თემის საბეჭდი ვერსია

პოსტის ავტორი: afxazi თარიღი: Jan 5 2010, 11:43 AM

I. 1. გზა არის ორი: ერთი სიცოცხლისა და ერთი სიკვდილისა. ამ ორ გზას შორის დიდი სხვაობაა.

2. სიცოცხლის გზა ამგვარია: პირველად შეიყვარე ღმერთი, შემოქმედი შენი (11 სჯ. 6,5; ზირ. 7,30; მათე 22,37). მეორედ - მოყვასი შენი, როგორც საკუთარი თავი (ლევ. 19,18; მათე 22,39). ყველაფერი ის, რაც არ გსურს, რომ შეგემთხვეს შენ, არც შენ შეამთხვიო სხვას (ტობ. 4,15; მათე 7,12; ლუკა 6,31).
3. ამ სიტყვათა მოძღვრება ასეთია: აკურთხეთ თქვენი დამაწყევრები და ილოცეთ თქვენი მტრებისათვის, იმარხულეთ მათთვის, ვინც გდევნით თქვენ (მათე 5,44; ლკ. 6,28). რა მადლი იქნება, თუკი შეიყვარებთ თქვენს მოყვარულებს? ნუთუ ამასვე არ შვრებიან წარმართებიც (მათე 5,46 - 47; ლკ. 6,32 - 33)? ხოლო თქვენ შეიყვარეთ მოძულენი თქვენი და არ გეყოლებათ მტერი (მათე 5,44; ლკ. 6,27).
4. განეშორე ხორციელ და სხეულებრივ სურვილებს (შერ. 1 პეტრე 2,11). თუკი ვინმე მარჯვენა ყბაში გაგარტყამს, მიუშვირე მას მეორე (მათე 5,41) და იქნები სრული. თუ ვინმე ერთ მილიონს გაგარბენინებს, მასთან ერთად განვლე ორი (მათე 5,41). თუკი ვინმე მოსასხამს აგართმევს, უბოძე მას პერანგიც (მათე 5,40; ლკ. 6,29). თუ ვინმე შენგან რამეს წაიღებს, აღარ მოთხოვო, რადგან ვერ ძალგიძს (შდრ. ლკ. 6,30).
5. ყველას ვინც კი გთხოვს, მიუბოძე და აღარ მოთხოვო (მათე 5,42). მამას სურს, ყველას მიანიჭოს თავისი მადლი. ნეტარია ის, ვინც გასცემს თანახმად მცნებისა, რადგანაც არ განისჯება იგი. ვაი მას, ვინც თვით მიიღებს; თუ მოვალეა, რომ მიიღოს, არ განისჯება; თუკი არ არის მოვალე, განისჯება იმის გამო, რატომ მიიღო და რა მიზნით. საპყრობილეში მიყვანილს გამოჰკითხავენ მის საქმეებს და მანამდე არ გაუშვებენ, ვიდრე უკანასკნელ კოდრატსაც არ აზღვევინებენ (მათე 5,26; ლკ. 12,53).
6. ამის შესახებაც თქმულა: „გაიოფლოს მოწყალება შენი შენსავე ხელებში, ვიდრე შეიცნობ, თუ ვისთვის გასცემ“. (ზირ. 12,1).

II. 1. მოძღვრების მეორე მცნება:
2. არა კლა, (გამოსვლ. 20,15; 11 სჯ. 5,18), არა იმრუშო (გამოსვლ. 20,3; 11 სჯ. 5,17). გრძნეულებას, სიძვას, პარვას (გამსლ. 20,14; 11 სჯ. 5,19). გრძნეულებას, მეწამლეობას (11 სჯ. 18,10). არ მოკლა ჩვილი ნაადრევი შობით, არცთუ ნაშობი მოაკვდინო; ნურაფერი გწადია შენი მოყვასისა (გამოსლ. 20,17; სჯ. 5,21).
3. ნუ მისცემ ამაო ფიცს (მათე 5,33), ცრუდ ნურავის დაემოწმები (გამოსლ. 20,16; 11 სჯ. 5,20), ნუ ბოროტმეტყველებ (მათე 15,4), ნუღარ გახსოვს ცუდი (იგავ. 12,28).
4. ნუ იქნები ორგული და ორენოვანი (ზირ. 5,9; 5,14; 6,1), რადგანაც ორენოვნება მახეა სიკვდილისა (ტობ. 14,10; ფს. 17,6; იგავ 14,27; 21,6).
5. ნუ იქნება შენი სიტყვა ცრუ და ლიტონი, არამედ - საქმით აღსავსე.
6. ნუ იქნები ნაყროვანი, ხარბი, პირმოთნე, მზაკვარი, ანდა გოროზი. ნუ განიზრახავ ბოროტს შენი მოყვასისათვის.
7. არ შეიძულო არცერთი კაცი; ერთნი ამხილე, მეორეთათვის ილოცე. სხვანი კი შეიყვარე შენს სულზე მეტად.


III. 1. შვილო ჩემო, განეშორე ყოველგვარ სიავეს და ყოველივეს, რაც მისი მსგავსია.
2. ნუ განრისხდები, რადგან რისხვა დაღუპვისაკენ წაგიძღვება; ნუ იქნები შურიანი, ნურც მოკამათე, ნურც გულმწყრალი. ყველა მათგანი სიკვდილს შობს.
3. შვილო ჩემო, ნუ აღივსები გულისთქმით, რადგანაც გულისთქმა სიძვისაკენ წაგიძღვება; ნუ იქნები ურცხვადმეტყველი, ნურც ურცხცვადმჭვრეტი, რადგანაც მათგან ჩნდება მრუშობა.
4. შვილო ჩემო, ნუ იქნები ფრინველთგრძნეული, რადგანაც იგი კერპმსახურებისაკენ გიწინამძღვრებს; ნუ შელოცავ, ნუ ვარსკვლავთმეტყველებ, ნუ განწმედ, ნურც ისურვებ, იხილო ეს ყოველივე ანდა ისმინო მათთვის. კერპმსახურებას შობენ ისინი.
5. შვილო ჩემო, ნუ იცრუებ, რადგანაც სიცრუე ქურდობისაკენ მიგიძღვება; ნუ იქნები ვერცხლისმოყვარე, ნურც ცუდმედიდი, რადგანაც მათგან ქურდობა ჩნდება.
6. შვილო ჩემო, ნუ დრტვინავ, რადგანაც დრტვინვა ავსიტყვაობისაკენ გიწინამძღვრებს. ნუ იქნები თავმომწონე, ბოროტმზრახველი, რადგანაც მათგან ავსიტყვაობა იბადება.
7. იყავი მშვიდი, რადგანაც „მშვიდთა დაიმკვიდრონ ქვეყანა“ (ფს. 36,11; მათე 5,5).
8. იქმენ სულგრძელი, გულმოწყალე, უბოროტო, წყნარი, კეთილი; მარადის ძრწოდე იმ სიტყვათაგან, რომლებიც გესმა (ეს. 66,2).
9. ნუ აიმაღლებ თავს; ნურც კადნიერებას მისცემ შენს სულს. თავმოთნეებს ნუ შეერთვება შენი სული; მართალია და მდაბალთა შორის იმყოფებოდე.
10. ყველაფერი, რაც შეგემთხვა, მიითვალე, როგორც კეთილი და იცოდე, რომ ღვთის გარეშე არარა ხდება.


IV. 1. შვილო ჩემო, ვინც ღვთის სიტყვას გიქადაგებს, მოიხსენე იგი დღეცა და ღამეც; პატივი მიაგე მას როგორც უფალს: სადაც მეუფება იქადაგება, იქვეა უფალიც.
2. დღითიდღე ეძიე პირნი წმიდათანი, რომ შვება მოგცეს მათმა სიტყვებმა.
3. ნუ ქმნი განხეთქილებას; დაამშვიდე მოდავეები; სიმართლით საჯე და ნუ მიიღებ ისეთ სახეს, თითქოს ამხილებ ცთომათა გამო.
4. ნუ იეჭვებ, ასე იქნება, თუ არა.
5. ნუ გაშლი ხელებს, რათა მიიღო, და ნუ შეკრავ რათა არ გასცე (ზირ. 4,31).
6. თუკი მას გასცემ, რაც შენი ხელით მოიპოვე, გამოისყიდი შენსავე ცოდვებს.
7. გაცემის ჟამს ნუ შეეჭვდები და ნუღარ დრტვინავ, როდესაც გასცემ; შეიცნობ მას, ვინც კეთილად მოგიზღავს კუთვნილს (იგავ. 19,17).
8. ნუ გააბრუნებ გაჭირვებულს (ზირ. 4,5). შენსავე მოძმეს უწილადე ყოველივე; არკი უთხრა: ჩემია ეს ყველაფერი. თუ ზიარნი ხართ უკვდავებაში, რამდენად უფრო მოკვდავთა შორის?
9. ხელს ნუ ააღებ შენს ძეს თუ ასულს; სიყრმიდანვე შეასწავლე მათ შიში ღვთისა.
10. მონას თუ მხევალს, რომლებიც იმავ ღმერთს სასოობენ, გამკაცრებით ნუ უმბრძანებლებ, რომ არ დაკარგონ ზენა ღვთის შიში, რადგან ღმერთი მათთან მოდის ვისი სულიც თვით შეამზადა, პირისპირ კი არავის უხმობს.
11. თქვენ კი, მონებო, კრძალვით და შიშით მორჩილებდეთ თქვენსავე უფალთ, ვით სახეს ღვთისას.
12. გძულდეს ყოველი პირმოთნეობა, ყოველივე, რაც ართნავს უფალს.
13. არ დაივიწყო უფლის მცნებები და რაც მიიღე, დაიმარხე; არცრა შემატო, არცრა დააკლო (11 სჯ. 4,2; 13,1).
14. ეკლესიაში აღიარე ცთომანი შენი; ბოროტი გულით ნუ შეხვალ ლოცვად. აი, ეს არის გზა სიცოცხლისა.



V. 1. სიკვდილის გზა კი ამგვარი არის: უპირველესად, ბოროტია ეს გზა და წყევლით აღსავსე: მკვლელობა, მრუშობა, გულისთქმა, სიძვა, ქურდობა, კერპმსახურება, გრძნეულება, მეწამლეობა, ტაცება, ცრუმოწმეობა, პირმოთნეობა, ორგულობა, მზაკვრობა, ამპარტავნება, სიავე, თავმოთნეობა, ნაყროვანება, ურცხვადმეტყველება, მოშურნეობა, კადნიერება, გოროზობა, მედიდურობა, უკრძალველობა.

2. კეთილთა მდევნელნი, ჭეშმარიტების მოძულენი, სიცრუის მოყვარულები, რომლებსაც საზღაური სიმართლისა ვერ შეუცნიათ; განელტვიან სიკეთეს და მართლმსაჯულებას; კეთილის წილ სიბოროტეს ეშურებიან. შორს არის მათგან სიმდაბლე და მოთმინება; ამაოების მოყვარულნი მისაგებელს განიშორებენ; არ იწყალებენ დაცემულებს, არ ზრუნავენ დამაშვრალთათვის, ვერ შეუცნიათ შემოქმედი;

ჩვილთა მკვლელები, რომლებიც უკუმიაქცევენ მათდამი მთხოვნელს; ცოდვით სავსენი ჭირვეულებს შეაურვებენ, მდიდრებს იცავენ, არასაქმოსნებს ურჯულოდ სჯიან. განშორდით, შვილნო, ყველაფერს ამგვარს.



VI. 1. გაფრთხილდი, ვინმემ არ აგაცდინოს გზას მოძღვრებისას. ღვთის გარეშე გასწავლის იგი.
2. თუკი ძალგიძს, რომ სრულად იტვირთო უფლის უღელი, სრული იქმნები (მათე 11,29). თუ ეს არ ძალგიძს, რაც ძალგიძს ის ქმენ.
3. ხოლო ჭამადი, როგორც ძალგიძს, ისე იტვირთე. კერპშეწირულს ფრიად ეკრძალე, რადგანაც - მსახურებაა მკვდარი ღმერთების (საქმე 15,29).

VII. 1. ნათლისღებისათვის

ასე მონათლეთ: როცა წარმოთქვამთ ყველაფერს ამას, სახელითა მამისა, ძისა და სულიწმინდისა მდინარი წყლით ნათელი ეცით. (შდრ. მათე 28,19).
2. თუ არა გაქვს მდინარი წყალი, მონათლე სხვა წყლით. თუკი ვერ ძალგიძს, რომ ცივში იყოს, თბილში მონათლე.
3. თუ არც ერთი გაქვს, არც მეორე, სამგზის დაასხი წყალი სახელითა მამისა, ძისა და სულიწმინდისა (შდრ. მათე 28,19)
4. ნათლისღებამდე უნდა იმარხულონ ნათლისმცემელმაც და ნათლულმაც, ასევე სხვებმაც, თუკი ძალუძთ. ნათლულს უბრძანე, იმარხულოს ერთი-ორი დღე.


VIII. 1. პირმოთნეთა მარხულობას ნუ დაემთხვევით. მათი მარხვა ორშაბათსა და ხუთშაბათს ხვდება; თქვენ იმარხულეთ ოთხშაბათსა და პარასკებს.
2. ნუ ილოცებთ ისე, როგორც პირმოთნეები, არამედ როგორც უფალმა ბრძანა სახარებაში, ასე ილოცეთ:

მამაო ჩვენო, რომელი ხარ ცასა შინა, წმიდა იყავნ სახელი შენი, მოვედინ სუფევა შენი, იყავნ ნება შენი, ვითარცა ცასა შინა, ეგრეცა ქვეყანასა ზედა. პური ჩვენი არსობისა მომეც ჩვენ დღეს და მომიტევენ ჩვენ თანანადებნი ჩვენნი, ვითარცა ჩვენ მოვუტევებთ თანამდებთა მათ ჩვენთა, და ნუ შემიყვანებ ჩვენ განსაცდელსა, არამედ მიხსენ ჩვენ ბოროტისაგან (მათე 6,9 - 13; ლკ 11,2-4). რამეთუ შენი არს ძალი და დიდება, უკუნითი უკუნისამდე!

3. დღეში სამგზის ილოცეთ ასე.


IX. 1. ევქარისტიისათვის:

ასე მადლობდეთ:

2. უპირველესად, სასმისის გამო: გმადლობთ, შენ, მამაო ჩვენო, დავითის შენი მსახურის, წმიდა ვენახისათვის, რომელიც გაგვიცხადე შენი ძის, იესუს მიერ. დიდება შენდა უკუნისამდე!
3. პურის განტეხვისათვის: გმადლობთ შენ უფალო, მამაო ჩვენო სიცოცხლისა და ცოდნისა გამო, რაც გაგვიცხადე შენი ძის18 იესუს მიერ. დიდება შენდა უკუნისამდე!
4. როგორც ეს პური, მთების ზემოთ მიმოფანტული, შეიკრიბა და ერთი გახდა, ამგვარადვე შეიკრიბოს კიდით-კიდე ეკლესია შენი სასუფეველში, რამეთუ შენი არს დიდება და ძალი იესუ ქრისტეს მიერ უკუნისამდე!
5. არავინ ჭამოს, არავინ შესვასთქვენეული ევქარისტია. თუ არა იმან ვინც ნათელიღო უფლის სახელით. ამის შესახებ თქვა უფალმა: „ნუ მისცემთ ძაღლებს მას, რაც წმინდაა“ (მათე 76)


X. 1. ავსების შემდეგ ასე მადლობდეთ:

2. გმადლობთ შენ, წმიდაო მამაო, შენი წმიდა სახელის გამო, ჩვენს გულებში რომ დაამკვიდრე; - ცოდნის, რწმენის, უკვდავების გამო, რაც გაგვიცხადე შენი ძის იესუს მიერ. დიდება შენდა უკუნისამდე!
3. შენ, უფალო ყოვლისმპყრობელო, დაბადე ყოველივე სახელისა შენისათვის საზრდელი და სასმელი მიანიჭე ადამიანებს, რათა იშვებდნენ და შენ გმადლობდნენ; ჩვენ კი მოგვმადლე სულიერი საზრდელ-სასმელი, და საუკუნო სიცოცხლე, შენი ძის, იესუს მიერ!
4. გმადლობთ შენ ყველაფრისთვის, რადგანაცძლიერ ხარ შენ! დიდება შენდა უკუნისამდე!
5. მოიხსენე, უფალო, ეკლესია შენი და იხსენ იგი ყოველგვარი ბოროტისაგან, შენს სიყვარულში სრულყავი იგი და წმიდაქმნილი ოთხივ ქარისგან შემოკრიბე სასუფეველში, რომელიც მასვე განუმზადე; რამეთუ შენი არს ძალი და დიდება უკუნისამდე!
6. მოვიდეს მადლი და გარდავიდეს ეს სამყარო; ოსანა ღმერთსა დავითისა (მათე 21,9; 21,15)! თუკი წმინდაა ვინმე, მოვიდეს! და თუ არ არის - შეინანოს! მარანათა (1 კორ. 16,22)! ამინ!
7. წინასწარმეტყველთ ნება დართეთ, აღავლინონ სამადლობელი, რამდენიც სურდეთ.


XI. 1. ვინც თქვენთან მოვა და გასწავლით ყველაფერ იმას, რაც ზემოთ ითქვა, მიიღეთ იგი.

2. იქნებ მოძღვარი თვით მიიქცეს სხვა სწავლებისკენ. თუ თქვენ წარწყმედას ცდილობს იგი, არაფერი ისმინოთ მისი, მაგრამ თუ სურს , კიდევ უფრო შეგემატოთ სიმართლე და ცოდნა უფლისა, შეიწყნარეთ, როგორც უფალი.
3. მოციქულებისა და წინასწარმეტყველების მიმართ სახარების მცნების თანახმად იმოქმედეთ.
4. ყოველი მოციქული, ვინც თქვენთან მოვა, შიწყნარეთ, როგორც უფალი.
5. არ დარჩება იგი ერთ დღეზე მეტად (თუ საჭიროა - მომდევნო დღესაც), და თუ სამი დღით დაყოვნდება, ცრუწინასწარმეტყველი ყოფილა იგი.
6. როცა დაგტოვებთ მოციქული, არაფერი წაიღოს საგზლად, გარდა პურისა; თუ ვერცხლს მოითხოვს, ცრუ წინასწარმეტყველი ყოფილა იგი.
7. ნუ გამოცდით და ნუ განსჯით წინასწარმეტყველს, როდესაც სულის მიერ გემეტყველებათ, რადგანაც ყოველი ცოდვა მიეტევება კაცს, ეს ცოდვა კი არ მიეტევება (მათე 12,31).
8. ყველა, ვინც სულის მიერ მეტყველებს, წინასწარმეტყველი ვერ იქნება, თუ უფლის წესებს არ ფლობს იგი. სწორედ წესთაგან შეიცნობა ცრუწინასწარმეტყველი და წინასწარმეტყველი.
9. ყოველმა წინასწარმეტყველმა, რომელმაც სულის მიერ განაწესა ტრაპეზი, არ ჭამოს მისგან; და თუ შეჭამს ცრუწინასწარმეტყველი ყოფილა იგი.
10. ყოველი წინასწარმეტყველი, რომელიც ჭეშმარიტებას ასწავლის, მაგრამ თავად არ მოქმედებს ისე, როგორც ასწავლის, ცრუწინასწარმეტყველია იგი.
11. თქვენ კი ნუ განსჯით იმ გამოცდილსა და ჭეშმარიტ წინასწარმეტყველს, რომელიც ეკლესიის ამქვეყნიური საიდუმლოს თანახმად მოქმედებს. მაგრამ არავის ასწავლის იმას, რასაც თავად იქმს. ღვთისაგან განისჯება იგი; ამასვე შვრებოდნენ ძველი წინასწარმეტყველებიც.
12. ვინმემ რომ გითხრათ სულის მიერ: „მომეცით ვერცხლი“, ან სხვა ამგვარი, არაფერი ისმინოთ მისი; ჭირვეულთათვის მისაცემად თუ გეტყვით ამას, ნუ განიკითხავთ.


XII. 1. ვინც თქვენთან მოვა უფლის სახელით, შეიწყნარეთ; შემდეგ გამოცდით მას და შეიცნობთ, რადგანაც იცით თქვენ გარჩევა მარჯვენისა და მარცხენისა.
2. თუკი მოსული მგზავრია ვინმე, შეეწიეთ, როგორც შეგეძლოთ, არ დაყოვნდება იგი თქვენთან, ან თუ დასჭირდა, დაიხანებს ორი-სამი დღე.
3. თუკი ისურვებს თქვენთან ყოფნას და თუ ხელობაც ეხერხება, იშრომოს და ისე ჭამოს.
4. თუკი არა აქვს რამ ხელობა, გონივრულად განჭვრიტეთ მისთვის: არავინ იყოს ქრისტიანი თქვენს შორის უქმად.
5. თუ არ ისურვებს ამგვარად ყოფას, ქრისტეს მოვაჭრე ყოფილა იგი. ეკრძალეთ მას.


XIII. 1. ყველა ჭეშმარიტი წინასწარმეტყველი , რომელიც თქვენთან დამკვიდრებას მოისურვებს, ღირსია თავისი საზრდელისა (შდრ. მათე 10,10; 1 ტიმ. 5,18).
2. ასევე, ჭეშმარიტი მოძღვარი, როგორც მუშა - კი, ღირსია თავისი საზრდელისა.
3. რასაც კი შეკრებთ საწნახელში თუ კალოზე, საქონლის ჯოგში თუ ცხვრის ფარაში, წინასწარმეტყველთ მიუბოძეთ პირველნაყოფი. მღვდელმთავრები არიან ისინი თქვენთვის.
4. თუკი არა გყავთ წინასწარმეტყველი, უბოძეთ გლახაკთ.
5. თუ პურს მოიწევ, გამოიღე პირველნაყოფი და მცნებისამებრ გაეცი იგი.
6. როცა თავს ახდი ღვინის ჭურჭელს ანდა ზეთისას, პირველთავი გამოიღე და უბოძე წინასწარმეტყველთ. ვერცხლის ფულის, სამოსელის, მთელი ქონების პირველთავი ისე აიღე, როგორც ისურვებ და გაეცი მცნების თანახმად.


XIV. 1. უფლის კვირადღეს შეიკრიბეთ, განტეხეთ პური და აღავლინეთ სამადლობელი, აღიარეთ შეცოდებანი რომ წმინდა იყოს მსხვერპლი თქვენი.
2. ვინც ექიშპება თავის მოყვასს, ვიდრე დაცხრება, ნუ მოვა თქვენთან, რომ არ შებილწოს მსხვერპლი თქვენი.
3. უფალმა ეს თქვა: :ყოველ ადგილას და ყოველ ჟამს შემომწირეთ მე წმიდა მსხვერპლი. მეუფე ვარ დიდი, - ამბობს უფალი - სახელი ჩემი საკვირველია წარმართთა შორის“. (მალ. 1,11).


XV. 1. დაადგინეთ თქვენთვის ეპისკოპოსები და დიაკვნები, ღირსნი უფლისა, კაცნი მშვიდნი და უვერცხლონი, ჭეშმარიტნი და გამოცდილნი. რომ წინასწარმეტყველთა და მოძღვართა ლიტურგია ამსახურონ მათაც თქვენს შორის.
2. არ მოიძაგოთ ისინი, რადგანაც თქვენს მიერ წინასწარმეტყველთა და მოძღვართა დარად არიან პატივდებულნი.
3. ამხილეთ ერთურთი, არა რისხვით არამედ დაწყნარებით, როგორც თქმულა სახარებაში. ხმა არ გასცეთ მას, ვინც სხვას აცდენს; არც არაფერი ისმინოთ მისი, ვიდრე თვით არ მოინანიებს.
4. თქვენი ლოცვები, მოწყალებანი და ყველაფერი, რასაც შვრებით, იმგვარად ქმენით, როგორც უფალმა დაგვიწესა სახარებაში.


XVI. 1. იფხიზლეთ თვენი ცხოვრებისათვის. ნუ ჩაქრება თქვენი სანთლები, ნურც სარტყლები შემოგერღვევათ (ლკ. 12,35); განემზადენით! არავინ იცით, როდის მოვა უფალი ჩვენი (მათე 24,42).
2. ხშირად და ხშირად შეიკრიბეთ; გამოძიეთ უმჯობესი თქვენი სულისა. ვერაფერს გარგებთ თქვენი რწმენის მთელი წინდა დრო, თუ არ იქნებით სრულყოფილნი ბოლო ჟამისთვის.
3. ბოლო დღეებში ცრუწინასწარმეტყველები და გამხრწნელები გამრავლდებიან; შეიცვლებიან ცხვრები მგლებად, სიყვარული კი სიძულვილად გადაიქცევა (მათე 24,11 - 12).
4. განივრცობა ურჯულოება (მათე 24,12) და ერთმანეთს მოიძაგებენ; განდევნიან და გასცემენ ერთურთს (მათე 24,10). სწორედ მაშინ გამოჩნდება ქვეყნისმაცდური, როგორც ძე ღვთისა, და ჰყოფს იგი ნიშნებსა და სასწაულებს (მათე 24,24). მიწაც მის ხელებს მიეცემა. იმგვარ ურჯულოებას აღასრულებს ქვეყნისმაცდური, რაც არ ქმნილა საუკუნიდან (შდრ. იოველ 2,2).
5. გამოცდის ცეცხლს მიეცემა კაცთა არსება. ბევრი მათგანი შეცდება და წარიწყმიდება, ხოლო ვინც რწმენით განიმტკიცდება, გამოიხსნება წყევლისაგან (შდრ. მათე 24,13; 10,22).
6. ჭეშმარიტების ნიშანდებაც სწორედ მაშინ გამოვლინდება: უპირველესად, ეს იქნება ნიშანი ცაში გავრცობისა27, შემდეგ - ნიშანი საყვირთა ხმისა (მათე 24,31), ხოლო მესამე - მკვდართა აღდგომა, -
7. არა ყველასი, არამედ ისე, როგორც თქმულა: „მოვა უფალი და მასთან ერთად ყველა წმინდანი“ (ზაქ. 14,5).
8. მაშინ იხილავს სამყარო უფალს „მომავალსა ღრუბელთა ზედა ცისათა“ (მათე 24,30)...

ვისაუბროთ ამ ძეგლის ირგვლივ. ქვემოთ მნიშვნელოვან ნაწილებს გამოვყოფ, რაც ყველასგან დასამახსოვრებელია.

პოსტის ავტორი: afxazi თარიღი: Jan 5 2010, 11:56 AM

დღეისათვის დადგენილად ითვლება რომ ეს ძეგლი მოციქულთა ეპოქას ეკუთვნის და წარმოადგენს გარდამავალ საფეხურს „ახალი აღთქმიდან“ აპოსტოლურ მამებამდე.

საეკლესიო მამათაგან „დიდაქეს“ ერთ-ერთი უადრესი გამოყენება გვაქვს წმ. იუსტინე მარტვილელთან (II საუკუნის შუა წლები) მის „პირველ აპოლოგიაში“, შემდეგ წმ. თეოფილე ანტიოქიელთან (II საუკუნის II ნახევარი) მის შრომაში „ავტოლიკესადმი“. განსაკუთრებით საინტერესოა ცნობილი ღვთისმეტყველის კლიმენტი ალექსანდრიელის (II –III საუკუნეები) დამოწმება, რადგან ეს უკანასკნელი „დიდაქეს“ სახელდებს „წერილად“, ანუ ბიბლიად. აი, ეს ადგილი: „უსამართლობას სჩადის ის, ვინც ბარბაროსთაგან შეითვისებს რასმე, შემდეგ კი მას თავისეულად გამოაცხადებს, რომ ამ გზით სახელი გაითქვას. ასეთი ვინმე ეცრუება ჭეშმარიტებას და იგი წერილის მიერ იწოდება „ქურდად“, რადგან ამბობს (წერილი): შვილო ჩემო, ნუ იცრუებ , რადგან სიცრუე ქურდობისაკენ მოგიძღვება“ (იხ. კლიმენტი ალექსანდრიელი, ხალიჩები I. 20.100,4).

„წერილიდან“ მოტანილი სიტყვები არის „დიდაქეს“ ზედმიწევნითი ციტირება (იხ. „დიდაქე“ თავი 3 მუხლი 5) სხვაგან არსად გვხვდება იგი. ეს დამოწმება მნიშვნელოვანია ორი მხრივ: 1) „დიდაქე“ წოდებულია „წერილად“ (ბერძნ. „გრაფე“), რაც ამ ძეგლის მართებულობას ასაბუთებს. 2) „დიდაქე“ მოხსენიებულია ზოგადად „წერილად“, კონკრეტულად სახელდების გარეშე, რაც ცხადყოფს, რომ ის იგი დიდად ცნობილი იყო ადრექრისტიანულ ეპოქაში. ეს გასაკვირი არაა, რადგან იმ დროს ახალმოქცეული ქრისტიანები უპირველესად სწორედ „დიდაქეს“ ეცნობოდნენ.

ჩვენ გვერდს ვუვლით „დიდაქეს“ სხვა ამგვარ დამოწმებებს და აღვნიშნავთ მხოლოდ ყველაზე მთავარს. ეს გახლავთ უწმინდესი მამის, ათანასე ალექსანდრიელის მოწმობა იმის შესახებ, რომ „დიდაქე“ წარმოადგენს პირველდაწყებითი სწავლების შემცველ თხზულებას, ანუ კატეხიზმოს. ხსენებული მოწმობა გვხვდება ათანასე ალექსანდრიელის სახელგანთქმულ „სადღესასწაულო ეპისტოლეში“. კარგად არის ცნობილი, რომ ეს ეპისტოლე სჯულდებითი ხასიათისაა და მასში განსაზღვრულია, ერთი მხრივ, ბიბლიის კანონი, მეორე მხრივ პირველდაწყებითი სწავლების შემცველი ძეგლები, ხოლო მესამე მხრივ მწვალებლური თხზულებები, ანუ ერეტიკული აპოკრიფები (ძველი ქართული თარგმანით „დაფარულნი“).

აღნიშნულ ეპისტოლეში ჯერ ჩამოთვლილია „ძველი“ და „ახალი“ აღთქმის წიგნები, შემდეგ ალექსანდრიის პატრიარქი დასძენს (მოგვაქვს არსენ იყალთოელის თარგმანი): „უმეტესისა უცთომელობისათვის საჭიროდ ვსაჯე ამისიცა შეძინებაჲ, ვითარმედ არიან სხუანიცა წიგნნი თჳნიერ ამათსა არაგანკანონებულნი უკუე, ხოლო დაწერილნივე მამათა მიერ საკითხავად მათთვის, რომელნი აწღა მოუხდებოდიან და ენების დამოწაფებაჲ და კეთილმსახურებისა სიტყვისაჲ: „სიბრძნე სოლომონისი“ და „სიბრძნე ზირაქისი“ და „ესთერი“ და „ივდითი“ და „ტოვისი“ და „სწავლად მოციქულთად“ წოდებული იგი და რომელსა იგი „პიმენი„ჰრქჳან“ (დიდი სჯულის კანონი გვ. 471).

რადგან აღნიშნული სიტყვები მნიშვნელოვანია, მოგვაქვს ახალქართული თარგმანი: „უფრო მეტი უცთომელობისთვის საჭიროდ მივიჩნიე იმის დამატებაც, რომ ზემოხსენებულთა გარდა (იგულისხმება ბიბლიის კანონთა წიგნები) არის სხვა წიგნებიც, არა განკანონებული, რომლებიც, აგრეთვე მამათა მიერ დაიწერა იმათ მიერ წასაკითხად, რომლებიც ახლახან შემოდიან და სურვილი აქვთ დაემოწაფონ სიტყვის (ე.ი ძე ღმრთის) კეთილმსახურებას: „სიბრძნე სოლომონისა“, „სიბრძნე ზირაქისა“, „ესთერი“, „ივდითი“, „ტობი“, „სწავლად მოციქულთა“ წოდებული და „პიმენი“.

მოტანილი ციტატიდან „სწავლა მოციქულთა“ არის სწორედ „დიდაქე მოციქულთა“ აი შესაბამისი ბერძნული ტექსტი: „დიდაქე ტონ აპოსტოლონ“; სიტყვა „დიდაქე“ ძველქართულად ითარგმნებოდა როგორც „სწავლაჲ“. წმინდა მამათა დროდან ცნობილია, რომ ათანასე ალექსანდრიელმა შეწყნარებულ ძეგლად და მამათა მიერ დაწერილ კატეხიზმოდ შერაცხა „დიდაქე“.

„დიდაქეს“ როგორც მართებული კატეხიზმოს აღიარება რჯულდებით განამტკიცა „დიდი სჯულის კანონმა“, რომელმაც ატანასე ალექსანდრიელის სადღესასწაულო ეპისტოლე თავის წიაღში შეაერთა. ზემორე სიტყვები არსენ იყალთოელის თარგმანით ჩვენ სწორედ „დიდი სჯულის კანონიდან“ მოვიტანეთ.

ისმის კითხვა: თუ „დიდაქე“ მართებული ძეგლია, რატომ არ არის იგი შეტანილი ბაბლიის კანონში? იმიტომ, რომ „დიდაქე“ დაწერილია არა უშუალოდ მოციქულთა, არამედ წმინდა მამათა ხელით, მაგრამ მას მოციქულთა მოძღვრება ეწოდება, რადგან ყოველივე ის, რაც ამ ძეგლშია თქმული წარმოადგენს მოციქულთა სხვადასხვა შეგონებებისა და სწავლებების კრებულს, ე.ი. ეკლესიის მამებს თვით კი არ დაუწერიათ რაიმე თავისი, არამედ მოციქულთა მოციქულთა მოძღვრებიდან და გადმოცემებიდან უცვლელად გამოკრიბეს და ახალმოქცეულთათვის ერთ კრებულად შეადგინეს პირველდაწყებით სახელმძღვანელოდ ანუ კატეხიზმოდ, ჩამოაყალიბეს ის, რაც ახალმოქცეულს ესაჭიროებოდა. ეს პირდაპირაა თქმული წმ. ათანასეს მიერ: „დაწერილნივე მამათა მიერ საკითხავად მათთვის, რომელნი აწღა მოუხდებოდიან და ენების დამოწაფებაჲ კეთილად მსახურებისა სიტყვისაჲ“.

პარალელისათვის შეგვიძლია გავიხსენოთ უდიდესი ავტორიტეტის მქონე ძეგლი „მოციქულთა კანონები“, რომელიც საზოგადოდ საფუძველია ქრისტიანული რჯულდებისა და ამიტომაც, როდესაც მოგვიანებით შედგა კრებული „დიდი სჯულის კანონი“, მის პირველ ძეგლად სწორედ „მოციქულთა კანონები“ შეიტანეს. ამ ძეგლის ჭეშმარიტებას, ცხადია, არავინ უარყოფს, მაგრამ არც ის არც ის არის შეტანილი ბიბლიის კანონში, რადგან „მოციქულთა კანონების“ უშუალო დამწერი არის არა რომელიმე მოციქული, არამედ მათი მოწაფე რომის პაპი წმ. კლიმენტი. ამას, სხვათაშორის, რუის- ურბნისის ძეგლისწერაც გვაუწყებს: [მოციქულებმა] დიდისა კლიმენტოისა მიერ დახსნეს კანონნი საეკლესიონი, რიცხჳთ ოთხმეოცდახუთნი“ (დიდი სჯულისკანონი გვ. 545).

„დიდაქეს“ მართებულობას, გარდა ყოველივე ზემოთქმულისა, ადასტურებს ის უნიკალური ხელნაწერიც, რომელმაც აღნიშნული ძეგლი სრულად შემოგვინახა. ხელნაწერი დაწერილია 1056 წლის ივნისში. ესაა ეპოქა, როცა კათოლიკურსა და მართლმადიდებლურ ეკლესიათა შორის სულ ახლახანს მოხდა საბოლოო განხეთქილება და ბერძენი მამები დაუცხრომლად იღწვიან უადრესი საეკლესიო ძეგლების მოსაპოვებლად და შესაკრებად, რომ წყაროთმცოდნეობითად ეპაექრონ მოწინააღმდეგეს. ხელნაწერი შეიცავს ისეთ უმნიშვნელოვანეს ძეგლებს, როგორებიცაა, მაგალითად წმ. იოანე ოქროპირის „შეჯამება ძველი და ახალი აღთქმისა“, მოციქულთა მოწაფის წმ. კლიმენტი რომაელის ორი ეპისტოლე კორინტელთა მიმართ, II ს - ის დამდეგის უდიდესი მღვდელმოწამის ეგნატი ღმერთშემოსილის ეპისტოლეები და სხვ.

ხელნაწერის ჭეშმარიტებას ცხადყოფს ისიც, რომ იგი გადაიწერა იერუსალიმის ბერძნულ საპატრიარქოში და იქვე ინახება დღემდე.

ამჯერად ორიოდე სიტყვით შევეხოთ იმასაც, თუ საიდან შეიქმნა აზრი „დიდაქეს“ არაჭეშმარიტების შესახებ. ეს აზრი პირველად გამოთქმულია კანონიკური და აპოკრიფულ წიგნთა იმ სიაში რომელიც უცნობმა ავტორმა სწორედ ათანასე ალექსანდრიელის სახელით გაავრცელა. ძველი დროიდანვე ცხადი გახდა, რომ ეს სია არ არის წმ. ათანასეს დაწერილი. იგი უარყო სჯულის კანონმა და ეს აზრი დაასაბუთა მეცნიერულმა კვლევამ, რის გამოც ამ სიას ყველა იხსენიებდა და იხსენიებს, როგორც „ფსევდოს“ ანუ „ცრუს“. თვით ამ ყალბ სიაშიც „დიდაქე“ უარყოფილი კი არაა, უბრალოდ მიჩნეულია „საკამათოდ“, ხოლო ჩევენ უნდა ვიცოდეთ, რომ „საკამათოდ“ ანუ ძველი ქართულით „საეჭუელად“ სხვადასხვა დროს მიაჩნდფათ ისეთი ძეგლიც კი, როგორიცაა „იოანეს გამოცხადება“. მაგალითად ეს ძეგლი ბიბლიის კანონიდან გამორიცხა წმ. გრიგოლ ღვთისმეტყველმა (იხ. დიდი სჯულის კანონი გვ. 521, სადაც დასახელებულია „ახალი აღთქმის“ ყველა კანონიკური წიგნი, გარდა „გამოცხადებისა“, ჩამოთვლის ბოლოს კი აღნიშნულია: „ამათ თჳნიერ (ე.ი. გარეშე) სხუაჲ საკუთარ არს“. ასევე, წმ. ამფილოქე იკონიელი აღნიშნავს: „და იოანეს გამოცხადებასაცა სხუანი აღჰრაცხვენ ამათვე თანა ერთად, ხოლო საეჭუელ ჰყოფენ მას უმრავლესნი“ (იხ. „დიდი სჯულის კანონი“ გვ. 523)

ამგვარად „დიდაქეს“ მართებულობა ეჭვის ქვეშ დააყენა უცნობი ავტორის მიერ შედგენილმა სიამ კანონიკური და აპოკრიფული წიგნების შესახებ. თუ რა ავტორიტეტისაა ხსენებული სია, ცხადყოფს მისი ფსევდო ხასიათი. ეს ფსევდოობა, ვიმორებთ, სწორედ სჯულის კანონმა დაადგინა. საქმის ვითარება ასეთი იყო: როდესაც „სჯულის კანონი“ დგებოდა, მასში, ცხადია, უნდა შეეტანათ წმ. ათანასე ალექსანდრიელის (როგორც უდიდესი მამის) რჯულდებითი შრომა ბიბლიის კანონიკური , შეწყნარებული და აპოკრიფული თხზულებების შესახებ. წმ. ათანასეს ავტორობით ცნობილი იყო ორი ამგვარი ურთიერთგანსხვავებული შრომა. 1. მისი სადღესასწაულო ეპისტოლე და 2. ზემოხსენებული ფსევდო-შრომა. ცხადია, არ შეიძლებოდა, რომ ორივე ამ შრომის ავტორი ერთი პირი ყოფილიყო. რადგანაც მათ შორის მნიშვნელოვანი სხვაობაა. „დიდმა სჯულის კანონმა“ ჭეშმარიტად შერაცხა პირველი (სადღესასწაულო ეპისტოლე), ხოლო მეორე უკუაგდო. ამ ფსევდო-შრომის ცნობა „დიდაქეს“ როგორც საკამათო თქზულების შესახებ გადავიდა აპოკრიფულ წიგნთა ზოგიერთ სიაში, რომლებიც ასევე არ შეუწყნარებია სჯულისკანონს. უნდა აღვიშნოთ, რომ კანონიკურ და აპოკრიფულ წიგნთა ისეთი სიებით სარგებლობა, რომლებიც სჯულისკანონში არ შესულა, მეტად საფრთხილოა . მაგალითად, აღვნიშნავთ გელასი პაპის ავტორობით ცნობილ სიას, რომელიც VI ს-ს ეკუთვნის. მასში აპოკრიფთა შორის ახსენიება, სხვათაშორის „მოციქულთა კანონები“, რაც ცხადია სრულიად უმართებულოა, რადგან ეს ძეგლი „სჯულისკანონის“ საფუძველს წარმოადგენს.

მეორე არანაკლებ მნიშვნელოვანი გარემოება, რამაც ხელი შეუწყო „დიდაქეს“ მართებულობაში დაეჭვებას, წმინდა წყლის მექანიკური შეცდომა (უფრო ზუსტად აღრევა) იყო. ეს აღრევა მომდინარეობს XII ს-ის ბიზანტიელი ისტორიკოსის იოანე ძონარასაგან. შეცდომა გამოიწვია ორი მსგავსი სახელწოდების მქონე ძეგლის ერთმანეთში აღრევამ. ადრექრისტიანულ მწერლობაში გავრცელებული იყო კლიმენტი რომაელის ავტორობით რვა წიგნად ცნობილი ვეებერთელა თხზულება „მოციქულთა განწესებანი“ (ბერძ. დიატაქსაიტონ აპოსტოლონ) ეს ძეგლი იხსენიება მოციქულთა 85-ე კანონში, სადაც იგი შერაცხულია უღრმესი მნიშვნელობის მქონე ძეგლად და შეტანილია „ახალი აღთქმის“ კანონში. აი, შესაბამისი ადგილი მოციქულტა 85-ე კანონისა: ხოლო ჩუენნი, ესე იგი არს, ახლისა აღთქუმისანი, - სახარებანი ოთხნი: მათესი, მარკოზისა, ლუკაჲსი და იოანესი, პავლეს ეპისტოლენი ათოთხმეტნი, პეტრეს ეპისტოლენი ორნი, იოანესი სამნი, იაკობისი ერთი, იუდაჲსი - ერთი, კლიმენტოჲს ეპისტოლენი ორნი და „განწესებანი“ თქუენ ეპისკოპოსთანი ჩემ კლიმენტოის მიერ რვათა წიგნთა შინა აღწერილნი, რომელთაჲ არა ჯერ არს ყოველთა შორის საანჯმნო-ყოფაჲ მათ შორის მყოფთათვის საიდუმლოთა და „საქმენი“ ჩუენ მოციქულთანი (იხ. დიდი სჯულის კანონი გვ. 226)

ეს უზარმაზარი ძეგლი, რომელიც კლიმენტი რომაელს (I ს-ის მე-2 ნახევარი) დაუწერია, შემდეგში უცნობ პირებს რაღაც ახალი მასალით შეუვსიათ და ამ გზით დაუმახინჯებიათ, რის გამოც მეექვსე საეკლესიო კრების მეორე კანონმა უარყო იგი: „ხოლო ვინაითგან ამათ კანონთა შინა (იგულისხმება მოციქულთა კანონები) მცნებულ არს ჩუენდა, რაჲთა შევიწყნარეთ მათვე წმიდათა მოციქულთანი კლიმენტოსის მიერ განწესებანი“, რომელთა თან ძუელ სადმე სხუაჲ მადიდებელთა მწვალებელთა მიერ განსარყუნელად ეკლესიისა მორყუნილნი რაჲმე და უცხონი კეთილად მსახურებისანი დაერთნეს სიტყუანი კეთილსა შვენიერებასა საღმრთოთა სჯულთასა დასაბნელებლად, სამართლად განყრასა ვჰყოფთ მათ „განწესებასა“ (დიდი სჯულისკანონი გვ. 372).

ზემოხსენებული ბიზანტიელი ისტორიკოსის, „იოანე ძონარას ცნობით, ზოგიერთებმა, რომლებისთვისაც უცნობი იყო თხზულება „დიდაქე მოციქულთა“, წმ. ათანასე ალექსანდრიელის სადღესასწაულო ეპისტოლეში დამოწმებული ეს ძეგლი გააიგივეს მსგავსი სახელწოდების მქონე „მოციქულთა განწესებანთან“. აი, რას გვაუწყებს ძონარა: „ამბობენ, რომ „მოცუქულთა დიდაქედ“ სახელდებული თხზულება არის კლიმენტის მიერ დაწერილი „მოციქულთა განწესებანი“.

როგორც აღვნიშნეთ, „მოციქულთა განწესებანი“ არის „დიდაქესაგან“ სრულიად განსხვავებული ძეგლი, იგი მოცულობითაც უზარმაზარია და რაც განსაკუთრებით საინტერესოა, თვით შეიცავს „დიდაქეს“ ნაწილს. ძონარას კომენტარიდან მომდინარე აღრევა გადავიდა XIV ს-ის ისტორიკოსთან მათეუს ბლასტართან. შემდეგ კი XVIII – XIX ს-ის მეცნიერულ სამყაროში, როდესაც მეცნიერებისათვის ამ დროს ჯერ კიდევ არ იყო ცნობილი „დიდაქე“. ბლასტარის ცნობა შეწყნარებული იყო, მაგალითად მენეშევის მიერ, როდესაც „დიდაქეს“ სრული ტექსტი გამოვლინდა, მაშინვე გაირკვა შეცდომა და გამოიცა რა „მოციქულთა განწესებანი“, ძეგლის კომენტარებში საგანგებოდ აღინიშნა, რომ XIV ს-ის ბიზანტიელმა ისტორიკოსმა მათეუს ბლასტარმა ერთმანეთში აურია „მოციქულთა განწერსებანი და „მოციქულთა დიდაქე“.

ჩვენ არა გვაქვს საშუალება უფრო განვავრცოთ მსჯელობა ისეთ უაღრესად საინტერესო საკითხზე, რაც „დიდაქეს“ ისტორიულ-თეოლოგიურ შესწავლას გულისხმობს. ყოველივე ზემოთქმულის შემდეგ დასკვნის სახით აღვნიშნავთ:

ზემოხსენებული ძეგლი „დიდაქე მოციქულთა“ (ძვ. ქართულით „სწავლაჲ მოციქულთაჲ“) იყო დიდად ცნობილი თხზულება ძველბერძნულ მართლმადიდებლობაში I-XI სს-ში, რომლითაც სარგებლობდა მრავალი წმინდა მამა, რომელიც შეწყნარებულ ძეგლად აღიარა წმ. ათანასე ალექსანდრიელმა და რომელიც მამათა მიერ დაწერილ მართებულ კატეხიზმოდ შერაცხა „დიდმა სჯულისკანონმა“.

ე. ჭელიძე. ეკლესია - სძალი უფლისა. თხ. 1990 წ.

პოსტის ავტორი: afxazi თარიღი: Jan 5 2010, 12:16 PM

რაც შეეხება მნიშვნელოვან ადგილებს. აი მაგალითად

VII. 1. ნათლისღებისათვის

ასე მონათლეთ: როცა წარმოთქვამთ ყველაფერს ამას, სახელითა მამისა, ძისა და სულიწმინდისა მდინარი წყლით ნათელი ეცით. (შდრ. მათე 28,19).
2. თუ არა გაქვს მდინარი წყალი, მონათლე სხვა წყლით. თუკი ვერ ძალგიძს, რომ ცივში იყოს, თბილში მონათლე.
3. თუ არც ერთი გაქვს, არც მეორე, სამგზის დაასხი წყალი სახელითა მამისა, ძისა და სულიწმინდისა (შდრ. მათე 28,19)
4. ნათლისღებამდე უნდა იმარხულონ ნათლისმცემელმაც და ნათლულმაც, ასევე სხვებმაც, თუკი ძალუძთ. ნათლულს უბრძანე, იმარხულოს ერთი-ორი დღე.

შეიძლება ბევრს ახსოვს კიდეც ე.წ. სტაროვერები, რომლებიც წყალში მთლიანად შთაფვლით ნათლობის გარდა, მაგალითად თავზე სხურბით ნათლობას, ერეტიკულად მიიჩნევდნენ. ეს კი ერთ-ერთი არგუმენტია ამ ცრუ მოძღვრების საწინააღმდეგოდ.



უადრესი მოწმობა ოთხშაბათი-პარასკევის მარხვის შესახებ

VIII. 1. პირმოთნეთა მარხულობას ნუ დაემთხვევით. მათი მარხვა ორშაბათსა და ხუთშაბათს ხვდება; თქვენ იმარხულეთ ოთხშაბათსა და პარასკებს.

ზიარების წინ და შემდგომ სათქმელი უადრესი ლოცვები

ასე მადლობდეთ:

2. უპირველესად, სასმისის გამო: გმადლობთ, შენ, მამაო ჩვენო, დავითის შენი მსახურის, წმიდა ვენახისათვის, რომელიც გაგვიცხადე შენი ძის, იესუს მიერ. დიდება შენდა უკუნისამდე!
3. პურის განტეხვისათვის: გმადლობთ შენ უფალო, მამაო ჩვენო სიცოცხლისა და ცოდნისა გამო, რაც გაგვიცხადე შენი ძის18 იესუს მიერ. დიდება შენდა უკუნისამდე!
4. როგორც ეს პური, მთების ზემოთ მიმოფანტული, შეიკრიბა და ერთი გახდა, ამგვარადვე შეიკრიბოს კიდით-კიდე ეკლესია შენი სასუფეველში, რამეთუ შენი არს დიდება და ძალი იესუ ქრისტეს მიერ უკუნისამდე!
5. არავინ ჭამოს, არავინ შესვასთქვენეული ევქარისტია. თუ არა იმან ვინც ნათელიღო უფლის სახელით. ამის შესახებ თქვა უფალმა: „ნუ მისცემთ ძაღლებს მას, რაც წმინდაა“ (მათე 76)


X. 1. ავსების შემდეგ ასე მადლობდეთ:

2. გმადლობთ შენ, წმიდაო მამაო, შენი წმიდა სახელის გამო, ჩვენს გულებში რომ დაამკვიდრე; - ცოდნის, რწმენის, უკვდავების გამო, რაც გაგვიცხადე შენი ძის იესუს მიერ. დიდება შენდა უკუნისამდე!
3. შენ, უფალო ყოვლისმპყრობელო, დაბადე ყოველივე სახელისა შენისათვის საზრდელი და სასმელი მიანიჭე ადამიანებს, რათა იშვებდნენ და შენ გმადლობდნენ; ჩვენ კი მოგვმადლე სულიერი საზრდელ-სასმელი, და საუკუნო სიცოცხლე, შენი ძის, იესუს მიერ!
4. გმადლობთ შენ ყველაფრისთვის, რადგანაცძლიერ ხარ შენ! დიდება შენდა უკუნისამდე!
5. მოიხსენე, უფალო, ეკლესია შენი და იხსენ იგი ყოველგვარი ბოროტისაგან, შენს სიყვარულში სრულყავი იგი და წმიდაქმნილი ოთხივ ქარისგან შემოკრიბე სასუფეველში, რომელიც მასვე განუმზადე; რამეთუ შენი არს ძალი და დიდება უკუნისამდე!
6. მოვიდეს მადლი და გარდავიდეს ეს სამყარო; ოსანა ღმერთსა დავითისა (მათე 21,9; 21,15)! თუკი წმინდაა ვინმე, მოვიდეს! და თუ არ არის - შეინანოს! მარანათა (1 კორ. 16,22)! ამინ!
7. წინასწარმეტყველთ ნება დართეთ, აღავლინონ სამადლობელი, რამდენიც სურდეთ.

პოსტის ავტორი: afxazi თარიღი: Jan 6 2010, 09:52 AM

მეორედ მოსვლის შესახებ მოძღვრება უადრესი პერიოდის საეკლესიო ლიტერატურის ძეგლში.

XVI. 1. იფხიზლეთ თვენი ცხოვრებისათვის. ნუ ჩაქრება თქვენი სანთლები, ნურც სარტყლები შემოგერღვევათ (ლკ. 12,35); განემზადენით! არავინ იცით, როდის მოვა უფალი ჩვენი (მათე 24,42).2. ხშირად და ხშირად შეიკრიბეთ; გამოძიეთ უმჯობესი თქვენი სულისა. ვერაფერს გარგებთ თქვენი რწმენის მთელი წინდა დრო, თუ არ იქნებით სრულყოფილნი ბოლო ჟამისთვის. 3. ბოლო დღეებში ცრუწინასწარმეტყველები და გამხრწნელები გამრავლდებიან; შეიცვლებიან ცხვრები მგლებად, სიყვარული კი სიძულვილად გადაიქცევა (მათე 24,11 - 12).4. განივრცობა ურჯულოება (მათე 24,12) და ერთმანეთს მოიძაგებენ; განდევნიან და გასცემენ ერთურთს (მათე 24,10). სწორედ მაშინ გამოჩნდება ქვეყნისმაცდური, როგორც ძე ღვთისა, და ჰყოფს იგი ნიშნებსა და სასწაულებს (მათე 24,24). მიწაც მის ხელებს მიეცემა. იმგვარ ურჯულოებას აღასრულებს ქვეყნისმაცდური, რაც არ ქმნილა საუკუნიდან (შდრ. იოველ 2,2). 5. გამოცდის ცეცხლს მიეცემა კაცთა არსება. ბევრი მათგანი შეცდება და წარიწყმიდება, ხოლო ვინც რწმენით განიმტკიცდება, გამოიხსნება წყევლისაგან (შდრ. მათე 24,13; 10,22).6. ჭეშმარიტების ნიშანდებაც სწორედ მაშინ გამოვლინდება: უპირველესად, ეს იქნება ნიშანი ცაში გავრცობისა27, შემდეგ - ნიშანი საყვირთა ხმისა (მათე 24,31), ხოლო მესამე - მკვდართა აღდგომა, - 7. არა ყველასი, არამედ ისე, როგორც თქმულა: „მოვა უფალი და მასთან ერთად ყველა წმინდანი“ (ზაქ. 14,5).8. მაშინ იხილავს სამყარო უფალს „მომავალსა ღრუბელთა ზედა ცისათა“ (მათე 24,30)...

პოსტის ავტორი: dzvelmartlmadidebeli თარიღი: Jun 5 2010, 11:01 AM

"შეიძლება ბევრს ახსოვს კიდეც ე.წ. სტაროვერები, რომლებიც წყალში მთლიანად შთაფვლით ნათლობის გარდა, მაგალითად თავზე სხურბით ნათლობას, ერეტიკულად მიიჩნევდნენ. ეს კი ერთ-ერთი არგუმენტია ამ ცრუ მოძღვრების საწინააღმდეგოდ".


თქვენ მშვიდობა!

ნათლობის საიდუმლო აუცილებლად უნდა შესრულდეს მხოლოდ წყალში სამგზის დაფლვით "სახელითა მამისათა, და ძისათა, და სულისა წმიდისათა", და ეს "სტაროვერთა" "ცრუ მოძღვრება" კი არა, მართლმადიდებლური სწავლებაა. ნათლობა რომ მხოლოდ შთაფვლით უნდა შესრულდეს და არა წყალპკურებით ან დასხმით (გამონაკლის შემთხვევებს ახლა არ ვახსენებ, რადგან ეს საუბრის განსაკუთრებული თემაა, თუმცა უნდა ითქვას, რომ გამონაკლისები ეკლესიის მიერ კანონად არ მიიღება. უფრო დეტალურად იხ. http://www.oldorthodox.ge/apl_gamonaklisi_kanoni_araris..html) მოწმობს მოციქულთა 50-ე კანონი (იხ. http://www.oldorthodox.ge/rjl_mociqulta_48_53.html), სადაც ლაპარაკია ნათლობის მხოლოდ შთაფლვით ფორმაზე და ყოველგვარი გამონაკლისი და ალტერნატიული ფორმა გამორიცხულია.
ნათლობის შესახებ დეტალურად შეგიძლიათ იხილოთ აქ: (http://www.oldorthodox.ge/natloba.html).
რაც შეეხება "დიდაქეს", ის არ არის კანონიკური ძეგლი და ზოგიერთ საკითხში (ნათლობის გარდა) ეწინააღმდეგება მოციქულთა სწავლებას (იხ. სტატია: "არის თუ არა დიდაქე მოციქულთა მოძღვრება?" - http://www.oldorthodox.ge/apl_didaqe.html).

პატივისცემით: ძველმართლმადიდებელი.

პოსტის ავტორი: afxazi თარიღი: Jun 5 2010, 12:51 PM

dzvelmartlmadidebeli

ხოოოო, ეს ნამდვილად აკლდა ფორუმს

პოსტის ავტორი: agmsarebeli თარიღი: Jun 9 2010, 11:31 PM

ვატყობ ისევ ედიშერმა უნდა ამხილოს ეს მიზანმიმართული შეტევა ეკლესიის წინააღმდეგ. ოღონდ ედიშერი ამას გააკეთებს ჩვენი კალმით და თავისი წიგნით. ხო,სეთი ,,აკანონიკური ძეგლია დიდაქე, რომ იგი მოციქულთა კანონებში შედის

პოსტის ავტორი: netvorc თარიღი: Jun 17 2010, 12:57 PM

http://www.oldorthodox.ge/apl_didaqe.html

ლინკები არ მუშაობს ქვედა ტირეები აკლია (დიდაქეს სწორი ლინკი)

პოსტის ავტორი: afxazi თარიღი: Jun 17 2010, 01:25 PM

netvorc

იმედია კლიმენტი ალექსანდრიელსაც არ გამოაცხადებთ მწვალებლად.

პოსტის ავტორი: afxazi თარიღი: Jun 17 2010, 01:42 PM

რაც შეეხება ნათლობის საკითხს. აქ გარკვევით წერია:

ანუ აქ მოცემულია შესაძლებლობები, რომ პირველ რიგში გამდინარე წყალში უნდა მოინათლოს ადამიანი, შესაბამისად შთაფვლით. თუ ამის შესაძლებლობა არ არის სხვა წყლით, თუ ცივი არ არის თბილით და ბოლოს თუ ამ ყველაფრის შესაძლებლობა არ არის პიროვნება ინათლება სამგზის თავზე წყლის დასხმით.

დღესაც თუ არის შესაძლებლობა ადამიანები ინათლებიან შთაფვლით, მაგრამ როცა არ არის ამის შესაძლებლობა საგზის თავზე წყლის დასმით ინათლება მორწმუნე, რადგან ამით ჯერ კიდევ არ უქმდება არსი ნათლისღებისა.

პოსტის ავტორი: netvorc თარიღი: Jun 17 2010, 09:02 PM

რატომ? საქართველო რა უდაბნოა და მდინარეები დაილია? თბილისის თავზე უზარმაზარი ზღვა გვაქვს მარტო, კაცმა მოინდომოს და საქართველოში შთაფვლით მონათვლა რა პრობლემაა. ადრე ყველა შთაფვლით ინათლებოდა და ეხლა რა გახდა პრობლემა, მაშინ ცხენები და ვირები ყავდათ ეხლა ავტომობილები, პირიქით გაადვილდა.

პოსტის ავტორი: sopo... თარიღი: Jun 17 2010, 09:45 PM

ამით ყველაფერია ნათქვამი , რომ ნათლობა ყველა ფორმით დასაშვებია
ქვეყანა დამისახელე სადაც მდინარე არ არის? საუდის არაბეთში კი არის .. ან დედამიწის ზურგზე არის ადგილი, საიდანაც მდინარემდე ვერ მივალთ, მაშინ რა სიშორე უნდა იყოს ადგილსა და მდინარეს შორის რომ ვთქვათ რომ არ არის მდინარე..
ცივ წყალში მონათვლა ვის ვერ უნდა ძალუძდეს? არის ადამიანი ვინც ცივ წყალში ვერ ჩავა?
რატომ არის მაშინ ეს ფორმაც განხილული, ?
ნუ არვიცი რა, ამ ფორმებზე კამათი ქრისტიანობისგან ცოცხლი სარწმუნოებისგან შორს არის..

პოსტის ავტორი: netvorc თარიღი: Jun 17 2010, 09:54 PM

მე მასე მაგრად არ ვერკვევი მართლმადიდებლურ კანონებში და ტყვილს ვერავისზე ვერ ვიტყვი, ეგ თემა ძველმართლმადიდებლისთვის მიმინდია, მაგ ადამიანს საეკლესიო წიგნების კითხვის მეტი არაფერი უკეთებია.

პოსტის ავტორი: netvorc თარიღი: Jun 17 2010, 10:07 PM

ნათლისღების შესახებ
http://www.oldorthodox.ge/apl_gamonaklisi_kanoni_araris..html

მოციქულთა 50-ე კანონი
http://www.oldorthodox.ge/rjl_mociqulta_48_53.html

ნათლობის შესახებ დეტალურად შეგიძლიათ იხილოთ აქ
http://www.oldorthodox.ge/natloba.html

არის თუ არა დიდაქე მოციქულთა მოძღვრება
http://www.oldorthodox.ge/apl_didaqe.html

ლინკები გავასწორე

პოსტის ავტორი: sopo... თარიღი: Jun 18 2010, 12:31 AM

50 კანონი
ანუ სამი შთაფლვა და არა ერთიო
ხომ არ წერია აუცილებლად შთაფლვა და არა წყალსხურება

მოკლედ მე მივესალმები თუ აღდგება შთაფლვითი ნათლობა თუნდაც სავალდებულო სახით, თუმცა არ ვფიქრობ რომ მონათლულად არ ითვლება წყლის დასხმით მონათლული, ღრმა ათესიტური პერიოდიდან არც დიდი ხანია რომ გამოვედით, გამონაკლისად შეიძლება ამ დაშვების განხილვაც,

რისი თქმაც მინდა ისევ - ამ მიზეზით ეკლესიისგან გასვლა - გაუმართლებელია

და საერთოდ , თუ ოდესმე დავრწმუნდი რომ ღმერთი თითების გამო შეაჩუენებს ან ნათლობის ფორმის - როცა შინაარსი ქრისტიანულია და მიზანი ღვთის დიდება, ალბათ სულ შევაქცევ ზურგს რწმენას..

პოსტის ავტორი: afxazi თარიღი: Jun 18 2010, 01:42 PM

sopo...

ამაში ვერც ვერასოდეს დარწმუნდები, რადგან ეკლესია ამას არასოდეს არ ასწავლიდა.

რაც შეეხება ანთლობას. შთაფვლითი ნათლობა დღესაც სრულდება და აღსრულდება მომავალშიც. მაგრამ ეკლესიისგანა არც თავზე (ხაზს ვუსვამ თავზე და არა შუბლზე) დასხმითი ნათლობაა აკრძალული. თუ არ ვცდები წმინდა მინას ცხოვრებაშია აღწერილი (რომლის ერთ-ერთი ტარგმანიც, სხვათაშორის არსენ იყალთოელს ეკუთვნის), რომ როდესაც ის ერთ-ერთ ადმაიანს მოაქცევს ქრისტიანობაზე და მისი ნათლობის საკითხი დაისმება, წმინდა მინა ამ ადამიანს მიუყვანს ეპისკოპოსებს და სთხოვს ქრისტიანობაზე მოქცეული ადამიანის მონათვლას (იგი თვითონ ერისკაცი იყო). თუ არ ვცდები ცამეტი ეპისკოპოსი შეასრულებს ამ ადამიანის ნათლობას და შეასრულებს თავზე წყლის დასხმით და არა შთაფვლით. ანუ ეს არ ყოფილა რაღაც გამონაკლისი შემთხვევა. ქმედება აღსრულდა აბსოლუტურად მშვიდ ვთარებაში.

პოსტის ავტორი: sopo... თარიღი: Jun 18 2010, 10:58 PM

afxazi

ძალიან საინტერესო და მანუგეშებელია.
მაგრამ ეჭვი მაქვს ამას ძველმართლმადიდებელი ისეთ ახსნას მოუძებნის გული შეგიწუხდება..

პოსტის ავტორი: dzvelmartlmadidebeli თარიღი: Jun 19 2010, 01:36 PM

არის თუ არა "დიდაქე" მოციქულთა მოძღვრება?

გაბატონებული ეკლესიის პრაქტიკაში მასობრივ დამკვიდრებული მწვალებლურ-ლათინური წესის, წყლის თავზე გადასხმითი ან მიპკურებითი "ნათლობის" გასამართლებლად ჩვენი ოპონენტები ხშირად გვიმოწმებენ "12 მოციქულთა მოძღვრებად" სახელდებულ ძეგლს ("დიდაქეს"), რომელშიც წყლის თავზე დასხმა ნათლობის სამგზისი შთაფლვის წესთან არის გათანაბრებული.

ეს ძეგლი როგორც ეს მისი სათაურიდანვე ჩანს, მასში გადმოცემულ მოძღვრებას წმ. მოციქულებს მიაწერს (რასაც სხვათა შორის მკვლევართა ნაწილი არ იზიარებს). შევეცდებით ამ ძეგლის გარშემო ჩვენს ხელთ არსებული გამოკვლევების საფუძველზე ვაჩვენოთ, რომ იგი არა მარტო ნათლისღების, არამედ სხვა მრავალ საკითხებშიც კი ეწინააღმდეგება წმ. მოციქულთა სწავლებას, მათ შორის პირველდაწყებითი ეკლესიის დამოკიდებულებებსაც კი საეკლესიო მსახურების საკითხების ამა თუ იმ ფორმებისადმი.

ჩვენი სურვილია, ქართველ მორწმუნე საზოგადოებას გავაცნოთ "დიდაქეს" სამოციქულო წარმომავლობის უარმყოფელი მოსაზრებები, რათა მარტოოდენ ბ-ნი ედ. ჭელიძის თვალით კი არ აღიქვას იგი, არამედ მის გარშემო დაგროვილ გამოკვლევათა, ეკლესიის კანონიკურ განწესებათა და ეკლესიის კრებითი ცნობიერების ფონზე შეაფასოს მისი სულიერი ღირებულება.

დღევანდელ საქართველოში განსაკუთრებულად პოპულარულია "დიდაქეს" მთავარი აპოლოგეტის, ბ-ნ ედ. ჭელიძის მტკიცება, თითქოსდა "დიდაქე" დაწერილია არა უშუალოდ მოციქულთა, არამედ წმ. მამათა ხელით, მაგრამ მას მოციქულთ მოძღვრება ეწოდება, რადგანაც ყოველივე ის, რაც ძეგლშია თქმული, წარმოადგენს მოციქულთა სხვადასხვა შეგონებებისა და სწავლებების კრებულს" (ხაზგასმა ყველგან ჩვენია - არქიეპ. პ.).

"ასე რომ, - ირწმუნება ბ-ნი ედ. ჭელიძე, - "დიდაქე" წერილობით, სიტყვიერად წმ. მოციქულთა კალამს ეკუთვნის (აქ წინააღმდეგობა ხომ არ არის? - ზემოთ ბ-ნი ჭელიძე ძეგლს არა მოციქულთა, არამედ "წმიდა მამათა" დაწერილად მიიჩნევს, მაშ როგორღა გავიგოთ ის, რომ ეს "დიდაქე" "წერილობით" "მოციქულთა კალამს" ეკუთვნის? - არქიეპ. პ.), ხოლო შედგენილობით წმ. მამებს" (ედ. ჭელიძე. "ეკლესია - სძალი უფლისა". "მეცნიერება", თბილისი, 1990 წ., გვ. 57).

ვეცადოთ გავარკვიოთ, ნამდვილად ეკუთვნის თუ არა მოციქულებს ამ ძეგლში გადმოცემული სწავლება და მართლაც წმიდა მამათა დაწერილია თუ არა იგი?!

"დიდაქეს" აღმოჩენა და გამოკვლევები

1873 წელს (ზოგიერთი მონაცემებით 1875 წ.) კონსტანტინოპოლის ერთ-ერთ ბიბლიოთეკაში მიტროპოლიტმა ფილოთეოს ბრიენიოსმა აღმოაჩინა პერგამენტზე გადაწერილი 120 გვერდიანი კრებული, რომელიც მე-11 საუკუნეში გადაუწერია ვინმე ლეონ ნოტარიუსს (კრებული 1056+ წლის 11 ივნისითაა დათარიღებული) და შეიცავს რიგ ნაწარმოებებს, რომელთა შორის არის ძველი და ახალი აღთქმის სინოპსისი, "წმ. მოციქულ ბარნაბას ეპისტოლე", კლიმენტი რომაელის ორი ეპისტოლე კორინთელთა მიმართ, წმ. ეგნატე ღმერთშემოსილის ეპისტოლეთა მთელი კორპუსი და სხვები. ამ თხზულებათა შორის აღმოჩნდა "დიდაქეც", ანუ "მოძღვრება თორმეტთა მოციქულთა".

ხსენებული ძეგლი ნათლობის წყალპკურებით წესს დასაშვებად მიიჩნევს რაც მსოფლიო მართლმადიდებლური ეკლესიის მიერ შეწყნარებული არ არის, ამიტომაც ამგვარი "ნათლობით" შებილწული "ეკლესიების" აპოლოგეტები მცდელობას არ აკლებენ მიაკუთვნონ იგი მოციქულებს და მას კანონიერი სტატუსი მიანიჭონ.

"დიდაქეს უძველესობაში ეჭვი შეჰქონდათ სწორედ მათ, - წერს ბ-ნი ედ. ჭელიძე, - რომლებისთვისაც არავითარი ფასი არ ჰქონდა ძველბერძენ წმიდა მამათა და სჯულისკანონის მოწმობებს. მეცნიერული კვლევა სწორედ ამგვარ პირთათვის გამოდგა სასარგებლო, რადგან მათ წინაშე ურყევად დაასაბუთა საეკლესიო რწმენა ხსენებული ძეგლის I საუკუნეში დაწერის შესახებ" (ედ. ჭელიძე. დასახ. ნაშრ. გვ. 54).

თავიდანვე, სანამ ძეგლის შედგენის თარიღს შევეხებოდეთ, გვსურს აღვნიშნოთ, რომ მარტოდენ სახელწოდებაში გაცხადებული პრეტენზია (გაიხსენეთ ძეგლს ეწოდება "12 მოციქულთა მოძღვრება") არ კმარა იმისთვის, რომ ძეგლი მაინცდამაინც წმ. მოციქულებს მივაწეროთ. მართლმადიდებელთათვის ცნობილია უამრავი ფაქტი, როდესაც ამა თუ იმ ერეტიკული შინაარსის თხზულებას ხან მოციქულებს, ხან კიდევ წმიდა მამებს მიაწერდნენ. მაგალითად, პირველ საუკუნეში ცნობილი იყო უამრავი (დაახლ. 50-მდე) ყალბი "სახარება", რომლებიც სამოციქულო წარმომავლობის პრეტენზიას აცხადებდნენ, მაგრამ მიუხედავად ამისა ეკლესიამ უარყო ისინი და წმ. წერილის კანონში მხოლოდ ოთხი სახარება შეიტანა (Еп. Аверкий. "Руководство к изучению священного Писания Нового Завета", часть I, Четвероевангелие. Москва 1995 г., стр. 14).

ცნობილია იოანე ღვთისმეტყველის სახელით წარწერილი ცრუ "აპოკალიფსისები, "მოციქულთა მიმოსვლად" ცნობილი ყალბი თხზულება, რომელსაც თავიანთი მწვალებლობების დასამტკიცებლად იმოწმებდნენ ხატთმებრძოლნი და რომელიც მე-7 მსოფლიო კრების განსაკუთრებული მსჯელობის საგნად იქცა.

ან როგორ გავიგოთ "დიდაქეს" "უძველესობა"? რას გულისხმობს ამ სიტყვებში ჩვენი ოპონენტი? ბ-ნ ედ. ჭელიძეს და მის მომხრეებს უნდა შევახსენოთ, რომ ამა თუ იმ ნაწარმოების კანონიკურობას მისი შინაარსი გვიდასტურებს და არა "სიძველე". ყველა ის "სახარებაც" ხომ რომლებიც ეკლესიამ აპოკრიფებად შერაცხა "უძველესია"!

"დიდაქეს" სახელწოდებით მართლაც ცნობილია თხზულება, რომელსაც ეკლესიის ზოგიერთი წმ. მამა საკითხავ წიგნად მიიჩნევდა (მაგ. ათანასე ალექსანდრიელი), მაგრამ რა გარანტია გვაქვს, რომ, ჩვენამდე მოღწეული ძეგლი იმ ძველი თხზულების ზუსტი ასლია?

ზოგიერთი მეცნიერის მცდელობა წარმოგვიჩინოს დღევანდელი "დიდაქე", იმ ძველი "დიდაქის" ზუსტ ასლად უფრო სურვილია, ვიდრე რეალობა. გავიხსენოთ ისიც, რომ "დიდაქეს" სამოციქულო წარმომავლობაზე ყველა მეცნიერი ერთი აზრისა არ არის.

რაც შეეხება მტკიცებას, თითქოსდა ""დიდაქეს" უძველესობაში ეჭვი შეჰქონდათ სწორედ მათ, რომლებისთვისაც არავითარი ფასი არ ჰქონდა ძველბერძენ წმიდა მამათა და სულისკანონის მოწმობებს", ეს პირდაპირ მკრეხელობას შეიცავს, რამეთუ "დიდაქეს" უძველესობაში ეჭვი შეჰქონდათ ევსები კესარიელს (IVს), წმ. ანასტასი ანტიოქელს († 599), წმ. ნიკიფორე კონსტანტინოპოლელს († 828), ხოლო წმიდა და უგანათლებულესმა პატრიარქმა ფოტიმ († 891) თავის საკმაოდ ვრცელ "ბიბლიოთეკაში" "დიდაქე" ყურადღების ღირსადაც კი არ ჩათვალა ("Учение 12 апостолов", изд. Учебно-информативный, экуменический центр апостола Павла. 1996 г. Введение, стр. 39).

ასე, რომ თუ ბ-ნ ედ. ჭელიძის მტკიცებას დავიჯერებთ ეკლესიის ზემოთ ხსენებული და საკმაოდ დიდი ავტორიტეტის მქონე მამებისთვის "ძველბერძენ მამათა და სჯულის კანონის მოწმობებს არავითარი ფასი" არ ჰქონიათ.

შეუძლებელია ბ-ნ ედ. ჭელიძეს არ სცოდნოდა ზემოთ ხსენებულ მამათა, "დიდაქესადმი" დამოკიდებულება, რამეთუ ეს მკლევართათვის საყოველთაოდ ცნობილი ფაქტია. ვეჭვობთ, რომ ჩვენი ოპონენტი ამით მხოლოდ თავს იზღვევს, მეტიც, არაკანონიკური ძეგლის კანონიკურად წარმოჩენის გამო პასუხისმგებლობის აცილებასაც ცდილობს, როცა წერს: "საზოგადოდ უნდა აღვნიშნოთ, რომ კანონიკურ და აპოკრიფულ წიგნთა ისეთი სიებით სარგებლობა, რომელიც სჯულისკანონში არ შესულა, მეტად საფრთხილოა. მაგალითად, აღვნიშნავთ გელასი პაპის ავტორობით ცნობილ სიას, რომელიც მე-6 საუკუნეს ეკუთვნის. მასში აპოკრიფთა შორის იხსენიება, სხვათა შორის, "მოციქულთა კანონები" (Canones Apostolorum), რაც ცხადია, სრულიად უმართებულოა, რადგან ეს ძეგლი "სჯულისკანონის" საფუძველს წარმოადგენს" (დასახ. ნაშრ. გვ. 60).

მიზანი გარკვეულია, გელასი პაპის მიერ დაშვებული "შეცდომის" წარმოჩენით ბ-ნი ჭელიძე ეკლესიის სხვა მამათა მიერ შედგენილი სიებისადმი მკითხველის უნდობლობის გამოწვევას ცდილობს.

მაგრამ აქ იგი არ გვიმხელს, რომ მეცნიერულ წრეებში აკრძალულ (ანუ აპოკრიფულ) წიგნთა ამ კოდექსის გელასისეული ავტორობა ეჭვქვეშაა დაყენებული (იხ. Полный православный богосл. энциклопедический словарь, т. 1, репр., 1992, стр. 624). გარდა ამისა, მხედველობაშია მისაღები ის გარემოებაც, რომ გელასის დროისათვის (მე-5 ს.) "მოციქულთა კანონებად" სახელდებული რამდენიმე კრებულია ცნობილი.

ასევე ცნობილია, რომ მოციქულთა კანონების ის კრებული, რომელიც 85 განწესებას შეიცავს და "დიდ რჯულისკანონშია" შეტანილი შედგენილია იოანე III სქოლასტიკოსის მიერ, არსებობს დიონისე მცირის მიერ ბერძნულიდან ლათინურად თარგმნილი "მოციქულთა კანონების" იგივე კრებული, ოღონდ იმ განსხვავებით, რომ მასში მხოლოდ 50 კანონია მოცემული. ასე რომ, ბ-ნ ჭელიძეს უნდა განემარტა, მისი აზრით, "მოციქულთა კანონების" რომელი კრებული უნდა ეგულისხმა გელასის. მხოლოდ ამის შემდეგ იქნებოდა შესაძლებელი ამ საკითხზე უფრო კონკრეტული საუბარი.

მაგრამ, ყველაზე უმთავრესი მაინც ის არის, რომ "დიდაქე", ანგარიშგასაწევ ძეგლად არ აღიარა თვით მსოფლიო მართლმადიდებლურმა ეკლესიამ. ამ ფაქტს ერთხმად აღიარებენ მართლმადიდებლობის სახელით მოღვაწე მკვლევარები. "როგორც ჩანს, - წერს ერთ-ერთი მკვლევარი, - მე-5 საუკუნიდან "დიდაქე" საეკლესიო გამოყენებიდან გამოდის, წყვეტენ მის კითხვას და გადაწერას... ეს შეიძლება აიხსნას იმით, რომ ეს ნაწარმოები "სახელმძღვანელო" წიგნად დაიწერა ერთი რომელიმე ადგილობრივი ეკლესიისთვის, რომელიც შემდგომ სხვა თემებშიც გავრცელდა, მაგრამ მსოფლიო საეკლესიო ცნობიერების მიერ აღიარება ვერ მოიპოვა" (А. И. Сидоров. "Курс патрологии", изд. "Русские огни" 1996 , с. 55).

რაც შეეხება "დიდ რჯულისკანონში" შეტანილ წმ. ათანასე ალექსანდრიელის სადღესასწაულო ეპისტოლეს, რომელშიც "დიდაქეც" მოიხსენიება, უნდა ითქვას, რომ ეს გარემოება ამ ძეგლს კანონიკურ ხასიათს მაინც ვერ მიანიჭებს, რამეთუ, ჯერ ერთი, თვით წმ. ათანასე მას არაკანონიკურ (საკითხავ) წიგნად მიიჩნევს და მეორეც, წმ. ათანასე თავის ეპისტოლეში ჰერმესის "მწყემსსაც" ("პიმენი") ახსენებს, რომელიც ასევე არაკანონიკურია და რომელშიც სინანულის საიდუმლოსთან დაკავშირებული მიუღებელი დებულებაა გამოთქმული ("უფლის მონას მხოლოდ ერთი ჟამი აქვს მიცემული სინანულისთვის". იხ. "სიტყვა მართლისა სარწმუნოებისა", ტ. 2, თბილისი 1991 წ. გვ. 10).

დასახელებულ გამოცემაში, სქოლიოში, მითითებული ადგილს ასე განმარტავენ: "ჰერმესის წიგნი... არაა კანონიკური. აქ ზოგიერთი ადგილი აშკარად დაცილებულია საერთოდ ეკლესიურ სწავლებას, ამიტომაც იყო, რომ წმიდა მამებმა იგი არ განაკუთვნეს კანონიკურ წიგნთა რიცხვს. აღნიშნული ადგილებიც, სადაც მიტევებაზეა ლაპარაკი, მცდარია და საეკლესიო სწავლებისგან სრულიად განსხვავებული და უცხოა, რადგან ეკლესია აღიარებს მხოლოდ ნათლობის ერთჯერადობას და არა მიტევებისას" (დასახ. გამოც. გვ. 10).

შეგახსენებთ, რომ "დიდაქეს" მსგავსად ჰერმესის "მწყემსიც" ათანასე ალექსანდრიელის მიერ სადღესასწაულო ეპისტოლეში საკითხავ წიგნთა სიაშია შეტანილი, ხოლო ეს ეპისტოლე, თავის მხრივ, შეტანილია "დიდ რჯულისკანონში", რომლის გამო ბ-ნი ჭელიძე აცხადებს: "დიდაქეს", როგორც მართებული კატეხიზმო აღიარება რჯულდებით განამტკიცა "დიდმა სჯულისკანონმა", რომელმაც ათანასე ალექსანდრიელის სადღესასწაულო ეპისტოლე თავის წიაღში შეიერთა" (დასახ. ნაშრ. გვ. 57). მაგრამ ამავე ეპისტოლეშია "მწყემსიც", რომელიც, როგორც ვნახეთ, თურმე ბევრ ადგილას აშკარად დაცილებულია საერთო-საეკლესიო სწავლებას. და თუ ვიტყვით, რომ "დიდაქე" "მართებულ კატეხიზმოდ არის აღიარებული", მაშინ ასეთივე მართებულ და უეჭველ წიგნად უნდა ვაღიაროთ, "მწყემსიც", რომელიც "დიდაქესავით" (დღეისთვის ჩვენამდე მოღწეული ვერსიის მიხედვით) საეკლესიო სწავლებას აშკარადაა დაცილებული.

ყველა მართლმადიდებელი ქრისტიანისთვის ცნობილია, რომ არაკანონიკური (საკითხავი) წიგნები, სარწმუნოებრივი დოგმატების დასასაბუთებლად არ გამოდგება, ხოლო ნათლობის წესი, რამდენადაც მისი შესრულების ფორმაში ქრისტეს სამდღიანი დაფლვისა (დამარხვისა) და აღდგომის დოგმატური შინაარსია ჩადებული, დოგმატიკას ეხება.

რაც შეეხება "დიდაქეს" დაწერის თარიღს და მის ავტორს, ბ-ნ ედ. ჭელიძე იზიარებს იმ მეცნიერთა აზრს, რომელთაც მიაჩნდათ რომ "დიდაქე" პირველი საუკუნის მიწურულს დაიწერა. "დიდაქეს იცნობდა და იყენებდა ქრისტიანული სამყარო I ს. მიწურულიდანვე", - წერს იგი (ედ. ჭელიძე. დასახ. ნაშრ. გვ. 541).

მაგრამ მეცნიერთა მიერ არც ეს აზრია ერთსულოვნად გაზიარებული. ძეგლის თარიღთან დაკავშირებით დიდი კამათია მეცნიერ-მკვლევართა შორის. ერთნი მას I ს. მიწურულს, ანუ დაახლ. 70-90 წწ. აკუთვნებენ, მაგ., რიჩარდსონი (C. C. Richardson, ZNTW, S – 111-116, p. 161), რომელიც, ამავე დროს, აკეთებს მეტად საყურადღებო შენიშვნას, კერძოდ, მისით თქმით "დიდაქეს" ახლანდელი ფორმა ეკუთვნის II საუკუნეს (იქვე). ამავე აზრს იზიარებს ა. სიდოროვიც (დასახ. ნაშრ.).

ა. კარაშევი მათზე უფრო შორს მიდის და ძეგლს 50-იანი წლების ქმნილებად მიიჩნევს, მაგრამ ასეთი აზრი არაა გაზიარებული არცერთი მკვლევარის მიერ, რამეთუ მათი აზრით შეუძლებელია ძეგლი ჯერ კიდევ მოციქულთა სიცოცხლეში ყოფილიყო დაწერილი (Учение 12 апостолов, "Крмментарии", დასახ. შრომა. გვ. 20).

თავად ძეგლის აღმომჩენი, მიტროპოლიტი ფილოთეოს ბრიენიოსი და ცნობილი მეცნიერი ჰარნაკი ძეგლის დაწერის თარიღად 120-160 წწ. შუალედს მიიჩნევენ (Учение 12 апостолов, "Крмментарии", გვ. 14). ადრეული მონტანიზმის ეპოქას (II ს.) განაკუთვნებენ ამ ძელგს ფ. ვუკისი (F. E. Vokes, "The riddle of the Didache", London 1938) და დეკანოზი ნიკოლოზ აფანასიევი ("Церковь Духа Святого", YMCA – PRESS, Paris, 1971 репр. Рига. 1994 г., стр. 67).

წარმოდგენილი მასალები ვფიქრობთ საკმარისია იმის საჩვენებლად, რომ ხსენებული ძეგლის დაწერის თარიღად I ს. მიწურულის მიჩნევა საყოველთაოდ გაზიარებული არ არის. ბ-ნმა ედ. ჭელიძემ შეიძლება გაიზიაროს შეხედულება, რომელიც ამ ძეგლს პირველი საუკუნის მიწურულს განაკუთვნებს, მაგრამ ჩვენ უფრო დეკანოზ ნ. აფანასიევის მტკიცებებს დავეყრდნობით, რომელიც ამ ძეგლის არა სამოციქულო, არამედ მონტანისტურ წარმომავლობას წარმოაჩენს (იხ. ქვემოთ).

ასეთივე აზრთა სხვადასხვაობაა ძეგლის ავტორის ვინაობასთან დაკავშირებით. მეცნიერნი მხოლოდ ერთ საკითხში არიან აბსოლუტურად თანხმიერნი: "მიუხედავად იმისა, რომ ძეგლს ეწოდება "12 მოციქულთა მოძღვრება", სრულიად ცხადია, რომ ის უშუალოდ მოციქულთა წრიდან არაა გამოსული... ასევე ცხადია, რომ მისი ავტორია იუდეოქრისტეანი" ("Учение 12 апостолов", 1996 г., დასახ. გამოცემა. გვ. 17).

უფრო მეტიც, ძეგლი არა თუ არ ეკუთვნის მოციქულებს (რასაც, როგორც უკვე აღვნიშნეთ, მიუხედავად საკმაოდ ორაზროვანი განმარტებისა, არც ბ-ნი ჭელიძე უარყოფს, (იხ. მისი ნაშრომი გვ. 57), არამედ მთელ რიგ საკითხებში არ ეთანხმება კიდევაც მოციქულებს და არც პირველდაწყებითი ეკლესიის ცხოვრების რეალობასთან არის თანხმობაში. ქვემოთ შევეცდებით, ჩვენი ამ აზრის დადასტურებას.

უთანხმოება პირველი

"დიდაქეს" მე-11 თავის მე-3-6 მუხლები ეხება წინასწარმეტყველებს და მოციქულებს. უფრო ზუსტად საწინასწარმეტყველო და სამოციქულო ქარიზმას, სადაც ამ მისიასთან დაკავშირებული ზნეობრივი ხასიათის მოთხოვნაა მოცემული. ამ მუხლებშივე "დიდაქე" ითხოვს, რათა მოციქული ადგილობრივ ეკლესიაში ერთ დღეზე (უკიდურეს შემთხვევაში - ორ დღეზე) მეტ ხანს არ დაყოვნდეს, თორემ ის ცრუწინასწარმეტყველად ჩაითვლება: "მოციქულებისა და წინასწარმეტყველების მიმართ სახარების ცნების თანახმად იმოქმედეთ" - ვკითხულობთ ხსენებულ ძეგლში, კერძოდ - "ყოველი მოციქული, ვინც თქვენთან მოვა, შეიწყნარეთ როგორც უფალი, მაგრამ ერთ დღეზე მეტ ხანს ნუ დარჩება თქვენთან (თუ საჭიროა მომდევნო დღესაც დარჩეს) და თუ სამი დღით დაყოვნდება - ცრუწინასწარმეტყველი ყოფილა იგი" ("დიდაქე" 11:3-6) პირველდაწყებითი ეკლესიისთვის როგორც ისტორიულად, ასევე იდეურად სრულიად შეუსაბამოა ასეთი განწესება.

ისტორიულ ჭრილში თუ განვიხილავთ, წმ. მოციქულთა წერილისა და ღვაწლისთვის სრულიად უცხოა ამგვარი მოთხოვნა: "არსად, მოციქულთა ეპისტოლეებში არ გვხვდება მითითება, რომ მათ ამა თუ იმ ეკლესიაში ხანგრძლივი დროით დარჩენა ეკრძალებოდეთ" (დეკ. ნ. აფანასიევი. "Церковь Духа Святого", დასახ. გამოც. კომენტარები. გვ. 91). "თუ ვივარაუდებთ, რომ "დიდაქეს" მე-11 თავის მე-3-6 მუხლებში მოხსენიებულ მოციქულთა მიზანი ახალ ეკლესიათა ხელმძღვანელობა იყო, ცხადია, ამ მიზნისთვის ერთი და ორი დღით დარჩენა არ იქნებოდა საკმარისი, - მითუმეტეს, იმ პრაქტიკის მიხედვით თუ ვიმსჯელებთ, რომელიც "მოციქულთა საქმეებში" და წმ. მოციქულ პავლეს ეპისტოლეებშია აღწერეილი" ("Учение 12 апостолов", 1996 г., დასახ. გამოცემა. გვ. 107).

საეკლესიო გადმოცემის თანახმად, სულთმოფენობის შემდეგ, მოციქულებმა 15 წელიწადი დაჰყვეს იერუსალემში. ჩვენთვის ამჯერად არაა მნიშვნელოვანი თუ რამდენად ზუსტია ეს ციფრი; უბრალოდ, უეჭველია, რომ მოციქულები საკმაოდ ხანგრძლივი დროის განმავლობაში იყვნენ იერუსალემში. რაიმე ვადით ამა თუ იმ ეკლესიაში ყოფნა არც წმიდა მოციქულ პავლეს ჰქონია განსაზღვრული, არც წმ. პეტრეს და არც სხვა მოციქულებს. იხილეთ ამის დამადასტურებელი ადგილები წმ. წერილიდან.

წმიდა მოციქულ პეტრეზე ნათქვამია, რომ "იყო მრავალ დღე დადრომილ იოპეს შინა სვიმონ მეპრატაკისა თანა" (საქმე 9:43).

"და ხვალისაგან შევიდეს კესარიად ხოლო კორნილიოს მოელოდა მათ... და იყო შესვლასა მას პეტრესსა მოეგებოდა მას კორნილიე და შეუვრდა ფერხთა მისთა და თაყუანისცა მას. ხოლო პეტრე აღადგინა იგი... და შე-რაი-ვიდოდა შინა, პოვნა მუნ მრავალი შემოკრებულნი... და უბრძანა მათ ნათლისღებად სახელითა იესუ ქრისტესითა. მაშინ ევედრნეს მას, რაითა დაადგრეს მათ თანა დღე რავდენმე" (საქმე 10:24-27, 48).

"იკონიას შინა... მრავალ ჟამ იქცეოდეს იგინი (მოციქულნი - არქიეპ. პ.) განცხადებულად უფლისა მიმართ..." (საქმე 14:1-3).

"...მივიდეს ანტიოქიად... და მო-რაი-ვიდეს შეკრბეს კრებული იგი... და მუნ იქცეოდეს ჟამთა არა მცირედთა მოწაფეთა მათ თანა" (საქმე 14:26-28). "ხოლო პავლე და ბარნაბა იქცეოდეს ანტიოქიას შინა და ასწავლიდეს და ახარებდეს სხუათა მრავალთა თანა სიტყუასა მას უფლისასა" (საქმე 15:35).

"აღვხედით ნავსა ტროადას - ბრძანებს წმ. ლუკა მახარობელი - და მართლ-მივისწრაფედ სამოთრაკედ, და ხვალისაგან - ახალქალაქად, და მიერ ფილიპედ, რომელი იგი არს პირველი ნაწილი მაკედონიისაი, ქალაქი კოლონიაი, ხოლო ვიყვენით მას ქალაქსა შინა და ვიქცეოდით დღეთა რავდენთამე" (საქმე 16:11, 12).

"და ვითარცა მოვლეს ამფიპოლი და აპოლონიაი (პავლემ და ბარნაბამ - არქიეპ. პ.) მოვიდეს იგინი თესალონიკედ, სადა-იგი იყო შესაკრებელი ჰურიათაი და ვითარცა ჩვეული იყო პავლე, შევიდა მათა და სამსა შაბათსა ეტყოდა მათ წიგნთაგან" (საქმე 17:1, 2).

"ამის შემდეგ გამოვიდა პავლე ათონელთა მათგან და მოვიდა კორინთედ... და ეტყოდა შესაკრებელსა მას ყოველსა შაბათსა და არწმუნებდა ჰურიათა და წარმართთა" (საქმე 18:14).

"ხოლო კრიპოსს... დაყო მუნ ერთ წელ და ექუს თუე და ასწავებდა მათ შორის სიტყუასა ღმრთისასა" (საქმე 18:8, 11).

"და შთავიდა კესარიად, აღვიდა და მოიკითხა ეკლესიაი და შთავიდა ანტიოქიად და დაყო ჟამი რავდენმე" (საქმე 18:22, 23).

"მოიწია ეფესოდ... შევიდა უკუე შესაკრებელსა მას და კადნიერად იქცეოდა სამი თუე, ეტყოდა, არწმუნებდა სასუფეველისათვის ღმრთისა" (საქმე 19:10).

"...მიავლინა მაკედონიად ორნი მსახურნი მისნი, ტიმოთე და ერასტროს (ალბათ არა ერთი და ორი დღით - არქიეპ. პ.); ხოლო იგი (პავლე - არქიეპ. პ.) დაადგრა ჟამ რავდენმე ასიას შინა" (საქმე 19:22).

ლუკა მახარობლის ცნობით, წმ.მოციქული პავლე ელადაში იყო "სამ თუე" (საქმე 20:3), ხოლო ჩუენ, წერს ლუკა - ნავითა წარვედით შემდგომად დღეთა მათ უცომოებისათა ფილიპიაით და მოვედით მათ თანა ტროადად მეხუთესა დღესა და ვიყვენით ჩუენ მუნ შვიდ დღე" (საქმე 20:6).

ხოლო ტიროსში "... მოვიძიენით მოწაფენი და დავადგერით მუნ შვიდ დღე..." (საქმე 21:4).

ამის შემდეგ... "შევედით კესარიად ... და ვიყოფოდით მუნ მრავალ დღე" (საქმე 21:10).

წმ. მოციქული პავლე კორინთელებს აუწყებს: "... მოვიდე თქუენდა, რაჟამს მაკედონიაი განვვლო; რამეთუ მაკედონიას განვვლი, და ვინ უწყის, თქუენ თანა დავადგრე, გინა თუ და-ცა-ვიზამთრო, რაითა თქუენ წარმგზავნოთ მე, ვიდეცა ვიდოდი... ხოლო ვესავ რავდენსამე ჟამსა დაყოფასა თქუენ თანა, უფალმან თუ გვიბრძანოს" (1 კორინთ. 16:5-7), ხოლო ტიტეს წერს. "ოდეს მოვავლინო შენდა არტემან ანუ ტვიქიკი, ისწრაფე მოსლვად ჩემდა ნიკოპოლის, რამეთუ მუნ ვირჩიე დაზამთრებაი" (ტიტეს: 3:12).

ყოველივე ამის ფონზე ვის შეუძლია ამტკიცოს, რომ ტიმოთეს, რომელიც შესაძლებელია მისულიყო კორინთელებთან ორ დღეზე მეტ ხანს არ დააყოვნებდა პავლე, რამეთუ ასე ბრძანა: "უკუეთუ მოვიდეს ტიმოთე, იხილეთ რათ უშიშრად იყოს თქუენ თანა, რამეთუ საქმესა უფლისასა იქმს, ვითარმცა - ესე მე" (1 კორინთ. 16:10); ასევე აპოლოსისათვის ძმისა, "...რაითამცა მოვიდა თქუენდა ძმათა თანა" (1 კორინთ. 16:12); ან ტვიქიკოსს, რომელიც მოუვლინა კოლოსელებს, რათა "ნუგეშინის-სცეს გულთა მათთა" (კოლას. 4:8).

ყოველივე ზემოთ აღნიშნულიდან გამომდინარე "12 მოციქულთა მოძღვრებად" წოდებული ძეგლის მოთხოვნა, რომ ადგილობრივ ეკლესიაში მოციქული ორ დღეზე მეტ ხანს თუ დარჩება შეირაცხოს ის ცრუმოციქულად და ცრუწინასწარმეტყველად, მოციქულთა სწავლებას არ წარმოადგენს;

აქედან ბუნებრივია, საკამათოა ის გაფრთხილებაც, რომელსაც "დიდაქე" იძლევა და, რომლის თანახმადაც: "ყოველი წინასწარმეტყველი, რომელიც ჭეშმარიტებას ასწავლის, მაგრამ თავად არ მოქმედებს ისე, როგორც ასწავლის, ცრუწინასწარმეტყველია" ("დიდაქე" 11:10), - რამეთუ იგი ეწინააღმდეგება წმ. წერილს და არ შეესაბამება "მოციქულთა საქმეს", ვინაიდან "დიდაქეს" მოთხოვნის საპირისპიროდ, რომელიც თურმე "12 მოციქულის მოძღვრებაა", თვით თორმეტნი მოციქულნი და "ქრისტეს ბაგედ" წოდებული მოციქულთა თავი პავლეც (რომლებიც ჭეშმარიტად წინასწარმეტყველების ქარიზმითაც იყვნენ მადლმოსილნი), "დიდაქე"-ში გადმოცემული განწესებისამებრ არ მოქმედებდნენ, და ამა თუ იმ თემში არა თუ ორი ან სამი დღით, კვირაობით, თვეობით და ზოგჯერ წლობითაც კი ყოვნდებოდნენ; არა და, ზემორეხსენებულ განწესებას თუ დავუჯერებთ ისინი ცრუმოციქულებად და ცრუწინასწარმეტყველებად უნდა შეირაცხონ.

უკეთურებაა ფიქრი, თითქოსდა მოციქულნი საკუთარ განწესებებს თვითონვე არ ასრულებდნენ; ეს წინააღმდეგობა მხოლოდ იმ შემთხვევაში მოიხსნება, თუკი "12 მოციქულთა მოძღვრებად" ცნობილ ძელგს ქრისტეს ჭეშმარიტ მოციქულთა მოძღვრებად არ მივიჩნევთ.

უთანხმოება მეორე

ის წინააღმდეგობა, რომელიც "დიდაქეს" პირველდაწყებითი ეკლესიის ცნობიერებისა და მოციქულთა პრაქტიკისგან განასხვავებს, ბევრმა მკვლევარმა შეამჩნია, რის გამოც მას მონტანისტებს აკუთვნებენ (F. E. Vokes "The riddle of the Didache", London, 1938. Прот. Н. Афанасьев. "Церковь Духа Святого". Рига, стр. 67), მაგრამ "დიდაქეს", როგორც ყოველგვარ სიყალბეს, თავისი აპოლოგეტებიც ჰყავს, მათ შორისაა მკვლევარი კარაშევი, რომელიც თვლის, რომ "დიდაქე"-ს XI თავის 3-6 მუხლებში ლაპარაკია არა მოციქულებზე, არამედ მახარობლებზე, რომელთაც "მეორე რანგის მოციქულებს" უწოდებდნენ ("Учение 12 апостолов", изд. Учебно-информ. центр. ап. Павла. 1996 г., Коментарий, стр. 107).

მაგრამ, ასეთი განმარტება ვერ ხსნის პრობლემას, ჯერ ერთი იმიტომ, რომ თვით მოციქულნი "დიდაქეს" XI:10 მუხლის შესაბამისად XI:3-6 მუხლებში მოცემული მოთხოვნის შემსრულებელნი უნდა ყოფილიყვნენ (იხ. ზემოთ. "უთანხმოება პირველი"). მეორეც, ასეთი განმარტება ვერ აუქმებს "დიდაქეს" XI:3-6 მუხლებით გადმოცემულ იდეურ დატვირთვას. და მესამე, დეკანოზ ნ. აფანასიევის დასკვნით, ავტორი, რომელიც შესაძლებელია მახარობელთ ტერმინ "მოციქულით" მიანიშნებს, ამით, უბრალოდ, თავის ნაწარმოებს "სამოციქულო" ფიქციას ანიჭებს (ნ. აფანასიევი. დასახ. ნაშრ. გვ. 124).

მაგრამ ამჯერად ისევ ხსენებული ძეგლის წინასწარმეტყველებს დავუბრუნდეთ. "12 მოციქულთა მოძღვრების" შემდგენელი წინასწარმეტყველთა მსახურების დეტალურ აღწერას არ იძლევა, მაგრამ ზოგიერთი ნიშანი აქაც ეწინააღმდეგება მოციქულებს. ცხადია, რომ ადგილობრივ ეკლესიაში მოსული წინასწარმეტყველი ექვემდებარება განსჯას - ჭეშმარიტია თუ ცრუ. თუ იგი ჭეშმარიტია, უნდა ასწავლიდეს იმას, რაც "დიდაქეშია" მოცემული: "ვინც თქვენთან მოვა და გასწავლით ყოველივე იმას, რაც ზემოთ ითქვა, მიიღეთ იგი" (XI:1).

"ეს პირველი მოთხოვნა, რომელსაც ჭეშმარიტ წინასწარმეტყველს უყენებენ, როგორც ჩანს წმ. მოციქულ პავლეს სიტყვათა რემინისცენციას წარმოადგენს, რომელიც ბრძანებს: "დაღაცა თუ ჩუენ, გინა თუ ანგელოზი ზეცით გახარებდეს თქუენ გარეშე მისსა, რომელი იგი გახარე თქუენ, შეჩუენებულ იყავნ" (გალატ. 1:8).

ჭეშმარიტი წინასწარმეტყველი ზნეობრიობის მაგალითი უნდა იყოს მორწმუნეთათვის, რისთვისაც იგი უნდა ფლობდეს "უფლის წესებს" ("დიდაქე" XI:8). ცრუ წინასწარმეტყველი არ უნდა იქნეს შეწყნარებული ეკლესიაში, ხოლო ჭეშმარიტი "შეწყნარებულ უნდა იქნეს როგორც უფალი" (XI:4) და აქ "12 მოციქულთა მოძღვრება"-დ სახელდებული ძეგლი მთლიანად ეწინააღმდეგება წმ. მოციქულ პავლეს, რომელიც წინასწარმეტყველის ყოველი წინასწარმეტყველების განჩხრეკას ბრძანებს (იხ. 1 კორინთ. 14:6; 14:1-5).

"თქვენ კი ნუ განსჯით იმ გამოცდილსა და ჭეშმარიტ წინასწარმეტყველს, რომელიც ეკლესიის ამქვეყნიური საიდუმლოს თანახმად მოქმედებს. მაგრამ არავის ასწავლის იმას, რასაც თავად იქმს. ღვთისაგან განისჯება იგი; ამასვე შვრებოდნენ ძველი წინასწარმეტყველებიც" (დიდაქე. XI, 11).

"წინასწარმეტყველთაგან კი ილაპარაკონ ორმა ან სამმა, ხოლო დანარჩენებმა განსაჯონ" (1 კორინთ. 14:29) - ამბობს მოციქული პავლე; "თქვენ ნუ განსჯით", - გვმოძღვრავს "დიდაქე".

წინასწარმეტყველებისადმი დამოკიდებულების ასეთი ცვლილება მიუთითებს საწინასწარმეტყველო მსახურების ეკლესიური ხასიათის დაკარგვაზე, რამაც გზა გაუხსნა წინასწარმეტყველებს ევქარისტული საკრებულოს გარეთ. წმ. მოციქულ პავლესთვის წინასწარმეტყველური გამოცხადება ეკლესიის წინასწარმეტყველის მეშვეობით გადმოიცემა, ხოლო "დიდაქეს" შემდგენელისთვის - ეკლესიისგან დამოუკიდებლად. ამის გამოა, რომ, თუკი მოციქულ პავლესთვის ღვთის ნებას (რომელიც ეუწყება წინასწარმეტყველს) ეკლესია განახორციელებს, "დიდაქეს" შემდგენელისთვის წინასწარმეტყველება, ანუ ღვთის ნება თავისთავად უნდა განხორციელდეს. ამიტომაც წინასწარმეტყველი ("დიდაქეს" მიხედვით) თავს უფლებას აძლევს, მოითხოვოს ეკლესიისგან იმის მიღება, რაც მას აუწყეს. ამ კუთხით "დიდაქეს" შემდგენელი დგას მონტანისტების თვალსაზრისზე.

პოსტის ავტორი: dzvelmartlmadidebeli თარიღი: Jun 19 2010, 01:55 PM

afxazi

უთანხმოება მესამე

[size=3]

"დიდაქეს მიხედვით საწინასწარმეტყველო მსახურების ერთ-ერთი თავისებურებაა ის, რომ მისი შემდგენელი მღვდელმთავრად აღიარებს წინასწარმეტყველს. ის მას აძლევს სამადლობელი ძღვენის იმ ზომით შეწირვის უფლებას, რა ზომითაც ეს წინასწარმეტყველს სურს ("დიდაქე" XIII:3); მაგრამ წინასწარმეტყველისთვის "ძღვენის შეწირვის" უფლების მინიჭება ნიშნავს, მიანიჭო მას წინამძღვრის ფუნქცია, რაც "დიდ ეკლესიაში" მხოლოდ ეპისკოპოსს ხელეწიფება. თუ ვინმე აქ აღაპებს იგულისხმებს (რომელიც საკუთრივ ევქარისტიისგან განსხვავებულია), მივუგებთ, რომ აღაპები მთელი ადგილობრივი ეკლესიის საკრებულოს წარმოადგენს, რომელსაც ეპისკოპოსი მეთაურობს. მხოლოდ III საუკუნიდან გახდა დასაშვები კერძო აღაპები, ისიც რომის ეკლესიაში, მაგრამ ამ პერიოდს უკვე თვით "დიდაქეს" ვერ მივაკუთვნებთ. მით უმეტეს, რომ ასეთი კერძო აღაპები აღმოსავლეთში დასაბამს იღებს IV საუკუნიდან.

სამადლობელ აღაპებზე, როგორც ევქარისტულ შეკრებაზე, მეთაურობა განეკუთვნებოდა ეპისკოპოსს და თუ "დიდაქე" ამ უფლებას წინასწარმეტყველს მიაკუთვნებს, ამით წინასწარმეტყველს ანიჭებს მეთაურის ფუნქციას.

გამოდიც, რომ "დიდაქეს" შექმნისას ევქარისტიის ჩვეული შემსრულებელი ყოფილა ეპისკოპოსი, მაგრამ მხოლოდ იმ დროს, როცა იქ არ იმყოფებოდა წინასწარმეტყველი, "რამეთუ ისინი (ე. ი. ეპისკოპოსები - არქიეპ. პ.) - ამტკიცებს "დიდაქეს" შემდგენელი, - თქვენთვის წინასწარმეტყველთა და მოძღვართა მსახურებას აღავლენენ" ("დიდაქე").

"წინასწარმეტყველის მსახურების საცერდოტალური ხასიათი არა თუ საერთოდ უცნობია წმ. მოციქულ პავლესთვის, არამედ ჩვენთვის ცნობილი მთელი ქრისტეანული სწავლებისთვისაც კი ის "დიდაქისეულ" გამონაკლისს წარმოადგენს. ანუ, მას მთელ ძველქრისტეანულ მწერლობაში არა აქვს ანალოგი და ასწავლის მხოლოდ "დიდაქე".

ქრისტეანობაში არსად გვხვდება წინასწარმეტყველის ეპისკოპოსზე უპირატესობის სწავლება, ეკლესიაში მღვდელმთავრები იყვნენ მხოლოდ და მხოლოდ ეპისკოპოსები და არა წინასწარმეტყველები! ამის დამადასტურებელია ძველი საეკლესიო მწერლობა, რომელიც არსად არ ართმევს ეპისკოპსს ამ პატივს და მას წინასწარმეტყველს არ ანიჭებს.

ამის დამადასტურებელია ძველი საეკლესიო მწერლობა, რომელიც არსად არ ართმევს ეპისკოპსს ამ პატივს და მას წინასწარმეტყველს არ ანიჭებს.

აი, კიდევ წინასწარმეტყველთა ეპისკოპოსებზე უპირატესობის დამადასტურებელი რამდენიმე მაგალითი "დიდაქედან":

"წინასწარმეტყველთ მიუბოძეთ პირველნაყოფი. მღვდელმთავრები არიან ისინი თქვენთვის" (13:3).

"დაადგინეთ თქვენთვის ეპისკოპოსები და დიაკვნები, ღირსნი უფლისა, კაცნი მშვიდნი და უვერცხლონი, ჭეშმარიტნი და გამოცდილნი. რომ წინასწარმეტყველთა და მოძღვართა ლიტურგია ამსახურონ მათაც თქვენს შორის" (15:1).

"არ მოიძაგოთ ისინი (ეპისკოპოსები - ძვმ.), რადგანაც თქვენს მიერ წინასწარმეტყველთა და მოძღვართა დარად არიან პატივდებულნი" (15:2)

"თუკი არა გყავთ წინასწარმეტყველი, უბოძეთ გლახაკთ" (13:4) (გლახაკთ, წინასწარმეტყველებზე მეტად, ვფიქრობ, მღვდლები და ეპისკოპოსები უფრო სჭირდებათ. "დიდაქე" განსაკუთრებულ აქცენტს აკეთებს არა ეპისკოპოსებზე და მათ კი არ მიიჩნევს თემის, საკრებულოს ისეთ ცენტრალურ ფიგურებად, რომლის გარეშე პირველ საუკუნეთა ქრისტეანულ თემებში ლიტურგია არ ტარდებოდა (იხ. წმ. ეგნატე ღმერთშემოსილის ეპისტოლეები), არამედ წინასწარმეტყველებზე.


მიუხედავად იმ უდიდესი პატივისა, რომლითაც ეკლესიაში წინასწარმეტყველნი სარგებლობდნენ, ისინი არასოდეს არ ყოფილან ეპისკოპოსების თანასწორნი, მეტიც, ჰერმესი (II ს.) თავის "მწყემსში" განიკითხავს იმ წინასწარმეტყველს, ვინც საეკლესიო საკრებულოში "პროტოკათედრონ"-ის მიღებას ეშურვის (იხ. ხილვა III, მცნება მე-11).

მართალია, წინასწარმეტყველი ეკლესიაში პატივდებულია, მაგრამ ის არავითარ შემთხვევაში არ ეწევა სხვა სახის მსახურებას, მითუმეტეს სამღვდელმთავროს, განსხვავებით "დიდაქესგან", რომელშიც წინასწარმეტყველს, როგორც უკვე ვთქვით, ეკლესიის სწავლების საპირისპიროდ ასეთი ფუნქცია ეკისრება.

დეკ. აფანასიევის მტკიცებით, პირველდაწყებით ეკლესიაში მსახურებათა შეერთება ჩვეულებრივი ამბავი იყო, მაგრამ არავითარ შემთხვევაში არ დაიშვებოდა აღრევა, რაც საწინააღმდეგოა ღვთის ნებისა, რომელმაც ეკლესიაში სხვადასხვა სახის მსახურებანი დააწესა.

ჩვენთვის დღემდე გამოცანად რჩება, - წერს ნ. აფანასიევი, - როგორ წარმოიშვა სწავლება წინასწარმეტყველთა მღვდელმთავრობის შესახებ; ან რა გზებით შეაღწია მან იმ გარემოში, სადაც წარმოიშვა "დიდაქე", თუ ამ ძეგლის დაწერის ტრადიციულ თარიღს (I ს. მიწურული) დავეყრდნობით, ეს მოვლენა გაუგებარი რჩება ისევე, როგორც გაუგებარი რჩება ის ფაქტი, რომ ამ ძეგლმა ზოგადსაეკლესიო ცნობიერებაზე ვერავითარი ზეგავლენა ვერ მოახდინა. ერთადერთი გარემო, სადაც შეიძლებოდა დაწერილიყო ეს მოძღვრება, მონტანისტური წრეებია, მაგრამ მაშინ ამ ძეგლის დაწერის თარიღი უფრო გვიანდელ პერიოდს უნდა მივაკუთვნოთ" (ნ. აფანასიევი. იქვე. გვ. 132).

ამრიგად, მეცნიერებისთვის "დიდაქეში" გადმოცემული, ეკლესიისთვის უცხო სწავლებანი თავსამტვრევ ამოცანად რჩება, რომელზეც მანამდე უნდა იმტვრიონ თავი, სანამ ამ მოძღვრების სამოციქულო წარმომავლობაზე ხელს არ აიღებენ.

"დიდაქე" არათუ მოციქულთა მოძღვრებას არ წარმოადგენს, ის მართლმადიდებლური ეკლესიის პრაქტიკასთანაც შეუსაბამოა, რასაც ავლენს ჩვენს მიერ ქრისტეანულ საეკლესიო პრაქტიკასთან მისი შეუსაბამობის წარმოჩენა და არც წმიდა მამათა ხელით არის დაწერილი, როგორც ცდილობს ამაში ჩვენს დარწმუნებას ბ-ნი ედ. ჭელიძე.

ხსენებული ძეგლი სამართლიანად მიაკუთვნეს აპოკრიფებს და, როგორც ძეგლშივე მოცემულ სწავლებათა განხილვა გვიჩვენებს, მისი ავტორები არიან მონტანისტი მწვალებლები.

როგორც დასაწყისშივე აღვნიშნეთ, ხსენებული მონტანისტური წარმომავლობის ძეგლი ნათლობისას წყლის თავზე გადასხმას ნათლობის სამგზისი დაფლვის ფორმას უთანაბრებს. "დიდი რჯულისკანონიდან" კი ცნობილია, რომ მონტანისტებს წმიდა ეკლესია, მოქცევის შემთხვევაში, შეიწყნარებდა პირველი ჩინით (წესით), ანუ ნათლისღებით. ანუ, მონტანიზმიდან გადმოსულებს თავიდან ნათლავდნენ (იხ. II მსოფლიო კრების 7-ე კანონი. ლაოდიკიის 7-ე და მე-8 კანონები (Алфавитная Синтагма Матфея Фластаря. Москва. 1996 г., стр. 51).

პოსტის ავტორი: dzvelmartlmadidebeli თარიღი: Jun 19 2010, 02:15 PM

sopo...

ნათლობა რომ ყველა ფორმით არ არის დასაშვები ეს ნათქვამია წმ. მოციქულთა 50-ე კანონში (სადაც ალტერნატიული ნათლობები მოცემული არ არის და გასაგებადაა ნათქვამი, რომ ვინც არ მონათლავს სამგზის შთაფვლით უნდა დაემხოს თავისი პატივისგან". სლავურ "Кормчая"-ში ("მესაჭის წიგნი", იგივე დიდი რჯულისკანონი), კანონის სქოლიოში არის ასეთი შენიშვნა: "Крещаемого погружати, а не обливати"?

საინტერესოა, რატომ დასჭირდათ წმიდა მამებს ასეთი მინიშნების გაკეთება?

გარდა ამისა, ნათლობის საკითხზე არსებულ ყველა განწესებაში ნათქვამია, რომ უნდა შესრულდეს სამგზისი შთაფვლით წყალში და არსად არ არის მითითებული ალტერნატიული ნათლობები.

"ვინცა ვინ, არა ნათელს სცემდეს სამგზის შთაფვლითა და მოწოდებითა სახელისა მამისა და ძისა, და წმიდისა სულისა, იყავნ შეჩუენებულ" (არსენ იყალთოელი. "დოგმატიკონი").

ეს არის კანონი ძველი ბერძნული "კურთხევანიდან", თქვენთვის უკვე კარგად ცნობილი მონოფიზიტების (იაკობიტების) მიღების წესიდან.

ამ კანონში ის კი არ არის ნათქვამი: "ვინცა ვინ არა ნათელს სცემდეს სამგზისი შთაფვლითა ან პკურებითა"-ო, არამედ, მხოლოდ და მხოლოდ: "სამგზის შთაფვლითა".

დანარჩენი, რასაც თქვენ ამატებთ ნათლისღების საიდუმლოს ფორმობრივი თვალსაზრისით, არის მხოლოდ და მხოლოდ თქვენი ფანტაზია დამყარებული ისეთ აპოკრიფულ და საეჭვო ძეგლებზე, როგორიც "დიდაქეა".



sopo...

რატომ არის "დიდაქეში" ეს ფორმა განხილული ჩვენ შეუძლებელია ვიცოდეთ. სერიოზულმა გამოკვლევებმა აჩვენა, რომ "დიდაქე" ავლენს მონტანიტურ იდეებს.

ჩვენ არ უარვყოფთ "დიდაქეს" ძველად არსებობის ფაქტს, მაგრამ ვამტკიცებთ, რომ ის ძველ დროშივე შეირყვნა მწვალებელთა მიერ (როგორც, მაგალითად, წმ. მოციქულთა განწესებები, რომლებიც ამის გამო წმიდა მამებმა აკრძალეს). ასე, რომ წყალპკურებითი "ნათლობის" გასამართლებლად არც თქვენი ლოგიკა გამოგადგებათ და არც "დიდაქე". მითუმეტეს ედ. ჭელიძე, რომელიც ასრულებს ოფიციალური ეკლესიის დაკვეთებს და ღალატობს მეცნიერულ პრინციპებს.

პოსტის ავტორი: afxazi თარიღი: Jun 19 2010, 02:42 PM

dzvelmartlmadidebeli

მე გირჩევ, რომ თავი შეიკავო ასეთი შეურაცხმყოფელი ბრალდებისგან, ამასთან უსაფუძ[ლო ბრალდებისგან. საკმაოდ ბევრი მაგალითი აქვს მოტანილი ედიშერს, სადა თავზე დასხმით აღსრულებული ნათლობა არ არის უარყოფილი ეკლესიის მამათაგან. ერთ-ერთი გავიხსენე კიდეც, წმინდა მინას ცხოვრება, სადაც ამგვარად აღსრულებული ნათლისღებაა გადმოცემული.

არ გეწყინოს, მაგრამ ყოველივე ზემოთქმული ძალიან ცალმხრივი განხილვაა.

ასეთი ლოგიკით აპოკალიფსის წიგნს არაერთი საეკლესიო მამა არ თვლიდა განხილვის ღირსად, გრიგოლ ღვთისმეტყველი საერთოდ უარყოფდა მას, თუმცა იგი ეკლესიამ მიიღო.

ხო სხვა მხრივ განხილვა კი მეზარება, რადგან ვფიქრობ ამაოდ მეტყველება უფრო იქნება.

პოსტის ავტორი: sopo... თარიღი: Jun 19 2010, 03:40 PM

dzvelmartlmadidebeli

ფაქტია რომ სჯულისკანონმა კატეხიზმოდ შერაცხა დიდაქე,
და სხვანაირად ხედვა სჯულისკანონის შეურაცხყოფაც გამოვა
რაც შეეხება სხვა ვერსიებს, ეჭვებს, ეს ყოველთვის საკამათო იქნება და ეს საკითხიც უსასრულოდ გაგრძელდება,
რადგან რეალურად არაფერი გვიჭირავს რის საფუძველზეც ვიტყვით რომ დიდაქე არ არის მოციქულთა სწავლება და წერტილს დავუსვამთ საკითხს..
ვერსიების და ეჭვების დონეზე კი დასკვნების გაკეთება არაგონივრულია, რადგან ბიბლიის მევნიერიული განხილვაც 'ამოწმებს' მასში არსებულ შეცდომებს, და ეჭვქვეშ აყენებს მის სისწორეს ან ღვთაებრიობას..

პოსტის ავტორი: dzvelmartlmadidebeli თარიღი: Jun 19 2010, 03:49 PM

sopo...

არ შეიძლება სარწმუნოებაზე და ღმერთზე საკუთარი შეხედულებების მიხედვით მსჯელობა.

"თუ ამას შეაჩვენებს... ზურგს შევაქცევ რწმენას" ეს არის საკუთარი წარმოდგენებით ლაპარაკი ღმერთზე. ეს ცოდვაა. არ შეიძლება ასე ლაპარაკი.

ღმერთმა ბევრი ისეთი რამ შეიძლება დაუშვას, რაც ჩვენს გაგებას და ცნობიერებას აღემატება, მაგრამ ნებისმიერი დაშვება ღმრთისადმი რწმენით უნდა მივიღოთ და არა კრიტიკით. რა შეიძლება დაუშვას ღმერთმა და რა არა ერთმა ღმერთმა იცის.

თანაც ჩვენ უნდა დავმორჩილდეთ რწმენას, შევეწყოთ მას, შევუთანხმოთ მას ჩვენი გონება და ცნობიერება და არა პირიქით, ის შევათანხმოთ ჩვენს წარმოდგენებთან. თუ ასე არ მოვიქცევით, უეჭველად გავშორდებით უფალს და წარვწყმდებით.

სულით და გულით არ გისურვებ ასე, არც მსჯელობას და არც მოქმედებას.

თქვენ რატომღაც არ ფიქრობ ერთ, ძალიან მნიშვნელოვან საკითზე, კერძოდ, სიმბოლოების მნიშვნელობის საკითზე.

ვინემემ რომ ჯვარი თავდაყირა დაიკიდოს მკერდზე და ასე ატაროს, ჩათვლით თუ არა მას მკრეხელად და თუ ამის ქადაგებასაც დაიწყებს მწვალებელი იქნება. რატომ? იმიტომ, რომ ყველაფერს აქვს თავისი ფორმა, რომელიც დატვირთულია შინაარსით და მისი დარღვევა შინაარსის დარღვევას იწვევს.

შეიძლება ადამიანი აღიარებდეს წმ. სამებას, მაგრამ ნათლავდეს ერთგზისი შთაფვლით. რწმენა სწორი აქვს, თუმცა ნათლობა არა. მისი ნათლობა მის სარწმუნოებას ვერ გამოხატავს. და უნდა თუ არა, ჩაითვლება მწვალებლად თუ არ შეისმინა გაფრთხილება და არ გაასწორა.

ისე თუ ვიმსჯელებთ, როგორც შენ, და ვიტყვით, რომ ამ ფორმებს არავითარი მნიშვნელობა არა აქვს, მაშინ, რაღა საჭირო იყო თუნდაც ამ კანონში, ერთგზისი შთაფვლის უარყოფა? ყოფილიყო ესეც. ის მწვალებლებიც ხომ სამების სახელზე ნათლავდნენ. იტყოდნენ, თქვენი ნათლობა უფრო კონკრეტულად გამოახატავს ერთი ღმერთის სამპიროვნებას როდესაც ნათლობას აღასრულებთ სამების სახელზე; ჩვენც ვაღიარებთ სამებას, უბრალოდ ამას ერთიგზისი შთაფვლით ვაკეთებთო. რას ეტყოდით?

როგორ ფიქრობ, ის მწვალებლები, რომელთა წინააღმდეგაც მიიღეს ნათლობის ფორმულა მოციქულებმა, არ იცავდნენ თავიანთ მწვალებლურ ფორმას?

იცით რამდენი ფორმაა (სიმბოლოა) მართლმადიდებლურ ლიტურგიკაში? რა იქნება მათაც თუ მცირე მნიშვნელობის მქონედ ჩავთვლით?

პასუხს წმ. ბასილი დიდი მოგვცემს: "თუკი ვეცდებით, ვითარცა მცირე ძალის მქონე, უარვყოთ დაუწერელი გადმოცემა, შეუმჩნევლად სახარებასაც ვავნებთ ძირითად საკითხებში".

ხედავთ, "სახარებასაც ვავნებთ ძირითად საკითხებში"-ო. ეს კი დოგმატურ სწავლებებს ნიშნავს. ასე, რომ მთლად ისე მარტივად როდია საქმე, შენ რომ წარმოგიდგენია.

პოსტის ავტორი: dzvelmartlmadidebeli თარიღი: Jun 19 2010, 04:04 PM

afxazi

კეთილი. სხვაგვარად ვიტყვი. ბ-ნი. ჭელიძის წიგნი "ეკლესია - სძალი უფლისა" არის პოლემისტური ხასიათის, რომელიც კონკრეტული პიროვნებების მიერ დაწერილი შეხედულებების საპასუხოდ დაიწერა. ამ შეხედულებებიდან და მტკიცებულებებიდან ზოგი არასწორი იყო, ზოგიც სწორი და მართებული. თვით ჭელიძე ზოგიერთ საკითხთან დაკავშირებით ივიწყებს მეცნიერული მსჯელობის პირინციპებს და საკითხს კონკრეტული კონფესიური ინტერესიდან გამომდინარე განიხილავს.

მგონი ეხლა უფრო კორექტულად ვთქვი.

ედიშერ ჭელიძის მიერ განხილულ ზოგიერთ მაგალითს შეიძლება შევეხოთ, მაგრამ მთავარი მაინც ისაა, რომ მან დამალა უმთავრესი მომენტი: მართლმადიდებლურ სამყაროში ამ საკითხთან არაერთგვაროვანი მიდგომაა.

სამწუხაროდ, ეხლა დრო არ მაქვს, რომ დეტალურად გადმოგცე რაში მდგომარეობს ეს არაერთგვაროვნება, მას მომავალ პოსტებში აუცილებლად დავუბრუნდები, მაგრამ ერთს კი უცებ დავიმოწმებ. კერძოდ, ქართლის კათალიკოს ბესარიონ ორბელიშვილს, რომელიც თავის ანტილათინურ თხზულებაში გრდემლი, მე-20 თავში, რომელიც ლათინურ წყალპკურების საწინააღმდეგოდ და სამხილებლად დაიწერა (ეს თავი მთლიანად შეგიძლიათ იხილო აქ: http://www.oldorthodox.ge/sxv_orbelishvili.html წერს:

"ვკითხოთ პაპის მოსავთ თუ რა მიზეზით ნათელსცემენ მხოლოდ მცირედი წყლის შეხებით ან სხურებით, თუ რატომ ნათელსცემენ არა მხოლოდ მღვდელმსახურნი, არამედ ერისკაცნიცა და ქალნიც, რის გამოც მათგან ნათელღებულთ ნათლის მინიჭების მაგიერ, სრულიად განუნათლავთ დაუტევებენ ბნელში, ... არცა სადმე წერილა, არცა ვისმე სმენია, რომ ჩვენს მიერ მოხსენებულისგან განსხვავებული ისეთი ნათლობით, ისე, როგორც ამას პაპის მოსავნი აღასრულებენ, ვინმეს ნათელ ეღო, რითაც ისინი არღვევენ რჯულს და გარდავლენ წმ. მოციქულთა და ღმერთშემოსილთ მამათაგან დაწესებულ საზღვრებს და არაგულისხმაჰყოფენ ღმრთის სიტყვებს, რომელიც ბრძანებს: "ვინც დაარღვევს ერთს ამ უმცირესს მცნებათგანს და ისე ასწავლის ადამიანებს, უმცირესი დაერქმევა მას ცათა სასუფეველში".

აი, როგორი შეურაცხყოფილი, უპატიო და დასჯილი იქნება მეორედ მოსვლის დროს ქრისტეს საყდრის წინაშე, რამეთუ, ოქროპირის განმარტებისამებრ, თავის მეორედ მოსვლას უწოდა უფალმა სასუფეველი. და თუკი ამ უმცირესისადმი ესოდენ დიდ სასჯელს განაწესებს ღმერთი, რომელიც მცნებაა ან ამაზე უაღრესი და უპირატესი, რომელიც თავად უფალმა აღასრულა, რაჟამს თავი თვისი გამოუცხადა ქვეყანას და საქმით გვასწავლა განშიშვლებულთა ნათლისღება წყალთა შინა და ნიკოდიმოსსაც კანონად დაუდვა: "ვინც არ დაიბადება წყლისა და სულისგან, ვერ შევა ღვთის სასუფეველში". ამას ყოველივეს არღვევენ და გარდახდებიან, სასჯელისა კი არ ეშინიათ, არ კი რცხვენიათ ესოდენ უწესობათა გამო და ამბობენ: "თუკი სხეულის რომელიმე ასოს შეეხება წყალი, მთელი სხეული განიწმინდებაო".

ამას ყოველივეს საღვთო სიტყვის გარეშე ამბობენ. არავინა ჰყავთ მოწმე ამგვარი ქცევის გამმართლებელი. არცა ვისმეს სმენია, რომ ამგვარად ვისმეს ნათელეცა ან იგავით მაინც ვინმეს მოესწავებინა. არამედ თვითონვე დაარღვიეს ეს სამეუფო რჯული და განაწესეს ამგვარი უწესო მოძღვრება. "ვაი სულისა მათისა, რამეთუ იზრახეს ზრახვა ბოროტი, ჰგონებდეს თავთა თვისთა ბრძენ და განცოფნეს".

და ეს, დაწერა ქართლის კათალიკოსმა ბესარიონ ორბელიშვილმა (მე-18 ს.).

დანარჩენი მოგვიანებით.

პოსტის ავტორი: afxazi თარიღი: Jun 19 2010, 05:32 PM

dzvelmartlmadidebeli

არ ვიცი რამდენად კარგად იცნობ ერესების ისტორიას, თუმცა ფაქტია, რომ ნაკლებად იცნობ.

ერთგზის შთაფვლის საწინააღმდეგო კანონი სწორედ იმიტომ იქნა მიღებული, რომ ის მწვალებლობები, რომლებიც ამ ფორმით აღასრულებდნენ ნათლობას ამას იმის გამო აკეთებდნენ, რომ სამებას უარყოფდნენ. აღიარებდნენ ღმერთის ერთ პიროვნულობას. მათი სწავლებით მამა, ძე და სულიწმინდა ერთი ღმერთის სხვადასხვა გამოვლინებები იყო მხოლოდ და მხოლოდ. ამიტომაც შთაფლავდნენ ერთხელ ნათლობისას. ამას აკეთებდნენ ვთქვათ მაკედონიანელები.

გარეგნულ ფორმას ცხადია აქვს მნიშვნელობა და არცთუ ისე უმნიშვნელო.

როდესაც ჩვენ ვსაუბრობთ ნათლობის შესახებ, უპირველესად მისი არსი უნდა გავითვალისწინოთ. ნათლისღების დროს, როგორც პავლე მოციქული ამბობს, მაცხოვართან ერთად თანადავეფლებით და თანაღვდგებით. ანუ ესაა ძველი ადამიანის დასაფლავება და ახალია ადამიანის აღდგომა. მოკლედ არსი ასე გადმოიცემა. შესაბამისად გარეგნული ფორმა ამას უნცდა ცხადყოფდეს. ეს კი აღსრულდება სამების სახელით ნათლისღებით და სამგზის შთაფვლით წყალში.

ვერავინ დამარწმუნებს იმაში, რომ არიანელები (ძე ღმერთის ქმნილებად გამომცხადებლები) და მაკედონიანელები (სულიწმინდის ქმნილებად გამომცხადებლები), ადამიანებს წმინდა სამების იმ შინაარსით ნათლავდნენ, როგორი შინაარსიც ამ დოგმატს მართლმადიდებელ ეკლესიაში აქვს. მაგრამ II მსოფლიო საეკლესიო კრებამ თავისი მეშვიდე კანონით შემდეგი რამ განაწესა:

მწვალებლებს, რომლებსაც მართლმადიდებლობაში მოქცევა სურთ და გამოხსნაში მყოფ ნაწილთან შეერთება, შემდეგი განწესებით შევიწყნარებთ: არიოზელებს, მაკედონიოსელებს, საბატიანელებს, ნოვატიანელებს, რომლებიც საკუთარ თავს წმინდანებს და საუკეთესოებს უწოდებენ, ასევე მეათოთხმეტელებს ანუ ტეტრადიტებს და აპოლინარებს მივიღებთ, როცა ისინი ხელწერილით შეაჩვენებნ ყოველგვარ ერესს, რომელიც ისე არ ასწავლის, როგორც წმინდა საღვთო კათოლიკე და სამოციქულო ეკლესია, ამის შემდეგ დავბეჭდავთ, ანუ წმინდა მირონს ვცხებთ შუბლზე, შემდეგ თვალებზე, ცხვირის ნესტოებზე, ტუჩებზე და ყურებზე. და ცხებისას ვიტყვით: სული წმიდის ნიჭის ბეჭედი. ევნომიანოსელებს კი, რომლებიც ერთგზის შთაფლვით ნათლავენ და მონტანელებს, ფრიგველებად წოდებულთ, აგრეთვე საბელიანელებს, ძე-მამობას რომ ქადაგებენ და სხვა სისაძაგლეს სჩადიან, და სხვა დანარჩენ მწვალებლებს (აქ ბევრია ასეთი, განსაკუთრებით გალატელთა მხრიდან), რომლებსაც სურთ მართლმადიდებლობას ეზიარონ, მივიღებთ ისეთივე წესით, როგორითაც წარმართებს ვიღებთ. პირველ დღეს მათ ქრისტიანებად ვრაცხავთ, მეორე დღეს კათაკმევლებად, მესამე დღეს შელოცვებს ვუკითხავთ სამგზის შებერვით სახეში და ყურებში და ასე ვყოფთ მათ კათაკმეველებად და ვუწესებთ ეკლესიაში წმიდა წერილების მოსმენას, და მხოლოდ ამის შემდეგ ვნათლავთ.

საინტერესოა რატომ? თუმცა ამჯერად ამ საკითხს არ ვეხები.

რაც შეეხება დასხმით ნათლობას. ეკლესიას არ დაუგმია დასხმითი ნათლობა და თუკი შთაფვლითი ნათლობა იქადაგა, ეს სულაც არ ნიშნავს იმას, რომ ნათლობის დასმითი წესით აღსრულება არამართებულად მიიჩნია. ამ მომენტში ჯერ კიდევ არ უქმდება ნათლისღების არსი, რადგან წყალი რომელიც მას თავზე ესხმევა (და არა შუბლზე ვთქვათ, არამედ ადამიანის ზემოთა უკიდურეს ნაწილს) განასახიერებს მის თავზე მიწის დაყრას.

მაგრამ თუ მაინცდამაინც წყაროებზე მიდგება საქმე, სამწუხაროდ არ მიმიწვდება ხელი ედიშერის წიგნზე, სადაც არაერთი წყარო აქვს დამოწმებული დასხმითი ნათლისღების შესახებ (ერთ-ერთი ვახსენე კიდეც, რომელსაც სამწუხაროდ მოსაუბრემ წაუყრუა). მალე ალბათ ვიშოვი და დავდებ იმ ციტატებს.

dzvelmartlmadidebeli



აქ სადმე წერია, რომ თავზე ასხამდნენ ისინი. პირიქით, როგორც ვიცი შუბლზე მცირედ წყალს ასხურებდნენ და ამიტომაც დაიწერა ეს სიტყვები. აქ საუბარია თავზე, უკიდურეს წერტილზე წყლის დასხმაზე.

პოსტის ავტორი: sopo... თარიღი: Jun 19 2010, 10:39 PM

dzvelmartlmadidebeli

განსაცდელი სხვა რამეა, ამის გამოცდილება სიტყვაზე მენდეთ არ მაკლია, და არ შემიქცევია ზურგი..
მაგრამ ღმერთზე ჩვენი წარმოდგენა კიდევ სხვა, ღვთისკენ ვისწრაფვით იმიტომ რომ მასთან გვინდა, გვიყვარს , მოგვწონს სიკეთე, მაგრამ თუ ჩვენი წარმოდგენა შეიცვლება, ეს სურვილიც მასთან ყოფნის გაქრება.. ფორმას ძალიან დიდ მნიშვნელობას ვანიჭებ, მაგრამ ამ კონკრეტულ საკითხებს ასე არ ვაფასებ ანუ ვფიქრობ ფორმა სწორია ნათლობის ჯვრისგამოსახვის.. და ის ვთქვი რომ თუ ასეთი ზედაპირული შეიძლება ღვთის რისხვის მიზეზი იყოს რომელთა მცდრობასაც ვერ ვხედავ, , სიყვარულის ღმერთის რომელმაც პირველი ავაზაკი შეიყვანა სასუფეველში, არათუ თითები, ცოდვებიც არ დაუთვალა, მაშინ.. ნუ მოკლედ რაც ვთქვი.. ყოველშემთხვევაში თუ მე გადავწყვეტ, პასუხისმგებლობაც ჩემია, ნუ გეშინია.


ამ საკითხს რაც შეეხება http://cogmtl.net/Articles/025.htm
მოკლედ აქ ლაპარაკია იმაზე რომ სიტყვა "შთაფლვა" ბერძნული სიტყვა Baptizo გამოყენებულია სახარების სხვა ნაწილებშიც, კერძოდ ფარისევლების ჭამის წინ ხელის ბანის გამოსახატად, ანუ ამისთვის ხომ არ შთაეფლობოდნენ იგულისხმება დასხმა ..
http://www.radikal.ru


http://bmu.li/HPV
აქ ლაპრაკია რომ პირველი შემთხვევა დასხმით ნათლობის 251 წელს გვხვდება.
და სხვა შემთხვევბიც ასეთი ფორმის ნათლობის მოციქულთა, ეპისკოპოსების წერილებში ,
და რომ არქეოლოგიურმა გამოკვლევამ დაადასტურა რომ ნათლობა ქრისტიანულ კატაკომბებში გამოსახულია - კაცი მუხლებამდე წყალში, და ჭურჭლით დასხმის პროცესი ნათლიის მიერ.. ასევე სანათლავები აღმოჩენილია ისეთი სიღრმის რომ ფიზიკურად შთაფლვა ვერ განხორციელდობოდა და სავარაუდოა ხდებოდა დასხმით,..

პოსტის ავტორი: dzvelmartlmadidebeli თარიღი: Jun 20 2010, 01:09 AM

sopo...

რჯულისკანონს "დიდაქე" კატეხიზმოდ არ შეურაცხავს. თუ იმას გულისხმობთ, რომ წმ. ათანასე დიდმა ის საკითხავ წიგნთა შორის მოიხსენია, ხოლო ათანასეს ხსენებული ეპისტოლე (39-ე ეპისტოლე დღესასწაულთა შესახებ) დიდ რჯულისკანონში შეიტანა, სრულებითაც არ ნიშნავს, რომ "მოციქულთა მოძღვრება" ავტომატურად უნდა შეირაცხოს "კატეხიმოდ", რომელიც დიდმა რჯულისკანონმა დაამტკიცა. სხვათა შორის მას მოხსენიებული აქვს ჰერმესის "მწყემსი", მაგრამ ეს წიგნი "კატეხიზმოდ" არავის მიუჩნევია. თანაც, ათანასეს მიერ დასახელებული წიგნებიდან, რომლებიც ნებადართულია საკითხავად, კერძოდ, სოლომონის სიბრძნე, იესუ ზირაქის სიბრძნე, ესთერი, ივდითი და ტობია შეტანილია ბიბლიაში, საკითხავ წიგნებად. ჩვენ არ ვიცით ბიბლიის რომელიმე გამოცემა (ცხადია, მართლმადიდებლური გამოცემა), სადაც ათანასეს მიერ ჩამოთვლილი წიგნებიდან "დიდაქე" და "მწყემსი" შეეტანოს ბიბლიის შემადგენლობაში. ასე, რომ "დიდაქე" არ არის არავითარი კატეხიზმო. ან რა გარანტია გვაქვს, რომ, ჩვენამდე მოღწეული ძეგლი იმ ძველი თხზულების ზუსტი ასლია?




ბიბლიის რომელი რედაქცია დააყენა მეცნიერებამ ეჭვქვეშ? თქვენ უნდა იცოდეთ, რომ მართლმადიდებლური ეკლესია, ლათინურისგან განსხვავებით, ხელმძღვანელობს ბიბლიის არა ერთი რედაქციით, ვულგატით, არამედ, მრავლით. რითაც მას შესაძლებლობა ეძლევა დაადგინოს ბიბლიის კრიტიკული ტექსტი და შეცდომა არ დაუშვას.

დიდაქეს რამდენი ვერსია გაგვაჩნია, რომ მისი კრიტიკული ტექსტი დავადგინოთ? მხოლოდ ერთი! და ისიც, წმიდა მამათა მიერ დაწუნებული.

დიდაქეს წინააღმდეგ ჩვენ გვიჭირავს სერიოზული მასალები თვით დიდაქედან და თუ იმას მიდასტურებთ, რომ ამ სამხილების გამო დიდაქე საჭიროებს შესწორებას, მაშინ უნდა შეწყდეს "დიდაქეს" გამოცხადება და გამოყენება ავტორიტეტულ წიგნად, ვიდრე არ დადგინდება მისი სხვა, უფრო სანდო რედაქციები.

დიდაქეში არსებულ წინააღმდეგობებზე მართლმადიდებლურ სწავლებასთან მე უკვე ვისაუბრე და ამიტომ არ განვმეორდები.

პოსტის ავტორი: dzvelmartlmadidebeli თარიღი: Jun 20 2010, 01:27 AM

afxazi

როგორ გიყვარს იმის აღნიშვნა, რომ მე არ ვიცი და შენ იცი...

მე ძალიან მიყვარს განათლეუბული ადამიანები, ისეთები, რომლებიც ობიექტურად იკვლევენ ამა თუ იმ საკითხს და ნამდვილად ობიექტური და მეცნიერული დასკვნების გადმოცემა შეუძლიათ... მე არ მრცხვენია ჩემი უმეცრების აღიარება... მე ერთი ჩვეულებრივი ადამიანი ვარ... ვიღაცაზე მეტი ვიცი, ვიღაცაზე ნაკლები... არავის ვეჯიბრები, არც შენ... მე უბრალოდ ვმსჯელობ და როდესაც ვერ მპასუხობენ, რატომღაც მიჩიჩინებენ, რომ "ნაკლებად ვიცი", "არ ვიცი" და ა. შ....

ისე, მაინტერესებს, მწვალებლობათა შესახებ ჯერ არ დაგვიწყია ლაპარაკი და ასე უცებ როგორ დაადგინე რომ "ნაკელბად ვიცი მწვალებლობათა ისტორია"? გულთმისანი ხომ არ ხარ?

ისე, წმიდა მამებთან წამიკითხავს, "არასოდეს შეგრცხვეს თქმისა - არ ვიცი". მეც არ მრცხვენია. საერთოდ არ ვლაპარაკობ იმაზე, რა ვიცი და რა არ ვიცი. უბრალოდ ვარჩევ იმ საკითხებს, თუ ამჩნევ, წმიდა მამათა და ისტორიული ხასიათის თხზულებების გამოყენებით, რა როგორ იყო და როგორ არის. ამიტომ, მოდი, თავი დავანებოთ იმას, მე რა ვიცი, ან შენ რა იცი, ამას დიალოგი გამოავლენს, ჩვენ განსახილველი საკითხები გავარჩიოთ, იმ ზომით, რა ზომითაც ეს ძალგვიძს თითოეულს.



მეც არ შევეხები ამ საკითხს ამჯერად, მარტო იმას ვიტყვი, რომ ეს ერთ ერთი ყველაზე საინტერსო საკითხია. რამდენადაც მე ვიცი ზოგიერთ მწვალებლებს იმიტომ არ გადანათლავდნენ, რომ მათი ნათლობა, გარეგნული, ფორმობრივი სახით, არაფრით განსხვავდებოდა მართლმადიდებლურისგან (ამის მაგალითებს მომავალში მოგიყვან).




მაპატიე, მაგრამ, ასეთი სნაიპერული სიზუსტით წყალპკურებით ნათლობას არც თქვენი მღვდლები ასრულებენ, როგორც ვიცი.

თქვენს ეკლესიებში მიდის ჩვეულებრივი წყალპკურებითი ნათლობა. თანაც მასობრივი. სადაც უამრავ ადამიანს ერთდროულად მიასხურებენ წყალს. ზოგს რამდენი წვეთი შეხვდება და ზოგს რამდენი... და ესენი, ყველანი "მონათლულებად" ითვლებიან...

ედიშერ ჭელიძის წიგნი მე მაქვს, და შევეცდები ყველა მაგალითი განვიხილო...

პოსტის ავტორი: dzvelmartlmadidebeli თარიღი: Jun 20 2010, 02:24 PM

sopo...

მოდი, ეხლა არ ვიდაოთ ვის რა მიაჩნია "ზედაპირულად". თქვენი შეხედულებით თუ ეს ზედაპირულია, ჩვენი შეხედულებით არსებითია. ფორმობრივი ცვლილებებს თუ შინაარსობრივი მოსდევს, ეს "ზედაპირული" არ არის, რაც კარგად ჩანს პირჯვრისწერის მაგალითებზეც და ნათლობის შემთხვევაშიაც.

ავაზაკის მაგალითის მოტანა აქ სავსებით უადგილოა. ჯერ ერთი ჩვენ არ ვმსჯელობთ ღმრთის კაცთმოყვარეობაზე, ჩვენ ვმსჯელობთ იმაზე, რომ თუ ფორმობრივი სახეცვლილება ეხება დოგმატურ სწავლებას, ხოლო ამგვარი ცვლილება შეიძლება ადამიანის სულის დამაბრკოლებელი აღმოჩნდეს, მაშინ ვაი იმ ადამიანს, რომელიც შეაცდენს თუნდაც "ერთ მცირედთაგანს".

საერთოდ კი უნდა ვიცოდეთ, რომ ფორმები, ლოცვები, მარხვები, ლიტურგია და ა. შ. ეს ყველაფერი ჩვენ გვჭირდება და არა ღმერთს. ეს ყველაფერი ჩვენი სულების საცხოვნებლად დააწესა ღმერთმა. სწორედ ამიტომ ებრძვის ეშმაკი უფლის დაწესებულ საიდუმლოებებს, ესწრაფვის ფორმობრივი სახეცვლილებებით მათ გაუქმებას, რომ ადამიანებმა ვერ შესძლონ სულის ცხოვნება.

ამდენი კანონია ბოძებული, ჩამოყალიბებულია ფორმობრივი მხარეც ღვთისმსახურებისა და საეკლესიო საიდუმლოებებისა, და ადამიანები მაინც ცდილობენ მათ დარღვევას. წარმოიდგინეთ, ღმერთს რომ ამგვარი მკაცრი ჩარჩოები არ მოეცა ჩვენი ვნებების მოსათოკად, როგორი გაურკვევლობა დაისადგურებდა და ვინღა შეძლებდა გადარჩენას?

ადამს ერთი მცნება მისცა ღმერთმა და ისიც დაარღვია. ძნელი იყო მისი შესრულება? ცხადია არა! მაგრამ, ხიბლმა და ამპარტავნებამ, რომელშიც ჩააგდო ადამი ეშმაკმა, მას სამოთხე დააკარგვინა. რადგან ცოდვისკენ არის მიდრეკილი, ადამიანი, თუ მას ხორცი ერევა, ცდილობს გვერდი აუაროს დაწესებულ კანონებს, უფლის მცნებებს, გაიადვილოს რელიგიური ცხოვრება, რაც მას სინდისის ქენჯნისგან გაათავისუფლებს. ამიტომაც, ასეთი ადამიანები ცდილობენ თავისებური, მათთვის სასურველი განმარტებები მისცენ ამა თუ იმ განწესებას, ჩვეულებას და სხვა, რომ ნაკლები ჰქონდეთ პასუხისმგებლობა. ცხადია, ამ საქმეში უდიდეს როლს თამაშობს დაცემულ ანგელოზთა ხროვა, რომელიც ათასგვარ სისულელეს ასწავლის ადამიანს, შთააგონებს მას, რომ ღმერთი კეთილია, უსაზღვროდ მიმტევებელია და უადვილებს ცოდვის ჩადენას.

ადამიანი გარკვეულ ჩარჩოებში რომ არ იმყოფებოდეს, სულის ცხოვნება ძლიერ გაძნელდებოდა. ჩვენ გვჭირდება ხილული ნიშნები, ორიენტირები იმისა, რამდენად სწორია საიდუმლოს ძალმოქმედება; გადმოდის თუ არა მადლი ადამიანზე, რომ ცხოვნდეს და ა. შ. სწორედ ამიტომ აქვს ფორმებს და სიმბოლოებს დიდი მნიშვნელობა. ამიტომაც, სრულიად მართებულად განმარტავს ნესტორ ყუბანეიშვილი საიდუმლოს არსს, როცა ამბობს:

ამ რიგად საიდუმლოში გაირჩევა: 1) საღმრთო დაწესება, 2) ხილული მოქმედება, 3) უხილავი მოქმედება ღვთის მადლისა.

მართლმადიდებელის ეკლესიის სწავლებით, საიდუმლო ნამდვილია და მადლი ღვთისა უეჭველად გადმოდის კაცზე მაშინ, როდესაც შესრულებულია წესიერად, სწორედ. სწორე და წესიერი შესრულება საიდუმლოსი ის არის, რომ შესრულების დროს დაცულ იქმნას ყოველივე მოთხოვნა აღმასრულებელისა და თვით აღსრულების შესახებ" (სახელმძღვანელო მართლმადიდებელი ეკლესიის კატეზიზმოს შესასწავლად. თბილისი. 1990 წ. გვ. 63).

საიდუმლოს აღსრულებისას არ შეიძლება დაირღვეს და არ აღსრულდეს ის, რაც არის ამ საიდუმლოში უცვალებელი, ღვთისგან მოცემული კუთვნილება. თითოეული საიდუმლოს შესრულების ჟამს უნდა გამოვიყენოთ ის ნივთიერება, რომელიც თვით საიდუმლოს დამწესებელმა დააწესა (მაგ.: ნათლისღებისთვის - წყალი, მირონცხებისთვის - მირონი, ზიარებისთვის - პური და ღვინო და სხვა) და განსაზღვრული ხილული ნიშანი (მაგ.: ნათლის-ღებაში სამგზის წყალში შთაფვლა და სხვა) (სახელმძღვანელო მართლმადიდებელი ეკლესიის კატეზიზმოს შესასწავლად. თბილისი. 1990 წ. გვ. 63).



ასე, რომ საქმე არც ისე მარტივად არის, როგორც ეს შეიძლება ერთის შეხედვით ჩანდეს და იფიქრო, ღმერთი კეთილია და ნუთუ რაღაც თითების წყობის გამო ის სასუფევლის კარებს დაგვიკეტავს.... ღმერთი კი არა, ჩვენ თვითონ დავიკეტავთ და დავიხშობთ სასუფევლის კარებს თუ უგულებელვყოფთ იმ ფორმობრივ დაწესებებს, რომელიც თითოეულ საიდუმლოს ახლავს.



თქვენს მიერ დამოწმებული რუსულენოვანი წყარო წინააღმდეგობრივია, იქ ცდილობენ გაამართლონ პკურებითი ნათლობა, თუმცა ვერ უარყოფენ, რომ შთაფლვითი ფორმა უფრო ზუსტად და სრულად გამოსახავს ნათლობის საიდუმლოს არსს. კერძოდ იქ ვკითხულობთ:

2. Как же нам креститься: погружением или кроплением?

Иоанн 3:23 "А Иоанн также крестил в Еноне, близ Салима, потому что там было много воды; и приходили туда и крестились".
Как мы видим, Иоанн крестил там, где было много воды. Это может служить свидетельством того, что крещение производилось полным погружением в воду.

Деяния 8:38-39 "И приказал остановить колесницу, и сошли оба в воду, Филипп и евнух; и крестил его". Это показывает нам, что оба человека находились в воде в момент крещения.

Поскольку водное крещение символизирует смерть и воскрешение (Римлянам 6:4-5 и Колоссянам 2:12), то крещение погружением в воду больше всего отражает эту идею, чем крещение кроплением или поливанием.

ვფიქრობ, კომენტარი ზედმეტია.

გარდა ამისა ნათლობის საიდუმლოში შთაფვლის აუცილებლობა სიტყვა "ბაპტიძოზე" კი არ არის დამოკიდებული, არამედ იმ სიმბოლოზე, რომელიც აკავშირებს მას უფლის სიკვდილთან და სამ დღე საფლავში დებასთან.

თქვენ აქცენტირება გადაგაქვთ ბერძნულ სიტყვა "ბაპტიძო"-ზე, და მის ორგვარ მნიშვნელობაზე მიანიშნებთ. ეს შეიძლება სადავო არ იყოს, მაგრამ ერთია სიტყვის ყოფითი მნიშვნელობით გამოყენება და მეორეა მისი საეკლესიო მნიშვნელობა.

საეკლესიო მნიშვნელობით "ბაპტიძო" გულისხმობს შთაფვლას.

და ბოლოს, ინგლისურენოვანი წყაროებიდან, თუ ინგლისური იცით, გადმოთარგმნეთ კონკრეტული ადგილი, თან მიგვითითეთ ეს ადგილი ძირითად ტექსტში სად იკითხება და მერე განვიხილოთ.

რაც შეეხება ძველ კატაკომბებში ისეთი ემბაზების არსებობას, სადაც დიდი კაცი ვერც ჩაეტეოდა, უნდა მოგახსენოთ, რომ ასეთი ემბაზები არც გამოიყენებოდა "დიდი კაცების" მოსანათლად, იქ ნათლავდნენ პატარებს. დიდ კაცები კი მდინარეში ჩაჰყავდათ.

პოსტის ავტორი: sopo... თარიღი: Jun 20 2010, 06:03 PM

dzvelmartlmadidebeli

დიდაქეს სჯულისკანონში შეტანა :
რადგან აღნიშნული სიტყვები მნიშვნელოვანია, მოგვაქვს ახალქართული თარგმანი: „უფრო მეტი უცთომელობისთვის საჭიროდ მივიჩნიე იმის დამატებაც, რომ ზემოხსენებულთა გარდა (იგულისხმება ბიბლიის კანონთა წიგნები) არის სხვა წიგნებიც, არა განკანონებული, რომლებიც, აგრეთვე მამათა მიერ დაიწერა იმათ მიერ წასაკითხად, რომლებიც ახლახან შემოდიან და სურვილი აქვთ დაემოწაფონ სიტყვის (ე.ი ძე ღმრთის) კეთილმსახურებას: „სიბრძნე სოლომონისა“, „სიბრძნე ზირაქისა“, „ესთერი“, „ივდითი“, „ტობი“, „სწავლად მოციქულთა“ წოდებული და „პიმენი“.

და წმ ათანასეს სიტყვები

ეს პირდაპირაა თქმული წმ. ათანასეს მიერ: „დაწერილნივე მამათა მიერ საკითხავად მათთვის, რომელნი აწღა მოუხდებოდიან და ენების დამოწაფებაჲ კეთილად მსახურებისა სიტყვისაჲ“.

წმ ათანასე ახასიათებს დიდაქეს ახალმოქცეულთა საკითხავ წიგნად, აქედან ვასკვნით რომ მიჩნეულია კატეხიზმოდ, მასში არსებული ნათლობის ფორმის ასეთი დოგმატური ცდომილების არსებობის შემთხვევაში, რატომ მიიჩნევდა ასე წმ ათანასე
გარანტიას რაც შეეხება ზუსტი ასლია თუ არა, ასე ეჭვქვეშ, შეიძლება სახარებაც, სამოციქულო დავაყენოთ მაგრამ გვწამს რომ ეკლესიამ შეუცვლელად შემოგვინახა..

ბიბლიის რედაქციის ეჭვქვეშ დაყენების შესახებ არვიცი, კონკრეტული პასაჟების განხილვა იყო , რომ ადამიანური შეცდომების, უზუსტობების გამო მხოლოდ ადამინის შექმნილია, ეს სხვა თემაშია და არ მაქვს სურვილი გამეორების თუ წინააღმდეგი არ იქნები..

სახარებაში გამოყენებული სიტყვა საეკლესიო მნიშვნელობის იქნება სავარაუდოა, რავიცი რას ფიქრობ?

Then there is the artistic and archaeological evidence. If the recipient of the sacrament is in a river, he is always shown standing ankle deep while water is poured over his head from a cup or shell.... In every instance it is a shallow pool or basin in which the neophyte stands with feet immersed, while water is poured on him from an overhead stream or from a vase held by the person baptizing. . An early Christian baptistery was found in a church in Jesus' home town of Nazareth, yet this baptistery, which dates from the early second century, was too small and narrow to immerse a person in. The oldest western fonts are found in the Roman catacombs, cisterns hewn from the tufa in the floor of baptismal chapels. Examples are to be found in the Ostrian Cemetery, where in a small shallow basin in the floor a spring wells up in the Cemetery of Pontianus, where an oblong reservoir about eighteen square feet in surface area and three feet in depth, is yet filled with water (Marucchi, Archééologie Chréétienne, II, 63); that of St. Felicitas (ibid., 304); and of St. Priscilla, where in 1901 was found a basin of particular interest on account of its presumably high antiquity as a baptismal center (Marucchi in Nuovo Bullettino, 1901, 73). That pouring water on the from overhead was the ordinary mode of baptizing during the early centuries, is a view the acceptance of which is compelled by the studies in the archaeology of baptismal fonts (de Rossi, Bullettino di Archeol., 1876, 8-15; Duchesne, Les Eglises sééparéées, Paris, 1905, 89-96).
აქ ნათქვვამია არქეოლოგიურ მასალაზე რომ მოხატულია ნათლობა კაცის მუხლამდე წყალში დგომით და ჭურჭლით წყლის დასხმის სხვის მიერ, რამოდენიმე შემთხვევა ა მოთხრობილი მდინარეში და სანათლავში, მერე ჩამოთვლილია სანათლავები ნაზარეთში მეორე საუკუნით დათარიღებული ძალიან ვიწრო და პატარა, ერთი სანათლავი სამი ფუტის სიღრმის, და სხვები..

რატომ წინაღმდეგობრივი, ეს ადასტურებს რომ ნათლობა ხდებოდა შთაფლვით, და რათქმა უნდა ასე იყო, კიარადა ორივე ხელით ვაღიარებ უპირატესობას შთაფლვით, თუმცა არ ვთვლი რომ დასხმით არ ჩაითვლება მონათლულად, რადგან კი, ნათლობა სიმბოლურად განასახიერებს ქრისტეს დაფლვას და აღდგომას, მაგრამ რატომ სამჯერ ეს ხომ ერთხელ მოხდა, რისი თქმა მინდა, რომ ნათლობის საფუძველი ქრისტეს სიტყვები სულისგან და წყლისგან შობაა, და მონათვლა მამის, ძის და სულიწმინდის სახელით როგორც მოციქულებს უქადაგა,

Св. Киприан Карфагенский (III в. н.э.) в письме к Магну писал: ""Ты спрашиваешь еще, возлюбленный сын, моего мнения относительно тех, которые получают благодать Божию в болезни и немощи: должно ли их почитать законными христианами, когда они не омыты, но только облиты спасительной водой? В этом отношении скромность и смирение наше никого не предупреждает своим мнением, предоставляя всякому думать как угодно и поступать как думает. Мы, сколько разумеет мерность наша, полагаем, что благодеяния Божии ни в чем не могут быть недостаточны // С. 647 и слабы, и что нельзя получить чего-либо меньше там, где с полной верой, и принимающего и подающего, приемлется то, что черпается от Божественных даров. В спасительном таинстве греховные язвы не так омываются как нечистоты кожи и тела в мирской и плотской бане... Иначе омывается сердце верующего; иначе очищается ум человека чрез заслугу веры. В спасительных таинствах, в случае крайней необходимости по щедроте Божией, и в сокращении даруется от Господа верующим все. И потому никого не должно смущать, когда видят, что больные принимают Божественную благодать чрез окропление или облитие, тем более что Священное Писание говорит чрез пророка Иезекииля: "и воскроплю на вы воду чисту, и очиститеся от всех нечистот ваших и от всех кумиров ваших; и очищу вас, и дам вам сердце ново и Дух нов дам вам" (Иез. 36:25-26). То же в книге Чисел: "кто не чист будет до вечера... сей да очистится (сею водою) в день третий и в день седьмый и чист будет; аще же не очистится ею в день третий и в день седьмый, нечист будет... и потребится душа та от Израиля, яко вода окропления не воскропися нань" (Числ. 19:10, 12-13). И еще: "и рече Господь к Моисею, глаголя: поими левиты от среды сынов Израилевых, и да очистиши я; и сице да сотвориши им очищение их: покропиши на них воду очищения" (Числ. 8:5-7). И еще: "вода окропления очищение есть" (Числ. 19:9). Отсюда явно, что и окропление воды действует наподобие спасительной бани, и когда это бывает в Церкви, при чистой вере и принимающего и дающего, то все может восполниться и совершиться величием Господним и истиною веры... // С. 648 ... И потому, сколько нам дано разуметь верой и мыслить, мое мнение таково, что всякого, кто получил Божественную благодать в Церкви по закону и праву веры, должно почитать законным христианином. И если кто считает их ничего не получившими, ничего не имущими, потому что они только облиты спасительною водою, то все же пусть не обольщают их, заставляя креститься по освобождении от тяготы болезни и выздоровлении. Не могут быть крещаемы те, которые уже освящены церковным крещением; так для чего же соблазнять их в вере и благости Господней? Или они и получили Господню благодать, но только сокращенною и меньшею мерою дарования Божественного и Святаго Духа, так что можно считать их христианами, но равнять с прочими не должно? Напротив, Дух Святый дается не мерою, но на каждого верующего изливается весь".
св. Киприан Карфагенский. Письмо к Магну о крещении новациан и о получивших крещение в болезни. N 62 (76)//Творения. М.:"Паломник", 1999. С. 646-648

წმ კვიპირანე ამბობს რომ დასხმით მონათლული ისევე ითვლება მონათლულად როგორც შთაფლვით
В спасительном таинстве греховные язвы не так омываются как нечистоты кожи и тела в мирской и плотской бане... Иначе омывается сердце верующего; иначе очищается ум человека чрез заслугу веры. В спасительных таинствах, в случае крайней необходимости по щедроте Божией, и в сокращении даруется от Господа верующим все.

და ბოლო ნათლობაზე რასაც დავესწარი შთაფლვით მოხდა, მოძღვარმა მიანიჭა უპირატესობა, უბრალოდ თუ არ არის სანათლავი, ან თუ ადამიანი გაიქცევა შთაფლვის მიზეზით, მოძღვარი სხვისი მონათვლის გარეშე დატოვების ცოდვას ერიდება.. ანუ მიზანი საბოლოოდ მეტი ადამიანის მიყვანაა ქრისტესთან, როცა ათეისტური პერიოდიდან, ტაძრების ნგრევიდან, მოძღვრების ლიკვიდაციის საშიშროებიდან არც დიდი ხანია გამოვედით..თან აფხაზმაც მოიყვანა ასეთი ნათლობის მაგალითი..

მე კიდევ ერთხელ ვიტყვი რომ შთაფვლა არის იდეალური ფორმა, და მივესალმები მის დაბრუნებას, და გამონაკლისების მინიმუმამდე დაყვანას, თუმცა დღევანდელი ეკლესიის მიერ რიგ შემთხვევებში გამოყენებული ფორმაც ნათლობის ტოლფასია, და ამ მიზეზით კი ეკლესიის ზურგისშექცევის სიმძიმე შეიძლება უფრო სერიოზული იყოს ..

პოსტის ავტორი: dzvelmartlmadidebeli თარიღი: Jun 21 2010, 12:29 AM

sopo...


ძალიან ძნელია ორი სიტყვით ილაპარაკო ისეთ რთულ და მნიშვნელოვან საკითხზე, როგორიცაა ნათლისღების საკითხი. ვფიქრობდი, საფუძვლიანად მომემზადებინა რაიმე წერილი ამ თემაზე, მაგრამ, სრულიად ბუნებრივად, ეს მოითხოვს გარკვეულ პერიოდს, ფორუმის წევრებსა და სტუმრებს კი შეიძლება იმის შთაბეჭდილება დარჩეთ, მე თავი ავარიდე ამ თემას და შენს არგუმენტებს ამიტომ, შევეცდები რაც შეიძლება მოკლედ გავცე პასუხი მთავარ საკითხებს.

ნათლობის საკითხის განხილვისას ერთი რომელიღაც შემთხვევიდან არ უნდა გამოვიდეთ და ჩვენი მსჯელობა არ უნდა ავაგოთ იშვიათ და გამონაკლის შემთხვევებზე. რადგან, როგორც დიდ რჯულისკანონში, ასევე ცალკეული მამების მიერ არაერთხელ არის ნათქვამი, რომ "იშვიათად მომხდარი ამბავი ეკლესიისთვის კანონს არ წარმოადგენს".
"კონსტანტინოპოლის ორგზისი კრების მე-17 კანონში პირდაპირ არის ნათქვამი, რომ "იშვიათად მომხდარი ამბავი არასოდეს უნდა ჩავთვალოთ საეკლესიო კანონად" (იხ. საქ. ეკლესიის კალენდარი. 1987 წ. გვ. 377).

წმ. გრიგოლ ღვთისმეტყველი ბრძანებს: "როგორც ერთ მერცხალს არ მოჰყავს გაზაფხული ისე, იშვიათდ მომხდარი ამბავი ეკლესიისთვის კანონს არ წარმოადგენს" (св. Григорий Богослов. Слово 39, на святые светы явлений Господних//Собрание творений в 2-х т. Свято-Троицкая Сергиева Лавра, 1994. Т. 1. С. 540) (იხ. აგრეთვე: http://www.moral.ru/encyclopedia/r.htm#редко).

წმ. ისააკ ასურელიც ბრძანებს, რომ: "საღმრთო განგებულებით დაშვებულ გამონაკლის შემთხვევებს, საერთო განაწესზე არ უნდა ჰქონდეთ ზეგავლენა (წმ. ისააკ ასურელი. ჰომილია 1).

წმ. იოანე დამასკელის თქმით: "რაც იშვიათად ხდება ეკლესიისთვის კანონი არ არის და ერთ მერცხალსაც როდი მოჰყავს გაზაფხული, როგორც წმ. გრიგოლ ღვთისმეტყველი ბრძანებს და ასეც არის. ერთ შეხედულებას როდი ძალუძს უარყოს მთელი ეკლესიის გადმოცემა..." (Три защитительных слова против порицающих святые иконы или изображения//пер. А. Бронзова. СПб.,1893. Слово 1, Гл. 25. С. 21-22).

ამრიგად, "არ შეიძლება კანონად დავაწესოთ ის, რაც ხდება იშვიათ შემთხვევებში" (Дигесты Юстиниана//Памятники римского права М.:"Зерцало",1997. Кн. 1. Титул III. 4. С. 166).

პატრიარქი თეოდორე ბალსამონი სარდიკიის კრების მე-18 კანონის განმარტებაში წერს: "თუ ვინმე მოინდომებს და წმ. ათანასე დიდის დროს მომხდარ ამბავს დამიპირისპირებს, - რამეთუ დაწერილია, რომ მის მიერ, ბავშობისას, ზღვის ქვიშაში, თამაშობით მონათლულნი შეწყნარებულ იქმნენ და აგრეთვე, იმას, რაც წმ. პორფირიზე აღსრულდა, როდესაც ხუმარას მიერ მსახრობით იქნა ნათელღებული და რის გამოც მოწამეობრივი გვირგვინის ღირსი გახდა, რამეთუ მყისიერ იხილა ზეციდან გარდამომავალნი, ნათელმოსილნი ანგელოზნი სანთლებით, რომლებიც გალობდნენ: "რომელთა ქრისტეს მიერ ნათელ-გვიღებიეს..." მე დავუპირისპირებ მას კანონიკურ განწესებას, რომელშიც ნათქვამია: "რაც კანონს ეწინააღმდეგება, მაგალითი ვერ იქნება ჩვენთვის...", რადგანაც განუხრელად ვიცავთ ღვთაებრივ და წმინდა განწესებებს".

ამიტომაც, გამონაკლისი შემთხვევები, რომლებითაც ცდილობენ წყალპკურებითი "ნათლობის" "სჯულიერების" წარმოჩენას, კანონად არ მიიღება და მას სჯულიერ განაწესზე ზეგავლენა არ უნდა ჰქონდეს, რაც ნიშნავს, რომ საიდუმლოს სჯულიერი დადგინების შეცვლა გამონაკლის შემთხვევაში მოცემული ამა თუ იმ წესით - დაუშვებელია!

ნათლად არის ასახული ეს VII მსოფლიო კრების საქმეებშიც, სადაც ნათქვამია, რომ ემრუშენი და მეძავნი ვერ ეღირსებიან საღმრთისმსახურო წოდებებს, თუ ეს ცოდვა მათ ნათლისღების შემდეგ ჩაიდინეს: "ვიცი, რომ მრუშები და მეზვერეებიც შეწყნარებულან სინანულის შემდეგ, მაგრამ არც ერთი მათგანი არ ღირსებია მღვდლობის პატივს, გარდა იმ შემთხვევისა, თუკი ეს ცოდვა მათ ნათლისღებამდე ჰქონდათ ჩადენილი. ვიცი ზოგიერთი ბერი, რომლებიც, ერში ცხოვრებისას შეპყრობილ იყო სიძვა-მრუშობის ცოდვით, მაგრამ ბერად აღკვეცის შემდეგ ქვეყნიერების მნათობებივით გაბრწყინვებულა თავისი ასკეტური ცხოვრებით; თუმცა არც ერთ მათგანს არ მიუღია სამღვდლო ხელდასხმა და თუ ასეთი რამ იშვიათად მაინც მომხდარა, უნდა ვიცოდეთ, რომ ეს არ არის საზოგადო წესი" (Деяния VII всел. Собора. Деяния всел. Соборов; изд. 2-ое. Казань, 1891, т. 7, стр. 328)" (უფრო ვრცლად იხ. არქიეპისკოპოსი პავლე. "ეკლესიისთვის გამონაკლისი კანონი არ არის". http://www.oldorthodox.ge/apl_gamonaklisi_kanoni_araris..html ).

ზემოთდამოწმებული მაგალითები და აკრძალვები, რომ იშვიათად მომხდარი ამბავი არ უნდა იქნეს მიღებული საეკლესიო კანონად, საკმარისად გვეჩვენება იმისთვის, რომ უარვყოთ წყალპკურებითი თუ დასხმითი ნათლობის დამამტკიცებელი ის მაგალითები, რომლებიც ედ. ჭელიძეს და მის კვალობაზე მოჰყავს "აფხაზს".

კიდევ გავიმეორებ, რომ ამჯერად მე ვცდილობ რაც შეიძლება მოკლედ გიპასუხოთ, რადგან ვრცელი სტატიის მომზადება დროს საჭიროებს.

მაგრამ აუცილებელია მცირედი განმარტებაც, თუნდაც მომავლისთვის ამ საკითხის უკეთ შესასწავლად. იმისთვის, რათა დავრწმუნდეთ, რომ ქრისტეანობის მიღების მოსურნე ადამიანი აუცილებლად უნდა მონათლოს წყალში სამგზისი შთაფვლით და არა რომელიმე ალტერნატიული ფორმით (ერთგზის შთაფვლით ან პკურებით, სხურებით ან თავზე დასხმით და ა. შ.) საჭიროა:

1) საფუძვლიანად შევსწავლოთ ნათლობის საიდუმლოს მნიშვნელობა.

2) გავერკვეთ თვით "საიდუმლოს" ცნების არსში, მივუყენოთ ის ნათლობას და გავერკვეთ, ის რასაც ჩვენ აღვასრულებთ, შეესაბამება თუ არა ამ ცნებას და ამ სახით შეიძლება თუ არა ის იწოდოს საიდუმლოდ ნათლობისა.

3) ტერმინებისა და ნათლობის საიდუმლოს სიმბოლიკის (მაგ. შთაფვლის) მნიშვნელობა ამა თუ იმ კონტექსტში. (მაგ. სიტყვა "ბაპტიზმას" მნიშვნელობა).

4) საჭიროა დავიმოწმოთ წმიდა მამათა სწავლებანი ამ საკითხზე და ვნახოთ როგორ ასწავლიდნენ ისინი ნათლობის აღსრულებას. არიან თუ არა მამები, რომლებიც შთაფვლით ნათლობასთანე ერთად თავზე დასხმით ან წყალპკურებით ნათლობასაც მართებულად მიიჩნევენ.

5) წყაროთა კრიტიკული ანალიზი.

6) ისტორიული მოწმობები და ადგილობრივ ეკლესიათა პრაქტიკა.

ცხადია, მე არ მაქვს პრეტენზია, ეს ჩამონათვალი ჩავთვალო რაღაც იდეალად. ამ პუნქტებს შეიძლება კიდევ დავამატოთ სხვა პუნქტები, მაგრამ მიმაჩნია, რომ აქ ჩამოთვლილთაგან ყველა პუნტქი აუცილებელია.

მაგალითად:

1) ნათლობა არის "ახალი შობა", "ახალი დაბადება", რომელიც აღესრულება ადამიანის საცხოვნებლად. როგორც ბრძანებს წმ. მახარობელი მარკოზი: "ვინც იწამებს და ნათელს იღებს, ცხონდება, ვინც არა და, განიკითხება" (მარკ. 16:16). გარდა ამისა, როდესაც განმარტავდნენ ნათლობის მადლმოსილ მნიშვნელობას, მოციქულები თავიანთ ეპისტოლეებში მიუთითებდნენ, რომ ჩვენ მისით "განვიბანებით", "განვიწმინდებით", "გავნმართლდებით" და "განვნათლდებით", რომ ნათლობაში "თანადავეფლებით ქრისტეს", ვკვდებით ცოდვისთვის და განახლებულნი, წყლისგან აღმოვიშობით და თანააღვსდგებით მასთან ერთად ახალი ცხოვრებისთვის.

ქრისტემ ისე შეიყვარა ეკლესია, რომ "თავი გასწირა მისთვის", რათა "განემზადებინა იგი თავის დიდებულ ეკლესიად, ყოველგვარი ნაკლის, მანკის და სხვა მისთანათა გარეშე, არამედ რათა წმიდა და უმწიკვლო ყოფილიყო" (ეფეს. 5:25, 26).

მოციქული პავლეც ამბობს: "განიბანეთ... განიწმიდეთ... გამართლდით ჩვენი უფლის იესო ქრისტეს სახელით და ჩვენი ღვთის სულით" (1 კორინთ. 6:11). "ან იქნებ არ იცით, რომ ვინც მოვინათლეთ იესო ქრისტეს მიერ, მის სიკვდილში მოვინათლენით? მასთან ერთადვე დავიმარხეთ სიკვდილში ნათლისღებით, რათა როგორც ქრისტე აღდგა მკვდრეთით მამის დიდებით, ჩვენც ასევე ვიარებოდეთ ახალ სიცოცხლეში. რადგან თუ სიკვდილის მსგავსებით მასთან თანაშეზრდილნი ვართ, აღდგომითაც მივემსგავსებით..." (რომ. 6:3-6). ნათლობა " ხელახლა შობის განბანვად" არის წოდებული (იხ. ტიტ. 3:5).

2) სანამ ნათლობის საიდუმლოზე ვილაპარაკებდეთ, უნდა გავარკვიოთ რა არის თვით საიდუმლო. რას ნიშნავს ეს სიტყვა? ვფიქრობ, ამ შეკითხვას შესანიშნავად პასუხობს მღვდლ. ნესტორ ყუბანეიშვილის კატეხიზმო, რომელიც ოფიციალურმა საპატრიარქომ რამოდენიმეჯერ გამოსცა.

"საიდუმლო არის თვით იესო ქრისტესგან დაწესებული საღმრთო მოქმედება, რომლითაც მოქმედობს მორწმუნეზე მადლი და ძალი ღვთისა" (სახელმძღვანელო მართლმადიდებლური ეკლესიის კატეხიზმოს შესასწავლად. თბილისი 1990 წ. გვ. 62).

იქვე ვკითხულობთ, რომ:

"საიდუმლოში გაირჩევა: 1) საღმრთო დაწესება, 2) ხილული მოქმედება და 3) უხილავი მოქმედება ღვთის მადლისა" (იქვე).

ხსენებული კატეხიზმოს განმარტებით: "მართლმადიდებელის ეკლესიის სწავლით, საიდუმლო ნამდვილია და მადლი ღვთისა უეჭველად გადმოდის კაცზე მაშინ, როდესაც შესრულებულია წესიერად, სწორედ. სწორე და წესიერი შესრულება საიდუმლოსი ის არის, რომ შესრულების დროს დაცულ იქნას ყოველივე მოთხოვნა აღმასრულებელისა და თვით აღსრულების შესახებ.

საიდუმლოს აღმასრულებლად შეიძლება იყოს მხოლოდ კანონიერად არჩეული და კანონიერად ხელ-დასხმული მღვდელმთავარი და მღვდელი.

საიდუმლოს აღსრულების დროს უნდა დაცულ იქმნას და აღსრულებულ ის, რაც არის ამ საიდუმლოში უცვალებელი, ღვთისგან მოცემული კუთვნილება.

თვითეულ საიდუმლოს შესრულების დროს უნდა იხმარებოდეს ის ნივთიერება, რომელიც ბრძანა თვით საიდუმლოს დამწესებელმა (მაგ. ნათლის-ღებისთვის წყალი...)

საიდუმლოს სინამდვილისთვის სჭიროა კიდევ "მოწვევა სულისა წმიდისა და ცნობილი ფორმა სიტყვათა, რომლებითაც მღვდელი განსწმენდს საიდუმლოს ძალითა სულისა წმიდისათა" (ციტ. იქვე).

ეს რაც შეეხეება ზოგადად საიდუმლოს არსს, ეხლა ვნახოთ რა არის ნათლისღების საიდუმლო და როდის არის ის შესრულებული წესიერად და სწორად, რათა დავრწმუნდეთ, რომ აღსრულებული საიდუმლო ნათლობისა "ნამდვილია და მადლი ღვთისა კაცზე უეჭველად გადმოვიდა".

კატეხიზმოში ვკითხულობთ:

"ნათლის-ღება არის საიდუმლო, რომელშიაც მორწმუნე სხეულის წყალში სამ-გზის შთაფლვით და მოწოდებით ღვთისა მამისა და ძისა და წმიდისა სულისა განიწმინდება ცოდვისგან და მეორედ იშვება ახალ სულიერ ცხოვრებისთვის" (იქვე).

ცხადია, რომ ნათლისღების საიდუმლოს დამწესებელი არის მხოლოდ ქრისტე.

როგორია ხილული მხარე ნათლის-ღებისა?

"ნათლის-ღების საიდუმლოს ხილულ მხარეს ეკუთვნის: 1) მასალა საიდუმლოსთვის - წყალი, 2) შთაფვლა წყალში სამ-გზის და 3) სიტყვები: "ნათელს იღებს მონა ღვთისა სახელითა მამისათა ამინ, და ძისათა ამინ, და სულისა წმიდისათა, ამინ" (იქვე).

უხილავი მოქმედება ნათლისღებისა არის ის, რომ მასში "მორწმუნე განმართლდება და განიწმინდება..." (იქვე).

ამრიგად, ყოველივე ზემოთთქმულიდან გამომდინარე, ვფიქრობ სადავო არ უნდა იყოს ის, რომ საიდუმლოს აღსრულებისას არ შეიძლება დაირღვეს და არ აღსრულდეს ის, რაც არის ამ საიდუმლოში უცვალებელი, ღვთისგან მოცემული კუთვნილება. წინააღმდეგ შემთხვევაში ის საიდუმლოდ ვერ იწოდება (იშვიათ და გამონაკლის შემთხვევებზე ზემოთ უკვე მოგახსენეთ).

ნათლობის შედარება "სიკვდილთან" (ზოგიერთი მას "საფლავსაც" უწოდებდა, მასში ძველი კაცის დამარხვის ნიშნად) და "შობასთან", ბუნებრივად მიანიშნებს შთაფლვით ნათლობას. თვით სიტყვა "ბაპტიძო" შთაფლვას ნიშნავს.

საინტერესოა აღინიშნოს, რომ ედ. ჭელიძის განმარტებით, ბერძნული სიტყვა "ბაპტიზმა", ისევე როგორც ნებისმიერი სხვა საღვთისმეტყველო სიტყვა ორგვარი ხმარებისაა: 1) ყოფითი, ცხოვრებისეული შინაარსით და 2) საეკლესიო შინაარსით. ხსენებული სიტყვა "ბაპტიზმა" "შთაფვლას" ნიშნავს ოდენ ყოფითი აზრით, თანაც "შთაფვლა" არის მისი ერთადერთი ყოფითი მნიშვნელობა" (ედ.ჭელიძე. "ეკლესია - სძალი უფლისა". თბ.1990 წ. გვ. 85).

ეს არის მიზეზი, რომ შენს მიერ დამოწმებულ წყაროებში ნათქვამია, რომ "ბაპტიზმა" მარტო შთაფვლას როდი ნიშნავს. როგორ, ჩანს ზოგიერთი მკვლევარი არ აქცევს ყურადღებას იმ გარემოებას, რომ "ნებისმიერი საღვთისმეტყველო სიტყვა ორგვარი შინაარსისაა".

რაც შეეხება შთაფლვას ნათლისღების საიდუმლოში, ეკლესიის ისტორიკოსები აღნიშნავენ, რომ პირველი ეკლესია ნათლავდა წყალში შთაფვლით და ეს იყო პირველდაწყებითი ეკლესიის საყოველთაო პრაქტიკა.

ჰერმესი ლაპარაკობს მხოლოდ შთაფვლით ნათლობაზე, ხოლო ირინეოსი († 202) თავის თხზულებებში უარყოფდა დასხმით ნათლობას ან წყალპკურებას. ტერტულიანე († 220) ასწავლიდა შთაფვლით ნათლობას, რომელიც ამბობდა, რომ ნათლობის საიდუმლოს ეს ფორმა განწესებულია მოციქულთაგან, თუმცა ყრმათა ნათლობას უარყოფდა. წმ. კვიპრიანე კართაგენელი არის დასხმითი ნათლობის ერთადერთი დამცველი, თუმცა შთაფვლვას ისიც ძირითად ნათლობად მიიჩნევდა. დასხმით ნათლობას აღიარებს ე. წ. "დიდაქე", რომელიც ამგვარ ნათლობას დასაშვებად მიიჩნევს იმ შემთხვევაში, როცა ახლო-მახლო წყალი არ არის. "მოციქულთა განწესებებში" ნათლისღების საიდუმლოში ასევე განწესებულია შთაფვლა და სხურებაზე თუ დასხმაზე იქ სიტყვაც არ არის ნათქვამი. რაც ერთგვარად წინააღმდეგობრივია "დიდაქესთან", რომელიც მრავალს "მოციქულთა" მოძღვრებად მიაჩნია.

გარდა ამისა, როგორც ერთი მკვლევარი ბრძანებს, არ არის გამორიცხული ინტერპოლაციაც (მანუსკრიპტის შენიშნვებში ან ტექსტში საკუთარი შეხედულებების ჩასმა). საეკლესიო ისტორიის შესახებ ინფორმაცია აღებულია მანუსკრიპტებიდან, რომლებიც იწერებოდა და გადაიწერებოდა ასეული წლების განმავლობაში. მრავალ შემთხვევაში ასლის გადამწერთ შეჰქონდათ საკუთარი "კორექტივები" ნაწერში, რითაც ცვლიდნენ თვით სწავლების შინაარსს. მაგალითად, არსებობს მოციქულთა შემდგომი პერიოდის მამათა ეპისტოლეების მრავალი სხვადასხვა, მოკლე და ვრცელი რედაქცია. გვიანდელი, სრული რედაქციები მოწმობენ იმ შევსებებზე, რომლებიც იმავე ეპისტოლეთა ადრინდელ ვერსიებში შეუტანიათ. მაგალითისთვის შეგვიძლია დავიმოწმოთ "დიდაქე", რომელიც, სავარაუდოდ, დაწერილია ქრისტეს შობიდან II საუკუნეში. ამ ხელნაწერის მხოლოდ ერთი მანუსკრიპტია დაცული, რომელიც მე-11 საუკუნით თარიღდება. ეს ნიშნავს, რომ არსებობს უზარმაზარი ალბათობა იმისა, რომ 900 წლის განმავლობაში მასში შესაძლოა შეტანილ ყოფილიყო მრავალგვარი დამატება დაცვლილება.

ამ ძეგლშია მოხსენიებული წყალდასხმითი ნათლობის შესახებ. მაგრამ ვის აქვს გარანტია, რომ მის თავდაპირველ რედაქციებში ეს სწავლება არსებობდა, თუკი ჩვენ მას ვიცნობთ მხოლოდ იმ რედაქციით, რომელიც აღმოაჩინეს ლათინებმა.

რაც შეეხება წმ. კვიპრიანე კართაგენელს, მისი შეხედულება კერძოა და არა ეკლესიის ზოგადი სჯულმდებლობა. როგორც წმ. იოანე დამასკელი ბრძანებს: "ერთ შეხედულებას როდი ძალუძს უარყოს მთელი ეკლესიის გადმოცემა". თანაც, როგორც ეს შენს მიერ მოტანილი წყაროდანაც ჩანს, წმ. კვიპრიანე თავს არავის ახვევს საკუთარ შეხედულებას და მას მხოლოდ მის კერძო აზრად წარმოაჩენს. ამიტომაც, ნუ მოვინდომებთ იმას, რაც თვით კვიპრიანეს არ მოუნდომებია. სხვათა შორის კვიპრიანეს საკმაოდ მკაცრი დამოკიდებულება ჰქონდა მწვალებელთა საზოგადოებებში აღსრულებულ ნათლობათა მიმართ და მიიჩნევდა, რომ მწვალებლებიდან გადმოსულები უნდა მონათლულიყვნენ თავიდან. მსოფლიო ეკლესიამ მისი ეს შეხედულება არ გაიზიარა და დააწესა მწვალებელთაგან მოქცეულთა მიღების ორი კატეგორია: სრული ნათლობით და მირონცხებით (არსებობს მესამეც, ლოცვით, მაგრამ ეს ფორმა ძირითადად კიდეშესაკრებელთ ეხება).

3) წმიდა მამათა განმარტებების შესწავლა ამ საკითხზე აუცილებელია. ჩვენ შეგვიძლია მოკლედ წარმოვადგინოთ მამათა სწავლება ამ საკითხზე (ცხადია, სია არასრულია):

Блаж. Иероним, часть 17, стр. 280, изд. 1905 г.

Он получает крещение от раба: но при этом раздается свыше голос Божий. Погружается в воды: но сходит с неба голубь, именно, Дух в виде голубя.

Св. Амвросий Медиоланский, Поучительныя слова, слово 10, на Крещение Господне, стр. 80, 81, изд. 1838 г. в Москве.

Для того Христос крещается, не да омоется от воды, но да сам освятит воду, и погружением своим в струях оныя очистит.

Св. Ефрем Сирин, часть 8, стр. 64.

Голиаф убит был мечем, которым сам убивал, а сатана плотью, которую погубил, был побежден и изобличен в том, что он не Бог. По подобию трех погружений, посредством коих крестился Спаситель, он был трижды и искушаем.

Св. Ефрем Сирин, на послание к евреом, часть 7, глава 2, стих 17, стр. 263.

Первосвященником же назвал Его не ради того, что сообщается нам посредством жертвоприношений, но по причине того, что в Нем дается нам духовно, то есть тем, чтобы Он был очистителем чрез крещение погружение, а не окропление.

Св. Иоанн Златоуст, том 7, Беседа о вере, стр. 290.

Христос преподал своим ученикам крещение с троекратным погружением тела, сказав: шедше научити вся языки, крестяще их во имя Отца и Сына и Святаго Духа.

Ветринский, Памятники древности. Письма св. папы Пелагия, том 2, стр. 511, изд. 1830 г.

Многие крестятся во имя одного Христа и однажды погружаются. Но евангельская заповедь, преподанная самим Богом и Господом Спасителем нашим Исусом Христом, убеждает нас, во имя Троицы преподавать всякому святое крещение с троекратным погружением, по словам Господа к Его ученикам: шедше научите вся языки, крестяще их во имя Отца и Сына и Святаго Духа.

Катехизис Большой, глава 73, лист 364 обор.

Вопрос. Кий есть вид, или видотворение сея тайны;

Ответ. Оная словеса, имиже Господь повеле крестити, сиречь, во имя Отца и Сына и Святаго Духа, вкупе со тремя погружениями. Сими бо глаголы божественными, и силою их крещение кончается и свершенно бывает.

Св. Афанасий Александрийский, древлеписьменные ответы, ответ 94.

Что мы трижды младенца погружаем в купель, и трижды из оной вынимаем, сим знаменуется смерть Христова и Его тридневное воскресение.

Евангелие недельное, на Крещение Господне, слово 68, лист 476.

Потом же на купель ведоми бывают хотящии креститися, якоже и Христос от креста на гроб ведом бяше, а еже трижды в воду погруженным бывати и возгруженным, тридневное Христово погребение являет. Якоже бо Христос три дни и три нощи в земном сердце сотвори, тако и крещаемии треми погруженьми и воздруженьми, яже во гробе три дни и три нощи Господни образует.

Св. Василий Великий, часть 3, глава 15, стр. 231, изд. 1891 г.

Посему великое таинство крещения совершается тремя погружениями, и равночисленными им призываниями, чтоб и образ смерти отпечатлелся в нас, и просветились души крещаемых чрез предание им боговедения.

Блаж. Иероним, часть 17, книга 2, глава 4, стр. 299.

И крещение едино, потому что одинаково мы крещаемся в Отца и в Сына и в Духа Святаго. Мы и погружаемся трижды, чтобы явилось одно таинство Святой Троицы.

Св. Кирил Иеросалимский, тайноводственное слово о крещении 2-е, параграф 4, стр. 287, издан. 1893 г.

После сего приведены вы были к святой купели божественнаго крещения, как Христос со креста несен был к предлежащему гробу. И каждый был вопрошаем: веруете ли во имя Отца и Сына и Святаго Духа; Произносили вы спасительное исповедание, и трижды погружались в воду, и снова изникали из воды, сим прознаменуя и давая разуметь тридневное Христово погребение. Ибо как Спаситель наш три дня и три нощи совершил во чреве земли.

Греческая Кормчая, правило святых апостол 50, стр. 93-94.

Аще кто епископ, или пресвитер, совершит не в три погружения единаго тайнодействия, но едино погружение, даемое в смерть Господню да будет извержен. Ибо не рек Господь: в смерть Мою крестите, но шедше научите вся языки, крестяще их во имя Отца и Сына и Святаго Духа (Матф. гл. 28, ст. 19). Зонар. Три погружения здесь правило называет тремя крещениями в едином тайнодействии, то есть в едином крещении. Таким образом крестящий при каждом погружении произносит едино имя Святыя Троицы. А погружать крещаемаго в святую купель единожды, и это единое погружение совершать в смерть Господню, нечестиво: и совершающий крещение таким образом будет подлежать извержению. Вальсамон. Итак, правило говорит, что извергается тот, кто крестит одним погружением в смерть Господню, ибо делает так вопреки учению Господа и явно нечестиво.

Матфей Властарь, состав b, глава 1, лист 48 обор., изд. 1858 г.
50-е правило святых апостолов повелевает совершать три крещения единаго тайнодействия, то есть, три погружения в едином крещении, и при каждом погружении произносить едино имя Святыя Троицы, а не едино крещение, даемое в смерть Господню, то-есть, единожды погружать крещаемаго и единым погружением возвещать смерть Господню, как предлагает преисполненная неистовства ересь евномиан, о которой упоминает и 8-е правило 2-го собора: ибо не рек Господь: в смерть Мою крестити, но: шедше научите вся языки, крестяще их во имя Отца и сына и Святаго Духа (Матф., гл. 28, ст. 19), а не так делающаго епископа или презвитера правило наказывает отнятием священства.

Блаж. Феофилакт, на послание к колоссаем, глава 2, ст. 12, стр. 38, изд. Казань, 1887.

Спогребшеся Ему крещением. Толкование: Итак, крещенный спогребается Христу, троекратным погружением изображая трехдневное погребение Господа и умирая, как ветхий и греховный человек.

Преп. Максим Грек, часть 1, слово 11, стр. 215.

И еже тем же крещением во триех погружениях совершатися и яко во имя Отца и Сына и Святаго Духа, и яко в воде, а не во иной вещи.

Св. Иоанн Дамаскин, кн. 4, гл. 9, лист 109, о вере и крщении.

Исповедуем же едино крещение во оставление грехов и в жизнь вечную… Ибо чрез трищное погружение три дни погребения Господня крещение знаменует.

Св. Никифор Константинопольский, часть 1, стр. 214.

Может быть, эти слова пророка указыают на благодать божественнаго омовения, которым просвещаемыя очищаются от скверн греха, ибо чрез троекратное погружение, при коем призывается Пребожественная Троица, исповедуется троичность ипостасей и единство Преестественнаго Божества, погружаются и спогребаются омытые чистой и святой водой.

Св. Феодор Студит, том 2, стр. 103, изд. 1908 г.

Что означает и тройное возлияние воды на жертвенник и жертву Илии; думаю, что означает возглашение Троичности лиц Блаженнаго Бога над крещаемым, или же тройное погружение крещаемаго в воду.

Иеремия Константинопольский. Ответ лютераном, глава 2, стр. 15, изд. 1866 г.

Впрочем, что касается до возрождения чрез божественное крещение, о котором во исповедании символа сказано: исповедую едино ркещение во оставление грехов, то мы крестим чрез троекратное погружение, а латиняне не хорошо делают, крестя чрез одно поливание. Ибо в едином Божестве надобно проповедывать три ипостаси, а посему должны быть и три погружения и выгружения, с произнесением имени Отца и Сына и Святаго Духа, так как это есть древнее обыкновение, преданное церкви. А вместе тремя погружениями и выгружениями знаменуется тридневное погребение и воскресение плотию за нас Распятаго и Воскресшаго.

Там-же, стр. 223, о таинствах.

Крещение дает бытие и действительно существование по Христе. Мы в нем умираем в смерть Исуса Христа, дабы и воскреснуть Его воскресением, и соделаться наследниками царствия, трижды венчаясь при возглашении Троицы, чрез троекратное погружение, а не чрез троекратное поливание. Ибо древние крестили, не своими руками возливая воду на крещаемых, но чрез троекратное погружение, следуя божественному евангелию, в котором сказано: взыде от воды (Матф., 3, 16). Очевидно, что прежде вошел в воду, а потом вышел из нея. Итак, вот погружение, а не поливание.

Послание святейшаго Иосифа патриарха к королевичу Вальдемару, глава 83.

Едино крещение во Отца и Сына и Святаго Духа. Единаго Бога в триех лицех с треми погружении, а не обливании, по апостолу: елицы во Христа крестистеся, во имя триех ипостасей, рекше: во имя Отца погружение, и паки во имя Сына погружение и потом во имя Святаго Духа погружение. У всех триех испостасей погружение прилагающе аминь. И то истинное есть едино крещение во оставление грехов. По тридневной смерти Спасове и по тридневном востании Его от мертвых, погружаемся и паки востаем. То есть тайна нашего крещения, а не обливаемся, якоже римляне и иныя отпадшие веры от праваго крещения обливают… А се есть еретическое крещение, еже обливати во крещении, и евномиянския ереси, я коже пишет Епифаний Кипрский.


ამრიგად, საკუთარ კატეხიზმოში მოცემული განმარტების საპირისპიროდ, ოფიციალურმა ეკლესიამ ისე დაამახინჯა სწავლება ნათლობის შესახებ, რომ უკვე გამონაკლისად ნათლობის კანონიკური ფორმა, წყალში სამჯერადი შთაფვლა იქცა, ხოლო წყალპკურება, პირიქით, აღიარებულია საყოველთაო წესად. მეტიც, ამ ბოლო დროს ბერძნები უკვე ამკვიდრებენ ე. წ. "აერობაპტიზმას". ანუ ჰაერში "ნათლობას".

პანაიოტოს ი. ბუმისი, ათენის უნივერსიტეტის პროფესორი, თავის ნაშრომში "კანონიკური სამართალი", რომელიც ქართულ ენაზეც გამოიცა პროფ. ექვთიმე კოჭლამაზაშვილისა და დეკანოზ იოანე მამნიაშვილის რედაქტორობით, საგანგებო შემთხვევებში, "თუკი არსებობს საშიშროება, რომ ჩვილი მოკვდეს", დასაშვებად მიიჩნევს ე. წ. ჰაერით ნათლობას, ანუ "ჩვილს სამჯერ აამაღლებენ ჰაერში ყოვლადწმიდა სამების სახელით" (პანაიოტოს ი. ბუმისი. "კანონიკური სამართალი", თბილისი 2007 წ., გვ. 80).


იხილეთ, კიდევ ერთი ცნობა: Оказывается, в Греческой ПЦ существует обычай в случае невозможности совершить крещение как полагается совершать т.н. "αεροβάπτισμα" - "воздушное крещение": ребенок трижды возносится на руках к небу с призыванием Святой Троицы - после чего ребенка поминают на проскомидии и Церковь уже молится о нем. Интересно, что это: из разряда "священненьких преданий", или же действительно освященная и благословленная традиция поместной Православной Церкви?

Βάπτισμα: Το πρώτο και βασικό ιερό Μυστήριο της Εκκλησίας, με το οποίο ο άνθρωπος απαλλάσσεται από την ενοχή του προπατορικού αμαρτήματος και γίνεται μέλος της Εκκλησίας του Χριστού. ‘Σύμφυτος’ με το θάνατο, την ταφή και την Ανάσταση του Σωτήρα (Ρωμ. στ΄, 3, 4΄Κολ. Β΄, 12). Πραγματοποιείται με την τριπλή κατάδυση και ανάδυση στο αγιασμένο νερό της κολυμβήθρας ή του βαπτιστηρίου στο όνομα της Αγίας Τριάδος. (Η κατάδυση συμβολίζει το θάνατο και την ταφή του Χριστού και η ανάδυση την ανάσταση μαζί Του). Με το βάπτισμα ο πιστός γίνεται ναός του Αγίου Πνεύματος (Α΄ Κορ. στ; 19), το θετό παιδί του Πατέρα (Γαλ. δ΄, 5 καί εξ.), ο αδελφός και συγκληρονόμος του Χριστού, που ζει από τη ζωή του Χριστού και μέλλει να μοιραστεί τη δόξα Του (Ρωμ.η΄, 2.9.10.17΄ Εφ. β΄, 6). Το όνομα στο παιδί δίνεται, (πρέπει να δίνεται), την όγδοη ημέρα από τη γέννησή του. Το βάπτισμα ανάγκης, (το αεροβάπτισμα), γίνεται στον αέρα, όταν το παιδί κινδυνεύει να πεθάνει. Υψώνεται τρίς στο όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, ενώ προηγουμένως έχουμε πει: βαπτίζεται ο δούλος του Θεού τάδε. Τελείται από κάθε πιστό άνδρα ή γυναίκα.


საინტერესოა ეს მოწმობაც:

10.06.2004. ОДЕССА.

По благословению Правящего архиерея крещения в епархии будут совершаться только полным погружением.

Вопросу о совершении таинства крещения в приходах Одесской епархии Украинской Православной Церкви было посвящено архипастырское послание митрополита Одесского и Измаильского Агафангела духовенству епархии. Духовенству Одесской епархии:

«Духовенству Одесской епархии Всечестные отцы! По долгу архипастырского служения мы обязаны наблюдать за всем, что относится к православному учению, дабы оно сохранялось здраво и неповрежденно. И, прежде всего, обращаем ваше внимание на святое крещение, являющееся дверью всех таинств, началом нашего спасения, отпущения грехов и примирения с Богом. Оно есть дар усыновления, потому что в крещении мы становимся сынами Божиими и сонаследниками Христу, облекаясь во Христа, Господа нашего, по слову святого апостола Павла: “Елицы во Христа крестистеся, во Христа облекостеся”. Без сего и спастись никто не может, по слову Господа нашего Иисуса Христа: “Аминь, глаголю вам: аще кто не родится водою и Духом, не может внити в Царствие Божие” (Иоан. 3, 5). Рассуждая об этом святом таинстве, должен заметить вам следующее.

1. Самое слово “крещение” в переводе с греческого языка, на котором было написано Священное Писание Нового Завета, означает “погружение”, а не обливание или окропление.

2. Первый Узаконитель крещения, Господь наш Иисус Христос, крестился, войдя в реку Иордан и погружаясь.

3. Святой апостол Филипп снисшел в воду вместе с евнухом, чтобы крестить его: “Снидоста оба на воду, - говорит Священное Писание, - Филипп же и каженик и крести его” (Деян. 8, 38).

4. Православная Церковь всегда крестила через погружение, неукоснительно следуя Преданию Апостольскому. Это видно из 7 правила II Вселенского Собора, в котором говорится о погружении; из 2 тайноводственного поучения святителя Кирилла Иерусалимского, в котором также точно сказано: “Вы исповедали спасительное исповедание, и погрузившись трижды в воде, опять вынырнули”; и из слов святого Василия Великого: “тремя погружениями и столькими же призываниями совершается великое таинство крещения”.

5. Погружение в воду, и притом троекратное, и троекратное же восхождение от воды установлено не произвольно и не случайно, но во образ тайны тридневного Воскресения Христова.

6. Православная Церковь везде и всегда крестила и крестит через троекратное погружение в воду и возведение от воды. Так крестят Церкви Элладская, Болгарская, Сербская и др. Так крестит и Русская Церковь. Так называемое же “обливательное” крещение, противоречащее Священному Писанию и Преданию, появилось на Украине от униатов, которые восприняли его от латинян. Именно под униатским влиянием, идущим сегодня из Западной Украины, многие священники Одесской Митрополии продолжают и сейчас кощунственную практику крещения через обливание. Некоторые настолько закоснели в этом грехе, что при совершении крещения даже не снимают с крещаемого ползунков.


7. Святейший Патриарх Московский и всея Руси Алексий II неоднократно указывал на необходимость крещения через погружение и на недопустимость обливательного крещения. “Сейчас, - говорит Его Святейшество, - крестится много взрослых, и им необходимо создать все условия, чтобы это таинство совершалось в соответствии с Апостольскими правилами, через полное погружение…; Поступающие жалобы свидетельствуют о том, что крещение совершается небрежно, поспешно, сокращаются часто, причем, сакраментальные его части…; Больше всего поступает жалоб и прошений о приведении в каноническое соответствие совершения православных таинств и треб. В первую очередь, это крещение, совершаемое порой обливанием одной только головы крещаемого вместо полного погружения. В некоторых храмах сооружены баптистерии для крещения детей и взрослых, но ряд храмов с этим не торопится. Считаю, что не следует в таких храмах крестить взрослых, а для катехизации направить их в тот храм, где есть баптистерий…; Священнослужитель во всем должен быть примером для своей паствы”.

Ввиду вышеперечисленного, на основании Священного Предания и канонических правил Святой Православной Церкви, благословляю.

I. В каждом храме Одесской Митрополии приобрести, установить надлежащего размера крестильную купель, в которой крестить младенцев только через полное троекратное погружение.

II. Крещение через обливание или окропление исключить совершенно. Священники, произвольно совершающие обливание, должны подлежать запрещению в священном сане, если не прекратят эту погибельную практику небрежения, как призывающую проклятие Божие. (“Проклят, кто де

პოსტის ავტორი: dzvelmartlmadidebeli თარიღი: Jun 21 2010, 10:19 AM

ვფიქრობ დროა გაკეთდეს ფორუმ church.ge-ზე წარმოებული დიალოგის შეჯამება, რომელიც გაიმართა ძველმართლმადიდებელ ქრისტეანსა და ახალმოწესე მართლმადიდებელ ქრისტეანებს შორის პირჯვრისწერის და ნათლობის საკითხების გარშემო.

ძველმართლმადიდებლური ეკლესიის რწმენით, პირჯვრისწერა მართლმადიდებლური ქრისტეანული სარწმუნოების ის აღმსარებლობითი ნიშანია, რომლის უმთავრეს დოგმატებს ყოვლადწმიდა სამების (მამის, ძისა და სულიწმიდის) და მისი მეორე იპოსტასის, - განკაცებული ძე ღმერთის მაცხოვნებელი მსხვერპლისა და მკვდრეთით აღდგომისადმი რწმენა წარმოადგენს; სწორედ ამ ფუძემდებლურ ჭეშმარიტებათა გამოსახატავად უძველესი დროიდან მოგვეცა ქრისტეანთ პირჯვრის საწერი თითების განსაკუთრებული წყობა.

თუ როგორ უნდა გამოისახოს პირჯვარი მართლმადიდებელმა ქრისტეანმა მიერ, ეს შესანიშნავად არის გადმოცემული რუსეთის პატრიარქის, იობის წერილში ქართველ მიტროპოლიტ ნიკოლოზისადმი:

"ყოველ მართლმადიდებელ ქრისტეანს ორი თითით მართებს პირჯვრის გამოსახვა. ვაერთებთ ცერა, ნეკა და არათითს ნიშნად იმისა, რომ გვწამს წმ. სამება: მამა, ძე და სულიწმიდა; ორ დანარჩენს კი - საჩვენებელსა და შუათითს ვტოვებთ გამართულად, ქრისტეს ორბუნებოვნების - ღვთაებრივის და კაცობრივის, - სიმბოლოდ. ოდნავ მოხრილი შუათითი მოგვანიშნებს ღვთაებრიობაზე მაცხოვრისა, რომელმან მოსდრიკა ზეცა და განკაცდა დედამიწაზე. აღმართული თითი კი მკვდრეთით აღდგომის შემდეგ მაცხოვრის ამაღლებაზე მიანიშნებს".

როგორც პირჯვრის საწერი თითების წყობა, ასევე მათი მოძრაობის მიმართულება (ზემოდან ქვემოთ, შემდეგ კი მარჯვნიდან მარცხნივ) დოგმატური შინაარსის შემცველია და მათში ცვლილებების შეტანა ყოვლად დაუშვებელია. წმიდა მამათა განმარტებებით, პირჯვრისწერა აღნიშნავს ჯვარცმული ქრისტეს და წმიდა სამების აღიარებას. ამიტომაც, ძველმართლმადიდებელი ქრისტეანი ქრისტეს და სამების სიმბოლოს აღმნიშვნელი თითებიდან, პირჯვარს იწერს ორი თითით, რის გამოც ეწოდება კიდევაც მას ორი თითითი პირჯვრისწერის წესი. ამას გვავალდებულებს, მაგალითდ, წმ. კირილე იერუსალიმელი, რომელიც ბრძანებს: "ამგვარად, ნუ შეგვრცხვება აღიარება ჯვარცმულისა და შუბლზე აშკარად ვქმნათ თითებით ბეჭედი ჯვარი…"; წმ. ბასილი დიდი ბრძანებს, რომ პირჯვრისწერის წესი ეკლესიას მიეცა ზეპირი გადმოცემით: "სასწაული ჯუარისა სახელისა მიმართ უფლისა ჩუენისა იესუ ქრისტესსა მორწმუნეთა ზედა დაბეჭდუაი ვინ გუასწავა ჩვენ წერით?" (დიდი რჯულისკანონი, "მეცნიერება", თბილისი, 1975 წ., გვ. 506). წმ. ეპიფანე კვიპრელი კი აღნიშნავს, რომ პირჯვრისწერა არის მაცხოვრის ნიშანი, რომელიც ყოველთვის იქადაგება ჯვრის ნიშით "რამეთუ ქრისტე არს თავ და ეკლესიაი ასოი მისა და სძალ მის დიდისა, რომელი ქადაგის ყოველსა ჟამსა ნიშითა მით ჯუარისაითა". ეს აღმსარებლობა გამოიხატება სწორედ ორი თითით პირჯვრისწრაში.

ამიტომაც, ძველი, მართლმადიდებლური ეკლესია საეკლესიო განწესებებითაც იცავს ამ უძველეს ჩვეულებას. ამის დასტურია თუნდაც არსენ იყალთოელის "დოგმატიკონი". სწორედ ამ წიგნშია ორი თითით ჯვრის გამოსახვის შესახებ ის ძველბერძნული მოწმობა, რომელსაც არარსებულად მიიჩნევენ ჩვენი თანამემამულენი. კერძოდ, წიგნის იმ ნაწილში, სადაც მოცემულია მონოფიზიტთაგან მართლმადიდებლურ ეკლესიაში გადმოსულთა მიღების წესი, უარყოფის ლოცვაში, რომელსაც კითხულობს მართლმადიდებლობად მოქცეული მონოფიზიტი, წერია: "ვინცა ვინ არა დასწერდეს ჯვარსა ორითა თითითა, ვითარ ეგრე ქრისტეცა, - შეჩვენება!"

პოლემიკის პროცესში დამოწმებულ იქნა უამრავი მოწმობა იმისა, რომ უძველესი წესი პირჯვრისწერისა არის ორი თითით პირჯვრისწერა. მათგან უმთავრესია წერილობითი მოწმობები: ამონაწერი ძველბერძნული "კურთხევანიდან", სადაც მონოფიზიტების მიღების წესში გადმოცემულია ორი თითითი პირჯვრისწერის აღიარების მოთხოვნა ფორმულით: "ვინცა ვინ არა დასწერდეს ჯვარსა ორითა თითითა, ვითარ ეგრე ქრისტეცა, შეჩუენება!" და მოსკოვის 1551 წლის ასმუხილიანი კრების დადგენილება იგივე ფორმულის დამტკიცებით.

პოლემიკის პროცესში დამოწმებული იქნა რამდენიმე მეტად მნიშვნელოვანი ისტორიული მოწმობები და წმიდა მამათა განმარტებანი. დამხმარე წყაროებად გამოყენებულ იყო ძველი ხატმწერლობა.

სამწუხაროდ, ჩვენი ოპონენტების მხრიდან ადგილი არ ჰქონია ამგვარ მიდგომას. სამი თითით პირჯვრისწერისა და სახელობითი კურთხევის გაცემის დასაცავად წარმოდგენილი არ ყოფილა არც ერთი ავტორიტეტული მოწმობა, არც ერთი კრება ან წმიდა მამა, ან თუნდაც ისტორიული ფაქტი.

რაც შეეხება ხატებს, ოპონენტები ხშირად გვიმოწმებდნენ ისეთ ნიმუშებს, რომლებიც სახელობით წყობას არ გამოხატავენ, მაგრამ ისინი მაინც ჯიუტად სახელობითი წყობის "დამადასტურებელ" ნიმუშებად წარმოადგენდნენ. დავამ ამ ხატების გარშემო მიიღო უაზრო და დემაგოგიური ხასიათი. ხომ არ შეიძლება ერთი და იგივე ამტკიცო გაუთავებლად?! ასეთ შემთხვევაში, მიზანშეწონილია პოლემიკის დასრულება.

იგივე უნდა ითქვას ნათლისღების ფორმის შესახებაც. ძველმართლმადიდებლური ეკლესია აქაც აღიარებს მხოლოდ ერთ, შთაფვლით ფორმას და უარყოფს ყოველივე სხვაგვარს.

ჩვენ განვმარტეთ როგორც საიდუმლოს, ასევე ნათლობის არსი. მივუთითეთ მოციქულთა 50-ე კანონი, რომელიც აკანონებს ნათლობის მხოლოდ შთაფვლით ფორმას, მივუთითეთ ისტორიული წყაროები, მამათა განმარტებანი. მაგრამ, სამწუხაროდ, ოპონენტებმა აქაც, ისევე როგორც პირჯვრისწერის საკითხში, აირჩიეს დემაგოგია. საკუთარი პრაქტიკის გასამართლებლად ეჭიდებიან იმას, რაც კანონში არ მოიპოვება. მაგალითდ, თუ წმ. მოციქულთა 50-ე კანონში ლაპარაკია მხოლოდ ერთგზისი შთაფვლის აკრძალვაზე, მიაჩნიათ, რომ დანარჩენი სხვა ფორმა მას არ დაუგმია და დასაშვებია. ასეთი მიდგომით ოპონენტები უდიდეს ზიანს აყენებენ მხოლოდ და მხოლოდ საკუთარ თავს. ნათლობა არის ის საიდუმლო, რომლის გარეშეც, როგორც მაცხოვარმა ბრძანა "ვერავინ შევა ცათა სასუფეველში", ამიტომაც, გვიხმს უფრო ფრთხილად მოვეკიდოთ ამ საკითხს, რადგან ეს სულის ცხოვნების ერთ-ერთი უმთავრესი საკითხია.

უნდა აღინიშნოს ასევე, რომ ოპონენტთა მხრიდან აბსოლუტურად არასწორად გამოიყენება იშვიათი შემთხვევები და გამონაკლისები. ასეთი მაგალითების კანონად მიღება აკრძალულია მამათა მიერ და მათ დაწერილ კანონთან მიმართებაში არა აქვთ არანაირი ძალა.

იშვიათ და გამონაკლისად დაშვებულ შემთხვევებს მხოლოდ იმ დროს შეიძლება მიმართოს კაცმა, ისიც უდიდესი სიფრთხილითა და განსჯით, როცა კონკრეტულ შემთხვევაზე ან საკითხზე არ მოიპოვება საეკლესიო დადგენილება, ან წმიდა მამათა განმარტება... მაგრამ, ნათლობის საკითხი არ წარმოადგენს ამგვარ პრობლემას...

საკუთარი პრაქტიკის გასამართლებლად ოპონენტები იმოწმებდნენ ძველ მანუსკრიპტს "დიდაქეს", სადაც გამართლებულია და დაშვებულია პკურებითი ნათლობა. მაგრამ, ყურადღებას არ აქცევენ იმას, რომ "დიდაქე" არსებობს მხოლოდ და მხოლოდ ერთი ხელნაწერის სახით, რომელიც არის 11-ე საუკუნის დასაწყისისა.

არ არსებობს არავითარი გარანტია და მტკიცებულება, რომ ის "დიდაქე", რომელიც ცნობილი იყო წმიდა მამებისთვის, ზუსტად და შეუცვლელი სახით არის მოღწეული დღემდე. და დღევანდელი "დიდაქეს" სახით ჩვენ სწორედ ის ძველი "დიდაქე" გვიპყრია. მითუმეტეს, რომ მასში ნათლობის საკითხის გარდა მოცემულია მართლმადიდებლურ პრაქტიკასთან და მოციქულთა ცხოვრებასთან შეუსაბამო სხვა წინააღმდეგობები (მაგ. წინასწარმეტყველის უპირატესობა მღვდელმთავართან).

ასეც, რომ იყოს, "დიდაქე" ეკლესიის კრებითმა ცნობიერებამ უარყო, რაც ჩვენს მიერ ნაჩვენები იყო, მაგრამ წყალპკურებითი ნათლობის გამართლების სურვილი იმდენად დიდია ოფიციალური ეკლესიის წევრებს შორის, რომ ისინი ამ მეტად საეჭვო დოკუმენტს აფუძნებენ თავიანთი სულების ცხოვნებას.

ნათლობის საკითხი, სამწუხაროდ, ბოლომდე ვერ გაიხსნა, თუმცა მისი გახსნის შესაძლებლობა ასეთი დემაგოგიის პირობებში შეუძლებელიც არის. მე დამრჩა დაუკმაყოფილებლობის გრძნობა ამ საკითხთან დაკავშირებით. მიმაჩნია, რომ კიდევ მრავალი დოკუმენტის დადება შეიძლებოდა წყალპკურებითი ნათლობის უარსაყოფად.

მაგალითად, არ შევხებივარ 18-ე საუკუნის კონსტანტინოპოლის პატრიარქ კირილეს და მის მიერ 1755 წ. მოწვეული კრების დადგენილებას, რომელსაც ხელს აწერდა სამი პატრიარქი. ამ კრებამ განმარტა შთაფვლითი ნათლობის მნიშვნელობა და უარყო ლათინური წყალგადასხმა და გამოაცხადა ის არაფრის მაქნის "ბანვად".

ასევე ვერ წარმოვაჩინე ე. წ. ათონის მთის "კოლივადების" ("ფილოკალისტური") მოძრაობის დამოკიდებულება წყალგადავლებითი ნათლობის მიმართ. არადა ამ მოძრაობას ხელმძღვანელობდნენ ისეთი სასულიერო პირები, რომლებიც სერიოზულ ღვთისმეტყველებად მიიჩნევიან და ოფიციალური ეკლესიის მიერ წმინდანებადაც კი არან შერაცხილნი.

კოლივადების მხრიდან ლათინთა გადანათვლაზე წერდნენ ნეოფიტე კავსოკალივიტი (1713(?) – 1784), წმ. ათანასე პარიოსი (1721(2) – 1813) და წმ. ნიკოდიმოს მთაწმინდელი (ცნობილი "უხილავი ბრძოლის" ავტორი). ეს ბერძენი ღვთისმეტყველები და სასულიერო პირები სასტიკად ებრძოდნენ ლათინურ ე. წ. დასხმით ნათლობას, რაც ასახულია მათ შრომებში.

გასათვალისწინებელია ის გარემოება, რომ ბერძნულ ეკლესიაში ბევრი იყო ლათინოფილი, რომელიც ხშირად ღებულობდა ისეთ დადგენილებას, რომელიც ხელს უწყობდა აღმოსავლეთის ეკლესიისა (მართლმადიდებლობა) და დასავლეთის (კათოლიციზმის) დაახლოებას (ცხადია, არაკანონიკურ ნიადაგზე). ამ დადგენილებებსაც ხშირად იმოწმებენ წყალგადავლებითი ნათლობის მოყვარულები, მაგრამ როგორც კი აღმოსავლეთის ეკლესიებში აღსაყდრდებოდა მართლმადიდებლობის დამცველი იერარქი, ის უმალ გმობდა და უარყოფდა ადრე არსებულ დადგენილებას, როგორც მიუღებელს მართლმადიდებლობისთვის.

სამწუხაროა, რომ ვერ შევეხეთ ამ საკითხს.

ვერ შევეხეთ ასევე სხვა არანაკლებ თემებსაც, როგორიცაა XVII საუკუნის რუსეთის ეკლესიის რეფორმა, რომელიც ჩაატარეს სასულიერო პატივისგან დამხობილმა და მწვალებელმა იერარქებმა; ვერ შევეხეთ 1667 წლის საეკლესიო კრებას, რომელსაც თავმჯდომარეობდა თვით ნიკონ პატრიარქის მიერ მწვალებლობაში მხილებული, გამოაშკარავებული ლათინი და იეზუიტი პაისი ლიგარიდი, რომელიც იერუსალიმის პატრიარქის მიერ პატივაყრილი იყო, და რომელსაც მეფე ალექსი მიხეილის ძემ, რეფორმის საქმე რომ არ ჩავარდნოდა, ფულით გამოუსყიდა ღაზის მიტროპოლიტის წოდება და ისევ აღადგინა თავის კათედრაზე. თუმცა, სულ მცირე ხანში ის ისევ დაამხეს პატივისგან.
ამდენი პარადოქსებით და დარღვევბით არის აღსავსე ოფიციალური ეკლესიის ცხოვრება.

ჩვენ არ გვსურს მტრობა და შუღლი. ჩვენ გვსურს, რომ ჩვენმა თანამემამულეებმა გულდასმით შეისწავლონ ის საკითხები, რომლებზეც ასე გაცხარებით ვმსჯელობდით და გამოიტანონ ჯეროვანი დასკვნები. გვჯერა, რომ მოვა დრო, როდესაც ეს განსხვავებები აღმოიფხვრება და საქართველოში მიღწულ იქნება მართლმადიდებლობის ერთობა.

ჩვენ არ გავდივართ ფორუმიდან, მაგრამ ხსენებულ საკითხებზე კამათის გაგრძელება მიზანშეწონილად არ მიგვაჩნია. ყოველ შემთხვევაში ამ ეტაპზე.

დაბოლოს, ვითხოვთ ქრისტეანულ მიტევებას ყველას, ვისაც უნებლიეთ გული ვატკინეთ.

ყველას ვუსურვებთ სულის ცხოვნებას და ცათა სასუფევლის დამკვიდრებას.

პატივისცემით, ძველმართლმადიდებელი.

P.S. მართლმადიდებლობის სხვადასხვა საკითხზე ჩვენი აზრი ვისაც აინტერესებს, შეგიძლიათ ეწვიოთ საიტებს:

http://www.oldorthodox.ge

http://www.apocalypse.ge

პოსტის ავტორი: afxazi თარიღი: Jun 21 2010, 04:09 PM

dzvelmartlmadidebeli

რატომ აძლევ თავს ამის უფლებას? მე მგონი ის მაინც უნდა დაწერო რომ ეს შენი აზრის შეჯამებაა და არა დიდი ასოებით მხოლოდ "შეჯამება". ამის უფლება ყველაფერს რომ თავი დავანებოთ არა გაქვს.

მე ვახსენე წმინდა მინას ცხოვრება, რომელიც ამდენი ხნის მანძილზე უგულებელყოფილი. აღარც მე მოვითხოვ ამ მაგალითზე პასუხის გაცემას, რადგან უკიდურეს მიკერძოებას ვამჩნევ. მე იმასაც ვფიქრობ, რომ თქვენი აზრი აქ უკვე თქვით და ასეთი ფორმებით მოქცევა მე მგონი არ არის ნორმალური და კიდევ ერთხელ ვიტყვი ამის უფლება არა გაქვს.

ხშირად იმას მაბრალებენ, რომ ადამიანს არ ვაძლევთ საკუთარი აზრის გამოთქმის უფლებას, მაგრამ სამწუხაროდ ამ ადამაინებმა არ იციან რას ნიშნავს აზრის გამოთქმა. აზრის გამოთქმასა და თავსმხვეულ აზრს შორის დიდი განსხვავებაა. როდესაც ვხედავ, რომ რაღაცსა თავს მახვევენ, ეს მაღიზიანებელია. ამ დროს კი ნაკლებად მაინტერესებს რას დამაბრალებენ.

პოსტის ავტორი: sopo... თარიღი: Jun 22 2010, 10:17 PM

აქაც იგივეს ვიტყოდი..
ეს არ არის ცოცხალი სარწმუნოება და ეკლესიის ღალატი..
როცა შთაფლვით ნათლობას არავინ ეწინააღმდეგება შენდება სანათლავები და შთაფლვით მონათვლის რიცხვიც იზრდება.
მაგრამ ხომ უნდა გავითვალისწინოთ ისტორიული რეალობაც, დიდი ხანია გამოვედით ხანიდან როცა ეკლესიებს ანგრევდნენ, და არათუ ნათლობის ასარჩევ გზას მღვდელსაც ვერ ნახავდი, და როცა მოციქულთა აზრით, ავადმყოფი, თუ გამოუვალ გარემოებაში მყოფი, შთაფლვის გარეშე მონათლული ისევე ითვლება სრულფასოვან მონათლულად არათუ წყლის მიწის საშუალებითაც კი..
ეხლა კი ხალხი უბრუნდება ეკლესიურ ცხოვრებას, შენდება სანთლავები ზევითაც დავწერე, იბრუნებს სრულფასოვან წესებს..

როცა ნათლობის საფუძველია სწორედ სამების სახელით მონათვლა, სიმბოლურად განასახიერებს შთაფლვას, და ამაზე ზევით მოტანილ რუსულ წყაროებში ჩანს ეს მაგრამ ის რომ გამოუვალ გარემოებაში მონათლული არ ითვლება მონათლულად ამის საფუძველი არსად არ გვაქვს..

როცა ისტორიული წყაროები ამოწმებს რომ ნათლობა ხდებოდა დასხმითაც,
John baptizing at Aenon near Salim
For location, see above, ch. 5, “History of Baptism. John’s Baptism.” There are
no bodies of water near Aenon suitable for immersions; the “many waters” are
wells, which were necessary for drinking. The question raised at that time was
about “purifying,” suggesting the current and OT modes of sprinkling or pouring
აქ ნათქვამია ნათლობაზე ისეთ გეოგრაფიული ადგილას სადაც ფიზიკურად არ არსებობს შთაფლვის საშუალება,

Baptism of the Ethiopian eunuch
Cf. Acts 8:37-39. There are no large bodies of water in the Negev, and the
traditional site has very little water. The “going down” and “coming up” refer to
both Philip and the Eunuch. Just before his baptism, the Eunuch was reading the
Suffering Servant passage in Isa 52:13 - ch. 53, which begins with the prophecy
of Jesus’ “sprinkling” many nations.
ანალოგიური შემთხვევა ისრაელის სამხრეთ ნაწილში
Baptism of Saul
The Greek of Acts 9:18, “and having stood up, he was baptized (a'nasta\v
e'bapti/sqh anastas ebaptisthe),” indicates that he was baptized standing up,
apparently in the same room.
საულის ნათლობა მოცემულია რომ ის მოინათლა მდგომარე
Baptism of the Philippian jailer and his family
Cf. Acts 16:33. Paul and Silas were both in bad physical condition; yet the jailer
and his family were all baptized immediately, at night. Normally there were not
large tubs in jails or houses. The situation calls for a simple, easily administered
ceremony.
ასევე ნათლობა ციხეში რომელიც სავარაუდოა რომ ვერ მოხდა შთაფლვით, და ამითა ამ საიდუმლოს არაფერი დააკლდა..

და უამრავი არქეოლოგიური მასალა სადაც ნათლობა დასხმითაა აღწერილი
Most of these drawings come from the Roman catacombs, starting ca. AD 100. Others
come from cemeteries and baptisteries.
• B. B. Warfield, “The Archaeology of the Mode of Baptism,” Works, Vol. 9, Ch. 12
• Clement F. Rogers, Baptism and Christian Archaeology (Oxford, 1903), contains 60
examples
• J. G. Davies, The Archaeological Setting of Baptism, agrees with Rogers’s
conclusions
• Nelson’s Atlas of the Early Christian World, has some photos
These frescos and drawings usually show the person standing in water, sometimes on dry
ground, usually naked. Water is poured over the head; in one case, sprinkled by a branch (ca.
A.D. 200, Rogers, p. 246). Frequently a dove is in the picture.


და კიდევ ერთხელ ასეთი მიზეზის გამო ეკლესიისთვის ზურგისშექცევა , ცოცხალ სარწმუნოებას არ გავს..

პოსტის ავტორი: iosebi1978 თარიღი: Jan 26 2012, 01:24 AM

წყალი თუ არ არის წყლის მაგივრად ქვიშითაც შეიძლება ნათლისღება