თემის საბეჭდი ვერსია

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: May 14 2007, 11:56 AM

ახალი აღთქმის ეკლესიის დაარსებამდეც კი, თავად მაცხოვრის ქადაგებისას, შეიმჩნეოდა გაყოფის, აზრთა და სწავლებათა სხვადასხვაობის, ცალცალკე დაჯგუფების და ერთმანეთში დაპირისპირების პირველი ნიშნები, თავად ქრისტიანობაც იუდეველების მიერ აღქმული იქნა როგორც ერთგვარი სექტა, მაშინ როცა თავად ძველაღთქმისეული ეკლესია სავსე იყო სექტებად ჩამოყალიბებული პოლიტიკური გავლენის ჯგუფებით, სადუკევლები, ფარისევლები, მწიგნობრები და მეუდაბნოე სექტები... თავად იოანე ნათლისმცემლის მიმდევართა ერთი ნაწილი მაცხოვარს არ ღებულის და ცალკე სექტად ყალიბდებიან...


სანამ ისტორიას დავიწყებდეთ მანამ ჩვენი მეგობარი საიტებიდან შემოგთავაზებთ ( მხევალი ნინოს თხოვნით) მოკლე განმარტებებს რაა სექსტა, რაა ერესი და ა.შ.

ЕРЕСЬ


Ересь (от греч. αιρεσις - выбор) - значит вообще какое-либо отдельное учение. Так, христианское учение при появлении своем иногда называлось ересью (Деян. 28, 22). Но впоследствии название "ересь" усвоилось именно произвольному и ложному учению о христианстве, отделявшемуся и отличавшемуся от учения Церкви [1].

Еретиком Церковь называет не всякого заблуждающегося, но лишь того, кто сознательно противится церковному учению [2]. Основатели ересей именуются ересиархами.

Ереси зародились почти одновременно с христианством и, при всей своей пагубности и губительности, оказали своего рода положительное влияние на формирование точного церковного догматического учения. Наибольшее развитие ереси получили со II по IV век в целом ряде учений: евионитство, манихейство, гностицизм, арианство, несторианство и пр. Современные еретические учения, как правило, не содержат ничего кардинально нового, и являются вариантами ересей древних.

Православная Церковь, на основании заповеди Иисуса Христа (Мф. 18, 15-17) признает еретика равным язычнику и считает необходимым, в целях охранения верующих, отлучение еретиков от общения с Церковью.


Святые отцы о ереси

Свт. Игнатий (Брянчанинов)

...тяжелый грех - ересь. Она - возмущение и восстание твари против Творца, восстание и возмущение ничтожнейшего, ограниченнейшего существа - человека против всесовершенного Бога. Она, - страшно сказать, - суд человека над Богом и осуждение человеком Бога. Она - грех ума, грех духа. Она - хула на Бога, вражда на Бога. Она - плод гордыни, этой причины падения падших ангелов. И последствия падения ею очень схожи с последствиями падения отверженных духов; она омрачает разум, ожесточает сердце, на самое тело разливает яд свой, вводит в душу вечную смерть. Она не способна к смирению. [1] Она соделывает человека вполне чуждым Бога. Она - смертный грех. Как плод гордыни, ересь держит в железных цепях своего пленника, и редкий пленник исторгается из цепей ее...

...человечество совращалось в ересь целыми народами, а обращение от ереси к Православию видим в весьма немногих частных лицах, и то редко, весьма редко. Страшный яд - ересь! Неудобопостижимый яд - ересь!..

Сущность этого греха [ереси] - богохульство.

Будучи собственно грехом ума, ересь не только омрачает ум, но и сообщает особенное ожесточение сердцу, убивает его вечною смертию...

Ересь есть прикровенное отвержение христианства. Когда человеки начали оставлять идолопоклонство, по его очевидной нелепости, и приходить к познанию и исповеданию Искупителя; когда все усилия диавола поддержать между человеками идолопоклонство остались тщетными; тогда он изобрел ереси, и посредством ереси, сохраняя для держащихся ее человеков имя и некоторую наружность христиан, не только отнял у них христианство, но и заменил его богохульством...

Ересь можно уподобить пище, имеющей по наружности прекрасный вид, но отравленной ядом: такая пиша - тот же яд, от которого уже трудно остеречься как потому, что яд замаскирован, так и потому, что прекрасный вид и благоухание пищи возбуждают в человеке естественное его желание насытиться и насладиться пищею. Ересь всегда сопутствуется лицемерством и притворством; она многоглаголива, велеречива, обилует ученостию человеческою и потому удобно привлекает к себе людей и уловляет их в погибель: несравненно более людей уловлены в вечную смерть посредством ереси, нежели посредством прямого отвержения Христа...

Словопрение - самое слабое оружие против еретиков, оружие более вредное, нежели полезное. Оно делается таким сообразно свойству душевного недуга - ереси. Гордая ересь не терпит обличений, не терпит побеждения. От обличений она ожесточается; от побеждений приходит в неистовство. Это доказали бесчисленные опыты. Побеждается ересь кротким увещанием; еще удобнее - молчаливым приветствием, смирением, любовию, терпением и долготерпением, молитвою прилежною, исполненною соболезнованием о ближнем и милосердием к нему. Ересь не может быть побеждена человеком, потому что она изобретение, начинание демонское. Победителем ее может быть един Бог, призванный к борьбе с нею и к поражению ее смирением человека пред Богом и любовию этого человека к ближнему.

Желающий успешно сражаться против ереси должен быть вполне чужд тщеславия и вражды к ближнему, чтоб не выразить их какою насмешкою, каким колким или жестким словом, каким-либо словом блестящим, могущим отозваться в гордой душе еретика и возмутить в ней страсть ее. Помазуй струп и язву ближнего, как бы цельным елеем, единственно словами любви и смирения, да призрит милосердый Господь на любовь твою и на смирение твое, да возвестятся они сердцу ближнего твоего и да даруется тебе великий Божий дар - спасение ближнего твоего. Гордость, дерзость, упорство, восторженность еретика имеют только вид энергии, в сущности они - немощь, нуждающаяся в благоразумном соболезновании. Эта немощь только умножается и свирепеет, когда против нее действуют безрассудною ревностию, выражающеюся жестким обличением...

Понятие о ереси и расколе


Литература
Свт. Игнатий (Брянчанинов). Понятие о ереси и расколе.
http://www.pravbeseda.ru/library/index.php?page=book&id=496




--------------------------------------------------------------------------------

[1] Свт. Игнатий (Брянчанинов). Понятие о ереси и расколе

[2] "Упорство в ереси есть свойство еретика" Свт. Игнатий (Брянчанинов). Понятие о ереси и расколе



секта




Понятие секта в русском языке используется в двух значениях, исторически связанных, но существенно различных. Тем не менее эти значения не всегда четко различаются, и отрицательная коннотация, присущая одному из значений ("тоталитарная секта"), переносится на секты в целом. Следует помнить, что это слово, как правило, обозначает не само учение, а организацию, его представляющую.

В большинстве случаев религиозные организации не приветствуют употребления по отношению к ним термина "секта", предпочитая называться религией, церковью, конфессией или деноминацией. Само слово «секта» – не нейтральное, оно заключает в себе глубокий исторически обусловленный подтекст и в русском языке часто носит уничижительный оттенок. Косвенным подтверждением этому являются производные от этого термина слова "сектант", "сектантство" и "сектантский", которые вызывает негативные ассоциации и обычно используется полемически или уничижительно.


[править] Происхождение понятия
Уже в латыни слово secta имело следующие значения:

путь, правило, образ действия, мыслей или жизни;
учение, направление, школа;
ересь, ложное учение;
шайка;
Этимологически слово секта происходит от лат. secta от sequī — "следовать за кем-то, повиноваться"; при этом довольно рано это слово стало ассоциироваться со словом лат. sector и другими производными от seco — "резать, разделять, отсекать".

Слово «секта» изначально было нейтральным термином для описания отдельных политических, философских и религиозных групп, и употреблялось в полемическом контексте еще в дохристианскую эпоху.

Уже в раннехристианскую эпоху оно стало обозначать ложное учение, отколовшееся от основной общины, используясь для перевода др.-греч. αἱρέϭις (которое тоже сначала значило просто "учение, школа, направление", а затем сузилось до понятия "ложное учение, ересь"). Эти два слова вплоть до Нового времени употреблялись на латинском Западе как синонимы.

После Реформации установилось разграничение значений терминов: слово – “секта” стало обозначать организацию или группу людей, а “ересь” – неортодоксальное учение, содержащееся сектой или деноминацией, причем это правило словоупотребления было обращено и в прошлое христианства (таким образом, можно, например, сказать, что секта севериан исповедовала монофизитскую ересь). Такое различение названных понятий было воспринято отечественной богословской наукой в синодальный период истории Русской Православной Церкви. В греческом же богословии до сегодня в обоих значениях употребляется только слово αἱρέϭις.


ქვემოთ ვდებ სურათს სადაც ტიპიური "განშტოებაა", აქ ნაჩვენებია დიდი სექტებისა და მიმდინარეობების თანდათანობითი გამოყოფა ეკლესიიდან...



ახლა კი მცირედ-მცირედ და ნაბიჯ-ნაბიჯ მივყვეთ ისტორიას ( უნდა მაპატიოთ ნელი ტემპი, იმ ნახატი ფილმისა არ იყოს "მარტო ვარ და რა ვიცი )

მაცხოვრის აღდგომა-ამაღლების და სულთმოფენობისას ეკლესიის დაარსებას მაშინვე მოყვა ცილობა ჭეშმარიტებაში, ეკლესიაში სხვადასხვა საკითხებმა დაზუსტება მოითხოვა, რასაც ბუნებრივად მოყვა რაღაც დაჯგუფებების გასვლა ეკლესიის ერთიანობიდან, ჯერ კიდევ 46-50 წლებში თავად თავნი მოციქულთანი პეტრე და პავლე წინადაცვეთის საკითხის და წარმართა ეკლესიაში ადგილის განსაზღვრისათვის მოციქულთა კრებას იწვევენ, მანამ და შემდეგაც პავლე ანათემას გადაცემს ყველას, ვინც იმაზე მეტს იტყვის რაც მან იქადაგა და რაც სახარებამ ასწავლა, თუმცა ეკლესიის არსებობიდანვე იწყება ცრუ სწავლებათა სწრაფი გავრცელება.. ზოგი პეტრესი , ზოგი პავლესი....

II ს.ნე გნოსტიკურ-წარმართულმა მიმდინარეობამ ქრისტიანული სახე მიიღო და წარმოიშვა ე.წ. "ქრისტიანული გნოსტიციზმი", რომელსაც მკვეთრად დაუპირისპირდნენ სხვადასხვა პერიოდის მამები, განსაკუთრებით გამოვყოფდი წმ. ირინეოს ლიონელს....

III ს.ნე მარკიონი და დოკეტიზმი ახალ დიდ საშიშროებას უქმნიან ახლად დაარსებულ ეკლესიებს რომში და მის გარეთ... დევნის პერიოდშივე ვრცელდება ე.წ. წმიდათა სექტა, რომელიც უარყოფს სინანულით ეკლესიაში დაბრუნებულებს ( ვინც გადგა რწმენიდან წამებისას და შემდეგ შეინანა) .. ამავე პერიოდში უდიდესი მოაზროვნე ორიგენე, წერს ტრაქტატებს, რომელთაგანც ზოგიერთი სწავლება რამოდენიმეჯერ იქნა დაგმობილი მსოფლიო საეკლესიო კრებების მიერ... შემდგომ მანიქევლები, არიანელები, ნესტორიანელები, მონოფიზიტები, ხატმებრძოლები, კათოლიკები, პროტესტანტები, სექტები, შიგა მართლმადიდებლური სქიზმები, მეძველსტილეები, ჭეშმარიტი მართლმადიდებლების ათობით სხვადასხვა სინოდები და ა.შ.

მოდით ვისაუბროთ მათზე, როგორია ისტორია, რას ასწავლიდნენ ან რას ასწავლიან და როგორი დამოკიდებულება ქონდა ეკლესიას გუშინ და როგორი უნდა გვქონდეს დღეს!

დამატების სახით ვიტყოდი არანაკლებ მნიშვნელოვანია, ზუსტად ვიცოდეთ რაში მდგომარეობს ამათუიმ სწავლების ნამდვილი არსი, სად ცდებიან და სად არა, რაა ცილისწამება და რაა რეალობა, ასევე როგორი მეთოდებით უნდა დავუპირისპირდეთ მათ... ბევრი საინტერესო რამაა სათქმელი!

იხარეთ,

კაიროსი!

პოსტის ავტორი: მხევალი ნინო თარიღი: May 14 2007, 06:42 PM

გისმენთ კაიროს!!!

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: May 16 2007, 11:42 PM

ისევ მოგესალმებით:

მაპატიოს მან, ვისაც რუსული დიდად არ ესმის, მაგრამ ჩემი ბიბლიოთეკიდან ბევრი მასალა არის რუსულად და შეიძლება პირდაპირ დავდო, ყოველშემთხვევაში საჭიროება თუკი მოითხოვს აცუილებლად ჩავუღრმავდები საკითხს.

დავიწყებ იუდეველთა სექტით:

Из "Библиологического словаря"
священника Александра Меня
(Мень закончил работу над текстом к 1985 г.; словарь оп. в трех томах фондом Меня (СПб., 2002))


ТЕРАПЕВТЫ, ветвь ессейского движения (см. ст.: Ессеи; Кумранские тексты). Название общины Т. (греч. Qerapљuta„) есть неточный перевод на греч. язык арам. слова «хасайя» (благочестивые, евр. хасидъм). Единств. описание общины Т. сохранилось в трактате *Филона Александрийского «О жизни созерцательной» (рус. пер.: К., 1909). По его словам, община обитала в нижнем Египте у Мареотидского озера. Члены общины отличались строгим аскетизмом. *Евсевий Кесарийский ошибочно отождествлял Т. с христианами. В 19 в. мн. историки считали, что сведения о Т., приведенные Филоном Александрийским, не более чем лит. вымысел. Открытия в *Кумране косвенно подтвердили историч. достоверность сообщений Филона Александрийского. Как полагают исследователи, Т. представляли собой группу *ессеев, к-рая переселилась в Египет, спасаясь от гонений в нач. 1 в. до н.э. Возможно, что нек-рые обычаи общины Т. послужили прототипом для обычаев христ. монашества в Египте.

l *Е л и з а р о в а М.М., Община терапевтов (Из истории ессейского обществ.-религ. движения 1 в. н.э.), М., 1972 (там же указана проч. лит-ра).


იუდეისტი ქრისტიანები ( პირველი საკუნის მეორე ნახევარი)

ბუნებრივია და არაა გასაკვირი, რომ ქრისტიანობის უნივერსალურობას და წარმართათვის ეკლესიის კარების სრულიად გახსნას, ძალიან ძნელად შეეგუა, თუნდაც ქრისტიანი, მაგრამ მაინც იუდეველი საზოგადოება... ამიტომაც პირველი კამათები ეკლესიაში, სწორედ ამ საკითხებთან დაკავშირებით წარმოიშვა, მიაჩნდათ, რომ წარმართი ჯერ ძველი აღთქმის ეკლესიის წევრი უნდა გახდეს და შემდგომ ახალისა, ამიტომ წინადაცვეთის გარეშე პურის გატეხვასაც კი ერიდებოდნენ ( ცნობილი ისტორია პეტრესა და პავლეს შეკამათებისა), არსებობდა ე.წ. ანგელოზიანები, რომლებსაც მიაჩნდათ, რომ ღმერთმა რჯული მოსეს ანგელოზის მეშვეობით გადასცა და მისი შესრულების გარეშე ცხონება შეუძლებელი იყო!

ადოციონისტთა სექტას კი თავად წმ. ირინეოს ლეონელი ( 140- 200 ა.წ.) დაუპირისპირდა, ეს სექტა ასწავლიდა, რომ იესო იყო უბრალო ადამიანი , რომელიც განღმრთობას მიაღწია, ამ სექტის მეორე ფრთას კი მიაჩნდა, რომ იგი ანგელოზი იყო, რომელიც ღმერთმა "იშვილა" ანუ შვილად აირჩია.

ეს მიმდინარეობები კი პავლეს მიერ არის ნახსენები ეპისტოლეში, რადგან მართლაც არსებობდა მიმდინარეობები, რომლებიც საკუთარ თავს, პეტრისტებს და იაკობისტებს (მცირე, იერუსალიმელი) უწოდებდნენ და პავლეს, მისი უნივერსალური ქრისტიანობის წინააღმდეგ ილაშქრებდნენ.

ამ მიმდინარეობებს შეადგენდნენ ებიონიტები, ელკასატები, ნაზარეველები და ნიკოლაიტები.

მართალია, მოციქულთა კრებამ,51 წელს, ყველაფერი გაარკვია და ნათლობა დაადგინა ერთადერთ გზად ეკლესიაში შესასვლელად, ხოლო მოსეს რჯულის შესრულებისაგან წარმართები ( და იუდეველი ) ქრისტიანები გაათავისუფლა, მაგრამ ეს მიმდინარეობები მაინც რჩებოდნენ და ასე იქნებოდა დიდ ხანს, რომ 62 წელს მოწამეობრივი აღსასრული მოციქულ იაკობ მცირესი, იერუსალიმის ეპისკოპოსისა ( აქ ასე არ გავიგოთ, თითქოს წმ. მოციქული სექტანტების მხარეს იკავებდა, არამედ უბრალოდ მოციქული იყო იერუსალიმის ეპისკოპოსი, და ბუნებრივია, რომ იუდაიზმთან უფრო ახლოს იდგა და უფრო შემწყნარებელიც იყო, ამიტომაც სარგებლობდნენ მისი სახელით სექტანტები), საბოლოო დარტმა ამ პირველმა იუდეისტურ-ქრისტიანულმა სექტებმა განიცადა იმპერატორ ტიტუსის მიერ იერუსალიმის აღებამ ( 70 წელი) და იუდეველთა დიასპორაში წასვლამ ( 135 წ.) , მაგრამ შეგვიძლია ვივარაუდოთ, რომ ეს სექტები კიდევ ორი საუკუნე არსებობდნენ, ამაზე მეტყველებს ელვირასა და ლაოდიკიის კრებების (IV ს.) გადაწყვეტილებები, რომლებიც უმკაცრესად კრძალვდნენ იუდაისტური წესების გამოყენებას ქრისტიანულ ეკლესიაში.

ამ სექტიდან ლიტერატურის სახით შემორჩენილები გვაქვს ე.წ. ფსევდოკლიმენტინები, ანუ ნაწერები რომლებიც მიეწერება კლიმენტი რომაელს ( და მისი არაა), ასევე აპოკრიფები: ებრაელთა სახარება და ე.წ. კერიგმატა პეტრუ ანუ პეტრეს ქადაგებები.

აბა დროებით,

იხარეთ,

კაიროსი!

პოსტის ავტორი: მხევალი ნინო თარიღი: May 24 2007, 10:15 AM

კაიროს, რატომ პასიურობ???? კარგი თემაა ნუ მიივიწყე

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: May 24 2007, 11:49 AM

გამაცდინეს აუცილებლად გავაგრძელებ!

პოსტის ავტორი: ირგე თარიღი: May 28 2007, 04:48 PM

KAIROS
სატანისტებზე თუ ფლობ რაიმე ინფორმაციას?

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: May 29 2007, 01:18 PM

[quote][quote]KAIROS
სატანისტებზე თუ ფლობ რაიმე ინფორმაციას?[/quote[/quote]

საეკლესიო სამართალში გავხსენით თემა "ჯადოქრობა..." იქ ვსაუბრობდით მაგ თემაზე, სატანიზმი შესწავლილი არ მაქვს, მაგრამ ინფორმაცია მაქვს, თუმცა ვფიქრობ დაინტერესების შემთხვევაში იმ თემაში უნდა გავრჩიოთ...

პოსტის ავტორი: ირგე თარიღი: May 29 2007, 01:24 PM

KAIROS

მე რამდენადაც ვიცი სატანიზმი რელიგიაა და ჯადოქრობასთან საერთო არაფერი აქვს.
ჩამოყარე ერთი-ერი ინფო და თუ მართლა კუდიანები არიან გადავიდეთ "ჯადოქრობა . . ."-ში

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: May 29 2007, 01:56 PM

ახლა უკვე უშუალოდ ქრისტიანული სამყაროს სექტებზე ვისაუბროთ, ჯერჯერობით ისევ მსოფლიო კრებებამდე, ანუ დევნილი ეკლესიის ეპოქაში ვრჩებით...

დღეს კი ზოგადად შევეხები რამოდენიმე გნოსტიკურ სექტას, რომლებიც ძალიან გამოირჩევა სხვა სექტებიდან თავიანთი უცნაური და რადიკალურად განსხვავებული სწავლებებით და პრაქტიკით!

1) ადამისტები (II საუკუნე)

ეს უცნაური და ცოტა არ იყოს ღიმილის მომგვრელი სექტა, ძალიან გულუბრყვილო სურვილს დაეყრდნო, კერძოდ მიეღწიათ ადამის დაცემამდე არსებულ "შიშველ უმანკოებას", II საუკუნის შემდეგ, გვიან შუასაკუნეებშიც გაიღვიძა ამ აზრმა, განსაკუთრებით ჩეხურ სექტებში ( პირადად ვნახე, იქ არც კათოლიციზმია და არც კლასიკური პროტესტანტიზმი, ჩეხური მიმდინარეობა ჰუსიზმია), სწორედ ჰუსიზმის ( იან ჰუსის მიმდინარეობა, რომელიც კათოლიკებმა დაწვეს ინკვიზიციის ცეცხლით) მიმდევარ იან ჰუშკას XV ს.ში მოუნდა ადამისტების სექტის აღდგენა...თუმც ისევ ადამისტეს დავუბრუნდეთ, ამ უცნაურ სექტაზე სხვადასხვა მამამ დაწერა, კერძოს

ეპიფანე ვარაუდობდა, რომ ეს ნუდისტური სექტა იქნა ნაშობი ბასილიდეს გნოსტიკური სექტიდან, ხოლო კლიმენტი ალექსანდრიელი თვლიდა, ეს იყო კარპოკრატესთან დაკავშირებული ჯგუფი, სხვანი მას სუპლიციო სევეროს უკავშირებდნენ
ნეტარი ავგუსტინე საბოლოოდ აჯამებს, რომ ისინი იყვნენ ქორწინების მოწინააღმდეგენი, მათი აზრით, ადამი სამოთხეს არ დაკარგავდა ცოლი რომ არ ყოლოდაო ცნობილია რომ ეს სექტა, ძალიან უცნაურ შეკრებებს აწყობდა, კერძოდ სრულიად შიშველები იკრიბებოდნენ, ცხოვრობდნენ ტყეებში და ასე უნდოდათ მიებაძათ ადამისათვის...


2) მეორე უცნაური სექტა, რომელიც ასევე მეორე საუკუნეში არსებობდა და რომელმაც ასევე პოვა გამოძახილი გვიან შუასაუკუნეებში იყო სექტა, რომელიც ატარებდა არც მეტი და არც ნაკლები : კაენის და იუდა გამყიდველის მიმდევართა სახელს!!!

სხვანაირად ამ სექტას კაენისტები ანუ ქუინტილიანისტები (იუდაისტები) ეწოდებოდა, მათი ფუძემდებლიდან გამომდინარე, როგორც ყველა ან უმრავლესი გნოსტიკური სექტები, ეს სექტაც თვლიდა, რომ ძველი აღთქმის ღმერთი იყო ბოროტი, ხოლო გველი პირიქით მხნელი ( ანუ ყველაფერი პირიქით ძველ აღთქმაში!),

შესაბამისად ყველა, ვინც ძველი აღთქმის ღმერთს ეწინააღმდეგებიდა, დადებით პერსონაჟებად აღიქმებოდნენ, ასეთები იყვნენ ესავი, ქამი, სოდომ-გომორის მცხოვრებნი, თავად კაინი, დედა სოფიას ( ევა) დაკარგული ეონი, რომელიც "ცოდნას" გნოსის ( აქედან გნოსტიციზმი) შეიცავდა...

ასევე იყო იუდა ისკარიუტელიც,რომელიც შეიცავდა რაც ცოდნას და მას ძველი აღთქმის ბოროტი დემიურგის გამოგზავნილი ეგონა იესო და ამიტომ გაყიდა, როგორც ამას "იუდას " აპოკრიფულ-გნოსტიკური სახარება წერს...

თუმცა კაინიზმის მეორე მიმდინარეობა საერთოდ თვლიდა, რომ ძველი აღთქმის ბოროტ დემიურგს, საერთოდ უნდოდა ხელი შეეშალა იესოს გამომსყიდველ მსხვერპლეშეწირვას და იუდამ პირიქით ამ მისიის აღსრულებაში დაეხმარა მას მისივე გაცემით, ასე რომ მოღალატიდან ამ სექტად გმირი გამოიყვანა...

დასასრულ დავამატებდი, ზემოთ ვახსენე ბასილიდე და კარპოკრატე, ეს გნოსტიკური სექტების ფუძემდებლები თვლიდნენ, რომ ცხონება შესაძლებელი იყო მხოლოდ ყველა სახის გამოცდილების გავლით; მათ შორის სექსუალურისაც... ( დასკვნებს თქვენს მდიდარ ფანტაზიას მივანდობ )

შესაბამისად ჩადიოდნენ ყველაფერს, რაც პირიქით იკრძალებოდა ძველ აღთქმის მოსეს რჯულში, რადგან მოსე საერთოდ ძველი აღთქმის ბოროტი ღმერთის მონად მიაჩნდათ, ასე დაარსა აფრიკაში კაინიტი ქუინტილიუსი, რომლის სექტა ანტიმოსეიანური პრაქტიკით იყო ცნობილი...

აბა დროებით,

იხარეთ,

კაიროსი!




კი ბატონო, იდეაში რელიგია, მაგრამ ძირითადში რადგანაც ყველა რჯულის მჩხიბავი და ჯადოქარი მაინც ბოროტს ემსახურება, ამიტომაც აქ მათ ვერ განვიხილავ, იქ ვიმსჯელოთ...

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Jun 3 2007, 09:11 PM

ისევ მოგესალმებით, დღესაც ერესების მიმოხილვას გავაგრძელებ, დღესაც განსაკუთრებულ სექტებზე ვისაუბრებთ და დღესაც გვექნება საუბარი I მსოფლიო კრებამდე ანუ არიოზის სექტამდე არსებულ მწვალებლობებზე.

ერთერთი ძლიერი და ძალიან გავლენიანი ვიდრე არიოზამდე იყო ორი სექტა:მონტანისტებისა და მანიქეველებისა, დღეს მონტანისტებზე ვისაუბროთ.


მონტანი და მონტანისტები ( II ს.ნე)

მონტანი, ძალიან საინტერესო პიროვნება იყო, ფაქტობრივად შეუძლებელია აქ ორი სიტყვით აგიღწეროთ ადამიანი, რომლის სწავლებებმა საუკუნეები გაძლო და რომელიც ძალიან ქარიზმატული პიროვნება იყო, ნამდვილი ლიდერი და წინამძღოლი, ისე რომ ეს ფრიგიელი ადამიანი II - III სს.ში
დიდად აფიქრებდა ეკლესიას.

ცხოვრება

მონტანი, როგორც ვარაუდობენ, დაბადებულია არდაბაუში, ფრიგია ( მცირე აზია) II ს.ის პირველ ნახევარში, წმ. იერონიმეს გადმოცემით, ქიბელეს ქურუმი იყო ვიდრე მოქცევამდე, ქიბელე ქალღმერთის კულტი და მისი მსახურება განსაკუთრებით სასტიკი იყო, მაგ: ქურუმების ავტოკასტრაცია და ა.შ. ნეტარი იერონიმე მიანიშნებდა, რომ ექსტაზის პრაქტიკა რასაც მონტანი ხშირად იყენებდა, იყო ტიპიური დამახასიათებელი ქიბელეს ქურუმებისა, თუმცა ბევრი ამ მოსაზრებას არ ეთანხმება...

ქადაგება მონტანიმ დაიწყო თავის მშობლიურ მხარეში 156 წელს (ან157 წ.), თან დაყავდა ორი "წინასწარმეტყველი" მასიმილა და პრისკილა (პრისკა), რომლებიც შეკრებებისას ექსტაზში ვარდებოდნენ ( პირველად პეპუზაში და ტიმიონში-ფრიგია), ამ ექსტაზის დროს გარდა "წინასწარმეტყველებებისა", რა ხდებოდა არ ვიცით, ნეტარი ავგუსტინე მიანიშნებდა სასტიკ და სისხლიან რიტუალებზე, ამბობენ რომ 1 წლის ჩვილის სისხლს ურევდნენ, ჩვილს მცირე-მცირე ჭრილობებს აყენებდნენ, ხშირად ბავშვი ასე იღუპებოდაო...
თუმცა თანამედროვე ისტორიკოსები ამ ცნობას არ ადასტურებენ ბევრი წყარო ( მათ შორის ის საიდანაც მე ვსარგებლობ ამ მცირე ჩანაწერების გაკეთებისას) უსაფუძვლო ბრალდებად თვლის ამ მონაყოლს.

ეკლესია უცებ და ერთიანად არ დაპირისპირებია ამ მოძრაობას, ზოგიერთი მამა იზიარებდა კიდეც ზოგ სიმცდარეს ამ სექტიდან (მაგ, წმ. ირინეოს ლიონელი იზიარებდა ცრუსწავლებას "ათასწლეულთა" შესახებ) , ანათემა მხოლოდ 202/3 წლებში გამოუცხადდა ამ სექტას, არადა თვითონ მონტანი გარდაიცვალა 179 წელს, როგორც ამბობენ თავი ჩამოიხრჩო. ალბათ დაგვიანებული ანათემის გამოც, მონტანიზმიმმა დიდი გავრცელება პოვა, მცირე აზიაში, ტრაქიაში, აფრიკაში ( კართაგენი), გალიაში ( საფრანგეთი-ლიონი), და რომშიც კი, მიუხედავად სეპტიომიუს სევერის ( 173-211) დევნისა, კართაგენში კი მონტანისტებმა ყველაზე ცნობილი მოქცევა განახორციელა: მონტანისტი გახდა, უცნობილესი მწერალი და თეოლოგი: ტერტულიანე, მას თავის ნაშრომებში აღწერილი აქვს, როგორ გადავიდა მონატინიზმზე.
მოძრაობა ნელნელა დაიშალა IV ს.დან , როდესაც კონსტანტინე დიდმა მილანის ედიქტი გამოსცა, სადაც ოფიციალურ და ძირითად ქრისტიანულ მოძრაობას მიენიჭა პრივილეგიები, საბოლოო დარტყმა მონტანისტურ სექტას იმპერატორმა იუსტინიანემ მიაყენა, როდესაც პირდაპირ გამოუცხადა ბრძოლა წარმართობას და ქრისტიანულ სექტებსაც ( VI ს.ნე), მისი მართველობის პერიოდში (527-565 წწ.) იპოვეს და დაწვეს მონტანის და მისი ორი წინასწარმეტყველი ქალის გვამები და დაწვეს, თუმცა მაინც იმდენი შემორჩა მიმდევრები, რომ VIII ს.ში ბიზანტიის იმპერატორი ლეონ III იძულებული გახდა მონტანისტების დევნა განეახლებინა 722 წელს.

დოქტრინა

მონტანიზმის სწავლება არაა ჩამოყალიბებული ერთიანი სახით, არსებობს სხვადასხვა მიმდინარეობები და სწავლებები,ალბათ ამიტომაა, რომ ზოგადად ამ მიმდინარეობას სექტად კი არა სქიზმად თვლიან.

სქიზმის დამახასიათებელი თვისებებაა, ისიც რომ მონტანისტების წარმოდგენით, მათი წინასწარმეტყველები ეპისკოპოსებზე მაღლა უნდა ყოფილიყვნენ, ისინი იყვნენ ასევე "მეთოთხმეტენი" ანუ აღდგომას დღესასწაულობენენ ნისანის 14.ში ( ებრაული თვე, მარტსა და აპრილს შორის, რომელიც დაწყება მარტის მთვარეზე იყო დამოკიდებული), და არ იყო აუცილებელი ეს დღე რომ კვირა ყოფილიყო.

თუმცა მთავარი დამახასიათებელი იყო "ათასწლეულის" და "პარუსიას" სწავლებები, რაც გულისხმობდა, ქრისტეს სწრაფ დაბრუნებას დედამიწაზე,


და ამისათვის რომ მომზადებულიყვნენ მონტანისტები, ამიტომაც ძალიან მკაცრი მორალური მოთხოვნილებები ქონდათ,მათთან იკრძალებოდა მეორედ დაქორწინება, ხშირად კი თავად ქორწინებაც კი, ქონება როგორც წესი საერთო იყო,

მარხვები გრძელი და მძიმე იყო, უძლიერესი სასჯელები ედობოდათ სასიკვდინე ცოდვების ჩამდენებს და დევნებისას განდგომილთათვის,მონტანი საკუთარ თავს უთანასწორებდა "ნუგეშინისმცემელს", რომელიც იოანეს სახარებაში წერია ( ინ.14;16), ახალ იერუსალიმად კი პეპუციას თვლიდნენ, რომ იქცეოდა ( პრისკილას "წინასწარმეტყველების" მიხედვით),მიუხედავად იმისა, რომ პარუსიას თარიღები ( ანუ მეორედ მოსვლის) სულ უფრო და უფრო გადაიდებოდა, მაგრამ პოპულარობა მაინც დიდი იყო და საკმაოდ დიდ ხანს გაგრძელდა...

პოსტის ავტორი: მხევალი ნინო თარიღი: Jun 8 2007, 08:13 PM

მერე?


კაიროს მოდი იმით დაიწყე, რა არის ერესი, სქიზმა და აშ.

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Jun 9 2007, 12:17 PM

ეგ თავში დავწერე, ისე კი იქვე დავამატებ, დავაზუსტებ...

წერით კი ნელნელა ვწერ, მარტო ვარ და მაპატიოთ უნდა

პოსტის ავტორი: დათიკო თარიღი: Jun 9 2007, 01:10 PM

ვფიქრობ ეს ბმული საინტერესო იქნება მათთვის ვინც სექტებით და მათი ისტორიებით არის დაინტერესებული.
http://iriney.ru/about/index.htm

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Jun 9 2007, 08:01 PM

ზემოთ, ჩვენი ნინოს თხოვნით რაღაცეები დავამატე, ახლა კი ვაგრძელებ, დღეს დავიწყებთ საუბარს იმ სექტაზე, რომელიც ერთერთი ყველაზე გავლენიანი სექტა იყო, აქ უკვე საქმე გვაქვს ნამდვილ სექტასთან ( მონტანისტებისაგან განსხვავებით), მანი და მანიქეველობა.

მანი ( 216 - 277) და მანიქეველობა

ცხოვრება

მანი, ტრადიციის თანახმად დაიბადა 25 აპრილს 216 წელს მარდინუს სოფელში ( ახლო სელეუჩიასთან ( ქთეზიფონი) მდინარე ტიგროსის სანაპიროებზე, ბაბილონიაში.
მანი, რომლის სახელი "წარჩინებულს" ნიშნავს, შესაძლოა უფრო შემდეგდრიონდელი ეპითეტი და ზედმეტსახელი იყო, ვიდრე ნამდვილი,, მისი ნამდვილი სახელი არ ვიცით, თუმცა ზოგიერთი წყარო მას "შურაიქ"-ს უწოდებს.

მისი ოჯახი სპარსული წარჩინებული გვარისა იყო, მამა მისი ფატაქ ბარბაქი დაიბადა ექტაბანაში, დედის სახელზე რამოდენიმე ვარიანტია, თუმცა მნიშვნელოვანი არ არის ( მარიამი, მეს, უტაჩიმი ან კაროსსა)

მანის დაბადების შემდეგ მცირე ხანში, მისი მშობლები გაშორდნენ, მამამ მანი თან წაიყვანა, და ერთერთ სექტას ( ელკასაიტები ან ენკრატიტები) შეეკედლა


12 წლის ასაკში მანის გამოცხადება ქოდა, ეჩვენა "ანგელოზი" სახელით ელ-თავან , რომელიც მანის ტყუპისცალი იყო სახითაც და სახელითაც ( "თავან" -ტყუპს ნიშნავს)


ელ-თავანმა მას გაუმხილა მისი დანიშნულება დედამიწაზე, თუმცა დაავალა რომ კიდევ 12 წელი დაეცადა, მართლაც 12 წლის შემდეგ ელ-თავანი მანსს ისევ გამოეცხადა,და ასე 24 წლის ასაკში მანი საქადაგებლად გამოვდა, ეს დღე დაემთხვა სპარსელ იმპერატორ შაფურ I ტახტზე ასვლის დღეს და ეს დღე 20 მარტი 242 წელი წმინდა დღედ იქცა მანიქეველებისათვის, ამ დღეს მანმა თავი "ჭეშმარიტი ღმერთის მოციქულად " გამოაცხადა


მალევე მოუვიდა კონფლიქტი მაგებტან, ანუ ზოროასტრიზმის მოგვებთან ( ზოროასტრიზმი ამ დროს სპარსეთი სახელმწიფო რელიგია იყო) და ის გადაასახლეს, ამ ფაქტმა პირიქით ხელი შეუწყო მანიქეველობის გავრცელებას, როდესაც მანი მოგზაურობდა თურქმენისტანში, ინდოეთში და ჩინეთში, სადაც უამრავი მიმდევარი გაიჩინა, ჩინეთში ძალიან დიდ წარმატებებს მიაღწია და დაოსტებისაგან შერჩა სახელი " მონი ხიაო"

დიდი ხნის შემდეგ დაბრუნდა სპარსეთში, სადაც ქადაგებდა დედოფალ ნადჰირას და პრინც, მეფის ძმა პეროზის მფარველობის ქვეშ მყოფი, თუმცა მოგვების მანქანებით მაინც დაიჭირეს, და იმპერატორის გარდაცვალების შემდეგ 274 წელს გაანთავისუფლეს.

ტახტზე ავიდა შაფურის შვილი ორმუზდ I, რომელიც მანს ემხრობოდა, მაგრამ მან მხოლოდ 1 წელი იმეფა, შთამომავალმა ბაჰრამ I, ისევ მაგების შთაგონებით, ისევ დააპატიმრა მანი და აწამებინა მთელი 30 დღის განმავლობაში, წამებისას გარდაიცვალა, ზოგი ფიქრობს რომ ჯვარცმული მოკლეს, ზოგი ფიქრობს რომ საკუთარმა ჯაჭვებმა დაახრჩოო...

მის გვამს თავი მოჭრეს და ქალაქის ახლოს კარიბჭეზე გადმოკიდეს, სხეული დაანაწილეს ( სხვა ცნობით ძაღლებს მიუგდეს), ეს უნდა მომხდარიყო 3 მარტს, 277 წელს.

სწავლება


ეს ძალიან ჩახლართული და რთული სწავლება არის ერთგვარი ნაზავი ქრისტიანობის, ბუდიზმის, მაზდეიზმის და გნოსტიციზმისა. დაყრდნობილი იყო სამყაროს დუალისტურ ხედვაზე,ძირითადად განიცდიდა გნოსტიკ ვალენტინიანეს ზეგავლენას.

ასე რომ მისი მსოფლმხედველობა ეყრდნობოდა ორი საწყისის: კეთილისა და ბოროტი ბრძოლად,მანის მიხედვით კეთილ სამყარო-საწყისს მეთაურობს ღმერთი სიდიდისა ( მეგათეოს). რომელიც ოთხი პერსონის მიხედვით მოქმედებს, დროის, სინათლის, ძალისა და შემართების. მის ირგვლივ კი არსებობდა ხუთი ეონი, სიბრძნისა, გონებისა, აზროვნებისა, მსჯელობისა და ნებელობისა. მისი მეუფება ყველგან ვრცელდებოდა გარდა ბოროტებისა სამეფოსი.


ბოროტების სამეფო, იმართება უკუნის პრინციც მიერ, მისი ეონებია ცეხლოვანი ენები, ცხელი ჰაერი და ა.შ. იგი მოქმედებდა სატანას ფორმის ქვეშ, ეს არის მოსტრი, ნახევრად თევზი,ნახევრად ფრინველი, ოთხი თათით და ლომის თავით.

თავდაპირველი კატასტროფის გამო, ბოროტების სამეფომ შეიჭრა სიკეთის სამეფოში, სადაც ეონები დააშინა, ამიტომაც დიდმა მამამ შექმნა მისი პირველი ემანაცია, დედა ცხოვრებისა, რომელმაც თავის მხრივ შექმნა პირველი კაცი ( პროტოანთროპოს)
მანი შემდეგ საუბრობს ამ პირველკაცზე და მის ხუთ ეონზე ( წმინდა ჰაერი, გამაგრილებელი ქარი, მნათობელი შუქი, სიცოცხლის მომნიჭებელი წყალი და გამათბობელი ცეცხლი), და ამბობს, რომ მაინც იქნა დამარცხებული უკუნის პრინცისაგან, ამიტომ ამ პირველკაცის თხოვნით დიდმა მამამ, შექმნა მეორე ემანაცია "ცხოვრების სული"

ამასაც ქონდა თავისი ხუთი პერსონალობა, შარავანდედი ბრწყინვალებისა, მეფე პატივისა, მეფე შუქისა,მეფე სიდიადისა და მეფე ამტანობისა, რომლებმაც ამოიყვანეს უკუნის საპყრობილედან პირველკაცი.


ამიტომ დიდმა მამამ შექმნა მესამე ემანაცია, ანუ მახარობელი, რომელმაც დიდი მამის ნება გაუნდო 12 ქალწულს: აღმატებულებას, სიბრძნეს, გამაჯვებას და ა.შ. ეს მახარობელი მზეზე ცხოვრობდა ხოლო ის ქალწულები ირგვლივ უვლიდნენ ( ზოდიაქოს ნათელი სიმბოლიკა)...

ამ მაცნე-მახარებელისა და უკუნის პრინცის შვილების ბრძოლიდან დაიბანდნენ ორი ბავშვი ადამი და ევა, რომლებმაც საკუთარ თავში შეინახეს ნათლის თესლი, ამიტომაც ზეციურმა ძალებმა გამოაგზავნეს ზეციური იესო ( მანი უარყოფდა მის კაცობრივ ბუნებას-რაც ამ დროში ამ მხარის მონოფიზიტობის სიმძლავრეზე მეტყველებს), რომელიც კოსმიური ნათლის პერსონიფიცირება იყო, და მან გააღვიძა ადამი და აჩვენა სინათლის სამეფო, აჭამა რა ცხოვრების ხის ნაყოფები, ამიტომ დაიწყო ტირილი ადამმა, რადგან ხორცში იყო ( რაც ბოროტისაგანაა), ამიტომაც მანის აზრით ადამიანმა უნდა დათრგუნოს მისი ხორციელი მოთხოვნილებები, რათა დაბრუნდეს ნათლის სამეფოში...

თუ გაიგეთ რამე ამ ჩახლართული სწავლებიდან, შემდეგ გაგრძლებას შემოგთავაზებთ...

იხარეთ,

კაიროსი!

პოსტის ავტორი: მხევალი ნინო თარიღი: Jun 11 2007, 12:37 PM

KAIROS

ოი, ეს ამ თემის პირველივე პოსტში ეწერა, ჩემი სირცხვილი .

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Jun 16 2007, 12:50 PM

აჰაჰაჰ

არა ნინიკო შემდეგ ჩავამატე , შენ ხომ შემდეგ მთხოვე აჰაჰა

მალე გავაგრძელებ!

იხარე,

კაიროსი!

პოსტის ავტორი: Lenus თარიღი: Jun 16 2007, 02:08 PM

ერესენში იმდენად ვერ ვერკვევი, მაგრამ ძალიან მაინტერესებს, "ძირითადი რელიგიების" დაპირისპირებები - კათოლიკები, პროტესტანტები, მართლმადიდებლები, ასევე მუსულმანები და იუდეველების პოზიციებთან ქრისტიანობის შედარება.

ხომ არაა უკვე ასეთი თემა გახსნილი?

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Jun 25 2007, 07:40 PM

დიდი გაგრძელება დავწერე მანიქეველების სექტის შესახებ, სამწუხაროდ სულ წამეშალა
მოკლედ შევაჯამებ:
მანიქევლობის შესახებ უნდა ითქვას დასასრულ, რომ ყავდათ "ბერები", რომლებიც წმიდანებად იწოდებოდნენ და ძალიან გავდნენ დღევანდელი ბუდისტ ბერებს და მრევლი, რომელიც მათ ინახავდა, და ოცნებობდნენ მომავალ ცხოვრებაში "წმიდა ბერებად" დაბადებას...
გავრცელებულები იყვნენ ბევრ ქვეყანაში, ზოგიერთ ადგილას ვიდრე XV ს.მდე შემორჩა ( ან უფრო გვიან)
დიდი გავლენა მოახდინა ყველა შემდეგდროინდელ დუალისტურ სექტებზე, პავლიკიანელები, კათარები და სხვები.
............................
შემდგომში მცირედ მიმოვიხილავთ ყველა პირველი საუკუნეების სექტებს და გადავალთ იმ სექტებზე, რომლებიც დაგმო მსოფლიო კრებებმა.

იხარეთ,

კაიროსი!

პოსტის ავტორი: ketino თარიღი: Jun 25 2007, 09:49 PM

მ ა პ ა ტ ი ე თ, თუ დროის ხაზს გადავახტი... კაიროსი ხომ ქრონოლოგიურად მოყვება, ასე არაა?

მაინტერესებს რა უნდა ვუწოდოთ კათოლიკურ რელიგიაში არსებულ ორდენებს, სექტა? მწვალებლობა? თუ ჩვეულებრივ, კათოლოციზმის აუცილებელი ნაწილია?
ნუ, თუ ვერ გაიგებთ, რა მაინტერესებს, მაგალითით ავხსნი ანუ, რომ არსებობდა სასულიერო ორდენები, ფრანცისკანელები, გინდა ეს ცნობილი ტამპლიერები და სხვა, რად აღიქმება: სექტად? ერესად? თუ კათოლიკურში ჩვეულებრივი მოვლენაა? არ გაგიკვირდეთ ზუსტად და დანამდვილებით არ ვიცი.

პ.ს. აუ, დაპოსტვის როგორ მეშინიააა

პოსტის ავტორი: მარიტა თარიღი: Jun 25 2007, 10:01 PM

მეც მაინტერესებს ტამპლიერები რამდენჯერმე გაისმა ამ ორდენის შესახებ

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Jun 25 2007, 11:26 PM

მაქამდე მივალთ, ისე კი მიახლოებით შემადგენელ ნაწილად მხოლოდ ფრანცისკანელები შეგვიძლია ჩავთვალოთ, ეს ერთერთი პირველი ორდენია ვატიკანის მიერ ოფიციალურად ცნობილი, ტემპლიერები, კი ჯვაროსნებისა ორდენია, თუმცა დაწვრილებით მათზე, შეგვიძლია სხვა თემაში ვისაუბროთ, ინტერნეტშიც ბევრი ინფორმაციაა, სექტად შეიძლება დღეს ტემპლიერები ჩაითვალონ...

თუმცა საინტერესო საკითხია, შეიძლება გავხსნა ცალკე თემაც

იხარეთ,

კაიროსი!

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Jul 1 2007, 06:37 PM

ესეც პირველი საუკუნეების მცირე სია სექტებისა

მოციქულებიდან არიოზამდე

პირველი ერეტიკოსები

იუდეველი ქრისტიანები - I ს.ის მეორე ნახევარიდან
ებიონიტები I ს.ის მეორე ნახევარი
ნაზარეველები I ს.ის მეორე ნახევარი
ნიკოლაიტები და ნიკოლოზ ანტიოქელი I ს.ის მეორე ნახევარი
დოკეტისტიები I - III ს.ები

სიმონ მოგვი I ს.ნე
გნოსტიკოსები I დან...

მენანდრი I-II სს.ბი
მანდეი და იოანეს ქრისტიანები I ს.ბი

დოსითე II ს.ნე
მარკიონე და მარკიონიტები 85-160 წწ.

ენკრატიტები 120-175 წწ.
მოციქულთა მიმდევარნი ანუ აპოქტატიები II სს.ები
სევერიუსები და სევერიანები II-IV სს.ები
ბასილიდე და გნოსტიკოსი ეგვიპტელები 120-140 წწ.
ადამისტები II ს.ნე

სატურნიუსი და გნოსტიკოსი სირიელები I-II სს.ები
ვალენტინიანე 160 წ.
მარკოსიუსი ( გნოსტიკოსი მოძღვარი) II ს.ის მეორე ნახევარი

კარპოკრატე 138 წ.
ოფიტები და ნაასენები II სს.ები

კაინიტები ანუ იუდაისტები II სს.ები
ქუინტილე და ქუინტილისტები II სს.ები
ჰერმანიანე და პროკლინიანე II-III სს.ები
ფიბიონიტები III-IV სს.ები
მანი და მანიქეველები

ცოტა ხანში ისევ დაგიბრუნდებით

იხარეთ,

კაიროსი!

პოსტის ავტორი: Misha_kartveli თარიღი: Oct 1 2007, 10:23 PM

KAIROS
დიდი მადლობა უაღრესად საინტერესო ცნობების მოწოდებისათვის, გაიხარე. ჩემი მოკრძალებული აზრით ერესების წარმოშობის მთავრი მიზეზი ადამიანთა პიროვნულ ამპატავნებაში უნდა ვეძიოთ, როდესაც ისინი თავს განსაკუთრებულად განათლებულებად წარმოიდგენენ და თავს უფლებას აძლევენ ზემოდან შეხედონ ქრისტიანულ ჭეშმარიტ სწავლებას, არადა სწორედ მასში უნდა ვეძიოთ გზას ჭეშმარიტებისა და ხსნისა. მადლიერი ვიქნები თუ ფორუმის საზოგადოება თავის აზრს დააფიქსირებას, თუ რა იწვევს ერესის, როგორც სოციალურ-ფსიქოლოგიური და პოლიტიკური მოვლენის წარმოშობას ?

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Oct 3 2007, 02:28 PM

იხარე მიშა ბატონო

საინტერესო საკითხია, ვისაუბროთ მაგაზე, ახლა ერთ რუკას შემოგთავაზებთ, რომელიც პირველ გვერდზე დადებული რუკის ანალოგიურია, მაგრამ ვფიქრობ უფრო ნათელი და დეტალური

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Nov 13 2007, 10:08 PM

IV ს.ნე

არიოზი

ის იყო ყველაზე დიდი ერესიარქი IV ს-ში, რომელმაც ერთერთი ყველაზე დიდი სექტა შექმნა, რომელმაც ასობით წლები იარსება, მისი დაგმობის შემდეგაც და გარკვეული მოდიფიცირებით დღესაც აისახება სხვადასხვა სექტებშიც ( მაგ. რასელისტებში)

იგი დაბადებულია ლიბიაში, მიახლოებით 256 წელს, მისი ცხოვრების პირველი წლების შესახებ თითქმის არაფერი ვიცით, გარდა იმისა, რომ უნდა ესწავლა ლუკიანუს ანტიოქიელის სკოლაში, სადაც გაიცნო ასტერიოს კაბადოკიელი და ევსები ნიკომიდიელი


IV ს.ის დასაწყისში ჯერ იყო კონფლიქტში ალექსანდრიის ეპიკოპოსს პეტრესთან,შემდეგ კი მასვე დაუახლოვდა და მისგანვე ეკურთხე დიაკონად, მიახლოებით 311 წელს.


ალექსანდრიის მომდევნო პატრიარქმა, აქილეოსმა, იგი პრესვიტერად აკურთხა, ახლად ნაკურთხი პრესვიტერი გულმოდგინედ შეუდგა სხვადასხვა ერესებთან ბრძოლას (გნოსტიკოსები, საბელიანისტები...), მაგრამ 319 წელს კონფლიქტი მოდის პატრიარქთან,რადგან თვლიდა, რომ ის რასაც ასწავლიდა ახლადარჩეული პატრიარქი ალექსანდრე: ძისა და მამის თანასწორობის შესახებ იყო მწვალებლობა, ასე დაიწყო არიანელობის სექტის განვითარება.

პატრიარქმა მოიწვია კრება,რომელსაც ასი ლიბიელი და ეგვიპტელი ეპისკპოსი დაესწრო და არიოზი განკვეთა, რომელიც ამ დროს უკვე პალესტინაში იყო გაქცეული, საიდანაც წერს წერილს ევსები ნიკომიდიელს , ის მას შეიწყნარებს

სწორედ ევსების პიროვნებას უნდა "ვუმადლოდეთ" არიანელობის მაღალ თეოლოგიურ დისპუტების არსებობას, ის რომ არ ყოფილიყო, არიანელობა ვერ მიაღწევდა თავის სიმაღლეებს, არიოზი კი თავის მხრივ სხვდასხვა სიმღერებს წერდა მეზღვაურთათვის და მოგზაურთათვის, რომელიც არიანელობით იყო გაჟღენთილი.



ნელნელა დაიწყო ერთგვარი ადგილობრივი სინოდთა კრებების მოწყობები, რომლებიც ისევ ევსები ნიკომიდიელის გავლენით, არიოზის მხარეს იკავებდა, ეს კრებები გაიმარტა ბითვინიაში და პალესტინაში, ევსები ნიკომიდიელი ხომ კონსტანტინე დიდის ნდობით სარგებლობდა...


განხეთქილება ისე აშკარა შეიქმნა, რომ თავად იმპერატორმა გადაწყვიტა 325 წლის 20 მაისს მოეწვია მსოფლიო კრება, რომელიც პირველ მსოფლიო კრებად იწოდება ეკლესიის ისტორიაში. ეს მოხდა ნიკეაში.

სხდომაზე ევსები ნიკომოდიელმა ღიად იქადაგა არიანიზმი,

რამაც რათქმაუნდა აღშფოთება გამოიწვია კრების მამებს შორის და ტერმინის "ჰომოუსიოს" ერთარსი, მოშველიებით შექმნეს კრედო ანუ მრწამსი, რომელიც საბოლოოდ მეორე კრებაზე კონსტანტინეპოლში დამტკიცდა და მიიღო ის სახე, რაც ჩვენ გვაქვს დღეს-

არიოზი ანათემირებულ იქნა,იგი გადაასახლეს და მისი წიგნები კი დაწვეს, თუმცა გადასახლებიდან სულ რაღაც 5 წელში ჯერ ევსები ბრუნდება, ხოლო 6/9 წელში კი არიოზიც, რომელმაც ლამის დაარწმუნა კონსტანტინე რომ უბრალო ტერმინოლოგიურ გაუგებრობას ქონდა ადგილი და ითხოვდა ეკლესიაში დაბრუნებას, მაგრამ მოულოდნელად 80 წელს მიღწეული ერესიარქი მოულოდნელი სიკვდილით გარდაიცვალა კონსტანტიპოლისაკენ მიმავალ გზაზე, სხვა წყაროებით იგი "უწმინდურ ადგილას" საპირფარეშოში საშინელი ტკივილებით მოკვდა...ეს მოხდა 336 წელს...

ეს შუასაუკუნეებში წარმოდგენით დახატული არიოზია



მალე გავაგრძელებ,

იხარეთ,

კაიროსი!

პოსტის ავტორი: ალექსანდრე თარიღი: Nov 14 2007, 02:37 AM

რამდენადაც მე მახსოვს, არიოზმა თითქოს დაარწმუნა კონსტანტინე, გარეგნულად მიატოვა თავისი მწვალებლური სწავლება, მაგრამ შინაგანად ისევ მწვალებლობის მიმდევარი იყო და იმ დღეს, როდესაც ზიარებისათვის მიდიოდა და იუდას მსგავსად ბილწი ამბორით უნდა მიახლებოდა მაცხოვრის სისხლსა და ხორცს, გასივდა, გასკდა და იუდასავით შიგნეულობა გადმოეფანტა.

პოსტის ავტორი: ალექსანდრე თარიღი: Nov 14 2007, 02:37 AM

რამდენადაც მე მახსოვს, არიოზმა თითქოს დაარწმუნა კონსტანტინე, გარეგნულად მიატოვა თავისი მწვალებლური სწავლება, მაგრამ შინაგანად ისევ მწვალებლობის მიმდევარი იყო და იმ დღეს, როდესაც ზიარებისათვის მიდიოდა და იუდას მსგავსად ბილწი ამბორით უნდა მიახლებოდა მაცხოვრის სისხლსა და ხორცს, გასივდა, გასკდა და იუდასავით შიგნეულობა გადმოეფანტა. აი ესეთი საზარელი სიკვდილით მოკვდა არიოზი

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Nov 14 2007, 11:22 PM

კი მეც ეგ ვიგულისხმე



მაგრამ რადგან ეს ისტორიული წყაროებით არ დასტურდება, ანუ არ ვიცით , ესეთი სიკვდილი შემდეგ მოიგონეს, თუ მართლა ასე მოხდა, ისტორიული რეალობის შესანარჩუნებლად ვწერთ




თუმცა იმ საშინელების გამო, რაც მან ეკლესიას მიაყენა, არ იქნება არც ის აღსასრული გასაკვირი...

იხარე,

კაიროსი!

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Dec 3 2007, 08:04 PM

არიოზის სიკვდილთან ერთად არიანელობა არ მომკვდარა, ძალიან მოკლედ მინდა დაგიწეროთ რა მოხდა შემდეგ

როგორც ცნობილია ნიკეის კრებამ , რომელიც დაიწყო 20 მაისს 325 წელს, ესწრებოდა 318 მამა ( სხვა წყაროებით 220) და არიანელობა დაგმო, შეიმუშავა ტერმინი "homooùsion" რაც ერთარსს ნიშნავს. არიოზის და ევსები ნიკომიდიელის ხვედრზე ზემოთ დავწერე, ისიც რომ კონსტანტინე დიდი სიკვდილის წინ სწორედ ევსების მიერ მოინათლა ( არიანელის მიერ !) , იმ ევსები ნიკომიდიელის მიერ, რომელმაც რამოდენიმე "კრება" ჩაატარა სადაც წმ. ათანასე დიდი ალექსანდრიელი ანათემას გადასცა, ათანასე კი რომის პაპმა დაიცვა 340 წელს, იულიუს I რომში მოწვეული კრებით ათანასე და მისი მართლმადიდებლური რწმენა დაამტკიცა და არიანელები კიდევ ერთხელ გადასცა ანათემას, ამის საპასუხოდ 341 წელს ანტიოქიაში არიანელი ეპისკოპოსები შეიკრიბნენ და მიიღეს ე.წ. არიანული მრწმასი, სადაც წინ წამოსწიეს ძე ღმერთის თანამყოფობა მამასთან, მაგრამ არა ერთ არსობა, თუმცა არც ამ კრების დადგენილებას და არც ევსები ნიკომიდიელს დიდი დრო არ ეწერა, ევსები იმ წელსვე გარდაიცვალა ( არიოზი 336 წელს), და არიანელობა საბოლოოდ გადავიდა "მიწისქვეშა" არსებობაზე.

არიანიზმის მთავარი წვალება გახლდათ შემდეგ ციტატაში " იყო, როცა (ძე) არ იყო" , "იყო" .ში არ ვგულისხმობთ "იყო დრო", რადგან ეს არ უთქვამს არიოზს, იგი დროის შექმნისას ძის არსებობას არ უარყოფდა, პირიქით დემიურგი ძეა მისთვის, მაგრამ ამბობდა რომ მაინც იყო, როცა ძე არ იყო, ანუ ძე არაა ისეთივე დაუსაბამო, როგორც მამა... ეს იქნა დაგმობილი ათანასეს მიერ ბერძნული წარმართული ფილოსოფიიდან გაქრისტიანებული ტერმინით "ჰომოუსიოს" - "ერთარსი", რასაც არიანული "ანომიოს" ( მსგავსი ) და ასევე "ომეოს" , მოკლედ რომ ვთქვა გაიყო ორი ფრთა, ერთი ულტრა არიანელები, მეორე კლასიკური არიანიზმი, საბოლოო ჯამში ვიდრე კონსტანტინეპოლის მსოფლიო კრებამდე (მსოფლიო II კრება), ეს ორად გაყოფილი არიანელები ჯერ კიდევ არსებობდნენ საიმპერატორო კარზე და დიდ საეპისკოპოსო საყდრებზეც,

არიანელობის დევნის გამო მისი მომხრეები გაიფანტნენ და ისე მოხდა, რომ ბევრ ქვეყნებში ქრისტიანობა არიანელობის სახით გავრცელდა... განსაკუთრებით გერმანულ ტომებში, გოთები, ბურგუნდები, ოსტროგოთები, ვიზიგოთები, ლონგორბარდები, ვანდალები ( ისინი VIII ს.ში მოექცნენ მხოლოდ )...

მაგრამ არც ამით ამოწურულა არიანელობა, XVII ს.ში ის თავიდან გამოვიდა სცენაზე, კერძოდ სამუელ კლერკის ნაშრომებში, შემდეგ სხვადასხვა პროტესტანტულ მიმდინარეობებში გამოჩნდა, ყველაზე კლასიკური შემთხვევაა უნიტარიზმი.

....

დროებით,

კაიროსი!


ეს კი რავენას ( იტალია) არიანული ბაპტისტერიუმის ფრანგენტია

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Jul 1 2008, 03:52 AM

ძალიან მივიწყებას მიეცა ეს თემა, ნუ მარტო ვწერ და მეპატიება

მაგრამ შიგდაშიგ დავუბრუნდები ხოლმე, დღეს მინდა მოვრჩეთ IV ს.ნე და ანტიმარიანულ სექტებს შევეხოთ ორი სიტყვით, მოგვიანო პროტესტანტული სექტები, რომლებიც უარყოფენ ღვთისმშობლის ქალწულობას, როგორებიც არიან დღევანდელი რასელისტები ( ე.წ." იეჰოვას მოწმეები"), არსში არაფერს ახალს არ ამბობენ, რადგან ეს მკრეხელობა უძველესი ქრისტიანული ეკლესიის ისტორიას შემონახული აქვს, როგორც სექტა II-IV ს.ში გავრცელებული, რომლებიც ამტკიცებდნენ, რომ ქრისტეს ყავდა და-ძმები და არასწორ ინტერპრეტაციას უკეთებდნენ მათეს სახარების 4: 18-21, ასეთი პირველი სექტა იყო ებიონიტები, რომელიც წინ ვახსენეთ; შემდეგ ულტრაარიანელები, როგორც წმ. ეპიფანე თავის წიგნ "ერესთა წინააღმდეგ" Contra haeresis" წერს, ეს ანტიმარიანული სექტები გავრცელებული ყველაზე მეტად არაბეთის ნახევარკუნძულზე IV ს.ის დასასრულს...

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Jul 1 2008, 04:13 AM

V ს.ნე

ეს ძალიან დაძაბული საუკუნეა, რომელმაც დიდი განხეთქილებები გამოიწვია ეკლესიაში, დაწყებული ნესტორიანიზმით და გაგრძელებული მონოფიზიტიზმით... ეს ის საუკუნეა როცა სულ რაღაც 24წელში 2 მსოფლიო კრება მოეწყო III ეფესოში 431 წელს და IV ქალკედონში 451 წელს...

მანამ კი გავრცელებული იყო პელაგიანიზმი; რომლის სწავლების ძირითადი ასპექტები იყო მანიქეიზმის და ორიგენიზმის შუა, ანუ ეწინააღმდეგებოდა მანიქეიზმის, სადაც ერთგვარი ფატალიზმი იქადაგებოდა, ადამიანთა ბედის წინასწარი განსაზღვრის შესახებ, მაგრამ სამაგიეროდ პელაგიანე ( ბრიტანელი) , ვარდებოდა ორიგენეიზმში, სადაც იქადაგებოდა, რომ ადამიანს თავად ძალუძს განერიდოს ცოდვებს და საკუთარი ნებით
(liberum arbitrium) ლოცვით და კეთილი საქმეებით იცხონოს თავი, ღვთის მადლის განსაკუთრებული ჩარევის გარეშე; როგორც ვთქვით ეს აზრი ადრე ორიგენეს გააჩნდა და წმ. თეოფილე ალექსანდრიელის მიერ იქნა დაგმობილი... პელაგიანიზმი უარყოფდა ასევე ადამიანის ბუნების დაზიანებას ადამის ცოდვის მიერ, არამედ მხოლოდ ადამი დაზიანდაო ასწავლიდა, თუმცა ზოგიერთი ფიქრობს რომ ეს აზრიც, ადრე სირიელი რუფინუსის მიერ იყო დამკვიდრებული და პელაგიმ უბრალოდ შეუერთა თავის სწავლებას, ამ სწავლებას ძალიან შეეწინააღმდეგა თავად ნეტარი ავგუსტინე, რომელიც თავად იყო ადრე მანიქეველი, ვიდრე მოექცეოდა...

პელაგის გარდაცვლაების შემდეგ 420 წელს, მისი სწავლების გავრცელებას ხელი მიყო ეკლანუსის ეპისკოპოსმა იულიანემ, რომელიც გადაასახლეს და იქიდანაც კი ეკამათებოდა ნეტარ ავგუსტინეს, თუმცა პელაგიანიზმი საბოლოოდ დამარცხდა მაშინ, როცა მას მხარდაჭერა გამოუცხადა კონსტანტინეპოლის პატრიარქმა ნესტორიმ, რომელმაც თავის მხრივ ახალი წვალება ნესტორიანიზმი გაავრცელა, რაც გადაეცა კიდეც ანათემას III მსოფლიო კრებაზე ეფესოში...

ნახევრპელაგიანიზმი ცოტა ხანს შემორჩა ბრიტანეთში ( პელაგის სამშობლოში), უელსში და ირლანდიაში, თუმცა მალე იქაც დამარცხდა, აქ შეგიძლიათ იხილოთ ლიდდას კრების მიერ პელაგიანიზმის გამოძიების და დაგმობის ოქმები:

PELAGIUS

Synod Of Lydda To Investigate Pelagius' Teachings, 415 AD

http://www.seanmultimedia.com/Pie_Pelagius_Synod_Lydda_415AD.html

ეს კი კართაგენის კრებაა ისევ პელაგიანიზმის წინააღმდეგ:

CANONS OF THE COUNCIL OF CARTHAGE MAY 1, 418

http://www.seanmultimedia.com/Pie_Council_Of_Carthage_May_1_418.html

შემდეგში კი უკვე ნესტორიანიზმით გავაგრძელებთ;

იხარეთ;

კაიროსი!

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Dec 15 2008, 05:01 AM

ნესტორი და ნესტორიანიზმი ( 381- 451 წწ.)


დღეს, ცოტა არ იყოს გაბრაზებულ გულზე , ნესტორიზე მინდა ცოტა ვისაუბროთ, ჯერ კიდევ V ს.ში ვართ, წინ ვისაუბრეთ პელიგიზე და პელაგიანიზმზე, ეს საუკუნეები საერთოდ ძალიან ცოცხალი, ძალიან დაძაბული საუკუნეები იყო ეკლესიის ისტორიაში, შემდეგშიც აშკარად გამოჩნდება და ახლაც სჩანს, რომ ეკლესიის სწავლება ამ საუკუნეებში ყალიბდებოდა ტერმინოლოგიურად, ამ პერიოდებშივე გამოჩნდებოდნენ უდიდესი მწვალებლები, რომლებიც ეკლესიის ერთიანობას ებრძოდნენ და მაშინვე უფალი მოუვლენდა ეკლესიას უდიდეს მამებს, არიოზის წინააღმდეგ ალექსანდრიელს ათანასეს თუ ნიკოლოზ მირონ-ლუკიელს, და ასე სხვა დროს, მაგრამ სამწუხაროდ ისედაც ხდებოდა, რომ ვინმე ერთ მწვალებლობასათან ბრძოლაში, ზედმეტი მოდიოდა და თავად ვარდებოდა მეორე უკიდურესობაში...

ნესტორი, არ ყოფილა არიოზივით ანტიოქელი მღვდელი, ის თავად კონსტანტინეპოლის პატრიარქი იყო! ერთერთი ყველაზე დიდი მწვალებელი... დაიბადა იგი სირიის დაბა გერმანიკუმში, 381 წელს ( II მსოფლიო კრების გამართვის დრო) , განათლება ცნობილ თეოდორე მოფსუესტელთან მიიღო ანტიოქიაში, იქვე ახლოს დარჩა ევფრეპიოსის მონასტერში, ვიდრე 428 წელს იმპერატორმა თეოდოსიოს II ემ იგი არ წარადგინა კონსტანტინეპოლის პატრიარქობის კანდიდარად, როდესაც გარდაიცვალა სისინიოსი... ახალი პატრიარქი ენერგიულად შეუდგა სექტანტების დევნას, ესენი იყვნენ : მაკედონიელები, არიოზელები, აპოლინირისტები თუ ნოვიციანელები.... რატომღაც მფარველობას გამოიჩენს პელაგიანელების მიმართ...

მალევე გამოჩნდება პრობლემა ტერმინ Theotòkos-ის ირგვლივ ( ანუ ღვთისმშობელი ბერძნულად) , ნესტორი არ ღებულობდა ამ ტერმინს, რადგან მას სურდა ხაზი გაესვა ქრისტეს კაცობაზე, და მთელი დატვირთვა ამაზე გააკეთა და წარადგინა ტერმინი Christotòkos- ანუ ქრისტესმშობელი, მაქსიმუმი რისი დაშვებაც შეეძლო ეს იყო Theodòchos - ანუ ღვთისმიმღებელი, მაგრამ არავითარ შემთხვევაში ღმრთისმშობელი ( თუ ღვთისმშობელი-ქართულში ამაზე დავა ახლაცაა)... რადგან იგი, ნესტორი დარწმუნებული იყოს ქრისტეში ორი პიროვნების არსებობაში... ეს კი უკვე ახალი მწვალებლობა იყო... როგორც ზემოთ დავწერე, უფალი თავის ეკლესიას უმალვე უგზავნის დიდ ღვთისმეტყველს დიდ მწვალებელთან ბრძოლაში და ასეც მოხდა, კონსტანტინეპოლის საპატრიარქოს სამღვდელოების ნაწილმა გააკრიტიკა მათივე პატრიარქი და საქმე მივიდა ალექსანდრიის პატრიარქამდის, ამ დროს იქ იყო დიდი წმიდა მამა კირილე ალექსანდრიელი.

სამწუხაროდ ამ დროს არსებობდა ასევე შინაგანი დაპირისპირება ამ ორ საპატრიარქოს შორის, აქამდის თეოფილე ალექსანდრიელი იყო დაპირისპირებული კონსტანტინეპოლის პატრიარქ წმ. იოანესადმი, იგივე იოანე ოქროპირი... ეს თეოფილე კი კირილეს ბიძა იყო, პიროვნულმა შუღლმა დიალოგი შეუძლებლად გახადა და მაშინ დიპტიხში ნომერ პირველ-რომის პაპს მიმართეს, იქ იყო დიდი პაპი, წმ. ცელესტინიუს I ( 422-432 წწ.)
ვიდრე განხეთქილებამდე, რომის ეკლესია ერთგული დამცველი იყო საღვთო ჭეშმარიტებისა, და ახლაც ასე მოხდა,
430 წელს აგვისტოში, რომში მოწვეულმა სინოდმა დაგმო ნესტორის მწვალებლური სწავლებელი, და შედგინდა 12 ანათემა მის წინააღმდეგ.

ნესტორი შეეცადა 12 ანათემას 12 კონტარგუმენტით შეწინააღმდეგებოდა, მაგრამ სიტუაცია ისე იყო დაძაბული, რომ თეოდოსი II ეფესოში 431 წელს იწვევს მსოფლიო კრებას, რიგით მესამე...
სხდომა ძალიან დაძაბული იყო და ხშირად ფიზიკურ შეხლა-შემოხლაშიც გადადიოდა, როგორც სხდომაზე, ისე
მის გარეთაც...

საბოლოოდ კრებამ დაგმო ნესტორიანიზმი, აღიარა ყოვლადწმიდა მარიამი, როგორც დედა ღვთისა და თეოტოკოსი, რომში აშენდა დიდი ბაზილიკა "სანტა მარია მაჯორე" ამ მოვლენის აღსანიშნავად... ხოლო ნესტორი 435 წელს გადასახლეს ეგვიპტეში, ელ ხარგაში, სადაც 451 წელს გარდაიცვალა, ნაწილი ნესტორის მომხრეებისა გამოეყო ეკლესიას და შექმნა ნესტორიანული ეკლესიები, რომლებიც დღესაც არსებობენ, როგორ სირიულ-ნესტორიანულ ეკლესია...

ეს ნესტორია:



ეს კი ნესტორიანული ეკლესია:




ეს კი ის შრომებია, რომლებიც დაგეხმარებით კიდევ უფრო ჩაუღრმავდეთ ნესტორიანიზმის ისტორიას:

А.В. Карташев.

Вселенские Соборы.

Глава: Несторианство.

http://www.klikovo.ru/db/book/msg/4862

Иоанн Мейендорф

Глава 9. Несторианство и христологические споры

http://www.krotov.info/library/m/meyendrf/patr_19.html

დღეს აქ გავჩერდეთ; შემდეგ ერთერთ დიდ მწვალებლობაზე მონოფიზიტიზმზე ვისაუბრებთ...

იხარეთ;

კაიროსი!

პოსტის ავტორი: კესო თარიღი: Apr 29 2010, 04:48 PM

პოსტის ავტორი: kinoteli თარიღი: Apr 29 2010, 05:03 PM

სომხურ-მონოფიზიტულ ერესზე მინდა რაიმე ლიტერატურა რას მირჩევთ?

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Apr 30 2010, 04:36 AM

ახლა აღარ ითქმის მასე, არამედ
სომხურ-მიაფიზიტური--- სადღაც ეწერა ამაზე კანონას, თუ მიაგნებთ დადეთ ლინკი.
სამწუხაროდ უშედეგო კამათებმა გამაცდინა და ამ დღეებში ვერ დავწერ მონოფიზიტიმზმის ისტორიას (და მიაფიზიტიზმის სიახლეს), ამიტომ მივანიშნებ ლინკებს და აქ იკითხეთ ჯერ:
http://www.magister.msk.ru/library/be/m/mo0002.htm
სოლოვიოვი
ეს ბულგარულადაა, მაგრამ მაინც მიხვდებით:
http://www.pravoslavieto.com/inoverie/eresi/monofizitstvo.htm
ეს ბოლოტივის ეკლესიის ისტორიიდანაა ამოღებული:
http://www.church.by/resource/Dir0009/Dir0012/Page0013.html
მოკლედ ეს საკმაოდ დიდი და ძალიან ძნელი თემაა...
კაიროსი!

პოსტის ავტორი: elusia თარიღი: May 12 2010, 08:57 AM

არ ვიცი აქ არის თუ არა სწორი ვიკითხო ,მაგრამ მაინც ვწერ.. ამერიკაში რომ დავით აღმაშენებლის სახელობის ეკლესია გაიხსნა ამას რა თქმა უნდა ქართველებისთვის დიდი მნიშვნელობა აქვს (იქ მყოფი) მაგრამ თავად ამერიკელებისთვის ეს მხოლოდ ,,დემოკრატიის გამოვლინებაა თუ უფრო მნიშვნელოვანი რამ..

პოსტის ავტორი: konstantin Logos თარიღი: May 5 2013, 01:19 AM

საინტერესო თემა იყო, რატომ შენელდა ასე.. დოკეტიზმზე თუ მოგეპოვებათ მეტი ინფორმაცია ქართულად, სიამოვნებით გადავხედავდი..

ნუ აქ იმას ვიტყოდი რომ ნეტსორიანელობის ერესის ახსნაში მცირე უზუსტობებია, კერძოდ ნესტორიანობა არ ასწავლის ქრისტეში ორ პიროვნებას. იმიტომ რომ პირი და ჰიპოსტასი არაა გაიგივებული, როგორც ეს მართლმადიდებლობაშია. პირი ნესტორიანელობაში პიროვნების თვისებებს ატარებს, ჰიპოსტასი კი კონკრეტული ბუნების ერთეულოვანი რეალიზაციაა.

შესაბამისად ნესტორიანელობა აღიარებს ერთ ღმერთკაცურ პირში ორი ჰიპოსტასის ღვთაებრივის და ადამიანურის შეერთებას. მართლმადიდებლური გაგებით პირი და ჰიპოსტასი იგივეობრივია, ამიტომაც გამოდის ორი პირი ქრისტეში. თორემ თვითონ ნესტორი უკვე ჩასახვიდანვე აღიარებდა ქრისტეს ერთ - ღმერთკაცურ პირს. სწორედ ამიტომ მოითხოვდა ქრისტემშობლის ტერმინის შემოღებას, რაც ღმერთკაცის მშობელს ნიშნავდა და არა მხოლოდ ადამიანის როგორც ეს ხშირად გვხვდება სტატიებში.

პოსტის ავტორი: A.V.M თარიღი: May 5 2013, 11:53 PM

konstantin Logos
,,ნესტორიანიზმის ტერმინის ახსნაში''
რომელ ახსნას გულისხმობ?

პოსტის ავტორი: konstantin Logos თარიღი: May 6 2013, 09:06 AM

A.V.M

კაიროსის პოსტი ვიგულისხმე http://church.ge/index.php?s=&showtopic=1676&view=findpost&p=437145

პოსტის ავტორი: A.V.M თარიღი: May 6 2013, 08:24 PM

konstantin Logos
ახლა დო ნამდვილად არ მაქვს წასაკითხად , მოგვიანებით გადავხედავ .
უბრალიდ თუ კაიროსის მიერ გამოთქმული აზრია ამ საკითხზე 100 % მართალი იქნება ...
(შენც რომ იცნობდე სოსოს დამეთანხმებოდი ამაში)

პოსტის ავტორი: konstantin Logos თარიღი: May 6 2013, 11:50 PM

A.V.M

შეიძლება მართალია, მაგრამ იმდენად მოკლედ უწერია რომ მთავარი აზრია დაკარგული. ყოველშემთხვევაში თვითონ ასურეთის ეკლესია, სადაც ნესტორი აღიარებულია, ნესტორის სწავლებას განსხვავებულად ხსნის, ასევე განსხვავებულად ხსნიან მიაფიზიტური ეკლესიებიც, რომლებიც მთელი ცხოვრება ნესტორიანელიზმს ებრძოდნენ და სწორედ ამ ბრძოლის გამო დაშორდნენ ქალკედონიტ მართლმადიდებლებს

პოსტის ავტორი: A.V.M თარიღი: Mar 9 2014, 12:56 AM

ანათემის შესახებ

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Apr 14 2022, 04:07 PM

"საკამათოა თ. კეიმის მეორე არგუმენტიც. მართებულად არ მიგვაჩნია, რომ 312 წლის ედიქტი მფარველობდა მხოლოდ მთავარ ქრისტიანულ კულტს და მკაცრად ეპყრობოდა ერესებს და სექტებს. უპირველეს ყოვლისა, ვერ მტკიცდება, რომ მილანის ედიქტი მეგობრულად და კეთილგანწყობით ეპყრობოდა ერესებს და სექტებს, რასაც, თითქოსდა, არ აკეთებს 312 წლის ედიქტი. მილანის ედიქტი, ქრისტიანული რელიგიის გარდა, "სხვა რელიგიებსაც" აძლევს თავისუფლებას. ეს ასეა, მაგრამ მხოლოდ ერთადერთი თ. კეიმი ამტკიცებს, რომ ამ "სხვა რელიგიებში" უნდა ვიგულისხმოთ ერესები და სექტები და არა იუდაიზმი და წარმართობა ან სხვ."

/დეკანოზი ლევან მათეშვილი, "ეკლესიის ისტორია", ნაწილი 2, გვ.38/