ხშირად მიფიქრია ამ საკითხზე და რაგდან შესაბამისი თემა ვერ ვნახე, გადავწყვიტე გამეხსნა.
მგალობლობა, ისევე როგორც ნებისმიერი სახის ღვთისმსახურება დიდი პასუხისმგებლობაა. ეკლესიის მსახური, მათ შორის მგალობელიც, ხშირად ექცევა მრევლის ყურადღების ცენტრში. რით გამოირჩევიან მგალობლები ჩვეულებრივი მრევლის წევრებისგან და რა დამატებითი მოვალეობები აქვთ მათ მრევლის სხვა წევრებისაგან განსხვავებით? ვისაუბროთ ამ თემაზე, მგონი პრაქტიკოსი მგალობლებისათვის საინტერესო იქნება
გალობა პირველ რიგში ლოცვის ერთ-ერთი სახეობაა.
გალობა მრევლს ლოცვით განწყობას უნდა უქმნიდეს, ეს კი მგალობლებზეა დამოკიდებული.
სამწუხაროდ ხშირად ვერ ვახერხებთ ამას და უგულოდ ვგალობთ ხანდახან კი უბრალოდ იმდენად ვეჩვევით, რომ ეს პროფესია გვგონია და ვერც კი ვაცნობიერებთ, რომ უფალს ვემსახურებით
ვისაუბროთ ამ პრობლემაზე, პრაქტიკოსი მგალობლების აზრი ძალიან დამეხმარება..
გარდა ამისა, თუ შეგიძლიათ მოიყვანეთ მაგალითები მგალობლის უფლება-მოვალეობებზე.
პირველ რიგში რა თქმა უნდა სულიერება მოგვეთხოვება, რასაც სამწუხაროდ ვერ ვასრულებთ
მოკლედ, ვისაუბროთ ამ თემებზე და იმედია იაქტიურებთ
P.S. კანონისტს ან ვინმე სხვა კომპეტენტურ ადამიანს თუ შეუძლია დაწეროს ეკლესიის მიერ მგალობლისადმი მინიჭებული უფლებება-მოვალეობები, ძალიან გამეხარდება
ნანინა
შენ გალობ სადმე?
ეჰ,მგალობლებს და სტიქაროსნებს მაგარი ბრძოლები აქვთ ხოლმე,მათზე იმიტომ ვამბობ რომ არ არიან სასულიერო პირები და ხშირად ნაკლები თავშეკავებაც აქვთ....
ნანინა
ძალიან კარგი თემაა და ალბათ აუცილებელიც.
მგალობლობა ძალიან დიდი პასუხისმგებლობაა.
yipiani gio
ეგ ტექსტი ისე უნდა იყოს გამჯდარი მგალობელის გულსა და გონებაში აღარ უნდა ფიქრობდეს მაგაზე, უნდა გრძნობდეს. მსმენელი კი რა თქმა უნდა ტექსტსაც უნდა უსმენდეს და მელოდიასაც.
საერთოდ რაც არ უნდა გამჯდარი ქონდეთ ტექსტი მგალობელს თუ მასზე არ იფიქრებს მაშინ გამოვა რომ ნამდვილად კი არ ლოცულობს არამედ უბრალოდ მოვალეობის მოხდის მიზნით. ვაღიარებ რომ მეც ხშირად მომდის ხოლმე ასე მაგრამ ვცდილობ რომ გამოვასწორო
mr.satadarigo
უჰ რთული თემაა.
ამაზე ძალიან ხშირად ვფიქრობ ხოლმე და ძალიან მრცხვენია ხოლმე თავს მგალობელს რომ ვუწოდებ, და ვცდილობ ყოველთვის ტავჩაღუნულმა ვატარო ეს მადლი. როგორ გამომდის ჩემი ამპარტავნობით მაგ სხვა ამბავია.
ერთია რა რომ, რომ დაუკვირდე რა ვიცით ჩვენს წინაპრებს რომ შევედაროთ, არც არაფერი, რამდენიმე ათეული საგალობელი გაგვირჩევია და ოოო დიადი მგალობლები გვგონია თავი...
ამაზე ყველა მგალობელი უნდა დაფიქრდეს ჩემი აზრით. და უნდა ეცადოს სწორად იგალობოს, ასევე განვითარდეს და იმ დიდი საგანძურის ნაწილი მაინც გაარჩიოს და ისწავლოს რაც ჩვენმა წინაპრებმა დაგვიტოვეს...
მგალობლობა მართლა უდიდესი პასუხისმგებლობაა რა...
მაგრამ ძალიან ცოტა თუ ატარებს ამ ჯვარს ღირსეულად.
პირადად მე ვთვლი რომ ვერ ვარ კარგი მგალობელი და ამ სახელის ტარების ღირსი არ ვარ....
უჩა
ვა მგალობლები ხართ? რა მაგრად მშურს (ნამდვილი შურით)... საშინელი სმენა და ხმა მაქვს... უცნაურ ბგერებს გამოვცემ მითხრეს არაფერი გეშველებაო...
Misha Songulashvili
ნანინა
მგალობელი მხოლოდ მაშინ კი არ არის მგალობელი როცა შაბათ-კვირას, ხვთისმსახურებისას, ტაძარში გალობს, არამედ ყოველთვის მგალობელია და უფლის წინაშეც როგორც მგალობელი, ისე წარსდგება.
ნანინა
ადრე მგალობლებზეც ხდებოდა ხომ ხელდება.
იმ დღეს წავაწყდი მაგ ხელდების ლოცვებს. ერთი მამაოა ჩვენტან და იმან წაუკითხა სტიქაროსანს აღსავლის წინ.
Rati_Van_Bakuradze
Misha Songulashvili
guram
ვფიქრობ ეს სტატია საინტერესო იქნება ამ თემაში მპოსტავთათვის და ზოგადად მგალობლებისთვის :)
წმიდა იოანე ოქროპირი
რისთვისაა საჭირო საეკლესიო გალობა?
(საუბარი 41-ე ფსალმუნის შესახებ)
რისთვისაა საჭირო საეკლესიო გალობა?! მაშ, ისმინე:
რადგან ღმერთი ხედავდა, რომ ადამიანთა უმრავლესობის დაუდევრობიდან გამომდინარე, მათ საეკლესიო კითხვა ამძიმებდათ, ამ ღვაწლს უხალისოდ ტვირთულობდნენ და რადგანაც მას სურდა, რომ ეს შრომა სასურველად ექცია და დამთრგუნველი სიმძიმე განექარვებინა, წინასწარმეტყველებებს მელოდია შეუთავსა, რათა თითოეულს, - გალობის კეთილხმოვანებით დამტკბარს, - უაღრესი გულმოგინებით აღევლინა მისთვის წმიდა საგალობელი. და მართლაც, ვერაფერი, ვერაფერი აღამაღლებს და შეასხამს ფრთებს სულს, ვერ მოსწყვეტს მას მიწას, ვერ გაათავისუფლებს ხორცის საკვრელთაგან, ვერაფერი განაწყობს იმისათვის, რომ აღივსოს ღვთისმოსაობით და დათრგუნოს ყოველივე ცხოვრებისეული, როგორც შეთანხმებული გალობა და შეწყობილად აღვლენილი საღმრთო საგალობელი. ჩვენი ბუნება იმდენად ტკბება გალობითა და შეწყობილი საგალობლებით და იმდენად არის ამისაკენ მიდრეკილი, რომ ატირებულ და სიმშვიდედარღვეულ ძუძუთა ბავშვებსაც კი აძინებთ სიმღერა. ძიძებს ხელში აჰყავთ ისინი, აქეთ-იქით მიმოდიან, რომელიმე საბავშვო სიმღერას უმღერიან და ამგვარად ჰგვრიან ძილს. ხშირად, სასაპალნე პირუტყვს რომ მიდენიან, მოგზაურები სიმღერით მიჰყვებიან გზას და სწორედ ამ სიმღერით იმსუბუქებენ მოგზაურობის სიმძიმეს. და - არა მხოლოდ მოგზაურები; ასევე მღერიან თვით მიწათმოქმედნიც: ყურძნის დაწურვისას, ვენახის კრეფის და დარჩევისას, ან რაიმე სხვა საქმიანობის დროს. მეზღვაურებიც... ასევე იქცევიან ისინი ნიჩბების მოსმისას. ქალებიც კი, როდესაც ართავენ და აბურდული ნართის გასწორებას შეუდგებიან, ზოგჯერ თითოეული ცალკ-ცალკე, ზოგჯერ კი ყველა ერთად მღერის ხოლმე რომელიმე სიმღერას.
და საბოლოოდ ყველა: ქალებიც, მოგზაურებიც, მიწათმოქმედნიც და მეზღვაურებიც ამას იმისათვის აკეთებენ, რომ სიმღერით შრომის სიმძიმე შეიმსუბუქონ. რამდენადაც შეწყობილი სიმღერის თანხლებით სულს გაცილებით უადვილდება მოწყენილობისა და შრომის ტვირთვა. ამდენად, რაკიღა ჩვენი სული ამგვარი ტკბობისაკენაა მიდრეკილი, იმისათვის, რომ ბოროტ სულებს გარყვნილი სიმღერების დანერგვით ყველფერი არ გაენადგურებინათ, მათგან დასაცავად ღმერთმა დაადგინა ფსალმუნები, რომელთაგანაც ტკბობა და სარგებელი ერთდროულად გამოედინება.
საერო სიმღერებმა შეიძლება, გვავნოს, მოგვიტანოს წარწყმედა და სხვა მრავალი ბოროტება, იმიტომ, რომ ყოველივე ცუდი და უზნეო, რაც მათშია, სულში იჭრება, აუძლურებს და რყვნის მას. და პირიქით, სულიერ საგალობლებს დიდი სარგებლობა მოაქვთ, უდიდესი დამოძღვრა, უდიდესი განათლება და ისინი ყოველგვარი სათნოების წინამძღვარს წარმოადგენენ, რადგანაც მათი სიტყვებიც განწმენდს სულს და სულიწმიდაც მეყსეულად მკვიდრდება ამ საგალობლების აღმვლენელის სულში.
მგალობელი რომ მართლაც ცნობიერად მოუხმობს სულიწმიდის მადლს, ამის შესახებ ისმინე, რას ამბობს პავლე მოციქული: „ნუ დაითვრებთ ღვინითა, რომლითა არს სიბილწე, არამედ აღივსენით სულითა. - შემდეგ იგი უკვე სულით აღვსების საშუალებაზე მიანიშნებს, - ეტყოდეთ თავთა თვისთა ფსალმუნითა და გალობითა და შესხმითა სულიერითა, უგალობდით და აქებდით გულითა თქუენითა უფალსა“ (ეფ. 5,18-19). რას ნიშნავს „გულითა თქუენითა“? ნიშნავს: ცნობიერად, ისე კი არა, რომ ბაგე სიტყვებს წარმოსთქვამდეს, სული კი გარეგნულ საქმეებზე მიმოდიოდეს, არამედ იმგვარად, რომ სული ისმენდეს იმას, რასაც ენა მეტყველებს.
ისევე, როგორც ჭუჭყისაკენ მიილტვიან ღორები, ხოლო ყვავილებისა და კეთილსურნელების მიმართულებით ფუტკრები ისწრაფიან, ასევე იქ, სადაც გარყვნილი სიმღერები გაისმის, იკრიბებიან ეშმაკები, ხოლო, სადაც სულიერი საგალობლებია, იქ სულიწმიდის მადლი გარდამოდის და განწმენდს ბაგესა და სულს. ამას მხოლოდ იმისთვის კი არ ვამბობ, რომ მე მაქებდეთ, არამედ იმისათვის, რომ შვილებსაც და ცოლებსაც ასწავლიდეთ, რომ იგალობონ არა მარტო დართვისას, ან სხვა სამუშაოს დროს, არამედ განსაკუთრებულად - ტრაპეზზე, რამდენადაც ეშმაკი თავის სასჯელს უმეტესად ამზადებს სწორედ ნადიმებზე, სიმთვრალის, გაძღომის, უჯერო სიცილისა და სულიერი მოუძლურების ჟამს.
და განსაკუთრებით სწორედ ამ დროს - ტრაპეზამდე და ტრაპეზის შემდეგ - ფსალმუნებით უნდა მოვიზღუდოთ თავი და სუფრიდან ადგომის შემდეგ ცოლ-შვილთან ერთად აღვუვლინოთ ღმერთს წმიდა საგალობლები. თუკი შუაღამისას, მოუთმენელი ჭრილობებით აღსავსე პავლე, ფეხზე ხუნდები რომ ესხა და საპყრობილეში იმყოფებოდა, ღვთის სადიდებელს აღავლენდა მაშინ, როდესაც ყველა ტკბილ ძილს მისცემოდა და ვერაფერი - ვერც ადგილი, ვერც დრო, ვერც საზრუნავი, ვერც ძილის სურვილი, ვერც მძიმე შრომით გამოწვეული დაქანცულობა გალობის შეწყვეტას ვერ აიძულებდა მას, მით უმეტეს ჩვენ, ღვთისმიერი კეთილდღეობითა და ნიჭებით აღვსილებმა, უნდა ვუგალობოთ სამადლობელი საგალობელი ღმერთს, რათა, თუკი სულში თრობისა და ძღომის შედეგად რაიმე უწმინდურობა შემოაღწევს, ყოველგვარი ეს არაწმინდება და გარყვნილი სურვილი ფსალმუნთა გალობით განვდევნოთ. და მოვიქცეთ ისე, როგორც იქცევა ბევრი მდიდარი ადამიანი, რომელიც ბალზამით გაჟღენთილი ღრუბლით წმენდს მაგიდას, რათა ჭამის შემდეგ მასზე დარჩენილი ყოველგვარი ლაქა წარხოცოს და გაასუფთავოს ის. სწორედ ასევე უნდა მოვიქცეთ ჩვენც: ბალზამის სანაცვლოდ სული სულიერი მელოდიებით აღვავსოთ, რადგანც, თუკი გაძღომის შედეგად სულში რაიმე უწმინდურობა წარმოიშობა, ამ მელოდიით ჩამოვირეცხოთ ის. ყველანი ერთად წამოვდგეთ და შევძახოთ: „მახარე მე დაბადებულითა შენითა, უფალო და ქმნულთა ხელთა შენთათა ვიხარებდე“ (ფს. 91,4ზ). ფსალმუნთა გალობას შევუერთოთ ლოცვაც, რათა ჩვენს სულებთან ერთად იკურთხოს სახლიც.
ზოგიერთი ლხინზე ხუმარების, ჯამბაზებისა და უწესო ქალების მოწვევით, დემონებსა და ეშმაკებს უხმობს და საკუთარ სახლს აურაცხელი უწმინდურობით ავსებს. აი, აქედან იშობა ჩხუბი, სიძვა, მრუშობა და აურაცხელი ბოროტება; სწორედ ასევე, იგი, ვინც დავითს უხმობს - თავისი ფსალმუნით, მის მიერ თავად ქრისტეს იწვევს, მაშინ ვერცერთი ეშმაკი შესვლას კი არა, იქ შეხედვასაც ვერ გაბედავს. პირიქით: იქიდან, როგორც წყაროს სათავიდან, მშვიდობა, სიყვარული და ყოველგვარი სიკეთე ამოედინება.
სხვები საკუთარ სახლს სანახაობად აქცევენ, შენ კი - ეკლესიად აქციე. და ჭეშმარიტად, იმ შეკრებულობას, სადაც ფსალმუნი, ლოცვა, წინასწარმეტყველთა ზეიმი და მგალობელ სულთა ღმრთივსათნო განწყობილება მეფობს, შეუმცდარად შეიძლება, ვუწოდოთ ეკლესია.
მაშინაც კი, როდესაც სიტყვების ძალა გაცნობიერებული არ გაქვს, ის მაინც მოახერხე, რომ ბაგეს მათი წარმოთქმა ასწავლო. ენაც განიწმინდება ამ სიტყვებით, როდესაც ისინი მთელი გულმოდგინებით წარმოითქმის. თუკი ამ ჩვევას გამოვიმუშავებთ, მაშინ უკვე ვეღარც ნებით, ვერც სიზარმაცის გამო ვეღარასოდეს მივატოვებთ ამ მშვენიერ საქმიანობას, იმიტომ, რომ ჩვეულება გვაიძულებს, ყოველდღიურად, უნებურადაც კი აღვასრულოთ ეს შესანიშნავი მსახურება. ამგვარი გალობისას, ახალგაზრდა იქნება ვინმე თუ მოხუცი, უხეში ხმის მქონე, თუ სრულიად უმეცარი შეწყობილი გალობისა, ბრალი არაფერში ექნება.
აქ უმანკო სულია საჭირო, მღვიძარე გონება, შემუსვრილი გული, მტკიცე ზრახვა, სუფთა სინდისი. თუკი ღვთის წმინდა კრებულში სწორედ ამ თვისებებით შეხვალ, მაშინ თვით დავითის გვერდით შეძლებ დადგომას. აქ არც ქნარია საჭირო და არც დაჭიმული სიმები, არც ხემი, არც რაიმე იარაღის ფლობა. არამედ, თუკი მოისურვებ, შეგიძლია, - ხორციელ ასოთა მოკვდინებით და საკუთარი სხეულის სულთან შეთანხმებით - თავად იქცე ქნარად. „როდესაც „ხორცთა გული არ უთქუამს სულისათვის“ (გალ. 5,17), არამედ, მის გავლენას ემორჩილება და ამ მშვენიერ და საოცარ გზაზე წარემართება. სწორედ ამ დროს შეძლებ სულიერი მელოდიის შექმნას.
აქ საჭირო არ არის ხანგრძლივი ვარჯიშით შეთვისებული ხელოვნება, არამედ, - მტკიცე გადაწყვეტილება მხოლოდ და მაშინ გამოცდილებას ძალიან სწრაფად მოვიხვეჭთ.
ამისათვის არც განსაკუთრებული ადგილია საჭირო, არც განსაკუთრებული დრო, გონიერი გალობა ყოველთვის შესაძლებელია. სავაჭროდ მიდიხარ, მოგზაურობ თუ მეგობრების წრეში ზიხარ, ყველგან ძალგიძს, გააღვიძო სული და უხმოდ გალობაც შესაძლებელია. სწორედ ამგვარად ხმობდა მოსე და უფალმა ისმინა მისი.
ხურო ხარ? როდესაც სახელოსნოში ზიხარ და მუშაობ, შეგიძლია, იგალობო.
მეომარი ხარ, თუ სასამართლოში იმყოფები, შეგიძლია, იგივე აკეთო...
გაზეთი „ქართული გალობა“, № 6, 2007 წ.
www.orthodoxy.ge
წყარო იხილეთ
http://www.orthodoxy.ge/galoba/oqropiri_galoba.htm
ძალიან დიდი მადლობა ნანინა. რომ შემეხმიანეთ. ვერ გავხსენი და სემდებ თავიდან გავიარე რეგისყრაცია.
ეს ტემა იმდენად მომწონა რომ გამოხმაურების გარშე გულგრილად ნამდვილად ვერ ავუვლი გვერდს.
მე მგალობელი ვარ , 9 წელი ვგალობდი, ეხლა ცოტათი ხელი შემეშალა და ამას ძალიან განვიცდი. მამა დავითის (მთაწმინდის)ტაძრის გოგომათა გუნდში ვგალობდი, შემდეგ გუნდის გაკოფის საჭიროება შეიქმნდა და ეხლა წმ. გრიგოლ ხანცდელის სახელობის მონატერში ვართ. ილია მართლის ტაძარშიც ვგალობდით და რავიცი კველგან სადაც მოვდიოდით მოსალოცად. კველაზე შთამბეჭდავი გეგრგეთის ტაძარში გალობა იყო, ეს იმხელა განცდაა ... რომ გადმოცემაც მიჭირს. ძალიან მიკვარს გალობა და მისი მოსმენა, გამოვეხმაურები იმ აზრს რომ მხოლოდ უნდა იმგეროო ... ეს მცდარი აზრია მამაოს ვკითხე ამის სესახებ თუ რა ტკბობასიც შეიძლება ჩავარდეს ადამიანი გალობის დროს და მან მიპასუხა , რომ მხოლოდ სიტკვებს უნდა მივაქციო ძალიან დიდი კურადგება და სემდეგ ბუნებრივია მელოდიას. სიტყვები ეს უმნიშვნელოვანესია. ძალინ მიხარია რომ ამ თემაზე დაინტერესებაა. გმერთი გფარავდეთ.
ketev@ni
გაიხარე
კეთილი იყოს შენი ფეხი აქ
"ღამისთევის ლოცვაზე მამა პაისი [ათონელი] გულის შემმუსვრელად გალობდა"
"მოიძულა დიდება და სახელი, უარყო სოფლის ამაოება და მთაწმინდაზე მოვიდა, რათა ღვთისმშობლის ბაღის სულიერი ბულბული ყოფილიყო"
„როცა გალობა დაიწყო, გავიფიქრე, ზეციური ჰანგები სინამდვილეშიც ზემიწიერი ორღანიდან ჟღერენ. პირველად და შესაძლოა, უკანასკნელადაც, მოვისმინე ამგვარი ანგელოზებრივი ჰანგი“.
„როცა მიწიერი სიკეთეებითაც აღავსეს თავიანთი სიხარული და სარწმუნოების გამარჯვების საგალობელი „ქრისტე აღდგა“ იგალობეს, აიღეს ნოტები და დაიწყეს სიმღერა მიუწვდომელი სიხარულით. მათი ზეცის ანგელოზებსაც უნდა შეშურებოდათ! მათი ხმა - წმინდა, მხიარული და საზეიმო - ექოდ ისმოდა ხეობაში, ეშვებოდა ზღვის მშვიდ ზედაპირზე და ადიოდა ათონის მთიდან ვიდრე ზეციურ ვარსკვლავებამდე“.
"იქ მგალობეთა შორის იყო ვაჟი, რომელსაც ბულბულივით ხმა ჰქონდა".
"ჩემს გულში კი საგალობელი გაისმა".
"მან [მამა ანატოლი] ცოტათი იცოდა ბიზანტიური გალობა და დაბალი, მეხისებრი ხმა ჰქონდა. ამ ჰიმნს ის მეორე ხმას გალობდა, სწორედ ისე, როგორც პირველად იგალობა იგი მთავარანაგელოზმა. შეეძლო, ღამის განმავლობაში ათჯერ მაინც ეგალობა. მის მოწაფეს ეს თავიდან აწუხებდა, მერე შეეჩვია".
„როცა ის [მამა ანატოლი] გალობდა, ხატის წინ ჩამოკიდებული კანდელი რხევას იწყებდა! ერთხელ მამებმა უთხრეს, კანდელმა შენი მეხივით ხმის მიზეზით დაიწყო რხევაო. მაშინ მამა ანატოლი კარიბჭეში გამოვიდა და კვლავ იგალობა. კანდელმა კი რხევა დაიწყო. იგალობებს სხვა მამაებმაც, მაგრამ კანდელი უძრავად რჩებოდა. აი, როგორი გასაოცარი და ღირსეული იყო მისი სული, უბრალო და ბავშვური. მასში მადლი იყო დავანებული და მოქმედებდა თვით „დიდ განზრახვითა და ძლიერ საქმეებითა ყოვლისმპყრობელი“ უფალი“.
"ნუ დაგავიწყდებათ, რომ სამგალობლო ადგილზედ საქმე თქვენი არის წმიდა, ხოლო ვალდებულება თქვენი უდიდესი და განსხვავებული".
"რუმინელ მონაზონ ნექტარიოსს, რომელიც ბიზანტიური გალობის დიდებულ მასწავლებელს, ბერდიდ თეოდორეს დაემოწაფა, ანგელოზებრივი, უჩვეულოდ სასიამოვნო ხმა ჰქონდა. სიცოცხლის ბოლოს ის უმკაცრეს ღვაწლს მიეცა და გარდაიცვალა 1890 წელს".
"იმთავითვე უნდა ითქვას, რომ გალობა ლოცვას, ღვთისმსახურების თანამდევია და მან განწყობა კი არ უნდა შექმნას, არამედ ლოცვით მდგომარეობაში უნდა მოიყვანოს ადამიანი. განწყობასა და განწყობილებას ქმნის არა გალობა, არამედ - სიმღერა. გალობა ზეციურია, სიმღერა - მიწიერი, ადამიანური ადამიანური ემოციების გამომხატველი. "გალობის ფსალმუნური თვისება საეკლესიო გალობას ამა ქვეყნიურისგან, ხორციელებისგან სრულიად განაშორებს, ზეციურ მოვლენად წარმოგვიჩენს" (ე. ჭელიძე). გალობა ლიტურგიის უცვლელი კომპონენტია, სიმღერა კი - ცხოვრების რიტმშია ჩართული (შრომა, სუფრა, ბრძოლა, დატირება, ქორწილი...). საგალობელი დროს აუქმებს, ზედროულია და ისე განსხვავდება სიმღერისაგან, როგორც ხუროთმოძღვრება - არქიტექტურისაგან, ხატწერა - მხატვრობისაგან. გალობა ლოცვა, ღმერთთან საუბარია".
/საბა მეტრეველი/
"ვინც გალობს, ორჯერ ლოცულობსო".
/ნეტარი ავგუსტინე/
"[რეგენტ] ილია ოსეფაშვილს ახასიათებს ბერმონაზვნური, ხმაურს, პომპეზურობას, ხელების ქნევის ვნებასა და თავმოწონებას განრიდებული შინაგანი სიმკაცრე".
"საგალობელი განსხვაებულია არა მხოლოდ მუსიკალური აგებულებით, არამედ - ხასიათითაც. სიმღერის დროს ადამიანი განცდებსაა აყოლილი, საკუთარ თავსაც ახარებს და სხვასაც, ვოკალურ მონაცემებს წარმოაჩენს. დღეს როგორც ხდება, წირვა-ლოცვაზე მღერიან თავგამოდებით, ყოველგვარი "მონასტრული სიმშვიდის" გარეშე. დაიკარგა "კეთილკრძალულება", იმის შეგნებაც, რომ გალობით უფალთან ლოცვაში ხარ, საეკლესიო სივრცის ნაწილად აღიქმები".
/საბა მეტრეველი/
"გალობის საშუალებით სული საიდუმლო კიბით ღმერთისაკენ ამაღლდება".
"სწორი გალობა მართალი ცხოვრების შედეგია, ხოლო მართალი ცხოვრება სწორი გალობის წინაპირობაა. ამგვარად იქმნება ვითარება, რომლის მიხედვითაც მართალი ცხოვრება უკვე არის გალობა".
"ახალი მცნების შესრულებით ადამიანი ხომ ემსგავსება ანგელოზს, ხოლო რამდენადაც გალობა ანგელოზური ბუნების განუყოფელი ნაწილია, მართალი ადამიანის ცხოვრებაც გალობად იქცევა.
გალობის ამგვარი გაგება წარმოშობს სწავლებას ადამიანზე, როგორც სულიწმინდის ინსტრუმენტზე".
"[წმ. პაისი ათონელი] საეკლესიო გალობასა და ხატწერაშიც კეთილმოკრძალებას დიდ მნიშვნელობას აძლევდა: "თუ ჩაუფიქრდები შენი ნაგალოებების აზრს, შეიცვლები და მოკრძალებით დაიწყებ გალობას. თუ კეთილმოკრძალებით იგალობებ, ამ დროს შეცდომაც რომ დაუშვა, "მოწიწება" მას "გამოასწორებს".
"თუ კაცი გულით არ გალობს, მაშინ ის თავისი სიმღერით თითქოს ტაძრიდან გაძევებს".
/წმ. პაისი ათონელი/
"არაფერი ისე არ აღამაღლებს სულს, არაფერი ისე არ წყვეტს მას მიწას, არაფერი ისე არ განაწყობს მას წმინდა სიყვარულისათვის, როგორც წმინდა გალობა, - წერდა იგი [წმ. იოანე ოქროპირი], - სულიერი გალობა წყაროა განწმენდისა; მისი სიტყვები ასუფთავებენ სულს და სულიწმინდა გარდამოდის მგალობელთა სულზე".
"მღვდელმთავარი იოანე [სქოლასტიკოსი] არის ავტორი საეკლესიო საგალობლებისა: "რომელი ქერუბიმთა" და "სერობასა საიდუმლოსა შენისასა".
"მათი გალობა იმდენად მშვენიერი იყო, რომ როგორც ამბობდნენ, ანგელოზები ზეციდან გარდამოხდებოდნენ მათ მოსასმენად".
უკვე 5 წელია რაც ვგალობ და ამ ბოლოს განსაკუთრებით ვგრძნობ რომ მეც მოვალეობის მოხდის მიზნით აღვაღებ ბაგეებს თან არ მსიამოვნებს როცა გალობის დროს მიყურებენ, არ ვიცი ამას კომპლექსი უნდა დავარქვა თუ სხვა რამ. ზოგჯერ მინდება, რომ გავჩუმდე და უბრალოდ ვუსმინო მსახურებას. ესეც ბრძოლაა და არ უნდა მივცეთ გასაქანი საწადელის ასასრულებლად.
Elzaa
როცა გიყურებენ გალობისას, ეს ნიშნავს რომ მოსწონთ შენი ხმა და შენი გალობა
"მისმა უწმინდესობამ ბრძანა, ქართული გალობა და ქართული ხალხური სიმღერა ცის ნაჟურიაო."
"გალობა გამოხატავს ადამიანის სიხარულს. სიხარული დროს გალობს ადამიანი".
/არქიმანდრიტი მაკარი (აბესაძე)/
"ნათქვამია, მუსიკა ანგელოზთა ენააო. მით უმეტეს საეკლესიო გალობა".
"გალობა სულის განვითარებას ემსახურება"
"რაც შეეხება მეუფის [ზოსიმე] გალობას, - ეს ის შემთხვევაა, როდესაც გულიდან ასე ამოსულ ვედრებას ვერ ისწავლი, თუ ეს ზევიდან არ მოგეცა".
/მღვდელმონაზონი გრიგოლი (მგელაშვილი)/
"1921 წელს ბოლშევიკებმა მამა ექვთიმე [კერესელიძე] დააპატიმრეს, მაგრამ ბრალი ვერაფერი უპოვეს და რამდენიმე თვეში გამოუშვეს. დადგა საშინელი ოციანი წლები. ირგვლივ ტერორია გამეფებული. მამა ექვთიმე კი ისევ თავის მაგიდას უზის და საგალობლებს ათეთრებს. ბერები საყვედურობდნენ: - დღე და ღამე წერ. ნეტავ რა სარგებლობა გაქვს? უფულოდ, ტყუილად შენს თავს რად უჭირვებო. წმინდა ექვთიმე პასუხობდა: - მე ამაში ვპოულობ დიდ სიმდიდრეს, ეს თვითონ ფულია, თვითონ ძვირფასი განძია, ეს ოქრო-ვერცხლსა და თვალ-მარგალიტზე უძვირფასესი საუკუნო საუნჯეა!.. მე წარმოდგენილი მაქვს ჩემი თავი, როგორც ოქროს მჭედელი და თვალ-მარგალიტის დამლაგებელი! მე ხანდახან გაკვირვებაში მოვდივარ: ვინ მოუშვა ჩემამდე ეს ძვირფასი სიმდიდრე, რომ მე უღირსი ამაში ხელს ვურევ."
"შენი გალობა უნდა იყოს არა მამლის ყივილივით, არამედ ანგელოზებრივი, ანუ ღრმა სიმდაბლით, შიშით, სიყვარულითა და თავის გაკიცხვით - ასეთი გალობა ჭეშმარიტია და ღვთისთვის სათნოა. ხოლო მზვაობრული, რომელიც არა ღვთის, არამედ ხალხის მოსაწონადაა - ასეთი მამლის ყივილზე უარესია".
/წმ. ანატოლი ოპტელი (ზერცალოვი)/
"თუ ადამიანი საეკლესიო გალობას შეიყვარებს, ძალიან ადვილია მისი სწავლა. დიდია სარგებელი, რომელიც ადამიანის სულისთვის ჰარმონია მოაქვს. მას, ვინც გალობა იცის და თავმდაბალია, აქვს ღვთის მადლი. ცოტაც და, უნდა გაბრაზდეს, განრისხდეს, მაგრამ ეშინია დისჰარმონიის, რადგან მრისხანება და ყველა ეს დაცემული მდგომარეობა უცხოა ჰარმონიისთვის.
და ასე, თანდათანობით, იძულებს ბოროტებას და ითვისებს სათნოებებს, რაც არის ჰარმონია. ყველა სათნოებას აქვს ჰარმონია. არც მწუხარება გექნება და არც სხვა რამ... ცხოვრობ მხოლოდ სიხარულში, როცა შეამჩნევ, რომ შენი სულის ჰორიზონტზე შავი ღრუბელი გამოჩნდა, იგალობე რაიმე მშვენიერი საგალობელი და შავი ღრუბელი ღვთის საგალობელი გახდება. ძალას, რომელიც შენს მწუხარებასა და დათრგუნვას აპირებდა, გარდაქმნი სიკეთედ".
/წმ. პორფირი კავსოკალიველი/
"საეკლესიო გალობას დიდი სარგებელი მოაქვს ადამიანისთვის. არ უნდა არსებობდეს ქრისტიანი, საეკლესიო გალობა რომ არ იცოდეს. ყველამ უნდა ისწავლოს, რადგან მას უშუალო კავშირი აქვს სულთან. გალობა უშრომელად განწმენდს ადამიანს. ხდები წმინდანი ყოველგვარი ძალისხმევის გარეშე, სიხარულით".
/წმ. პორფირი კავსოკალიველი/
"სად არიან ისინი, სევდისგან განკურნებას რომ დაეძებენ? როცა ისწავლიან საეკლესიო გალობას და დაინახავენ მათკენ მომავალ შავ ღრუბელს, ჰოპ! იგალობე ერთი "ღირს-არსი" და შავი ღრუბელი, რომელიც შენს შესაპყრობად მოდის ერთგვარი სევდის სახით, ხდება ღვთისადმი საგალობელი. მე მჯერა ამისი, მტკიცედ მჯერა.
მე გეუბნებით, რომ მგალობელს, რომელსაც უყვარს გალობა და არის ღვთისმოშიში, შეუძლია თავისი სიმძიმილი მუსიკალურ ნაწარმოებად აქციოს და იგალობოს. ამგვარად, ნაცვლად იმისა, რომ იტიროს და მწუხარებას მიეცეს, გალობით ადიდებს ღმერთს. მე ასე მწამს და ასე ვხედავ ამას.
არა აქვს მნიშვნელობა რა ასაკისაა ადამიანი: ათი, ოცი თუ ოცდაათი წლის. გალობისადმი მიდრეკილება შინაგანად ყველას აქვს. მთავარია, რომ გავაღვიძოთ იგი ჩვენში და შევიიყვაროთ ეს ხელოვნება".
/წმ. პორფირი კავსოკალიველი/
"ვისწავლოთ გალობა, რათა ამით ქრისტესმიერი სული შევიძინოთ"
/წმ. პორფირი კავსოკალიველი/
"ეკლესიური საგალობლები სულში ჰარმონიას ამყარებს"
/წმ. იოანე ოქროპირი/
"გალობა სულიერი სიხარულის გამოხატვაა"
"თქვენ გალობთ - კარგია, მხოლოდ ამისთვისაც ცხონდებით. წმინდა ანდრიას, ქრისტესათვის სალოსს, სცემდნენ და გუნდიდან აგდებდნენ, ის კი მაინც დგებოდა იქ, გალობდა, ითმენდა - და ცხონდა".
/სქემარქიმანდრიტი ვიტალი (სიდორენკო)/
"მამა დოსითეოზ კატუნაკელი - თავისი დროის ერთ-ერთი ყველაზე ცნობილი მგალობელი და საეკლესიო გალობის მასწავლებელი. უსინათლო".
"მართალი ცხოვრება უკვე არის გალობა"
"სწორი გალობა მართალი ცხოვრების შედეგია, ხოლო მართალი ცხოვრება სწორი გალობის წინაპირობაა"
წელს კორონამ გალობის მასწავლებელი წაგვართვა...
"მეორე დღეს, გამთენიისას, წირვა აღასრულეს. "შვილო, ერთად ვიგალობოთ "უფალო შეგვიწყალენ", ხმადაბლა, ისიქასტურად; ისე, თითქოს ხმა გარედან მოდიოდეს! ასე გვასწავლა ბერმა იოსებმა. მან ამის მაგალითი ერთ ჩვენებაში იხილა, სადაც თორმეტი ჩიტი ჭიკჭიკებდა, ხოლო მეცამეტე უძღვებოდა მათ. მცირე წმ. ანას სკიტში, იმ პატარა ეკვდერში, ჩვენი ხმა გარეთ საერთოდ არ ისმოდა. მოგვიანებით აქ მხცოვან ბერებს, ბუნებრივია, არ ესმოდათ ხმადაბალი გალობა და იძულებული გავხდი, ხმისთვის ამეწია".
/ღირსი ეფრემ კატუნაკელი/
"ჭეშმარიტი საეკლესიო გალობა - შინაგანი სულიერი მდგომარეობის გამოვლინებაა. ეს საღმრთო სიხარულია! ანუ, ქრისტე ახარებს გულს და ადამიანი გახარებული გულით საუბრობს ღმერთთან. თუ მგალობელი იგრძნობს იმას, რასაც გალობს, მაშინ შინაგანად თვითონაც შეიცვლება და ისიც, ვინც მას ისმენს"
/ღირსი პაისი ათონელი/
"ძალიან კარგი ხმა მქონდა და, ისე ვგალობდი, რომ ჩემი გალობა სამგლოვიარო სიმღერებს ემსგავსებოდა. ეს იყო სატრფიალო სიმღერები ქრისტეს შესახებ"
/წმ. პორფირი კავსოკალიველი/
"დავუშვათ, ხარ ტაძრის მგალობელი ან მონასტერში გალობ და გაქვს ანგელოზთა დარი ხმა. განა შეიძლება უგალობო ღმერთს ისე, რომ არ იცოდე, ამდენი ხალხი თუ გისმენს, ანუ არ ფიქრობ ამაზე? ეს არც ისე ადვილია. ამიტომაც მგალობელთაგან ბევრს გზა აერია. როგორც წესი, ყველა კარგ მგალობელს დიდი ეგოიზმი აქვს. რა თქმა უნდა, არა ყველას, მაგრამ უმრავლესობას. ხოლო როცა თავმდაბალი ხარ, კარგადაც რომ გალობდე ან კითხულობდე, სხვების მოსმენა შენზე არ მოქმედებს. შენ იტყვი: "და თუკი ლამაზად გალობ და ლამაზად კითხულობ და ამას შენი მოძღვარი ისმენს?" თუკი სიმდაბლე გაქვს, ეს ყველაფერი უმნიშვნელოა"
/წმ. პორფირი კავსოკალიველი/
"მაგრამ თუ მგალობელი ხარ და არ გაქვს ღვთის სული, მოდის ეგოიზმის განსაცდელი და განადგურებს. აღარ მოდის ის სიხარული და შვება, რაც ზემოთ ვახსენე. ნაცვლად ამისა მოდის ეგოისტური აშლილობა. მაშინ, როცა ამ წმინდა საქმემ - გალობამ უნდა დაგამშვიდოს და ჰარმონია მოგანიჭოს. გალობის დროს არ უნდა იფიქრო პიროვნებებზე. მთელი ყურადღება გალობის რიტმზე უნდა გქონდეს. ბევრი დაღუპა ამგვარმა გალობამ. ბევრი ადამიანი დასნეულდა ამპარტავნებით.
იქ, უდაბნოში, ჩემს ბერებს არ უთქვამთ ჩემთვის, გალობა ისწავლეო. მე კი მინდოდა, მაგრამ ვერ შევიძინე ეს ცოდნა. უდაბნოში შეგიძლია, თავისუფლად იგალობო, რადგან გავლენის ქვეშ არ ექცევი. ხოლო როცა ეკლესიაში მიდიხარ, მთელი მრევლი გყავს გონებაში; შეიძლება შენს ხატებს უყურებდე, მაგრამ ისეთი განცდა გქონდეს, რომ ყველა შენ გისმენს და ეგოიზმით გაიბერო. ხშირად ხდება, რომ მგალობელი ვერ ახერხებს ნაწარმოების შესრულებას, რადგან ეგოიზმი უშლის ხელს. შეიძლება გონება გაექცეს, ბევრი რამ შეიძლება დაემართოს. თქვენ იტყვით: "თუ ასეა, თავი ავარიდოთ გალობას, რადგან განსაცდელში გვაგდებს". არა. ვისწავლოთ გალობა, რათა ამით ქრისტესმიერი სული შევიძინოთ"
/წმ. პორფირი კავსოკალიველი/
"საეკლესიო გალობას დიდი სარგებელი მოაქვს ადამიანისთვის. არ უნდა არსებობდეს ქრისტიანი, საეკლესიო გალობა რომ არ იცოდეს. ყველამ უნდა ისწავლოს, რადგან მას უშუალო კავშირი აქვს სულთან. გალობა უშრომელად განწმენდს ადამიანს. ხდები წმინდანი ყოველგვარი ძალისხმევის გარეშე, სიხარულით"
/წმ. პორფირი კავსოკალიველი/
"გალობა განსაკუთრებით უყვარდა მამა პაისს [ათონელი] და ღამისთევაზე და წირვაზე გალობდა ხოლმე თავის კალივში. მუსიკალური განათლება არ მიუღია, მაგრამ გალობდა ტკბილად, ღვთისმოსაობით. მას მუსიკალური მგრძნობელობა ჰქონდა. ხმა გულიდან ამოსდიოდა და ზეცისკენ ისწრაფვოდა, გეგონებოდათ ღვთის წინაშე იდგა. რამდენიმე საგალობლის კილო ზეპირად იცოდა, მაგალითად პაპანიკოლაუს დაწერილი "ღირს არსი", "რომელი ქერუბიმთა" IV ხმისა, "აუარებდით უფალსა", "ღმერთი უფალი", "ზიარების" II ხმისა, "ღვთისმშობლისანი". ამბობდა: "როცა ვწუხვართ, ვიგალობოთ, გალობა ეშმაკს განაგდებს, რადგან იგი ერთდროულად ლოცვაც არის და განსაცდელთან შებრძოლებაც".
"გალობასა და ხატწერაშიც გამოარჩევდა სწორედ ღვთისმოსაობას და ნაკლებად - ხელოვნებას. ამბობდა: "თუ ჩაუღრმავდები საგალობელის აზრს, შეიცვლები და სარწმუნოებით იგალობებ, მაშინ ტკბილი იქნება გალობა და თუკი მარტო ნოტებს მიეჯაჭვები და ღვთისმოსაობას დაივიწყებ, მაშინ დაემსგავსები საერო მგალობელს, რომელიც ამბობდა: "აკურთევს სული ჩემი უფალსა" და მისი ხმა რკინის დარტყმას ჰგავდა. ეს ერთ ავტომანქანაში მოვისმინე. ვერ მოვითმინე და მძღოლს ვთხოვე გამოერთო მაგნიტოფონი. როცა ვინმე გულით არ გალობს, თითქოს სურს გაგაგდოს ეკლესიიდან"
"ამგავარადვე, ტკივილის განსადევნად ჩვენც სასულიერო საგალობლებლი უნდა ვიგალობოთ. მახსოვს, ერთხელ გავცივდი და ისეთი საშინელი თავის ტკივილი დამეწყო, რომ თავი პირდაპირ მისკდებოდა, რას ვიზამდი?! ერთი ძალიან ლამაზი გალობა წამოვიწყე და თავის ტკივილი მომეშვა. მართლაც: იესოს ლოცვასთან შეერთებული ფსალმუნთა გალობა ასეთ შემთხვევაში ძალიან შველის. ისინი სულს აფაქიზებენ, ატკბობენ მას, იმიტომ, რომ გამუდმებული მწუხარება და ტკივილი თრგუნავს სულს, გალობა კი აგრილებს მას. გუშინ ღამესაც არ მაძინებდა ტკივილი. ისიც კი ვიფიქრე, რომ თუ განთიადამდე მოვკვდებოდი, ჩემთვის უკვე ერთი გრძელი დღე გათედნებოდა. იმქვეყნიურ ცხოვრებაში ხომ არც დაისია და არც განთიადი... მაგრამ მერე მივიღე... ტკივილგამაყუჩებელი "აბი", ვიგალობე ტროპარი: "წყლულებანი იგი, უფალო, წმიდათა შენთანი, რომელნი ჩვენთვის თავს ისხნეს, მიიხვენ აწ მეოხებად ჩვენთვის და ყოველნივე სენნი ჩვენნი განკურნენ". ამ აბის ზემოქმედება ხანგრძლივი აღმოჩნდა, მთელი ღამის განმავლობაში მეყო. განა ექიმებს აქვს ასეთი აბები?"
/ღირსი პაისი ათონელი/
"თსას-ის რექტორმა ასევე ისაუბრა პატრიარქის უდიდეს ღვაწლზე ქარული გალობის აღდგენისა და განვითარების საქმეში და აღნიშნა, რომ უწმინდესისა და უნეტარესის დიდი სურვილი იყო უძველესი სამგალობლო ტრადიციის აღდგენა, რაც გულისხმობს ორი გუნდის მონაცვლეობით მონაწილეობას ღვთისმსახურებაში. პატრიარქის ეს სურვილი თბილისის სასულიერო აკადემიასა და სემინარიაში განხორციელდა და ამჟამად უმაღლეს საღვთისმეტყელო სასწავლებელს ჰყავს ორი გუნდი - სემინარიის მგალობელთა გუნდი ლაშა ზაალიშვილის ხელმძღვანელობით და აკადემიის მგალობელთა გუნდი ლექსო გრემელაშვილის ხელმძღვანელობით"
"გალობაც ერთ-ერთი მორჩილებაა"
/ღირსი პაისი ათონელი/
"გალობა გულს სინაზეს ანიჭებს, ათბობს და ატკბობს მას თავისი სულიერი კალორიებით, და ასე ქნის საუკეთესო წინაპირობას, რომ კაცმა გულმოდგინედ ილოცოს"
/ღირსი პაისი ათონელი/
" - მამაო, მსახურების დროს საკმაოდ მძიმედ ვგალობ. გული მეუბნება, რომ ამის მიზეზი ჩემი მძიმე აქცენტია.
- ნანახი მყავხარ "მძიმეც" და "მსუბუქიც"! როდესაც მძიმედ ხარ, მაშინ შენი გალობაც მძიმეა. ამის მიზეზი შენი შინაგანი მდგომარეობაა და ეს უნდა აკონტროლო. მგალობელს, რომელსაც წვრილი ხმა აქვს, თუ კარგ სულიერ მდგომარეობაშია, ბულბულივით გალობს, წინააღმდეგ შემთხვევაში, მისი ხმა წივილს ჰგავს. ვისაც ბოხი ხმა აქვს, თუ ის არცთუ სახარბიელო სულიერ მდგომარეობაშია, მისი გალობა ჯუჯღურა კაცის ხმას ჰგავს. ყველამ სათითაოდ რომ იგალობოთ, მიხვდებით, თუ როგორ სულიერ მდგომარეობაში იმყოფებით იმ დროს"
/ღირსი პაისი ათონელი/
"გალბოა არ არის მხოლოდ ლოცვა, ის ერთგვარი "სიგიჟეა", ასე ვთქვათ, გულის აღმაფრენა, სულიერი მდგომარეობის დუღილია"
/ღირსი პაისი ათონელი/
"პირჯვარს არ იწერენ მგალობლები გალობის დროს - მათ ეს გალობის წინ ან მის შემდეგ უნდა გააკეთონ"
/წმინდა მღვდელმთავარი ეგნატე ბრიანჩანინოვი/
უზრუნველყოფა Invision Power Board (http://www.invisionboard.com)
© Invision Power Services (http://www.invisionpower.com)