იოანეზოსიმეს წინასწარმეტყველება ქართულ ენასა და მეორედ მოსვლის შესახებ სრულდება.
დაბეჯითებით გირჩევთ ნახოთ საიტი
http://zazatsikoridze.wordpress.com/
ამავე საიტზე არის ასევე მასალები ქართველთა წარმოშობასა და ქართულ გვარებზე.
მოსაზრებები ამ თემაზე გთხოვთ ამ თემაში დადოთ.
ioanezosime
აქ მითითებული საიტი ნახე.
იქ წერია ვრცლად და გასაგებად.
აქ ორი სიტყვით შემიძლია ის გითხრა, რომ ქართული ენა იშიფრება და როგორც იოანეზოსიმე ამბობს ამ ენით მოხდება სხვა ხალხების და ენების მხილება. აქ ნაჩვენებია, რომ ბევრი ევროპული ენისა და კულტურის ძირი ქართულია. ამ ენაშია უამრავი საიდუმლო და ამ ენის გაშიფვრის მერე მალე დადგება მეორედ მოსვლის ჟამი.
ioanezosime
მერე ეგ შენ რა ხეირს გაძლევს. მისი მიხედვით ცხონდები?
ზოსიმეს (შესაძლო) ნაწერზე აქ ბევრი დაიწერა და უფრო ბევრი მის აბსურდულ ნაციონალისტურად და არაქრისტიანულად გაგებულ განმარტებაზე, გთხოვთ დაუძებნოთ ლინკები.
მე ისეთი შთაბეჭდილება მრჩება, რომ თქვენ ზემოთ მითითებული საიტი არ გინახავთ, ან ნახეთ და არ წაგიკითხავთ და ისე აკეთებთ კომენტარებს.
ჩვენ კი ისეთი, რომ თქვენ აქ ამ თემაზე გამართული კამათი არც დაგიძებნიათ.
ikanosi
ქევანა
კანონისტი
ikanosi
Crazy Soul
სერიოზულადაც ვამბობ ქართულად განვიკითხები თუ არა ეგ მაცხოვნებს? ან თუნდ ქართულად ელაპარაკათ ადამს და ევას, მე რა?
ქევანა
არამარტო კავკასიურ-იბერიული ენათა ოჯახია განსხვავებული ინდოევროპულისაგან, არამედ ხმელთაშუაზღვის რასაა განსხვავაებული არიული რასისაგან. ყურადღებით წაიკითხე?
სიმონ ჯანაშია ამტკიცებდა, რომ სპ ბგერების თანხვედრა ხშირია მესოპოტამიიდან კავკასიამდეო და ცდილობდა ქართველების დაკავშირებას შუმერებთან. შემდეგ აღმოჩნდა, რომ ხმელთაშუა ძღვის რასა გავრცელებული იყო ესპანეთიდან ინდოეთამდე. ამ რასა ეკუთვნიან ქართველებიც. სიმონ ჯანაშია ამ თეორიისათვის და სხვა ნაშრომებისათვის 40 წლის ასაკში გახდა საბჭოთა კავშირის მეცნიერებათა აკადემიის აკადემიკოსი. სტალინის სიკვდილის შემდეგ კი მისი თეორია ცრუ თეორიად მიიჩნიეს.
იოანეზოსიმე კი თუ ზუსტად გინდა ტირეთი იწერება და არა ცალცალკე
ikanosi
ikanosi
Crazy Soul
როგორ იცავდნენ საბჭოთა პერიოდში თუ იცი თქვი. და ახლა როგორ იცავენ.
შენ ეს სტატია საერთოდ თავიდან ბოლომდე წაიკითხე?
ინდოევროპული ენები და კავკასიურ იბერიული სწორედაც რომ ძალიან განსხვავდება და ამ სტატიაში სულაც არ არის იმის მტკიცება, რომ ამ ენებს რაიმე ნათესაობა აქვთ. აქ მტკიცდება ის რომ არიელებმა ბევრი რამ ისესხეს ქართველებისაგან.
სიმონ ჯანაშია, რომ ამტკიცებდა ქართველების შუმერებთან კავშირს და სპ თანხმოვნები ხშირად ჩანს მესოპოტამიიდან კავკასიამდე ტომების სახელებშიო და ამის გამო 40 წლის ასაკში მეცნიერებათა აკადემის აკადემიკოსი გახდა საბჭოტა კავშირის იცი. სტალინის სიკვდილის მერე რუსებს არ მოეწონათ მისი თეორიები ქართველების წარმოშობაზე და მისი შრომები ცრუ თეორიებად შერაცხეს. ეს თემა ტაბუირებულია ინდოევროპელების მხრიდან.
შენ რაც ვიკიპედიაში სასხელდახელოდ ნახე ინფორმაცია ჩემთვის ცნობილია.
ენციკლოპედიაში შეამოწმე როგორ იწერება იოანეზოსიმე. ხან ტირეთი წერენ ხან ერთად.
ჩემი ნაშრომები ფიზიკაში კი მსოფლიო დონის ჟურნალებშია გამოქვეყნებული და არა ისე ახლა რომ იცავენ სადიპლომოსავით.
შენ კი სახელდახელოდ ნახულობ ვიკიპედიაში რაღაც ინფორმაციებს რაზეც არ გიფიქრია და ისე მწერ.
შენი კვალიფიკაცია ძალიან საეჭვოა.
იოანეზოსიმეს წინასწარმეტყველება ქართულ ენასა და მეორედ მოსვლის შესახებ სრულდება.
დაბეჯითებით გირჩევთ ნახოთ საიტი
http://zazatsikoridze.wordpress.com/
ამავე საიტზე არის ასევე მასალები ქართველთა წარმოშობასა და ქართულ გვარებზე.
მოსაზრებები ამ თემაზე გთხოვთ ამ თემაში დადოთ.
ზემოთ მითითებული სტატია ორიგინალურია და რათქმა უნდა დამტკიცებული აზრები შიგ ვერ იქნება. უკვე დამტკიცებული აზრები ორიგინალურ სტატიებში არ შეიძლება იყოს. თქვენ გგონიათ ავტორმა ადგა და სხვადასხვა უკვე დამტკიცებული აზრები ამოკრიფა სხვადასხვა წიგნებიდან და ის დაწერა? ორიგინალური რომ არის იმიტომ არის ღირებული.
უტრირებას ნუ აკეთებთ. არ წერია მანდ მთელი დედამიწა ქზრთველებით იყო დასახლებულიო და არც ის პირველი დამწერლობა ქართველებმა შექმნესო, მაგრამ ხმელთაშუაზღვის ხალხი ნადვილად იყო განსახლებული ესპანეთიდან ინდოეთამდე.
სიმონ ჯანაშიას ნაშრომბიც საინტერესოა, ამ საკითხში და ზვიად გამსახურდიასიც. გირჩევთ ნახოთ.
ხოლო ის რომ მეორედ მოსვლა ქართული ენით დამოწმდება და ქართველი ერით ეს მართლაც ფანტასტიკურად ჟღერს მაგრამ ასე იქნება.
ეს რუქა რატომ დაურთე შენს ნაწერს გაუგებარია, სტატიაში უძველეს დროზეა საუბარი და არა ახლანდელზე.
სწორედ მაგიტომ ვწერ შენი კვალიფიკაცია საეჭვოა მეთქი. რა უნდა დაამტკიცოს ამ რუქამ. რატომ ატყუილებ მკითხველს. სულ სხვა დროზეა ლაპარაკი. რაშუაშია ეს რუქა იმ დროსთან. ფაქეტებით მანიპულირებას აკეთებ რომ რამენაირად ამ სტატიის საწინააღმდეგო დაამტკიცო.
ის რომ ქართული ინდოევროპული ენების ძირია ეს ჩემს კომენტარში წერია მხოლოდ და უზუსტობა დაუვუშვი კომენტირებისას, რადგანაც აქ სამეცნიერო საბჭო არ არის და არ მიცდია დიდი სიზუსტე დამეცვა, ხოლო თვითონ ორიგინალურ სტატიაში ეს არ წერია. იმიტომ გითხარით მაშინ ეს სტატია წაკითხული არ გაქვთ თქო. მაშინვე წაუკითხავად დაუწყეთ ბრძოლა ამ სტატიას.
თქვენ წინასწარ შექმნილი აზრი გაქვთ ქართულ ენაზე და ქართველებზე და იმას იცავთ და არა ჭეშმარიტებას.
სკუა თუ მეგრულად შვილია ეს სწორედ რომ ამ სტატიის სასარგებლოდ მეტყველებს და არა თქვენს სასარგებლოდ. ე.ი. ძირი სკუა-სი, სკირის და სკარების მართლაც სკა ყოფილა. თქვენ კი გაუგებარად საწინააღმდეგო დასკვნას აკეთებთ. ესეც მაფიქრებინებს თქვენს კომპეტენციაზე რომ მაღალი არ უნდა იყოს.
გარდა ამისა ხშირად იმეორებთ რომ ეს დამტკიცებული არ არისო. თქვენ ეტყობა სამეცნიერო ჟურნალებთან არასდროს გქონიათ საქმე. დამტკიცებული აზრები სამეცნიერო ჟურნალებში საერთოდ არ იბეჭდება. იქ თუ უკვე დამტკიცებულ მოსაზრებას გააგზავნი საერთოდ არ დაგიბეჭდავენ.
უკვე დამტკიცებული აზრები წიგნებში იბეჭდებ მხოლოდ ხოლო ახალი სამეცნიერო აზრი კი უახლეს სამეცნიერო ჟურნალებში. ასეა ეს სტატიაც იგი ორიგნალურია და ინდოევროპელების მიერ ვითომდა უკვე დამტკიცებულ სტერეოტიპებს ამსხვრევს. თკვენ კი ამ სტატიის საწინააღმდეგოდ მოგაქვთ ის რაც მისი ღირსებაა. იგი იმ აზრს ამსხვრევს რაც აქამდე არასწორად იყო დამტკიცებული და აღიარებული. ამიტომ გეტყობათ რომ მეცნიერებაში არა ხართ კომპეტენტური. თქვენ ორიგინალური სამეცნიერო სტატია არასდროს წაგიკითხავთ და ამიტომ ვერ გაიგეთ რა არის ამ სტატიის ღირსება და რა ნაკლი. თქვენ ძირიათად ინტერნეტით სარგებლობთ სადაც ვისაც რა უნდა იმას წერს. და რასაც კითხულობთ სიმართლეს კითხულობთ თუ არა არავინ იცის. აქ კი ეს სტატია მისი სამეცნიერო განხილვისთვის კი არ იქნა გამოტანილი რადგანაც, მაპატიოს ამ აუდიტორიამ მაგრამ აქ ამ სტატიის სისწორე და სიმცდარე ვერ დამტკიცდება, არამედ პოპულარიზაციისათვის და ინდოევროპელების მიერ ამ საკითხებზე დადებული ტაბუს და სტერეოტიპების დასამსხვრევად.
მე ძალიან კარგად ვიცი, რომ თქვენთან საუბარში ვერაფრის დამტკიცება ვერ მოხერხდება, არც თქვენ ხართ ავტორიტეტი და არც მე. აქ სტატია მხოლოდ პოპულარიზაციისათვის იქნა გამოტანილი. სწორედ იმიტომ გამოვიტანე რომ ავტორიტეტები ბოლოს და ბოლოს ციდან დაეშვან ჩვენთან უბრალო მოკვდავებთან და ადრე თუ გვიან თავისი აზრი თქვან. რათქმა უნდა ამ სტატიაში იქნება უზუსტობები, მაგრამ როცა ავტორიტეტები უბრალო მოკვდავთ გვიკადრებენ ამ სტატიას დახვეწავენ. მთავარია სექმნილი არასწორი სტერეოტიპების მსხვრევა დაიწყოს, რაც ინდოევროპელებმა შექმნეს.
ხოლო ქრისტეს მეორედ მოსვლაზე სასულიერო პირებს დაეკითხეთ როგორ წარმოუდგენიათ, და რა პერიოდში. ვისგან და როგორ მოხდება ივერიის გაბრწყინება და მსოფლიოს სხვა ხალხების მხილება. ზოგიერთი მინიშნება აქ მოყვანილი საიტზე სტატიის ბოლოში არის. თუმცა ყველაფერს ჯერ ვერ მიხვდებით. თავის დროზე მიხვდებით.
კამათს აღარ ვაპირებ და აწი ვიღადავებო იმიტომ წერ, რომ წესიერად კამათის რესურსი გამოგელია. შენთან კამათის დიდ სურვილი არც მე მაქვს, რადგანაც აქ ეს სტატია ჭეშმარიტების დასადგენად არ დამიგდია, რადგანაც ფორუმზე ამის გაკეთება არ სეიძლება, იმის გამო, რომ საჭირო კვალიფიკაციის აუდიტორია არ იკრიბება. როგორც ზემოთ ვთქვი, მე მხოლოდ ამ იდეების პოპულარიზაცია მინდა, რადგანაც ისინი ძალიან ახალია და რევოლუციური. ანგრევს ინდოევროპელი მეცნიერების მიერ დამკვიდრებულ მცდარ თეორიებს. რომელიც შენ უდაო ჭეშმარიტება გგონია. ისინი ცდილობენ ინდოევროპელების როლის წინ წამოწევას და რეალური სურათის მიჩქმალვას.
ცოტა ხანში ნახავ ივერია როგორ უცნაურად გაბრწყინდება და როგორ დამოწმდება ქრისტეს მეორედ მოსვლა, მაგრამ მე როგორც ვატყობ შენ სახარებაში დაწერილი ჭეშმარიტება და ქრისტეს ახალი აღთქმა ტყული და ზღაპარი გგონია. როგორ გგონია მაცხოვარი პირობას(ახალ აღთქმას მეორედ მოსვლაზე) ტყუილად დადებდა?
ნახე ზემოთ მითითებულ საიტზე ამ სტატიის ქვეშ არის მინიშნებები ამის შესახებ.
რაა შეურაცხყოფა. მაგის ნაწერებიდან ჩანს, რომ იოანე–ზოსიმეს წინასწარმეტყველება სიმართლედ არ მიაჩნია. თუ არ გჯერათ ყურადღებით დააკვირდით მის პოზიციას და ნაწერებს. ქართველები სომხებზე უარესებია და ყველაფერს ბუქავთ და აზვიადებთო. გამოდის, რომ ივერიის გაბრწყინებაზე წინასწარმეტყვეველებები ქართველების გამონაგონი ჰგონია და შესაბამისად მეორედ მოსვლაც არარეალური. იმიტომ რომ მეორედ მოსვლა სწორედ ქართველებით და ქართული ენით უნდა დამოწმდეს. როდის შევეხე ვინმეს პირადად?
სხვათა შორის ასეთი ცოტა უხეში და მე ვიტყოდი შეურაცხმყოფელი ტონი თავდაპირველად თვითონ შემომთავაზა, როცა უნდოდა ავტორი უმეცრად გამოეყვანა.
იოანეზოსიმეს წერა სწორად არ იციო. ფიზიკა-მათემატიკოსებმა თავის საქმეს მოხედონო. სხვათა შორის გადავხედე მის წერილებს და ერთ ადგილზე ახსენებს შლიმანს, რომელიც არ იყო პროფესიონალი არქეოლოგი, მაგრამ დიდი კვალი დატოვა არქეოლოგიაშიო. საინტერესოა თუ შლიმანისათვის შეიძლება ქართველი ფიზიკა-მათემატიკოსისათვის იგივე არ შეიძლება?
ioanezosime
მგონი მართლა სრულდება რაც იოანეზოსიმეს უწერია ქებაიში
http://church.ge/index.php?showtopic=8362&pid=640247&st=0entry640247
abo
ვნახე შენს მიერ დადებული სტატია და იგი ბოლომდე წავიკითხე. ძალიან საინტერესოა. ეტყობა რომ ამ სტატიის ავტორი ღრმად იცნობს ისტორიულ წყაროებს. მე ჩემის მხრივ ეს თემა სწორედ იმიტომ გავხსენი, რომ ამ თემაში მითითებულმა სტატიამ მაგგვარი მეცნიერების ყურადღება მიიპყროს.
ის სიტყვები რასაც ეს ადამიანი წერს, არ არის რაღაც ეგზოტიკური აზროვნება როგორც ჩანს ეს აზროვნება ისმის ეკლესიის უმაღლესი მწვერვალებიდანაც
პატრიარქის განცხადებით, წინასწარმეტყველების მიხედვით, მეორედ მოსვლის ჟამს განკითხვა სწორედ ქართული ენით მოხდება. "უკანასკნელ ჟამს კაცობრიობა დაკარგავს სარწმუნოებას, ჩაფლული იქნება ცოდვაში, ქართველი ადამიანი კი, შეინახავს თავის სარწმუნოებას და სწორედ ამის გამო განკითხვა მოხდება ქართული ენით",-აღნიშნა ილია მეორემ.
http://www.presa.ge/new/?m=news&NID=914
ეჰ...
death
ასეც ვიცოდი
ვნახე ქადაგება. პატრიარქი საუბრობს ქართულ ენაზე და მის სახოტბო, რა დავარქვა, ლექსზე, რომელიც დაწერა იოანე ზოსიმემ, ან გადაწერა.
მერე მოდის ფრაზა: "და იგი (იგულისხმება იოანე ზოსიმე) ამბობს, რომ ქართულითა ენითა იქნება განსჯა ქვეყნისა მეორედ მოსვლის დროს. ჩვენ ბევრი გვიფიქრია, და ალბათ თქვენც, რომ რით დაიმსახურა ქართულმა ენამ, ის რომ ქართული ენით იქნება განსჯა ქვეყნისა, კაცობრიობისა. წინასწარმეტყველება არის იმის შესახებ, რომ უკანასკნელ ჟამს კაცობრიობა დაკარგავს სარწმუნოებას, შთაფლული იქნება ცოდვებში და ქართველი ადამიანი შეინახავს ჭეშმარიტ სარწმუნოებას. და ამის გამო, როგორც ჯილდო ქართველ ერს, განკითხვა იქნება ქართულითა ენითა.
მე მინდა ვთქვა ასევე, რომ ჩვენ გაგვაჩნია სამი დამწერლობა, სამი ანბანი..."
წყარო: http://sstv.ge/Video.php?VideoFile=../qadagebebi/24_2010-10-10.flv
ასე, ასეეე, ცოტა რთულია რაიმეს თქმა ... აქედან გამომდინარეობს:
1) პატრიარქს ქართული ენის შესაქებად მოჰყავს ის მაგალითი რომელიც ყველაზე ცნობილია: იოანე ზოსიმეს "ქებაი და დიდებაი ქართულისა ენისაი", მაგრამ გვერდი ვერ აუარა ქართული ენის "ლაზარედ" მოხსენების მოვლენას.
მას მხოლოდ მოჰყავს ვარაუდები, არ ამტკიცებს არაფერს და აშკარად არ გამოხატავს თავის აზრს.
2) პატრიარი ეთანხმება იოანე ზოსიმეს და ქართველების განსაკუთრებულობასთან დაკავშირებულ ვარაუდებს და ამიტომ მოჰყავს ქადაგებაში.
აქედან რომელია სწორი და მართალი არ ვიცი, პატრიარქის გულში მე არ ვზივარ, ამიტომ მე მკვეთრ განცხადებებს მოვერიდები
რადგან
მე პატრიარქი ჭკვიანი და გონიერი კაცი მგონია, და შეუძლებელია სულიერ ლიტერატურაში (და სულიერ ცხოვრებაშიც) ჩვენზე (მრევლზე) უფრო უკეთ განსწავლულმა კაცმა თავის სამწყსოს უქადაგოს ერესი.
და რომ არ ვიცოდე ერესი რა არის, არ მომეწონება მაინც ქადაგება განსაკუთრებულობაზე.
ქრისტეს მოსვლის მერე არ არსებობს განსაკუთრებული მადლით ავსილი ერი. ყველა ხალხი ერთია ღვთის წინაშე.
ღმერთი არ არის მიკერძოებული.
თუ ვინმე ფიქრობს რომ დღეს ქართველი ადამიანი ინარჩუნებს ჭეშმარიტ სარწმუნოებას, ძალიან ცდებით... კურიერს მაინც არ უყურებთ? : D
თუკი დღეს ჩვენ ასეთი საშინელი ცოდვები გვაქვს, და მომავალში იმედი გვაქვს რომ უფალი გვაპატიებს და შეგვინდობს, რატომ ბერძენს, ლიტველს, ინგლისელს, ფრანგს, იტალიელს არ შეუნდობს უფალი? რატომ?
რა საჭიროა ასეთი ქედმაღლობა და ამპარტავნება ერში?
ებრაელმა ერმა მაგიტომ დაკარგა პატივი უფლის თვალში, რომ ქედმაღალი იყო, დაუნახავი : )
იმისათვის რომ ნიჰილიზმსა და უკეთურობას ერში ებრძოლო, იმისათვის რომ ხალხში პატრიოტიზმის გრძნობა აღამაღლო, არაა საჭირო მიმართო უკიდურეს ზომებს (ეს ზოგადად ვამბობ, გარკვეული კატეგორიის მრევლის წევრს ეხება, რომელიც ფიქრობს რომ სწორია ქართული ენისა და ქართველობის განსაკუთრებულობის ქადაგება).
და როგორც ერთმა ბლოგერმა ახალგაზრდამ განმიცხადა: დიახაც ქართველები განსაკუთრებულები ვართო და მოჰყავდა პატრიარქის ეს ქადაგება, იოანე ზოსიმე და სხვა წინასწარმეტყველებები საქართველოს შესახებ. და რომ მეორე მოსვლისას ქართულ ენაზე იქნება განკითხვა და რომ საბერძნეთის სასულიერო აკადემიაში ამისთვის აქტიურად ემზადებიან და ქართულს ასწავლიან ( )..
ისე არ გამიგოთ თითქოს ჩემი ქვეყნის მტერი ვიყო და არ მინდოდეს ივერიის გაბრწყინება
მაგრამ ეს ფანატიკური დამოკიდებულება არ შეიძლება, არა ჯანსაღია..
ხო, იმ ბლოგერისათვის პასუხად:
ქართული ენა უნდა გიყვარდეს არა იმიტომ, რომ მეორედ მოსვლისას ღმერთი მსოფლიოს ქართულ ენაზე განიკითხავს
არამედ იმიტომ, რომ ქართველი ხარ, თავს ქართველს უწოდებ და აზროვნებ შენს მშობლიურ ენაზე, ლაპარაკობ შენს მშობლიურ ენაზე, ამიტომ უნდა გიყვარდეს იგი და პატივს სცემდე
მაგრამ ეს ისედაც დავუწერე მაგას
პ.ს. რა ქადაგად დავვარდი
ამდენს ლაპარაკობთ და მართლა ქართულად რომ მოხდეს
ქევანა
მე მგონი ზოგი პატრიარქზე უფრო მართლმადიდებელია, არა?
პატრიარქმა ზუსტად ასე თქვა, რომ არის წინასწარმეტყველება, რომ მეორედ მოსვლისას განკითხვა ქართული ენით მოხდებაო. თუ პატრიარქი ამ წინასწარმეტყველებაში ჭეშმარიტებას არ ხედავს, მაშინ მას არც ახსენებდა. იქნებ მღვდლებთან დააზუსტო არის თუ არა პატრიარქის ქადაგება ერესზე?!
ერიდეთ ეთნოფილეტიზმს!
ეს მართლაც ერესია და გადაცემულია ანათემას...
კაიროს!
აბა პატრიარქი, რომ ქადაგებს ქართული ენა განსაკუთრებული მადლით მოცული ენააო? არ იცის, რომ ერესია და ანათემასაა გადეცმული? ნახე ბმულები:
http://www.presa.ge/new/?m=news&NID=914
ან
http://sstv.ge/Video.php?VideoFile=../qada..._2010-10-10.flv
გამოდის, რომ იოანე-ზოსიმეს წინასწარმეტყველებაც ერესია და ჩვენს ეკლესიას ანათემისთვის უნდა გადაეცა, მაგრამ მე არ მახსოვს, რომ ქართულ ეკლესიას ეს წინასწარმეტყველება დაეგმო.
არ მინდა ვინმეს შეურაცხოყა მივაყენო. ამიტომ ბოდიშს გიხდით, მაგრამ ზოგიერთების პოსტებზე ისეთი შთაბეჭდილება მრჩება, რომ არიან ადამიანები ვინც რომის პაპზე უფრო კათოლიკეა და პატრიარქზე უფრო მართლმადიდებელი.
ioanezosime
უი, ეს ვინ გვსტუმრებია : )
ენის მარგი კოეფიციენტი ცხონების საქმეში ერთხელ უკვე და ალბათ ყველაზე თვალნათლივ დაფიქსირდა 20 საუკუნის წინ. კონკრეტულად კი, ენაზე,რომელზეც თვით ქრისტე საუბრობდა, სწორედ ამ ენაზე მეტყველი ერი განვარდა ღვთის პირიდან.ეს ფაქტი პირდაპირ მიუთითებს იმაზე,რომ ენა არ განსაზღვრავს ცხონების საქმეს.
გარდა ამისა: სულიწმინდის გარდამოსვლის დროს მოციქულები ამეტყველდნენ სხვადასხვა ენებზე,რაც ნიშნავს იმას,რომ ყველა ენა იკურთხა.
და კიდევ: თუ მაინცადამაინც ენის პრიორიტეტულობაზე ვისაუბრებთ,როგორც მართლმადიდებელი ქრისტეანები,მართლა უხერხულია ასეთად ქართული მივიჩნიოთ. ხომ ყველას კარგად მოგვეხსენება,რომ სამი სახარება ბერძნულად არის დაწერილი.ამას გარდა სწორედ ეს ენა იყო ფლაგმანი და ძირითადი ინსტრუმენტი მთელი კორპუსისა თეოლოგიური თუ ლიტურგიული ტექსტებისა.
სწორად გამიგეთ მეგობრებო,ამით მე არანაერად არ ვაკნინებ ქართულ ენას,მაგრამ ეს ისტორიული მოცემულობებია. ჩვენ დიდ წინაპრებს ხომ უდიდესი შრომა და თავგანწირვა დასჭირდათ იმისათვის , რომ ქართული ქრისტიანული საღვთისმეტყველო ენა როგორმე მიეახლოვებინათ და შესაბამისობაში მოეყვანათ სწორედ ბერძნულ საღვთისმეტყველო ტერმინოლოგიასთან და ზოგადად ლიტურგიკულ ენასთან.
პატრიარქის განცხადებით, წინასწარმეტყველების მიხედვით, მეორედ მოსვლის ჟამს განკითხვა სწორედ ქართული ენით მოხდება. "უკანასკნელ ჟამს კაცობრიობა დაკარგავს სარწმუნოებას, ჩაფლული იქნება ცოდვაში, ქართველი ადამიანი კი, შეინახავს თავის სარწმუნოებას და სწორედ ამის გამო განკითხვა მოხდება ქართული ენით",-აღნიშნა ილია მეორემ.
ამის დამადასტურებელი ბმული აქ იხილეთ
http://www.presa.ge/new/?m=news&NID=914
ამ ბმულზე კი არის ვიდეო პატიარის ზემოთ მოყვანილი ქადაგების.
http://sstv.ge/Video.php?VideoFile=../qadagebebi/24_2010-10-10.flv
ვითომ ზოგიერთმა თქვენთაგანმა პატრიარქზე უკეთ იცის, რომელი ენაა მადლმოსილი?
კანუდოსელი
დიდი ბრძოლის გადატანა მოგიწევს ამ სიტყვებისთვის
კანუდოსელი
არა უცდომელი არაა რელიგიური ლიდერის საჯარო "მხილებისა" და "კრიტიკისათვის" დაგცხებენ აგერ ნახავ თუ არა
პ.ს. ჩემი აზრის დაწერისგან თავს შევიკავებ
Ligia
დასტურ ლიგიუს
ვუერთდები კანუდოსელს და ლიგიას, არაფერია დასამატებელი.
რაში უნდა გვაინტერესებდეს რა ენაზე იქნება განკითხვა მეორედ მოსვლისას?
ღმერთს ყველა ენაზე აღვლენილი ლოცვა ესმის,
ნუ გეშინიათ ყველას გაგვააგებინებს თავის სიტყვებს
მე ვაღიარებ რომ პატრიარქი არ სცდება.
და აქვე დავამატებ, იმ ენას რომელზეც ამეტყველდება ყველა მეორედ მოსვლისას და რომელზეც იქნება მხილება სხვათა ენათა ტომთა, დღევანდელ სალიტერატურო ქართულთან ნაკლები საერთო აქვს, ის მეგრულს , ლაზურს და სვანურს უფრო მეტად უახლოვდება.
ასევე ეს მოვლენა ეროვნებით ქართველ ხალხის ღირსებასთან ან სიწმინდესთან ან ძლიერ რწმენასთან არანაირ კავშირში არ იქნება.თუმცა ეს თვისებები შეიძლება უკიდურესად გაძლიერდეს ჩვენ ხალხში (და მე ამას ვისურვებდი)მომავალი გაჭირვების დროს.
გთხოვთ პასუხის ღირსად ნუ ჩამთვლით.
ლეონტი
„ქართული ენით ყველაფერი გამოითქმება, რაც დედამიწაზე შეიძლება გამითქვას რაგინდარა ენით.
აზრი არ მოიპოვება არც ერთ ენაზე, რომ არათუ ქართველმა სავსებით ვერ გამოთქვას, არამედ მხატვრულ ყალიბში ვერ ჩამოასხას.
ქართული ენა, განსაკუთრებით, ცოცხალი ქართული ენა, ისე მდიდრულია, რომ ყოველ აზრს მაღალმხატვრულად გამოსახავს და დაუმახინჯებლად და შეურყვნელად გადმოსცემს.
შეიძლება ითქვას, შინაგანი თვისებებით იგი მსოფლიო ენაა.“
/ნიკო მარი/
"რა ენა წარხდეს, ერიც დაეცეს, წაეცხოს ჩირქი ტაძარსა წმინდას!"
/გრ. ორბელიანი/
ენავ იესოს ხნისა
ოცდაცამეტი ასო,
ოცდაცამეტი წლისა,
ენავ, იესოს მსგავსო, ...
ენავ, იესოს ხნისა.
ოცდაცამეტი წვეთი,
სისხლის, ცრემლის და ოფლის,
სანთლის მდუღარე ღვენთი
შიში არყოფნა–ყოფნის.
ყარსო, ლაზარე ყარსო,
კუპრი თუხთუხებს ცოდვის,
ღმერთი აღადგენს მკვდარსო,
ჰოდა, იესო მოდის,
ოცდაცამეტი წლისა,
ჯვარს შევაჭედეთ...ვაცვით...
ენას სამყაროს ხნისას,
ვსპობთ 'ყველა წესის დაცვით."
ჯვარცმულს აღდგომა ელის,
ასეა მამის ნება,
გული ოსანას მღერის,
აღსდგა...ლაზარე დგება.
ოცდაცამეტი ასო,
ოცდაცამეტი წლისა,
ენაო ქრისტეს მსგავსო,
ენავ იესოს ხნისა.
/ნანა მეფარიშვილი/
"გავუფრთხილდეთ ქართულ ენას - ქართული საგალობლებივით ღვთიურად ტკბილხმოვანს, ღვთიურად სრულყოფილს. "ყოველი საიდუმლო ამა ენასა შინა დამარხულ არს!", ნუ განიკითხავთ ჩვენს პატრიარქს ამა ენითა".
/პოეტი ვაჟა ოთარაშვილი/
"საქართველოში პირველად ნოეს შთამომავლობიდან იაფეტის შვილები - თუბალი და მაშუქი დასახლებულან და ჩვენს მშობლიურ ქართულ ენაზე დაუწყიათ საუბარი.
ქართული ენის დღე, ანუ როგორც საეკლესიო კალენდარშია შეტანილი, "ქებაი და დიდებაი ქართულისა ენისაი", ყოველთვის დიდმარხვის ვნების კვირეულის წინა შაბათს, ლაზარეს შაბათს აღინიშნება, რადგან იოანე-ზოსიმეს წინასწარმეტყველებით, ქართული ენა კვლავ დაიბრუნებს სიცოცხლეს და დიდებულებას და ქრისტეს მეორედ მოსვლის დროს საყოველთაო სამსჯავრო ამ ენაზე მოხდება. წელს ეს დღე 4 აპრილს უწევს.
მუხრან მაჭავარიანი წერს:
"ქართული მარტო ენაა?
ქართული ქართველთ რწმენაა,
ღმერთია, ბედისწერაა,
ზღვა როა! - იმოდენაა".
/"კარიბჭე" N7, 2015, გვ. 33/
ხმა კატამონთან
ო, ენავ ჩემო,
დედაო ენავ,
შენ, ჩვენო ნიჭო,
სრბოლავ და ფრენავ,
შენ, ჩვენი სუნთქვის დიდო ალამო,
შენ ჭირთა ჩვენთა ტკბილო მალამო,
შენ კირო ჩვენთა ქვათა და კირთა,
შენ ერთი შემრჩი სამარის პირთან.
ნათესავს ათასს,
მეგობარს ათასს,
მრუდსა და მართალს,
მტერთა და ძმათა,
დავშორდი,
მორჩა,
ყველა მოთავდა,
მშვიდობა ვუთხარ ყველა მოკვდავთა,
მხოლოდ შენ უკვდავს,
მხოლოდ შენ მარადს,
შენ – ერთს,
შენ ვერ გთმობ
სამარის კარად.
თუ რამ მზე მწამდა,
თუ რა მზე მწვავდა,
უტკბილეს დღეთა,
უტკბილეს წამთა,
უტკბესი შენ ხარ, ენავ დედაო,
შენ, მწარე ლხინო,
ტკბილო სევდაო,
შენ, ყოვლის მთქმელო,
ყოვლის არ მთქმელო,
შენ, გმირთა გმირო,
ბრძენო ქართველო,
წარსულის ძეგლო, წინ გამხედავო
ქვესკნელში მძრომო,
ცაში მჭვრეტელო,
ხან – ფუნჯო ჩემო, ხან- საჭრეთელო,
შენ, აკვნის ჰიმნო,
ცრემლო სამარის…
იბერის ენავ,
ენავ თამარის…
შენ, ნიჭო ჩემო,
სრბოლავ და ფრენავ,
დედაო ენავ, დედაო ენავ!
დაეცეს, იქნებ, სიმაგრე ყველა,
მოისრას, იქნებ, ყველა ყრმა ველად,
დაედოს მტვერი ყველა დიდ ხსოვნას,
დააკვდეს აზრი ნაპოვნის პოვნას,
ყოველ ნერგს, იქნებ, დაატყდეს მეხი,
ყოველ ძეგლს, იქნებ, დაედგას ფეხი,
მხოლოდ შენ, უჭკნობს,
შენ, ხატად ქცეულს
რა დრო, რა დასცემს
შენს უკვდავ სხეულს?
ო, ენავ ჩემო,
დედაო ენავ,
შენ, ჩემო ნიჭო,
სრბოლავ და ფრენავ,
შენ, ჩვენი სუნთქვის დიდო ალამო,
შენ, ჭირთა ჩვენთა ტკბილო მალამო,
შენ, კირო ჩვენო ქვათა და კირთა,
შენ ერთს,
შენ ვერ გთმობ
სამარის პირთან.
/ირაკლი აბაშიძე/
ენა ქართული
ენა ქართული–
ჩვენს ძარღვებში მიმოფანტული.
ფერეიდნელი
ღირსი კაცის შემონახული
ათასი წელი...
აქეთ ტაოს და
იქეთ კლარჯელის ნატიფი ხელით.
ენა ქართული
ის ჩვენს გენში მიმოფანტული.
დღეს, საქართველოს
ფერად სახლებს
აკლია ხელი
აკლია სული
ენა ქართული –
ის,ჩვენს სისხლში მიმოფანტული!
ანა (ქალთამზე) სურმანიძე
ა- ი სამშობლო, აი ენა ჩემი ქართული,
ბ- ნელეთს რამდენჯერ გამოხსნილი უფლის მარჯვენით,
გ- ულის ფიცარზე დაწერილი ჯვარგამართული,
დ- ღემდე ურყევად მოტანილი ქვეყნის გამჩენით.
ე- წერათ სულზე და იქ, სადაც ვერავინ შლიდა,
ვ- ისთვისაც ენა უფალივით ერთ-არსი იყო,
ზ- ვირთად შეკრული საუნჯეა უხსოვარ დღიდან,
თ- აობებს, ჩვენი არსობისთვის წყალობა გვიყო.
ი- კვირტებოდა,მატეანეს ჩუქურთმად კრავდა,
კ- ედლებს ტაძრისას გვიხატავდა, გვიზრდიდა რწმენას,
ლ- ითონჩამოქნილს შემოქმედად თვით ღმერთი ჰყავდა,
მ- ირონდადენილ საჩუქურთმე ღმერთების ენას.
ნ- უგეშად ქმნილი, წმიდანებმა დაატკბეს მადლით,
ო- ი, უფალო,შენ ქართველი ხომ არ ხარ ნეტავ???
პ- ურის და ღვინის საბარძიმე სიწმიდეს გადრით,
ჟ- ღურტულის ენავ,შენს ქებას და დიდებას ვბედავ.
რ- ამდენჯერ ცადეს,ვერ შეგცვალეს,ვერ ჩაკლეს შენში,
ს- ული და ფეთქვა გიმძლავრებდა მადლიან ლოცვებს,
ტ- კივილითა და სისხლით გწერდნენ ქვასა თუ ხეში,
უ- ღმერთოდ მყოფნი, ასო-ასო გაჭრიდნენ ხორცებს.
ფ- არნავაზ მეფის ხილვა თუ ხარ თავად უფლისგან,
ქ- ართულო ჩემო,საოცნებო გაქვს სიტყვის წყობა,
ღ- მერთმა რამდენჯერ გამოგიხსნა მძიმე უღლისგან,
ყ- მუოდა მტერი, შენ შესძელი სიკეთით გმობა.
შ- ენშია ჩემო, საიდულმო, აწ დამარხული,
ჩ- ვეული თმენით დაელოდე მეორედ მოსვლას,
ც- ისა და მიწის სიწმინდე ხარ,თვალდანახული,
ძ- ვალსა და რბილში რომ დაუვლი სათქმელად მგოსანს.
წ- მიდაო ენავ, გალობის და ლოცვის სადარო,
ჭ- ირის დღეებში უფრო მეტად გიჭრიდა თვალი,
ხ- ვალის იმედად,მამულისთვის ნაჭედო ფარო,
ჯ- ვარი გეწეროს საუკუნოდ გეწეროს ჯვარი.
ჰ- ერიო ენავ, შენ სამყაროს შეაზანზარებ,
უფლის- მოსვლისას წამოდექი ფეხზე ლაზარე.
ნანა მეფარიშვილი
ენა და სამება
სადღაც წამიყვანა,
სულ სხვა რამ მითხრა,
ენით ვერ აღწერს ვერცერთი ენა.
მხოლოდ ქართულმა, ზეცაში აიყვანა სამივე რითმა
და განუწესა ყველას თავისი - მარცვალი -ბგერა.
...და ამეტყუელდა დიდებით გასანთლული.
"და იყო სიტყვა" და იყო ღმერთი!
ანბანთაგება ამა ენისა იწყება ძირძველი ასომთავრულით.
...და ამეტყუელდა ენითა ამით ყოველი სული-
-უკვე სხეულში დატყვევებული ‘’მშვიდობის ზავით’’.
თანდათან დაჭკნა კაცის სხეული,
(ცოდნას ივიწყებს გამყარებული)
პირველი რითმა უკვე სნეული - უცხო მუსიკას შეყვარებული.
და გაქრა ცოდნა ჭეშმარიტების,
სამოთხის სიბრძნეს ტაბუ დაადეს,
მაგრამ სულმა და პირველმა რითმამ საეკლესიო ბგერა ააგეს,
-ბგერა ნუსხური,
( ხუცესთა განსჯა)
(პასუხი კითხვაზე) - რად დაისაჯა?...
-არქივი ისტორიის ყოველთა დღეთა,
ვით დიდი მცხეთის სვეტიცხოველი,
სახლი მეფეთა,
ძახილი ძეთა,
დედა ბიბლია – წიგნის მშობელი.
სუფთა წყაროთა სუფთა დინებით,
(სიტყვა უფლისა - სიცოცხლის ზარი)
წმიდა სამებამ თვისი დიდებით
რითმებს არგუნა მცველად "მხედარი"
დიდება უფალს! რადგან გასამდა
და ყოველივე ქართულ ენაში.
დიდება უფალს! რადგან ამღერდა-
-სამივე რითმა საქართველოში.
აღსდექ საქართველოვ!
წმიდაო გიორგი!
აღსდექ მამათა წმიდა სულებო!
ხეხილი დარგეთ,
ბაღი განაშენეთ,
თვით ედემიდან წამოსულებო!!!
გიორგი (გოჩა) რევაზიშვილი 2000 წ აშშ. ნიუ-იორკი.
"14 აპრილს საქართველოს საპატრიარქოს წმიდა ანდრია პრიველწოდებულის სახელობის ქართული უნივერსიტეტის წმიდა ილია მართლის სახელობის საკონფერენციო დარბაზში გაიმართა კონფერენცია თემაზე: "სახელმწიფო ენა საუნივერსიტეტო კურსებსა და სახელმძღვანელოებიში".
კონფერენცია გახსნა და მონაწილეებს მიესალმა ქართული უნივერსიტეტის რექტორი, პროფესორი სერგო ვარდოსანიძე.
მან სრულიად საქართველოს მიულოცა სადღესასწაულო თარიღი და მოკლედ მიმოიხილა ქართული ენის მდგომარეობა რუსული ოკუპაციის პერიოდში, როდესაც ქართულმა ენამ დაკარგა სახელწმიფოებრივი სტატუსი და გადაიქცა ე.წ. "საშინაო ენად".
/"საპატრიარქოს უწყებანის" დანართი, N16, 2015/
http://www.radikal.ru
"გადამწერლობა ძველ საქართველოში ხელობად ითვლებოდა. იწერებოდა ძირითადად ტყავზე (საქართველოში მას ადგილობრივ ამზადებდნენ ხბოს ან ბატკნის ტყავისგან)"
/"ლამპარი" N2, 2015, გვ. 18/
http://www.radikal.ru
ხატი „ქებაჲ და დიდებაჲ ქართულისა ენისაჲ“
/FB/
მრავალსაუკუნოვანი ქართული ენა ქართველთა მეობის (ქართველური იდენტობის) საფუძველთა საფუძველია, მართლმადიდებლობა კი ქართველობის გვირგვინის - ქართული ცნობიერების - ჩამომძერწავია.
p.s. მსოფლიოში დაახლოებით 8 მილიონი ქართველია; ამათგან 4 მილიონი მუსლიმანია. მე დიდ პატივს ვცემ წინა თაობებისა თუ დღევანდელ მუსლიმან ქართველებს, რომელთაც დედაენის შენარჩუნებით ქართველობა შეინარჩუნეს. გამუსლიმანებულმა ქართველებმა ქართველური მეობის შენარჩუნებისათვის ბრძოლას დიდი შინაგანი ძალა შეალიეს, შესაბამისად, ნაკლები ენერგია დაუთმეს ქართულენოვანი მუსლიმანური კულტურის შექმნას.
/ტარიელ ფუტკარაძე/
/FB/
"[დავით გურამიშვილმა] მშობლიურ შემოგარენსა და ქართულ, დინჯ, დარბაისლურ საუბარს დანატრებულმა, უცხო მიწაზე ქართული ენა აღმერთა და ეროვნული პოეზიის ლირიკული შედევრები შექმნა"
/ელგუჯა მაღრაძე, "გოდება" ტ. II, გვ. 373/
"ქართული სიტყვა დავით გურამიშვილისათვის იგივე საქართველოა. ამიტომაც ქართული სიტყვა, ენის ფენომენი მის შემოქმედებაში უდიდეს მნიშვნელობას იძენს. იგი ქართულ სიტყვას ისე ხელშესახებად განიცდის, როგორც ცოცხალ, საყვარელ არსებას"
/ელგუჯა მაღრაძე, "გოდება. წერილები" ტ. II, გვ. 402/
"ქართული სიტყვის მადლის ზეცის თავანამდე ამტყორცნი"
/ელგუჯა მაღრაძე, "გოდება. წერილები" ტ. II, გვ. 423/
"ჩვენ გვქონდა შეხვედრა დემოგრაფიული დარგის სპეციალისტებთან და ისინი ამბობენ, რომ უცხოეთში წასული ქართველების გადაგვარება უკვე მეორე თაობიდან იწყება! ხშირ შემთხვევაში უკვე მეორე თაობა ვეღარ ლაპარაკობს ქართულად. გვახსოვდეს, ქართული ენა - ესაა ჩვენი ოქროს ზღუდე და მას სათუთად უნდა გავუფრთხილდეთ!"
/ილია II
"საპატრიარქოს უწყებანი" N28, 2015, გვ. 4/
"მშობლიურ ენას, იოანე ზოსიმესავით, მან [ირაკლი აბაშიძემ] უპოვა თვისება მჟღერადი სიმისა, ამ სიმს მძლავრად ჩამოჰკრა ხელი, შეარხია, სმენად საამოდ ამჟრჟოლი ხმა გამოაცემინა"
/ელგუჯა მაღრაძე, "გოდება. წერილები" ტ. II, გვ. 497/
"მშობლიური სიტყვის ეშხი, ლაზათი, ფერი, გემო, სუნი, ჯავარი"
/ელგუჯა მაღრაძე, "გოდება. წერილები" ტ. II, გვ. 504/
„1978 წელს საბჭოთა კავშირის პოლიტიკურმა ხელმძღვანელობამ გადაწყვიტა, საქართველოს კონსტიტუციიდან ამოეღო მუხლი, რომელიც ქართულ ენას სახელმწიფო ენის სტატუსს ანიჭებდა. ეს მუხლი საქართველოს დემოკრატიული რესპუბლიკის კონსტიტუციაში 1921 წელს შევიდა. ბოლშევიკებმა მისი ამოღება ვერ გაბედეს მაშინ, როცა საქართველო დაიპყრეს - შეეშინდათ ხალხისა. ახლა კი მოსკოვში რატომღაც ეგონათ, რომ ქართველ კაცს გულზე აღარ მოხვდებოდა ენის წართმევა. 1978 წლის 14 აპრილს გაიმართა მრავალათასიანი დემონსტრაცია. მოსკოვი იძულებული გახდა, უკან წაეღო თავისი უგუნური მოთხოვნა“.
/ისტორიის მეცნიერებათა დოქტორი ვახტანგ გურული
„კარიბჭე“ N17, 2015, გვ.19/
20 აგვისტოს, საქართველოს კულტურისა და ძეგლთა დაცვის მინისტრმა მიხეილ გიორგაძემ, საქართველოს კულტურული მემკვიდრეობის დაცვის ეროვნული სააგენტოს გენერალურ დირექტორთან ნიკა ანთიძესთან ერთად, გრაკლიანის არქეოლოგიური ძეგლი და ადგილზე მომუშავე ექსპედიცია მოინახულა.
ეროვნული მნიშვნელობის გრაკლიანის არქეოლოგიური ძეგლის კვლევის პროცესში ახალი აღმოჩენა გამოვლინდა - ძვ.წ აღ VII საუკუნის ტაძარი, ორი საკურთხეველი და საკურთხევლის პოსტამენტზე დღემდე უცნობი დამწერლობის ერთსტრიქონიანი წარწერა. არქეოლოგიური ექსპედიციის ხელმძღვანელის, პროფესორ ვახტან ლიჩელის აზრით, დღემდე უცნობი წარწერა გრაკლიანის საკურთხეველზე ყველაზე ადრეულია და საქართველოში დამწერლობის გამოყენების 2700 წლის ისტორიას ცხადყოფს.
საქართველოს კულტურისა და ძეგლთა დაცვის სამინისტროსა და კულტურული მემკვიდრეობის დაცვის ეროვნული სააგენტოს ინიციატივით და დაფინანსებით, გრაკლიანის არქეოლოგიურ ძეგლზე პირველი გზისპირა არქეოლოგიური მუზეუმი მოეწყობა. ამ დროისთვის ადგილზე უკვე დაწყებულია მუზეუმის სამშენებლო და ტერიტორიის ინფრასტრუქტურული მოწყობის სამუშაოები. ასევე იგეგმება ავტოსადგომის მშენებლობა.
ფოტო: კულტურის სამინისტრო/გელა ბედიანაშვილი
კასპის რაიონი, სოფელი იგოეთი, 20 აგვისტო, 2015 წელი
/FB/
ანბანის კოშკი
ა რ ვიცი, როგორ ვთქვა, რით დავიწყო
ბ ევრს კი არ ვითხოვ,
გ ემუდარები მუზავ უნდა განმაწყო,
დ უმილს ვერ შევძლებ, ფიქრი სტრიქონად უნდა ავაწყო.
ე ნავ ჩემო, ენავ ქართულო, იდუმალო არ წაბილწულო,
ვ ენახო ჩემო, ტაძრის კედლებზე ნაჩუქურთმევო,
ზ ღვავ ჩემო და ზეცავ ჩემო უკიდეგანოვ,
თ ეთრი ქათიბით შემოსილო თეთნულდო ჩემო,
ი ებით იისფრად მოფენილო მინდორ– ველო,
კ ალმახებით ავსებულო მდინარენნო ჩემო,
ლ აშქარს დროშით გაძღოლილო დედაო ჩვენო,
მ ირონცხებულ მიწას ვუმღერ,
ნ ათელო, ბევრისგან გამეტებით ნათელო, ქვეყანავ ჩემო.
ო დესღაც, ხომ ,,დიდი ყოფილა საქართველო“,
პ ატარავდება, ცოტავდება, გესმით? ქართველნო.
ჟ რუანტელს მგვრის ამაზე ფიქრი
რ ანი ვიყავით,
ს ად მივდივართ, რა გვემართება,
ტ კივილი მკლავს, ტირილი მინდა.
უ ფრო მეტი ერთობა გვმართებს,
ფ იქრის, აზრის,
ქ მედებების ერთობლიობა.
ღ ვარცობისაგან უნდა დავიცვათ
ყ ველამ ერთად ჩვენი ქვეყანა.
შ ორიდან მზერა არას გვარგებს ვფიქრობ
ჩ ვენ ახლა,
ც ოტაც და
ძ ალიან გვიან იქნება ალბათ.
წ აგვლეკავს უცხო კულტურა, შური და ბოღმა.
ჭ ირისუფლობა არას გვიშველის, მაგრამ მე მჯერა
ხ ალხი ბრძენია. კვლავაც გვექნება ხალისი ლხენის,
ჯ ირითობის და ჯომარდობის.
ჰ ანგად დაღვრილი ლექსების, ქვეყნის შენების, ეს უფრო გვშვენის.
/რუსუდან სალუქვაძე
ჩანაწერები ინგას უბნიდან, "გულთან ახლოს" გვ.101/
ირლანდიაში ქართული ანბანის უნიკალური ნიმუშები აღმოაჩინეს
http://artinfo.ge/2015/08/%E1%83%98%E1%83%A0%E1%83%9A%E1%83%90%E1%83%9C%E1%83%93%E1%83%98%E1%83%90%E1%83%A8%E1%83%98-%E1%83%A5%E1%83%90%E1%83%A0%E1%83%97%E1%83%A3%E1%83%9A%E1%83%98-%E1%83%90%E1%83%9C%E1%83%91%E1%83%90%E1%83%9C/
"გაღმერთებამდე უყვარს [ნიკო კეცხოველს] მშობლიური ენა, ჟამთასვლის ქარცეცხლში ძლევით გამოვლილი და ჭირსა და ლხინში ნაწრთობ-ნაცადი, ათასგვარი დროების ბეჭედი რომ აზის"
/"ნიკო კეცხოველი"
ელგუჯა მაღრაძე, "გოდება. წერილები" ტ. II, გვ. 598/
"ნიუ იორკის მეტროში ამ დილით: გაჭედილ დილის მეტროში ძლივს მოვნახე დასაჯდმი ადგილი და წიგნი გადავშალე, ჩემს გვერდით გოგონამ გადახედა გადმომხედა და გაბედა “რა შრიფტია ესაო?” და რომ ვუპასუხე “ქართული”, განაგრძო “ულამაზესია!”-ო ... ხომ არაფერი და მაინც ძალიან მესიამოვნა! ასე ყოველი დილა დადებით განწყობით უნდა იწყებოდეს!"
/სალომე ზურაბიშვილი/
/FB/
„20 წლის წინ გერმანიაში მეტროში მკითხა გოგონამ, რა ენაზე საუბრობთო. ვუპასუხე. საქართველო არ გამიგია, მაგრამ რომ საუბრობთ მგონია, რომ ეფერებით ერთმანეთსო...ვიტირე...“
/FB/
"თურქეთის ქართველებში ქართულად, თითქმის ყველგან, მხოლოდ უფროსი თაობა ლაპარაკობს. მიზეზად იმას ასახელებენ, რომ ქართული ენის საარსებო სივრცე შევიწროებულია და პრაქტიკული აუცილებლობა არ არსებობს.
გარდა ამისა, ყველამ გაიარა მძიმე პერიოდი, როცა ქართული ენა სასტიკად იდევნებოდა...
ხშირად მოისმენ უფროსი თაობის წარმომადგენლებისგან, ქართულად თუ იტყოდი რამეს, სასჯელს ვერ აიცილებდიო. ასეც ხდებოდა, შეშას გააპობდნენ, ნაპობში ენას ჩაგაყოფინებდნენ და მერე ენაზე ჩამოგკიდებდნენ ან ენაზე ნემსს დაგარჭობდნენო...
ბოლო ხანებში იგრძნობა ინტერესის გაღვიძება ფესვებისა და წინაპრების მიმართ".
/"ისტორიანი" N3
"საპატრიარქოს უწყებანი" N30, 2015, გვ. 17/
„სიტყვაში როგორ გაზომავს ენა, როგორ მოუთხრობს“
’’ქართული ენის დამახინჯება კრიმინალური დანაშაულია!’’
განაცხადა ერთ-ერთ ინტერვიუში მსახიობმა ედიშერ მაღალაშვილმა
/FB/
"ითვლება, რომ იოანე-ზოსიმე ყველაზე გაკრული ხელით წერდა, მაგრამ მის მიერ შესრულებული ხელნაწერიც კი იმდენად ცოცხალი და ბუნებრივია, რომ ისიც მიუწვდომელია დღევანდელი კალიგრაფისთვის".
/რაფაელ გოგიტიძე
"კარიბჭე" N2, 2015, გვ.16/
"სულ მცირე ათასი წლის წინათ, სინას მთაზე ღირს მამას იოანე-ზოსიმეს ხელნაწერი შეუმოსავს და ზედ ასეთი რამ წაუწერია: "ქრისტე შეიწყალე მიქაელ და მიქაელ, გაბრიელ, კვირიკე, გიორგი, იოანე-ზოსიმე და ყოველნი ძმანი და ყოველნი ქრისტიანენი და უფროის ყოველთასა - ყოველნი ქართველნი".
/მართლმადიდებლური კალენდარი კარიბჭე 2015, 6 ნოემბერი/
"შემთხვევით არ არის ნათქვამი იოანე ზოსიმეს მიერ: "ამით ენითა ქართულითა ენითა განიკითხების მსოფლიო". ეს არის ნიშანი იმისა, რომ ქართველი ხალხი შეინარჩუნებს ჭეშმარიტ სარწმუნოებას".
/ილია II
მართლმადიდებლური კალენდარი კარიბჭე 2015, 27 დეკემბერი/
"დღეს ერში განხეთქილებას იწვევენ, - ამბობენ სამეგრელოში სეპარატიზმიაო. მეგრელი ქართველია. რა შუაშია აქ სეპარატიზმი? ვინც იცის, რა არის ენის ფუძე, მან ისიც კარგად იცის, რომ ერთი ენობრივი ფუძე აქვს მეგრელს, სვანს და ყველა კუთხის ქართველს. მას ქართული ენა ეწოდება, ერთი ფუძეა ყველა ძირძველ ქართულ სიტყვაში. ვისაც მეგრული სიმღერა მოუსმენია, რაღად უნდა მიხვედრა და ბევრი ფილოსოფია, რომ ეს ძირძველი და უდიდესი საქართველოს ჰანგია".
/დეკ. თეოდორე გიგნაძე, "ქადაგებანი", გვ. 199/
მსოფლიოს ყველაზე ლამაზი დამწერლობის ხუთეულში ქართული ანბანიც შევიდა
http://karibche.ambebi.ge/skhvadaskhva/akhali-ambebi/4752-msoflios-yvelaze-lamazi-damtserlobis-khutheulshi-qarthuli-anbanic-shevida.html
/FB/
ანბანთა მისტერია
ანმა- აკურთხა ანბანი,
ბანმა- ბანი და ებანი,
განმა- გალობით იხარა,
დონმა- დათრგუნა ვნებანი.
ენი- ესვიდა უფალსა,
ვინმა- ვის უწყოს ქებანი,
ზენმა- ზეცანი იხილა,
თანმა- თან აღმაფრენანი.
ინმა- იარა იდუმალ...
კანმა- კვალდაკვალ ზვრებისა,
ლასმა- ლაშქარი მოიხმო,
მანმა- მფლობელი ზღვებისა.
ნარს- ნარზე ნამი ეზმანა,
ონს- ონავრები მთებისა,
პარს- პარნასელი ასული,
ჟანს- ჟამი ამაღლებისა.
რაეს- რაწამსაც შეება,
სანი - სალი კლდის სამანი,
ტარმა- ტალანტი უბოძა,
უნმა- უბადლო სალამი.
ფარი- ფარავანს მიადგა,
ქანი - ქანებს და ქარაფსა,
ღანმა- ღადარი დაანთო,
ყარი- ყვებოდა არაკსა...
შინმა- შეამკო შიბებით,
ჩინი- ჩინართა დიდება,
ცანით- ცის მოკამარება,
ძილმა- ძილის წინ ინება,
წილმა- წიფელებს მიაგნო,
ჭარის- ჭახჭახმა იმატა,
ხანი- ხახმატის მფარველი,
ჯანთან- ჯვრით წამოიმართა...
და ისე ვითარც არასდროს,
ჰაემ- ჰაერში ინათა...
ეკატერინე ბჟალავა
/FB/
ქართული ენა
საქართველოს მთებში გაგაჩინა ზენამ,
სიყვარულის, ლექსის, სადღეგრძელოს ენავ!
მოიმღერა დღემდის უძველესმა ტომმა
შლეგი ჩანჩქერების ნაპრალებზე ხლტომა,
მყინვარების ღვთიურ ბრწყინვალებით დნობა,
ჯაგნარებში ირმის ჯოგის ნავარდობა,
გაფანტული ფარის მთაზე დაჯანღება
და ქართული ფარის ფარზე დაჯახება!
უძველესმა ტომმა დღემდის მოიმღერა,
მწიფე პურის ყანა ქარში როგორ ღელავს,
სარკინეთში გრდემლზე როგორ სცემენ უროს
და ვარსკვლავი ზღვებზე როგორ მოგზაურობს,
ან მთვარიან ღამით ციხე-კოშკის ჩრდილში
რა ტკბილია ფარულ სიყვარულის შიში,
როცა ღამისმთევლებს ლხინი გაუმართავთ
და სიზმრები როცა თვლემენ სასთუმალთან…
საქართველოს მთებში გაგაჩინა ზენამ,
ხმათა ხავერდების და ღმერთების ენავ!
/ლადო ასათიანი/
/FB/
ენა
მზე ქართულიდ ცა ქართულ,
ცხვა ქვეყნისად სანატრო,
სალხინოიდ სამღერელ
უგულოთად სანაღვლო,
ქართულ ცაზე მზის სხივებ,
ველად მი-მოფანტულებ,
სიყვარულით საუბრისდ,
გულშია ია დარგულებ,
ვიქართველოთ გულ მხნეებთ,
ცაზე მზე არ გამკრთალდებ,
სამზეოზე ნათელს გვყრის,
დედა ენის ვარსკვლავებ.
/გიორგი რამაზაშვილი/
/FB/
ქართული ენა
ქართული ენა ოდითგან
უფლისგან დალოცვილია,
არის მეფური მოდგმის და
ზედაშესავით ტკბილია.
თუმც ფარნავაზის დროიდან
ქარცეცხლში გამოვლილია,
თავზე გვირგვინად მზე ადგას,
პატრიარქად ჰყავს ილია.
ოთარ რურუა
14 აპრილი, 2016 წელი.
"ქართველ ხალხს ლაზარეს მკვდრეთით აღდგინება ძველთაგანვე ქართული ენისა და მთელი საქართველოს აღდგინების დღედ მიაჩნდა".
/მეუფე ნიკოლოზი (ფაჩუაშვილი)
"კარიბჭე" N8, 2016, გვ.9/
"განსვენებული ადრეულ ასაკში მიებარებიათ სოხასტრის დედათა მონასტერში, სადაც მას მიეღო განათლება სამშობლო ენაზე ".
/"საპატრიარქოს უწყებანი" N14, 2016, გვ.17/
"ენა, ერთი მხრივ, სახეა რეალობისა, ხოლო, მეორე მხრივ, ვითარცა სული ადამიანისა, სახეა ღვთისა" (რევაზ სირაძე).
/ლალი ურდულაშვილი, "მზისა და ვაზის ძალით აღვსილი", გვ. 8/
"ქართული ენა ძირითადად ზმნაა და არა სახელი... ამ ენაში სახელები მთლიანად იმპორტირებულია... განსაკუთრებული ენაა. ისეთი სიტყვაც კი, როგორიცაა მზე - სახელზმნაა. ქართული ენა და მისი საოცარი ასომთავრული ანბანი ამჟამად არსებულ ენებსა და ალფაბეტებს შორის ყველაზე უფრო ახლოა წინარე ზმნურ ღვთაებრივ ენასთან. აკი იოანე ზოსიმეც ამასვე ბრძანებს სინას წმიდა მთიდან".
/"კარიბჭე" N20, 2010, გვ.26/
"იგი, ცხადია, ორიგინალური შემოქმედი იყო და ამისი მაჩვენებელია შესანიშნავი ნაწარმოები "ქებაი და დიდებაი ქართულისა ენისაი", რომელიც მას ოთხჯერ გადაუწერია, სამჯერ ნუსხურით და ერთხელ ასომთავრულით. თითოეულ ამ გადანაწერში, მართალია, მცირეოდენი, მაგრამ მაინც რედაქციული მუშაობის კვალი ჩანს, რაც, ცხადია, მისი გადამწერის ავტორობითაა განპირობებული.
ეს თხზულება ქართული ენის ჰიმნია, თავისი დანიშნულებით იგი ტროპარია, თუმცა არა ლიტურგიკაში გამოყენებული. როგორც ჩანს, მას პალესტინაში მოღვაწე ქართველი ბერები ცალკე გალობდნენ თავისი სამშობლოს გასახსენებელ-მოსაგონებლად.
X ს-ის 80-იანი წლების ბოლოდან იოანე-ზოსიმეს კვალი სინურ ხელნაწერებში არ ჩანს. ცხოვრების ბოლოს იგი დაბრმავებულა და ხელნაწერთა ყდებში ჩასმით ან რესტავრაცია-განახლებით ყოფილა დაკავებული. ითვლება, რომ იოანე-ზოსიმე გარდაიცვალა X ს-ის 90-იან წლებში".
/"კარიბჭე" N20, 2010, გვ.11/
"სკოლაში ქართულ ენასა და ლიტერატურას ანუ მშობლიურ ქართულს ვასწავლი. ვფიქრობ, სწორედ ქართული ენაა ჩვენი საუნჯე, დღეს კი იგი პატივაყრილია. ასე გალანძღული ის არასოდეს ყოფილა. ბევრჯერ ვიბრძოლეთ და სისხლი ვღვარეთ მის გადასარჩენად და ახლა ახალი განსაცდელი გვატყდება თავს - თვისტომი, ჯიშით ქართველები ცდილობენ მის ამოძირკვას, მოსპობას!.. არ მინდა პესიმისტი ვიყო, - ეს ხომ უფლის სასოების დაკარგვაა! - ჰოდა, ღმერთი არ დაუშვებს მისი მადიდებელი ენის მოსპობას".
/"კარიბჭე" N14, 2008, გვ.7/
"ინგლისელი ორიენტალისტი უილიამ ედუარდ დავიდ ალენი:
"ქართული ანბანი წარმოადგენს სავსებით სრულყოფილ ინსტრუმენტს, ამ ენის ბგერების სიუხვის გადმოსაცემად; ასოები თითოეულ ბგერას გადმოსცემენ ზუსტად და მკაფიოდ, და ვერავითარი სხვა ანბანი ვერ შეედრება მას ამ თვასაზრისით".
უცხოელი ორიენტალისტის შეფასება (კონსტანტინე გამსახურდიას მოგონებების მიხედვით): "ვერც ლათინური და ვერც სანსკრიტული ენების ანბანი ვერ შეედრება თქვენს სადასა და ლამაზს, კოხტა ასოებს".
/"ჩემო კარგო ქვეყანავ" (ნორჩი მართლმადიდებლის ბიბლიოთეკა) გვ. 7/
"სულის ახოვანი მხედრები არიან "ვეფხისტყაოსანისა" და "გალობანი სინანულისანის" ავტორები, რუსთაველი და დავით აღმაშენებელი, სულმნათი გურამიშვილი და ლაშარის მოყმე ვაჟა-ფშაველა. საქართველოს ცის ეტრატზე ამოტვიფრული მოიხილა ბარათაშვილმა მისი ბედის სამძღვარს გადაცილებული მერანი. ცხენზე ამხედრებული მიადგა სიტყვის ხუროთმოძღვარი კონსტანტინე გამსახურდია სვეტიცხოვლის ბჭეებს (სავანეს, სადაც ქრისტეს კვართი ანუ "საქართველოს ცხელი გული ასვენია") და თვით გალაკტიონიც, თვისის ლექსებიდან ხშირად ეგზომ ნაზად გამომჭვირვალი, მხოლოდ ლურჯა ცხენებით თუ ცხადდებოდა ცხენთა და ლექსთა შეჯიბრებაზე. დიახ, წმინდა გიორგის მხედრებმა შექმნეს ჩვენი ეროვნული მწერლობა (ჩვენი დამწერლობის ერთ შტოსაც ხომ მხედრული ეწოდება)".
/"კარიბჭე" N25, 2009, გვ.19/
"მიუხედავად იმისა, რომ ჩემ გარშემო მწერალთა უნიჭიერესი თაობა იყო, მხოლოდ რამდენიმეღა დარჩა, ვინც ენის ნორმების დაცვას ცდილობს. ტელევიზორიდან ხომ საშინელი მეტყველება გვესმის! სატელევიზიო ენას შოფრული გინება მირჩევნია. ჩვენი ჟურნალისტების ურავლესობა ისე სასაცილოდ მეტყველებს, პირდაპირ ტყვიასავით მხვდება გულში, ამიტომ ტელევიზორს იშვიათად ვუყურებ".
/დრამატურგი ლაშა თაბუკაშვილი
"ფუძნარი" N3, 2016, გვ.11/
"დედა ენა" ერთადერთი წიგნია, რომელსაც ქართველმა ხალხმა ძეგლი დაუდგა".
/"კარიბჭე" N23, 2008, გვ.4/
"მე-20 საუკუნის ქართულმა წიგნიერებამ და მეცნიერებამ, როგორც ნაცარი ღველფი, ისე შეინახა ქართული ქრისტიანული ცნობიერება".
/"კარიბჭე" N23, 2008, გვ.56/
"ძველსურნელოვანი ქართულით მეტყველებდა [არქიმანდრიტი კონსტანტინე ქვარაია]".
/"კარიბჭე" N4, 2008, გვ.22/
"გაქრისტიანდა არა მარტო ქართველი ერი, არამედ სიტყვამ ქართულმაც შეიმოსა ქრისტეს ნათელი".
/"საპატრიარქოს უწყებანი" N23, 2017, გვ.9/
"1978 წელს საბჭოთა კავშირის პოლიტიკურმა ხელმძღვანელობამ გადაწყვიტა, საქართველოს კონსტიტუციიდან ამოეღო მუხლი, რომელიც ქართულ ენას სახელმწიფო ენის სტატუსს ანიჭებდა. ეს მუხლი საქართველოს დემორკატიული რესპუბლიკის კონსტიტუციაში 1921 წელს შევიდა. ბოლშევიკებმა მისი ამოღება ვერ გაბედეს მაშინ, როცა საქართველო დაიპყრეს - შეეშინდათ ხალხისა. ახლა კი მოსკოვში რატომღაც ეგონათ, რომ ქართველ კაცს გულზე აღარ მოხვდებოდა ენის წართმევა. 1978 წლის 14 აპრილს გაიმართა მრავალათასიანი დემონსტრაცია. მოსკოვი იძულებული გახდა, უკან წაეღო თავისი უგუნური მოთხოვნა."
/"კარიბჭე" N16, 2008, გვ.15/
"ერი, რომელიც ყოველ 50 წელიწადში განახლებულ განმარტებით ლექსიკონსა და ფუნდამენტურ გრამატიკას ქმნის, მას საშიშროება არ ემუქრება".
/მიხეილ ქურდიანი/
"სახელმწიფო ენის დღევანდელი მდგომარეობა ქარიშხლიან ზღვას მოგვაგონებს, ეპოქალური კატაკლიზმებისა და მიზანმიმართული უკუნტროლობის გამო თითქოს ყველა დაწყნარებული დინება ერთად აიტალღა და აიფოფრა. სრულიად უკონტროლოდ იჭრება ენაში ათასი დარგისა და სპეციალობის უცხოური ლექსიკა. ძირითადად ინგლისურენოვანი ბარბარიზმებით აივსო სპეციალური და ინფორმაციული გარემო. ბარბარიზმებით - იმდენად, რამდენადაც, ეს ლექსიკა სანქცირების გარეშე არის შემოჭრილი და არც მათი საჭიროება-არასაჭიროების მაკონტროლებელი მექანიზმები არსებობს".
/აკადემიკოსი ავთანდილ არაბული
"საპატრიარქოს უწყებანი" N24, 2017, გვ.11, 15/
"ენა არის სული ერისა, მისი იდეების, გრძნობების, აზრების ცოცხალი სხეული".
"ჩვენ, ქართველები, ბედნიერნი ვართ, რომ ჩვენი უძველესი ენა და მრავალსაუკუნოვანი დამწერლობა მკვდარი ენების სპეციალისტთა შესწავლის საგნად არ ქცეულან".
/"ლიტერატურული საქართველო", N49, 1976 წ. გვ.1/
"კონსტანტინე გამსახურდია წერდა: "მშობლიური ენის განვრცობა და გაძლიერება ისეთივე დიდი და საპატიო საქმეა, როგორიც ხმლით დაცვა საკუთარი ქვეყნისაო".
"ქართული ენის სიცოცხლეს მწერლობა ინახავს.
ქართული ენა მწერლობაში შლის ფრთებს, მხოლოდ მწერალს აქვს ის მადლი, რომლის წყალობითაც შეუძლია ფესვამდე ჩასწვდეს სიტყვას და საოცარი მარგალიტები ამოიტანოს ჩვენი უმდიდრესი ქართული ენის სალაროდან. ვინც ნაკითხია, ვინც მხატვრული სიტყვიერების სამყაროში შესულა და სიტყვის მადლი უგრძნია, მას ეხსნება ტალანტი, უფაქიზდება ენობრივი გრძნობა და სულ სხვანაირად მეტყველებს."
/პროფესორი ავთანდილ არაბული
"კარიბჭე" N2, 2007, გვ.7, 8/
"ქართული ენა ხომ საოცრებაა... "გარდაიცვალა", "ორსული" - ასეთი სიტყვები სხვა ენებში იშვიათობაა. "
/მამა თევდორე ნიკოლსონი
"კარიბჭე" N2, 2007, გვ.34/
- კათოლიკოს-პატრიარქი ბრძანებს, ქართული ენა ღვთივბოძებული საგანძურია, მას სასოებით დაცვა და მოვლა-პატრონობა სჭირდება, რადგან იგია ჩვენი ერისა და ქვეყნის გადამრჩენიო. როგორ უნდა დავიცვათ ჩვენი ფასდაუდებელი საუნჯე - ქართული ენა?
- ქართული ენის მცველი და ბურჯი ყოველთვის იყო და იქნება ეკლესია. პატრიარქი ხშირად ბრძანებს, რომ დღეს წმინდა ეკლესია ერთადერთი სავანეა, სადაც მოკრძალებით შეფარებულია და ყოველდღიურად იკითხება ძველქართულად დაწერილი წიგნები! ჩვენი ვალია, ძველი, მადლიანი ქართული ენა დავიცვათ. ხშირად გაიგონებთ, ეკლესიური ენა თანამედროვეთ არ ესმითო. მაგრამ განა ეკლესიის წიაღმა არ შეინახა ენაც და მამულიც?!
მრავალი ერი და ტომი გადაშენდა იმიტომ, რომ თავიანთი წარსული, ტრადიციები დაივიწყეს და ამიტომ მათი ცხოვრება სათნო არ იყო უფლის წინაშე. პირველ რიგში უნდა შევეცადოთ, ღვთისთვის სათნო ცხოვრებით ვიცხოვროთ და რაც გვიბოძა უფალმა, ის დავიცვათ და მომავალ თაობას შეუბღალავად გადავცეთ. ღვთის უდიდესი წყალობაა, რომ დღეს ქართულად ვმეტყველებთ, მაგრამ, პატრიარქი როგორც ბრძანებს, "ამ დიდი საგანძურის მოსაფრთხილებლად და დასაცავად საჭიროა, ჩვენც ვანათებდეთ და ვათბობდეთ". უნდა გავაცნობიეროთ, რა სიმდიდრის მფლობელნი ვართ და ვისურვოთ, რათა "ივერი აღსდგეს ძლიერი და დადგეს ერად სხვა ერთა შორის, წმინდით საყდარით, ენით მდიდარით, სწავლისა შუქით განათებული!" (გრ. ორბელიანი).
/მამა გიორგი რაზმაძე
"კარიბჭე" N3, 2012, გვ.7/
საზეპუროჲ ენა ქართული
ქართული ენა - ქართველურია,
ქართლის ფესვებში ჩაკვართულია,
ეროვნებისა სული, გულია,
მშობლიური და საამურია.
საზეპუროჲ ენა ქართული,
სიტყვა ჩუქურთმად ამოქარგული,
მორაკრაკეჲ, ვით ნაკადული,
ბებრიციხეჲ მრავალტანჯული...
სვეტიცხოველი ცადაკვართული,
სიტყვაკაზმული, ჯავარიანი,
ღვთისა დიდებად აჟღერებული
საგალობელი მრავალხმიანი...
მესხურია თუ ლაზურ-ჭანური,
თუშურია თუ ლეჩხუმ-სვანური,
ანუ კახური-გუდამაყრული,
ინგილოური, ტაო-კლარჯული...
მეგრულ-გურული, ფშავ-ხევსურული,
აფხაზური თუ რაჭულ-ქართლური,
იმერული თუ "ხევისბერული"...
ქიზიყური თუ ფერეიდნული,
ხუნძური, ერწო-თიანეთური,
აჭარული თუ ჯავახეთური...
- ვითა კვართია განუყოფელი,
ესერთ ერთია ენა ქართული...
რუსთველ-შავთელურ-ჩახრუხაული,
ანბანთქებაჲ ქეთევანური:
"ან ამას ვსტირი, ბან ბნელსა მჯდომი,
გან გულსა მდუღრად, დონ დადაგული..."
დუდ - ღორონთი, ხოშა - ღერბეთ,
ქრისტე ღმერთი, მაცხვარიში,
ლამარია, მარდიანი,
ღვთის-მშობელი, დედ-უფალი...
მიქაელი - გაბრიელი,
მახარია, მხარებელი,
ანგელოზი ზეციერი,
ხარებაჲ მახარეჲ.
ლენჯერს ჯვარცმა, ლაგურკაჲ,
ჯგრაგ გიორგი ლომისაჲ,
ილორის, ლაშარისაჲ,
გუდანის, ქურმუხიაჲ.
ზენაჲ ქართლის ენაჲ,
სახარება - ფსალმუნთაჲ,
ოქროპირ-მთაწმინდელთაჲ...
ჰერიო გუთნი-დედაჲ,
ფიროსმანის ფერთ რემაჲ,
ურმული, ოროველაჲ...
დედა, დია, დე, დედიე,
დედა-ენა, დედო-ზარი,
დედა-ბოძი, დედა-მძუძე,
დედო-პური, დედილაჲ...
ნინო, ნანა, ნენა, ნენე,
ნანდაური, ნანინაჲ...
გენაცვალე, შემოგევლე,
გოლუაფრო, ჭირიმაჲ,
პაპაჯვრობა - კოხიჯრობას
მოვალს წმიდა ილიაჲ...
"ანი" - "ჰოე" მზეკაბანი,
თუთარჩელა, თათუხაჲ,
ჟამთ სიავე, ჟამთ სრბოლაჲ,
ბასრობაჲ უთნოთაჲ...
"ჰოჲდა - ნანა, ოჰოჲ - ნანა..."
ენა ჩაწნულ-ჩაკვართული,
სიტყვა - ოშკი, სიტყვა - ბანა,
ღვთის საყდარზე აღსაყდრული...
"აი ია", "ვარდო-ნანა"...
ქათიბ-ქართულ-ქარაგმული,
"მზე შინა და მზე გარეთა",
აია - მზით ნამზეური.
***
დიდ წინაპართა სიტყვის მგოსნების
ლამპრადანთილი ფოლიანტები,
ვაზის კოწოლში ტევნებჩაწნული,
მარგალიტებად ქარვაასხმული...
ესე ენაჲ საიდუმლოჲ,
ღვთისმშობლის ოხა - დაბედებული,
ვაზის ჯვარითა ნათელღებული,
წმინდანთა ლოცვით განშვენებული...
ვითარ გორდაჲ ჟანგმოდებული,
იავნანაჲ მივიწყებული,
ვით ლაზარეჲ მიძინებული,
უფლის ძალითა აღდგინებული...
ენა ღვთიური, იბერიული,
ქრისტეს "ბეჭედი აღუტეხელი",
კვალად აღსდგება ენა ქართული,
წმინდა სამებას მიბარებული...
/იღუმენია ქეთევანი (კოპალიანი), "ივერთა მზეო ქართველთ ლხენაო", გვ.70/
"ჩვენ სამნაირი ანბანი გვაქვს: ასომთავრული, ნუსხური და მხედრული. არც ერთ ქვეყანას არ აქვს სამი ანბანი".
/მეუფე იობი
"კარიბჭე" N21, 2009, გვ.37/
"სხვათაშორის საბჭოთა კავშირში, თითქმის ყველა რესპუბლიკაში გარდა საქართველოსი რუსულად ისწავლებოდა უმაღლეს სასწავლებლებში. მარტო საქართველოში, ქართველებმა მოვიპოვეთ ეს უფლება, აი ზუსტად 76 წელი იყო, ეს პერიოდი".
/ალექსი ბარბაქაძე
"ათინათი" N2, 2017, გვ.277/
"ჩვენი დედაენა კვლავ ელის "თერგდალეულებს..."
/"ქაროზი" N75, 2017, გვ.7/
"ქართულის უნიკლურობა იმაში მდგომარეობას, რომ მას, სხვა ენათა მსგავსად, არ გააჩნია მამრობითი, მდედრობითი და საშუალო სქესი. ვწერთ ისე, როგორც ვმეტყველებთ. არ ვხმარობთ დიდ ასოებს და კითხვა "ვინ" დაესმის მხოლოდ ადამიანს.
თუკი ძველბერძნული და ლათინური მკვდარი ენებია, და დღეს ამ ენაზე ნათქვამს ვერც ბერძენი გაიგებს და ვერც იტალიელი, თუ ღრაბანის [ძველი სოხური ენა] ენა აღარ ესმის თანამედროვე სომეხს, ჩვენი ენა იმითაა ღირებული და გამორჩეული, რომ v საუკუნეში დაწერილ "შუშანიკის წამებას" XXI საუკუნეშიც უპრობელმოდ ვკითხულობთ და მშვენივრად ესმით მისი შინაარსი სკოლის მოსწავლეებსაც კი".
/"ქაროზი" N75, 2017, გვ.6/
"XX საუკუნეში, ქართული ენა კვლავ დადგა საფრთხის წინაშე. საბჭოთა მთავრობას სურდა ყველა რესპუბლიკაში სახელმწიფო ენა რუსული ყოფილიყო. ისეთი სიტუაცია შეიქმნა, რომ მწერალმა ნოდარ დუმბაძემ მოსწრებულად თქვა: "აწი, ძამა, ქართულ ენას ერთმანეთს თუ გამოვუყოფთ, თვარა სხვა არაფერში გამოგადგებაო".
/"ქაროზი" N75, 2017, გვ.6/
"24 წლის ვიყავი, როცა ახმედ მელაშვილმა თურქეთში ჟურნალი შემოიტანა, სადაც დაბეჭდილი იყო ქართული ანბანი, აქედან გავიკვეთე ქართული ".
/ისა ალთუნი (სოსო წითლაძე)
"კარიბჭე" N26, 2017, გვ.12/
სტელები
"1985 წლის ლაზარეს შაბათს საქართველოს მართლმადიდებელმა ეკლესიამ მრავალი საუკუნის შემდეგ, პირველად იზეიმა ქართული ენის დღესასწაული - "ქებაი და დიდებაი ქართულისა ენისაი".
1984 წლის მიწურულს, არაგვის მარცხენა შენაკადის ნოკორნის ხევის სათავესთან, ტყით დაბურულ მთაზე, სოფელ დავათის ღვთისმშობლის სახატო ნაგებობათა ნანგრევეში, ეკლესიის კედელში ჩატანებული სტელები აღმოაჩინეს.
ერთ სტელაზე მთავარანგელოზებს ხელთ თევზი უპყრიათ (თევზი მაცხოვრის ძველქრისტიანული სიმბოლოა), რომლის ტანზეც, თითქოს ქერცლიაო, შვიდ მწკრივადაა გამოყვანილი დაქარაგმებული ქართული ასომთავრული ანბანი. თევზი თავით ქვემოთ არის მიმართული, რაც სიმბოლურად უფლის მეორე მოსვლაზე მიანიშნებს.
მეცნიერთა ნაწილმა დავათის სტელა და ღირსი მამის, იოანე-ზოსიმესეული საგალობელი "ქებაი და დიდებაი" ერთმანეთს დაუკავშირა და არცთუ უსაფუძვლოდ - მათი აზრით, ისინი ერთსა და იმავე პერიოდში - IV საუკუნის II ნახევარშია შექმნილი.
ზოგი მათსავე რკალს მიაკუთვნებს VI საუკუნის ბრდაძორის სტელას, სადაც მთავარანგელოზებთან ერთად მკვდრეთით აღმდგარი ლაზარეცაა გამოსახული. აქ მთავარანგელოზი მიქაელი სამყაროს უფლის მეორედ მოსვლას საყვირით ამცნობს".
/"თქვენი" N31, 1 ნოემბერი - 10 ნოემბერი, გვ. 204/
***
ენავ - წყაროო ლიკლიკაო,
ენავ ქართულო,
ჩუქურთმასავით ჩახვეულო
და ჩახლართულო,
კეთილხმოვანო, მოგალობევ -
ღმერთების ხმაზე,
ამოტვიფრულო - გულზე,
სულზე, ხეზე და ქვაზე!
აღმატებულად მშვენიერი
შენ ხარ საუნჯე,
ხან იადონის ხმით გვამღერებ,
ხანაც გვამუნჯებ.
ასე მდიდარი, ასე ლაღი,
ლამაზი ასე,
მაბედნიერებ, მაამაყებ,
წყალობით მავსებ!
/მარიამ კოზმანიშვილი/
"ქართული ენა მსოფლიო საოცრებაა! ის არის მუსიკა, მაგრამ არა მიწიერი, არამედ ზეციდან გადმოსული, სულიერი მუსიკა!"
"ვინ წარმოშვა ქართული ენა? ქართველმა ერმა წარმოშვა ქართული ენა, თუ ქართულმა ენამ წარმოშვა ქართველი ერი? ღვთის კურთხევით მათი შობა ერთად მოხდა. წარმოიშვა ქართული ენა და წარმოიშვა ქართული ერი".
/უწმინდესი და უნეტარესი ილია მეორე
"კარიბჭე" N4, 2018, გვ.20-21/
" საქართველოს კათოლიკოს-პატრიარქი, ილია მეორე ბრძანებს, რომ ქართული ენა ღვთივბოძებული საგანძურია, მას სასოებით დაცვა და მოვლა-პატრონობა სჭირდება, რადგან იგია ჩვენი ერისა და ქვეყნის გადამრჩენი. როგორ უნდა დავიცვათ ჩვენი ფასდაუდებელი საუნჯე - ქართული ენა?
- ქართული ენის მცველი და ბურჯი ყოველთვის იყო და იქნება ეკლესია. პატრიარქი ხშირად ბრძანებს, რომ დღეს წმინდა ეკლესია ერთადერთი სავანეა, სადაც მოკრძალებით შეფარებულია და ყოველდღიურად იკითხება ძველქართული დამწერლობა, რადგან ყველა საეკლესიო წიგნი ხუცურადაა დაბეჭდილი!
მართლაც, რამხელა მადლია, ძველი ქართულით რომ ვკითხულობთ სახარებას და რაოდენ მრავლისმეტყველი. ჩვენი ვალია, ძველი, მადლიანი ქართული ენა დავიცვათ. დღეს ხშირად საუბრობენ იმაზე, რომ ეკლესიური ენა თანამედროვე ადამიანს არ ესმის. მაგრამ განა ეკლესიის წიაღმა არ შეინახა ენაც და მამულიც?!
ისტორიიდან ჩვენ ვიცით, რომ მრავალი ერი და ტომი გადაშენდა, რადგან მათ თავიანთი წარსული, ტრადიციები დაივიწყეს და აქედან გამომდინარე, მათი ცხოვრება სათნო არ იყო უფლის წინაშე. ამიტომ, პირველ რიგში, უნდა შევეცადოთ, რომ ღვთისთვის სათნო ცხოვრებით ვიცხოვროთ და რაც გვიბოძა უფალმა, ის დავიცვათ და მომავალ თაობას შეუბღალავად გადავცეთ.
ღვთის უდიდესი წყალობაა, რომ დღეს ჩვენ ქართულად ვმეტყველებთ. ამას უნდა მოვუფრთხილდეთ. მაგრამ პატრიარქი როგორც ბრძანებს: "ამ დიდი საგანძურის მოსაფრთხილებლად და დასაცავად საჭიროა ჩვენც ვანათებდეთ და ვათბობდეთ". ჩვენ უნდა გავაცნობიეროთ, რა სიმდიდრის მფლობელნი ვართ და ვისურვოთ, რათა "ივერი აღსდგეს ძლიერი და დადგეს ერად სხვა ერთა შორის, წმიდით საყდარით, ენით მდიდარით, სწავლისა შუქით განათებული!" (გრ. ორბელიანი).
/დეკ. გიორგი რაზმაძე
"კარიბჭე" N7, 2011, გვ.15/
"მრავალი ლამაზი ქვეყანა არსებობს, მრავალი ლამაზი ენა, მაგრამ მხოლოდ ქართველმა თქვა - "როგორც უფალი, სამშობლოც ერთია ქვეყანაზედა". რადგან უფლის მიერ მოგვეცა სამშობლო, ღვთის სიყვარული სამშობლოს სიყვარულში გამოიხატება... ან ვინ თქვა, გარდა ქართველისა, რომ მშობელ ენას "სახარებასა შინა ლაზარე ჰქვიან"?
/არქიმანდრიტი ადამი (ახალაძე)
"კარიბჭე" N5, 2010, გვ.56/
- რაც დღეს მასობრივად ხდება მასმედიასა და ზეპირ მეტყველებაში, ამას ენის განვითარებას ვეღარ ვუწოდებთ. ბარბარიზმებისა და ჟარგონების შემოჭრასთან ერთად განსაკუთრებით მოზღვავდა ტექნიკური ტერმინოლოგია. რამდენად უქადის ეს საფრთხეს ჩვენი ენის გაღარიბებას და საერთოდ, როგორ ხდება ახალშემოსული ლექსიკური ერთეულების დაკანონება?
- საქართველო, თავისი გეოპოლიტიკური ვითარების გამო არასოდეს ყოფილა იზოლირებული დანარჩენი მსოფლიოსგან. არაერთი მოძალადე და დამპყრობი ახსოვს ქართველ ერს, მაგრამ ფაქტია, რომ იგი, როგორც ეთნოსი, თვითმყოფადობას მუდამ ინარჩუნებდა. ამიტომ ქართულ ენაში, ნებით თუ დაძალებით, დამკვიდრდა არაერთი უცხო სიტყვა. ამ სიტყვათაგან უმეტესი ნაწილი დროთა განმავლობაში ჩვენი ენის "ქურაში გადაიდნო" და მის ორგანულ ნაწილად იქცა.
ყოველთვის დგებოდა და ახლაც დგას საკითხი სხვა ენიდან სიტყვების სესხების მართლზომიერებისა და აუცილებლობის შესახებ. ცივილიზაციისა და კულტურის განვითარებას, როგორც წესი, მოჰყვება შესაბამისი ტერმინოლოგია; ასევე შემოდის ყოფოთი თუ სხვა სახის საგნები და მათი აღმნიშვნელი ახალი ტერმინები (მაგალითად, კომპიუტერი, ინტერნეტი...).
თუ მიმღებ ენაზე საკუთარი სიტყვა მოიძებნება, რომელსაც შეუძლია იტვირთოს ახალი საგნისა თუ მოვლენის აღნიშვნა, სრულიად გაუმართლებელია უცხო სიტყვის შემოტანა. ამ მხრივ, დღეს მართლაც რთულ ვითარებაში ვართ. წინათ ამას პატრონობდა "ქართული სალიტერატურო ენის ნორმათა დამდგენი კომისია", რომელიც წყვეტდა ამა თუ იმ ტერმინის შემოღებისა და დაკანონების საკითხს (სანამ ტერმინი ოფიციალურად არ დაკანონდებოდა, ის ბარბარიზმად მიიჩნეოდა).
კომისიაში მიწვეულნი იყვნენ ქართული სიტყვის რჩეული მსახურები: პოეტები, მწერლები, პედაგოგები. სალიტერატურო ენის ნორმების დამდგენი კომისიის მუშაობის მიზანს ასევე შეადგენდა დაკვირვება თანამედროვე მწერლობის, მასმედიის ენაზე, საგანგებოდ ტარდებოდა ისტორიულ-შედარებითი კვლევა-ანალიზი, რაც, თავისთავად, იძლეოდა საინტერესო და სასარგებლო დასკვნების გამოტანის საშუალებას.
თუმცა ისიც უნდა ითქვას, რომ ქართული ენის სიწმინდის დაცვა არ არის მხოლოდ ფილოლოგების საქმე. ქართული ენა უფალმა ღმერთმა ხომ ყველა ჩვენგანს - ქართველებს გვარგუნა და საპატრონებლად მოგვანდო. ჩვენი ენა და მეტყველება სიტყვების მექანიკური ერთობლიობა კი არ არის, არამედ იგი აზროვნებისა და განცდის გამოხატვის ფაქიზი საშუალებაა.
მშობლიური ენის დაცვით მაღლდება ადამიანის ღირსება და იხვეწება მთლიანად ერის სულიერება, კულტურა. ვფიქრობ, მშობლიური ენის მოვლისა და გაფრთხილებისათვის ისეთივე მზადყოფნა და ძალისხმევა გვმართებს, როგორიც საკუთარი სულის ცხონებისათვის. ჩვენს ღვთივგანბრძნობილ წინაპრებს ეს კარგად ესმოდათ.
ქართული ენის პატრონობის დიდებული მაგალითი მოგვცა ქართული სიტყვის დიდმა ქომაგმა - სულხან-საბა ორბელიანმა. მოდით, არ გავაწბილოთ ჩვენი ენა ქართულის ქომაგნი და არ დავუშვათ ქართული ენის "თვისთა ნებაზედ გარყვნა".
/დოდო (მარიამ) ღლონტი
"კარიბჭე" N7, 2010, გვ.55/
"ენის დამახინჯება შეურაცხყოფს არა მარტო გრამატიკას, არამედ ადამიანის სულსაც"
/პლატონი
"კარიბჭე" N1, 2011, გვ.25/
"- რადგანაც სიმბოლოებზე ვლაპარაკობთ, იქნებ იოანე-ზოსიმესაც შევეხოთ. მის თხზულებაში "ქებაი და დიდებაი ქართულისა ენისაი" ნათქვამია: "და დამარხულ არს ენაი ქართული დღემდე მეორედ მოსვლისა მისისა საწამებლად, რათა ღმერთმან ამხილოს ამით ენითა და ესე ენაი მძინარე არს დღესამომდე და სახარებასა შინა ამას ენასა ლაზარე ჰქვიან". რას გვეტყოდით ამასთან დაკავშირებით?
- ენა არის სახე ერისა. ერი ხომ ენით შედის ურთიერთობაში სხვა ერებთან. ჩვენს აზრებსაც ენით ვაგებინებთ ერთმანეთს, ენით გადმოვცემთ ჩვენს მეობას, ჩვენს სურვილს და განზრახვას, ვამჟღავნებთ ჩვენს ცოდნას, ინტელექტს, იმ პიროვნულ თავისებურებას, რითაც განვსხვავდებით ერთმანეთისგან.
როდესაც იოანე-ზოსიმე ამბობს, "რათა ღმერთმა ამხილოს ამით ენითა", სწორედ ის იგულისხმება, რომ ქართული ენა ღვთიური ენაა, რადგან ჩვენი ერი დამეგობრებულია უფალთან, მის ენაზე ვლაპარაკობთ, გვესმის ურთიერთისა და ამიტომაც არის ღვთიური ენა. ჩვენი ერი ლაზარესავით არის დამეგობრებული უფალთან. სახარება - ღვთის სიტყვაა, ღვთის ენაა, ამიტომაც ამბობს იოანე-ზოსიმე - "სახარებასა შინა ამას ენასა ლაზარე ჰქვიანო". ქართველმა ერმა ღმერთს ისე მიანდო ყველაფერი, როგორც ლაზარეს შემთხვევაში მოხდა, მიანდო ენა, სისხლი, სარწმუნოება, კულტურა, მიწა-წყალი, ესენი ხომ ყველაფერი მისი მოცემულია და მასზევეა მინდობილი, ამიტომ ღმერთმა გააჯანსაღა ეს ყველაფერი და ერი უკვდავყო.
იოანე-ზოსიმე წინასწარმეტყველებს, რომ ღმერთთან ერთობაში მყოფ ქართველ ერს გადაშენება არ უწერია. საყოველთაო განსჯის დღეს, რომელსაც მერვე დღეს უწოდებენ, ჩვენი ერი ლაზარესავით მკვდრეთით აღდგება, როგორც სამაგალითო და ღმერთთან დამეგობრებული.
წმინდა მამათა განმარტებით, კაცობრიობის განსჯა უფლისგან მოხდება თავისი მსგავსით. ვთქვათ, ეპისკოპოსს განსჯიან ეპისკოპოსით, ექიმს - ექიმით, პოლიტიკოსს - პოლიტიკოსით, მეფეს - მეფით, ერს - ერით და ა.შ. ჩვენი საუბარი რომ უფრო გასაგები გახდეს, ასე დავაკონკრეტებ: ვთქვათ, თუ სხვა წმინდა მეფე გახდა, შენც ხომ შეგეძლო შენი საქმით, ცხოვრებით, რწმენით, სიყვარულით, სარწმუნოებისადმი ერთგულებით წმინდა მეფე გამხდარიყავი? ან რომელიმე ერმა, ამ შემთხვევაში, ვთქვათ, ქართველმა ერმა, თუ შეინარჩუნა რწმენა, მორჩილება, სასოება, სხვა ერსაც რომ შეეძლო შეენარჩუნებინა? სწორედ ამას გულისხმობს ზოსიმე, რომ ამ ერით, ამ ენით განისჯება სხვა ერი, სხვა ქვეყნები, რადგან, მისივე წინასწარმეტყველებით, ჩვენი ერი არ დაუტევებს ქრისტეს სარწმუნოებას მის მეორედ მოსვლამდე და ბოლომდე შეინარჩუნებს უფლისა და ჭეშმარიტი მოძღვრების სიყვარულსა და სასოებას.
მართალია, ერი ცოცხალია და მასში მეტნაკლებობა და ცვალებადობა ყოველთვის არსებობს, ვთქვათ, დღეს შეიძლება ისეთი რწმენა აღარ იყოს ხალხში, როგორიც დავითის ან თამარის მეფობის ხანაში იყო, მაგრამ ეს არ ნიშნავს იმას, რომ ერი სრულიად უარყოფს ჭეშმარიტ სარწმუნოებას. დღეს, რაც არ უნდა უპატივცემულოდ მოეკიდონ საკუთარ ენას, დატოვონ სამშობლო და წავიდნენ უცხოეთში, 10 მართალიც რომ დარჩეს, საქართველო მაინც გადარჩება, როგორც საუკუნეებით ქრისტესთან დამეგობრებული. როგორც იოანე-ზოსიმე წინასწარმეტყველებს, ეტყვის ჩვენს ერს ქრისტე: "ლაზარე, გამოვედ გარე!", რათა საბოლოდ გაათავისუფლოს ხრწნადობისგან და საუკუნო სიცოცხლე მიანიჭოს. ამინ!"
/მამა ლევან ნავროზაშვილი
"კარიბჭე" N8, 2011, გვ.26/
"ქართული ანბანი ქართველებს სისხლში დნმ-ის სპირალებში გვაწერია.
...ქართული ენა თვით სამყაროს შემოქმედი ღმერთის და ბოლო ჟამის ენაა. ღმერთი ქართულ ენაზე აზროვნებს და განაგებს სამყაროს"
/"ქვაკუთხედი" N10, 2019, გვ.31/
"ლაზების ენა მცირედ განსხვავდება მეგრულისაგან და დღეს არსებობს ლაზურის სამი კილო: ხოფური, არქაბული და ათინური".
/"კრიალოსანი" N8, 2009, გვ.21/
"რომელ ენასაც პატრონი ეყოლება, ყველა იარსებებს"
/პროფესორი ნოდარ ნათაძე
"კრიალოსანი" N12, 2008,გვ.26/
"ყოველი საიდუმლო ამას ენასა შინა დაფარულ არს", ეს გახლავთ სტრიქონი საგალობლისა ქართული ენის შესახებ: "ქებაი და დიდებაი ქართულისა ენისაი", რომელიც გერმანელმა მეცნიერმა, ბატონმა ტიშენდორფმა, ბიბლიის სრულყოფილი ტექსტის მაძიებელმა, შემთხვევით იპოვა, სინას მთაზე, მე-19-ე საუკუნეში, და ფრანგ ქართველოლოგს, მარი ბროსეს გადასცა შესასწავლად და გამოსაქვეყნებლად".
/"ქვაკუთხედი" N1, 2020, გვ.31/
ენა ქართული
ენა ქართული, გულში ჩაკრული,
სულში ჩაფლული და დათაფლული.
ხან აკრძალული, ხან დაჩაგრული,
ხან უფალივით ჯვარზე გაკრული.
მკვდრეთით აღმდგარი, ფეხზე დამდგარი
და კვლავ ამაყად წამომართული.
უდრეკი, როგორც ქართული გული,
უტეხი, როგორც სული ქართული.
უსაყვარლესი, ულამაზესი,
თანაც კეკლუცი ვით გაზაფხული.
დიდი რუსთველი ამ ენამ შექმნა,
ქვეყნის დიდების სვეტად დასმული.
ვაჟა, აკაკი, გურამიშვილი,
დიდი ილია გულდადაგული,
ამ ენისაგან გახდნენ უკვდავნი,
ამ ენით ჰქონდათ გული ქართული.
მესხი, კახელი, თუში, ხევსური,
სვანი, მეგრელი, აფხაზ, ქართლელი,
ლაზი, გურული, დინჯი რაჭველი,
იმერელი თუ ტაო-კლარჯელი.
აი, ამ ენამ, ენამ ქართულმა
გვაკურთხა ყველა, როგორც
ქართველი.
/საბა ბუგიანიშვილი
ქ. ონი, შეუბნის საჯარო სკოლის IX კლასის მოსწავლე
"კრიალოსანი" N5, 2010, გვ.19/
"სწორედ ქალებმა შემოინახეს ქართული წერა-კითხვა გამაჰმადიანებულ აჭარაში, ე.წ. დედაბრული ანბანის სახელით რომ არის ცნობილი"
/"ქვაკუთხედი" N9, 2008, გვ.34/
----------------------------------------
"ხელხვეწილი ქართული ასოები ისედაც ჰგვანან სანთლებს"
/ლევან გოთუა, "სერაფიტი" გვ.294/
"ჩემი ქვეყნის ენა - ამეტყველებული სულია ჩემი ერისა და ბუნებისა! ბუნებრივიც არის, რომ დედაენაზე დიდსაფაქიზოს უფრო ვგრძნობ და განვიცდი!"
/ლევან გოთუა, "სერაფიტი" გვ.302/
"მე ვცნობ ქართულ სიტყვას სხვა მრავალ ათას სიტყვათა შორის!"
/ბელა ახმადულინა
"ანა კალანდაძე "ერთტომეული" 1987წ. გვ.391/
"აქედანვე უნდა გავისარჯოთ იმისათვის, რომ შევასწავლოთ საქართველოში მცხოვრებ ეროვნებებს ქართული ენა, წერა-კითხვა, ყველაფერი უნდა გაკეთდეს, რომ გაითავისონ ჩვენი ისტორია, კულტურა, თუ ეს არ მოხდა, არც მინდა წარმოვიდგინო და საქართველო დაიყოფა ცალკეულ ეთნიკურ შემადგენლობებად და დღეს თუ ერი გვქვია, ახლო მომავალში შეიძლება ქართველი ერთ-ერთ ეთნიკურ ჯგუფად იქცეს საკუთარ ქვეყანაში, ამაზე დიდი ტრაგედიის წარმოდგენა ხომ შეუძლებელია".
/მეუფე ანანია ჯაფარიძე
"კარიბჭე" N16, 2014, გვ.65/
"ქართული ენა - მსოფლიო საოცრებაა! ის არის მუსიკა, მაგრამ არა მიწიერი, არამედ ზეციდან გადმოსული სულიერი მუსიკა! იგია ჩვენი ერისა და ქვეყნის გადამრჩენი".
/ილია მეორე
"ღვთიური სიბრძნის მართლმადიდებლური ანბანი" N2, გვ. 126/
"2018 წელს პრეზიდენტმა გირვერ ფარულავას [მეცნიერებათა დოქტორი] ღირსების ორდენი გადასცა - "სახელმწიფო ენის შენარჩუნების, ენის, როგორც უწყვეტი სააზროვნო პროცესის ჩამოყალიბებისა და ეროვნული იდენტობის შენარჩუნების ხელშეწყობისთვის".
/"საპატრიარქოს უწყებანი" N8, 2020, გვ.21/
"კოენე - საერთო და ფუძე ენა. ქართულ კოენე ენას ჩვ.წ.აღ-მდე ათასწლეულებში გამოეყო სვანური, ძვ. წელთაღრიცხვის VIII საუკუნიდან ხდება ქართულ-ზნაური ენის გამოცალკვევება, VI-V საუკუნიდან იშლება ქართების და მეგრელ ჭანების ენა.
ჩვ.წ.აღ-მდე IV-III საუკუნეში შექმნილ ქართლის ანუ იბერიის საერთო ენა იყო ქართული. ფარნავაზ მეფემ ქართული გამოაცხადა სახელმწიფო ენად და "არღარა ირაცხებოდა თვინიერ ქართულისა".
/ლია ბარბაქაძე, "ჯიბის ცნობარი მართლმორწმუნე ქრისტიანისათვის" გვ.122/
"დიდი ქართველოლოგი ნიკო მარი წერს, "ქართული ენა... მაღალმხატვრულად გამოხატავს ყოველ აზრს და დაუმახინჯებლად და შეურყვნელად გადმოსცემს. ქართული ენა, შეიძლება ითქვას, შინაგანი თავისებურებებით მსოფლიო ენაა".
/ლია ბარბაქაძე, "ჯიბის ცნობარი მართლმორწმუნე ქრისტიანისათვის" გვ.125/
"მსოფლიოში რამდენიმე ათასი ენაა, ანბანი კი - სულ 14, მათ შორისაა ქართული, რომელიც ყველაზე ძველი და სრულყოფილი ანბანია".
/ლია ბარბაქაძე, "ჯიბის ცნობარი მართლმორწმუნე ქრისტიანისათვის" გვ.223/
"ქართული ენა კულტმსახურების - წირვა-ლოცვის ენას წარმოადგენდა დასავლეთ საქართველოში არა თუ IX - X საუკუნეებში, არამედ IV საუკუნეშივე".
/მიტროპოლიტი ანანია ჯაფარიძე, ლია ბარბაქაძე
"საქართველოს საეკლესიო ისტორია (VIII კლასის სახელმძღვანელო)" გვ.26/
-------------------------------------
"1796 წელს, გაიოზის [რექტორი] თაოსნობით, მოზდოკში რომანოზ ზუბაშვილმა დაარსა სტამბა, რომელმაც შემდგომში მნიშვნელოვანი როლი ითამაშა ქართული წიგნის ბეჭდვაში. მოზდოკის სტამბა სახელმძღვანელოებით ამარაგებდა როგორც ჩრდილოეთ კავკასიაში არსებულ ქართულ სკოლებს, ასევე საქართველოს სასწავლებლებს. მარტო 1805 წლის იანვარში გაიოზმა ამ სტამბაში დაბეჭდილი 600 ცალი "ანბანი" და 630 ცალი "გრამატიკა" გაუგზავნა "თბილისის კეთილშობილთა სასწავლებელს". 1796-1800 წლებში დაბეჭდილი გაიოზის "გრამატიკა" ქართული ენის მეცნიერულად შესწავლის პირველი ცდაა. ამ წიგნის მნიშნველობას მოწმობს ის ფაქტი, რომ სანამ სოლომონ დოდაშვილის "შემოკლებული კანონი ქართულისა ღრამატიკისა" და პლატონ იოსელიანის "პირველ-დაწყებითი კანონი ქართულისა ღრამატიკისა" დაიბეჭდებოდა, XVIII საუკუნის სკოლებში მშობლიურ ენას გაიოზის "გრამატიკით" ასწავლიდნენ".
/"კარიბჭე" N5, 2021, გვ.50/
"ამდენი დამპყრობლის მოძალების მიუხედავად, დღეს რომ ქართულად ვლაპარაკობთ და არა რომელიმე სხვა ენაზე, თავისთავად სასწაულია, ამ სასწაულის მიზეზი სწორედ მართლმადიდებლობაა, მარიამ ღვთისმშობელი იფარავს თავის წილხვდომილ ქვეყანას"
/გურამ დოჩანაშვილი
"კარიბჭე" N5,2021, გვ.46/
"მშობლიური ენა ის საბადოა, რომლის ფსკერამდე ვერასოდეს დახვალ, თუნდაც იმიტომ, რომ ფსკერი არ გააჩნია"
/გურამ დოჩანაშვილი
"კარიბჭე" N5, 2021,გვ.47/
"სხვის ენაზე მეტყველებას მაშინ აქვს ფასი და გემო, როდესაც თავისი უკეთილესად იცი! სხვაფრივ უცხო ენის გალიაში ხარ"
/ლევან გოთუა, "მუმლი მუხასა", გვ.213/
"ქართული მუსიკალური ენის თვითმყოფადობა და მისი მრავალხმიანობის წარმოშობა არანაკლებ იდუმალია, ვიდრე იოანე-ზოსიმეს მიერ მინიშნებული ის საიდუმლოება, ქართული ენის წიაღში რომ არის დამარხული" (მერაბ კოსტავა).
/"კარიბჭე" N7, 2021, გვ.20/
"რუსული შრიფტი დაედო საფუძვლად აფხაზებისათვის შექმნილ ანბანსაც. გარდა ამისა 1885 წელს სინოდის დადგენილებით აფხაზეთი ცალკე ეპარქიად გამოყვეს, რაც შეესაბამებოდა მეფის რუსეთის პოლიტიკის იმ კურსს, რომელიც ითვალისწინებდა საქართველოს დანაწევრებასა და დაქუცმაცებას მისი მცხოვრებლების გარუსების დაჩქარების მიზნით".
/მიტროპოლიტი ანანია ჯაფარიძე, ლია ბარბაქაძე, "საქართელოს საეკლესიო ისტორია IX-X კლასის სახელმძღვანელო" გვ.18/
"რუსეთის ბნელი ძალები იმდენად ძლიერად იბრძოდნენ სამეგრელოდან ქართული ენის განსადევნად, რომ 1889 წელს, ვინმე აშორდიამ რუსული ალფაბეტის საფუძველზე შექმნა მეგრული ანბანი. ამან საშინელი გულისწყრომა და გულისტკივილი გამოიწვია მეგრელებში და იმავე წელს სამეგრელოში მოწვეული იქნა ადგილობრივი სამღვდელოებისა და საზოგადოების ერთობლივი პირველი კრება (ყრილობა), რომელმაც მიიღო მტკიცე გადაწყვეტილება ქართული ენის შენარჩუნების შესახებ".
/მიტროპლიტი ანანია ჯაფარიძე, ლია ბარბაქაძე, "საქართველოს საეკლესიო ისტორია IX-X კლასის სახელმძღვანელო" გვ. 18/
"მეცნიერთა აზრით, ქრისტემდე VIII საუკუნეში ქართებსა და მეგრელ-ჭანებს ჰქონიათ საერთო ენა, ხოლო VI-IV საუკუნეებში უვკე არსებულა განსხვავება".
/მიტროპლიტი ანანია ჯაფარიძე, ლია ბარბაქაძე, "საქართველოს საეკლესიო ისტორია IX-X კლასის სახელმძღვანელო" გვ. 164/
"იბერიულ-კავკასიური ენათმეცნიერებისათვის ცნობილია, რომ უძველეს დროს არსებობდა ქართველ ტომთაშორისი საერთო ენა - ფუძე ენა - კოენე. ქართებს, მეგრელ-ჭანებს და სვანებს ერთ დროს ჰქონდათ საერთო ფუძე ენა, რომელიც შემდეგში დაიყო".
/მიტროპლიტი ანანია ჯაფარიძე, ლია ბარბაქაძე, "საქართველოს საეკლესიო ისტორია IX-X კლასის სახელმძღვანელო" გვ. 163/
"ენათმეცნიერი ლ. ლეჟავა წერს: "...სარწმუნოდ შეიძლება მივიჩნიოთ, რომ ძველი ქართული სალიტერატურო ენის ფორმირება დაწყებულია V ს-ზე გაცილებით უფრო (შესაძლოა, ათი საუკუნით) ადრე".
მეხუთე საუკუნემდე ქართულ სალიტერატურო ენას განვითარების გრძელი გზა უნდა გაევლო. ასე განვითარებული და უნიფიცირებული სალიტერატურო ენა მხოლოდ საუკუნეთა განმავლობაში შეიძლებოდა შექმნილიყო".
/მიტროპლიტი ანანია ჯაფარიძე, ლია ბარბაქაძე, "საქართველოს საეკლესიო ისტორია IX-X კლასის სახელმძღვანელო" გვ. 166/
"მეუფე გაბრიელი [ქიქოძე] ერთ-ერთი მხურვალე დამცველი იყო ქართული ენისა, რომელიც XIX საუკუნეში, საუბედუროდ, გადაგვარების მომაკვდინებელი საფრთხის წინაშე აღმოჩნდა. ის გაბედულად ებრძოდა ყველას, ვინც ეჭვქვეშ აყენებდა მშობლიური ენის არსებობის აუცილებლობის საკითხს. ამ მიზნით დაწერა მრავალი წერილი და ქადაგება. მან ამხილა ვაი-ქართველი მუხრანსკი, რომელიც წერდა, რომ მცირე ერები, მათ შორის ქართველებიც, "დიდ" ხალხში გათქვეფის აუცილებლობას ვერ აცდებოდნენ და რაც უფრო მალე მოხდებოდა ეს მოვლენა, მით უკეთესი იყო. "რით ამტკიცებ შენ, რომ ეს მოვლენა (მცირე ხალხის ენის განქარვება) არის ბუნების წესი?" - ეკითხება გაბრიელ ეპისკოპოსი მუხრანსკის, - "პირიქით, ხალხი უნდა ეცადოს ენის გავრცელებას, გამდიდრებას და არა დამარხვასა და დაკარგვას". გაბრიელი თვლიდა, რომ "ხალხის ინდივიდუალობის უმთავრესი ელემენტი" სწორედ ენაა. მშობლიურ ენას მოკლებული ყოველი ხალხი მოკლებულია ყოველგვარ ინდივიდუალურ ნიშან-თვისებას და "უსარგებლოა თავისთვისაც და სხვისთვისაც" - წერდა წმ. ეპისკოპოსი გაბრიელი".
/მიტროპლიტი ანანია ჯაფარიძე, ლია ბარბაქაძე, "საქართველოს საეკლესიო ისტორია IX-X კლასის სახელმძღვანელო" გვ. 218/
"V ს.-ის სომეხი ისტორიკოსის კორიუნის ცნობით, მეფე ბაკურმა (V ს.) "უბრძანა ერთს, ქართული ენის მცოდნე კაცს, ჯაღის, შეეკრიბა ბავშვები სხვადასხვა კუთხიდან, სადაც სხვადასხვა კილოკავზე ლაპარაკობდნენ, და ესწავლებინათ მათთვის ერთი ენა, რომლითაც ქართველებმა ღვთის დიდება დაიწყეს".
/აკად. მარიამ ლორთქიფანიძე, აკად. დავით მუსხელიშვილი, აკად. როინ მეტრეველი
"საქართველოს ისტორია IV საუკუნიდან XIII საუკუნემდე" ტომი II, გვ.330/
"ქართული ეროვნული კულტურის განვითარებისათვის უდიდესი მნიშვნელობა ჰქონდა საკუთარი ანბანის არსებობას, რომელიც, დაზუსტებით არ ვიცით, როდის შეიქმნა, მაგრამ V საუკუნიდან რომ ნამდვილად არსებობს, ფაქტია".
/აკად. მარიამ ლორთქიფანიძე, აკად. დავით მუსხელიშვილი, აკად. როინ მეტრეველი
"საქართველოს ისტორია IV საუკუნიდან XIII საუკუნემდე" ტომი II, გვ.288/
"ასევე უნდა აღინიშნოს, რომ ქართულმა მწერლობამ მნიშვნელოვანი წვლილი შეიტანა ბერძნულ მწერლობაში, ქართულ თარგმანებშია შემონახული ბერძნული მწერლობის არაერთი ძეგლი (აგიოგრაფიული, კანონიკური...), რომელთა ბერძნული დედნები დაკარგულია და ბერძნულ მწერლობაში არსებული მთელი რიგი ხარვეზების შევსება ამ ქართული თარგმანებით ხერხდება".
/აკად. მარიამ ლორთქიფანიძე, აკად. დავით მუსხელიშვილი, აკად. როინ მეტრეველი
"საქართველოს ისტორია IV საუკუნიდან XIII საუკუნემდე" ტომი II, გვ.341/
"1989 წელს გამოქვეყნდა თამაზ გამყრელიძის შრომა "წერის ანბანური სისტემა და ძველი ქართული დამწერლობა", რომელიც ქართული ანბანის პროტოტიპად ბერძნულს მიიჩნევს. "ძველი ქართული წერილობითი სისტემის წარმომავლობა, - წერს თ. გამყრელიძე, - ბერძნული დამწერლობისაგან, ან უფრო ზუსტად, ძველი ქართული ანბანის შექმნისას წერილობით ნიმუშად და მოდელად ბერძნული ანბანის გამოყენება გვავარაუდებინებს ქართულ გრაფიკულ ნიშანთა შედგენა-შეთხზვისას პირველ რიგში ბერძნული გრაფიკული სისტემის აღებას. ქართულ ასო-ნიშანთა გრაფიკულ საფუძვლად შესაბამის ბერძნულ ნიშანთა მოხაზულობის გამოყენებას" ამასთანავე, თ. გამყრელიძის აზრით, იმ "სპეციფიკური" ქართული ბგერებისათვის, რომელთაც არ დაეძებნებათ პროტოტიპი ბერძნულში, გამოყენებულ იქნა "სავარაუდო სემიტური გრაფიკული პროტოტიპები, რაც ასახავს იმ გავლენებს, რაც სემიტურ სისტემას შეეძლო მოეხდინა ძველი ქართული ანბანის შექმნისას".
/აკად. მარიამ ლორთქიფანიძე, აკად. დავით მუსხელიშვილი, აკად. როინ მეტრეველი
"საქართველოს ისტორია IV საუკუნიდან XIII საუკუნემდე" ტომი II, გვ.287/
"V საუკუნიდან ქართულ ენაზე მწერლობის სხვადასხვა დარგის ბრწყინვალე ძეგლებია შექმნილი, საქართველო შესანიშნავი წარწერებითაა მოფენილი. სწორედ ამ დიდი მნიშვნელობის შედეგად, რაც მშობლიურმა ენამ ხალხისა და ქვეყნის ისტორიაში მოიპოვა, შეიქმნა უნიკაური ნაწარმოები "ქებაი და დიდებაი ქართულისა ენისაი", რომლის ავტორიც მიიჩნევა იოანე ზოსიმე. ამ თხზულების შესახებ კორნელი კეკელიძე წერს: "მეათე საუკუნეში ქართული ენის შესახებ ქართველებმა შექმნეს ერთგვარი თეორია, რომლითაც ქართული ენა არამცთუ გათანასწორებულია ბერძნულთან იქამდის, რომ "ისინი ორნი დანი არიან, ვითარცა მარიამ და მართა და მეგობარნი", არამედ უპირატესობაც კი აქვს მას მინიჭებული შემდეგ სიტყვებში: "ყოველი საიდუმლოი ამას შინა ენასა დამარხულ არს".
იოანე ზოსიმე მიზნად ისახავს შთააგონოს მკითხველს, რომ ქართული ენა, რომელიც დღეს ბერძნულთან შედარებით "მდაბალი და დაწუნებულია", სინამდვილეში "მძინარეა" და ის "შემკული და კურთხეულია". ქართული ენა ისეთივე თანასწორია ბერძნული ენისა, როგორი თანასწორიც იყო ნინო ელენესი, რომელთაგანაც ნინომ ქართველებს უქადაგა ქრისტეს სჯული, ხოლო ელენემ ბერძნებს. იოანე ზოსიმე სხვა ენებთან შედარებით უპირატესობას ქართულს ანიჭებს და აცხადებს, რომ მეორედ მოსვლისას ქრისტე ყველა ხალხს ქართულად განიკითხავს. საკითხის ამგვარ დაყენებასთან დაკავშირებით კორნელი კეკელიძე ასკვნის: "იოანეს მაღლა ეჭირა დროშა ეროვნული თვითშეგნებისა და პატივისცემისა. ის, მსგავსად იოანე საბანისძისა, თამამად უპირდაპირებს ერთმანეთს ქართულსა და ბერძნულ კულტურას და პირველს უპირატესობას ანიჭებს მეორეს წინაშე".
/აკად. მარიამ ლორთქიფანიძე, აკად. დავით მუსხელიშვილი, აკად. როინ მეტრეველი
"საქართველოს ისტორია IV საუკუნიდან XIII საუკუნემდე" ტომი II, გვ.331/
"ქართული ანბანი ძველი ქართული ცივილიზაციის ერთ-ერთი ყველაზე უფრო ღირსშესანიშნავი მემკვიდრეობაა, რომელსაც ქართველი კაცი მუდამ უდიდესი სიყვარულითა და პატივისცემით ელოლიავებოდა. ამის თვალსაჩინო მოწმობაა ქართული ასომთავრული ანბანის მთლიანად წარმოდგენა შუასაუკუნეების ქართულ ხელნაწერებსა და სხვა ძეგლებზე (რომელთაგან უძველესად ე.წ. დავათის სტელაა მიჩნეული).
ქართული ანბანი გადაუჭარბებლად შეიძლება ითქვას, დღეს მსოფლიოში არსებულ ანბანთა შორის ერთ-ერთი ყველაზე უფრო სრულყოფილი და ორიგინალური სისტემაა, რომლის 38 ნიშანთაგან თითოეულს აქვს თავისი ბგერითი შესატყვისი და რიცხობრივი მნიშვნელობა".
/საქართველოს ისტორიის პალიტრა, "ძველი ქართული ცივილიზაციის სათავეებთან", გვ. 41/
"სვანური ენა აგრეთვე უდამწერლობოა. იგი ამჟამად ჩრდილო-დასავლეთ საქართველოს ტერიტორიაზეა (სვანეთსა და აფხაზეთში) გავრცელებული. მან ყველაზე უფრო მეტად შემოინახა საერთოქართველური არქაული ელემენტები".
/საქართველოს ისტორიის პალიტრა, "ძველი ქართული ცივილიზაციის სათავეებთან", გვ.25/
"ქართულსა და ბერძნულს შორის ზოგიერთი მსგავსება ასოთა რიგის თანამიმდევრობაში გვიანდელ ცვლილებათა შედეგია და ქართული ანბანის ბერძნული წარმოშობის მოწმობად ვერ მიიჩნევა. ამითვე აიხსნება ისიც, რომ მიუხედავად თანხვდომებისა, მთელ რიგ შემთხვევაში ქართულ ასოთა თანამიმდევრობა სცილდება ბერძნულს და ესადაგება სემიტურს".
/საქართველოს ისტორიის პალიტრა, "ძველი ქართული ცივილიზაციის სათავეებთან", გვ.44/
"ენაში ასახულია ქართველი ხალხის მრავალათასწლოვანი ისტორიის რთული პროცესი"
/საქართველოს ისტორიის პალიტრა, "ძველი ქართული ცივილიზაციის სათავეებთან", გვ.61/
"ქართული ენა, ფაქტობრივად, არც ერთ ენათა ოჯახში არ შედის, ის განცალკევებული ოჯახის სახით არის წარმოდგენილი"
/საქართველოს ისტორიის პალიტრა, "ქართველი ხალხის ეთნიკური ისტორია", გვ. 42/
"ისევე როგორც ყველა სხვა ენა, ქართული ენაც საუკუნეთა განმავლობაში სხვა ენების გავლენას განიცდიდა. განსაკუთრებით გავლენა ლექსიკას შეეხო. მნიშვნელოვანი რაოდენობით არის ქართულ ენაში შემოსული სპარსული, არაბული, თურქული, რუსული ლექსიკა. ამ ენებმა ქართულ ენას მაინც ღრმა კვალი ვერ დაამჩნიეს, რადგან ჯერ კიდევ V საუკუნიდან მოყოლებული მას დახვეწილი გრამატიკული ნორმები გააჩნდა".
/საქართველოს ისტორიის პალიტრა, "ქართველი ხალხის ეთნიკური ისტორია", გვ. 129/
"სალიტერატურო ქართული ენა მრავალსაუკუნოვანი ქართული გონითი კულტურის პროდუქტიც არის და ამ კულტურის განვითარების მძლავრი იარაღიც. უკვე XI-XII საუკუნეებისათვის ქართული ენა იმდენად განვითარებული იყო, რომ ფილოსოფიურ თხზულებათა ქართულად თარგმნა და ინტერპრეტაცია დაუბრკოლებლად ხდებოდა (ეფრემ მცირე, იოანე პეტრიწი...)"
/საქართველოს ისტორიის პალიტრა, "ქართველი ხალხის ეთნიკური ისტორია", გვ. 128/
"ქართულმა ეთნოსმა კი ისე მოაღწია დღემდე, რომ არსებითად დედაენას ცვლილება არ განუცდია: მეხუთე საუკუნეში შექმნილი ნაწარმოები თანამედროვე ქართველთათვისაც გასაგებია"
/საქართველოს ისტორიის პალიტრა, "ქართველი ხალხის ეთნიკური ისტორია", გვ. 114/
"დღევანდელი თურქეთის ტერიტორიაზე ქართული ეთნოგრაფიული რეალიები და ქართული ენა უმეტესად შავშეთის ნაწილში - იმერხევში შემოინახეს"
/საქართველოს ისტორიის პალიტრა, "ქართველი ხალხის ეთნიკური ისტორია", გვ. 185/
-------------------------------------
"ალექსანდრე ანდრონიკაშვილი [1923 წლის 20 მაისს დახვრეტილი ქართველი ეროვნული გმირი] - (დაბ. 1871), ქართველი მხედართმთავარი, გენერალ-მაიორი; იყო ქართული სამხედრო სკოლის უფროსი. მონაწილეობდა რუსეთ-საქართველოს ომში. 1921 წლის თებერვალში იყო კოჯორ-ტაბახმელას ფრონტის სარდალი; შემდეგ გახდა ეროვნულ-გამათავისუფლებელი მოძრაობის ერთ-ერთი ლიდერი. დაპატიმრებისას მუშაობდა სახელმძღვანელოების შექმნაზე ქართულ ენაზე; პატიმრობის დროს ითხოვდა 1 თვით გათავისუფლებას, რომ დაესრულებინა სახელმძღვანელოებზე მუშაობა, ვინაიდან საბჭოთა ხელისუფლების მიერ შემოღებული სახელმძღვანელოების პაკეტი იმხანად ქართულ ენაზე არ არსებობდა. სიკვდილის წინ იგი საზოგადოებისთვის სასარგებლო საქმეზე ზრუნავდა!"
/"საპატრიარქოს უწყებანი" N11, 2022, გვ. 21/
"უცნობ ავტორის ლექსში - "ქებაი და დიდებაი ქართული ენისაი"ლაზარე გაიგივებულია ქართულ ენასთან. ეს ლექსი იპოვა და გადმოწერა იოანე-ზოსომემ და დაურთო სინას მთის ბიბლიას, ლექსის ავტორი კი უცნობია"
/ლია ბარბაქაძე, სულხან ჭიკაიძე, "ქრისტიანობის მოკლე ისტორია", გვ.76/
"ვინ იყო ის ჩვენი დიდი წინაპარი, ის კურთხეული ადამიანი, რომელსაც გამოუცხადა უფალმა, რომ "სახარებასა შინა ქართულსა ენასა ლაზარე ჰრქვიან?" - ეს ჩვენთვის არ არის ცნობილი, იოანე-ზოსიმე, რომლის ხელნაწერითაც ამ ლექსმა, ამ საოცარმა სიტყვებმა ჩვენამდე მოაღწია, იყო მხოლოდ გადამწერი, ხოლო ავტორი, ვისაც გამოეცხადა ეს უდიდესი საიდუმლო, არ ვიცით, ვინ წარმოშვა ქართული ენა? ქართველმა ერმა წარმოშვა ქართული ენა, თუ ქართულმა ენამ წარმოშვა ქართველი ერი. ღვთის კურთხევით, მათი შობა ერთად მოხდა. წარმოიშვა ქართული ენა და წარმოიშვა ქართველი ერი.
"და ესე ენაი
შემკული და კურთხეული,
სახელითა უფლისათა,
მდაბალი და დაწუნებული,
მოელის დღესა მას მეორედ მოსვლასა უფლისასა"
/ლია ბარბაქაძე, სულხან ჭიკაიძე, "ქრისტიანობის მოკლე ისტორია", გვ.81/
უზრუნველყოფა Invision Power Board (http://www.invisionboard.com)
© Invision Power Services (http://www.invisionpower.com)
There appears to be an error with the database.
You can try to refresh the page by clicking here.
Error Returned
We apologise for any inconvenience