თემის საბეჭდი ვერსია

პოსტის ავტორი: david the iverian თარიღი: Jul 30 2006, 10:24 PM

***

პოსტის ავტორი: მარიამი თარიღი: Jul 30 2006, 11:01 PM

გააჩნია რა იგულისხმება სამონაზვნო წესით ცხოვრებაში. მონაზონი დებს რამდენიმე აღთქმას, რომელიც არ მოეთხოვება ერისკაცს. მაგალითად, უპოვარების აღთქმა და ქალწულების აღთქმა. ამის გარეშე ერისკაცს შეუძლია ცხონება, რა თქმა უნდა, რადგან მისთვის აუცილებელი არაა ესენი. ხოლო სხვა მხრივ განსხვავება ერისკაცსა და მონაზონს შორის დიდი არაა. ლოცვა, მარხვა, ღვაწლი, კეთილი საქმეები ორივეს მოეთხოვება...

ქრისტეზე შეყვარებულნი, ჩემი აზრით... რადგან მონაზვნობა არ არის რამეს მოძულება, რამესგან გაქცევა... მონაზვნობა ღმერთთან მუდმივი ერთობის სურვილია. მონაზვნობა არის თავგანწირვა, თავგანწირული ადამიანების გარეშე კი, მოგეხსენებათ, არც ერთი საქმე არ კეთდება წესიერად...
შედარებისთვის რომ ავიღოთ: დიდი მხატვარი, დიდი მუსიკოსი, დიდი მეცნიერი... ყველა ესენი თავგანწირული ადამიანები იყვნენ, ისინი არ ცხოვრობდნენ საერო ორომტრიალში, თითქოს გარიყულნი იყვნენ, მაგრამ არა გაქცეულნი, ისინი ამ ყველაფერზე მაღლა იდგნენ და თავს სწირავდნენ რაღაც უფრო დიდს, ვიდრე ყოფითი წვრილმანებია... მათი საქმიანობა კი საბოლოოდ ისევ ერს წაადგებოდა. ჩვენ (ჩვეულებრივი მოკვდავები) ყოველთვის დიდი სიამოვნებით ვიღებთ იმ მსხვერპლის შედეგს, რასაც ასეთი ადამიანები გაიღებენ... სწორედ ასეთი ხალხია მონაზვნებიც, რომლებიც ამ ყველაფერზე მაღლა დგანან და თავს სწირავენ ღმერთს და ამით არა მარტო სულს იცხონებენ, არამედ უამრავ დიდ საქმეს აკეთებენ.
ამის დასტურად გადახედეთ თუნდაც საქართველოს ისტორიას: ვინ ააშენა ეს დიდებული ტაძრები, ვინ დაწერა და თარგმნა ის წიგნები, დღეს რომ ძალიან გვეამაყება? ვინ შეიტანა ლომის წვლილი დიდებული ქართული კულტურის შექმნაში? ბერ-მონაზვნებმა...
ბერები იყვნენ: იაკობ ხუცესი, გრიგოლ ხანძთელი, შოთა რუსთაველი, გიორგი და ექვთიმე მთაწმინდელები და რომელი ერთი ჩამოვთვალო...
მგონი საკმარისია რაღაც გრძელი სიტყვა გამომივიდა, მოკლედ ვერ ვთქვი თუმცა საჭიროების შემთხვევაში ამ თემის გავრცობა კიდევ შეიძლება...

პოსტის ავტორი: მარიამი თარიღი: Jul 30 2006, 11:12 PM

არ შეიძლება აქვე არ ითქვას ბერ-მონაზვნების ის უდიდესი კეთილი გავლენა ერზე, რომლის გარეშეც ალბათ დედამიწა ვერ იარსებებდა დღემდე... რამდენ ერის ადამიანს მიუღია ბერ-მონაზვნებისგან ნუგეში, რამდენი მობრუნებულა წარწყმედის გზიდან ცხონების გზაზე, რამდენი გაძლიერებულა რწმენაში... თუნდაც ბერ-მონაზვნების ცხოვრების კითხვითაც კი, არა მარტო მათთან ცოცხალი ურთიერთობით... გავიხსენოთ თუნდაც ახლახანს გარდაცვლილი ბერი გაბრიელი...
სიტყვები არ მყოფნის კიდევ, არ ვიცი, როგორ გამოვხატო და გადმოვცე ყველაფერი, რაც გულში მიტრიალებს ბერ-მონაზვნობასთან დაკავშირებით...

პოსტის ავტორი: ellada თარიღი: Jul 30 2006, 11:18 PM

david the iverian
მოგესალმებით ყველას!

უამრავი, შეიძლება ითქვას უთვალავი წმიდანი არსებობენ ჩემო კარგო, რომლებიც კანონიზირებულნი არ არიან და მხოლოდ ზეცაში იცნობენ მათ. მათ შორის ბევრი იქნებიან ისეთები, რომლებსაც სამონაზვნე აღთქმა არ დაუდიათ, ანუ საერო ცხოვრებით უცხოვრიათ. ასე რომ , მე და შენ თუ არ ვიცნობთ ან არ ვიცით ასეთი წმიდანები, ეს სულაც არ ნიშნავს არ არიან.

პოსტის ავტორი: david the iverian თარიღი: Jul 30 2006, 11:20 PM

მარიამი

კარგია რომ გიყვარს ისინი, მეც ძალიან მიყვარს...

პოსტის ავტორი: მარიამი თარიღი: Jul 30 2006, 11:31 PM

როგორ შეიძლება არ გიყვარდეს

ელადა, მართალი ხარ, მაგრამ კანონიზირებულ წმინდანებს შორის მართლაც იშვიათია ერის ადამიანები (გარდა მოწამეებისა). ალბათ ეს ჰქონდა მხედველობაში ამ ფრაზის ავტორს. თუმცა ეს არ ნიშნავს, რომ ვინც ერში ვართ, სასო წარვიკვეთოთ... ერშიც ისევე შეიძლება ცხონება, როგორც მონასტერში, თუმცა სახარების იგავი რომ გავიხსენოთ მთესვარზე და თესლზე, როგორც ვიცი ასე განიმარტება: ისინი, რომლებიც ასს გამოიღებენ ნაყოფად (ანუ სრულყოფილად გამოიღებენ ნაყოფს, 100 - სისრულის რიცხვია), არიან სწორედ მონაზვნები, ხოლო ჩვენ, ერის ადამიანებმა 30 და 60 თუ გამოვიღეთ, ეგეც დიდად ჩაგვეთვლება...

პოსტის ავტორი: david the iverian თარიღი: Jul 30 2006, 11:35 PM

ellada
ეგენი ძირირთადად მოწამეები არიან... მე ისეთ ერის კაცებზე ვთქვი მთელი ცხოვრება, რომ საერო ცხოვრებით, რომ იცხოვრეს და თავისი სიკვდილით დაუტოვებიათ ეს ქვეყანა(არავის მოუკვლია ისინი)...

ეგერ მოწამეები ძალიან ბევრნია არიან 10 000 მოწამე და კიდევ რამდენი...

პოსტის ავტორი: მარიამი თარიღი: Jul 30 2006, 11:39 PM

ასეთებიც ბევრნი იყვნენ. მე მგონი ვხვდები, რაც იგულისხმა ელადამ. მაგალითად, ვის არ გაუგია, ჩვენი ახლო წინაპრების მონაყოლი მათ ბებია-ბაბუებზე როგორი ღვთისმოსავები იყვნენ, არავიზე ცუდს არ იტყოდნენ, მარხვას არ დაარღვევდნენ, ბოროტებას არ გააკეთებდნენ, ბევრს ლოცულობდნენ... აი, ასეთი ჩვეულებრივი ადამიანები, რომელთაც დღეს არავინ იცნობს მათი უშუალო შთამომავლების გარდა, ალბათ ძალიან ბევრი იქნებიან სასუფეველში. მგონი ეს იგულისხმა ელადამ. არა, ელადა?

პოსტის ავტორი: david the iverian თარიღი: Jul 30 2006, 11:52 PM

მარიამი
ხო ალბათ... მათ დროს ხომ არ იყო იმდენი ცდუნება რამდენიც დღესაა...

პოსტის ავტორი: IOANA თარიღი: Jul 31 2006, 12:26 AM

თუ ამ სიტყვებში იგულისხმება საერო ცხოვრებასთან განშორება და მონასტერში წასვლა, მე გავიხსენებ შემდეგ სიტყვებს :

ზუსტად არ მახსოვს ვისი სიტყვებია, მაგრამ ასეთი სიტყვები მაქვს წაკითხული : ყველა როდი ცხონდება მონასტერში, ისევე როგორც ყველა არ წარწყმდება ერში (ძალინ გთხოვთ, თუ იცით ვის ეკუთვნის ეს სიტყვები შემახსენეთ).

ასევე მინდა მოვიყვანო წმ. ეფრემ ასურის სიტყვები: "ადგილსამყოფელი კი არ აცხოვნებს ადამიანს, არამედ საკუთარი კეთილი ნება. ადამი, ჩვენი პირველმშობელი, სამოთხეშიც დაეცა ცოდვით, მართალმა ლოთმა კი სოდომშიც შეინარჩუნა კეთილმსახურება" - მე მგონი ამ სიტყვებით ყველაფერი ნათქვამია...

შარშან ერთი კვირით ვიყავი კორცხელის "ივერიის ღვთისმშობლის" ხატის სახელობის დედათა მონასტერში (ზუგდიდისა და ცაიშის ეპარქია). არც კი ვიცი რა სიტყვებით გადმოგცეთ ის თუ რა მივიღე იმ ერთი კვირის განმავლობაში. მონასტერში ყოფნის ერთი წლისა და რამდენიმე თვის შემდეგაც კი მთელი ჩემი შეგნებული ცხოვრება ცალკეა და ის ერთი კვირა - ცალკე. ამ ერთი კვირის განმავლობაში მე ვიგრძენი და ვნახე , თუ რა არის მოყვასის სიყვარული, ვნახე (სამწუხაროდ ვერ ვისწავლე) თუ რამდენად სათუთად უნდა მოექცე თითოეული ადამიანის სულს...

დაუფასებელია მონაზვენბის მიერ საერო ადამიანებისთვის გაწეული ღვაწლი. ჩემთვის ამის ცოცხალი მაგალითი დედა მარიამია (ღმერთმა გააძლიეროს და განმტკიცოს!). მეუფე გერასიმემ კორცხელში ქადაგების დროს მონასტერს ამქვეყნიური სავანე უწოდა. მართლაც, მონასტერი ის ადგილია, სადაც სული წმინდაა დავანებული და ეს, მონასტერში შედგმული პირველი ნაბიჯებისთანავე იგრძნობა. თითოეულ თქვენგანს ვუსურვებ მიგეღოთ უფლის ის დიდი შემწეობა, რომელსაც ის მონაზვნების ხელით გვიგზავნის.

პოსტის ავტორი: mnate თარიღი: Jul 31 2006, 01:53 AM

საინტერესო თემაა იმედია რომ ჩამოვალ საინტერესო აზრებს დამახვედრებთ

პოსტის ავტორი: solomony თარიღი: Jul 31 2006, 04:41 AM

ყველა ადამიანი ცხონდება თუ ის იმ ცხოვრების ჯვარს რომელიც უფალმა უბოძა მორჩილებით და თავდაბლობით ატარებს და იცხოვრებს ქრისტიანულად

პოსტის ავტორი: david the iverian თარიღი: Jul 31 2006, 04:14 PM

ერთი კითხვა მაქვს კიდევ თქვენთან კეთილო ხალხო...

თქვენი აზრით როგორი უნდა იყოს ბერი? მაგალითად ავიღოთ ორი უდიდესი ბერი: გრიგოლ ხანძთელი და სერაფიმე საროველი... რა იყო მათ შორის განსხვავება?
სერაფიმე საროველი შეიმოსა სქემით: ერთხელ როდესაც ქვაზე ლოცულობდა და ერთხელაც მდუმარების აღთქმა დადო... ხშირად გადიოდა უდაბნოში და მხოლოდ სიბერეში მიიღო დედა ღვთისგან კურთხევა, რომ ხალხისთვის სენაკის კარი გაეღო...
გრიგოლ ხანძთელი კი მთელი ცხოვრება ტაძრებიშ შენებაში იყო და ერისკაცებთანაც ხშირი ურთიერთობა ჰქონდა...
უფრო ნათელი რომ იყოს: აი მაგალითად, სამების მამათა მონასტერში(ავლაბარში) ბერებს მჭიდორო კავშირი აქვთ ერის კაცებთან: ელაპარაკენბიან მჭიდრო ურთიერთობა აქვთ, ხოლო ბეთანიის მამათა მონასტერში ბერები ხშირად დებენ მდუმარების აღთქმას და ერისკაცებთან საერთოდ გაწყვეტილი აქვთ კავშირი.

რას იტყვიტ? როგორი უნდა იყოს ბერი?

პოსტის ავტორი: IOANA თარიღი: Jul 31 2006, 05:15 PM

გადაჭრით ვერ ვიტყვი, რომ ბერი ან ასეთი უნად იყოს ან ისეთი. ღმერთი ერთისგან ერთს მოითხოვს, მეორესგან - მეორეს, ყველასგან შესაძლებლობის მიხედვით. ორივე შემთხვევა საერო ადამიანისათვის შეიძლება სამაგალითო და მისაბაძი იყოს (რა თქმა უნდა საერო ცხოვრებისთვის მისაღებ ფარგლებში).

ის, რომ სამების ლავრის ბერებს მჭიდრო კავშირი აქვთ საერო ადამიანებთან, ეს ისევ და ისევ ჩვენსავე სასიკეთოდ არის დაშვებული. ზოგიერთი მათგანისთვის ეს შეიძლება მძიმე ჯვარიც კი იყოს, მაგრამ ჩემზე უკეთ გეცოდინება, როგორი მორჩილებით ასრულებენ ამ ტვირთს.

მდუმარება ეს არის ის, რაც მე დღემდე მაოცებს და მხიბლავს... სჯობს სიმაღლიდან მიწაზე ჩამოვარდე, ვიდრე ენისაგან დაეცე (ზირ 20.18)

ჩემი სუბიექტური აზრით, განდეგილი ბერი მდუმარებით უფრო სწრაფად ადის სულიერ კიბეზე, ვიდრე მღვდელ-მონაზონი. ეს ზოგადად, კონკრეტულ შემთხვევებში კი შეიძლება პირიქითაც არის.

პოსტის ავტორი: david the iverian თარიღი: Jul 31 2006, 07:29 PM

IOANA

ცემი აზრიტ საერთოდ ბერ-მონოზონთა არსებობა უფალმა ჩვენს სასიკეთოდ დაუშვა...

პოსტის ავტორი: solomony თარიღი: Aug 1 2006, 03:16 AM

ამ თემაზე ერთ პატერიკს ვიტყვი.მშობლების გარდაცვალების შემდეგ მათ თავისი ქონება ორ შვილს დაუტოვეს.ძმებმა გადაწყვიტეს რომ თავისი ქონება გლახაკთათვის დაერიგებინათ.ერთმა ძმამ მთელი ქონება დაარიგა და უდაბნოში განდეგილად დაიწო ცხოვრება,ხოლო მეორემ ააშენა გაჭირვებულთათვის თავშესაფარი და ყველას თვითონ უვლიდა და ასე ცხოვრობდა.მათი გარდაცვალების შემდეგ ხალხში დაიწყო კამათი თუ რომელი უფრო დიდი წმინდანია და ისინი მივიდნენ მაკარისთან ამ საკითხე.მაკარი დიდმა მრავალი ლოცვისა და მარხვის მერე მიიღო პასუხი რომ ორივე ძმა თანაბრად სათნო ეყო უფალს.

პოსტის ავტორი: solomony თარიღი: Aug 1 2006, 03:39 AM

თუმცა უნდა ითქვას რომ ყველაზე უფრო მოკლე და აღმატებული გზა ცხონებისა ეს არის განდეგილობა მდუმარება დაყუდება მესვეტეობა სალოსობა და ა.შ მაგრამ ყველაზე უფრო სახიფათო და ძნელია.ამ ჯვრის ზიდვა მხოლოდ ერთეულებს შეუძლიათ რადგანაც მათ განსაკუთრებით ებძვის ეშმაკი და ცდილობს ამპარტავნებასა და სხვა ცოდვებში ჩააგდოს ისინი.ამიტომ ადამიანმა უნდა ატაროს ცხოვების ის ჯვარი რომლის ზიდვაც შეუძლია უფლის შეწევნით

მონაზონი,ბერი ერში იქნება თუ უდაბნოში მას უნდა ახსოვდეს მუდამ მორჩილება თავმდაბლობა სიმშვიდე და სიმტკიცე.ეს ის სათნოებებია,რომლის დაცვის შემთხვევაში იგი ყველანაირ განსაცდელს,საცდურს დასხვა უბედურებას წარმატებით დაახწევს თავს

პოსტის ავტორი: ellada თარიღი: Aug 1 2006, 07:01 AM

მარიამი

კი, ზუსტად ამას ვგულისხმობდი მარიამ.

ისე კი სოლომონმა ჩემი სათქმელიც თქვა. მეც ეგრე ვფიქრობ.

პოსტის ავტორი: glaxa თარიღი: Aug 1 2006, 09:24 AM

solomony

გეთანხმებით და უბრალოდ ერთს დავამატებ...თუ ყველა ბერი გახდება და განერიდება წუთისოფელს მაშ ვინღამ აღასრულოს უწინარესი დავალება ჩვენი მაცხოვრისა: "წარვიდეთ და მოიმოწაფენით ყოველნი წარმართნი, და ნათელ-სცემდით მათ სახელითა მამისაითა და ძისაითა და სულისაწმიდისაითა და ასწავლებდით მათ დამარხვად ყოველი, რაოდენი გამცენ თქუენ..."
სახარება მათესი 28:19-20

პოსტის ავტორი: მარიამი თარიღი: Aug 1 2006, 10:37 AM

გლახა, ყველა ბერი ვერ გახდება... არც არის ღმერთისგან ყველა მაგისთვის მოწოდებული. ხომ გახსოვს სახარებიდან, ყველას რომ სხვადასხვა ნიჭები ეძლევა ღმერთისგან?

პოსტის ავტორი: solomony თარიღი: Aug 8 2006, 11:21 AM

solomony

პოსტის ავტორი: salome თარიღი: Aug 9 2006, 06:51 PM

ჩემი აზრით, მონაზვნობა არის ცხოვრების წესი. ადამიანი გინდ ერში ცხოვრობდე, გინდ-მონასტერში ამ წესით უნდა ცხოვრობდე, სამწუხაროდ ეს მხოლოდ მონასტერში ხდება(რა თქმა უნდა, გამონაკლისიც არის ერში).ამიტომაც ვცემ მათ დიდ პატივს, ასე სიწმინდეში რომ ცხოვრობენ..
ბერ-მონაზვნები ძალიან დიდი ძალა არის ერისთვის, როგორც საქართველოზე ამბობენ, მსოფლიოში მონასტერივით არისო, ამ მონასტერში კიდევ უფრო დიდი სავანე არის ადგილი, სადაც ისინი ცხოვრობენ.

პოსტის ავტორი: solomony თარიღი: Aug 9 2006, 10:24 PM

ბერ-მონაზვნები ეს ის ხალხია ვინც დებს აღთქმას რომ იქნება უქორწინებელი უპოვარი მორჩილი თავმდაბალი და ა.შ. ისინი საკუთარ ცხოვრებას უძღვნიან ღმერთს და ლოცულობენ მთელი მსოფლიოსათვის.ბერ-მონაზვნობა ეს არის ანგელოზებრივი ცხოვრება დედამიწაზე.ისინი მთელი ცხოვრების მანძილზე ებრძვიან საკუთარ თავს ვიდრე არ დაიმორჩილებენ მას და ვიდრე არ დაამარცხებენ საკუთარ თავში სხვადასხვა ვნებებსა და ცოდვით მიდრეკილებებს

პოსტის ავტორი: shota1 თარიღი: Sep 5 2006, 09:21 AM

ტალანტი ოდესღაც ფულის ერთეულს ნიშნადა ახლა კი ნიჭის აღმნიშვნელია,

მნიშვნელოვანი ის კი არ არის რა სირთულითა და სისწრაფით მიდიხარ ღვთისაკენ, არამედ ის რომ მაქსიმუმამდე ამოწურო შენი შესაძლებლობები, თუ 5 ტალანტი მოგეცა 5 კიდევ დაუმატო, თუ ათი - ათი, და სახარებიდან ჩანს რომ პატივი ერთიდაიგივეა ორივე მუშაკისთვის...

რაც შეეხება როგორი უნდა იყოს ბერი? რავი მინახავს ისეთი ულტრა თანამედროვე სისტემებით მოწყობილ ოფისში რომ მუშაობს და ისეთიც ნახევარ ცხოვრებას განდეგილობაში რომ ატარებს... მე ვფიქრობ განდეგილობა უფრო ზედა საფეხურია... და მგონია რომ ნებისმიერი ეკლესიური ადამიანი თავისი ცხოვრების ბოლო წლებს ან მესვეტეობაში ან მეუდაბნოებაში უნდა მოიაზრებდეს... ეს მიზანია, გზა კი მრავალი საფეხურისაგან შედგება...

მე ვფიქრობ გარკვეული ასაკის შემდეგ, როცა უკვე ერში პროფესიული თვალსაზრისით ნაკლებად სასარგებლო გავხდები მონასტერს მივაშურო, შემდეგ, შემდეგ უფრო ასკეტურ მონასტერს, შემდეგ განდეგილობას და ა.შ.

თქვენ რას ფიქრობთ რამდენას სწორია ეს აზრი?

პოსტის ავტორი: liliana თარიღი: Sep 5 2006, 10:22 AM

shota1


ნეტარი სიმონი, თავის მეგობარ, დიაკონ იოვანესთან საუბარში ამბობს "ზღვაში არის შედარებით საშიში და ამასთან წყნარი ადგილებიც: ჩვენ ბერები, წყნარ ზღვაში ვცურავთ , ერში მყოფნი-აღელვებულ ტალღებში , ჩვენ ვცურავთ სიმართილის მზის შუქზე , ისინი კი მიჰქრიან უცოდინარობის ღამეში , ხდება , რომ ერში მყოფნი განსაცდელსა და სიბნელეში ცურვის შიშისგან მეტად ფხიზლობენ , უხმობენ უფალს და ასე გადაარჩენენ ხომალდს "
" ხომალდის გადამჩენებად" სალოსებს მოიხსენებს სალოსობა ერთ -ერთი ყველზა ურთულესი გმირობაა
ასე რომ ბერი თავად საკუთარი სულიერი შესაძლებლობეიდან გამომდინარე ირჩევს გზას მე ასე მგონია , გუშინ მამა ანდრიაზე წიგნს ვკითხულობდი ერთ ერთ თავში ბერი სიმონი ყველა თუ როგორ ურჩევდა მამა ანდრია მას ხალთან ყოფნას
" სულ მეუბნებოდა , რომ არასოდეს არ უნდა ჩაიკეტო , ხალხთან უნდა იყოო. შეგიძლია მათათან ღვთის სიტყვის მიტანა. მე ამის გაკეთება არ შემიძლიაო" ამავე თავში ბერი სიმონი ყვება როგორ განსაკუთრებულად იმოქმედა მამა ანდრიაზე მამათა ცხოვრებიდან ერთმა ამბავმა
"ერთი ბერი აღკვეციდან ოცი წლის განმავლობაში სენაკიდან არ გამოსულა , მერე კი წინამძღვარს უთხრა ,წავალ და ვიმოღვაწევებო .აბა ამ ოცი წლის მანძილზე რას აკეთებდიო?ოცი წელი ვკითხულობდი და რაც წავიკითხე , ახლა საქმით უნად აღვასრულოო."

პოსტის ავტორი: liliana თარიღი: Sep 5 2006, 04:23 PM

შეიძლება ერში იყოს მაგრამ სულიერად ასკეტურად ცხვორობდეს ბერი

პოსტის ავტორი: მარიამი თარიღი: Sep 5 2006, 04:24 PM

უბრალოდ, ეგ ერში ძალიან ძნელია. ამიტომ ურჩევნიათ ხოლმე, რომ მონასტერში იღვაწონ

პოსტის ავტორი: solomony თარიღი: Sep 5 2006, 11:17 PM

შოთა 1 შენსმიერ ნახსენებ ტალანტებზე მამა თეოდორეს ქადაგებიდან ხომ არ იძახი.ეგ ისე

რაც შეეხება ბერობას მასზე წარმოდგენა რომ შგვექმნას გირჩევთ წაიკითხოთ კიბე იოანე სინელი ასევე უდაბნოს გამოცდილება ბერი იოსებ ათონელი მეოცე საუკუნის წმიდა მამა,რომელიც დიდი ხანი არა რაც გარდაიცვალა.გაოცებული დავრჩი მისი მოღვაწეობით.იგი შეიძლ;ება შევადაროთ სერაფიმე საროველს და სხვა დიდ მამებს მოკლედ თუ წაიკითხავთ თქვენთიტონ გაიგებთ

პოსტის ავტორი: solomony თარიღი: Sep 5 2006, 11:36 PM

ჩემს აზრს მოგახსენებ ამის შესახებ.აქ დიდი სიფრთხილე გვმართებს ბერობა მითუმეტეს განდეგილობა და სხვა ასკეტური მოღვაწეობა დიდ სირთულესთან არის დაკავშირებული და ყველას არ ძალუძს ამ ჯვრის ტვირთვა.ხშირია შემთხვევა პატერიკებში რომ ბერები რომლებიც ზოგადცხოვრებულთა მონასტერში ცხოვრობდნენ გადაწყვიტეს რომ ისინი შესძლებდნენ განდეგილობას,დაყუდებულ ცხოვრებას და აშ.და თავიც დაიღუპეს.ამიტომ როგორც წმიდა მამები:ბერი პაისი,ბერიიოსებ ათონელი და სხვა მამები გვირჩევენ თუ ადამიანმა გადაწყვიტა ბერობა პირველ რიგში უნდა შეარჩიოს გამოცდილი მოძღვარი და მას დაემორჩილოს.ისწავლოს მორჩილება.მოძღვარი კი თვითონ გადაწყვეტს ბერს რომელი ჯვრის ტვირთვა შეუძლია.ბერისთვის დამღუპველია საკუთარ ჭკუაზე სიარული.

პოსტის ავტორი: solomony თარიღი: Sep 5 2006, 11:58 PM

ახლა რაც შეეხება იმ საკითხს ბერს შეუძლია თუ არა ერში ასკეტურად ცხოვრება და მოღვაწეობა.თუ გადავავლებთ თვალს წმიდა მამათა ცხოვრებას ისეთი ცნობილისა როგორებიცაა:იოანე ნათლისმცემელი,ბასილი დიდი,იოანე ოქროპირი,გრიგოლი ღვთისმეტყველი,იოანე სინელი,ანტონი დიდი,მაკარი დიდი,სიმონ მესვეტე,ასურელი მამები და სხვა გამოჩენილი პატრიარქები,მღვდელთავრები,მღ
ვდლები და სხვა.მათ ცხოვრების გარკვეული ნაწილი უდაბნოში აქვთ გატარებული ეს პერიოდი განეკუთვნება მათი სულიერი ცხოვრების საწყის და შემდგომ სულიერი ზეახსვლის პერიოდს.მონასტერში ბერი სწავლობს საკუთარ თავთან,ვნებებთან,ცოდვებთან ბრძოლას და მათ დამარცხებას.წმიდა მამები მონასტრებში ასკეტური მრავალწლიანი მოღვაწების შემდეგ რაც დაამარცხებდნენ საკუთარ ვნებებს და განიწმენდნენ თავს შემდგომში გამოდიოდნენ ერში სამოღვაწეოდ.მაგალითად იოანე ოქროპირი,გრიგოლი ღვთისმეტყველი,ბასილი დიდი,და აშ მათი ჩამოთვლა შორს წაგვიყვანს.ამიტომ ძალიან ძნელია და თითქმის შეუძლებელი ბერმა იცხოვროს მარტო ერში და მიაღწიოს სულიერ წარმატებებს.

პოსტის ავტორი: shota1 თარიღი: Sep 14 2006, 09:56 AM

კი სოლომონ, მამა თეოდორეს ქადაგებები ჩემი ერთე–ერთი მნიშვნელოვანი სულიერი საზრდო...

შენი მოსაზრებები ძალიან საინტერესოა, შესაძლებელია ჯერ მონასტერში ცხოვრება და შემდეგ ერში დაბრუნება უფრო სწორი ტაქტიკა იყოს... მაგაზე ვიფიქრებ და გადავხედავ ჩემს გრძელვადიან გეგმებს...

პოსტის ავტორი: solomony თარიღი: Sep 17 2006, 10:37 PM

შოთა1 მეც ძირითადად ვუსმენ მამა თეოდორეს ქადაგებებს ასევე ძაან მომწონს მამა არჩილის და მამა გიორგი გამრეკელის ქადაგება.მათი ქადაგებები გამოირჩევა განსაკუთრებული გულში ჩამწვდომი სიღრმისეული და ბევრ რამეზე დამაფიქრებლობით

პოსტის ავტორი: solomony თარიღი: Oct 3 2006, 01:54 AM

ძაან მიყვარს ასეთი სურათები

ამ სურათზე არისრუსი სქიმ მონაზონი

პოსტის ავტორი: mnate თარიღი: Oct 3 2006, 01:58 AM

სქემონაზონის შესამოსელი

http://image.700up.com

პოსტის ავტორი: guja თარიღი: Oct 3 2006, 02:04 AM

მე ვერაფერს გირჩევ, უბრალოდ ერთი შეკითხვა მინდა დაგისვა-თუ დარჩენილხარ რომელიმე მონასტერში გარკვეული დროით?

პოსტის ავტორი: shota1 თარიღი: Oct 3 2006, 09:29 AM

კი

საქმე იმაშია რომ მაგ გზას ადამიანი კი არა, როგორც ერთ-ერთ ქადაგებაში მოვისმინე, ღმეღტი ირჩევს, ანუ ღმერთი ირჩევს მაგ გზით წამსვლელებს...

მე მაქვს იმედი რომ ასეთი დღე ჩემს ცხოვებაშიც დადგება

ოღონდ შესაბამის დროს

პოსტის ავტორი: leqso თარიღი: Oct 3 2006, 11:01 AM

შოთა, ძალიან გთხოვ მოძებნე და წაიკითხე მამა ლაზარეს წიგნი "მონაზვნობის შესახებ". თუ ვიპოვე ელექტრონული ვერსია, მოგაწოდებ. ძალიან სასარგებლოა იმათთვის, ვინც მონაზვნობაზე ფიქრობს.

პოსტის ავტორი: Irma თარიღი: Oct 3 2006, 06:25 PM

მე ვფიქრობ რომ მონაზვნობა ღვთის სიყვარულია...
ვინც ერისაგან გაქცეულა არა ღვთის სიყვარულითა და მოშურნეობით ისევ ერში ბრუნდება ხოლმე ...
რაც შეეეხება შოთა 1-ს მოსაზრებას რჩეულობის შესახებ, სახარებაში ცერია რომ არიან საჭურისნი რომელნიც დედის მუცელშივე იყვნენ დასაჭურისებულები და რიან რომლებმაც საკუთარი თავი დაისაჭურისეს ღვთის სიყვარულისა გამო

პოსტის ავტორი: mr_morrison თარიღი: Oct 10 2006, 11:43 AM

შოთა 1 გირჩევ ნილოს მირონმდინარე ათონელის წიგნი წაიკითხო. დიდი წიგნია და ყველაპერზე აქვს საუბარი რაც მონაზონს ჭირდება. წიგნს ასე ქვია ”სიკვდილისშემდგონი წინასწარმეტყველებანი და შთაგონებანი ღირსისა მამისა ნილოს მირონმდინარისა ათონელისა”. ნამდვილად კარგი წიგნია და არამარტო მონაზვნობის მსურველებისთვის ისე ერისკაცებისთვისაც კარგია.
ისე ბევრი წასულა მონასტერში და მერე გაუხდია კაბა, მაგას მაინც დიდი რწმენა ჭირდება.

პოსტის ავტორი: leqso თარიღი: Oct 10 2006, 11:58 AM

სად შეიძლება ამ წიგნის შეძენა ქართულად?

პოსტის ავტორი: ana-xatia თარიღი: Oct 10 2006, 01:11 PM

ჩემი მოძღვარი ამბობდა რომ ათონზე ყოფნისას რამოდენიმე მღვდელმსახურთან საუბარში ვკითხე რომ აი ცხონება ყველგან შეიძლება ერშიც და ბერშიც, მაგრამ თქვენი აზრი მაინტერესებსო.

და ძლივს, ძლივს, მაგრამ ბოლოს მაინც ამოთქვეს რომ მონაზვნობა აუცილებელია ცხონებისთვისო.

როცა გაზრდი შვილებს, დააყენებ გზაზე, როცა გექნება რაიმე დასათმობი ამ ქვეყანაში, მაშინ უნდა წახვიდე მონასტერში, ყველას გზა იქ უნდა მიდიოდესო

(ზუსტად სიტყვები ვერ გადმოვეცი, მაგრამ შინაარსი ვეცადე ზუსტად გადმომეცა, როგორც გავიგე)

ასევე ჩემი მოძღვრის სიტყვებით:
შეიძლება უდაბნოში იყო და ყირაზე გადადიოდე
და შეიძლება ქორწილში იყო და კრძალვით იყოო.

ვისაც რა გზა გვეძლევა ის უნდა მივიღოთ

პოსტის ავტორი: მარიამი თარიღი: Oct 10 2006, 01:19 PM

ვითომ?

პოსტის ავტორი: ana-xatia თარიღი: Oct 10 2006, 01:31 PM

მარიამი

მეც გამიკვირდა.

მაგრამ ესიცი როგორ თქვესო? თითქოს ამის თქმაც არ უნდოდათო.
შეიძლება ცოტა უხეში ნათქვამი გამომდის და ვერ გადმოვცემ, მაგრამ სიტყვა "აუცილებელიაო" , ნამდვილად მახსოვს.

პოსტის ავტორი: მარიამი თარიღი: Oct 10 2006, 01:33 PM

შეიძლება რამე სხვაც დააყოლეს, თორემ ამ ფორმით ნათქვამი ეგ წინადადება აშკარად არაა სწორი
მაშინ გამოდის, რომ ეჭვი უნდა შევიპაროთ ყველა იმ წმინდანის ცხონებაში, რომელიც მონაზონი არ ყოფილა ვთქვათ, წმ. ალექსი ღვთისკაცი, ვინც პირველად გამახსენდა...

პოსტის ავტორი: ana-xatia თარიღი: Oct 10 2006, 01:42 PM

მარიამი
ალბათ შემეშალა, როგორც კი ვნახავ მოძღვარს, აუცილებლად ვკითხავ.

პოსტის ავტორი: მარიამი თარიღი: Oct 10 2006, 01:47 PM

ჰო კითხე აბა... რამეს კიდევ იტყოდნენ დამატებით...

პოსტის ავტორი: solomony თარიღი: Oct 10 2006, 05:07 PM

საკითხის ასე დაყენება ადამიანი მონაზვნობაში ცხონდება თუ ერში,ცოტა არასწორედ მიმაჩნია.ადამიანი ყველგან ცხონდება ერშიც და ბერშიც თუ იგი თავისი ცხოვრებით სათნო ეყოფა უფალს.უბრალოდ მონაზვნური ცხოვრება ნიშნავს უფრო მძიმე ჯვრის ტვირთვას.ყველამ თავისი შესაძლებლობების ჯვარი უნდა იტვირთოს.უფალი ხომ ამბობს ბერობაზე "არიან საჭურისნი რომელთაც თავი თავისი ნებით დაისაჭურისეს და იქვე ამბობს ვისაც შეუძლია დატევნა დაიტიოს

პოსტის ავტორი: ალექსანდრე თარიღი: Oct 10 2006, 05:43 PM

shota1

ვერ დავეთანხმები შენს აზრს, არასწორად მიმაჩნია იმის ფიქრი რომ მონასტერში წავიდე მაშინ როდესაც ერში აღარაფერი შემეძლება და აღარავის დავჭირდები. ბერ მონაზვნები აღთქმას დებენ უპოვარობისა, მაშინ გამოდის მე ჩემი საკუთარი ნებით კი არ ვტოვებ ყოველივე ამყვეყნიურს, არამედ იზულების გამო, სხვა გზა აღარ დამრჩება და აბა მეტი რაღა უნდა ვქნა. მაგრამ იქნება კი ეს ჩემი მოწოდება? გულწრფელი იქნება ჩემი სიყვარული რომ უფლისათვის ყოველივე დავუტევო? მე ხომ ამ შემთხვევაში არა მოწოდების გამო, არამედ იზულების გამო გადავდგამ ამ ნაბიჯს.


ბოდის ვიხდი ცოტა აბდაუბდად ვიბჟუტურე

პოსტის ავტორი: მარიამი თარიღი: Oct 10 2006, 06:11 PM

გასაგებად "იბჟუტურე" და გეთანხმები, რომ მონაზვნობა მოწოდება უნდა იყოს და არა იძულება... მაგრამ მე მგონი შოთამ სხვა რამე იგულისხმა. ვეცდები "მოვაბჟუტურო" ჩემი აზრი, თუ მოვახერხე მოკლედ, ადამიანმა იმ შეგნებით დ უნდა იცხოვროს, რომ სიცოცხლის ბოლოს მაინც ამაღლდეს მონაზვნობამდე... ანუ მისი ცხოვრების იდეალი უნდა იყოს მონაზვნობა და ამ იდეალს სიცოცხლის მიწურულს მაინც უნდა მიაღწიოს... სხვანაირად რომ ვთქვათ, ადამიანის მთელი ცხოვრება უნდა იყოს ზეაღსვლა ნაბიჯ-ნაბიჯ სულიერების კიბეზე და როდესღაც მაინც უნდა დადგეს ის დღე, როცა ამ კიბეზე საერო ცხოვრების საფეხურს გადააბიჯებ და მონაზვნობის წიაღში შეაბიჯებ... ზოგს ეს დღე შეიძლება სიბერემდე ბევრად ადრე დაუდგეს, ზოგს უფრო გვიან... თუმცა მე ახლა იდეალურ ვარიანტებზე ვლაპარაკობ და რეალურად მართლაც ისეა, რომ ყველა ვერ აღწევს მაქამდე და არცაა ყველა მაგისთვის მოწოდებული... ზოგმა შეიძლება ერში უფრო დიდი საქმეები გააკეთოს, თუნდაც სიბერეში... ზოგი კი 18 წლის ასაკში უკვე მონასტერში იყოს...
უჰ აი, აბდაუბდა ბჟუტური ამას ჰქვია ვინმემ რამე თუ გაიგო, გამიხარდება

პოსტის ავტორი: ალექსანდრე თარიღი: Oct 10 2006, 06:14 PM

მარიამი

გასაგებია და გეთანხმები ბერ მონაზვნობისათვის მოწოდებულიც უნდა იყო და რჩეულიც

პოსტის ავტორი: mnate თარიღი: Oct 10 2006, 06:24 PM

ჟრიამული აუტეხავთ ჩიიტებს

პოსტის ავტორი: ალექსანდრე თარიღი: Oct 10 2006, 06:30 PM

mnate

ასე უნდა დაგეწყო : ''გაზაფხული შემოსულა ლენ"

პოსტის ავტორი: mnate თარიღი: Oct 10 2006, 06:36 PM

მონაზვნობა უნდა გუჯას. . . .

პოსტის ავტორი: mr_morrison თარიღი: Oct 10 2006, 06:53 PM

შოთა მონაზვნობისკენ თუ ისწრაფვი ეგ შენი საქმეა, მაგრამ გირჩევ განდეგილობისგან თავი შეიკავო სანამ წლები არ გავა. ეგ ყველაზე ძნელი გადაწყვეტილებაა რაც შეიძლება ადამიანმა მიიღოს და დიდი სიზუსტე ჭირდება.

პოსტის ავტორი: shota1 თარიღი: Oct 11 2006, 10:44 AM

ამ წიგნს ახლა ვკითხულობ...


კარგი მსჯელობაა

მონაზვნობას ჯერ არ ვაპირებ, ასე მგონია რომ ვარ შევძლებ და მაგიტომ... რატომაც ვერ შევძლებ ისის ვიცი, რაც შეეხება მომავალს, მე სიბერეს არ ვგულისხმობ... ეს ყველაფერი თვითონ მოვა, უბრალოდ მე ასე მაქვს წარმოდგენილი ჩემი მომავალი... საერთოდ ყოველ ერთ წელიწადში ერთხელ ვწერ ხოლმე ერთ გვერდძე როგორი უნდა, ან მინდა რომ ვიყო მომავალში... შემდეგ ამ ნაწერიდან ამომაქვს მიზნები და ამოცანები და შემდეგ ყოველდღიურად ვმუშაობ მათ მიღწევაზე... სულ ეს არის... ის რომ დაახლოებით 50 წლის ასაკში მონასერში უნდა წავიდე... ეს მიზანი და ამ მიზნისათვის მზადება დღეს იწყება... მასეთი მასშტაბის მიზნები ადამიანის ცხოვრებაში რომ ჩამოთვალო ალბათ ერთი ხელის თითებიც ეყოფა... თითოეული მათგანის მიღწევას კი დიდი დრო, ნებისყოფა და ენერგია სჭირდება... სინამდვილეში წავალ თუ არა მაგას მნიშვნელობა არ აქვს, ანუ სინამდვილეში მივაღწევ თუ არა მიზნებს მაგას ნაკლები მნიშვნელობა აქვს, მთავარია ვეცადო, დრო, ნებისყოფა და ენერგია შევწირო... დანარჩენი ზემოდან გადაწყდება

პოსტის ავტორი: salome თარიღი: Oct 11 2006, 11:17 AM

ჩემს აზრსაც გეტყვით...

მონაზვნობა, ჩემი აზრით, ცხოვრების წესია, გინდ ერში იცხოვროს ადამიანმა გინდ მონასტერში... ვინც ერში დარჩება მონაზვნურად უნდა იცხოვროს, წმინდათ უნდა იცხოვროს: თავის ქვეყანას, ერს უნდა გამოადგეს , ნაყოფიერი უნდა იყოს მისი ცხოვრება, ქრისტიანული ოჯახი შექმნას და ბევრი შვილები ყავდეს(ამაში ვიგულისხმე ერის ადამიანის წმინდა ცხოვრება )..
ხოლო მონაზვნობა ეს მოწოდებაა და ეს ისეთი რამაა, ადამიანმა მხოლოდ თვითონ უნდა გადაწყვიტოს...ეს გზა არის დიდი მადლიერება, დიდი სიყვარული უფლისადმი... ეს თუ არ გაუჩნდება ადამიანს, სხვა მიზეზით არ უნდა წავიდეს, თორემ ძალიან გაუჭირდება...
თუმცა, ვფიქრობ ,რომ ორივე გზა ძალიან რთულია 50/50..

პოსტის ავტორი: mr_morrison თარიღი: Oct 11 2006, 04:24 PM

მონაზვნობა ჩემი აზრით ღვთის უზომო სიყვარულმა უნდა გადაგაწყვეტინოს და არა გარყვნილი ხალხისგან თავის დაღევის სურვილმა.

პოსტის ავტორი: ალექსანდრე თარიღი: Oct 11 2006, 04:31 PM

mr_morrison

გეთანხმები

პოსტის ავტორი: tsqnafo თარიღი: Nov 6 2006, 01:28 AM

კითხვა მაქვს, რატომ წერ მონოზონს?

პოსტის ავტორი: beqa.shuxoshvili თარიღი: Nov 11 2006, 02:11 AM

xalxno eh monasterze kai am qveynad araferia 15 dgit viyavi meufe sergis rezidenciashi lagodexshi da es dgeebi yvelaze bednieri dgeebi iyo chem cxovrebashi radgan sulierad davmshviddi, imies shemdeg gamichnda survili monasteshi casvlis, magram jer-jerobit adrea chemi iq casval radgan sulierad ar var mzad eh bednierebi arian iq myofni berebi da morchilebi da temas rac sheexeba es albat adamianzea damokidebuli da gmertis nebaze tu sad ufro shezlebs cxonebas! gmertma daglocot da gmerts ebarebodet yvela

პოსტის ავტორი: mogzaura თარიღი: Nov 11 2006, 02:58 AM

ხო მართლაც ძნელია მონაზვნური ცხოვრება,ეს არ უნდა გამომდინარეობდეს იმისგან რომ რამეს გაურბიხარ უნდა იყო ამისთვის მზად,ერთ ჩემს ისტორიას მოგიყვებით,ოჯახში არც ისე კაი სიტვაცია მქონდა მეზიზგებოდა ყველაფერი მინდოდა მშვიდ ადგილას წასვლა სადაც ვერავის დავინახავდი და ჩემ მოძღვარს დაველაპარაკე მან დამამშვიდა და მირჩია რომ ეს ჩემთვის არასწორი გზა იქნებოდა,ეხლა რომ ვფიქრობ მართალი იყო ჩემი მოძღვარი.სულიერად ვერ შევძლებდი.ეს ღვთისგან ბოძებული ნიჭია

პოსტის ავტორი: koki თარიღი: Dec 16 2006, 11:51 PM

მონაზონთა ლოცვაზე დგას სამყარო!

ბერობა მძიმე, თუმც საოცრად ტკბილი ჯვარი

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Dec 19 2006, 12:29 PM

"მონაზონს სულ სხვა მისია აკისრია, - ქალწულება, "სხვაგვარი ცხოვრება."
მოკლედ რომ ვთქვა, მონაზვნები ქალაქის ქუჩებში ანთებული ლამპრები კი არ არიან, რომლებიც იმისათვის ანათებენ, რომ ხალხმა არ წაიბორძიკოს, არამედ ისინი მოშორებულ კლდეებზე ანთებული შუქურები არიან, რომლებიც თავიანთ ნათებას ქვეყნის ხომალდებისაკენ მიმართავენ. მათი შემწეობით კი ზღვის მორევში მყოფნი გზას პოულობენ და მიზანს აღწევენ.
ამიტომაც მშობლემბა შვილები არ უნდა დააბრკოლონ, როცა ღმერთი მათ მონაზვნობისაკენ (ეკლესიის რადისტობისათვის) მოუხმობს, რადგანაც მონაზვნის მისია მათ საკუთარ მისიას დიდად აღემატება. ერისკაცები ტაძარში განსაზღვრულ დღეებში დადიან და უფალს დიდი და პატარა სანთლების დანთებას ჰპირდებიან, მონაზონი კი ყოველ ღამეს მღვიძარებაში ატარებს. მან საკუთარი თავი ქრისტეს აღუთქვა, მისი სიყვარულისათვის იწვის, მას განადიდებს და მადლობს საკუთარი თავისთვისაც და ქვეყნიერებისთვისაც."

ბერი პაისი

პოსტის ავტორი: კანონისტი თარიღი: Dec 19 2006, 01:49 PM

საოცრად ძნელია მონაზვნობა. ეს არის ფაქტიურად ქრისტეს მოწამეობა. მონაზვნობა უკვე რჩეულობაა, ხოლო ღირსეული მონაზვნობა - რჩეულთა შორის რჩეულობა

მე მკითხა ერთხელ ერთმა მღვდელმონაზონმა: მორწმუნე კაცი ხარ და მონასტერში რატომ არ მიდიხარო? მე ვუპასუხე: იმიტომ მამაო, რომ იმ მონასტერში 1 წელიწადში პოლიტიკური პარტია არ შექმნას ჩემი თავმჯდომარეობით-მეთქი...

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Dec 19 2006, 01:55 PM

იყო დრო, როცა მონასტერში ცხოვრებას ვაპირებდი და კურთხევაც მქონდა.. ახლა ვხვდები, რომ ეს ძალიან ძნელი იქნებოდა ჩემი სულიერი ძალებისათვის, ამიტომაც უფალმა არ ისურვა და ერში დავრჩი..

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Dec 26 2006, 01:55 PM

"ოჯახურ ცხოვრებასაც და მონაზვნურსაც თავ-თავისი ნაღველი აქვს, მაგრამ თუ ადამიანი ღმერთთან ერთობაში ცხოვრობს, ამ ნაღველს ტკბილი იესო ატკბობს."

ბერი პაისი მთაწმინდელი

პოსტის ავტორი: kaxa-beri თარიღი: Dec 26 2006, 02:04 PM

adaminanis cxoneba gmerTis nebaa, Chven sadac sachiro iqneba iq unda viyoT, dges aq xval iq da zeg sheizleba agarc vikoT sachiro da gmertma saertod gagviyvanos am qveynidan ....... magram sadac ar unda vmsaxurebdet, yvelgan qristes saxeliT unda vmoqmedebdeT da qristesTvis unda vmoqmedebdeT, da qristeTi unda vmoqmedebdeT, magram es arc ise advilia.....

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Dec 26 2006, 02:10 PM

დედამიწაზე ცხოვრება მუდმივი ჭიდილია კეთილსა და ბოროტს შორის, ამ ბრძოლას ვერსად გავექცევით, მონასტერში წასვლითაც კი. როცა დაოჯახებული ხარ, ტკბილ უღელქვეშ ხარ ადამიანი და როცა მონაზონი ხარ, ეს ორმაგად ტკბილი უღელია.
ცხოვრება ყველგან რთულია ერშიც და მონასტერშიც. მხოლოდ გულში მოპოვებული სიმშვიდით თუ ვიქნებით ბედნიერი იქ, სადაც ახლა ვართ.

პოსტის ავტორი: mona nino თარიღი: Dec 28 2006, 10:16 AM

რა საინტერესო და საყვარელი თემაა. ძალიან მიყვარს მონაზვნები, მაგრამ ზუსტად ვიცი, რომ მე თავად მონაზვნობას ვერ შევძლებ. როგორც ვიცი ასეთ ადამიანებს ტავად უფალი ირჩვეს, ისე მონასტერში წასვლის, რა თქმა უნდა მცირე ხნით დიდი სურვილი მაქვს. ჯერ-ჯერობით არ გამომდის. გაგიკვირდებათ ეხლა რასაც ვიტყვი, მაგრამ ქალ მონაზვნებზე მეტად ბერები მიყვარს. ისინი თითქოს განსაკუთრებულები არიან, თუმცა ეს რა თქმა უნდა არ ნიშნავს, რომ არ მიყვარს ქალი მონაზვნები. უბრალოდ კაცი ასე მგონია მაინც განსაკუთრებით ძლიერია.

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Dec 28 2006, 12:15 PM

"მონაზვნური ცხოვრება ანუ მონაზვნობა მხოლოდ რჩეულთა ხევდრია, რომელთაც აქვთ "მოწოდება" ე.ი. გადაულახავი შინაგანი სურვილი მონაზვნური ცხოვრებისა, რათა მთლიანად მიუძღვნან თავი ღმერთის სამსახურს. როგორც თვითონ უფალმა ბრძანა ამის შესახებ: "რომელი შემძლებელ არს დატევნად, დაიტიენ."

პოსტის ავტორი: _MATASI_ თარიღი: Dec 29 2006, 01:19 AM

ერთი პერიოდი კი მინდოდა მონაზვნობა... მაგრამ... ახლა აღარ

პოსტის ავტორი: ქავთარაძე თარიღი: Feb 22 2007, 07:25 PM

ეს მოთხრობა, უფრო სწორად ბერის მონათხრობი,საპატრიარქოს უწყებანში წავიკითხე, ძალიან მომეწონა, ბევრს წაკითხულიც ექნება, ვისაც არ აქვს წაკითხული წაიკითხეთ:
ერთმა თებელმა ბერმა საძმოს უამბო:"მე წარმართი ქურუმის ვაჟი ვიყავი. ბავშვობაში მამას წარმართულ ტაძარში დავყვებოდი და ხშირად მინახავს, როგორ სწირავდა მამა კერპებს მსხვერპლს.
ერთხელ ფარულად ვუთვალთვალებდი მას და ვიხილე სატანა. მჯდარი დახტზე და მთელი მისი ჯარი,მის წინაშე მდგომი. უეცრად მივიდა მასთან ერთ-ერთი , თაყვანი სცა და უთხრა: "ამა და ამ ქვეყანაში ვიყავი, დიდი სისხლისღვრა მოვაწყვე და ახლა მოვედი, რომ გაცნობო ამის შესახებ." სატანამ ჰკითხა: "რა დრო მოანდომე ამას?"- "30 დღე" მიუგო დემონმა. მაშინ სატანამ ბრძანა, ეცემათ იგი, რადგან ამდენი დრო მოანდომა.
და აი. მოვიდა მეორე დემონი , თაყვანი სცა მას და უთხრა: "ზღვაში ვვიყავი და საშინელი ქარიშხლები ავტეხე, გემები ჩავძირე და მრავალი ადამიანი დავხოცე, ახლა მოვედი რათა გაცნობო, ამის შესახებ". სატანამ ჰკითხა : " რა დრო მოანდომე ამ საქმეს?" "ოცი დღე".-იყო პასუხი.
სატანამ მისი გვემაც ბრძანა, რადგან ამდენი დრო მოანდომა ამ საქმეს. შემდეგ მოვიდა მესამე დემონ, თაყვანი სცა მას და უთხრა "ქორწილში ვიყავი, ნეფე დედოფალი ერთმანეთს დავაშორე და დიდი სისხლისღვრა მოვაწყვე,ახლა კი შენ გეახელი რათა გაცნობო." სატანამ კითხა თუ რამდენი დღე მოანდომა ამ საქმეს და როდესაც პასუხად მოისმინა 10 დღე, მისი გვემის მრძანებაც გასცა.ბოლოს კიდევ ერთი დემონი ეახლა სატანას, თაყვანი სცა:"40 წელი ვიყავი უდაბნოში, ერთ ბერს ვებრძოდი, წუხელ კი სიძვის ცოდვაში ჩავაგდე იგი." როდესაც სატანამ ეს მოისმინა, ფეხზე წამოდგა, დემონი გადაკოცნა, თავისი გვირგვინი მოიხსა, თავზე დაადგამ ტახტზე გვერდით მოისვა და უთხრა: "შენ დიდი გამარჯვება მოიპოვე!"
ყოველივე ეს რომ ვიხილე, გადავწყვიტე ბერი გავმხდარიყავი;ვთქვი: რაოდენ დიდი ყოფილა მონაზვნობის პატივი! და მას შემდეგ,ღვთის განგებით,ბერობას შევუდექი და ვეძიებ ცხონების გზას!"
აი ავკრიფე ძლივს

პოსტის ავტორი: t.l. თარიღი: Feb 22 2007, 07:32 PM

ქავთარაძე
აუ გიო ვერ ვიწერ მაქედან და სადმე სხვაგან ატვირთე რაა გთხოვ...რატო მტანჯავ?

პოსტის ავტორი: ქავთარაძე თარიღი: Feb 22 2007, 07:34 PM

t.l.
სხვა სერვერი მითხარი რამე

პოსტის ავტორი: kato_Bato თარიღი: Feb 22 2007, 07:38 PM

ქავთარაძე, რა არის ეეს? რაღაცეები წერია აბდა უბდა

პოსტის ავტორი: ქავთარაძე თარიღი: Feb 22 2007, 07:40 PM

kato_Bato
რა ვქნა მაშინ ავკრეფ

პოსტის ავტორი: ქავთარაძე თარიღი: Feb 22 2007, 08:01 PM

ერთმა თებელმა ბერმა საძმოს უამბო:"მე წარმართი ქურუმის ვაჟი ვიყავი. ბავშვობაში მამას წარმართულ ტაძარში დავყვებოდი და ხშირად მინახავს, როგორ სწირავდა მამა კერპებს მსხვერპლს.
ერთხელ ფარულად ვუთვალთვალებდი მას და ვიხილე სატანა. მჯდარი დახტზე და მთელი მისი ჯარი,მის წინაშე მდგომი. უეცრად მივიდა მასთან ერთ-ერთი , თაყვანი სცა და უთხრა: "ამა და ამ ქვეყანაში ვიყავი, დიდი სისხლისღვრა მოვაწყვე და ახლა მოვედი, რომ გაცნობო ამის შესახებ." სატანამ ჰკითხა: "რა დრო მოანდომე ამას?"- "30 დღე" მიუგო დემონმა. მაშინ სატანამ ბრძანა, ეცემათ იგი, რადგან ამდენი დრო მოანდომა.
და აი. მოვიდა მეორე დემონი , თაყვანი სცა მას და უთხრა: "ზღვაში ვვიყავი და საშინელი ქარიშხლები ავტეხე, გემები ჩავძირე და მრავალი ადამიანი დავხოცე, ახლა მოვედი რათა გაცნობო, ამის შესახებ". სატანამ ჰკითხა : " რა დრო მოანდომე ამ საქმეს?" "ოცი დღე".-იყო პასუხი.
სატანამ მისი გვემაც ბრძანა, რადგან ამდენი დრო მოანდომა ამ საქმეს. შემდეგ მოვიდა მესამე დემონ, თაყვანი სცა მას და უთხრა "ქორწილში ვიყავი, ნეფე დედოფალი ერთმანეთს დავაშორე და დიდი სისხლისღვრა მოვაწყვე,ახლა კი შენ გეახელი რათა გაცნობო." სატანამ კითხა თუ რამდენი დღე მოანდომა ამ საქმეს და როდესაც პასუხად მოისმინა 10 დღე, მისი გვემის მრძანებაც გასცა.ბოლოს კიდევ ერთი დემონი ეახლა სატანას, თაყვანი სცა:"40 წელი ვიყავი უდაბნოში, ერთ ბერს ვებრძოდი, წუხელ კი სიძვის ცოდვაში ჩავაგდე იგი." როდესაც სატანამ ეს მოისმინა, ფეხზე წამოდგა, დემონი გადაკოცნა, თავისი გვირგვინი მოიხსა, თავზე დაადგამ ტახტზე გვერდით მოისვა და უთხრა: "შენ დიდი გამარჯვება მოიპოვე!"
ყოველივე ეს რომ ვიხილე, გადავწყვიტე ბერი გავმხდარიყავი;ვთქვი: რაოდენ დიდი ყოფილა მონაზვნობის პატივი! და მას შემდეგ,ღვთის განგებით,ბერობას შევუდექი და ვეძიებ ცხონების გზას!"

პოსტის ავტორი: ubralod gio თარიღი: Feb 22 2007, 08:15 PM

ქავთარაძე
მართლაც საინტერესოა არ მქონდა ამ მონათხრობზე არაფერი წაკითხული მადლობა.

პოსტის ავტორი: ქავთარაძე თარიღი: Feb 22 2007, 08:16 PM

ubralod gio
მე რა მადლობა, მადლობა ამ სტატიის ავტორ-მარიამ გაგუას

პოსტის ავტორი: kato_Bato თარიღი: Feb 22 2007, 08:17 PM

ვაიმე
გული გამისკდა

პოსტის ავტორი: ubralod gio თარიღი: Feb 22 2007, 08:19 PM

ქავთარაძე
მარიამსაც მადლობა მარა შენი წყალობით წავიკითხე ასე რომ შენ დიდი მადლობა და დღეს რაღაც გთხოვე და გთხოვ დამეხმარე რა

kato_Bato
საშიში კია მარა ნუ გეშინია ჩვენთან არს ღმერთი

პოსტის ავტორი: ქავთარაძე თარიღი: Feb 22 2007, 08:22 PM

ubralod gio
ნუ გეშინია, მეც მეშინია

პოსტის ავტორი: t.l. თარიღი: Feb 22 2007, 08:23 PM

პოსტის ავტორი: ubralod gio თარიღი: Feb 22 2007, 08:28 PM

დამეხმარეთ ხალხი არ ხაართ

პოსტის ავტორი: ქავთარაძე თარიღი: Feb 22 2007, 08:30 PM

ubralod gio
რა გჭირს?

პოსტის ავტორი: t.l. თარიღი: Feb 22 2007, 08:30 PM

ubralod gio
რაში?

პოსტის ავტორი: ქავთარაძე თარიღი: Feb 22 2007, 08:31 PM

t.l.
იბადება კითხვა

პოსტის ავტორი: t.l. თარიღი: Feb 22 2007, 08:33 PM

ქავთარაძე
ჰო აშკარად

პოსტის ავტორი: ubralod gio თარიღი: Feb 22 2007, 08:39 PM

ქავთარაძე
t.l.
სურათი მჭირდება ადამიანის სასურველია ქალის რომელიც ძაძაში იქნება გახვეული ან დედაოსი ან ამდაგვარი რა გეხვეწებით რა

t.l.
ქავთარაძე
სწორედ თქვენ ორს გთხოვეთ მთელი დღეა გელოდებით როდის ნახავთ უბრალოდ ლამაზი ფოტოების განყოფილებას მუხლზე დაჩოქილი გთხოვდით მასეთ სურათს

პოსტის ავტორი: t.l. თარიღი: Feb 22 2007, 08:42 PM

ubralod gio
ვაიმეეეეე


შენ რა გითხარი,ცოტა ადრე ვერ თქვი?




ერთი ორი დღის წინ წავშალე ერთერთი დედაოს სურათი

მოიცა აბა იქნებ ვიპოვო საიდანაც ავიღე ის სურათი......

პოსტის ავტორი: ubralod gio თარიღი: Feb 22 2007, 08:44 PM

t.l.
ადრე?ადამიანო დილის მარე მაგას ვიხვეწები გავმწარდი კაცი ლამის ვფორთხავ

t.l.
აუუ მიდი რა იპოვე გეხვეჭები და ხატწერას რო ვისწავლი დედას გეფიცებ რომელ ხატსაც მთხოვ დაგიწერ გპირდები

პოსტის ავტორი: ქავთარაძე თარიღი: Feb 22 2007, 08:45 PM

ubralod gio
რად გინდა გიო?

პოსტის ავტორი: ubralod gio თარიღი: Feb 22 2007, 08:48 PM

ქავთარაძე
ხატწერას ვსწავლობ გიო და დავალება მაქვს ადამიანის სახეებზე უნდა ვივარჯიშო რა და მინდა, ეგეთი იმიტო მინდა რადგან წმინდანების სახეებს მიმგავნებული იყოს და შესამოსელებზე მერე არ გამიწირდეს მუშაობა გამიგე?

პოსტის ავტორი: ქავთარაძე თარიღი: Feb 22 2007, 08:50 PM

ubralod gio
შენ სკაიპში მომწერე g_stile

პოსტის ავტორი: t.l. თარიღი: Feb 22 2007, 08:51 PM

ჰო ვეძებ ეხლა და თუ ვიპოვე დავდებ ორი დღის წინ წაშალე თქო

პოსტის ავტორი: ubralod gio თარიღი: Feb 22 2007, 08:52 PM

ქავთარაძე
არა მაქ სკაიპი და კაი ცხოვრება სადაა ძმობილო

t.l.
ეეეხ ლა არაფერში ბედი ალ მაქ ლააყველაფელი დასწლებაზეა

პოსტის ავტორი: ქავთარაძე თარიღი: Feb 22 2007, 08:53 PM

ubralod gio
აბა რომელი მესენჯერი გაQ?

ubralod gio
პორტრეტი გინდა თუ შორიდან გადაღებული?

პოსტის ავტორი: ubralod gio თარიღი: Feb 22 2007, 08:59 PM

ქავთარაძე
ალა მაქ სულ არცერთი მარტო ერთი გაძვალტყავებული მაილრუს და ფოსტაჯის იმეილი მაქვს და მორჩა ეგ არის ჩემი ქონება

ქავთარაძე
სახე რომ გავარკვიო რა ნაქვთების გარკვევა ოდნავ მაინც რომ შევძლო

ქავთარაძე
მაშინ ჩემი მერიკოს მესენჯერი რო მოგცე?და მერე ის გადმომიგზავნის ჰა?

პოსტის ავტორი: ქავთარაძე თარიღი: Feb 22 2007, 09:04 PM

აუ ვერ ვნახე ვერაფერი

პოსტის ავტორი: ubralod gio თარიღი: Feb 22 2007, 09:06 PM

ქავთარაძე
ეეეხ იმედი მომეცა მეგონა მეშველა თქოდა t.l.სუ გაგვიქრა

პოსტის ავტორი: გუჯა თარიღი: Feb 22 2007, 09:12 PM

ეხლა ამაზეც რომ ვთქვა რამე კიდევ ჩამქოლავთ ცოტა დაფიქრდით ხალხნო, ყველაფერს ნუ დაუჯერებთ ასე ბრმად!

პოსტის ავტორი: ubralod gio თარიღი: Feb 22 2007, 09:18 PM

გუჯა

გუჯა შენ რა გითხარი რარა გულიანად მაცინნეეემოკლედ ყველაფერს ისე კითხულობ საერთოდ არ უკვირდები რაეგ მოთხრობაა ძამიკო მოთხრობაააა

პოსტის ავტორი: გუჯა თარიღი: Feb 22 2007, 09:22 PM

ანუ შენც მეთანხმები რომ ეს "მოთხრობაც" სისულელეა და არა აქვს სინამდვილესთან კავშირი, ხო?

პოსტის ავტორი: ubralod gio თარიღი: Feb 22 2007, 09:26 PM

გუჯა
არა სისულელე კიარა პირიკით მოთხრობებსა და იგავებს უნდა ჩაკვირვება და შეცნობა სისულელე რა შუაშია ეგ მე არ მითქვამს

პოსტის ავტორი: გუჯა თარიღი: Feb 22 2007, 09:44 PM

სატანის ხილვა ასეთი ადვილია? მე გამიგია რომ მის ხილვას ადამიანი ვერ უძლებს იმდენად საშინელია...



ეს არის მონაზვნობის პატივი? ეშმაკმა დაამარცხა და ეს ყოფილა მონაზვნობის პატივი...ვერა რა, სად ნახულობენ ასეთ ზღაპრებს...



ხალხნო, მონაზვნობის პატივის შესახებ უფრო კარგი და ჭეშმარიტი გადმოცემებია, ეს არგუმენტი ვერაა იმისთვის, თუ "რაოდენ დიდი ყოფილა მონაზვნობის პატივი"

პოსტის ავტორი: ubralod gio თარიღი: Feb 22 2007, 09:47 PM

გუჯა
რა სკეპტიკოსი ყოფილხარ
რთულად მოსათვინიერებელი ალბათ მოძღვარს ხშირად აფიქრებ ხოლმე

პოსტის ავტორი: გუჯა თარიღი: Feb 22 2007, 09:56 PM

მართალი ხარ



მართალი ხარ


სამწუხაროდ აქაც მართალი ხარ...

პოსტის ავტორი: მნათე თარიღი: Feb 22 2007, 10:13 PM

შესანიშნავი იგავია

პოსტის ავტორი: ubralod gio თარიღი: Feb 22 2007, 10:14 PM

გუჯა
ხოოდა აბა რაღა გაქვს საწუწუნო ჩვენი რა ბრალია შენ თუ არ გეჯერება

პოსტის ავტორი: ubralod gio თარიღი: Feb 22 2007, 10:15 PM

მნათე
ხო მარა გუჯუნია კაცს როგორც არაფერი ისევე ესეც არ მოეწონა

პოსტის ავტორი: გუჯა თარიღი: Feb 22 2007, 10:18 PM

გადასარევი




არ ვწუწუნებ, უბრალოდ ჩემი აზრი გამოვთქვი

ისე, ამ უცნაურ ფოტოებს რატომ დებთ? თემას რატომ აოპტოპიკებთ?

პოსტის ავტორი: solomony თარიღი: Feb 22 2007, 10:58 PM

yahoo- ში ან გოოგლე-ში ortodox nun აკრიფე ან old nun ბევრი სურათებია და შენთვითონ აარჩიე ჩემთან ინტერნეტი ურევს და სურათებს არ ხსნის რომ გადმოვწერო

პოსტის ავტორი: solomony თარიღი: Feb 22 2007, 11:09 PM

http://images.search.yahoo.com/search/images?p=orthodox+nun&sp=1&fr2=sp-top&ei=UTF-8&fr=slv1-msgr&fr2=tab-web&ei=UTF-8&SpellState=n-2374838875_q-Tf4xLVYrrkdv/kBUnfFatQAAAA@@
http://images.search.yahoo.com/search/images?ei=UTF-8&fr=slv1-msgr&p=old%20nun&fr2=tab-web
http://images.google.com/images?svnum=10&hl=ru&sa=X&oi=spell&resnum=0&ct=result&cd=1&q=orthodox+nun&spell=1

ამეებში ნახე

პოსტის ავტორი: ქავთარაძე თარიღი: Feb 22 2007, 11:21 PM

გუჯა
ბერია ბერი, აქ ბერებზეა საუბარი, ბერებს კი ხშირად უწევთ დემონებთან და სატანებთან შერკინება, უფლის ნების გარეში კი ეს არ ხდება (მათი დანახვა)
გუჯა ეხლა შენ თუ გაპროტესტების ხასიათზე ხარ დღეს მაშინ გავჩუმდები, და სხვათაშორის და მართლაც რომ ასეთი ღვაწლმოსილი ბერები არსებობენ იმიტო არ არიან ჯერ-ჯერობით ერში იმდენი დემონები რომ მთლიანად გავიხრწნათ, ხო ფლოიდამ მომიყვა შიო მღვიმეში რომ თურმე დავით გარეჯის მონასტერში მის მეგობარს ესმოდა ყვირილი ბერების, მაგალითად: მომწყდი თავიდან და ასეთები, მომშორდი დამანებე თავი ...
ხო ერთი ბერი რომელიც ლურჯ მონასტერში დადის იმ ზომამდე მიუყვანიათ რომ უთქმევინებიათ : უფალი არ არსებობს და არ მჯერა მისიო, და როცა ეს თქვა ფიზიკურად დარევიან და უცემიათ...
ასევე მამა გაბრიელი, ყოფილა შემთხვევები რომ ჯოხი უსროლია მოულოდნელად, და ხალხი ვერაფერს ხედავდა...

პოსტის ავტორი: solomony თარიღი: Feb 22 2007, 11:24 PM

ეგრე ათონელი ბერები ნახეთ მამა იოსები მამა არსენი მამა პაისი და სხვები როგორი ბრძოლები ქონდათ ეშმაკებთან

პოსტის ავტორი: ქავთარაძე თარიღი: Feb 22 2007, 11:31 PM

solomony
ხოო თუნდაც ...

პოსტის ავტორი: გუჯა თარიღი: Feb 22 2007, 11:52 PM

ხო, ბერებს მართლაც გაცხარებული ბრძოლა უწევთ ბოროტთან, ვიცნობ ბერებს რომლებსაც ეშმაკი ეჭყანება ხანდახან თურმე



აქ ცდები აშკარად, დემონები ერშიც გვებრძოლებიან, ვერ ხედავ რა ხდება? შემცირდა რწმენა, და ამაზე მეტი რაღა უნდა გავიხრწნათ არ ვიცი ჩემს ახლობელს ჯადო გაუკეთეს და ტელეფონზე 666 ნომერი ურეკავდარომ უპასუხა გაურკვეველი ხმები შემოესმა, და ღამეები ვერ იძინებდა...ასე რომ ეშმაკები მარტო ბერებს არ ებრძვიან...



არამარტო ბერებს, ერში მცხოვრებ ქრისტიანებსაც ებრძვის ბოროტი, თუმცა ისე არა როგორც ბერებს...

პოსტის ავტორი: ქავთარაძე თარიღი: Feb 23 2007, 12:18 AM

გუჯა
არამარტო ეჭყანება, ფიზიკურადაც პირდაპირი აზრით ვამბობ ჩხუბობენ, რომელიღაც მეუფეზე მითხრეს, თურმე შევიდა კელიაში და დაინახა მის საწოლზე ეშმაკი იწვა, ადგა და საწოლის გვერძე დაწვა იქვე
გუჯა ერში იმდენი არაა რამდენიც მონასტერში არიან დემონები,
აჰა ანუ ჯოჯოხეთური სასწაულები არსებობენ და მართლმადიდებლურ, უწყინარ და მართლაც არაფანატიკოსურ სასწაულებს უნდა დავუჯეროთ?
არ მესმის რა ვქნა

პოსტის ავტორი: გუჯა თარიღი: Feb 23 2007, 01:08 AM

ქავთარაძე, ღვთის დაშვებით ეშმაკები ერში მცხოვრებ სულიერად ძლიერ ადამიანებსაც ებრძვიან, ვიცი ერში მცხოვრები ადამიანები რომლებსაც ეშმაკი ხილულად ებრძვის, და ვიცი ბერები რომლებსაც ეშმაკი არც ეჭყანება და არც აშინებს, მაგრამ გონებრივი ცოდვებით ებრძვის, ან ვნებებს აღუძრავს...



ეს რა დაწერე ვერ გავიგე

პოსტის ავტორი: უცნობი. თარიღი: Mar 7 2007, 02:19 PM

უპოვარების აღთქმა რას ნიშნავს განმანათლეთ რა ვინმემ

პოსტის ავტორი: მხევალი ნინო თარიღი: Mar 7 2007, 03:13 PM

ზებედე



გუჯა თავის ამპლუაშია კრიტიკა, კრიტიკა და ისევ კრიტიკა


რაც შეეხება მონაზვნობას, ვნანობ, რომ ეს ნიჭი არა მაქვს.
მონაზვნები ძალიან მიყვარს, განსაკუთრებულად. ამ თემის თავში მარიამმა თქვა, რომ გარდა უპოვარებისა და ქალწულებისა სხვა განსხვავება ჩვენს შორის იტქმის არააო, მე ვიტყოდი, რომ ისინი გაცილებით არიან ახლოს ღმერთთნა, ჩვენ ამას ვერ შევძლებთ, იმდენი საზრუნავი გვაქვს ამქვეყნიური, გამიგია ყველაზე დიდი ღვაწლი ლოცვააო, ქრისტეს მხედრებს ზუსტად მლოცველ ხალხს უწოდებენ (მთალ ზუსტად ვერ ვთქვი, მაგრამ იმედია არ ჩამქოლავთ), ძირითადი განსხვავება ზუსტად ეს არის.

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Mar 7 2007, 03:18 PM

სხვათაშორის მამა შიოს (ღმერთმა აცხონოს მისი სული) სიტყვებია:

"ქალი ან ქმარს უნდა ეკუთვნოდეს, ან ღმერთს"

პოსტის ავტორი: ninca თარიღი: Mar 8 2007, 12:31 AM

სახარებაში წერია: იქმენით თქვენ სრულ, ვითარცა მამაი თქვენი ზეცათაი სრულ არს. მაშასადამე, ღმერთმა მოგვიწოდა , ვემსგავსოთ მას. ეს კი ღვთის მცნებათა უპირობო მორჩილებასა და შესრულებას მოითხოვს. ასევე მუდმივ ბრძოლას საკუთარ ცოდვილ ბუნებასთან. ამასთანავე გავიხსენოთ წმ. ილიას სიტყვები "განდეგილიდან": "ხსნა ყველგან არის." საღვთო მოწოდებით ადამიანი ან ბერი ხდება ან ერში რჩება, მაგრამ ეს, რასაკვირველია, როდი ნიშნავს, რამ არ ცხონდება. მონაზვნობით კი არა, ადამიანი ცხონდება ღვთის ნების აღსრულებით, ვნებებთან ბრძოლით, სიმდაბლისა და გულშემუსვრილების მადლის მოხვეჭით. მამა რაფაელი თანამედროვე ბერმონაზვნობაზე მსჯელობისას ასე წერს:" არსებობს ადამიანის ცხოვრების ორი მომართულება: სრული მსახურება უფლისა, რომელიც ყველაზე სრულყოფილად ვლინდება მონაზვნობაში და სახარებისეული მცნებების შესრულება ერში, ოჯახის შექმნა . ეს სხვადასხვა გზებია, მაგრამ ერთმანეთს არ ეწინააღმდეგებიან. ამჟამად ორივე გზა ბურუსითაა დაფარული.ადამიანებმა არ იციან, თუ როგორ დაძლიონ, კარგავენ ორიენტირს და საბოლოოდ, ვერ არკვევენ, სად არიან, რისთვის და საით უნდა გაემართონ.
მონაზვნობა- ეს სულიერ ძალთა კონცენტრაციაა ყველაზე არსებითისათვის-ადამიანის ღმერთთან კავშირისათვის...ეს არის სურვილი და მზადყოფნა, მსხვერპლად გაწირო ყველაფერი ერთადერთი სულიერი სიმდიდრისა და საუნჯის-სულიწმიდის მადლის მოსახვეჭად. ბერი ისაა, ვინც არ არის მიჯაჭვული ამ სოფელს, მისთვის მოკვდა და ცხოვრობს მარადისობისათვის, ვისი გულიც მუდმივ ლოცვაშია და ამ მიწას თითქოს მარადისობიდან უმზერს.
თანამედროვე მონაზვნობას მრავალი დაბრკოლება და სიძნელე , განსაცდელი და საცდური აქვს .ყველაზე დიდი დაბრკოლება ისაა, რომ ჩვენს ქვეყანაში მონაზვნობა თითქმის განადგურებული იყო. წარსულ და თანამედროვე მონაზვნობას შორის წარმოიშვა დიდი დისტანცია, მსგავსი ღრმა თხრილისა. შეწყდა მემკვიდრეობითობა, ცოცხალი ტრადიცია, აღესრულნენ დიდი "სტარეცები", ე.ი. სულიერ ცხოვრებაში გამოცდილი ბერები და ყველაფერი თავიდანაა დასაწყები.
მეორე სირთულეა-ხასიათი თანამედროვე ამპარტავანი და თავდაჯერებული ადამიანისა , რომელსაც უფრო მეტად სურს ასწავლოს, ვიდრე ისწავლოს. აქ, ერთ მხრივ, წარმოიშვება ახალგაზრდა ბერმონაზონთა სწრაფვა "на старчество”, მეორე მხრივ, ბერების საკმაო ნაწილია, რომელთაც არ სურთ მორჩილება და თვლიან, რომ მხოლოდ წიგნებით შეძლებენ ხელმძღვანელობას.
შემდეგი საშიშროება-ეს არის გადასვლა გარეგნულ მსახურებაზე, როცა ლოცვა, ვნებათაგან გულის განწმენდა და შინაგანი ცხოვრება გადაინაცვლებს მეორე პლანზე. ამგვარი მოღვაწეობა ნიშანდობლივია კათოლიკური მონასტრებისათვის... მაშინ, როცა აღმოსავლური ეკლესია ამ საკითხს სხვაგვარად უყურებს. კერძოდ, მონაზვნობა - ეს არის სახე ცხივრებისა, სწრაფვა მდუმარებისაკენ. ეს გახლავთ სამყაროსთან ურთიერთობა ლოცვის გზით.
მონაზვნობა ეს არის ახალი სახე ცხოვრებისა. ჩვენი საზოგადოების ლიბერალიზაციის გამო თანდათან ქრება მონაზვნობის არსის გაგება და სამაგალითო ხდება მონაზვნობის გარეგნული მღელვარე მოღვაწეობა, რომელიც ამგვარი ფორმით საერო პირთათვისაც მისაწვდომია. არ არის შეფასებული იმ ქვეყნების მონაზვნური ცხოვრების გამოცდილება, სადაც , ისტორიული ძვრების მიუხედავად, მონაზვნური ცხოვრება არ შეწყვეტილა."

პოსტის ავტორი: Floyd თარიღი: Mar 8 2007, 01:51 PM

ამ ქვეყანაზე ან ოჯახზე და ღმერთზე უნდა ფიქრობდე , ან კიდე მხოლოდ ღმერთზე ასე რომ...... ან ოჯახი და ან მონასტერი მე ასეთი აზრის ვარ

პოსტის ავტორი: gvanci თარიღი: Mar 10 2007, 10:00 PM

ქალი ან ქმარს უნდა ეკუთვნოდეს, ან ღმერთს" -გეთანხები ჩემო მარინე ,მაგრამ ქმარსაც ხომ გააჩნია? ვაი რომ დღეს განცდა და შეცნობა არ აქვთ ადამიანებს საკუტარი ცოდვებისა

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Mar 27 2007, 03:00 PM

gvanci

ამიტომ ლოცვაა საჭირო, რომ უფალმა მორწმუნე ადამიანის გვერდით გვარგუნოს ცხოვრება

რაც შეეხება მონაზვნობას, წმიდა მამები ამბობენ: "ანგელოზები სინათლეა მონაზვნებისათვის, მონაზონი კი სინათლეა ქვეყნისა."

პოსტის ავტორი: qavto თარიღი: Mar 28 2007, 01:44 PM

ჩემი აზრით ვინ გახდეს ბერი და ვინ არა ამას უფალი წყვეტს, შეიძლება ბერობის სურვილი გქონდეს და წახვიდე მონასტერში მაგრამ გახდები თუ არა ბერი ეგ ჩვენი გადასაწყვეტი არაა. უფალი თავად წყვიტავს გაგხადოს თუ არა ამის ღირსი, მან უკეთ იცის სადაა ჩვენი ადგილი, მაგრამ ვის და როგორ ირჩევს უფალი ამ ცხოვრებისტვის ჩემთვის გამოუცნობია, რადგან მიუხედავად იმისა რომ ბერობა ეღირსა ზოგი მაინც ვერ ცხონდება და ვინც სხვა გზით იარა ის კი ცხონდა

პოსტის ავტორი: marita26 თარიღი: Mar 28 2007, 06:32 PM

საოცარი ხვედრია მონაზონობა და ბერობა უფლის მიერ მონიჭებული.მხოლოდ მან იცის ვინ არის ღირსი ამისა

პოსტის ავტორი: takusha თარიღი: Apr 5 2007, 08:35 PM

მართლაც რომ საოცარი არის მონაზვნობა და ბერობა.კარგი იქნება მონაზვნური ნიჭი რომ მქონდეს,თუმცა უფალი წყვიტავს ვის რა უნდა არგუნოს.ადამიანმა ან ოჯახი უნდა შექმნას ან უფალს უნდა შეუდგეს.იმ ორი გზიდან ერთ-ერთს უნდა დაადგეს.

პოსტის ავტორი: tatia24 თარიღი: Apr 5 2007, 08:52 PM

მე ასე ვფიქობ, მონასტერში რომ წახვიდე გულის მთლიანი თუ არა დიდი ნაწილი ღმერთს უნდა ეკუთნოდეს, ჯერ ერში უნდა ისწავლო მონაზვნობა, რომ შემდაგ იქ შეძლო, ადვილი ნამდვიდად არ არის, ეს იქიდანაც ჩანს, რომ ვიცნობ მორჩილებს და სამორჩილეებს, როლებიც დიდი ხანი მონასტერში ცხოვრობდნენ, მაგრამ დატოვეს მონასტერი და ახლა ერში ცხოვრობენ. ზოგმა ოჯახიც შექმნა.

პოსტის ავტორი: qavto თარიღი: Apr 6 2007, 01:06 AM

ხო ეგ ერტ-ერტი გზაა სამიდან რომელსაც ადამიანი მონასტერში მიყავს. თუმცა მონასტერში ისეთებიც ბევრნი მიდიან რომელთაც იწამეს ღმრთისა და სურთ თავიანთი ცხოვრება ღმერთს მსახურებაში შესწირონ, მიუხედავად იმისა რომ არც თუ ბოლომდე არიან გათვიცნონიერებულნი თავიდანვე ეკლესიურ ცხოვრებაში, და ზოგიც იქ ყოფნით უფრო აღმოაჩენს ხოლმე თავის გზას და ერში ბრუნდება. ყველა მორჩილი როდი ხდება ბერი

პოსტის ავტორი: Floyd თარიღი: Apr 9 2007, 11:47 PM

იცი ადამიანი არ ინდომებს თორე რას ფიქრობთ უფალი შენს მასეთ სურვილს აღუდგება წინ???
მთავარია ადამიანმა მოინდომოს და ყველაფერს მიაღწევს დამერწმუნეთ.
რატომ იყვნენ მაშინ საქართველოში ადრე უფრო მეტი ბერები რა მაშინ სურდა უფალს და ეხლა აღარ სურს? იმიტომ რომ მაშინ რწმენა იყო დიდი.ეხლა კი მხოლოდ მუცელზე და გართობაზე ვფიქრობთ.
აქ ნაკეთები სიკეთის იმედი გვაქვს მაგრამ , რამხელას გაკეთება შეგიძლია მონასტერში ბერად აღკვეცით ამაზე არ ვფიქრობთ.

პოსტის ავტორი: qavto თარიღი: Apr 11 2007, 12:17 AM

Floyd

პოსტის ავტორი: Floyd თარიღი: Apr 11 2007, 12:20 AM

qavto
???

პოსტის ავტორი: nino varadashvili თარიღი: Apr 11 2007, 12:31 AM

რთული თემაა, მით უმეტეს როცა შენს მთელ დარჩენილ ცხოვრებას შეეხება საქმე................

ამ თემაზე თითქმის არავისთან ვლაპარაკობ

პოსტის ავტორი: qavto თარიღი: Apr 11 2007, 12:36 AM

Floyd
გეთანხმები. სურვილი თუ არ გამოთქვი და მონასტერში არ წახვედი აბა როგორ გაიგებ კაცი ბერობის ღირსი ხარ თუ არა.

პოსტის ავტორი: Floyd თარიღი: Apr 11 2007, 12:40 AM

qavto
რათქმაუნდაჯერუნდა მიაღწიო მონასტრამდე და შემდეგჩაერთო ბრშძოლაში .
იცი ადამიანებს გვეშინია ამბრძოლის მერერომ ვნახულობთ რამდენად ძნელიცაა და მაგიტომგამოვრბივართ მონასტრიდან თორემ თუ დიდი სურვილი გექნება დამხნეობა შებრძოლების უფალი აუცილებლად დაგიდგება გვერდში და ბერობასაც მიაღწევ.

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Apr 11 2007, 02:29 PM

"მონაზვნობა თავისთავად სიკვდილს ნიშნავს, წუთისოფლისთვის სიკვდილს. მონაზონი ვალდებულია საკუთარ თავში მოკლას ძველი კაცი ცოდვისა და იშვას ახალ კაცად ქრისტეში. ქრისტეში შობა კი ნიშნავს ისევ ქრისტესთვის სიკვდილს, საკუთარი სურვილების წარსულში დატოვებას.

პავლე მოციქული ამბობს: "მე კი არ ვცოცხლობ, არამედ ქრისტე ცხოვრობს ჩემში."

დედა ეფემია (ჩირგაძე)

პოსტის ავტორი: Floyd თარიღი: Apr 12 2007, 01:53 PM

marine
გეთანხმები .
დათმე ყოველი და ჩაები უხილავ ბრძოლაში შეუშინებლად ! ერთხელაც სრულებით განათდება შენი ცხოვრება და მიხვდები რომ ტყუილად არ გიბრძოლია ამდენი ! (ზურაბ ნუგზარის ძე ქავთარაძე )

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Apr 12 2007, 01:56 PM

Floyd

ამ ბრძოლაში ბევრი იქნება დაცემა-ადგომის მონაცვლეობა, მაგრამ უფალი არ დატოვებს მას, რომელმაც ყოველივე დატოვა და მოიძულა ამა სოფელსა შინა..

პოსტის ავტორი: Floyd თარიღი: Apr 12 2007, 01:59 PM

marine
თანხმობა!
”დაეცი,ადექი,წამოდექი და გაიარე!” - მამა გაბრიელის ანდერძი.

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Apr 12 2007, 02:04 PM

Floyd

რა ლამაზი სიტყვებია!!!!!

სამწუხაროდ კარგად არ მახსოვს, მაგრამ მაინც დაახლოებით ვიტყვი:

"მთავარი ის კი არაა რომ დაეცი, არამედ ის, რომ ადგომა არ გინდა."

პოსტის ავტორი: natia83 თარიღი: Apr 12 2007, 02:35 PM

ქრისტიანს უნდა შეეძლოს დაცემის შემდგომ წამოდგომა, რადგან ამაშია ცხონება!

პოსტის ავტორი: solomony თარიღი: Apr 12 2007, 07:17 PM

http://www.orthodoxy.ge/
ეს წაიკითხეთ

პოსტის ავტორი: nino varadashvili თარიღი: Apr 13 2007, 09:37 PM

ვერ დაგეთანხმები. პრობლემა მით უფრო რთულია, რაც თავად შეგეხება. სხვაზე მსჯელობა ადვილია... ( არ განგიკითხავ. შენდობას ვითხოვ!)

.

პოსტის ავტორი: Floyd თარიღი: Apr 13 2007, 09:37 PM

nino varadashvili

ამაში რა იგულისხმე ვერ ჩავწვდი (განკითხვა რა შუაშია)

პოსტის ავტორი: nino varadashvili თარიღი: Apr 13 2007, 09:50 PM

ის რომ მასე ადვილი არაა, სხვადასხვა მხრიდან მოდის ბრძოლები

მართალია უფალი შეგეწევა , მაგრამ უფრო მეტი განსაცდელი მოდის

უფრო მეტ განსაცდელს უშვებს, რომ გაგაძლიეროს ალბათ...

არც მუცელზე და გართობაზეა..

ჩემთვის ეს თემა იმდენად განსაკუთრებულია... და თითქმის არავისთან არ ვლაპარაკობ, უბრალოდ არ შემიძლია

.......

თქვენ რას ფიქრობთ?

?

პოსტის ავტორი: solomony თარიღი: Apr 13 2007, 09:59 PM

უფალი იმაზე დიდ განსაცდელს არ მოუვლენს ადამიანს რისი დათმენაც არ შეეძლოს მას,ხოლო რაც უფრო დიდია ბრძოლები და განსაცდელი მით უფრო დიდი იქნება საზღაურიც თუ ადამიანი ყოველივეს წარმატებით დაითმენს.წმინდანების ცხოვრებაში როდესაც ისინი ბერები ხდებოდნენ ყველას სხვადასხვანაირი ბრძოლები ჰქონდათ ისეთი დიდი ბრძოლები არ ქონდათ როგორც იმ დიდ წმინდა მამებს ანტონი დიდი,მაკარი დიდი და აშ

http://www.orthodoxy.ge/biografiebi/siskhliani_agdgoma.htm
ეს აუცილებლად წაიკითხეტ ვისაც არ წაგიკითხავთ

პოსტის ავტორი: BERO თარიღი: Apr 13 2007, 10:04 PM

მამა გაბრიელი: მონასტერში მოსულს,სახარების მიხედვით ცხოვრება მოეტხოვება და იმით ცხონდება,ერის ადამიანი კი ათი მცნების დაცვით ცხონდება.

პოსტის ავტორი: nino varadashvili თარიღი: Apr 13 2007, 10:07 PM

იცით რა არის, შეიძლება ერთიდაიგივე განსაცდელი სხვადასხვა ადამინისთვის სხვადასხვა სიმძიმის აღმოჩნდეს

ანუ, შეიძლება შენთვის ადვილი იყოს, დავუშვათ მშობლების, ოჯახის დატოვება

მაგრამ სხვისთვის ძალიან ძნელი

თუმცა დარწმუნებული იყავი, რომ ის რაც შენ მონასტერში არწამსვლელს იოლად გეჩვენება,

პოსტის ავტორი: ilia_7 თარიღი: Apr 13 2007, 10:08 PM

ყველა ადამიანს სხვადასხვა განსაცდელი აქ. და ბოროტი კველაზე სუსტ წერტილში ურტყამს ადამიანს

პოსტის ავტორი: nino varadashvili თარიღი: Apr 13 2007, 10:09 PM

წასვლაზე ფიქრი რომ დაიწყო, გადაულახავ პრობლემად გხვდება

მართალი ხარ. ოღონდ ადგილში კი არა, ადგილებში

პოსტის ავტორი: ilia_7 თარიღი: Apr 13 2007, 10:11 PM

მე ვთქვი ადგილში?

პოსტის ავტორი: nino varadashvili თარიღი: Apr 13 2007, 10:12 PM

უკაცრავად, წერტილში მინდოდა დამეწერა, პრინციპში არ აქვს დიდი მნიშვნელობა, სისუსტეები ვიგულისხმე

პოსტის ავტორი: solomony თარიღი: Apr 13 2007, 10:13 PM

ეგ კი მაგრამ

ჩვენ მაინც ასე უნდა ვიფიქროთ და კიდევ თუ ჩვენს ბედს უფალს მივანდობთ რათა უფალი იყოს ჩვენი ცხოვრების მესაჭე და უფალმა წარმართოს ჩვენი ცხოვრება როგორც უფალი ინებებს და ჩვენ ყველაფრისთვის მადლობელი ვიქნებით უფლისა ყოველივე განსაცდელს უფრო ადვილათ დავძლევთ

პოსტის ავტორი: nino varadashvili თარიღი: Apr 13 2007, 10:18 PM

solomony

მართალი ხარ. თუმცა ეგ ადვილი ირაა

ანუ ადამიანური ბუნებისთვის არც ისე ადვილი...

პოსტის ავტორი: ilia_7 თარიღი: Apr 13 2007, 10:19 PM

მონდომებაზეა თუ მოვინდომებთ ყველაფერი შეილება, წმინდანად არავინ დაბადებულა ყველანი ჩვეულებრივი ადამიანები იყვნენ

პოსტის ავტორი: nino varadashvili თარიღი: Apr 13 2007, 10:21 PM

პოსტის ავტორი: Floyd თარიღი: Apr 13 2007, 11:54 PM

ilia_7
მართალი ხარ მეც მაგას ვამბობ რომ არ ვინდომებთ ადამიანები თორემ ყველაფრის დაძლევა შესაძლებელია.

პოსტის ავტორი: marita26 თარიღი: Apr 14 2007, 04:53 PM

ვიცი რომ საოცარი და ერთეულების ხვედრია ამავე დროს ურთულესი ამისთვის მზად უნდა იყოს ადამიანი.მე არასოდეს მიფიქრია რადგან ვიცი რომ ვერ შევძლებ ძალიან ძალიან ბევრი მიკლია მაგ დონის სულიერებამდე და ღვთის სიყვარულამდე

პოსტის ავტორი: nino varadashvili თარიღი: Apr 14 2007, 09:33 PM

"ვარდსა ჰკითხეს, ეგზომ ტურფა რამან შეგქმნა ტანად, პირად


მიკვირს რად ხარ ეკლიანი, პოვნა შენი რად არს ჭირად,


მითხრა, ტკბილსა მწარე ჰპოვებს, სჯობს იქმნების რაცა ძვირად,


ოდეს ტურფა გაიეფდეს, აღარ ღირდეს არცა ჩირად.

პოსტის ავტორი: Floyd თარიღი: Apr 14 2007, 09:33 PM

marita26
რატომ ფიქრობ რომბევრი გიკლია ?
იცი კითხე მამაოებს მაგის შესახებ და ყველაგეტყვის რომსულ 1 დღეში შეგიძლია გამოსწორება თუკი გულით მოინდომებ და იწამებ უფალს

პოსტის ავტორი: nino varadashvili თარიღი: Apr 14 2007, 09:34 PM

ოდეს ტურფა გაიეფდეს, აღარ ღირდეს არცა ჩირად.

პოსტის ავტორი: solomony თარიღი: Apr 14 2007, 09:45 PM

ჩემი ოცნება რამდენიმე დღე მაინც ვიყო მონასტერში ჯერჯერობით აუხდენელი.
ბერებს რომ ვუყურებ ხოლმე მშურს მათი

პოსტის ავტორი: nino varadashvili თარიღი: Apr 14 2007, 09:46 PM

solomony
რატომ აუხდენელი?

პოსტის ავტორი: marita26 თარიღი: Apr 14 2007, 10:23 PM

Floyd
ბევრი მიკლია თუნდაც იმიტომ რომ არ გამჩენია არასოდეს სურვილი მოვწყდე ამ ცხოვრებას და წავიდე მონასტერში.მიყვარს თანამედროვე ცხოვრება მიუხედავად ბევრი ცუდისა

პოსტის ავტორი: Floyd თარიღი: Apr 14 2007, 10:35 PM

marita26
ეგ გასაგებია ყველა ბერი და მონაზონი ვერ გახდება , და კეთილი ადამიანები ერშიც ძალიან საჭიროები არიან მაგრამ ეხლა ისეთი დროა რომ სამაგალითო ადამიანები გვჭირდება ჩვენ.
მე მაგალითად ჩემი გადაწყვეტილებით ძალიანბევრი ახლობელი მოვატრიალენამდვილი ცხოვრებისაკენ და გზაზე დავაყენე და მხოლოდ ამით შემიძლია ბედნიერი ვიყო და ღმერთის მადლობელი რომ მე გამომირჩიაამსაქმისათვის .(თორემ როკი,ლუდი და დახეული ჯინსები ჩემი ცხოვრების სტილი იყო იმ დროსხალხი nanas რომ უსმენდა )

პოსტის ავტორი: marita26 თარიღი: Apr 14 2007, 11:19 PM

Floyd
გაიხარე! მონაზვნები რომ ხდებიან მე მაინც მგონია რომ იქამდეც რაღაც განსხვავებულები არიან

პოსტის ავტორი: abo თარიღი: Apr 14 2007, 11:30 PM

marita26მონაზვნებიც ჩვეულებრივი მოკვდავები არიან, ისინი არაჩვეულებრივი მხოლოდ გადაწყვეტილების სიმტკიცეში არიან,.

პოსტის ავტორი: ana-xatia თარიღი: Apr 14 2007, 11:40 PM

marita26
ჩემმა მოძრვარმა იცის თქმა ხოლმე.

წმინდა მამებს ნათქვამი აქვთ, რომ ადამიანს მზის ამოსვლიდან დაღამებამდე შეუძლია წმინდანი გახდესო.

ჩვენი მრწამსი კი იმიტომაა ყველაზე დიადი, რომ ავაზაკიც კი, რომელიც მთელი ცხოვრება არაწმინდად ცხოვრობდა და მხოლოდ სკივდილამდე ცოტა ხნით ადრე აღიარა უფალი, სასუფეველში შევიდა.

პოსტის ავტორი: Floyd თარიღი: Apr 14 2007, 11:58 PM

ana-xatia
სრული ჭეშმარიტებააა
მონაზვნებიც და ბერებიც ისეთები იყვნენ როგორიებიც ჩვენმაგრამ უფალმამათი გარდაცვალება და თავიდან შობა ისურვა !

solomony
შენ მოინდომე ძმა და სამშაბათს მივდივარ და წაგიყვან მონასტერში

პოსტის ავტორი: solomony თარიღი: Apr 15 2007, 02:11 AM

Floyd შემოთავაზებისთვის მადლობთ,მაგრამ ჯერ ვერ მოვახერხებ.მომავალში ვნახოთ.

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Apr 26 2007, 02:39 PM

"მე არ ვიცი სხვა მიზეზი მონოზონის დაცემისა, თუ არ მინდობა საკუთარი შეხედულებისადმი."

აბბა დოროთე

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Apr 30 2007, 11:22 AM

მამა პიმენმა უთხრა მამა იოსებს: "მითხარი, როგორ შევიქნე მონაზონი?"

მამა იოსებმა უპასუხა: "თუ გსურს განსვენება ჰპოვო აქაც და იქაც, ყველა საქმის დროს თქვი: მე ვინ ვარ? და ნურავის განიკითხავ!"

პოსტის ავტორი: takusha თარიღი: Apr 30 2007, 04:31 PM

,,ბერმონაზვნური ცხოვრება მსხმოიარე ხეა,რომლის ფესვი სიყვარულია,ხოლო საზრდო- სინანულის ცრემლები,,(ბერი იოილი) ,,როცა მონაზონი ქრისტეს გულისათვის უარს ამბობს ადამიანების ნახვაზე,მაშინ ის ხედავს მრავალ ადამიანს და ღვთაებრივი სახით ლოცვით შეეწევა მათ იმ საქმეებში,რომელთა შესრულება ადამიანური საშუალებებით შეუძლებელია,,(ბერი პაისი ათონელი)

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: May 4 2007, 02:25 PM

ლიბერალიზმი, ლოცვა და მონაზვნობა

ლიბერალიზმს არ ესმის, თუ რას ნიშნავს ლოცვა. მისთვის მონაზვნური ცხოვრება ეგოიზმია და ეს მაშინ, როცა მონაზვნებს დემონურ ძალებთან ბრძოლის მთავარი სიმძიმე აწევთ, რის შესახებაც სოფელმა არა უწყის რა. ლოცვა არც ფსიქოთერაპიაა არც თვითშეგონება, როგორც განმარტავს არასულიერი სამყარო, არამედ იგი ძალაა, რაც აპოკალიფსისის სიტყვების მიხედვით, დემონებს აშვების საშუალებას არ აძლევს, ანუ - მადლის ძალა. განა შეიძლება ადამიანებისთვის იყოს იმაზე მეტი, ვიდრე ის სიხარულია, რომელსაც ისინი მონასტრის კარიბჭეში შესვლისას განიცდიან, სადაც ჰაერი და მიწა ლოცვით არის განწმენდილი? განა შესაძლოა ადამიანებს ვინმემ იმაზე მეტი სარგებლობა მოუტანოს, ვიდრე იმან, ვინც კაცთა ცოდვების მოტევებისათვის თავის გულის საკურთხეველში ლოცულობს? ერთ ასეთ მლოცველსაც კი შესწევს ძალა, ისტორიის მსვლელობა შეცვალოს!

ღირსი არსენი დიდი ხალხს გაურბოდა და ზოგიერთ მონაზონს არაკეთილგანწყობილი და მკაცრი ეჩვენებოდა, მაგრამ იგი სენაკში ყველაზე ძნელს, თვითდაწვისადარ საქმეს აღასრულებდა, - ეს იყო ქვეყნიერებისათვის ლოცვა. უფალმა მისი ლოცვით შეიწყალა ბიზანტია (ისევე როგორც წინასწარმეტყველ იონას დროს ნინევია): მიწისძვრა, რომელსაც მთელი ოლქები უნდა გაენადგურებინა (როგორც ეს შემდგომში ეგვიპტელ მამებს ეუწყათ), სწორედ ამ უდიდესი მოღვაწის ლოცვით არ მოხდა.

სატანური ძალა მსოფლიოზე დასხივებულ საშინელ რადიაცას ჰგავს. ლოცვა, განსაკუთრებით კი მონაზვნებისა, დაბრკოლებაა ამ სასიკვდილო ნაკადისათვის. სულიერად ბრმა ადამიანები იმეორებენ: ის ვინც განმარტოვდება და ლოცულობს თავისთვის ცხოვრობსო. ასე იმიტომ ამბობენ, ან ფიქრობენ, რომ თავად "ხორცნი" არიან და სიკეთეც და ბოროტებაც ხორციელად ესმით.

მონაზვნობის დასაბამი უდაბნოში მცხოვრები ნათლისმცემლის ღვაწლი და მაგალითია, ასევე იოანე ღვთისმეტყველისა, რომელიც ცხოვრებას ლოცვასა და ჭვრეტაში ატარებდა. პირველ მათგანს "დედაკაცთაგან შობილთა შორის უპირველესი" ეწოდა, მეორეს - "საყვარელი მოწაფე ღვთისა." მათ თავიანთი გული წმიდანად შეინახეს, ეს იყო მათი მთავარი ღვაწლი, ამიტომაც მათი გულები მადლის უშრეტ წყაროდ იქცა და ქვეყნიერებას ეფრქვეოდა.

შინაგანი ლოცვით დაკავებული ადამიანი დამაკავშირებელი რგოლივით ხდება - ჩაუმქრალი შუქი მისი გულის გავლით ქვეყნიერებას ანათებს. ამიტომ თქვეს წმიდა მამებმა: "ანგელოზები სინათლეა მონაზვნებისათვის, მონაზონი კი სინათლეა ქვეყნისა."

არქიმანდრიტი რაფაელი

პოსტის ავტორი: Floyd თარიღი: May 4 2007, 08:51 PM

marine
დიდი მადლობა გვანებივრებ ასეთი საინტერესო იფორმაციებით

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: May 7 2007, 01:50 PM

Floyd
რისი მადლობა..

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: May 10 2007, 02:04 PM

"ბერი ზრუნავს საკუთარ ცხონებაზე და ყოველთა ცოცხალთა და გარდაცვლილთა ცხონებაზე.
ნამდვილი, საღვთო სიყვარული ბერისათვის იფარება საკუთარი სულისა და მთელი სამყაროს ხსნის ტკივილში.
ბერის ღვთისადმი მიძღვნილი სული შეეწევა არა მხოლოდ თავისი ახლობლების ცხონებას, არამედ - თანამემამულეებისასაც.
ღმერთს სურს, რომ ბერებმა პირადი გამოცდილებით, ლოცვით, სწორი და მიზანმიმართული ცხოვრებით, პირადი მაგალითით ადამიანებს მისცენ ნათელი და ამგვარად უხელმძღვანელონ მათ მარადიული ცხოვრებისათვის."

მამა პაისი მთაწმინდელი

პოსტის ავტორი: Floyd თარიღი: May 14 2007, 05:03 PM

...ახლა ბერობა ხანძთელის უნდა,
არა სილაჩრის, არა სიშიშვლის,
არა მღვიმეში მოკალათების,
ან რუდუნებით დაცდა სიკვდილის,

არამედ მისვლა პატრონად ერის,
მამად, მომვლელად თავის ჯილაგის,
ახლა ბერებად ლომები გვინდა,
რომ ხიდი დადონ ციდან მიწამდის! არქიმანდრიტი შიო!

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: May 14 2007, 05:08 PM

ზური, ეს ჩემი საყვარელი ლექსია!! მამა შიოს დაწერილი

დიდი მადლობა, რომ გამახსენე

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: May 14 2007, 05:23 PM

ეს სიტყვები ჩვენი მამა ანდრიასია:

"მამა კირილე (პავლოვის) ინტერვიუ წავიკითხე. ეკითხებიან, როგორ გაიგოსო ადამიანმა, რომ სამონასტრო სულის არისო. პასუხობს: თუ კაცს უმძიმს ოჯახური ცხოვრების თვირთის წარმოდგენაც კი, არ აქვს გულში სურვილი ჰყავდეს ოჯახი, არამედ ეკლესია მისთვის უფრო საამოა, ე.ი. მონასტრის არისო."

პოსტის ავტორი: Floyd თარიღი: May 14 2007, 05:23 PM

marine
მეც ბევრს ვხედავ ამ სიტყვებში

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jul 18 2007, 11:51 AM

მისი უწმიდესობა იხსენებს:

"უკვე აკადემიის მეორე კურსის სტუდენტი ვიყავი, გადაწყვეტილი მქონდა, ბერი და სასულიერო პირი გავმხდარიყავი. მინდოდა სულ პატარა სოფელში ვყოფილიყავი მოძღვარი და აი, ლოცვა-კურთხევა მომცა აკადემიის რექტორმა. მანვე სთხოვა ლოცვა-კურთხევა რუსეთის პატრიარქს ალექსი I-ს, მანაც თანმხობა განაცხადა და ჩამოვედი თბილისში, რათა ლოცვა-კურთხევა უწმინდესისა და უნეტარესის მელქისედეკ III-ისგან ამეღო.

უწმინდესმა გამოცდა მომიწყო და მითხრა, გირჩევნია ოჯახი იყოლიოო. ვუთხარი - უწმინდესო და უნეტარესო, მე უკვე გადაწყვეტილი მაქვს ბერობა-მეთქი. მაშინ გაჩერდა, დაურეკა მეუფე ზინობს და უთხრა: თქვენთან მოვა აკადემიის სტუდენტი და ბერად აღკვეცეთო. ეს იყო 1957 წლის ვნების შვიდეულის სამშაბათი.

სამწუხაროდ, იმდენად გაციებული იყო ქართველი ადამიანის გული და გონება, რომ არცერთი ქართველი არ ესწრებოდა ჩემს აღკვეცას. აღკვეცის დროს რაღაც საოცარი ბრძოლა დამეუფლა: თითქოს ვშორდებოდი ამ ქვეყანას, ყველაფერს მიწიერს, საოცარი ტანჯვა იყო ჩემს სულიერ სამყაროში, მაგრამ, ღვთის მადლით, როგორღაც ავიტანე ეს ბრძოლა.

დადგა ხუთშაბათი. უწმინდესი და უნეტარესი მელქისედეკი წირავდა სიონის საკათედრო ტაძარში და იქ მოხდა ჩემი დიაკვნად კურთხევა.

საოცარი მადლი გადმოვიდა ჩემზე, თითქოს ვერაფერს ვხედავდი და თითქოს დავფრინავდი. თითქოს ფრთები შემესხა და მიწაზე არ ვიყავი. ისეთი სიხარული და ბედნიერება დამეუფლა, რომ, როცა მარტო დავრჩი, დაახლოებით, საღამოს 5 საათზე, მივედი წმინდა ნინოს ჯვართან, ამ დროს მოვიხადე კუნკულ-ბარტყული, იგი კანდელს წამოედო და მთელი ზეთი თავსა და შესამოსელზე დამესხა.

ერთი მხრივ, გამიხარდა, რადგან ხალხი ამბობდა, მასზე ღვთის მადლი გადმოვიდაო, მაგრამ სხვა რამესაც ვფიქრობდი: აკადემიის მეორე კურსის სტუდენტი ვიყავი, ეს ერთი შესამოსელი მქონდა და როგორ უნდა წავსულიყავი ამ ზეთიანი ტანსაცმლით? მაგრამ სახლში რომ მივედი და შესამოსელი მშრალი ტილოთი გავწმინდე, იმდენად კარგად გაიწმინდა, რომ ზეთის არავითარი კვალი აღარ ეტყობოდა და სასულიერო აკადემიაც იმ შესამოსელით დავამთავრე. ეს იყო უბედნიერესი დღე ჩემს ცხოვრებაში და ვმალდობ უფალს მისი დიდი წყალობისათვის."

პოსტის ავტორი: lele_lele თარიღი: Jul 18 2007, 07:22 PM

gamixarda es tema rom vnaxe porumze. 2 dgis win chamovedi ert erti monastridan ar davasaxeleb..ik wasvlamde sul sxva azri mkonda monazvnebze ikidan dabrunebulms ki shtabechdileba samwuxarod sul damekarga pirvel dges rom chavedit,samni viyavit,ise miggviges titkos mattvis sruliad zedmeti adamianebi viyavit,ar igrdznoboda siyvaruli da iseti grdznoba mkonda rom mattvis arasasurveli sutmrebi viyavit:( samwuxarod imdenad davitrgunet rom meore dgesve wamovedit:( wamosvlis dros ik axali stumari mivida da mas iseti ambit sheegebnen ragac momentshi vipikre rom albat monazvnebisgan es damokidebuleba gulis dasawyveti iyo,shemdge im mamaosac vutxari vinc wasvlaze kurtxeva momca da dzalian ewyina,gabrazebuli viyavi ramdenime dge,tumca rom davpikrdi mere martalia me damicrebulad vigrdzeni tavi magram miuxedavad amisa mat dzalian didi pasuxismgebloba akisriat eklesia monastrebis wyalobit dgas sakartvelo dgemde pexze..tumca chem adgilze sxvam sheildzleba aseti usiyvarulobis danaxvis shemdeg tadzars zurgic ki sheakcios:(

პოსტის ავტორი: mariami-k თარიღი: Jul 18 2007, 09:17 PM

lele_lele
ძალიან ცუდია ასე რომ დაბრკოლდი. იქნებ იმის ბრალი იყო რომ როგორიცწარმოგედგინა მთლად ისეთი არ დაგხვდა. მე პირასდად ძალიან ბევრ მონასტრებში დავდივარ და ძალიან დიდ სიყვარულს ვხედავ მონასტრებში. თუმცა მონასტრებში ძალიან ბევრი საქნე და ღვაწლია. ბევრი პრობლემებიც, აქედან გამომდინარე შეიძლება ისეთი დიდი ყურადღება ვერ მოგაქციეს როგორსაც შენ ელოდი.
სამწუხაროა შენი ამბავი. ღმერთმა გაგაძლიეროს

პოსტის ავტორი: lele_lele თარიღი: Jul 18 2007, 11:31 PM

ara sxva monastrebshi mec vici ra xdeba swored amitom mkonda aseti reakcia :(tumca miuxedavad amisa mat martlac didi tvirti akvt,ase tu ise mteli sakartvelostvis loculoben da adzliereben

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jul 19 2007, 05:31 PM

lele_lele

ჩვენი მამა ანდრიას სიტყვებს დაგიწერ:

"მონასტრული ცხოვრების მოსინჯვა–გაცნობა არ არის ურიგო. მხოლოდ შესარჩევია – სად. ზოგ ადგილას შეიძლება უფრო დაბრკოლდე, ვიდრე წარემატო. უპირველესად ერიდე ხმაურიან პოპულარულ მონასტრებს, მით უფრო ქალაქში მყოფთ. სასურველია მონასტერში იყო ხშირი წირვა–ლოცვა. და, რაც მთავარია, მონასტერი არის საკუთარ თავთან გაძლიერებული ბრძოლის ადგილი და არა სანატორიუმი, სათაც შეიძლება კომფორტულად დაისვენო."

პოსტის ავტორი: perikardi თარიღი: Jul 19 2007, 11:40 PM

marine

lele_lele
თუ ამ აზრს გაიტვალისწინებ არასდროს დაბრკოლდები

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jul 20 2007, 11:20 AM

"ბერობა ეს არის თავგანწირვა, ეს არის თავისი პირადის უარყოფა, ეს არის სამშობლოსადმი სამსახური, ეს არის ღვთის დიდება და მადლობა. მე ვიყავი აღკვეცილი ბერად იმ დროს, როცა თითქმის საქართველოში ბერები ილეოდა. ბერები ივნენ - იოანე და გიორგი ბეთანიელები, მამა გაბრიელი, მამა კონსტანტინე, მამა შიო (ძიძავა), მამა პართენი და მეტი თითქმის არც არავინ.

აღკვეცამდე ძალიან მძიმე დღეები იყო ჩემთვის. ისეთი განსაცდელი იყო თითქოს სული შორდებოდა სხეულს. მაგრამ ღვთის მადლით, ეს საქმე მაინც აღსრულდა."

კათოლიკოს-პატრიარქი ილია II

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jul 25 2007, 10:47 AM

"იღუმენია ტაისიას ჩანაწერები"

- მონასტრის საერთო საცხოვრებელში, სენაკში თითქმის გადაუვალია შეჯახება, მწუხარება და ა. შ. აი, აქ იპოვი შენთვის საბაბს მორჩილებისათვის, მწუხარების უდრტვინველად ტარებისათვის. ისწავლი მორჩილებას არა მარტო უფროსების მიმართ, არამედ შენს თანაბართან და უმცორსებთანაც.

- როცა ქრება ყოველგვარი ადამიანური იმედი, ზემოდან მოდის დახმარება.

- არ ყოფილა შემთხვევა, მეუბნებოდა ჩემი მოძღვარი, რომ ჩემთვის დამეტოვებინოს თუნდაც ერთი კაპიკი, ღვთის წყალობისაებრ ყოველთვის ვურიგებდი ღარიბებს, იქ, მათ ხელში უკეთ ინახება, ვიდრე ყველაზე მოსახერხებელ საფულეში.

- მელაპარაკებოდა რა მონასტრული ცხოვრების გმირობაზე, იგი მირჩევდა, არ მივცემოდი რაღაც განსაკუთრებულ გმირობას თვითნებურად, რათა მტერს არ დაეცინა ჩემთვის, როგორც გამოუცდელისთვის და უარეს ტანჯვაში არ ჩავეგდე.
"გაუფრთხილდი - ამბობდა იგი, - გაუფრთხილდი ზედმეტობას, სად შეგვიძლია ჩვენ ცოდვილებს და უძლურებს თავს ვიდოთ სიმძიმეები? ძნელია გმირობანი. ღმერთმა მოგვაპოვებინოს მორჩილება, რაც ყველა გმირობაზე მაღლა დგას. გეტყვი ერთი ბერის სიტყვებს: "გმირობანი მონაზვნისათვის ტკბილეულია, ხოლო მორჩილება - საკვები." საკვების გარეშე ცხოვრება არ შეიძლება, ხოლო ტკბილეულის გარეშე - კი."

- მინდა მხოლოდ ჩაგინერგო, რომ მონაზვნური მორჩილება ეს სულიერი გმირობა, ყველა დანარჩენზე მაღლა დგას.

პოსტის ავტორი: მაგდალინა თარიღი: Jul 25 2007, 10:55 AM

marine
ეს წიგნიდანაა ნაწყვეტი თუ საიდან მოიპოვე? ძალიან მომინდა სრულად წაკითხვა და... რა ვქნა?

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jul 25 2007, 11:11 AM

ეს წიგნი გუშინ შევიძინე, მაგდალინა, და საოცარია!! გათხოვებ აუცილებლად

პოსტის ავტორი: ქავთარაძე თარიღი: Jul 25 2007, 11:54 AM

სიმართლეა, 100% აქ შეიცნობ შენ თავს , აქ ბრძოლები გაქ არა შენ თავთან არამედ ეშმაკთან პირდაპირი გაგებით, აქ შენ სწავლობ თუ როგორ უნდა იყო ადამიანი და მონასტერში წასულმა ადამიანმა თავისი ნაკლოვანებების 60% მაინც უნდა დაძლიოს.

პოსტის ავტორი: ქავთარაძე თარიღი: Jul 25 2007, 12:10 PM

მონასტერსში გავიცანი ჩემი თავი და დავინახე თუ როგორი სუსტი ვარ , ახლა კი ვცდილობ ის ნაკლოვანებები რაც ვნახე ჩემში ნელ-ნელა გამოვასწორო...

პოსტის ავტორი: მაგდალინა თარიღი: Jul 25 2007, 12:22 PM

სქემით შემოსვაზე ვინ რა იცით?

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jul 25 2007, 12:53 PM

მეც ძალიან მაინტერესებს..

პოსტის ავტორი: მაგდალინა თარიღი: Jul 25 2007, 12:57 PM

marine
როგორც ვიცი, არსებობს დიდი და მცირე სქემა და მხოლოდ ერთხელ ხდება სქემით შემოსვა (შეილება ვცდები)...

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jul 25 2007, 01:00 PM

მე ის ვიცი, რომ სქემით შემოსვისას განსხვავებულ სამოსს აცმევენ მონაზვნებს..

პოსტის ავტორი: მაგდალინა თარიღი: Jul 25 2007, 01:04 PM

marine
კი, ეგრეა, მე მაქვს ფოტო, ნაქარგებითაა, ქერუბიმები არიან მოქარგულნი მგონი.. სამების გახსნა რომ იყო, რამდენიმე წლის წინ, იქ იყვნენ სქემოსნები, კარგად მახსოვს.. და მე რომ მონასტერში ვიყავი, წინამძღვარი მისი, სქემოსანი იყო

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jul 25 2007, 01:26 PM

თუ სურათი გაქვს, მაგდა, გთხოვ, აქ დადე..

პოსტის ავტორი: მაგდალინა თარიღი: Jul 25 2007, 01:32 PM

http://imageshack.us
Shot at 2007-07-25

თუ არ ვცდები, ესაა.. მაგრამ ვერ ვარჩევ დიდსა და მცირეს შორის, რა განსხვავებაა... იმ დედაოს სურათი კი არ მაქვს , მარინე

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jul 25 2007, 01:47 PM

ისეთი მეტყველი თვალები აქვს ამ ბერს, რომ ალბათ ასეთ ადამიანს ჰქვია "მართალი"..

ნეტავი ვინმე გვეტყოდეს რა განსხვავებაა დიდსა და მცირე სქემას შორის..

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jul 25 2007, 02:34 PM

პოსტის ავტორი: მაგდალინა თარიღი: Jul 25 2007, 02:53 PM

marine
სად იშოვნე?

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jul 25 2007, 02:59 PM

ჩვენმა ფორუმელმა athos-მა მომაწოდა.. დღეს დიდი და მცირე სქემის შესახებ ინფორმაციასაც დააზუსტებს და დადებს

პოსტის ავტორი: ana-xatia თარიღი: Jul 25 2007, 03:02 PM

lele_lele
იცოდნენ დედებმა რომ ჩადიოდით?
ადამიანს ყველაზე დიდი ბრძოლა მონასტერში ეწყება.
ბოროტმა დაგაბრკოლათ და თქვენც დაბრკოლდით?
თქვენ იქ სტუმრად კი არა, განმარტოებისთვის წახვედით.
იქნებ არ მიგექციათ ყურადღება იმისთვის, თუ როგორ მოგექცეოდნენ და როგორ დაგხვდებოდნენ?

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jul 25 2007, 03:24 PM

რუსი სქემ-მონაზონი:



რუმინელი სქემ-მონაზონი:

პოსტის ავტორი: მაგდალინა თარიღი: Jul 25 2007, 03:25 PM

marine
ვაიიი, ეს როგორი ყოფილაა

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jul 25 2007, 03:27 PM

ხედავ, მაგდალინა, მამალია ამოქარგული.. ეს ალბათ წმინდა პეტრეს სინანულთანაა კავშირში..

პოსტის ავტორი: მაგდალინა თარიღი: Jul 25 2007, 03:30 PM

marine
რა საინტერესოა თითოეული დეტალის ახსნა, არა? ნეტა ამის მცოდნე მაჩვენა ვინმე

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jul 25 2007, 04:51 PM

იმედი მაქვს, მაგდა, რომ ამ ფორუმზე იქნება ადამიანი, რომელიც აგვიხსნის

პოსტის ავტორი: ზებედე თარიღი: Jul 25 2007, 04:59 PM

სამწუხაროდ დღეს მონასტრებშიც აღარ არის ისეთი სულიერება რაც აქამდე იყო.... არც განათლება აქვთ დღევანდელ ქართველ ზოგიერთ ბერ-მონაზონს, გაუნათლებლობის და დაბალი სულიერების ბრალი იყო რაც მოუვიდათ 1997 წელს ქართველ ბერ-მონაზვნებს.

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jul 26 2007, 10:13 AM

"იღუმენია ტაისიას ჩანაწერები"

- მონასტერში ტრაპეზი ყოველთვის მკაცრია, სამარხო. ღმერთმა ჰქნას, შენ იგი გადაიტანო. წინააღმდეგ შემთხვევაში, არ იდრტვინო, გახსოვდეს, მოდიან არა ტკბილეულის საჭმელად, არამედ საშიმშილოდ.

აღზარდე შენი თავი, ე. ი. შენი შინაგანი ადამიანი ყველაფერში.

მიჰყევი ამ შემთხვევაში იმ წესრიგს, რომლითაც მიდიოდა შენი მეცნიერული აღზრდა: შენთვის ხომ უცებ არ უსწავლებიათ უმაღლესი მეცნიერებები, არამედ ანბანიდან დაიწყეს. ასევე არც ჩვენი სულებისთვისაა სასარგებლო უმაღლესიდან დაწყება. სანამ არ შევისწავლით სულის ანბანს - მორჩილებას. უმაღლესი გმირობებიდან არ უნდა დავიწყოთ.


- მე ვიცნობ ერთ ბერს, რომელიც ამბობდა, რომ არ იყო მმარხველი, მაგრამ არასოდეს თავისი მონაზვნური ცხოვრების მანძილზე გემრიელად არ უჭამია. ის განგებ აფუჭებდა საჭმელს, ან დაამარილებდა, ან ერთმანეთში შეურევდა ორ ან მეტ საჭმელს და ისე ჭამდა, რომ აშკარა იყო, ძალად ყლაპავდა ლუკმას.


რუსი სქემ-მონაზონი(სამწუხაროდ ქართველთა სურათები არ მაქვს )

პოსტის ავტორი: athos თარიღი: Jul 26 2007, 01:24 PM

Мона́х (греч.: один) – человек, посвятивший себя Богу через принятие обетов. Принятие обетов сопровождается постригом волос в знак служения Богу. Монашество делится на три последовательные степени в соответствии с принятыми обетами: рясофорный монах (рясофор) – подготовительная степень к принятию малой схимы; монах малой схимы принимает обет целомудрия, нестяжательства и послушания; монах великой схимы или ангельского образа (схимонах) принимает обет отречения от мира и всего мирского. Готовящийся к постригу в рясофорные монахи и проходящий испытание в монастыре называется послушником.

მონაზონი - არის ადამიანი რომელმაც აღთქმით უძღვნა თავისი თავი ღმერთს. აღთქმის მიღებას თან ახლავს თმის მოკვეცა, ღვთისადმი მსახურების ნიშნად. მონაზვნობა იყოფა სამ თანმიმდევრულ საფეხურად დადებული აღთქმების შესაბამისად: სამონაზვნე ,-მოსამზადებელი საფეხური მცირე სქემისთვის; მცირე სქემის მონაზონი დებს ქალწულების, უპოვარების და მორჩილების აღთქმას; დიდი სქემის მონაზონი, ანუ ანგელოზებრივი სახის, დებს ყოველივე ამსოფლიურის უარყოფის აღთქმას. ვინც ემზადება სამონაზვნედ აღკვეცისათვის, გადის გამოსაცდელ პერიოდს მონასტერში და ეწოდება მორჩილი.


ეს ვიპოვე ჯერ-ჯერობით. ეს წესი რუსულ ტრადიციის მიხედვითაა. თუ არის რამე განსხვავებული და საინტერესო სხვა ადგილობრივ ეკლესიებში იმედია დაამატებენ ან მე დავამატებ

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jul 26 2007, 01:33 PM

athos

მადლობა, ეკატერინე, საინტერესო ინფორმაციისთვის..

პოსტის ავტორი: Sotiris თარიღი: Jul 26 2007, 07:53 PM

ბერძნებს ახლა მცირე სქემა არა აქვთ. ერთია სქემა ისტორიულად, ახლა დიდ სქემას რასაც ვუწოდებთ ჩვენ, მცირე სქემა გვიანდელი მოვლენაა (მაგალითად ჩვენში შესაბამისი წესი მე-16 ს.-ში გაჩნდა). ბერძენი დიდსქემოსნები სქემას მხოლოდ მაშინ იცვამენ (ისიც რიასის ქვეშ), როდესაც ეზიარებიან, ან მაშინ, როდესაც წირავენ.

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jul 27 2007, 11:26 AM

საინტერესოა..



ათონი მთაზე მოღვაწე სქემ-მონაზონი:

პოსტის ავტორი: staywhite თარიღი: Aug 31 2007, 01:26 AM

"...რაც მოუვიდათ 1997 წელს ქართველ ბერ-მონაზვნებს."

უკაცრავად, ძალიან მაინტერესებს ეს "ისტორია", რამეთუ 97-ში მანდ არ ვყოფილვარ ,თან კაი ხანი მანამდეც კი, და არ ვიცი რა მოხდა, თუ აქ შეიძლება დაწერა,დაწერეთ გთხოვთ,თუ არადა PM.
მადლობთ

პოსტის ავტორი: მართა თარიღი: Aug 31 2007, 02:10 AM

ეს მე და ჩემ მეგობრებს გვაცილებენ მათხოჯის დედათა მონასტერის წინამძღვარი დედა ბარბარე და სწორედ მე-10 წელს აღკვეცილი დედაო ევდოკია!


მეუფე საბა გიგიბერია მონაზვნებთან და მორჩილებთან ერთად


დედა ევდოკია,მე და ჩემი მეგობრები


ეს შარშანდელია დედა ბარბარე თავის გაზრდილ ბომბორასთან ერთად!


რამოდენიმე წელია დავდივართ ამ მონასტერში, ბევრი მოსული და წასულიც მინახია და თან მსგავსი ისტორიები არ დაუმალავთ ჩვენ ხშირად ერთად ვტრაპეზობთ ვსაუბრობთ იქ 17 მონაზონი და მორჩილია მასეთი ვინმე არ შემინიშნავს,თან არასოდეს დაძალება და რაიმე მსგავსი არ გვიგვრძნია მაშინ როცა ძლივს გველევიან ხოლმე!

პოსტის ავტორი: saria-giorgi თარიღი: Sep 7 2007, 03:38 PM

მონაზვნობა ადამიანის შინაგანი მდგომარეობა უფროა ვიდრე გარეგანი.მონაზონი არ იყო იოანე კრონდშტანტელი,მაგრამ მონაზვნურად ცხოვრობდა.იყვნენ ისეთი მონაზვნები,რმლებსაც სქემა ემოსათ მაგრამ წარწყმდნენ.ამიტომ მთავარი არ არის ჩაიცვა მონაზვნის სამოსი,არამედ გულით უნდა იყო მონაზონი,რათა დაემკვიდროს შენში ქრისტე.ადამიანს ერშიც აქვს დიდი საშვალება ცხონებისა,მთავარია ადამიანი როგორი გულით ადიდებს ღმერთს და რა მსხვერპლს იღებს იგი ღმრთის გულისათვის.

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Nov 20 2007, 03:53 PM

"ადამიანი, რომელმაც სენაკის სიტკბოება შეიცნო, გაურბის მოყვასს, თუმცა კი უყვარს და პატივს სცემს მას."

"ძმამ ჰკითხა ბერს: მითხარი, ამბა, როგორ ვცხონდე? ბერმა გაიხადა სამოსი, წელზე შემოირტყა, ფართოდ გაშალა ხელები და თქვა: მონაზონმა ასე უნდა განიძარცვოს ამსოფლიური ნივთები და ბრძოლაში ჯვარს ეცვას."

პოსტის ავტორი: sapo თარიღი: Nov 22 2007, 02:24 PM

მონაზნობა მძიმე ჯვარია,მაგრამ ამავედროს ტკბილი.

პოსტის ავტორი: zaz თარიღი: Nov 26 2007, 01:39 PM

მონაზვნობა დიდი ბედნიერება. მე მგონი არასწორია აზრი, რომ ერისკაცი ვერ ცხონდება. ავიღოთ თუნდაც მოწყალე ფილარეტი, წმ. ექვთიმე ღვთისკაცი (თაყაიშვილი), ჩვენი წმიდა მეფეები დავით აღმაშენებელი, თამარ მეფე და კიდევ მრავალი ერისკაცი-წმიდანი ყავს მსოფლიოს.

პოსტის ავტორი: ??? თარიღი: Dec 4 2007, 02:19 PM

ბერი მოსიარულე ანგელოზია, მონასტერში უპრო დიდი შანსია გადარჩენის ვიდრე ერში, მარა ვინც მნასტერშია ყველა როდი ცხონდება.

ბერი მოსიარულე ანგელოზია, მონასტერში უპრო დიდი შანსია გადარჩენის ვიდრე ერში, მარა ვინც მნასტერშია ყველა როდი ცხონდება.

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Dec 4 2007, 02:41 PM

მონაზვნებს რაღაც საოცარი სითბო გააჩნიათ.. გამორჩეულად სხვანაირი..

როცა დედა სალომე ესემესს მიგზავნის, ისეთი თბილი სიტყვებით აქვს დაწერილი, რომ ცრემლები მადგება-ხოლმე თვალებზე და გული პირამდე მითბება..

პოსტის ავტორი: mariami-k თარიღი: Dec 4 2007, 05:51 PM

"მონაზვნობა რთულია, მაგრამ ტკბილია" ამ სიტყვებს ხშირად მეუბლება ხოლმე დედა გლაფირა. მართლაც ასეა.

პოსტის ავტორი: stikarosani თარიღი: Dec 5 2007, 05:01 PM

chemi azrit ber monaznoba nishnavs imas rom adamiani kvdeba am soplistvis da is xdeba angelozi berad agkvecva ar nishnavs imas rom es sopeli mas szuls ara es nishnavs rom igi kurtxeulia gvtisgan da mas es misia akisria monazoni adamiani ver gaxdeba tavisi nebit amashi unda ikos xvtis neba DA ADAMIANISAC.bevrs gonia rom beri am cxovrebashi an narkomani iko an vigac cudi da mas es sopeli mobezrda es ase araaa.shendobas vitxov tu es ar unda metkva magram avigot patriarkis magaaliti igi arc narkomani iko da arc sopeli mobezreboda ara is agikveca gvtis nebit.da masze dakisrebuli misia agasrula.ber monazons evaleba locva radgan beris sakme esaaa magram tu beri xdeba mgvdelmonozoni mashin mas evaleba cirvis chatareba da uplisatvis dzgvnis shecirvas.me minda gamovexmauro iset adamianebs vinc imitomaaa berobis cinaamgdegi rom izaxis vitom eri mcirdebaooo,tamar mepis dros ert monastershi cxovrobda sul mcire 6 000 adamiani da kvekanashi 12 000 000 milioni mosaxle ikooo.

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Dec 12 2007, 05:48 PM

ბერობა ერთგვარად მოწამეობრიობაა, ოღონდ არა სისხლით, არამედ ლოცვითა და სულიერი მოღვაწეობით. ბერი მოწამეა არა ერთგზის, არამედ ყოველწუთს მთელი თავისი მიწიერი ცხოვრებით ვიდრე სიკვდილის კარამდე.

ბოლნელი ეპისკოპოსი ეფრემი

პოსტის ავტორი: sapo თარიღი: Dec 12 2007, 10:04 PM

კიდევ ერთხელ დავაფიქსირებ ჩემს აზრს.
მონაზნობა მართლაც დიდი საჩუქარია.ჩემი აზრით ცხონება ერშიც შეიძლება.მთავარია გულით გიყვარდეს უფალი,მის მცნებებს ასრულებდე და აკეთებდე ყველაფერს კარგს ,რაც სათნოა უფლისთვის.

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Dec 13 2007, 04:20 PM

ნაწყვეტი ბოლნელ ეპისკოპოს ეფრემის ინტერვიუდან:

პირველად როდის მიხვდით, რომ ამ მეტად მძიმე ჯვრის ტარებისკენ გიხმობდათ უფალი?

- ღმერთი ყოველ ადამიანს მოუწოდებს თავისკენ. იგი ღვთაებრივი სიყვარულით ანდამატივით იზიდავს თითოეულ სულს, ოღონდ თავად ადამიანმაც უნდა იგრძნოს ეს მადლი და გაუღოს გულის კარები. ამავე დროს უფალი ყველას სხვადასხვა ჯვარს გვაძლევს, ჩვენი ცხოვრების ჯვარს.

მე, როდესაც პირველად 16 წლის ასაკში დავიწყე ეკლესიური ცხოვრება, მაშინ ვიგრძენი ეს მოწოდება ჭეშმარიტებისაკენ. შემდეგ თანდათან ყველაფერი შინაგანად იცლვებოდა, იხვეწებოდა, იზრდებოდა... და დადგა დრო, როდესაც ვიგრძენი, რომ სხვანაირად არ შემეძლო და არც შეიძლებოდა რომ ყოფილიყო. უნდა მემსახურა მთლიანად უფლისათვის.

მე ვერ ვიტყვი რომ ეს რაღაც მომენტში მოხდა ან რაიმე კონკრეტულმა ფაქტმა განაპირობა ჩემი ბერული გადაწყვეტილება. ეს ღვთისგან მოვიდა ეს მადლისმიერი გრძნობა სიყვარულისა, თავგანწირვისა და მადლობა უფალს, რომ დავადექი ამ სანატრელ გზას, რომელსაც ვეღარაფერი შეცვლის.



პ. ს. მინდა აღვნიშნო, რომ მეუფე ეფრემი 18 წლიდან ბერია და ის არის პირველი აჭარელი ბერი 300 წლის შემდეგ ღმერთმა გაგვიძლიეროს!!

პოსტის ავტორი: mariami-k თარიღი: Dec 13 2007, 04:31 PM

marine
მეუფე ეფრემს პირადად არ ვიცნობ, მარგამ დედა გლაფირასგან ვიცი რომ არაჩვეულებივი პიროვნებაა. ღმერთმა გააძლიეროს

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Dec 13 2007, 04:31 PM

გეთანხმები, მარიამ

ჩემი მოძღვარი იყო და ძალიან კარგად ვცნობ და დედამიწაზე არ მეგულება ადამიანი მას ცნობდეს და არ უყვარდეს

მისი ცხოვრების სტილი ბერ-მონაზვნებისთვის სამაგალითოა..

პოსტის ავტორი: tatia333 თარიღი: Dec 24 2007, 08:32 PM

მონაზვნობა დიდი მადლია და მგონია რომ ზალიან ძნელი ცხოვრების წესია.რაც შეეხება კითხვას როგორი უნდა იყოს მონაზონი, მე ვფიქრობ რომ ადამიანებს რომლებიც მონასტერში მიდიან თავისი შინაგანი მდგომარეობის მიხედვით ეძლევათ ჯვარი,ზოგიერთი ბერი საერო ადამიანებთან კონტაქტით და მათი დახმარებით ღმერთს უფრო უახლოვდება,ზოგს კი საერო ადამიანებთან ურთიერთობა სულიერ მდგომარეობას უფორიაქებს, ეს ჩემი მოსაზრებაა,მონაზვნები უფლის დიდ მადლს ატარებენ,მე ხომ ბერთან საუბრის მერე გადავწყვიტე რომ ტაძარში მივსულიყავი,მის სიტყვას მართლაც დიდი ძალა ქონდა,დიდი სიყვარული იგრძნობოდა,ჩემ გული იმ ბერს,რომელიც ტაძარში მისვლაში დამეხმარა ყოველთვის ლოცავს.მგონია რომ ბერ-მონაზვნები ის ადამიანები არიან რომლებსაც ყველაფრის გაღება შეუზლიათ უფლის სიყვარულისთვის.

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Mar 14 2008, 02:26 PM

და ბერობაში
ციდან ხელი გამომიწოდეს

მამა დავითს


ათი წელია

რაც ბერი ვარ,

ასი სიცოცხლე,

არანაკლები,

ამ ათ წელში მაინც ვიცოცხლე...

ათი წელია,

ახლა ვაგნებ

ბერობის ანბანს

და როგორ ვწუხვარ

დაკარგულ წლებს

ნეტავ, იცოდე!


ბერობის გარეთ

თითქმის ვიყავ

მუდმივ სიკდილში...

და ბერობაში

ხელი ციდან გამომიწოდეს...

და მაზიარეს

უბერებელ მთათა მწვერვალებს,

მომმადლეს ცოდნა

ღმერთისა და კაცის შესახებ!


მამა გამხადეს,

ქვეყნისა და ზეცის მფლობელი,

ყოვლის მპყრობელი,

პატრონი და შვილი გამხარეს...

დამთავრდა ჩემი შეტირება

და კვნესა უცი,

მამა აღმოვჩნდი,

შვილი ვისაც ვიყავი გუშინ...


მამა აღმოვჩნდი,

არა მარტო ხორციელ მამის,

მამა აღმოვჩნდი,

ყოველივე ავის და კარგის...


მამის სითბო და მამის მადლი

ახანძრდა მკერდში,

მამა აღმოვჩნდი

საკუთარი თავისაც - გესმის?!

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Mar 26 2008, 01:59 PM

"მონაზონი მარტო მყოფს ნიშნავს. მონაზონი ხალხში არ უნდა გაითქვიფოს და ეცადოს, მუდამ განმარტოებული იყოს.

ღვთის დაშვების გარეშე არაფერი ხდება. განსაცდელებიც ჩვენს გამოსასწორებლადაა მოვლინებული.

როგორც წმინდა პავლე მოციქული ბრძანებს: "ჭირი მოთმინებასა შეიქმს, მოთმინება - გამოცდილებას, ხოლო გამოცდილება - სასოებას."

მონაზონმა ყველა განსაცდელი ღვთის იმედით უნდა გადაიტანოს.

მონაზონი უნდა ცდილობდეს ერისეული თვისებების მოკვეთას და მუდამ საკუთარი თავის გამოსწორებაზე იყოს მიყურადებული.

ადამიანმა რომ იცოდეს, მონაზვნობით რამხელა ბედნიერებას ეზიარება, ყველა ამაზე იფიქრებდა.

უფალს ვთხოვ, რომ საქართველოში ბერ-მონაზვნობა განმრავლდეს. ამით ჩვენი ქვეყანაც გაძლიერდება."

დედა სალომე

/ცურტავის დედათა მონასტრის მონაზონი/

პოსტის ავტორი: sapo თარიღი: Apr 3 2008, 01:46 PM

http://www.myvideo.ge/?video_id=140269
უკომენტაროდ

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Apr 8 2008, 01:05 PM

ღმერთმა შეგიწიროს, ეს საოცარი ჩანაწერი რომ მოგვაწოდე

პოსტის ავტორი: mak თარიღი: Apr 8 2008, 01:33 PM

http://imageshack.us
http://g.imageshack.us/g.php?h=521&i=pict0036md0.jpg

eseni varziis dedata monastris dedebi arian.

http://imageshack.us
http://g.imageshack.us/g.php?h=521&i=pict0019gi8.jpg

berad agkvecis rituali.

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Apr 8 2008, 01:36 PM

ასეთი ფორმით დაჭერილი სანთელი პირველად დავინახე

რა სათნო სახეები აქვთ

პოსტის ავტორი: mak თარიღი: Apr 8 2008, 01:41 PM

http://imageshack.us
http://g.imageshack.us/g.php?h=518&i=dsc05928yo0.jpg

ნამდვილად ასეა,ყველა ბერი ხომ ანგელოზის მაგვანი არიან! მათ რომ უყურებ სითბოთი მევსება გული.

ნამდვილად...

პოსტის ავტორი: TikoE თარიღი: Apr 8 2008, 01:47 PM

პირველ რიგში დიდი მადლობა, რომ მომეცი საშუალება მენახე და გამეგონა ბევრი ისეთი რამ, რაც პირველად გავიგე

საოცარი ჩანაწერია - მათი თვალები ყველაფრის მეტყველია და ძალის მომცემი, რომელმაც ჩვენს თვალებშიც უნდა გვაპოვნინოს სიმართლე და სწორი გზით ცხოვრების სურვილი

ძალიან რთულია განვლო მსგავსი ცხოვრება, გადაწყვეტილების მიღებისას კი, მართლაც, რომ კარგი დაფიქრებაა საჭირო - გააძლიეროს ისინი უფალმა


თიკო

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Apr 8 2008, 01:51 PM

ჩემო ძვირფასებო, დღეს ჩემს ახლობელ ბერს, საოცარი სიწმინდის ადამიანს, მამა იოაკიმეს უკეთებენ ოპერაციას.



გთხოვთ, ვინც ამ პოსტს ნახავთ როცა არ უნდა იყოს, ლოცვაში მოიხსენიეთ ბერი იოაკიმე.

წინასწარ მადლობა ყველას

P. S. მამა იოაკიმესადმი ჩემი სიყვარულის ნიშნად ლექსიც მაქვს დაწერილი და ხვალ დავდებ. ზეპირად არ მახსოვს.

პოსტის ავტორი: mak თარიღი: Apr 8 2008, 01:55 PM

აუცილებლად!

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Apr 8 2008, 01:58 PM

შეგიწიროს უფალმა, მაკუნა

მადლობელი ვარ ღმერთის, რომ ვიცნობ და ჩემ ცხოვრებაშია ასეთი საოცრად ტკბილი ადამიანი

ღმერთს ვთხოვ, ყველა ჩვენთაგანის ლოცვებით მალე ძალიან კარგად გახდეს.

პოსტის ავტორი: TikoE თარიღი: Apr 8 2008, 02:11 PM

რათქმაუნდა - გაიხარე ჩემო კეთილო ადამიანო


თიკო

პოსტის ავტორი: mak თარიღი: Apr 8 2008, 02:38 PM

ს ა ო ც ა რ იი იი ა ღმერთო! მე მათი მშურს. რა სულიერი სიმშვიდე ვიგრძენი. იქ მ ი ნ დ ა ა ა...;(

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Apr 8 2008, 03:00 PM

შენთან ერთად, თიკუნა

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Apr 8 2008, 03:23 PM

მეც საოცარი განცდა დამეუფლა. რა ბედნიერები არიან, რომ ყოველგვარ ამსოფლიურს გარიდებულნი მხოლოდ უფლისთვის ცოცხლობენ და მას ემსახურებიან

პოსტის ავტორი: galateli თარიღი: Apr 8 2008, 03:50 PM

ეეეეეეჰჰჰ! ბერები ბერები,რამდენჯერ შემინატრია მათთვის მათ გაბრწყინებულ სახეებს რომ შევხედავ ხოლმე. მათ მოიძულეს ეს სოფელი და სიცოცხლე ქრისტეს მიუძღვნეს. საპატიოა და დიდია მათი ტვირთი. ღმერთმა გვიმრავლოს მასეთ ადამიანები.

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Apr 8 2008, 05:24 PM

ამინ

მათი ლოცვებითაა, რომ ბრუნავს დედამიწა.

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Apr 15 2008, 02:18 PM

თქვენი ლოცვებით ბერი იოაკიმეს ოპერაციამ წარმატებით ჩაიარა და ახლა კარგად გრძნობს თავს. ყველას მადლობას გიხდით, ვინც ერთხელ მაინც თუნდაც გულში ილოცეთ მასზე

პოსტის ავტორი: ნათია თარიღი: Apr 15 2008, 02:26 PM

ვისი ლექსია მარი?





ბერად აღკვეცის დროს გამოიყენება ასეთი ფორმის სანთლები?

ერთ დღეს მინდა დავესწრო მაგ რიტუალს, TV-ში ვნახე და შინაგანად რაღაცნაირი გრძნობა დამეუფლა, ვერ ავღწერ

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Apr 15 2008, 02:28 PM

შავნაბადას მამათა მონასტრის წინამძღვრის, არქმინადრიტი შიო გაბრიჭიძის.

პოსტის ავტორი: ნათია თარიღი: Apr 15 2008, 02:30 PM

ახლა სად მოღვაწეობს, ბოლნისში?


marine

შინაგანად რასაც გრძნობდა ფურცელზე გადმოუტანია... ძალიან კარგი ლექსია

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Apr 15 2008, 02:31 PM

ბოლნელი ეპისკოპოსია

პოსტის ავტორი: ნათია თარიღი: Apr 15 2008, 02:32 PM

marine
რა ერქვა ერობაში და რა გვარია, სად დაიბადა?

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Apr 15 2008, 02:33 PM

მართლა ძალიან გულწრფელი სიტყვებია



ვაიმე, ნათი, ერობის სახელი არ მახსოვს გვარად გამრეკელიძეა. ბათუმში ჰყავს მშობლები და ძმა.

პოსტის ავტორი: ნათია თარიღი: Apr 15 2008, 02:36 PM

marine

ინტერნეტში მოვძებნი მის ბიოგრაფიას... მაინტერესებს სადაა დაბადებული

უფალმა გააძლიეროს და დიდხანს გვიცოცხლოს

პოსტის ავტორი: mariami-k თარიღი: Apr 15 2008, 02:38 PM

მე ძალიან მიყვრს ეს ბერი, მამა იოანე, რომელიც ქოზეფია მამათა მონასტერში მოღვაწეობს:
http://imageshack.us

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Apr 15 2008, 02:41 PM

ნანახი მყავს ქოზიფაში ღმერთმა გააძლიეროს და სულიერი სიმაღლეები დააპყრობინოს



ამინ-ამინ!!

პოსტის ავტორი: sara თარიღი: Apr 21 2008, 02:09 AM

ვაიიიიიი ჩემი მამებიიიიი...(მამა ბართლომეს სულიერი შვილი ვარ)გაიხარე

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Apr 21 2008, 02:48 PM

ურბნისის დედათა მონასტრის წინამძღვარი დედა გლაფირა:


- წმინდა მამები ამბობენ, დედამიწა ბერ-მონაზვნების ლოცვით სულდგმულობსო.

რაც მეტი ღირსეული მლოცველი დედა და მამა გვეყოლება, ჩვენი სამშობლოც უფრო მყარად იქნება.

ბერ-მონაზონი, რომელიც თავისი ღირსეული მოღვაწეობით ცხონდება, შვიდ თაობას აცხონებსო.

მონაზონი სრულიად უნდა განსხვავდებოდეს თავისი მოღვაწეობით და ღვთის სათნო ცხოვრებით.

ერში ყოფნის დროს მივხდი, რომ მონაზვნობა აღმატებულია სხვა საქმეთა შორის, რასაც შეიძლება ამ ქვეყანაზე ემსახურო.

ვიფიქრე, მონასტერში ყოფნით, ლოცვით ჩემს ახლობლებს დავეხმარებოდი. ეს ღვთისგან ხდება, როცა ღმერთი მოგიწოდებს, ყველაფრის დატოვებას ეგუები და მასთან მიდიხარ.

ადამიანი სულიერ სიხარულს როცა შეიგრძნობს, ერში ვეღარ გაჩერდება.

მონასტერში სიხარულით უნდა წამოხვიდე. თუ სიხარული არ ექნება ადამიანს, იქ ვერ გაჩერდება. ამქვეყნიური სიხარულისთვის უნდა მოკვდე, მაგრამ უნდა დაიბადო სულიერი სიხარულისთვის.

რათქმაუნდა, ტკივილი ბევრია მონასტრულ ცხოვრებაშიც, მაგრამ უფალი ამბობს: უღელი ჩემი ტკბილია და მსუბუქიო.

პოსტის ავტორი: tamara თარიღი: Apr 21 2008, 03:43 PM

რამდენჯერაც შემხვედრია ბერ - მონაზვნები -
მათ გვერდით უბრალოდ მდგარვარ ან მისაუბრია მათთან -
ყოველთვის რაღაც განსაკუთრებული გრძნობა მეუფლება -
და საოცრად ვმშვიდდები ხოლმე...
მათთან განშორება მეძვირება ხოლმე და სულ მათ გვერდით მინდა ვიყო...
დროც ჩერდება - თითქოს 2 წუთია მათ გვერდით ვარ და ამ დროს შეიძლება 1 საათი იყოს გასული...

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Apr 22 2008, 11:28 AM

ეს ამბავი ჟურნალ "კრიალოსანში" ამოვიკითხე და ძალიან მომეწონა:

ნურავის განიკითხავ

ბერული შესამოსელი სიცოცხლეზე მაღლა დააყენა


რამდენიმე წლის წინ ათონის მთაზე, კარეასთან ახლოს, ერთი ბერი ცხოვრობდა, რომელიც სიგარეტს ეწეოდა, სვამდა და ტყეში ტახებზე სანადიროდაც დადიოდა. მას მრავალი განიკითხავდა, განსაკუთრებით საერონი, რომლებიც ღმრთისმშობლის წილხვედრ მთას მოილოცავდნენ.

ერთხელ ბერს ნაწლავების გადახლართვა დაემართა. სასწრაფო დახმარების მანქანით ბერი საავადმყოფოში გადაიყვანეს. ის სწორედ იმ ექიმმა გასინჯა, რომელიც მისი ცხოვრების წესს განიკითხავდა. მან თქვა, რომ ბერი დაუყოვნებლივ დაფნაში გადაეყვანათ, იქიდან კი გემით ურანოპოლში, სადაც სასწრაფო დახმარების მანქანით უახლოეს საავადმყოფოში გადაიყვანდნენ, რადგან სიკვდილის საშიშროება რეალური იყო.

ბერმა უთხრა:

- ექიმო, ჯერ კაბა უნდა შევიმოსო, ის სენაკში დამრჩა, თან არ წამომიღია.

ექიმმა უპასუხა:

- მამაო, მგონი ნათლად განგიმარტეთ, ნებისმიერი დაყოვნება შესაძლოა სიცოცხლის ფასად დაგიჯდეთ. თქვენი ნებაა: ამოირჩიეთ - კაბა ან სიცოცხლე.

ბერმა კაბა ამოირჩია და როდესაც სენაკში მიიყვანეს, რომ შემოსილიყო, აღესრულა კიდეც. მან სიცოცხლეს თავისი ბერული სამოსი ანაცვალა. ექიმი, რომელიც მას განიკითხავდა, სინდისის მიერ მხილებული, ხშირად ამბობდა:

- მე მას ყველაფრისათვის განვიკითხავდი, ის კი მოწამე შეიქნა. მან აჩვენა, რომ არა მხოლოდ უყვარდა ქრისტე, არამედ ბერული შესამოსელი სიცოცხლეზე მაღლა დააყენა.


/“მნათობნი უდაბნოსანი“/

პოსტის ავტორი: Rozoma თარიღი: Apr 25 2008, 01:37 PM

პოსტის ავტორი: nino_ni თარიღი: May 6 2008, 04:31 PM

პოსტის ავტორი: ugirsi თარიღი: May 10 2008, 03:06 PM

მონოზონი მიწის ანგელოზია და ეს ხალხი დედის მუცლიდანვე გამორჩეულნი არიან, მათ აქვთ ეს მძიმე ჯვარი, რსაც მონოზონობა ქვია. მონოზონი ბერზნულად ნიშნავს "მარტო მყოფს"( მონო-მარტო,ზონი-მყოფი).

პოსტის ავტორი: ugirsi თარიღი: May 11 2008, 07:39 PM

მონაზვნად როცაა დაააპირებ აღკვეცას კარგათ უნდა აწონდაწონო შენი შესაძლებლობები და ისე უნდა მიიღო გადაცკვეტილება,ღგმერტმა გააძლიეროსს ყველა მონოზონი


აი ტელევიზორში რო იყო აღკვეცა ხო არავინ იცის არი თუ არა რომელიმე საიტზე ან ვინმეს ხო არ გაქვთ დადეტ რა არ მინახია როგორ ხდება

პოსტის ავტორი: ლულუ თარიღი: May 11 2008, 07:42 PM

როცა, მათ გვერდით ვარ,თავს ძალიან მშვიდად ვგრძნობ და ბედნიერი ვარ.

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: May 13 2008, 02:10 PM

ბერ-მონაზვნობაზე
მონაზვნები არა მხოლოდ ფარნები არიან, ქუჩაში რომ ანათებენ, რათა ხალხმა არ წაიბორძიკოს, არამედ შორ კლდეზე მდგარი შუქურები, რომელთა მეშვეობით გემები გზას პოულობენ აზვირთებულ ზღვაში და ნავსაყუდლამდე აღწევენ.
ბერი პაისი ათონელი

ვისთვისაც ცნობილია ანგელოზებრივი სახის დიდი ღირსება, ის სხვა წოდებას არ ესწრაფვის, თუ ნამდვილი მონაზონი გახდები, სულიერი სიხარული გექნება, როგორც მიწაზე, ასევე ცაში.
ბერი პაისი ათონელი

როცა მონაზონი ქრისტეს გულისათვის უარს ამბობს ადამიანების ნახვაზე, მაშინ ის ხედავს მრავალ ადამიანს და ღვთაბრივი სახით ლოცვით შეეწევა მათ იმ საქმეებში, რომელთა შესრულება ადამიანური საშუალებებით შეუძლებელია.
ბერი პაისი ათონელი

მონაზვნები ჩვენი ეკლესიის მეკავშირეები არიან, ისინი განეშორებიან მიწიერ დაბრკოლებებს, რათა მუდმივი ლოცვითი კავშირი იქონიონ ღმერთთან და შეეწევიან სხვა ადამიანებს.
ბერი პაისი ათონელი

ათონელი წმინდა მამები, ისე როგორც ჩვენ, ადამიანები იყვნენ, ათონი კი, როგორც სხვა მთები, იყო ველური მთა, მაგრამ რადგან ჩვენი მამები მოშურნეობით იღვწოდნენ, თვითონაც განიწმინდნენ და მთაც განწმინდეს. ასე რომ, მას ახალ წმინდა მთა ეწოდება, ჩვენ კი თავს ვიწონებთ იმით, რომ მთაწმინდელები ვართ.
ბერი პაისი ათონელი

მონაზონი წუთისოფლიდან შორს მიდის არა იმიტომ, რომ ეს ქვეყანა სძულს, არამედ იმიტომ, რომ უყვარს და ამ გზით შეუძლია უფრო მეტად დაეხმაროს ლოცვებით იმ საქმეებში, რომელთა აღსრულებაც ადამიანთა ძალისხმევით შეუძლებელია და მხოლოდ ღმერთის ჩარევით აღესრულება. ასე მოდის ღმერთისგან ქვეყნის ხსნა.
ბერი პაისი ათონელი

მონაზვნები - დედა ეკლესიის „რადისტები“ არიან და, ცხადია, თუ ამა სოფლისგან შორს მიდიან, ამას მხოლოდ სიყვარულით აკეთებენ; ისინი „რადიოხარვეზებს“ გაურბიან, რომ უკეთესი კავშირი იქონიონ უფალთან და ქვეყანას უფრო გამოადგნენ.
უგუნურ მოთხოვნას, რომელსაც ზოგიერთი ეკლესიის მსახური აყენებს, ანუ მონოზონის საწუთროში დაბრუნებას, ზოგიერთი უგუნური ჯარისკაციც გამოთქვამს, როცა საბრძოლო რაზმს საფრთხე ემუქრება. ეს ჯარისკაცები მოითხოვენ, რომ რადისტმა რაცია დატოვოს და სროლებში მიიღოს მონაწილეობა. თითქოს მდგომარეობის ხსნა შეიძლებოდეს, თუ ორ შაშხანას კიდევ ერთი მიემატება. როცა რადისტი მთელი ხმით გაჰყვირის კავშირზე გასასვლელად: „იხსენით ჩვენი სული!“ და ასე შემდეგ, სხვებს ჰგონიათ, რომ იგი ამაოდ ყვირის, თუმცაღა გონიერი რადისტები არ უსმენენ მათ ლანძღვას და მთელი ძალისხმევით ცდილობენ კავშირზე გასვლას, შემდეგ კი დაუყოვნებლივ დახმარებას სთხოვენ გენერალურ შტაბს („მხსნელს“), და მაშინ მოდიან ავიაციის დიდი ძალები, ბრონირებული სატანკო დივიზია, ფლოტი და ამგვარად ხდება მდგომარეობის გამოსწორება, და არა ამ ერთეული ჯარისკაცის ბრძოლით. ზუსტად ასევე - მონაზვნების ლოცვების მეშვეობით მოქმედებენ საღმრთო ძალები, ჩვენ კი, ჩვენს დროში, როცა ბოროტებამ უაღრესად იმატა, დიდად ვსაჭიროებთ საღმრთო შეწევნას.
ბერი პაისი ათონელი

მონოზვნები, რომლებიც ადამიანთა სულების ხსნით არიან დაინტერესებულნი, უფრო სიყვარულუხვი მამები არიან, ვიდრე ხორციელი მშობლები და უფრო მეტი შვილი ჰყავთ, ვიდრე ყველაზე მრავალშვილიან მამას, რამეთუ ყველა საღმრთო ქმნილებას ისინი თავიანთ შვილებად და ძმებად მიიჩნევენ და თანაგრძნობით ლოცულობენ, რომ თითოეულმა მათგანმა თავის დანიშნულებას მიაღწიოს - ღმერთთან მიახლოებას.
ბერი პაისი ათონელი

მშობლებმა ხელი არ უნდა შეუშალონ თავიანთ შვილებს, როცა მათ ღმერთი მონოზვნობისაკენ უხმობს, რამეთუ ეს მისია უაღრესად დიდია და იმაზე მეტია, რასაც თვითონ სწირავენ ღმერთს საკუთარი მისიით. ერისკაცები გარკვეულ დროს დადიან ეკლესიაში და ღმერთს დიდი ან პატარა სანთლის დანთებას აღუთქვამენ. მონოზონი კი ყოველღამ ფხიზლობს ეკლესიაში და მთლიანად საკუთარი თავი აღუთქვა ღმერთს; მისი სიყვარულით არის ანთებული, მას ადიდებს და მადლობას სწირავს როგორც თავისთვის, ასევე მთელი ერისთვისაც.
ბერი პაისი ათონელი

სადაც არ არის მართლმადიდებლური ბერ-მონაზვნობა, იქ არც ეკლესიაა. ასევე წარმოუდგენელია ქვეყანა უჯაროდ და სამართლებრივი სახელმწიფო - უპოლიციოდ. ბერები იცავენ ეკლესიის საზღვრებს, იცავენ ეკლესიას მტრებისაგან, მათგან, ვინც, ამ ჩვენი მატერიალიზმის ეპოქაში, მგლებივით მიესივნენ ეკლესიას დასაგლეჯად.
ბერი ამფილოქე

ბერმონაზვნური ცხოვრება მსხმოიარე ხეა, რომლის ფესვი სიყვარულია, ხოლო საზრდო - სინანულის ცრემლები.
ბერი იოილი


http://www.orthodoxy.ge/mamebi/monazvnoba.htm

პოსტის ავტორი: კავკასიელი თარიღი: May 13 2008, 07:37 PM

ქრისტეზე შეყვარებულნი რაღა თქმა უნდა. ვინც ასე არ ფიქრობს ძალიან, ძალიან ცდება.




თუ "ცოდვებისგან განწმენდილი" ხარ მაშინ ან მონასტერში რა გინდა ან ერში




ცხონება ყველგან შესაძლებელია ერშიც, მონასტერშიც, მთაშიც, ბარშიც, უდაბნოშიც ...
აქ მთავარი ადგილმდებარეობა არ არის, აქ მთავარი ისევ და ისევ გულია, გული.

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: May 16 2008, 11:17 AM

ქარელის ღვთისმშობლის ხარების სახელობის ტაძრის წინამძღვარი, არქიმანდრისტი სტეფანე (კორინთელი)

/ნაწყვეტი ინტერვიუდან/


- მამაო, თქვენი სულიერი შვილები იყვნენ მესტიისა და ზემო სვანეთის ეპისკოპოსი ილარიონი, ზუგდიდისა და ცაიშის ეპისკოპოსი გერასიმე, ბოდბელი ეპისკოპოსი დავითი, ბოლნელი ეპისკოპოს ეფრემის მოძღვარი კი დღემდე ბრძანდებით...


- ქრისტიანული სიხარულით მიხარია, რომ ღმერთმა ღირსმყო, ამ ოთხ ადამიანს - ოთხ მღვდელმთავარს სულიერად დავკავშირებოდი. უფალმა ინებოს, უფრო მეტი კარგი სასულიერო პირი ჰყავდეს ჩვენს დედაეკლესიას.

ბერობა თავგანწირვაა, უნაპირო თავგანწირვა. თუ თავგანწირვა არ შეგიძლია, სიყვარულიც არ შეგძლებია, რადგან სიყვარული თავგანწირვის გარეშე წარმოუდგენელია. ბერობა მოყვასისთვის თავდადებაა. თუ ეს არ შეგიძლია, ბერობაზე არც უნდა იფიქრო.

გვირგვინი ბერობისა - თავმდაბლობაა. წილად მხვდა ბედნიერება, წავსულიყავი აფხაზეთის უდაბნოში (სოხუმიდან ორმოც კილომეტრზე) და XX საუკუნის განდეგილი ბერები მენახა, ისეთი ბერები, რომელთაც ეპისკოპოსები ხელზე ემთხვევიან, 46 წელი მარტოდმარტო რომ იღწვიან უდაბნოში.

ნამდვილი ბერი თავის სახეს არასოდეს ანახებს, სულიერ სამყაროში არავის ჩაახედებს, იმ სამყაროში, რომელსაც წლების განმავლობაში ელოლიავებოდა და ცრემლიანი ლოცვითა და მარხვით შექმნა.

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: May 16 2008, 01:38 PM

"როცა მეუფე იობმა მაკურთხა, ასეთი რამ თქვა - წინამძღვარს უნდა დაემორჩილოთ ყველაფერში, გარდა ათი მცნების საწინააღმდეგოსი, მაშინ შეიმოსებით მართალი ბერ-მონაზვნური ღვაწლით."

ბერდიაკონი იოანიკე

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: May 22 2008, 02:40 PM

როცა მამა ხარლამპემ (ათონელი, +2000) ეს სოფელი დატოვა, ყველაზე ძალიან დედა ენატრებოდა. დაემხობოდა ღვთისმშობლის ხატის წინ, ევედრებოდა, ეს მონატრების გრძნობა ჩამიქრე - ახლა შენ ხარ ჩემი დედა. მხოლოდ შენ გეძიებ და შემეწიეო.

უფლის დედის დახმარებით მამა ხარლამპემ გაუძლო და დაითმინა მონატრება და სიყვარული. მიუხედავად იმისა, რომ დედა წერილებში ევედრებოდა, - შვილო, ურანოპოლისში მაინც ჩამოდი, რომ შეგხედოო.

სანამ მისი მოძღვარი, მამა იოსებ მღვიმელი გარდაიცვლებოდა, ამ თხოვნას ყურს არ უგდებდა, მერე კი მისწერა, - დათქმულ დროს თესალონიკში შევხდეთ ერთმანეთს, ოღონდ იმ პირობით, თუ მონაზვნად აღიკვეცებიო.

"ვიცოდი, რომ დედაჩემი მუდამ მონაზონზე მკაცრად ცხოვრობდა, ამიტომ მისთვის ბუნებრივი იქნებოდა ანგელოზის სქემა," - ჰყვებოდა მამა ხარლამპე. ასეც მოხდა, დედამ თესალონიკში შვილი ინახულა, პირობისამებრ მონაზვნად აღიკვეცა და მერე აღარსოდეს უნახავს თავისი ხარლამპე.

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: May 27 2008, 01:31 PM

"სამოციქულოში ნათქვამია, "რაჟამს მოგიწოდოთ უფალმა, ნუ განიფიცხებთ თქვენს გულებსო." უფალი მონაზვნობის მსურველს თავის კარამდე მაინც მიიყვანს, მაგრამ არა ისე, როგორც თავიდან მოუწოდა - მსუბუქად, არამედ განსაცდელების გზით მიდიან ხოლმე ხშირად ასეთი ადამიანები.

თუ მართლა არჩევანის წინაშე დგებიან და გრძნობენ, რომ უფლისგან მიცემული აქვთ მონაზვნობის ნიჭი, თავიდანვე უნდა გადადგან ეს ნაბიჯი და როგორც მსუბუქი ტვირთი, ისე ზიდონ."

/დედა მატრონა (სხირტლაძე)/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: May 27 2008, 04:24 PM

"მონაზვნური გამოცდილების მთელი სიღრმე ამ სიტყვებითაა გადმოცემული:

"არ ეცემა მხოლოდ ის, ვინც უკვე დაცემულია, ხოლო ვინც დგას, შესაძლოა დაეცეს კიდეც, მაგრამ შეუძლია ადგეს..."

პოსტის ავტორი: galateli თარიღი: May 27 2008, 04:38 PM

აუუუუუუ მაგარია რაააააა. როგორ გამოვხცატო ემოციები არ ვიცი :

პოსტის ავტორი: kesaria777 თარიღი: Jul 11 2008, 10:42 AM

რა კარგი თემაა... ძაან მიყვარს მონაზვნები... მათ გვერდით თავს განსხვავებულად ვგრძნობ... მათ გვერდით კი არა მათ სურათებსაც რომ ვუყურებ მაშინაც... რა საყვარლები არიან???!!! ღმერთმა ყველა გააძლიეროს და ღირსეულად ეტარებინოთ ეს მძიმე ჯვარი... მაგათი ლოცვით ვარსებობთ!!!:wub:

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jul 25 2008, 02:01 PM

"ადგილი კი არ განწმენდს ადამიანს, არამედ ადამიანი ადგილს. სადაც მონაზონია, იქ მონასტერია. იცხოვრეთ მონაზვნურად და მონასტერიც ეგ არის."

/სქემარქიმანდრიტი ანდრონიკე/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jul 29 2008, 04:38 PM

ჰამლეტის ქნარით

/გალაკტიონი/

ამაოა მთლად ცხოვრება, დრტვინვის წუთისოფელია,
წადი... წადი მონასტერში, მონასტერში, ოფელია!

ტკბილი ნანა სულს უთხარი, უბედობა ხატს აჩვენე,
დამაშვრალი სული, გული მონასტერში მოასვენე!

მაშ შორს მტვერი, შორს, შორს მიწა! - ის ცის უარმყოფელია...
წადი... წადი მონასტერში! მონასტერში, ოფელია!..



ძალიან ლამაზი ლექსია და რატომღაც ამ თემაში გადავწყვიტე რომ დამედო

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Aug 1 2008, 04:35 PM

"ყველაზე მთავარი ღვაწლი კი, ვნებიანი მოძრაობებისა და აზრებისაგან გულისა და გონების დაცვაა. ამიტომ გულში უნდა იყურებოდეთ და რაც მიუღებელია იქიდან ყველაფერი განდევნოთ. თუ ამას შეძლებთ, მონაზონს მიემსგავსებით და შესაძლოა გახდეთ კიდეც მონაზონო. ისიც შეიძლება მონასტრის გარეთ მონაზვნურად იცხოვროთ, მონასტერში მისულმა კი ერისკაცივით განაგრძოთ ცხოვრება."

პოსტის ავტორი: ლეონტი თარიღი: Aug 1 2008, 04:44 PM

marine
კი ეგ ყველაფერი ვიცით , ყველგან ეგ წერია.
აქაც მილიონჯერ გაიმეორეს.
აი როგორ მოვახერხოთ პრაქტიკულად ეს ყველაფერი ამ ორომტრიალში და ამაო წრებრუნვაში, რომლის სიჩქარე სულ მატულობს.
საქმე ეგ არის.

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Aug 1 2008, 04:46 PM

როგორც წმინდა მამები გვასწავლიან, მხოლოდ გულში ჩასვლით და მუდამ იქ ყოფნით, უფლისადმი საუბრით, ლოცვით, სინანულით და ა.შ.

ამ ყველაფერს დიდი შრომა სჭირდება, მაგრამ მისაღწევადია

პოსტის ავტორი: ლეონტი თარიღი: Aug 1 2008, 04:58 PM

marine
ჰო კი რავა არა, ოპტიმიზმი კაია.
მიღწევადია ზღაპარში.
და არა ორომტრიალში.

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Aug 1 2008, 05:00 PM

ვისაც სურს მუდამ უფალთან იყოს კავშირში, ის შეძლებს

ლეონტი

ლეონტი, თუ დაინტერესებული ხარ, შეიძინე და წაიკითხე წიგნი: "გონებრივი ღვაწლი. იესოს ლოცვის შესახებ." ვფიქრობ შენ კითხვებს სრულად გასცემს პასუხს

ეს წიგნი არის წმიდა მამათა სწავლებათა კრებული, შედგენილი იღუმენ ხარიტონის მიერ.

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Sep 16 2008, 05:01 PM

"თუ აირჩიე მონასტერი, მაშ განემზადე მარტოობისათვის!

მონასტერში იმ ადამიანს ძალზე გაუჭირდება, ვინც ისეთივე ურთიერთობებს გააგრძელებს ყველასთან, როგორიც ერში ჰქონდა.

მონასტერში მხოლოდ წინამძღვარს და სულიერ მამას ან უხუცესს უნდა ვცნობდეთ, სხვები თითქოს იქ არც იმყოფებიან.

მაშინ ყველაფერი კარგად წარიმართება, უამისოდ კი ისეთი შინაგანი შფოთი და აურზაური ატყდება, საერო წვეულებებზეც რომ ვერ ნახავთ."

პოსტის ავტორი: llaasshhaa თარიღი: Sep 17 2008, 04:16 AM

ძალიან მინდა რაც შეილება მალე წავიდე ასე 1 კვირით მინიმუმ მონასტერში არ ვყოფილვარ არასდროს

პოსტის ავტორი: ქავთარაძე თარიღი: Sep 17 2008, 09:58 AM

მართლაც, ხო იცი, თვითმფრინავი რომ ვარდება ბოლოსკენ სულ უფრო რომ მატულობს სისწრაფე... გაირყვნა მსოფლიო და ძალიან ძნელია დღეს სამონასტრო ცხოვრება მაგრამ " ახლა ბერებად ლომები გვინდა, რომ ხიდი გადონ ციდან მიწამდის..." __ არქიმანდრიტი შიო

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Sep 17 2008, 04:55 PM

"მონაზონი "განმარტოებულს" ნიშნავს.

ვინც თავის თავში არ განმარტოებულა, ის არაა მონაზონი, თუნდაც სრულიად უდაბურ მონასტერში ცხოვრობდეს."





ქართველი ბერები:

ბერი იოაკიმე, ბერი საბა, (მესამეს სამწუხაროდ არ ვიცნობ)

http://www.radikal.ru

პოსტის ავტორი: mariami-k თარიღი: Sep 17 2008, 06:04 PM

marine

რა კარგი სურათია. მამა საბა ძალიან მიყვარს. მესამე არც მე ვიცი ვინ არის.

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Sep 18 2008, 05:00 PM

მეც ძალიან მიყვარს, მარი მეუფე იობი რომ ავად იყო ბოლოს მაშინ ვნახე. უტკბილესი ადამიანია

პოსტის ავტორი: kesaria777 თარიღი: Sep 22 2008, 04:40 PM

მართა, როგორ გამახარე ვერ წარმოიდგენ შარშან ვიყავი მანდ და ისეთი სითბო და სიყვარული დამხვდა, რომ ჯერ კიდევ მომყვება...ძალიან მიყვარს თითოეული წევრი, განსაკუთრებით დედა ბარბარე, რომელმაც ისეთი რაღაცეები გამიკეთა, რომ მადლიერების სიტყვებით გადმოცემა შეუძლებელია ძალიან მინდა კიდევ ჩასვლა და ღვთის წყალობით ჩავალ ალბათ, ძალიან მომენატრნენ... (ბომბორაც კი )

მე და მორჩილი სოფიო
http://imageshack.us

ესეც დედა ბარბარე (წინამძღვარი)
http://imageshack.us

დედა ანგელინა, დედა ანა, ჩემი მეგობარი და დედა ევდოკია
http://imageshack.us


:wuuuuuuuub:

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Sep 22 2008, 04:48 PM

"მონაზვნების წინსვლის უმთავრესი პირობა არის ის, რომ თავდაპირველი მოშურნეობა არ გაანელონ".

პოსტის ავტორი: kesaria777 თარიღი: Sep 23 2008, 02:44 PM

http://imageshack.us

ადგილი სადაც ეს ადამიანები მოღვაწეობენ...
http://imageshack.us

მე რომ ვიყავი 14-ნი იყვნენ, 5 მონაზონი, 8 მორჩილი და ერთიც სამორჩილე... ძალიან კარგები არიან

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Sep 30 2008, 04:40 PM

"მონაზვნის მთელი შრომა არაფრად არ ღირს, ღვთის ხსოვნის გარეშე."

პოსტის ავტორი: Genesis თარიღი: Oct 18 2008, 07:59 AM

მონაზვნები ერში რომ ცხოვრობდნენ ეგაა დიდი საქმე...

თორე მონასტერში ცხოვრება საცდურებისგან თავის არიდებას ჰგავს.



ვინ არის ძლიერი ადამიანი? ვინც საცდურს გაურბის თუ ვინც მასთან ბრძოლას რისკავს?



გარდა ამისა არის მონასტერში უამრავი საცდური... ამპარტავნება, სიზარმაცე... და სხვა კონფედენციალური პრობლემები

პოსტის ავტორი: T_a_M_o თარიღი: Nov 11 2008, 09:24 PM

ადამიანი ყველგან შეიძლება ცხონდეს არ არის აუცილებელი მონასტერში წასვლა..


ხო.. მეც ეგრე მეგონა ადრე, მაგრამ სამთავროს დედათა მონასტერში ამიხსნეს რომ სწორედ მანდ არის "ნამდვილი ბრძოლის ველი" როგორც დედა ნანა ამბობს ხოლმე

პოსტის ავტორი: mariami-k თარიღი: Nov 13 2008, 10:10 AM

Genesis

მაშინ მონასტრები რაღა საჭიროა?

მონასტერში უფრო მეტი საცთურია ვიდრე ერში.


შენი აზრით მონაზვნები საცდურს დაურბიან? პირუქით ისინი ბრძოლის ველზე წინა ხაზზე დგებიან. მონაზვნობა არის საკუთარი თავის უარყოფა და ერზე ლოცვა.



ერში არ არის? მონასტერში მორჩილებით და თავმდაბლობით ასეთი საცდურები და პრობლემები ნელ-ნელა ქრება. თუ ადამიანი თავს დაიმდაბლებ და საკუთარ თავს უარყოფ ეს პრობლემები მალევე ქრება.

T_a_M_o

გეთაანხმები. ადამიანი ერშიც ცხონდება და ბერშიც. უბრალოდ მონაზვნობა არის მოკლე, მაგრამ უფრო რთული გზა ცხონებისაკენ.


მართალი უთქვამთ.

პოსტის ავტორი: agnosticos თარიღი: Dec 9 2008, 11:17 PM

არ არის საჭირო, თუ სიკეთის ქმნა გინდა, სხვას დაეხმარე, ეგ ჯობია მონასტერში ჯდომას.