"საუკუნის ორმოციან წლებში ჯაპანა-ქვიანასთან რიონმა ნაპირი მოარღვია, გზა გაიპირისპირა, ახალი კალაპოტი გაიჩინა და შემდეგ მას არ დაბრუნებია".
"ზოგჯერ კი... ზოგჯერ
მარტები მაწვიმს და
ამ ვარდებში
ამ მარტებში
ცხოვრება გადის!
გიახლოვდები, გიახლოვდები,
უფალო ჩემო,
მაცხოვნე, ამინ!!!"
"შევცქეროდი სასოებით
ჭადრის ღვთისკენ
აწვდილ ხელებს"
/ნანა ბაგრატიონ-დავითაშვილი/
"შემოდგომის ფერთა სანახავად იდეალური გარემო"
"ყვითელი ფოთლების შრიალის ფონზე (ყვითელი ფოთლები ხომ "სიჩუმეს ჰგავს")
"საოცრად ლამაზი ბუნება, შემოდგომის ფერებით ჩაფიქრებული"
"ძალიან სასიამოვნოა, როცა ცაში "ოქროსფერი პეპლებივით" მოფარფატე ფოთლებს უყურებ"
/სოსანა გრიგალაშვილი/
"მოლოდინი დაშრიალებდა ნაძვებსა და ზეთისხილის ხეებს შორის"
/ქეთევან ირემაშვილი/
"ბალახებს თვალები სავსე აქვთ
ცრემლებით,
მინდორი ირწყვება
მოცისფრო მძივებით"
/თემურ ჩალაბაშვილი/
"ღამის იდუმალებას აცაურას საამო ჩხრიალი თუ არღვევს და ზაფხულის საღამოს სიგრილეს ჰფენს. სხვა გიჟმაჟი მდინარეებივით, აცაურა არ მიჰქრის, არ ქუხს, ძალუმად არ ეხეთქება. სიფიცხე აკლია, დინჯია, ხმადაბალი და დარბაისლურად, მდორედ მიიკლაკნება. მთვარიან ღამეს მის ცქერას არაფერი სჯობს. სოფელში სადღეგრძელოც ითქმის ხოლმე ასეთი: - ღმერთო, ნუ მოაკლებ ამ მდინარეს თევზის მრავლობას, ბავშვების ჟრიამულს და ხალხის უამრავ სტუმრობასო".
"ქარწვიმა აქცევდა ქვეყანას"
"ეს ხდება ბინდში, მაგრამ რიბირაბოს ბინდში, როდესაც სადაცაა, გათენდება"
"ლურჯმოციალა ცა თავს დაგცქერით, შორიდან სალამსა და მხურვალე კოცნას გიგზავნით"
/თედო სახოკია/
"ქარი ნამქერს ატრიალებდა"
"იჟიჟრიბანდა, ცისკარი სულს ლევს, თანდათან ქრებოდა"
"გვერდს ნუ ჩაგვივლის ჩვენ გაზაფხულის ყვავილი"
"ბუჩქ-ბალახით დაფარული"
"ჩამოვფრინდები შენს ლურჯ რტოებზე,
ჩამოვფრინდები, იასამანო!"
"სუნთქვს მიწა, როგორც კაცი ამოისუნთქავს და როდის-როდის ჩაისუნთქავსო"
/გოდერძი ჩოხელი/
"თესლი, მის მიერ დათესილი, გადაქცეულა ჯეჯილად, ჯეჯილი კი ჰლამობს დაპურებას"
"მტკვრის სარკეზე გაჩერდა ყვითელი ფოთოლი!"
/რეზო გაბრიაძე/
"მთებსაც, გულმკერდნისლიანებს"
/თინათინ მრელაშვილი/
"სიბნელე ქარში შავ სპექტაკლს დგამდა"
"იის ნდომისთვის რკოები დაყრილან მიწის პირსაო"
/მამა არჩილ გვიმრაძე/
"...ამ სამყაროში ყველაფერი ცოცხალია: ქვა, წყალი, ჰაერი..."
/დეკ. დავით შაქარაშვილი/
"ქარწამოსხმული ხეები"
"წვიმა რბილ ვერცხლის წვეთებად აწვიმდა"
"თხემის თავზე წამოწოლილ შველს ნუკრი ეძაგრებოდა ჯიქანში"
/ბესარიონ სოლოღაშვილი/
"უწმინდესი ჰაერით გაშუქებული"
სურათი
ალაზნის ჭალებს დაეცა ბინდი,
დღემ ფრთის აკეცვა რაკი ინება!
მიდის ცხოვრება, მიდის და მიდის...
მიდის და მიდის, მიედინება!
მთვარეც თავის გზით მიგორავს, მიდის,
ღამემ აუშვა ნისლის აფრები! -
მიდის ცხოვრება, მიდის და მიდის,
ღობესთან ტირის პატარა შინდი...
ალაზნის ჭალებს დაეცა ბინდი,
ალაზნის ჭალებს დაეცა ბინდი!
/მთვარისა კერესელიძე/
"ზღუა რაც არ უნდა ბობოქრობდეს, ბოლოს ყოველთვის შუბლჩატეხილი მიიქცევაო უკან, კლდეს შემსკდარი"
"მარგალიტის ბასრი ნიჟარებით მოკურწყლულ ვიწრო ბილიკებზე"
"იწვა მიწის ფართო საწოლზე და ზემოდან მოვარსკვლული ცის ოქროქსოვილი საბანი ეფარა."
"მგლების თვალებმა გაიკვესეს კუნაპეტ სიბნელეში. სიკვდილის თვალებს ჰგავდნენ".
"ბარდნიდა თოვლი. ბარდნიდა მწუხარება. ყველაფერს იპარავდა თოვლი: მთებსა და ველებს".
/ლელა ჩხარტიშვილი/
"თავჩაქინდრული, მთვლემარე ტირიფი"
"ბუნება ღვთის საგალობელია"
/შოთა ნიშნიანიძე/
"ოქროს ფარვანებად დაფარფატებენ იფნის, ნეკერჩხლის, წიფლის, თელის ფოთლები. ტყეში გაჩენილ გუბურებში დაცურავენ ფოთოლთა ფერადი აფრები. გადახუნებულ ბალახზე ცვივა ჭრელ-ჭრელი ფურცლები.
შემოდგომაზე შემორჩენილი ისედაც ღარიბი ყვავილები სულ უფრო უფერულდებიან ფოთოლცვენის ამ უსასრულო ფესტივალში.
ობობა თავისი ქსელის აჟურულ წრეებში ახვევს ხეთა ტოტებს, მაგრამ მწერების ნაცვლად ახლა ნაცვენ ფოთლებს უფრო იჭერს. ფოთლები თითქოს უხილავ ძაფებზე გამოკიდებულან. მსუბუქი, ჰაეროვანია ობობას მიერ საგულდაგულოდ ნაქსოვი ეს მარაო"
/არნოლდ გეგეჭკორი/
"თუკი ძალგიძს დაინახო ბუნების სილამაზე, ორი ბატონის მსახური ხდები - ბუნებისა და შემოქმედის თვალით დანახული, პოეტიზებული სამყაროსი".
"ჩვენ წინ მელოტი მთები გადაიშალა"
"ეს ვრცელი ველი ნიტრიის მხრიდან დღე-ღამის სავალზეა. იქამდე მხოლოდ ვარსკვლავებით თუ გაიგნებდი გზას".
"მოქნეული თქრეშო წვიმა"
"ძველად აქ ტურები ბინადრობდნენ და ხაოდნენ"
"მთების ფერდობზე საქონელი და ცხვარი ისე შეფენილა, თითქო მწვანე ხალიჩებზე ჭრელ-წითელი ლობიო და დახალული სიმინდი გაუბნევიათო."
/მ. ჯავახიშვილი/
"ხუჭუჭა მთები"
"ფიფქები შრიალით ეცემიან დედამიწას"
"და კიაფობდნენ შორს ვარსკვლავები, მარადისობის ჭუჭრუტანები"
/ნიკო სამადაშვილი/
"მთვარე, ღამით ფიჭვთა შორის გალანდული"
"გაჭვარტლული კედლები, რომლებშიც ქარი ბუტბუტებდა"
/ლელა ჩხარტიშვილი/
"ბუნება, თავისი ლანდშაფტებით, ხილული და უხილავი სანგებითა და მოვლენებით, ის ჯადოსნური სარკეა, რომელშიც ღმერთის ხატებაა ასახული, მარად შეუცნობელი და მარად შესაცნობელი ხატება... ბუნება ღვთის საგალობელია" (შ. ნიშნიანიძე)
"წლის დროთა პოეზია ბუნების ფერებისა და ფორმების უსასულო მრავალფეროვნებითა და სისავსით გვანებივრებს. გაივლის ზაფხული და დადგება ჟამი შემოდგომისა, საოცარი დრო, როცა ბუნება ბობოქარი სიცოცხლის შემდეგ მოსვენებისთვის ემზადება. ეს ყველაფერი, უპირველესად, ბუნების გაფერადოვნებით გამოიხატება. იწყება ფოთოლცვენა"
"წითელტუჩება ლეღვი"
"წვერწვეტი კლდეები"
"ხელუცდომელი მონადირე"
"მე ყველაფერში ღმერთს ვხედავ!..მცენარეებში, ცხოველებში... და როგორ არ გაგიკვირდეს! პატარა ჩიტუნია სამოგზაუროდ მიდის, აფრიკამდე აღწევს, შემდეგ - უკომპასოდ ბრუნდება უკან და თავის ბუდეს აგნებს! ხოლო ადამიანები, რუკები და გზამკვლევები რომ აქვთ - გზას კარგავენ"
/ღირსი პაისი ათონელი/
"ღამე არ ეძინათ არც ყვავილებს და არც ფოთლებს"
"ჩვენ არ ვჭირდებით ბუნებას, ის ადამიანზე ადრე არსებობდა დამოუკიდებლად, ჩვენ კი არ შეგვიძლია ბუნების გარეშე ცხოვრება"
"დატკბით ყველაფრით, რაც გარს გვაკრავს. ყველაფერი ღვთის შესახებ გვასწავლის და მასთან მივყავართ. ჩვენს ირგვლივ ყველაფერი ღვთის სიყვარულის წვეთებია. სულიერიც და უსულოც, მცენარეებიც, ცხოველებიც, ჩიტებიც, მთებიც, ზღვაც, მზის ჩასვლაც, ვარსკვლავებით მოჭედილი ცაც. ეს ყოველივე ის პატარა სიყვარულია, რომელსაც დიდ სიყვარულთან - ქრისტესთან მივყავართ. მაგალითად, ყვავილებს თავისი ლაზათი აქვთ, გვასწავლიან მათი სურნელებით, მათი სიდიადით; გვესაუბრებიან ღვთის სიყვარულის შესახებ; აფრქვევენ თავიანთ სურნელებას, თავიანთ მშვენიერებას ცოდვილებსა და მართლებზე".
/წმ. პორფირი კავსოკალიველი/
"სამყაროში მგალობელი ჩიტის ისეთი სახეობა აღმოაჩინეს, რომელსაც მზის ჩასვლისას ჰგონია, რომ კვდება და საოცარ გალობას იწყებს... დილით, როცა მზე ამოდის და ისევ იღვიძებს, უკვირს რომ ცოცხალია, და სიხარულისგან კვლავ თავდავიწყებით გალობს... იქნებ, ეს ფრინველი, "სამოთხის ჩიტის" ერთ-ერთი შემორჩენილი სახეობაა?! ვინ იცის..."
"ნელი წვიმა"
"ქარი ისე ძლიერ ქროდა, რომ აქა-იქ ფოთლებს მორევივით ატრიალებდა"
/ელიფ შაფაქი/
"ერთ უღრუბლო ღამეს, როდესაც მთვარე ცას ოქროსფერ ნამგლად მიჰკვროდა"
/ელიფ შაფაქი/
"მოხეტიალე ღრუბლებს შესცქეროდა"
/ელიფ შაფაქი/
"ჩრდილმრავალი ბაღი ერტყა"
"წვიმას თავისი სიმღერა ჰქონდა. შემოდგომით, ზამთარში, გაზაფხულზე ნაირფერ ხმაზე მღეროდა"
"ჩემო პატარებო, იცით თუ არა, რომ ია ღმერთის ძის, იესო ქრისტეს თავმდაბლობის სიმბოლოა და ამავე დროს, თვინიერების სიმბოლოც"
/ლელა ჩხარტიშვილი/
"ცხოვრების გარეშე ბუნების სიყვარული - დიდი სიმახინჯეა, ან თავის მოტყუება... ზოგს კი, წელიწადში ერთხელ, ისიც შემოდგომით, ხილად, აგარაკად, ფუფუნებად უყვარს და ახსოვს ბუნება. საბრალო ხალხია!"
/ლევან გოთუა/
"საარაგვოზე კი ღამე ჩამოდიოდა, თითქოს შავად თოვდა"
"მთელი ღამე ტყეში გამკრავი ქარი იყო"
/ლევან გოთუა/
"კაკლის ხეს, ცოცხალივით, ალერსად მოვხვიე ხელი"
/ლევან გოთუა/
"დედაქალაქთან საკმაოდ ახლოსაა, მაგრამ როგორც კი კოჯრისკენ მიმავალ აღმართს აუყვები, მაშინვე სხვაგვარი ნიავი დაგკრავს."
"წვიმა ყველას სათქმელს ყვება-თავისებურად!.."
/მამა პეტრე კვარაცხელია/
"და ისე სწრაფად დაეშვა წვიმა, თითქოს ღრუბლებზე ფეხი დაუსხლტა ..."
/თამაზ ჭილაძე/
"წვიმის მთელი სილამაზე მის ხმაშია..."
/თამაზ ჭილაძე/
"მაღლა, ქალაქის სახურავებისა და ანძების თავზე კი უძრავად ეკიდა მიმცხრალი და ჭიანაჭამი მთვარე"
/ლევან გოთუა/
"თოვლის კუდკორიანტელა ქარი"
"თოვლსა და ძილში ჩაბუბნული ქალაქი"
/ლევან გოთუა/
"სარკემლში უკვე ცალთვალა მწუხრი იმზირებოდა"
/ლევან გოთუა/
"გზისპირა ნაძვები მანქანის გატეხილ სარკმლებში ჰყოფდნენ ტოტებს"
/ლევან გოთუა/
"მაღლა, კოდიანისაკენ კი ვარსკვლავები ციყვის თვალებივით ბრწყინავდნენ"
/ლევან გოთუა/
"აი, დიდრონ-დიდრონი ხეები დგანან ხერხემლად და ნეკნებად. გულის კოვზთან მითოვლილი ნაკადულია. მხრებად დათოვლილ-დამთვარული ქედები!"
"მთვარეც ღრუბელს შეუდგა უბეში"
/ლევან გოთუა/
"ქართველ კაცს უყვარს წყალი, იგი ჩვენი სამშობლოს განუყრელ ნაწილად მიგვაჩნია. ცალკე აღსანიშნავად შემოგვინახა ერის მეხსიერებამ.
ბუნების დიდი გაყრის დროის ერი ვართ, ამიტომ სიყვარულით ვიტყვით მიწა-წყალს!"
/ლევან გოთუა/
"დროდადრო ცა ელვის ხაზებით დაიბზარებოდა და მერე საშინლად იქუხებდა"
/გურამ ფანჯიკიძე/
"მთვარე თითქოს დედამიწასთან იყო მოახლოებული, რაღაც უცნაურად დიდი და უფრო კაშკაშა ჩანდა"
/გურამ ფანჯიკიძე/
"მწვერვალი თეთრად ლაპლაპებდა. თოვლიანი ფერდობი სამკუთხედად იყო შეჭრილი მწვანე ალპურ ზონაში. მწვერვალს თითქოს თეთრ პერანგზე სამკუთხედად ამოჭრილი მწვანე ჯემპრი ჰქონდა გადაცმული"
/გურამ ფანჯიკიძე/
"მთვარე ისევ დაუძვრა ღრუბლებს"
"მთვარეს ისევ აედგა ფეხი და პატარა ღრუბლისაკენ მიისწრაფოდა. მალე პატარა ღრუბელიც უკან მიატოვა და უზარმაზარი შავი ღრუბლისაკენ აიღო გეზი. უზარმაზარმა ღრუბელმა ერთბაშად შთანთქა მთვარე. ღრუბლის კონტურები ერთხანს კიდევ იყო მოოქრული მთვარის სხივებით, მერე უკანასკნელი სხივიც ჩაქრა და უკუნი სიბნელე ჩამოწვა"
/გურამ ფანჯიკიძე/
"წვიმა სასიამოვნოდ უკაკუნებდა თუნუქის სახურავებს, ქვაფენილიდან გაზაფხულისათვის დამახასიათებელი სასიამოვნო სუნი ავარდნილიყო და ქუჩებში ნაკადულებად წამოსული წყლის ხმაური ისმოდა"
/გურამ ფანჯიკიძე/
"ბალკანეთზე ჯერ კიდევ შემორჩენილია ბუნების პატივისცემა და გულმოწყალება. ჯერ კიდევ არსებობს ჩვევა: თუ გლეხს ხის მოჭრა, ბალახის მოთიბვა ანდა საქონლის დაკვლა სურს, იგი პირჯვარს იწერს და ამბობს: "შემინდე, ღმერთო!".
"შემოდგომა ის დროა, როდესაც ბუნება სიზმარში ნანახ ფერად ზღაპარს ემსგავსება"
/დალი ცატავა/
"თუ არაფერში გჭირდება, ფოთოლსაც კი ნუ მოწყვეტ ტყუილად"
/სქემარქიმანდრიტი ვიტალი (სიდორენკო)/
"წყლის ჟღურტული"
/ლევან გოთუა/
"მთვარე ჩაიბუბნა ღრუბლებში"
/ლევან გოთუა/
"მარგალიტისფერი ფუმფულა ღრუბლები"
/შარლოტა ბრონტე, "მასწავლებელი"/
"მწუხრის ლოცვის შემდეგ პირველმა თოვლმაც გამოაღო ცის სარკმელი და ნინოწმინდის ულამაზეს საყდარს მარგალიტებად შემოევლო"
/მღვდელი თეიმურაზ ქორიძე/
"თხრიშინა წვიმა"
"მზეჩაკრული ღრუბლები"
/ლევან გოთუა/
"ზეცაც ხოხბის ფერისა იყო - მუქლურჯი, ოქროცვარული და რუხპეპელა"
/ლევან გოთუა, "ქვის ხოხობი"/
"გზად ბევრი ვიხილე ფიფქები - ობოლი, ერთმა კი პაწია ხელიც კი ჩამჭიდა"
/ლალი ხვედელიანი/
"ალაგ-ალაგ ფოთლებში შემოჭრილი მზის სხივები მიწას მკრთალი ლაქებივით ეფინება"
/არქიმანდრიტი რაფაელი (კარელინი)/
"ყველაფერი იცვლება ამ მიუნდობელ საწუთროში. მხოლოდ ბუნება არ იცვლის ფეხს ადგილიდან"
/ლელა ჩხარტიშვილი/
"თოვლის თვალისმომჭრელი მაქმანები"
/არქიმანდრიტი ლაზარე, "მოწყინებით დამძიმებულ სულს"/
"მათი მზერა თეთრი თოლიებით გამშვენებული ტბის სილურჯის სილამაზით აივსო"
/წმ. ნიკოლოზ სერბი/
"მთვარემ მთების მწვერვალიდან ნელ-ნელა ამოიხედა და ღამის ჩიტები ამღერდნენ"
/წმ. ნიკოლოზ სერბი/
"პირველ ბინდისასვე, ქვემოთ წითლად გაშუქდა მოწმენდილი ცა გორებს შორის"
/რეზო ინანიშვილი/
"მე ისევე ვიცი მცენარეების სახელები, როგორც ჩინური იეროგლიფები"
/რეზო ინანიშვილი/
"ბალახი კი რა სასიამოვნოდ წმინდაა და რბილი, არა?"
/რეზო ინანიშვილი/
"წუხილი ყველგანაა, შესაძლოა თვით დედამიწასაც უჭირს, სახსრებში სტეხს და ქვემოდან გევედრება რაღაცას"
/რეზო ინანიშვილი/
"ჰაერი არ იძვროდა, მუხის ფოთლები შავად გაშეშებულიყვნენ ვარდისფერ ცაზე"
/რეზო ინანიშვილი/
"ირგვლივ კი იშლება, იწეწება ნისლი"
/რეზო ინანიშვილი/
"თოვლიც წამოვიდა. ხვრიში, წკარუნა თოვლი"
"გარეთ კი ისევ თოვდა, ზამთარი იდგა, დიდი, ტკბილი, საყარელი ზამთარი".
/რეზო ინანიშვილი/
"გაზაფხულს თუ ყვავილები მოაქვს - შემოდგომას ნაყოფი და ეს ორი რამ უერთმანეთოდ არ არსებობენ"
"გაზაფხულს ვერც ერთ მოიყვანს და ვერც ათასი! მაგრამ თვითონ გაზაფხულს კი ერთიც მოჰყავს და ათასიც"
/აკაკი წერეთელი/
"ყინვა ნაპერწკლებს ისროდა"
/ლელა ჩხარტიშვილი/
"განა მის ეზოში არ ახველებდნენ ქარები ზამთრის უსასრულო ღამეებში?"
/ლელა ჩხარტიშვილი/
"ყინვიანი ღამის მქრქალი, მბჟუტავი მთვარის სხივმა ცნობისმოყარედ შეიჭყიტა ყინვის გირლანდებით მოსირმულ ფანჯარაში"
/ლელა ჩხარტიშვილი/
"გუბეში გაჩრილი მთავრის შუქი"
"ბრაზობდა ქარი"
/ლელა ჩხარტიშვილი/
"იღიმოდა დედამიწა ნამნაბკურები"
/ვასილ ბარნოვი/
"ღრუბლებს გაჰხარებოდათ ღამის სიგრილე, თეთრ ქულებად წამოშლილიყვნენ. მზესაც აღარ ჰმორჩილებდნენ ახლად ამოსულს: ეღობებოდნენ მის მბრჭყვინავ სხივებს, უშლიდნენ მათ მთელ სინათლით მოჰფენოდნენ ქვეყნიერებას".
"სიხარულით აღსავსე მტკვარი სუფრულს ეტყოდა"
/ვასილ ბარნოვი/
"ზამთრის პირი მოწევნულიყო. წუხდა ჰაერი. ფოთლეულობას დრო მოეჭამნა: ძირს ეფინა ათას ფერად ჩაჟანგებული"
/ვასილ ბარნოვი/
"ახალი თოვლით შელესილიყვნენ მთები"
/ვასილ ბარნოვი/
"გატყდა ღამე. იძლია ბნელი. ალიონმა ალისფერი ფრთები გაშალა"
/ვასილ ბარნოვი/
"ღრუბელი წვიმას მიგზავნიდა"
/შარლოტ ბრონტე/
"გარეთ წვიმამ დაასხა და ზეცამ დაიწია"
/შარლოტ ბრონტე/
"თავისი რიგით დასხდნენ ვარსკვლავები ცაზე"
/გოდერძი ჩოხელი/
"საჯიხვის მთაზე სთვლემდა მიდამოს დასაზვერად მოსული თოვლი"
/გოდერძი ჩოხელი/
"ბობოქრობს არაგვი, გაზაფხულის ჟრუანტელი აქვს ტანში გამჯდარი და ქაფმორეული ღრიალებს"
/გოდერძი ჩოხელი/
"ჯერ კარგად არც კი იყო გასინათლებული"
/გოდერძი ჩოხელი/
"მაღალ მთის წვერზე მთვარეც გადმოდგა და ვარსკვლავებმაც მორთეს ჟიკ-ჟიკი"
/გოდერძი ჩოხელი/
"ადრიანი დილა იყო. მთვარეს დაზარებოდა გორის ამოფარება და მთლად შიშველი ნებირობდა მტკნარ ცაზე"
"ფერისცვალება დღიდან მეორე კვირაზე ყვითელი ფარდაგები გამოფინა შემოდგომამ".
/გოდერძი ჩოხელი/
"რატომ შეადარა უფალმა სულიერი მადლი წყალს? იმიტომ, რომ წყალი არის სიცოცხლის ძირითადი ელემენტი, ციდან მოდის წვიმის სახით, აქვს მარტივი ფორმა, მაგრამ მისი მოქმედება არის მრავალფეროვანი. აწვიმს მთელ ბუნებას, მაგრამ ეს წვიმა აძლევს თეთრ ფერს შროშანს, წითელს - ვარდს, მეწამულს - იებსა და სუმბულს. ფინიკის ხეს აძლევს სხვა ნაყოფს და ვენახს სხვას. ხდება "ყოველივეში ყველაფერი" და ამ დროს არის უბრალო წვიმა"
"ქარი უბერავს და გამხმარ ბალახს აწვალებს"
"და შემოდგომაც ნაირფერი ჩემში ფითრდება"
/ვალერიან წიკლაური/
"დილით, ალიონზე, ცვარიან ამინდში
მინდვრის ყვავილები ნაზად დაგეყნოსოს"
/ვალერიან წიკლაური/
"ხევში ჩამდგარი ნისლები,
მიწას ზეცისკენ შორდება"
/ვალერიან წიკლაური/
"დადგა ზამთარი, შემოდგომამ სული დალია,
მხარზე დამეცა ხეს მომწყდარი ბოლო ფოთოლი"
/ვალერიან წიკლაური/
"ფითქინა ტყემლებს დედოფლობა ცოტა შერცხვებათ"
/მარიამ (მარეხ) მიშელაშვილი/
"მოვა აპრილიც, იფარფატებს პეპლის ბაფთები"
"ტყემლები ყვავილს
მარგალიტებად ბარდნიან"
/მარიამ (მარეხ) მიშელაშვილი/
"ცა, ნისლებს ხარშავს,
მთა მანაყრებს სულის აბგიდან"
/მარიამ (მარეხ) მიშელაშვილი/
უზრუნველყოფა Invision Power Board (http://www.invisionboard.com)
© Invision Power Services (http://www.invisionpower.com)