თემის საბეჭდი ვერსია

პოსტის ავტორი: დათიკო თარიღი: Nov 24 2006, 05:24 PM

გიორგობის დრესასწაულზე, როდესაც წირვა უკვე სრულდებოდა, შესრულდა რაღაც საერო ნაწარმოები, რომელიც საოპერო არიას უფრო წააგავდა.
მინდა ჩემი პირადი ემოცია გამოვხატო, ამ მუსიკის მოსმენის გამო. არ ვიცი, სხვას როგორი რეაქცია ჰქონდა, მაგრამ მე კინაღამ გული გამისკდა.
ეს იყო ბელკანტოს მანერით შესრულებული გულისგამაწვრილებელი ქალის სოლოებით შესრულებული საგუნდო ნაწარმოები, დატვირთული ისეთი დინამიკით რომ სად შევმძვრალიყავი არ ვიცოდფი.
როგორც კლასიკურ საოპერო ნაწარმოებსაც, ძალიან დაბალ შეფასებას მივცემდი. მითუმეტეს როდესაც ის ქვეყნის ყველაზე დიდ ტაძარში უდიდეს დრესასწაულზე სრულდება.
ეჭვი მაქვს რომ მისი ავტორი კეჭაყმაძე ან ვინმე მეის მაგვარი კომპოზიტორია.
და საერთოდ, ძირს (შერეული გუნდების) სიონური გალობა!
არ მესმის ამისთანა უმდიდრესი საგალობლების ფოლნზე, რაც ჩვენ გაგვაჩნია, რად უნდა იყოს მცდელობა ტრადიციაში ასეთი მდარე ხარისხის მუსიკის დამკვიდრებისა?
ეხლა ვკითხულობდი სტატიას გაზეთში ”ქართული გალობა”: ”ათწლეულების მანძილზე თბილისის სიონის საკათედრო ტაძარში არატრადიციული შემადგენლობის გუნდი ასევე არატრადიციულ და არაქართულ საგალობლებს ასრულებდა...” რასაც მოსდევს ინტერვიუ სიონის საკათედრო ტაძრის ვაჟთა გუნდის რეგენტთან ნოდარ კიკნაძესთან, რომელიც აცხადებს რომ ეს გუნდი უწმინდესის ლოცვა-კურთხევით შეიქმნა და თავიდანვე ემსახურებოდა ტრადიციული, ძველი ქართული გალობის აღდგენას.
რამდენად სრულდება ეს კურთხევა სიონში?
ახლა კი სამების ლავრაშიც გადავიდა საოპერო მანერით შესრულებულ სიმღერათა დამკვიდრების მცდელობა.
ეს არაა ჩემი ახირება და ჩემი პირადი გემოვნების დაუკმაყოფილებლობის პროტესტი, არამედ გულისტკივილია, იმის გამო, რომ მიუხედავად უმაღლესი კურთხევისა და ათასობით ულამაზესი კანონიკური საგალობლის არსებობისა, მაინც სრულდება ტაძრებში საერო სიმღერები ე.წ. ბელკანტოთი (საოპერო მანერით).
რადგანაც ამ ფორუმზე პოსტავს ჯამბაკური, რომელიც ქართული გალობის ეროვნეული ცენტრის თანამშრომელია, ამიხსნას თუ რატომ ხდება ასე?
ვის ხელშია დღეს ქვეყნის უდიდეს ტაძრებში გალობათა შესრულების ბერკეტები.
ბატონ ანზორ ერქომაიშვილის ფრაზა მახსენედება - ამ კეჭაყმაძეს მრავალჟამიერების კონვეერი აქვს ჩართული და მოაქვს და მოაქვს ახალ-ახალიო. 12 მრავალჟამიერო მოგვაწოდა ამ ბოლო პერიოდშიო.
გასაგებია რომ კომპოზიტორს ვერ დაუშლი სიმღერის დაწერას, მაგრამ რატომ არიან ვალდებულები შეასრულონ ასეთი სიმღერები ეკლესიებში ეს არ მესმის. მითუმეტეს რომ იმდენი ულამაზესი საგალობელი გვაქვს, რომელთა მოსმენაც ძალიან ბევრს გაუხარდებოდა და განსხვავებით თანამედროვე კომპოზიტორებისა ისინი წმინდა მამების მიერ არის შექმნილი.
და მერე გვიკვირს ანუშკასნაირები რატომ აღმერთებენ ფსევდო-კანონიკურ გალობასო. აგერაა ბატონი ერთ-ერთი მიზეზი. ამ სიმღერის მოსმენის მერე ნამდვილად არ მიკვირს ასეთი ხალხის გულისწყრომა ჩვენს ტაძრებში აღვლენილი წირვის საგალობლების მიმართ!!!

პოსტის ავტორი: ალექსანდრე თარიღი: Nov 24 2006, 06:52 PM

მე პირადად გუშინ არ მომისმენია სამებაში რა იგალობეს, მაგრამ მაქვს ჩანაწერები სიონის მგალობელთა გუნდის საგალობლები, რომელის უმრავლესობა არაკანონიკურია და ოპერას ჰგავს, რამოდენიმე კიდეც დავდე ფორუმზე.

პოსტის ავტორი: მარიამი თარიღი: Nov 24 2006, 08:42 PM

დათიკო, მეც ძალიან ცუდად მომხვდა ყურში ეს საგალობლები. უფრო სწორად, ცუდად მომხვდა კი არა, ლამის გული გამისკდა ეს რა დაუწყიათ სამებაში-მეთქი ვიფიქრე... ვინ აძალებთ ნეტა? ალბათ თვითონ იმ საოპერო გალობის მომღერლებმა გააპროტესტეს თავიანთი უგულებელყოფა და პატრიარქმა დაუთმო...

პოსტის ავტორი: mogzaura თარიღი: Nov 24 2006, 08:54 PM

ხო მეც მოვუსმინე ჩემი აზრით ტაძარს ოპერის შესრულება არ უხდება ყურში ცუდად გხვდება

პოსტის ავტორი: ვეშაპო თარიღი: Nov 24 2006, 09:41 PM

ეეეეეეეეეეეეეეეეეეჰ!!!!!!!!!!!!!!!!!!
კიდევ კარგი, ლიტურგიის დროს მაინც არ შესრულებულა.

პოსტის ავტორი: დათიკო თარიღი: Nov 24 2006, 09:52 PM

ვეშაპო

მაგ დროს შენ ხარ ვენახოს ასრულებენ ხოლმე საკმაოდ ხშირად.

პოსტის ავტორი: დავით ივერიელი თარიღი: Nov 25 2006, 01:56 AM

დათიკო
მარიამი
mogzaura
ვეშაპო
ხალხოოოო ... ეგ საგალობელი არის ბერძნული kyrie eleison(უფლო შეგვიწყალენ), რომელიც დაწერიელია (ანუ რომელიც შესრულდა სამებაში და სრულდება კიდეც) ჩვენი პატრიარქის მიერ... ეს მისი კურთხევიტ ხდება მხოლოდ მაშინ როდესაც თვითონ აღავლეს წირვას... და რადგან ეს უწმინდესისი კურთხევა არის ასეც უნდა იყოს... ამიტომ გთხოვტ ტავი შეიკავოთ ასეთი გამოსვლებისაგან რაღაცის ცოდნა არავის აძლევს ასეთი საუბრის უფლებას...

და ისე ეს საგალობელი მრევლის 99% მოსწონს და ფორუმზეც არაერთმა მკითხა ხომ არ მქონდა ჩაწერილი...

პოსტის ავტორი: მარიამი თარიღი: Nov 25 2006, 02:02 AM

დავით ივერიელი
მე ლიტურგიის დროს რომ სრულდებოდა იმათზე ვამბობ და კირიელეისონი ნამდვილად არ იყო, ბოლოს რა შესრულდა არ ვიცი, იმ მიზეზისა გამო, რომ ზიარების დროს ტაძრიდან გამოვედი და მერე ვეღარ შევედი...

პოსტის ავტორი: დავით ივერიელი თარიღი: Nov 25 2006, 02:07 AM

არა მარიამ ეს საგალობელი უწმიდესის კურთხევიტ სრულდება და კიდევ ვიმეორებ საკუთარი დაწერიელია და ულამაზესი საგალობელიც გამოუვიდა მინდა გითხრათ.. და თუ გადააკვდეით ამ კანონიკას, მაშინ არც ton despotin უნდა იგლობებოდის ამ ფორმით, არც უწმინდესის დაწერილი "წმინდაო ღმერთო" და "დიდო მეუფეო" საერთოდ უნდა ამოიღონ... რა სისულელეა... ყვეალაფერი რაც უწმინდესის კურთხევით ხდება ველაფერი საჭიროა..

მარიამი
არა მარიამ მეტი არაფერი სრულდება უბრალოდ იმ დღეს კაპელა იყო სხვა ყველაფერი იგივე იყო.. უწმინდესის ზიარების დროს ეგ სრულდება მეტი არაფერი ან შენ ხარ ვენახი

მარიამი

ერტადერთიო რაც სურლდება არა კანონიკური არის "დიდო მეუფეო" დანარჩენი ყველაფერი არის კანონიკური, უბრალოდ კიდევ ვიმეორებ იმდღEს გალობდა კაპელა და ალბათ ეგ მოგხვდათ ყურში... კაპელა ton despotins ვერ გალობს კარგად

პოსტის ავტორი: beqa.shuxoshvili თარიღი: Nov 25 2006, 02:07 AM

modit ra xalxno erts getyvit da imedia yvelastvis gasagebad tqven ra ufleba gaqvt ro vigacas ganikitxvat tan mitumetes ki sapatriarqos codvebi gakliat erti amixsenit ra? meorec tu galoba cudi iyo da ar mogeconat igi patriarqmac moismina da mtelma samgvdeloebam ase rom isini gascemen pasuxs da ar gecyonit rasac exla davcere mara tqven vin xart qartul galobaze eset rames rom izaxit tu eseti magrebi xart cadit da tqven igalobet. aba tu vinmes rame gecyinat gtxovt momitevot gmerts ebarebodet suyvela

პოსტის ავტორი: მარიამი თარიღი: Nov 25 2006, 02:18 AM

სხვას ხო ისე კარგად გალობს...

პოსტის ავტორი: დავით ივერიელი თარიღი: Nov 25 2006, 02:19 AM

მარიამი
რატომ? შენ ხარ ვენახი კარგად გამოუვიდათ სვეტიცხოველში

პოსტის ავტორი: დათიკო თარიღი: Nov 25 2006, 03:44 AM

დავით ივერიელი

კირიე ელეისონ ეგ არ არის. ეგეც მოვისმინე და მაგის საწინააღმდეგო არაფერი მაქვს.
იმას რაც მოვისმინე ისეთი კრეშენდოები ქონდა, პატრიაქის დაწერილი ნამდვილად არ იქნება.
მე მისი მუსიკა მოსმენილი მაქვს (მათ შორის საფორტეპიანო მუსიკაც). თავად ვარ მუსიკოსი და კარგად შემიძლია გავარჩიო სტილისტიკა და ხელწერა.
თან ვიხსენებ მრევლის გაკვირვებულ სახეებს, როდესაც 2 ფორტე დაარტყეს კაპელას სოლისტებმა
დავით ივერიელი

ჩვენ სხვადასხვა რამეზე ვსაუბრობთ.
ის რაც ჩვენ მოვისმინეთ ნამდვილად არ იყო კირიე ელეისონ. მაგდენს მაინც მივხვდებოდი.
კირიე ელეისონ, შენ რომელსაც გულისხმობ, იყო მანამდე.


მე მაგას გადავაზუსტებ და გეტყვით.
ეგ სვიმოსნს ეცოდინება. გავარკვევ და გეტყვით.

პოსტის ავტორი: კანონისტი თარიღი: Nov 25 2006, 01:39 PM

ტონ დესპოტინ-ს რომ გალობენ, ეგ ბიზანტიური მუსიკა არ არის,არც კირიე ელეისონი, ორივე საეკლესიო-სლავურია

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Nov 25 2006, 07:07 PM

დათიკო, ჯიგარი ხარ, გიერთდები შენს გულისტკივილში

სიონური მამაო ჩვენო ხომ საერთოდ...მე მაგ დროს ხშირად ვტოვებდი ხოლმე ტაძარს. ძალიან პირადი ემოციაა, მაგრამ ეგ გალობა ხელს მიშლიდა ლოცვაში თითქმის ყოველთვის.

პოსტის ავტორი: დათიკო თარიღი: Nov 25 2006, 08:50 PM

დავაზუსტე და აღმოჩნდა, რომ ეს იყო კომპოზიტორ კეჭაყმაძის სიმღერა ”შემოდგომა” რომელიც შეასრულა გორის ქალთა კაპელამ - შალვა მოსიძის ხელმძღვანელობით.

პოსტის ავტორი: მარიამი თარიღი: Nov 25 2006, 09:36 PM

და რა შუაში იყო წირვაზე?

პ.ს. ანუშკა არ შემოუშვათ ამ თემაში

პოსტის ავტორი: დათიკო თარიღი: Nov 25 2006, 10:08 PM

მარიამი

მაგდენი ვეღარ მითხრეს. არავინ იცის ეგ.

პოსტის ავტორი: დათიკო თარიღი: Nov 26 2006, 12:31 AM

ბოდიშს ვიხდი. შეცდომით დავპოსტე. არასწორი ინფორმაცია მომაწოდეს და ეხლა უფრო საიმედო წყაროს დახმარებით დავაზუსტე ყველაფერი.
ეს იყო ”მამაო ჩვენო" ილიას ტექსტზე კეჭაყმაძის მუსიკით.

პოსტის ავტორი: Sotiris თარიღი: Nov 26 2006, 04:13 AM

რამდენადაც დათიკომ ამიხსნა, საგალობელი შესრულდა სწორედ წირვის დროს, სამღვდელოების ზიარების დროს. ტიპიკონის თანახმად ამ დროს განიცადეს გალობაა გათვალისწინებული. ზოგადად თემასთან დაკავშირებით ფორუმელებს მსურს შევახსენო წმ. სინოდის მიერ 2003 წ. 18 აგვისტოს მიღებული განჩინება:

ქართულ საეკლესიო გალობას ერისა და ეკლესიის ცხოვრებაში უმნიშვნელოვანესი ადგილი უკავია და განაპირობებს მის სულიერ, ზნეობრივ და კულტურულ განვითარებას. ამა თუ იმ ხალხისათვის გალობა, ისევე როგორც ენა, წარმოადგენს თვითმყოფადობის გამომხატველ უმნიშვნელოვანეს საშუალებას. აქედან გამომდინარე, ისტორიულ ტრადიციებზე დაყრდნობით ვაცხადებთ, რომ საქართველოს მართმადიდებელ ეკლესიაში კანონიკური გალობა იყო და არის მრავალხმიანი ქართული ტრადიციული გალობა. მისი აღსრულება სავალდებულოა ყოველ ქართულ ტაძარში და ყველგან, ქართულ ენაზე აღვლენილი ღვთისმსახურების დროს. მგალობელთა გუნდებს ეძლევათ ლოცვა-კურთხევა, რათა ე.წ. რუსული, ევროპული და ბიზანტიური გალობა ნახევარი წლის განმავლობაში შეცვალონ ქართული კანონიკური მრავალხმიანი გალობით. საგალობლების თანდათანობით შეცვლას ზედამხედველობა გაეწევა საპატრიარქოს სამგალობლო ცენტრის მიერ. იმ მოძღვრის მიმართ კი, რომელიც დაარღვევს წმიდა სინოდის დადგენილებას, მიღებულ იქნება საეკლესიო სამართლით გათვალისწინებული ზომები.

პოსტის ავტორი: გუჯა თარიღი: Nov 26 2006, 04:44 AM

ხალხნო ვერ გავიგე რა პრეტენზიები გაქვთ? იგალობეს საგალობელი და არა სიმღერა, ალბათ ასე იყო საჭირო, დღესასწაული იყო და ბევრი სტუმარი იყო ტაძარში, და ბევრია შეჩვეული "სიონურ" გალობას და ესეც გავითვალისწინოთ...

პოსტის ავტორი: Sotiris თარიღი: Nov 27 2006, 05:56 AM

არა, ეს იმათ მივუძღვენი, ვისაც საქართველოს ეკლესიაში ევროპული სტილის გალობა შემოაქვს წმ. სინოდის განჩინების მიუხედავად. მე ეგეთი არ შემომაქვს, არც ბიზანტიური გალობა შემომაქვს სხვათა შორის.



თქვენ ბევრი სხვა რამეც არ გესმით. ქართული რასაც ნიშნავს, ყველამ იცის, აი ქართული კანონიკური რას ნიშნავს ყველამ არ იცის. მაგალითად ერთ-ერთ უკვე წაშლილ თემაში ერთ ფორუმელს ევროპული სტილის გალობა ქართული და მისაღები ეგონა. სწორედ ამიტომ გავაშავე სიტყვები ტრადიციული და კანონიკური.



დათიკოს აღწერიდან უფრო სიმღერას გავდა.



ტაძარში "სტუმრებიც" დადიან?



ნუ მასე შეიძლება ბიზანტიურ გალობას შეჩვეული ხალხიც იყო იქ

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Nov 27 2006, 06:14 AM

ხოლო ზოგს "ქართული" და "კანონიკური" ერთმანეთთან შეუთავსებელი გონია, რაც მე მართლა არ მესმის, როგორც აღნიშნე

პოსტის ავტორი: გუჯა თარიღი: Nov 27 2006, 06:18 AM

დათიკომ აღიარა რომ შეცდა!!!





კი, მოწვეული "სტუმრები," სამწუხაროდ ზოგიერთების ჩაკეტილი და დახშული გონება ვერ ხვდება რას ნიშნავს ტაძარში მოწვეული "სტუმრები" და "ტურისტები"





ბიზანტიურ გალობას ვინ საიდან შეეჩვია და რატომ გარკვეულია უკვე!!!

პოსტის ავტორი: დათიკო თარიღი: Nov 27 2006, 01:30 PM

გუჯა

მე შევცდი იმაში რომ სათაური (ტექსტის ავტორიც არ ვიცოდი) არასწორად დავწერე, თორემ კეჭაყმაძის რომ იყო არ შევმცდარვარ.

კეჭაყმაძე მე არ მომწონს, მისი არცერთი ნაწარმოები არ მომწონს. ის ფაქტი რომ ტექსტი ილია ჭავჭავაძეს ეკუთვნის, არ ნიშნავს იმას რომ მისი ღირებულება განსაკუთრებულ მნიშვნელობას იძენს. მასე შენც აიღებ წმინდანის ტექტს და რამე მუსიკას შეუფარდებ. იქნება ეს ღირებული?
ასეთი სახის შესრულება ჩემთვის მისაღებია მხოლოდ საკონცერტო დარბაზში და არავითარ შემთხვევაში ტაძარში ლიტურგიის დროს.
გორის ქალთა კაპელა შალვა მოსიძის ხელმძღვანელობით არის უძლიერესი დასი, მაგრამ ის რაც შეარულეს, რა დროს და რა ადგილას (პირადად ჩემთვის) აბსოლიტურად მიუღებელი იყო.
სხვა საქმეა როდესაც უწმინდესის გალობა სრულდება, რადგან მისი სულიერი მდგომარეობა იძლევა ამის საშუალებას. მან შესანიშნავად იცის საგალობელთა კანონიკაც და ისიც თუ როგორი დინამიკა უნდა იყოს დაცული საგალობელის დაწერისას.
კეჭაყმაძის ექსპრესიული ”გალობა” ჩემთვის იყო ოპერა რომელიც მუსიკის მოყვარულს ან მოეწონება და ან არა. მისი ლიტურგიისას გამოყენება არ მიმაჩნია გამართლებულად.

ეს არის სიონური გალობის მსგავსი მომენტი. თავად სიონური გალობასნელ-ნელა იღებენ ლიტურგიიდან. ამის შესახებ სტატიაც იყო დაწერილი გაზეთ ”ქართულ გალობაში”. თუმცა როგორც ვხედავთ მაინც არ ეშვებიან თანამედროვე საერო არაკანონიკური გალობის დამკვირდების მცდელობებს.
ნებისმიერი საგალობელი რომელიც გამოიყენება ლიტურგიისას არის წმინდა მამათა მიერ დაწერილი და მათ უაღრესად განსაკუთრებული მნიშვნელობა გააჩნიათ. თავად ის ფაქტი რომ გალობა წმინდა მამათა მიერ (სასულიერო პირთა მიერ) არის დაწერილი უკვე არ გვაძლევს იმის ნებას რომ კეჭაყმაძის მსგავსი კომპოზიტორების (ევროპული სტილით) შესრულებული საოპერო მუსიკა დამკვიდრდეს ჩვენი ეკლესიის მღვდელმსახურებისას.

პოსტის ავტორი: ვეშაპო თარიღი: Nov 27 2006, 04:46 PM

Sotiris

Sotiris

თანაც საკმაოდ ხშირად.

"ბიზანტიურ" გალობას საქართველოში არავითარი ტრადიცია არ გააჩნია.
სიონურ გალობას მინიმუმ 100 წლის მაინც აქვს.
მაგრამ, რაც ზემოთ დათიკომ დაწერა, ეგ სიონურიც არ გამოდის, ეგაა კეჭაყმაძის ე.წ. საგალობლები.
პრინციპში, განიცადეს დროს შესრულებულა, თუმცა მაგას მაინც არ მივესალმები.
სამების ტაძრის გახსნაზე ანჩისხატის ტაძრის გუნდმა სწორედ მაგ მიზეზით თქვა უარი მონაწილეობაზე, რომ განიცადეს დროს შერეულ გუნდს უნდა ეგალობა კეჭაყმაძის "საგალობლები" (წინასწარ ვიცოდით პროგრამა).
თუმცა, ამ საქციელსაც არ ვამართლებ.

პოსტის ავტორი: დათიკო თარიღი: Nov 27 2006, 05:20 PM

ვეშაპო

ხო, სწორედ ეგრეა.
მეც ზუსტად მაგას ვგულისხმობ.

პოსტის ავტორი: zaza21 თარიღი: Nov 27 2006, 06:21 PM

მეგობრებო მიმიგეტ თქვენს გუნდში..

პოსტის ავტორი: Sotiris თარიღი: Nov 27 2006, 08:47 PM

ერთი წუთი:

1) დათიკომ აგვიხსნა, რომ იმ ე.წ. საგალობლის ტექსტი არ იყო მართლმადიდებელი ეკლესიის მიერ მიღებული და ღმრთისმსახურებისადმი განკუთვნილი ტექსტი. ბოლო-ბოლო საგალობლის ტექსტის დაწერასაც თავისი წესი და რიგი აქვს და ახალ ქართულზე დაწერილი ლექსი, თუგინდ ილიას ეკუთვნოდეს, არ არის საგალობელი. მითუფრო ილიამ საგალობლად კი არ დაწერა, ლექსად დაწერა.
2) ჩავთვალოთ ტექსტი აკმაყოფილებს კრიტერიუმებს. მაშინ საქმე მელოდიაზეა, ის უნდა ეკუთვნოდეს ქართულ რვა ხმათა სისტემას, როგორც ამბობს კიდეც სინოდის განჩინება.

ახლა გასაგებია რატომ ვთქვი დათიკოს აღწერით უფრო სიმღერას გავდაო?



"ტურისტების" გამო საერო სტილის საგალობლების შემოღებას მე ვერ გავამართლებ. მასე სელინ დიონიც მართლმადიდებელია და ტომ ჰენქსიც, მაგრამ მაგათ გამო ხომ ვერ შემოვიღებთ მაგათთვის მისაღებ მუსიკას ეკლესიაში?



ვერ მივხვდი რას გულისხმობთ. ისე თქვენ არ იყავით, კირიე ელეისონის ჩანაწერებს რომ ითხოვდით მეზობელ თემაში? ინფექციასთან გვაქვს საქმე?

პოსტის ავტორი: გუჯა თარიღი: Nov 28 2006, 03:31 AM

შოთა ამით რისი თქმა გინდა ვერ მივხვდი, გასაგებია არ უნდა ეგალობათ მარა მაგის გამო ნუ მოვკვლავთ იმ ხალხს

პოსტის ავტორი: დათიკო თარიღი: Nov 30 2006, 01:07 AM

გუჯა

არავინ არავის არ კლავს
ნუ მიიღებთ ისე თითქოს ისეთი რამ ჩაიდინა ამ ხალმა, რომ გელიოტინის ღირსია.
მე უბრალოდ ჩემს აზრს ვაფიქსირებ, რომ არ ვარ ასეთი სახის მუსიკის დამკვიდრების ჩვენს ეკლესიებში და მორჩა.
ეს არაა განაჩენის გამოტანა ანდა რაღაც რადიკალური ზომების მიღება.
უბრალოდ არ მომწონს და მორჩა.

პოსტის ავტორი: სალომე თარიღი: Nov 30 2006, 01:10 AM

მეც გეთანხმები!!

პოსტის ავტორი: tekla1 თარიღი: Dec 10 2006, 02:05 AM

კეჭაყმაძის "მამაო ჩვენო" არის ჩევულებრივი საგუნდო ნაწარმოები (საგუნდო სიმღერა), შერეული გუნდისთვის დაწერილი, მაგრამ ისეთი დიაპაზონია ხმებში, რომ გორის ქალთა კაპელას შეუძლაი შესარულოს.
ასე, რომ კეჭაყმაძეს იგი როგორც საგალობლელი არ დაუწერია და თუ შესარულეს ეგ კომპოზიტორის მითითებით არ ხდება, მითუმეტეს სამების ტაძარში.
მეორე- თუ უწმინდესის გემოვნებას პატივს სცემთ, მინდა გითხრათ, რომ ის საგალობლები, რომლებიც კეჭაყმძემ დაწერე სწორედ პატრიარქის კუთხევით იყო. ასევე გეტყვით, რომ პატრიარქს ძალიან მოსწონს კეჭაყმაძის შემოქმედება, მეორე საკიტხია უნდა შესულდეს თუ არა ის ტაძარში.

პოსტის ავტორი: დათიკო თარიღი: Dec 12 2006, 03:09 AM

tekla1
ბუნებრივია რომ უწმინდესის კურთხევის გარეშე სამების ტაძარში არაფერი კეთდება.
უბრალოდ, მე არ მომწონს კეჭაყმაძის შემოქმედება.

პოსტის ავტორი: N. R. თარიღი: May 4 2007, 07:51 PM

და 9 999 999% გაჩუმებულია, ხო?



ჩემი აზრით პრობლემა ისაა რომ ჩვენვე რომ არ ვიცავთ სინოდის დადგენილებას მორალური უფლება აღარ გვრჩება ბიზანტიკოსებისთვის რაიმეს აკრძალვის



და ფიქრობ რომ შეთავსებულია??? 20 საუკუნის დასაწყისიდან, რაც კომპოზიტორებმა თვითნებური ცვლილებების შეტანა და სრულიად ახალი, ევროპულ სტილზე გაწყობილი საგალობლების წერა დაიწყეს, მას შემდეგ აღარა ეს ორი ტერმინი ერთმნიშვნელოვანი



ერთია უნდა სრულდებოდეს თუ არა ასეთი საგალობლები ეკლესიაში ღვთისმსახურების დროს, მაგრამ მეორეც ხომ ფაქტია, კეჭაყმაძე ერთ-ერთი უზლიერესია, და არა მხოლოდ საქართველოს მასშტაბით

უკაცრავად, ისე შემოგეჭერით არც კი მოგესალმეთ

პოსტის ავტორი: yipiani gio თარიღი: Jul 7 2007, 03:21 PM

იცი რა არი?
უბრალოდ პატრიარქი ვერ ეუბნება ხოლმე დღესასწაულებზე
კაპელას და მაგნაირებს გალობას სამებაში ტორე ისე მარტლა რა ჯანდაბა უნდათ მანდ,მაგ ოპერის მომღერლებს

პოსტის ავტორი: Didgoreli თარიღი: Jul 9 2007, 01:19 AM

მაპატიეთ გვიან აღმოვაჩინე ეს თემა და მინდა ჩემი მოკრძალებული აზრი დავაფიქსირო სრულიად ვეთანხმები დათიკოს და მათ ვინც ეწინააღმდეგება ასეთი საოპერო არიების ტაძრებში შესრულებას!!! მგონი თქვენც კარგად წაიკითხეთ სინოდის დადგენილება ქართული გალობის შესახებ . ეს ფაქტი კი დიდაად ეწინააღმდეგებაა ჩვენი სამღვდელოების გადაწყვეტილებას , უფრო სწორედ თვითონ ეწინააღმდეგებიან თავიანთ ნააზრევს (იმ ფაქტის გაგების შემდეგ რის გამოც ეს თემა გაიხსნაა , ასეთი აზრი ჩამომიყალიბდა ) !!! ჩემი აზრით სრული უაზრობაა დაა სასაცილოც კია იმის მტკიცებაა , რომ მრევლს რომელიც მიჩვეულიაა სიონურ საგალობლებს ანგარიში უნდა გავუწიოთ და მათი გემოვნება უნდა დავაკმაყოფილოოთ!!! ხო კიდევ სტუმრები ახსენეთ!!! ერთი რამ არ მესმის !!! სტუმარს ძველი, ქართული , ტრადიციული და კანონიკურის მაგივრაად ასარწორი დაა საშინელი საგალობლები უნდა მოასმენინო? შორს ჩვენგაან არაკანონიკური საგალობლები

პოსტის ავტორი: ზებედე თარიღი: Jul 9 2007, 02:48 AM

სიონური გალობა უყვარს პატრიარქს...

ფალიაშვილის საგალობლებზე რას იტყვით?

პოსტის ავტორი: Didgoreli თარიღი: Jul 9 2007, 03:03 AM

ზებედე

აქ სიყვარულზე არაა საუბარი!!! შეიძლება მოსასმენად სასიამოვნო იყოს , მაგრამ ეკლესიაში მსახურების დროს გალობაა არაკანონიკური საგალობლებისა დაუშვებლად მიმაჩნია ფალიაშვილი არააა სიონურები ? ისეე მეეე Deep Purple-ს ვუსმენ დაახლოებით 12-13 წელია და ძალიან მიყვარს , მაგრამ ხომ არ შეიძლებაა მოვითხოვო რომ მართლმადიდებლურ ტაძარში ვამღეროთ მაათ?

პოსტის ავტორი: ზებედე თარიღი: Jul 9 2007, 03:09 AM

არ გეწყინოს მაგრამ ლოგიკაში ვერა ხარ ცოტა გატყობ....

შენ რასაც უწოდებ სიონურს "არაკანონიკურს" მაგ არაკანონიკურმა საგალობლებმა ბევრ ადამიანს მისცა სინანული, ბევრი მათი მოსმენის გამო დადიოდა ტაძარში და აქედან გახდნენ ეკლესიურებიც, ანუ იმ დროს საჭირო იყო "არაკანონიკური სიონურების" გალობა...ფალიაშვილის "შენ ხარ ვენახი"-ც თუ საშინელებაა შენთვის მაშინ....ისე როგორ შეადარე ფარფლები და სიონური გალობა ერთმანეთს? გეძინება შენ უეჭველი

პოსტის ავტორი: მაეასი თარიღი: Jul 9 2007, 03:13 AM

კაი ახლაა,გუჯ

შენ ხო გიჟდები აი სიონურებზე?!არა,იქნებ გიჟდები კიდეც....

პოსტის ავტორი: ზებედე თარიღი: Jul 9 2007, 03:18 AM

არ ვგიჟდები, მეც მომხრე ვარ და მიხარია რომ კანონიკური გალობა არის ეკლესიაში, მარა იმის გმობა და საშინელებად მიჩნევაც არ შეიძლება მგონი, რავი...

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Jul 9 2007, 11:28 AM

ეს კანონიკური არაკანონიკური ცოტა ვერლავეს ტერმინია,მაგრამ გალობის ზოგად სტილს, ცოტა არ იყოს დაშორებულია სიონური გალობა...სინანული შეიძლება ზოგს იესო ქრისტე სუპერ სტარის როკ-ოპერამაც მისცა, მაგრამ რა ვქნათ ახლა, ვებერი სამების რეგენტად დავნიშნოთ?

პოსტის ავტორი: misdevs mela loms თარიღი: Jul 9 2007, 03:34 PM

ზებედე

საჭირო არ იყო! უბრალოდ მაშინ გაკეთდა არჩევანი ცუდსა და უარესს შორის.
მეც მომწონს ფალიაშვილის გადაკეთებული საგალობლები, წმინდაო ღმერთო ჩემი აზრით შედევრია, მაგრამ ეკლესიაში მაინც არ უნდა იგალობებოდეს.
სულიერებით მაღალ საფეხურზე უნდა იდგე, რომ ღმერთმა დაგაწერინოს საგალობელი.
ფალიაშვილი ადგა და გადააკეთ გადმოაკეთა საგალობლები და მივიღეტ სიონური გალობა.


შენ მოსმენილი გაქვს ნამდვილი ქართლ-კახური შენ ხარ ვენახი?

პოსტის ავტორი: Tamro თარიღი: Jul 9 2007, 05:44 PM

მომიტევეთ თუ სწორი არ ვარ მაგრამ რამდენადაც მახსოვს ფალიაშვილი მართლმადიდებელიც კი არ იყო, იგი კათოლიკე იყო, ალბათ აქედან გამომდინარე ამბობთ რომ არ უნდა იგალობებეოდეს ეკლესიაში თუ რატომ?

პოსტის ავტორი: Tamro თარიღი: Jul 9 2007, 05:55 PM

მე პირადად კი ყველაზე მეტად სვანური და პატრიარქის დაწერილი ''წმიდაო ღმერთო'' მიყვარს, ნამდვილი ქართ-კახური ''შენ ხარ ვენახი'' ხომ ნამდვილად საოცრება შედევრია,ასეთიჰარმონიისა და სილამაზის შექმნაც მხოლოდ ღვთივსულიერ ადამიანს შეეძლო

პოსტის ავტორი: N. R. თარიღი: Jul 9 2007, 07:53 PM

თქვენის ნებართვით მინდა XX საუკუნეში ქართული გალობის მიმდინარეობასთან დაკავშირებით დავდო მონაცემები, იმ ისტორიაზე, რამაც არატრადიციული გალობა შვა. აგრეთვე საგალობელთა გაევროპეიზებასა და ამ მიმართულების დამამკვიდრებლებზე, იგივე ფალიაშვილთან დაკავშირებით. თუ დაგაინტერესებთ დავდებ ამ ინფორმაციას

პოსტის ავტორი: Sotiris თარიღი: Jul 9 2007, 07:58 PM

დადე, რა თქმა უნდა.

პოსტის ავტორი: N. R. თარიღი: Jul 9 2007, 09:55 PM

XIX საუკუნეში რუსეთის მიერ ქართული ეკლესიის დაპყრობამ, სახელმწიფოებრივობისა და ეკლესიის ავტოკეფალიის დაკარგვამ, ქართული გალობა უმძიმეს დღეში ჩააგდო _ იგი განდევნა ეკლესიიდან და მისი ადგილი რუსულმა გალობამ დაიკავა, რომელიც თავის მხრივ ევროპული მუსიკის გავლენითაა შექმნილი და რადიკალურად განსხვავდება ქართული მრავალხმიანი საგალობლისგან.

რთული ვითარება შეიქმნა იმ თვალსაზრისით, რომ საქართველოში კულტურულ-საგანმანათლებლო სფერო მხოლოდ ზოგადევროპულმა მუსიკალურმა აღზრდამ მოიცვა, რის შედეგადაც ქართული მუსიკალური აზროვნება უცხო ხდებოდა მოზარდი თაობისთვის. ცნობილია, რომ XIX საუკუნეში, ცარიზმის რეჟიმის პირობებში, საეკლესიო ღმრთისმსახურებას ქართული ენის უარყოფის გამო სრული გადაშენება დაემუქრა ძველ ქართულ გალობას. დაიშალა გუნდები, კანტიკუნტადღა იყვნენ შემორჩენილნი გალობის მცოდნე პირები. ,,მრავალსაუკუნოვანი ქართული გალობა განდევნილ იქნა ეკლესიიდან და მას გადაშენების საფრთხე შეექმნა. ქართულ ოჯახებს შეხიზნული, იგი ცალკეული პატრიოტი ენთუზიასტის მეცადინეობით, განაგრძობდა ფიზიკურ არსებობას’’ (ლ. დონაძე, ო.ჩიჯავაძე, გრ,ჩხიკვაძე _ ,,ქართული მუსიკის ისტორია” გვ.58).




კომუნისტური მმართველობის პერიოდში დიდი გარდატეხა მოხდა ზოგადად ცნობიერებაში, რაც შეეხო ხელოვნების ყველა ასპექტს, საეკლესიო თუ საერო ცხოვრებას. ეს პერიოდი ხასიათდება სასულიერო მუსიკალური კულტურის დეგრადაციით. აღარ ჟღერდა სერიოზული, სულიერი მუსიკა. ძველი ქართული გალობის გარდა გადაგვარების წინაშე იდგა საეკლესიო კითხვის ტრადიცია; დავითნის, საწინასწარნეტყველოს, სახარებისა და სამოციქულოს კითხვის წესი.


ამ პერიოდის საზოგადოებრივ-პოლიტიკური ვითარებიდან გამომდინარე ქართული გალობის ხვედრს შემდეგნაირად აფასებს რ. წურწუმია: ,,XIX საუკუნეში კვლავ მძიმე ჟამი დაუდგა ქართულ სასულიერო მუსიკალურ კულტურას, როცა ქართულმა ეკლესიამ ავტოკეფალია, ხოლო ეროვნულმა საგანძურმა _ საეკლესიო გალობამ პატრონი დაკარგა. დაინგრა ქართული სახელმწიფოებრიობა, მოიშალა ეროვნული სასულიერო მუსიკალური კულტურის ტრადიციული კერა _ ეკლესია-მონასტრები, აღიკვეთა ქართული გალობა. რეალობას თვალს თუ გავუსწორებთ, უნდა ვაღიაროთ, რომ საქართველოში რუსეთის იმპერიულმა კულტურულმა პოლიტიკამ გასულ საუკუნეში არა მარტო ერის ცნობიერებას მოსწყვიტა ეროვნულ-კულტურული თვითმყოფადობის ერთ-ერთი ყველაზე ძველი და ძლიერი სიმბოლო, არამედ უფლებააყრილ ქართულ ეკლესიაში შექმნილი პირობების წყალობით, მისი წიაღიდან თითქმის სრულიად განდევნა ეროვნული პროფესიული აზროვნება" ( რ.წურწუმია_,,ქართული მუსიკალური კულტურის თვითმყოფადობის საკითხისათვის” _გვ.84)



იმ დროს, როცა ქართულ გალობას ამგვარი კრიზისული ვითარება შეექმნა, ძველი ტრადიციული ქართული საგალობლების მიმართ ქართველი კომპოზიტორების მხრიდან სრულიად თავისუფალი, შემოქმედებითი დამოკიდებულება გაჩნდა. როგორც ჩანს ამ ფაქტს იმ პერიოდის საზოგადოებრივ_კულტურული პროცესებით განპირობებული ობიექტური მიზეზები ჰქონდა. საქართველოში რუსულ-ევროპული პროფესიული მუსიკის შემოჭრამ ხომ მრავალი პრობლემის წინაშე დააყენა ქართული საზოგადოება.

ერთ ნაწილში თავი იჩინა ეროვნული ტრადიციული მუსიკალური კულტურისადმი ნიჰილისტურმა დამოკიდებულებამ, მეორენი კულტურული იზოლაციის გზას ირჩევენ, ხოლო მესამე, ყველაზე პროგრესული ნაწილი 60-იანელთა მეთაურობით, აუცილებლად მიიჩნევს როგორც ძველის დაცვა-შენარჩუნებას, ასევე ეროვნული მუსიკალური კულტურის სხვა კულტურული მიღწევებით გამდიდრებას.

ამავე გზას ადგნენ ქართველი კლასიკოსებიც, რომელთაც იმთავითვე მკაფიოდ ჩამოყალიბებული მიზანი და სამოქმედო პროგრამა გააჩნდათ, რაც გულისხმობდა რუს კლასიკოსთა გამოცდილების გათვალისწინებით, ახალი ზოგადევროპული ტიპის, ეროვნული საკომპოზიტორო სკოლის შექმნას. სწორედ ამ მიზანს უქვემდებარებდნენ ისინი მთელს საქმიანობას, მათ შორის გლეხური სიმღერებისა და სასულიერო გალობის ნიმუშების მოძიებასა და ჩაწერას. ახალმა მიზნებმა სხვა პრობლემების წინაშე დააყენა ქართველი კომპოზიტორები, რის გამოც, ფოლკლორისა და სასულიერო გალობის უცვლელად დაცვის ინტერესები მეორე პლანზე გადავიდა. გაჩნდა ზ. ფალიაშვილის, დ. არაყიშვილის, ნ. სულხანიშვილის მიერ ჩაწერილი წმ. იოანე ოქროპირის წირვის წესის (ქართლ_კახური კილოთი) ოთხი და მეტხმიანი ვარიანტები, რომლებიც ფაქტობრივად კომპოზიტორებთა მიერ გადამუშავებულ ნაწარმოებებს წარმოადგენენ.



იმ პერიოდის ქართველ კლასიკოს კომპოზიტორებთაგან, ქართული ტრადიციული გალობით დაინტერესებულთა შორის პირველ რიგში უნდა მოვიხსენიოთ ზაქარია ფალიაშვილი. პ. ხუჭუა წერდა: ,,ქართული საგალობლები, რომელთაც მრავალსაუკუნოვანი ტრადიციები გააჩნიათ, იმდენად მაღალმხატვრულ მოვლენას წარმოადგენს, რომ თავისუფლად გაუტოლდებიან ამავე ხასიათის მსოფლიო მნიშვნელობის მთელ რიგ ქმნილებებს. ეს კარგად ესმოდა ზაქარია ფალიაშვილს. მან ფოლკლორულ შემკრებლობით მუშაობასთან ერთად განსაკუთრებული გულისხმიერება და ყურადღება ძველი ქართული საგალობლების მიმართაც გამოიჩინა.... ზაქარია ფალიაშვილი აცხადებს: ,,დღეს თუ ქართულ ხმებში კიდევ დაცულია სახალხო კოლორიტი და ბევრად თუ ცოტათ შეუცდომელია, ეს ქართული საეკლესიო გალობაა. სამწუხაროდ დღეს ჩვენს ეკლესიებშიც მივიწყებულია ქართული გალობა".... მაგრამ ზაქარია არ იქნებოდა დიდი ხელოვანი და ნამდვილი ეროვნული მოღვაწე, რომ დაკმაყოფილებულიყო მხოლოდ კონსტანტაციით იმ სავალალო მდგომარეობისა, რომელშიც იმყოფებოდა ქართული სასულიერო მუსიკა, იგი პრაქტიკულად გამოეხმაურა ამ საქმეს და 1910 წელს გამოსცა კრებული სათაურით ,,ქართული (ქართლ-კახური კილო) საეკლესიო საგალობლები წმ. იოანე ოქროპირის წირვის წესისა და ქალთა და ვაჟთა გუნდისათვის ხმაშეწყობილი ზაქარია პ. ფალიაშვილის მიერ, შესრულებული ტფილისის ქართული ფილარმონიული საზოგადოების კონცერტებზედ. ტფილისის ქართული ფილარმონიული საზოგადოების გამოცემა". ამ კრებულის მასალად ფალიაშვილმა გამოიყენა მ. იპოლიტოვ-ივანოვის მიერ ნოტებზე გადაღებული წმ. იოანე ოქროპირის წირვის ჩანაწერი" (პ.ხუჭუა. ,,ზაქარია ფალიაშვილი” გვ.63-64).



ზ. ფალიაშვილის საკომპოზიტორო შემოქმედებაში მართლაც რომ უდიდესი მნიშვნელობა აქვს მინიჭებული ქართულ ტრადიციულ მუსიკალურ კულტურას. ,,მისი შემოქმედება ღრმად ეროვნულია, ხალხური კულტურა მიაჩნდა თავისი შემოქმედების სათავედ და მთავარ წყაროდ, ორგანულად აითვისა ქართული ხალხური და სასულიერო მუსიკისათვის დამახასიათებელი და არსებითი თვისებები’’ (ლ.დონაძე_,,ქართული მუსიკის ისტორია” გვ.159), რამაც გადამწყვეტი როლი ითამაშა მისი საკომპოზიტორო ენისა და წერის ტექნიკის ჩამოყალიბებაში. მაგრამ თავისი შემოქმედებით იგი არ გვევლინება ,,ეროვნული მუსიკალური საუნჯის, ქართული ტრადიციული მუსიკის თავისებურებათა მკაცრ დამცველად’’ _ როგორც ამას შ. კაშმაძე აღნიშნავს (,,ზაქ. ფალიაშვილის სამუსიკო მოღვაწეობაში წითელი ზოლივით გადის ეროვნული საუნჯის, ქართული ტრადიციული მუსიკის თავისებურებათა სპეტაკად დაცვისათვის ბრძოლა’’ (შ. კაშმაძე _ ,,ზაქარია ფალიაშვილი” გვ47). ,,ხალხური სიმღერებისა და საეკლესიო საგალობლების შეგროვებისა და დამუშავების სფეროში ხანგრძლივი და ნაყოფიერი მოღვაწეობით ფალიაშვილმა მნიშვნელოვანი წვლილი შეიტანა ქართულ მუსიკალურ ფოლკლორისტიკაში, რომელსაც მრავლმხრივი მეცნიერულ-კვლევითი მუშაობის პერსპექტივები დაუსახა. თავის თანამედროვეებს მან დაუმტკიცა, რომ სრულფასოვნი ეროვნული მუსიკალური ნაწარმოებების შესაქმნელად, საკომპოზიტორო ნიჭსა და შრომსუნრიანობასთან ერთად, საჭიროა მშობლიური ერის სამუსიკო კულტურის ღრმა ცოდნა, მისი ორგანულად ათვისება და შემოქმედებითი შთაგონების ერთ-ერთ წყაროდ მიჩნევა. ამის დამამტკიცებელია დიდი ქართველი კომპოზიტორის მთელი მხატვრული მემკვიდრეობა"'(პ. ხუჭუა _ ზაქარია ფალიაშვილი გვ.65). მისი შემოქმედების საფუძველზე მართლაც რომ შეიძლება დავასკვნათ, რომ მისთვის ეს ყოველივე წარმოადგენდა მხოლოდ მუსიკალურ მასალას შემდგომი თავისუფალი გადამუშავებისთვის, რომლის დროსაც კომპოზიტორი უგულველყოფს ტრადიციული ქართული მუსიკალური აზროვნების პრინციპებს და მიმართავს ევროპული პროფესიული საკომპოზიტორო ხელოვნებისთვის დამახასიათებელ ხერხებს. იგი საკუთარი გემოვნებით, თავისი ნიჭისა და შეხედულებების საფუძველზე სრულიად ახალ მუსიკას ქმნის. სწორედ ქართული ხალხური და ძვ. პროფესიული მუსიკისადმი ამგვარი დამოკიდებულებით ჩამოყალიბდა ზ. ფალიაშვილის შემოქმედებისათვის დამახასიათებელი, ნიშანდობლივი მუსიკალური ენა, რაც ძალზედ ორიგინალური და ხშირად გენიალურია საოპერო შემოქმედებისათვის, მაგრამ უცხოა და მიუღებელი მრავალსაუკუნოვანი, მრავალფეროვანი და ამავე დროს ორგანულად ერთიანი და მთლიანი ქართული სამგალობო აზროვნებისთვის. ეს შეიძლება შეფასდეს საგალობელში უხეშ ჩარევად. ვინაიდან ,,საეკლესიო გალობა რომ ხელოვნება არ არის, ეს აზრი ისეთივე ძველისძველია, როგორც თვით ქრისტიანული ღვთისმეტყველება. თეოლოგთა ნააზრევის მიხედვით გალობა, მსგავსად ხატისა, არაა ესთეტიკური ტკბობის საგანი; ის თვით თეოლოგიაა, გადმოცემული ბგერებითა და ფერებით. გალობით და ხატით ისევე სრულყოფილად გადმოიცემა ქრისტიანული დოგმები, როგორც სიტყვით. სწორედ ამიტომ საღვთისმსახურო ლიტერატურაში გალობისა და ხატის გამომსახველობით საშუალებებსაც ენას უწოდებენ ... ეს არის მუსიკალური ბგერებით გაძლიერებული სიტყვა ღვთაებრივი განგებულების გამოსახატავად’’. ( დ.დოლიძე. _,,დოგმა და ტრადიცია ქართულ საეკლესიო გალობაში”. გვ.85) მითუმეტეს, რომ ,,ქართული საეკლესიო ხელოვნება, რომელიც პირველ რიგში, ეკლესიისა და ღმრთისმსახურებისთვის იქმნებოდა, თავიდანვე ეროვნული თვითმყოფადობის შენარჩუნებისა და გამოვლინების ერთ-ერთი საშუალებაც იყო’’ (,,ქართული გალობა” Iტ. შინასიატყვაობა _მალხაზ ერქვანიძე). საბოოლოოდ ,,ქართველ კლასიკოს კომპოზიტორთა მიერ არჩეულმა გზამ ახალ საზოგადოებრივ-პოლიტიკურ ვითარებაში ვეღარ ჰპოვა პირდაპირი გაგრძელება. მომდევნო თაობის ქართველ კომპოზიტორთა შემოქმედებაში საგალობელმა დაკარგა რელიგიური შინაარსი და ზოგად ეთიკურის გამომხატველდღა იქცა.’’ (მ. ასანიძე _ ,,ქართული ჰიმნოგრაფიის საკითხისათვის ვ. კარბელაშვილის საარქივო მასალების მიხედვით” _სადიპლომო ნაშრომი, 1990წელი. გვ.42) ზემოაღნიშნულ მოსაზრებას სავსებით ეპასუხება შ. კაშმაძის ცნობა, რომელიც მოცემულია მისსავე დოკუმენტალურ-ბიოგრაფიულ ნარკვევში _ ,,ზაქარია ფალიაშვილი’’; ,,1910წლის 31ოქტომბერს აკურთხეს თბილისის ქაშუეთის ეკლესია. ზაქ. ფალიაშვილმა ამ დღეს გიმნაზიისა და ფილარმონიის მომღერალთაგან გაერთიანებული, ძლიერი გუნდი გამოიყვანა და ეკლესიის დასავლეთი მხარე დაიკავა (ეს ადგილი ხელსაყრელი იყო, რეზონანსისთვის _ შ. კ.). ეკლესიაში მოვიდა საქართველოს მაშინდელი ეგზარქოსის რუსული გუნდიც. ეგზარქოსმამოსთხოვა ზაქარიას ადგილის გათავისუფლება თავისი გუნდისათვის. ზაქარია ფალიაშვილმა არასგზით არ დაუთმო, თავის გუნდს ფეხი არ მოაცვლევინა და იქვე ლოტბარობდა ბოლომდე. უნაყოფო უსიამოვნებისა და შეჯახების შემდგომ ეგზარქოსის გუნდი იძულებული გახდა სხვა ადგილი მოეძებნა. ისინი რუსულად გალობდნენ, ზაქარიას გუნდი კი ქართულად.’’ (შ. კაშმაძე გვ.46)



საგალობელთა შემუშავებასა და საჯაროდ შესრულების შესახებ პრესამაც გამოთქვა აზრი: ,,ახლად აგებულ ქაშვეთის წმ. გიორგის ეკლესიის საზეიმო კურთხევის დროს პირველად გამოვიდა ამ ეკლესიისათვის ჩამოყალიბებული გუნდი, ფილარმონიული საზოდგადოებისა, ფილარმონიის სამუსიკო სკოლის გამგისა და სამუსიკო სასწავლებლის პედაგოგის, ზ. პ. ფალიაშვილის ლოტბარობით. ეს სასიხარულო მოვლენა უნდა აღინიშნოს ქართული ეკლესიის ცხოვრებაში, როგორც, ქართული საეკლესიო საგალობლის საგალობლის წესიერად დაყენების პირველი ცდა (სტატიის ავტორი უდაოდ ვერ ერკვევა ტრადიციული ქართული საეკლესიო გალობის ისტორიისა და ღირებულების საქმეში. _ნ.რ. ). მეტად მცირე ვადაში მიღწეული ბრწყინვალე შედეგები (მთელი წირვა შესწავლილ იქნა თვენახევრის განმავლობაში) მიგვითითებენ იმაზედ, რომ ამ ახალი საქმის ხალმძღვანელი და გუნდის მონაწილენი სერიოზულად მოჰკიდებიან თავიანთ წინაშე დაყენებულ ამოცანას და ვეებერთელა შრომა გაუწევიათ მშობლიური საქმისათვის. გუნდის შესწავლილი საგალობელნი (იოანე ოქროპირის მთელი წირვა, ქართლ-კახური კილო) ჩაუწერია იპოლიტოვ-ივანოვს, ხოლო მათი ჰარმონიზირება დიდი, შერეული გუნდისათვის მოუხდენია ზაქარია ფალიაშვილს. ეს ჰარმონიზირება ყოველ მხრივ უდიდეს ინტერესს წარმოადგენს’’ (გაზეთი ,,ზაკავკაზიე” _ #247 _1910წელი.). ამ დროს კარბელაშვილს საკმაოდ აგრესიული დამოკიდებულება აქვს ამ გუნდის მიმართ, და აღნიშნული გუნდი მას ნამდვილად არ მიაჩნდათ იმ პერიოდში მჟღერ ყველაზე ,,ტრადიციული ჟღერადობის მქონე’’-დ.

ვიცით რომ ზ. ფალიაშვილის პირად წერილებში ხაზგასმულია, რომ მას ქართული ტრადიციული საერო თუ სასულიერო მუსიკა იმდენად თავისებურ, მდიდარ და უნიკალურ მოვლენად მიაჩნია, რომ ,,შესაძლოა ახალი ხანა შექმნას მუსიკალურ ხელოვნებაში’’-ო (შ. კაშმაძე_,,ზაქარია ფალიაშვილი” გვ47). აგრეთვე ქართული ტრადიციული გალობის ერთ-ერთ უკანასკნელ ,,სრულ მგალობელს", ვ. კარბელაშვილს (იპ-ივანოვმა სწორედ მისი, პ. კარბელაშვილის, ალ. მოლოდინაშვილისა და გრ. მღებრიშვილისაგან ჩაიწერა წირვის წესის საგალობლები, რომლებთაც შემდგომში ამუშავებს ფალიაშვილი. ) გაცნობიერებული ჰქონდა, რომ ქართული საგალობლის უმაღლესი განვითარებისა და დიდების ხანა უკვე გარდასულია, იგი საუკუნეებში ჩაიკარგა და დეგრადაციის გზაზე მდგარი საგალობელი ძნელად თუ გაუძლებდა ახალი კულტურის შემოტევას. იგი კარგად ხედავს, რომ პოლიტიკურად და კულტურულად ისეთი რთული და არასტაბილური ვითარება, როგორიც იმ ორი ეპოქის მიჯნაზე იყო საქართველოში, საგალობელს სრული გადაგვარებისა და გაქრობის საფრთხეს უქმნიდა. თუმცა ამავე დროს იგი შესანიშნავად გრძნობდა, რომ დიდი შინაგანი პოტენციის მქონე ქართული საგალობელი შეძლებდა მომავლის მუსიკალურ კულტურასთან თანაარსებობას, უფრო მეტიც, მას მიაჩნია, რომ ქართულ საგალობელს შესწევს უნარი ახალი ტიპის ეროვნული მუსიკალური კულტურის საფუძვლადაც კი იქცეს. ფაქტიურად გამოდის, რომ ორივე პერსონა საუბრობს ქართული გალობის განვითარების შემდეგ ეტაპზე, თუმცა ორივენი რადიკალურად განსხვავებული პოზიციის მქონენი არიან, რაში მდგომარეობს ეს განსხვავება? ცხადია მიმართულებაში! __________რ. წურწუმია ფალიაშვილის დამოკიდებულებას ქართული ტრადიციული გალობისადმი შემდეგნაირად აფასებს: _,,რასაკვირველია, ქართველი კომპოზიტორებისთვის და, პირველ რიგში, ზაქარი ფალიაშვილისათვის ქართული საეკლესიო საგალობელი გლეხურ სიმღერასთან ერთად ეროვნული მუსიკის თვითმყოფადობის სიმბოლო იყო, მისი მუსიკალური აზროვნების მასაზრდოებელი უმთავრესი წყარო. მაგრამ ისიც ცხადია, რომ მისთვის გალობაში მისაწვდომი შეიძლებოდა ყოფილიყო მხოლოდ ის, რაც მის საერთო სულისკვეთებასთან იყო დაკავშირებული, ტრადიციული ხალხური მუსიკალური აზროვნების ზოგად პრინციპებთან მსგავსებას ამჟღავნებდა და არსებითად წარმოადგენდა ფოლკლორისაგან სრულიად განსხვავებულ ლოგიკაზე დამყარებულ საკომპოზიტორო აზროვნების ნაყოფს" (რ.წურწუმია_,,ქართული მუსიკალური კულტურის თვითმყოფადობის საკითხისათვის გვ.91).

ვ. კარბელაშვილს სწორედ აქედან გამომდინარე არ მიაჩნია მართებულად მისი ამგვარი ჩარევა ქართული გალობის საქმეში. მისთვის სრულიად მიუღებელი იყო იმ ქართველ პროფესიონალ კომპოზიტორთა მოღვაწეობა, რომელთაც შესწევდათ უნარი ჩამდგარიყვნენ ქართული გალობის სამსახურში, თითქოსდა ცდილობდნენ კიდევაც ამას, მაგრამ მათი შრომა ფუჭად იქცეოდა, რადგან ევროპულად განსწავლული პროფესიონალები საკუთარი კოლექტივებს კიდევ უფრო აკარგვინებდნენ იერს, რის ვაი-ვაგლახით მიღწეულ ისედაც დეგრადირებულ ტრადიციულ გალობას.

პოსტის ავტორი: N. R. თარიღი: Jul 9 2007, 10:31 PM

Cecxladze I


გეთანხმები, მე ამ დამოკიდებულებას დილეტანტიზმი ვუწოდე. კეჭაყმაძე მართლაც გენიოსი ქართველი კომპოზიტუროა, თუმცა როცა საუბარია მისი ნაწარმოებების ტაძარში შესრულებაზე, მეც წინააღმდეგი ვარ! მაგრამ ამის გამო ამ ადამიანის შემოქმედება არ შეიძლება შევადაროთ რესტორნის მუსიკას

სიონური გალობა ნამდვილად არაა ის, რაც ფალიაშვილმა გადააკეთა, ,,რომელი ქერუბინთას, ,,მოვედით თაყვანი ვსცეთს" და ,,შენ ხარ ვენახის" გარდა არაფერს გალობდნენ ფალიაშვილისას, ისიც არასაკმარისი ხმების რაოდენობით გამოჰქონდათ, ექვსხმიან და რვახმიან საგალობლებს 3-4 ხმაში ასრულებდნენ




არამართლმადიდებელი ადამიანის ჩვენი ეკლესიის მუსიკალური კულტურის საქმიანობაში მონაწილეობის შესახებ საინტერესო ჩნობას ვხვდებით ქუთაისის ,,ძველი ქართული გალობის აღმადგინებელი საზოგადოების’’ (1919-20წლები) წესდებაში: $2 - ,,საზოგადოებაში მონაწილეობა შეუძლია მიიღოს ყველამ განურჩევლად სარწმუნოებისა, ეროვნებისა, სქესისა და წლოვანებისა.’’


რაც შეეხება რატომ არ უნდა იგალობებოდეს, ზემოთ, ვრცელ პოსტში მიწერია, ბოლო, და ბოლოს წინა აბზაცები

პოსტის ავტორი: N. R. თარიღი: Jul 10 2007, 01:45 AM

დათიკო

http://www.Caqtus.caucasus.net

მეც წინააღმდეგი ვარ მისი ტაძარში შესრულებისა, თუმცა ის ძალიან დიდი კომპოზიტორია

პოსტის ავტორი: Cecxladze I თარიღი: Jul 10 2007, 01:52 AM

დათიკო
ნუ ეგ თუ არ მოგწონს ეგ შენი გადასაწყვეტია. და მისი საგალობლები აღარ სრულდება ტაძრებში და თუ სრულდებოდა ამას კიდე სხვა მიზეზები ჰქონდა.
და რაც შეეხება შენს მიერ ჩამოთვლილ კომპოზიტორებს, მათ გვერდით თამამად შეიძლება დავაყენოთ და იცი რატოო...(შენ არ უნდა გეშლებოდეს ეგეთები დათო მიკვირს) ჯერ იმით რომ მას ისეთი გუნდები აქვს შექმნილი რომ შენ არც კი გინახავს და მოსმენილიც არ გექნება, და მე შემიძლია მოგასმენინო, გინდაა?ცუდი შედარებები არ გინდა, იმიტომ რომ კეჭაყმაძე მხოლოდ საგუნდო ჟანრში მოღვაწეობს.

პოსტის ავტორი: N. R. თარიღი: Jul 10 2007, 01:58 AM

http://Caqtus.caucasus.net


კეჭაყმაძე გენიოსია, ქართული საგუნდო მუსიკის მამა

პოსტის ავტორი: ზებედე თარიღი: Jul 10 2007, 02:27 AM

რომ არ შექმნილიყო "სიონური" გალობა, არ გადაეკეთებინა ფალიაშვილს საგალობლები, კეჭაყმაძეს რომ არ დაეწერა საგალობლები, რას იგალობებდნენ 10-15 წლის უკან? მადლობა წმ. ექვთიმე კერესელიძეს, კარბელაშვილებს, და ქართული გალობის მოამაგეებს, რომ გადაარჩინეს კანონიკური გალობა, მაგრამ ძველი ქართული კანონიკური საგალობლების აღდგენაში დიდი წვლილი მალხაზ ერქვანიძეს და ანჩისხატს მიუძღვის. ამათ რომ არ დაეწყოთ ეგ საქმე ისევ კეჭაყმაძის და ფალიაშვილის საგალობლებს ვიგალობებდით...დავუფასოთ ფალიაშვილსაც და კეჭაყმაძესაც შრომა, რადგან მათი საგალობლებით ადიდებდნენ ღმერთს, პატრიარქიც და ქართველი ერიც. ეხლა არ თქვათ უფალმა არ შეიწირაო რადგან არაკანონიკური იყოვო!

პოსტის ავტორი: N. R. თარიღი: Jul 10 2007, 09:17 PM

დათიკო


ისე მოიაზრე, თითქოს ვინმეს შეურაწყოფას ვაყენებდეთ, ბეთჰოვენს, შონბერგს, ბრუკნერს და რახმანინოვს ნამდვილად არ სჭირდება არავის დაცვა! ნუ ბეთჰოვენი ნამდვილად სხვა განზომილებაა, თუმცა კეჭაყმაძე არის ისეთივე სერიოზული კომპოზიტორი, როგორც თავის დროზე რახმანინოვი და შონბერგი იყო. მისი მუსიკა ნამდვილად მსოფლიო მნიშვნელობისაა, ქართული საგუნდო მუსიკალური კულტურა ნამდვილად დიდია მსოფლიო მასშტაბით, და ამაში უმთევრესია კეჭაყმაძის შემოქმედება.

რაც შეეხება ბრუკნერს, ამ კომპოზიტორმა სიმფონიურ მუსიკაში შეიტანა წვლილი, თორემ მისი საგუნდო ქმნილებები ნამდვილად არაა ისეთი ღირებული, რომ მას კეჭაყმაძე არ შევადაროთ. მესები კი აქვს, ადრეულ პერიოდში ქმნიდა, მაგრამ დანარჩენის რა მოგახსენო, რომც ჰქონდეს დაწერილი ცნობილიც კი არაა

პოსტის ავტორი: დათიკო თარიღი: Jul 10 2007, 10:02 PM

N. R.
თქვენ რომ კეჭაყმაძეს მამად მიიჩნევთ ეს თქვნი პირადი გემოვნების ამბავია და ამაში არავინ გეწინააღმდეგებათ.
თუ შეგიძლით რომ რომელიმე ცნობილი მუსიკალური კრიტიკოსის წერილი დადოთ, ან სტატია ან რარაც მსგავსი, სადაც მისი შემოქმედების შეფასება იქნება დაწერილი.
ნუ, თუ ისეთი დიდი კომპოზიტორია როგორც თქვენ თვლით, უთუოდ იქნება მასზე კრიტიკოსთა აზრები დაწერილი.

პოსტის ავტორი: N. R. თარიღი: Jul 10 2007, 11:18 PM

არ მიმაჩნია სწორად, როდესაც მხოლოდ საკუთარი გემოვნების მიხედვით კომპოზიტორის მნიშვნელობას განსაზღვრავენ, და მეც არასდროს ვიქცევი ასე. მისი პიროვნება აღიარებულია მთელს ქართულ მუსიკალურ სამყაროში, მუსიკის სფეროს მოწინავე საზოგადოებაში. მრავალი უცხოელი მუსიკისმცოდნისა და პრაქტიკოსის მიერ ქართული საგუნდო მუსიკა კეჭაყმაძის პრიორიტეტით მიჩნეულია ძალიან მაღალი დონის კულტურად. აგრეთვე აღსანიშნავია გორის ქალთა გუნდი, მისი ხელმძღვანელი შალვა მოსიძე, რომელიც ერთ-ერთი უძლიერესია მსოფლიო მასშტაბით.
ამ გუნდს იმიტომ აღვნიშნავ, რომ ფაქტიურად დღევანდელ დროში სოსო კეჭაყმაძის მუსიკალურ გემოვნებას მხოლოდ ეს გუნდი აკმაყოფილებს, ამ გუნდის გარდა საკონცერტო პროგრამაში არავის რთავს თავისი ნაწარმოების შეტანის უფლებას, და საერთოდ ცოტა უცნაური ადამიანია, რამდენადაც გამიგია
არავითარი დოკუმენტი მის შემოქმედებასთან დაკავშირებით არ მაქვს სახლში, კონსერვატორია დაკეტილია 13 ივლისამდე (მაგისტრატურის გამოცდებია), მექნება თუ არა საშუალება აუცილებლად მოვიძიებ მის შესახებ მასალას, არც ჩანაწერები მაქვს და ამ მხრივაც მოვმარაგდები. მისი მუსიკის მოსმენისაც ნებისმიერი მსმენელი, თუნდაც უბრალო მუსიკის მოყვარული დაინახავს კომპოზიტორის გენიას.

პოსტის ავტორი: Sotiris თარიღი: Jul 14 2007, 02:02 AM

იმ ეპოქისთვის ტიპიური ფრაზაა. მაშინ მოდა იყო იმის საჩვენებლად, რომ ქართველები მსოფლიოში ყველაზე შემწყნარებელი ერი ვართ, იმდენად შემწყნარებელი, რომ ზოგი წმიდანი არამართლმადიდებელი გვყავდა, მაგ. მონოფიზიტი ასურელი მამები, ნესტორიანი ევსტათი მცხეთელი და ა.შ. ბუნებრივია გალობის მეცნიერული შესწავლის საკითხში უცხოური ნაშრომების გამოყენებაში ცუდი არაფერია, მაგრამ როდესაც ეკლესიაში მსახურებაზე გუნდს ხელმძღვანელობს კათოლიკე (ასე იყო ფალიაშვილის შემთხვევაში), ამას არ ვიცი რა დავარქვა. ეკუმენიზმი გალობის ნიადაგზე? http://smiles2k.net/lol_smiles/2/index.html

პოსტის ავტორი: N. R. თარიღი: Jul 14 2007, 02:47 AM

მეორე წინადადებაში ვერ გეთანხმები, მე სხვანაირად ვიტყოდი, ამ ეპოქისთვის (XIX საუკუნე და XX-ს დასაწყისი) დამახასიათებელი იყო დიდი ეროვნული სულისკვეთება. ეს გამოვლინდა ლიტერატურაში, ხელოვნების სხვადასხვა დარგებში, ჭეშმარიტად ეროვნული საქმეების კეთებაში. ამგვარ პირობებში გალობის მესვეურნი ასეთ კომპრომისზე წავიდნენ, ჩემი აზრი ეს კონკრეტული დადგენილებაც სწრორედ ფალიაშვილის გამო უნდა მიეღოთ. არ ვიცი, მე პირადად არ მიმაჩნია გამართლებულად ეს საქციელი, მაგრამ რაც შეეხება ფალიაშვილის შემოქმედებით მიმართულებას, იგი ქართულ კულტურაზე დიდად შეყვარებული, და ქართული კულტურის დიდი მოამაგე იყო. ალბათ ეს გაითვალისწინეს


რაც შეეხება მონოფიზიტობის თემას, ეს საკითხი დიდი ხანია ძალიან მაინტერესებს, არის ამ თემაზე ჩვენთან, ფორუმში საუბარი? თუ არ არის იქნებ გვესაუბრა? ლიტერატურა წაგვეკითხა, ერთმანეთისთვის გაგვეზიარებინა და ა.შ.

ამით მაშინ დავინტერესდი, როცა ვახტანგ გორგასალზე მითხრეს მონოფიზიტიაო, და თან ეს წავიკითხე სალექციო კურსისთვის განკუთვნილ კონსპექტში, და ლკექტორს იმისთანა შევასკდი რომ მეტი არ შეიძლება. ვერ წარმოვიდგინე, წმინდანად აღიარებული მეფე რატომ უნდა ყოფილიყო მონოფიზიტი.
როცა მივხვდი რომ მართლა ყოფილა, ჩემი ზედაპირული ცოდნით დავასკვენი, რომ შესაძლოა მაშინდელი და დღევანდელი აღქმა მონოფიზიტობისა იყო განსხვავებული, სხვა ახსნას ვერ ვუძებნი

პოსტის ავტორი: Cecxladze I თარიღი: Jul 15 2007, 12:16 PM

დათიკო
მე დავრწმუნდი რომ შენ კლასიკური მუსიკის გაგებაში არ ხარ და რატომ: ჯერ ერთი ბეთჰოვენს როცა ახსენებ ისიც უნდა თქვა რა ჟანრებში მოღვაწეობდა და მერე ვისაუბროთ მის საგუნდო ნაწარმოებზე და მხატვრულ ღირებულებებზე. შეგვიძლია გავარჩიეოთ კიდეც . მეშემიძლია შეგვხვდე მოვიტანო ბეთჰოვენის მესის პარტიტურა და ისე - არგუმენტებით ვილაპარაკოთ.(ეს ერთი)


ხოლო რაც შეეხება შონბერგის საგუნდო შემოქმედებას აღორძინების ხანიდან - IV საუკუნიდან დაგეწყო. აი ბეთჰოვენიდან შონბერგამდე უამრავი საგუნდო მუსიკის შედევრია შექმნილი. გეტყობა რომ მოიკოჭლებ კლასიკურ მუსიკაში - კერძოდ საგუნდოშიიიიიიიი.

მადლობთ რომ კლასიკურის თემა არ გახსენი. მე ვაპირებ და იმედია იაქტიურებთ.

დათიკო გირჩევ რომ საგუნდო მუსიკაში ცოტა იკითხო სერიოზულ ხალხთან, ამას იმიტომ გეუბნები რომ მარტო ყურით მოსმენა არ კმარა და თუ რატომ ჯერ ამ პოსტზე გამეცი პასუხი და მერე სხვასაც გეტყვი ძმობილო.

პოსტის ავტორი: დათიკო თარიღი: Jul 15 2007, 09:21 PM

Cecxladze I

დიდად დელიკატური ბრძანდები, ჩემო პაატა

მე ვსაუბრობ სწორედ ბეთჰოვენის საგუნდო ნაწარმოებებზე.
და ცოტა არ იყოს მეღიმება (ძალიან რბილად ნათქვამია) რომ მიხდება იმის მტკიცება, რომ ბეთჰოვენი გენიალური კომპოზიტორია, კეჭაყმაძე კი მისი ფრჩხილის ტოლაც კია რა რის. და თუ რატომ ვფიქრობ ასე ახლავე გეტყვი: ის რომ მე არ მომწონს კეწაყმაძის მუსიკა, ეს არ ითვლება, რადგან ეს ჩემი სუბიეწტური აზრია. რაც შეეხება კეჭაყმაძეს, მოდი ასე შევთანხმდეთ, მე ვთხოვე ნინოს დაედო ავტორიტეტულ მუს. მცოდნეების და კრიტიკოსებიოს აზრი. გთხოვ ნუ მიიღებ ისე, თითქოს, მე შენს აზრს არ ვითვალისწინებ. მე მჯერა რომ შენ მართლაც ძალიან მოგწონს ამ კომპოზიტორის შემოქმედება, მაგრამ ამ შემთხვევაში არც შენი და არც ჩემი პირადი აზრი ჭეშმარიტებამდე და კომპრომისამდე ვერ მიგვიყვანს. ხოდა, მოდი ასეთ პრობლემას რომ არ წავაწყდეთ, დამიციტირე ავტორიტეტულ პიროვნებათა აზრი მის შესახებ. და მე დავკმაყოფილდები იმით, ორმ მხოლოდ მე არ მომწონს ეს კომპოზიტორი და შევწყვეტ დისკუსიას შენს სასარგებლოდ.
თავად მე პირადად ვცადე გამეკითხა ჯეჭაყნმაძის შესახებ. სამწუხაროდ მის შესახებ არ არის ინფორმაცია ნეტში. ერთ-ერთმა კომპოზიტორმა, რომელიც მე საკმაოდ ავტოტრიტეტულად მიმაჩნია, ასეთი დახასიათება მომცა: კეჭაყმაძე არის ეფექტური, მაგრამ ზედაპირული კომპოზიტორი.
მე არ ვდავობ იმაზე, რომ შესაძლბელია კეჭაყმაძე მართლაც იყოს ნორმალური, საშუალოზე მარალი დონის კომპოზიტორი, მაგრამ ტერმინი "გენიალური" ჩემთვის სრულებით მიუღებელია. ისევე როგორც მიუღებელია მისი დაყენება ბეთჰოვენის დონის ავტორების გვერდით.
მაშ, ასე, ჩემი თხოვნაა, მომაწოდო დამარწმუნებელი ინფორმაცია ამ ავტორის გეიალურობის შესახებ დამოუკიდებელი ავტორიტეტული წყაროებისგან.

ველი სულმოუთქმელად

პოსტის ავტორი: N. R. თარიღი: Jul 16 2007, 09:23 PM

,,ეს ნიჭიერი კომპოზიტორი თავისუფლად ფლობს თანამედროვე საკომპოზიტორო ტექნიკას. მთავარი კი ისაა, რომ მას აქვს საკუთარი, ჭეშმარიტად მხატვრული დამოკიდებულება როგორც ახალი ტექნოლოგიური ხერხებისადმი, ისე ეროვნული საწყისებისა და ხალხური მასალის მიმართ. ამიტომაა მისი გუნდები ასეთი ცოცხალი და ხალასი".
ოთარ თაქთაქიშვილი.


,,იოსებ კეჭაყმაძე, არსებითად, მხოლოდ ერთ ჟანრში მოღვაწეობს -- საგუნდო მუსიკას წერს, მაგრამ ერთი ჟანრით იგი ქმნის ჭეშმარიტ მხატვრულ ღირებულებას და ახერხებს კიდეც თავისი სიტყვის თქმას, განუმეორებელი სიხასხასით აღბეჭდილი სახეების შექმნას".
გივი ორჯონიკიძე.

,,მან შექმნა ემოციური, პოეტური, ჭეშმარიტად ეროვნული და თანამედროვე ნაწარმოები. სწორედ ასეთი უნდა იყოს თანამედროვე ტექნიკის, ხალხური მასალისა და საკუთარი შემოქმედებითი ინდივიდუალობის ერთმანეთთან დაკავშირება. იოსებ კეჭაყმაძეზე დიდ იმედებს ვამყარებ".
რევაზ ლაღიძე.

,,გამაოცა კომპოზიტორის ვირტუოზულმა ოსტატობამ -- გუნდის შესაძლებლობამ და ფერადოვნებამ. თანაც, ეს ვირტუოზულობა თვითმიზნად არ არის გადაქცეული, ყველგან ემსახურება ემოციურ გამომსახველობას".
ვახტანგ ბერიძე.

პოსტის ავტორი: N. R. თარიღი: Jul 16 2007, 10:13 PM

ფაქტი სოსოს გუნდების არსებობისა მოვლენაა ქართულ მუსიკაში. მათ ისეთივე მნიშვნელობა ენიჭება, როგორც ცინცაძის საკვარტეტო შემოქმედებას. ეს არის ახალი ეტაპი ქართულ საგუნდო მუსიკაში".
სულხან ნასიძე.


,,მე აღტაცებული ვარ მისი საგუნდო ქმნილებებით, რომელთაც შეიძლება ასე დაერქვას: შედევრების კასკადი".
ბიძინა კვერნაძე.

,,მან ფასდაუდებელი ღვაწლი მიუძღვნა საგუნდო მუსიკის განვითარებას. ზოგიერთი მისი საგუნდო ნაწარმოები შედევრად მიმაჩნია".
ნოდარ გაბუნია.


,,თავისი მაღალი პროფესიონალიზმითა და არტისტული ელვარებით იოსებ კეჭაყმაძის საგუნდო შემოქმედებამ დაიმსახურა ყოველგვარი მაღალი შეფასება".
ანტონ წულუკიძე.


,,იოსებ კეჭაყმაძემ თავისი ეპოქა, რაც მთავარია, თავისი სახე შექმნა ქართულ მუსიკაში. მან ერთადერთმა შეძლო გაეღვივებინა თვითნაბადი ოქროს -- ნიკო სულხანიშვილის მიერ ხნულში ჩაგდებული არაჩვეულებრივად ნოყიერი მარცვალი და სათანადო სიმაღლემდე აეყვანა ქართული საგუნდო ხელოვნება".
გივი მუნჯიშვილი.


,,მე მგონი, ჩვენში იოსებ კეჭაყმაძე ერთადერთი ადამიანია, ვისაც შეუძლია მხოლოდ ადამიანის ხმის, გუნდის ჟღერადობაში შექმნას განცდების, აღქმების მდიდარი პალიტრა, განწყობილებათა მთელი სფერო".
ნანა ხასიტკაცი.

,,მე, როგორს შემსრულებელს, არაერთხელ მქონია საშუალება იოსებ კეჭაყმაძის მუსიკით დიდი სიამოვნება მიმენიჭებინა მსმენელისათვის. ეს არ არის ლამაზი სიტყვები. სხვანაირად ვერ შევაფასებ იმ აღტაცებულ ოვაციებსა და განსაცვიფრებელ ენთუზიაზმს, რომლითაც ხვდებოდნენ მის ნაწარმოებებს რუსეთში და ბალტიისპირეთის ქვეყნებში, გერმანიაში, საფრანგეთში, ესპანეთში, უნგრეთში, ირლანდიასა თუ სხვაგან. რეაქცია ყველგან ერთნაირი იყო - ხიბლავდათ მუსიკის მაგიური მუხტი, განუმეორებელი კოლორიტი და ფერადოვნება, აოცებდათ თანამედროვე საგუნდო წერის ტექნიკის ცირტუოზული ფლობა".
შალვა მოსიძე.

,,მე ყურადღებით ვადევნებ თვალს მის შემოქმედებას და მიმაჩნია, რომ სოსო კეჭყმაძე ადგილს დაიმკვიდრებს ქართველ კლასიკოსთა შორის".
ანზორ ერქომაიშვილი.

პოსტის ავტორი: დათიკო თარიღი: Jul 17 2007, 12:33 AM

N. R.
ძალიან კარგი დახასიათება ჰქონია, ბატონ სოსოს.
როგორც ჩანს ამ ეტაპზე ჩემი აზრი განსხვავდება ძალიან ბევრი ავტორიტეტული ადამიანის აზრისგან.
ჩემთვის, ამ სიიდან ავტორიტეტს მხოლოდ მოსიძე წარმოადგენს.
შესაძლებელია მე ძალიან ცოტა მაქვს მოსმენილი მისი შემოქმედებიდან.

პაატას მინდა ვთხოვო იქნება დადოს მისი ნაწარმოებები.

პოსტის ავტორი: Cecxladze I თარიღი: Jul 17 2007, 05:09 PM

bodishs gixdit magram verafrit chvrte qartuli shifti.


N. R.
madloba nino da gaixare, es aris utyuari informacia.

დათიკო
aucileblad davdeb ogond ori dge madrovet cota gadatvirtuli var, xoo mosidze aris shemsrulebeli da tan umaglesi donis. da avtoriteti araa nasidze? kvernadze? lagidze? cincadze? tu taqtaqishvili? faliashvilioc rom yofiliyo cocxali isic ityoda rom keyakmadze aris qartuli sagundo musikis mwvervali da amas darwmundebit roca davdeb mis chanawerebs.

ise rchevistvis minda gtxovo rom mousmino qartvel kompozitorebs, daiwye pirveli klasikosebit magalitad: balanchivadze, arakishvili, faliashvili, sulxanishvili, da doliodze. gaige ra janrebshi mogvaweobdnen, raaqvt sheqmnili,rato iyvnen pirveli qartveli klasikosebi. es erti.

shmdeg modian axali klasikosebi esenia: mshvelidze,
machavariani, taqtaqishviuli. mere isic unda gaigo eseni rato iyvnen axali qartveli klasikosebi.

xo mere ki modis axali taoba magalitad: cincadze, nasidze, gabunia, lagidze, kvernadze, da sxva. ai amat shemoqmedebas gaecani da mere mixvdebi ratomaris geniosi sagundo musikashi soso kejaymadze.me manamde davdeb mis nawarmoebebs. samebashic gavagrdzelot.


maZiebeli
aucileblad gencva. male davdeb da isetebs rom pirs daagebt.

პოსტის ავტორი: Cecxladze I თარიღი: Jul 18 2007, 01:32 PM

http://www.link.ge/file/157500/kechaymadze-qorali.wav.html


საგუნდო მუსიკალური აზროვნების ახალი საფეხური დაკავშირებულია კომპოზიტორ იოსებ კეჭაყმაძის სახელთან.(დაიბადა 1939 წ. გურიაში, კერძოდ მახარაძეში) ბათუმში სწავლობდა საფორტეპიანოს განხრით. ხოლო შემდეგ ზ.ფალიაშვილის სახელობის ცენტრალურ სამუსიკო სკოლაში. 1968 წ. დაამთავრა კონსერვატორია კომპოზიციის სპეციალობით (დ. თორაძის კლასი). სწავლების პერიოდში მუშაობდა კონცერტმაისტერად (იგი უკრავდა სტუდენტებს საგუნდო ნაწარმოებებს. ოღონდ თავისს არა. და ასევე უკრავდა პარტიტურებს პირდაპირ ფურცლიდან ნებისმიერი სირთულის. "სიმფონიებს" ).1972 წლიდან დღემდე მუშაობს საქართველოს კულტურის სამინისტროში. 1968 წლიდან მუშაობს კონსერვატორიაში. 1982 წლიდან 2007 წლამდე იყო საგუნდო-სადირიჟორო კათედსრის გამგე.

ი. კეჭაყმაძემ მოღვაწეობა დაიწყო 60 წლებში მაგრამ ის უფო 70-ანელთა თაობას მიეკუთვნება. კეჭაყმაძემ შექმნა 1972წ. ანა კალანდაძის ლექსებზე საგუნდო ციკლი "ფშაუირი იდილიები". (სამწუხაროდ არ მაქვს ამის ჩანაწერები)
შემდეგი წარმატება უფრო ხმაურიანი იყო, კეჭაყმაძის("ძველი თბილისის სიმღერები" -5 პარაფრაზა) რამაც საზოგადოებაში უდიდესი აღტაცება გამოიწვია. (1975წ.)

კეჭაყმაძის ამ ორ ციკლში უკვე გამოიკვეთა მისი ადრინდელი სტილის დამახასიათებელი თავისებურებები. ასევე სრულიად უნიკალურ მოვლენას წარმოადგენს მისი საგუნდო შედევრი-"ეგზერსისი", (რომელის ჩანაწერსაც დავდებ ახლო მომავალში და გირჩევთ ყველამ უკლებლივ, არ დაიზაროთ და გადაიწერეთ). რომელშიც კომპოზიტორი აკუსტიკურ ეფექტებს აღწევს.
პირველმა ეს ნაწარმოები შეასრულა გორის ქალთა გუნდმა შალვა მოსიძის ხელმძღვანელობით.
და რაც მთავარია მას ახასიათებს ინტონაციური და კილოჰარმონიული გამომგონებლობა.(მან კლასიკური და ეროვნული, ფოლკლორი დავარქვათ, მათი სინთეზი მოახდინა და ეს მეტყველებს მის გენიალობაზე. მთელი ეპოქა შექმნა.)

მეოცე საუკუნის II ნახევრის ქართულ მუსიკაში, შემუშავებულმა ვირტუოზულმა ტექნიკამ გავლენა მოახდინა არა მარტო მომდევნო (გ. ჩლაიძე, ჯ. ბეგლარიშვილი, ს. ბარდანაშვილი, ლ. შავერზაშვილი, მ. გაგნიძე, ა. ხორავა და სხვა. . . ) არამედ მასზე უფროსი თაობის კომპოზიტორების მანერაზეც.
კეჭაყმაძე მხოლოდ საგუნდო მუსიკის სფეროში მოღვაწეობს. აგრეთვე აქვს მუსიკა დრამარული სპექტაკლებისა და კიმოფილმებისათვის (მაგ: არსენა) შექმნილი აქვს მეორე ციკლი ანა კალანდაძის ლექსებზე.
კომპოზიტორმა მიმართა ილია ჭავჭავაძის პოეზიას. მას შექმნილი აქვს 40-მდე გუნდი ილიას ლექსებზე (ერთერთია თქვენს მიერ აღნიშნული "მამო ჩვენო", რომელსაც ცოტახანში დავდებ).
ჩემი აზრით ძალიან სამწუხაროა ის ფაქტი, რომ მისი ნაწარმოებები დღემდე არ არის გამოცემული, თან არა მარტო სამწუხსარო არამედ დიდი სირცხვილიც კი არის.

პოსტის ავტორი: დათიკო თარიღი: Jul 18 2007, 09:57 PM

Cecxladze I
პაატა, არ მაპატიე მაგრამ არ მომწონს შენი ჭკუის დამრიგებლური ტონი. ისეთნაირად მესაუბრები თითქოს პირველკლასელი ვიყო. მე ძალიან ბევრიც მაქვს მოსმენილი და კარგის და ცუდის გარჩევაც შემიძლია.
სახლში ორასამდე ფირფიტა მაქვს, მათ შორის ქართველი კომპოზიტორების და ზოგადად მინდა გითხრა რომ ჩემთვის ქართველ კომპოზიტორთა ”პლანკა” საკმაოდ დაბლაა განთავსებული შედარებით მართლაც გენიაულურ კომპოზიტორებთან.

N. R.

როგორც პაატას ვუთხარი უკვე 200 მდე ფირფიტა მაქვს სახლში და მხოლოდ მოსიძე არ არის ჩემთვის ცნობილი. ასევე იმ მუს. მცოდნეების აზრსაც პატივს ვცემ, ვინც ჩამოთვლილია იმ სიაში. უბრალოდ, ის რაც მათ უწერიათ არ განაპიროვბებს მის ”გენიალობას” და მას მხოლოდ კარგ და საინტერესო დოკომპოზიტორად
წარმოგვიჩენს. მის ”გენიალურობას” კი დრო გამოავლენს
Cecxladze I

ცინცაძე არ არის იმ სიაში.
თორემ ცინცაძესაც უდიდეს პატივს ვცემ.
ასევე ჩემთვის მნიშვნელოვანია ერქომაიშვილის აზრიც, მაგრამ უფრო ფოლკლორულ მუსიკაში.

მოდი ასე შევთანხმდეთ, დადეთ კეჭაყმაძის მუსიკა და მერე მე დავდებ ხოლმე სხვა რომელიმე კომპოზიტორის შედევრს და შევაფასოთ
აბა რას იტყვით?

პოსტის ავტორი: დათიკო თარიღი: Jul 18 2007, 10:27 PM

N. R.
Cecxladze I
და საერთოდ, ერთი რამე კვლოავაც მინდა დავაზუსტო. მე იმას კიარ ვამბობ რომ კეჭაყმაძე არ არის საინტერესო ავტორი, მე ვაპროტესტებ მის ”გენიად” შერაცხვას. უბრალოდ ჩემთვის სიტყვა ”გენიას” გაცილებით დიდი და ღრმა გაგება აქვს, ვიდრე უბრალოდ კარგი კომპოზიტორის ასე მოხსენიებას.
გენიალური ჩემთვის თუნდაც ჩვენი საგალობლებია, რომელის გვერდით მე არცერთი საგუნდო ავტორის მუსიკას ვერ დავაყენებ.
ხოდა, მე იმას ვამბობ რომ როგორც გაიჟღერა მისმა მუსიკამ სამებაში საგალობლების გვერდით, ზუსტად ასეთია ჩემთვის მისი მუსიკის შეფასების კრიტერიუმი.

პოსტის ავტორი: დათიკო თარიღი: Jul 18 2007, 11:21 PM

აჰათ თქვენ რახმანინოვის "ღირს არსი"
იოანე ოქროპირის ლიტურგიიდან.
http://www.link.ge/file/157673/11-Dostojno-est-11.mp3.html

პოსტის ავტორი: Cecxladze I თარიღი: Jul 19 2007, 02:50 PM

დათიკო
ღმერთმა დამიფაროს! შენ რომ ჭკუა დაგარიგო.
ხოდა მეც მაგას გეუბნები რომ მარტო მოსმენა არ შველის და რატომ ეხლავე გეტყვი. (შენგან გამომდინარე გითხარი ეგ). ბეთჰოვენის მესა რომ მოიყვანე მაგალითად სხვა კომპოზიტორები არ არიან? რომელსაც რექვიემები მაგ: მოცარტი, ბრამსი, ვერდი, ქერუბინი, ბერლიოზი, ბრიტენი, რატერი, ბალაკირევი, და სხვა. რომლებიც მოღვაწეობდნენ საგუნდო მუსიკაში. აგრეთვე ცალკეული საგუნდო ნომრებიც. მესები მაგ: ბახი მაინც გეთქვცა, სხვას რომ თავი დავანებოთ.

და ისე ზერელეთ საუბარი არ შეიძლება ძმაო. ამას გეუბნები მე შენ და ჭკუას არ გარიგებ. როცა კაცი რამეს იტყვის საფუძველი უნდა ჰქონდეს. მესის შექმნის ისტორია ან რექვიემის იცი????მეეჭვება მეგობარო.

და შენ გაგაღიზიანა გენიოსმა სიტყვამ ხოო?

ერთ დროს ბახის მუსიკა თავის ეპოქაში ძალიან ცუდი სახელით და საერთოდ არ სრულდებოდა, სერიოზულ მუსიკად არ აღიქმებოდა. ბავშვებს ამეცადინებდნენ თითების სავარჯიშოდ. ეს იცოდიი? არ იფიქრო ჭკუას გასწავლი მეგობარო.

სოსო კეჭაყმაძე არის უდიდესი კომპოზიტორი ქართულ საგუნდო მუსიკაში, ვისაც გვჯერა გაგვატარეთ.
და გთხოვთ რომ მასზე ცუდის თქმის უფლებას მუ ნისცემთ საკუთარ თავს. შენ გიწერია რომ როცა შესრულდა სოსო ნაწარმოებები სად შევმძრალიყავი არ ვიცოდიო. და თან გიორგობას ხოო? თუარ ვცვდები. და ნამდვილად შეგეშალა. სოსოს არცერთი ნაწარმოებები არ სრულდება გარდა მრავალჟამიერისა და ეგეც თუარ მოგწონს ეგ შენი პრობლემაა და რატომ ეგ შენ უკეთ იცი. და გთხოვ მეორედ ეგეტი პასუხი რომ ჭკუის სწავლება და რამე აღარ მითხრა. მე შენთვის არ მიკადრებია ეგ.


ხო და გთხოვ ეს შედარებები რახმანინოვის და სოსო და მნიშვნელობა არააქვს. არა-მუსიკოსურია და მაპატიე მაგრამ უცოდინრობის მაჩვენებელია. (არ გეწყინოს მაგრამ ესეა ჩემი აზრით). ოღონდ ყველასთან ბოდიშს ვიხდი. ანუ რისი თქმა მინდა, რომ მუსიკას მარტო მოსმენა კიარა ცოტა სხვა შეხედულებიბია საჭირო და ეს ყალიბდება ისეთ ხალხთან ურთიერთობაში როგორიცაა კონსერვატორია და მისი მასწავლებლები. ისე მეც ესე ვიყავი შენსავით დაახლოებით.ოღონდ ეხლა არ მითხრა რომ რამე დაგარიგე.

ხოო იქ დავდე ქორალი და ნახე.

ეხლა დავდებ კიდევ ერთ ნაწარმოებებს კეჭაყმაძის ეს არის "მარჯვე მუხლი".



http://www.link.ge/file/157798/-s-chor---Marjve-Muxli.wav.html

პოსტის ავტორი: დათიკო თარიღი: Jul 19 2007, 07:13 PM

Cecxladze I

რავიცი, ასე კი მომეჩვენა. ეტყუობა მართლაც მომეჩვენა.

ბეთჰოვენი ისე ნაუცბათევად რაც უცებ მომადგა ის დავწერე. შემეძლო მოცარტი ან ბახიც დამეწერა, ამ შემთხვევაში ამას მნიშვნელობა არ აქვს.

დიახ, სწორედ მაგან. რადგან სიტყვა "გენია" დამცირდა ჩემთვის.


შენ გინდა თქვა რომ რამდენიმე საუკუნეში კეჭაყმაძე ისეთივე დიდი კომპოზიტორი იქნება როგორც ბახია? ძალიან მდარე შედარებაა. ბახის მუსიკაზე ასაკი არ მოქმედებს. ის არ ძველდება, არ გამოდის მოდიდან, არასოდეს დაკარგავს თავის სიღრმეს. აი რაც შეეხება კეჭაყმაძეს, მისი მუსიკა ამ სიღრმეს მოკლებულია. მე უკვე დავწერე რომ დრო გამოაჩენს რამდენად კარგი კომპოზიტორია იგი. ჯერ-ჯერობით ჩემთვის მისი მუსიკა არის ძალიან ჩვეულებრივი, ნორმალური საკომპოზიტორო დონისა და მისი ასე მაღლა დაყენებას თავს ზემოთ ახტომის ტოლფასი იქნება ჩემი მხრიდან.
ჩემთვის გენიალური ბახია. სხვას როგორღა ვუწოდო გენია?

მიბრძანდით ბატონო
მე უკვე აღვნიშნე რომ ყველას თავისი კუმირი ჰყავს და ის მიაჩნია უდიდეს კომპოზიტორად. მე არც მაქვს უფლება შევეწინააღმდეგო შენს გემოვნებას. შენთვის თუ უდიდესი კეჭაყმაძეა, ჩემთვის ბახია, მოცარტია, ბეთჰოვენია, რახმანინოვია, ჩაიკოვსკია და ა.შ.

მე ცუდს არ ვამბობ, მე ვამბობ რომ არ ვგიჟდები და არ მიმაჩნია ის " საგუნდო მუსიკის მამად", გენიად და ა.შ.
აი, რაც შეეხება ამას:

მე საგანგებოდ ვიკითხე ვინ არის მეთქი. ვკითხე სვიმონს და მან მიპასუხა კეჭაყმაძეაო.
არ მომერიდება და კიდევ ერთხელ გავიმეორებ, ჩვენი საგალობლების გვერდით ასეთ მუსიკას ნამდვილად არ აქვს ადგილი ეკლესიაში!!!
საკონცერტო დარბაზში, კი ბატონო, მეც წამოვიდოდი მის კონცერტზე, მაგრამ ეკელსიაში წირვისას, უკაცრავად მაგრამ მხოლოდ უკიდურესი დაბნეულობა და აღშფოთება გამოიწვია ჩემში და არა მარტო, ძალიან ბევრი იყო იქ ისეთ ხალხი, რომელთა გაკვირვებულ და შეშინებულ სახეზე ამოვიკითხე სიტყვები "ეს რა იყოო?"
ჩემო, პაატა. კიდევ ერთხელ გავიმეორებ, მე არ ვამბობ რომ კეჭაყმაძე ცუდია ან რაღაც ამდაგვარი. მე ვამბობ რომ ყველას ჩვენი გემოვნება გაგვაჩნია, ყველას ჩვენი კრიტერიუმი გაგვაჩნია გენიალურობის ნიხრისა, ხოდა იმის მტკიცება თითქოს კეჭაყმაძე არის გენია სხვა დიდი კომპოზიტორიების გვერდით, ჩემთვის არის აფსოლიტურად მიუღებელი.
გაცილებით უფრო მიუღებელი კი მისი ეკლესიაში შესრულებაა. ჯერ იყო და სიონურ გალობაზე მაჟრიალებდა (ცუდი გაგებით) და ახლა ეს კიდე. მაპატიე, მაგრამ ვერანაირი ძალა ამქვეყნად ვერ მათქმევინებს იმას, რომ შეიძლება გვერდით დაუდგეს კეჭაყმაძის ნებისმიერი, თუნდაც ყველაზე საუკეთესო ნაწარმოებიც კი, ჩვენს საეკლესიო გალობას.
კეჭაყმაძის ადგილი არის საკონცერტო დარბაზში!!!
ეკლესიაში კი ვიგალობოთ ღვთივსულიერი საგალობლები!!!

პოსტის ავტორი: Cecxladze I თარიღი: Jul 20 2007, 11:53 AM

ჯამბაკური
რაარი?

დათიკო
მე დავრწმუნდი რომ შენ მართლაც გაგებაში არ ყოფილხარ. დილეტანტურად საუბრობ ამ სფეროზე და კერძოდ კეჭაყმაძეზე.

ერთი სურვილი გამიჩნდა და ვნახოთ თუ მოვაბავ თავს მინდა რომ პატარა კონფერენცია მოვაწყო სადაც მუსიკის მცოდნეები და კრიტიკოსები იქნებიან. და ვისაუბროთ კონკრეტულად ამ თემებზე, დავიღალე შენთან ფორუმში უაზრო უაზრო და კიდევ უაზრო კამათით. როცა კაცს არ ესმის უნდა მიუშვაო თავის გემოზედ, ასე ვიცი მეე.
ხოო და რაც შეეხება ბეთჰოვენი ვთქვიო პირველადო, აბა რას იტყოდი მეტი მართლაც არიცოდი ალბათ, და რატო ვამბობ იცი?--ვიც იცის საგუნდო მუსიკა ის იტყოდა მოცარტს ბახს და ასე შემდეგ. შენ ამაში დაიწვი უკვე. რასიზამ ყველა სიტუაციისგან ბოლომდე ვერ გამოძვრები.
მე შედარებები მქონდა და შენ ისისც ვერ გაიგე რა ვთქვი. ბოდიში მარა ამას რა დავარქვა არ ვიცი, იქნებ ვინმემ მომეხმაროთ??? გთხოვთთთ.

მე ამჯერად ვწყვიტავ შენთან საუბარს ამ თემაზე რატო მიხვდი ალბათ.

მაგრამ ერთი თხოვნა მაქვს როდესაც კეჭაყმაძეს ახსებებთ 300-დე დათვალეთ რომ რამე არ წამოქცდეთ. ანუ მე ის კაცი მიყვარს და ნუღარ იტყვით მასზე ცუდს ტორე მერე შეიძლება გავბრაზდე. გთხოვთ უმორჩილესად, ყველას. ჩანაწერებსაც აღარ დავდებ მაინც არ უსმენთ.

აღარ მომწერო კეჭაყმაძეზე აღარაფერი.

მოდი მაშინ საგალობლები თუარ მოგწონს ჩვენი ეგ სამებაში გავაგრძელოთ. ან შეგიძლია კათოლიკოს პატრიარქს უთხრა.

მხოლოდ ამ კითხვაზე გამეცი პასუხი: კირიე ელეისონ მოგწონს?

პოსტის ავტორი: Sotiris თარიღი: Jul 20 2007, 01:57 PM

ეჰ, ვეუბნებოდი ამ დათიკოს ჩააბარე ტრომბონისტობაზე, თან მოთხოვნებიც არ არის დიდი, მუსიკოსიც გერქმეოდა და ამ კამათიდანაც დისკვალიფიცირებული არ იქნებოდი-მეთქი, მაგრამ გისმინა? http://smiles2k.net/lol_smiles/2/index.html

პოსტის ავტორი: N. R. თარიღი: Jul 21 2007, 05:27 AM

დათიკო, თუ ის მიგაჩნია ჩვენი ,,საგუნდო მუსიკის მამად", მაგრამ ამის მიუხედავად არ მიგაჩნია გენიად, კი ბატონო, მაგრამ იცი რა, მე ვფიქრობ, რომ ,,მთლად გენიად არ ვაღიარებ" და ,,რესტორნის მუსიკოსია" არ არის ერთი და იგივე, ხომ? და პირადად ჩემი საუბარიც სწორედ ამისკენ იყო მიმართული, რომ იმის გამო, რომ მისი შემოქმედება მიუღებელია ტაძარში არ შეიძლება რესტორნის მუსიკად შევრაცხოთ, მითომეტეს, რომ იგი ,,გენიას" თუ არა უკანასკნელ შემთხვევაში ქართული ,,საგუნდო მუსიკის მამა" ხომ მაინცაა?! ეს ,,მამობა" მე გენიად შემირაცხავს, შენ არ შეგიფასებია ასე, დღეს არ შეიძლება რომელიმე ჩვენგანი იყოს მართალი ან პირიქით, ამას დრო სჭირდება, თუმცა ბახის და ბეთჰოვენის, არც მოცარტის და დანარჩენის (ჩამოთვლილთაგანის) დონის მოვლენა და მასშტაბი რომ არ არის ამას რა დავა უნდა?! თუმცა თამამად დაიყენება მისი გუნდები ბევრი დიდი კომპოზიტორის საგუნდო შემოქმედებასთან. მე გამიგია, რომ ადამიანი შეიძლება შეირაცხოს გენიად ერთი გენიალური ნაწარმოების, ერთი გენიალური სურათის, სპექტაკლის, ან სხვა ნებისმიერ სფეროში ერთ ი გენიალური მიღწევის გამოც კი; და ჩემთვის ამ შემთხვევაში სწორედ ეს წარმოადგენს მისი გენიალობის განმსაზღვრელ საზომს.

დამერწმუნე, რომ ,,მოწინააღმდეგე" მხარიდან რომ მხოლოდ იმაზე ყოფილიყო საუბარი გეჭაყმაძე გენიოსია, თუ ,,უბრალოდ ქართული საგუნდო შემოქმედების მამა", ამაზე უბრალოდ არ ვიდავებდით. აქ საუბარია მის უპატივცემულობაზე, უპატივცემულოდ მოხსენიებაზე. და როგორ ეგუება მისი გუნდები ღვთისმსახურებას ეს არცაა მისი შემოქმედების შეფასების კრიტერიუმი, და სწორედ ეგაა ჩემი აზრით ყველაზე საფუძვლიანი შეცდომა შენს საუბარში, რომ მის შემოქმედებას ისე აფასებ, როგორც მისი საგალობლები ჟღერდა ტრადიციულის გვერდით.

პოსტის ავტორი: Cecxladze I თარიღი: Jul 21 2007, 01:08 PM

N. R.
შენ გაიხარე ნინოიეე. მაგის თქმა მინდოდა მარა შენ უკეთ უთხრი ვიდრე მეე. აი ამიტომაა.

მუსიკის-მცოდნეებთან ყველამ თავი უნდა მოვიხაროთ. თქვენ მიხვდით რატომაც.

დათიკო
ფიცხი ვარ მაგაში გეთანხმები. რატომ? ეჰ ეჰ ვერ მიხვდი. გურული ვარ.

მარა შენ ერთი მითხარი კაცურად კეჭაყმაძე როდის სრულდება გარდა გამონაკლისისა (მრავალჟამიერები) როცა კურთხევაა და ამის საჭიროება.

ხოდა იმას რომ შენ განსაკუთრებით ხაზს უსმევ რომ მე მომხრე ვარ შესრულდეს კეჭაყმაძე, იქნება თუ ბახი, ან ბეთჰოვენი. მაგას რაცარუნდა დიდი ასოებით წერო მაინც არავინ დაგიჯერებს. შენი ცილისწამება რომ მე არ მიყვარს ქართული გალობა სისულელეა და უბრალოდ სასცილო. და ამასაც თუ მაინც ვინმე დაიჯერებს მერე შვხვდეთ და ვიგალობოთ ერთად. შეიძლება ხმამაღალია მაგრამ..... და თან მე იმასაც არ ვამბობ რომ მე რაგაც გამეგებათქო, უბრალოდ აქ ზოგო ისეთი ხალხი საუბრობს გალობაზე და მის ისტორიაზე რომ, ორი საგალობელი არ ეცოდინება. ჩვენთან სამებაში რაც სრულდება ეს არის კირიე ელეისონ, დამუშავებული ზვიად ბოლქვაძის მიერ. და არა კეჭაყმაძის მიერ.

შემიძლია მისი სიტყვები მოგახსენო (კეჭაყმაძის) ზუსტად რაც თქვა, იყო პერეიოდი როდესაც მე მთხოვეს საგალობლების დაწერა. რაშიც მე თავიდან შევეწინააღმდეგე. მაგრამ კურთხევა და თხოვნის შემდეგ და რატომ იყო ეს საგალობლები საჭირო, ამის შემდეგ დავთანმხდიო და დავწერე რამოდენიმე საგალობელიო.

და სხვათაშორის იცით თუ არა მის საგალობლებში არც ერთში არარის სოლოები, რაც ხაზგასასმელია.

მე პირადად მისი მოსწავლე ვარ და ეს ლექციაზე თქვა, კიდევ ერთი ინფორმაცია, კეჭაყმაძემ აგრძალა თავისი ნაწარმოებების შესრულება. მითუმეტეს საგალობლების, უბრალობ თქვენ არიცით მას როგორი დამოკიდებულება აქვს ქართული სიმღერის და გალობის მიმართ.
მე მოვითხოვ რომ მასზე აღარ ითქვას რამე დამაკნინებელი და ცუდი. კიდევ ვიმეორებ სოსო კეჭაყმაძე მხოლოდ საგუნდო აკაპელა ჟანრში მოღვაწეობს. შედარებები არ გამაგონოთ სისულელეა როდესაც ბეთჰოვენის მესაზეა საუბარი ის არის დაწერილი გუნდისა და ორკესტრისათვის ასევე რექვიემი მაგ: მოცარტი, გუნდის ორკესტრისა და სოლისტებისათვის. კეჭოყმაძეს არც მესააქვს დაწერილოი და არც რექვიემი და რატომ!! საშინელება იქნება ქართული მესა და რეკვიემი, რატომ ჩვენ მართლმადიდებლები ვართ. აი ამს გეუბნებოდი როდესაც ვამბობდი რომ შედარება არის დილეტანტურითქო.
და იმას რაც ვთქვი პრესკონფერენციაზე აუცილებლად გავაკეთებ და დათიკო შენ განსაკუთრებით მინდა რომ მოხვიდე. კომპოზიტორებს ვეპატიჟები აგრეთვე.(რომელსაც ძალიან მცირე, და უსუსური და საერთოდ რა დავარქვათ არ ვიცით ნაწარმოები აქვს შექმნილი).

რაც შემეხება მე. ბასიანი მიდის დღეს ღამის 2 საათზე ლიტვაში და 17 დღით გემშვიდობებიოთ, არ ისარგებლოთ ჩემი არ ყოფნით და..........

და თუ მაინც ისარგებლეს გთხოვთ რომ სწორი და ჯანსაღი აზრი, სიმართლე დაიცავით. გმადლობთ. განსაკუთრებით ნინო რაზმაძეს ვთხოვ რომ ამ თეასმ თვალყური ადევნოს

პოსტის ავტორი: N. R. თარიღი: Jul 21 2007, 01:29 PM

ჯერ არ ჩანს ჩემს კითხვაზე პასუხი, რახმანინოვის და ჩაიკოვსკის შემოქმედებას გალობის თვალსაზრისით თუ შეიწყნარებენ, მაგრამ მათ მიერ ამ ნიმუშების ფორუმზე დადებიდან თავს უფლებას მივცემ და დასკვნას თავად გავაკეთებ, რომ ამაში ვერაფერს ცუდს ვერ ხედავენ, თუ მეშლება შემისწორეთ.


ხო, აი ახლა მკვლელი კითხვა მაქვს თუ ზოგადად, მართლმადიდებლური სამყარო (ამ შემთხვევაში რუსეთის მაგალითი) უშვებს, რომ თანამედროვე კომპოზიტორების მიერ შექმნილი, ევროპულ ყაიდაზე გაკეთებული საგალობელი ღვთისმსახურებაში გამოიყენოს, საქართველომ რატომ უნდა თქვას ამაზე უარი?


ოღონდ მუსიკის ფასეულობაზე არ დავიწყოთ ახლა, რაც არ უნდა იყოს, და ვისაც როგორ არ უნდა მოსცონდეს მისი მუსიკა მაინც ,,ქართული საგუნდო მუსიკის მამაა", და თუ ,,ქართული მუსიკის მამამ" არ დაწერა ესეთი ტიპის საგალობლები, აბა ვიღამ უნდა დაწეროს? მე ხომ არ დავწერ?


თქვენ ხომ არ გგონიათ, რომ რუსეთისთვის რამენაირად არის მშობლიური ევროპული მუსიკა? არანაირად, მათაც სხვა ქვეყნებისგან შეითავსეს და ევროპულ ფორმებსა და ჰარმონიებში ჩადეს თავიანთი ეროვნული, ისევე როგორც ეს გააკეთა ჩვენმა კლასიკოსებმა ქართულის შემთხვევაში. ანუ მათმა ეკლესიამ სხვა ქვეყნის მუსიკალური ჰარმონია მიიღო, გააეროვნულა (ეროვნული მუსიკალური ნიშნებია მათთვის ამოსავალი წერტილი) და მათი საეკლესიო სამგალობო კულტურის ღირსებად შერაცხა, და პატრიარქმაც, რამდენადაც ვიცი, 70-იან წლებში დაიბარა კომპოზიტორები და უთხრა მათ, რომ არ უნდა ჩამორჩენილიყვნენ სხვა ქვეყნის სამგალობო კულტურას და მათაც დაეწერათ საგალობლები. მეორეა ეს როგორ და რანაირად გამოვიდა, მაგრამ მიმართულება ზოგადად პროგრესული გამოდის, არა?


ანუ საკითხის ასე დაყენება, რომ არ შეიძლება თანამედროვე კომპოზიტორმა დაწეროს საგალობელი და ეს იგალობოს ღვთისმსახურებაზე, თავისთავად არასწორია, თუ გავითვალისწინებთ სხვა ქვეყნების გამოცდილებას.

მეც ხომ არ მინდა რომ ეს საგალობლები იგალობებოდეს ჩვენთან? არა! აბა რა არის ჩვენი შეხედულებების დაპირისპირების მთავარი მიზეზი? ეს არის საკითხის დაყენების პრობლემა. როგორც თქვენ დააყენეთ ეს საკითხი, ისე ჩემი აზრით არასწორია და ზემო აბზაცში ვთქვი, რატომაც. მე ვიტყოდი, რომ მართალია იგივე რუსეთის ეკლესიამ დაუშვა, და თანაც სიხარულით მიიღო თანამედროვე კომპოზიტორის გალობა, და შეიძლება ეს დასაშვებია, მაგრამ მე ჩემი ტრადიციული სამგალობო კულტურა ბევრად მაღალი დონისად მიმაჩნია, ვიდრე რუსული და არ მიმაჩნია, რომ მას გვერდით სჭირდება რამე ახლის დაყენება! აი, ასე ვიტყოდი ....... თუმცა ვერც ეს ჟღერს მთლად გადასარევად.....

პოსტის ავტორი: Cecxladze I თარიღი: Jul 21 2007, 01:40 PM

N. R.
გაიხარე. მოკლედ მე მივდივარ და აბა შენიცი სადამდეც გაუძლებ.

ნიი მე მართლა მინდა ერთი პრესკონფერენცია მოვაწყო და შენც მომეხმარე.რუსიკო წურწუმიას ვეტყვი და სიამოვნებით წამოვა და სხვა კრიტიკოსი იქნება ეს თუ ნებისმიერი და ის ხალხიც ვისაც ეჭვი ეპარება მის გენიალურობაში.
თან მის ჩანაწერებსაც მოვიტან, გავარჩევთ განვიხილოთ როგორია მისი გუნდები. მოვიწვევთ მოსიძეს,მუიჯიშვილს და ასე შემდეგ.

და მათაც მოიყვანონ ვინც უნდა ის. მათ შორის ვინც ამბობს რომ კეჭაყმაძე ცუდი კომპოზიტორიაო. და რატომ ახსნა მოუწევს ჰააა ნინო კარგი იქნებაა?

პოსტის ავტორი: N. R. თარიღი: Jul 21 2007, 01:50 PM

Cecxladze I


რა თქმა უნდა კარგი იდეაა, ეს თუ კეჭაყმაძის საღამოს სტილში იქნება მაშინ იქ ვერავინ იტყვის მასზე განსხვავებულ აზრს, რომ არ მოსცონს, რა უნდა თქვას? მე არ მომწონსო? ასეც რომ თქვას რაზე უნდა შეედავო???

უფრო შინაურ წრეშიც შეიძლება, რომ ამ ადამიანებმა (წურწუმიებმა და ა.შ.) კარგად აგვიხსნას მისი როლი და მნიშვნლობა


ჩემი აზრით მთავარი ისაა, რომ ქართულ მუსიკას ასეთი კომპოზიტორი ყავს, შეიძლება ვინმეს არ მოსცონდეს, და მოცარტი არ მოსწონდა გლენ გულდს და კეჭაყმაძეზე რაღა უნდა ვთქვათ, მაგრამ მთავარი ისაა რომ მისი მნიშვნელობის დაფასება შეგვეძლოს

დაგვაყენე საშველი და გახსენი კლასიკაზე თემა ხომ ხედავ რა საინტერესიო საკითხებია

პოსტის ავტორი: დათიკო თარიღი: Jul 22 2007, 02:22 AM

N. R.
Cecxladze I
მოკლედ თავდაყირა აყენებთ ყველაფერს და ჩემს აზრებს ისე ატრიალებთ როგორც გინდათ.
რამდენჯერ უნდა გავიმეორო, რომ მე არსად მითქვამს რომ კეჭაყმაძე ცუდია! არა ბატონო, არ არის ცუდი. მიხარია კიდეც რომ ასეთი კარგი კომპოზიტორი გვყავს. თუმცა, კარგი და არა გენიალური (ეს ჩემთვის).
მოიწვით ახლა პრესკონფერენციები და იყავით

რაც შეეხება რახმანინოვისა და ჩაიკოვსკის შესრულებას ეკლესიაში, მიმაჩნია რომ რუსებს, უკრაინელებს და კიდევ სხვა რამდენიმე ერს არ გააჩნია ისეთი სიმდიდრე როგორიც ჩვენ გვავს - ქართული საგალობლები.
სწორედ ამიტომ მათ მიერ ერისკათა მიერ დაწერილი საგალობლების შესრულება ეკლესიაში ხშირია.
ჩვენ კი, გვაქვს ღვთივსულიერი (!) საგალბლები, რომელთაც ბადალი ჯერ არ მომისმენია. ვერც კეჭაყმაძე და ვერც სხვა საერო კომპოზიტორი ვერასოდეს დაწერს ისეთ საგალობელს რომელიც ოდნავ მაინც გაუტოლდება ჩვენს ქართულ საგაობლებს, რომლებიც წმინდა მამებმა უფლის მადლით დაწერეს.

პოსტის ავტორი: N. R. თარიღი: Jul 22 2007, 01:49 PM

დათიკო

არ ვიცი შეამჩნიე თუ არა, მაგრამ ჩემი ბოლო სამი პოსტის საკვანძო მომენტები განსაკუთრებულად გაგითვალისწინებია. მაგალითად ის რომ საკითხის დაყენების პოზიცია შეგეცვალა და ჩემეული ვარიანტი გაგეზიარებინა

-------,,საკითხის ასე დაყენება, რომ არ შეიძლება თანამედროვე კომპოზიტორმა დაწეროს საგალობელი და ეს იგალობოს ღვთისმსახურებაზე, თავისთავად არასწორია, თუ გავითვალისწინებთ სხვა ქვეყნების გამოცდილებას.

მეც ხომ არ მინდა რომ ეს საგალობლები იგალობებოდეს ჩვენთან? არა! აბა რა არის ჩვენი შეხედულებების დაპირისპირების მთავარი მიზეზი? ეს არის საკითხის დაყენების პრობლემა. როგორც თქვენ დააყენეთ ეს საკითხი, ისე ჩემი აზრით არასწორია და ზემო აბზაცში ვთქვი, რატომაც. მე ვიტყოდი, რომ მართალია იგივე რუსეთის ეკლესიამ დაუშვა, და თანაც სიხარულით მიიღო თანამედროვე კომპოზიტორის გალობა, და შეიძლება ეს დასაშვებია, მაგრამ მე ჩემი ტრადიციული სამგალობო კულტურა ბევრად მაღალი დონისად მიმაჩნია, ვიდრე რუსული და არ მიმაჩნია, რომ მას გვერდით სჭირდება რამე ახლის დაყენება! აი, ასე ვიტყოდი ....... "


მაგრამ ბოლოს ასე დავამთავრე ------- ,, თუმცა ვერც ეს ჟღერს მთლად გადასარევად....." --------და იცი რატომ? იმიტომ რომ არსებობს კითხვა ------ ,,თუ ზოგადად, მართლმადიდებლური სამყარო (ამ შემთხვევაში რუსეთის მაგალითი) უშვებს, რომ თანამედროვე კომპოზიტორების მიერ შექმნილი, ევროპულ ყაიდაზე გაკეთებული საგალობელი ღვთისმსახურებაში გამოიყენოს, საქართველომ რატომ უნდა თქვას ამაზე უარი? " ---------და ჩვენმა პატრიარქმაც ---------,,70-იან წლებში დაიბარა კომპოზიტორები და უთხრა მათ, რომ არ უნდა ჩამორჩენილიყვნენ სხვა ქვეყნის სამგალობო კულტურას და მათაც დაეწერათ საგალობლები. მეორეა ეს როგორ და რანაირად გამოვიდა, მაგრამ მიმართულება ზოგადად პროგრესული გამოდის , არა?"

არ მინდა შენი კედელთან მიყენება, ნამდვილად, მაგრამ შენს პოსტებში ბევრი რამ იყო ისეთი, რომელიც ეწინააღმდეგება შენსავე ბოლო პოსტში გამოთქმულ შენს მოსაზრებას. თავისუფლად შემიძლია ამის დამადასტურებელი ფრაზები ამოვკრიბო შენი პოსტებიდან, მაგრამ ასე აღარ დავწვრილმანდები. უბრალოდ ერთს გეტყვი, რომ ბოლო პოსტში რა აზრიც ჩადე ეს რომ თავიდანვე ასე გეთქვა მე აღარ დაგიწერდი შემდეგს: ----- ,,დამერწმუნე, რომ ,,მოწინააღმდეგე" მხარიდან რომ მხოლოდ იმაზე ყოფილიყო საუბარი გეჭაყმაძე გენიოსია, თუ ,,უბრალოდ ქართული საგუნდო შემოქმედების მამა", ამაზე უბრალოდ არ ვიდავებდით."

პოსტის ავტორი: N. R. თარიღი: Jul 28 2007, 12:38 PM

ვერ ვიტყვი, რომ ახალი ქართული პროფესიული საგუნდო მუსიკა ისეთივე მსოფლიო მასშტაბისა და მნიშვნელობის ფენომენია, როგორიც ქართული ტრადიციული მრავალხმიანი სიმღერა-გალობა. თუმცა, ის კი დანამდვილებით უნდა ითქვას, რომ მისგან ამოზრდილი ქართული საგუნდო საკომპოზიტორო შემოქმედება უაღრესად საინტერესო მოვლენაა და მისი საუკეთესო ნიმუშები უთუოდ წარმოადგენენ საყოველთაო მხატვრულ ღირებულებას, რომელთაც შეუძლიათ გაამდიდრონ თანამედროვე მსოფლიო საგუნდო შემსრულებლობა.

ახალი ქართული საგუნდო მუსიკის სათავეებთან XX საუკუნის დასაწყისში ნიკო სულხანიშვილი (1871-1919) იდგა _ კომპოზიტორი, რომლიც ტრადიციულ ყოფაში აღიზარდა და, განსხვავებით მისი თანამედროვე სხვა ქართველი კომპოზიტორებისაგან, ევროპული ყაიდის სისტემატური მუსიკალური განათლება არც ჰქონდა მიღებული. მიუხედავად ამისა, განსაცვიფრებელია მისი მხატვრული მიგნებები ისეთ საგუნდო შედევრებში, როგორებიცაა “სამშობლო ხევსურისა”, “მესტვირული”, “გუთნური” ( სამივე 1913), “ღმერთო, ღმერთო” (1919). ამ ქმნილებებში ჩანს კომპოზიტორის გენიალური ინტუიცია, შემაგრებული მისი მუსიკალურ-სმენითი გამოცდილებით, რომელიც ითვალისწინებს არა მარტო ტრადიციული ეროვნული მუსიკალური, არამედ იმდროინდელი თბილისის მუსიკალურ ცხოვრებაში გავრცელებული ევროპული მუსიკის თავისებურებებსაც. ასე გარდაიქმნა ქართული ერთგვაროვანი ( მამაკაცთა) სამხმიანობა შერეული აკადემიურ ოთხხმიანობად, რომელშიც შერწყმულია ხალხური მრავალხმიანობისათის დამახასიათებელი ხმათა მოძრაობა და ევროპული პოლიფონიის იმიტაციური განვითარების პრინციპები. ყველაზე საინტერესო კი ის არის, როგორ ახერხებს ნიკო სულხანიშვილი, მაგალითად, “გუთნურში’ მოგვცეს მუსიკალური მასალის ისეთი დროით-სვრცული გადაწყვეტა, როცა საგუნდო პარტიტურაში გლეხური შრომის პროცესის ვერბალური და მუსიკალური შრეებით შექმნილია პროფესიულად ზუსტად გათვლილი მუსიკალურ-თეატრალური დრამატურგია; რომ არაფერი ვთქვათ მელოდიის იმპროვიზაციულ და იმიტაციურ გადადინებაზე ერთი ხმიდან მეორეში, როგორ პარადოქსულადაც არ უნდა ჟღერდეს, ბახის პოლიფონიასთან რომ იწვევს ასოციაციას!

კიდევ ერთი მხატვრული აღმოჩენა, რომელსაც ნიკო სულხანიშვილის შემოქმედებაში ვხვდებით. მხედველობაში მაქვს ევროპულიდან გადმოღებული სიმღერის აკადემიური მანერის გამდიდრება ეროვნული ინტონირების თავისებურებებით. ეს არ არის ორი მანერის მექანიკური დაკავშირება ერთმანეთთან, ეს არის განსხვავებულ მანერათა ორგანული სინთეზი ინდივიდუალურ სტილში, რომელიც მეტყველებს კომპოზიტორის მიერ სამყაროს ბგერად-მუსიკალური აღქმის სპეციფიკაზე. გუნდის პროფესიული ვოკალური და სოლისტის ქართული ხალხური “ღია” მანერით მღერის ერთდროულობა/მონაცვლეობა ინტონაციური დაძაბულობის განსხვავებულ ხარისხს წარმოქმნის და ახალი ფერებით ამდიდრებს ევროპულ სასიმღერო სტილს. სულხანიშვილის საგუნდო-საშემსრულებლო სტილის ამ განსაკუთრებულობამ XX საუკუნის 70-იან წლებში საგუნდო სიმღერის ე. წ. “ქართულ მანერას” დაუდო სათავე. ამის შესახებ ცოტა მოგვიანებით, მანამდე კი ქართულ პროფესიულ საგუნდო მუსიკას რთული გზა ჰქონდა გასავლელი.

როცა ამ მუსიკის პირველ მონაპოვრებზე ვლაპარაკობთ, ნიკო სულხანიშვილთან ერთად უნდა ვახსენოთ ქართული მუსიკის მეორე კლასიკოსიც – ზაქარია ფალიაშვილი, რომლის ოპერების “აბესალომ ეთერისა” და “დაისის” საგუნდო ეპიზოდები ქართული აკადემიური საგუნდო მუსიკის საუკეთესო ფურცლებს შეადგენს. თუმცა, სწორედ ზაქარია ფალიაშვილი იყო ერთ-ერთი იმათგანი, ვის შემოქმედებაშიც პირველად გამოვლინდა 1920-50-იანი წლების ქართულ აკადემიურ საგუნდო მუსიკაში არსებული სირთულეები.

1921 წელს საქართველო, ხელმეორედ უკანასკნელი ორი საუკუნის მანძილზე, გახდა რუსული ანექსიის მსხვერპლი. ამჯერად უკვე ბოლშევიკური საბჭოთა რუსეთისა, რამაც არა მარტო საზოგადოების ცხოვრების წესი შეცვალა, არამედ ქართულ მუსიკაშიც საბჭოური ოფიციალური იდეოლოგიის – სოცრეალიზმის ნორმების დამკვიდრება მოითხოვა. ე.წ. “საბჭოთა მუსიკის” სპეციფიკური შინაარსი, პირველ რიგში, სიტყვასთან დაკავშირებულ ჟანრებში – ოპერაში, სიმღერასა და საგუნდო ნაწარმოებებში უნდა განხორციელებულიყო. ხელისუფლება კომპოზიტორებისაგან მოითხოვდა მუსიკა მისი იდეების რუპორი გამხდარიყო, რის გამოც ამ მუსიკის შინაარსობრივ მხარეში გამორიცხავდა ყველა სხვა იდეას, გარდა ახალი სოციალისტური დროის ხოტბისა. ამის გათვალისწინებით შეიქმნა 1927 წელს ორი ქართული კანტატა – “დიდება ზაჰესს” ( ზაჰესი საქართველოში პირველი ელექტროსადგულის სახელია) და “ოქტომბრის რევოლუციის 10 წლისთავისათვის”. ცხადია, მათ ავტორებს – მელიტონ ბალანჩივაძესა ( მსოფლიოში სახელგანთქმული ქორეოგრაფის ჯორჯ ბალანჩინის მამა) და ზაქარია ფალიაშვილს მეტისმეტად გაუჭირდათ, დარჩენილიყვნენ საკუთარი შემოქმედებითი სტილის ერთგულნი და ორგანულად დაეკავშირებინათ ერთმანეთთან ქართული ტრადიციული და რუსული რევოლუციური სიმღერა-მარშების ინტონაციური სამყარო, რადგან თვით იდეა იყო თავსმოხვეული. ასეთმა მიდგომამ დიდი ხნით გადასწია ქართული საგუნდო მუსიკის ნორმალური განვითარება. 20-50-იან წლებში შექმნილი კანტატა-ორატორიების მეტი წილი იმ დროის “დანგრეული აზროვნების” ველშია მოქცეული და საბჭოურ სტერეოტიპებს იმეორებს. მათ შორის საუკეთესოებიც – შალვა მშველიძის “კავკასიონი”(1949), არჩილ ჩიმაკაძის “ქართლის გული”(1952) და ალექსი მაჭავარიანის “ჩემი სამშობლოს დღე” (1955) წინააღმდეგობრივ ხასიათს ატარებენ _ ერთი მხრივ, სახეზეა ხალხურ საგუნდო შემოქმედებასთან კავშირი ( ასეთია ხალხური მასალაზე აგებული ნაწილები “მუმლი მუხასა” – “კავკასიონში”, “ჩაგუნა” – “ჩემი სამშობლოს დღეში”, ”ძველი ციხის გალავანთან” – “ქართლის გულში”), მეორე მხრივ კი – პლაკატურობა, სქემატურობა, ორიენტაცია სოცრეალიზმის მხატვრულ და ესთეტიკურ ღირებულებებზე.

20-50-იანი წლების ქართულ საგუნდო მუსიკის განსაკუთრებულ მოვლენას წარმოადგენს ორი საგუნდო ქმნილება – შალვა მშველიძის “ფშაური” (1930-იანი წლები) და ალექსი მაჭავარიანის “დოლური” (1940-იანი წლები). ამ ნაწარმოებებს მკაფიოდ გამოკვეთილი კომპოზიტორული ინდივიდუალობა გამოარჩევთ, რომელშიც ყველაზე ღირებულ მომენტს ავტორის მიერ ეროვნული იდეის მუსიკალური იდენტიფიცირება შეადგენს. ერთ შემთხვევაში (“ფშაური”) – ხალხური ეპიკური სახიერება, საქართველოს აღმოსავლეთის მთის ფოლკლორის მკაცრი კოლორიტი, მუსიკალური მასალის იმპროვიზაციული განვითარება, რომელიც ოსტატურადაა შეხამებული საგუნდო კონტრაპუნქტთან, იმიტაციურ პოლიფონიასთან; მეორე შემთხვევაში კი _ ხალხური დასარტყამი საკრავის დოლის იმიტაცია, მახვილგონივრული არტიკულირებითა ( “დიმ-დამ-დამ”) და საინტერესო ტემბრული და ჰარმონიული კოლორიტით, რაც ერთობლიობაში ცოცხალ, იუმორისტულ ეფექტს ქმნის. ეს კია, იმავე “ფშაურში” შალვა მშველიძეს იდეოლოგიური მოსაზრებებით “მცირე” კორექტივის შეტანა მოუხდა ხალხურ ვერბალურ ტექსტში _ სიტყვა “ჯვარი” ”ჯარად”იქცა და ცენზურისათვის მიუღებელი საკულტო-რიტუალური სემანტიკა “გმირული დროის” შესატყვისი ლაშქრულით შეიცვალა.

მიუხედავად ცალკეული წარმატებებისა, 20-50-იანი წლების ქართული საგუნდო მუსიკა ვერ იქცა საკომპოზიტორო შემოქმედების იმ სფეროდ, რომელშიც იმდროინდელი ქართული საზოგადოების სულიერი ცხოვრების სიღრმისეული შრეები აისახებოდა _ მაგალითად, რეპრესირებული ახლობლების დაკარგვით გამოწვეული ტკივილი ან ქვეყნის დამოუკიდებლობაზე ოცნება, რისთვისაც 1956 წელს თბილისში რუსულმა ჯარმა მრავალი ახალგაზრდა დახოცა. . . ერთი სიტყვით, XX საუკუნის 20-50-იანი წლებში ქართული საგუნდო მუსიკა მოკლებული იყო შესაძლებლობას გამოეხატა ქართველი კომპოზიტორის თვისუფალი მხატვრული ნება. ეს მხოლოდ 1960-იანი წლებიდან გახდა შესაძლებელი.

უნდა ითქვას, რომ ამ დროისათვის ქართული საკომპოზიტორო მუსიკა უკვე მრავალჟანრული მოვლენა იყო, რომლის ყველაზე სუსტ რგოლს, კამერულ-ვოკალურთან ერთად, საგუნდო მუსიკა წარმოადგენდა, ხოლო “ეპოქალური ჟანრის” მნიშვნელობა სიმფონიას ჰქონდა დასაკუთრებული. ამ პერიოდში შექმნილი შალვა მშველიძის, ანდრია ბალანჩივაძის, ალექსი მაჭავარიანის, ოთარ თაქთაქიშვილის, სულხან ცინცაძისა და სხვათა სიმფონიები, სიმფონიური პოემები, კონცერტები სხვადასხვა საკრავებისათვის, კამერულ-ინსტრუმენტული ნაწარმოებები დრემდე ინარჩუნებენ თავიანთ მაღალმხატვრულ ღირებულებას. მიუხედავად იდეოლოგიური წნეხისა და მკაცრი ცენზურისა, ქართველი კომპოზიტორები ახერხებდნენ შეექმნათ შთამბეჭდავი ეპიკური, ლირიკულ-ფსიქოლოგიური სახეები, გადმოეცათ ხალხური საცეკვაო სტიქია და ლაღი იუმორი. ზოგჯერ ასეც ხდებოდა, მეტისმეტად თამამი გადაწყვეტისათვის კომპოზიტორი იტუქსებოდა, როგორც ამას ადგილი ჰქონდა ანდრია ბალანჩივაძის I სიმფონიის (1944) შემთხვევაში, რომლის არასტანდარტული ფინალი მიუღებელი აღმოჩნდა ოფიციალური ხელისუფლებისათვის.

საბჭოთა კავშირში 50-იანი წლების II ნახევარში მომხდარმა პოლიტიკურმა “დათბობამ” მთელი საბჭოთა კავშირის მასშტაბით ძირეული გარდატეხა შეიტანა ხელოვნების განვითარებაში. ეს განსაკუთრებით შესამჩნევი მუსიკალურ ხელოვნებაში, უფრო ზუსტად, ინსტრუმენტული მუსიკის სფეროში აღმოჩნდა, თუმცა ხელისუფლება მალე მოეგო გონს და კვლავ უმკაცრესმა ცენზურამ დაისადგურა. მიუხედავად ამისა, “რკინის ფარდის” წამოწევის შედეგად მუსიკაში “შემოჟონილმა” თავისუფლების ნაკადმა საქართველოში ბიძგი მისცა ეროვნული მუსიკალური სტილის განვითარების ახალ ეტაპს: ქართული მუსიკალური კულტურა ეზიარა მანამდე აკრძალულ ფრანგულ იმპრესიონიზმს, ავსტრო-გერმანულ ექსპრესიონიზმს, ამერიკულ ჯაზსა და პოლონურ სონორიზმს, სტრავინსკის, ონეგერის, ჰინდემიტის, ბარტოკის და სხვათა გამოცდილებას. ბიძინა კვერნაძის, გია ყანჩელის, სულხან ნასიძის, ნოდარ გაბუნიას, ნოდარ მამისაშვილის, ნათელა სვანიძის, ფელიქს ღლონტის და სხვ. შემოქმედებამ ახალი ესთეტიკა, სამყაროს ახლებური ხედვა მოიტანა, შემოვიდა მასშტაბური მუსიკალური იდეები, რომლებიც ახალი ტექნოლოგიებით ხორციელდებოდა, განსაკუთრებული მნიშვნელობა შეიძინა ლირიკულ-ფსიქოლოგიურმა და მედიტაციურმა საწყისებმა. ე.წ. “ლღვობით” მოგვრილი შვება იგრძნო ქართულმა საგუნდო მუსიკამაც _ 1964 წელს შეიქმნა მხატვრულად ღირებული პირველი ქართული ორატორია “რუსთაველის ნაკვალევზე”. მისი ავტორები – პოეტი ირაკლი აბაშიძე და კომპოზიტორი ოთარ თაქთაქიშვილი შთააგონა აღმოსავლური რენესანსის პირველი ქმნილების – გენიალური “ვეფხისტყაოსნის” ავტორის შოთა რუსთაველის ფრესკამ, რომელიც ქართულმა დელეგაციამ იერუსალიმში, ჯვრის მონასტერში აღმოაჩინა. თაქთაქიშვილის მეორე საგუნდო-სიმფონიურ ქმნილება “ნიკოლოზ ბარათაშვილი” (1970) ასევე ქართველ და სამშობლოს გარეთ ტრაგიკულად გარდაცვლილ XIX საუკუნის რომანტიკოს პოეტს ეძღვნება. ორივე ორატორიაში კომპოზიტორი მიმართავს ზედროულ ეროვნულ ღირებულებებს, წინა პლანზე წამოსწევს მოაზროვნე სუბიექტის სულიერ სამყაროს, მის დიალოგს ისტორიასთან, საკუთარ სინდისთან. . . . ორატორიების მუსიკას განსაკუთრებულობას ანიჭებს ტრადიციული მრავალხმიანობის თავისებურებებიდან ამოზრდილი ორიგინალური საგუნდო ფაქტურა, თუმცა ხშირად გაიშვიათებულიც, რაც არქაულობის იერს სძენს პარტიტურას.

ქართული საგუნდო მუსიკის დიდი აღმავლობა 1970-იან წლებში დაკავშირებულია იოსებ კეჭაყმაძის სახელთან. მიუხედავად იმისა, რომ მან მოღვაწეობა 60-იან წლებში დაიწყო, მისი მკაფიო ინდივიდუალობით აღბეჭდილი სტილი პირველად მშვენიერი პოეტი ქალის ანა კალანდაძის ლექსებზე შექმნილ შესანიშნავ საგუნდო ციკლში “ფშაური იდილიები” გამოვლინდა. შემდეგი წარმატება კიდევ უფრო ხმაურიანი იყო _ “ძველი თბილისის სიმღერებმა” – ხუთმა პარაფრაზამ საზოგადოებაზე შოკისმომგვრელი შთაბეჭდილება მოახდინა. გამოჩენილი ქართველი მუსიკისმცოდნე გივი ორჯონიკიძე წერდა:”კეჭაყმაძის წარმატების მიზეზის მოკლედ ასახსნელად ერთ სიტყვას ავირჩევდი: ”ნიჭი”. “ძველი თბილისის სიმღერები” ხელოვნების იმ ბედნიერ ნიმუშთა რიცხვს ეკუთვნის, რომელნიც ფართო აუდიტორიის სიყვარულს მასთან პირველი შეხვედრისთანავე მოიპოვებენ, განურჩევლად იმისა, ეს აუდიტორია მუსიკოსებისაგან შედგება, თუ მხოლოდ მუსიკის მოყვარულებისაგან.” ძველი თბილისის მუსიკალური ფოლკლორი ცალკე თემაა, მაგრამ აქ ის კი უნდა აღვნიშნო, რომ მისი მომხიბლაობა კეჭაყმაძის მუსიკის განსაკუთრებულ სურნელში, მის ცოცხალ სახიერებასა და ფერადოვნებაშია, აღმოსავლური ერთხმიანი ორნამენტული ჰანგისა და თბილისური სულისკვეთების საოცარ ნაერთში რომ დევს. პარაფრაზების მოსმენისას თვალწინ ცოცხლდებიან ძველი თბილისის განუმეორებელი პერსონაჟები, რომლებიც თითქოს ძველი ფოტოსურათებიდან გადმოსულან.

სხვათა შორის, ძველი თბილისის სახეებისათვის მანამდე არაერთ ქართველ კომპოზიტორს მიუმართავს, თუმცა საგუნდო მუსიკის ჟანრში – არავის, რადგან გლეხური მრავალხმიანობის საპირისპიროდ, ქალაქური ერთხმიანობა ნაკლებად განაწყობდა მათ საგუნდო პარტიტურის შესაქმნელად. კეჭაყმაძე კი სწორედ ერთხმიანი ქალაქური მოტივების მოდიფიკაციის იდეამ გაიტაცა და ამ უბრალო მოტივებიდან დროში ფართოდ გაშლილ დრამატურგიას, მრავალფეროვანი შტრიხებითა და ხმების დივიზებით მოქსოვილ რთულ პოლიფონიურ საგუნდო პარტიტურას ქმნის. ქართული საგუნდო მუსიკისათვის აქ ახალია ყველაფერი _ მქროლავი პასაჟები, სონორული პლასტები, ბგერწერითი ეპიზოდები, არტიკულაციური ხერხები, სხვადასხვა საკრავის იმიტაცია, ფეხების ბაკუნიცა და სტვენაც. . .

კეჭაყმაძის ამ ორ ციკლში უკვე გამოიკვეთა მისი ადრინდელი სტილის დამახასიათებელი თავისებურებები - მხატვრულ ამოცანას დამორჩილებული უსაზღვრო გამომგონებლობა და შემოქმედებითი თავისუფლება. ბგერისადმი განსაკუთრებული დამოკიდებულება გამოარჩევს მის საგუნდო შედევრს “ეგზერსისს”. ეს სივრცული კომპოზიციაა, რომელიც თავისი უნიკალური აკუსტიკური ჟღერადობით გამაოგნებელ ზემოქმედებას ახდენს მსმენელზე. ეს ლიტონი სიტყვები რომ არ არის, ამაში ადვილად შეიძლება დარწმუნდეს მკითხველი, თუ ხელში ჩაუვარდება XXXის მიერ გამოცემული ლაზერული დისკი, რომელზეც ქართული საგუნდო მუსიკის სხვა ნიმუშებთან ერთად “ეგზერსისიცაა” ჩაწერილი. უნდა ითქვას, რომ კეჭაყმაძეს, უფრო ზუსტად კი, ქართულ მუსიკას დიდად გაუმართლა, რომ მის საგუნდო პარტიტურებს ისეთი უბადლო შემსრულებელი გამოუჩნდა, როგორიც შალვა მოსიძე და გორის ქალთა გუნდია. სხვათა შორის, საკუთრივ “ეგზერსისი” სწორედ ამ კოლექტივისათვის დაიწერა მოსიძის დაკვეთით. გორის ქალთა გუნდზე მოგვიანებით გიამბობთ, მანამდე კი ვიტყვი, რომ კეჭაყმაძის შემოქმედების ადრეულ პერიოდში შეიქმნა კიდევ ერთი ციკლი ანა კალანდაძის ლექსებზე “მთისაი ბარსა” (1978), “დავითიანიდან” XVIII ს-ის პოეტის დავით გურამიშვილის ლექსებზე (1980), “ადგილის დედა”ხალხური მითოლოგიურ ლექსებზე და სხვ.

1978 წლიდან იწყება მისი შემოქმედების მეორე პერიოდი, როცა კომპოზიტორი უკვე უპირატესობას სისადავეს ანიჭებს. ამას ხელი შეუწყო საბჭოთა ეპოქისთვის სრულიად უპრეცედენტო თანამშრომლობამ საქართველოს საპატრიარქოსთან, როცა მან საქართველოს კათალიკოს-პატრიარქის დაკვეთით საეკლესიო მუსიკას მიმართა. ამავე დროიდან იწყება მისი გატაცება XIX საუკუნის დიდი ქართველი მოაზროვნის ილია ჭავჭავაძის პოეზიით, რომელმაც კომპოზიტორი ფილოსოფიური სიღრმითა და აზრის სიმახვილით მიიზიდა. მას შექმნილი აქვს 40-ზე მეტი გუნდი ჭავჭავაძის ლექსებზე, რომლებშიც იგი უარს ამბობს გარეგნულ ეფექტებზე და მთელი ყურადღება მუსიკის შინაგან მოძრაობაზე გადააქვს. ახლა წინა პლანზე გამოდის მუსიკალური აზრის მედიტაციური დინება, კილო-ჰარმონიული ფერადოვნება, ხშირად მოულოდნელი გამონათების ეფექტს რომ ქმნის.

მის ახალ საგუნდო სტილში ბევრი რამაა ისეთი, რაც კომპოზიტორს მისგან ნახევარი საუკუნით დაშორებულ ნიკო სულხანიშვილთან აახლოებს. ეს არის საკუთარი საკომპოზიტორო მოღვაწეობის პრინციპული შეზღუდვა მხოლოდ საგუნდო ა კაპელური მუსიკით _ მაგალითად, იგი მხოლოდ საგუნდო ჟღერადობით იფარგლება მაშინაც კი, როცა კინოსათვის წერს. ასე დაიბადა შესანიშნავი საგუნდო კინომუსიკა ფილმისათვის “არსენა”. მის Kმუსიკაში ეროვნულ-განსაკუთრებულს თანამედროვე იერი აქვს, მიხედავად ამისა, კეჭაყმაძეს პრინციპულად ისეთივე დამოკიდებულება აქვს საგუნდო-პოლიფონიური აზროვნების ძირითად კატეგორიებთან, როგორც ნიკო სულხანიშვილსა და ზაქარია ფალიაშვილს. ტრადიციული აზროვნების მიერ შექმნილის მსგავსად, ამ კომპოზიტორების “მუსიკალურ მატერიაში” ეროვნული გენეზისი შეიგრძნობა, ქართული მრავალხმიანობის სულია გაცოცხლებული; ამიტომაც, მათი მუსიკა ავტორების ეროვნულ იდენტურობას უფრო გამოხატავს, ვიდრე პიროვნულს. შემთხვევითი არც ისაა, რომ საქართველოს ახალ სახელმწიფო ჰიმნში, რომელიც დიდი ენთუზიაზმით აიტაცა საზოგადოებამ, კეჭაყმაძის მიერ ოსტატურად კომპილირებულმა ფალიაშვილის მუსიკამ ახალი სიცოცხლე შეიძინა და ქვეყნის ღირსების გამომხატველად იქცა.

კეჭაყმაძის ღრმად ტრადიციულმა და ამავე დროს ნოვატორულმა აზროვნებამ მთელი ეპოქა შექმნა XX საუკუნის II ნახევრის მუსიკაში. საგუნდო წერის მის მიერ შემუშავებულმა ვირტუოზულმა ტექნიკამ გავლენა მოახდინა არა მარტო მომდევნო, არამედ მასზე უფროსი თაობის კომპოზიტორებზეც; განსაკუთრებით ნაყოფიერი აღმოჩნდა ეს გავლენა იოსებ ბარდანაშვილის ( ამჟამად ისრაელში მოღვაწეობს) შემოქმედებაზე. მის საგუნდო მუსიკას ბიბლიური სახეების ღრმა ფილოსოფიური გააზრება გამოარჩევს. ამ საგუნდო კომპოზიციების სპეციფიკური გამომსახველობა უთუოდ ამჟღავნებს კავშირს კეჭაყმაძის წერის მანერასთან, რაც ბარდანაშვილს ხელს არ უშლის შექმნას საკუთარი, ინდივიდუალური სტილი და მასში ნიჭიერად წარმოაჩინოს ქართული და ებრაული სათავეების ორგანული ერთიანობა. არანაკლებ საინტერესოა ამ თვალსაზრისით გიორგი ჩლაიძის საგუნდო ციკლი “მწუხარე სიმღერები”, რომან ქარუხნიშვილის, ლილი შავერზაშვილის, ჯემალ ბეგლარიშვილის, რუსუდან ხორავას, მერაბ გაგნიძის და სხვათა ნაწარმოებები.

ქართული პროფესიული საგუნდო მუსიკა ყოველთვის მჭიდროდ იყო დაკავშირებული საგუნდო შემსრულებლობის ისტორიასა და საქართველოს აკადემიური სახელმწიფო საგუნდო კაპელის მოღვაწეობასთან. მას სხვადასხვა დროს ხელმძღვანელობდნენ მშვენიერი მუსიკოსები _ ალექსანდრე ხახანაშვილი, ოთარ თაქთაქიშვილი, გურამ ბაქრაძე, ბორის პევზნერი, გივი მუნჯიშვილი და სხვ. ამჟამად, ქვეყანაში მიმდინარე ეკონომიკური რეფორმების ფონზე კაპელა საკმაოდ მძიმე მდგომარეობაშია, მაგრამ, იმედია, მას უკეთესი დროც დაუდგება.

მაგრამ მე მინდა განსაკუთრებით შევჩერდე ზემოთ ნახსენებ გორის ქალთა გუნდზე, რომელიც, აგერ უკვე თითქმის 40 წელია აოცებს მსმენელს თავისი საშემსრულებლო ოსტატობით. გუნდი 1971 წელს გორის სამუსიკო სასწავლებელში ჩამოაყალიბა მაშინ სრულიად ახალგაზრდა დირიჟორმა შალვა მისიძემ, რომელმაც სასწავლებლის დირექტორისა და საგუნდო საქმის დიდი ენთუზიასტის სანდრო კაჭარავას მხარდაჭერით შეძლო ეს სასწავლო კოლექტივი მსოფლიოში სახელგანთქმულ გუნდად ექცია. ძნელი არაა მივხვდეთ, რომ ამ გუნდის სტაბილურობა და საკონცერტო გამოსვლების თანამდევი მუდმივი წარმატებები მისი უცვლელი ხელმძღვანელის შალვა მოსიძის დამსახურებაა. ამ საოცარ მუსიკოსს აქვს თავისი ბგერითი იდეალის წარმოსახვითი ხატი, რომლისკენაც ისწრაფვის იგი რეპეტიციების დროს. ხშირად, მისი რეპეტიცია ემსგავსება მიკროლაბორატორიას, სადაც დაუღალავად ხვეწენ დეტალებს და, ერთი შეხედვით, ნაკლებად ზრუნავენ მთელზე. მაგრამ მთავარი საოცრება ის არის, რომ შალვა მოსიძე ახერხებს ამ დეტალებისაგან სცენაზე გამოძერწოს სრულყოფილი მშვენიერებით აღბეჭდილი მხატვრული სახეები. მე არა ერთხელ მქონია ბედნიერება, მეყურებინა, როგორი ძალისხმევის შედეგად აღწევს ამას დირიჟორი, როგორ იწვის იგი სცენაზე და როგორ აღიქვამს ამას პუბლიკა. ასე იყო ეს 1986 წელს უნგრეთის ქალაქ დებრეცენში, 1988 წელს მარკტობერდორფში (გერმანია), სადაც მან საგუნდო მუსიკის კონკურსებზე ლაურეატის წოდება მოიპოვა, ასე იყო მანამდეც ირლანდიასა და რუსეთშიც, შემდგომ კი ესპანეთში, საფრანგეთში, იაპონიაში, დიდ ბრიტანეთში. . . . 1989 წლიდან გორის ქალთა გუნდი ახალგაზრდული კოლექტივების საერთაშორისო ასოციაციის “ევროპა-კანტატას” წევრია. ევროპელები მასზე წერენ, რომ “გუნდის შემოქმედება უმაღლესი ვოკალური ხელოვნების სანიმუშო მაგალითია”; რომ მას “ახასიათებს ÿყველა რეგისტრში სრულყოფილი ჟღერადობა, დინამიური ნიუანსების ექსპრესიულობა და ბრწყინვალება, ხმოვანების სიზუსტე და კონცენტრაცია, საორღანო და საორკესტრო ფერები. . ” (ვილი გოლი, შვეიცარია); ”გუნდის შესრულების ტექნიკა, ექსპრესიულობა, აბსოლუტურად უნიკალურია. როცა მას ისმენ, გგონია, რომ უსმენ თვით სილამაზეს” (მარსელ კორნელიუ, საფრანგეთი); შალვა მოსიძეს კი უწოდებენ “ბგერის ჯადოქარს, რომელსაც გუნდი ზუსტად მორეაგირე ინსტრუმენტის მსგავსად ემორჩილება” (გ.ფრიშმუტცი, გერმანია).და “ბგერებისა და ფერების თამაშით გამაოგნებელ შთაბეჭდილებას ახდენს” (იშტვან პარკაი, უნგრეთი).
გუნდის საშემსრულებლო მანერა რომ ახალია და წმინდა ევროპული აკადემიური მანერისაგან განსხვავდება, ამაზე ისიც მეტყველებს, რომ “შუაევროპულ ყურს” მისი სახმო შესაძლებლობები უჩვეულოდ ეჩვენება, ქალების ხავერდოვანი დაბალი ტემბრი მამაკაცების ბანებს მოაგონებს. სწორედ ამ ახალი “ქართული” საშემსრულებლო მანერის ორიგინალობის სათავე დევს ნიკო სულხანიშვილის შემოქმედებაში. შალვა მოსიძემ კი იგი განავითარა და ეს თვითმყოფადი მანერა ქართველი კომპოზიტორების ნაწარმოებების ინტერპრეტაციის საფუძვლად აქცია.
საქართველოს ერთY პატარა მშვენიერ ქალაქში მსოფლიო მნიშვნელობის საგუნდო კოლექტივის არსებობამ 1980-იანი წლებიდან გორში საერთაშორისო საგუნდო ფესტივალების დამკვიდრებას შეუწყო ხელი. 1986 წლიდან დაწყებული ტრადიცია 90-იან წლებში ქვეყნის ეკონომიკურმა სიდუხჭირემ შეაფერხა. მაგრამ გორის ქალთა გუნდის სიცოცხლისუნარიანობა და პროფესიული საგუნდო ხელოვნების მდიდარი ტრადიციები იმედს გვაძლევენ, რომ ქართული მუსიკის ეს სფეროც დააღწევს თავს კრიზისს. XXI საუკუნე ახალ საკომპოზიტორო თხზულებებსა და ახალ ინტერპრეტაციებს მოითხოვს.



ეს გახლავთ რუსუდან წურწუმიას მიერ დაბეჭდილი წერილი ერთ-ერთი უცხოური გამოცემისთვის

ეხება მთელ ქართულ საგუნდო მუსიკას, და მათ შორის კეჭაყმაძესაც

იმედია წაიკითხავთ

პოსტის ავტორი: დათიკო თარიღი: Aug 15 2007, 12:11 PM

N. R.
ეს სტატია რა მიზნით დაწერე? რომ დამანახო რამდენად კარგი კომპოზიტორია კეჭაყმაძე?
სამწუხაროა, რომ არასწორად გაიგეთ შენც და პაატამაც ჩემი თემაც და ჩემი პირადი დამოკიდებულებაც ამ კომპოზიტყორის მიმართ.

კიდევ ერთხელ გავიმეორებ: მე არ ვამბობ რომ კეჭაყმაძე ცუდი კომპოზიტორია!!!

მე ვამბობ რომ მისი მუსიკის ადგილი არ არის მართლმადიდებელი ეკლესიაში!!!

ეკლესიაში უნდა სრულდებოდეს ღვთივსულიერი ქართული საგალობლები და სხვა არაფერი!!!

მე ვამბობ რომ ჩემი პირადი აზრის მიხედვით კეჭაყმაძე არ არის გენიალური კომპოზიტორი, არამედ უბრალოდ კარგი კომპოზიტორია (ან არ არის ცუდი კომპოზიტორი)

გენიალური ჩემთვის ბახია, რახმანინოვია, ჩაიკოვსკია და ა.შ.

იმედია ეხლა ნათელია რის თქმასაც ვაპირებ ამდენი ხანი.

არ მესმის რა საჭიროა ამხელა სტატიების კოპირება მხოლოდ იმიტომ, რომ კეჭაყმაძის კაიკომპოზიტორობა დამიმტკიცოთ.

თემის უმთავრესი შინაარსია საერო კომპოზიტორიების შესრულება ეკლესიაში წირვის დროს.

რაც შეეხება მის გენიალურიბას, ეს ადამიანის ინდივიდუალურ გემოვნებაზე და მოკიდებული და თუ მიგაჩნიათ რომ ის ბახივით გენუალურია, ეს თქვენი პირადი ნებაა. ჩემი უფლებაა მომწონდეს ან არ მომწონდეს მისი მუსიკა. თუმცა აქაც არ ვაკონკრეტებ რომ არ მომწონს, არამედ ვაღიარებ რომ არ არის ცუდი კომპოზიტორი, თუმცა გენიალურობისგან საკმაოდ შეორს დგას.

ასეთია ჩქიმი უბეჟძენიე!!! ვოტ

პოსტის ავტორი: mariami-k თარიღი: Aug 22 2007, 11:07 AM

საინტერესო დისკუსიაა.
თუ მართლა აპირებთ შეხველდას და ამ თემაზე საუბარს და განხილვას ძალიან გთხოვთ მეც გამაგებინოთ. ჩევეცდები ჩამოვიდე. ძალიან მაინტერესებს.
შალვა მოსიძეც უნდა მოიწვიოთ? რამდენიმე თვე მეც ვმღეროდი შალვა მოსიძის ქალთა გუნდში. ძალიან კარგი პიროვნებაა და საკმაოდ განათლებული.

პოსტის ავტორი: Cecxladze I თარიღი: Aug 23 2007, 07:29 PM

mariami-k
ვაა რა სასიამოვნოა რომ შალვას გუნდში მღეროდი. იქნებ შენც გვითხრა სოსო კეჭაყმაძეზე რამე. და რატომ ალბათ ეს ნათელია.

შალვას გუნდი ძირითადად კეჭაყმაძის ნაწარმოებებს ასრულებს.

დათიკო
იმაში გეთანხმები რომ ეკლესიაში უნდა შესრულდეს ქართული კანონიკური გალობა. და სხვა დანარჩენში(ბოდიში მარა, ვერ ვენდობი შენს პროფესიონალიზრს)......

კიდევ გეტყვი რომ შენ მუსიკას სხვანაირი თვალით უყურებ და უსმენ.ამიტომ აფასებ შენებურად და არა ისე როგორც საჭიროა.

და მე მართლა მინდა შევკრიბო ხალხი და ვისაუბროდ ამ კომპოზიტორზე და ასე შემდეგ. მე ამას დათიკოს გამო არ ვაპირებ ზოგადად მაინტერესებს. ვნახოთ თუ შევძელი ამ ყველაფრის ორგანიზება. ვნახოთთთ.

პოსტის ავტორი: mariami-k თარიღი: Aug 23 2007, 07:49 PM

კეჭაყმაძეს შEუდარებელი საგუნდო ნაწარემოებები აქვს შექმნილი.

რაც შეეხება გალობას. როგორც მგალობელს მე პირადად კანონიკური საგალობლების მომხრე ვარ. ტაძარში არ მომწონს თნამედროვე საგალობლების შესრულება. თუმცა ასეთ საგალობლებსაც აქვთ თავისი დანიშნულება.

პოსტის ავტორი: დათიკო თარიღი: Aug 31 2007, 01:33 PM

mariami-k
ჩემი უდიდესი პატივისცემა ბატონ შალვას და გორის ქალთა კაპელას
Cecxladze I

ვაშა!!!
ნაკანეც

ისა, და როგორც საჭიროა შენ აფასებ?
ყველას თავისი შეფასების კრიტერიუმები გააჩნია.
თუ მოაწყობ შეხვედრას, მაქსიმალურად შევეცდები რომ მოვიდე. უთუოდ საინტერესო შეხვედრა იქნება

პოსტის ავტორი: Cecxladze I თარიღი: Aug 31 2007, 09:21 PM

ერთ რამეს გეტყვი. შენ ეხლა ისე გამოგივიდა რომ, მე მომხრე ვიკავი არაკანონიკური გალობის შეშრულებისა. რაშიც ვერ დაგეთანხმები.

6 წლის ვიყავი როცა ვგალობდი უკვე და 9წლიდან მე მამაჩემი და ბიძაჩემი ვგალობდით გურიაში(ოზურგეთში)სოფელ კვირიკეთში" კვირიკესა და ივლიტას " სახელობის ტაძარში. ხოდა კარგად ვიცი ქართული გალობის ფასი სილამაზე და კანონიკაც. მე რასაც გეუბნებოდი შენ ის ვერ გაიგე და აი მაგ დასკვნამდე მიდი. სადაც მე არაფერი მესაქმებოდა. შენებურად გაიგე ყველაფერი.

მაგაშიც მართალიხარ რომ ყველა სხვანაირად უყურებს ამ ცხოვრებას, და კერძოდ მუსიკასაც.მე მეტი აღარაფერი მაქვს სათქმელი.

პოსტის ავტორი: დათიკო თარიღი: Sep 4 2007, 01:02 AM

Cecxladze I
ეჭვი არავის ეპარება იმაში რომ შენ აფასებ ქართულ გალობას და გიყვარს.
მე ამას არასოდეს გაკადრებდი

რა თქმა უნდა. ჩვენ ყველანი განსხვავებულნი ვარ ერთმანეთისგან, სხვადასხვა გემოვნება გაგვაჩნია და ჩვენი პიროვნებითა ინდივიდუალიზმით გამოვირჩევით.
წარმოიდგინე ყველას ერთი და იგივე გემოვნება რომ ჰქონოდა რა ერთფეროვანი იქნებოდა ეს სამყარო.

პოსტის ავტორი: ninikoniniko თარიღი: Mar 21 2008, 11:34 AM

გამარჯობა;

მე ვკითხულობდი პოსტებს და იცით რას ვფიქრობ? ჩვენი პატრიარქი , სხვა უამრაბ თვისებებთან ერთად რაც მოკრძალებას, პატივისცემას და სიყვარულსაც იმსახურებს, კიდევ არის დაჯილდოვებული საოცარი დიპლომატიის უნარით. თქვენ წარმოიდგინეთ ისეთი ათეისტური პერიოდის განმავლობაში შემოინახა მართმადიდებლობა ასე ხელუხლებლად და სახეშეუცვლელად და როგორ ფიქრობთ როგორ მოახერხა ეს კომუნისტებთან? მე ვფიქრობ არც დღესდღეობით ულხინს და ამიტომ იქცევა კვლავ დიპლომატიურად და შეიძლება რამეს არ თვლიდეს საჭიროდ, მაგრამ სარწმუნოების გადასარჩენად ხანდახან კომპრომისებზე წასვლა საჭიროა ალბათ. რაც შეეხება რა ხდება ტაძრებში და რა საგალობლები სრულდება, მითუმეტეს სამების ტაძარში სადაც პარტიარქი ესწრება, მე მთლიანად ვენდობი მას და ვთვლი, რომ თუ რამე შესრულდა ესეიგი ასე იყო საჭირო, თუმცა მე ძალიან მომწონს ყველაფერი ქართული და არ მომწონს არ ვისურვებდი რაიმე უცხოურის შემოჭრას განსაკუთრებით ქართულ ტაძარში, მაგრამ კიდევ ერთხელ ვიმეორებ მე ვენდობი პატრიარქს ბოლომდე. ალბათ ასეა საჭირო. (ყოველ შემთხვევაში ჯერ ხომ სკამები არ დგას რიგებად ტაძარში ? როგორც ვიცი ბერძნულ ტაძრებში უკევ ბევრი ცვლილებებია შესული, მათშორის კათოლიკური ტაძრის ელემენტებიც, ტუმცა მე დილეტანტი ვარ და არ ვიცი რამდენად სწორია ეს ინფორმაცია)

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Jun 19 2008, 02:13 AM

ეგ მცდარი ინფორმაციაა, სკამების კანონიკურობის შესახებ შეგიძლია ნახო "მართლამდიდებლობა და ფსევდომართლმადიდებლობა" , თუმცა ერთის მხრივ ვიზიარებ აზრს , რომ ჯერ არ ღირს დადება, მეორეს მხრივ აუცილებელია ხაზი გაესვას რომ სკამებისაგან ამოუნიები არ უნდა დავსახოთ..


ვერც აქ დაგეთანხმებით, გატენილია ჩვენი ტაძრები რუსული ტრადიციებით..
მოკლედ კარგი გოგო ხარ გეტყობა, მაგრამ მაინც სჯობს ჯერ საკითხი შეისწავლო, ნახო თუ წერია აქვე სადმე და მერე შეეხო...
იხარე;
კაიროსი!

პ.ს.
მიდის კიდევ ოპერა?

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Jun 20 2008, 03:08 AM

ეგ შენ გაიგე მასე თორემ ეგ არ უთქვამს ( ან იგულისხმა და ვერ თქვა), აი რა თქვა

ანუ ცალკე კი არ უნდა გაიგო ციტატა, არამედ მთლიანობაში, ეს გოგონა ამბობს, რაცაა ტაძარში ყველაფერი კარგია და ყველაფერი მისაღებიაო , ჰოდა მაგაზე არ დავეთანხმე, თორემ შენ ეტყობა მე არ მიცნობ,
ამაზე რომ კაიროსი ორივე ხელაწეული ეთანხემა გეცოდინებოდა
იხარე;
კაიროსი!