თემის საბეჭდი ვერსია

პოსტის ავტორი: მამა ირაკლი თარიღი: Oct 30 2007, 08:43 PM

უპრველესად ,მთავარია არჩევანი და ბრძოლა შემდექ იქნება.


ყოველი ცუთი ეს არის ბძოლა სიკეთესა და ბოროტებას შორის!
მთავარია სად დგახარ შენ და რას აკეთებ?
დანებდი?...
რით ებრძოლები?
რისი იმედი გაქვს?
რა მიზანი გაქვს?

პოსტის ავტორი: მნათე თარიღი: Oct 30 2007, 08:50 PM

დამლოცეთ მამაო.

სულიერი ბრძოლისას ნიშანდობლივია რამდენიმე მომენტი, აბსოლუტური უნდობლობა საკუთარი თავისადმი და სრული სასოება.. როცა ადამიანი ცოდვებთან ბრძოლაში დაღლილი აცნობიერებს რომ საკუტარი ძალით არაფერი შეუძლია და ასე ვთქვათ ბრძოლისთვის მოიწვევს მას - ვისაც ეს ნამდვილად შეუძლია - ღმერთს.

მაგრამ უნდობლობა და სასოება ვერაფრით წაადგება ჩვენს სულს თუ ის ზურგგამაგრებული არ იქნა განუწყვეტელი დიალოგით ქრისტეს პიროვნებასთან და ზეციურ ეკლესიასთან, თუ ის მუდმივ კავშირში არ იქნა - განმაცხოველებელ მადლთან და მზრდელ საწყისებთან...

გვინდა ვიყოთ ბედნიერები? - ჯერ თავშეკავება ვისწავლოთ

პოსტის ავტორი: staywhite თარიღი: Oct 30 2007, 08:57 PM

მნათე,

კარგად გიწერია, მაგრამ მე მგონი ყველასთან არ მუშაობს საკუთარი თავის უნდობლობის "კრიტერიუმი", უკუშედეგს იძლევა და პირიქით, უსასოობაში აგდებს. ეს იმ შემთხვევაში, თუ შენ ის იგულისხმე რაც მე ანუ, როცა მე არ ვენდობი თავს რომ შევძლებ დავდგე უფლის გზაზე, უფრო მეტი დრო და ძალისხმევა მჭირდება ამ მიზნის მიღწევისათვის.

მოგვიანებით მაგალითს დავწერ საკუთარი გამოცდილებიდან.

ღმერთმა გაგახაროთ.

პოსტის ავტორი: მამა ირაკლი თარიღი: Oct 30 2007, 09:05 PM

რისი დათმენა შეიძლება და რისი არა?
და საერთოდ უნდა დაითმინოს თუ........

ალბათ ზოგს ბრძოლა სართოდ არ აქვს!

პოსტის ავტორი: მნათე თარიღი: Oct 30 2007, 09:05 PM

უფრო კონკრეტულად რას გულისხმობთ დათმენაში?

პოსტის ავტორი: staywhite თარიღი: Oct 30 2007, 09:08 PM

მამაო დაგვლოცეთ,

მე კარგად არ ვიცი საეკლესიო ტერმინოლოგია ქართულად და თუ რამე შეცდომით ვთქვი მომიტევეთ.

ჩემი აზრით უნდა დავითმინოთ შეურაცხყოფა, დამცირება და ა.შ. მაგრამ როცა ვმარხულობთ მე მგონი ეს დათმენა არ უნდა იყოს,ამას შეგნებულად ვაკეთებთ, მაგრამ "გიყვარდეს მტერი შენი" ამის შესასრულებლად მე პირადად დათმენა მიხდება

ამასწინათ რუკუმიის მონასტერში ვიყავი ბოლოს,და იქ სანთლები ავანთე,ვილოცე, ბოლოს გადავედი "მაჭირვებელთა ჩემთაზე", და ვამბობ გულში ამყოფე კარგად, მიუტევე ჩემს ერთად და: "მიეცი საცხოვრებელი თხოვაი მათი"<- აი ამაზე კი გავიჭედე, სიტყვით კი არა გულის , გონების სიტყვითაც გამიჭირდა , ენა დამება გულისაც კი, რამეთუ მათი საცხოვრებელი თხოვნა ჩემი უბედურებაა...ბოლოს კი შევთხოვე უფალს პატიება და რარაცნაირად ამ მეთოდით: უფალო, უკეთ იცი დავასრულე და გამოვედი ცრემლიანი. ჩემი აზრით ეს დათმენაა.

პოსტის ავტორი: მამა ირაკლი თარიღი: Oct 30 2007, 09:09 PM

შეიზლება ისეც რომ ზოგჯერ არასაკამათო თემაზე პასუხის(რომელიც რატომღაც საკამათო ხდება) არ მიცემა და დათმენა გამოსავალია,ეს ისე

პოსტის ავტორი: მნათე თარიღი: Oct 30 2007, 09:12 PM

ნიკოდიმოს მთწამინდელი, მტავარ ასპექტებს ფერებით გამოვყოფ:

არასოდეს დაუჯერო და მიენდო საკუთარ თავს


საკუთარი თავის უნდობლობა, საყვარელო ძმაო, ისეთი აუცილებელია ჩევნს ბრძოლაში, რომ მის გარეშე, მერწმუნე, არათუ სასურველ გამარჯვებას მოიპოვებ, მტრის ყველაზე უმნიშვნელო თავდასხმასაც ვერ გაუძლებ. ღრმად ჩაიბეჭდე ეს გულსა და გონებაში.

წინაპართა ცოდვით დაცემის დღიდან, მიუხედავად ჩვენი სულიერ-ზნეობრივი ძალების დასუსტებისა, საკუთარ თავზე მაინც დიდი წარმოდგენისანი ვართ. ყოველდღიური გამოცდილება ძალზე შთამბეჭდავად გვარწმუნებს ამ აზრის სიცრუეში. ჩვენ კი, ხიბლში მყოფნი, ვერ ვგრძნობთ ამას და მაინც მუდმივად გვჯერა, რომ რაიმეს, და თანაც მნიშვნელოვან რაიმეს წარმოვადგენთ. ეს სულიერი უძლურება, ძალზე ძნელად შესამჩნევი და შესაცნობი, ყველაზე მეტად საძულველია ღვთისათვის, როგორც ჩვენი თავნებობისა და თავისმოყვარების უპირველესი გამოვლინება და ყველა ჩვენი ვნების, დაცემისა და უკეთურების წყარო, საფუძველი და მიზეზი. ის ახშობს გონებისა და სულის იმ ერთადერთ კარს, საიდანაც ჩვეულებრივ შემოდის ჩვენში ღვთის მადლი და არ აძლევს მას შიგნით შეღწევისა და დამკვიდრების საშუალებას. და მადლიც უკან იხევს. განა შეუძლია მადლს, დასახმარებლად და განსანათლებლად ეწვიოს ადამიანს, რომელიც ფიქრობს, რომ რაიმე მნიშვნელოვანს წარმოადგენს, ყოვლისმცოდნეა და სხვის დახმარებას სრულებით არ საჭიროებს? - ღმერთმა დაგვიფაროს ამგვარი დემონური სენისა და ვნებისაგან! საკუთარ თავზე მსგავსი წარმოდგენისა და თვითშეფასების მქონეთ უფალი წინასწარმეტყველის პირით ასე კიცხავს: ვაი ბრძენკაცებს თავიანთ თვალში და გონერთ თავიანთი ჭკუით! (ეს.5,20) მოციქულიც ამიტომ შეგვაგონებს: ბრძენკაცებად ნუ მოგაქვთ თავი (რომ, 12,16).

სძულს რა ეს ბოროტი წარმოდგენა საკუთარ თავზე, ამავე დროს, ღმერთს ისე არაფერი უყვარს ჩვენში, როგორც გულწრფელი შეცნობა საკუთარი არარაობისა; სრული რწმენა და შეგრძნება იმისა, რომ რაც კეთილია ჩვენს ბუნებასა და ცხოვრებაში, მხოლოდ ღვთისგან მომდინარეობს, როგორც ყველივე სახიერის წყაროდან; რომ ჩვენგან არ შეიძლება წარმოიშვას რაიმე ჭეშმარიტად კეთილი გულისსტიყვა ან საქმე. ამიტომ ღმერთი თავად ზრუნავს, რომ თავის საყვარელ მეგობართა გულებში ჩათესოს ეს ზეციური თესლი. აღაგზნებს, განაღვიძებს მათში თვითუარყოფას და საკუთარი თავის უნდობლობას განუმტკიცებს. ეს ზოგჯერ მადლმოსილი ზემოქმედებითა თუ შინაგანი გასხივოსნებით ხდება, ზოგჯერ გარეგანი დარტყმებითა და ჭირთათმენით, ზოგჯერ მოულოდნელი და თითქმის გადაულახავი განსაცდელებით, ზოგჯერ კი სხვაგვარად, რაც ჩვენთვის ხანდახან მიუწვდომელია.

მართალია, ჩვენში ღვთისგანაა ჩადებული, არ მივენდოთ საკუთარ თავს და არ ველოდოთ მისგან რაიმე სიკეთეს, მაგრამ ჩვენი მხრივ, ყველაფერი უნდა ვიღონოთ ამგვარი მდგომარეობის მოსაპოვებლად, ყველაფერი გავაკეთოთ, რაც ძალგვიძს და რაც ჩვენს ხელთაა. და აქ, ძმაო, მოგცემ ოთხ რჩევას, რომლის საშუალებით და ღვთის შეწევნით შეძლებ საკუთარი ძალებისადმი უნდობლობა მოიპოვო, ანუ მიაღწიო იმას, რომ არასოდეს გქონდეს თავის იმედი.

ა) შეიცანი საკუთარი არარაობა და მუდამჟამს გახსოვდეს, რომ თავად არ ძალგიძს კეთება რაიმე სიკეთისა, რის გამოც ცათა სასუფევლის ღირსი იქნებოდი, უსმინე, რას ამბობენ ღვთივგანბრძნობილი მამები: პეტრე დამასკელი გვარწმუნებს: არაფერია საკუთარი უძლურებისა და უმეცრების შეცნობაზე უკეთესი და არაფერია უარესი, ვიდრე ამის არშეცნობა (ფილოკალია; გვ.611). წმიდა მაქსიმე აღმსარებელი გვასწავლის, რომ ნებისმიერი სათნოების საფუძველს ადამიანური უძლურების შეცნობა წარმოადგენს (ფილოკალია; გვ.403). წმიდა იოანე ოქროპირი ირწმუნება, რომ მხოლოდ მან იცის საკუთარი თავი ყველაზე უკეთ, ვინც ფიქრობს, რომ არარაა.

ბ) ამგვარი ნიჭი ღვთისგანაა, ამიტომ მდაბლად და სითბოთი ილოცე და ყველაფერში მას შესთხოვე შემწეიბა. და თუ გსურს მისი მიღება, თავდაპირველად თავი დაირწმუნე, რომ არათუ გაქვს საკუთარ თავზე მდაბალი წარმოდგენა, შენ თავად მისი მოხვეჭაც არ ძალგიძს. შემდეგ კი ღვთის დიდებულების წინაშე გაბედულად მდგომი ოდნავადაც არ შეეჭვდე, რომ ნამდვილად გახდები მისი მფლობელი. გჯეროდეს, უსაზღვროდ სახიერი უფალი, როდესაც მოისრვებს, აუცილებლად დაგაჯილდოვებს ამგვარი შემეცნებით.

გ) შეეჩვიე, ყოველთვის გეშინოდეს და უფრთხოდე იმ მრავალრიცხოვან მტერს, რომელსაც მცირე ხნითაც ვერ გაუმკლავდები. გეშინოდეს მისი გამოცდილებისა, რომელიც ჩვენთან ხაგრძლივი ბრძოლით შეიძინა, მისი მზაკვრობისა და ხაფანგისა, ნათლის ანგელოზად გარდასახვისა, იმ ურიცხვი მახისა და მანქანებისა, სათნოებების მოხვეჭის გზაზე უჩუმრად რომ გვიგებს.

დ) თუ ცოდვით დაეცემი, შეეცადე, რაც შეიძლება სწრაფად დაინახო და შეიმეცნო საკუთარი უძლურება. ღმერთმა ამიტომაც მოუშვა შენზე განსაცდელი, რომ შენი მცირეოდენი სისუსტეების გამო არა მხოლოდ საკუთარი თავის სიძულვილს შეეჩვიო, სხვათაგანაც აბუჩად აგდება ისურვო. იცოდე, ამგვარი სურვილის გარეშე შეუძლებელია საკუთარი თავისადმი იმ სათნომყოფელი უნდობლობის, საკუთარი თავის არად ჩაგდების აღმოცენება და შესისხლხორცება, რაშიც ჭეშმარიტი მორჩილების საფუძველი და საწყისი ძევს და რაც თავადვე წარმოადგენს საკუთარი თავის უძლურებისა და არსაიმედოობის შეცნობის საწყისს.

ახლა ყველა მიხვდება, რაოდენ აუცილებელია საკუთარი თავის შეცნობა მისთვის, ვისაც ზეციურ ნათელთან ზიარება სწადია. ამაყები და თავდაჯერებულები ღვთის მადლს, ჩვეულებრივ, დაცემის გზით მიჰყავს ამგვარ შემეცნებამდე. სამართლიანად უშვებს მათზე იმ ცოდვას, რომლისგან დაცვაც, მათი აზრით, თავადაც კარგად შეუძლიათ. ხოლო როდესაც თავიანთ უძლურებას შეიცნობენ, უკვე ვეღარასოდეს ბედავენ საკუთარი თავის ნდობას.

მართალია, ეს საშუალება ძალზე ქმედითია, მაგრამ მთლად უსაფრთხო არ გახლავთ. უფალი მხოლოდ მაშინ სარგებლობს მისით, როდესაც სხვა დანარჩენ, უფრო მსუბუქ და იოლ საშუალებებს, რომლებიც ვახსენეთ, ადამიანი თვითშემეცნებამდე ვერ მიჰყავს. მაშინ კი, პიროვნების სიამაყის, თავის თავზე დიდი წარმოდგენისა და თავდაჯერებულობის მიხედვით, საბოლოოდ დაუშვებს ხოლმე დიდ თუ მცირე შეცოდებას. ასე რომ, სადაც არ არის თავდაჯერებულობა და საკუთარ თავზე დიდი წარმოდგენა, იქ არც ჭკუისსასწავლი დაცემაა. ამიტომ, როდესაც შესცოდავ, შენი გულისსიტყვები მაშინვე სიმდაბლით მიმართე თვითშემეცნებისა და საკუთარი თავის დამამდებლებელი აზრისა და გრძნობისაკენ; დაუცადებელი ლოცვით შესთხოვე უფალს, ჭეშმარიტი ნათელი მოგმადლოს საკუთარი არარაობის შესაცნობად და გულში საკუთარი თავისადმი უიმედობის განსამტკიცებლად, რათა კვლავ იგივე ან უფრო მძიმე და საშინელ ცოდვაში არ ჩავარდე.

ერთსაც დავუმატებ, როდესაც ვინმე არა მარტო შესცოდავს, არამედ რაიმე უბედურება და გასაჭირი, მძიმე და ხანგრძლივი ხორციელი ავადმყოფობა ეწვევა, უნდა შეიგნოს, რომ საკუთარი უძლურების შესაცნობად და დასამდაბლებლად იტანჯება. საბოლოოდ სწორედ ამ მიზნით დაიშვება ღვთისგან ჩვენზე ნებისმიერი განსაცდელი - სატანის, ადამიანებისა თუ ჩვენივე დაცემული ბუნების მეშვეობით. წმიდა მოციქული პავლეც ამ მიზანს ხედავდა იმ განსაცდელებში, რომლებიც ასიაში შეხვდა და ამიტომ ამბობდა: მაგრამ თვითონვე გამოვუტანეთ ჩვენს თავს სასიკვდილო განაჩენი, რათა ჩვენი თავის იმედი კი არ გვქონოდა, არამედ მხოლოდ ღმერთისა, რომელიც აღადგენს მკვდრებს (2 კორ.1,9)

ამასაც დავძენ: ვისაც სურს, საკუთარი უძლურება რეალური ყოფა-ცხოვრებიდან შეიცნოს, შეეცადოს, თუნდაც ერთი დღით თვალყური ადევნოს საკუთარ გულისსიტყვებს, სიტყვებსა და საქმეებს - რაზე ფიქრობდა, რას ამბობდა, რას აკეთებდა. აუცილებლად აღმოაჩენს, რომ მისი ფიქრების, სიტყვებისა და საქმების დიდი ნაწილი ცოდვილი, არასწორი, უკეთური და უგუნური იყო. ასეთი გამოცდილება მიახვედრებს, თუ რამდენად მერყევი და უძლურია. ამგვარი შეგნება კი, თუ გულწრფელად სურს თავისთვის სიკეთე, იმ შეგრძნებამდე მიიყვანს, თუ რამხელა უგუნურებაა, მხოლოდ საკუთარი თავისგან ელოდო რაიმე სიკეთეს და მისი იმედი გქონდეს.

მშვიდობა დიდი რამ არის, როცა ის ჭეშმარიტებასთან თანაარსებობს მამა ირაკლი, კიდევ ერთხელ კრძალვით ვითხოვ დალოცვას

პოსტის ავტორი: მამა ირაკლი თარიღი: Oct 30 2007, 09:14 PM

დილიდან ბრძოლა სად იწყება ხოლმე?
შინაურებისაგან უფრო გიჭირთ დათმენა თუ უცხოთაგან?
წინააღმდეგობაში ხომ არ მოდის ეს?

პოსტის ავტორი: alilo თარიღი: Oct 30 2007, 09:16 PM

დამლოცეთ მამაო

ნება მომეცით თქვენს მიერ გახსნილ თემასი ჩემი აზრიც გამოვთქვა.საერთოდ ქრისტიანულ ცხოვრებაში როდესაც ცოდვა ებრძვის ადამიანს,პირადი მცირედი გამოცდილებიდან იგი ხვდება რო ცუდია და არ ემორჩილება თავის თავზე მოვლენილ ცოდვას და მოუხმობს უფლას, რათა უფალი შეეწიოს მას და განაშაროსო იმ მოვლენილ ცოდვას, მაგრამ როგოც წმიდა მამები ბრძანებენ რომ ყოვლეი ცოდვა ტკბილად მოგაჩვენებს თავს, ასე რომ ზოგჯერ ადამიანს მოევლინება განსაცდელი და ის განსაცდელი ეჩვენება ტკბილად, მას ავიწყდება უფალი და ვარდება ცოდვაში,ამის შემდეგ იგი ხვდება რომ შესცოდა და აღსარებაში ინანიებს.მე პირადად როდესაც მომევლინება განსაცდელი იესოს ლოცვით და აღსარებით ვეწინამღდეგები.ცხორებაში უფლის იმედი მაქ რომ, თვით უფალი დაგვეხმარება რომ ცუდისაგან თავი დავიცვათ,ჩემი პირადი მიზანი ის არის ორმ ვცოხნდე და ვიტო უფალთან,რა თქმა უნდა ეს მთელი ქრისტიანობის მიზანია და ამას ვცდილობ მივაღწიო,ფიზიკური და სულიერი შრომით,სწავლით,მორჩილებით და რაც მთავრია წმიდა საიდუმლოებებში მონაწილეობით.გთხოვთ მომიტევოთ თუ რამეში შეცდოამ დაუშვი ან რაემ ზედმეტად გამოვთქვი დიდი მმადლობა.

პოსტის ავტორი: მნათე თარიღი: Oct 30 2007, 09:17 PM

დილას უპირველესად ბრძოლა მცონარეობით იწყება, შემდეგ ჭოჭმანით - 'გავაკეთო თუ არა', შემდეგ ლოცვის წაკითხვა მეზარება, შემდგე ლოცვისას ათას სისულელეზე ვფიქრობ და შეეემდეგ და შეეეეეემდეგ

პოსტის ავტორი: kato_Bato თარიღი: Oct 30 2007, 09:20 PM

მამა ირაკლი

ძალიან ძნელია დათმენა, მითუმეტეს ჩვენს ფორუმზე, როცა კარგად არ ვიცი, ჩემსას ვითმენ თუ სხვისას..

ძირითადად, როცა კონფლიქტი მოგვდის, რამე ისეთი იწერება რაც ჩვენს ფორუმს და იმ მრწამსს არ ემსახურებაც რაც მას აქვს, ასეთ იუზერებს ვსჯით ხოლმე დიდი ან ცოტა ხნით ფორუმზე "ვეღარ შემოსვლით".

მერე ხშირად ისმის ხოლმე, "როგორც მიუტევებ ისე მოგეტევებაო".

და ვფიქრობ, როგორ უნდა მივუტევო მე, რაც ჩემთვის პირადად არ დაუშავებია (ცალსახად რომ ვთქვათ ) უბრალოდ ფორუმს არ შეეფერება, ან მართლმადიდებლობას და ეკლესიას ადგება ამითი ჩრდილი.
როგორ უნდამოვიქცე ამ დროს, რა დავითმინო? და როგორ?

რა ჩამეთვლება ამ დროს სწორ საქციელში?

პოსტის ავტორი: მამა ირაკლი თარიღი: Oct 30 2007, 09:35 PM

არსებობს ორგვარი მტერი,პირადი და ღვთის!
პირველს მივუტევებთ როგორც ცოდვილს, ხოლო მეორეს ვერასოდეს!
ჩვენ სწორედ მეორე გვღუპავს ხოლმე.

სისუსტე სწორედ იმაშია რომ ჩვენ პასუხებს უცებ ვიძლევით,ჯერ უნდა დავფიქრდე მე მეკუთვნის პასუხის მიცემა თუ ჩემზე უპირატესი,უფრო კომპეტენტური გააკეთებეს ამას.მერე უნდა დავფიქრდე ღირს თუ არა საერთოდ პასუხის გაცემა ანუ დიალოგში შესვლა,ზოგჯერ უპასუხოდ დატოვება უფრო მეტი პასუხია.თუ მივცემ პასუხს ,ხომ არ დავძაბავ მდგომარეობას ამით და საერთოდ სჯობს ჯერ დავფიქრდე შეიცვლება თუ არა ამით რამე უკეთესობისაკენ.

პოსტის ავტორი: ნათია თარიღი: Oct 30 2007, 09:36 PM

იმედია, მამაოს მაინც დაუჯერებენ

მადლობა მამაო ჩვენთან რომ ხართ!

პოსტის ავტორი: kato_Bato თარიღი: Oct 30 2007, 09:49 PM

მამა ირაკლი

ჰო, მაგრამ თუ ეს დიდ ხანს გრძელდება და სიტუაცია უარესდება და უარესდება, საზღვრებს გადადის.

იწვევს ხოლმე ყველას აღელვებას, აი როგორც იმ თემაში იყო დღეს რომ შემორძანდით და ამბავი დაგხვდათ.

არის ხოლმე ერთი ამბავი, ზოგი ძრახავს, ზოგი ერთობა...
და ეს იღებს უსასრულო სახეს.
თუ ერთს არ მისცემ შენიშვნას, მეორე ნახევარ წუთშივე წამოგაძახებს, იმას შერჩა და მე რატომ არაო...
ხშირად მიფიქრია, არ გავცემ მეთქი პასუხს, მობეზრდებათ და თემას დავხურავ თქო, მაგრამ წამის სისწაფით იზრდება ხოლმე ასეთი თემები,
ყველა იქ წერს, ზოგი ჩხუბობს ზოგი კამათობს, საღი აზრი არსად..ფორუმის ინტერესები არსად, არც უფალია სადმე...

მე ძალიან მიჭირს ხოლმე, ელემენტარულ რაღაცაზე ლაპარაკი, ვთქვათ როგორ არ უნდა მოიქცეს ადამიანი საზოგადოებაში, რა არ უნდა დაუძახოს სხვას...
არადა, ასე თუ არ დაველაპარაკე, ვერ იგებს, რატომ არ უნდა გახსნას ასეთი სალანძღავი თემები და რატომ არ უნდა წეროს ჩვენს ფორუმზე ასე...


არის ხოლმე ისეც, რომ როცა კონფლიქტური სიტუაციაა, ხშირად ვარ მარტო, არავინ ერევა, რადგან ჩემს განყოფილებაშია, ან არავინაა ფორუმზე...

ძალიანაც მინდა ხოლმე ჩემზე ჭკვიანმა და სულიერად ძლიერმა გასცეს პასუხი, მე ჩემი სისუსტეებიც მეყოფა წამში რომ მომაწყენს ხოლმე, მაგრამ არავინაა...

პოსტის ავტორი: მამა ირაკლი თარიღი: Oct 30 2007, 09:50 PM

ბილწსიტყვაობა-ბრძოლა საკუთარ თავთან?

პოსტის ავტორი: t.d თარიღი: Oct 30 2007, 10:04 PM

ძალიან მიჩირს მარა მგონი ვერევი მაგ სენს, იშვიათად ტუ რამეს ვითყვი ისიც ვინმემ უნდა ამშალოს ნერვებზე, ყოველ შემთხვევაში ვცდილობ

პოსტის ავტორი: შოთაძე თარიღი: Oct 30 2007, 10:53 PM

დამლოცეთ მამაო

მაინტერესებს შეილება თუ არა აპატიო ან ებრძოლო (ან როგორ შეილება ჩვეულებრივმა ადამიანმა ებრძოლოს) ისეთ ადამიანს რომელიც ეკლესიის წინააღნდეგ წავა მაგალითად ეკლესიის დანგრევა, ფრესკების დაზიანება, ეკლესიის გაქურდვა და კიდევ ახალგაზდობის გადაგვარებას რომ ცდილობენ, ან რა შეილება ქართველმა კაცმა ასეთ დროს გააკეთოს? ეს ძირითადად იმიტო მაინტერესებს რომ დღეს ვინც ხმამაღლა ცდილობს დაცვას ეკლესიის და ახალგაზდების ხან რას ვუწოდებთ ხან რას.

პოსტის ავტორი: დათიკო თარიღი: Oct 31 2007, 02:51 AM

მამა ირაკლი
დამლოცეთ, მამაო.
თქვენი ნებრთავით ამ თემას ღვთისმეტყველების ძირიტად განყოფილებაში გადავიტან.
ძალიან კარგი თემაა და მეტად აქტუალური.

პოსტის ავტორი: სერგი თარიღი: Oct 31 2007, 03:24 AM

სულიერი ბრძოლა ასე ქვია თუ არ ვცდები მამა პაისი მთაწმიდელის ერთ-ერთ წიგნს, ბევრ რამეს ძალიან საინტერესოდ განმარტავს, ყველას გირჩევთ წაიკითხოთ ....

დამლოცეთ მამა ირაკლი...

ასეთი შეკითხვა მაქვს რა უნდა მოიმოქმედოს და რისი გაკეთEბის უფლება აქვს მართმადიდებელ ქრისტიანს როცა მის თანდასწრებით აგინებენ და შეურაცხყოფენ სამღვდელოებას და ღვთის წმიდანებს?

არის თუ არა ასეთ შემთხვევაში ასეთ ადამიანის მიმართ მრისხანების გამოვლენა და საკადრისი პასუხის გაცემა ცოდვა?

შემინდეთ თუ რამე გაუგებრად დავწერე...

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Oct 31 2007, 12:57 PM

ჩემს განცხადებაზე: მამაო ბრძოლები მაქვს, მოძღვარი მპასუხობს - ნეტა გამაგებინა რაში ჭირდება ეშმაკს შენთან ბრძოლაო

პ.ს.
კეთილი იყოს თქვენი მაუსი ამ ფორუმზე

პოსტის ავტორი: მნათე თარიღი: Oct 31 2007, 01:36 PM

ცხადია, ისევე როგორც ნებისმიერი ფორმის აგრესია - რომელიც მიზნად არ ისახავს მოყვასის დაცვას ფიზიკური ძალადობისგან... ჩვენი იარაღი სიტყვის ძალა და ლოცვა უნდა იყოს და არა ის რაც ყველასთვის იარაღია

პოსტის ავტორი: მარიამი თარიღი: Oct 31 2007, 01:42 PM

თუმცა არსებობს გამონაკლისებიც. წმინდა ნიკოლოზი გაიხსენე. მისი მრისხანება საღვთო მოშურნეობის შედეგი იყო.

პ.ს. არ ვედრები რა თქმა უნდა

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Oct 31 2007, 01:45 PM

ყველა კონკრეტულ შემთხვევაში კონკრეტულად უნდა იმსჯელო...ახლა მარდაბოი რომ გამართო აზზე ვარ რას იხალისებენ მავანნი

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Oct 31 2007, 01:46 PM

გეთანხმები, მარიამ.

პოსტის ავტორი: მარიამი თარიღი: Oct 31 2007, 01:48 PM

რა თქმა უნდა. მთავარი კი მიზეზი და მიზანია, როგორც ყოველთვის. პირველ რიგში ეს უნდა გამოვიკვლიოთ კონკრეტულ შემთხვევებში.
არის ხოლმე ისეთი შემთხვევები, როცა წმინდა მამები სულიერ შვილებს, ერთი შეხედვით, სასტიკად ექცეოდნენ, მაგრამ ეს მათთვის სასარგებლო იყო და შედეგების მიხედვით ეს ძალიან კარგად ჩანს ხოლმე.
ხშირია ასევე წმინდანების მხრიდან მრისხანების გამოვლენის შემთხვევები ერეტიკოსების მიმართ.
რაღა შორს წავიდე და, უფალმაც გამოავლინა მრისხანება, როცა ეს საჭირო იყო.

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Oct 31 2007, 01:51 PM

მე ვთვლი, მამაო, რომ დანაშაულის დათმენაა დანაშაული, რადგან თუ ეს ეპატიება ადამიანს, ის უარესს გააკეთებს. თუმცა შეცდომა სამოცთააგზის შვიდჯერ უნდა შევუნდოთ.

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Oct 31 2007, 01:51 PM

ამაზე გრიგოლ ღვთისმეტყველს (მგონი) უწერია მაგრად, რომ მრისხანება ღვთიური მადლიაო, და ის დაზიანებულია დაცემული ბუნებითო. მრისხანება გეხმარება ცოდვა შეიზიზღო და სიწმინდე შეიყვაროო...

პ.ს.
და მაინც მგონია 21 საუკუნეში ვართ და არ იქნებოდა ლამაზი შუა საუკუნეების მეთოდები აქ გადმოგვეტანა...
და ერთიცაა, რომ ის ხდებოდა მონასტრებში, ჩვენ მონასტრებში არ ვართ

პოსტის ავტორი: კანონისტი თარიღი: Oct 31 2007, 01:54 PM

მარიამი

კანუდოსელი


”გარისხდებოდეთ და ნუ სცოდავთ....: (ფს. 2)

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Oct 31 2007, 01:56 PM

მარიამი


კიდე კაი ქალების ქიროტონია არ გვაქვს, აზზე ვარ რას დაატრიალებდი

პოსტის ავტორი: მარიამი თარიღი: Oct 31 2007, 01:57 PM

ამაზე ზემოთ დავწერე:


ჩემი მრისხანება უმეტესწილად ჩემი ცოდვების შედეგია და არა საღვთო მოშურნეობის, სამწუხაროდ

პოსტის ავტორი: მნათე თარიღი: Oct 31 2007, 01:57 PM

მარიამოცენტრული იქნებოდა ნახევარი ეკლესია

პოსტის ავტორი: მარიამი თარიღი: Oct 31 2007, 01:59 PM

იმდენი ხანი იჯექი ამ თემაში, ვიფიქრე, რამე ჭკვიანურს დაწერს მეთქი და... თურმე სულ ტყუილად

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Oct 31 2007, 02:00 PM

უფრო სერიოზულად კი სხვაგვარადაა ოდნავ საქმე:

წმინდანის ქმედებაში ღვთისმეტყველება გამოარჩევს ორ მომენტს: პირველი თავად მიზეზი და მეორე - მეთოდი.

მიზეზი - ანუ მოშურნეობა ნამდვილად გვინდა წმინდა ნიკოლოზისა და სხვებისაც, ხოლო მეთოდი - არც არავინ ამბობს, რომ ეს ავიღოთ მაგალითად...მაგალითი მიზეზია- მოშურნეობა.

ბევრს დღეს ეს ადგილი ესმის ისე, რომ თავში უბრაგუნოს იეღოველებს (იმათ კიდე ჩარტყმა უნდათ? ) ჯვრები და ამის დასამოწმებლად იოანე ოქროპირი და წმინდა ნიკოლოზი მოყავთ.

პოსტის ავტორი: მარიამი თარიღი: Oct 31 2007, 02:02 PM

კანუდოსელი
მართალია, მისაბაძი მოშურნეობა უნდა იყოს და არა მრისხანება.
თუმცა იმის თქმაც არ შეიძლება (ამ მაგალითებიდან გამომდინარე), რომ მრისხანება ყოველთვის დასაგმობია (იეღოველების ცემას არ ვგულისხმობ ).

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Oct 31 2007, 02:04 PM

მრიხანება აუცილებელია, ისინი (მრისხანება და მოშურნეობა) გრიგორ ღვთისმეტყველის ენით - გადაჯაჭვულნი არიან, სინონიმებიც კი არიან და მე ერთში გავაერთიანე - მე ვიგულისხმე, როგორც შენც გამიგე - ცემა-ტყეპა.

ხო, ერთი რამეც: იესო ყველაზე დიდი მაგალითია და როდესაც ის განრისხდა და დახლები გადაატრიალა - არცერთ ადამიანს არ შეხებია ფიზიკურად - ამას განმმარტებლები ხაზს უსვამენ, ამიტომ მოდი მივბაძოთ პავლე მოციქულს, როგორც პავლე მოციქული-იესოს.

პოსტის ავტორი: გლახა თარიღი: Oct 31 2007, 03:15 PM

...მე ვებრძვი საკუთარ თავს, რადგან იგი აღმოჩნდა ჩემი ყველაზე დიდი მტერი ღმერთისაკენ მიმავალ გზაზე...

პოსტის ავტორი: ketino თარიღი: Oct 31 2007, 03:26 PM

როგორც ერთ-ერთი მოძღვრის ქადაგებიდან გამახსენდა: სიმკაცრე სიყვარულში....

პოსტის ავტორი: staywhite თარიღი: Oct 31 2007, 03:33 PM

ხშირად მეც ასე ვფიქრობ "მრისხანების" ჟამს

პოსტის ავტორი: leluka თარიღი: Oct 31 2007, 03:35 PM

ძალიან მიჭირს ამ ბოლო დროს სულიერად.....სულიერი ბრძოლები მაქვს

გლახა აბა რაა გეთანხმბი ყველაზე დიდი მტერი ისევ ჩვენივე თავია მის გამო ვარ ასეთ შფოთში

პოსტის ავტორი: მარიამი თარიღი: Oct 31 2007, 03:56 PM

კანუდოსელი
მრისხანებაში მაინცდამაინც ხელით შეხება არ იგულისხმება. განა იოანე ნათლისმცემელი "იქედნეთა ნაშობებს" რომ უწოდებდა ზოგიერთდებს, ეს "მოფერებად" შეიძლება ჩაითვალოს? მაგრამ ასეთებიც საჭიროა ხოლმე რიგ შემთხვევებში. დღეს ზოგი ისე წარმოაჩენს, რომ ქრისტიანობა ისაა, ყველას თავზე ხელი გადაუსვა და ყველაფერზე თავი უქნიო. არადა არაა ყოველთვის ასე. იუდა მოციქულის (ისკარიოტელი არ ეგონოს ვინმეს ) თქმის არ იყოს, "რომელთამე სწყალობდით შეუორგულებელად, და რომელთამე იჴსნიდით შიშითა და ვითარცა ცეცხლისაგან გამოიტაცებდით" (იუდა 1,22-23).

პ.ს. ახლა ზოგმა ისე არ გაიგოს (კანუდოსელის თქმის არ იყოს), რომ იეღოველების ცემა-ტყეპას ვამართლებ. ეს სხვა შემთხვევაა.

პოსტის ავტორი: გლახა თარიღი: Oct 31 2007, 04:29 PM

მარიამი

გეთანხმები. თანაც მძიმე და ქრისტიანობასთან არანაირი კავშირი არ აქვს.
ერთ ადგილზე პავლე მოციქული იმასაც წერს -განრისხდით, მაგრამ მზე ნუ ჩავა თქვენს თვალებშიო...

პოსტის ავტორი: სერგი თარიღი: Oct 31 2007, 08:38 PM

ბოდიშით მაგრამ იქნებ პირველ გვერდზე ჩემს დასმულ შეკითხვას ვინმემ გასცეს პასუხი? მამა ირაკლი ალბად ვერ იცლის და ამიტომ ვერ წერს....

პოსტის ავტორი: მამა ირაკლი თარიღი: Oct 31 2007, 08:43 PM

ვფიქრობ ასეთ ადამიანს ის წმინდანები თავად გასცემენ პასუხს .ისე კი ეკლესიის სიწმინდის დაცვა ჩვენი მოვალეობაა!

ძალადობას არ ვგულისხმობ!

პოსტის ავტორი: სერგი თარიღი: Oct 31 2007, 08:48 PM

მამა ირაკლი სადღაც პატერიკში მგონი წაკითხული მაქვს რომ ერთხელ ათონის მთაზე ერთი საერო პიროვნება შეურაცხყოფდა ღვთისმშობელ მარიამს (უფალო შეგვიყალენ) და ერთ ერთი მამა მას ფიზიკურად გაუსწორდა (რაც იმავე "თუ არ ვცდები" სკიტის მოძღვარმა გამართლებულად მიიჩნია) ეს მამა ამ ერისკაცს ეუბნევოდა რომ ღვთისმშობელის სიყვარულის გამო მე დავთმე რაც გამაჩნდა და აქ წამოვედი და როგორ ბედავ მის შეურაცყოფასო, და ჭაში ჩააგდო თუ რაგაც ამდაგვარი)

მამა ირაკლი მე მაგალითად ვერ ვითმენ ჩემს თანდასწრებით ასეთი რამ რომ ხდება და ეს რომ მესმის და საშინლად ვმრისხანებ მერე კი (უფალო შემინდე) ბევრჯერ ხელითაც შევხებულვარ ადამიანებს მაგ მიზეზის გამო

არის თუ არა ეს ცოდვა?

ან როგორ მოვიქცე მზგავს სიტუაციებში?

პოსტის ავტორი: მამა ირაკლი თარიღი: Oct 31 2007, 08:57 PM

მაინც ვფიქრობ ,სჯობს ასეთ ადამიანებთან საქმე არ ვიქონიოთ! ისე მტერს მტრულად დავხვდებით,ვისაც როგორ შეგვიძლია,ალბათ ხანდახან მუშტითაც წმ.ნიკოლოზიც ხომ ასე მოიქცა!

პოსტის ავტორი: სერგი თარიღი: Oct 31 2007, 08:59 PM

მამა ირაკლი მომიტევეთ

სხვანაირად მოქცევა როცა არ შეგიძლია და როცა იძულებული ხარ ასეთ ადამიანებთან ურთიერთობით
ვთქვათ ერთი ასეთი შენი ოჯახის წევრი და ახლობელია ;(

ჩუმად კოფნა და დათმენა ყოველივე ამის მოსმენის უფრო დიდ ცოდვად არ ჩამეთვლება მამა ირაკლი ?

პოსტის ავტორი: მამა ირაკლი თარიღი: Oct 31 2007, 09:06 PM

თუ მშობელია აბა ძალას ხომ არ იხმარ?
უნდა ვილოცოთ მათთვის და დავითმინოთ!
კარგი მაგალითი მივცეთ და უფალი გაუხსნის მათ გონების თვალს და თავადვე მიხვდებიან თავიანთ დანაშაულს!
ძალადობა ,ძალადობას შობს!

პოსტის ავტორი: სერგი თარიღი: Oct 31 2007, 09:08 PM

მადლობთ მამაო,
უფრო დაწვრილებით ჩემს მოძღვარს შევეკითხები ....

დიდი მადლობა