თემის საბეჭდი ვერსია

პოსტის ავტორი: Schizo თარიღი: Sep 14 2012, 10:11 AM

პირველ რიგში ბოდიშს გიხდით....
იმედია ვინმე მაინც წაიკითხავს და რამე მიმართულებას მომცემს....
მოკლედ ვიტყვი...
ცხოვრებაში ბევრი პრობლემა შემხვდა... რამოდენიმე ახლობლის დაკარგვა... უდროოდ წასვლა....
მე ამ პრობლემებს ვაბრალებ მაგრამ მაინც დარწმუნებული არვარ...
ეს ბოლო დღეებია.. თითქმის 1 კვირაა... ვფიქრობ სიკვდილზე... (არა თვითმკვლელობაზე).. ვფიქრობ და მეშინია თუ რაღაც ეგეთი გრძნობა მაქვს... რა იქნება მერე.... "არაფერი" უბრალოდ დავიფერფლები და მორჩა... შეიძლება მართლაც იყოს მეორე სამყარო... ჩემ თავს ვარწმუნებ რომ "რაღაც" იქნება... მაგრამ რაღაც მაინც ძაან მაწუხებს...
რაღაცნაირად დამივლის ხოლმე ეს შეგრძნება... შიში არა.. რაღაც სხვა... არვიცი რა....
შეიძლება იმის ბრალიცაა რო, ამ ბოლო დროს ძაან ჩავიკეტე სახლში... კომპიუტერთან... (გარეთ თითქმის არ გავდივარ...)


მართლმადიდებელი ქრისტიანი ვარ, მაგრამ მორწმუნე არა... ანუ ძაან დაკარგული ვარ... არც მოძღვარი მყავს...
არვიცი რა ვქნა.. ფსიქოლოგთან წასვლაზე ვფიქრობ მაგრამ... არ მინდა....

ტვინი მერევა უკვე რა ვიფიქრო არ ვიცი... ბევრი ცუდი რამ მომხდარა ჩემს ცხოვრებაში მაგრამ.. მაინც არ მინდა ამ მოგონების დაკარგვა... არასდროს....
საერთოდ სიკვდილზე არ მიფიქრია არასდროს... მაგრამ რო დავფიქრდი.... ცოცხალი ადამიანისთვის გამოუცდელი რამ... არ ნახული...

ვინმეს თუ გქონიათ მსგავსი ფიქრები... ან თუ გინახავთ ან გისაუბრიათ ადამიანთან ვინც "ესეთ რამეზე" ფიქრობდა.. შეგიძლიათ რამე მირჩიოთ.. რო უბრალოდ არ ვიფიქრო ამაზე...

შეკითხვაც ვერ ჩამოვაყალიბე ნორმალურად... და თუ ვერ გაიგეთ რაც დავწერე დიდი ბოდიში... მაგრამ იმედია მიხვდებით ...

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Sep 14 2012, 04:30 PM

Schizo

ისეთი შთაბეჭდილება დამრჩა, რომ სასოწარკვეთილებაში ხართ...

მე პირადად გირჩევთ, რომ ხშირად წაიკითხოთ იესო ტკბილის დაუჯდომელი...

http://www.orthodoxy.ge/lotsvani/akatisto/iesu.htm

ოთხშაბათსა და პარასკევს იმარხულეთ... მოძღვარი აიყვანეთ და აღსარება თქვით... მოკლედ, ეკლესიური ცხოვრება დაიწყეთ და თქვენდა გასაკვირად, ყველაფერი გამოსწორდება ძალიან მალე

პოსტის ავტორი: ხახაბოელი თარიღი: Sep 14 2012, 11:01 PM

შენ რა ფიქრებიც გაქვს, მეც მქონდა ოდესღაც, ესე 5 წლის რომ ვიყავი მაშინ. ვიცოდი, რომ ღმერთი არსებობდა, მაგრამ სულის არსებობა არ ვიცოდი, მეგონა ვინც კვდებოდა მიწაში ჩააწვენდნენ და იქ იქნებოდა მუდამ, იმ უკუნეთში, თუმცა შეგრძნებები ისევ ექნებოდა, ანუ ცოცხალი იწვებოდა მიწაში. ძალიან მეშინოდა ესე ვიჯექი საათობით და ვფიქრობდი სიკვდილზე, თან ღმერთს ვევედრებოდი უკვდავი გამხადე, რომ არასოდეს მოვკვდეო, ღმერთო ომი არ მოხდეს, რომ არ მომკლანო.მერე გავიზარდე და გავიგე, რომ სული არსებობს და შესაბამისად უკვდავებაც, ძალიან მიხაროდა, რომ მქონდა შანსი უკვდავი გავმხდარიყავი. მართალი თქვი, კომპიუტერთან დიდხანს ჯდომა და სახლიდან გაუსვლელობა ძალიან ცუდია, უნდა გახვიდე, ფეხით გაიარე, სადმე ტაძარშიც შეიარე იქნებ იგრძნო ისეთი რამე, რაც შენ პრობლემას მოაგვარებს.სიკვდილი განა რა არის?ერთი ხევსური მღეროდა ხახაბოში _გორს იქით ქარაფებია, გორს აქეთ ქარაფებია, მოვკვდები? არაფერია, დავრჩები? არაფერია.

პოსტის ავტორი: A.V.M თარიღი: Sep 14 2012, 11:37 PM

ეს ტემა დავტოვოთ ასე მეგობრებო და სხვაგან თავი შევიკავოთ ხოლმე მოძღვრის მაგივრად პასუხებისგან...

პოსტის ავტორი: Schizo თარიღი: Sep 15 2012, 05:16 AM

მე პასუხები ჩვეულებრივი წევრებისგანაც მაინტერესებს იმიტომ რომ შეიძლება ვინმე ფიქრობდეს ჩემსავით..

აი ზუსტად ხახაბოელი -მ როგორც დაწერა ისე ვარ.... ზუსტად....

პოსტის ავტორი: mariami-k თარიღი: Sep 15 2012, 08:45 AM

Schizo
სანამ ეკლესიურ ცხოვრებას დავიწყებდი მეც ხშირად მიფიქრია ასე. რაც ტაძარში დავდივარი, მოძღვარი მყავს და სასულიერო ლიტერატურას ვკითხულობ ყველა კითხვაზე ვიპოვე ჭეშმარიტი პასუხი.

კარგი იქნება თუ მოძღვარს აიყვან და ეკლესიურ ცხოვრებას დაიწყებ. მოძღვარი ყველაზე საუკეთესო ფსიქოლოგია და სხვა ფსიქოლოგის ძებნაც აღარ დაგჭირდება..

დარწმუნებული ვარ, რომ ფორუმის მოძღვარი უკეთეს რჩევას მოგცემს, ვიდრე ჩვენ რომელიმე იუზერი.

ღმერთმა გაგაძლიეროს.

პოსტის ავტორი: A.V.M თარიღი: Sep 15 2012, 05:03 PM