თემის საბეჭდი ვერსია

პოსტის ავტორი: მნათე თარიღი: Apr 20 2007, 08:04 PM

მოკლედ ღვთისმეტყველებს (!) ვთხოვ გასცენ მრევლში არსებულ კითხვებს პასუხი;

1. რა სინთეზითა და ურთიერთბმებით ასრულებს - საეკლესიო სამართალი და საღვთო მადლი ეკლესიის 'მარეგულირების' როლს?

2. ვინ და რატომ შემოიტანა ცნება 'სამართალი' - ეკლესიაში და ხომ არ წარმოადგენს იგი სინკრეტულ ნერგს?

3. ხომ არ კნინდება ამით სულიწმიდის ძალმოსილება ეკლესიაში... (თუ სტრუქტურა მის გარეშე ვერ შედგებოდა - მაშ ეკლესიას რაღა მართავს)?

4. თუ ქრისტეს სხეულში ესოდენ ყოფიერი მოვლენა არეგულირებს 'სისხლის მიმოქცევას' მაშ რაღას აკეთებს ქრისტე?

5. რა ვუყოთ სიყვარულის ძალაუფლებას?

6. თუ გამართლება რჯულისგან არის, მაშინ ქრისტე რიღასთვის მოკვდა?

პოსტის ავტორი: ლეონტი თარიღი: Apr 20 2007, 08:54 PM

აუუფფ რა მძიმე საპასუხოა...

პოსტის ავტორი: მნათე თარიღი: Apr 20 2007, 08:55 PM

კაიროსი აიტანს

პოსტის ავტორი: afxazi თარიღი: Apr 20 2007, 09:29 PM

ერთ ძალიან მაგარ სტატიას დავდებ ალბათ ხვალ და შევეცდები ყველა ამ კითხვას გავცე პასუხი.

პოსტის ავტორი: მნათე თარიღი: Apr 20 2007, 09:41 PM

აფანასიევს თუ აპირებ, ელექტრონული ვერსია არ მაქვს და - დადე

პოსტის ავტორი: afxazi თარიღი: Apr 20 2007, 09:50 PM

აფანასიევი ვინაა?

პოსტის ავტორი: მნათე თარიღი: Apr 20 2007, 09:56 PM

ნიკოლაი აფანასიევი - ცნობილი ეკლესიოლოგი

ოკ, აბა ველით შენს - ძალიან მაგარ - სტატიას

პოსტის ავტორი: კანონისტი თარიღი: Apr 26 2007, 02:01 PM

http://church.ge/index.php?s=&showtopic=1295&view=findpost&p=79838

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Apr 26 2007, 02:26 PM

მნათე, თუ ეს კითხვები შენს თავში მომწიფდა, მაშინ შლაპა კი არა კასკა უნდა ატარო, ისე უნდა გაუფრთხილდე !

ყოჩაღ, საინტერესო კითხვებია და არ მინახავს აქამდის, აწი შემატყობინე ხოლმე , თორე გადავყევი ჰომოებზე წერას

მოდი, ახლა ძირითად ასპექტები გამოვყოთ: რა არის სამართალი და რა არის გამართლება, მერე ვნახოთ რა ადგილი უკავია საეკლესიო სამართალს ეკლესიაში და ზუსტად განვაზღვროთ მისი ფუნქციები, რისი საშუალებითაც დავინახავთ იმას რომ სამართალი ეკლესიის მოწყობის შიგა წესებია და არ მიდის უნივერსალური სიყვარულის ძალაუფლების წინააღმდეგ, ჩვენთვის კანონიკა არის შაბათი, რომელიც ჩვენთვისაა შექმნილი და რომლის მეფენი ჩვენ ვართ, ჩვენში ეკლესიას ვგულისხმობ ისევ; ასევე როდესაც მკვეთრად გამოვარჩევთ იმას თუ რა არის სამართალი, ნათლად დავინახავთ, რომ სამართალი, როგორც დავწერე არის ეკლესიის მოწყობის შიგა წესები და არ გააჩნია ადამიანის ცხონება-არ ცხონების საკითხში გადამწყვეტი მნიშვნელობა, თუმცა აქვს საკმაოდ დიდი და საპასუხისმგებლო პოზიცია მოაწესრიგოს ეკლესიის და ეკლესიის წევრების ფუნქციები და მოქმედებები, განსაზღვროს საზღვრები და შეიმუშავოს სისტემა, რომლის მიხედვით, ვიმეორებ რომლის მიხედვით და არა რომელთა გამოც, შეეძლება ქრისტიანს იცხოვროს ქრისტიანულად და შესაბამისად გადარჩეს; სულიწმიდის მოქმედებას სამართლის ჩამოყალიბებაში აქვს ბიბლიური საფუძვლები, იქ პირდაპირ ღმერთი ადგენდა ამათუიმ აკრძალვას და შესაბამის სასჯელს, მაგრამ მიზანი ერთი იყო გადაერჩინა რჩეული ერი, აქაც ერთია, ამ წესებით და კანონებით ადამიანს და ადამიანთა ჯგუფს ნათლად ეძლევა გზა, რაა ცოდვა და რას უნდა მოერიდონ, უხეშად რომ ვთქვა სისხლის მიმოქცევის სისტემაა სამართალი, ზუსტი, სწორი და დადგენილი, სიცოცხლე კი არის ქრისტე, ანუ სხეულს ჩონჩხს, კუნთებს ქმნის ეკლესიის სწავლებები, კანონები და ა.შ. მაგრამ სული და მაცოცხლებელია სულიწმიდა, ანუ ერთმანთთან შეპირისპირება სულიწმიდისა და სამართალისა არ შეიძლება, რადგან პირველი მოქმედებს ეკლესიაში, ეკლესია კი მოქმედებს სამართლით სიმართლისათვის.

ეს ისე ზოგადად, მერე ჩავუღრმავდეთ!

დროებით,

კაიროსი!

პოსტის ავტორი: კანონისტი თარიღი: Apr 26 2007, 03:43 PM

KAIROS

მოდი, სანამ გადამწყვეტ მნიშვნელობაზე ვისაუბრებდეთ, ჯერ ის ვთქვათ, რა არის სამართალი, თუნდაც საეკლესიო სამართალი, და კონკრეტულად რას მოვიაზრებთ მასში??

მე შენი პოსტიდან ისე გავიგე, რომ თითქოს საეკლესიო სამართალს მხოლოდ საორგანიზაციო ფუნქცია აქვს ეკლესიაში და ამით შემოიფარგლება იგი.

ავიღოთ თუნდაც 10 მცნება. ის, რომ არ უნდა ვიქურდოთ, რა არის?? სამართალი არ არის? განა სამართლებრივი ნორმა არ არის? თუკი არის, მაშ მას ცხონებისთვის გადამწყვეტი ფუნქცია ჰქონია (სხვა წესების აღსრულებასთან ერთად)

საერთოდაც, ნებისმიერი სამართალი თავის წესებს 3 ჯგუფად ჰყოფს:
ა) სავალდებულო
ბ) დასაშვები
გ) აკრძალული

რაც შეეხება ეკლესიისათვის მნიშვენლოვან ნაწილს, აქ განსაკუთრებულია "გ" ანუ ამკრძალავი ნორმები. თითოეული მათგანი ორგანულ კავშირშია მიბმული ცხონებასთან, რამდენადაც მძიმე თუ მსუბუქ ცოდვას ჩვენ სწორედ რომ საეკლესიო სამართლით ვსაზღვრავთ. რაც შეეხება დასაშვებ თუ სავალდებულო ნორმებს, იგი ცხადია, არ არის იმ ტიპის, რაც ისლამურ სამართალს აქვს, ანუ ვთქვათ ჩვენ თუ მოყვასს მივეხმარებით მძიმე ტვირთის გადატანაში (დასაშვები, მაგრამ რეკომენდებული ნორმების ნაწილი) ეს ავტომატურად არ მოგვტევებს მაგალითად სხვა დროს მოყვასის განრისხების ცოდვას

რაცხა დაიძრა თემა.....

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Apr 26 2007, 04:07 PM

კარგი დაწყება და მცდარი გაგრძელება

საქმე იმაშია, რომ ქრისტიანობა მაღლა დგას კანონზე, შაბათს უფალი არღვევდა, იმიტომ კი არა რომ არ იყო კანონი, ან ნაკლებად საჭირო იყო, არამედ იმიტომ, რომ ეჩვენებინა, საჭიროების შემთხვევაში სიყვარულიდან გამომდინარე ქრისტიანი ყველა კანონზე მაღლა დგას, ახლა სიყვარულით კაცს ვერ მოკლავს მაგრამ შეიძლება იცრუოს, და ცოდვა არ იქნება, შეიძლება მოიპაროს კიდეც და არც ეგ იქნება ცოდვა, მთავარია მოტივაცია; დავითს მოშივდა ის პური ჭამა, რომლის უფლება არ ჰქონდა, ანუ კანონი დაარღვია, მაგრამ ცოდვად არ ჩაეთვალა ე.ი. ცხონებაშიც არ შეუშალა ხელი, ე.ი. ეს არაა ამოსავალი წერტილი ცხონებისათვის!

კანონიკა აწესრიგებს, რომელ წესრიგში ცხოვრობს ქრისტიანი, მაგრამ ეს წესრიგი კი არ აცხონებს, არამედ სიყვარულისმიერი ქმედებები მოყვასისა და ღვთის და თუნდაც საკუთარი თავის მიმართ!

მგონი ეს ნათელია

პოსტის ავტორი: მნათე თარიღი: Apr 26 2007, 04:58 PM

ხეხე, ეს რა ცეცხლი დავანთე

"წინასწარმეტყველებაც რომ მქონდეს, ყოველი საიდუმლო და მთელი ცოდნაც რომ ვუწყოდე, სრული რწმენაც რომ მქონდეს, ისეთები, მთების გადაადგილება რომ შემეძლოს, ხოლო სიყვარული არ მქონდეს, არარაობა ვიქნებოდი.

მთელი ჩემი ქონება რომ დავარიგო და ჩემი სხეული დასაწვავად გავწირო, ხოლო სიყვარული არ მქონდეს, არაფრად ვევარგები." (1 კორინთ. 13, 1-3.)

....ძალიან ბევრ რამეს ამბობს... მოკლედ ემპირიული ფაქტორი ეკლესიის ზევიდან მოქმედებისას, სრულიად სამართლიანი მოვლენაა, რადგან ქრისტეს მისტიური სხეული დროში არსებობს - დრო კი ეკლესიაში პოულობს საზრისსა და აღსრულებას, მაგრამ პრობლემები იქმნება მაშინ, როცა ეპოქალური ნიშან-თვისება აღწევს ეკლესიაში და იგი მაშინაც რჩება იქ, როცა გარე სამყაროში უკვე სხვა მოქმედებს - შესაბამისად ერთგვარ პროსტატას ქმნის და ეკლესიას ხელს უშლის თავისი მისიის დროშემთვისებლური პოლიტიკის გატარებისას... მარტივად რომ ვთქვა - აკომპლექსებს

ამიტომ ჩვენთან დღესაც დაქრის ბიზანტიის იმპერატორის აჩრდილი, როცა ვასრულებთ მისი კარისთვის დამახასიათებელ ზოგიერთ რიტუალს.. მოკლედ შეგიძლიათ ვინმემ თქვათ, რომ სამართლის გარეშე ეკლესიის 'კარკასი' რომელიც მადლისმიერშეკრულია ჩამოიქცეოდა? ვინმე გაბედავს ამის თქმას? აგერ კანონისტი - რომელიც ამ საქმეში საქართველოში არსებულ მცირე პროფესიონალთა შორის ერთ-ერთია ცხონებაზე დაქრის


მოკლედ სადა ვბანაობთ?

პოსტის ავტორი: კანონისტი თარიღი: Apr 26 2007, 07:27 PM

KAIROS

ეგ სხვაა კაიროს! მაგას სამართლისმცოდნეობაში კანონის მოქმედების არეალი ჰქვია. ათი მცნება ჩვეულებრივი კანონია, უბრალოდ ეკლესიას თავისი წესი აქვს, თუ რა შემთხვევაში გამოიყენოს კანონი და მართალი ხარ, მოქმედებს პრინციპი, რომ შაბათი არის კაცისთვის და არა კაცი შაბათისთვის, ანუ კანონი არის ადამიანისთვის და არა ადამიანი კანონისათვის. თორემ, განა ეგ იმას ნიშნავს, რომ თუნდაც 10 მცნება ჩვეულებრივი კანონი არაა? რა, სახელმწიფოს კანონმდებლობაც იცნობს ე.წ. "აუცილებელ მოგერიებას", "უკიდურეს აუცილებლობას", როცა პირს უფლება ეძლევა, დანაშაული ჩაიდინოს და ეს არ დაისჯება, რადგან

დედა, რა კაი იურისტიც დადგებოდა შენგან

მართალი ხარ, აი ამაში ვერ დაგეთანხმები:

გააჩნია ვისი/რისი სიყვარულით? მაშ ომის დროს კაცის მოკვლა რატომღაა დასაშვები? "არა კაც-კლა"-საც კი აქვს გამამართლებელი შემთხვევები

ამ მეორე ნაწილს სამართალმცოდნეები ე.წ. "სუბიექტური შერაცხვის პრინციპს" ვუწოდებთ, ანუ რატომ, რა მიზნით ჩადის ადამიანი ამა თუ იმ ქმედებას? შესაბამისად, დასჯადია არა ქმედება (შაბათის დარღვევა), არამედ მიზეზი ქმედებისა და ადამიანის ფსიქიკური დამოკიდებულება ჩადენილ ქმედებასა და დამდგარ შედეგს შორის (ანუ ე.წ. "ბრალი")



გასაგებია, მაგრამ ჩვენ ზუსტად ამაზე ვსაუბრობთ - თუნდაც ის, რომ რაღაც შემთხვევებში შეიძლება ვიცრუოთ და ეს ცოდვა არაა, ან შაბათი დავარღვიოთ - და ეს ცოდვა არაა, თავად ყოველივე ეს საეკლესიო სამართლითაა განსაზღვრული.

განა შეიძლება მართლმადიდებელმა ხატს არ სცეს თაყვანი, იმიტომ რომ არ ცნობს??? ესეც ხომ საეკლესიო კრების კანონშია განსაზღვრული (ანუ დოგმატი კრებამ დაამტკიცა), ისევე როგორც კაცის კვლის აკრძალვა? მაგრამ მაინც არ შეიძლება, იმიტომ, რომ იმ გამონაკლისებსაც, რომელიც კაცთა სიყვარულისა თუ იმ მიზეზის გამო, რომ ადამიანი არ არის შაბათისთვის შექმნილი, ადგენს თავად საეკლესიო სამართალი

მნათე
შენ გვისმინე!!!

თორემ გაქროლებ კარგად!!!

პოსტის ავტორი: კანონისტი თარიღი: Apr 26 2007, 07:50 PM

აგერ, გვერდით თემაში მამაოს კურთხევით გავეცი პასუხი კითხვას, რელიგიასა და სამართალს შორის ურთიერთმიმართების შესახებ და აქაც დავდებ, რომ ვიმსჯელოთ:

რელიგიასა და სამართალს აქვთ როგორც საერთო, ისე განსხვავებული ნიშნები.

მსგავსება არის ის, რომ ორივეს მიზანია, მოაწესრიგოს ადამიანთა შორის ურთიერთობები, განსაზღვროს ის დებულებები, რაც სავალდებულოა შესასრულებლად, რაც დასაშვებია და რაც აკრძალულია. მაგრამ მთავარი განსხვავება არის მათი მიზანი, თუ რატომ, რის გამო ხდება ამ წესებისა თუ ნორმების დადგენა.

ეს ბოლო საკითხი კარგად რომ გავმიჯნოთ, აუცილებელია ითქვას, რომ განსხვავდება თავად სამართლის სხვადასხვა სკოლებისა თუ მიმართულებების მიდგომა ამ საკითხისადმი. თავისთავად ცხადია, რომ შუა საუკუნეების ეპოქასა და XXI საუკუნეში, სხვაგვარად ხდებოდა სამართლის, კანონისა და ზოგადად, სამართლიანობის იდეის აღქმა.

მეცნიერებაში მიჯნავენ სამართლის სამ მიმართულებას წარმოშობის მიხედვით:
ა) სახელმწიფოს მიერ დადგენილი
ბ) რელიგიური სამართალი
გ) ჩვეულებითი, ანუ ხალხური სამართალი

სახელმწიფოს მიერ დადგენილი სამართლის მიზანია მშვიდობიანობა დამყარდეს მოქალაქეთა შორის, მიეცეთ მათ შესაძლებლობა სრულად განავითარონ თავისი უნარი. რელიგიური სამართლის მიზანი საერთოდ სხვაა - იგი ასწავლის ადამიანებს იმას, თუ რაა საჭირო იმქვეყნად ნეტარების მოსაპოვებლად, ხოლო ხალხური სამართალი ერთგვარი ალტერნატივაა სახელმწიფოს სამართლისათვის.

მნიშვნელოვანია ისიც, რომ რელიგიური სამართალი აწესრიგებს ურთიერთობებს არამხოლოდ ადამიანთა შორის, არამედ ღმერთთან დამოკიდებულების, მორჩილებისა თუ სხვა წესებს და ამით იგი ძირეულად განსხვავდება სახელმწიფოს სამართლისაგან.

რელიგიური სამართალი ის დარგია, რომელიც ერთმანეთს უკავშირებს ღვთისმეტყველებისა და სამართლისმცოდნეობის მეცნიერებებს. თუმცა მისი მიდგომაც განსხვავებულია იმის კვალობაზე, თუ რომელი რელიგიის სამართალზეა საუბარი.

მაგალითად, ისლამური სამართალი სრულად მოიცავს საზოგადოებრივი ცხოვრების დარგს და ერთგვარად "იჭრება" სახელმწიფოს სამართალში და განსაზღვრავს ისეთ საკითხებსაც, რომელსაც ცხონება-წარწყმედასთან კავშირი არ აქვს. მუსლიმური დოქტრინის მიხედვით, სახელმწიფოს არ აქვს უფლება, დაადგინოს რაიმე განსხვავებული სამართალი, რადგან სახელმწიფო მთელი თავისი აპარატით ოდენ მსახურია ალლაჰისა და მისი მოციქულის მიერ ნასწავლი სჯულისა. ამიტომაც, ისლამურ სახელმწიფოებში რელიგიური ლიდერი და სახელმწიფოს მეთაური ერთიდაიგივე პირია.

ქრისტიანული სამართლის მიდგომა განსხვავდება ისლამურისაგან. ქრისტეს ეკლესია აუცილებლად გულისხმობს იმას, რომ სახელმწიფოს უნდა ჰქონდეს მისგან განსხვავებული სამართალი. თავისთავად ცხადია, რომ სასურველია ეს სამართალი ზოგადად იზიარებდეს ეკლესიურ სულს და ქრისტეს მცნებებს ეფუძნებოდეს, მაგრამ ის აუცილებლად სხვა უნდა იყოს, რამეთუ "კეისრისანი კეისარსა და ღმრთისანი - ღმერთსა".

საეკლესიო სამართალი შეიძლება ეხებოდეს საზოგადოებრივი ცხოვრების ისეთ საკითხებსაც, როგორიცაა ქორწინება, მევახშეობის აკრძალვა, მემკვიდრეობის საკითხები და ა.შ., მაგრამ არსებითი არის ის, რომ მათ აუცილებლად აქვს მნიშვნელობა ადამიანის სულიერი განვითარებისათვის და, შესაბამისად, ცხონების საკითხისათვის.

თვით ქრისტიანობის აყვავების წლებშიც არ ყოფილა შემთხვევა, რომ სახელმწიფოს საეკლესიო სამართალი ერთადერთ მოქმედ სამართლად გამოეცხადებინოს ან კიდევ რელიგიური მმართველობა პირდაპირ შეეთავსებინოს მონარქს (გამონაკლისია რუსეთის იმპერია 1703-1917 წწ.).

სამართალი ეკლესიისათვის არ არის ისეთი მნიშვნელობისა და გაგების, როგორიც ეს სახელმწიფოსთვისაა. ეკლესიისთვის და მორწმუნე ადამიანისათვის არსებითია ის სჯული, რაც მოგვეცა ჩვენ მოციქულთა მიერ უფლისაგან, ხოლო სამართალი ეკლესიას აქვს საიმისოდ, რომ ზუსტად განსაზღვროს როგორც საორგანიზაციო საკითხების გადაწყვეტის წესი, ისევე ქრისტიანული მოძღვრების დარღვევის შემთხვევაში პასუხისმგებლობის საკითხები. ამიტომაცაა, რომ მოციქულთა და მსოფლიო კრების კანონები არც კი ასახელებენ უზიარებლობის კონკრეტულ ვადებს, რადგანაც საეკლესიო სასჯელს სულიერი დატვირთვა აქვს და არა პოლიციური.

თავად სასჯელისადმი მიდგომაც განსხვავებულია. გამართულ სახელმწიფო აპარატს აქვს პოლიციური რეჟიმი, რაც გულისხმობს დამნაშავის უპირობო დასჯას. ცხადია, რომ უმრავლეს შემთხვევაში დამნაშავეს არ უნდა, რომ ის იზოლატორში მოხვდეს გისოსებს მიღმა, მაგრამ სახელმწიფო იძულების წესით, სასამართლოს განაჩენის საფუძველზე აღასრულებს ამას. საეკლესიო სასჯელი კი სხვაა, იგი იძულება არაა, იგი ფაქტის კონსტატაციაა. ადამიანი, რომელიც არ ასრულებს, მაგალითად, პატრიარქის ლოცვა-კურთხევას, არ ემორჩილება მას, იგი თავისთავად განაყენებს თავს ეკლესიისაგან და სინოდის მიერ გამოტანილი განჩინება ამ პირის განკვეთის თაობაზე არის არა იძულების ღონისძიება, არამედ ფაქტის დადასტურება, რომ ეს ადამიანი ამიერიდან აღარ არის ეკლესიის წევრი.

ამდენად, სამართალი და რელიგია ორივე უმნიშვნელოვანესი დარგია და საცოდნელად აუცილებელი, ხოლო მათი ჰარმონიული ურთიერთმიმართების საკითხი გადამწყვეტი სახელმწიფოს განვითარებისათვის.

პოსტის ავტორი: salomea07 თარიღი: Apr 26 2007, 08:35 PM

ძალიან საინტერესოა თქვენი კითხვა, მეგობრებო
ხო, მე რა მაინტერესებს- "არა კაც-ჰკლა"-ს ეგრედ წოდებული გამართლებულ შემთხვევებზე სად არის ნათქვამი წმინდა წერილში? ანუ სად არის დართული ნება , რომ ომში მოვკლათ ადამიანი?
და კიდევ, დავით, შენ გქონდა სახელმწიფო სამართალზე და რელიგიურ სამართალზე პოსტი. მე მაინტერესებს უფრო კონკრეტულად ამ ორი დარგის ურთიერთდამოკიდებულება, ვთქვათ გვაქვს ასეთი სიტუაცია(ძალიან ბანალური)- ჩემი ქმედებით მე სამართლიანად(სახელმწიფო სამართლის თვლსაზრისით) ვსჯი ადამიანს, ან მის წინააღმდეგ გამოვდივარ სასამართლოში, ან რა ვიცი, უამრავი ამდაგვარი სიტუაცია შეიძლება განიხილო- მოკლედ, მე "სამართლიანად" ვსჯი და ამით ცხოვრებას ვუნგრევ სხვა ადამიანს(გასაგებია, მან უკვე თავისი ქმედებით დაინგრია ცხოვრება, მაგრამ ამ სიტუაციაში მეც ხომ მიმიძღვის წვლილი). თვითონ ეს ფაქტი- ის, რომ მე ადამიანს ბოროტებას ვუკეთებ(ცხადია, ეს ასეა) (და ცხადია, ეს ცოდვაა) არის გამართლევული რელიგიური სამართლით? მე მაინტერესებს ისევ და ისევ ამ გამონაკლისებზე სად წერია წმინდა წიგნში?
შეიძლება ჩემს კითხვებში ბევრი შეცდომაა და გთხოვთ შემისწორეთ მოკლედ, მგონი, გაიგეთ, არა? მე იმაზე კი არ ვედავები ვინმეს, რომ მკვლელი ციხეში უნდა იჯდეს და ა.შ., უბრალოდ მე ვეძებ ფაქტს, როდის მოგვეცა საერთოდ ადამიანებს სასჯელაღსრულების უფლება.

პოსტის ავტორი: დათიკო თარიღი: Apr 27 2007, 02:25 AM

კანონისტი

მოძღვრის კურთხევით

პოსტის ავტორი: კანონისტი თარიღი: Apr 27 2007, 05:00 PM

salomea07

ომს რაც შეეხება, ასე პირდაპირ წმინდა წერილში არ არის, მაგრამ არაერთი ადგილია, სადაც უფალი თავად ეუბნება ებრაელებს, რომ დახოცონ მტრები.

როცა იოანე ნათლისმცემელთან მიდიან ჯარისკაცები და ეკითხებიან, თუ რა ქნან, რომ გადარჩნენ, წმ. წინამორბედი არ ეუბნება, რომ მათ სამსახური შეწყვიტონ, ანუ ნებას რთავს, ომში მოკლან ადამიანები

ასევე, გარკვეულ მძიმე დანაშაულზე ჩაქოლვის სასჯელი განა იმას არ ნიშნავს, რომ ადამიანის მოკვლა გარკვეულ შემთხვევებში დასაშვები იყო?

ღვთის სიტყვის განხორციელების შემდგომ პერიოდს რაც შეეხება, ამაზე უკვე სჯულისკანონი საუბრობს, კერძოდ ბასილი დიდის კანონი, რომელიც ნებას რთავს ომში კაცის კვლას



ზოგადად გეტყვი: მორწმუნემ იმ დოზით და დონეზე უნდა დაიცვას სახელმწიფოს კანონები, რამდენადაც ეს არ ეწინააღმდეგება საღვთო სჯულსა და საეკლესიო კანონებს

პოსტის ავტორი: მხევალი ნინო თარიღი: Apr 27 2007, 05:47 PM

კანონისტი

ჩაქოლვა ტვითსამართალია სახელმწიფო სამართალს სცილდება. ას მოკლული ადამიანი, მართლაც მოკლულია და ვთვლი, რომ ეს ღმერთის და ქვეყნის წინაშე ერთნაირი დანაშაულია.

პოსტის ავტორი: მხევალი ნინო თარიღი: Apr 27 2007, 05:59 PM

salomea07
[quote] ცხოვრებას ვუნგრევ სხვა ადამიანს(გასაგებია, მან უკვე თავისი ქმედებით დაინგრია ცხოვრება, მაგრამ ამ სიტუაციაში მეც ხომ მიმიძღვის წვლილი).



მართალი გითხრა ვერ მივხვდი შენ წვლილი რაში მიგიძღვნის, მაგრამ ადამიანის, რომელმაც დანაშაული ცაიდინა, მკვლელობა იქნება ეს თუ ყაჩაღობა სხვა თუ არაფერი ცოტა ხანი მაინც იზოლაციაა მისი საჭირო საზოგადოებისგან, რომ დანაშაული კიდევ ერთხელ არ განმეორდეს და მართლაც კიდევ ერთს არ დაენგრეს ცხოვრება.


ჩვენ კანონის მორჩილება გვმართებს. სხვა შემთხვევაში სახელმწიფო დაკარგავს ტავის სახეს და ანარქიამდე მივალთ. ხომ გესმის, რომ ქვეყანაზე ყველა კეთილმორწმუნე და სათნოებით სავსე არ არის, ამიტომ საჭიროა სახელმწიფოს მხრიდან თითის დაქნევა და შესაბამისი სასჯელი.

პოსტის ავტორი: salomea07 თარიღი: Apr 27 2007, 06:58 PM

ხო, დავით, გასაგებია.გმადლობ. შევეცდები მეც ვიპოვო და გავაანალიზო ეს ადგილები. თუმცა

ამას რაც შეეხება- თუ გავიხსნებეთ ქრისტემ რაც უთხრა მეძავის ჩაქოლვის მსურველებს?... ხო, არ ვიცი, არ ვიცი... ვიმუშავებ ამ საკითხზე

პოსტის ავტორი: მხევალი ნინო თარიღი: Apr 27 2007, 07:03 PM

salomea07

მე მგონი ეს ადამიანები, რომლებიც ჩაქოლვას უპირებდნენ ქალს, რელიგიური ნიშნით აპირებდნენ სასჯელი აღსრულებას, ანუ, როგორც ცოდვილს სჯიდნენ და არა, როგორც სახელმწიფოს მიერ დადგენილი კანონის დამრღვევს, ამიტომაც არის პასუხი, ვინც არ არის ცოდვილი იმან ესროლოს ქვაო.




რა ვიცი მე ესე გავიგე, არა კანონისტ???


ისე ცოტა ხომ არ გადავუხვიეთ მნათუშკას წარმოწყებულ თემას?

პოსტის ავტორი: salomea07 თარიღი: Apr 27 2007, 07:21 PM

მაშინ უცოდველი ადამიანი არ არსებობს, შესაბამისად არც არავინ უნდა ესროლოს ქვა და არც არავინ იტვირთოს სხვისი დასჯა. არა? ეეჰ, რა ვიცი, რა ვიცი

პოსტის ავტორი: მხევალი ნინო თარიღი: Apr 27 2007, 07:23 PM

salomea07

ჩემო კარგო, სასამართლო ცოდვილობის გამო კი არა კანონის დარღვევის გამო სჯის, ჩვენ ყველანი ერთ სიტუაცაიში ვართ, მოსამართლეც კი დაისჯება კანონის დარღვევის გამო, მინისტრიც და პრეზიდენტიც.


ადამიანის გასამართლების დროს, მის ცოდვილობას კი არა დანაშაულის სიმძიმეს უყურებ. არც ქვებით არ ქოლავ, როგორც უცოდველი.

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Apr 27 2007, 10:19 PM

მოდი ჯერ პასუხებს გაგცემ:

ეს რა შუაშია? მართლმადიდებელი ნიშნავს მართლმადიდებლური სარწმუნოების მიმდევარს, შესაბამისად რაც დაწერე თავიდანვე შეცდომაა, რადგან არ შეიძლება იყო მართლმადიდებელი და თან ხატს არ სცემდე შესაბამის თაყვანს...

კაცის კვლაზე სიყვარული რომ დავწერე, თავად იმ ადამიანის სიყვარული ვიგულისხმე და არა სხვისი ( სამშობლო, მოყვასი, საკუთარი თავი), თუმცა გამონაკლისები აქაც შეიძლება ეძებო...





ჯერ ჩვეულებრივი კანონი არაა 10 მცნება, მას საღვთო წყარო აქვს, და შესაბამისად სპეციფიურია... მაგრამ ეს არაა აქ მნიშვნელოვანი, ჩვენ სულ სხვა რამეზე ვმსჯელობთ, ათი მცნებით ცხონებული გინახავს? წაწყმედილი? უამრავი; ასეა ჩვენ სხვა რამეზე ვკამათობთ, ანუ ამაზე:





კანონისტ, კანონისტი ხარ მართლა, მე იმაზე კი არ გეკამათები, რომ სამართალი საჭირო და აუცილებელია, არამედ აი ზემოთ დაწერილ პრიციპზე, სჯული და სამართალი ადამიანს "ადანაშაულებს", ანუ მის დანაშაულებებს არქმევს სახელს და არავის შეუძლია მათით გამართლდეს, გამართლება მხოლოდ ქრისტეშია და ქრისტეთი!

ასე რომ კანონი არ ამართლებს, კანონი აწესრიგებს, ხოლო "მართალი სარწმუნოებით ცხოვნდეს"(ებრ. 10.38)
უფრო გასაგები უნდა იყოს

პოსტის ავტორი: კანონისტი თარიღი: Apr 28 2007, 12:41 PM

KAIROS

მე "ჩვეულებრივ"-ში არ მიგულისხმია სახელმწიფოს მიერ დადგენილი. 10 მცნება კანონია, ანუ იგი არ არის სწავლება

სწავლება არის, მაგალითად, რომ სულიწმიდა გამოვალს მამისაგან, ხოლო "არა იპარო" არის კანონი. ცხადია, საეკლესიო კანონებს საღვთო წარმოშობა აქვს (წყაროებზე საეკლესიო სამართლის განყოფილებაში ჩემი თემა დავდე და ამაზე იქაც ვწერ), მაგრამ არსებობს სწავლება და კანონი. 10 მცნება არის კანონი


აპა რავა


ყველა კანონი ხომ ერთიდაიმავე ფუნქციის არაა. ის, რომ წმ. სინოდის სხდომა წელიწადში ორჯერ მაინც უნდა გაიმართოს, მართალი ხარ, მომწესრიგებელი ნორმაა და მას ცხონება-წარწყმედასთან კავშირი არ აქვს, რადგან ადმინისტრაციულ საკითხებს აგვარებს. ამგვარი კანონები ეკლესიასაც მრავალი აქვს

მაგრამ აბა სხვა ფუნქციის კანონზე დავფიქრდეთ! საერთოდაც, იცი ალბათ რომ წმინდა წერილი საეკლესიო სამართლის წყაროა და თან პირდაპირი, უშუალოდ მოქმედი წყარო. კანონისტისთვის წმინდა წერილის თითოეული ციტატა კანონია. მაგალითად, სადაც უფალი საუბრობს ცოდვილი მოყვასის შეწყნარებაზე (პირველად მარტოს რომ ვუთხრათ, მერე 2-3 თან ერთად, მერე კი კრებულთან), ეს თუ თეოლოგისათვის კაცთმოყვარებისა თუ სხვა მსგავსის შესახებ სწავლებაა, კანონისტისთვის ეს საპროცესო ნორმაა, ანუ როგორ უნდა მოხდეს ქრისტიანის შეწყნარება დანაშაულის ჩადენის დროს. ამიტომ მე ამ პრიზმაში ვატარებ სწავლებებსაც

ის, რომ ჩვენ უნდა ვილოცოთ, ვაკეთოთ კეთილი საქმე, გვიყვარდეს მოყვასი და მთავარი, ის რომ ეკლესიის სწავლება უნდა აღვასრულოთ, განა საეკლესიო კანონებით არ არის დადგენილი? მე თუ აღარ ვცემ უფალს თაყვანს ისე, როგორც ჯერ არს, განა რის საფუძველზე დამსჯიან მე უზიარებლობით? ხომ საეკლესიო კანონის? ამდენად, როცა წერ

ეს სარწმუნოება რაში გამოვხატოთ?

ჩემი აზრით საეკლესიო სამართლის შესრულება და უფლის მცნებების შესრულება ერთიდაიგივეა. ცხადია, მე არ ვამბობ, რომ საეკლესიო კანონი უფლის კაცთმოყვარებას აღემატება. არა, ეს ასე არ არის. ამიტომაც შეიძლება ადამიანი საეკლესიო კანონს არღვევდეს და ცხონდეს. ხატის მაგალითი შეიძლება ცუდად მოვიყვანე, მაგრამ მე იმის თქმა მინდოდა, რომ კანონებიდან გამონაკლისებსაც ეკლესია ადგენს და იმის არსებობა, რომ რაღაც სიტუაციაში უფლება გვაქვს არ შევასრულოთ საეკლესიო კანონი (რისი მაგალითიც მოიყვანე), არ ნიშნავს იმას, რომ ეს წესი ყველა კანონზე ვრცელდება, ანუ უფრო ნათლად რომ ვთქვა - თავად საეკლესიო სამართალი ამბობს იმას, თუ რა დროს შეიძლება არ შესრულდეს საეკლესიო კანონები

ძაან წავუკანონისტე.....

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Apr 28 2007, 01:12 PM

ზუსტად ამას გეუბნები მე ანუ ადამიანი დგას მაღლა კანონებზეც და მის გამონაკლისებზეც...

ანუ ამაზეც:




რადგან თუ ასეა, მაინც ახალი კანონი გამოდის კანონის დარღვევის კანონი, იდეაში მაინც კანონია და შაბათი მაინც დიდი გამოდის კაცზე, სინამდვილეში ასე სულაც არაა



აქ გამართლებაში, იურიდიული გამართლება არ მიგულისხმია, არამედ საბოლოო გამართლება ანუ ცხონება

მგონი მივედით რაღაც ერთ იდეამდე, თუ მეჩვენება?

პოსტის ავტორი: კანონისტი თარიღი: Apr 28 2007, 01:22 PM

KAIROS

მივედით

პოსტის ავტორი: მხევალი ნინო თარიღი: Apr 29 2007, 03:15 PM

KAIROS

მაგარია, ცხოვრებაში აღარ ვიტყვი კანონში ან სამართლაში რაიმე გამეგება ტქო თქო, ვერაფერიც ვერ გავიგე!!!



გნებდებით!!



იმედია ეს ჩემი დაბნეულობა მხოლოდ იმით არის გამოწვეული, რომ ტქვენ ეხლა ქუთაისში ხართ, მე სამსახურში




მაინც რა საინტერესოა, ნეტავ რა იდეამდე მივიდნენ, დუმაი, გოლოვა დუმაი!

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Apr 29 2007, 05:01 PM

დასვი მერე კითხვა და გავშიფრავთ, ის იურისტის, მე თეოლოგის პოზიციიდან


ვინაა ქუთეისში?