგდებს შენს მზერას: დადექი, ილოცე თავმდაბლობით, გულისშემუსვრილებით, გაუხსენი სული ღმერთს და იგი თავად შემოვა შენში.
როგორ აიგება ხატის სივრცე? აქ ძალიან ბევრი საინტერესო თავისებურებაა. მაგალითად, დააკვირდით ღვთისმშობლის მიძინების ხატს. ღვთისმშობლის გარშემო დგას უამრავი მოწაფე და მოციქული, ცენტრში კი ქრისტე. და არცერთი მოციქული არ უყურებს ქრისტეს. უფრო მეტიც, ზოგიერთი მოციქული სრულიად სხვა მხარეს იყურება. თქვენ იფიქრებთ, რატომ? განა თვითონ ქრისტე არ ამბობს: „დაუტევეთ მკვდართა დაფლვად თვისთა მკვდართა, თქვენ კი მე შემომიდექით“. ღვთისმშობლის მიძინების მომენტში ქრისტეს ამაღლებიდან უკვე საკმაო დრო იყო გასული. რა სიხარული იქნებოდა მისი დანახვა მოციქულებისათვის. მათ ყველა დასაფლავება დაავიწყდებოდათ. მაშინ, რატომ არ უყურებენ ქრისტეს? იმიტომ, რომ ისინი ვერ ხედავენ მას. იმიტომ, რომ ქრისტე გაემოეცხადა მხოლოდ მარიამს, მხოლოდ თავის დედას. ამას მიძინების ხატი საოცარი საშუალებით გამოხატავს – ქრისტე ანგელოზებითაა გარშემორტყმული. როგორც გითხარით, ხატი ძლიერ ჰგავს ნახაზს. როცა ნახაზზე საგნის სიღრის გამოსახვა გვსურს, ვხატავთ ჭრილს, ჭრილში კი დეტალს. ჩვენ ვიყენებთ შტრიხირებას, ანუ გამოვსახავთ რამოდენიმე ფერით. ნახაზში სხვა ფერის შემოსვლა მიანიშნებს სხვა სიღრმეზე, სხვა სივრცეზე. ასევეა ხატშიც. როცა რაიმე სივრცე განსხვავებული ფერითაა მოცემული, ეს ნიშნავს, რომ მოქმედება სხვა შრეში ხდება. მოციქულები ქრისტეს ვერ ხედავენ, რადგან იგი სხვა განზომილებაშია. ყურადღება მიაქციეთ შენობებს ხატებზე. შენობები ძალიან საინტერესოა. ისინი ძალიან ლამაზია, მაგრამ როგორია მათი პროპორციები? – უზარმაზარი შესასვლელები, ფანჯრები, მაგრამ შიდა სივრცე თითქმის არ არის. რატომ? შეიძლება ვიფიქროთ, რომ ეს შენობები არაა განკუთვნილი საცხოვრებლად, ანუ მათ არ გააჩნიათ უტულიტალური ფუნქცია. ეკლესიის მრავალი ისტორიკოსი გვთავაზობს ასეთ მოსაზრებას, რომ ერთ-ერთი მთავარი მიზეზი მართლმადიდებლობისა და კათოლიციზმის გზების გაყრისა მდგომარეობს იმაში, რომ აღმოსავლელი ღვთისმეტყველები უფრო მეტად იკვებებოდნენ პლატონის თხზულებებით, ხოლო დასავლელი – არისტოტელესი. არისტოტელე ამბობდა: ლამაზია ის, რაც სასარგებლოა: ლამაზია ნიჩაბი, რომელიც მოხერხებულად თხრის, ლამაზია ცხენი, რომლითაც მოხერხებულად მგზავრობ, ლამაზია ქალი, რომელიც კარგად და ადვილად შობს. პლატონი სხვაგვარად ამბობს: ლამაზია ის, რაც უმაღლეს მშვენიერებას ემსახურება. კარგია ის, რაც უფალს ემსახურება, ლამაზია ის, რაც ღმერთს ემსახურება. ღირსი ავგუსტინე, მართალია, დასავლელი მწერალია, მაგრამ აქვს ერთი აზრი, რომელიც ძალიან კარგად გამოხატავს სილამაზის ამ არაუტილიტურ ხედვას. იგი ამბობს: „შესაძლოა, კაცობრიობის მთელი უბედურება იქიდან მომდინარეობს, რომ ჩვენ ვიყენებთ იმას, რითიც უნდა ვტკბებოდეთ და ვტკბებით იმით, რასაც უნდა ვიყენებდეთ“. ამაში მეტად ღრმა აზრია. ბევრ ხატზე შენობებს შორის გადაფენილია ქსოვილი: წითელი, ცისფერი ან სხვა ფერი. ეს პირობითი ნიშანია იმისა, რომ მოქმდება ხდება დახურულ შენობაში, ამ შენობის შიგნით. ისმის კითხვა: კი მაგრამ, რა საჭიროა ასეთი პირობითობა? საქმე იმაშია, რომ თუ ხატმწერი ნატურალისტურად გამოსახავდა შენობას, უნდა დაეხატა სამი კედელი, და რაც მთავარია, უკანა კედელი. მე დამავიწყდა მეთქვა კიდევ ერთი მიზეზი, რის გამოც ხატებში უკუპერსპექტივა გამოიყენება. რით სრულდება პირდაპირ პერსპექტივაში გამოსახული სამყარო? ჩიხით, წერტილით, რომელშიც ყველაფერი ერთდება. უკუპერსპექტივაში კი პირიქითაა, რაც უფრო ღრმად შევდივართ, მით მეტად იშლება უსასრულობა. საუბარია ღვთიურ უსასრულობაზე. ნატურალური კედელი რომ ყოფილიყო, ეს იმის მიმანიშნებელი იქნებოდა, რომ ადამიანი ვერ შეხვდა უსასრულობას. ეს იქნებოდა ერთგვარი ბარიერი. მაგრამ გახსოვთ, რითი იწყებს ქრისტიანობის ქადაგებას პირველმოწამე სტეფანე? – „ღმერთი არ ცხოვრობს ხელითქმულ ტაძრებში“. ხატში ეს იგრძნობა.
ხატებზე, როცა მოქმედება ტაძარში ხდება, ტრაპეზის თავზე გამოისახება გუმბათი, რომელიც ოთხ სვეტზე დგას. პრინციპში, ეს სვეტები ტრაპეზის კუთხეებში უნდა იდგეს, მაგრამ ძველ ხატებზე სულ სხვაგვარადაა გამოსახული. ამაში ღრმა აზრია. მაგალითად, მირქმა-მიგებების სცენა. რა არის ამ დღესასწაულის აზრი? ძველი და ახალი აღთქმის შეხვედრა. ძველი აღთქმა სვიმონის სახით, ძველაღთქმისეული სამღვდელოება მიიქვამს ახალი აღთქმის ფუძემდებელს. ესაა მათი შეხვედრა. სვიმონს ქრისტე წმინდათა წმინდათაში შეჰყავს. ე.ი. წმინდათა წმინდა ესაა ტრაპეზი, ხოლო ახალშობილი ტრაპეზის ზემოთაა. ეს რომ რეალისტურად ასახულიყო (ბოტიჩელს, ჯოტოს აქვთ ასეთი ფრესკები), იქნებოდა ამგვარად: პირველი ვარიანტი: მარიამი გადასცემს ჩვილს სვიმონს ტრაპეზის წინ, ამ შემთხვევაში ახალშობილი არ შედის წმინდათა წმინდაში; და მეორე ვარიანტი: მარიამი სვიმონს აწვდის ჩვილს წმიდათა წმიდაში. მაგრამ მაშინ ირღვევა დღესასწაულის აზრი, რადგან გამოდის, რომ ახალშობილი წმიდათა წმიდაში შეჰყავს არა სვიმონს, არამედ მარიამს საკუთარი ინიციატივით, რაც სრულიად წარმოუდგენელია. ასეთი გადაწყვეტა კი საშუალებას იძლევა, დაიძლიოს სირთულე. გარდა ამისა, ბევრ ხატზე, განსაკუთრებით „საიდუმლო სერობისა“ ასეთი სვეტები არ არის, რომ მათ ქრისტე არ განაცალკევონ მოციქულებისაგან, როგორც მარიამისა და სვიმონის შემთხვევაშია. იმიტომ, რომ სვეტი პერსონაჟებს ერთმანეთს აცალკევებს, ზიარების არსი კი სწორედ შეერთებაში მდგომარეობს. ამგვარად, ჩვენ შეგვიძლია ავაგოთ ფორმულა, რომლის მიხედვითაც იქმნება ხატი. ეს ფორმულა მამა თომა სლავმა ამგვარად გამოხატა: „ხატში ხდება ხილული საგნების დეფორმირება მათი შინაგანი არსის სარეკონსტრუქციოდ“. ანუ, შეიძლება დაირღვეს საგნებისა თუ მოვლენების გარეგნული მხარე იმისათვის, რომ უკეთ დავინახოთ მათი არსი. მაგალითად, ერთი და იგივე პერსონაჟი ხატზე შეიძლება რამოდენიმეჯერ იყოს გამოსახული. უფლის ფერცვალების ბევრი ხატი სამი ნაწილისაგან შედგება: მასზე ვხედავთ მთიდან ჩამომავალ მოციქულებს და იქვე ქრისტესთან ერთად მთაზე აღმავალ მოციქულებს. ანუ ერთსა და იმავე ხატზე ქრისტე და მისი მოწაფეები სამჯერ არიან გამოსახულნი. საქმე იმაშია, რომ მართლმადიდებლური გაგებით, ფერიცვალება ადამიანური ღვაწლის, მართლმადიდებლური ღვაწლის მწვერვალია. მაგრამ ამ მწვერვალს რომ მოექცე, პირველ რიგში, საჭიროა შრომა, ზემოთ სვლა, მეორეც, აქ საინტერესოა აი რა: გახსოვთ, რას ეუბნება პეტრე ქრისტეს: „უფალო, კეთილ არ ჩვენდა აქა ყოფა, ვქმნეთ აქა სამ ტალავარ“, რაზეც ქრისტე პასუხობს: „არა, ამისათვის არ მოვსულვარ სოფელში. მე უნდა დავბრუნდე ხალხთან და ვიტანჯო“. ქრისტე კრძალავს თაბორზე დარჩენას. მოვიყვან დასავლელი მოაზროვნის - მისტერ ეტჰარდის სიტყვებს. ის ამბობს, რომ მესამე ცამდე აღტაცებულიც რომ იყო და გონებით ჭვრეტდე ღმერთს და ამ დროს მოგიახლოვდეს ღატაკი და დაპურება გთხოვოს, გეუბნები, შენი სულისათვის უმჯობესია, ჩამოხვიდე მიწაზე და დააპურო შენი მოყვასი. თაბორზე დარჩენა არ შეიძლება. თუმცა იქიდან ჩამოსვლა არ ნიშნავს დაცემას, არამედ ესაა უფლის კურთხევა. ფერიცვალების ხატზე ქრისტე აუცილებლად მაკურთხევლად გამოისახება, იგი აკურთხებს მოციქულებს, რომ წავიდნენ და ასწავლონ ყველას.
მიაქციეთ ყურადღება, რომ ტაძარში ხატების წინ ანთია კანდელი ან სანთელი. სხვა გარეგანი განათება არ არის. ამიტომ ხატი თვითონ უნათებს მის წინაშე მლოცველს. მისგან მოდის სინათლე და ეს სინათლე შედის შინაგან ადამიანში. ამასთან დაკავშირებით მეტად მნიშვნელოვანია ორი დეტალი: პირველი, ხატზე ჩრდილები არ გამოისახება. რატომ? იმიტომ, რომ ღმერთი ყველაფერს ავსებს. ამდენად, სადაც ღმერთია, იქ ჩრდილს ადგილი არ აქვს. მეორე, ხატზე არ არის ქაოსი, შემთხვევითობა წარმოუდგენელია. რადგან ქაოსი არაჰარმონიულობის ნიშანია.
ხატი გვეზრახება იმაზედ, რომ ჩვენს სამყაროში შემოდის მარადიულობა, რომ ცათა სასუფეველი უკვე აქაა და განხორციელებულია წმინდანებსა და ღვთის რჩეულებში.
რას ვხედავთ ქრისტეშობის ხატზე? აქ გამოიხატება გამოქვაბული, რომელიც ასევე მოცემულია ჭრილში (კლდე ჭრილში). იკონოგრაფიაში ჯვარცმის ხატზე გოლგოთის თხემზე გამოსახულია თავის ქალა. ის მთაშია. ეს ადამის თავის ქალაა. მთის ჭრილი იმისათვის გამოისახება, რომ აზრი გახდეს ნათელი: ქრისტეს, მეორე ადამის, სისხლი განწმენდს ძველ ადამს ცოდვებისაგან, განაცხოველებს მას. ეს აზრი გასაგები იყო და ამიტომ დასავლელი კათოლიკე მხატვრები რთულ მდგომარეობაში აღმოჩნდნენ. მათ ყველაფერი ნატურალურად უნდა გამოესახათ. ამიტომ მათ თავის ქალა ქრისტეს გვერდით მიუხატეს. გამოვიდა კი სრული აბსურდი. რა უნდა იქ თავის ქალას, მით უმეტეს, ადამისას? მართლმადიდებელი ხატმწერები კი ასეთი სირთულეებისგან დაზღვეულნი არიან.

პოსტის ავტორი: გლახა თარიღი: Mar 10 2007, 12:07 PM

დათიკო

და რომლებია ეგეტი?
ადრეც ვიკითხე და კიდევ ვკითხულობ: ამდენს ევედრებიან მსწრაფშემსმენელ ხატებს, რატომ არ უსმენს? რატომ არის საქართველო ასეთ გაუბედურებულ დღეში?

ან კიდევ: რამდენი ადამიანია, რომელიც ჯერ ერთ ხატს სთხოვდა დახმარება- არაფერი გამოუვიდა, მერე მეორეს-არაფერი, მერე საერთოდ რწმენად დაკარგა....

პოსტის ავტორი: mariami-k თარიღი: Mar 10 2007, 02:35 PM

გლახა

ჩემს ოპჯახს ერთი თვე ძალიან დიდი განსაცდელი გვქონდა. ჩემი დის შვილი რომელიც ჯერ ერთი თვისაც კი არ არის დაიბადა ნაწლავების ანომალიით. პირველი ოპერაციის შემდეგ შედეგი არ იყო. ხოლო როცა ექიმებმა მეორე ოპერაციის გაკეთება გადაწყვიტეს გვითხრეს, რომ ნაწლავის ამოკვეთის შემთხვევაში ბავშვი ან ვერ გადარჩეოდა და ან კიდევ გონებრივად ვერ გავნვითარდებოდა. ალდათ ხვდებით რა დღეში ვიქნებოდით. მარტო ღმერთის იმედითა გვქონდა დარჩენილი. ოპერაციის დღით გადავიხადეთ პარაკლისი და შევთხოვეთ "მსწრაფლშემსმენელ ღვთისმშობლის ხატს" რომ გაგვხმარებოდა. მოხდა მართლაც რომ საასწაული ბავშვი გადარჩა და აღარანაირი პრობლემა აქვს. მალე სახლშიც გამოწერენ. პატარა კონსტანტინე მართლაც ღვთის შეწევნით გადარჩა. ექიმებს დღემდე უკვირთ ბავშვის გადარჩა.
შენი არ ვიცი გლახა მაგრამ ჩემს სათხოვარს ყოველთვის იგებს "მსწრაფლშემსმენელიო ღვთის მშობლის ხატი". ყველად მფარველი ყოფილიყოს...

პოსტის ავტორი: miss_kartveli თარიღი: Mar 10 2007, 02:42 PM

ეჰ გლახა, ქრისტე ამბობს ვინც სასწაულს ეძებს მათ სასწაული არ მიეცემათო...
სად არის ეგრე ღმერთს რასაც ვთხოვთ ყველაფერი შეგვისრულოს, განა ვართ ამის ღირსები? საქართველოს კეთილდღეობისთვის მარტო ხატებთან ლოცვა კი არა ჩვენი სულიერი ამაღლებაცაა საჭირო. როცა ლოცულობ თან მართლა გულწრფელად უნდა ილოცო და ბოლომდე უნდა იყო დარწმუნებული უფალში.

პოსტის ავტორი: ალექსანდრე თარიღი: Mar 10 2007, 09:37 PM

იცი რას ვერ ვხვდები, რის დამტკიცებას ცდილობ? რა გინდა ეხლა თქვა რომ მართლმადიდებლები ხატებს რომ ტაყვანისცემენ ესეიგი ცდებიან და შენ ხარ მართალი? შენ რომ გკითხოს კაცმა ის 100 000 ქართველი მოწამე რომლებმაც ხატები არ შეურაცჰყვეს და მოწამეობრივად აღესრულნენ ყველანი შემცდარნი ყოფილან არა?

ეს უკვე აღარც საუბარს აღარ ჰგავს, ბევრიც აგიხსნეს აქ თუ რატომ ვცემთ თაყვანს ხატებს, არგუმენტებიც მოგიყვანეს მაგალითებად, კაი გასაგებია ის რომ არ ეთანხმები ამ ყველაფერს და ეს შენი პირადი ნებაა, მაგრამ ამ ბოლო დროს მართლმადიებლობის კრიტიკა რომ უკვე თვითმიზნად გექცა თუ ატყობ.

პოსტის ავტორი: დათიკო თარიღი: Mar 10 2007, 09:49 PM

გლახა

მთავარი ადამიანის რწმენაა, მისი სათნოებაა და მისი ბრძოლა ცოდვებთან.
ადამიანს თუ სინანული არ აქვს და თუ მთელი გულის არ აღასრულებს ლოცვას, მას არაფერიც არ მიეცემა.
თუ ადამიანი ილოცებს და მერე წავა და ცოლს გალახავს, ან პოიპარავს ან იცრულებს, ექნება მის ლოცვას აზრი?
მიკვირს შენი. ასეთ ელემენტარულ რამეებზე არ უნდა ვცდებოდეთ.

პოსტის ავტორი: მარიამი თარიღი: Mar 10 2007, 09:59 PM

როგორ მნათე იტყოდა: ლოგიკამ დამხრუკა
გლახა-ბიჭო, ისეთი ადამიანები არ იცი, ღმერთს რომ სთხოვდნენ და არ შეუსრულდათ და მერე რწმენა დაკარგეს? ე.ი. ღმერთიც არ არსებობს?

პოსტის ავტორი: გლახა თარიღი: Mar 11 2007, 12:12 AM

მარიამი

მნათე ხომ შენი მასწავლებელია
უკვე მოძღვრის სიტყვებითა ლაპარაკობ




ხატი ხატია, ღმერთი კი ღმერთი-
მაინც ვერ იგებთ შემეშვით ერთი....

პოსტის ავტორი: lado s თარიღი: Mar 21 2007, 07:40 PM

ძალიან საინტერესო სიტყვაა წმ. იოანე დამასკელისა, თითქმის ყველა საკითხს ეხება, რაც სიწმინდეების თაყვანისცემას შეეხება, უკაცრავად, ძალიან დიდია და ვერ ვთარგმნე.

Св. Иоанн Дамаскин
Третье защитительное слово против порицающих святые иконы
I. У лукавого и виновника всех зол — змия, — я разумею диавола, — есть обычай многими способами воевать с человеком, созданным по образу и подобию Божию, и причинять ему смерть при посредстве противоположных уловок. Ибо тотчас в начале всеял в него надежду и желание сделаться Богом и через них низвел [его] до смерти бессловесных. Однако много раз прельстил его и постыдными, и неразумными удовольствиями. А сколь велика противоположность между божеским состоянием, [которое он обещал человеку] и неразумною похотью? То приводил к безбожию, как говорит Богоотец Давид: Сказал безумец в сердце своем: "нет Бога" (Пс 52:2); то — ко многобожию; и то убеждал не поклоняться даже Тому, Кто по природе — Бог; а то [убеждал поклоняться] демонам; а еще приучил поклоняться и небу, и земле, и солнцу, и луне, и звездам, и остальной твари даже до животных и пресмыкающихся. Ибо одинаково худо как не воздавать должной чести достойным уважения, так и уделять неприличествующую славу недостойным чести. Истина же, идя средним путем, все эти нелепости отвергает и учит исповедовать единого Бога, одно естество в трех Лицах, Отце, и Сыне, и Святом Духе; зло же, говорит она, не есть сущность, но нечто случайное, некоторая мысль, и слово, и действие вопреки закону Божию; свое существование оно имеет в том, что мыслится, и говорится, и делается, и вместе с прекращением [этого] исчезает и оно. Еще же она возвещает и то, что Христос — один из Святой Троицы, что Он состоит из двух естеств и что Он — одно Лицо. Но враг истины и неприязненно относящийся ко спасению людей, некогда много раз прельстивший не только язычников, но и сынов Израиля делать изображения демонов, и нечестивых людей, и птиц, и зверей, и пресмыкающихся и поклоняться им как богам, теперь старается привести в смятение живущую в мире Церковь Христову: посредством беззаконных уст и лукавого языка примешивая к божественным словам порок и пытаясь прикрывать отвратительный и мрачный его образ и отклонять сердца неукрепившихся от истинного и Отцами переданного обычая.
II. Ибо некоторые восстали, говоря, что не должно для созерцания, и славы, и удивления, и соревнования изображать и выставлять [публично] спасительных чудес и страданий Христа и подвигов святых против диавола. И кто, обладая божественным знанием и духовною проницательностью, не замечает, что [это] — внушение диавола? Ибо он не желает, чтоб было обнародуемо поражение и посрамление его, также не желает и того, чтобы была начертана слава Бога и святых Его, Ибо если бы мы делали изображение невидимого Бога, то действительно погрешали бы, потому что невозможно, чтоб было изображено бестелесное, и не имеющее формы, и невидимое, и неописуемое, И опять: если бы то, что мы делали, считали богами и служили как богам, то действительно поступали бы нечестиво. Но мы не делаем ничего из этого. Ибо, после того как Бог, по неизреченной Своей благости, воплотился и явился на земле во плоти, и обращался между людьми (Вар 3:38), и воспринял природу [нашу], и величину, и образ, и цвет плоти, мы, делая Его изображение, не погрешаем. Ибо сильно желаем увидеть Его образ; потому что, как говорит божественный Апостол, теперь мы видим как бы сквозь тусклое стекло, гадателъно (1 Кор 13:12). Изображение же и есть тусклое стекло и гадание, соразмерное с величиной нашего тела. Ибо, говорит божественный Григорий, ум и после многих напряжений не в состоянии выйти из пределов телесного.
III. О, прочь от тебя, завистливый диавол! Ты завидуешь нам в том, чтобы мы видели Господа нашего изображение и через него освящались, что также видели спасительные Его страдания, и удивлялись Его снисхождению, и созерцали Его чудеса, и познавали, и прославляли могущество Его Божества. Ты завидуешь святым из-за данной им от Бога чести. Не желаешь, чтобы мы видели начертанною их славу и сделались подражателями их мужества и веры. Не повинуемся тебе, завистливый и человеконенавистный демон. Услышьте, народы, племена, нации, мужи, женщины, дети, старцы, юноши и младенцы, святой народ христианский! Если кто благовествует вам вопреки тому, что Вселенская Церковь приняла от Апостолов, и Отцов, и соборов и сохранила доныне, не послушайте его! Не принимайте совета змия, как приняла Ева и пожала смерть. И если Ангел или царь будут благовествовать вам вопреки тому, что приняли вы, закройте уши! Ибо я, ожидая исправления, пока страшусь сказать, как говорил божественный Апостол: Да будет анафема!
IV. Но те, которые не исследуют смысла Писания, говорят, что Бог сказал через законодателя Моисея: Не делай себе кумира и никакого изображения того, что на небе вверху, и что на земле внизу (Исх 20:4). И через пророка Давида: Да постыдятся все служащие истуканам, хвалящиеся идолами (Пс 97:7), и другое многое таковое же. Ибо чего б ни привели они из божественного Писания и из святых Отцов, должно быть понимаемо надлежащим образом.
Итак, что нам говорить на это? Что иное, если не то, что сказано Господом? Исследуйте писания. Ибо исследование Писаний — прекрасное дело. Но здесь направляйте ум благоразумно! Обмануть Бога, возлюбленные, невозможно. Ибо один — Бог, один — Законодатель Ветхого и Нового Завета, многократно и многообразно говоривший издревле отцам в пророках (Евр 1:1) и в последние времена в Единородном Его Сыне. Поэтому направляйте свой ум со тщанием! Это слово — не мое; Святой Дух объявил через святого Апостола Павла: Бог, многократно и многообразно говоривший издревле отцам в пророках (Евр 1:1). Замечай, что Бог говорил многократно и многообразно. Ибо как сведущий врач не всем и не всегда дает один и тот же вид [лекарства], но каждому дает лекарство необходимое и полезное, обращая внимание и на страну, и на болезнь, и на время, то есть на положение дела, и [телесное] состояние, и на возраст: и дитяти — одно, совершеннолетнему же, сообразно с возрастом, другое; иное — больному, и другое — выздоравливающему, и каждому из больных не одно и то же, но сообразно со свойством [его тела] и болезнью; и иное — летом, и другое — зимой, и осенью, и весной, и в каждом месте — соответственно свойству места; так и прекрасный Врач душ находившимся в детском еще возрасте, и изнемогавшим от болезни идоло служения, и считавшим идолов богами, и поклонявшимся им как богам, и отвергавшим поклоне-, ние Богу, и воздававшим славу Его твари запретил делать изображения. Ибо невозможно делать изображение Бога — бестелесного, и невидимого, и невещественного, и не имеющего ни внешнего вида, ни очертания, и непостижимого. Ибо как будет изображено то, что недоступно зрению? Бога не видел никто никогда; Единородный Сын, сущий в недре Отчем, Он явил (Ин 1:18). И: никто, узрев лице мое, жив не будет, говорил Бог.
V. А что идолам поклонялись как богам, послушай, что [говорит] Писание в Исходе сынов Израиля, когда Моисей взошел на гору Синай и на долгое время остался [там], сидя с Богом, и получил закон, когда неблагодарный народ восстал на Аарона, слугу Божия, говоря: Сделай нам бога, который бы шел перед нами, ибо с этим человеком, с Моисеем, который вывел нас из земли Египетской, не знаем, что сделалось (Исх 32:1); потом, когда сняли с их женщин украшения и отлили из металла [тельца], и ели, и пили, и упились как вином, так и заблуждением, и начали играть, говоря в безумии: Вот бог твой, Израиль (Исх 32:8). Видишь, что богами они имели идолов? Ибо не сделали изображения Зевса или того, или этого, но, как пришлось, дали золото для приготовления идола, какой бы ни удался, и вышло изображение животного с бычьей головой[1]. Итак, этого рода отлитые из металла предметы они имели богами и, как богам, поклонялись тому, что было жилищем демонов. И что служили твари вместо Творца, говорит божественный Апостол: И славу нетленного Бога изменили в образ, подобный тленному человеку, и птицам, и четвероногим, и пресмыкающимся, и служили твари вместо Творца (Рим 1:23,25). Ради этого Бог запретил делать всякое подобие.
VI. Я знаю Того, Кто неложно сказал: Господь, Бог наш, Господь един есть (Вт 6:4); и: Господа, Бога твоего, бойся, и Ему одному служи (Вт 6:13); и: Да не будет у тебя других богов (Исх 20:3); и: Не делай себе кумира и никакого изобра~ жения того, что на небе вверху, и что на земле (Исх 20:4); и: Да постыдятся все служащие ис-туканам (Пс 97:7); и: Боги, которые не сотворили неба и земли, исчезнут (Иер 10:11); и то, что таковым образом Бог, многократно и многообразно говоривший издревле отцам в пророках (Евр 1:1), в последние дни... говорил нам в Сыне... Которого и веки сотворил (Евр 1:2). Я знаю Того, Кто сказал: Сия же есть жизнь вечная, да знают Тебя, единого живого и истинного Бога, и посланного Тобою Иисуса Христа (Ив 17:3), И во единого Бога, одно Начало всего, безначального, несозданного, не подверженного гибели и бессмертного, вечного и постоянного, непостижимого, бестелесного, невидимого, неописуемого, не имеющего образа; в одну пресущественную сущность, в Божество — пребожественное, в трех Лицах: Отце, и Сыне, и Святом Духе, и только Ему одному служу, и только Ему одному воздаю служебное поклонение. Поклоняюсь одному Богу, одному Божеству, но служу и Троице Ипостасей: Богу Отцу, и воплотившемуся Богу Сыну, и Богу Святому Духу, не трем Богам, но одному; не разделенным Ипостасям, но соединенным; воздаю не три поклонения, но одно; не каждой из Ипостасей порознь, но трем Ипостасям вместе, как одному Богу, воздаю одно поклонение. Не поклоняюсь твари вместо Творца, но поклоняюсь Создателю, подобно мне сделавшемуся сотворенным и, не уничижив Своего достоинства и не испытав какого-либо разделения, снизошедшему в тварь, чтобы прославить мое естество и сделать участником в божественном естестве. Вместе с Царем и Богом поклоняюсь и багрянице тела, не как одеянию и не как четвертому лицу, — нет! — но как ставшей причастною такому же Божеству и, не испытав изменения, соединившейся с Освятившим ее. Ибо не природа плоти сделалась Божеством, но как Слово, оставшись тем, чем Оно прежде было, не испытав изменения, стало плотью, так и плоть воспринята Словом, не потерявши того, что она есть, лучше же сказать: будучи соединенною с Словом в ипостась. Поэтому смело изображаю Бога невидимого, ради нас ставшего Причастным и плоти, и крови. Не невидимое Божество изображаю, но посредством образа выражаю плоть Божию, которая была видима. Ибо если невозможно изобразить душу, то сколь больше — Бога, давшего невещественность и душе?
VII. Но, говорят, Бог сказал через законодателей Моисея: Господа, Бога твоего, бойся, и Ему одному служи (Вт 6:13); и: Не делай себе кумира и никакого изображения того, что на небе вверху, и что на земле внизу (Исх 20:4).
Братие! Поистине заблуждаются не знающие, что буква убивает, а дух животворит (2 Кор 3:6), не отыскивающие скрытого под буквою духа. Им я по праву мог бы сказать: Научивший вас этому да научит и тому, что [из сего] следует. Уразумей, как толкует это законодатель, примерно так говоря во Второзаконии: И говорил Господь к вам из среды огня; глас слов Его вы слышали, но образа не видели, а только глас (Вт 4:12). И немного спустя: Твердо держите в душах ваших, что вы не видели никакого образа в тот день, когда говорил к вам Господь на Хориве из среды огня, дабы вы не развратились и не сделали себе изваяний, изображений какого-либо кумира, представляющих мужчину или женщину, изображения какого-либо скота, который на земле, изображения какой-либо птицы крылатой (Вт 4:15-17). И после краткого промежутка: И дабы ты, взглянув на небо и увидев солнце, луну и звезды и все воинство небесное, не прельстился и не поклонился им и не служил им (Вт 4:19). Видишь, что одна цель, чтобы мы не служили твари вместо Создателя и, кроме одного только Творца, [никому] не воздавали служебного поклонения? Поэтому всюду с поклонением он соединяет служение. Ибо опять говорит: Не будет у тебя других богов перед лицем Моим, Не делай себе кумира и никакого изображения того, что на небе вверху, и что на земле внизу, и: Не поклоняйся им и не служи им, ибо Я Господь, Бог твой (Исх 20:3—5). И опять: И разрушьте жертвенники их, и сокрушите столбы их, и сожгите огнем рощи их, и разбейте истуканы богов их. Не то должны вы делать (Вт 12:4) другому Богу. И спустя немного: И не делай себе богов литых. Видишь, что ради [избежания] идолослужения он запрещает писание изображений, так как невозможно изображать себе бесколичественного, и неописуемого, и невидимого Бога? Ибо образа Его, говорит он, не видели, соответственно чему и Павел, стоя в средине ареопага, также говорит: Итак мы, будучи родом Божиим, не должны думать, что Божество подобно золоту, или серебру, или камню, получившему образ от искусства и вымысла человеческого (Деян 17:29).
VIII. Иудеям, конечно, это было предписано по причине склонности их к идолослужению. Мы же (если сказать с Богословом), которым дано, избежав суеверного блуждания, познав истину, находиться в чистом [и святом] общении с Богом и служить одному только Богу, изобиловать совершенством Богопознания и, по миновании детского, достигнуть возраста мужа совершенного — не быть более младенцами (Еф 4:14), получили от Бога способность различать и знаем, что может быть изображаемо и что не может быть выражено посредством изображения. Ибо закон был для нас детоводителем ко Христу, дабы нам оправдаться верою, и мы, доколе были в детстве, были порабощены вещественным началам мира (Гал 3:24; Гал 4:3). Ибо образа Его, говорит [Писание], не видели. О мудрость законодателя! Как будет изображено невидимое? Как будет уподоблено неуподобимое? Как будет начертано не имеющее количества и величины, и неограниченное, и не имеющее вида? Как будет нарисовано красками бестелесное? Как будет придан вид неизобразимому? Итак, что таинственно показывается [в этих местах]? Ясно, что теперь нельзя тебе изображать невидимого Бога, а когда увидишь бестелесного ради тебя вочеловечившимся, тогда делай изображение человеческого Его вида. Когда невидимый, облекшись в плоть, становится видимым, тогда изображай подобие Явившегося. Когда Тот, Кто, будучи, вследствие превосходства Своей природы, лишен количества, и качества, и величины, Кто, будучи образом Божиим, принял образ раба (Флп 2:6—7), через это сделался ограниченным в количественном и качественном отношениях и облекся в телесный образ, тогда начертывай на досках и выставляй для созерцания Восхотевшего явиться. Начертывай неизреченное Его снисхождение, рождение от Девы, крещение во Иордане, преображение на Фаворе, страдания, освободившие нас от страстей, чудеса — признаки Божественной Его природы, совершаемые при посредстве плоти, спасительное погребение Избавителя, восшествие на небо; все рисуй: и словом, и красками, и в книгах, и на досках.
IX. Не сотвори себе, говорит [Писание], куми-ра, ни всякого подобия. Когда Бог повелел это, сотвори, говорит, ко входу скинии из голубой, пурпуровой и червленой шерсти и из крученого виссона... и искусною работою на ней херувимов (Исх 36:35). Что ты делаешь, о Моисей? Ты говоришь: Не сотвори себе кумира, ни всякого подобия, и ты [же] устраиваешь завесу — искусною работою херувимы — и двух Херувимов из чистого золота? Но послушай — что отвечает тебе слуга Божий Моисей. О слепые и безумные, поймите силу говоримого, в душах ваших, Я сказал, что вы не видели никакого образа в тот день, когда к вам Господь на Хориве из среды огня (Вт 4:15), дабы никогда не развратились и не сделали себе изваяний, изображений какого-либо кумира (Вт 4:16). Я не сказал: Не сделай изображения Херувимов, как рабов, предстоящих очистилищу, но: да не сотвори себе богов литых, и: не сотвори всякого изображения, как богов, и не послужи твари вместо Творца. Итак, я не сделал подобия Бога, ни подобия кого-либо другого как Бога, ни подобия человека, ибо природа человеческого рода порабощена греху. Не послужил я и твари вместо Творца, Но всякой твари подобие, [то есть] скинию, я устроил по образу, показанному мне на горе, и Херувимов, осеняющих очистилище, как предстоящих Богу. Заметил ты, как обнаружилась цель Писания для тех, кто разумно ее исследует? Ибо должно знать, возлюбленные, что во всяком деле разыскивается истина, и ложь, и цель того, кто его совершает, прекрасна ли она или худа. Ибо хотя в Евангелии изображены и Бог, и Ангел, и человек, и земля, и вода, и огонь, и воздух, и солнце, и луна, и свет, и тьма, и сатана, и демоны, и змеи, и скорпионы, и жизнь, и смерть, и ад, и добродетели, и пороки, и все — как прекрасное, так и худое; но, однако, так как все говоримое о них — истинно и целью имеет славу Бога, и наше спасение, и славу восхваляемых Им святых, с одной стороны, с другой — посрамление диавола и его демонов, то мы поклоняемся, и обнимаем, и целуем, и приветствуем глазами, и устами, и сердцем. Равным образом [воздаем честь] и всему Ветхому и Новому Завету, и словам святых и превосходных Отцов. Постыдное же, и отвратительное, и нечистое писание проклятых манихеев, содержащее те же самые имена и выдуманное для славы диавола и его демонов и для гибели души, отвергаем с презрением и бросаем от себя прочь. Таким образом, и в деле, касающемся изображений, должно отыскивать как истину, так и цель тех, кто их устрояет. И если она истинна и права и если [изображения] делаются для славы Божией и Его святых, и для соревнования добродетели, и избежания порока, и спасения душ, то должно принимать [их] с радостию и почитать как образы и подражания, и подобия, и книги для неграмотных, и поклоняться, и целовать, и приветствовать глазами, и устами, и сердцем, как подобие воплотившегося Бога, или Его Матери, или святых, соучастников страданий Его и славы Христовой, и победителей, и истребителей диавола, и демонов, и заблуждения их. Если же кто-либо осмелится сделать изображение Божества — невещественного и бестелесного, то мы отвергаем его как ложное. И если кто-либо [осмелится сделать изображение] для славы, и чести, и поклонения диаволу или демонам, то оказываем презрение и истребляем огнем. И если кто-либо обоготворит изображение людей, или домашнего скота, или птиц, или пресмыкающихся, или какой-либо иной твари, того предаем анафеме. Ибо как святые Отцы ниспровергли святилища и храмы демонов и на их местах воздвигли храмы в честь имени Бога и святых, и эти мы почитаем, — так истребили они и изображения демонов и вместо тех устроили изображения Христа, и Матери Его, и святых; почитаем мы также и эти. И во время Ветхого Завета, конечно, не воздвигали храмов в честь имени людей Израиля, не праздновалась память [человека]. Ибо природа людей была еще под проклятием; и смерть была приговором [то есть наказанием], почему и была оплакиваема; и касавшийся тела умершего считался нечистым. Теперь же, с тех пор как Божество, как некоторое животворящее и спасительное лекарство, неслиянно соединилось с нашим естеством, наше естество прославлено и превращено в нетленное. Поэтому и храмы им [то есть святым] воздвигаются, и изображения начертываются.
X. Итак, да знает всякий человек, что пытающийся уничтожать изображение, возникшее вследствие божественной любви и ревности для славы и воспоминания о Христе, или Матери Его — Святой Богородице, или ком-либо из святых, еще же для посрамления диавола и поражения его и его демонов, и не поклоняющийся, и не почитающий, и не приветствующий его как драгоценное изображение и как Бога, — этот человек — враг Христа, и Святой Богородицы, и святых, мститель за диавола и его демонов, делом обнаруживая свою печаль из-за того, что Бог и Его святые чествуются и прославляются, диавол же посрамляется. Ибо изображение есть [своего рода] триумф, и опубликование, и надпись на столбе в воспоминание о победе тех, которые поступили неустрашимо и отличились, и — о посрамлении побежденных и низложенных. Я часто видел, что те, которые сильно любили [кого-либо], смотрели на одежду любимого человека и как глазами, так и устами приветствовали эту одежду, как если бы то был сам любимый ими человек. Следует, по святому Апостолу Павлу, всем воздавать должное: ему же честь, честь; и царю, яко преобладаю-щу, князем же, яко от него посланным; каждому по мере его достоинства.
XI. Где ты нашел в Ветхом Завете или в Евангелии имя Троицы, или слово: единосущный, или ясное описание единой природы Божества, или слово в слово выражения: три Ипостаси, или — одна Ипостась Христа, или буквально два естества! Но, однако, так как святые Отцы, на основании равнозначащих [тем] выражений, находящихся в Писании, определили [все] это, то мы принимаем и предаем анафеме непринимающих. Я же, на основании Ветхого Завета, хочу доказать тебе, что Бог повелел делать изображения. Во-первых, Он повелел [устроить] самую скинию и все находящееся в ней. Также и в Евангелиях Сам Господь спросивших Его с искусительными намерениями о том, позволительно ли давать по дать кесарю, или нет, сказал: Покажите Мне монету; и принесли Ему динарий. И Он спросил их: Чье это изображение? Они же сказали: Кесарево, И сказал Он: отдавайте кесарево кесарю, а Божие Богу (Мф 22:21), Так как динарий имеет изображение кесаря, то он — кесарев, и [поэтому] отдавайте кесарю, также и изображением Христа воздадите Христу, потому что оно — Христово,
XII. Господь, ублажая Своих учеников, сказал: Многие цари, и пророки, и видеть, что вы видите, и не и слышать, что вы слышите, и не слышали (Мф 13:17). И так Апостолы телесным образом видели Христа, и Его страдания, и чудеса и слышали Его слова. Сильно желаем и мы увидеть, и услышать, и быть прославленными. Те видели лицом к лицу, так как Он телесно присутствовал; мы же, потому что Он не присутствует телесно, как бы через посредство книг, слушаем слова Его и освящаем свой слух и него свою душу, и считаем блаженными, и поклоняемся, почитая книги, через посредство которых слышим Его слова. Так и через посредство иконной живописи мы созерцаем изображение телесного Его вида, и чудес, и страданий Его, и освящаемся, и вполне удовлетворяемся, и радуемся, и считаем себя счастливыми; и благоговеем, и почитаем, и поклоняемся телесному Его образу. А созерцая телесный Его вид, мы представляем себе, насколько возможно, также и славу Его Божества. Ибо, — так как мы состоим из двух частей, составлены из души и тела[2], и душа наша не обнажена, но покрывается [телом] как бы завесою, — то нам невозможно помимо телесного прийти к духовному. Следовательно, подобно тому как через чувственные слова, [которые] мы слышим телесными ушами, мы также понимаем и духовное, так и через телесное созерцание приходим к созерцанию духовному. Поэтому Христос воспринял тело и душу, так как тело и душу имеет и человек. Поэтому из двух частей состоят и крещение: из воды и духа, так же и святая трапеза [то есть причащение тела и крови Христовых], и молитва, и псалмопение; все — двояко: телесно и духовно также — лампады и каждения (фимиамом).
XIII. Но диавол, оставив все, устремился против одних только икон; и столь велика у него ненависть к иконам, что в Луге святого Софрония, патриарха Иерусалимского, даже так написано: Авва Феодор Элиот говорил, что некто подвижник заключил себя на масличную гору. С ним весьма враждовал демон блуда. Итак, в один день, когда тот сильно налегал на него, старец начал горевать и говорить демону: Доколе ты не уступишь мне? Удались наконец от меня! Ты состарился вместе со мною. Демон является ему видимым для глаз образом, говоря: Поклянись мне, что ты никому не скажешь того, что я намерен тебе говорить, и впредь не буду воевать с тобою. И старец поклялся ему: Клянусь Обитающим в вышних, никому не скажу того, что ты скажешь мне. Тогда демон говорит ему: Не поклоняйся этой иконе, и впредь не буду воевать с тобою. Икона же эта имела изображение Госпожи пашей Святой Марии-Богородицы, несущей на себе Господа нашего Иисуса Христа, Заметь, кому подражают запрещающие поклоняться иконам и чьи они орудия? Ибо демон блуда предпочел то, чтобы не было воздаваемо поклонение иконе Госпожи, нежели то, чтобы старец впал в нечистоту блуда, так как он знал, что тот грех — больший блуда.
XIV. Но так как речь — об изображении [или иконе] и поклонении, то постараемся определить надлежащим образом и пространное понятие о них, и, во-первых, постараемся сказать о том, что есть изображение? Во-вторых: Зля иконы введены? В-третьих; сколь много видов изображений? В-четвертых: что может быть изображаемо и что нет? В-пятых: кто первый сделал изображение?
XV. Потом [скажем] и о поклонении. Во-вторых: сколь много способов поклонения? В-третьих: сколь много в Писании находим предметов и лиц, которым поклонялись? В-четвертых, о том, что всякое поклонение происходит ради Бога, Который достоин поклонения по Своей Природе, В-пятых, о том, что воздаваемая иконе честь переходит на первообраз.
Во-первых, что есть икона?
XVI. Икона [или изображение], без сомнения, есть подобие, и образец, и оттиск чего-либо, показывающий собою то, что изображается. Но, во всяком случае, изображение не во всех отношениях подобно первообразу [то есть изображаемому лицу или предмету], ибо иное есть изображение и другое — то, что изображается, и, во всяком случае, между ними замечается различие, так как это не есть иное и иное не есть то. Я хочу представить некоторый пример: изображение человека, хотя и выражает форму его тела, однако не заключает в себе душевных его сил, ибо оно не живет, не размышляет, не издает звука, не чувствует, не приводит в движение членов; и сын, будучи естественным образом отца, [однако] имеет нечто различное по сравнению с ним, ибо он — сын, а не отец.
Во-вторых, ради чего существует изображение?
XVII. Всякое изображение делает ясными скрытые вещи и показывает их. Я хочу представить некоторый пример: так как человек, потому что душа его облечена телом, как ограничиваемый местом и временем, не обладает неприкосновенным знанием ни невидимого, ни того, что будет после него, ни того, что отделено местом и находится на далеком расстоянии, то для указания знанию пути и объяснения, и обнаружения скрытого придумано изображение; вообще же — для пользы, и благодеяния, и спасения, чтобы, при помощи делаемых известными и торжественно открываемых [через посредство икон] предметов, мы распознали то, что скрыто, и возлюбили прекрасное и соревновали ему, от противоположного же, то есть зла, отвратились и возненавидели его.
В-третьих, сколь много видов изображений?
XVIII. Виды же икон суть [следующие]: первый образ есть, конечно, естественный. Ибо относительно всякой вещи прежде всего необходимо, чтобы она была согласною с условием и порядком своей природы[3], и [только] затем необходимо быть тому, что совершается искусством и подражанием. Например, прежде всего необходимо, чтобы существовал согласно с условием и порядком своей природы человек, которого бы потом искусство выражало и изображало через подражание. Поэтому первый — естественный и во всем сходный образ невидимого Бога — Сын Отца, являющий в Себе Отца. Ибо Бога не видел никто никогда (Ин 1:18). И опять: Это не то, чтобы кто видел Отца (Ин 6:46). А что Сын — образ Отца, говорит Апостол: Который есть образ Бога невидимого (Кол 1:15). И к евреям: Сей есть сияние славы и ипостаси Его (Евр 1:3), И что Он в Себе Отца, [об этом] говорит Господь: Столько времени Я с вами и ты не знаешь Меня, Филипп? Видевший Меня видел Отца (Ин 14:9) — [говорит именно] после того, как Филипп сказал в Евангелии от Иоанна: покажи нам Отца, и довольно для нас (Ин 14:8), Сын — естественный образ Отца, совершенно равный, во всех отношениях подобный Отцу, кроме того, что не нерожден и не Отец, Ибо Отец — нерожденный Родитель; Сын же — рожден и не Отец; и Дух Святой — образ Сына. Никто не может назватьИисуса Господом, как только Духом Святым (1 Кор 12:3), И так Святого Духа мы узнаем Христа, Сына и и в Сыне созерцаем Отца, Ибо по природе — вестник ума; дух же — обнаружитель слова. Подобный же и совершенно равный образ Сына — Святой Дух, в одном только отношении имея различие [с Ним]: в том, что Он исходит. Ибо Сын хотя рожден, но не исходит. И каждого отца естественный образ — сын. И это первый род изображения: естественный.
XIX. Второй род изображения: находящееся в Боге представление о том, что от Него имеет быть, то есть предвечный Его совет, всегда остающийся неизменным. Ибо Божество — неизменно и безначален Его совет, вследствие чего то, что Им постановлено, происходит в предопределенное Им время так, как Оно предвечно определило. Ибо изображения и образцы того, что имеет от Него быть, суть представление о каждом из этих предметов; и они у святого Дионисия называются предопределениями. Ибо на совете Его то, что Им предопределено, и то, что имело в будущем ненарушимо случиться, было прежде своего бытия наделяемо признаками и образами.
XX. Третий род изображения есть происшедший от Бога через подражание, то есть человек. Ибо тот, кто сотворен, не может быть одной и той же природы с Несозданным, но [есть образ] через подражание [и подобие]. Ибо как Отец, Который есть Ум, и Сын, Который есть Слово, и Святой Дух суть Один Бог, так и ум, и слово, и дух суть один человек. Подобие проявляется также и в том, что человек одарен свободною волею и владеет способностью управлять. Ибо Бог говорит: Сотворим человека по образу Нашему и по подобию; и тотчас присоединил: И да влыдычест-вуют они над рыбами морскими и над птицами небесными. И опять: И владычествуйте над рыбами морскими, и над птицами небесными, и обладайте землею [Бт 1:26, 28], и господствуйте ею.
XXI. Четвертый род изображения — тот, когда Писание создает образы, и виды, и очертания невидимых и бестелесных предметов, изображаемых телесно для слабого [по крайней мере] понимания как Бога, так и Ангелов, вследствие того, что мы не в состоянии созерцать бестелесных предметов без соответствующих нам красок [или фигур], — как говорит весьма сведущий в божественной области Дионисий Ареопагит. Ведь, что естественно предложены образы тому, что лишено образов, и формы тому, что не имеет форм, как причину можно было бы указать только одну уместную в отношении к нам аналогию; что мы не в состоянии подниматься до созерцания духовных предметов без [какого-либо] посредства и для того, чтобы возвыситься, имеем нужду в том, что родственно [нам] и сродно. Поэтому если божественное Слово, предусматривая нашу способность к восприятию, отовсюду доставляя нам то, что способно вознести [ум], облекает некоторыми образами как предметы простые, так и не имеющие образов, то почему не изображать того, что по своей собственной природе владеет образами и чего хотя мы и желаем страстно, но что, вследствие своего отсутствия, видимо быть не может? Действительно, и Григорий Богослов говорит, что ум, сильно стараясь выйти за пределы телесного, всюду оказывается бессильным. Но и невидимое Божие, вечная сила Его и Божество, от создания мира рассматривание творений видимы (Рим 1:20), В тварях же мы образы, прикровенно показывающие нам божественные отражения, так что когда говорим о Святой Троице, высшей всякого начала, то изображаем себе посредством солнца и света и луча; или — бьющего ключом источника и вытекающей влаги и течения; или — ума и слова и находящегося в нас дыхания; или — ствола розы и цветка и благовония.
XXII. Пятым родом изображения называется тот, который предыэображает и начертывает будущее, как купина и сшедшая на руно роса — Деву и Богородицу, и также — жезл и стамна. И как змий — Того, Кто через крест уничтожил [силу] укушения виновника всех зол змия; и как море — воду крещения, и облако — дух его же.
XXIII. Шестой род изображения — образ, установленный для воспоминания о прошедшем: или чуде, или добродетели, для славы и чести, и [так сказать] надписи на столбе [имен] тех, которые заявили себя благородством действий и блистали добродетелью; или — порок, для торжества над порочнейшими людьми и посрамления их, для пользы тех, кто впоследствии рассматривает [это], чтобы нам [таким образом] избегать пороков и соучаствовать добродетелям. Это же изображение — двояко: как через вписываемое в книги слово, ибо письмо выражает слово посредством образа, — подобно тому как Бог начертал на скрижалях закон и повелел, чтобы была записана жизнь; боголюбезных мужей; так и через чувственное созерцание, подобно тому как Он повелел, чтоб, в вечное воспоминание, были положены в кивот Завета стамна и жезл; и подобно тому как Он же повелел, чтоб на камнях нарамника[4] были вырезаны имена колен, а также и то, чтоб были взяты из Иордана двенадцать камней, которые изображали бы жрецов (о таинство, как поистине оно весьма велико для верных!), поднимавших кивот Завета, и оскудение воды [в Иордане]. Таким образом, и теперь мы с большою любовью начертываем изображения бывших прежде добродетельных мужей для нашего соревнования, и воспоминания, и удивления. Поэтому или отмени всякое изображение и издай закон вопреки Повелевшему, чтобы это было, или принимай всякое изображение, сообразно с приличествующим каждому смыслом и характером.
В-четвертых: что изображаемо и что не может быть? и как всякий в отдельности предмет изображается?
XXIV. Тела, как имеющие формы, и телесное очертание, и цвет, конечно, естественно выражаются посредством образов. Ангел же, и душа, и демон, хотя им и чужда телесность и величина, однако изображаются и начертываются соответственно своей природе. Ибо, будучи духовными, они, как относительно их верят, пребывают и действуют духовным образом в духовных местах, И так, хотя они и изображаются телесно, подобно тому как Моисей изобразил Херувимов и подобно тому как они являлись достойным людям, однако [изображаются] так, что телесный образ показывает некоторое зрелище бестелесное и постигаемое только умом. Божественная же природа — одна только она неописуема, и совершенно лишена вида, и не имеет формы, и непостижима. Хотя божественное Писание и облекает Бога формами, как кажется, телесными, так что могут быть видимы и фигуры, однако сами по себе формы бестелесны. Ибо пророки и те, кому они открывались, — ведь видимы были они не всем, — созерцали их не телесными глазами, но духовными. Просто же сказать — мы можем делать изображения всех фигур, которые видим; но те представляем мысленно, смотря по тому, как они показывались. Ибо мы иногда представляем себе фигуры [вещей] при посредстве размышлений, однако и к этому их пониманию приходим на основании того, что видели; так [бывает] и в каждом в отдельности чувстве: на основании того, что мы обоняли, или вкусили, или осязали, при посредстве размышлений приходим к представлению и этого.
XXV. Итак, мы знаем, что невозможно увидеть глазами природу как Бога, так души, так и демона, но что они созерцаются посредством некоторого приспособления, когда божественный промысл облекает образами и формами то, что бестелесно, и лишено образов, и не имеет телесной фигуры, для руководительства нами и для [доставления нам по крайней мере] поверхностного и частичного знания их, чтобы мы не находились в совершенном неведении Бога и бестелесных созданий. Ибо Бог, конечно, по природе совершенно бестелесен. Ангел же, и душа, и демон, по сравнению с Богом, Который, [впрочем], один только — выше сравнения, суть тела. По сравнению же с материальными телами они — бестелесны. И так Бог, не желая, чтобы мы совершенно не знали того, что бестелесно, облек его формами, и фигурами, и образами, применительно к нашей природе; фигурами, [говорю], телесными, созерцаемыми при помощи невещественного зрения ума. И этому мы даем формы, и это изображаем; ибо [иначе] каким образом могли быть представлены и изображены Херувимы? А [ведь] в Писании упоминаются формы и изображения также и Бога[5].
В-пятых, кто первый сделал изображение?
XXVI. Сам Бог — первый родил Единородного Сына и Слово Свое, живое Свое изображение, естественное, во всем сходный образ Своей вечности; и сотворил человека по образу Своему и по подобию. И Адам увидел Бога и услышал звук от ног Его, ходящего в раю во время прохлады дня (Быт 3:8), и скрылся в раю. И Иаков увидел, боровшись с Богом, Ясно же, что Бог явился ему как человек, и Моисей увидел как бы сзади человека; также и Исайя увидел как бы человека, сидящего на престоле. Увидел и Даниил подобие человека и как бы Сына человеческого, дошедшего до Ветхого днями (Дан 7:13). И никто не увидел естества Бога, но [только] образ и подобие Того, Кто намеревался в будущем явиться. Ибо Сын и невидимое Слово Божие намеревалось поистине стать человеком, для того чтобы соединиться с нашим естеством и быть видимым на земле, И так все, у<

პოსტის ავტორი: lado s თარიღი: Mar 21 2007, 08:10 PM

В-пятых, кто первый сделал изображение?
XXVI. Сам Бог — первый родил Единородного Сына и Слово Свое, живое Свое изображение, естественное, во всем сходный образ Своей вечности; и сотворил человека по образу Своему и по подобию. И Адам увидел Бога и услышал звук от ног Его, ходящего в раю во время прохлады дня (Быт 3:8), и скрылся в раю. И Иаков увидел, боровшись с Богом, Ясно же, что Бог явился ему как человек, и Моисей увидел как бы сзади человека; также и Исайя увидел как бы человека, сидящего на престоле. Увидел и Даниил подобие человека и как бы Сына человеческого, дошедшего до Ветхого днями (Дан 7:13). И никто не увидел естества Бога, но [только] образ и подобие Того, Кто намеревался в будущем явиться. Ибо Сын и невидимое Слово Божие намеревалось поистине стать человеком, для того чтобы соединиться с нашим естеством и быть видимым на земле, И так все, увидев образ и подобие будущего, поклонились, подобно тому как Апостол Павел говорит в послании к евреям: Все сии умерли в вере, не получив обетовании, а только издали видели оные и радовались (Евр 11:13). Итак, ужели я не стану делать изображения Того, Кто ради меня явился с плотским естеством? И ужели не стану поклоняться и почитать Его посредством чествования и поклонения, которые воздаю его изображению? Авраам увидел, [но] не естество Божие — ибо Бога не никто никогда (Ин 1:18), — а образ Бога, и, пав, поклонился. Иисус, сын Навина, увидел, — [но] не Ангела, а ибо природа Ангела не созерцается телесными глазами; и, павши, поклонился, Подобным образом [поступил] и Даниил, Ангел же не Бог, но творение и раб Божий и помощник; [почему] тот поклонился ему не как Богу, но как помощнику и служителю.Ужели и я не стану делать изображения друзей Христа? И ужели не стану поклоняться, не как богам, но как изображениям друзей Бога? Ибо ни Иисус, ни Даниил явившимся Ангелам не поклонились — как богам; и я не поклоняюсь изображению — как Богу, но через изображение Христа, и Святой Богородицы, и святых воздаю поклонение и честь Богу, ради Которого почитаю и уважаю и друзей Его. Бог не вступил в единение с естеством Ангелов, но соединился с природою людей. Не сделался Бог Ангелом, но сделался Бог по природе и действительно человеком: Ибо не Ангелов восприемлет Он, но восприемлет семя Авраамово (Евр 2:16). Не естество Ангелов сделалось Сыном Божиим по ипостаси, но Сыном Божиим по ипостаси сделалась природа человека. Ангелы стали участниками и сделались общниками не естества божественного, но — действия и благодати; из людей же те бывают участниками и делаются общниками божественного естества, которые принимают святое тело Христово и пьют Его кровь. Ибо [то и другая] соединены с Божеством по ипостаси; и два естества в принимаемом нами теле Христовом соединены в ипостаси неразрывно; и мы бываем участниками в двух естествах: в теле — телесным образом, в Божестве — духовным образом, лучше же в обоих — в том и другом смыслах. Но по ипостаси мы — одно и то же [что и Спаситель], ибо сначала существуем ипостасно и потом [только] вступаем [с Ним] в единение; но по соединению с телом и кровью. И как не больше Ангелов люди, в чистоте сохраняющие единение через соблюдение заповедей? Естество наше малым чем ниже по сравнению с Ангелами: [именно] потому что оно — смертно и потому что обладает тяжестью тела; но, по благоволению Бога и соединению [с Ним], оно сделалось славнее Ангелов. Ибо Ангелы со страхом и трепетом предстоят ему, во Христе восседающему на престоле славы, и будут в страхе предстоять на суде. Ангелы не названы в Писании восседающими вместе [с Ним] и общниками божественной славы. Ибо все они суть служебные духи, посылаемые на служение для тех, которые имеют наследовать спасение (Евр 1:14). И не сказано, что они вместе [с Ним] будут царствовать и вместе будут прославлены и что они будут сидеть за трапезой Отца, Святые же люди — чада Божии, сыны царствия, и наследницы Богу, и сонаследницы Христу. Поэтому почитаю святых и прославляю рабов, и друзей, и сонаследников Христа; рабов [конечно] по природе и друзей — по произволению, также и чад и наследников по божественной благодати, как говорит Господь Своему Отцу.
Итак, сказавши об изображении, желаем сказать и о поклонении, и во-первых — о том: что есть поклонение?
О поклонении. Что есть поклонение?
XXVII. Итак, поклонение есть знак покорности, то есть смирения и скромности; родов же поклонения — весьма много.
Сколь много родов поклонения?
XXVIII. Первый род поклонения — поклонение служебное, воздаваемое нами Богу, Который один только по Своей достоин поклонения. В свою очередь, и этот род [поклонения проявляется] различным образом. Во-первых, в виде поклонения [или повиновения] рабского. Ибо все твари поклоняются Ему как рабы — Господину; ибо говорит [Писание]: Ибо все служит Тебе (Пс 119:91); и одни поклоняются добровольно, другие же против воли; одни, те, которые благочестивы, поклоняются, конечно, потому, что знают [Бога], другие же, хотя и знают [Бога], однако поклоняются неохотно, против воли, как демоны; иные, не зная Того, Кто — Бог по природе, против воли поклоняются Тому, Которого не знают.
XXIX. Второй род — тот, который мы оказываем из-за удивления и сильной любви; этим образом поклоняемся Богу по причине естественной Его славы. Ибо один только Он — прославлен [и прославляется], не от кого-либо имея славу, но будучи Сам Виновником всякой славы и всякого блага, как непостижимый свет, несравнимая сладость, неизъяснимая красота, бездна благости, не-исследимая мудрость, беспредельно могущественная сила, как один только Такой, Который Сам по Себе достоин встречать Себе удивление, и поклонение, и прославление, и любовь.
XXX. Третий род — тот, когда благодарим за бывшие в отношении к нам благодеяния. Ибо за все, что есть, должно благодарить Бога и оказывать вечное поклонение, как потому, что все имеет от Него свое бытие, так и потому, что все Им стоит (Кол 1:17), и что Он всем, даже без их прошения, подает в изобилии из Своих даров; и что хочет, чтобы все люди спаслись и были причастниками Его благости; и что Он — долготерпелив к нам, согрешающим, и Он повелевает солнцу Своему восходить над злыми и добрыми и посылает дождь на праведных и неправедных (Мф 5:45); и что Сын Божий ради нас сделался Таким, каковы мы, и сделал нас причастниками Божеского естества через уподобление ему, как говорит Иоанн Богослов в соборном послании.
XXXI. Четвертый род — тот, который мы употребляем при недостатках [в благах] и в надежде [на получение] благодеяний, соответственно чему, зная, что без Него мы не можем ничего делать или иметь какое-либо благо, поклоняемся, каждый прося от Него то, в чем — как он чувствует — терпит недостаток и чего сильно желает, чтоб и избавиться от бедствий, и достигнуть благ.
XXXII. Пятый род — тот, когда мы раскаиваемся и исповедуем [свои грехи], Ибо, согрешая, поклоняемся и падаем пред Богом, прося, как благоразумным рабам [и прилично], о прощении ошибок. И этот род есть троякий: кто-либо печалится из-за любви, или из боязни, что не получит Божиих благодеяний, или — страшась наказаний. И первый род бывает вследствие благо-мыслия, и сильной любви человека к Богу, и сыновнего к Нему расположения; второй — признак образа мыслей наемника; третий же — рабского,
Сколь много находим в Писании предметов, которым воздается поклонение, и сколь многими способами воздаем тварям поклонение?
XXXIII. Во-первых, [воздается поклонение] тем, на ком почил Бог, Который один только — свят и во святых почивает, как-то: во Святой Богородице и всех святых людях. Это же суть те, которые по возможности уподобились Богу как вследствие своего собственного так и Божия пребывания и содействия, — те, которые поистине называются богами, не по природе, но по благодати, подобно тому как раскаленное в огне железо называют огнем не по природе, но по положению и по участию в огне. Ибо говорит [Писание]: Святы будьте, ибо свят Я, Господь, Бог ваш (Лев 19: 2). Это прежде всего зависит от произволения. Потом всякому, кто предпочтительно избирает благое, Бог помогает в деле достижения [самого] блага. Затем [говорит Бог]: И буду ходить среди вас (Лев 26: 12); и [еще читаем в Писании]: Вы храм Божий, и Дух Божий живет в вас (1 Кор 3: 16). Потом: Дал [Иисус Христос] им власть над нечистыми духами, чтобы изгонять их и врачевать всякую болезнь и всякую немощь (Мф 10: 1). И: Дела, которые творю Я, и он [верующий в Иисуса Христа] сотворит, и больше сих сотворит (Ин 14: 12). Затем: Живу Я, говорит Господь Бог. Я прославлю прославляющих Меня (1 Цар 2: 30). И: Если с ним пострадаем, с ним и прославимся. И: Бог стал в сонме богов; среди богов произнес суд (Пс 82: 1). Посему, подобно тому как они поистине суть боги[6] не по природе, но как причастники Того, Кто Бог по природе, так и достойны поклонения они не по природе, но как имеющие в себе самих Того, Кто по природе достоин поклонения; совершенно так, как и накаленное в огне железо не по природе недоступно для прикосновения и жгуче, но как причастное тому, что жгуче по природе. Итак, они служат предметами поклонения как прославленные Богом, как сделавшиеся, при содействии Бога, страшными для врагов и благодетелями для приходящих [к ним] с верою не как к богам и благодетелям по природе, но как к слугам и служителям Бога и как таким, которые, вследствие своей любви к Нему, получили счастливый удел: дерзновение [или свободный к Богу доступ]. Итак, поклоняемся им, так как [в этом случае] угождаем [самому] царю, видящему, что возлюбленный Им слуга служит предметом поклонения не как царь, но как послушный служитель и доброжелательный друг. И приходящие с верою получают согласно своим прошениям — все равно, [сам] ли слуга выпрашивает это от царя, или царь принимает честь и уважение со стороны того, кто [чего-либо] домогается от его слуги; ибо тот прочил во имя его; так и те, которые приступали [к Иисусу], получали исцеление через Апостолов. Таким образом, тень, и головотяжи, и убрусы Апостолов источали исцеления. Те же, которые мятежным образом и изменнически желают, чтобы им поклонялись как богам, недостойны поклонения и заслуживают вечного огня. И те, которые высокомерным и гордым духом не поклоняются слугам Божиим, осуждаются как надменные и кичливые, нечестиво поступающие в отношении к Богу, И свидетелями служат дети, презрительно поносившие Елисея и сделавшиеся пищею для медведей[7].
XXXIV. Второй род [поклонения] — тот, когда поклоняемся творениям, через которые и в которых Бог совершил наше спасение, частью прежде пришествия Господа, частью после содеянного Им во плоти домостроительства; как, [например]: Синайской горе, также Назарету, находящимся в Вифлееме яслям и вертепу, святой Голгофе, древу креста, гвоздям, губке, трости, священному и спасительному копью, одеянию, хитону, покрывалам, пеленам, святому гробу — источнику нашего воскресения, камню гроба, святой горе Сиону, с другой стороны, горе масличной, овечьей купели и блаженному саду Гефсиманскому; этому и подобному воздаю почитание и поклоняюсь, и всякому святому Божию храму, и всякому [месту], на котором произносится имя Бога. Не из-за природы их поклоняюсь, но потому, что они суть вместилища божественной деятельности, и потому, что через них и в них соблаговолил Бог совершить наше спасение. Ибо и Ангелам, и людям, и всякому веществу, причастному божественной деятельности и послужившему моему спасению, из-за этой божественной деятельности воздаю почитание и поклоняюсь. Не поклоняюсь иудеям; ибо они не причастны божественной деятельности и Господа славы — Бога моего распяли на кресте не с целью доставить мне спасение, но скорее — волнуемые завистью и ненавистью к Богу и Благодетелю. Господи! возлюбил я обитель дома Твоего, говорит Давид, и место жилища славы Твоей (Пс 26: 8). И: Поклонимся подножию ног Его (Пс 132: 7). И: Поклоняйтесь на святой горе Его (Пс 99: 9). Одушевленная святая гора Бо-жия — Святая Богородица; одаренные разумом горы Божий — Апостолы. Горы прыгали, как овны, и холмы, как агнцы (Пс 114: 4).
XXXV. Третий род — тот, когда поклоняемся тому, что посвящено Богу; я разумею святые Евангелия и остальные книги. Ибо описано в наставление нам, достигшим последних веков (1 Кор 10: 11). [Разумею также] и дискосы, и потиры, кадильницы, светильники и трапезы. Ибо ясно, что все эти предметы — достойны почитания. В самом деле, смотри, как Бог ниспроверг царство Валтасара, когда он распорядился, чтобы толпа [гостей] пила вино из священных сосудов[8].
XXXVI. Четвертый род — тот, когда предметами поклонения служат образы, явившиеся пророкам; ибо только они созерцали Бога в образном видении; также — образы будущего, как жезл Ааронов, образно выражавший таинство Девы, и стамна, и трапеза. А также и Иаков поклонился на верх жезла [его], так как он был образом Спасителя. Изображения же прошедшего существуют для воспоминания: и сама скиния была образом всего мира, ибо [Бог] говорит Моисею: смотри образ, показанный тебе на горе. Также [о прошедшем напоминали] и золотые Херувимы — литое из металла произведение, и Херувимы, находившиеся на завесе искусной работы. Так и мы поклоняемся драгоценному образу креста, и подобию телесного образа Бога моего и Той, Которая плотски Его родила, и изображениям всех Его [слуг].
XXXVII. Пятый род — тот, когда, и смиряясь друг пред другом, и исполняя закон любви, воздаем поклонение — одни другим, как владеющим жребием Божиим и происшедшим по образу Божию.
XXXVIII. Шестой род — [поклонение] находящимся на государственных должностях и облеченным властью. Ибо говорит [Писание]: отдавайте всякому должное: кому... честь, честь (Рим 13: 7), подобно тому как Иаков поклонился и Исаву, как старшему брату, и Фараону — избранному Богом начальнику.
XXXIX. Седьмой род — тот, когда господам [поклоняются] рабы и [воздается поклонение] благодетелям и тем, в ком могли бы нуждаться просители, как Авраам — сынам Еммора, когда купил двойную пещеру.
XL. И просто сказать: поклонение — признак страха, и сильной любви, и чести, и покорности, и смирения; но никому не должно поклоняться как Богу, кроме одного только Того, Кто — Бог по природе; всем же следует воздавать долг Господа ради.
XLI. Видите, сколь великая крепость и какая божественная сила дается тем, кто с верою и чистою совестью приступает к иконам святых! Поэтому, братья, станем на скале веры и на Предании Церкви, не удаляя со своего места предел, который положили святые Отцы наши, не давая места Тем, которые желают вводить новое и разрушать здание святой соборной и апостольской Церкви Божией. Ибо если будет дана свобода всякому желающему, то мало-помалу будет погублено все тело Церкви. Нет, братья, нет, христолюбивые чада Церкви, не бесчестите матери нашей! Не совлекайте украшения ее! Примите ее, которая через меня ведет [с вами] переговоры! Уразумейте, что о ней говорит Бог: Вся ты прекрасна, возлюбленная моя, и пятна нет на тебе (Песн 4: 7). Да поклонимся и да послужим одному только Создателю и Творцу, как Богу, Который по природе достоин поклонения! Да поклонимся и Святой Богородице, не как Богу, но как Матери Бога по плоти! Да поклонимся еще и святым, как избранным друзьям Божиим и имеющим к Нему дерзновение\ Ибо если часто преходящим, и нечестивым, и грешным царям и избираемым ими начальникам, а также и изображениям тех люди поклоняются, по божественному изречению Апостола: Повинуйтесь начальствующим и владеющим; и: Отдавайте всякому должное: кому... страх, страх; кому честь, честь (Рим 13: 7); и: Отдавайте кесарево кесарю (Мф 22: 21), как говорит Господь, и Божие Богу; то насколько более должно было бы поклоняться Царю царствующих, как Такому, Который один только по природе неограниченно господствует, и рабам Его, и друзьям, царствовавшим над своими страстями и поставленным начальниками всей земли: ибо поставил я, говорит Давид, князей по всей земле; получившим власть против демонов и болезней и имеющим вместе со Христом царствовать в царстве нетленном и неразрушимом, одна только тень которых прогоняла болезни и демонов? Итак, да не будем думать, что изображение — бессильнее и менее ценно, чем тень! Ведь оно истинно оттеняет первообраз. Братья! Христианин оценивается по степени его веры. Поэтому приходящий с верою получит обильную пользу; сомневающийся же подобен морской волне, ветром поднимаемой и развеваемой (Иак 1: 6), он не получит ничего, Ибо все святые благоугодили Богу посредством веры. Итак, да примем Предание Церкви правым сердцем и без многих размышлений! Ибо Бог сотворил человека правым, а люди пустились во многие помыслы (Екк 7: 29), Да не одобрим изучения новой веры, так как [в этом случае] подвергается нареканию предание святых Отцов! Ибо божественный Апостол говорит: Еще говорю: кто благовествует вам не то, что вы приняли, да будет анафема (Гал 1: 9), Итак, мы поклоняемся иконам, воздавая поклонение не веществу, но посредством их тем, кто на них изображается. Ибо, как говорит божественный Василий, воздаваемая иконе честь переходит на первообраз.
XLII. Вас же, священнейшее стадо Христово, названный по имени Христа народ, свят, тело Церкви, да преисполнит Христос радостью о Его воскресении и да удостоит идущих по следам святых пастырей и учителей Церкви того, чтобы они, подвигаясь вперед, достигали славы Его во светлостях святых! Да будет то, чтоб и мы, по благодати Его, ее достигли, вечно прославляя Его вместе с безначальным Отцом, Которому слава во веки веков. Аминь.


Свидетельства древних и славных святых Отцов об иконах.
I. Святого Дионисия Ареопагита, из послания к Титу.
…Итак, должно и нам, вместо народного о них [т.е. священных символах] мнения, благопристойно проникнуть внутрь [9] [т.е. в самую сущность] священных знаков и не унижать их – ведущих свое начало от божественных форм и являющихся отображениями их, также и видимыми изображениями тайных и сверхъестественных зрелищ…
Толкование. Заметим, как он говорил, что не должно унижать изображений того, что достойно уважения.
II. Его же, из книги о божественных именах.
…Научены и мы этому [10]: между тем, как теперь, сообразно с нашею способностью понимания [божественных] изречений и иерархических преданий, Человеколюбие, посредством священных покровов, посредством воспринимаемаго чувством скрывает постигаемое только умом, и посредством того, что существует, скрывает то, что превосходит [всякую] сущность, и то, что лишено вида и образа, облекает видами и образами, и ту простоту, которая – сверхъестественна и не имеет формы, как наполняет разнообразием делимых знаков, так и изображает [11].
Толкование. Если Человеколюбию свойственно, сообразным с нами способом, облекать видами и образами лишенное образа и вида и простое, и не имеющее формы, то почему не изображать нам, соответствующим нам способом того, что сделалось [для нас] видимым чрез посредство форм и фигур – как для воспоминания, так и для проистекающаго из воспоминания движения к соревнованию?
III. Его же, из книги о церковной иерархии [12].
…Но, конечно, высшия нас сущности и чины, священное воспоминание о которых я уже сделал, безтелесны, и имеющая в отношении к ним место иерархия как духовна, так и премирна. Иерархия же, имеющая место в отношении к нам, - мы видим, - изобилует, соразмерно с нашею собственною способностью понимания, разнообразием чувственных знаков, которыми мы иерархически возводимся к единообразному соединению с Богом в соответствующей нам мере, и к Богу, и божественной добродетели. Первые [т.е. высшие нас чины и сущности], как умы, насколько им позволено, понимают, мы же при посредстве чувственных изображений, насколько возможно, возводимся к божественным созерцаниям…
Толкование. Поэтому, если, соразмерно с нашею способностью понимания, мы возводимся к божественному и невещественному созерцанию при посредстве чувственных изображений, и божественный промысл человеколюбиво облекает образами и формами то, что лишено форм и образов, для того, чтобы мы велись [ими], как бы рукою, то почему неприлично изображать, соразмерно с нашею собственною способностью понимания, Того, Кто ради нас человеколюбиво подчинился внешнему виду и образу?
До нас дошло издавна переданное повествование о том, как Авгарь, - разумею Эдесскаго царя, воспламененный тем, что он слышал о Господе, до божественной любви, отправил послов, просивших [Господа] посетить его. Если же Он отказался бы сделать это, то Авгарь приказал, чтоб живописец срисовал Его изображение. Узнавши это, Тот, Кто все знает и все может, взял кусок холста и, приблизивши [к нему] Свое лицо, в это время напечатлел Свой собственный образ, что сохраняется и доныне.
IV. Святаго Василия, из того слова о блаженном мученике Варлааме, начало котораго: Прежде, конечно, смерть святых…
…Возстаньте теперь у меня, славные живописцы отменных подвижнических деяний и умаленное изображение вождя сделайте великим при помощи вашего искусства. Победителя, очень неясно нарисованного мною, осветите красками вашей мудрости. Да отступлю – побежденный вами в деле рисования подвига мученика! Да радуюсь, уступая сегодня таковой победе, одержанною вашей силою! Да увижу борца яснее, нарисованнаго на вашей картине! Да восплачут демоны [уже] и теперь, поражаемые изображенными вами подвигами мученика! Да будет снова им показываема горящая и побеждающая рука! Да будет начертываем на доске и Подвигоположник в состязаниях – Христос, Которому слава во веки веков. Аминь!
V. Его же, из тридцати глав к Амфилохию о Святом Духе; Из главы XVIII-ой.
…Потому, что царем называется и изображение царя, [хотя это] и не два царя. Ибо не власть не разсекается, и слава не разделяется. Ибо как правящее нами начальство и власть – одна, так и идущее с нашей стороны славословие – одно, а не многия, потому что честь, воздаваемая изображению, переходит на первообраз. И так, чем здесь подражательно является изображение, этим там по природе является Сын; и как в том, что сделано художественно, подобие состоит в [самой] форме, так и в божественной и несложной природе единение заключается в общности Божества.
Толкование. Если изображение царя есть царь, то и изображение Христа – Христос, также и изображение святого – святой. И власть не разсекается, и слава не разделяется, но слава, воздаваемая изображению, становится принадлежащей тому, кто изображается. Демоны трепещут святых и бегут от их тени; изображение же и есть тень, и я делаю его, как изгнателя демонов. Если же ты говоришь, что соединяться с Богом должно только мысленно, то устрани все телесное, лампады, благовонный фимиам, самую молитву, произносимую голосом, самыя божественные таинства, совершаемые при посредничестве вещества, хлеб, вино, елей помазания, крестное знамение. Ибо все это – вещество, [как и] крест, губа, имеющая место при распятии на кресте, также трость и копие, проколовшее живоносное ребро. Или устрани почитание всего этого, что невозможно, или не отвергай совсем и чести, принадлежащей изображениям. Божественная благодать сообщается состоящим из вещества предметам, так как они носят имена тех, кто [на них] изображается. Подобно тому, как дающая багряницу улитка сама по себе есть нечто незначительное, также и шелк и приготовленная из той и другого одежда; а если в нее облечется царь, то честь, присущая облеченному, уделяется и одеянию; так и состоящие из вещества предметы сами по себе недостойны поклонения, а если изображаемый [на них] исполнен благодати, то, по мере веры, и они делаются участниками благодати [т.е. изливают ее]. Апостолы видели Господа телесными глазами и другие – Апостолов, также и иные – мучеников. Сильно желаю и я видеть этих как душею, так и телом, и иметь защищающее от зла лекарство, так как я создан с двоякою природою; и, видя то, что доступно зрению, поклоняюсь не как Богу, но как достойному почтения образу того, что – драгоценно. Ты, конечно, быть может, и высок, и невеществен, и – выше тела, и как безплотный, оказываешь презрение ко всему видимому; но я, так как есмь человек и облечен телом, сильно желаю и телесно быть в обществе с тем, что свято и видеть это. О, высокий , окажи снисхождение низменной моей мысли, чтобы тебе [самому] сохранить свою высоту [13]! Господь хвалит мою любовь к Нему, прославляет также и Своих друзей. Ибо Господь радуется, когда преданный Ему раб прославляется, [как] говорил Великий Василий, прославляя сорок мучеников. Но смотри, что он также говорит, хваля [14] славнаго Гордия.
VI. Св. Василия, из слова на [день] мученика Гордия.
При одном только воспоминании о тех отменных деяниях, какия совершены праведными, народы радуются духовною радостию и, слушая, побуждаются к соревнованию и подражанию тем добродетелям. Ибо история тех мужей, которые жили хорошо, доставляет спасающимся какбы некоторый свет на жизненном пути. И опять: И так, всякий раз как мы повествуем о жизни тех, которые блистали благочестием, сначала прославляем Господа чрез Его рабов, а [затем] хвалим праведных, свидетельствуя о том, что мы знаем, [наконец] же, возбуждаем радость в народах тем, что они слушают о прекрасных предметах.
Толкование. Смотри, как воспоминание о святых показывает славу Божию, воспевает хвалебную песнь святым и производит радость и спасение народов. И так, почему ты устраняешь его? А что воспоминание происходит через посредство слова и изображений, говорит тот же самый божественный Василий.
VII. Того же святого, на [день] мученика Гордия.
…Ибо как за огнем сам собой следует свет и за миром – благовоние, так и за добрыми делами с необходимостью следует польза. Однако, не малое дело и это: тщательно найти истину того, что тогда было [совершено]. Ибо до нас дошло некоторое слабое воспоминание, сохраняющее доблестные деяния этого мужа во время состязаний, и почти кажется, что наше положение похоже на то, что случается с живописцами; потому что, как те, после того как с пишут с изображений изображения, чаще всего, как и естественно, остаются позади первообразов, так и нам, удаленным от самаго созерцания дел, угрожает не незначительная опасность умалить истину.
VIII. Под конец того же самого слова:
…Ибо, как всегда видя солнце, мы всегда удивляемся, так и воспоминание о том муже у нас всегда – свеже…
Толкование. Ясно, что [свеже оно у нас потому, что] мы постоянно созерцаем [того мужа] как чрез посредство речи, так и – изображений.
IX. И в слове на [день] весьма почитаемых сорока мучеников он говорит это:
Тот, кто любит мучеников, как мог бы пресытиться воспоминанием о них? Потому что честь, воздаваемая тем из сорабов, которые превосходны, доказывает любовь к общему Господину. И опять: Искренно ублажи того, кто вкусил мученичество, чтобы и ты своею волею сделался мучеником и выступил удостоенным тех же самых похвал, каких и они, хотя бы тебя ни преследовали, ни жгли, ни бичевали.
Толкование. И так, почему ты удерживаешь меня от чествования святых и не хочешь мне спасения? А что по его мнению, образ, нарисованный красками, родственн начертанному словом, послушай, что он говорит после небольшого промежутка.
X. Св. Василия:
… И так, сюда! Своим воспоминанием выведя их на средину, как бы на картине – показав всем подвиги этих мужей, принесем присутствующим общую от них пользу.
Толкование. Видишь, что дело изображения и слова – одно [и тоже]? Ибо, говорит он, как бы на картине, покажем словом! Непосредственно следующая часть слова опять [содержит вот что]: ибо и о мужественных военных деяниях повествуют часто как прозаики, так и живописцы: одни – украшая словом, другие же – начертывая на досках; и те, и другие возбудили многих к мужественному образу действий. Ибо что предлагаешь слуху слово разсказа, это молчащая живопись чрез подражание показывает [глазам].
Толкование. Что - яснее этого для доказательства того, что изображения для неграмотных служат книгами и немолчными вестниками принадлежащей святым чести, не издающим звука голосом поучая взирающих и освящая зрение. Для меня недостаточно книг, я не имею досуга для чтения, я вхожу в общую врачебницу душ – Церковь, задушаемый помыслами, как бы колючими растениями. Цвет живописи влечет меня к созерцанию и, как луч, услаждая зрение, незаметно вливает в душу славу Божию. Я созерцаю терпение мученика, воздаяния венцов, и, как бы огнем, воспламеняюсь желанием к соревнованию ему, падая, поклоняюсь чрез мученика Богу и получаю спасение. Разве ты не слышал, что тот же самый богоносный Отец в речи на начало псалмов говорит: Святой Дух, зная, что руководить человеческим родом в деле добродетели – трудно и что он нерадив, присоединил к псалмопению мелодию [15]? Что ты говоришь? Я не буду рисовать, как словом, так и красками мученичества мучеников? И не буду обнимать глазами того, чему удивляются и Ангелы, и вся тварь, и что, как сказал сам светильник Церкви, составляет предмет мучений для диавола и – страшно для демонов [16]? Подобное же он говорит под конец слова, прославляя сорок мучеников: О, святой сонм! О, святое собрание! О несокрушимый, сомкнутый строй! О, всеобщие стражи человеческаго рода, славные соучастники забот, помощники в молитвах, могущественные старцы, звезды вселенной, цветы Церквей, цветы, - говорю, - как духовные, так и чувственные! Не земля скрыла вас, но небо приняло в себя. Врата рая вам открыты. Достойное зрелище для воинства Ангелов, достойное для патриархов, пророков, праведных!
Толкование. Как мне не пожелать увидеть то, что увидеть желают Ангелы? Согласно же с этими словами говорит и брат его, и единомысленный с ним Григорий, епископ Нисский.
XI. Св. Григория, епископа Нисскаго, из дополнения [17] [к шестодневу св. Василия], т.е., [из книги] о создании человека. Глава IV.
Как люди, приготовляющие изображения властелинов, согласно с человеческим обыкновением, и напечатлевают черты наружнаго вида их, и облекают в багряницу, чтобы с тем вместе обозначить царское их достоинство, и как [произведение такого рода] называется и изображением, и царем, так и человеческая природа, потому что она была приготовляема для начальствования над остальными предметами, создана наподобие некотораго одушевленнаго образа, участвующаго со своим Первообразом и в достоинстве и в имени.
XII. Егоже, из пятой главы тойже самой книги.
Божественная красота проявляется не в каком либо наружном виде и не в прелести внешняго образа, обусловливаемый каким либо изяществом красок, но усматривается в неизреченном блаженстве сообразно с добродетелью. Однакож, человеческия формы живописи почти переносят на картины при посредстве некоторых красок, накладывая на копию соответственныя и приличныя краски, чтобы красота первообраза была точно перенесена на подобие.
Толкование. Замечай, что божественная красота не блещет каким либо наружным видом, обусловливаемым каким либо изяществом красок, и поэтому не изображается. Человеческий же образ посредством красок переносится на картины. Если Сын Божий явился с видом человека, зрак раба приим, в подобии человечестем быв, и образом обретеся якоже человек [18], то как, поэтому, не изображать Его? И если, согласно с обыкновением, изображение царя называется царем, и оказываемая изображению честь переходит на первообраз, как говорит божественный Василий, то почему изображение не будет предметом почитания и поклонения? Не как Бог, но как образ Бога – воплотившагося.
XIII. Егоже, из слова, сказанного в Константинополе о Божестве Сына и Св. Духа и об Аврааме.
…После этого отец сперва обеими руками схватывает [связанного] узами сына. Я часто видел на картине изображение этого горестного дела и не проходил мимо этого зрелища без слез, так как искусство ясно выводит пред очи эту историю. Исаак лежит у самаго жертвенника, с согнутым коленом и с обращенными [т.е. связанными] назади руками. А тот [т.е., отец] сзади наступивши сыну [19] на сгибе у колена, привлекши к себе левою рукою его волосы, нагибается к жалобно смотрящему на него лицу и, вооруженный ножом в правой руке, устремляется к закланию. И острие ножа уже касается тела, и тогда ему слышится голос от Бога, отклоняющий это деяние.
XIV. Св. Иоанна Златоуста, из толкования на послание к Евреям.
…И прежде существовало некоторое изображение явившагося после: Мелхиседек [т.е. предъизображал] Христа подобно тому как еслибы кто либо назвал тенью картины, нарисованной красками [20], предшествовавшее ей неясное ея изображение живописцем. Ибо поэтому закон называется тенью и благодать – истиною, делами же – то, что имеет быть; так что закон и Мелхиседек суть тень, предшествовавшая изображенной красками картине [21]; благодать же и истина – картина, нарисованнная красками [22]; а дела – то, что имеет быть в будущем веке; так что Ветхий Завет есть образ образа и Новый – образ дел.
XVа. Леонтия, епископа города Неаполя на острове Кипре, из слова против Иудеев о поклонении кресту Христову и изображениям святых, и себе – взаимно; также и об останках святых.
Если ты, Иудей, опять упрекаешь меня, говоря, что я поклоняюсь древу креста, как Богу, то почему ты не обвиняешь Иакова, поклонившагося на верх жезла [23]? Но вполне ясно, что он поклонился , не дерево почитая, но чрез дерево поклонился Иосифу, как и мы чрез крест прославляем Христа, а не дерево [24].
Толкование. И так, если мы поклоняемся знаку креста из какого то ни было вещества, то почему нам не поклоняться изображению Распятаго?
XVб. И опять из книги тогоже Леонтия:
…Так как и Авраам поклонился нечестивым людям, продавшим ему могилу, и согнул колено на землю, но поклонился им не как богам; и опять, Иаков благословил нечестиваго и идолопоклонника – Фараона [25], но благословил его не как Бога; и опять, павши, поклонился Исаву, но поклонился не как Богу; и опять, как поклоняться заповедует нам Бог? И земле, и горам? Ибо говорит: возносите Господа Бога нашего и поклоняйтеся в горе святей его. И поклоняйтеся подножию ногу его, яко свято есть [26], т.е. земле. Ибо небо, говорит Он, престол мой, земля же подножие ног моих, глаголет Господь [27]. Как же Моисей поклонился Иофору, который был идолопоклонник, и Даниил - Навуходоносору? Почему обвиняешь меня за то, что я почитаю тех, кто почтил Бога и поклонился Ему? Не подобает ли, скажи мне, поклоняться святым и не побивать камнями как [то делаешь] ты? Не подобает ли поклоняться, а не распиливать [28] их и не ввергать своих благодетелей в ров, наполненный грязью [29]. Если ты возлюбил Бога, то во всяком случае должен был бы почитать и рабов Его. И если кости праведников – нечисты, то почему со всякими почестями были перенесены из Египта кости Иакова и Иосифа [30]? Каким образом, мертвый человек, прикоснувшись к костям Елисея, тотчас воскрес [31]? Если же Бог творит чудеса посредством костей, то вполне очевидно, что Он может – и чрез изображения, и – камни, и – многое другое, как и случилось с Елисеем, который дал своему отроку собственный свой жезл и сказал, чтобы он, отправившись, при посредстве жезла - воскресил сына Сунамитянки [32]. И Моисей посредством жезла наказал Фараона и разделил море, и усладил воду, и разорвал скалу, и вывел воду [33]. И Соломон говорит: благословенно древо иже бывает спасение [34]. Елисей, бросивши в Иордан кусок дерева, вывел наверх воды железо [35]. Также [читаем и о] древе жизни [36] и растении Савек [37], т.е. растении милости. И Моисей вознес на древо змия и дал жизнь народу [38]. Посредством прозябшаго в скинии дерева [жезла Аарона] он утвердил [за Аароном] священство [39]. Но, быть может, ты, Иудей, скажешь мне что Бог повелел Моисею, чтобы все то, что находится в скинии, было [там]. И я тебе говорю, что Соломон сделал в храм много разнообразных предметов, разныя украшения и изваянныя [40], сделал, которыя ему Бог не повелевал, да и скиния свидения этими предметами не владела, не имел их и храм, показанный Богом Иезекиилю [41]; и Соломон, между тем, не был обвинен. Ибо устроил таковыя изображения во славу Божию, совершенно – как и мы. И ты имел много различных изображений и знаков для воспоминания о Боге, прежде чем лишился их вследствие своего неразумия; т.е. жезл Моисеев, Богом начертанныя скрижали, огнеросную купину [42], сухую скалу - источавшую воду, ковчег Завета, заключавший в себе манну, алтарь – вместилище божественнаго огня, дощечку с [вырезанным на ней] именем Божиим, показанный Богом [43] ефуд, осеняемую Богом скинию. Если же и ты, с своей стороны, осенял это ночь и днем, говоря: слава Тебе, Который – один только Бог Вседержитель, Который чрез посредство всего этого творил чудеса в Израиле, если же и ты, припадая, поклонялся Богу чрез посредство всех тех законных установлений, какия ты некогда имел, то видишь, что чрез изображения воздается поклонения Богу.
XVв. И после небольшого

პოსტის ავტორი: lado s თარიღი: Mar 21 2007, 08:23 PM

XVб. И опять из книги тогоже Леонтия:
…Так как и Авраам поклонился нечестивым людям, продавшим ему могилу, и согнул колено на землю, но поклонился им не как богам; и опять, Иаков благословил нечестиваго и идолопоклонника – Фараона [25], но благословил его не как Бога; и опять, павши, поклонился Исаву, но поклонился не как Богу; и опять, как поклоняться заповедует нам Бог? И земле, и горам? Ибо говорит: возносите Господа Бога нашего и поклоняйтеся в горе святей его. И поклоняйтеся подножию ногу его, яко свято есть [26], т.е. земле. Ибо небо, говорит Он, престол мой, земля же подножие ног моих, глаголет Господь [27]. Как же Моисей поклонился Иофору, который был идолопоклонник, и Даниил - Навуходоносору? Почему обвиняешь меня за то, что я почитаю тех, кто почтил Бога и поклонился Ему? Не подобает ли, скажи мне, поклоняться святым и не побивать камнями как [то делаешь] ты? Не подобает ли поклоняться, а не распиливать [28] их и не ввергать своих благодетелей в ров, наполненный грязью [29]. Если ты возлюбил Бога, то во всяком случае должен был бы почитать и рабов Его. И если кости праведников – нечисты, то почему со всякими почестями были перенесены из Египта кости Иакова и Иосифа [30]? Каким образом, мертвый человек, прикоснувшись к костям Елисея, тотчас воскрес [31]? Если же Бог творит чудеса посредством костей, то вполне очевидно, что Он может – и чрез изображения, и – камни, и – многое другое, как и случилось с Елисеем, который дал своему отроку собственный свой жезл и сказал, чтобы он, отправившись, при посредстве жезла - воскресил сына Сунамитянки [32]. И Моисей посредством жезла наказал Фараона и разделил море, и усладил воду, и разорвал скалу, и вывел воду [33]. И Соломон говорит: благословенно древо иже бывает спасение [34]. Елисей, бросивши в Иордан кусок дерева, вывел наверх воды железо [35]. Также [читаем и о] древе жизни [36] и растении Савек [37], т.е. растении милости. И Моисей вознес на древо змия и дал жизнь народу [38]. Посредством прозябшаго в скинии дерева [жезла Аарона] он утвердил [за Аароном] священство [39]. Но, быть может, ты, Иудей, скажешь мне что Бог повелел Моисею, чтобы все то, что находится в скинии, было [там]. И я тебе говорю, что Соломон сделал в храм много разнообразных предметов, разныя украшения и изваянныя [40], сделал, которыя ему Бог не повелевал, да и скиния свидения этими предметами не владела, не имел их и храм, показанный Богом Иезекиилю [41]; и Соломон, между тем, не был обвинен. Ибо устроил таковыя изображения во славу Божию, совершенно – как и мы. И ты имел много различных изображений и знаков для воспоминания о Боге, прежде чем лишился их вследствие своего неразумия; т.е. жезл Моисеев, Богом начертанныя скрижали, огнеросную купину [42], сухую скалу - источавшую воду, ковчег Завета, заключавший в себе манну, алтарь – вместилище божественнаго огня, дощечку с [вырезанным на ней] именем Божиим, показанный Богом [43] ефуд, осеняемую Богом скинию. Если же и ты, с своей стороны, осенял это ночь и днем, говоря: слава Тебе, Который – один только Бог Вседержитель, Который чрез посредство всего этого творил чудеса в Израиле, если же и ты, припадая, поклонялся Богу чрез посредство всех тех законных установлений, какия ты некогда имел, то видишь, что чрез изображения воздается поклонения Богу.
XVв. И после небольшого промежутка тот же Леонтий говорит:
…Ибо, если тот, кто неподдельно любит друга или царя и в особенности своего благодетеля, хотя бы увидел сына его или жезл, или трон, или венец, или дом, или раба, обнимает и целует и [таким образом] воздает честь благодетелю-царю, то гораздо более [таким же способом должно почитать] Бога. О, если бы, опять говорю, и ты сделал изображение Моисея и пророков и ежедневно поклонялся их Господу Богу! И так, когда увидишь, что сыны христиан поклоняются кресту, то знай, что они воздают поклонение распятому Христу, а не дереву. Ибо, еслибы они почитали природу дерева, то, во всяком случае, должны были бы всячески поклоняться, и рощам, и деревьям, как именно некогда и поклонялся им ты, Израиль, говоря дереву и камню: ты – мой Бог и ты мя родил еси [44]. Мы же не говорим так кресту, не говори и изображениям святых. Ибо не боги наши, а книги, открытыя для того, чтобы мы вспоминали о Боге и воздавали Ему честь, книги, на глазах всех находящиеся в церквах и служащие предметами поклонения. Ибо почитающий мученика чтит Бога, о Котором мученик засвидетельствовал [своею кровию]. Поклоняющийся Апостолу Христову поклоняется Пославшему его. И припадающий к изображению Матери Христовой, очевидно, воздает честь Сыну Ея. Ибо нет никакого Бога, кроме одного, Который в Троице познается и почитается.
Толкование. Это ли – верный истолкователь слов блаженнаго Епифания, украсивший остров Кипр [также и] своими речами, или те, которые высказывают чувствования своего сердца? Послушай же также и епископа Гавальскаго-Севериана, что он говорит.
XVI Епископа Гавальскаго-Севериана, из слова, сказанного в праздник обновления креста [45].
Каким образом принесло жизнь нашим предкам изображение того, кто предан проклятию? И после небольшого промежутка: И так, каким образом принесло спасение удручаемому несчастием народу изображение того, кто предан проклятию? Разве не надежнее было бы сказать: если кто из вас будет укушен, да посмотрит на небо, вверх к Богу, и будет спасен, или – на скинию Божию? Но, не обратив внимания на это, он устроил только изображение креста. И так, почему делал это Моисей, который сказал народу: не сотвори себе резного и изваянного изображения, и всякаго подобия, елика на небеси горе, и елика на земли низу, и елика в водах под землею [46]? Но зачем я говорю об этом к неблагодарному? Скажи, о сернейший слуга Божий! Ты делаешь то, что запрещаешь? Что уничтожаешь, то устраиваешь? Говорящий: не сотвори резного изображения сокрушивший слитого из металла тельца, ты делаешь из меди змия? И это – не тайно, но открыто и [так, что] всем можно узнать? Но то, говорит он, я предписал законом для того, чтобы искоренить вещества нечестия и отклонить народ от всякаго отступничества и идолослужения. Теперь же лью из металла змия с пользой [для других] – для предъизображения истины. И подобно тому, как я устроил скинию и все – в ней находящееся, и херувимов – подобие невидимаго, распростер над святым, как образ и тень будущаго; так и змия я воздвиг народу для спасения его, чтобы при посредстве опытности в такого рода [знаках] он был наперед приучен к изображению знака креста и [к принятию] на нем Спасителя и Искупителя. И что слово это – правдивейшее, возлюбленный, послушай Господа, Который подтверждает его и говорит: якоже и Моисей вознесе змию в пустыне, тако подобает вознестися Сыну человеческому. Да всяк веруяй в он не погибнет, но имать живот вечный [47].
Толкование. Пойми, что он предписал законом не делать всякаго подобия ради отклонения, говорил он, народа от идолослужения, - народа, легко увлекающагося и склонного к этому; и – что вознесенный змий был образом страдания Господа.
А что [почитание] икон не-новое изобретение, но древнее и известное святым и превосходным Отцам и для них обычное, - послушай! В житии блаженнаго Василия, составленного егоже учеником Елладием и преемником его на египетской кафедре, написано, что этот святой стоял пред [48] иконой Госпожи [нашей – иконой], на которой был нарисован и образ славнаго мученика Меркурия. Стоял же он пред нею, прося об умервщлении безбожнейшаго и отступившаго от веры тиранна – Юлиана. Со стороны этой иконы он был посвящен в такое откровение: именно он видел, что этот мученик на короткое время исчез из вида, а спустя немного времени – держа окровавленное копье.
XVII. Из жизнеописания Иоанна Златоуста, [где] буквально написано так:
…Блаженный Иоанн очень возлюбил [49] послания мудрейшаго Павла. И после небольшого промежутка: Имел же он и изображение тогоже самаго Апостола на иконе [в том месте], где он по причине слабости тела отдыхал на короткое время. Ибо он по природе расположен был много бодрствовать. И когда он прочитывал его послания, то, не сводя глаз, смотрел на изображение, и с таким вниманием взирал на него, как еслибы Апостол был живой, - прославляя его и, представляя себе, к нему направляя все свое размышление, и чрез созерцание [изображения] беседовал с ним. И после другого промежутка: … Когда Прокл перестал говорить, то, пристально посмотревши на изображение этого Апостола и увидев фигуру, подобную той, которую он видел раньше, сказал , наклонением своего тела отдавши приветствие [50] Иоанну и своим пальцем показывая на изображение: прости мне, отец! Тот, кого я видел говорившим с тобою, подобен этому, и даже, как думаю, этот самый он и есть.
XVIII. В житии святой Евпраксии написано, что тою, которая была начальницей над стадом, было показано изображение Господа.
XVIII. В житии святой Марии Египетской написано, что она помолилась пред иконою Госпожи и испросила себе ея в поручительство, и что, таким образом, она получила доступ в храм.
XX. Из [книги] святого Отца нашего Софрония, архиепископа Иерусалимскаго, [называемой] Луг [51].
Авва Феодор-Элиот говорил, что на масличной горе пребывал заключенным некоторый славный подвижник. С ним вел войну демон блуда. И так, в один день, когда тот сильно налегал на него, старец начал горевать и сказал [51a] демону: доколе ты не уступишь мне [51b]? Удались, наконец, от меня! Ты состарелся вместе со мною. Демон является ему видимым для глаз образом, говоря: поклянись мне, что ты никому не скажешь [52] того, что я намерен тебе говорить, и впредь не буду воевать с тобою. И старец поклялся ему: клянусь обитающим в вышних, никому не скажу того, что ты скажешь мне. Тогда демон говорит ему: не поклонись этой иконе, и впредь не буду воевать с тобою. Икона же эта имела изображение Госпожи нашей святой Марии-Богородицы, несущей на себе Господа нашего Иисуса Христа. Заключенный говорит демону: позволь, я обдумаю это. И так, он на другой день извещает Авву Феодора-Елиота, жившаго тогда в монастыре Фарон, и [когда] этот пришел, он разсказывает все случившееся с ним. Старец же этот говорит заключенному: Авва, ты действительно оказался жертвой издевательства, так как дал клятву демону. Однако-ж ты хорошо сделал, рассказавши [об этом мне]. Лучше же тебе не оставить в этом городе [ниодного] непотребнаго дома [53], в который бы ты не вошел, нежели – чтобы ты отказался от поклонения Господу и Богу нашему Иисусу Христу вместе с собственною Его Материю. И так, укрепивши его и вселив в него очень многими речами силу, он возвратился в собственное свое место. Демон действительно опять является заключенному и говорит ему: что – это, о, дурной старик? Не поклялся ли ты мне, что никому не скажешь? И почему разсказал все приходившему к тебе? Говорю тебе, о, негодный старик: ты имеешь быть осужденным в день суда, как клятвопреступник. Заключенный отвечал ему, говоря: чем я поклялся – поклялся; и чем ложно поклялся, знаю; тебя же не слушаю.
Толкование. Видишь, что о поклонении изображению он сказал – как о поклонении изображаемому? И сколь велико – зло непоклонение изображению? И как демон предпочел его [т.е. непоклонение] блуду?
И так [54], когда с самаго древняго времени были дарованы христианам многие священники и цари, блиставшие и мудростию, и богопочитанием, и словом, и жизнию и были [созываемы] весьма многие соборы святых и боговдохновенных Отцов, то почему никто не предпринял делать этого? Не потерпим – учиться новой вере! От Сиона бо изыдет закон, говорили пророчески святой Дух, и слово Господне из Иерусалима [55]. Не потерпим того, чтоб в иное время мы думали другое, и чтобы изменялись под влиянием обстоятельств, и чтоб вера делалась для внешних [т.е. нехристиан] предметом смеха и шутки! Не стерпим подчинения царскому приказанию, пытающемуся уничтожить обычай, ведущий начало от Отцов! Ибо несвойственно благочестивым царям уничтожать церковные постановления. Это – не отеческие дела. Ибо дела, совершаемые посредством насилия, а не – убеждения, суть разбойническия. Свидетелем служит собор, созванный во второй раз в Ефесе, до сих пор сохранивший полученное им название разбойничьяго [56], так как он потерпел насилие от царской руки, когда был умерщвлен блаженный Флавиан. Это [т.е. какие либо постановления о подобных предметах] – дело соборов, не царей, как сказал Господь. Идеже два или трие собрани во имя Мое, ту есмь посреде их [57]. Не царям Христос дал власть связывать и разрешать, но Апостолам [58] и их преемникам, и пастырям, и учителям. И аще Ангел, говорит Апостол Павел, благовестит вам паче, еже приясте… [59]. Щадя, так как ожидаем их обращения, умолчим о том, что следует дальше. Если же – чего да не даст Господь! – увидим безповоротное развращение, тогда присоединим и то, что остается [т.е. слова: анафема да будет]. Но мы желаем, чтобы этого не случилось.
Если кто либо, войдя в дом, в котором живописец нарисовал красками историю Моисея и Фараона, потом, быть может, спросит о прошедших по морю, как по суше: кто эти суть? То что ты скажешь на вопрос? Не сыны ли Израиля? Кто – ударяющий жезлом по морю? Не Моисей–ли? Таким образом, если кто либо изобразит распинаемого Христа и будет спрошен о том: Кто – это? То он скажет: Христос Бог, воплотившийся ради нас. Да, Господи, поклоняемся всему, что – Твое, и пламенеющею любовию обнимаем Твое божество, могущество, благость, милосердие к нам, снисхождение, воплощение; и подобное тому как боимся коснуться раскаленнаго железа, не вследствие природы железа, но по причине вступившаго с ним в соединение огня, так поклоняюсь и плоти Твоей, не ради природы плоти, но ради вступившаго в ипостасное соединение с нею Божества. Покланяемся Твоим страданиям. Кто видел смерть, которой бы поклонялись? Кто видел страдания, которыя были бы почитаемы? Однако, мы, действительно, поклоняемся плотской смерти Бога моего и спасительным страданиям. Покланяемся Твоему изображению. Всему, что – Твое, поклоняемся: слугам, друзьям и, преимущественно пред этими, Матери-Богородице.
Упрашиваем же и народ Божий, язык свят, крепко держаться церковных преданий. Ибо и в малой мере отъятие того, что предано [древностью], как бы камней из строения, очень скоро ниспровергает и все здание. Да будет, чтобы мы пребывали крепкими, стойкими, непоколебимыми, утвержденными на крепкой скале, которая есть Христос! Ему подобает слава и честь, и поклонение, вместе со Отцом и Духом, теперь и всегда, в бесконечные века веков. Аминь.
Примечания
1. Здесь Дамаскин как бы лукавит, говоря, что пытаясь создать себе видимого бога, народ стал делать его наугад. В действительности почитание идола в виде быка было распространено на Ближнем Востоке от Вавилонии до Египта. В самом Египте иудеи могли видеть поклонение черному быку Апису в Мемфисе или белому быку Мневису в Гелиополе.
2. В согласии с античной традицией, признается двусоставность человека (душа и тело вместо трехсоставности у гностиков: тело, душа, дух). Развивая это положение в средневековом духе, Иоанн Дамаскин говорит, что и вещь двусоставна: в ней есть реальное, что соответствует телу, и есть символическое, что соответствует душе.
3. В русле платоновской традиции Иоанн Дамаскин отделил сущность вещи от ее существования. Вещь лишь тогда существует должным образом, когда согласна не только со своей сущностью, но и с порядком в иерархии сущностей.
4. Нарамники скрепляли на плечах эфод - верхнюю одежду первосвященника.
5. Так называемый антропоморфизм, когда о Боге говорится как об имеющем руки, ноги, ступни, способность видеть, слышать, говорить, желать. Вопрос, как относятся такие признаки к Безначальному, Вездесущему и Всемогущему, вставал остро в иудаизме и исламе, и то, как на него отвечали, становится основанием для разделения богословских школ.
6. Богами здесь названы святые подвижники Церкви, как участники в благодати Господа Бога.
7. Имеется в виду пророк Елисей, сподвижник пророка Илии в период царствования Иорама (4 Цар 2:23-24)
8. Пророк Даниил предсказал падение Вавилонского царства, расшифровав священную надпись.Причиной гибели стала Божья кара за осквернение священных сосудов, вывезенных Валтасаром из Иерусалимского храма (Дан 5:2, 23)
9.… (см. у Lequ.).
10.… (см. у Lequ., как видим и у самого св. Дионисия Ареопагита в соотв. месте).
11.Это – отрывок из первой главы названного в тексте творения св. Дионисия Ареопагита. Св. И.Дамаскин берет только один первый член периода. Второй ( см. сочин. Дионисия Ареопагита: de diuinis nominibus, cap.1) начинается так: "тогда же, когда станем нетленными и безсмертными …, постоянно будем с Господом" … (в соответствие приводимой св. И.Дамаскиным первой половине периода, начинающейся словами: "между тем как теперь"… Ср. текст даннаго места и латинский перевод его в издании творений св. Дионисия Ареопагита, сделанном Balthasar`ом Corderius`ом (1644г.), с текстом и латинским переводом его в издании Lequien`я. Греческий текст этого места вообще имеет запутанное построение (обратить внимание на знаки препинания и разстановку слов в подлиннике! …); латинский перевод (особенно напечатанный у Lequien`я) служит прекрасным его разъяснением.
12.Глава I.
13.Св. И.Дамаскин здесь говорит, конечно, иронически.
14.В некоторых изданиях (например Hopperi) прибавлено – "словом".
15.Basil.homil.in init. 1 Psal. (см. у Lequ.).
16.Basil.in.S.Gordium (см. у Lequ.).
17.см. у Lequ.: лат.перевод: ср.и примеч.
18.Филипп. II, 7.
19.… (ср. латинский перевод у Lequ. И Hopperi)…
20.… (см. у Lequien`я в подстроч.замеч.).
21.Быт. XLVII, 31. 10…; XXXIII, 3…
22.См выше прим 20
23.См выше прим 20
24.Это более подробно излагается в act. 4 syn. 7 (см. у Lequ.).
25.Быт. XLVII, 10.
26.Псал. XCVIII, 9. 5. – У св. И.Дамаскина буквально читаем: яко свят есть (т.е. Господь Бог) – слав.: яко свято есть.
27.Исаия LXVI, 1.
28.Как, например, Исаию (по церковному преданию). Ср. Евр. XI, 37.
29.Как, например, Иеремию (см. его книгу: XXXVIII, 6 и пр.).
30.Быт. L, 13. 25…
31.4 Цар. XIII, 21.
32.4 Цар. IV, 29.
33.Исх. VII, VII, XIV, XV, XVII.
34.Прем. Солом. XIV, 7.
35.4 Цар. VI, 6.
36.Быт. II, 9.
37.Быфт. XXII, 13 (Ср. прим. у Lequ.).
38.Числ. XXI, 9.
39.Числ. XVII.
40.3 Цар. VI.
41.Иезек. XL.
42.Исх. III; "куст – горевший и не сгаравший , как-бы облитый какой-то росою" (см. у. Lequ.).
43.Ср.лат.перев.в изд. Hopperi: "Indicatum a Deo" (т.е. Ephod).
44.Иерем. II, 27.
45.… (См. у. Lequ. лат.перев.; ср.примеч. Ср. греч.текст и лат.перевод в издании Hopperi).
46.Исх. XX, 4.
47.Иоан. III, 14-15.
48."Подрбное, кажется, читается в жизнеописании тогоже Василия, которое носит имя Амфилохия, где, однако, об изображении не сделано никакого упоминания"… См. у. Lequ. (подстр.примеч.).
49."Это разсказывают – Георгий Александрийский и анонимный (не знаю – какой) автор жизнеописания Златоуста." См. у Lequ. (подстр.прим.).
50.… здесь значит :"reverantiam exhebere, inclinato corpore salutare". См. у Lequ. (подстр.прим.).
51."Луг духовный написан Иоанном Мосхом и посвящен им своему ученику Софронию, который после был иерусалимским епископом" … Выдержка взята св. И.Дамаскиным из 45-й главы "Луга". Ср. Act. 4 e t 5 sept. Syn. - См. у Lequ. (подстр.прим. и сбоку текста).145 a) Praes. Histor.146 Ср. 73 прим. к 3-му слову.
52.Здесь, несколько выше, а равно и сейчас же далее, по требованию русскаго языка и согласно с особенностями греческаго синтаксиса, настоящия времена в двух-трех случаях переведены будущими.
53.См. изд. Hopperi и лат.перевод Lequ.
54.Отсюда начинается заключение перваго слова.
55.Исаии II, 3.
56.Был открыт 8 августа 449г. См. "Истор.христ.церкви" Робертсона; т.1, стр.433.
57.Мф. XVIII, 20
58.Мф. XVIII, 18.
59.Галат. I, 8. 9.

პოსტის ავტორი: lado s თარიღი: Apr 19 2007, 06:33 PM

როგორც ამ ფორუმზე შემოსული პროტესტანტების გამონათქვამებში გამოიკვეთა, მათი მრწამსით (ყოველ შემთხვევაში მე ასე გავიგე, თუ რამე არასწორია, პროტესტანტებს შეუძლიათ დააზუსტონ): ცხონება შეიძლება ნებისმიერ ეკლესიაში, რომელიც წმიდა წერილს უმთავრეს ავტორიტეტად აღიარებს; (ამასთანავე, მცირე უთანხმოება სახარების განმარტებაში ხდება მიზეზი ახალი პროტესტანტული მიმდინარეობის წარმოქმნისა, რის შედეგადაც მათმა რიცხვმა, როგორც ამბობენ, 20 000 მიაღწია).
პროტესტანტთა სწავლებით მართლმადიდებლებმა (ასევე რომის კათოლიკებმა, მონოფიზიტებმა და ა.შ.) გადაუხვიეს წმიდა წერილის და ძველი ეკლესიის (1–3 საუკუნეები) სწავლებიდან შემდეგ საკითხებში (დანარჩენი შეუძლიათ დაამატონ): შემოიღეს ხატების, ჯვრის, წმინდა ადგილების და სხვა სიწმინდეების თაყვანისცემა; წმინდანებისადმი ვედრება და მათი სხეულების თაყვანისცემა; მიცვალებულებისთვის ლოცვა; აღიარებენ წმინდა გადმოცემას; შემოიღეს საეკლესიო საიდუმლოებები, სამღვდელო იერარქია, ბავშვების ნათლობა; საკუთარ ეკლესიას აღიარებენ შეუმცდარად და ა.შ.

აქ უკვე ბევრი დაიწერა ორივე მხრიდან და ალბათ კიდევაც დაიწერება. მე მხოლოდ ზოგიერთ საკითხს მინდა მოკლედ შევეხო.
როგორც ჩანს, მთავარი მიზეზი და ყველა გაუგებრობისა და განსხვავების საფუძველი არის განსხვავებული გაგება ეკლესიის არსისა. ამის გარკვევის გარეშე ნებისმიერი კამათი და არგუმენტების მოყვანა იქნება წყლის ნაყვა, იმიტომ, რომ ნებისმიერი პროტესტანტი განმარტავს სახარებას ისე, როგორც მის მიმდინარეობაშია მიღებული და დაიწყებს მტკიცებას, რომ წმინდა წერილში ყველა მთავარ საკითხზე მოცემულია ძალიან გასაგები პასუხი. თუ ასეა, რატომ არ ესმის ყველა პროტესტანტს ბიბლია ერთნაირად, ანდა რატომ ვერ იცნეს ებრაელმა მწიგნობრებმა განკაცებული ღმერთი, ნუთუ ამაზე მთავარი არის რამე მორწმუნისათვის? ნუთუ მწიგნობრები და ფარისევლები არ სწავლობდნენ ძველი აღთქმის წიგნებს? ან რატომ არ ინება უფალმა, რომ მისი ამქვეყნად მოსვლის შესახებ იმდენად დაწვრილებით ყოფილიყო დაწერილი, ნებისმიერ წამკითხავს არ გასჭირვებოდა მისი ცნობა, როდესაც ქვეყანას გამოეცხადებოდა? საქმეც ის არის, რომ ბიბლიაში ყველაფერი მთავარი წერია, მაგრამ ამის შეცნობას გვანიჭებს არა იმდენად მეცნიერული კირკიტი, რამდენადაც სულიერი განწყობა და სულიერი ხედვა, რომლისთვისაც ღვთაებრივი მადლია საჭირო, და სწორედ ამიტომაც ვერ იცნეს უფალი, ამიტომ ბრკოლდებიან დღესაც მართლმადიდებლობით და ამიტომ აყენებს მართლმადიდებელი ეკლესია კონკრეტული პიროვნების გონებაზე მაღლა მამათა ღვთივშთაგონებულ განმარტებებს.
თუ პროტესტანტები თვლიან, რომ ცხონება ყველა ეკლესიაშია შესაძლებელი, მაშინ რატომ გამოეყვნენ კათოლიკებს და რატომ იყოფიან დაუსრულებლად? წმინდა წერილი დაყოფისკენ, შუღლისკენ და მტრობისკენ მოგვიწოდებს, თუ ერთობისკენ და მშვიდობისკენ? იქნებ არ იციან პროტესტანტებმა, რამდენი სისხლისღვრა და მწუხარება მოიტანა ამ გაყოფამ და დაპირისპირებამ? თუკი ასე ნაკლებმნიშვნელოვანია, – მართლმადიდებელი იქნები, მონოფიზიტი, ლუთერანი თუ ბაპტისტი, მაშინ გამოდის, რომ ლუთერს, კალვინს და მათ თანამოაზრეებს საშინელი ბოროტება ჩაუდენიათ, როცა ამისთანა გაყოფას და დაპირისპირებას ჩაუყარეს საფუძველი.
ჩვენ რომ ხატების და სხვა სიწმინდეების თაყვანისცემით წმიდა წერილის ერთერთ უმთავრეს მცნებას ვარღვევდეთ, მაშინ კერპთაყვანისმცემლები ვიქნებოდით და წმიდა წერილისავე საფუძველზე ჩვენთან პროტესტანტებს არანაირი რელიგიური ერთობა არ უნდა ჰქონდეთ და ჩვენი ცხონებაც გამორიცხული იქნებოდა. მაშ სად არის ლოგიკა პროტესტანტების მსოფლმხედველობაში, რატომ ცდილობენ ჩვენთან და კათოლიკებთან რელიგიურ ურთიერთობაში შესვლას?
ჩვენ, მართლმადიდებლებს გვწამს, რომ ეკლესია არ შეიძლება ცდებოდეს და ჩვენს სარწმუნოებას ბიწი არასოდეს შეხებია; ცდებოდნენ და ცდებიან პიროვნებები, სამღვდელონიცა და საერონიც, ნებისმიერ სიმაღლეზე მდგომნი, უცდომელი მხოლოდ უფალი და მისი ეკლესიაა, “სვეტი და სიმტკიცე ჭეშმარიტებისა”. მართლმადიდებლებს შეგვიძლია ყველა საუკუნეში დავასახელოთ საეკლესიო მწერლები და წმინდანები, რომლებიც იგივეს ასწავლიდნენ, რასაც დღეს ასწავლის ჩვენი ეკლესია, ვიცით უამრავი ეპისკოპოსის და პატრიარქის სახელი პირველი საუკუნიდან დღემდე, რომლებიც იმავეს ქადაგებდნენ და იმავე საიდუმლოებს აღასრულებდნენ, რასაც დღეს ჩვენი მართლმადიდებელი იერარქები აღასრულებენ.
ძალიან თვალსაჩინო მაგალითი: წმინდა ნინო ბიზანტიიდან წამოვიდა მეოთხე საუკუნის დასაწყისში, როცა ქრისტიანთა დევნა ახალი შეწყვეტილი იყო. და რას ვკითხულობთ მის ცხოვრებაში, რომელიც მისივე მოწაფეების მიერაა ჩაწერილი წმინდანის მონათხრობის მიხედვით. ვკითხულობთ ჯვრების აღმართვასა და მათ თაყვანისცემაზე, ტაძრის აშენებაზე, რომელიც ააშენეს სიწმინდესთან, მაცხოვრის კვართთან, ზეციდან გამოჩენილი ცეცხლოვანი ჯვრის ნიშზე, რომელიც დაადგა ეკლესიას. ვკითხულობთ სხვა სიწმინდეზეც, წმინდა მირონმდინარე სვეტზეც, რომელთან მიახლებისას მორწმუნენი იკურნებოდნენ. ნახეთ რას ყვება წმინდა ნინო თავისი მეგობრების მარტვილობაზე სომხეთში: “და ოდეს-იგი აღმოვიდოდეს სულნი წმიდათა მათ, ვიხილე ზეცით სამოსლის მსგავსად ჩამომავალი დიაკონი ოლარითა ნათლისაჲთა. და ხელთა მისთა აქუნდა სასაკუმევლე, რომლისაგან გამოვიდოდა კუამლი სულნელებისაჲ, რომელი ცათა დაჰფარვიდა, და მის თანა სიმრავლე ერთა ცისათაჲ”. ამ პატარა მონაკვეთში რამდენი საგულისხმო ცნობაა: წმინდა მოწამეები, დიაკონი ოლარით, სასაკმევლით, ანგელოზთა სიმრავლე ეგებება წმინდა მოწამეებს. არადა დევნის ეპოქის დასრულებიდან წმინდა ნინოს ქართლში ჩამოსვლამდე სულ ათი ან მაქსიმუმ ოცი წელი იყო გასული.
ასე რომ ჩვენ ახალი არაფერი შემოგვიღია და იგივე სარწმუნოება, იგივე წეს-ჩვეულებები გვაქვს, რაც წმინდა ნინომ 1600 წლის წინ გვასწავლა, და მით უმეტეს, ცხადია, ეს წმინდანიც იმას გვასწავლიდა, რასაც წინა ორასი-სამასი საუკუნის განმავლობაში ასწავლიდა ეკლესია, და რაც თავისი წინაპრებისგან ისწავლა.
ამგვარად, მართლმადიდებლები ეკლესიის მთელი ისტორიის განმავლობაში ვპოულობთ იმას, რაც დღეს გვწამს. მეორეს მხრივ, პროტესტანტები ეკლესიის ისტორიაში ვერ იპოვიან იმ მორწმუნეთა უწყვეტ ჯაჭვს, რომელთაც ისევე სწამდათ, როგორც დღეს სწამთ ლუთერის და კალვინის შთამომავლებს, ანუ შეიძლება რაღაც პერიოდებში იპოვონ ხატმბრძოლები და წმინდანთა ნაწილების მბრძოლები, მაგრამ ეს უკანასკნელნი პროტესტანტებისგან განსხვავებით აღიარებდნენ საიდუმლოებს, იერარქიას, წმინდანებისადმი ვედრებას, მიცვალებულებისთვის ლოცვას, სხვა სიწმინდეების თაყვანისცემას და ა.შ. ასე რომ, ნებსით თუ უნებლიედ პროტესტანტები უარყოფენ სახარებას, სადაც წერია, რომ ეკლესიას ბჭენი ჯოჯოხეთისანი ვერ მოერევიან.
ახლა ორიოდე სიტყვით ზოგიერთ ბრალდების შესახებ:

ჯვრისა და ხატების თაყვანისცემა.
წმიდა წერილზე აღარ შევჩერდები, უკვე საკმაოდ დაიწერა და ვისაც დანახვა უნდა, დაინახავდა. მიუხედავად იმისა, რომ პირველ საუკუნეებში ეკლესიის დევნის გამო შეუძლებელი იყო ხატების დაუბრკოლებლად გამოყენება ღვთისმსახურებაში, და ასევე დევნულების გამო ამ პერიოდიდან მცირე რაოდენობის ტექსტები შემოგვრჩა, მაინც არსებობს დოკუმენტები, რომლებიც ადასტურებენ, რომ ეკლესიაში სიწმინდის თაყვანისცემა ყოველთვის არსებობდა, თუმცა ისიც გასათვალისწინებელია, რომ არსებობდა გარკვეული საცთურიც, სიწმინდის თაყვანისცემას არ მიეღო არასწორი ფორმა, მით უფრო, რომ უმეტესობა მოქცეულებისა ყოფილი კერპთაყვანისმცემლები იყვნენ. ამ მიზეზით ზოგიერთები ბრკოლდებოდნენ და ხატების თაყვანისცემის აკრძალვასაც ითხოვდნენ, თუმცა სული წმიდით განბრძნობილმა ეკლესიამ სწორი გადაწყვეტილება მიიღო და გაამართლა ზოგადად სიწმინდის და მათ შორის ხატების თაყვანისცემა.
ტერტულიანე (2 საუკუნე), მინუციუს ფელიქსი (2 საუკუნე) და ორიგენე (2-3 საუკუნეები) მოწმობენ, რომ წარმართები ადანაშაულებდნენ ქრისტიანებს ჯვრის გაღმერთებაში. ანუ ქრისტიანების მიერ ჯვრის თაყვანისცემაში ისინი, პროტესტანტების მსგავსად, ხედავდნენ ჯვრის გაღმერთებას. ეს მოწმობები ცხადყოფს, რომ ქრისტიანობის გარიჟრაჟზე, მოციქულთა მომდევნო თაობაში სიწმინდის თაყვანისცემა არ იყო უჩვეულო და დასაგმობი მოვლენა.
არც მათი მომდევნო წმინდანებისთვის იყო მიუღებელი ჯვრისა და ხატების თაყვანისცემა:

კლიმენტი ალექსანდრიელი (2-3 საუკუნეები)

როდესაც ის (ქრისტიანი) მზერას შეაჩერებს ნატიფ გამოსახულებებზე, ის აზრებით მიისწრაფვის იმ მრავალთა მიმართ, ვინც მასზე უწინ მიაღწია სრულყოფილებას – პატრიარქებისკენ, მრავალი წინასწარმეტყველისკენ, ურიცხვი ანგელოზისკენ და თვით ყოველთა უფლისაკენ, რომელმაც გვასწავლა, რომ ჩვენც შეიძლება ვიცხოვროთ ამ მაღალი მაგალითების შესაბამისად.

წმ. ათანასე დიდი (3-4 საუკუნეები)

ამრიგად, როგორც იაკობმა სიკვდილის წინ თაყვანი სცა “წვერსა ზედა კვერთხისა” იოსებისა, ასევე ჩვენც, მორწმუნენი მხოლოდ იმიტომ ვეამბორებით ხატებს, რა მიზეზითაც ვეამბორებით ჩვენს შვილებსა და მამებს, ანუ რათა გამოვხატოთ ჩვენი სულის სიყვარული. ასევე იუდეველი თაყვანს რომ სცემდა სჯულის ფიცრებს და ქერუბიმების ორ ოქროს ქანდაკებას, პატივს მიაგებდა არა ქვისა და ოქროს ბუნებას, არამედ უფალს, რომელმაც ამის გაკეთება ბრძანა.

...რას ამბობენ ამაზე ისინი, ვინც უარყოფენ და ბრძანებენ, არ სცენ თაყვანი წმინდანთა გამოსახულებებს, რომლებსაც გამოვწერთ ჩვენ მოსახსენებლად?

წმ. ბასილი დიდი (4 საუკუნე)

...შევიწყნარებ წმინდა მოციქულებსაც, წინასწარმეტყველებს და მოწამეებს, და მოვუხმობ მათ მეოხად ღვთის წინაშე, რათა მათ მიერ ანუ მათი შეწევნით მოწყალე იქმნეს ჩემს მიმართ კაცთმოყვარე ღმერთი და მომანიჭოს შენდობა შეცოდებათა. ამიტომაც პატივს მივაგებ მათი ხატების გამოსახულებებს და თაყვანის ცემას აღვასრულებ მათ წინაშე, განსაკუთრებით კი იმიტომ, ისინი გადმოგვეცა წმიდა მოციქულთაგან და არ არიან აკრძალული, არამედ გამოსახულნი არიან ჩვენს ყველა ეკლესიაში.

წმინდანებისადმი ლოცვა, მათი ნაწილების პატივისცემა.


პროტესტანტები ამბობენ, რომ არსებობს ერთი შუამდგომელი – ქრისტე, და ამიტომ არ უნდა ვთხოვოთ შეწევნა წმინდანებს. მაშინ რატომ გვასწავლიან მოციქულები ვილოცოთ ერთმანეთისთვის, ან პროტესტანტები რატომ ლოცულობენ ერთმანეთისთვის? აბა ყურადღებით დავაკვირდეთ ამ სიტყვებს: “და თქუა უფალმან ჩემდამო: უკუეთუ დადგეს მოსე და სამუილ წინაშე ჩემსა, არა არს სული ჩემი მათდა მიმართ” (იერემია 15,1). ესე იგი შესაძლებელი ყოფილა გარდაცვლილ მოსე და სამუელ წინასწარმეტყველებს თავისი მოძმეებისთვის წყალობა ეთხოვათ ღვთისგან.
არ დაგვავიწყდეს, რომ უფლის ძალით სასწაულებს იქმოდა ელისე წინასწარმეტყველის ძვლები, ილია წინასწარმეტყველის ხალენი, პავლე მოციქულის ხელსახოცი და თავსაბურავი.

სმირნის ეკლესიის ეპისტოლე წმ. მღვდელმოწამე პოლიკარპეს შესახებ (მოციქულთა მოწაფე, სმირნის ეპისკოპოსი, აღესრულა მეორე საუკუნეში):

ჩვენ შევაგროვეთ მისი ძვლები, – განძი, ძვირფას ქვებზე უფრო ძვირფასი, ოქროზე უფრო წმინდა, – და დავასვენეთ იქ, სადაც ჯერ იყო. იქ, როგორც კი შესაძლებლობა მოგვეცემა, ჩვენ შევიკრიბებით სიხარულითა და მხიარულებით, – და უფლის ნებით ვიდღესასწაულებთ მისი მოწამებრივი შობის დღეს, როგორც ღვაწლის აღმასრულებელთა მოსაგონრად, ასევე განსასწავლად და დასამტკიცებლად მომავალი მოღვაწეებისთვის.

200 წელს წამებულ სიცილიელ მოწამეთა აღსასრულის აღწერა, დაწერილი თვითმხილველის მიერ, მთავრდება ასეთი სიტყვებით: “აღესრულნენ ქრისტეს მოწამეები ივლისის თვის ჩვიდმეტში და მეოხ არიან ჩვენთვის უფალ იესო ქრისტეს წინაშე”.

წმ. კვიპრიანე კართაგენელი (3 საუკუნე)

თუკი რომელიმე ჩვენთაგანი ღვთის ნებით სხვებზე ადრე წავა იქ (ზეცაში), დაე გაგრძელდეს უფლის წინაშე ჩვენი ურთიერთსიყვარული, და დაე ნუ შეწყდება მამის მოწყალების წინაშე ლოცვა ჩვენი ძმებისთვის.

ევსევი კესარიელი (3-4 საუკუნეები)

ჩვენ წესად გვაქვს წმინდანების საფლავებზე მისვლა, იქ ლოცვა და მათი ნეტარი სულებისთვის პატივის მიგება.

წმ. ბასილი დიდი

ორმოც მოწამესთან (სებასტიელი მოწამეები) მიისწრაფიან შეჭირვებულიც და მხიარულიც, ერთი იმისთვის, რომ ჰპოვოს გათავისუფლება რთული მდგომარეობიდან, მეორე კი – რათა დაიცვას თავისი კეთილდღეობა... დაე თქვენი სათხოვარი მოწამეთა შესაფერისი იყოს. ახალგაზრდებმა მიბაძონ მათ, როგორც თანატოლებს; მამებმა ილოცონ, რომ ამგვარი შვილების მშობლები გახდნენ... წმინდა დასი! წმინდა საძმო! შეურყეველი ლაშქარი! კაცთა მოდგმის საერთო მფარველნი!...

წმ. გრიგოლი ღვთისმეტყველიმამის დაკრძალვაზე წარმოთქმული სიტყვიდან

მე დარწმუნებული ვარ, რომ ის ახლა ლოცვებით უფრო მეტს გააკეთებს, ვიდრე მანამდე სწავლებით აკეთებდა; რამეთუ ახლა უფრო ახლოსაა ღმერთთან, განიშორა ხორციელი ხუნდები, გათავისუფლდა ხრწნილებისაგან, რომელიც გონებას ბინდავს...



წმ. გრიგოლ ღვთისმეტყველი
წმ. მოწამეები ... განდევნიან დემონებს, კურნავენ სნეულებებს, ეცხადებიან, წინასწარმეტყველებენ; თვით მათი სხეულები, როდესაც მათ ეხებიან და პატივს მიაგებენ, ისევე მოქმედებენ, როგორც მათ წმინდა სულები; სისხლის წვეთებიც კი და ყველაფერი, რაც მათი წამების კვალს ატარებს, ისევე მოქმედებენ, როგორც მათი სხეულები.

წმ. ეფრემ ასური (4 საუკუნე)

მოწამეები სიკვდილის შემდეგაც ისევე მოქმედებენ, როგორც ცოცხლები, კურნავენ სნეულებს, განდევნიან ეშმაკებს, და უფლის ძალით განაქარვებენ მათ მტანჯველ ბატონობას. რამეთუ წმინდა ნაწილებთან ყოველთვის მყოფობს სასწაულთმოქმედი მადლი სულისა წმიდისა.

წმ. იოანე ოქროპირი (4 საუკუნე)

წმინდანების ლოცვებს ძალიან დიდი ძალა აქვს, მაგრამ მხოლოდ მაშინ, როცა ჩვენ თვითონ ვინანიებთ ცოდვებს და გამოსწორებას ვცდილობთ...

მიცვალებულთა მოხსენიება.
მაკაბელთა წიგნიდან (2 მაკ. 12,39-42) ვიგებთ (ეს წიგნები კანონიკურ წიგნთა რიცხვში არ შედის, მაგრამ ეკლესიაში პირველი საუკუნეებიდან იხსენიება და წმინდა მამებს მოჰყავთ ადგილები ამ წიგნებიდან), რომ მიცვალებულების მოხსენიება ჯერ კიდევ ძველი აღთქმიდან მოდის და, ცხადია, ეკლესიაშიც თავიდანვე არსებობდა, რასაც უძველესი ლიტურგიების ტექსტებიც ადასტურებს.

ტერტულიანე (2 საუკუნე)

შესაწირავს მიცვალებულთათვის ჩვენ აღვასრულებთ ყოველწლიურად მათი გარდაცვალების დღეს.

წმ. ათანასე დიდი

საღვთოდ მეტყველმა მოციქულებმა, განწმენდილმა მოძღვრებმა და სულიერმა მამებმა... დააწესეს ლიტურგიები, ლოცვები, ფსალმუნთა გალობები და მიცვალებულთა ყოველწლიური მოხსენიება.

წმ. გრიგოლ ნოსელი (4 საუკუნე)

ქრიტეს მქადაგებლებისა და მოწაფეებისგან არაფერი გადმოგვცემია განუსჯელად, არაფერი უსარგებლო, და არაფერი მიუღია ამგვარი ღვთის საყოველთაო ეკლესიას; არამედ ეს არის ღვთის სათნო და სასარგებლო საქმე – ღვთაებრივი და ყოვლადდიდებული საიდუმლოს დროს მართალი სარწმუნოებით აღსრულებულთა მოხსენიება.

წმ. იოანე ოქროპირი

ამაოდ არ დაუწესებიათ მოციქულებს საშინელი საიდუმლოს წინაშე მიცვალებულთა მოხსენიება: მათ იცოდნენ, რომ ამისგან დიდი სარგებელია მიცვალებულთათვის, დიდი სიკეთე.

ამაო არაა შესაწირავი მიცვალებულთათვის, ამაო არაა ლოცვები, ამაო არაა მოწყალებანი: ეს ყოველივე სული წმიდამ დააწესა, იმისთვის, რომ ჩვენ ერთიმეორის საშუალებით სარგებელი მიგვეღო.

პოსტის ავტორი: გლახა თარიღი: Apr 19 2007, 07:03 PM

lado s

ყველას არ უნდა დაუჯერო
ცხონება ქრისტეს სიტყვაში დამკვიდრებით და მისი დაცვით შეიძლება

პოსტის ავტორი: დათიკო თარიღი: Apr 20 2007, 12:29 AM

გლახა

რა თქმა უნდა ხატი ხატია და ღმერთი ღმერთი. ამას არავინ უარყოფს
რა უფრო მნიშვნელოვანია შენი საყვარელი ადამიანი თუ მისი ფოტოსურათი? რა თქმა უნდა თავად ცოცხალი ადამიანი, მაგრამ მის ფოტოსაც მნიშვნელობა აქვს ჩვენთვის. ხშირად გულის ჯიბითაც კი ვატარებთ ხოლმე და როდესაც გვენატრება დავხედავთ და გვსიამოვნებს. აბა, დაფიქრდი არაა ასე? ხატი სწორედ ის ფოტოა, ის სარკმელია, რომლის საშუალებითაც "ჩვენს ოთახში უფლის ნათელი შემოვა" და გაგვანათებს.

პოსტის ავტორი: ალექსანდრე თარიღი: Apr 20 2007, 12:47 AM

დავით მგონი წყლის ნაყვაა უკვე

პოსტის ავტორი: დათიკო თარიღი: Apr 20 2007, 12:51 AM

ალექსანდრე

ალბათ მასეა, მაგრამ მე მაინც ვპასუხობ ჯერ-ჯერობით.

პოსტის ავტორი: alex_b თარიღი: Apr 20 2007, 01:29 PM

ლადო

შევასწორებ ცოტას ჩემო ლადო, თუმცა მგონია ბევრი შესწორებები მომიწევს შენს პოსტში

ცხონება ეკლესიაში კი არა ქრისტეშია შესაძლებელი. ეკლესია არის გადარჩენილი ადამიანების ერთობლიობა და არა ორგანიზაცია, რომელიც გადარჩენას სთავაზობს. ისე კი სთავაზობს გადარჩენას, მაგრამ არა მისგან, არამედ ქრისტესგან. ანუ, მე ვქადაგებ, რომ ირწმუნე უფალი იესო და გადარჩები (საქ.16:31) და არა გახდი ჩემი კონფესიის წევრი და აუცილებლად გადარჩები. ალბათ ხვდებით განსხვავებას.


აი ამაში კი გეთანხმები


კი, ჩემი, დულოსის და გლახას გარდა
მე არ განვმარტავ ისე, როგორც ჩემს მიმდინარეობაშია მიღებული (ზოგიერთივით). მე ვამბობ იმას, რაც ბიბლიაში წერია. და გინდ დაიჯერეთ გინდ არა, არასდროს არ მოგვდის ინსტრუქცია "ზემოდან" როგორ განვმარტოთ ბიბლია. ასეთი რაღაც შეგიძლია ე.წ. "იეჰოვას მოწმეებზე" თქვა. და კიდევ ვიღაც-ვიღაცეებზე.


კი, როგორ არ სწავლობდენ, მაგრამ ამასთან ერთად მათ შემოღებული ჰქონდათ ძალიან, ძალიან, ძალიან ბევრი სხვა ტრადიცია და წარმოდგენები, რომელმაც აშკარად ხელი შეუშალა ქრისტეს აღიარებაში.



მაგაში გეთანხმები მეგობარო, მაგრამ კარგად დაუკვირდი სიტყვებს: "განა არის თქვენს შორის მამა, რომელსაც შვილი პურს სთხოვს, ის კი ქვას აძლევს, ანდა თევზს სთხოვდეს და ქველს აძლევდეს? ჰოდა თუ თქვენ ბოროტებმა იცით კეთილ მისაცემელთა მიცემა თქვენი შვილებისათვის, მეტადრე ზეციერი მამა მისცემს სულიწმიდას იმას, ვინც სთხოვს." (ლუკ.11:11-13).
ხოდა უამრავი ადამიანი (და მათ შორის მეც) ხშირად ევედრება ღმერთს იესო ქრისტეს სახელით, რომ ჭეშმარიტებისაკენ წაგვიძღვეს. და სულიერი განწყობა შენ მარტო შენი იცი, სხვის სულში რა ხდება უნდა აღიარო რომ არ იცი. ისე გეთანხმება, მეცნიერებას სულიწმიდის განმარტება სჯობს, მაგრამ ეს სულიწმიდა შეზღუდული არ არის. მისი შეუზღუდაობაზე შეგიძლია წაიკითხო იოელის წინგში ანდა მოციქულთა საქმეების მე-2 თავში "თქვენს ძეებზე და ასულებზე და თქვენს მხევლებზე და მონებზეც მოვაფენ ჩემს სულს და იწინასწარმეტყველებენ".


სანამ ლუთერი კათოლიკებს გამოეყოფოდა, ქრისტიანული ეკლესი მანამდევე გაიყო. ეხლა შენ მეტყვი კათოლიკეები გამოგვეყვნენო, მაგრამ აბა იმათ ჰკითხე.... ასე, რომ გაყოფა ჩვენი მოგონილი არ არის.
მერე კიდევ სისხლისღვრას რაც შეეხება, არც მაგაში აქვთ სასიქადულო ისტორია ტრადიციულ ეკლესიებს.

და კიდევ ლუთერს ის კი არ უთქვამს ლუთერანობა გადაგვარჩენსო, არამედ მხოლოდ რწმენა, მადლი და ღვთის სიტყვა. ეკლესია კი გინდა გითხრა რა არის? "სადაც ორი და სამი შეიკრიბება ჩემი სახელით, მეც იქ ვარ მათ შორის" - იესო.



იმ ადამიანის ცხონება კი არაა გამორიცხული, რომელსაც მართლმადიდებელი ანდა კათოლიკე ქვია. არამედ იმის, ვისაც იმედი აქვს, რომ რო მოკვდება ჭიქას ასწევენ, სანთელს აუნთებენ და სულ ჩირაღდნებით გაუნათებენ სასუფეველს. (ამას თქვენზე არ ვამბობ). მე კიდევ ვიმეორებ, რომ გადარჩენა არის იესო ქრისტეს გამომსყიდველური მსხვერპლის რწმენაში და იმაში, ვინც მისდევს მის გზებს. და არა რელიგიურ სახელწოდებაში.


მინდა შეგახსენო რომ პროტესტანტული (უმეტესი ყოველ შემთხვევაში) თეოლოგია დაფუძნებულია ბიბლიაზე და არა ისტორიაზე!!!


ზუსტად არ ვიცი რას გულისხმობ, მაგრამ მოციქულთა პერიოდში პირველ ნახევარში და კიდევ უფრო მეტში იყო თავისუფლების პერიოდი, ისე რომ ქრისტიანებს ჰქონდათ შესაკრებელი ადგილებიც და აზრის გამოხატვის უფლებაც, მაგრამ ჩემთვს უმაღლეს ავტორიტეტ წიგნში, მსგავსი არაფერი წერია. და რა მოგახსენოთ?


დანარჩენ წმინდანებზე კომენტარს ვერ გავაკეთებ.
ჩემი რწმენა წმინდანების ნაწერებზე კი არა ბიბლიაზეა დაფუძნებული.
და დღეს ვისაც მე ვუსმენ თუ ვკითხულობ, მინდა გითხრათ, რომ ნებისმიერ დროს შემიძლია მათი კითხვის ნიშნის ქვეშ დაყენება, ბიბლიისაგან განსხვავებით.

აბა ველი თქვენს პასუხებს

პოსტის ავტორი: კანონისტი თარიღი: Apr 20 2007, 02:01 PM

alex_b

სახარება მათესი 7, 21-23
არა ყოველმან რომელმან მრქუას მე: უფალო, უფალო, და შევიდეს იგი სასუფეველსა ცათასა, არამედ რომელმან ყოს ნებაჲ მამისა ჩემისა ზეცათაჲსაჲ.
მრავალთა მრქუან მე მას დღესა შინა: უფალო, უფალო, არა სახელითა შენითა ვწინასწარმეტყუელებდითა და სახელითა შენითა ეშმაკნი განვასხენით და სახელითა შენითა ძალნი მრავალნი ვქმნენით?
მას ჟამსა ვჰრქუა მათ, ვითარმედ: არა გიცნი თქუენ, გამნეშორენით ჩემგან ყოველნი მოქმედნი უსჯულოებისანი.

ვისზე საუბრობს აქ მაცხოვარი? განა წარმართებზე?? არა, იმათზე ვინც თავს ქრისტიანებად თვლიან, ქრისტეს სახელით ეშმაკებსაც კი განასხამენ (!), მაგრამ მართლად არ ადიდებენ უფალს, არ ჰყოფენ მამის ნებას

პოსტის ავტორი: alex_b თარიღი: Apr 20 2007, 02:27 PM

ვიზე საუბრობს და ურჯულოების მოქმედებზე.
და არა "პროტესტანტებზე". ისე პროტესტანტებშიც არიან "ურჯულოების მოქმედნი". და მართლმადიდებლებშიც ასე არაა?

პოსტის ავტორი: დათიკო თარიღი: Apr 20 2007, 03:03 PM

alex_b

ურჯულოებზე?

ურჯულონი უფლის სახელით არ წინასწარმეტყველებენ და არც ეშმაკებს განასხვენ, არამედ საერთოდ არაფერს აკეთებენ უფლის სახელით, პირიქით მის საწინააღმდეგო ქმედებებს. აქ კი სხვა რამეზეა საუბარი. ისინი უფლის სახელით მოქმედებენ მაგრამ არა მამის ნების საყოფელად, არამედ სხვა მიზნებისთვის.
სწორედ ასეთებს მოუწოდებს:

საბოლოო ჯამში მათი ქმედების გამო ისინი სჯულს გადადიან და ხდებიან უსჯულოები, მაგრამ მანამდე ხომ მოქმედებდნენ უფლის სახელით?

პოსტის ავტორი: კანონისტი თარიღი: Apr 20 2007, 03:55 PM

alex_b
მეც დათიკო-ს აზრზე ვარ

პოსტის ავტორი: Dulos თარიღი: Apr 23 2007, 01:09 PM

როგორც იცით, ამ ფორუმზე შემოსული ერთერთი პროტესტანტი გახლავართ და მინდა ავღნიშნო ჩემი მონაწილეობის მიზანი.
(თუ უფრო კონკრეტულად ვიტყვით, სახარების რწმენის ეკლესიის წევრი ვარ, როგორც უკვე ავღნიშნე).

აქ ერთხელ გაიჟღერა გადაბირების მცდელობის ფრაზამ, რაშიც სიმართლის მარცვალი არ არის. ერთხელ შეხვედრა ტარდებოდა სახალხო დამცველის ოფისში და იქ სხვადასხვა დენომინაციების წარმომადგენლები იყვენენ. როდესაც ჩვენი ეკლსიის წარმომადგენლები გამოვიდნენ ერთერთმა მღვდელმა მეორეს გადაულაპარაკა: "ამათ ხომ სამება არ სწამთო?". ამ მაგალითით ჩემი მონაწილეობის მიზეზი მინდა გითხრათ. იყო პერიოდი, როდესაც ყველა "იეღოველად" აღიქმებოდა ვინც იესოს ქადაგებდა. ჩვემი მიზანიც გაცნობაა, რათა დაახლოვებითი წარმოდგენა შეგიქმნათ ჩვენს სწავლებაზე, რა გვწამს და რის საფუძველზე გვწამს ასე. ვფიქრობ ეს ცხადიც იყო. პირადად მე ბევრი სასარგებლო ცოდნა შევიძინე, რისთვისაც მადლობელი ვარ.




არ არის სწორი. ცხონება მხოლოდ იესო ქრისტეს სახელშია. იოანეს 3:16 - ეს მუხლი ყველასათვის ცნობილია. შემდეგ საქმე 4:12: "სხვაში არავისში არ არსებობს ხსნა, არც არის ცის ქვეშ ხალხისათვის მიცემული სხვა სახელი, რომლითაც გადავრჩებით". აზრი გასაგებია. ერთადერთი მოთხოვნა გადასარჩენად არის იესო სახელის რწმენა. ეფესელთა 2:8-9: "ვინაიდან მადლით ვართ გადარჩენილები, რწმენის მეშვეობით და ეს თქვენგნით კი არ არის არამედ ღვთის ნიჭია, არა საქმეთაგან რათა არავინ დაიკვეხნოს". საქმეები შენს რწმენას უნდა აჩვენებდეს, მაგრამ საქმე არაა გადარჩენის მოთხოვნა. საუკუნო სიცოცხლე და შესაბამისად ნეტარება სახელში კი არ არის, არამედ როგორც წმიდა წერილი ლაპარაკობს, ღმერთის შეცნობაშია, იოანეს 17:3: "ესაა საუკუნო სიცოცხლე რომ გიცობდნენ შენ, ერთადერთ ჭეშმარიტ ღმერთს და მას ვინც მოავლინე - იესო ქრისტეს."
რაც შეეხება ჭეშმარიტ ეკლესიას, ჩვენი შეხედულება ეკლსიის შესახებ უკვე განვათავსე.





უხეშობაში არ ჩამომართვათ და არ მიმაჩნია ეს რიცხვი სარწმუნოდ. სტატისტიკურად აშშ-ში 250 სხვადასხვა რელიგიური ორგანიზაციაა.
ვინც რამეზე გაბრაზდებადა ცალკე ჯგუფს ჩამოაყალიბებს, ყველას პროტესტანტს ვერ დაუძახებთ. თუმცა პროტესტანტული ჯგუფები ცოტა არაა. პირველი ეკლესიური განხეთქილება პროტესტანტებამდე მოხდა, სწავლებიდან გამომდინარე; როგორც ეს მთავარ მიზეზად სახელდება ხოლმე. დაყოფა რეფორმაციამ კიდევ უფრო გააძლიერა. ამაში დაწვრილებას არ ვაპირებ.

უთანხმოება სახარების განმარტებაში - არ არის განხეთქილების მიზეზი. სახარება, როგორც ამას წმიდა წერილი განმარტავს, ყველასათვის თანაბრად გასაგებია. მაგრამ არის სწავლებაში საკითხები, რომლებშიც ვერ თანხმდებიან. მაგალითად კალვინისტები და ლუთერანები ვერ შეთანხმდნენ ზიარების (ლუთერანები ტრანსსუბსტანციონალიზმს აღიარებენ) და ნათლობის საკითხში. ბაბტისტები და ორმოცდაათიანელები ვერ თანხმდებიან სულიწმიდის ნიჭების მოქმდების საკითხში. ეს არ არის დოგამტიკური საკითხები და არ მივიჩნევთ რომ ამაზე გადარჩენა არის დამოკიდებული.

სიმართლე გითხრათ ეს არის საკითხი, რომელიც გულს მწყვეტს. გეთსემანიის ბაღში, შეპყრობის წინ, იესო თავისი მორწმუნეებისათვის ლოცულობდა. ამ ლოცვის დროს სიტყვებს იძახის: "რათა ერთი იყვნენ როგორც ჩვენ ვართ ერთნი". ეკლსიის ისტორია კი სავსეა ამის საწინააღმდეგოდ მიმართული მცდელობებით. მესმის ისიც, რომ დღეს ამდენი ჯგუფის გაერთიანება წარმოუდგენელია.





ზოგადად პროტესტანტული სწავლებით სამი ქრისტიანული დენომინაცია არსებობს: კათოლიციზმი, მართლმადიდებლობა და პროტესტანტიზმი. მონოფოზიტობა აქ არ შედის.




მაგრამ არა ერთადერთ ჭეშმარიტ ეკლესიად. გავიმეორებ.



არის კიდევ მომენტები რომლებიც კომენტარებს საჭიროებენ და მოგვინაბეით შემოგიერთდებით.

პოსტის ავტორი: დათიკო თარიღი: Apr 23 2007, 05:16 PM

Dulos

ანუ, საკმარისია იწამო მხოლოდ მაცხოვარი და ცხონება შესაძლებელი იქნება?
და, მაგალითად, მე რომ ვირწმუნო ქრისტე როგორც ღმერთი, მაგრამ არ მწამდეს ის რომ მას კაცობრივი ბუნებაც აქვს? მაიშინ?

პოსტის ავტორი: Dulos თარიღი: Apr 23 2007, 05:21 PM

ცოტა ვრცელი პასუხი დავწერე რათა მსგავსი კითხვა არ დაბადებულიყო და იოანეს 17:3 მივუთითე: "გიცნობდნენ ერთადერთ ჭეშმარიტ ღმერთს და მას ვინც მოავლინე". თუ იესოს იცნობ, მაშინ გეცოდინება ისიც, რომ იგი არის სრულყოფილი ღმერთი და სრულყოფილი ადამიანი. და თუ არ იცი, მაშინ არ იცნობ მას.

პოსტის ავტორი: დათიკო თარიღი: Apr 23 2007, 06:27 PM

Dulos

გასაგებია, ბატონო, მაგრამ ნუთუ, საკმარისია მხოლოდ ქრისტე იწამო, ხოლო სხვა ათასი ერესი და ცდომილება კი უყურადღებოდ დარჩეს და მაინც ცხონდე? ქრისტესი ეშმაკსაც სწამს. მანაც იცის რომ, ის ღმერთია, მაგრამ ეს მას არ აცხოვნებს
მე ერთ ადამიანს ვიცნობ, რომლსაც სიგიჟემდე უყვარს მაცხოვარი, მაგრამ რეინკარნაციის სწამს.

პოსტის ავტორი: კანონისტი თარიღი: Apr 24 2007, 10:53 AM

Dulos
ჩემ წინა პოსტს რატომ არ პასუხობ??

იქაა საუბარი იმაზე, რომ შეიძლება ქრისტეს არათუ იცნობდე, მისი სახელით ეშმაკებსაც კი განასხამდე, მაგრამ მაინც გარესკნელის ბნელში გაძევების ღირსი გახდე....

ანუ საკმარისია კი მხოლოდ ის, რომ ირწმუნო ქრისტე, როგორც ძე ღვთისა? მაშ რად სწერს საღვთო მოციქული იაკობი, რომ "თვინიერ საქმისა სარწმუნოება მკუდარ არს"-ო??

და ეს საქმე მარტო კეთილის ქმნაა? მაშ 10-დან 4 მცნება რატომ ეხება ღვთისა და ადამიანის ურთიერთობებს (და კაცთა შორის ურთიერთობებს დანარჩენი - 6)? იქნებ იმიტომ, რომ გარდა სიკეთის ქმნისა, საცხონებლად ღვთის მართლად (ანუ ისე როგორც მას სურს) დიდებაცაა საჭირო??

პოსტის ავტორი: გლახა თარიღი: Apr 24 2007, 11:00 AM

დათიკო

მე მგონია შეგნებულად არ გინდა თქვა რომ დულოსი "ეშმაკსაც რომ სწამს" ისეთ რწმენას არ გულისხმობს...

პოსტის ავტორი: კანონისტი თარიღი: Apr 24 2007, 11:01 AM

გლახა
შენც გეხება ეს:
http://church.ge/index.php?s=&showtopic=947&view=findpost&p=77052

პოსტის ავტორი: გლახა თარიღი: Apr 24 2007, 11:35 AM

კანონისტი

ნამდვილად არ მეხება...
ან ეგ რა შუაშია?

კანონისტი
შენ ხომ გჯერა რომ მართლად ადიდებ ღმერთს?
ხო და მორჩა..მთავარია გვჯეროდეს

პოსტის ავტორი: გლახა თარიღი: Apr 24 2007, 12:11 PM

გლახა

ციტატა
დავით მაპატიე, მაგრამ კითხვა მაქვს: დავით მეფეს სთხოვ ჭეშმარიტი გზის დანახვას?


დავით მეფეს კი არა (რომელსაც ეს გზა გავლილი აქვს უკვე) ჩემ მოძღვარსაც კი ვთხოვ ხოლმე ეგერ ჭავჭავაძის 37-ში


ოკ. შენს მოძღვართან იმედია დიალოგი შესდგება ხოლმე..და დავით მეფესთან მიმართებაში როგორ ხდება ხოლმე?

პოსტის ავტორი: კანონისტი თარიღი: Apr 24 2007, 12:27 PM

გლახა

როგორ და როცა მძიმე გადაწყვეტილება მაქვს მისაღები, ლოცვით მივმართავ, რომ დამეხმაროს, ლოცვა აღავლინოს ქრისტე მაცხოვრის წინაშე, რათა სწორად გადავწყვიტო ჩემი პრობლემა

შენ როგორღა ესაუბრები უფალს??

პოსტის ავტორი: გლახა თარიღი: Apr 24 2007, 12:32 PM

კანონისტი

დავით მეფესთან და უფალთან საუბარს ვერ გავაიგივებ ... sorry bro

კანონისტი
და როგორც ვიცით ქრისტე შუამავალია მამაღმერთთან
და დავითი ქრისტესთან არის შუამდგომელი?

პოსტის ავტორი: კანონისტი თარიღი: Apr 24 2007, 12:33 PM

გლახა

ვერ გავიგე რა გინდა....

ამაზე ხომ არის თემა - წმინდანთა შესახებ და მათი შეწევნის თაობაზე. ჰოდა იქ ვისაუბროთ თუ გინდა

ყოველი წმინდა არის ქრისტიანთა მეოხი ღვთის წინაშე. მე დავით მეფეს მაცხონე-თქო არ ვთხოვ....

პოსტის ავტორი: გლახა თარიღი: Apr 24 2007, 12:34 PM

კანონისტი
კაი არ გაბრაზდე
ნუ ავარდები ხოლმე კაცო ..უჰ

პოსტის ავტორი: Dulos თარიღი: Apr 24 2007, 01:49 PM

როგორც ჩანს აშკარად არ გაგვიცნობიერებია რას ნიშნავს ეს გამოთქმა: "იწამო ქრისტე". არ მეგონა სიმართლე გითხრათ, რომ ასე რთული იქნებოდა ამის გაგება. თქვენის ნებართვით გეტყვით რას ნიშნავს ირწმუნო ქრისტე ცემთვის.

უფალი გვამცნობს ლუკას 9:23: "თუ ვინმეს სურს გამომყვეს, უარყოს თავისი თავი, ყოველდღე იტვირთავდეს თავის ჯვარს და მომყვებოდეს". ანუ მოკვდეს საკუთარი თავისათვის და მხოლოდ ჩემთვის იცხოვროსო იმ მომენტიდან, როდესაც გადაწყვეტს ჩემი მიმდევარი, იგივე ქრისტიანი გახდესო.
შემდეგ პავლე მოციქული იტყვის რომ ყოველდღიურად ჯვარს აცვავს საკუთარ თავს. კორინთელთა მიმართ წერილში ასევე პავლე მოციქული გვასწავლის, რომ ძველმა განვლო და ახლა ყოველივე ახალია, ახალი ცხოვრება, ახალი მიზნები, ახალი ქმნილება იესო ქრისტეში და ეს ყოველივე მხოლოს და მხოლოდ მის სადიდებლად - რადგან საკუთარი თავისათვის უკვე მკვდარი ხარ და თუ ცოცხლობ მხოლოდ მისთვის ცოცხლობ - ეს სიტყვებიც მოციქულს ეკუთვნის. თუ მასში არ მოკვდები, მაშინ მკვდრეთით აღდგომის შემდეგ იმედი არ უნდა გქონდეს, რათა მასთან ერთად იყო.

ამაზე ელაპარაკებოდა უფალი ნიკოდემოსს (იოანე 3), რომ თუ არ იშვებოდა იგი ხელახლა, სასუფეველს ვერ იხილავდა. და როგორ ხდება ეს "ხელმეორედ შობა" უკვე მოლედ შევეხე - უარყო საკუთარი თავი.

ამ მუხლებს სხვაგვარად სახარების ანბანს უწოდებენ. რომაელთა 3:23: "ვინაიდან ყველამ შესცოდა და მოკლებულნი არიან ღვთის დიდებას" - ამიტ იწყება ყველაფერი, შენ აცნობიერებ რომ ღმერთის წინაშე ცოდვილი დგეხარ და მისი ღირსი არ ხარ. და ის, რომ ცოდვილი დგეხარ მის წინაშე, ამ შედეგს იწვევს: "ვინაიდან ცოდვის საზღაური სიკვდილია, ხოლო ღვთის მადლი - საუკუნო სიცოცხლე ჩვენს უფალ ქრისტე იესოში" (რომაელთა 6:23). თუ ეს ყველაფერი გააცნობიერე, მაშინ ერთი დაგრჩა: "იმიტომ რომ, თუ შენი ბაგით აღიარებ, რომ იესო უფალია და შენი გულით ირწუნებ, რომ ღმერთმა აღადგინა იგი მკვდრეთით გადარცები. ვინაიდან გულით სწამთ სიმართლე ხოლო ბაგით აღიარებენ გადასარჩენად" (რომაელთა 10:9-10). გასაგებად წერია რას აკეთებენ გადასარჩენად - იმას რაც გულში აქვთ, ბაგეებით აღიარებენ გადასარჩენად. აქ არ არის ჩამოთვლილი სხვა მოთხოვნები იმისათვის, რომ ადამიანმა გადარჩენა მიიღოს და მისი სახელი სიცოცხლის წიგნში ჩაიწეროს.

ამის შემდეგ უნდა წაიკითხო იაკობის და იოანეს წერილები და მიხვდები, როგორი ცხოვრება გმართებს, რათა შენი რწმენა მკვდარი არ იყოს. ვიმეორებ საქმეებით არ იმკვიდრებ გადარჩენას, ეს მადლია ღმერთისაგან, მაგრამ ახლა შენი საქმეები, შენი ცხოვრება უნდა აჩვენებდეს შენს საქმეებს: "რწმენა საქმეთა გარეშე მკვდარია". ამის შესახებ პავლე მოციქული გალატელებს ესაუბრება თუ როგორი ცხორებით მართებს ცხოვრება ქრისტიანს და როგორით არა გალატელთა 5:18-23.

ცხონებისათვის რწმენაა საჭირო, რასაც მადლით ვიღებთ. ხოლო როგორ უნდა აირიდოს ადამიანმა თავი იმისათვის, რომ ცრუსწავლებაში არ ჩავარდე, იმისათვის რათა "არავინ გაგიტაცოს სიბრძნიმოყვარეობითა და ფუჭი ცდუნებებით, კაცთამიერი გადმოცემისა და ამ სოფლის წესისამებრ და არა ქრისტესამებრ"; იმისათვის რათა დედაბრულ ზღაპრებით და ყურისმომაქავებელი სწავლებით არ წარგატყვევოს ვინმემ; იმისათვის რომ ზეციდან ნათლის ანგელოზად გამოცხადებული ბოროტის წინ არ დაეცე და თაყვანი არ სცე; იმისათვის რომ ზეციდან ჩამოტანილი სასწაულმოქმედი ხატით არ მოიხიბლო; ამ ყველაფრისაგან თავის დასაცავად უფლისაგან მოგვეცა წმიდა წერილი, უფლის სიტყვა, ცოცხალი, მოქმედი და ყოველგვარ ორლესულ მახვილზე ბასრი. და რომ ღმერთის სიტყვა არის სწორედ ის, რაც დაგვეხმარება ცრუსწავლებაში არ ჩავარდეთ 118 ფსალმუნი წაიკითხეთ სადაც ბევრია ლაპარაკი ღმერთის სიტყვაზე.

აი ამას ვგულისხმობდი როდესაც ვახსენე "ირწმუნო ქრისტე". აქ შენი პირად ამბიციას და მისწრაფებას ადგილი არა აქვს. უფრო მეტიც საკუთარი თავისათვის მკვდარი ხარ.




ოოო... ეს იგივეა რაც ლენინი ნიკეის მსოფლიო კრებაზე მიღებულ გადაწყვეტილებებს დაუკავშირო...

სად ქრისტეს სიყვარული და სად რეინკარნაცია? იქნებ ინკარნაცია თქვა და ვერ გაიგე?

უფალი გასაგებად ლაპარაკობს: "ვისაც მე უყვარვარ ჩემს სიტყვას იცავს" და არაერთ ადგილას აკავშირებს ამ ორ ცნებას. ასე რომ მან ან რეინკარნაციას უნდა გადახედოს ან თავის სიყვარულს.


უკუნისამდე იცოცხლეთ

დულოსი

პოსტის ავტორი: კანონისტი თარიღი: Apr 24 2007, 02:41 PM

Dulos
რადგან ალექს_ბ-სგან ვერ მოვისმინე, შენგან ველოდები პასუხს ამაზე:
http://church.ge/index.php?s=&showtopic=947&view=findpost&p=77052

"უკვე მოკლედ შევეხე" - საინტერესოდ ჟღერს

მაცხოვარი კიდევ ამ ფრაზას თავადვე განმარტავს შემდეგივე წინადადებაში:
"ჰრქუა მას ნიკოდიმოს: ვითარ ჴელ-ეწიფების კაცსა ბერსა შობად? ნუუკუე შესაძლებელ არს მუცელსა დედისა თჳსისასა შესლვად მეორედ და შობად? მიუგო იესუ და ჰრქუა მას: ამენ, ამენ გეტყჳ შენ: უკუეთუ ვინმე არა იშვეს წყლისაგან და სულისა, ვერ ჴელ-ეწიფების შესლვად სასუფეველსა ღმრთისასა." (ინ. 3; 4-5)

ანუ მეორედ შობა საკუთარი თავის უარყოფა არ არის. იგი ქრისტესმიერი ნათლობაა, თავის უარყოფა მხოლოდ სავალდებულო, თუმცაღა არასაკმარისი პირობაა საიმისოდ, რომ ქრისტეს შეუდგე

პოსტის ავტორი: Dulos თარიღი: Apr 24 2007, 03:02 PM

მიხარია, რომ გაგამხარულა ჩემმა ფრაზამ. თუმცა სასაცილო აქ რა არის მე ვერ გავიგე. მთავარია რომ შენ გაიგე და გამხიარულდი.




მართალი გითხრათ არც კი მესმის რაზე მეკამათებით. გმადლობთ და მაპატიეთ თუ ჩემი პოსტიდან ამის საპირისპირო დაინახეთ. თუმცა ეჭვი მეპარება. თუ ხელახლა შობილი არა ხარ, ვის უნდა გაჰყვე ან სად უნდა გაჰყვე? ეს ნათელზე ნათელია.

ვფიქრობ რომ საკუთარი თავის უარყოფა გვესმის რას ნიშნავს. საკუთარ თავზე უარს იმისათვის იძახი, რომ ქრისტეს დაემორჩილო და მისი ნება არასრულო. საკუთარზე თქვა უარი მისი გულისათვის ვინც შენი მხსენელი და უფალია. ეს ხელახალ შობას მოსდევს და ყოველდღიურად უნდა ხდებოდეს, როგორც ამას პავლე მოციქული იძახის.




ეს რას ნიშნავს თქვენ თუ გესმით?

პოსტის ავტორი: კანონისტი თარიღი: Apr 24 2007, 05:02 PM

Dulos

მე სხვა რამეს ვამბობ

მარტო თავის უარყოფა ქრისტეს გულისთვის არ არის საკმარისი იმისთვის, რომ ქრისტეს შეუდგე. უნდა მოინათლო. თუ შენც ამ აზრზე ხარ, ძალიან კარგი, ერთ აზრზე ვყოფილვარ


მესმის

პოსტის ავტორი: Dulos თარიღი: Apr 24 2007, 05:46 PM

ძალიან კარგი.

ხომ არ გაგვიზიარებდით?

პოსტის ავტორი: კანონისტი თარიღი: Apr 24 2007, 05:51 PM

Dulos

ამაზე რომ გამცემ პასუხს:
http://church.ge/index.php?s=&showtopic=947&view=findpost&p=77052

მერე

პოსტის ავტორი: Dulos თარიღი: Apr 24 2007, 06:33 PM

რა თქმა უნდა მეც მაგ აზრზე ვარ. ყველაფერში დაგეთანხმები რასაც წმიდა წერილიდან მომიყვან. აბა კრიტიკის სულით კი არ ავრ შეპყრობილი???

პოსტის ავტორი: კანონისტი თარიღი: Apr 25 2007, 11:01 AM

Dulos

გაიხარე, ძალიან კარგი

ველოდები აბა შენ პასუხს ზემოთ მითითებულ კითხვაზე

პოსტის ავტორი: alex_b თარიღი: Apr 25 2007, 03:16 PM

სალამი ფორუმელებო.
მე გაგცემ პასუხს აუცილებლად
ამ კონკრეტულ შემთხვევაში, იესოს იმის თქმა კი არ უნდოდა, რომ იესოს სახელით ეშმაკების განდევნა იქნება სიცრუის ნიშანი. მაშინ არ იტყოდა ქრისტიანებზე "ჩემი სახელით ეშმაკებს განდევნიან" (მარკ.16:16) აქ ქრისტე საუბრობდა ურჯულოებაზე.
ანუ შესაძლებელია ადამიანი სასწაულებს ახდენდეს ქრისტეს სახელით, ეშმაკებს დევნიდეს და ძლიერად ქადაგებდეს, მაგრამ მისი ფარული ცხოვრება არ შეესაბამებოდეს ქრისტიანული ზნეობის ნორმებს. პავლეც ამბობს: "ამიტომ ვთრგუნავ და ვიმონებ ჩემს სხეულს, რათა სხვებს რომ ვუქადაგებ თვითონ უღირსი არ დავრჩე".

რაც შეეხება ნათლობას, გეტყვი, რომ ნათლობა არ გადაარჩენს ადამიანს.
ხოლო რაც შეეხება გადარჩენას, შეგიძლია რომაელთა მიმართ წერილში ნახო სიტყვები : "თუ შენი ბაგით აღიარებ, რომ იესო უფალია, და შენი გულით ირწმუნებ, რომ ღმერთმა აღადგინა იგი მკვდრეთით - გადარჩები."

პოსტის ავტორი: კანონისტი თარიღი: Apr 25 2007, 03:24 PM

alex_b

გასაგებია. ქადაგებას ცოდნა სჭირდება, ფარისევლებიც ქადაგებდნენ, მაგრამ



ამას ხომ სულიერი ძალა სჭირდება? ძალა, რომელსაც ქრისტე ღმერთი თავად ანიჭებს ადამიანს. განა ურჯულო შეიძლება ეშმაკს განდევნიდეს, როცა თავადვეა ეშმაკის მსახური??


???

ხოლო მე უფალი მეუბნება, რომ ვინც წყლისაგან არ იშვება, იგი ვერ გადარჩება

მე ვუჯერებ უფლის სიტყვას

პოსტის ავტორი: lado s თარიღი: Apr 25 2007, 04:44 PM

ბატონო ალექს, თუ შეიძლება ცოტა დაწვრილებით განგვიმარტე, როგორ გესმის პავლე მოციქულის ეს ციტატა, და საერთოდ საინტერესოა პროტესტანტებს ცხონება როგორ წარმოუდგენიათ, ნათლობა და სხვა საიდუმლოები აუცილებელი არ არის? ან რა როლს ანიჭებთ მოღვაწეობას, ვნებებთან ბრძოლას, ბოროტ სულთა მზაკვრობასთან ბრძოლას, სულის განწმენდას, ან მცნებებს როგორ უყურებთ? სახარება, ეჭვი არ შეგეპაროთ ჩვენც გვაქვს წაკითხული, და არა ერთხელ, უფრო საინტერესოა ამ შემთხვევაში თქვენი წარმოდგენა ქრისტიანულ ცხოვრებასა და ცხონებაზე, თქვენეული გაგება სახარებისა.

რაც შეეხება შენი და ბატონი დულოსის პოსტებს, ველოდები, მგონი კიდევ უნდა დაწეროს და მერე ერთად გიპასუხებთ, მიჭირს ნაწილ-ნაწილ წერა, ერთად უფრო მიადვილდება.

პოსტის ავტორი: alex_b თარიღი: Apr 26 2007, 04:53 PM

მერე უფალი იმას არ გეუბნება, რას ნიშნავს წყლით შობა?

ლადო

მოგახსენებთ.
მოკლეთ ადამიანი იყო ცოდვებში ჩაფლული და იმსახურებდა სასჯელად მარადიულ სატანჯველს.
ღმერთმა გადმოხედა და გადაწყვიტა ეხსნა.
მან გამოგზავნა თავისი ძე, რომელმაც საკუთარ თავზე აიღო ყველა ადამიანის ცოდვები და დაისაჯა მათ გამო.
მაგრამ ეს განხორციელდება, მხოლოდ იმ ადამიანებზე, ვინც რწმენით მიიღებენ ამ მსხვერპლს, და ბაგით გამოთქვამენ ამას.
ამის შემდგომ, ადამიანი ინათლება თავისი რწმენის გამოსახატავად.

რწმენა წააგავს ხეს, რომელსაც აქვს ფოთლები (საქმეები) და ნაყოფი (ცხონება)
არ იფიქროდ, რომ ჩვენ გადარჩენა თავაშვებულობაშიც გვწამს, მაგრამ:
საქმე რწმენისაგან და არა რწმენა საქმისაგან.

პოსტის ავტორი: Dulos თარიღი: Apr 27 2007, 12:43 PM

რა რწმენაც უნდა გააჩნდეს ადამიანს ღმერთის მიმართ (გადარჩენის მიღების შემთხვევაში) და რწმენა, რომელიც ბოროტ ანგელოხებს აქვთ ერთმანეთთან დაყენება არანაირად არ შეიძლება. ეს ბიბლიის უცოდინრობაა.

სხვადასხვა რწმენა არსებობს, რაზეც ბიბლია გვასწავლის. განკურნების რწმენა, იგივე 1 კორინთელთა 12 თავში ვკითხულობთ რწმენის ნიჭის შესახებ ა.შ.

ეშმაკს და მის ბოროტ ანგელოზებს ღმერთის არსებობის სწამთ. იაკობი მიუთითებს კიდეც ამას, რომ გწამდეს მისი არსებობა არ არის საკმარისი. შენი ცხოვრება უნდა აჩვენებდეს მის რწმენას. წინააღმდეგ შემთხვევაში გამოდის რომ პავლეს და იაკობის თეოლოგია ერთამნეთს ეწინააღმდეგება, რაც შეუძლებელია. თუ მათ სწავლებას შევაჯამებთ რწმენასა და საქმეების შესახებ, შეგვეძლება გავაკეთოთ დასკვნა: მართალი რწმენით იცოცხლებს, და რწმენა საქმეების გარეშე მკვდარია.

პოსტის ავტორი: matebichi თარიღი: Apr 27 2007, 03:09 PM

სხვადასხვაა იწამო ქისტე და იწამო ქრისტესი.
ქრისტე ყველას წამს(ქრისტიანებს ვგულისხმობ, ყველას რა სექტიანად) ხოლო იწამო ქრისტეს ეს ნიშნავს რომ გააკეთო ის რასაც თვითონ აკეტებდა და გვეუბნებოდა(ახლა სითყვაში შეგიძლიათ არ გამომეკიდოთ ქრისტე რასაც აკეთებდა იმას ვინ იზამსო, გასაგები გაიგებს)

პოსტის ავტორი: Dulos თარიღი: Apr 27 2007, 03:38 PM

ალბათ მართალი ბრძანდებით. ეს თუ ჩემს პოსტზე არის პასუხი, მაშინ თუ ჩემს ნაწერს კიდევ წაიკითხავთ ცოტა მეტი ყურადღებით აღმოაჩენთ, რომ მე სულ სხვა რამეს ვამბობ და ერთმანეთისაგან განვასხვავებ ეშმაკის რწმენას და იმ რწმენას, რომელიც ყველა ქრისტიანს უნდა ჰქონდეს ღმერთისადმი. რწმენაზე ღმერთის სიტყვაში ძალიან ბევრია ლაპარაკი (მხოლოდ ებრაელთა მე-11 თავი რად ღირს?!) და განსხვავების დანახვა არ არის ძნელი.




სიტყვაში გამოკიდება რა ბრძანებაა. უფრო მეტსაც გეტყვით, იესომ თქვა ჩემი მორწმუნე ჩემზე მეტ საქმეებს გააკეთებს, იმიტომ რომ მე მამასთან მივდივარო.

პოსტის ავტორი: ilia_7 თარიღი: Apr 28 2007, 09:49 AM

ეპისტოლე აღმოსავლეთის კათოლიკე ეკლესიათა პატრიარქებისა
მართლმადიდებლური რწმენის შესახებ.
ამონარიდი:

და თუკი ზოგ-ზოგნი წმიდა ხატებისადმი თაყვანისცემის გამო გვაბრალებენ კერპთაყვანისმცემლობას, ჩვენ ამგვარ ბრალდებას ვუწოდებთ უსაფუძვლოს და უმართებულოს, ვინაიდან ჩვენ სხვას არავის ვემსახურებით გარდა მხოლოისა ღმერთისა, რომელიც ერთადერთია სამებაში. წმინდანთ პატივსვცემთ ორკეც: პირველ რიგში - ღმრთისადმი მიმართებით, რამეთუ სწორედ მის (ღმრთის) გამო შევნატრით წმინდანთ, მეორედ - საკუთრივ წმინდანებისადმი მიმართებით, რამდენადაც ისინი არიან ღვთის ცხოველი ხატტნი. ამასთანავე, პატივსვცემთ რა წმინდანთ, ვითარცა ღვთის მონებს, ამის შესაბამისად ვეთაყვანებით წმინდა ხატებს. ხატთაყვანი დაკავშირებულია პირველსახესთან, ვინც თაყვანსსცემს ხატს, სწორედ ამ ხატის მეშვეობით სცემს თაყვანს პირველსახეს. ასე რომ, ყოვლად დაუშვებელია ხატთაყვანი გავმიჯნოთ იმისადმი თაყვანისცემისაგან, ვინც მასზეა გამოსახული - ისინი ჰგიებენ ერთობით ანუ ამგვარად: პატივი, რომელსაც მიაგებენ მეფის დესპანს, განუყოფელია დიდებისაგან, თავად ხელმწიფეს რომ აღუვლენენ.

ბიბლიის ის მონაკვეთები, რითაც ჩვენი მოწინააღმდეგენი თავიანთ ცდომილებათა დასაბუთებას ლამობენ, მათთვის არცთუ ისე ხელსაყრელია, როგორც ფიქრობენ. პირიქით - სავსებით ეთანხმებიან ჩვენს აზრს, ვინაიდან: როდესაც ვეცნობით საღმრთო წერილს, ჩვენ განვიცდით დროს, სახეს, მაგალიტებსა და მიზეზებს. ამიტომაც, მართალია, ვკითხულობთ, რომ ერთი და იგივე ღმერთი გარკვეულ ალაგას ამბობს: არა ჰქმნე თავისა შენისა კერპი, არცა ყოვლადვე მსგავსი, არცა თაყვანისცე მათ და არც მსახურებდე მათ, სხვაგან კი ბრძანებს ქერუბიმების შექმნას და ჩვენც, ამასთანავე, ვხედავთ ტაძრებში კუროებსა და ლომების გამოსახულებებს, მაგრამ ყოველივე ამას არ აღვიქვამთ ისე, როგორც ცრუმორწმუნეები (რამეთუ ცრუმორწმუნეობა არ არის რწმენა), არამედ, როგორც ვთქვით, დროისა და სხვა გარემოებათა შესაბამისად, ვაღწევთ მართებულ შემეცნებას. სიტყვები: არა ქმნა თავისა შენისა კერპი და არცა ყოველივე მსგავსი, ჩვენი თვალსაზრისით, იმასვე აღნიშნავს, რასაც სიტყვები: არა თაყვანისცე უცხო ღმერთებს, ნუ ემსახურები კერპებს. ამრიგად, წეს-ჩვეულება წმიდა ხატთადმი თაყვანებისა, რომელიც უპყრია ეკლესიას მოციქულთა დროიდან, და მსახურება, მხოლოსა ღმერთსა რომ შეჰფერის, ჰგიებს განუხრელად. თანაც, ღმერთი წინააღმდეგობაში როდია საკუთარ სიტყვებთან. და ჩვენი მოწინააღმდეგეები თუმცა იმოწმებენ წმინდა მამებს, რომლებიც თითქოს ამბობენ: უმართებულოაო ხატებისადმი თაყვანისცემა, სინამდვილეში კი სწორედ ისინი - წმიდა კაცნი - ჩვენ მეტად გვიმართავენ ხელს, ვინაიდან თავიანთი სიტყვისგებებში წინაღუდგებიან მათ, რომლებიც წმიდა ხატებს მიაგებსნ ღვთის სადარ თაყვანს, ანდა ჰკიდებენ ტაძრებში თავიანთი მიცვალებული ნათესავების გამოსახულებებს. ამგვარ თაყვანისმცემლებს ანათემაქმნილყოფენ, მაგრამ როდი გმობენ მართებულ პატივგებას წმინდანებისა თუ წმიდა ხატებისადმი, პატიოსანი ჯვრისადმი და ყოველივე ზემოჩამოთვლილთადმი. და რომ წმიდა ხატები ტაძრებში თვით მოციქულთა დროიდან არსებობენ და მორწმუნენი თაყვანსსცემდნენ მათ, დიახაც მრავალი ფაქტით დასტურდება. მათ შორის თვით მე-7 მსოფლიო კრება არცხვინებს ერეტიკულ ლიზღობას.

სწორედ ეს კრება შთაგვაგონებს ყველაზე ცხადად, თუ როგორ უნდა ვცემდეთ თაყვანს წმიდა ხატებს. სწორედ იგი შეაჩვენებს და განკვეთს მათ, რომლებიც მიაგებენ ხატებს ღვთის დარ პატივს და მათაც, რომლებიც მართლმადიდებლურ ხატთაყვანს უწოდებენ კერპთმსახურებას. ამის გამო ჩვენს ანათემაქმნილვყოფთ მათ, რომლებიც ან წმინდანს, ან ანგელოზს, ან ხატს, ან ჯვარს, ან პატიოსან ჭურჭელს, ან სახარებას, ანდა ყოველს, რაოდენი არს ცათა შინა ზე და რაოდენი არს ქვეყანასა ზედა და ზღვათა შინა ქვე, მიაგებენ იმგვარ პატივს, როგორიც მართებს მხოლოსა ერთარსებასამება ღმერთსა. ასევე შევაჩვენებთ მათ, რომლებიც ხატთადმი თაყვანისცემას ხატმსახურებას უწოდებენ. ამიტომაც არა თაყვანისსცემენ მათ და არცა პატივდებენ ჯვარსა და წმინდანებსა ისე, როგორც გვამცნობს ეკლესია.

როგორც აღვნიშნეთ, წმინდანებსა და წმიდა ხატებს თაყვანსა ვცემთ და გამოვსახავთ შესამკობლად ტაძართა, რათა გაუმართონ ხელი უწიგნურებს წიგნის მაგიერ, ჰყონ მიმბაძველნი წმინდანთა სათნოებათა, მომხსენებელნი მათი, შეეწიონ განსადიდებლად სიყვარულისა, განამხნეონ მარადის მოსახმობელად უფალისა, ვით მეუფისა და მამისა, და წმინდანებისა, როგორც ღვთის მონა-მსახურთა, ჩვენდა შემწეთა და შუამდგომელთა

პოსტის ავტორი: Dulos თარიღი: May 2 2007, 01:29 PM

მინდა გაგიზიაროთ ჩემი დამოკიდებულება ამ ადგილთან.
ეს ადგილი უნიკალური და დამაფიქრებელია ყველა ქრისტიანისათვის.
შევეცდები, რომ თავად იესო ქრისტეს სიტყვებიდან დაგანახოთ თუ ვის გულისხმობს უფალი იმ ხალხში, ვინც ასეოდენ საშინელი პასუხი მიიღო.

ადამიანები რომლებზეც აქ იესო ლაპარაკობს იმედოვნებენ გადარჩენის მიღებას იესო ქრისტეს მხოლოდ სიტყვით აღიარებით. შევთანხმდეთ ერთ საკითხზე, რომ აქ პრობლემა არა სასწაულების მოხდენაში ან წინასწარმეტყველებაშია, ანდაც აღიარებაში, არამედ თავად ამ ადამიანებში ვისაც მათთვის ასეთი მოულოდნელი პასუხი გასცა იესომ.

ჩვენი საბოლოო ხვედრი არ არის დამოკიდებული იმაზე, თუ რას ვეტყვით იმ დღეს უფალს ან რას ვეუბნევით დღეს, არამედ დამოკიდებულია ჩვენს საქმეებზე: ვასრულებთ თუ არა იმას რასაც ბაგით ვიძახით? თან სდევს თუ არა ჩვენს სიტყვიერ აღიარებას უფლისადმი ზნეობრივი მორჩილება?

სიტყვიერი აღიარება მნიშვბელოვანია. პავლე მოციქულის გვასწავლის, რომ სიტყვები უნდა აღიარო ბაგით და გწამდეს მთელი გულით (რომ.10:9-10). ასევე პავლე მოციქული გვასწავლის, რომ შეუძლებელია იესოს უწოდო უფალი სულიწმიდის გარეშე (1კორ.12:3). აქედან გამომდინარე შეგვიძლია იმ ხალხის სურათი შევიქმნათ ვისაც იესოს გულისხმობს აქ. ისინი გადარჩენილი ადამიანები იყვნენ, ვინაიდან იესოს უწოდებენ: "უფალო! უფალო!". მათ საჯარო მსახურებაში სსწაულები ხდებოდა. და ბოლოს - მათ იმედი ჰქონდათ, რომ ცათა სასუფეველი დაიმკვიდრეს. ეს ყველაფაერი საკმარისი არ აღმოჩნდა იმისათვის, რომ მათთვის სასუფევლის კარი გაღებულიყო.

მივყვეთ იესოს სიტყვებს და პასუხსაც კიდევ უფრო ნათლად დავინახავთ.

ეს ხალხი იესოს ქრისტეს სახელს იყენებდნენ და ახსენებდნენ, მაგრამ იესოსთვის მათი სახელი უცნობი იყო. შეიძლება ადამიანს ქრისტიანი ეწოდოს მხოლოდ და ამით შემოისაზღვროს. ქრისტიანობა გაცილებით უფრო დიდი რამ არის ვიდრე უბრალოდ ეკლესიაში სიარული. ხე ნაყოფით შეიცნობა.

იესომ უარყო ეს ხალხი იმიტომ, რომ მათი აღიარება იყო მხოლოდ სიტყიერი მაგრამ არა მორალური. ეს აღიარება ეკუთვნოდა მათ ბაგეს, მაგრამ არა გულს. (სწორი შედარება იქნება თუ იესოს დროინდელ ფარისევლებს ვახსენებთ).

ყველაზე მთავარი რის თქმაც მინდოდა და რაც იყო ამ ხალხის პრობლემა: ისინი იესოს უფალს უწოდებდნენ მაგრამ არ ემორჩილებოდნენ მის უფლობას. ლუკას სახარებაში მსგავს ადგილს ვხვდებით"რატომ მიწოდებთ უფალო უფალო! და იმას კი არ აკეთებთ, რასაც გეუბნებით?" (ლუკა 6:46). არსებობს უდიდესი განსხვავება აქ მოყვანილ ორ სიტყვას შორის: "მიწოდებთ" და "აკეთებთ". პირველი შენი ბაგით ხორციელდება, ხოლო მეორე შენი ყოველდღიური ცხოვრებიდან ჩანს.
საკმარისი არაა იესოთან მიხვიდე, უფალი უწოდო, სასწაულიც კი მოხდეს შენი მეშვეობით და ცათა სასუფევლის დამკვიდრებაზე პრეტენზია გაგაჩნდეს. თუ შენი ყოველდღიური ცხოვრებისეული საქმეები ბოროტია, არანაირი სარგებლობა არა აქვს შენს სიტყვებს. ილაპარაკე რამდენიც გინდა. პავლე მოციქული ტიმოთეს ასწავლის: "...განუდგეს უსამართლობას ყველა, ვინც აღიარებს უფლის სახელს" (2ტიმოთე 2:19).

როგორც ვხედავთ სახელებს დიდი მნიშვნელობა არა აქვს. იმ ხალხთა რიცხვში კათოლიკეც შეიძლება იყოს, მართლმადიდებელიც და პროტესტანტიც მიუხედავად დენომინაციისა. ვკითხოთ ჩვენს თავს: იესოს უფალს ვუწოდებთ და ამის შემდეგ არის კი იგი ჩვენი ცხოვრების უფალი? არის კი ჩვენი ცხოვრება დამორჩილებელი მის სიტყვას? თავს ნუ ინუგეშებ ნურანაირი ეკლესიის მრევლობის მიკუთვნებით!!! თუ არ ასრულებ ღმერთის სიტყვას ყოველდღიურ ცხოვრებაში და უმორჩილებ საკუთარ თავს მის ნებას, განგაშს შემოჰკარი სანამ დროა!!!
თუ არ არის ეს მაგალითი გავიხსენოთ და სანამ შეცვლა შეიძლება რამის, გონს მოვეგოთ.


უფალი დაგვეხმაროს ყველას კათოლიკესაც, მართლმადიდებელსაც და პროტესტანტსაც


უკუნისამდე იცოცხლეთ

პოსტის ავტორი: lado s თარიღი: May 2 2007, 11:52 PM

რას ნიშნავს „ცხონება ეკლესიაშია“? ამ შეკითხვას პასუხობს წმ. თეოფანე დაყუდებული: „ცხონებისათვის მადლია საჭირო; სად მიიღებ მას ეკლესიის გარეთ? მადლი მოგვეცემა წმიდა საიდუმლოებების მეშვეობით, ხოლო ისინი წმიდა ეკლესიაშია. საიდუმლოთა შესასრულებლად საჭიროა სამღვდელოება; ჭეშმარიტი სამღვდელოება კი მხოლოდ ეკლესიაშია. გამოდის, რომ ვინც ეკლესიის გარეშეა, მას არც სამღვდელოება გააჩნია, არც საიდუმლოებები და არც მადლი“. მაგრამ რადგან პროტესტანტები წმინდანებს ნდობით ვერ უყურებენ, სახარებას მივმართოთ; ნამდვილად ღირს ცხონების საკითხი ყურადღების შესაჩერებლად.
სახარებისეულ ცხრა ნეტარებას თუკი დავაკვირდებით, ვნახავთ, რომ აქ საუბარია სწორედ იმაზე, თუ როგორი ადამიანი ცხონდება – ანუ ის, ვინც არის ჭეშმარიტად მდაბალი, მშვიდი, გულით წმინდა... მაგრამ ასეთი რომ გახდე, საჭიროა ღვთის მადლი და პიროვნული თავგანწირვა მცნებების აღსრულებისთვის. ამასთანავე სახარება გვასწავლის, რომ სიცრუის მამა ეშმაკია, ანუ ყველა ცრუმოძღვრების მიმდევარი მასთან ხდება სულიერად დაკავშირებული, ხოლო ღმერთი ეძიებს ისეთ თაყვანისმცემლებს, რომლებიც თაყვანს სცემენ მას „სულითა და ჭეშმარიტებით“. ამიტომაც ასეთი თაყვანისმცემელნი – მართლმადიდებელნი, ანუ ჭეშმარიტებით მადიდებელნი და თაყვანისმცემელნი შეადგენენ უფლის ერს ანუ ეკლესიას, რომლის თავი თვითონ უფალია; ამ ეკლესიას მიანიჭა მან სამღვდელოება, საიდუმლოებები, მადლი და ცხონება. ასე რომ, ცხადია, „ცხონება ქრისტეშია“, მაგრამ ქრისტესთან მისასვლელად გვჭირდება ჭეშმარიტი რწმენა, ეკლესია, სამღვდელოება, მადლი, ბრძოლა ქრისტეს მცნებებისათვის. სახარება გვეუბნება, რომ სასუფეველი ცათა იიძულების, ანუ ჩვენი ცხოვრება ბრძოლაა სასუფევლისათვის, ამ ბრძოლაში კი გვეხმარება უფალი და მისი ეკლესია – მადლით, სწავლებით, ცოცხალი მაგალითებით...
ამასთანავე აღსანიშნავია ერთი საკითხი. პროტესტანტები ამბობენ, რომ განყოფები ჯერ კიდევ პროტესტანტობამდე დაიწყო. ეს ფაქტია, მაგრამ განსხვავება იმაშია, რომ ჩვენთან განყოფა გამართლებულია მხოლოდ მაშინ, როდესაც ხდება სარწმუნოების შეცვლა, ანუ როცა რაღაც ნაწილში სულიერი სიცრუე მკვიდრდება და პროცესი განუკურნებელი ხდება. ეკლესია ასეთ მკვდარ ნაწილს მოიკვეთავს. პროტესტანტები კი ამბობენ, რომ ისინი უმნიშვნელო მიზეზებით იყოფიან, ანუ ისეთი მიზეზებით, რომლებიც, მათივე თქმით, საფრთხეს არ უქმნის სარწმუნოების სიწმინდეს და ცხონებას. ეს სულისკვეთება, მგონი თვითონაც ხვდებიან, აშკარად ეწინააღმდეგება სახარებას: „რაჲთა იყვნენ ერთ, ვითარცა ჩუენ ერთ ვართ“.



ცხადია, უფალს მრავალნი სთხოვენ „სვლად გზათა სიმართლისათა“, მათ შორის – მართლმადიდებლები, პროტესტანტები, კათოლიკები, მონოფიზიტები... და რა გამოდის? ხომ არ შეიძლება უფალი ურთიერთგამომრიცხავ სწავლებებს უგზავნიდეს ადამიანებს. საქმე ის არის, რომ ხშირად ჩვენი ბაგეები და გონება ერთს ითხოვს, გული კი სხვას... ანუ ალბათ ძნელი მოსაძებნი იქნება კაცი, რომელსაც ცხონება არ უნდა, მაგრამ მთელი გულით რამდენს უნდა? „შეიყუარო უფალი ღმერთი შენი ყოვლითა გულითა შენითა და ყოვლითა სულითა შენითა და ყოვლითა გონებითა შენითა. ესე არს დიდი და პირველი მცნებაჲ“.




ბიბლია, როგორც წერილობითი ძეგლი, შეიქმნა ისტორიაში და თვითონ ბიბლიაში გადმოცემულია ისტორია, როგორც ძველი აღთქმის ეკლესიის, ასევე ახალი აღთქმის ეკლესიის პირველი პერიოდის. და ის წიგნები, რითიც ჩვენ ვსარგებლობთ, ისტორიის მანძილზე იწერებოდა, ითარგმნებოდა, გადაიწერებოდა. და სხვათა შორის ბიბლიამ ჩვენამდე ამ სახით რომ მოაღწია, წმინდა მამებს დიდი წვლილი მიუძღვით, მათ, სული წმიდის შთაგონებით, დააკანონეს ახალი აღთქმის კრებული, ისინი ავრცელებდნენ, თარგმნიდნენ, ინახავდნენ და ხშირად სისხლსაც ღვრიდნენ ხელნაწერების დასაცავად.
მართლმადიდებლების რწმენა, უეჭველია, პირველ რიგში ბიბლიაზეა დაფუძნებული, მაგრამ პროტესტანტებისგან განსხვავებით, ჩვენ ბიბლიას არ ვუპირისპირებთ ეკლესიას, არ განვიხილავთ ცალკე, ეკლესიისგან დამოუკიდებლად, არამედ ეკლესიის ნაწილად აღვიქვამთ მას, და საკუთარ გონებასთან შედარებით უპირატესობას ვანიჭებთ ეკლესიის მიერ მიღებულ განმარტებას, რადგან „ვისთვისაც ეკლესია დედა არ არის, მისთვის არც ღმერთია მამა“ (წმ. კვიპრიანე კართაგენელი). თუკი გვწამს, რომ ეკლესიაში სული წმიდა მუდამ მოქმედებს, მაშ ცხადია, რომ იგი განაბრძნოს ბიბლიის განმმარტებლებელ წმინდანებს ყველა საუკუნეში. და თუკი სიმდაბლითა და სიყვარულით ჩავუღრმავდებით ბიბლიას, ცხადად დავინახავთ, რომ მართლმადიდებლობა მას არაფერში ეწინააღმდეგება. ვნახავთ მასში სიწმინდის პატივისცემასაც, წმინდა სიმბოლოებსაც, წმინდანების მოხმობასაც, სამღვდელოებასაც, ეკლესიასაც და საიდუმლოებებსაც...




გააჩნია რას ვიგულისხმებთ რწმენაში. მართლმადიდებლობა არ ასწავლის (როგორც პროტესტანტებს ჰგონიათ), რომ ადამიანი საქმეებით ცხონდება, ეს კათოლიკური სწავლებაა. ადამიანი ცხონდება რწმენით, მაგრამ არა უბრალო, ზედაპირული, არამედ ცოცხალი რწმენით, და ამ ცოცხალი რწმენის მოსაპოვებლად საჭიროა დიდი ბრძოლა, დიდი თავგანწირვა. ეს შეიძლება ერთ დღეშიც აღსრულდეს (მაგ. მოწამეები), მაგრამ უმეტესად წლებია საჭირო ამის მოსაპოვებლად, – სინანული, სიყვარული, მოთმინება და „რომელმან დაითმინოს სრულიად, იგი ცხონდეს“.
საინტერესოა, რას ფიქრობენ პროტესტანტები სახარების ამ სიტყვებზე: „ხოლო სასწაული მორწმუნეთა მათ ესე შეუდგეს: სახელითა ჩემითა ეშმაკთა განასხმიდენ, ენათა ახალთა იტყოდიან, გუელთა შეიპყრობდენ; დაღათუ სასიკუდინე რაჲმე სუან, არარაჲ ავნოს მათ; სნეულთა ზედა ხელსა დასდებდენ, და განცოცხლდებოდიან“.

ფორუმელი პროტესტანტები რატომღაც არაფერს წერენ თავისი განშტოების ისტორიაზე, როდიდან არსებობს, სად ჩაისახა და ვინ იყვნენ პირველები, ვინც გამოეყო სხვა პროტრსტანტებს, რა იყო მიზეზი, რამდენნი არიან მსოფლიოში და რამდენნი საქართველოში, რომელ საიდუმლოს ცნობენ, ვინ არის მათი უმაღლესი ლიდერი თუ იერარქი... არადა მგონი საინტერესოა. ამბობენ აქ იმიტომ შემოვედით, რომ თავი გაგაცნოთო და რაღაც მგონი უფრო ჩვენი სარწმუნოების კრიტიკით არიან დაკავებული...

პოსტის ავტორი: მეხელი თარიღი: May 3 2007, 12:20 PM

Dulos, როგორ უთავსდება ერთმანეთს შენი ტექსტიდან ამ ორ ამონარიდში გამოთქმული აზრები? ამ კითხვას მე ყოველგვარი ირონიის გარეშე ვსვამ, რადგან ეკლესიის ისტორია და თითოეული ჩვენგანის ცხოვრებაც ძალიან კარგად მოწმობს იმაზე, თუ როგორ განსხვავდება ერთმანეთისაგან სიტყვა და საქმე.

ვეცდები ჩემი აზრი გამოვთქვა, რაც წმინდა მამებისა და მართლმადიდებელი საეკლესიო გადმოცემის შესწავლისას ჩამომიყალიბდა.

სიტყვა ანუ რწმენის დოგმატები შეიძლება შევადაროთ საგზაო ნიშნებს. მისთვის, ვინცა აპირებს გზაზე სიარულს, მათ სასიცოცხლო მნიშვნელობა აქვს, ხოლო ვინც არა, მათთვის ის სრულებით გაუგებარი და უსარგებლოა. გზა კი თავად უფალია, როგორც ამბობს: "მე ვარ გზა", და იგი "საუკუნო ცხოვრებისაკენ" მიგვიძღვის, მეორე მხრივ, სიტყვებიც უფლიდან მოდის, რადგან იგი არის დასაბამისეული სიტყვა (შდრ. იოან. 1, 1) და ღვთის ნებას გვაუწყებს, გზა რომ არ აგვებნეს და მართლა ღმერთთან მივიდეთ, და არა "უცხოსთან".

პოსტის ავტორი: Dulos თარიღი: May 3 2007, 12:58 PM

მომიტევეთ, მაგრამ არ მესმის თქვენი კითხვა რაში მდგპმარეობს. იქნებ დამიკონკრეტოთ პასუხი რომ გამიადვილდეს.

მადლობთ

პოსტის ავტორი: მეხელი თარიღი: May 3 2007, 03:20 PM

Dulos, მე ვგულისხმობდი იმას, რომ თქვენი ტექსტიდან ჩემს მიერ გაკეთებულ ამონარიდში პავლე მოციქულს ნაჩვენები აქვს სახელობითი აღიარების მნიშვნელობა, თანაც იმდენად მნიშვნელოვნად მიიჩნევს ამას, რომ მას სულიწმინდის მადლის მოქმედებას უკავშირებს. მეორე მხრივ, ცოტა ქვემოთ თქვენვე აცხადებთ, რომ "სახელებს დიდი მნიშვნელობა არა აქვს". კითხვა მდგომარეობდა იმაში, თუ როგორ უნდა მოგვერიგებია ერთმანეთთან ეს ორი ურთიერთსაწინააღმდეგო მტკიცება; ანუ ერთი მხრივ, სიტყვით აღიარება და ამდენად კონფესიურობა (თვითონ სიტყვაც ხომ აღსარებას ნიშნავს), ხოლო მეორე მხრივ, ზნეობრივი საქციელი, რისთვისაც არანაირ კონფესიურ და სარწმუნოებრივ საზღვრებს მნიშვნელობა არა აქვს.

პოსტის ავტორი: გლახა თარიღი: Jun 19 2007, 11:46 AM

ყველაზე ბრძენი ადამიანის-სოლომონის - წიგნიდან

სიბრძნე სოლომონისა თავი 13

მოჭრის ხისმჭრელი ვინმე ხურო ადვილადდასამუშავებელ ხეს და მარჯვედ გალოპრავს, ლამაზად გათლის და მისგან საჭირო ჭურჭელს დაამზადებს. სამუშაოდან მორჩენილ ნაჭრებს კერძის მოსამზადებლად მოიხმარს და გაძღება. ხოლო იმ ერთ ნაჭერს, ყოვლად უვარგისს, მრუდესა და ნაჟურებიანს აიღებს და მოცალეობისას გულმოდგინედ გამოთლის ოსტატურად დაამუშავებს და ადამიანის სახედ გამოსახავს. ან მიამსგავსებს რომელიმე უბადრუკ ცხოველს, სურინჯს წაუსვამს მეწამული სარებავით შეღებავს მის ზედაპირს და ყველა მის ხინჯს დაფარავს.
მოუწყობს მას შესაფერის ადგილსამყოფელს კედელზე ჩამოკიდებს და რკინით მიამაგრებს. ამგვარად წინასწარ იზრუნებს რომ ძირს არ ჩამოვარდეს, რადგან იცის რომ იგი ვერ უშველის საკუთარ თავს, რადგან ხატია მხოლოდ და შემწეს საჭიროებს.
როცა ლოცულობს თავისი სიმდიდრისათვის, ქორწინებისათვის და შვილებისათვის, არ რცხვენია უსულოსთან საუბრისა, ჯანმრთელობისათვის უძლურს მიმართავს.
სიცოცხლეს მკვდარს შესთხოვს, შემწეობისათვის გამოუცდელს ევედრება, კეთილი მგზავრობისათვის-მას ვინც ნაბიჯსაც ვერ დგამს;
მოგებისათვის, საშრომელისათვის და ხელისმომართვისათვის ხელით უძლურს ეხვეწება, რომ ძალა მისცეს...

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Jun 19 2007, 12:02 PM

წიგნს წაკითხვა უნდა
წაკითხულს - გაგება

პოსტის ავტორი: გლახა თარიღი: Jun 19 2007, 12:10 PM

კანუდოსელი

ზუსტად მაგას გთავაზობთ

მაგრამ უფრო უბადრუკნი არიაან. მკვდართა მსასოებელნი, რომელთაც ღმერთებს უწოდებენ: ადამიანთა ხელით ნასაქმარს-ოქროსა და ვერცხლს, ხელოვნების ქმნილებებს, ცხოველთა გამოსაახულებებს, ან უსარგებლო ქვას-ძველების ხელით ნაკეთებს..

სიბრძნე სოლომონისა 13:10

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Jun 19 2007, 12:12 PM

მერე ვინ უწოდებს ხატს - ღმერთს?

და სად ნახე ხატზე ცხოველთა ხატები?

პოსტის ავტორი: გლახა თარიღი: Jun 19 2007, 12:14 PM

აი ეს მომწონს:

მაგრამ ესენი მაინც ნაკლებად გასაკიცხნი არიან, რადგან თუ სცდებიან, ღვთის ძიებისას ცდებიან, მისი პოვნის მოწადინენი. რადგან ღვთის ქმნილებათა შორის მყოფნი ეძებენ და მზერას ერწმუნებიან, რომ ყოველი ხილული მშვენიერია.
და მაინც არც ესენი არიან შენდობის ღირსნი, რადგან თუ იმისი ძალა შესწევდათ რომ ამოეცნოთ ეს სამყარო, რატომ უმალვე ვერ იპოვეს მისი მეუფე?

სიბრძნე სოლომონისა 13:6-9

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Jun 19 2007, 12:15 PM

გლახა: შენი უანალიზო ტექსტები უკვე ირონიას მგვრის...ნუ გეწყინება....

პოსტის ავტორი: გლახა თარიღი: Jun 19 2007, 12:21 PM

კანუდოსელი

მე უბრალოდ ციტატები მომყავს სხვათაშორის წიგნიდან, რომელთაც პროტესტანტები არ იყენებენ რადგან არაკანონიკურია

მარტო ცხოველები აარ არის ნახსენები, ადამიანიც...ადამიანის სახეც...



მე მგონი დიდი მნიშვნელობა არ უნდა ქონდეს ვინ რას უწოდებს..
მთავარია ფაქტი...


კანუდოსელი

რა წყენა რის წყენა..თან შენგან
თუ ირონიას იწვევს არ წაიკითხო..და ეგეც გამოსავალი იქნება...
არ წაიკითხო... არ არის აუცილებელი ყველა ჩემს პოსტს გამოეხმაურო, რადგან აქ მე არაფერს ვამტკიცებ...ყველაზე ბრძენი კაცის სიტყვებს კი ნუ შეედავები..პლიიიზ
ისე გულის სიღრმეში ხომ ფიქრობ რომ სოლომონი რაღაც დონეზე სიმართლეს ამბობს...

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Jun 19 2007, 12:23 PM

მარტო ციტატებით ვერ გაფრინდები



და რა არის მიზეზი დამზადებისა არ გაინტერესებს?


რა თქმა უნდა, გაიტანეთ ქერუბიმები წმინდათა წმინდადან
წაშალეთ ქერუბიმები სკინიის ფარდიდან
ამოშალეთ სერაბიმები საკურთხევლის შესასვლელიდან

პ.ს.
ძირს სოლომონი

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Jun 19 2007, 12:27 PM

და ათასჯერ ნათქვამს - დამახსოვრება!

კარგი რა გლახა, ისევ მაგ დონეზე ვიკამათოთ, რომ ბაბილონური კერპი და ქრისტიანული უფლის ხატი ერთიდაიგივე არაა და ეგ ტექსტი არანაირად არ უდგება მართლმადიდებლურ აზროვნებას? როგორ შეგიძლია ეს ხატისადმი მიუყენო? ვინაა უძლური, უსულო, გამოუცდელი, დავდრომილი უფალი??? ის კერპი მოგონილი იყო, არ არსებულის გამოხატვა იყო და სწორედ ამიტომ მისი არსებობა სწორედ იმ ნივთით შემოიფარგლებოდა, ამიტომაც იყო უსულო და სხვა დანარჩენიც, მაგრამ ხატი არის წმიდა სახე იმისა ვინც ვიხილეთ, ვინც გვეჩვენა და ვინც განკაცდა, ვინც იყო, არის და იქნება! ქრისტიანის ხატისადმი დამოკიდებულებაზე ადრეც ვისაუბრეთ, ვთქვით რომ ქრისტიანი მას თაყვანსცემს და დავაზუსტეთ, რომ წმიდანის ხატისადმი თაყვანისცემა ადის თავად წმიდანის პიროვნებისადმი, რომელიც ნამდვილად არსებობს, რამეთუ როგორც სისხლმდინარემ მიიღო კურნება ქმნილთან შეხებისას, და მადლი კურნებისა მასზე ამ ქსოვილით, სამოსის ბოლოთი გადავიდა მასზე, ასევე მორწმუნეც, ქმნილისაგან უქმნელის მადლს ღებულობს...

ასე რომ სრულიად უადგილო იყო ის რაც მოიყვანე, ისე კი მართლა, რამდენჯერ უნდა გავმეორედეთ?

გავნათლდეთ,

კაიროსი!





და თან რომელი სოლომონი, გლახამ რომ ცუდად გაიგო, ის სიტყვები ამ კაცის დაწერილია, იგივე სოლომონი თავად გამოხატავს ანგელოზთა ხატებს ტაძარში... კარგ მთქმელს მართლაც რომ კარგი გამგები უნდა!

პოსტის ავტორი: გლახა თარიღი: Jun 19 2007, 12:27 PM

კანუდოსელი

მაღლა ბარბარეეეეე

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Jun 19 2007, 12:28 PM

მაგრამ შენ არც სოლომონის აზზე რომ არ ხარ ეგაა პრობლემა

პოსტის ავტორი: გლახა თარიღი: Jun 19 2007, 12:28 PM

KAIROS
თუ მე მელაპარაკები ჯერ გამარჯობა გეთქვა..გრიგოლია ხომ არ ხარ ან ბაშიაჩუკი

მე არ გეკამათები არც შენ და არც სხვას..მე ვწერ და კვლავ დავწერ
იხარე

პოსტის ავტორი: ნათია თარიღი: Jun 19 2007, 12:28 PM

ბრძენი რომ არის იმიტომ შეუცდომელია?

უდიდესი მეცნიერებაა იყო ბრძენი, მაგრამ უდიდესი სიბრძნეა იყო მორწმუნე

პოსტის ავტორი: გლახა თარიღი: Jun 19 2007, 12:29 PM

კანუდოსელი

ეგ არ იდარდო
მთავარია შენ იყო აზრზე, თორემ მე რა სადარდებელი ვარ )

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Jun 19 2007, 12:30 PM

ექსტრასენს გლახა დაიოტ უსტანოვკუ

პოსტის ავტორი: კანონისტი თარიღი: Jun 19 2007, 12:30 PM

გლახა
წერე მაგრამ მართლა გგონია რომ მართლმადიდებლები კერპებს ვცემთ თაყვანს? კერპთაყვანისცემაში რა იყო სჯულის დარღვევა - არარსებული ღმერთი გამოგონება და მისი განდიდება, თუ ნივთის თაყვანისცემა?

ცოტა უფრო კანონიკურად,



კანონისტი!

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Jun 19 2007, 12:34 PM

მე ფორუმზე ვწერ გლახუნი ( ისე ბაში - აჩუკი შენ გამოდიხარ ) და არა პირადად, ასე რომ აწი გამარჯობადაც და დამშვიდობებადაც აღიქვი ჩემი "იხარე"

ისე ვწერო რომ ამბობ, ამდენ წერას ცოტა კითხვა არ სჯობს? თორემ ისევ იმაზე წერ ბატონო, რაზეც უკვე თითოეულმა ჩვენგანმა მინიმუმ ათჯერ მაინც გიპასუხა და არ წავიდეთ პაწა წინ?

იხარე,

კაიროსი!

პოსტის ავტორი: კანონისტი თარიღი: Jun 19 2007, 12:35 PM

KAIROS

ერთ ადგილზე ყოფნა კარგია....

ღმერთს ებარებოდეთ,




კანონისტი!

პოსტის ავტორი: გლახა თარიღი: Jun 19 2007, 12:37 PM

კანუდოსელი
კანონისტი


..ეს ხელთნაკეთი კი დაწყევლილია თავად და მისი გამკეთებელიც, რომ გააკეთა და ეს ლპობადი ნივთი ღმერთად იწოდა.
რადგან უკეთურია და მისი უკეთურება ღვთისათვის თანაბრად საძულველია,
და რაც გაკეთებულია მის გამკეთებელთან ერთად დაისჯება

სიბრძნე სოლომონისა 14:8-10

პ.ს. ვისაც ააარ ეხება, თავის თავზე ნუ მიირებს

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Jun 19 2007, 12:37 PM

სტატიკურობა მამაა დინამიკის

პოსტის ავტორი: გლახა თარიღი: Jun 19 2007, 12:38 PM

KAIROS

აბა რაიცი ვკითხულობ თუ არა რომ ვკითხულობ მაგიტომ ვწერ

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Jun 19 2007, 12:39 PM

ტკბილო: თემას ხატი ქვია და შენ ეს მოგყავს, ე.ი. ხატს ეხები,ამიტომ გამოდის რომ დაწყევლილად მრაცხ მეც

მადლობა
არ მითხრა რატომ მიიღე შენს თავზეო...გიმეორებ რა ქვია თემას და რა შუაშია შენი პოსტი?

პოსტის ავტორი: კანონისტი თარიღი: Jun 19 2007, 12:40 PM

კანუდოსელი

არამხოლოდ შენ....

ერთ ბედს ქვეშა ვართ, ლაბავ, მე და შენო.... იმისი არ იყოს

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Jun 19 2007, 12:40 PM

ეგ უფალს უთხარი, თორემ ჯერჯერობით არც ჩემი ხატი არსებობს, არც კანონისტის და არც კანუდოსელის ( მგონი )



აბა იგივეს რად წერ?

წევიწიოთ პაწა

იხარე,

კაიროსი!

პოსტის ავტორი: გლახა თარიღი: Jun 19 2007, 12:42 PM

უდროოდ დაღუპულ შვილზე მწუხარებით გატანჯულმა მამამ მისი გამოსახულება გააკეთა, ჯერ პატივი მიაგო რროგორც მკვდარ ადამიანს, მერე კი როგორც ღმერთს და საიდუმლოებანი და სააღვთო წესები გადასცა თავის ხელქვეითებს.

შემდგომად ამისა დროიის მიერ განმტკიცებული ეს უკეთური ჩვეულება სენახულ იქნა, როგორც რჯული
სიბრძნე სოლომონისა 14: 15-16

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Jun 19 2007, 12:43 PM

ეხ გლახავ....ცოტა გაჩე რას მიექანები ვააა...

პოსტის ავტორი: გლახა თარიღი: Jun 19 2007, 12:46 PM

კანუდოსელი

ამაზე კი არა ყურადრება ამაზეა გასამახვილებელი:

შემდგომად ამისა დროიის მიერ განმტკიცებული ეს უკეთური ჩვეულება სენახულ იქნა, როგორც რჯული

აბა დროებით ცეცხლს მოგვიანებით გავახურებ

პოსტის ავტორი: კანონისტი თარიღი: Jun 19 2007, 12:48 PM

KAIROS

ჩემი არსებობს

წ~აი დ~თ კან~სტი

ევედრებიან ძირითადად საეკლესიო კანონების შესწავლისათვის და მრუშობის შედეგად პარტნიორის გენეტიკური კოდის მოქმედების შეჩერებისათვის

პოსტის ავტორი: ნათია თარიღი: Jun 19 2007, 01:04 PM

გლახა

VIII საუკუნის I ნახევარში, სწორედ ბიზანტიის სახელმწიფოს გაძლიერება-განმტკიცების ჟამს, წარმოიშვა მის წიაღში ახალი ერესი - ხატმებრძოლობა, რომელიც მთელი საუკუნის მანძილზე მძვინვარებდა და მრავალი უბედურება დაატეხა თავს ქვეყანას.

როგორც ცნობილია, IV-VII საუკუნეების ყველა ერესი - ნესტორისა, მონოფიზიტური თუ მონოთელიტური - ხატთა თაყვანისცემას გადაჭრით ეწინააღმდეგებოდა. ხატთაყვანისცემას კერპთაყვანისმცემლობად მიიჩნევდნენ მუსლიმებიც, რომელნიც ქრისტიანებს განუწყვეტლივ უკიჟინებდნენ, ერთი, ჭეშმარიტი უფალი დაივიწყეთ და სამი ღმერთის თაყვანისცემა და კერპთა გაღმერთება დაიწყეთო. ამ ბრალდებას გულმოდგინედ იმეორებდნენ იუდეველებიც, რომელნიც ერთ შემთხვევასაც არ უშვედნენ ხელიდან, ქრისტიანებისთვის შეურაცხყოფა რომ არ მიეყენებინათ.

შესაძლოა, სულიერი ცხოვრებისა და განათლების დაცემის ჟამს ხატები, რომლებიც ძველთაგანვე ყოველი ქრისტიანისთვის მოკრძალებული თაყვანისცემის ობიექტები იყო, გაუნათლებელ ხალხში ზოგჯერ მართლაც გაუღმერთებიათ, მაგრამ ეკლესიის მამები ასეთ შემთხვევებს არასოდეს ტოვებდნენ მხილების გარეშე და ნებისმიერი ცრურწმენის წინააღმდეგ ხმას უთუოდ იმაღლებდნენ.

იმპერატორ ლეონ ისავრიელს, რომელმაც სახელი მაჰმადიანებთან ბრძოლაში გამოჩენილი სიმამაცით გაითქვა, იმედი ჰქონდა, რომ ხატების განადგურებით მხოლოდ ეკლესიას კი არ იხსნიდა ცრუ რწმენისაგან, არამედ მუსლიმებსა და იუდეველებსაც ქრისტიანობაზე მოაქცევდა. კონსტანტინეპოლის პატრიარქმა, წმინდა გერმანემ, რომელსაც იმპერატორმა თავისი განზრახვა გაუზიარა, მას ხატთაყვანისცემის ჭეშმარიტი არსი განუმარტა, მაგრამ მალე დარწმუნდა, რომ მეფეს, რომელიც ჯიუტად ადგა თავის აზრს, გადაწყვეტილებას ვერ შეაცვლევინებდა. მაშინ ის იძულებული გახდა, ხმამაღლა განეცხადებინა, რომ არც მეფესა და არც პატრიარქს ეკლესიის ადათ-წესების შეცვლის უფლება არ ჰქონდათ და რომ თვითონ უსჯულო საქმეში მონაწილეობას უმალ სიკვდილს ამჯობინებდა. ლეონზე არც პატრიარქის განხცადებას და არც რომის პაპის პროტესტს გავლენა არ მოუხდენია. 730 წლის 17 იანვარს, სვინკლიტის სხდომაზე, იმპერატორმა უმაღლეს არისტოკრატიას შესთავაზა, ხელი მოეწერა ბრძანებისთვის, რომლითაც ხატთაყვანისცემა იკრძალებოდა. კონსტანტინეპოლის პატრიარქმა ხელის მოწერაზე კატეგორიული უარი თქვა. მაშინ იგი ტახტიდან ჩამოაგდეს და მის ადგილას ხატმებრძოლი ანასტასი აღასაყდრეს, წმინდა გერმანე კი კონსტანტინეპოლიდან განდევნეს. იგი, ღრმად მოხუცებული, დევნილობაში აღესრულა.

მთავარი, რასაც ხატმებრძოლნი ბრალად სდებდნენ ქრისტიანებს, კერპთაყვანისცემლობა იყო. ისინი ასეთ კითხვას სვამდნენ: რას გამოხატავს ხატები? თუ თავად ღმერთს, ეს წმინდა წერილს ეწინააღმდეგება, რადგან ღმერთი სულია, რომლის გამოსახვა და შეცნობა შეუძლებელია; მაშასადამე, ხატი უფლის გამოსახულება კი არ არის, არამედ კერპი. თუ ხატები ქრისტეს, როგორც ღმერთსა და კაცს, ერთ ხატად გამოსახავს, ეს მონოფიზიტობაა, რომელიც მაცხოვრის ორ ბუნებას ერთში აერთიანებს, ხოლო თუ ისინი განხორციელებულ მაცხოვარს მისი ერთი, ოდენ კაცობრივი ბუნებით აღბეჭდავს ეს ნესტორის ერესია, რომელიც ქრისტეს, როგორც კაცს, ღმერთეებრივი ლოგისისგან სრულიად აცალკევებს. ზემოთქმულის კვალობაზე, უფლის ყველა გამოსახულება ერესი და ღვთისგმობაა.

ერეტიკული სწავლების საპირისპიროდ, იოანე დამასკელმა ხატსა და მის თაყვანისცემაზე მართლმადიდებლური სწავლება ჩამოაყალიბა, რომელიც მოკლედ ასე შეიძლება გადმოიცეს: სამყაროში ყოველივე ხატია, გამოსახულებაა; თავად კაცი ხატი და მსგავსია ღმრთისა. ყოველი საგანი ხატია იდეისა. ხატსა და პროტოტიპს შორის, მატერიასა და სულს შორის, არსებობს კავშირი. თუკი ხატმებრძოლნი სულთან მატერიის ამ კავშირს სრულიად უარყოფენ, მაშინ ისინი მანიქეველები ყოფილან, რომელნიც ღმერთთან მატერიალური სამყაროს ყოველგვარ ზიარებას გამორიცხავდნენ.

ხატმებრძოლების აზრით, ხატთაყვანისმცემელთა სწავლებიდან გამოდიოდა, რომ ხატებსა და პროტოტიპს ერთი არსი ჰქონდათ, რაზეც მართლმადიდებლები პასუხობდნენ, ხატსა და პროტოტიპს შორის შინაგანი ერთობააო. მაგალითად, მეფის გამოსახულება ამავე დროს ხატია სამეფო ხელისუფლების იდეისა, ამიტომ, შეიძლება ითქვას, რომ მეფის გამოსახულებასა და მეფეს შინაგანი ერთობა აქვთ. ამგვარად, ხატი არის მატერიალიზაცია რეალობისა - ღმრთისა, მატერიალური ასახვა ზეგრძნობადი სამყაროსი. ეს აზრია გამოხატული თეოდორე სტუდიელის დისტიქში: „ოდეს უმზერ ხატებს, სწვდები გამოუთქმელ სანახაობას ზეცისა“.

პოსტის ავტორი: Sotiris თარიღი: Jun 20 2007, 06:53 PM

დათიკო, ნუ რამდენჯერ შეიძლება კურაევის, ოსიპოვის და მათ მსგავსთა ციტატების დადება http://smiles2k.net/lol_smiles/2/index.html

843 წ.-ის კონსტანტინეპოლის კრების ძეგლისწერიდან:

რომელნი-იგი სიტყჳთ შეიწყნარებენ განგებულებასა მას ქრისტეს განჴორციელებისასა, ხოლო ხატებით გამოსახვად მისა და თაყუანისცემად არა თავს-იდებენ და ამისთჳს სიტყჳთ იჩემებენ ღმრთისმსახურებასა და საქმით უარ-ჰყოფენ, შეჩუენებულმცა არიან.

...

რომელნი იტყჳან, თუ ღმრთად ჰყვანან ქრისტეანთა ხატნი, შეჩუენებულ არიან. ღმრთად აღვიარებთ უფალსა ჩუენსა იესუ ქრისტესა, ხოლო წმიდასა ხატსა მისსა პატივ-ვსცემთ და თაყუანის-ვსცემთ, ვითარცა ხატსა ქრისტესსა და სახესა მისისა მის ჩუენ თანა ქცევისასა.

...

კურაევს ჯობდა კარგად გაერკვია რა არის თვისებითი თაყვანისცემა (относительное поклонение), რა - მსახურებითი თაყვანისცემა და ა.შ. ისე ამ თემაში გამართულ პოლემიკას რომ ვუყურებ (აქ მყოფი პროტესტანტების შეუარაცხყოფის გამო არ ვამბობ), მიკვირს რამდენად უფრო პრიმიტიულია დღევანდელი პროტესტანტების არგუმენტაცია მერვე-მეცხრე საუკუნეების ხატმებრძოლების არგუმენტაციასთან შედარებით. ისეთი შთაბეჭდილება მრჩება, არც იცნობენ მართლმადიდებლურ სწავლებას, არადა დამასკელის ტექსტებიც დაიდო, და კიდევ შეიძლება მეშვიდე მსოფლიო კრების, თეოდორე სტუდიელის ან ნიკიფორე კონსტანტინეპოლელის ტექსტების დადებაც. მოკლედ არ ვიცი რა დავწერო, რა.

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Jun 20 2007, 11:24 PM

ნუ აცრილია სოტირისი ამ ხალხზე კარგად ნათქვამიც ცუდად ესმის

აქაც უნდა დავეტაკოთ ერთმანეთს?

იმ ძეგლისწერაში რაც მოიყვანე ერთმანეთის გვერდითაა "პატივისცემაც" და "თაყვანისცემაც", ეს თაყვანისცემა კი იქცე განიმარტება რას ნიშნავს, ვითარცა ხატს ( სახეს) უფლისა!

და რა თქვა ასეთი კურაევმა? იგივე!




არ შეიძლება ასე გამოეკიდო ყველაფერში ადამიანს, ნამდვილად გჯერა რომ ხატების თაყვანისცემის საკითხი კურაევზე უკეთ იცი? ხანდახან ზედმეტები მოგდის ხოლმე...
რაც შეეხება პროტესტანტების პრობლემას გეთანხმები და საოცარია ასეთი "ჰარმონია" უარგუმენტოებისა და სიჯიუტისა...

იხარეთ,

კაიროსი!

პოსტის ავტორი: Sotiris თარიღი: Jun 21 2007, 02:07 AM

ნუ ანერვიულდები ახლა http://smiles2k.net/lol_smiles/2/index.html



კურაევის პირად დაცვაში მუშაობ?



ნუ აჩქარდები. წმიდა მამათა სწავლების საფუძველზე განმარტე ჯერ რას ნიშნავს პატივისცემა, რას ნიშნავს თაყვანისცემა, რა განსხვავებაა თუ მსგავსებაა მათ შორის, და მერე ვილაპარაკოთ.



მე მჯერა, რომ დებულებები МЫ НЕ ПОКЛОНЯЕМСЯ ИКОНАМ И СВЯТЫМ, А ПОЧИТАЕМ ИХ და Собственно, это и было объяснено VII Вселенским собором: поклонение - только Богу; изображениям - только почитание უკვე ტერმინოლოგიურადაა მცდარი და არატრადიციული. კურაევი რას ასწავლის ხატთა თაყვანისცემის შესახებ, ამ ციტატებიდან კარგად არ ჩანს, აჩქარება არ არის საჭირო, ამიტომ მაგაზე კომენტარის გაკეთებისგან თავს შევიკავებ.



ნუ შენ მასე კითხე მაგათ http://smiles2k.net/lol_smiles/2/index.html

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Jun 21 2007, 03:51 AM

ბოლოტი ხალ შენ




ნწუ , რაფაელის



აქ შეიძლება სადღაც დაგეთანხმო, მაგრამ ეს სახალხო ენაა, კურაევს უნდა აჩვენოს რომ ის თაყვანისცემა რაც უხილავ ღმერთს მიეგება განსხვავებულია ხატთაყვანისცემისაგან...

საქმე იმაშია, რომ ეგ კაცი თანამედროვე ტერმინოლოგიით წერს და შინაარსი ყველასათვის მისაღებია, დახვეწა კი ყოველთვის შეიძლება, უბრალოდ ყველაფერში ნუ გამოეკიდები ხოლმე




ეეჰ, დულოსი შემოვიდა თეოლოგიაო და კანუდოსელის კითხვები ახლაც ჰაერშია გამოკიდებული, მერე ვიღაცამ დაგვდო პატივი და ისიც გაქრა... არადა სერიოზულ პროტესტანტთან კამათი ძალიან საინტერესო იქნებოდა...

იხარე,

კაიროსი!

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Jun 21 2007, 11:52 AM

სოტირის, შენ თუ იცი რას ნიშნავს შინაარსის გაგება

საუბარია თაყვანისცემაზე, როგორც ერთადერთის მიმართ - ღმერთის მიმართ პატივის მიგებაზე და ვინაიდან ეს პატივი ეკუთვნის მხოლოდ ღმერთს, ჩვენ არ ვცემთ თაყვანს ხატებს (თაყვანისცემის ამ გაგებით)

როდესაც საუბარია ხატის თაყვანისცემაზე ან პატივის მიგებაზე, ეს ის თაყვანისცემა და პატივი არაა, როგორითაც ღმერთს მივაგებთ, ამიტომ ყოველ კოკრეტულ შემთხვევაში საჭიროა არა ტერმინი, როგორც ასეთი - არამედ მისი კონკრეტული შინაარსი კონკრეტულ სიტუაციასთან მიმართებაში.

პროტესტანტებს აქვთ ცდუნება, რომ ჩვენ ვაღმერთებთ ხატებს, ანუ თავად ნივთს და მათთან საჭიროა საუბარი არა აბრევიატურებით, ანუ ისე, რაც აპრიორია მართლმადიდებლური ცნობიერებისთვის, არამედ აბრევიატურების გახსნილი ფორმებით, რადგან როდესაც ჩვენ ვამბობთ "ხატის სასწაული", ეს რა თქმა უნდა არა ხატის,როგორც პირველწყაროს სასწაულია, არამედ ხატის მეშვეობით ღმერთის მიერ მომხდარი, ამიტომ ჩვენ რომ ვამბობთ "ხატმა მოიმოქმედა სასწაული", ვგულისხმობთ სწორედ იმას, რომ ხატის მეშვეობით ღმერთმა ქმნა...ამიტომაც სწორედ ამ ენით უნდა აუხსნა პროტესტანტსაც....


მისიონერობა დიდი მადლია და ვერც შენ და ვერც მე ვერ გავქაჩავთ იმის მეასედზე, რასაც კურაევი აკეთებს, ამიტომ სანამ გააკრიტიკებ ჯერ ის მეასედი გააკეთე ტკბილო, თან ტვინი დაატანე ხოლმე ხანდახან მაინც

პ.ს.
მოკითხვა საკუთარი ოთახის მისიონერებს

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Jun 21 2007, 03:43 PM

ვერც მე და სამწუხაროდ ვერ ვერავინ, ან ძალიან ცოტა საქართველოს ეკლესიაში...

პოსტის ავტორი: Sotiris თარიღი: Jun 21 2007, 05:08 PM

ჰოდა განმარტე რას ნიშნავს პატივი და თაყვანისცემა და რა განსხვავებაა მათ შორის. თორემ მასე პატივი შეიძლება ვინმემ ისე გაიგოს, თითქოს ხატს საპატიო ადგილას ვკიდებთ და ეგაა სულ. მაგაზე ზომიერი ხატმებრძოლებიც იყვნენ თანახმა.



ტვინის დატანებას ტიტანებს ვუთმობ ხოლმე.

პოსტის ავტორი: გლახა თარიღი: Jun 29 2007, 01:49 PM

KAIROS
გაუმარჯოს

როდესაც საღვთო წერილი მოჰყავთ არგუმენტად არ იღებთ ბატონო...თქვენ გირჩევნიათ ზოგიერთი ე.წ საეკლესიო მამის ზღაპრები დაიჯეროთ..
თუკი მოგვიანებით ერესებში "გაფურჩქნულ-აყვავებული" მამების მონაჩმახი ზღაპრები უფრო მყარ არგუმენტებად მიგაჩნიათ ვიდრე პავლეს, პეტრეს და სხვა ახალი აღთქმის მამებისა-...ბოდიში მაგრამ მხოლოდ ღმერთმა უნდა დაგანახოთ მაშინ ჭეშმარიტება ამ საკითხთან დაკავშირებით...

Sotiris


უკაცრავად ხორუმი, სამაია, ფანდური, სალამური, და ა.შ ქართული ტრადიციულია თუ მართლმადიდებლური?

კანუდოსელი

კაი გასაგებია მაცხოვრის ხატის სესახებ თუკი ვლაპარაკობთ...ახლა კითხვა მაქვს: რა განსხვავებაა მაცხოვრის ხატისათვის პატივმიგებასა და ბარბარესა და ილია ჭავჭავაძის ხატისადმი პატივმიგებას შორის?

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Jun 29 2007, 01:58 PM

უფლის ხატის წინაშე დგომისას ვევედრებით თავად იმას, ვინც გამოსახულია, რომ მოგვიტევოს და გვიხსნას
წმინდანთა ხატების წინაშე დგომისას, ვევედრებით იქ გამოსახულებს, რომ ევედროს ჩვენთვის უფალს

პოსტის ავტორი: კანონისტი თარიღი: Jun 29 2007, 02:00 PM

კანუდოსელი

აქ მგონი ჯერ იმაზეა სასაუბრო, რამდენად შეუძლიათ წმინდანებს ჩვენთვის ვედრება და აქედან იოლად "გადავალთ" მათ ხატებამდე

პოსტის ავტორი: გლახა თარიღი: Jun 29 2007, 02:07 PM

კანუდოსელი
ილია ჭავჭავაძე შენი შუამდგომელია ზეციერ მამასთან?

პოსტის ავტორი: მნათე თარიღი: Jun 29 2007, 02:09 PM

მე რომ შენთვის ვლოცულობ ხოლმე, შუამდგომელი ვარ მამის წინაშე?

პოსტის ავტორი: გლახა თარიღი: Jun 29 2007, 02:14 PM

მნათე

თუკი შენ მაცხოვარს ავედრებ ჩემს თავს, მაშინ მაცხოვარია შუამდგომელი მამის წინაშე და "მხოლოდ" მაცხოვარია.
მაგრამ ილიას ნუ სთხოვ ევედრე მამასო გლახასთვისო...გთხოვ ეს არ ქნა....

პოსტის ავტორი: მნათე თარიღი: Jun 29 2007, 02:15 PM

შინაარსს ვერ მიხვდი

პოსტის ავტორი: გლახა თარიღი: Jun 29 2007, 02:16 PM

მნათე

დარდი გაუშვი.
მთავარია სხვა ყველაფერს მიხვდე.

პოსტის ავტორი: კანონისტი თარიღი: Jun 29 2007, 02:20 PM

გლახა

უყურე:

შენ ---> თხოვ ლევანს ---> თხოვოს ღმერთს
შენ ---> თხოვ ილია ჭავჭავაძეს ---> თხოვოს ღმერთს

რა გინდა? რაა აქ მიუღებელი?

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Jun 29 2007, 02:20 PM

რა პრინციპული განსხვავებაა მნათესა და ილია ჭავჭავაძეს შორის?

პოსტის ავტორი: კანონისტი თარიღი: Jun 29 2007, 02:21 PM

კანუდოსელი

ის წმინდანია და ეს უწმინდური

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Jun 29 2007, 02:21 PM

და უწმინდურს შეიძლება სთხოვო და წმინდანს - არა?

პოსტის ავტორი: მნათე თარიღი: Jun 29 2007, 02:23 PM

ვო...

პოსტის ავტორი: კანონისტი თარიღი: Jun 29 2007, 02:23 PM

კანუდოსელი

მით უმეტეს შეიძლება

პროტესტანტებს ისე გამოსდით, თითქოს რომ ცხონდება ეს ხალხი და სასუფეველს დაიმკვიდრებს, ერთიანად "დაყრუვდებიან" ხოლმე და არაფერი ესმით აქაური ლოცვა-ვედრების....

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Jun 29 2007, 02:24 PM

ახლა ერთი დარჩენია, თქვას, რომ ის მკვდარია და აქ არის მთავარი პრობლემა, პროტესტანტებს ქრისტეს მიერ ხსნა არ ესმით....ისინი ხორცით მკვდრებს განიხილავენ ისევე, როგორც ძველი აღთქმა...

პოსტის ავტორი: კანონისტი თარიღი: Jun 29 2007, 02:26 PM

კანუდოსელი

"არა არს ღმერთი მკუდართა, არამედ ცოცხალთა, ხოლო თქუენ ფრიად სცდებით....."

პოსტის ავტორი: მნათე თარიღი: Jun 29 2007, 02:26 PM

პოსტის ავტორი: გლახა თარიღი: Jun 29 2007, 02:27 PM

კანუდოსელი

ის რომ ჯერ საკითხავია რანაირად არის ილია ჭავჭავაძე წმინდა და მეორე: მნათე მაცხოვარს ევედრება ჩემთვის.
ხოლო ბარბარესა და მისთანებისადმი ლოცვაში "სექენდჰენდის " პრინციპია:
მნათე+ბარბარე და მერე ბარბარე მაცხოვარს ევედრება, რომ გლახას სათხოვარი ისმინოს.
ასეთი ზღაპრული თანმიმდევრობა არა ღვთიურია.
მნათეს შეუძლია პირდაპირ სთხოვოს მაცხოვარს ჩემთვის და "სულები" არ შეაწუხოს

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Jun 29 2007, 02:27 PM

პროტესტანტებს ქრისტეს აღდგომა არ ესმით - მათი გაგება მხოლოდ სენტიმენტალურ - პროზაულია....

პოსტის ავტორი: კანონისტი თარიღი: Jun 29 2007, 02:28 PM

გლახა

ვაჰ....

აბა გიმეორებ:


ჯერ ეს თქვი.....

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Jun 29 2007, 02:28 PM

შენ სთხოვ მნათეს
შენ სთხოვ წმინდა პავლე მოციქულს


მანახე სად არის აქ ცუდი პარალელი?

თემა ნუ გადაგაქ სხვა ჭრილში...ჩვენ დავუშვით რომ საუბარია წმინდანებზე...

პ.ს.
ლოგიკის არ ქონა ალბათ ღვთიურია

პოსტის ავტორი: მნათე თარიღი: Jun 29 2007, 02:29 PM

მე როგორც პროტესტანტებთან საუბრისას დავასკვენი, მათთვის გოლგოთას მისტერია გაცილებით მნიშვნელოვანია ვიდრე აღდგომა

პოსტის ავტორი: გლახა თარიღი: Jun 29 2007, 02:34 PM

კანონისტი

შენ ამბობ რაღაც "კანცელარიულს" ახლა

ყველაფერი მიუღებელია და "განსაწმედელის" პონტში საუბრობ ახლა.
მე თუ ჩემთვის ვლოცულობ ვლოცულობ პირდაპირ მაცხოვრის სახელით
და ლევანის ვთხოვდი, რომ ასევე მაცხოვრის სახელით ილოცოს.

აქ რაღაც "ქრისტე ფობიასთან" და "ილიამანია, ბარბარემანია, ნონომანიასთან": გვაქვს საქმე.

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Jun 29 2007, 02:35 PM

შენ სთხოვ მნათეს ილოცოს ქრისტეს სახელით
შენ სთხოვ პავლე მოციქულს ილოცოს ქრისტეს სახელით


ახლავე მანახე სად არის აქ ქრისტეფობია?

პ.ს.
ზედმეტობებში ნუ გადადიხარ...მე მანიაკი არ ვარ და თუ მთვლი, შენთან ვწყვეტ საუბარს
პ.პ.ს.
ველი დასაბუთებას

პოსტის ავტორი: გლახა თარიღი: Jun 29 2007, 02:38 PM

კანუდოსელი

მე არ ვთხოვ პავლე მოციქულს ილოცოს ვინმეს სახელით და არც არაფერს ვთხოვ მას.
მნათეს იმიტომ ვთხოვ რომ სათვთო წერილებში პავლე მოციქული არასოდეს მიმართავდა მიცვალებულთა სულებს რომ ელოცათ ვინმესთვის.
გადახედე მის ეპისტოლეებს ბოლო თავებში, როდესაც პავლე ლოცვას სთხოვს.
დავიჯერო ერთხელ მაინ არ სთხოვა მიცვალებულის სულს და საღვთო წერილში ეს ადგილი შეგნებულად გამოტოვეს?
თუ, ეფესოელთა, ფილიპელთა, გალატელთა, რომაელთა ეკლესიები " სულთა ეკლესიები" იყვნენ?

პოსტის ავტორი: კანონისტი თარიღი: Jun 29 2007, 02:38 PM

გლახა
არ შეგიძლია უპასუხო კითხვას:

რა არის ქრისტეს სჯულის საწინააღმდეგო იმაში, რომ ვედრება თხოვო წმ. მოციქულ პავლეს, რომელიც დამკვიდრებულია ცათა სასუფეველში და ანგელოზთა თანა ადიდებს უფალს, თუკი ვედრებას თხოვ შენს გვერდით მყოფ ადამიანს?

პოსტის ავტორი: გლახა თარიღი: Jun 29 2007, 02:42 PM

კანუდოსელი

ახლა ყველა სიტყვას ნუ გამოეკიდები კაცო. მაშინ მე ვუბერავ, ვაფრენ და ა.შ. ასე მომმართავ ხოლმე და არანაირი ცუდი რეაქცია არ მქონია... და არც ვბრაზდები ასეთ რამეებზე. თუ შენთვის ასეთი გფრაზების გამოყენება საწყენია- მაპატიე და მსგავსს არაფერს გეტყვი ხოლო, თუ საუბრის შეწყვეტა გინდა ნება შენია, მაგრამ მიზეზს ვერ ვხედავ ...



კანონისტი

შენ არსაიდან არ იცი ვინ არის დამკვიდრებული სასუფეველში და ვინ არა.
საწინაარმდეგოა ის, რომ ეს არის სწავლება, რომელსაც ქრისტეს რჯული არ ასწავლის- არამედ ადამიანური ფანტაზია.

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Jun 29 2007, 02:44 PM

მე სხვა კითხვა დაგისვი
მითხარი პარალელი არსებობს, თუ არა?

რაც შეეხება შენს კითხვას, წმინდა წერილში მოცემულია მაგალითი, რომ წმინდანები ხორციდან გასვლის შემდეგაც ლოცულობენ

პოსტის ავტორი: კანონისტი თარიღი: Jun 29 2007, 02:47 PM

გლახა

მივედით აქამდე?

თუკი იმას აღიარებ, რომ სასუფეველში დამკვიდრებულს ჩვენთვის ლოცვა შეუძლია, მაშინ გადავიდეთ იმაზე, როგორ გავიგოთ ეს?

P.S. კარგი, ილია ჭავჭავაძეზე გეეჭვება და მოციქულებზეც გეეჭვება რომ სასუფეველში არიან? თუ აღარ ადარდებთ ამქვეყნად დარჩენილები???

პოსტის ავტორი: გლახა თარიღი: Jun 29 2007, 02:50 PM

კანონისტი

შენ ვერ გაიგე! მე არაფერს არ ვაღიარებ

კანონისტი

შენ ახლა ის მითხარი: იბერია გაბრწყინდება? როდის?

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Jun 29 2007, 02:52 PM

გლახუშ, წმინდა წერილში ხომ წრია, რომ ცმინდანები ლოცულობენ "საიქიოდან"? რა, არ აღიარებ ამას?

პ.ს.
კანონისტი სწორად მსჯელობს: დავუშვათ, რომ წმინდანზეა საუბარი, ანუ პავლე მოციქულს იმედია თვლი ასეთად, მაშინ მასზე რას იტყოდიო?

პოსტის ავტორი: კანონისტი თარიღი: Jun 29 2007, 02:53 PM

გლახა

ხვალე

თუ იმას გავითვალისწინებთ, რომ მოციქული პირდაპირ გვაკურთხებს ერთმანეთისთვის ვილოცოთ (იაკ. 5, 16), ხოლო უფალი ამბობს, რომ მისთვის მკვდარი არ არსებობს, რადგან ყველა ცოცხალია (მთ. 22, 32), რატომ არ შეიძლება რომ გარდაცვლილებმა ილოცონ ჩვენთვის და ჩვენ მათთვის?

პოსტის ავტორი: Dulos თარიღი: Jun 29 2007, 02:54 PM

კაიროს

კაიროს ეს რა წამოგცდა??? ნამდვილად არ გესმის რაც თქვი. ამას საქმე გამოაჩენს, თანაც ძალიან მალე.

სიჯიუტე უფრო დიდი ცოდვაა, ვიდრე ფარისევლობა, თუ წაიკითხავ ბიბლიას კარგად, დაინახავ. თუ გინდა მიგითითებ სად უნდა წაიკითხო. ჩემთვის და კიდევ ბევრი პროტესტანტისტვის შენი მცჯელობა არის . . . (სულ ყველფერი არა რათქმა უნდა). წამომცდება ეხლა და კიდევ უნდა იყვირო შემდეგ გაცეცხლებულმა.

პოსტის ავტორი: გლახა თარიღი: Jun 29 2007, 02:55 PM

კანუდოსელი

ანუ სად არის ქრისტეფობია?
ქრისტეფობია ვუწოდე იმას, რომ ქრისტეს სახელით ლოცვის ნაცვლად მიცვალებულთა სულებს რომ სთოხვენ შუამდგომლობას. ვითომ ქრისტესი ეშინიათ -მეთქი და ეს უფრო "გამძაფრებისთვის" ვთქვი და იმუშავა კიდეც როგორც ჩანს

პოსტის ავტორი: Dulos თარიღი: Jun 29 2007, 02:57 PM

გითხოვია ოდესმე ილია ჭავჭავაძისათვის ან წმიდა გიორგისათვის: იხსენი საქართველო? ან თუ არის ეს ლოცვა წმიდა წერილის შესაბამისი?

პოსტის ავტორი: გლახა თარიღი: Jun 29 2007, 02:58 PM

წავედი ახლა და მომავალ დღეებში ვეცდები უფრო ფეთქებადი საწვავი მოვიტანო
იცოცხლეთ და იხარეთ.
გიძღოდეთ მეფეთა-მეფე

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Jun 29 2007, 03:01 PM

კარგი არ გაწვალებ დიდს, პეტრე მოციქული ნახე რას ამბობს:

Второе Соборное Послание Святого Апостола Петра
14 зная, что скоро должен оставить храмину мою, как и Господь наш Иисус Христос открыл мне. 15 Буду же стараться, чтобы вы и после моего отшествия всегда приводили это на память.


განვიხილოთ: скоро должен оставить храмину мою, как и Господь наш Иисус Христос открыл мне
ანუ რაზეა საუბარი? რომ პეტრე მოციქულს გამოეცხადა, რომ მალე უნდა დატოვოს სხეული,ანუ მიიცვალოს...გავაგრძელოთ: Буду же стараться, чтобы вы и после моего отшествия всегда приводили это на память.

რა წერია აქ? ვნახოთ
Буду же стараться, чтобы вы ....всегда приводили это на память.
ანუ, რომ ეცდება, რომ მისი თხოვნა იქნას შესრულებული, მაგრამ კითხვა, როდის შეეცდება ამას პეტრე მოციქული?, ვნახოთ: после моего отшествия, ანუ, რომელ გასვლაზეა საუბარი? აი რომელზე:

скоро должен оставить храмину мою, как и Господь наш Иисус Христос открыл мне


ე.ი. დასკვნა: წმინდანები იქიდანაც შეგვეწევიან თავისი ლოცვითი მეოხებით

პ.ს.
შემიძლია გავაგრძელო, მაგალითად მაკაბელთა წაიკითხე....

პოსტის ავტორი: კანონისტი თარიღი: Jun 29 2007, 03:01 PM

Dulos

რატომ გადაგაქვს საუბარი სხვაგან? დაანებე თავი დროებით ილია ჭავჭავაძეს და საქართველოს....

მარტივად აიღე:

ცუდად ხარ (ღმერთმა გაშოროს!), ხომ თხოვ მეგობარს, რომ ილოცოს შენთვის, ევედროს უფალს? ჯერ ამაზე მიპასუხე

პოსტის ავტორი: Dulos თარიღი: Jun 29 2007, 03:04 PM

ასე მინდა დაგისვა კითხვა და თუ რამე აის არასწორი, ეგეც მითხარი: ვარ ადამიანი, რომელისაც უნდა ღმერთისათვის სათნო ცხოვრებით იცხოვროს და მის სიტყვაში დარჩეს. მაჩვენე ერთი ადგილი წმიდა წერილიდან, რის საფუძველზეც, მე გაბედულად შემეძლება წარვსდგე ხატის წინ?

და აქვე ერთი კითხვა: რატომ იძახის პავლე მოციქული, რომ დარჩენა უნდა დედამიწაზე, თუ ზეციდანაც შეეძლო ფილიპელებზე ზრუნვა? (ფილიპელთა 1:23-26).

22 Если же жизнь во плоти [доставляет] плод моему делу, то не знаю, что избрать. 23 Влечет меня то и другое: имею желание разрешиться и быть со Христом, потому что это несравненно лучше; 24 а оставаться во плоти нужнее для вас. 25 И я верно знаю, что останусь и пребуду со всеми вами для вашего успеха и радости в вере, 26 дабы похвала ваша во Христе Иисусе умножилась через меня, при моем вторичном к вам пришествии.

(მაპატიეთ, ქართული ბიბლიის ელ, ვარიანტი არა მაქვს.)

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Jun 29 2007, 03:05 PM

პეტრე მოციქულის ეპისტოლე წაიკითხე და მიხვდები..აგერ ზემოთ დავდე

პოსტის ავტორი: Dulos თარიღი: Jun 29 2007, 03:08 PM

შენი აზრით პეტრე და პავლე ერთმანეთს ეწინააღმდეგებიან?



კი ვთხოვ, და ხშირადაც ვაკეთებთ ასე

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Jun 29 2007, 03:11 PM

მანდ პირიქით კითხვას დაგისვამდი მაგრამ არ ღირს...ეგრე შორს ვერ წავალთ

არ ეწინააღმდეგება რა თქმა უნდა, მაგრამ ხორცში ყოფნა ხილულ ეკლესიას აძლიერებს, მას მოაწყობს, მით უმეტეს, იმ პერიოდში, როდესაც ეკლესია ყალიბდება და იქმნება, რა თქმა უნდა ეკლესიებს ჭირდებათ პავლე მოციქული სწორედ ხორცში, აბა ეპისტოლეებს სულში ვერ დაწერდა სასუფევლიდან

აბა კარგად გადახედე რა წერია პეტრესთან...

პოსტის ავტორი: Dulos თარიღი: Jun 29 2007, 03:17 PM

არ გადამაქვს, პირდაპირ უკავშირდება ამ ტემას და ცოტა გაუგებარი რჩება: თუ შენ წმიდანებს თხოვ, რომ ევედროს უფალს შენთვის, ანუ შენი ლოცვა მიუტანოს უფალს, მაშინ როგორღა იძახი, რომ წმიდაო გიორგი იხსენი საქართველოო? ვინ იხსნის საქართველოს შენი ლოცვით, გიორგი თუ იესო?





როგორც ჩანს ფილიპელთა წერილის არც ისტორიული გარემოება გცოდნია კარგად და ვერც პავლეს და პეტრეს სიტყვები სიტყვები გაიგე.

მოდი პეტრეს სიტყვებს გადავხედოთ.

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Jun 29 2007, 03:19 PM

მოდი, აჰა:


Второе Соборное Послание Святого Апостола Петра
14 зная, что скоро должен оставить храмину мою, как и Господь наш Иисус Христос открыл мне.
15 Буду же стараться, чтобы вы и после моего отшествия всегда приводили это на память.


განვიხილოთ: скоро должен оставить храмину мою, как и Господь наш Иисус Христос открыл мне
ანუ რაზეა საუბარი? რომ პეტრე მოციქულს გამოეცხადა, რომ მალე უნდა დატოვოს სხეული,ანუ მიიცვალოს...გავაგრძელოთ: Буду же стараться, чтобы вы и после моего отшествия всегда приводили это на память.

რა წერია აქ? ვნახოთ
Буду же стараться, чтобы вы ....всегда приводили это на память.
ანუ, რომ ეცდება, რომ მისი თხოვნა იქნას შესრულებული, მაგრამ კითხვა, როდის შეეცდება ამას პეტრე მოციქული?, ვნახოთ: после моего отшествия, ანუ, რომელ გასვლაზეა საუბარი? აი რომელზე:

скоро должен оставить храмину мою, как и Господь наш Иисус Христос открыл мне


ე.ი. დასკვნა: წმინდანები იქიდანაც შეგვეწევიან თავისი მეოხებით,მაგრამ რომელი მეოხება აქვთ მათ იქ? ლოცვითი ცხადია, აბა იქიდან ეპისტოლეებს არ წერენ

პოსტის ავტორი: Dulos თარიღი: Jun 29 2007, 03:21 PM

რას ამბობ? არ გადამრიო ეხლა და არ თქვა, რომ პეტრეს სიტყვებიდან გამომდინარე იგი სიკვდილის შემდეგ რამეს გააკეთებს მათთვის. აბა კარგად დაუკვირდი?

რატომ არ ამბობს გაგახსენებთ არამედ იხსენებდეთ?

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Jun 29 2007, 03:23 PM

მე იქ ანალიზი დავურთე და შენი ვარიანტი მაინტერესებს, თუ არ გაქვს, ამ ზოგად ფრაზებს ვერ მივიღებ

პ.ს.
აბა დროებით, მოგვიანებით გავაგრძელოთ...ახლა საქმეები მაქვს
უფალი გფარავდეს

პოსტის ავტორი: კანონისტი თარიღი: Jun 29 2007, 03:28 PM

Dulos

ქრისტიანობა მხოლოდ წმინდა წერილი არ არის
დავიწყოთ აქედან

ამიტომ შენი მოთხოვნა, მხოლოდ წმინდა წერილის საფუძველზე მთხოვ განმარტებას, უკვე არაქრისტიანულია

პოსტის ავტორი: Dulos თარიღი: Jun 29 2007, 03:33 PM

შენი განაცხადი ძალინ სუსტია. აშკარაა პასუხი გიჭირს და როგორც რუსი მეზობლები იტყვიან ხოლმე, ოტგოვორკას ეძებ.




ანუ ქრისტიანისათვის, ბიბლია არაა საკმარისი?

მოდი სხვანაირად ვიტყვი: ბიბლია არაა ქრისტიანობის საფუძველი?

ეგეთ ადამიანს მე ქრისტიანად არა ვთვლი!!! ვისთვისაც არაა ბიბლია საფუძველი. ბიბლია არის ღმერთის სიტყვა; ღმერთის სიტყვა არის იესო ქრისტე; იესო ქრისტე არის ეკლესიის საფუძველი, არის თავად ეკლესია და არის ეკლესიის თავი!!! ეხლა გადაამოწმე რამდენად "არაქრიტიანულია" ჩემი განაცხადი.

პოსტის ავტორი: ლეონტი თარიღი: Jun 29 2007, 03:35 PM

აი მაგას ვერ გებულობთ სწორედ რომ არა.
არა ხოლო პურით ცხონდების კაცი.

პოსტის ავტორი: Dulos თარიღი: Jun 29 2007, 03:38 PM

სალამი ლეონტი.

მომენატრა შენი ლანძღვა

რომელ პურზე ლაპარაკობს მანდ იესო ქრისტე და ვის ეუბნევა კარგად წაიკითხე მათეს მე-4 თავი და გაიგებ. და ეგეთი სისულელე მეორედ არა თქვა.

პოსტის ავტორი: კანონისტი თარიღი: Jun 29 2007, 03:43 PM

Dulos

ბიბლია არაა საკმარისი

პოსტის ავტორი: ლეონტი თარიღი: Jun 29 2007, 03:45 PM

თუ მოგენატრა ჩემო დულოს ,მზად ვარ გემსახურო.
შენთვის რაც სიჭკვიანეა ჩემთვის თუ სისულელეა რა ვუყოთ?

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Jun 29 2007, 03:45 PM

ბიბლია საკმარისია,მაგრამ ბიბლიას სრულად წაკითხვა უნდა და იმ ადგილებისაც,სადაც ბიბლია მიანიშნებს, რომ არის კიდევ ზეპირი გადმოცემებიც, რაც ასევე დასაცავია და ამ თვალსაზრისით, ბიბლიის საკმარისობა ნიშნავს მას დაუჯერო და მაშინ საკმარისი იქნება, მაგრამ დაუჯერო, ნიშნავს-ყველაფერში დაუჯერო, ე.ი. იმაშიც,სადაც სიტყვით გადმოცემის შენახვაზეა საუბარი....

პ.ს.
მოკლედ წაკითხულს გაგება უნდა რაშიც პრაბელი არის ხოლმე ხშირად პროტეტანტებში
პ.პ.ს.
ახლა მართლა გავედი

პოსტის ავტორი: Dulos თარიღი: Jun 29 2007, 03:47 PM

კიდევ იგივეს იმეორებ!!! სირცხვილია როცა ბიბლიას მარო ბაბოსათვის ურევ...

პოსტის ავტორი: ლეონტი თარიღი: Jun 29 2007, 03:52 PM

ზედა პოსტი წაიკიტხე, და მერე გაიგე.
ვურევ რა მურაბაა?

პოსტის ავტორი: Dulos თარიღი: Jun 29 2007, 03:53 PM

კანუდოსელ

დიდი სიამოვნებით მინდა ამ საკითხზე ვისაუბრო. მოვახერხოთ როგორმე

პოსტის ავტორი: ლეონტი თარიღი: Jun 29 2007, 03:54 PM

რად გინდა რო ეგ კაცი მოაცდინო და წყალი ანაყიო?

პოსტის ავტორი: კანონისტი თარიღი: Jun 29 2007, 03:58 PM

კანუდოსელი

ამ გაგებით ვიგულისხმე არასაკმარისობა....

ფართო გაგებით საკმარისია

პოსტის ავტორი: Dulos თარიღი: Jun 29 2007, 04:26 PM

ლეონტი თავი შეიკავე ღვთისმეტყველებაზე ლაპარაკისაგან. ხომ ხედავ რომ არაა შენი საქმე ეს თეოლოგია და რა გააწყალე გული ბოლოსდაბოლოს? შენი საუბარი რომ მხოლოდ წყალია და არაფერი ღირებული, აუცილებლად მე უნდა გითხრა, შენ თავად ვერ ხვდები?

პოსტის ავტორი: alex_b თარიღი: Jun 29 2007, 04:34 PM

Dulos

დულოს, როგორც მე ვხედავ არის განსხვავება ევანგელიურ და ოთოდოქულ ქრისტიანობას შორის.
ევანგელური, ამ შემთხვევაში პროტესტანტული მიმდინარეობები დაფუძნებულია (ზოგი კი ფიქრობს რომ დაფუძნებულია) სახარებაზე. ანუ აშენებულია სახარების პრინციპებით.
ხოლო ორთოდოქსების მიდგომა ევანგელის მიმართ განსხვავებულია.
მათთვის სახარება არის ეკლესიის ნაყოფი და არა პირიქით. რა თქმა უნდა აქვთ ამის ფიქრის საფუძველი. ხოლო სახარების გაგება ხდება იმ ყველაფრის ფონზე, რაც მათთვის ავტორიტეტულია, როგორიცაა იკონოგრაფია, არქიტექტურა, ზეპირი გადმოცემები, წმიდა მამათა წერილები, საეკლესიო კრებების გადაწყვეტილებები და ა.შ. ანუ სახარება მათ გვერდით დგება და არა მათ ზემოთ, როგორც პროტესტანტების შემთხვევაში. სახარება ორთოდოქსებისთვის მისაღებია, როცა ის იქადაგება ეკლესიის მიერ არა მხოლოდ სიტყვიერად, არამედ ხატების, არქიტექტურის და სხვადასხვა ვიზუალური, სურნელოვანი, თუ მუსიკალური მეთოდების გამოყენებით.
პროტესტანტულ თეოლოგიაში უმთავრესია ავტორიტეტის განსაზღვრება. მათთვის საბოლოო ავტორიტეტს ბიბლია შეადგეს და არა ის, თუ რას ამბობს მისი ეკლესია. ხოლო ორთოდოქსებისთვის ბიბლია ეკლესიის გარეშე არაფერია. და შესაბამისად ავტორიტეტია, თუ რას ამბობს ეკლესია, თუნდაც ბიბლიის შესახებ.

აი ჩემი დასკვნა იმისა, თუ რატომ ვერ ვუგებთ ერთმანეთს ერთი ერის შვილი ხალხი.

ამას პირადადაც გეტყოდი, მაგრამ აქ იმიტომ დავწერე, რომ მაინტერესებს მართლმადიდებლების აზრი (ლეონტის არ ვგულისხმობ ) ჩემს ნათქვამზე. შესაძლოა ვცდები ამ დასკვნებში. და კიდევ ერთ კითხვას დავსვამ თქვენის ნებართვით:

როცა ვამბობთ (თუ ამბობთ), რომ ეკლესიაა საბოლოო ავტორიტეტი, ხოლო ამავე დროს ვაცხადებთ, რომ შეიძლება ცდებოდეს ეპისკოპოსი, პატრიარქი, წმიდა მამა და ა.შ., მაინტერესებს აბა ვიღაა ეკლესია? ანუ ვის აქვს იმის უფლება, რომ ილაპარაკოს ეკლესიის სახელით. მართლა ძალიან მაინტერესებს.

და კიდევ მაინტერესებს ”წმიდანად შერაცხვის” პროცედურაზე. ადამიანის ”განმხთობა” შერაცხვის შემდეგ ხდება, თუ ეკლესია უბრალოდ ცნობს ამ ფაქტს? და თუ სცნობს? მაშინ რის საფუძველზე? აქვე დავამატებდი, რომ ზოგიერთი ადამიანი საუკუნეების მერე ”განკვეთეს ეკლესიიდან” ზოგი კი ასევე გვიან ”შერაცხეს” წმიდანად. რა გარანტია გვაქვს, რომ ვისაც ეხლა ვევედრებით ”ევედროს ქრისტესა ღმერთსა შეწყალებად სულთა ჩვენთათვის, არ განიკვეთება ხვალ?” და პირიქით ის, ვინც დღეს განკვეთეს, როგორც მწვალებელი ხვალ (ხვალ პირობითათ) არ იქნება წმიდანად შერაცხული? ისევე, როგორც ანთიმოზ ივერიელის შემთხვევაში? (ეხლახან წავიკითხე და მომეწონა)

პოსტის ავტორი: Dulos თარიღი: Jun 29 2007, 04:36 PM

ალექს ბ

გეთანხმები.

ხომ იცი, ადამიანი თავად ირჩევს ვის მოუსმინოს.


და შენ კითხვაზე პასუხი მეც მაინტერესებს. ნეტა რას გვიპასუხებენ ჩვენი მეგობრები?

პოსტის ავტორი: კანონისტი თარიღი: Jun 29 2007, 04:51 PM

alex_b
მოდი რას გეტყვი იცი? შენ პროტესტანტული გაგება დაწერე სახარებისა, და მართლმადიდებლური ჩვენ მოგვანდე

მაგალითად,

ეს არ არის მართალი. მართლმადიდებლებისთვის ბიბლიის თანასწორი მხოლოდ წმინდა გარდამოცემა, ანუ ზეპირი სჯულია.


ეკლესია არის ქრისტეს სხეული, მაცხოვარი თავად უწოდებს თავის თავს ტაძარს... ადამიანს აცხონებს ქრისტე და არა წიგნები, შესაბამისად ავტორიტეტია ქრისტე და არა ბიბლია (როგორც ასეთი)


ეკლესია არის მსოფლიო ეკლესია და არა პატრიარქი. სარწმუნოების სიმბოლოში მართლმადიდებლები ვაღიარებთ, რომ გვწამს "ერთი წმინდა კათოლიკე (საყოველთაო) და სამოციქულო ეკლესია" - აი სწორედ ესაა ავტორიტეტი და ესაა შეუცდომელი, სწორედ მას მიეცა კლიტე განსხნად და დახშობად

პროტესტანტები როდესაც ჩამოშორდნენ კათოლიკებს, მათ "გაიყოლეს" სწავლება წმინდა სამების და სხვათა შესახებ, რომელთა თაობაზე წმინდა წერილი არ საუბრობს. ეს რა გამოდის? შერჩევითაა რწმენა წმინდა წერილისგარეთა დოგმატებზე?

მე ადრეც ვთქვი და ახლაც ვიმეორებ, რომ მოციქულთა ხელით დაწერილად წოდებულ უამრავ წიგნთაგან სწორედ რომ მსოფლიო კრებამ შეარჩია მართალი, შეურყვნელი წიგნები და მათ წმინდა წერილი უწოდა (ძირითადად ახალ აღთქმაზეა საუბარი). სწორედ აქედან გაჩნდა ტერმინი "კანონიკური წიგნი", ანუ საეკლესიო კანონებით დამტკიცებული წიგნი

ახლა მაინტერესებს, თუკი მსოფლიო კრებას და მის მონაწილე წმინდა მამებს პროტესტანტები წმინდა წერილის შერჩევაში უჯერებთ, სხვა საკითხებში რაღას ერჩით? ის, რომ იუდას, პეტრეს თუ ფილიპეს "სახარებები" მცდარია, წმინდა მამებისა და მსოფლიო კრებებისაგან გაიგეთ, რატომ სხვა რამეებს აღარ/ვეღარ იგებთ?


წმინდანად შერაცხვა არის მხოლოდ "ამქვეყნიური" აქტი. იმქვეყნად შერაცხული პირისათვის არაფერი იცვლება კანონიზაციისას


საფუძველი სხვადასხვაა. ესაა მის სახელთან, საფლავთან, ნივთებთან დაკავშირებული სასწაულები, საღვთო გამოცხადება. ყოველივე ეს კანონიზაციის დასაწყისია. ამის შემდეგ ხდება (წმ. სინოდის მიერ) განხილვა იმისა, თუ როგორი ცხოვრების წესით ცხოვრობდა. განსხვავდება კანონიზაცია ღირს მამად, მართლად და მოწამედ (სხვადასხვა კრიტერიუმებია). ყოველივე ამის შემდეგ წმინდა სინოდი დაადგენს, რომ ადამიანი თავისი ცხოვრებით ღირსია იწოდოს "უფლის წმიდად"....



ჩემო ძმებო, ჩვენ ჯერ უპირველესზე არ შევთანხმებულვართ - ძალუძთ თუ არა წმინდანებს (ზოგადად) ჩვენთვის ევედრონ უფალს? თუკი ამას გასცემთ დადებით პასუხს, მერე ვიმსჯელოთ მაგ კითხვის პასუხზე. ისევ გიმეორებთ, ხომ გჯერათ ის მაინც, რომ მოციქულები სასუფეველში არიან? შეიძლება კი მათ ვევედროთ? თუ არა, რატომ? განა ღმერთი ცოცხალთა არ არის? მისთვის პავლე მოციქული 67 წლამდეც ცოცხალი იყო და მას მერეც.... რატომ ვქმნით სერიოზულ ბარიერს ხორციდან გასვლასა (ე.წ. სიკვდილი) და იმქვეყნიურ ცხოვრებას შორის

შენ კითხვას გარანტიაზე რაც შეეხება, ეგ ძალიან რთული საკითხია თავად მართლმადიდებლობაშიც, იმიტომ რომ როგორც ვიცი ცალსახა პასუხი არ არსებობს. ისე კი, სჯობს ამაზე კაიროსს დაველოდოთ

პოსტის ავტორი: ლეონტი თარიღი: Jun 29 2007, 04:52 PM

ლეონტის აზრს ვერ აცდები: ცდები, ცდები ცდები და კიდევ ერთხელ ცდები ამ და სხვა დასკვნებში.
(ისტერიულმაგიდაზემუშტისბრახ�
��ნის სიცილაკი)

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Jun 29 2007, 04:55 PM

დრო მართლა არ მაქვს, სწრაფად დავწერ: ნამდვილად მაკვირვებს ერტი გარემოება:

რატომ არ ენდობით მართლმადიდებლურ ტრადიციას და ენდობით ამავე ეკლესიის კრებების მიერ აპოკრიფების კანონიკური სახარებისგან გამორჩევის მადლის არსებობას? განა სწორედ მართლმადიდებლურ წიაღში არ შეიქმნა ის კოდექსი ახალი აღთქმისა, რაც ხელთ გაქვთ? ე.ი. აპრიორი თვლით, რომ იმ მამებს სული წმინდა ამოძრავებდა, როდესაც ეყოთ მადლი ღვთისა, რომ დაენახათ რომელი იყო აპოკრიფი და რომელი კანონიკური და ამავე დროს იმავე მამებს არ უჯერებთ სხვაში....ეს როგორ? იქ მადლი ქონდათ და აქ - არა? ცოტათი ალოგიკური მიდგომაა


იმედია არ მეტყვი, რომ წმინდა წერილი ეგეთი იყო მუდამ....ეგ მარტივი და პრიმიტიული მიდგომაა...რომ არა მამათა კრებები, დამიჯერე, შენ, მე და სხვებს ნამდვილად სხვადასხვა ბიბლია გვექნებოდა ხელთ.

პოსტის ავტორი: კანონისტი თარიღი: Jun 29 2007, 04:56 PM

კანუდოსელი

ეგ მეც მაინტერესებს ამდენი ხანია, ვეკითხები კიდევაც და პასუხი ჯერ ვერ მივიღე.....

პოსტის ავტორი: alex_b თარიღი: Jun 29 2007, 05:02 PM

კანონისტი

მე არ გამომიჩენია მკრეხელობა მართლმადიდებლობის სახელით მელაპარაკა, ჩემი პოსტი ასე დავიწყე: ”როგორც მე ვხედავ”



გასაგებია. მაინტერესებს თვითონ ბიბლიაც შედის გარდმოცემაში?
ასეთი აზრი მოვისმინე, რომ გარდამოცემაში მოიაზრება ბიბლია, ზეპირი გარდმოცემები, იკონოგრაფია და ა.შ. რაც წეღან ჩამოვთვალე. მეშლება?


ანუ იგივეს ამბობ სხვა სიტყვებით. საბოლოო ავტორიტეტი ეკლესიაა, რომელიც ქრისტეს სხეულია. ასეა?



ისეთ შემთხვევაში, თუ მსოფლიო ეკლესიის 60% სხვანაირად ფიქრობს, ხოლო 40% სხვანაირად? როგორ ხდება გადაწყვეტილება? არჩევნების გზით თუ????


მოიცა რას ამბობ, სამებაზე წმიდა წერილი არ საუბრობს :? .......
და სამება წმიდა წერილის გარეთა დოგმატია? არ მგონია ასე ფიქრობდე, ალბათ სხვანაირად გინდოდა გეთქვა. ძირითადი დოქტრინალური ნაშრომები, მათ შორის მართლმადიდებლურიც სამების შესახებ დაფუძნებულია ბიბლიურ სწავლებაზე და არა მამების მოსაზრებებზე.



შეარჩია თუ სცნო? რამდენადაც მე ვიცი მსოფლიო კრების ფუნქციაა არა ჭეშმარიტების ”შერჩევა” არამე ცნობა. და კიდევ მაინტერესებს, რატომ ამ 27 წიგნს არ მიუმატა გარდამოცემათა სქელტანიანი წიგნი? ეს იმას ხომ არ მიანიშნებს, რომ ეს 27 წიგნი უფრო ავტორიტეტულად ითვლება?


და კიდევ დავურთავდი, რომ მაშინ, როცა პირველ მსოფლიო კრებას ”მართლმადიდებლებს” უწოდებთ, ცოტა გვეღიმება.

მე არ მითქვია, რომ არ ვიღებთ, არამედ ჩვენც გვაქვს უფლება ჩავწვდეთ და შევამოწმოთ ამ გადაწყვეტილებების სისწორე და სიმართლის შემთხვევაში დავეთანხმოთ ან არ დავეთანხმოთ.
ბიბლია რომ არ იყოს ჭეშმარიტი და ის არ ახდენდეს უდიდეს ღვთაებრივ ზეგავლენას მილიონობით ადამიანზე, არ დავიჯერებდე მის ”კანონიკურობას”, მაგრამ მასში ჩაწერილი იმდენად სწორია და ცოცხალია, რომ არ შემიძლია არ დავიჯერო. და კიდევ არ მგონია წმიდა წერილს ”სარეკომენდაციო წერილები” სჭირდებოდეს, ანდა დამოწმება, იმისათვის, რომ ღვთივსულიერი იყოს. იგია საზომი ჭეშმარიტების.

პოსტის ავტორი: კანონისტი თარიღი: Jun 29 2007, 05:17 PM

alex_b

თავად ბიბლიის კანონიკური ტექსტების დადგენა გარდამოცემის საფუძველზე მოხდა, ანუ იმ ცოდნის საფუძველზე, რაც მოციქულებიდან მომდინარე ეკლესიას ჰქონდა, მაგრამ ჩაწერილი არსად იყო


წმინდა სამებაზე, როგორც ერთ ღმერთზე, სამპიროვანზე, ერთარსებასა და განუყოფელზე, ერთი ნებით შეერთებულზე, მამაზე, როგორც დაუსაბამოზე, ძეზე, როგორც მამისაგან შობილზე, წმინდა სულზე, როგორც მამისაგან გამომავალზე, ყოვლისამპყრობელზე და ყველგანმყოფზე, ახალი აღთქმა პირდაპირ არ საუბრობს....

არსებობს რამდენიმე ადგილი:
"და ნათელს სცემდით მათ სახელითა მამისათა და ძისათა და წმიდისა სულისათა..."
"მე და მამაი ერთ ვართ..."
"და მოგივლინოთ სხუაი იგი ნუგეშინისმცემელი, რომელი მამისაგან გამოვალს..."

ეს ადგილებიც კი ცალსახად არ განმარტავენ სამების დოგმატს

--> ასე ცალსახა რომ ყოფილიყო, ჩვენსა და ლათინებს შორის დავის საფუძველი სულიწმიდის თაობაზე არ იქნებოდა


რა განსხვავებაა? 50 წიგნიდან 27-ზე რომ იტყვი, ესაა მართალიო, გინდა შერჩევა დაარქვი და გინდა ცნობა. ფაქტია, რომ მსოფლიო კრებას ვუჯერებთ მეც და შენც


განა მსოფლიო კრების სხვა კანონები გარდამოცემის ჩაწერა არაა? უძველესი ლიტურგიკული, ხატთაყვანისცემის და სხვა გადმოცემების უმეტესი, უდიდესი უმრავლესობა დღეს უკვე ჩაწერილია და მას მსოფლიო კრებათა კანონები ჰქვია


არ გაგეღიმოს. იმიტომ რომ პირველი მსოფლიო კრების დროს არსებობდა ათასი ჯურის მწვალებლები (არიოზის თამადობით), რომელთაგან გასამიჯნად გაჩნდა ბერძნული ტერმინი "ორთო" (მართლად) "დოქსოს" (მადიდებელი), ცრუდ მადიდებლებისაგან გასამიჯნად

პირველად საეკლესიო კანონებში ეს ტერმინი 346 წლიდან გვხვდება


ამავე ლოგიკით, თქვენ უფლება გაქვთ ბრძანოთ, რომ მსოფლიო კრება შეცდა და "კორინთელთა მიმართ მეორე ეპისტოლე" არ იყო სწორი და ის არ უნდა შედიოდეს წმ. წერილში. უფლება ყველაფრისა გაქვთ, საკითხავია, ქრისტიანულად რამდენად იქნება მისაღები


თუ ესაა ავტორეტიტი მხოლოდ, განა მართლმადიდებელ ეკლესიას არ ჰყავს მილიონობით მრევლი, რომლებიც ხატებსაც სცემენ თაყვანს და წმინდანებსაც ევედრებიან?

P.S. გავლენას მილიონობით ადამიანზე ყურანიც ახდენს....

რა მაინტერესებს:
VIII საუკუნიდან მოყოლებული XVI საუკუნემდე ყველა ქრისტიანული კონფესია თაყვანს სცემდა ხატებს და ევედებოდა წმინდანებს

კითხვა: ეს ხალხი ყველა ცდებოდა? ანუ ქრისტეს ეკლესიამ დროებით (პროტესტანტების გამოჩენამდე) ფუნციონირება შეწყვიტა???

პოსტის ავტორი: გლახა თარიღი: Jul 2 2007, 01:17 PM

კანუდოსელი

იცი ჩემო კანუდოსელ შედცდომას უვებ, როცა გგონიათ, რომ ახლანდელი მართლმადიდებლური ეკლესია ის ეკლესიაა, რომლის წევრებიც სარვთო წერილის სემადგენელი მამები იყვნენ.

და კიდევ....
დეს რომ ჩატარდეს მსოფლიო მართლმადიდებლური კრება, ეკლესია განწირულია "განშტოებებისათვის", რომლებიც ისედაც არსებობენ ფარულად...

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Jul 2 2007, 01:22 PM

არა-ისტორიულად მსჯელობ სამწუხაროდ გლახუშ...
ეგ უკვე ფაქტია რომ მართლაც მართლმადიდებელმა ეკლესიამ მოახდინა კოდექსის შეკრება ისეთი სახით,რაც ხელში გვაქვს....მეტს ვერც ვიტყვი, თუ არ ეთანხმები, ეგ შენი საქმეა, მაგრამ თავად პროტესტანტი თეოლოგებიც (ოღონდ თეოლოგები და არა "თეოლოგები") აღიარებენ რომ ეს მართლაც ასეა....

პოსტის ავტორი: მნათე თარიღი: Jul 2 2007, 01:25 PM

http://imageshack.us

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Jul 2 2007, 01:32 PM

ჰო, რა, გლახუშა უნდა დამეწერა ავიჭერი

პოსტის ავტორი: გლახა თარიღი: Jul 2 2007, 01:35 PM

კანუდოსელი

მთავარია ტქვენ იმსჯელოდ ისტორიულად თორემ მე რა სადარდებელი ვარ

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Jul 2 2007, 02:16 PM

ნუ აღელდები ახლა შენ...მე არც გასაბრაზებლად მითქვამს ეგ და არც კიდე რამე გვერდითა აზრით, ვთქვი, რომ ისტორიაში ეგ საკითხი ცალსახაა...

პოსტის ავტორი: მნათე თარიღი: Jul 2 2007, 02:18 PM

მაგას ჩვევია მაფერები

პოსტის ავტორი: გლახა თარიღი: Jul 2 2007, 02:28 PM

კანუდოსელი
მნათე
მეღიმება
რატომ უნდა ავღელდე ვერ ვხვდები?
ისტორიას ყველა ტავისებურად იგებს
თქვენც ტქვენებურად ჩემო კარგებო..და ამაში რაა უცხო?
მაგრამ თქვენ ერთი გესლებათ გგონიატ რომ რაც ტქვენ იცით მხოლოდ ის არის მართალი

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Jul 2 2007, 02:32 PM

ისევ ზოგადი ბაზარი

პოსტის ავტორი: გლახა თარიღი: Jul 2 2007, 02:35 PM

კანუდოსელი

გაატარე

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Jul 2 2007, 02:36 PM

რომ არ გამეტარებინა, ეგ არ ეწერებოდა მანდ, იცი შენ ეს

პოსტის ავტორი: გლახა თარიღი: Jul 2 2007, 02:39 PM

კანუდოსელი

სხვა გზა არც გაქვს...
(ნეტა ეს ცემი ნატქვამი თუ იმუშავებს ისე, როგორც ახლა მე ცავიფიქრე )

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Nov 15 2014, 09:04 PM

"წმინდა ხატისადმი პატივისცემა აღიწევა პირველხატამდე".

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Dec 23 2014, 07:52 PM

"წმინდა იოანე დამასკელის მიხედვით, ხატის ადგილი არის აღმოსავლეთით. მხოლოდ მოგვიანებით შემოდის ჩვენთან ტაძრის ყველა კედელზე ხატების განფენის ტრადიცია".

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jun 20 2021, 02:55 PM

"ხატ-მადლი"

/ლევან გოთუა/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jan 10 2022, 08:19 PM

"როდესაც ადამიანი კრძალვითა და მხურვალე სიყვარულით მიემთხვევა წმ. ხატებს, ის თითქოს იწოვს, კვებავს საკუთარ თავს ამ ხატების საღებავებით და შიგნით, მის არსებაში ეს წმინდანები აისახებიან. წმინდანები ხარობენ, როდესაც "სწყდებიან" ქაღალდსა და დაფას და ადამიანების გულებში აღიბეჭდებიან".

/ღირსი პაისი მთაწმნდელი/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jan 11 2022, 01:05 PM

"იეღოველებს ხატები არ აქვთ და პატივს, რომელსაც ჩვენ ხატებს მივაგებთ, ისინი კერპთაყვანისმცემლობად თვლიან. ერთხელ მოხდა ისე, რომ ერთ იეღოველს ვკითხე: - "თქვენ რა, სახლში ფოტოსურათები არ გაქვთ?" - "გვაქვს!" - მომიგო მან. - "კარგი, განა დედა, რომელსაც შვილი შორეულ მოგაურობაშია, მის ფოტოს არ კოცნის?" - "კოცნის!" - "მერე, რას კოცნის ის ქაღალდს თუ თავის პირმშოს?" - "თავის პირმშოს". - "ასე რომ, თუ ის ფოტოსურათის კოცნისას კოცნის შვილს და არა - ქაღალდს, ასევე ჩვენც, როდესაც ხატს ვემთხვევით, ვემთხვევით ქრისტეს და არა - ქაღალდს ან დაფას". - ვუთხარი მას ბოლოს".

/ღირსი პაისი მთაწმინდელი/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jan 14 2022, 05:48 PM

"ხშირად ზოგიერთი ღვთისმოსაობით იწყებს და სადამდე დადიან ისინი შემდეგ! მაგალითად: როგორც ხატმაღმერთებლები და ხატმებრძოლები! ერთიც უკიდურესობაა და - მეორეც. პირველები იქამდე მივიდნენ, რომ ქრისტეს ხატი ჩამოფხიკეს და ეს მტვერი წმიდა ბარძიმში ჩაუშვეს - საღმრთო ზიარების "გასაუმჯობესებლად". სხვებმა კი დაწვეს და გათელეს წმიდა ხატები. სწორედ ამიტომ გახდა ეკლესია იძულებული, წმიდა ხატები მაღლა აეწია, ხოლო, როდესაც განხეთქილება ჩაცხრა, ხატები ისევ ძირს დაუშვეს, რათა მიახლოება და მათზე გამოსახულთა თაყვანისცემა შესაძლებელი გამხდარიყო".

/ღირსი პაისი მთაწმინდელი/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jan 16 2022, 02:17 PM

"ის ხატი, რომელიც კრძალულებით იწერება, კრძალული ხატმწერისაგან საღვთო მადლს მიიღებს და ადამიანებს მარადიულ ნუგეშისცემას გადასცემს. ხატმწერი საკუთარ თავს "გადმოიხატავს", გადმოსცემს იმ ხატზე, რომელსაც წერს, ამიტომ მის სულიერ მდგომარეობას უდიდესი მნიშვნელობა აქვს"

/ღირსი პაისი მთაწმინდელი/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Apr 14 2022, 04:21 PM

"VIII საუკუნის წყაროები ქრისტიანული კულტის ვულგარიზაციის შოკისმომგვრელ სურათს გვიხატავენ: ხატები შინაურ ღვთაებებად მიაჩნდათ; მათ ბავშვების ნათლიებადაც კი ნიშნავდნენ; სეფისკვერს ევქარისტიისას ხატზე დებდნენ, რათა "ზიარება წმინდანისგან მიეღოთ"; ხატის საღებავს ფხეკდნენ და ღვინოს უმატებდნენ, რათა საიდუმლოება კიდევ უფრო ქმედითი ყოფილიყო".

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Apr 30 2022, 09:59 PM

"არიან ისეთი ადამიანები, რომლებიც განსაკუთრებულად ამკობენ წმიდა ხატებს ტაძარში, თვითონ კი მათ წინაშე ლოცვა ეზარებათ"

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: May 15 2022, 01:28 PM

"სწორედ მეშვიდე საეკლესიო კრების მამებს უნდა ვუმადლოდეთ, რომ ჩვენი სახლები, ტაძრები, კელიები და ა.შ. წმინდა ხატებითაა გაბრწყინებული, რომ ტაძრებში ანთებული კანდელებიდან სითბო და სინათლე იღვრება, რომ მუხლს ვიყრით წმინდა ნაწილების წინაშე და წმინდა საკმევლის სურნელებას ჩვენი გული ზეციურ სასუფეველში აჰყავს, მიწას გვაშორებს. ამ სიწმინდეების მადლით მრავალი გული შეუპყრია ღვთის სიყვარულს, მკვდარი სულებისთვის სიცოცხლე შთაუბერავს"

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: May 15 2022, 07:51 PM

"მეშვიდე მსოფლიო საეკლესიო კრებამ განაჩინა, რომ ხატი არის განსაკუთრებული გამოცხადება საღვთო რეალობისა. ხატების მეშვეობით, ისევე როგორც წმინდა წერილით, ჩვენ არა მხოლოდ ვიგებთ ღვთის არსებობის შესახებ, არამედ შევიცნობთ მას; ღვთის სათნომყოფელთა ხატებით ვეხებით გარდაქმნილ, ფერნაცვალ ადამიანს, მონაწილეს საღვთო ცხოვრებისა; ხატებით ვიღებთ ყოვლისგამწმენდ მადლს სულისა წმიდისა. ღვთისმსახურებისა და წმინდა ხატების შემწეობით საღვთო გამოცხადება მორწმუნეთა საკუთრებად და საგანძურად იქცევა"

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: May 15 2022, 08:10 PM

"ხატი, წმინდა მამების მტკიცებით, ლოცვაცაა და უდიდესი სიწმინდეც. როცა ვლოცულობთ მის წინაშე, ჩვენი ლოცვის წმინდა სიტყვები და ხილული წმინდა სახე ხატისა გარდაგვქმნის და სიწმინდისკენ მიმართავს ჩვენს სულს - ცოდვილსა და მიწიერს"

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jun 13 2022, 09:42 PM

"სამთავროდან რომ მოვდიოდი, დედა ქეთევანმა უამრავი საჩუქარი გამომატანა. მათ შორის იყო დედა ნანას (ქუთათელაძის) დაწერილი მამა გაბრიელის [აღმსარებელი და სალოსი] პატარა ხატები, ფიცარზე დაკრული - ძალიან ბევრი. საღამოს გვიან დავბრუნდი ჭიათურაში. დრო არ იყო, რომ საჩუქრები იღუმენიასთვის გადამეცა, გარეთ ვერ დავტოვებდი და სენაკში შემოვიტანე მეორე დილამდე. ყველაფერი დავათვალიერე. დედა ნანას დაწერილი ხატებიც ამოვიღე ყუთიდან და ისევ უკან ჩავდევი: არეულად, როგორც მომიხერხდა, - შეიძლება ითქვას, ჩავყარე ყუთში, რადგან ძალიან დაღლილი ვიყავი და აზროვნებაც კი მიჭირდა. მეორე დილით, ყუთი რომ გავხსენი, საოცარი სურათი ვიხილე: ხატები ძალიან ლამაზად, აკურატულად იყო დალაგებული და გამწკრივებული. იმდენ ხატს მე, უბრალოდ, ასე ვერ ჩავაწყობდი მწკრივში. ეს მამა გაბრიელის სასწაული იყო. მას ხომ ძალიან უყვარდა ხატები და არასდროს არავის მისცემდა მათი ოდნავი შეურაცხყოფის ფულებას."

/მონაზონი ათანასია/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jun 14 2022, 03:41 PM

"2018 წლის აპრილში ახალ სენაკში გადმოვედი საცხოვრებლად. ხატების დაკიდებას რამდენიმე დღე მოვანდომე, მაგრამ ვერაფრით ვერ დავკიდე ისე, რომ ცატათი მაინც მომწონდებოდა განლაგება: სულ რაღაც ასიმეტრია გამოდიოდა. მეტი გზა არ იყო, ხელი ჩავიქნიე და შევეცადე შევგუებოდი ამ მდგომარეობას. მაგრამ გავიდა ერთი-ორი თვე, და ვიგრძენი, რომ ვერაფრით ვერ ვეგუებოდი - რაღაცა უნდა გამომესწორებინა. დავიწყე გამოსწორება, მაგრამ რამდენადაც არ ვეცადე, არაფერი გამოვიდა. მთელი დღე ვიხლაფორთე და ბოლოს იმდენად გადავიღალე და იმდენად მომბეზრდა ეს საქმიანობა, რომ სასოწარკვეთილმა შევძახე:

- მამა გაბრიელ, ეხლა მიშველე!

იმავე წამს აზრი გამინათდა და სულ რაღაც ორი ხატის ქვემოთ ჩამოწევა გახდა საკმარისი იმისთვის, რომ ყვეალფერი თავის ადგილზე დალაგებულიყო და სასურველი სიმეტრიაც მიმეღო"

/მონაზონი ათანასია/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Aug 4 2022, 02:05 PM

"ხატების თაყვანისცემისას ჩვენ პატივს მივაგებთ არა დაფასა და საღებავებს, არამედ იმ წმინდანებს (პირველწყაროს), რომელიც მასზეა გამოსახული"

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jan 23 2023, 02:24 PM

"საერო გაზეთში ხატებს როცა ბეჭდავდნენ არ მოსწონდა [ღირს მამა გაბრიელს, აღმსარებელსა და სალოსს] და ძალიან წუხდა: - "ამ ხატებს მერე ვინ იცის, სად გადაჰყრიან, საერო გაზეთებში ხატების ბეჭდვა უნდა აიკრძალოს. ყველა ხატს თავისი ანგელოზი ჰყავს და პატივისცემა სჭირდება". მამა გაბრიელი ადამიანის სურათსაც დიდი პატივით ეპყრობოდა და ბრძანებდა: - "ქრისტეს ხატებაა!" არ გადააგდებდა მათ სურათებს, ფეხს არ დადგამდა, აიღებდა და შეინახავდა. ნაპოვნ გაზეთს ჯერ დაათვალიერებდა ხატი ხომ არ იყო დაბეჭდილი, შემდეგ წაიკითხავდა კიდეც - ღვთის სიტყვა ხომ არ სწერიაო და დაწვავდა. იტყოდა: "არ შეიძლება გაზეთის ცუდ ადგილებში დატოვება და მოხმარება". ასევე ეპყრობოდა ყველა წიგნს. არ მოსწონდა წიგნის ყდაზე ხატები რომ ეხატა, ამბობდა: "უპატივცემულობაა, ჭუჭყიანდება". ყოველთვის მოახევდა წიგნს ასეთ ყდას და ცალკე შეინახავდა".

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Feb 1 2023, 08:31 PM

"ქრისტეს ხატის შემყურეები სულით მასთან პირად კონტაქტამდე ვმაღლდებით"

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Apr 5 2023, 10:05 PM

"ფაიუმის პორტრეტებმა დიდი გავლენა მოახდინა ადრექრისტიანულ ხატწერაზე, რომლის უძველესი, V-VI საუკუნეების ნიმუშები ნაპოვნია ეგვიპტეში, სინას მთაზე, წმინდა ეკატერინეს მონასტერში. ფაიუმის პორტრეტებს ზოგჯერ უწოდებენ "ხატებს ხატებამდე", ხატწერის წინამორბედებს. მათ და ადრეულ ხატებს აქვთ შესრულების საერთო მხატვრული ტექნიკა: ენკაუსტიკა და ტემპერა. თანაც, ძველი მხატვრები ცდილობდნენ გარდაცვლილის არა მხოლოდ გარეგნობის, არამედ მარადიული სულის გადმოცემას; ფაიუმის პორტრეტებზე გამოსახული სევდიანი მზერა, მარადისობისკენ მიმართული, შესანიშნავად შეესაბამებოდა ბიზანტიის რელიგიური ხელოვნების ამოცანას"

/"ისტორიანი" N5, 2022, გვ.7/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: May 15 2023, 10:04 PM

"ურბუსი - ნაკეცებიანი ტილო - რუსულ ხატებზე გავრცელებას იწყებს XIV საუკუნიდან. მაცხოვრის გამოსახვა სოლისებრი ფორმის წვერით (ერთი ბოლოთი და ორად გაყოფილი) ცნობილია ბიზანტიის წყაროებიდანაც, მაგრამ მხოლოდ რუსულ ნიადაგზე ჩამოყალიბდა განსაკუთრებული იკონოგრაფიული ტიპი სახელწოდებით - "მაცხოვარი სველი წვერით".

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: May 20 2023, 07:56 PM

"ყველა ხატი საკვირველმოქმედია რწმენისამებრ!" - ამბობდა წმიდა სერაფიმე საროველი"

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jul 8 2023, 07:59 PM

"ძალა ხატს კი არა აქვს, ანდა ხატის წინაშე მლოცველ ადამიანს, არამედ ღვთის მოწყალებაშია ძალა"

/წმ. თეოფანე დაყუდებული/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Feb 25 2024, 04:14 PM

"დავასახელოთ კიდევ რამდენიმე ღვთისმეტყველი. მათგან ერთ-ერთი ხატია. დიახ, ხატები ღვთისმეტყველები არიან. რა არის ხატი? პირველსახის ანაბეჭდი და გამოცხადებაა. პირველსახე გახლავთ ღმერთთან მცხოვრები რომელიმე წმინდანი, წმინდანი ღმერთისგან ან თავად ღმერთი. და რადგანაც ხატის თაყვანისცემა პირველსახის გამო ხდება, ამიტომ ხატიც ღვთისმეტყველია"

/არქიმანდრიტი ემილიანე (ვაფიდისი)/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Mar 7 2024, 09:44 PM

"ხატის გამოყენებით ღმერთს მხოლოდ ჩვენ კი არ მივმართავთ, არამედ ღმერთიც გვპასუხობს ხატების საშუალებით"