თემის საბეჭდი ვერსია

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Dec 12 2007, 05:02 PM

ამ თემაში დავდოთ ცნობილი თუ უცნობი ავტორების და ჩვენი პატრიოტული ლირიკა.

ქართულ პოეზიაში უხვადაა საქართველოს სიყვარული, მისი ისტორია, მისთვის გულის ფეთქვა.



საქართველო

ქარს მოჰქონდა სახეები შორეული,
მწუხრის მთვარე დასტიროდა ცხრა ძმის საფლავს.
საქართველო თვით სამოთხის ორეული,
წააგავდა გოლგოთაზე ნაგებ საყდარს.

სარკინოზნი, ყრუ მურმანი თუ ბედკრული,
სისხლში ღებდა ღვთისმშობელის წილხვედრ მიწას,
იყო ჟამი ქართველისთვის წამებული,
სოღანლუღთან გორგასალი მამულს იცავს.

იყო ბრძოლა დიდგორი და ბასიანი
ქართლის სულში წინაპრების რწმენა წვიმდა,
იყო ზავი მონღოლებთან ასწლიანი,
და სტამბოლში ვიღაც თურქი ქართველს ჰყიდდა,

წუხდა ერი ქალწულ ნინოს მოქცეული,
ვაზის ჯვარი, მირიანის შთაგონება,
ხმა ბრძოლების წარსულიდან მოღწეული,
ასე იყო ცათა შინა უფლის ნება.

მღვდელი პეტრე კვარაცხელია



(მამა პეტრე საოცრად ფაქიზი სულიერების ადამიანია

უახლოეს მომავალში მისი ლექსების კრებული მექნება და აუცილებლად დავდებ სხვა ლექსებსაც)


საქართველოსკენ

რა ხანია, ჩემი მთების
სურნელი არ მცემია,
სხივისიც თუა საქართველო
ჩემ წილად ხომ ჩემია!

როდის ვნახავ, რომ ვიჯერო
გული მთების ცქერითა,
მინდორ ველებს რომ ამშვენებს
ნოხი ათას ფერითა.

ფრინველებიც რომ გალობენ
სულ სხვანაირ ხმაზედა,
არწივი რომ გადაიფრენს
მიუწვდომელ მთაზედა...

რა იქნება, არ მიმტყუნოს
გულმა მშობელ მიწამდე...
მისი ეშხის, როცა შორს ვარ
უფრო ძლიერ ვიწამე!...

ვანო ინაძე

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Dec 18 2007, 01:55 PM

საქართველო იყო მათი საოცნებო სახელი

ლადო ასათიანი


ძველად თურმე, როცა მტრების უთვალავი ჯარები

მოდიოდნენ, რომ გაეღოთ საქართველოს კარები,

მამაკაცებს გვერდით ჰყავდათ, ვით ფოლადის ფარები,

და მტრებს მათთან ერთად სცემდნენ საქართველოს ქალები.


ისე მტკიცე იყვნენ თურმე, ვით მეტეხის კედელი,

გმირი თამარ ვაშლოვნელი და მაია წყნეთელი.


მათი ხმალი ცეცხლს აფრქვევდა, მტერი თრთოდა ვერანი,

საქართველოს ცის ფერს ჰგავდა ფერი მათი მერანის.

სადაც უნდა ყოფილიყვნენ, მარად დაუზრახველნი, —

საქართველო იყო მათი საყვარელი სახელი.


ბრძოლის ველზე მიდიოდნენ რაინდული ოცნებით,

მიდიოდნენ და მიჰქონდათ ჩალისფერი დროშები,

ბევრჯერ სისხლით შეღებილა მათი ავგაროზები.


სადაც უნდა ყოფილიყვნენ, თუნდ სამარის კარამდის,

ოსმალეთის მიწა იყო, თუ მინდორი მარაბდის, —

საქართველო იყო მათი საყვარელი მარადის.


სადაც უნდა აღემართათ სატევარი და გორდა,

ვაჟკაცურად მიიწევდნენ, ვაჟკაცურად გაჰქონდათ —

სპარსეთში თუ დაღესტანში, კრწანისთან თუ შამქორთან,

საქართველოს ერთი მუჭა ცხელი მიწა თან ჰქონდათ.


სიკვდილის წინ რუსთაველის შაირების ძახილით

მიწას გულში ჩაიკრავდა ქართლელი თუ კახელი, —

საქართველო იყო მათი საოცნებო სახელი.


შვილებს ომში აგზავნიდნენ წარბშეკრული დედები,

აგზავნიდნენ, აბარებდნენ დედურ დაიმედებით:

თუ ისარი ზურგში მოგხვდეთ, არ დაიჭრათ მკერდები,

ხელმეორედ ნუ გენახოთ საქართველოს ედემი!


ისე მტკიცე იყვნენ თურმე, ვით მეტეხის კედელი,

გმირი თინა წავკისელი და მაია წყნეთელი.


მათი ხმალი ცეცხლს აფრქვევდა, მტერი თრთოდა ვერანი,

საქართველოს ცის ფერს ჰგავდა ფერი მათი მერანის.


მამულისთვის დაიღუპნენ ვაჟკაცობის მსახველნი,

საქართველო იყო მათი უწმინდესი სახელი.

1939

პოსტის ავტორი: მარიამი თარიღი: Dec 18 2007, 02:27 PM

ტიციან ტაბიძე

მაშ გამარჯვება

თუ ჩემი ძმა ხარ, ერთიც მიმღერე
და დავუჩოქებ მიწას მუხლებით.
– მაშ გამარჯვება, ტკბილო სიცოცხლევ,
დავრჩებით ერთად ჩვენ განუყრელი.

ვინ მისცა ფერი მუხრანის ღვინოს,
ვინ მისცა ფერი არაგვის ველებს,
სანამდე უნდა, რომ მზედ ედინოს
გავარვარებულ ოქროს თაველებს!

სხვა რომ მოკვდება, მისთვის რა არი:
წავა, გაქრება, როგორც სიზმარი,
მე კი რა ვუყო ამ გოლიათ მთებს,
რომ ქონდრის კაცსაც დევად აგანთებს.

ნეტა, სადა აქვს ამ ზვარებს ბოლო,
ვინ დარგო ერთად ამდენი ვაზი.
სჯობს აღარ გვქონდეს სულაც სამშობლო,
ანდა არ იყოს ასე ლამაზი!

– სხვა საქართველო მაინც სად არი?
რომელი კუთხე რომელ ქვეყნისა?
ვის თუთქავს ასე ცეცხლის ღადარი,
ქვეყნად სამოთხე სხვას ვის ეღირსა?

დავბადებულვარ, რომ ვიყო მონა
და საქართველოს მედგას უღელი;
– მაშ გამარჯვება, ტკბილო სიცოცხლევ,
დავრჩებით ერთად ჩვენ განუყრელი!..


მურმან ლებანიძე

* * *

უფლისციხესთან
სისხლისფერი ყაყაჩოს წვეთი
არა დაღვრილის –
დასაღვრელის, ალბათ, მაცნეა...
არავითარი
სხვა სამშობლო ამაზე მეტი
არ გამაჩნია!

მე დავინახე
სვეტიცხოვლის თორმეტი სვეტი,
თოთხმეტი ციხე
ზეგნებიდან ლაჟვარდს გასჩრია...
არავითარი
სხვა სამშობლო ამაზე მეტი
არ გამაჩნია!

მშვენიერია
ორ-ზღვას-შუა კავკასის ხედი
და კითხვა: „ვინ ვის?!“
ბებერ გულში ლახვრად მაჩნია...
არავითარი
სხვა სამშობლო ამაზე მეტი,
არავითარი
სხვა გზა, სხვა ხსნა
არ გამაჩნია!

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Dec 18 2007, 02:54 PM

* * *

სამშობლო ჩემი იმოდენა ბუმბერაზია,

რომ მის სიდიდეს ვერ გასწვდება სხივის შორება,

კეკლუცია და მოხდენილი, - ისე ნაზია

ეს სილამაზე მთელ სამყაროს გაუტოლდება.


სად არ ვყოფილვარ - საჰარაში სილაც მიზილავს,

ვწვევივარ ანდებს, ავსტრალიას, თოვლიან ალპებს,

კოლხეთი ჩემი, რომ ვადარებ, წაჰგავს ზიზილოს,

გადაფურჩქნული ჯგროდ რომ იცის მაისის დამლევს.


ნიტარბის მთიდან მიცქერია ზღვის ტალღებისთვის,

მზის ცად აზიდვას, მოვწვდომივარ ბაზალეთს ხელით;

შხელდას და უშბას თუ შევკრებდით ცხვრის ფარებივით,

არ ეყოფოდათ საძოვებლად შირაქის ველი.


ჩანჩქერის ძაფზე ჩამოკიდულ კალმახის წინწკლებს

არ ეყოფოდა ფიროსმანის ფუნჯის ფერები,

ნახეთ მამული, როცა ვაზი კვირტსკდომას იწყებს,

მკვდარს გაგაცოცხლებს, უმალ მიხვალ, მოეფერები.


ამიტომ, დიახ, დიდია და ბუმბერაზია

სამშობლო ჩემი, სამყაროს რომ გაეტოლება

მარტო ის რად ღირს, რომ დაგვცქერის თავზე ვარძია,

ჩემი წინაპრის სისხლნაყივლი ზეშთაგონება.


ფრიდონ გელაშვილი

პოსტის ავტორი: k@the თარიღი: Dec 18 2007, 03:31 PM

ცხრა ძმა ხერხეულიძე

ეს გაფრენილი ფაფარი, თუ მშობლიური ნისლია?
ვისია ცხრა ბედაური, ცხრა დარახტული ვისია?!
საით წავიდნენ ვაჟები, რად მიატოვეს რაშები,
რაშები თამაშ-თამაშა, ომებში ნათამაშები?!
მაინც ეს ერთი თეთრონი რა გულსაკლავად ჭირვინებს,
ბედშავო, ვისაც ეძახი, ვაი რომ ვეღარ იხილე!
იმისი სული მტრედივით ცაში გაფრინდა ლაღადა,
აღარ გყავს შენი პატრონი, ხერხეულიძე აღათანგ!
ეს მშობლიური ქარია ჩვენი ალგეთის ველების
თუ სუნთქვა ქარბუქიანი ფაფარაყრილი მერნების?
მერნებო, ველურ ფლოქვებით მიწა ამაოდ დატორეთ,
ამაოდ გაფიცხებულხართ, ამაოდ უხმობთ პატრონებს,
ფოლადის ბეგთარიანებს ბნელში ამაოდ დაეძებთ:
ისინი მამულისათვის მარაბდის ველზე დაეცნენ!
ერთი მათგანი დაჭრილი უბეში დროშას მალავდა,
იწვა სისხლისგან დაცლილი... კურთხეულ იყოს მარაბდა!
ეს აწეწილი ფაფარი, თუ მშობლიური ნისლია?
ვისია ცხრა ბედაური, ცხრა დარახტული ვისია? –
დაწრიალებენ, დაძრწიან ქაფმორეული ლაშებით...
მხედრებო, ასე უღმერთოდ რად მიატოვეთ რაშები?!

1942 ლადო ასათიანი

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Dec 18 2007, 03:48 PM

k@the

მადლობა, ქეთი ლადოს ლირიკა ძალიან ქართულია.

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Dec 20 2007, 03:17 PM

საქართველოო ლამაზო

ანა კალანდაძე

„სხვა საქართველო სად არი?“
გრ. ორბელიანი


ქარი გიმღერის ნანასა,
ზღაპარს გიამბობს ჭადარი...
ძეწნამ ალერსით ამავსო
ეჭვებით ნაავადარი...
საქართველოო ლამაზო,
„სხვა საქართველი სად არი?“
ცა ვარსკვლავებით ინთება,
ცა – არცა რისი სადარი...
მთვარე რომ ამობრწყინდება,
გული გაფრენად მზად არი...
დიდება, შენი დიდება,
„სხვა საქართველო სად არი?“
მინდვრები, ქართლის მინდვრები,
ქედები მხარგაშლილები...
მთაში – ტყე დანაბინდები,
ტყეში – ქორბუდა ირმები...
ბარად შრიალებს ჭადარი,
მზეს უმღერიან ჩიტები...
მხარევ მოსილო დიდებით,
„სხვა საქართველო სად არი?“
ლურჯი ბალახი მხარამდი,
მწყერი გოგმანობს ბალახში...
თეთნულდზე – მზე და ბადაღში...
სხვა საქართველო ვინ ნახა?
„სხვა საქართველო სად არი?“
როს ვარსკვლავები ხმაურით
აინთებიან ცათანი,
კლდეს მოაწყდება ზღვაური
მეშვიდე ცაზე ატანილს...
კლდეებში ჯიხვი დაფრთხება,
გორში იტირებს ატამი,
ყაყაჩოს გვერდს ვერ აუვლი,
„სხვა საქართველო სად არი?“
აქ დაიბადა „სულიკო“,
მზისკენ გაფრინდა „მერანი“...
და თუნდაც გადმოსულიყო
მტერი შმაგი და ვერანი,
მარჯვენს მოსჭრიდა ალუდა,
სით გაუშვებდა ლელაჲ?
აქ დაიბადა „სულიკო“,
მზისკენ გაფრინდა „მერანი“...
მთათ ორბის ფრთები მოისხეს,
ცაში ასულა ძერაი...
დაბლა შრიალებს მოლისებრ
ყანაი გაუყელავი...
ფიქრს დაუღლია ონისე,
ბახტრიონს მიდის ლელაი...
მთათ ორბის ფრთები მოისხეს,
ცაში ასულა ძერაი...
ქარი გიმღერის ნანასა,
ზღაპარს გიამბობს ჭადარი...
ძეწნამ ალერსით ამავსო
ეჭვებით ნაავადარი...
საქართველოო ლამაზო,
„სხვა საქართველო სად არი?“
1945

პოსტის ავტორი: Маиа თარიღი: Dec 21 2007, 06:34 PM

***ორიგინალი უასლოდ***
საგამოფენო დარბაზებში
ამაოდ ეძებ
უკეთეს სურათს,
ვიდრე შენი ს ა ქ ა რ თ ვ ე ლ ო ა.

სამშობლო ალბათ
ერთადერთი ხატია ქვეყნად
და მისი ასლის გადაღებას
ვერავინ შეძლებს.

მორის ფოცხიშვილი

(ისტორიაზე არაფელია ნათქვამი, მაგრამ ალბათ ასეთი ლექსების დადებაც შეიძლებ )

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Dec 25 2007, 01:55 PM

ეს ლექსი არ ვიცოდი, ძალიან ლამაზია

მაიკო, დიდი მადლობა და რათქმაუნდა შეიძლება ასეთი ლექსების დადება

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jan 22 2008, 04:25 PM

საქართველოს საამაყო წინაპრები


თენგიზ ლორთქიფანიძე


გვყავდა დიდი წინაპრები,
ამითა ვართ ბედნიერი,
მათ შესწირეს თავი მამულს,
მტრისგან იხსნეს ჩვენი ერი.

საქართველოს მტრების რისხვა
მეფე იყო ვით კლდე, სალი,
თბილისის დამაარსებელს
ჰქვია ვახტანგ ...

ერთად შეკრა საქართველო,
იყო დიდი მშენებელი,
გელათშია დაკრძალული
დავით ...

ქრისტეს რწმენით, მტკიცე ხელით
მტერი შიშით დააფეთე,
საქართველო განამტკიცე,
ერი გლოცავს თამარ ...

მტერს თვით ეახლა, თავი მოჰკვეთეს,
მეფე გმირობით არის ქებული,
განსაცდელისგან სამშობლოს მხსნელი
არის დემეტრე ...

ქრისტეს ერთგულებისთვის
შაჰს ჰყავს გაწამებული,
გმირ დედოფალს უწოდეს
ქეთევან ...

მტრის ჯარზე გამარჯვებები
ბრწყინვალედ გაიმეორე,
პატარა კახად ცნობილო
მეფევ ერეკლე ...

შვილი სამშობლოს შესწირე,
გზას გვინათებს სარდლის სახე,
ვინც მტერს შიშის ზარსა სცემდა
გიორგია ...

ბახტრიონს მტერი დალეწა,
კახეთი აღსდგა დაშლილი,
ქართველებს წინ ვინ უძღოდა?
- ბიძინა ...

დასასჯელი ქართველების
გვერდით დაწვა დარდიანი,
ვინც დაიხსნა მოძმეები,
იყო ცოტნე ...

მტერი ტყე-ღრეში ატარა,
არის სამშობლოს მხსნელი,
მტერმა აწამა საშინლად
გმირი თევდორე ...

მტერს შეაკლა ყველამ თავი,
არ დასტოვეს ბრძოლის ველი,
ეს სამასი გმირი იყო,
სამასივე ...

მეფე ერეკლეს ლაშქარში
იბრძოდა ხმლით მტრის მკვეთელი,
ქალი ვაჟკაცის სამოსში
იყო მაია ...

ღარიბი კაცის დამჩაგვრელს
ანანა ქვეყნად გაჩენა,
სიმართლისათვის იბრძოდა
ოძელაშვილი ...

საქართველოს როცა მტერი
თავს ესხმოდა ფლიდი, ავი,
მტერს გმირულად ვინ ებრძოდა
ქსნის ელიზბარ ...

პოსტის ავტორი: Lenus თარიღი: Jan 22 2008, 04:37 PM

................

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jan 22 2008, 04:40 PM

Lenus

რაკი ასე გიყვარს ლადო..


(ჩემი ქვეყნის ოქროყანავ...)


ჩემი ქვეყნის ოქროყანავ, დიდი გარჯით მოწეულო,

სიწითლისგან დაბრაწულო, კანდამსკდარო ბროწეულო,

ნაცრისფერი ღრუბლის ძნებო, ფიჭვის ტევრში გარეულო,

მეგობრებო, მეზობლებო, შინაურო, გარეულო,

ცხენისწყალის ხეობაო, დაღარულო, დასერილო,

ხვავიანო პურის ყანავ, გლეხის ხელით დაწერილო,

ხვამლის მთაზე გადასულო თეთრო ნისლო აფრიანო,

შენი თეთრი ბაირაღი სანამ უნდა აფრიალო?!

ერთო ქალო, თეთრო ქალო, ქალო ბაგეთაფლიანო,

თავთავებით ოქროსფერად მოსირმულო მთავ ფრიალო,

მთებო, მთებო, რუხო მთებო, ნისლების თავსაფრიანნო,

ზვარო, ზვარო ჯიშიანო, ოჯალეშის ჯიშის ზვარო,

ზვარო მტევნებგიშრიანო, გლეხი კაცის სანუკვარო,

ფიჭვის ტყეო, ფიჭვის ტყეო, ნისლები რომ იტვირთეო,

ნისლის ნამში განბანილო მთაო გულმკერდგადაშლილო,

მთის გულ-მკერდში დამალულო ოქრო, ვერცხლო, ქვანახშირო,

საქართველოს სიხარულო - ცხენისწყალო და ენგურო,

და მამულის სიყვარულო, ხალხის გულში დანერგულო;

მშობლიურო მინდორ-ველო, სიცოცხლეო საამურო,

მწვერვალებზე ანამღერო მწყემსი ბიჭის სალამურო,

მოსავალო, ჭირნახულო, დილის ცვარით დანამულო

და ბულბულო ხმაწკრიალავ, ბუჩქნარებში განაბულო,

თვითმფრინავო ცაში ლაღო, მთებთან ახლო მოფრენილო,

ქვევით ქვეყნის ედემ-ბაღო, ია-ვარდით მოფენილო,

კვახის ლერწო გაბარდულო, ჩაქარვულო ტაროებო,

მიწის მკერდზე გაფანტულო ღელეებო, წყაროებო,

შემოდგომავ შემოქმედო, შემოდგომავ მადიანო,

მტერმა გნახოს, შემოგხედოს, გული დაუდარდიანო!

ცხენისწყალის სანაპიროვ და ღამეო მთვარიანო,

ამდენი ხნის დანაპირო - გოგონავ შავთვალიანო,

აქოჩრილო რთხმელის ტყეო, ბარდებო და იელებო,

მეგობრებო, მეზობლებო, ახოვანო ჯეელებო,

ბედნიერი ხალხის გარჯავ, გმირობის და ძმობის ყანავ,

იძლიეროს მისმა მაჯამ, ვინც დაგთესა, მოგიყვანა!

ჭირნახულით დატვირთულო ბეღლებო და ნალიებო,

გამრჯელისთვის გატენილო, უქნარასთვის ცარიელო,

ხეო, ვაშლით გაფერილო, ტალავერის ჩეროებო,

სამხრეთისკენ გაფრენილო ყელმოღერა წეროებო,

მეგობრებო, მეზობლებო, შინაურო, გარეულო,

ნაცრისფერო ღრუბლის ძნებო, ფიჭვის ტევრში გარეულო,

ვარდებო და ყვავილებო, ბარდებო და იელებო,

ახოვანო ვაჟკაცებო, უშიშარო ჯეელებო,

კოლხელებო, ქართლელებო, კახელებო, მთიელებო, —

თქვენთვის მინდა ავამღერო ლექსი ჩემი ახლებური,

თქვენთვისა მაქვს გულის კარი სასიმღეროდ გაღებული,

მინდა ლექსით გესაუბროთ, დაგირხიოთ ხმა სალხენო

და ქართველი მგოსნის ჩანგი ამ სიმღერით ვასახელო!


1936

პოსტის ავტორი: Lenus თარიღი: Jan 22 2008, 04:43 PM

................

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jan 22 2008, 04:46 PM

ა, ბატონო

ბარდნალა


რა კარგი იყო ბარდნალა,

ბარდნალელების ბორანი,

ვარდებიანი ბარდნარი,

ბულბულთა ნაამბორალი,

ჩემი ხორგო და მარანი,

ჩემი ცეცხლი და ღადარი,

სახლის წინ ნაგრიგალარი,

გაფითრებული ჭადარი,

ჩემი კავი და სახნისი,

ჩემი თონე და ბეღელი

და დედა, დიასახლისი,

ჯანღონე გაუტეხელი,

ჩემი პაწია ქოთანი,

დუღილით ნაქოთქოთარი!

რა კარგი იყო ბარდნალა,

როგორი სათაყვანები!

ვარდებიანი ბარდნარი

და გუმარეშის ყანები!

თოხი პირგამოპირული,

გაციებული ბინული...

გახსოვს, ტყეები? ირიბად

ხეზე დაკრული თარჯები…

ვერ დაივიწყებ, ვინც გიყვარს,

შეყვარებული დარჩები …

გახსოვს, ცხენისწყლის ნაპირი,

თევზაობა და აპრილი?

გახსოვს, მაჭრით რომ გავბრუვდით,

და ძლივს რომ მივაბიჯებდით,

სახლში რომ ვეღარ დავბრუნდით

მისგან დამთვრალი ბიჭები?

გახსოვს, ღვინიან შემოდეგს

აივანზე რომ შემოვდექ?

გახსოვს, აფთარი ზამთარი,

ან გაზაფხული - პირიქით?

გახსოვს, ამტყდარი ავდარი

და სარეწკელას ბილიკი?

გახსოვს, სოფელი ლარჩვალი

და მეწისქვილე დამხრჩვალი?

გახსოვს, ჩვენ ორნი მარტონი

და ვარდიგორას ხანძარი

და დიდი გუჯუ ბატონი

თავისი ქამარ-ხანჯალით?

ხან ისე იყო, ხან ასე,

გახსოვს, ცაგერის ჭალაზე?

ეჰ, რა იქნება ხელახლა

დაიწყებოდეს თავიდან,

რაც დროის დენამ შელახა,

რაც დროსთან ერთად წავიდა!

რა კარგი იყო ბარდნალა,

როგორი სათაყვანები!

შენ, მამაჩემო, რად დარდობ,

რამ დაგისველა თვალები?

ან შენ სადა ხარ, დედილო,

რომ ლექსი გამაბედვინო?!

რად არ ჭიხვინებს ვეება

ლაფშა, ლაგამის მკვნეტავი?

ჰეი, ბავშვობის დღეებო,

დაბრუნდებოდეთ ნეტავი!

რა კარგი იყო ბარდნალა,

ბარდნალელების ბორანი,

ვარდებიანი ბარდნარი,

ბულბულთა ნაამბორალი!


1940

რა ტკბილი ლექსია

პოსტის ავტორი: Lenus თარიღი: Jan 22 2008, 04:55 PM

................

პოსტის ავტორი: tiko282 თარიღი: Jan 22 2008, 04:59 PM

Маиа

ეს ლექსი არ მქონდა წაკითხული, ლამაზია.
საერთოდ, მორის ფოცხიშვილის შემოქმედებაში დიდი ადგილი უჭირავს პატრიოტიზმს. მიყვარს მისი ლექსები.

აი, ეს მომწონს ძალიან:

ოქტავით დაბლა


ვერ ვცნობ მარაბდელს და მარტყოფელს,

ცეცხლი ჩაქრობია ოტარიდს, -

ბევრნი გაგვილაჩრდნენ, ვატყობ მე,

ცოტანი მამაცობენ, ცოტანი.

ცოტნე დადიანი იგვიანებს,

სულს ვღაფავთ დაბალი ოქტავით,

იდეა გამოშიგნეს იდეალებს,

ცოტანი ჯიუტობენ, ცოტანი.

ურცხვნი ურცხვთა შორის ურცხვობენ,

„პორტფელში“ უსივდებათ „პორტმანი“, -

ურცხვად მორჩილებენ უცხო თესლს,

ცოტანი ქართველობენ, ცოტანი.

„ღმერთი აღარ არი?“ - ვჩივი მე,

ისრებს მოითხოვენ მშვილდები,

მწუხრში გამოჩეკილ ყვინჩილებს

ყივილს ვასწავლი და ვმშვიდდები.

აღარ მეგობრობენ ხარ-ირმებს,

სანაცვლოდ ბაღია და ბოსტანი...

ჭკუა უსწავლიათ, ვაიმე,

ცოტანი გიჟდებიან, ცოტანი!

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jan 22 2008, 06:34 PM

წაკითხული არ მქონდა და მეც ძალიან მომეწონა. მადლობა, თიკო

პოსტის ავტორი: Lenus თარიღი: Jan 22 2008, 07:56 PM

................

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jan 22 2008, 08:08 PM

(სამშობლოს ჩემსას...)

მუხრან მაჭავარიანი

სამშობლოს ჩემსას იშვიათად უგრძვნია შვება, _
საყიალოა თავისობას ის რადგან სხვების.
მას დღემდე ბევრი სისაძაგლე შესძინეს სხვებმა; _
იგია, მოკლედ, საკუთარი სიკარგის მსხვერპლი.

პოსტის ავტორი: tiko282 თარიღი: Jan 22 2008, 08:35 PM

marine
Lenus
მიხარია რომ მოგეწონათ

ჰოდა, ახლა კიდე დავდებ. ა, ბატონო


უბატონო ლილეო

რა სიზმარი, რა გზა ან რა ფანტომი,
ცხადად, თითქმის ყველაფერი ცხადად, -
საქართველოს არ ჰყოლია ბატონი,
საქართველოს ერთგული სპა ჰყავდა.

ვინ რა ბრძანა, რა ქადილი, რა ტონი,
ვინ ხარკს თხოვდა, ვინ ღველფს ანუ ღადარს, -
სვანურ ლილეს არ ჰყოლია ბატონი,
სვანურ ლილეს დალ-ქალღმერთი ჰყავდა!

იყო სიტყვა, იყო სიტყვის გამგონიც,
იყო სცენა, იყო ფარდის ფარდაც, -
დედანას არ ჰყოლია ბატონი,
დედაენას დედაერი ჰყავდა!

შთაგონება, როგორც ირმის ნახტომი,
თამარ მეფე მეუფედ და ხატად, -
პოეზიას არ ჰყოლია ბატონი,
პოეზიას რუსთაველი ჰყავდა!

მორის ფოცხიშვილი

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jan 22 2008, 08:44 PM

გაგახაროს ღმერთმა, თიკო დიდი სიამოვნება მივიღე მორის ფოცხიშვილის მაგ ლექსის წაკითხვით




რაც სურდა საბას


მუხრან მაჭავარიანი


თუ მსურდეს სხვა რამ, _
ღმერთმა დამლახვროს!
მსურს მხოლოდ იგი, _
რაც საბას სურდა:
კაცმა ქართველმა, _
მსურს, _
ქართულად ილაპარაკოს
და საქართველოს _
საქართველო, _
მსურს, _
ერქვას მუდამ!

ღმერთმა ქართული, _
აწ და მარად, _
აკურთხოს მიწა!
სვის ჩარხმა მისმა
აწი მაინც იბრუნოს წაღმა! _
და ყველას, _
ჰქვია ქართველი ვისაც, _
მსურს, _
სურდეს იგი, _
რაც სურდა საბას!

პოსტის ავტორი: იოანა თარიღი: Jan 22 2008, 08:56 PM

მე ვარ მისანი ხარი წიქარა
შენი დვრიტა ვარ მამულ-დედულო,
ზღაპრიდან მისთვის გამოვიქეცი,
რომ გემსახურო და გიერთგულო.

შენი უღელი მემჩატოს აგრემც
ქედზე რომ მადგას განაჩენივით.
არ მომიღერო გეთაყვა სახრე,
სიყვარულისთვის ვარ გაჩენილი.

და თუ გქონია რამე ტკივილი
ან რამე ჭირი ზნეკეთილიანს
ამილოკია ქვამარილივით
და ხარის ცრემლით დამიტირია.

რამდენჯერ ვმდგარვარ სამოთხის კართან,
ქედგახეხილი, გადატყაული,
ღმერთთან საუბრის და ნიჭის გარდა
არაფერი მაქვს დანაშაული.

და როცა მიწას მივებარები
ნაჯაფარი და ტანდაკორძილი,
შენზე დამრჩება ისევ თვალები
ანგელოზების ამოკოცნილი.

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jan 22 2008, 08:59 PM

იოანა

ულამაზესი ლექსია, იოანა. ვისი დაწერილია?

პოსტის ავტორი: likka თარიღი: Jan 22 2008, 09:00 PM

..."დავბადებულვარ, რომ ვიყო მონა
და საქართველოს მედგას უღელი!"...

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jan 22 2008, 09:04 PM

(სამჯერ ვარ დაბადებული...)

ტიციან ტაბიძე

სამჯერ ვარ დაბადებული,

მონათლულიც ვარ სამჯერა;

ერთხელ სიკვდილი რას მიზამს,

ერთხელ სიკვდილის არ მჯერა.

შეხედეთ ოქროს მზეთამზეს,

მთები რომ მთებზე ეყარა;

ყოველდღე ამას ხედავდეს,

რა მოკლავს ასეთ ქვეყანას.

მოვა სიკვდილი, შეხედავს

და შერცხვენილი გაიარს,

როცა ცა სისხლით შეღებავს

თურაშაულის განთიადს.

პოსტის ავტორი: tiko282 თარიღი: Jan 22 2008, 09:08 PM

marine

შოთა ნიშნიანიძეა, მარინე

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jan 22 2008, 09:14 PM

უი, ნიშნიანიძის ეგ ლექსი არ მქონდა წაკითხული

პოსტის ავტორი: იოანა თარიღი: Jan 22 2008, 10:26 PM

ჩემი საყვარელი ლექსია

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jan 22 2008, 10:33 PM

მეც ძალიან მომეწონა შოთა ნიშნიანიძე კლასიკოსია და რა სამწუხაროა, რომ ახალი თაობა ნაკლებად იცნობს მის საოცარ პოეზიას.





კიდევ მიხელი ქვლივიძის პოეზია მიყვარს ძალიან


(იყო არაბეთს...)

მიხეილ ქვლივიძე

„იყო არაბეთს“... არაბეთს
არა ყოფილა არავინ!
საქართველოში იმხანად
ხელმწიფედ გვყავდა თამარი,
მგოსანიც გვყავდა — პირველი
წარჩინებულთა სიაში,
მაგრამ ეს კაცი რატომღაც
ცხოვრობდა... პალესტინაში!

„იყო არაბეთს“... ო, ღმერთო!
რისთვის დასჭირდა ქარაგმა?
ვეფხვივით აულაგმავი,
ნეტავ რა ძალამ ალაგმა
და საქართველოს მაგიერ
(ისეთი რა შეეფეთა?)
რამ ათქმევინა ქართველ კაცს:
„ინდოეთს შვიდთა მეფეთა“?!

რამ წაიყვანა უცხოეთს?
ვინ აუბნია გზა-კვალი?
ისეთი მტერი ვინ ჰყავდა
ულმობელი და მზაკვარი,
რომ კაცი, ცამდე მართალი
ღვთისა და ერის წინაშე,
გადააგდეს და დაკარგეს
შორეულ პალესტინაში?!

„იყო არაბეთს“... არაბეთს
არა ყოფილა არავინ:
საქართველოში იმხანად
მეფობდა დ ი დ ი თ ა მ ა რ ი!

პოსტის ავტორი: tiko282 თარიღი: Jan 23 2008, 02:45 PM

ქვლივიძის ლექსები მეც ძალიან მიყვარს, განსაკუთრებით მისი "ავტოპორტრეტი" პოეზიაში დავდე კიდეც.

ამჯერად მაჭავარიანი.....


სულს მივცემ ჩემსას

სულს მივცემ ჩემსას
მე იმას მარტო, —
ვინც საქართველოს
ესწრაფვის ქართულს!
არა ცრუქართულს! —
ნამდვილად ქართულს!
სიტყვითურთ ქართულს! —
საქმითურთ ქართულს!
სულს მივცემ ჩემსას
მე იმას მარტო, —
რომელსაც ვატყობ! —
კოჭებში ვატყობ! —
არის ყველაფრით
ყოველმხრივ სანდო
და საქართველოს
იმნაირს ნატრობს, —
ნატრობს
როგორსაც
ქართველი
მარტო!
სულს მივცემ ჩემსას
მე იმას მარტო, —
ვინც უწყის:
ტატომ ღაღადყო რატომ:
სახელმწიფოთა შორის ერთობას
(ესეც ღვთის ნება არის, ეტყობა!)
სარწმუნოება
არ ყოფნის
მარტო!
სულს მივცემ ჩემსას, —
ერთი სიტყვით, —
მე იმას მარტო,
ვინც იცის:
გაჩნდა
ქართველად
რატომ!

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jan 23 2008, 02:51 PM

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jan 24 2008, 12:46 PM

საქართველოში დაკარგვა > პოვნა

(ია სულაბერიძე - ლადო ასათიანის პრემიის ლაურეატი, იტალიაში ჩატარებული ყოველწლიური საერთაშორისო კონკურსის „ახალგაზრდა ევროპის“ 2001 წლის გამარჯვებული.)


არის ერთი შეგონება -

სადღეისოც, სახვალეოც!

ეძებე და იპოვეო,

იპოვე და დამალეო...


ვერც დარია, ვერც - ავდარი,

წვიმა ერქვას - ისეც ვერ წვიმს...

რას ვიპოვით, რას დავმალავთ -

დამკარგავნი ოქროს ვერძის?...


ვერ აჟღერებს სიმებდამწყდარს,

თვით ილია (!) ადგეს, ვერც - ის!

მერამდენედ - გამარჯვება

ოცდაათიოდე ვერცხლის?!


მერამდენედ - დანის პირი,

მერამდენედ - ხიდი ბეწვის?!

მუდამ ვთესავთ! ეს ოხერი!

დრო არ დადგა მკის და ლეწვის!



ფირუზ ცას და ზურმუხტ ხმელეთს

სულ „მოყვარე მტერი“ ებრძვის,

ჩემი გულის გასახეთქად

მკლავიც მოსდევს, გულიც ერჩის!


ძაღლის კუდი გასწორდება,

გნებავთ, დამაკება ბერწის

არ მომხდარა, არც მოხდება!...

მაინც მტკივა, მაინც მეწვის...


ვერც რას ვპოვებთ, ვერც დავმალავთ -

დამკარგავნი ოქროს ვერძის,

რაც რომ ყველამ „ხუთზე“ ვიცით,

მეც ის მოგახსენეთ, მეც - ის...

პოსტის ავტორი: tiko282 თარიღი: Jan 24 2008, 04:19 PM

აბააააააააააა.........


*********************************

საქართველოში დაბრუნებას ვინც არ ელოდა,

მიწა მიჰქონდა, მიწა თბილი, მიწა მარადი,

შენ მუჭა-მუჭა გაგიტანეს საქართველოდან,

ქართულო მიწავ, ამიტომაც დაპატარავდი.


ამ ლექსს სადღაც გადავაწყდი და ძალიან მომეწონა. თუ ვინმემ იცით ვინაა ავტორი, დაწერეთ, გთხოვთ

პოსტის ავტორი: თემო თარიღი: Jan 24 2008, 04:24 PM

კარგი ლექსია და ესაა სულ თუ ნაწყვეტი გაქვს დაწერილი მხოლოდ ?

პოსტის ავტორი: tiko282 თარიღი: Jan 24 2008, 04:37 PM

სამწუხაროდ, არ ვიცი მგონი, ესაა სულ.

პოსტის ავტორი: თემო თარიღი: Jan 24 2008, 05:03 PM

ოკ

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jan 24 2008, 05:19 PM

რა ლამაზი და ტკვილიანი ლექსია..

პოსტის ავტორი: tiko282 თარიღი: Jan 24 2008, 05:46 PM

ნამდვილად


აი კიდევ, ერთი ლექსი(თუ ნაწყვეტი), რომლის ავტორიც მაინტერესებს:


***********************************

და სანამ ჩემში გული ფეთქავს, ისიც ქართული,

სანამ ჩემს სულში ჯერაც ირმის მყვირალობაა,

ჩვენ გადავრჩებით ათას ფესვად გადახლართულნი,

ვით ცის კალთაზე ლურჯ ვარსკვლავთა ყვავილობაა!


შეიძლება ზუსტი ციტირება არცაა

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jan 25 2008, 02:18 PM

თიკო, ეგ ლექსიც ლამაზია


გამხელილი ძველმოდურობა

ია სულაბერიძე



ლექსი ვეფხვისა და მოყმის

და სიმღერა ხასან-ბეგის -

თუკი ასე მემღერება?

თუკი ლექსიც ასე მეთქმის?...


რა ცოტაა საღიღინო!

უფრო მეტი - დასაჭექი,

რამდენია, ეს ოხერი,

შხამი, გულში დასალექი!


რამდენია ირგვლივ კაცი,

გნებავთ, ქალი - გასარეკი,

ანუ გასაგიჟებელი,

განა ირანს გასარეკი!


მოსაჭრელად არ მეთმობა

არცა ცერი, არცა ნეკი!

რაღა დამრჩა წასართმევი

ანდა - წარღვნის წასალეკი?...


ლექსი ვეფხვისა და მოყმის

და სიმღერა ხასან-ბეგის -

სწორედ ასე მემღერება,

ლექსიც სწორედ ასე მეთქმის!...

პოსტის ავტორი: tiko282 თარიღი: Jan 25 2008, 07:05 PM

კარგი ლექსია, მარი


თემას ვაგრძელებ:


რაც იყო და რაც არი

ფიქრთან ბევრჯერ დავრჩენილვარ მარტო,

გული გალობს, მაგრამ დარდობს გონება, -

მყინვარწვერის და ზედაზნის პატრონს

არ სჭირდება მთების გამოგონება.

ალგეთურ ცეცხლს ცხელ ცურებზე ვატყობ

კვლავაც დაზრდის ბოკვრებს ფრთიან ლომებად,

ცოტნესა და ქეთევანის პატრონს

არ სჭირდება გმირთა გამოგონება.

ფქვილი ჩვენი არ იქცევა ქატოდ,

ვის რად უნდა ნასხვისარი დიდება, -

„ვეფხისა და მოყმის“ ზვიად პატრონს

სხვათა ენა სესხად არ დასჭირდება.

უნდა ვწეროთ, კიდეც უნდა ვხატოთ,

სული ჩვენი ტკივილს არ ემონება, -

მკლავმოჭრილი დიდოსტატის პატრონს

არ სჭირდება ცრემლის გამოგონება.

ვარსკვლავები ვარსკვლავებთან მივლენ,

ჩვენ გვეყუდვნის რაც იყო და რაც არი, -

ქართვლის დედის მკერდზე მიკრულ შვილებს

სულაც არ სურთ დედად დედინაცვალი.

ცა იხსნება. სხვას არაფერს ვნატრობ.

სიხარული კვლავ წვეთ-წვეთად გროვდება, -

ნაღდზე-ნაღდი მეგობრების პატრონს

არ სჭირდება მტრების გამოგონება.

საქართველოვ, შენს თბილ აკვნებს ვფიცავ,

სიკვდილს შევსვამ შენგან მოწვდილ ჯამიდან, -

დამეყაროს გულზე შენი მიწა

და სხვა ჯილდო შენს ერთგულ ყმას არ მინდა!

მორის ფოცხიშვილი

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jan 28 2008, 02:28 PM

თიკო, რა ლამაზი ლექსები გცოდნია ძალიან მომეწონა!!



ეს ლექსი ისევ ია სულაბერიძის პოეზიიდანაა:


ეს სამშობლო ჩემია


მართალია, მე - არა,

მე არ ამირჩევია,

მაგრამ ფაქტი ისაა,

ეს სამშობლო - ჩემია.


ფაქტი ფაქტად მივიღო -

მეტი რა დამრჩენია?

ვიცინო თუ ვიტირო? –

ეს სამშობლო - ჩემიაა!..


ეს ხელმწიფე ამ ტახტზე

მე არ დამიჯენია,

მაგრამ, რაკი მაინც ზის,

ღირსი ვარ და - ჩემია.


თან რომ თავსაც მაძულებს,

თან რომ თავს მირჩევნია,

ვერსად რომ ვერ წავუვალ,

ეს სამშობლო - ჩემია.


მტერია თუ - მოკეთე,

რომ ვერ გამირჩევია,

არჩევანის გარეშეც

ეს სამშობლო - ჩემია.


თაობიდან თაობებს

რაც კი გადასცემია,

დიდებაც და დაცემაც

ერთნაირად ჩემია.


თან რომ ჩემი მკვლელია,

თან რომ - გადამრჩენია,

ეს საბრალო სამშობლო,

მადლობა ღმერთს! - ჩემია!

პოსტის ავტორი: tiko282 თარიღი: Jan 28 2008, 04:24 PM

გმადლობ, მარი მეც მომეწონა შენი დადებული ლექსი.

იცი, მაგ პოეტის სახელი და გვარი ძალიან მეცნო, პირველად რომ დადე. ჰოდა, აღმოვაჩინე, რომ მეც მქონია ერთი-ორი მისი ლექსი ამოწერილი, თუმცა აქ ვერ დავდებ თემას არ შეეფერება. პოეზიაში დავდებ მოგვიანებით.


ეს გელა დაიაურის პოეზიიდან:

* * * * * * * * * * * * * * * * * * *
სადაც ოქროსფერი მზის ქაფია,
თორღვაის ცხენები იქ აბია,
ჯაჭვი ძაგანისა მიაბნია,
ჟამმა გზა-ბილიკებს უცნობს.

მეც ხომ ვიძახოდი ღვთის კაფიას,
მტერი მამულისა მიკაფია,
სისხლი წყაროსავით მიხაპია,
იმედი რომ მერქვა მუცოს.

"ღმერთო! ძე ღვთისაო და მარიამ,
მტერი, მოყვარე, მთავარია
ჩემთან არც ერთი არ არიან,
ყველასთვის გავმხდარვარ უცხო".

ნეტავ, რა ხმაა და რა ზარია,
რა გოდება და თავზარია,
მუცოს ბეჭები გაბზარვია,
ჟამისგან ძლეულა მუცო...

სურდათ აკვნები ურწეველი,
მტერი არ დარჩა უწვეველი,
წასული თავ-ბედ უწყევლელი,
"ქართლს მტერი ეყოლება ნურცო".

ასე ურღვევი და ურყეველი,
მტრისათვის ხარკის უძლეველი,
გაუტეხელი და უძლეველი,
ჟამისგან ძლეულა მუცო.

სადღაც ლამპიონთა ღაღანია,
სადღაც ცეკვაა და არღანია,
სადღაც ვაჭრობაა გაგანია,
ვიღაც მდიდრდება და წუწკობს.

აქ კი აღარც თორღვა ძაგანია,
აღარც ფარ-შუბების ჭახანია,
მშველელს ელოდება რა ხანია
ბეჭებგაბზარული მუცო.

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jan 28 2008, 05:11 PM

მადლობა, თიკო, თბილი სიტყვებისთვის

გელა დაიაურის ლექსი ძალიან შთამბეჭდავია, პირველ რიგში თავისი რითმის სტილით. ასეთი ძალუმად ძარღვიანი ქართული ლექსი მხოლოდ მთაში გაზრდილ ადამიანს შეუძლია დაწეროს


ია სულაბერიძეს სხვა ლექსებიც ძალიან კარგი აქვს. აი, კიდევ ერთი, რომელიც მომეწონა:

ლეჩხუმის დღიურიდან


ვსახლობთ ლაშიჭალას, უკვე სამი დღეა,

სალმით, გამარჯვებით, მადლობის მოხდით...

ლაშიჭალა პატარა სამოთხეა,

სადაც უზიარებლად მოვხდით...


ავად ვართ ლეჩხუმის სანახებით,

ვენახით, სათიბით, იალაღით, -

დროდადრო, მთებზე რომ ავმაღლდებით,

მზე გვიტევს ცეცხლმსროლელ იარაღით...


ზაფხული ფერადებით იჩითება,

სარკმელში ლაჟვარდი იჭყიტება,

დიდი და პატარა გულმოდგინედ

მინერალურ წყლებით იჭყიპება...


ვსახლობთ ლაშიჭალას, უკვე სამი დღეა,

სალამ-ქალმებით და მადლობის მოხდით...

ლაშიჭალა პატარა სამოთხეა -

ჩვენ აქ... ზიარების გარეშე მოვხვდით...

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jan 29 2008, 02:32 PM

ქრისტეს სახელით!


არქიმანდრიტი შიო (გაბრიჭიძე)


სიკვდილს ეძებდა

ჩვენი მამა - მეფე ვახტანგი,

ქრისტეს გულისთვის

სიკვდილს ედგა ლომი კრიჭაში,

სიკვდილი დასცა, ააშენა მარადისობა,

მარადისობამ

აიყვანა იგი ზეცაში...


სიკვდილს ეძებდა

ყველა ლომი ქართლოსიანთა,

სიკვდილს ზარს სცემდა

მათი გული - ცეცხლის მახვილი,

ქრისტეს სახელით მიდიოდა ერთი ათასზე,

ქრისტეს სახელით

ცას სწვდებოდა მათი ზახილი!..


ქრისტეს სახელით

დავაჩოქებთ მომხვდურთა დელგმას,

ქრისტეს სახელით

გზას გავიკვლევთ უკუნ ღამეში,

ქრისტეს სახელით

წამოფრენილ ხოხობს დავვისრავთ

და ახალ თბილისს

ავაშენებთ შავნაბადელნი!


ქრისტეს სახელით

გავიხარებთ, რომ ქართველნი ვართ,

ქრისტეს სახელით

გავიხარებთ, ქრისტეს სახელით!

შთამომავლობას

გამოვიხსნით სიკვდილისაგან,

სიკვდილისაგან გამოვიხსნით

ქრისტეს სახელით!

3.07.2001 წ.

პოსტის ავტორი: tiko282 თარიღი: Jan 30 2008, 06:38 PM

ძალიან ლამაზი და საყვარელი ლექსია, მარი


მთებში გათოვდა
გიორგი საჯაია

მთებში გათოვდა... თებერვლამდე... მერე მარტიდან,
მოსარკევდება ფერდობები, ნისლების ნამით...
შენ, გინახია სვანეთის ცა, შხელდას კალთიდან,
რა ბუმბერაზი ვარსკვლავებით ინთება ღამით?!

მოგისმენია ენგურისთვის: ან როცა მდორედ
მოედინება და ნაკვალევს კლდეში ნიშებად
ტოვებს ან დაჭრილ ცხოველივით ბორგავს და ტორით,
მთიდან ანაგლეჯ ბელტებს ლეწავს და ფქვავს ქვიშებად?!

დაგსიზმრებია დადიაში, უშბა ან შხარა -
ქართული გენის უკვდავ ძეგლად აჭრილი ცაში -
ან თოვლის თეთრი დედოფალი თეთნულდი?! არა?
არ გიცხოვრია! არ შობილხარ საერთოდ მაშინ!

მთებში გათოვდა... თებერვლამდე... მერე მარტიდან,
მოსარკევდება ფერდობები, ნისლების ნამით...
შენ, გინახია სვანეთის ცა, შხელდას კალთიდან,
რაოდენ დიდი ვარსკვლავებით ანთია ღამით?!

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jan 31 2008, 02:14 PM

სითბო ჩამეღვარ გულში, ეს ლექსი რომ წავიკითხე რა ძალიან ქართულია

თიკო, ძალიან გემოვნებიანი მკითხველი ყოფილხარ. ყოველთვის ლამაზ ლექსებს დებ



ასპინძისათვის

დავით სარდარლზედ

1
ასპინძის მიწა გიწამებს - ურგებს არს ჩემგან თქმულები

რუს-ქართველ-კახნი მოადგნენ აწყურსა დარაზმულები:

მუნით წყალს - ლეკნი რჩეულნი, დაღისტნის ბიჭად თნულები,

და ოსმალთ რაზმნი ურიცხვად, მათთანვე შენართულები.

2
იქითი პირი მტკვარისა და ველნი მეწამულობდეს:

ოსმალთა დელმა-ბინიში წითელ-ყვითლითა მკულობდეს;

აბჯართა ოქრო და ვერცხლი ხვანთქრის ხაზინას სძულობდეს;

კვლავ ლეკთა ყაწიმ-შაშხანა მცირედრე ხვარაზმულობდეს.

3
რუსნიცა წითელ-მწვანითა და ლურჯით შეხამდებოდენ,

თითბრის ჩანთანი ბრწყინვიდენ, ვარსკკლავთა ეგვანებოდენ;

ზარბაზნის გრგვინვა და თოფის ცის კიდეთ ეუბნებოდენ;

თვით მეფე, ქართველ და კახნი ომის ხალისით ხლდებოდენ.

4
ვაი, მას დღისა მომხსენმან ვითარ ვინ რით განვაქიქო?!

ცილი დასდვეს მეფეს რუსთა: ჩვენთვის კეთილს არა იქო!

ღრაფი ჯარით გამობრუნდა - მით სახელი ვერა იქო -

სხვა პასუხი არვის მისცა: სითაც მოველ, წავალ იქო!

5
რა ნახეს ლეკთა და ოსმალთ რუსისა გამგზავრებანი,

წელმაგრად შეხვდათ ნიშანი, აუხდათ დანატრებანი!

დაფ-ზურნა-საყვირს უხშირეს, შეიქნა საოცრებანი:

ვის ჰქონდის მკლავთა იმედი, სრულად დაჰკარგნეს მცნებანი.


6
უიჭოდ ჰგონეს ლეკ-ოსმალთ თქვენიცა გაბრუნებანი,

დას-დასად დროშა გაიყვეს, მცირეს ხანს ჰქონდათ ბჭობანი...

ანაზდი ელდა დაეცათ ქართლ-კახელთ ექნათ გმობანი:

ვინ ვის უსწრობდა, მორბოდეს... ვითა ვთქვა მათი მკობანი!

7
გამოვლეს წყალი ოსმალთა და აგრევ ლეკთა კიჟინით,

დელი ბაშ-აღა ლევანდი სულ ზედ დაესხნეს მიჟინით:

„დაბრუნდით, ნუღარ დასდგებით! - ხმა ისმა - რას დაგვიჟინით?

ერთის ხმა ასად ეგონისთ, შაშხანა მოსწვიმს ჟიჟინით.

8
მაშინ გულს დაჰკარ მჯიღითა, მიწანი შესძრეს რყევითა,

ცხენმა შეგატყო შექშენა, შემზადა ტანი ნძრევითა;

თვალნი ნაკვერცხლად შეგექმნეს, აშეთდი სისხლმორევითა,

ცხვირისა ნესტვთა მოჰქროდენ ქარნი ქვეყნისა ნგრევითა

9
მედგრად გაქუსლე მიდამო, თეთრი გეაჯდა რბევასა,

სახლისა შვილნი იხელთენ, ვინ იყვნენ შენთან ჩვევასა,

ათნი-სამ, გინა თუ ოცნი გისმენდნენ ომსა რჩევასა...

შავგულო, სად ხარ, შენ გეტყვი, ვინ იყვი ჯილდო ძლევასა!

10
პირველ მიმართე წინმბრძოლთა დელებთა შუბოსანათა;

ხან გთქვიან კაცად, ხან მფრინვლად, ხან გმირად პილოს ტანათა

დაჰფრიწენ მათნი წყობანი ანაზდად, მოკლე ხანათა,

კვლავ ლევანდთ გარდაელანგე, მისცემდი სისხლის ბანათა.

11
დელი ლევანდს ჰკრი, ლევანდი ბაშ-აღას მიაბრუნებდა,

ხმალს განერკვია მაშალა, ძღარბივით ქურქში ბრუნევდა:

მწყურვალე ხრმალი დაგეთროთ, ცათაცა შეაძრწუნევდა.

თეთრი ტაიჭი სისხლითა შეღებას არა ზრუნავდა.

12
კვლავ იქით ლეკთა ჩაუხდი, დამართნი ცისა გრეხანი,

წინა ჩაგისხდნენ დარჩევით ოსოქოლ და კატეხანი:

ერთად გამოსქდის ფინდიხი, ვითა რა მეხის ტეხანი,

გარდაუბრუნენ საფარნი, მიეცათ მართ გატეხანი

13
მოღმართ უყივლეთ გაქცეულთ: იცნეს ხმა, შედგეს შენითა,

ყველაი შენთვის დაბრუნდა, თუ ვინ სად რბოდა ქშენითა:

გაქცეულთ თათართ ვეღარსით გაგასწრეს წყალსა ცხენითა.

ხიდის ისარსა მისჯარენ სუნ-თათარ-ლეკნი რბენითა.

14
ზოგმან შემართა შიშითა წყალს გასვლა უფონობითა.

ზოგნი ერთმანეთს ხოცდიან, სრულად მიხდილნი ცნობითა.

არ იცოდიან, რამც ჰქმნიან, ვერ იყვნენ ჭკუაბრძნობითა

მიდამო ჰკაფდი უწყალოდ, მჭვრეტნი გაქებდენ მხნობითა

15
არ მიეც გზანი სავალად, ოდენ ისარი საცოცად:

ერთი რა შედგის, უკანა წყალს გარდააგდის სახოცად.

ძვირად შეექნათ თავაზი, მუხლს გეხვეოდნენ საკოცად.

ერთისა უიმედოთა ქართველთ აშოვე ასოცად.

16
ხრმალი ჩააგენ მაძღარი, უბრძანეთ ალაფობანი.

გახდა ზრიალი, იპყრობდენ, ვით ცხოვართ სადმე ჩობანი.

მეურდუეთა მოჰყვანდეს მათნი გმირებთა მჯობანი.

მოულოცევდენ მეფესა, იეფდა კაცნის ძღნობანი.

17
ასრე გახშირდა ბინიში, ვით რიყე წითლად მსხდომია:

საათსა ჰყიდდენ ყურუშად, ფოში რა მოსანდომია?

რახტები ოქროს ცურვილი ცხენს ედვათ მოსახდომია.

ტოლომა-ქურქი-კაუხი ვერ რიცხვით მისახდომია.

18
ცხენნი მოჰყვანდეს ძვირფასნი, მისრის ნასყიდი ფრურებით,

წლის მინაქონთა ვინ რიცხვდა, მომშთვართა თავმოძულებით!

თოფნი და ხმალნი რჩეულნი ყაწიმ-ძეწკვებით კრულებით,

მაშინ დაგთქმიდნენ შაირსა სიბრძნით შემწყობნი მკულებით!

19
აწ მაშინდლისა ჟამისა რამცა ვითა ვთქვა ფერია:

მახსოვს შესრული ქალაქად, მით ცრემლი თვალთა მერია!

მიჯრით გამოკრფეს მნახავნი, სწყუროდათ შენი მზერია.

იგინიცა დაგნატრიდენ, თუ ვინმცა გყვანდა მტერია.

20
ცოტაი ესე ნიშანი და საქმე მით მიყბედია,

რომემცა მიცნა, ვის ვინა შორად გყავ მოამბედია,

ოდიდგან მახსოვს მე თქვენი: იყვენით ყრმად სახედია,

მუნითგან მოღმართ აქამდის შეგტრფოდის ყოვლთა ბედია.

21
სახლი გულებთა სავაჭრო გედგნეს გმირსავე ტანია,

ნარდიონს ვარჯნი ღვლარჭნილნი, ღულამბრებ ანატანია,

მუნ შუბლის შარავანდობა მზის დისკოთ ნაჭვრეტანია.

ირისე ცასა ჰფერობდა, ცით კრთოდის ამარტანია.

22
ორთავე ტოლთა ნარგიზთა შორის ვარსკვლავნი თემობით,

ტოპაზის ღილთა მწყურნებთა ყორანნი სცივდეს ჩემობით,

შაბარდუხს შური ეპოვნა, ნომებდა გუგის მრწემობით,

მით თვალთა ჩემთა ღარიბთა ცრემლნი დაფარვენ მდენობით.

23
მზის სვეტის პინჩთა ნიავნი ტკბილ ბერვით პალასინობდის,

მუნ გარე ბროწეულისა წყნარ ზღვებთა ზედან გჩინობდის,

ბარაინს მანგნი მოეცვნეს, ბალახშის ღელვით ლხინობდის.

მას გარე აშკი გიშრისა სისუფთეს გულმოდგინობდის.

24
სადაფთა გარე მსხდომელთა აებნეს თეთრნი ალამნი,

ყაფრად შედგმულსა მარმარსა ზე ედგნეს წყლულთა მალამნი!

ალვასა რტონი შეჰფრობდენ, როსტომის განასალამნი,

სამსონის ძალო ხელთაო, ხელსავე ცრემლი მალამნი.

25
ლომსა გულითა მკერდიცა ცის ლომის დაგეცაოდა,

ხურგსა მაღნიტნი აღკროდა, ფოლადთა გაეხმაოდა,

მკერდთა სიმტკიცე ანდამატს თვისებრვე დაეზაოდა,

ბჭეთა და წელთა ნაკვეთი ინდთ კალამთ შენაზაოდა.

26
მათ ქვეშე წვივთა ნაკვეთნი და მუხლთა ახილეობა,

სიმტკიცე ფერხთა ირმისებრ, ბროლ-თლილად თითთა წვრთილობა,

ფრჩხილთა არწივნი ნატრიდეს, აჯითა ჰქონდის ყრილობა,

სულ დიდსა სული გფარვიდა, შვენოდის შენთან ზრდილობა.

27
ზრდილობად კმარდის შეხედვა უსაქმოდ ოდენ სახისა,

სახისა დაუსახისა, ვერვისგან დანაზრახისა,

დანაზრახისა თუ სადმე, ბრძენთა საქებად ახისა,

ახისა მუფარახისა, ვაი, აწ განალახისა!

28
ამას სურინ, ამად სწყურინ, აგერ სულსა განაკიდეს,

აგონდები, აღონდები, ერთსა ორად განაკიდეს,

ვაი ვით არ, გხედავ სით არ, განატყორცნი, განაკიდეს,

ესრეთ თურმე აქვსყე ყურე სოფლის კვალთა განაკიდეს.




პ. ს. სამწუხაროდ ამ ლექსის ავტორი არ ვიცი და თუკი ვინმემ იცით და გვეტყვით, მადლობლები დაგრჩებით

პოსტის ავტორი: tiko282 თარიღი: Jan 31 2008, 09:05 PM

დიდი მადლობა, მარი ძალიან ბევრს მაქებ.


ბესიკი ყოფილა (მოვძებნე და... )

პოსტის ავტორი: Lenus თარიღი: Jan 31 2008, 09:40 PM

...........

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Feb 1 2008, 12:18 PM

გაგახაროს ღმერთმა



ია სულაბერიძის ეს ლექსიც მომწონს


*

მზემ ნისლის ზეწარი ჭიუხებს მოჰხადა

ჩაუქი ხევსური

ბედაურს მირჩევს,

მინდა, სისხლისფერი გადვიცვა ჩოხა და

გავყვე მარულაში

ბიჭებს...


მივქრივართ! სამშობლო იშლება ათასფრად,

არაფერს გპირდები!

არაფერს არ დამპირდე!

აგე, იმ მწვერვალზე მწადის გადაფრენა -

პოეტი არ ვიყო,

თუ არ გადავფრინდე!

პოსტის ავტორი: tiko282 თარიღი: Feb 1 2008, 05:37 PM

არაფრის, ლენუს


შენც გახარებული იყავი ყოველთვის, მარი


ეგ ლექსი მეც მაქვს და ძალიან მომწონს.


ამ თემაში არ შეიძლება არ იდოს ანა კალანდაძის ......

შენ ისე ღრმა ხარ..


შენ ისე ღრმა ხარ, ქართულო ცაო,

შენ ისე ღრმა ხარ…

სამკვიდრო შენს ქვეშ მტრად შემოსულმა

ვერავინ ნახა:

ვერცა ოსმალომ, ვერცა მონღოლმა

და ვერცა სპარსმა…

შენი დიდების მომღერალია

ოშკი და ზარზმა,

ბებერი ტაო…

შენ ისე ღრმა ხარ, ისე ფაქიზი,

ქართულო ცაო…

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Feb 1 2008, 05:47 PM

tiko282


ანას კალანდაძის

ბეთანიის გზაზე


ასკილი, მოცხარი, მოცვი...
გზადაგზა კუნელიც გვხვდება...
აღარ წვიმს... ლამაზი მხრები
გაშალეს ლამაზმა მთებმა...
მივდივართ, მივდივართ, ცივი
სექტემბრის ქარები ქრიან...
სველ გზებზე წაბლის და იფნის
და მუხის ფოთლების ყრია...
მოვედით სამადლოს ხევთან...
ნისლებში დანთქმულა ისიც...
მე მინდა... სულ ვიყო შენთან,
როგორც ეს მთები და ნისლი!
ასკილი, მოცხარი, მოცვი,
გზადაგზა კუნელიც გვხვდება...
აღარ წვიმს, ლამაზი მხრები
გაშალეს ლამაზმა მთებმა...

პოსტის ავტორი: tiko282 თარიღი: Feb 4 2008, 04:13 PM

marine
მიყვარს ანას ლექსები


კიდევ ერთი საყვარელი ლექსი....


სვანური მოტივებიდან
(გია მეშველიანს)

სადღაც მწვერვალებს აუტეხავთ დავა ერთ-ურთში,

სადღაც სისველით დანაბინდებ ნისლებს ელიან

და რომ შევცურო თარაშივით ახლა ენგურში,

ნეტავ ღმერთები ჩემს სიგიჟეს რას უშველიან?!


სადღაც სასმისებს გადადიან ხელიდან ხელში,

სადღაც ირაო შემოხაზა არწივმა ცაზე,

მოსწყდნენ ზვავები, მყინვარიდან დაეშვნენ ხევში,

სვანური ეშხით დანაჭექებ "ლილეოს" ხმაზე.


სადღაც ვაჟკაცი ისე უცქერს, თითქოს ემდურის,

ქალიშვილს ვინმეს, მზეთუნახავს, ბროლის ყელიანს,

სადღაც დაჭრილი ცხოველივით ბღავის ენგური,

მთებში ტყეები საუცხოო ჰანგებს მღერიან.


და ვდგავარ ასე, მოზღვავებულ გრძნობებით გულში -

მთელი სვანეთის სათქმელს ვეტყვი ლექსს მეშველიანს -

და რომ შევცურო თარაშივით ახლა ენგურში,

აბა ღმერთები მე უბედურს რას მიშველიან?!


პ.ს. თანამედროვე პოეტებიდან, ჩემი აზრით, ერთ-ერთი საუკეთესო პოეტია გიო საჯაია.

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Feb 4 2008, 05:15 PM

ლამაზია

თიკო, გიორგი საჯაიაზე რამე ინფორმაციას ხომ არ მოგვაწვდი? აქამდე არ ვიცოდი მისი პოეზია და ძალიან მომეწონა შენი პოსტებით


ეს ლექსი კი თქვენი მონა-მორჩილისაა..


საქართველო


საქართველო კლდეში არის ნაკვეთი,

მეწამული მისი მიწის ფერია,

უფლის კვართის გულში ჩამხუტებელი,

საქართველო გერგეთი და გრემია.


საქართველო ყინწვისია ცისფერი,

ფრესკებია, ხატებია, ჯვრებია.

ვაზის კულტის ოდითგანვე მტვირთველი

კახეთური, იმერული ზვრებია.


საქართველო გამზრდელია დავითის,

თამარის და სხვა წმინდანთა მშობელი.

სისხლიანი, იარებად დაჭრილი

მაინც არის მტერთა დამამხობელი.


საქართველო ცეცხლოვანი ცეკვაა,

უძველესი ენა არის ქართული,

სვეტიცხოვლის გუმბათამდე ასული

გალობაა, სიმღერაა ხალხური.


საქართველო ტაძარია უფლისა,

მონასტრებით გული გადაფენია,

ნატანჯი და მრავალ ბრძოლანანახი,

მწვანის ნაცვლად მეწამულის ფერია.

პოსტის ავტორი: tiko282 თარიღი: Feb 6 2008, 05:09 PM

მარი, ბევრი მეც არაფერი ვიცი. 32წლის ახალგაზრდა პოეტია. მისი ლექსების კრებული, როგორც ვიცი, ჯერ არ გამოცემულა.

ეს მისი მოკლე ავტობიოგრაფიაა(პარლამენტის ეროვნული ბიბლიოთეკის ფორუმზე თავად დადო):

"მე, გიორგი საჯაია...
დავიბადე 1975 წლის 3 ოქტომბერს, ქალაქ ლიეპაიაში... ვიფიქრე გამიმართლათქო, მარა ნურას უკაცრავად - მტაცეს მშობლებმა ხელი და სასწრაფო წესით გამომაქანეს ისტორიულ სამშობლოში...
პირველი სკოლიდან გამაგდეს მე-5 კლასში (მასწავლებელს ტვინის შერყევა დავმართე)... მეორიდან დირექსიის თხოვნით გადავედი (ასე მითხრა, თუ გადახვალ, შენ მეგობრებს ხუთიანებს გამოვაყოლებო და შეასრულა კიდეც)... ბოლოს სპორტული სკოლა დავამთავრე (რამდენადაც გასაკვირი არ უნდა იყოს, დირექციამ პერსონალური გაცილება მომიწყო, ყვევილებით და ჩქარი ტაშით)...
მერე ბევრი რამ მოხდა (ნაკლებად საინტერესო)...
განათლებით ვარ იურისტ-ეკონომისტ-ლუდისა და უალკოჰოლო სასმელების ტექნოლოგი (აი წვენებში რა მინდოდა, დღემდე ვერ ვხვდები)...
კიდევ რა? ჰო... ვწერ..."

რამდენიმე ფორუმზეა დარეგისტრირებული გიო არავიძის ნიკით.

მისი ლექსების ნაწილი ამ საიტებზე დევს: http://www.klimi.pvt.ge/e-magazine/modules.php?name=Journal&file=search&bywhat=aid&forwhat=gio_aravidze და http://www.literatura.ge/index.php?page=14&author=1598

თვითონ კითხულობს:
http://www.myvideo.ge/?video_id=85408
http://www.myvideo.ge/?video_id=85407
სამწუხაროდ, ჩემთან ვიდეო არ ჩანს


მშვენიერი ლექსია

წარმატებები...

პოსტის ავტორი: tiko282 თარიღი: Feb 7 2008, 02:18 PM

არ ვიცი ამ ლექსის ადგილი რამდენადაა აქ, მაგრამ... მაინც დავდებ:

ჯონი - დამპყრობელი - ჯონი
(ინგლისელები საქართველოში 1919 წ.)

საკამათო რა მაქვს დროსთან,
ან რას მარგებს საწუთროსთან ომი, -
ღვინო ღმერთმა შეგარგოს და
ჭიქა მაინც დამიტოვე, ჯონი!

ვაი, ბედშავს რა მიქნია,
ყველაფერი წამიგია მგონი, -
ყვავილები დამითმია,
მიწა მაინც დამიტოვე, ჯონი!

ვინ გაიგებს ართქმულ იგავს,
ვის რად უნდა დოლარი და კრონი, -
ოქრო-ვერცხლი ოხრად მიგაქვს,
ხატი მაინც დამიტოვე, ჯონი!

ჯონი, შენ ერთს გართობ როკვით,
ჯონი, გულზე დაგდებია ქონი, -
თავის დასახრჩობი თოკი,
თოკი მაინც დამიტოვე, ჯონი!

თითს მიქნევ და მასხრად მიგდებ,
თან სალდათად მერეკები მგონი, -
გევედრები, მოდექ-მიდექ,
წადი, სანამ ლამაზი ხარ, ჯონი!

საკამათო რა მაქვს დროსთან,
თვითონ უნდა გამოვნახო ფონი, -
ღვინო ღმერთმა შეგარგოს და
ჭიქა მაინც დამიბრუნე, ჯონი!
მორის ფოცხიშვილი


პ.ს. მგონი,დღესაც აქტუალურად ჟღერს.

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Feb 7 2008, 02:21 PM

მადლობა, თიკო, ინფორმაციისათვის რამდენიმე ლექსი, რაც წავიკითხე, მომეწონა.



შენ მადლობა თბილი სიტყვებისთვის




სინათლეს უვლიდნენ და ზრდიდნენ


არქიმანდრიტი შიო (გაბრიჭიძე)



ჩვენი ისტორია

არის ჩვენი ენა,

ენა საფიცარი მართლის,

ენა ღმერთისაგან ნასწავლები,

მადლად გადმოსული ხალხში.


იმ პირველ მამიდან,

იმ პირველ დედიდან,

ვინც რომ სამოთხეში ვლიდნენ,

ვინც რომ უფალთან და ანგელოსთან

პირისპირ სასაუბროდ იდგნენ...


ვინც რომ ხელოვნება

უფლის იყვნენ,

ღმერთის შვილები რომ იყვნენ,

იყვნენ უცოდველნი,

ივნენ უზაკველნი,

იყვნენ უკვდავები იყვნენ...


სანამ ხე ცნობადის

ნაყოფს გასინჯავდნენ,

სანამ იქურდებდნენ პირველ,

მანამ საუბრობდნენ ამ ენაზე

სინათლეს უვლიდნენ და ზრდიდნენ!






ნამდვილად აქტუალურად ჟღერს, თიკო. ჩვენი რეალური ყოფაა გადმოცემული.

პოსტის ავტორი: tiko282 თარიღი: Feb 9 2008, 03:47 PM

არაფრის, მარი


ვაგრძელებ თემას - აქტუალური ლექსები
კიდევ ფოცხიშვილის ლექსი უნდა დავდო მომწონს და რა ვქნა


თვითგვემა

ცხრა მზითაც რომ გვასხივებდნენ,
რა უფლებით ვგრიალებთ და ვჯანმრთელობთ?! -
თუ გრძნობ, ტაოს გამსხვისებელს,
მკლავი ძირში რომ გიხმება,
ქ ა რ თ ვ ე ლ ო.

დავას როგორ დაგიწყებენ,
მათქმევინე საუფლოდ და სათემოდ, -
დედაენის დამვიწყებელს,
ხვალ-ზეგ დედა გეტირება,
ქ ა რ თ ვ ე ლ ო.

ვიცი, კვლავაც გააჩუქებ -
სავენახეს,
სამზეოს და
სართველოს...
არის კიდევ სხვა საუნჯე,
ვიდრე შენი საქართველო,
ქ ა რ თ ვ ე ლ ო?!

იქნებ გული აღარ გერჩის,
ნაოხარო,
ნატანჯო და
ნათმენო, -
რატომ გიკვირს, ქართველებში
ქართველი რომ ქართველობდეს,
ქ ა რ თ ვ ე ლ ო?!

თვალებს ვითხრი, თუმც არ მძინავს,
თქვი, უშენოდ
მწუხრი სად გავათენო, -
ერთი დედის შვილები ვართ,
ვაი, ხომ არ გავიწყდება,
ქ ა რ თ ვ ე ლ ო?!

არც რა ტყვიით,
არც რა შხამით,
დუმილითაც შეგიძლია გამთელო, -
ისე მომკალ, რომ სხვამ მაინც
არ გაიგოს,
შენ რომ მომკალ,
ქ ა რ თ ვ ე ლ ო!

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Feb 11 2008, 05:45 PM

ძალიან მოსაწონია, თიკო და ჩვენც მოგვწონს

აქტუალურ ლექსებში მეც შემოგიერთდი


მერანის ნალი უკუნში ელავს


არქიმანდრიტი შიო (გაბრიჭიძე)


მერანის ნალი უკუნში ელავს,

თვალები მიგავს მშიერ მიმინოს,

შუაზე გავგლეჯ, შოთა, აკაკი,

ანდა ილია ვინმემ მიგინოს...


მე არ ვაპირებ ვინმეს სიბრალულს,

გზა, არავის ვთხოვ, რომ შემირბილოს,

მიყვარს დავითი, თამარი, საბა,

ვერ ვიტან ფერშლის იწილ-ბიწილოს...


ფიცხლად შეღმუის არაგვი ქარაფს,

მტკვარის ზოზინი ახრჩობს კალაპოტს,

ვინ როგორ შეძლო, ისე ებრძოლა,

დროის ტკივილის ქარს და ქარაშოტს...




ტირიან ლომის ბოკვრები


ან რატომ უნდა მოგვეცეს

ის, რაც გვქონდა და დავკარგეთ?!

მოცემაც იმისგან მოხდა,

ვინც რომ წართმევას განაგებს.


ისიც ხომ ბრძანა უფალმა,

ვინც შრომობს,

ვინც მადლს ამრავლებს,

მეც იმასთან ვარ, მის ბეღელს

ჩემი ბეღლიდან ვამატებ!


მუდამ პირთამდე სავსეა,

მართალი კაცის საწყაო,

მუდამ ავასხებს მართალი,

მუდამ დღე მისგან იღებენ

მაინც სავსეა,

მაინც და,

ისიც დღეს ლოცვით ითენებს!


მართალი ხელგაშვერილი,

პურის სათხოვრად დამდგარი,

არ მინახავსო, დავითიც

თავის ფსალმუნში გვასწავლის...


მაშ, ჩვენ რამ გაგვავბედითა?

მთელი მსოფლიოს წინაშე,

გაგვიშვერია ხელი და

რაა, რომ აღარ ვიკადრეთ?!


პურზე გავყიდეთ სულები,

მოვზიდეთ სექტა სექტაზე,

ტელევიზორში - ავხორცი,

და რადიოში სექტანტი...


სქიზმა, სექტა და წუწუნი,

ტირილი,

თავში ხელის რტყმა,

„რა გვეშველებას“ ძახილი,

„ვაიმე, ღმერთმა შეგვრისხა.“


ღმერთს ჯერ არ შევურისხივართ,

ჯერ ისევ ღმერთი ჩვენთან არს

და ელოდება გონს მოსვლას

ჩვენში ცვლილების შეტანას...


რომ დაგვიბრუნოს,

მოვუვლით?

რომ მოგვცეს,

შევინარჩუნებთ?

მომვლელნი თუკი ვიყავით,

მაშინ რატომღა წაგვართვეს?!

რომ დაგვიბრუნოს - დავკარგავთ,

რომ მოგცეს, - გავანიავებთ,

თუ არ შევცვალეთ მიდგომა,

ჩარხი არ შევატრიალეთ,


არ მივუბრუნდით ჩვენს მამებს

და არ ვისწავლეთ იმათგან

ლოცვა, შრომა და შენება...

და მტკიცე სარწმუნოება.


შუბლნატყვიარი, ნაჯაფი,

თავს დაგვდგომია ილია,

გრიგოლ ხანძთელის ტაძრები,

ტაო-კლარჯეთში ტირიან!..


ტირიან ლომის ბოკვრები,

ალგეთში მამას ტირიან,

ვერ მორევიან სატევარს

და მაინც მტერზე მიდიან!


- კიდევაც დაიზრდებიან!

მხრებჩამოყრილი ქვრივი დუმს,

დაიზრდებიან კიდევაც

დაიბრუნებენ დაკარგულს!


მაგრამ ჩვენ რაღას ვუყურებთ

ამდენ მტერს, ერის გინებას?

ნარკომანიის მაგნატებს

მამულს რომ თვალწინ ჰყიდიან...


უნდა გავმკაცრდეთ, მოვუხმოთ

ჩვენში სიბრძნეს და სიმაღლეს,

სანამდე გვიან არ არის,

სანამ არ გაგვატიალეს!


შეტევაც უნდა ვისწავლოთ

და დაცვაც ჩვენი მადლისა,

სანამდე პირში სული გვაქვს,

სანამ ღმერთი არ გავიწყრა!


და როცა კაცნი ვიქნებით...

ღმერთთან მივალთ ად ვენდობით!

მოძღვარს სიცოცხლეს მივანდობთ,

ღმერთიც მოვხედავს შენდობით...


და დაგვიბრუნებს სამცხესაც,

ტაო-კლარჯეთსაც, შავშეთსაც...

და საქართველოს მიწაზე

უცხო ნაგრამთაც აცელავს!

02,1996 წ.

პოსტის ავტორი: tiko282 თარიღი: Feb 11 2008, 06:42 PM

ლამაზი ლექსია





მიხეილ ჯავახიშვილი


უთქმელობა სიტყვას ჟანგავს,

თქმულ სიტყვაში კრისტალდება სისხლი, -

მწუხრი იცის დიდმა დარდმა, მაგრამ

დარდმა შუქის ამოფრქვევაც იცის.


იქ, წარსულში ვიღაც გვჩაგრავს,

ცხრაკლიტულში სიმწრის ყვავილს ვიცრით, -

ხალხმა თითქმის ყველაფერი იცის, მაგრამ

ხალხმა თითქოს არაფერი იცის.


ბორგვა მისი ბუზღუნს არ ჰგავს,

მშვიდად ძერწავს თავის გრემს და ყინწვისს, -

იცის თავის გაჩუქება, მაგრამ

საქართველომ თავის ფასიც იცის!


გულმოკლული ზოგჯერ რწმენას ჰკარგავს,

ნაღვერდლებზე ფეხით გადის ციმციმ, -

ღვიძლი შვილის გამეტებაც იცის, მაგრამ

აღდგომა და გულში ჩაკვრაც იცის!


სატკივარზე თვალს დახუჭავს ალბათ,

თუნდ ეშმაკსაც შეეკვრება ფიცით, -

კუჭატნელთა აღზევებაც იცის, მაგრამ

მარაბდელთა ამხედრებაც იცის!


გენი მისი არ დაირტყამს მათრახს,

და სულ გვარზე იხტუნავებს კვიცი, -

იქნებ ჯაყოს სახლში უშვებს, მაგრამ

ჯაყოს გარეთ გაძევებაც იცის!


არ მოიშლის ფარნავაზურ ანბანს

გულთმისანი და ჯიუტად ფიცხი, -

იცის თავის მოტყუებაც, მაგრამ

სამართალმა სიმართლის გზა იცის!


ივერიას გაშლილი აქვს ფრთები,

სისხლი დუღს და სული იწვის მზისებრ

და ალგეთზე ღვთის მადლით და ნებით

მგლის ლეკვები იზრდებიან ისევ!!!

მორის ფოცხიშვილი

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Feb 12 2008, 01:02 PM

თიკო, შენი წყალობით ორმაგად შემიყვარდა მორის ფოცხიშვილის პოეზია


უფალი მოვა,
განიკითხავს სოფელს ქართულად

(არქიმანდრიტი შიო (გაბრიჭიძე))


ნეკნისგან შექმნა ღმერთმა ევა -

ცხოვრება კაცის,

კაცის ნეკნიდან დაიბადა

დედა ყოველთა,

ქართულ ენაზე მეტყველებდა

თურმე ადამი,

ქართულ ენაზე საუბრობდა

თავად უფალთან...


ქართულ ენაზე საუბრობდა

ცოლთან და შვილთან...

ქართულ ენაზე აშენებდნენ

გოდოლს ბაბილონს...

ქართულ ენაზე საუბრობდა

წმიდა გიორგი...

ქართულ ენაზე გაუნათლავს

ფრანგნი ზაბულონს...


ქართულ ენაზე საუბრობდნენ,

რადგანაც პირველ,

პირველი დედა შვილებს ზრდიდა

რადგან ქართულად,

თვითონ უფალი, იოანე ზოსიმეს პირით

გვამცნობს, რომ მოვა

განიკითხავს, სოფელს ქართულად...


ქართული ენა უნდა გახდეს

მსოფლიო ენა,

ქართველის ხელით კვლავ მსოფლიო

უნდა განათლდეს,

ქართველები ვართ

მსოფლიოში უმრავლესობა,

მილიარდობით მკვდარი დადის

დედამიწაზე...


წინასწარ ამბობს

სათქმელს ჩვენსას ლავრიოტისი -

ბერი ბერძენი, კაცი ბრძენი,

გულით აქიმი,

რომ წინაპართა ზნეობაზე

ამაღლებულნი,

ათას წელიწადს იმეფებსო

კვლავაც ქართველი!

პოსტის ავტორი: tiko282 თარიღი: Feb 12 2008, 05:29 PM

მიხარია, მარი ძალიან უშუალო და გულწრფელი ლექსები აქვს.


ქართული ენის სადიდებელია

მე სიმღერისას დავდებ:


ჩაკრულო

სიმღერავ ქართულო,

მარტივო და რთულო,

უნაზეს სიმებად,

სირმებად დართულო,

ცამდე აღმართულო

სართულზე სართულო,

წიაღით მომსკდარო,

სილაღით გართულო.

მრავალგზის ჩაგრულო,

სულო ვერჩაკლულო _

«ჩაკრულო»!


ვახუშტი კოტეტიშვილი

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Feb 13 2008, 12:47 PM

მართალი ხარ, თიკო, მამა შიოს პოეზია ძალიან ალალი და გულწრფელია



ულამაზესია



საქართველოს

მიხეილ ქვლივიძე


კაიკაცობის მძიმე უღელი

ყოველთვის მედგრად გამიწევია,

არ დავცემულვარ, მუხლმოუღლელი,

სიმღერით სევდა დამიძლევია.


შენს ქვიან გზებზე - აქაც და იქაც -

სიმართლის მეტი რა მიძებნია?..

თურმე რამდენი სიმღერაც მითქვამს,

სუყველა შენთვის დამიწერია!

პოსტის ავტორი: tiko282 თარიღი: Feb 13 2008, 05:25 PM

ძალიან ლამაზია ლექსადაც და სიმღერადაც


**************************
აყვავებული კარტოფილი,

ყვავილიანი სათიბები,

სათოფურები დათოფილი,

კოშკები, კოშკები ნატიფები.

პაწია, პაწია კალოები,

ვეება, ვეება ხარები,

სგიმები, სგიმები, წყაროები

ღვარები, ღარები, ყანები.

ფიქალი, მერქანივით დაფიცრული,

კირი თოვლისფრად გამომწვარი,

საკლავი, მუშისთვის გასისხლული,

პური, ნადისთვის გამომცხვარი.

შენება, შენება გახელებით!

ქვეყანა ლამაზი და ღარიბი!

უმშვენიერესი სახელები!

ულამაზესი გვარები!

მდინარეები ჩქარები,

ცისფერი, ცისფერი ჭალაკები,

ქალები-ჩუმები და წყნარები,

კაცები-ცოტათი ამაყები!

კოშკები-წარსულზე გამწყრალი,

ზრდილი და სალმიანი ბავშვები,

კაი მოტირალი ქალ-რძალი,

კაი მოქართულე მახვშები...

მკაცრი სიყვარული ერთმანეთის,

გაუმხელელი ხვაშიადი,

ქვეყანა-ტყუპი ესპანეთის-

პიტალო, პიტალო ხასიათი!


მურმან ლებანიძე

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Feb 13 2008, 05:35 PM

პირველად წავიკითხე და გული გათბა ისეთი ლექსია

თიკო, გაგახაროს უფალმა, ქართული საგანძურიდან ასეთ ლექსები რომ გამოგაქვს და ამ თემაში ამზეურებ სულმოუთქმელად ველი კიდევ და კიდევ..


ბარათაშვილის ვედრება

(მიხეილ ქვლივიძე)


გამაცოცხლე!

გამაცოცხლე!

გამაცოცხლე!

გამაცოცხლე!

გამაცოცხლე და სიცოცხლით

ხელმეორედ გამაოცე!

გამაოცე,

გამაკვირვე,

განმაცვიფრე,

გამახარე,

გამამრავლე,

გამავრცელე

და ამქვეყნად დამამყარე!..


სანამ პირში სული მედგა

და მწყალობდა მაღლით ღმერთი,

სულ რაღაცას მოველოდი,

სულ რაღაცას ვაპირებდი;

სულ იმედის გუთანს ვები, -

რომ დამეხნა ჩემი მხარე,

მაგრამ ჩემი ჭირნახულით

ვერ იქნდა და ვერ ვიხარე!


და ამიტომ გევედრები:

გამაცოცხლე,

გამაცოცხლე,

გამაცოცხლე და სიცოცხლით

კიდევ ერთხელ გამაოცე!

გამაოცე,

გამამრავლე,

გამაასე-და-ათასე...

ცოცხალს თუ ვერ მომიარე,

მკვდარი მაინც დამაფასე!

პოსტის ავტორი: tiko282 თარიღი: Feb 14 2008, 04:15 PM

დიდი მადლობა, მარი ნამდვილად არ დავიზარებ აქ ლექსების დადებას. მართლა ძალიან მიხარია რომ მოგწონს.


მომწონს ეს პოეტი


ამ მიწის ბედი ჩემი ბედია

გოდერძი ჩოხელი


ამ მიწის ბედი ჩემი ბედია,

მის ბეჭზე ბეჭით ვთიბავ ბალახებს,

მე თუნდა არ ვთქვა, მთები გეტყვიან,

რაც მაწუხებს და რაიც მალაღებს.

ამ ცის ქვეშ ვცხოვრობ უმისამართოდ,

ცა არის ჩემი ჭერხო და ბანი,

საწუთრო ჩემზე ისე ბალახობს,

როგორც უღელში ნაბამი ხარი.

დავალაჯუნებ დედამიწაზე,

ბრუნავს მიწა და მეც მატრიალებს,

სადღაც მივდივარ, გზა მიდევს შორი,

წვეთი-წვეთ ვტოვებ უკან მზიანეთს.

ამ მიწის ბედი ჩემი ბედია,

ამ მიწის ბეჭზე დამწერეს ჯვარი.

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Feb 15 2008, 06:11 PM

tiko282



თერგი

გოდერძი ჩოხელი

თერგი ნაპირებს ჩაჰყურებს:
_ ჩავალ, თუ ჩავიჩეხები?
კლდეზე ფრინავენ ტალღები
როგორც დაჭრილი ვეფხვები.
სამშობლოს დარდი თან მიმაქვს,
ჯავრს არვის დავესესხები,
მტრისაკე მივალ მუქარით,
უფსკრულებს ჩავეხეთქები,
ჩვენს მტერთან ომი მწადია,
სამშობლოს დარდით ვერ ვძღები.

პოსტის ავტორი: tiko282 თარიღი: Feb 16 2008, 12:29 PM

marine
უნიჭიერესი კაცი იყო გოდერძი ჩოხელი. სამწუხაროა, ვერ დავაფასეთ სათანადოდ
...ძალიან მიყვარს მისი ფილმები.


* * * * * * * * * * *
აფხაზეთზე
ამ კაცს თვალი უჭირავს -
ეს კაცია,
ალბათ, თურქის თემის...
და მე ვყვირი:
- ჩემს სისხლს დალევს უწინამც!
და მე ვმღერი:
- აფხაზეთი ჩემი!

როსმე „არგო“
(სხვა ხომალდი გუშინაც!)
მოაპობდა
ზვირთებს ნიჩბის ცემით...
და მე ვყვირი:
- მკვდარსა მნახვენ უწინამც!
და მე ვმღერი:
- აფხაზეთი ჩემი!

ზღვაო პონტის!
რიფებს მალავ უჩინარს -
არაერთის
ზედ მიემსხვრა გემი...
და მე ვყვირი:
- ოხ, უწინამც! უწინამც!
და მე ვმღერი:
- აფხაზეთი ჩემი!

მურმან ლებანიძე

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Feb 18 2008, 12:20 PM

ვთვლი, რომ გოდერძი ჩოხელი ჩვენი თაობის ვაჟა იყო. ძალიან დამენანა

ლებანიძის ეგ ლექსი ისე მომეწონა, რომ აფხაზეთის თემაში უნდა გადავაკოპირო



ეს კი მამაჩემის დაწერილია:



1991 წლის დეკემბერი


რუსთაველზე ბევრი სული დადნა,

ამ პროსპექტით ამაყობდა ბევრი.

ცეცხლი ლოკავს ოპერის წინ ვარდებს,

ფანჯრებს ამსხვრევს ავტომატის ჯერი.


ორასი წლის ჩუმი ღამის მერე

მამა დავითს კვლავ უშენენ ტყვიებს,

სისხლის ტბორში ისველებენ ხელებს

ქართველები ქართველების მიერ.


ფრიდონ გელაშვილი

პოსტის ავტორი: tiko282 თარიღი: Feb 18 2008, 09:33 PM

რა პრობლემაა მშვენიერი აზრია.


ტკივილიანი ლექსია



საქართველოს


ამაყი ნება: თავადობის და შურის კერძი.

ლაღი თარეში: სილამაზის ეშხით შვებული.

ხელმწიფებისთვის ოქროვანი კოლხეთის ვერძი.

და სისხლის გმირის: შმაგი რიტმით ზარხოშებული.


ტაძარი ოშკის: თეთრი ლოცვით ათოვლებული

საშო ზმანების: ხან მყოფელი და ხან კი ბერწი

სევდათა ვაზის ცრემლიანი მოჭრილი ლერწი

და ცხელი ჯვარი: ნინოს თმებით განათებული.


მე მიყვარს შენი გამოხედვა: ძველი, მესხური,

მზის სინელეში შოთას სიტყვით რომ მოესხურა.

მაგრამ ხედავდე: სააკაძე ლანდივით მოდის:


უცხო შორეთის სიყვარულით პირგამეხილი, -

და უცდის გმირი: გამთელდება ნეტავ თუ ოდეს

შენს უნდო მკერდში მისი ხმალი გადატეხილი.

გრიგოლ რობაქიძე

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Feb 19 2008, 05:15 PM

(რაღა უნდა მიყო, მტერო...)

დავით შემოქმედელი


რაღა უნდა მიყო, მტერო,
მაშინც ვტირი, როცა ვმღერი,
აქეთ _ თათრის ყურანი მგლეჯს,
იქით _ რუსის ხიშტის წვერი.

გულში ბოღმა ჩამისახლდა,
ჟამი ესე მექცა ფარსად,
მე რომ გოგო შევიყვარე,
თათრის ფაშის დგება ხასად.

მე რომ ბიჭი ძმად ვიგულე,
მტრის ტაბლასთან მოყვრად მჯდარი,
აქეთ მკლავს და აქეთ მპარავს,
ვაი, ჩვენი ცოდვის ბრალი.

და მახელებს გრძნეული ხმა,
ტაძრის ყოველ ლოდზე ბზარი,
გორს და ზუგდიდს იქით უკვე
საქართველო აღარ არი.

და სარჩოსთვის ქუჩაში მდგარს,
სახეში სცემს ქარი, მტვერი
და ნათლობის ჯვრებით ვაჭრობს
ჩემი გაძარცული ერი.

რაღა უნდა მიყო, მტერო,
მაშინც ვტირი, როცა ვმღერი,
აქეთ _ თათრის ყურანი მგლეჯს,
იქით _ რუსის ხიშტის წვერი.

პოსტის ავტორი: tiko282 თარიღი: Feb 21 2008, 03:20 AM

ეს ლექსი სრულიად შეესაბამება დღევანდელ დღეს.
თათარს თუ ამერიკელით ჩავანაცვლებთ, მითუმეტეს



* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

მოფრინდნენ წეროები... მოფრინდნენ წეროები...

მოფრინდა ინდოეთის საგაზაფხულო ფოსტა.

ყივილით, ჩეროებით მოხატეს მდელოები...

ფუნჯები თუ დაეპნა ცაში უხილავ ოსტატს?!


არის ამ ჟრიამულში რაღაც სხვა გაბრუება,

სამყაროს პირველშექმნის მუსიკის მონამტვრევი,

შიში და სიხარული მშვიდობით დაბრუნების,

ტკივილიც, სიყვარულიც ნახვის და მონატრების.


...მოაგნეს საქართველოს... მოაგნეს, მოატირეს...

ხელებს შლის ცა და ხმელი სამოთხის დასადარი.

ვაი რომ აქაც არის თოფი და მონადირე,

ვაი, რომ უსიკვდილოდ სამოთხე არსად არის...


შოთა ნიშნიანიძე

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Feb 21 2008, 12:44 PM

არაჩვეულებრივი ლექსია

(დღეს ბაგრატიონს აღარ მარტყია...)


პეტრე გრუზინსკი


დღეს ბაგრატიონს აღარ მარტყია

მეფე ერეკლეს პირბასრი ხმალი,

ნაირმალივით გულზე მატყვია

შენი პატარა ტერფების კვალი.

არც იერიშით მივსულვარ მტერზე,

არც შურისგების მითქვამს პირობა,

არ მიბრძოლია და მაინც მკერდზე

მაზის მაგ თვალთა მძიმე ჭრილობა.

და როცა ვინმე შენ, უტიფარი,

მოგაპყრობს მზერას აღსავსეს ჟინით,

მსურს დავულეწო გულის ფიცარი,

ჩემს წინაპართა ბრძოლის ყიჟინით.

მაგრამ დღეს წელზე აღარ მარტყია

მეფე ერეკლეს პირბასრი ხმალი,

ნაირმალივით გულზე მატყვია

შენი პატარა ფეხების კვალი.

პოსტის ავტორი: tiko282 თარიღი: Feb 24 2008, 07:42 PM

ლამაზია, მომეწონა




თუ სიკვდილია...

მუხრან მაჭავარიანი


გადავლახავდი დრო-ჟამის მიჯნას,

ვიქათქათებდი,

ვით ალავერდი, —

მიზანს და სიკვდილს მიზნისას მიზნად, —

დედა რომ არა

ორთავეს ერთი.


ვერ მივაღწიე,

ვერ ვეღირსე უკეთუ მიზანს.

ვერ გავისწორე უკეთუ ხოში, —

რა ბედენაა დიდუბის და მთაწმინდის მიწა!..

თუ სიკვდილია! —

აი, წოლა მესმის შამქორში.

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Feb 25 2008, 03:10 PM

მხოლოდ ჭეშმარიტ ქართველს შეუძლია ასე ამოთქვას ეს სიტყვები


ყური დაუგდეთ

პეტრე გრუზინსკი


ყური დაუგდეთ ძველთა ნანგრევთა

უხმო კვნესას და უხმო გოდებას,

ის, რაც იხილეს ამ ქონგურებმა

არასდროს აღარ განმეორდება.

დგანან ამაყად მკერდშენგრეულნი

და იხსენებენ წარსულს ნისლიანს,

ყველა გოდოლზე, ყველა კედელზე

მამა-პაპათა წმინდა სისხლია.

და თითო ლოდი ხავსმოდებული _

ძველ მატიანის თითო ფურცელი _

უნდა გადავცეთ ჩვენს შვილთაშვილებს

წასაკითხავად ისევ უცვლელი.

იმათაც დახვდეს ციხე რუხისა,

ვარძიის მღვიმე _ დიდება ჩვენი,

მათთვისაც რეკდეს ძველი გელათი,

სვეტიცხოველი და ზედაზენი.

დაე იცოდნენ: ყველა ნანგრევი

დღესაც გუშაგობს წარსულს ნისლიანს,

ყველა მათგანზე მამა-პაპათა

ჩვენთვის დაღვრილი, წმინდა სისხლია.

პოსტის ავტორი: tiko282 თარიღი: Feb 26 2008, 11:04 PM

marine




სამშობლო

ჯიხვი - ქარაფზე ხტის,

ბუზს არ აიფრენთ, ქედებო!

კავკასით პონტის პირს

ძირს ჩაკიდულხართ, ხედებო!

მე რომ სიკვდილი მჭირს,

ხომ შენგნით, ჩემო ედემო?!

ამბავს წაუღებთ ვის,

თქვენ, ფრინველებო ღვთის -

წითელ-ფეხება მტრედებო?!


მურმან ლებანიძე

პოსტის ავტორი: ართი ვარდი თარიღი: Feb 26 2008, 11:09 PM

ძალიან მიყვარს ეს ლექსი.სხვათაშორის ზაზა ხუციშვილმა იმღერა არ ლექსზე ვფიქრობ რომ ძალიან ლამაზად

პოსტის ავტორი: tiko282 თარიღი: Feb 26 2008, 11:39 PM

მეც მიყვარს . ზაზა ხუციშვილის შესრულებით კი არ მომისმენია ნამდვილად

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Feb 27 2008, 11:48 AM

tiko282
ართი ვარდი




გიორგი შალამბერიძე

* * *

სახლი მინდოდა მქონოდა, უბრალო, ხის და ისლის,

სასთუმლად _ ნუშის ბაღნარი, საბნად _ თიბათვის ნისლი.

ბაღი მინდოდა მქონოდა თვალუწვდენელი ჩრდილით,

გადავრეკადი მინდვრებზე შავთეთრა კრავებს დილით.

ავაშენებდი სალოცავს გადადუღებულს კირში,

გამოვისხლავდი გაზაფხულს, ვაზებს ჩავყრიდი მწკრივში,

გავახურებდი კოცონზე ჩემი ცხენისთვის ნალებს,

მისი ქროლვით და ჭენებით გადავუსწრებდი ქარებს.

გავაშენებდი ვენახებს, ცამდე ავწევდი ზვარებს

და ავაგებდი სამრეკლოს, ვაგუგუნებდი ზარებს.

მერე მოვარდნილ ნიაღვრით დავაბრუნებდი წისქვილს

და ჩემი პურის თონეში ფიჩხებს ჩავყრიდი _ მზის სხივს,

ბაბუაჩემის საწნახელს გადავუხსნიდი ძარღვებს,

არტერიებად დაბერილ ალადასტურის მკლავებს,

ჩემი ჭიშკარის ბოლოსთან გვალვით დასიცხულ მგზავრებს

ცივი წყლის ნაცვლად ვასმევდი ცოლიკაურის ხავერდს.

მერე ვნახავდი საცოლეს _ ცისფერთვალებას, ლამაზს,

შემოვაკრავდი საჩუქრად ოქროდავერცხლილ ქამარს

და ჩემი მატყლის საბანზე ავიწყვიტავდი ალერსს,

შვილებს სახელად მივცემდი ლაზარეს, თომას, პავლეს,

მოვწყვეტდი დედის ძუძუდან, რძემდე ვასმევდი ღვინოს

და სასაფლაოს საყდარში შუბლხე ვაცხებდი მირონს,

მერე შევსვამდი სამივეს უუნაგირო ცხენზე,

პატარა მაჯებს ვანდობდი, მე რომ თოფი მაქვს სხვენზე.

წკეპლას მოვცხებდი თეძოზე ჩემს ხალიბნალა ფაშატს

და ვაჟებს ვანადირებდი, კვდომის ვაცნობდი ლაზათს.

სახლი მინდოდა მქონოდა, უბრალო, ხის და ისლის,

სასთუმლად _ ნუშის ბაღნარი, საბნად _ თიბათვის ნისლი.


პ. ს. ეს ლექსი ტელევიზორში მოვისმინე პირველად და ძალიან მომეწონა.

ინტერნეტში ვნახე ამ საიტზე http://samkauli.ge/gio-poezia.htm

პოსტის ავტორი: tiko282 თარიღი: Feb 28 2008, 03:52 PM

მართლა ძალიან ლამაზია, მარი
ეს ლექსი მეც მქონდა წაკითხული, მაგ საიტს კი ახლა ვნახავ



მე კავკასიის ქედები მთხოვენ

მე კავკასიის ქედები მთხოვენ,

მე მთხოვს მუსიკა თერგის ხმაურის,

ვუსმინო ყაზბეგს-ხევის ბეთჰოვენს,

აგუგუნება კაეშაურის.


მე მშობლიური არაგვი მირჩევს,

წინასწარ ვიგრძნო, ვიცოდე მარად,

ქართველის გული თუ რისთვის ირჩევს,

ომში სიცოცხლე ჩასთვალოს არად.


იმ დღეებს ძეგლი უნდა აუგო,

უნდა აღვმართო წყებათა-წყება,

ვით აღიმართა შენთან, ძაუგო,

გამარჯვებათა ჩვენთა დაწყება!

გალაკტიონ ტაბიძე

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Feb 28 2008, 04:25 PM

tiko282
ულამაზესია!!!



გიორგი შალამბერიძის ეს ლექსიც მომეწონა

* * *

მივდივარ მარუხს, მივდივარ კრწანისს,

მე ყველა გოჯი ამ მიწის მერწყმის,

დრო არის ხმალთა კვეთების წამის,

დრო არის ციხე-სიმაგრის ძერწვის.

დადექი ქარში, დადექი ზღურბლზე,

ქართული გენის შეაღე კარი,

მე სინდისივით დავიწერ შუბლზე

დროშას, რომელიც ცას ავაკარი.

მომაქვს სხეული _ სამსხვერპლო ნერვი,

მომაქვს ღაღადი ქვისა და მიწის,

ჩემი წინაპრის ავსილი ქვევრი

ჯერ არდაღვრილი სისხლივით იწვის.

დრო არის ბუკის, დრო არ მაქვს ქნარის,

უზანგდაწყვეტილ ცხენების დროა,

ავლესე ჯიშის ქართული ხმალი,

გავთელე ფლოქვით ურდოთა გროვა.

მივდივარ მარუხს, მივდივარ კრწანისს,

მე ყველა გოჯი ამ მიწის მერწყმის,

დრო არის ხმალთა კვეთების წამის,

დრო არის ციხე-სიმაგრის ძერწვის.

პოსტის ავტორი: tiko282 თარიღი: Mar 1 2008, 01:18 AM

მშვენიერია, მეც მომეწონა


მერაბ კოსტავა

მამაცი მხედრის გაგცვეთია ქუსლებზე დეზი,

შემოგკრობია ფუფუნება ოქროს ღილებით,

გამდიდრებულხარ, როგორც ერთდროს მომჭირნე კრეზი

და ცოხნი დღეებს შემაზრზენი კმაყოფილებით.


გამოგიწყვია კარ-მიდამო, ცოლი, შვილები,

გამოგიმრუდა უგნურებამ ცხოვრების გეზი,

იცი, როგორ და სად მოკვდები დანამდვილებით

და არ გადარდებს თუ კი სადმე მოყვასი კვნესის.


მამულის ტრფობით არ ყოფილხარ ნაშიმშილები,

უკუნ ღამეში არ გაგიკრავს აბედზე კვესი,

რჩეულ ვაჟკაცებს პირველობას არ ეცილები

და მრუშ სახეზე აგკრობია იერი ქლესის.


ფუჭად ჩაივლის ეგ ცხოვრება ნაცოდვილები,

აღსავლის კარზე სამარცხვინოდ გაეჩხირები,

აწი და აწი მიითვალე დრო უარესი,

მამაცი მხედრის გაგცვეთია ქუსლებზე დეზი.

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Mar 5 2008, 10:58 AM

tiko282


მუხრანის ველზე სათქმელი ლექსი

ტიციან ტაბიძე


ყური უყრია მუხრანზე ბალახს,

დაბრუნებია მერცხალი ბუდეს.

გაუწყვეტია ფაცერი კალმახს,

შავი არაგვი თეთრ არაგვს უტევს.


მთა მიყვება მთას - მთა მთას აწყდება,

დგას ლანქერების კორიანტელი.

თვალებს ცრემლებად ვეღარ გაწვდება,

რომ იყოს თერგი ორი ამდენი.


ვარ მოპარული ლამისყანიდან,

ვარ ლეკების ტყვე - გურამიშვილი.

თუ რამე მიმაქვს ამ ქვეყანიდან -

ბედნიერება ეს უსაშველო.


რა საჭიროა მელნად გიშრის ტბა

და კალმად კიდევ მინა რხეული,

თუ ამ მღვრიე მზით გული გაგითბა,

თუ ამ ჟრუანტელს იგრძნობს სხეული.


უყელეს, ყელი გამოაღადრეს

და აუბნიეს ლექსის გზა-კვალი,

მაგრამ გათელავს ამ კლდესა და ღრეს

ბარათაშვილის მერანის ნალი.


ცა ცას ადნება, მყინვარი - მყინვარს,

ბედნიერებას თოკავს ალერსი,

და დაეწევა ორბების შურდულს

მუხრანის ველზე სათქმელი ლექსი.

პოსტის ავტორი: tiko282 თარიღი: Mar 10 2008, 02:03 PM

ძალიან ლამაზია, მარი
ტიციანი, საერთოდ არაჩვეულებრივია: ”მე არ ვწერ ლექსებს... ლექსი თვითონ მწერს..”



დაბრუნება

ლიხს აქით და იქით, მტკვარს, ლიახვს და ფაზისს,

არქმევენ უდაბნოდ გადაშლილ ოაზისს,

სადაც მზე მწველია, ცხელია დარები,

მცხეთაში გრიალით მიჰქრიან ზარები,


გუგუნებს იტრიის ხეობა უღრანი

და ოხრავს წარსულზე ნანგრევი მუხრანი.

ყოველგან უჩინრად ტირიან დანაკლისს

თამარის ტაძრები და ძვლები ირაკლის.


და ყოველ საფლავზე, მზის ყოველ ღეროზე

ხაზებად იშლება ეროსი, სიონი მთაწმინდად,

გეგუთი გელათად, არაბთა თვალები,

ქცეული ელადად, აზია - აღელვებს ოცნებას.


საღამოს ლანდები, ვით ბინდი ნიავის,

მიდამოს სდებია.

გინახავთ თქვენ ფერი დაბინდულ ქლიავის? -

ეს ჩემი სამშობლო მთებია!


მე რაღაც იდუმალ მოლოდინს ვუნდები...

ირგვლივ ზვირთებია

და გემი “დალანდი”,

რომლითაც ვბრუნდები.


გალაკტიონ ტაბიძე

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Mar 10 2008, 04:22 PM

საოცარი შედარებაა!!!!!!

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Mar 11 2008, 11:31 AM

წმინდა ნინოს

ვინ გაიძულა, ვინ შეგბედა კაბადოკიელს,

კალასტროს წმინდა ანგელოზო, ქართლს რომ ეწვიე?

მზე მოგვიტანე, გვეამბორე ევრო-აზიელთ,

გაზაფხულზე რომ თან მოჰქონდათ ჩვენთან მზეწვიებს.


ფარავნის ტბაზე თოვლს და ხორშაკს არ შეუშინდი,

თან გქონდა წიგნიც, წიგნი ღვთისა, თვითონ ღვთიანო!

ოდეს მცხეთის კვართს ეამბორე, სულით დამშვიდდი,

თავს გვირგვინ გედგა, სასწაულო ადამიანო.


ფრიდონ გელაშვილი

პოსტის ავტორი: tiko282 თარიღი: Mar 11 2008, 04:18 PM

მარი, მამაშენის ლექსია არა? ლამაზია




ანა კალანდაძე



ბროლს მოამსხვრევს თეთრახევა,

ბროლს მოამსხვრევს ბროლიანსა,

შხეფს შეაფრქვევს ვარდკაჭკაჭას,

ლამაზს, ცისფერთოლიანსა,

წამო ჩემთან!

უკაცრავად,

ვერ გაგყვები ცოლიანსა! –

ესალმება ფხოვის ტყეებს,

ტყეებს მწვანე მოლიანსა,

დაჯირას და უკადრისას,

სატყრობელას ჭორიანსა...

არაგვისკენ გზას მიიკვლევს,

გზას ძალიან შორიანსა.

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Mar 11 2008, 04:26 PM

ძალიან მეწყინა ანა კალანდაძის გარდაცვალება ღმერთმა აცხონოს!


(დაიწყო ცისკრის...)

ანა კალანდაძე


დაიწყო ცისკრის

ზარების რეკა...

კვლავ უმაღლესის

ძალთა მხმობელად,

ქართულთა ხატთა

შესამკობელად

ჩქარობენ გელათს

ბეშქენ და ბექა.




კი, თიკო და დიდი მადლობა ასეთი შეფასებისთვის


თურქეთში

თურქეთში ვნახე, მზეს ორთქლავდა ქართული მიწა,

რძისებრ ნისლში კი ბანაობდნენ აწვდილნი ცისკენ

ოშკი, პარხალი, არტანუჯი, ხანძთა, ოპიზა,

ბანა, იშხანი, ხახული და წერეთის ციხე.

კლდე ციხე მელო, აქორი და დიდწყაროს თავი,

ფქექი, შავშეთი... ვინ დათვალოს მათი თაღები...

როგორ გველიან, დიდ მიწისკენ უჭირავთ თვალი,

იქ, მრევლმაშვრალებს აღრჩობთ ცრემლი, ჯავრი, დარდები.


ფრიდონ გელაშვილი

პოსტის ავტორი: tiko282 თარიღი: Mar 11 2008, 04:37 PM

მეც ძალიან მეწყინა. რამდენი დიდი ადამიანი წავიდა ჩვენგან ამ ბოლო დროს. ღმერთმა აცხონოს ყველა მათგანი.



არაფრის, მარი
უფალმა სასუფეველი დაუმკვიდროს. ჩანს მისი ლექსებიდან, რომ სათნო ადამიანი იქნებოდა.

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Mar 11 2008, 04:45 PM

ამინ, ღმერთმა ყველა აცხონოს.

მამა მართლაც საოცარი ადამიანი იყო და საერთოდ, როგორც ყველას, მეც თუკი რამე კარგი და ღირებული გამაჩნია, უფლისა და ჩემი მშობლების დამსახურებაა

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Mar 18 2008, 10:54 AM

ერეკლეს სიზმარი

/ვაჟა ფშაველა/


ომ-გადახდილსა პატარა კახსა

ასპინძის ველზე დაღლილს ეძინა,

თავი მიეყრდნო უნაგირზედა,

ტანზე ნაბადი გადაეფინა.

აღარ სჩანს მტერი - ბრძოლის საგანი,

თორემ გმირს ძილსა ომი ერჩივნა.

დარაჯად ადგან შვიდნი ხევსურნი,

ერეკლეს ცხენიც ბალახსა სძოვდა:

მიგდებ-მოგდებით ყოფნას ჩვეული,

თივას და ქერსა არავის სთხოვდა.

ერეკლეს თავით უზის ხევსური,

იმ ბრძოლის გმირი ხიმიკაური,

ომის ფიქრებში არის გართული,

არც სწყურა წყალი, არც ჰშიან პური.

გამაძღარია იმ დღის მტრის ჟლეტით,

ასუყული აქვს სული და გული.

რამდენი მოჰკლა ლეკი, ოსმალო,

გუნებაში სთვლის, ვარაუდს სწევდა:

“ოცი... ორმოცი... კიდევაც მეტი,

მხოლოდა ხმლითა”, თან ჩიბუხს სწევდა,

ხმალს დაჰხაროდა ბაწარეულსა,

ვადას ხელს სჭიდებს, თან ამოსწევდა.


ერეკლე ჰბორგავს ძილში, ქვითინებს.

“რა ესიზმრება? ვაი ჩვენს თავსა!”

სწუხან ხევსურნი, თუმცა ვერც ერთი,

რომ გააღვიძოს, ვერ ჰბედავს მასა.

თვით გაიღვიძა, არ დააყოვნა,

ლომმა ლომურად წამოიწია,

დარაჯთ ჩურჩულსა, ვიშვიშ-კურკურსა

იმავე წუთში ყური მოსწია.

“ვინა ხართ მანდა?” წარმოსთქვა გმირმა,

რა თვალი გარსა მიავლ-მოავლო.

- “ჩვენ ვართ, ერეკლევ, შენი ხევსურნი”, -

ხიმიკაური მივიდა ახლო, -

“მადლობა ღმერთსა, რომ გაიღვიძე!

დავღონდით: ძილში ძალიან სწუხდი...

შეჰშურდა, ალბათ, დღეს გამარჯვება

ჩვენი და მიტომ ეშმაკი - ქურდი

მოგაჩვენებდა სადარდოს რასმე,

დავლათიანთა ჰშურობს, ცხადია;

გული-გონება ჰსურს მოგვიწამლოს

ღვთისგან წყეულმა, მისი ფანდია”.


- “ეგ ღმერთმა უწყის, - ამბობს ერეკლე, -

მაგრამ სიზმარი კარგი ვერ ვნახე”.

ამოიოხრა გულიდან ღრმადა

და კაეშანით აღევსო სახე.

- “მაინც რა ნახე, ჩვენო ერეკლევ,

თავს შემოგევლე, ჭირი მოგპარე!

შენს ყმათაც გვინდა გულით ვიცოდეთ,

რაც შაგემთხვევა ტკბილი თუ მწარე;

შენი სვე-ბედი იგივ ჩვენია,

სიზმარი ჩვენაც გაგვიზიარე”.


- “რატომ?! იცოდეთ, რა დაშავდება,

ღვთის განჩინება ყველამ გაიგოს

და მომავალი ჩვენის ქვეყნისა

დიდმა, პატარამ ადრე შაიგნოს.

გაიგეთ, შვილნო, და ვაი ჩემს თავს,

ვაი შენ, ჩემო დიდო ამაგო:

როს დაინგრევი, ტურფავ ტაძარო,

რა მოვაგვარო, სითღა ავაგო?!

მე ის მესიზმრა, რომ საქართველოს

თავით ბოლომდე ცეცხლი ეკიდა,

თვით ჩემს სრა-სახლსა, სამეფო ტახტსაც...

მტერი სთელავდა ხალხსა ფეხითა.

ჩემი ლაშქარი აბჯარ-აყრილი

იდგა უძრავად და არა სწუხდა,

თუმცა ვიძახდი: “აბა, ბიჭებო,

უჭირს ქვეყანას!” ხმა ჩემი ჰქუხდა.

გაქვავებულან, თითქოს სტკბებიან,

რომ საქართველო ცეცხლშია სდუღდა”.


- “ღმერთმ ნუ ამყოფნეს! - ამბობს ძაღლიკა, -

ნუმც გაუთენოს მშვიდობის დილა...

მეც თუ იქ ვიყავ გაურჯელადა,

მითხარ, ერეკლევ, თავი მოვიკლა?”

- “ჩვენც იქ ვიყვენით ხელ-გაუნძრევლად?” -

აღელვდენ მასთან ხევსურნიც სხვანი:

- “თუ გაურჯელად იქ ვეყარენით,

რადღა გვინდანან წვერ-ულვაშ-თმანი?

მოგვისპოს ღმერთმა სამუდამოდა

სახევსურეთოს სავალნი გზანი!

როგორ შავუდგეთ არაგვის ჭალას,

როგორ-ღა ვნახეთ ჩვენ ჩვენი მთანი?!

- “თქვენ ვერ შეგნიშნეთ ვერც ერთი იქა”, -

ამბობს ერეკლე, ღიმილი მოსდის,

მოურჩა გული ნამტირალევი,

ფიქრები მწარე, გრძნობები გლოვის. -

“რომ ვერ ვასმინე ვერავის სიტყვა,

ვიმუქრებოდი, ვსწუხდი, ვყვიროდი.

“რამ მომიხიბლა ერი ერთგული?”

თავსა ვკითხავდი, დიდად ვკვირობდი.

რომ ვერას გავხდი, ბრაზ-მორეულსა

გამომეღვიძა... თურმე ვსტიროდი”.


- “ეგ არ იქნების, არ შაიძლების!

დაწვა ტაძრისა რა სათქმელია?

რა დავაშავეთ განა ისეთი,

ღმერთმა აიღოს ჩვენზე ხელია,

ეგრეც აღმოგვფხრას, გაგვანადგუროს

და გაალაღოს ჩვენზე მტერია?!

არ შაიძლების, ეგ არ იქნების!” -

ურჩნი ხევსურნი ამას ჰყვირიან.

- “რაც ჩვენ არ ვიცით, ძვირფასო ყმანო,

ის დაწვრილებით ცაში იციან”, -

უთხრა ერეკლემ, ორივე ხელი

მაღაღადებლად აღაპყრო მაღლა:

“მადლობელნი ვართ, ღმერთო ძლიერო,

რასაც მოგვივლენ ჭია-მღილთ დაბლა.

გებარებოდეს შენ საქართველო,

დაუსრულებლად მტრისგან გვემული!

მეტი ვერ შევსძელ, ვით ხორციელმა,

მტკიცედ დამეცვა ერი და რჯული.

შენ უპატრონე ტანჯულს ქვეყანას,

არ მოჰკლა მასში გმირული სული,

აზრი მიეცი მაღალი, მტკიცე,

სიცოცხლე მყუდრო, მოსვენებული!”


იქვე ხევსურნიც პირჯვარს იწერდენ,

აძლევდენ ბანსა ერეკლეს ლოცვას.

გადაეხადათ თავის ჩაჩქნები,

უერთდებოდენ თვით მეფის მოთქმას.


ამ დროს აღმოჩნდა აღმოსავლეთით

შვენება ცისა - დილის ცისკარი,

დაბანაკებულს ქართვლისა ჯარსა

ესროლა სხივი, როგორც ისარი.

ცისკრის ამოსვლა ერეკლეს წესით

ჯარის აშლისა ნიშანი არი.

გასცა ბრძანება... აძრახდა ბუკი,

ლაშქრის აყრასა მოსთქვამს ნაღარა.

წამოიშალა ერთს წამს ლაშქარი,

აასხეს ცხენებს აღვირ-ავშარა;

აჰკიდეს ჯორებს და აქლემებსა,

დავლად კოხტამა რაც ჩააბარა,

თავი შეაკლა მეფე ერეკლეს

და ქართველები მით გაახარა.

ან რას გვერჩოდა საბრალო გმირი,

ჩვენთან მას ბრძოლა ვინ დააბარა?

მოჰყავთ ტყვეები ლეკ-ოსმალისა,

ქართველმა ჯარმა ვინც ასაპყარა.


დარაზმდა ჯარი, ალმებს ასწიეს,

ბაირახტრები დაუდგნენ წინა.

უხარის ყველას: კმაყოფილია,

გამარჯვებული ბრუნდება შინა.

წინ მიუძღვებათ მეფე ერეკლე,

დიდებულები არტყიან გარსა;

შვებით სულს ითქვამს მთელი ბუნება,

ლხენა ეტყობა მთასა და ბარსა.

ცოტა გზა გავლეს, ჯარი აყვირდა,

ასტყდა სიმღერა, დააგუგუნა.

“ვაშა ქართველ ჯარს!” - ამოთქვა დაფმა,

მობანედ ზურნამ დაიჭუჭყუნა.

ჯარის ამაყსა გულის ძგერასა

ბანს ეუბნება აბჯრისა ჟღერა.

მიდამოსა სძრავს ცხენთა ჭიხვინი,

რახტ-უზანგისა და ტოტთა თქერა.

დღეს ამას ვხედავთ. ხვალ რა იქნება?

რას გვიანდერძებს ბედისა წერა?

მოჰღელავს ჯარი როგორც ზღვის ტალღა.

ოდნავ-ღა ბჟუტავს ცაზე ცისკარი.

როდის ახდება, არავინ იცით,

მეფის ერეკლის ნეტავ სიზმარი?!

პოსტის ავტორი: tiko282 თარიღი: Mar 19 2008, 12:46 PM

marine
მეც მეფე ერეკლეზე დავდებ ლექსს



უცხო ჩვენება თოვლიან მთების


თოვლიან მთების შორეულ კალთებს

ყოველდღიურად

მზის ჩასვლის შემდეგ ნათელი ადგას

მარადიული...

გოლიათები ჭექენ და ქუხან

წარსულის ფერფლით...

საქართველოზე მოდის მაჰმად-ხან,

ქუდზე კაცს კრეფენ...

ლაშქარს მიუძღვის ხმალჩაუგები

ერეკლე მეფე...

და იმ მთებიდან

მძიმედ ეშვება თორღვა მთიული...

თოვლიან მთებზე ნათელი დგება

მარადიული...


ანა კალანდაძე

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Mar 19 2008, 04:21 PM

ასეთი თქმა მხოლოდ ანას შეეძლო


მთაწმინდის წერილი მეტეხს


/ბათუ დანელია/


როდესაც გადათოვს მადათოვს,

თბილისმა სხვა საქმე გადადოს,

შეეშვას სათითე-სათათეს _

როგორც კი მადათოვს გადათოვს.

მტკვრისაკენ არ მისცე გზა ტატოს,

უთხარი, ფიქრები გადადოს...

ელოდოს თიბათვეს, მკათათვეს

და გულში დაგროვილ წვათათვის

დაზოგოს გაძლება ცხრა დათვის...

არ მისცე, არ მისცე გზა ტატოს, _

უთხარი, დარდები გადადოს,

როდესაც გადათოვს მადათოვს!

როდესაც მადათოვს გადათოვს!

პოსტის ავტორი: tiko282 თარიღი: Mar 27 2008, 10:02 PM

marine



სადაც ჩაღრმავდები,

ყველგან ზოდებია,

ყველგან ხელთუქმნელი

ბაჯაღლო ზოდები.

მაგრამ რაღა დროის! -

სიბერის კორდებია,

სიკვდილის კორდებია,

მივალ და გშორდები.


მინდოდა ქართველი

თორმეტი მილიონი,

სულ ათი-თორმეტი

მინდოდა მენახა -

არაგვის სიარაგვე,

რიონის სირიონე

და მიწა გაშლილი

მსოფლიო ვენახად...


სადაც ჩაღრმავდები,

ყველგან საშველია,

რა ხსნა, რა გზებია,

რამდენი საშველი!

მაგრამ რაღა დროის!

ორი დღე დამრჩენია,

ტირილით მივიმღერი,

მივდივარ თვალსველი.



მურმან ლებანიძე

პოსტის ავტორი: არაგველი თარიღი: Apr 18 2008, 09:36 AM

არსებობს ასეთი ლექსი, ,,ანათემა" რამდენადაც მახსოვს მორის ფოცხიშვილის. ხომ ვერ დადებთ აქ? წინასწარ დიდი მადლობა.

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Apr 18 2008, 04:50 PM

ულამაზესია, თიკო

ეს ჩემი დეიდაშვილის დაწერილი ლექსია:

* * *

ლოდინით დაღლილი ქვები შემოდგომის ფოთლებივით მცვივა,

არავის აღარ ვახსენდები, მიტოვებული ბავშვივით მცივა.

სიზმრად მაგონდება საკურთხეველთან თქვენი წრფელი გულების ფეთქვა,

ნანგრევად ვქცეულვარ, ერთ დროს დიდი სალოცავი ტაძარი მერქვა.

მერე რა, თუკი ჩემს კედლებში შეიგრძნობა ორპირი ქარი,

თქვენ მიმატოვეთ თორემ ღმერთი სულ ჩემთან არის.

მაინც დავტირი მე ჩემს სამწყსოს, ჩემს ფესვზე გაზრდილს,

დანგრეულ კედლებს, გაფანტულ ლოდებს წვიმა

ღვთისმშობლის ცრემლებად დასდის.

ბურჯად ვედექი ერთ დროს ასე ხალხმრავალ სოფელს,

შენ ეი, მგზავრო, ნუთუ მართლა ჩემს კარზე მოხველ?

თუ არ მოთიბავ, ეს ეკალი ფეხით გათელე,

როგორ მოგრევიათ სიზარმაცე ასე ქართველებს.

თითქოს გაიგო მგზავრმა ტაძრის უხმო ჩივილი,

მუხლზე დაეცა - საქართველო აკურთხეო - სთხოვა ტირილით,

უეცრად სხივი ჩამობრწყინდა მაღალი ციდან,

კაცმა ახედა, ტაძრის კედელთან მომღიმარი უფალი იდგა.

თამარ მარჯანიძე



სამწუხაროდ მე არ ვიცი. შეიძლება თიკომ იცოდეს და აუცილებლად დაგიპოსტავს

პოსტის ავტორი: tiko282 თარიღი: Apr 18 2008, 06:26 PM

ძალიან მომეწონა, მარი

რამდენი პოეტი ყოფილხართ სანათესაოში






სამწუხაროდ, არც მე ვიცი ეგ ლექსი
ნამდვილად იცი, რომ ფოცხიშვილისაა?

პოსტის ავტორი: არაგველი თარიღი: Apr 22 2008, 09:46 AM

ნამდვილად არ მახსოვს, რამდენადაც ვიცი, მისია... თუ ვინმეს წანაკითხი აქვს წიგნი ,,9 აპრილი" მანდ წერია...

პოსტის ავტორი: tiko282 თარიღი: Apr 30 2008, 01:58 PM

ფოცხიშვილის ყოფილა, მოვძებნე ეგ ლექსი და თემა "9 აპრილის ტრაგედია"-ში დავდე, მგონი, იმ თემას უფრო შეეფერება.
შეგიძლია იქ ნახო

პოსტის ავტორი: T I K O თარიღი: Jun 9 2008, 02:54 PM

ესეც ოთარ ჭილაძის ერთი ლამაზი ლექსი სამშობლოს და ამ თემას


შენა ხარ ჩემი ჯილდოც, სასჯელიც,

გულზე ახლოს ხარ და ღმერთზე ზემოთ,

ჩემო ტანჯულო, ჩემო მტანჯველო,

დაულეველო სამშობლოვ ჩემო!


შენთან ვარ, მაგრამ მაინც დაგეძებ,

როგორც დაეძებს საჭმელს მშიერი

და ამ პატარა მიწის ნაგლეჯზე

შემაძრწუნებლად ვარ ბედნიერი.

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jun 9 2008, 04:27 PM

ულამაზესი ლექსია, თიკო

პოსტის ავტორი: T I K O თარიღი: Jun 20 2008, 01:18 AM

მეც ასე ვფიქრობ



ვერ შემაძულებ!

გრიგოლ აბაშიძე


სიბნელევ, საქართველოს ცაზე დაძრულო,
მაკმარე, ნუ მისევ ავსულებს,
ნუ ცდილობ სამშობლო შემაძულო,
ვერ შემაძულებ!

მე უკუნს იქითაც ვხედავ ცისკარს,
თუმცა მშობლის კვნესა მესმის გამუდმებით,
რაც უფრო მებრალება, მით უფრო მიყვარს,
მე მის სიყვარულს ვერ განვუდგები.

გასრულდი, ქარიანო ნოემბერო,
სამშობლოვ, განერიდე ბნელს და ბოროტს...
მიმიშვი, შენს წყლულებს მოვეფერო,
მაცალე, შენს იარებს ვეამბორო!

პოსტის ავტორი: maZiebeli თარიღი: Jul 18 2008, 08:15 PM

T I K O

გრიგოლ რობაქიძეა ავტორი.
შეგიძლიათ კიდე საინტერესო რამეები იხილოთ აქ:
http://www.ertoba.net/echo1/sppro/bpg/publication_view.asp?iabspos=1&vjob=vdocid,464

პოსტის ავტორი: iisperiTOVLI თარიღი: Jul 19 2008, 06:33 PM

(ჩემო კარგო ქვეყანავ, რაზედ მოგიწყენია)

ჩემო კარგო ქვეყანავ, რაზედ მოგიწყენია!..
აწმყო თუ არა გვწყალობს, მომავალი ჩვენია,
თუმცა ძველნი დაგვშორდნენ, ახალნი ხომ შენია...

მათ ახალთ აღგიდგინონ შენ დიდების დღენია, -
ჩემო თვალის სინათლევ, რაზედ მოგიწყენია?

წვრილშვილნი წამოგესწრნენ ნაზარდნი, გულმტკიცები,
მათის ზრუნვის საგანი შენ ხარ და შენ იქნები,
არ გიმტყუნებენ შენა, თუკი მათ მიენდობი.

მათის ღვაწლით შეგექმნეს სახე ბედით მთენია, -
ჩემო თვალის სინათლევ, რაზედ მოგიწყენია?

მათი გული შენისა ტრფობის ფართო ბუდეა,
მათი გულთა ფიცარი შენი მტკიცე ზღუდეა...
ვერ წაბილწავს მათს გრძნობას სიმუხთლე, სიმრუდეა!

მათ თვის მკერდით შემუსრონ მტერთა სიმაგრენია, -
ჩემო კარგო ქვეყანავ, მაშ რად მოგიწყენია?
ილია




მრავალჟამიერ გუგუნებდეს ხმა

მრავალჟამიერ გუგუნებდეს ხმა
-მუმლი მუხასა` და ლილეოსი`
ეს გმირთა ჩვენთა არის სიმღერა_
ეს სიმღერაა საქართველოსი
მოაპობს მკერდით ზღვას მეზღვაური,
გესმის არაგვის ხმა საცნაური?
გესმის თერგის და მტკვარის ხმაური?_
ეს სიმღერაა საქართველოსი!
მიარღვევს რისხვა აწყვეტის ავის,
რომ არ უდრკება ქვეყნად არავის.
გესმის გრიალი მთებიდან ზვავის?
ეს სიმღერაა საქართველოსი!
თავისუფლების მოყვარე ერებს,
ვით ზღვას ვერავინ ვერ შეაჩერებს.
მთა რომ იმღერებს, ტყე რომ იმრერებს,-
ეს სიმღერაა საქართველოსი!
აქ გამარჯვების დროშად წერია:
სამშობლო ჩვენთვის ყველაფერია!
თუ რამ სიმღერა გულს უმღერია
ეს სიმღერაა საქართველოსი.
გმირებით სავსე სამშობლო მხარევ,
დღეს გამარჯვების გულით მრელვარევ,
იდიდე. ამ ხმას სხვაში ვერ გარევ,
ეს სიმღერაა საქართველოსი.
გალაქტიონი




მაშ გამარჯვება. . .

თუ ჩემი ძმა ხარ, ერთიც მიმღერე
და დავუჩოქებ მიწას მუხლებით.
_მაშ გამარჯვება ტკბილო სიცოცხლე,
დავრჩებით ერთად ჩვენ განუყრელი.
ვინ მისცა ფერი მუხრანის ღვინოს,
ვინ მისცა ფერი არაგვის ველებს,
სანამდე უნდა, რომ მზედ ედინოს
გავარვარებუ ოქროს თაველებს!
სხვა რომ მოკვდება მისთვის რა არი:
წავა, გაქრება, როგორც სიზმარი,
მე კი რა ვუყო ამ გოლიათ მთებს,
რომ ქონდრის კაცსაც დევად აგანთებს.
ნეტა სადა აქვთ ამ ზვარებს ბოლო,
ვინ დარგო ერთად ამდენი ვაზი.
სჯობს აღარ გქონდეს სულაც სამშობლო
ანდა არ იყოს ასე ლამაზი!
_სხვა საქარველო მაინც სად არი?
რომელი კუთხე რომელ ქვეყნისა?
ვის თუთქავს ასე ცეცხლის ღადარი,
ქვეყნად სამოთხე სხვას ვის ეღირსა?
დავბადებულვარ რომ ვიყო მონა
და საქართველოს მედგას უღელი
_მაშ გამარჯვება ტკბილო სიცოცხლე
დავრჩებით ერთად ჩვენ განუყრელი.
ტიციან ტაბიძე

პოსტის ავტორი: iisperiTOVLI თარიღი: Jul 19 2008, 07:04 PM

დედავ ღვთისაო! ეს ქვეყანა შენი ხვედრია...
შენ მეოხებას ნუ მოაკლებ ამ ტანჯულ ხალხსა:
საღმრთოდ მიიღე სისხლი, რომელ ამ ხალხს უღვრია
ჩაგრულთ სასოო, ნუ არიდებ მოწყალე თვალსა!
რაცა ტანჯულა ეს ქვეყანა ტანჯვად ეყოფა,
მოეცი ძალა დავრდომილსა კვლავ აღდგომისა
სახელოვანი განუახლე წარსულ დღეთ ყოფა,
მამა_პაპური სული გული მოჰმადლე შვილსა.
ძლიერო ღმერთო! შენთვის ბრძოდნენ ქართლისა ძენი
დასაბამითვე არ იცოდნენ რა არს მშვიდობა.
იკმარე საღმრთოდ მათ პატიჟნი და სისხლის ძღვენი
თუ რამ შეგცოდეს, შეისყიდეს ტანჯვით შენდობა.
მოჰმადლე ქართველს ქართვლის ნდობა და სიყვარული
და აღუდგინე მშვენიერი ესე მამული...!
ჰოი! სახიერო! ცისარტყელა განავლე ცასა,
რათა წარღვნისა მოლოდინი წარხოცო ხალხსა.
ილია

პოსტის ავტორი: T I K O თარიღი: Jul 19 2008, 08:16 PM

maZiebeli

გმადლობ დავით

პოსტის ავტორი: T I K O თარიღი: Aug 20 2008, 12:52 PM

სამშობლოს

ტერენტი გრანელი

რაღაც მინდა სიცოცხლეზე მეტი,
უფსკრულია და შენ მარტო ჰკივი.
მე მაფიქრებს საქართველოს ბედი,
მე განვიცდი ჩემ სამშობლოს ტკივილს.

როგორც ოხვრა შორეული გედის,
ანდა როგორც მარმარილო ცივი,-
მე მაფიქრებს საქართველოს ბედი,
მე განვიცდი ჩემ სამშობლოს ტკივილს.

ვგრძნობ მსოფლიოს და უსაზღვროს ვეტრფი,
შენ გაიგებ ჩემს ამნაირ ტირილს.
მე მაფიქრებს საქართველოს ბედი,
მე განვიცდი ჩემ სამშობლოს ტკივილს.

რაღაც მინდა სიცოცხლეზე მეტი,
უფსკრულია და შენ მარტო ჰკივი.
მე მაფიქრებს საქართველოს ბედი,
მე განვიცდი ჩემ სამშობლოს ტკივილს.

პოსტის ავტორი: T I K O თარიღი: Aug 20 2008, 10:48 PM

მრავალჟამიერ!

ანა კალანდაძე

შენს ლურჯ მწვერვალებს, თოვლი რომ ფარავს,
თერგს და დარიალს,
ჩემო ქვეყანავ, დიდება მარად,
მრავალჟამიერ!
შენს შმაგ ჩანჩქერებს, მთებიდან ბარად
რომ იჩქარიან,
ჩემო ქვეყანავ, დიდება მარად,
მრავალჟამიერ!
შენს მამაც გმირებს, - გზა საომარი
მხნედ რომ გალიეს,
ჩემო ქვეყანავ, დიდება მარად,
მრავალჟამიერ!
თავისუფლების, შრომის და ბრძოლის
ძლიერ არმიებს,
ჩემო ქვეყანავ, დიდება მარად,
მრავალჟამიერ!
რიონს და ჭოროხს, მტკვარსა და არაგვს -
მზიან-მთვარიანს,
ახალ მშენებლებს - დიდება მარად,
მრავალჟამიერ!
მოეფონება შრიალი ხეთა
მიწას გვალვიანს...
მშვიდობა, მარად მშვიდობა შენდა,
მრავალჟამიერ!
ზურგში თუ ფრონტზე გზა საომარი
ძლევით გალიე!
ჩემო სამშობლოვ, დიდება შენდა,
მრავალჟამიერ!

პოსტის ავტორი: natan II თარიღი: May 16 2009, 11:57 PM

გაზაფხულზე
გოდერძი ჩოხელი

გაზაფხულზე რომ გათბება მიწა,
რომ ამოვა ენძელა და ია,
საქართველოვ, შენს ყველაფერს ვფიცავ,
ლექსს დაგიწერ ცისფერ პეპლებიანს.
ანანურთან არაგვის წყალს დავლევ,
გამარჯვებას ვეტყვი ცისფერ კალმახს,
ციხისძირთან შემეყრება გველი,
ის მაჩუქებს უკვდავების ალმასს.

მერე წავალ, ბილიკებზე ვივლი,
მსურს ვეფერო დეკასა და ღვიას,
ნელა-ნელა მყინვარწვერზეც ავალ,
რომ იქიდან გადმოგხედო მთლიანს.



ვგიჟდები ჩოხელზე და ამ ლექსზეეეეეეეე

პოსტის ავტორი: nino84 თარიღი: Jul 24 2009, 11:32 PM

"...არც ისე პატარაა ეს ჩვენი საქართველო,
არც ისე საწყალია და ხელით სატარები"

პოსტის ავტორი: NiNuC თარიღი: Apr 20 2010, 03:59 PM

ფიქრები საქართველოს რუკაზე


შენს რუკას _ შენი ბრძოლების სარკეს,
წეწდა და გლეჯდა ბედი წყეული,
ძონძებს ჰგავს შენი მიწა-წყლის თარგი,
დაფლეთილია შენი სხეული,

ბაღ-ვენახიანს, ციხე-ტაძრიანს
შენს სამხრეთს ხურავს ცა გაუხსნელი,
მავანს და მავანს მიუტაცნია,
სხვათა და სხვათა ადგას უღელი.

რაც დღემდის მოგყვა, რაც შეგრჩენია _
კოდორიანი, ალაზნიანი,
თუმც შენი ჰქვია, რაღა შენია,
ისიც გამხდარა სხვათა ზიარი.

მუხას წააქცევს, ლერწამს კი არა,
პირალესილი ამდენი ცული,
რა მოგიშუშებს ამდენ იარას,
რამ მოგირჩინოს ამდენი წყლული!.

და რომ გეხვევა ღრუბელი ბნელი
შორიდან როგორ გიყურო მშვიდად.
ნუთუ დამხობა ჩვენს დროში გელის,
დაუდევრობით შენთავე შვილთა!?

არა, შენ წელში ისევ სწორდები,
რომ კვლავ წამოდგე ბუკით, ნაღარით,
ისევ იწევენ მზისკენ ყლორტები,
შენს ძველ ფესვებზე უხვად ნაყარი.

დიდება ამ დღეს, დიდება ამ დღეს,
ბორკილი ეგდოს ძირს დამსხვრეული,
ლაზარესავით, ხვალ ისევ აღდგეს
დღეს დაფლეთილი შენი სხეული!


გრიგოლ აბაშიძე

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Apr 20 2010, 04:02 PM

ძალიან ლამაზი ლექსია, ნინუცა

პოსტის ავტორი: NiNuC თარიღი: Apr 20 2010, 04:08 PM

ყური დაუგდეთ


ყური დაუგდეთ ძველთა ნანგრევთა
უხმო კვნესას და უხმო გოდებას,
ის, რაც იხილეს ამ ქონგურებმა
არასდროს აღარ განმეორდება.
დგანან ამაყად მკერდშენგრეულნი
და იხსენებენ წარსულს ნისლიანს,
ყველა გოდოლზე, ყველა კედელზე
მამა-პაპათა წმინდა სისხლია.
და თითო ლოდი ხავსმოდებული _
ძველ მატიანის თითო ფურცელი _
უნდა გადავცეთ ჩვენს შვილთაშვილებს
წასაკითხავად ისევ უცვლელი.
იმათაც დახვდეს ციხე რუხისა,
ვარძიის მღვიმე _ დიდება ჩვენი,
მათთვისაც რეკდეს ძველი გელათი,
სვეტიცხოველი და ზედაზენი.
დაე იცოდნენ: ყველა ნანგრევი
დღესაც გუშაგობს წარსულს ნისლიანს,
ყველა მათგანზე მამა-პაპათა
ჩვენთვის დაღვრილი, წმინდა სისხლია.


პეტრე გრუზინსკი





marine
უღრმესი მადლობა ... ახალფეხადგმულივით ვარ აქ ... როგორც ახალი

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Apr 20 2010, 04:39 PM

კეთილი იყოს შენი მაუსი ჩვენს ფორუმზე აქტიური ფორუმელი ყოფილიყავი და ბევრი სიკეთე მოგეტანოს შენი პოსტებით

პოსტის ავტორი: NiNuC თარიღი: Apr 20 2010, 05:08 PM

ჰე, ივერიავ!


ჰე, ივერიავ! ვიდრე იყო ქედმოდრეკილი,

ვიდრემდის სხვათა ყვედრებითა გფარვიდეს ძალი,

რად არა გახსოვს ძეთა შენთა ხრმალთა კრიალი,

ძლევათა მათგან, როს დიდებით იყავ მოსილი.

წინაპართ სისხლი აწ ჩვენს შორის არღა მდინარებს,

თავისუფლება განქრა ჩვენთვის, რაღა გვახარებს!


შორით მოსული ჩემს მამულში მყვედრის ცხოვრებას,

მოყვრულად გვმტერობს, გვტაცებს ყოველს, გვიქმს ალერსობას...

ესე ნაყოფი აქვს მარადის ცუდსა მონებას.

ბედო! ნუ გძინავს, განიღვიძე, ისმენდ ვაებას!


ცხოვარს ვემსგავსეთ, რომელსაცა მწყემსი არ უვის,

ვითარცა მგლისა, ეგრეთ მშიერ კაცის ეშინის,

ვინცა განაგდებს საღმრთოს ვალსა და გზის პატივის,

დასასრულ მაინც საშინელად ესრეთ წარხდების.


გრიგოლ ორბელიანი





marine
გაიხარე...

საქართველოს



ამაყი ნება: თავადობის და შურის კერძი.
ლაღი თარეში: სილამაზის ეშხით შვებული.
ხელმწიფებისთვის ოქროვანი კოლხეთის ვერძი.
და სისხლის გმირის: შმაგი რიტმით ზარხოშებული.

ტაძარი ოშკის: თეთრი ლოცვით ათოვლებული
საშო ზმანების: ხან მყოფელი და ხან კი ბერწი
სევდათა ვაზის ცრემლიანი მოჭრილი ლერწი
და ცხელი ჯვარი: ნინოს თმებით განათებული.

მე მიყვარს შენი გამოხედვა: ძველი, მესხური,
მზის სინელეში შოთას სიტყვით რომ მოესხურა.
მაგრამ ხედავდე: სააკაძე ლანდივით მოდის:

უცხო შორეთის სიყვარულით პირგამეხილი, -
და უცდის გმირი: გამთელდება ნეტავ თუ ოდეს
შენს უნდო მკერდში მისი ხმალი გადატეხილი.



გრიგოლ რობაქიძე



(მიყვარს ეს ლექსი )

ჩემი თბილისი


ჩემო თბილისო, მიყვარს შენი ქოთქოთა ბინდი,
შენი მთაწმინდა, ეგ ყურყუტა ჭმუნვი დღეობა.
როგორღა ღვივის შენი ზეცის ლურჯი მინდორი,
როგორ ქათქათებს შენი დიდი მოსახლეობა.

რა წარმტაცია კამარების ელამი ჭერი,
ხან ჭორფლიანი რიჟრაჟების ბოყვი ხითხითი,
ხრიოკი მთები მოდებული, როგორც ჭერეხი,
და ჭარბ ფერებით ალეწილი გვალვების ხვიტქი.

შენს წყაროებში მეც დავიწვი იმ ხოხობივით,
ამ ფერად წყლებით გორგასლანი სამოთხეს რწყავდა,
ქვვეყნიერებას შენი ჩანგით რომ მოუთხრობდი,
ქართლოსის ტომებს ზოგჯერ ბედი როგორ სწყალობდათ.

შმაგი სიცოცხლით ეს ოხერი, გამოვჩერჩეტდი,
მინდა როგორმე რომ ლოთობით გავისაძლისო,
ტვინი შემერყეს, თან ლოყებზე დავიწყო ჩქმეტა,
და ღრეჭით დიდხანს გარს გირბინო, ჩემო თბილისო!

შენმა ღრუბელმა ცრემლზე მსხვილი წინწკლები იცის,
და ზენაქარმა სიმღერები აურაცხელი,
ჩემო თბილისო, მუხლმორთხმული სიონს გაიცებ,
ბინად მომეცი შენი ბინა და საწნახელი.

ხევის ქალაქო, ასე ეშხით ვინ დაგამშვენა,
ვინ გიწყალობა ეს სიუხვე ხელებგაშლილი.
შენთან მღეროდა ბედნიერი ვაჟა-ფშაველა,
შენში დარდობდა შენი ტარო ბარათაშვილი.

აქ თამადობდა ჯიხვის ყანწით თურმე მხარგრძელი,
თან აქლემების ქარავანი იდგა გირაოდ,
სადღაც... მღვიმეში დაღმუოდა ბედს მთაწმინდელი:
,,და... უფროისად მარტოს ღამე მიწერიაო”!

რა საჭიროა, ჯავარივით ვწერდე მუხამბაზს,
მზეთუნახავი ბროლის კოშკში მესხდნენ ხიზნებად,
წყეულიც იყვეს სამუდამოდ ამ ქვეყანაზე,
თბილისო ჩემო, შენს შუქს იქით გამოფხიზლება.

ო, როგორ მიყვარს შენი ოღრო-ჩოღრო ქუჩები,
ეგ მიწის ხაო, საოცარი ჯანღების ბური,
ღამის აკვანში გრილ ნიავის თითო ფაჩუნი,
ად ვერის ხიდთან ქარის სტვენა მამაპაპური.

ეს მინარეთი შენს ღრუბლებთან რას აფხორილა,
იქნებ თაკილობს, ნარიყალა რომ ემუდრება?
დიდხანს შერჩებათ ნაცარივით ქართლის ხეხილებს,
რაც მაჰმადიანებმა დაგვატეხეს უბედურება.

ჩემო ქალაქო, ისტორიას მე რას დაგიწერ,
ჩემი ცხოვრებაც კი არ ვიცი, როგორ იწყება...
დიდება იმას! იმ განგებას მრავალჟამიერ,
ვინც დასაბამის სამრეკლოსთან ძუძუ გაწოვა.

მე მხოლოდ ჩემი ჩათხრობილი ჟინით მიყვარხარ,
მინდა სულ შენთან, შენს ცქერაში ამომძვრეს სული,
არსად არ წავალ, თუ გინდ მიწა შემომაყარონ,
თუ გინდ დავბრმავდე ვიცი, მაინც გიპოვნის გული.


ნიკო სამადაშვილი

პოსტის ავტორი: NiNuC თარიღი: Apr 20 2010, 05:46 PM

"აჩრდილი "

VII

მარად და ყველგან,საქართველო, მე ვარ შენთანა!..
მე ვარო შენი თანამდევი,უკვდავი სული.
შენთა შვილთ სისხლით გული სრულად გარდამებანა,
ამ გულში მე მაქვს შენი აწმყო, შენი წარსული.
მეცა ვტანჯულვარ,ჰე ბედკრულო, შენის ტანჯვითა,
შენისა ცრემლით თვალნი ჩემნი მიტირებია,
მეც წარტყვევნილვარ წარსულთ დღეთა შენთა ნატვრითა,
შენის აწმყოთი სული,გული დამწყლულებია.
წარვლილთა დღეთა შენთა მახსოვს დიდებულება,
ვიცი,რომ იყავ ერთხელ შენცა მორჭმულ-ძლიერი,
შენცა გფენია ქვეყნისა მადლი-თავისუფლება,
ეხლა აღგვილა ყველა ესე, ვითარცა მტვერი.
და ძესა შენსა დღეს არც კი სწამს შენი აღდგენა,
განწირულების შთასდგომია მას გულში წყლული,
მას დაჰკარგვია ტანჯვათ შორის შენდამი რწმენა
და დაუგდიხარ ვით ტაძარი გაუქმებული.
ვიდრე ძე შენი არ გაიკვლევს ზოგად ცხოვრებას
და მცნების ნათლით ზე-აღზიდულ, ამაღლებული
ჭკვით არ განსჭვრიტავს საზოგადო ცხოვრების დენას,
იმ დრომდე იგი უიმედო,შეწუხებული,
უქმისა დრტვინვით,გულის-წვითა მწარე ცრემლს დაღვრის,
მაგრამ არ ირწმენს, წამებულო, შენს აღდგენასა,
და იგი ცრემლი ურწმუნობის,ეჭვის და ტანჯვის,
ჰღაღადებს მხოლოდ ძისა შენის უძლურებასა.





საქართველო იყო მათი საოცნებო სახელი


ძველად თურმე, როცა მტრების უთვალავი ჯარები

მოდიოდნენ, რომ გაეღოთ საქართველოს კარები,

მამაკაცებს გვერდით ჰყავდათ, ვით ფოლადის ფარები,

და მტრებს მათთან ერთად სცემდნენ საქართველოს ქალები.


ისე მტკიცე იყვნენ თურმე, ვით მეტეხის კედელი,

გმირი თამარ ვაშლოვნელი და მაია წყნეთელი.


მათი ხმალი ცეცხლს აფრქვევდა, მტერი თრთოდა ვერანი,

საქართველოს ცის ფერს ჰგავდა ფერი მათი მერანის.

სადაც უნდა ყოფილიყვნენ, მარად დაუზრახველნი, —

საქართველო იყო მათი საყვარელი სახელი.


ბრძოლის ველზე მიდიოდნენ რაინდული ოცნებით,

მიდიოდნენ და მიჰქონდათ ჩალისფერი დროშები,

ბევრჯერ სისხლით შეღებილა მათი ავგაროზები.


სადაც უნდა ყოფილიყვნენ, თუნდ სამარის კარამდის,

ოსმალეთის მიწა იყო, თუ მინდორი მარაბდის, —

საქართველო იყო მათი საყვარელი მარადის.


სადაც უნდა აღემართათ სატევარი და გორდა,

ვაჟკაცურად მიიწევდნენ, ვაჟკაცურად გაჰქონდათ —

სპარსეთში თუ დაღესტანში, კრწანისთან თუ შამქორთან,

საქართველოს ერთი მუჭა ცხელი მიწა თან ჰქონდათ.


სიკვდილის წინ რუსთაველის შაირების ძახილით

მიწას გულში ჩაიკრავდა ქართლელი თუ კახელი, —

საქართველო იყო მათი საოცნებო სახელი.


შვილებს ომში აგზავნიდნენ წარბშეკრული დედები,

აგზავნიდნენ, აბარებდნენ დედურ დაიმედებით:

თუ ისარი ზურგში მოგხვდეთ, არ დაიჭრათ მკერდები,

ხელმეორედ ნუ გენახოთ საქართველოს ედემი!


ისე მტკიცე იყვნენ თურმე, ვით მეტეხის კედელი,

გმირი თინა წავკისელი და მაია წყნეთელი.


მათი ხმალი ცეცხლს აფრქვევდა, მტერი თრთოდა ვერანი,

საქართველოს ცის ფერს ჰგავდა ფერი მათი მერანის.


მამულისთვის დაიღუპნენ ვაჟკაცობის მსახველნი,

საქართველო იყო მათი უწმინდესი სახელი.



ლადო ასათიანი

პოსტის ავტორი: NiNuC თარიღი: Apr 20 2010, 05:57 PM

ჩემი სამშობლო



ტკბილია, როგორც დედის რძით ბალღი ტუჩშეუშრობელი,

ტკბილია, როგორც ცის ნამი, როგორც ალერსი მშობელის,

ტკბილია, როგორც ველებზე ჯეჯილის მწვანე ფაფარი,

ტკბილია, როგორც ძილისპირს ძველი ქართული ზღაპარი.


ბარში ბულბულთა ჯარია, მთაში ირემი ყვირისა,

ტკბილია, როგორც სურნელი ახლადმოხდილი ღვინისა,

ტკბილია, როგორც სურნელი ახლადგამომცხვარ პურისა,

ტკბილია, როგორც ნუგეში ბედისგან დაღუპულისა.


ტკბილია, როგორც ბეღელი, ამოვსებული თავამდი,

ტკბილია, როგორც სიმღერა და შეძახილი თამადის:

— ჩემი სამშობლო, ზურმუხტის და მარგალიტის სადარი,

ამრიგად აყვავებული, მხარე მეორე სად არი?


ჩემი სამშობლო ქვეყანა რა ლამაზია, რა კარგი,

ცა-ფირუზ, ხმელეთ-ზურმუხტი, ნაირფერებით ნაქარგი!

ტკბილია, როგორც რუსთველი, ტკბილია, როგორც აკაკი,

ხალხი, შრომაში გართული, ამღერებული ფანდური,

იადონების გალობა და იავნანა ქართული.


როგორც კრიალა მთის წყარო, ცადმიჭედილი ნაძვები

და იის წყალით ფერილი ლაჟვარდის ლიბრი ღაწვები,

ტკბილია, როგორც ხალხისთვის თავდადებული ლომგული,

ტკბილია, როგორც ურმული, ტკბილია, როგორც ჩონგური.


საამო არის, ვით რთველი, მწიფე მტევნების ნაჟური,

დილისკენ ხოხბის ყივილი, სიმღერა გარიჟრაჟული,

იალაღებზე ღრუბლებად მიმოფანტული ნახირი

და გაზაფხულის პირზედა ტყიდან გუგულის ძახილი.


ტკბილია, როგორც წიქვილში მთვარიან ღამის გათევა,

ტკბილია, როგორც აპრილში ტყემლების შემონათება.

ტკბილია, როგორც მტევანი, ვაზზე ასხმული შავადა,

და სიყვარული უებრო, მოსული თავისთავადა.


ხალხია ენამზიანი, გმირი და არამკვეხარა, —

დიდია ჩემი სამშობლო, ტკბილია ჩემი ქვეყანა.

ჩემი სამშობლო, ზურმუხტის და მარგალიტის სადარი,

ამრიგად აყვავებული მხარე მეორე სად არი?


ლადო ასათიანი

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Nov 30 2012, 10:33 AM

***
ვინც სამშობლოში დაბრუნებას აღარ ელოდა,
მიწა გაჰქონდა, მიწა თბილი, მიწა მარადი…
შენ მუჭა-მუჭა გაგიტანეს საქართველოდან
და მიწავ ჩემო, ამიტომაც დაპატარავდი…

/დათო კრაწაშვილი/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Dec 4 2012, 01:39 PM

საშველს რომ აღარ მაძლევს ხოლმე .

საშველს რომ აღარ მაძლევს ხოლმე
მამულზე ფიქრი,
ხანდახან
...გულში
ღიმილით
ვიტყვი: -

რა ჩემი ჭკუის საქმეა ნეტა,
მამულო ჩემო, გილხინს თუ გიჭირს! -
რომელი მეფე ერეკლე მე ვარ!
ანდა რომელი მსაჯული მისი!

პასუხად მყისვე,
ვითარცა სეტყვა,
ვინც კი რაც კი არსებობს ირგვლივ, -
იხუვლებს ხოლმე,
იხუვლებს ერთხმად -
ღალატიაო
მაგგვარი
ფიქრი!


მუხრან მაჭავარიანი

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Dec 7 2012, 10:38 AM

როცა ლექსს ვწერ...

როცა ლექსს ვწერ, დილაა თუ ბინდია,
საქართველო ჩირაღდანად მინთია.
შავი ზღვიდან მოვარდნილი ქარი ვარ,
ქოხის ბუხრის ცეცხლის ნაპეწკალი ვარ
და ამ მიწას ვკოცნი, როგორც მინდია.

როცა ლექსს ვწერ, დილაა თუ ბინდია,
საქართველო ჩირაღდანად მინთია.

დაცვარული ლოდები ვარ ვარძიის,
მყინვარიდან აფრენილი არწივი,
წინაპრების საფლავების მკოცნელი,
გათანგული სიმღერით და ოცნებით
და ლერწმებთან ბულბულივით გაზრდილი...

როცა ლექსს ვწერ, დილაა თუ ბინდია,
საქართველო ჩირაღდანად მინთია.

რუსთაველის სტრიქონი ვარ ართქმული...
მახვილივით მტერზე წამომართული,
დარიალზე მოხვეული ნისლი ვარ,
სააკაძის ჭრილობების სისხლი ვარ
და კრწანისთან გაკვესილი ფრანგული.

როცა ლექსს ვწერ, დილაა თუ ბინდია,
საქართველო ჩირაღდანად მინთია.

თეთრი მტრედის აფეთქილი გული ვარ,
მარტო ლექსი, მარტო სიყვარული ვარ.
ჯერ მზე ვარ და მერე ალბათ მიწა ვარ,
ხნოვანებით ამ სტრიქონის ხნისა ვარ...

როცა ლექსს ვწერ, დილაა თუ ბინდია,
საქართველო ჩირაღდანად მინთია.


/ოთარ მამფორია/

პოსტის ავტორი: A.V.M თარიღი: Dec 8 2012, 02:57 AM

marine
კარგი იყო...

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Dec 10 2012, 01:17 PM

გენაცვალე მე შენ

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Dec 11 2012, 01:23 PM

***

მე რუსთაველის სამშობლოდან ვარ,
იქ შემასწავლეს ლოცვა და რწმენა,
ვაჟას მიწაა ჩემი საძვალე,
გოგებაშვილმა ამიდგა ენა.
აღმაშენებლის სამშობლოდან ვარ,
...იქაა ჩემი სულის საუფლო,
სადაც სიმღერით ომებს იგებენ,
სადაც ყოველი ლექსად საუბრობს.
მე სააკაძის სამშობლოდან ვარ,
თამარის სისხლი გადამდის გულზე,
უფლის სიყვარულს თავს რომ სწირავენ
და რწმენას არვინ არ ჰყიდის ფულზე.
მე და ფიროსმანს ერთი მიწა გვაქვს,
გალაკტიონის დამყურებს ღამე,
სწორედ იქაა ჩემი სამშობლო,
დედა ღვთისმშობლის რჩეული მხარე.
მე ქეთევანის სამშობლოდან ვარ,
მისი სისხლი ვარ, შვილი ვარ, და ვარ,
აკაკის ნასუნთქ ჰაერს ვისუნთქავ,
ილიას გავლილ მიწაზე დავალ.
ჩემი სამშობლო ვერ ითვლის ასაკს,
კაცობრიობის დღეთა შექმნიდან.
დიახ, გახლავართ საქართველოდან,
გენიოსთა და გმირთა ქვეყნიდან!

/ნანა მეფარიშვილი/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Dec 14 2012, 02:50 PM

ხმა მიწისა

მიცან და მენდე, მენდე და მიცან.
ეს მე ვარ, მე ვარ - ქართული მიწა.

ეს მე ვარ, ვისაც გაჩენის დღიდან
არ გამერია ჭაღარა თმაში
და მხრებით ვზიდე, მარტოკამ ვზიდე
ამაყი მთები, ხმალი და ვაზი.

ვზიდე მამულის ცრემლი და სეტყვა,
ტაძარი, ციხე, სამარის ლოდი,
შენც კი გაგიშლი, მადლობა მითხარ,
ვენახის ლერწით დალამბულ ლოგინს.

მე დაგიდარე გაბნეულ მძივებს
მკერდს დასაყრელი ფიფქი და მტვერი,
ყანწი - პატარა სიცოცხლის მძიმეს
და წერტილს კიდევ - ჯიქანი მტევნის.

და მე გათხოვე თვალები ჩემი
გამტყდარ ოცნებას უძირო ტბებად,
მოღერებული ჯეირნის ყელი,
ზედ რომ ჩხავერის შხეფები წვეთავს.

და მე გასესხე ძლიერი მკლავი,
რომ გვიან ისევ უღონო მომცე
და დამიბრუნო დუმილით მაინც
ის ბაგე - რითაც სამყაროს კოცნე.

ფიქრის საწნახელს დარდით ნუ ავსებ,
მას დაცლის მაინც არდავიწყება,
ჩუმად, ჩემს მკლავზე იძინებს ვაზი
და ბროწეულის ხარხარი წყდება...

/ოთარ მამფორია/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Dec 19 2012, 12:32 PM

მამულზე ლოცვა


უკვდავებამდე როს დარჩება
ორი ნაბიჯი,
სულის ყივილი როს გადადის
მიწის ძახილში,

მომღერალ ჩანგის ბოლო სიმიც
როცა გაწყდება,
სამი იმედი განათდება
უკანასკნელად.

იმედი ხალხის, სუნთქვა ლექსის,
ალერსი მიწის,
ბოლოს ეს არი შთაგონება
და მგოსნის ფიცი.

ერთი მზე ჩადის და მეორე
უმალ ენთება,
ოდეს ქართული მიწა გულზე
გადაეყრება.

თუკი მთაწმინდის ან დიდუბის
ღვართქაფიც მოდის,
ახალ ლექსებით იფურცლება
სამარის ლოდი.

ჭირისუფალი ცისარტყელაც
ოდეს გაჩნდება,
მაშინ დაიწყებს უკვდავება
გამოსარჩლებას.

დედის გულივით გადიხსნება
მიწა მშობელი.
და სამარიდან ამხეთქავს
საგალობელი...

თუკი დიდუბის მიწაც არხევს
ლექსად დამწვარი,
მერე რა მიწა, ვაჟას პერანგ-
გამონაცვალი.

აბა, სიკვდილი რას დააკლებს
ანთებულ მგოსანს,
როცა საფლავშიც არ თავდება
მამულზე ლოცვა...

/ოთარ მამფორია/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Dec 26 2012, 04:39 PM

http://imageshack.us/photo/my-images/803/12051464077246982699198.jpg/

Uploaded with http://imageshack.us

* * *
(ოდესმე დიდი ყოფილა საქართველო)

"ჩემი სამშობლო ერთი მუჭა მიწაა,
ერთი ღერი ყვავილის სამყოფი მიწა,
... რომელიც მუდამ გულის ჯიბით დამაქვს.
პერიოდულად, ჯიბიდან ვიღებ ცოტ-ცოტას და
მტერს თვალში ვაყრი, დასაბრმავებლად.
ცოტაა ჩემი სამშობლო და ბევრია მტერი -
რომელ ერთს გინდა, აუხვიდე, კაცი,
ან რამდენს გინდა, თვალი დაუვსო?!
ბევრია მტერი და ცოტაა ჩემი სამშობლო,
იმდენად ცოტა, რომ ამ ბოლო დროს,
ჯიბისკენ ხელის წაღებისაც კი მეშინია -
ვაითუ, რაც იყო, ისიც არ დამხვდეს, ვაითუ,
იმ ერთ ყვავილსაც აღარ ეყოს, გასახარებლად."

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jan 14 2013, 02:55 PM

სული შემიბერე...

გული დამიბუჟდა, ღმერთო,
უჭერს კაპილარებს სისხლი,
თუმცა არსებობას ვერ ვთმობ,
... მიმძიმს, უსაშველოდ მიმძიმს.

რა დროს რითმაა და სიტყვებს
ვეღარ მოვუყარე თავი,
უნდა ემოციას მივყვე,
მიწისქვეშიდან რომ ჩხავის.

ისე აირია ზეცა,
უფრო დავემსგავსე შეშლილს,
უკვე ნატვრად მექცა, მზეც არ
გამოირთვებოდეს ჩვენთვის.

რა დროს ოცნებაა, როცა
ფიქრსაც შეეჩვია შიში,
წამებს მოგონება ხოცავს,
ცრემლი თვალთახედვას მიშლის.

და ხელაპყრობილი შეგთხოვ,
თრთოლვით, მდგარი ხიდზე ბეწვის,
სული შემიბერე, ღმერთო,
გულზე… საქართველო მეწვის.

/თეა თაბაგარი/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Apr 17 2013, 04:13 PM

მაცხვარიშის ფრესკის ხილვისას

სოფლისგან გამდგარი,
მე ვნახე საყდარი
დამზრალი ქარებით.
სავანე ჩიტების,
სავანე დიდების
დაბზარულ კარებით...
და ჯერ არ გამქრალა
სამრეკლო პატარა,
პატარა ზარებით,
სანთელი ჩამქრალი,
ცრემლებად დამდნარი
ღვთისმშობლის თვალები.
მე ვნახე სიზმარი:
გაიხსნა ცისკარი,
განათდა მთა-ბარი.
მზემ ითინათინა
და გადმოაფინა
ქედებზე ფაფარი.
მე ვნახე მზის თვალი,
ეს იყო სიზმარი,
ეს იყო ზღაპარი...

/რევაზ მარგიანი/

პოსტის ავტორი: twilight თარიღი: Oct 29 2013, 08:56 PM

„საქართველოში დაბრუნებას ვინც არ ელოდა,

მიწა მიჰქონდა, მიწა ტკბილი, მიწა მარადი…

შენ მუჭა-მუჭა გაგიტანეს საქართველოდან

ქართული მიწავ და ამიტომაც დაპატარავდი!…

ვარ საქართველოს ბედდამწვარი ჭირისუფალი,

ქვეყნის ნათელი მომავლისთვის მსურს გავიხარო,

თუ საქართველო არ მენახო თავისუფალი,

დე, მტვრად ქცეული მე მენახოს მთელი სამყარო!…


ნოე ჟორდანია

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Nov 25 2013, 04:55 PM

შენ -
სისხლო ჩემო -
სად არ დაღვრილო -...
შენ -
სად არ გხვრეპდა შავი ყორანი.
ვინ გაგაკვირვოს,
რამ გაგაკვირვოს, -
ნადიდგორალი,
ნაშამქორალი.
შენ -
სისხლო ჩემო -
შენი ღვაწლია,
რამაც აქამდეც კი მოაღწია:
სვეტიცხოველი.
ხანძთა.
ვარძია
და ისიც, -
რაც მტერს წარუტაცნია.
შენ -
სისხლო ჩემო -
შენი დინება
ვეფხისტყაოსნით ხშირად მიგრძვნია.
სიტყვა,
რომელიც გეჩოთირება,
ვცდილობ, გაშორო,
რაც შემიძლია.
შენ -
სისხლო ჩემო -
სისხლო ხნიერო,
დაუცხრომელო და უცანურო.
საბედნიეროდ,
საბედნიეროდ, -
ჰაი, ჰაი, რომ
კიდევ ხმაურობ.

/მუხრან მაჭავარიანი/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jan 17 2014, 03:12 PM

"ძველ ქართულ მწერლობაში ვახტანგ VI-მ ერთ-ერთმა პირველმა შექმნა პატრიოტული ლირიკის ნიმუშები, განავითარა ე. წ. აღორძინების ხანის პოეზიისათვის ნიშანდობლივი მოტივი - "მდურვა სოფლისადმი".

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jan 22 2014, 02:59 PM

დომენიკო ვარ, უძღები შვილი,
მამადაკარგულს, მწიხლავს სოფელი.
მკვლელი ილიას, ბერბიჭაშვილი.
და ქრისტეს რჯულის უარმყოფელი.
არც ღმერთი ვიცი, ლაჩრად ვიქეცი....
მოღალატე ვარ, ტაძრის მნგრეველი.
მკვლელად და ფლიდად გადავიქეცი.
სისხლისმსმელი და ჯვარის მტვრეველი.
შადიმანი ვარ, დედოფლის მკვლელი,
მოძმის მოძულე, ძმა ვარ ძიძია.
საფარბეგობას გადაჩვეული,
თითქოს განგებამ,შური იძია.
მაგრამ ვიცი რომ,არაგველი ვარ,
ცხრა ძმიდან ერთი,ვარ მეომარი.
ლურჯა ცხენებზე შემოჩვეული.
ტატოს მოკეთე და მეგობარი.
აფხაზეთი ვარ და საინგილო.
მაჩაბლის მიწის,მტანჯავს ტკივილი.
ტაოდან კლარჯეთს გადახვეწილი.
დაობლებული სისხლის ყივილი.
ვაჟას შვილი ვარ,ხმელი წიფელი.
მთაწმინდის მთვარის,ველი დადგომას,
რჩეულიშვილის ალავერდობის,
და ფიროსმანის,ვეტრფი აღდგომას.

ანტონ გაგუა

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Nov 2 2014, 09:22 PM

ქართველი


ტაოს სევდა ვარ, კლარჯეთის დარდი,
ბანას ტკივილი, ცრემლი ლაზეთის.
ვარ არსაკიძის მოჭრილი მკლავი,
გულის ჭრილობა ცხუმ-აფხაზეთის.
პაატას ხმა ვარ, გიორგის ხმალი,
თურმანის ლექსი, თამთას ოცნება.
ფიქრი კახეთის მზე-დედოფალის
და ბარაკონის პატიოსნება.
დროშა-მარაბდას შეწირულ ძმების,
თამარის ლოცვა, დავითის ფარი.
ქრისტეს ჯვარცმა და ექო ვარ მთების,
არაგველების შთამომავალი.

/ოთარ რურუა/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Dec 21 2014, 10:06 PM

ისეთი გული რად გინდა,
გქონდეს და არა გტკიოდეს,
ისეთი თვალნიც დავსილან,
ცრემლი არ ჩამოსდიოდეთ.
ისეთი ხმალი რად გინდა,
მტერთან შეყრა არ შიოდეს,
ისეთი შვილი რად გინდა,
სამშობლო არა სტკიოდეს.
ისეთი ცხენი რად გინდა,
ლაშქარში არა ხვიოდეს,
ისეთი მეფე რად გინდა,
მხედართ არ მიუყიოდეს.
ისეთი მიწა რად გინდა,
სხვის ხელში გადადიოდეს.
ამას სჯობია ქართველი
სამზეოს არ დადიოდეს.

/ თემურ ჩალაბაშვილი /

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Dec 22 2014, 02:44 PM

სამშობლოს
რაღაც მინდა სიცოცხლეზე მეტი,
უფსკრულია და შენ მარტო ჰკივი.
მე მაფიქრებს საქართველოს ბედი,
მე განვიცდი ჩემ სამშობლოს ტკივილს.
როგორც ოხვრა შორეული გედის,
ანდა როგორც მარმარილო ცივი,-
მე მაფიქრებს საქართველოს ბედი,
მე განვიცდი ჩემ სამშობლოს ტკივილს.
ვგრძნობ მსოფლიოს და უსაზღვროს ვეტრფი,
შენ გაიგებ ჩემს ამნაირ ტირილს.
მე მაფიქრებს საქართველოს ბედი,
მე განვიცდი ჩემ სამშობლოს ტკივილს.
რაღაც მინდა სიცოცხლეზე მეტი,
უფსკრულია და შენ მარტო ჰკივი.
მე მაფიქრებს საქართველოს ბედი,
მე განვიცდი ჩემ სამშობლოს ტკივილს.
/ტერენტი გრანელი/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Dec 24 2014, 06:56 PM

მიყვარს ქართულად

მიყვარს ქართულად, მძულს ქართულად
ვმღერი ქართულად
მადლობა ღმერთს ნება დართულად.
შანსი მქონია არ მომირთხამს
ფეხი თათრულად,
ვზივარ და ფეხი ფეხზე მიძევს, ეგეც ქართულად.
და კი ბატონო თარგმნეთ რუსულად
თარგმნეთ სპარსულად
მაგრამ მე მიყვარს, მე მძულს
მე მწამს, მე ვწერ ქართულად
მე ყოვლად ქართველს
ყოველივე მიყვარს ქართული
ამიტომაც ვარ ქართველებთან წელგამართული.

/მურმან ლებანიძე/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Dec 30 2014, 05:33 PM

საქართველოს
მე დავიბადე, რომ ქართველი მერქვას სახელად,
რომ საქართველოს ვექართველო კუბოს კარამდე,
ქართლის ბედის და უბედობის საქებ-საზვერად,
მე დავიბადე!..
მე დავიბადე შეფიცულთა თანაზიარად,
ვით ამორძალი მეომარი, მდედრი მსახური...
გადამიღეღეთ გულისპირი, ნახავთ იარად
ზედ ერთიანი რუკა არის ამოკაწრული.
ჩემო სამშობლოვ, რადგან მტერი შენ გყავს ურიცხვი,
მე დავიბადე, რომ უკუნში ნათელს ვთესავდე...
ჰა, საქართველოვ, ჩემი მაჯა, ჩემი გულ-ღვიძლი,
თუნდ კავკასიონს მიმაჯაჭვე პრომეთესავით!..
მე დავიბადე მეციხოვნედ, ურცხვთა სამხელად,
რომ ქართულ საქმეს ვემსახურო, შევძლებ სადამდეც...
ღმერთო, ალაზნის სანახები მქონდეს სამზერად
და საქართველო - აღდგენილი დარუბანდამდე!

თინათინ მღვდლიაშვილი

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Mar 15 2015, 01:49 PM

ეი, ბიჭო, სამშობლოსთან არაფერი შეგეშალოს!
ღმერთმა ჭირი გვაშოროს და
შოთას ფრესკა არვინ შალოს...
ეი, ბიჭო, სამშობლოსთან
არაფერი შეგეშალოს!
სხვამ არ თოხნოს ჩემი ყანა,
არც ჩონგური ჩემი თალოს...
მე ისეთი მგლები მყვანან
ალგეთს მტერმა ვერ დათვალოს!
ალავერდში ვანთებ სანთელს,
იმ გმირების წასვლას ვნანობ...
არტანუჯთან ვხვდები ხანძთელს
რომ ფეხები ცრემლით ვბანო!
ბერი--თათრის ანაკუწი
გვარიდებდა სისხლის კალოს...
ყველა დუშმანს, როგორც უწინ
გზა თევდორემ გაუკვალოს!
ვინ აგაკრავს აწი ზეცას,
გორგასლანის დიდო ფარო?
აქ აბჯარი მთასაც ეცვა,
აქ თამარი დედოფალობს!
ღმერთმა ჭირი გვაშოროს და
შოთას ფრესკა არვინ შალოს...
ეი, ბიჭო, სამშობლოსთან
არაფერი შეგეშალოს!!!

/ლაშა ნადარეიშვილი/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Mar 15 2015, 03:26 PM

ბალადა
ომი წავაგეთ მეგობარო... ომი წავაგეთ,
დღეს სიხარულის ზარის ნაცვლად რეკავს სხვა ზარი,
სვეტიცხოველი ჩვენი ხელით თუკი ავაგეთ,
ჩვენივე ხელით დავანგრიეთ ოშკის ტაძარი.
ომი წავაგეთ ქართველობავ... ომი წავაგეთ,
მუხანათობამ მტრის კვლავ დასცა ყველას თავზარი,
მაშინ დავმარცხდით: როს ქარქაშში ხმალი ჩავაგეთ,
ბრძოლის ველისკენ ლაშქარი რომ ვეღარ დავძარით.
ისევ გაისმის სამშობლოში ტკივილის ხმები,
ძუძუს მოწყვეტილ ბალღებივით ქვებიც სტირიან,
თეიმურაზსაც გაუთეთრდა ბრძოლებში თმები,
მეფის რუსეთის მსხვერპლი გახდა შენი ილია.
ფოსტალიონი მობრძანდება ვხედავ: შორიდან,
''კაცი იყოო!'' მერე ალბათ მასზეც იტყვიან,
ცნობა მოვიდა შემზარავი სტავროპოლიდან:
თავი ნაჯახით გაუპესო მხცოვან ყიფიანს.
საქართველოდან რომ მიჰყავდათ გოგო-ბიჭები:
მონებად ჰყიდდნენ სათითაოდ თურქთა ბაზარზე,
და ირხეოდნენ სევდიანად ქარში ფიჭვები,
როცა შვილები მიდიოდნენ ერთად სხვა გზაზე.
ისევ დავმარცხდით საქართველოვ... ისევ წავაგეთ,
აღარ ანთია ძველებურად რწმენის ხანძარი,
სვეტიცხოველი მარჯვენათი თუკი ავაგეთ,
მარჯვენათივე დავანგრიეთ ხანძთის ტაძარი.

/ოთარ რურუა/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Apr 2 2015, 02:37 PM

ეჰ, ჩამოსტირის შავ კლდეს თავ-პირი,
ცრემლები უწვავს დაღარულ ლოყებს,
მწარე ნაღველი, გულში ჩაღვრილი
უნდა ქვითინით ამოთქვას, მოყვეს...
ყოფილა, თურმე ერქვა თახვირი
ამ კლდის ფერდობზე შეფენილ სოფელს,
მაგრამ სიცოცხლეს მოსდო აღვირი
ურჯულომ და კლდეც ამიტომ გოდებს,
დგას, გამოჰყურებს სევდააშლილი
ხავსმოკიდებულ კედლებს და ლოდებს...
ყოფილა, თურმე ერქვა თახვირი
ამ კლდის ფერდობზე შეფენილ სოფელს...
როგორ გაჟლიტეს,აწამეს,მოსპეს,
ვერ გაინელა ეს ბოღმა დღესაც,
კლდე გული ჰქონდა საქართველოს მტერს,
საქართველოში გული აქვს კლდესაც!
ძმობა, გატანა, სულთა კავშირი
ჩემს სამშობლოში ძველთაგან მოსდგამთ,
და ჩამოსტირის შავ კლდეს თავპირი,
წმინდა ცრემლებით გლოვობს და მოთქვამს...

/თამთა რეხვიაშვილი/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Apr 5 2015, 06:09 PM

მერე რაა, რომ საქართველოა

მერე რაა, რომ საქართველოა
და კიდევ არსად - სხვა საქართველო? -
სიავე იქცა აქაც ხელობად,
ლამის ერთურთი აქაც გათქერონ!...
როგორ მოხშირდა უცხო ნადური,
როგორ სანსალებს ენა სხვათანი!..
ჩვენ კი მრისხანედ მუშტშემართულნი,
სხვა საქართველო, - ვყვირით, სად არი?!
მერე რაა, რომ საქართველოა? -
აკი იქედნე დაძრწის ბაღნარშიც?!
იყავი თუნდაც დავით მეოთხე, -
საშველს არ მოგცემს ლანდი ბაღვაშის...
გაუტანლობის შავი ლაქები,
სავარდოში რომ ჯაგნარს შემოშლის, -
სწორედ ეს არის სხვა საქართველო
აქვე, სრულიად საქართველოში!..
შაჰსაც წამოსცდა ერთი სიმართლე,
მიხვდა ქართლისთვის კუბოს გამთლელი:
ვერარა მტერი ვერ ძლევსო ქართველს,
რომ არ მტრობდესო თვითონ ქართველი!..
მერე რაა, რომ საქართველოა -
დიდგორის გმირი და ნადიმარი? -
გაივლის დრო და ჩაისახება
ყორღანაშვილი და შადიმანი!..
ახლაც მკერდს მინგრევს ბოღმა იმ დღისა,
ახლაც სირცხვილით მიხურს ყვრიმალი:
ზედ ბაზალეთთან ძმათა სისხლის ღვრას
აკი მიაძღნენ სვავნი მყივარნი?!
მერე რაა, რომ საქართველოა,
მხარე თავდგმული შოთას წიგნითა? -
ციხეს ვერ ნახავ, - იმერ-ამერში,
არ გაეტეხოს თვისტომს შიგნიდან...
მერე რაა, რომ საქართველოა, -
გაიშლი გზისპირს სუფრას ნელიად
და უცებ ჩრდილი თავს წაგადგება,
აიხედავ და... კუჭატნელია!..
მერე რაა, რომ საქართველოა? -
სისხლის ცრემლი სწვავს ყელში გაჩრილი! -
ჩაგისაფრდება სადღაც სიგლახე,
ვით წიწამურთან - ბერბიჭაშვილი!.. ...
მერე რაა, რომ საქართველოა?..
მტერიც შინ უზის და მოღალატეც;
ყოველ ეკლნართან, ბუჩქთან, ყორესთან
ავად მბრწყინავი თვალი ანათებს...
მერე რაა, რომ საქართველოა-
ქვეყანა გამრჯე და მუყაითი?-
მაგრამ ხიზნებიც გამოერევა
ზოგჯერ ისეთნი, რომ ნუღა იტყვი!...
მერე რაა, რომ საქართველოა
და მაღლა მხედი მაღალთა შორის?!-
იქნებ ეს არის, მართლაც ეს არის,
მხოლოდ ეს არის მიზეზი ყოვლის?!
რადგან შურია ხვედრი რჩეულის
და შურის გამოც ვრჩებით ეულად!
რა გამოლევსო, თქმულა, მჯობთა მჯობს,
ის მჯობთა მჯობიც გამოლეულა!...
მერე რაა, რომ საქართველოა! -
ბედმა უღმერთოდ გაიმარტვილა...
სულ რომ არ იყოს, ალბათ სიკვდილსაც
იწვნევდა კაცი უფრო ადვილად!...
მაგრამ არის და, სწორედ ამიტომ
თავს ახვევია ყორანთ გუნდები...
საქართველოში მთელი სიცოცხლე
საქართველოსთვის ბრძოლას ვუნდებით!...

/ოთარ შალამბერიძე/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Apr 8 2015, 03:28 PM

''მზემ ღრუბლის მძიმე ფარდა გახია,
აქაც ლამაზი მთა და მდელოა,
სადაც ქართველი კაცი მარხია,
ყველგან პატარა საქართველოა''.

ნოდარ გურეშიძე

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Apr 8 2015, 11:12 PM

ღმერთო ის ქართველი შემახვედრე
***
საუკუნეებს გადასწვდება
ქართლის გოდება,
გადაგვირჩინე მამულიო,
გალობდა ქორო,
ღალატით სავსე ისტორია,
სულ მეორდება,
განსაცდელს უკვე
აღარ უჩანს თავი და ბოლო.
რას ვდარდობ სიკვდილს,
თუ მამული ტკივილად მენთო,
გრძნობაც და ნივთიც
იყიდება ბინძური ფულით,
გთხოვ, თუნდაც ერთხელ შემახვედრე
იმ ქართველს ღმერთო,
ჩვენი სამშობლოს ბედ-იღბალი
სტკიოდეს გულით.
დაგვისნეულდა საქართველო
და ჰკარგავს ძალას,
თავს იხრჩობს ერი ზიზღისა და ცოდვების ზღვაში,
გატეხილ ლუკმის მადლი ქრება,
სიმდიდრე გვძალავს,
რიხიან ქართველს
რა სისუსტე დაეტყო ხმაში?!
რამდენი ომი გვიგემიან,
დროიდან დროში,
თითო-ოროლა შინ გამცემი
გვაკლებდა ვერას,
დღეს ერთგულს ვეძებთ,
სინდის-ნამუსს რომ არ სცვლის გროშში
და საკუთარი მიწის გულზე აღვივებს კერას.
განკითხვისათვის ერთმანეთი თუ გვეცოტავა,
ღმერთსაც კი მივწვდით,
ჰოი, თავზე გვექცევა ჭერი,
ნეტავი ხვალე
ამ ცოდვის გზით საითკენ წავა,
ასი ათასი წმინდანების გამზრდელი ერი.?!
იბერის მხარეს,
წილხვედრ მიწას ზღაპრის და მითის,
რომელზეც ახლა სატანაა შემოხვეული,
შენ მოუვლინე განმგებელო
მხგავსი დავითის,
რომ მადლის ხელით
ააყვავოს მიწა სნეული.
რას ვდარდობ სიკვდილს,
თუ მამული ტკივილად მენთო,
გრძნობაც და ნივთიც
იყიდება ბინძური ფულით,
გთხოვ, თუნდაც ერთხელ შემახვედრე
იმ ქართველს ღმერთო,
ჩვენი სამშობლოს ბედ-იღბალი
სტკიოდეს გულით.

/ნანა მეფარიშვილი/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Apr 13 2015, 10:00 PM

***
მიწას დაგვალულს
დაგინამავ ჩემი ცრემლებით,
სამშობლოვ ჩემო,
შენს გულ–მკერდზე მინდა ვიარო,
გამაღიმილე,
შენი ცის ქვეშ შემოთენებით,
ოღონდ მტკიოდე,
არასოდეს არ გამიარო.

/ნანა მეფარიშვილი/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: May 7 2015, 10:43 PM

ბევრჯერ წაგვლეკეს,
ვერ გვაქციეს მაინც ლაჩრებად,
დავითი გვყვავდა,
სხვა რომ არა,
გვყვავდა თამარი,
მოვა მესია საქართველოს
გადასარჩენად
და გადავრჩებით -
ღვთის რწმენაა
ახლა მთავარი.

\დათო ახლოური\

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: May 8 2015, 10:40 PM

ჩემო სამარგალო

მინდა მოგეფერო, ჩემო სამარგალო,
ჩემი ნანა ხარ და მზე ხარ - ღმერთის ნებით.
მინდა ეს დღეები შენთან დავაღამო,
გულში გიხუტებ და როგორ მეთბილები...

ახლა შორსა ხარ და ისევ მომენატრა
ჩემი ენგური და ყველა ენგურელი.
შენზე ვფიქრობდი და სევდა მომემატა
სადღაც თვალთან ახლოს რომ არ მეგულები.

ნეტა შენთან ვიყო, რამეს გიამბობდი,
გაგვეხსენებინა იქნებ წასულებიც...
რა დროს არგოა და რა დროს იაზონი,
როცა ასე მომწონს კოლხი ასულები.

ჰოდა, ვაჟას სარძლოდ უნდა გაიმეტო,
ის, ვინც მზეს დარობს და ის, ვინც თამარქალობს...
ღმერთმა გადღეგრძელოს ჩვენდა საიმედოდ,
ჩემო სიყვარულო, ჩემო სამარგალო.

\დათო ახლოური\

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: May 10 2015, 04:04 PM

სამშობლო ჩემთვის დღესაც დარდია,
ფიქრი ოხერი ისევ მეწვია...
მე სადიდგორედ მზრდიდა გადია,
შენ კი აკვანი უნდა გერწია.

ხმალზე მარჯვენა ბევრჯერ წამიცდა,
როცა ერეკლეს ძახილს ვისმენდი.
ჩემს არაგველებს ვახლდი კრწანისთან,
იქ ვენაცვალე მამულს ღვთის ნებით.

მე მომკლეს, მაგრამ ისევ ავდექი
მამულზე ფიქრი როცა მეწვია...
მე სადიდგორედ მზრდიდა ალგეთი,
შენ კი აკვანი უნდა გერწია...

მე ცოტნეს სისხლი მიდუღს ამ გულში,
შენ თამარი ხარ, თეკლა, მარიამ...
არ გავახარებ მტერს ჩემს მამულში,
არც არასოდეს გაუხარია!

\დათო ახლოური\

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: May 15 2015, 12:10 PM

ვაგლახ ოცნებავ

***
მსურდა მყოლოდა ათი შვილი, ათი ვარსკვლავი,
რომ ათი წყვილი დამენახა თვალები ნუკრის,
ხუთი ვაჟი და ხუთიც ქალი მხრებზე ნაწნავით,
ათჯერ გაყოფა შემძლებოდა ალალი ლუკმის.

მსურდა მყოლოდა ხუთი ვაჟი, დევგმირი ხუთი,
ერთურთზე მჯობნი ზედმიწევნით და უკეთესი,
ბრგე ვაჟკაცები დაჭიმული ძარღვით და კუნთით,
ხუთი დარაჯი მამულისა და ხუთი მწყემსი.

ხუთი მინდოდა გამეზარდა ქართველი ქალი,
ვიწრო ბეჭებზე მოფენილი ხშირ–ხშირი თმებით,
თამარ დედოფლის სილამაზის სწორნი და მგვანნი,
ანგელოზივით მოშრიალე ქართათა ფრთებით.

ათი უზომო სიხარული და ათი შვილი,
ათჯერ ტკივილით დაბადების წყურვილი მსურდა,
ბევრი უძილო ღამეები და ათი ჩვილი,
მერე ო, ღმერთო, მოსულიყო სიკვდილი თუნდა.

შემომდგარიყო კარის ზღურბლზე, თამამად ეთქვა,
აქ უნდა შეწყდეს შენი ვალი, დამთავრდა, მორჩი,
შენ საქართველოს გაუხშირე პულსი და ფეთქვა,
და ათ სიცოცხლედ დაუტოვე, კვირტები ნორჩი.

ვაგლახ ოცნებავ, არ დაუდგა შენს ქუჩას დარი,
ჩათქმულ ნატვრაზე ბოროტების გამოგკრეს ცელი,
მე მსურდა, ხუთი მყოლებოდა ლამაზი ქალი,
ხუთიც ვაჟკაცი, საქართველოს ერთგული მცველი.

/ნანა მეფარიშვილი/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jun 9 2015, 11:24 PM

სამშობლოვ ჩემო
***
მოვედი
შენზე ლექსის სათქმელად,
ლოცვა მიფანტავს
ფიქრებს საშინელს,
მაგ სხეულიდან
ვიშვი ქართველად
და ვერაფერი ვეღარ მაშინებს.
შენს იქით,
ოქროც მგონია გროში,
ან როგორ დაგთმობ
ცოცხალი თავით,
რადგან უშენოდ
ამ სამყაროში,
არ მიცხოვრია
არც ერთი წამით.

/ნანა მეფარიშვილი/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jun 17 2015, 11:57 AM

უღმერთობით ტირის ტაო,
ურჯულობით კვნესის რიწა.
ვინ დაგიცავს ბერო მთაო,
მეყვარები მუდამ ვფიცავ.
აფხაზური ხმები მოთქმის,
და გოდება მაჩაბელის.
ყივის სისხლი ქართლის მოდგმის,
მრავალ ომში ჩანაბმელის.
აჭარული განდაგანა,
გურულ გენთა კრიმანჭული.
შირაქ-ველის ხორბლის ყანა,
და კახური მარნის ჭური.
ხევსურთ ხევში მონაყოლი,
არაკები ფშაველისა,
იმერეთში მონაქროლი,
ქარიშხალი მთა-ველისა,
მეგრელ ნენას დიდოუნანა.
რაჭულ მთებში მამისონი.
ამისთანა იყო განა
სხვა სამოთხე განაგონი?.
უშგულს იცავს სვანის კოშკი.
ლოცვად დადგა ბეთანია.
გთხოვ აკურთხე ბანა,ოშკი.
თითოდ ყველა ჩვენგანია.

/ანტონ გაგუა/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jun 21 2015, 08:13 PM

ძველად ქართველი მხედრები,
აგუგუნებდნენ ვარადას.
ზვარაკად ეწირებოდნენ
დიდგორს, შამქორს და მარაბდას.
ხოტბას ასხამდნენ შემოქმედს,
ქართველი შეფიცულები.
ღმერთს ავედრებდნენ სამშობლოს,
ზვარაკად შეწირულები.
მზეზე იწვოდნენ მარადჟამს,
თანაც მღეროდნენ შადიანს.
მსხვერპლადაც ეწირებოდნენ
კრწანისს, მარტყოფს და ბასიანს.

ოთარ რურუა

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jul 5 2015, 03:40 PM

ვერ ვეგუები,
ვეღარ ვიტან
უკვე ამ ურდოს,
მათ მბრძანებლობას
ხანგრძლივსა თუ
მოკლევადიანს...
ისეთი რამე გავაკეთო,
მინდა მამულო,
სხვას კი არა და,
გაუკვირდეს
ცოტნე დადიანს!

\დათო ახლოური\

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jul 7 2015, 10:03 PM

ღმერთო ის ქართველი შემახვედრე

***

საუკუნეებს გადასწვდება
ქართლის გოდება,
გადაგვირჩინე მამულიო,
გალობდა ქორო,
ღალატით სავსე ისტორია,
სულ მეორდება,
განსაცდელს უკვე
აღარ უჩანს თავი და ბოლო.
რას ვდარდობ სიკვდილს,
თუ მამული ტკივილად მენთო,
გრძნობაც და ნივთიც
იყიდება ბინძური ფულით,
გთხოვ, თუნდაც ერთხელ შემახვედრე
იმ ქართველს ღმერთო,
ჩვენი სამშობლოს ბედ-იღბალი
სტკიოდეს გულით.
დაგვისნეულდა საქართველო
და ჰკარგავს ძალას,
თავს იხრჩობს ერი ზიზღისა და ცოდვების ზღვაში,
გატეხილ ლუკმის მადლი ქრება,
სიმდიდრე გვძალავს,
რიხიან ქართველს
რა სისუსტე დაეტყო ხმაში?!
რამდენი ომი გვიგემიან,
დროიდან დროში,
თითო-ოროლა შინ გამცემი
გვაკლებდა ვერას,
დღეს ერთგულს ვეძებთ,
სინდის-ნამუსს რომ არ სცვლის გროშში
და საკუთარი მიწის გულზე აღვივებს კერას.
განკითხვისათვის ერთმანეთი თუ გვეცოტავა,
ღმერთსაც კი მივწვდით,
ჰოი, თავზე გვექცევა ჭერი,
ნეტავი ხვალე
ამ ცოდვის გზით საითკენ წავა,
ასი ათასი წმინდანების გამზრდელი ერი.?!
იბერის მხარეს,
წილხვედრ მიწას ზღაპრის და მითის,
რომელზეც ახლა სატანაა შემოხვეული,
შენ მოუვლინე განმგებელო
მხგავსი დავითის,
რომ მადლის ხელით
ააყვავოს მიწა სნეული.
რას ვდარდობ სიკვდილს,
თუ მამული ტკივილად მენთო,
გრძნობაც და ნივთიც
იყიდება ბინძური ფულით,
გთხოვ, თუნდაც ერთხელ შემახვედრე
იმ ქართველს ღმერთო,
ჩვენი სამშობლოს ბედ-იღბალი
სტკიოდეს გულით.

/ნანა მეფარიშვილი/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jul 22 2015, 07:08 PM

ვაი, საფიცარო ჩემო!

ეს ლექსი არაა, ეს ჩემი ცრემლია,
ამდენ ხანს გულით რომ ვმალე,
როდის გათენდება, როდის გათენდება?
მალე, სანატრელო, მალე.
და ასე ნელ-ნელა ხელებში მადნება
სიტყვები ტკბილი და მწარე.
ჰოი, დაწყევლილი სული კაენისა
მიწას კვლავ მეწამულად ფერავს,
ამირანს მტრის არა, ნათლიის ჯინი სჭირს,
ყორანი დასწევია მერანს,
დღეს ნაწილ-ნაწილად გლეჯავენ საქართველოს,
როგორც მაცხოვარის პერანგს.
ძმებს შორის მტრობას და სიძულვილს აგდებენ
დედები მანდილის ნაცვლად,
იტყვიან, შეხედე, სამშობლოს მტერია,
თუკი საყვედური დაგცდა.
მტერი დავივიწყეთ, მოყვარე გადვიმტერეთ,
ისარი სამიზნეს ასცდა.
ზოგი გვირგვინს ეძებს, ზოგი რბილ სავარძელს
და ზოგიც კაკლების ჩეროს,
თითქოს საქართველო სუფრაა გაშლილი,
ყველა თამადობას ჩემობს,
როგორ გიპატრონო, ვისგან დაგიფარო,
ვაი, საფიცარო, ჩემო...

/მაყვალა გონაშვილი/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jul 22 2015, 10:55 PM

გადაძახილი

აღარ ვიცი, ვინ ან როგორ შევაჩვენო,
ქსანს და არაგვს უცხო მუმლი მისევია,
ქართლი, როგორც გაროზგილი დედაჩემი,
გადატყაულ მუხლისთავზე მისვენია.
გვერდით მიდევს ვერცხლისფერი ამულეტი,
თვალს ვარიდებ გადამტვრეულ, პირბლაგვ მახვილს,
`რა უყავით, რა უყავით მამულები?!” _
ტირილის ხმით ვიღაც გაღმით გამომძახის.
ეს ხმა ათას ჩემისთანა გულთან დაობს,
ხან მრისხანებს, ხანაც გლოვის ისმის ზარი _
`ვის მიეცით ეს წყალ-ჭალა საიგავო,
უფლისაგან სასოებით ნაბოძვარი?!”
ამობრწყინდი, მზეო, ღამის გამთენებო,
ჩვენ თუ არა, სხვა ვინ შეცვლის ამგვარ ამინდს...
გაიღვიძეთ, გაიღვიძეთ ქართველებო! _
დამდგარია ტანზე თაფლის წასმის ჟამი.
აღარ ვიცი, ვინ ან როგორ შევაჩვენო,
ქსანს და არაგვს უცხო მუმლი მისევია,
ქართლი, როგორც გაროზგილი დედაჩემი,
გადატყაულ მუხლისთავზე მისვენია.

მანანა ჩიტიშვილი

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jul 27 2015, 12:06 PM

საუნჯევ ჩემო
***
მე ახლა მჯერა,
შენს გულ_მკერდში იშვა უფალი,
აბა რარიგად გაგთელავდა ვინმე,
სხვა რჯული,
დაბადებითვე შენ იყავი თავისუფალი
მაცხოვრის მსგავსად გაირე გზები ტანჯული.
მე მჯერა,
დღესაც შენს მიწაზე დადის მესია
და რომ არ დაგვწვას
ნათელს ახვევს სამოსელს ბერის,
ქართველთ_ერობა_
ადათია, წესთა წესია,
ესაა მადლი, განსაცდელში
მუდამ რომ გვშველის.
ბოროტის კლანჭი
შენს სხეულში იმად ვერ ატანს,
ნალოც ფუძეზე უკერელი უფლის კვართია,
საუნჯევ ჩემო,
მე გიწოდებ იმ დიდ კელაპტარს,
იესოს თვალწინ მუდამდღე რომ ლოცვად ანთია.
მჯერა, ყრმა ქრისტეს
შენ აფარე მკერდი მშობელის,
(იბერის მიწას იმად არ სთმობ შავო დემონო)
ქართველობისთვის_
ვითარ გითხრა სამადლობელი,
საქართველოსთვის_
ვით იქნება არ დაგემონო.

/ნანა მეფარიშვილი/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jul 28 2015, 03:38 PM

ტაოს დატირება

ტაოვ, უნდა დაგიტირო,
როგორც გაყიდული ბალღი,
შვილიც ვარ და დედაც მქვია,
დედაშვილურ ცრემლად დაგღვრი...
ძვლებს ვილეწავ ფიჩხაწვრილად,
ბღუჯად ძირს ჩამომაქვს თმები,
როგორ გააპარეს საზღვარს,
ჩვენი ბუმბერაზი მთები!
ტაოვ ჩემო, დაჭრილი ხარ,
მითხარ, როგორ გადმოგისხა
სისხლი, ამდენ წვალებაში,
შერჩენილი მამასისხლად...
ტაოვ, შენი ზურაბი ვარ,
რომელ კედელს ჩაგაშენდე?
რას გეყოფა ჩემი ხორცი,
თორემ, მიჩუქნია შენდა...
„შენ ხარ ვენახს” დანატრულო,
მუეძინის კივილს ისმენ,
მოითმინე, განკითხვისას
შენს მალამოდ მოვა ქრისტე!
უკვდავიც ხარ, მოესწრები
ბედის ჩარხის წაღმა ბრუნვას,
ტკივილოც და, მკურნალოც და,
ტაოვ - ჩემო სასწაულო!
ტაოვ, უნდა დაგიტირო,
როგორც გაყიდული ბალღი...

ნინო ნეკერიშვილი

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Aug 5 2015, 09:55 PM

ვიღწვოდით და საფიცარ ხატს ვაკვდებოდით,
მიწა გვჭამდა, როგორც ხარი ქვამარილს,-
ქართველობა სულს ითქვამდა ქართველობით,
თორემ ისე სულის მოთქმა რა არი?!

აფროსნები მუდმივ ზურგის ქარს ველოდით,
სულს გვიმღვრევდა ხან ავდარი, ხან დარი,-
საქართველო ქართველების ქართველობით
თორემ ისე ქართველობა რა არი?!

შენ რომ არა,ღმერთო, უმალ გავტყდებოდით,
წაგვლეკავდა ჟამი, როგორც ხანძარი,-
გამარჯვება ქართველების ქართველობით,
თორემ ისე გამარჯვება რა არი?!

გვაშინებდნენ... შიშს მაინც არ ვეძლეოდით...
არც არასდროს დაგვცემია თავზარი,-
დღეგრძელობა ქართველების დღეგრძელობით,
თორემ ისე დღეგრძელობა რა არი?!

ვეფხვის ტყავში გხვევდა შოთა რუსთაველი,
ხატად გვექცა ხატი დედა თამარის,-
უკვდავება ქართველების უკვდავებით,
თორემ ისე უკვდავება რა არი?!

მორის ფოცხიშვილი
/FB/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Aug 7 2015, 10:14 PM

არ გვინატრია სხვა სამოთხე და სხვა ედემი,
წინაპრებივით ჩვენც სამშობლოს შევაბერდებით...
ვინც აყურადებს მართლაც სისხლით გაპოხილ მიწას,-
ესმის გოდება უძველესი გუთნისდედების...

ელგუჯა მარღია
/FB/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Aug 8 2015, 09:09 PM

საქართველოზე ბედნიერს

უკვე ამ წვიმის არიას
საკუთარ ჭერქვეშ ვხვდები,
მოწყენილები არიან
ჩემი მოყვარე მტრები.
ოცდამეათე ზაფხული
საკუთარ კართან ფეთქავს,
თუმცა რითმით ვარ გართული...
სხვა რამ მინდოდა მეთქვა:
შენ ხომ ორასი წელია
წამოხდილი გაქვს ჭერხო.
საქართველოზე ბედნიერს
ქართველს ნუ გახდი, ღმერთო...

ნოდარ გრიგალაშვილი

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Aug 9 2015, 08:14 PM

„გულო, დარდები აღარ გდევნიან,
შენს გზას, შენს მიზნებს ვინღა ურევდეს,
მე ჩემი ქვეყნის მზე მირჩევნია
მწვავდეს, მანთებდეს, მანადგურებდეს...“

/ილო მოსაშვილი/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Aug 12 2015, 09:07 PM

ქართული სული

ცას მოეჭიდა ვარსკვლავთა წყობა
მკრთალად ფიქრების ტალღა ელვარებს,
რად გვინდა ქართლის ყვავილთა მკობა
თუ არ აკლიათ მთათა მწვერვალებს.
რად უნდა ქება იგრეც შემკობილს
ღვთით კურთხეული ქართველებისგან,
ბილიკ გაკვალულ ეკალ-ნარებით
მთიდან მომავალ უცხო მწყემსისგან.
ხოო ვაღმერთებ მე ჩემს ცას, მიწას,
დატანჯულს, მაგრამ ღვთისგან დაფარულს,
რამდენჯერ კიდევ ჩავეხუტები,
ღმერთო მრავალჯერ ცრემლით დანამულს.
რად უნდა ქება ჩვენს საქართველოს.
ნუთუ არ იცით ის რომ ჩვენია,
თუნც ნახევარი ნაფლეთ-ნაგლეჯი,
ღმერთო! რა ცოტა შემოგვრჩენია
არ უნდა მკობა ქართლის ყვავილებს,
ის ხომ ისედაც შექებულია.
ამ ყვავილებში თქვენს გულებს ვხედავ
რომელთ კარებიც შეღებულია.
მთათ ჩაეკიდათ ვარსკვლავთ მძივები,
საქართველოს მთებს სანთლად უნთია,
მე ისეთ ქართველს მომავლად არ ვცნობ
სამშობლოს ქება რომ არ უთქვია.

/გიორგი რამაზაშვილი
"დეე, შენად, თუშეთ..." გვ.138/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Aug 15 2015, 09:28 PM

მტკივა ქართული იარა

ისევ ავბღავლდი ხარივით,
მტკივა ქართული იარა,
არ დააყაროთ მარილი,
შველა მსურს, სხვა რამ კი არა.
რამე ისეთი მიმღერეთ
გულზედ მომხვდეს და წამლეკოს,
მახსოვს დედაც კი სტიროდა,
როცა ვმღეროდი ''შავლეგოს''.

/ოთარ რურუა/
FB

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Aug 16 2015, 04:16 PM

მერე რაა, რომ საქართველოა

მერე რაა, რომ საქართველოა
და კიდევ არსად - სხვა საქართველო? -
სიავე იქცა აქაც ხელობად,
ლამის ერთურთი აქაც გათქერონ!...
როგორ მოხშირდა უცხო ნადური,
როგორ სანსალებს ენა სხვათანი!..
ჩვენ კი მრისხანედ მუშტშემართულნი,
სხვა საქართველო, - ვყვირით, სად არი?!
მერე რაა, რომ საქართველოა? -
აკი იქედნე დაძრწის ბაღნარშიც?!
იყავი თუნდაც დავით მეოთხე, -
საშველს არ მოგცემს ლანდი ბაღვაშის...
გაუტანლობის შავი ლაქები,
სავარდოში რომ ჯაგნარს შემოშლის, -
სწორედ ეს არის სხვა საქართველო
აქვე, სრულიად საქართველოში!..
შაჰსაც წამოსცდა ერთი სიმართლე,
მიხვდა ქართლისთვის კუბოს გამთლელი:
ვერარა მტერი ვერ ძლევსო ქართველს,
რომ არ მტრობდესო თვითონ ქართველი!..
მერე რაა, რომ საქართველოა -
დიდგორის გმირი და ნადიმარი? -
გაივლის დრო და ჩაისახება
ყორღანაშვილი და შადიმანი!..
ახლაც მკერდს მინგრევს ბოღმა იმ დღისა,
ახლაც სირცხვილით მიხურს ყვრიმალი:
ზედ ბაზალეთთან ძმათა სისხლის ღვრას
აკი მიაძღნენ სვავნი მყივარნი?!
მერე რაა, რომ საქართველოა,
მხარე თავდგმული შოთას წიგნითა? -
ციხეს ვერ ნახავ, - იმერ-ამერში,
არ გაეტეხოს თვისტომს შიგნიდან...
მერე რაა, რომ საქართველოა, -
გაიშლი გზისპირს სუფრას ნელიად
და უცებ ჩრდილი თავს წაგადგება,
აიხედავ და... კუჭატნელია!..
მერე რაა, რომ საქართველოა? -
სისხლის ცრემლი სწვავს ყელში გაჩრილი! -
ჩაგისაფრდება სადღაც სიგლახე,
ვით წიწამურთან - ბერბიჭაშვილი!.. ...
მერე რაა, რომ საქართველოა?..
მტერიც შინ უზის და მოღალატეც;
ყოველ ეკლნართან, ბუჩქთან, ყორესთან
ავად მბრწყინავი თვალი ანათებს...
მერე რაა, რომ საქართველოა-
ქვეყანა გამრჯე და მუყაითი?-
მაგრამ ხიზნებიც გამოერევა
ზოგჯერ ისეთნი, რომ ნუღა იტყვი!...
მერე რაა, რომ საქართველოა
და მაღლა მხედი მაღალთა შორის?!-
იქნებ ეს არის, მართლაც ეს არის,
მხოლოდ ეს არის მიზეზი ყოვლის?!
რადგან შურია ხვედრი რჩეულის
და შურის გამოც ვრჩებით ეულად!
რა გამოლევსო, თქმულა, მჯობთა მჯობს,
ის მჯობთა მჯობიც გამოლეულა!...
მერე რაა, რომ საქართველოა! -
ბედმა უღმერთოდ გაიმარტვილა...
სულ რომ არ იყოს, ალბათ სიკვდილსაც
იწვნევდა კაცი უფრო ადვილად!...
მაგრამ არის და, სწორედ ამიტომ
თავს ახვევია ყორანთ გუნდები...
საქართველოში მთელი სიცოცხლე
საქართველოსთვის ბრძოლას ვუნდებით!...

ოთარ შალამბერიძე
/FB/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Aug 16 2015, 07:02 PM

ლოცვა რუსთაველზე

ვიცი, ღამე ცუდად გძინავს, შფოთავ,
ხან საკუთარ თავს უწყრები ბრაზით...
რუსთაველზე ვნახე წუხელ შოთა,
გვერდით ედგა მეფე ფარნავაზი...
ილიას და წერეთელის ძეგლთან
თერგდალეულ ერის მამებს შევხვდი...
`ვაჟა არ ჩანს~ _ დავაპირე მეთქვა
და შეირხა მთაკაცივით ვერხვი...
გურამიშვილს მხარში ედგნენ ლეკნი,
უფიცავდნენ ერთგულებას ყონაღს...
სჭექდნენ სამას არაგველთა ლეკვნი:
`არ ვიქნებით არავისი მონა!~
აქ სრულიად საქართველო იდგა,
წმინდანები ირგვლივ ჰფენდნენ ნათელს...
დავით მეფე დიდგორულად, მედგრად,
კვლავ ბრძოლისკენ მოუხმობდა ქართველს...
გაბრწყინებულ ივერიას ვხედავ!
თეთრ გიორგის ქაშუეთის კართან _
ქრისტეს ლაშქრის სწორუპოვარ მხედარს,
კვლავ იფარავს ღვთისმშობელის კალთა!
ვიცი, ღამე ცუდად გძინავს, შფოთავ,
ხან საკუთარ თავს უწყრები ბრაზით...
სვეტიცხოველს ჯანღი გადაშორდა,
საქართველოს ღვთის ბეჭედი აზის!

ვაჟა ოთარაშვილი
/FB/