როცა როგორ გინდა ისე ჭრი და კერავ....
ისტორიულად დასაბუთებულია (რამდენადაც ეს ისტორიას ძალუძს) ქრისტეს არსებობა.
რა შუაშია ჩხრეკა...ჩემთვის ეს უფრო კარგად გაცნობის საშუალებაა მართლმადიდებლობისა.

სხვათა შორის არის ე.წ. "მისტიკაში ნაადრევი გადავარდნის სინდრომი", ხაზს ვუსვამ - ნაადრევი: როდესაც არ ძალგიძს რამე ახსნა, რომელიც პრინციპში ახსნას ექვემდებარება და გამოსავალს პოულობ იმით, რომ ეს მისტიკის სფეროა.

ეს სინდრომი ახასიათებთ ხოლმე საკითხში ნაკლებად ჩახედულ მორწმუნეებს

ძალიან კარგი...

საინტერესო საუბრებია, საბლე ისტორიულად ნათლად და კრიტიკულად განიხილავს საკითხს, კანუდოსელი, როგორც ყოველთვის პირდაპირია და ინფორმირებული...

საერთოდ არ მსურს რაიმე კამათში შემოვიდე, რადგან ვთვლი, რომ აქ რაიმე პატრიოტიზმის ნაკლებობაზე კი არაა საუბარი,არამედ საკითხის სხვადასხვა კუთხით ხედვაზე, კერძოდ განა ვინმეს მოუვა აზრად და უარყოფს, რომ წმინდა გიორგი, არ შეეწეოდა ქართველ ერს, რომელიც მასზე სასოობს, მითუმეტეს იმ უმნიშვნელოვანეს ბრძოლაში? აქ იშვიათად მეგულება ესეთები

პრობლემა სხვაა, და ამიტომ, თუ ნებას დამრთავთ, ცოტა შორიდან მოვუვლი, ანუ პირველად მსურს განვსაზღვროთ რამოდენიმე საკითხის რაობა, კერძოდ

ა) რაა ომი? - უპირველესად, ყველას ვთხოვ კარგად გაითვალისწინოს, რომ ჩვენ ვსაუბრობთ ახალ აღთქმისეულ ხედვაზე საკითხისა, ეს მნიშვნელოვანია, ამიტომ, ცალსახად უნდა ვთქვათ, რომ ათი მცნება არის აკრიბია ( ! ) ე.ი. აკრიბია ნიშნავს იმას, რომ მისთვის ცნობილია, მხოლოდ იშვიათი და გამონაკლისი შერბილება იკონომიის სახით, და ისიც მხოლოდ რამოდენიმე შემთხვევაში, ამავდროულად აკრიბია, არასოდეს არ შეიძლება იკონომიით შეირყეს ან შეიცვალოს, ანუ არსი აკრიბიისა უნდა დარჩეს ისეთად რგორიც არის, სიტყვა რომ არ გამიგრძელდეს პირდაპირ საქმეზე გადავიდეთ, ომი არის კაცის კვლა, კაცის კვლა არის აკრძალული მცნების მიერ, კერძოდ ახალ აღთქმისეული ხედვით, სრულიად შეცვლილია მტრის ხატიც და მიდგომაც, აქ აუცილებელია გავიხსენოთ პეტრესათვის მახვილის ჩაგების ბრძანება და "გიყვარდეს მტერი შენი" , ესაა ახალი აღთქმა, ანუ ომი უპირობოდ არის ბოროტება, ეს აკრიბიაა, რომელიც ნიშნავს, იმას რომ ერთის მხრივ არ შეიძლება იკონომიით მივიდეთ "არა კაც-კლა" მცნებიდან " კაცი მოკალი"-ს მცნებამდე, ეს მცნების გაუქმება იქნებოდა, იკონომია კი აკრიბიას კი არ აუქმებს, არამედ მისი შემსუბუქებული სახეა მხოლოდ, მეორეს მხრივ ამ აკრიბიულ მცნებას აქვს თავისი იკონომია, კერძოდ როდის "შეიძლება" ანუ უფრო სწორედ როდის ხდება იძულებული მცირე ბოროტება უმჯობესი უფრო დიდ ბოროტებაზე, ანუ ესაა არჩევანი ორ ბოროტებას, ორ ცოდვას შორის, კერძოდ თავდაცვის ან დაცვის გამო ხდება "იძულებითი" კაცის კვლა, იცავ სამშობლოს, იცავ მოყვასს, იცავ თავს და იძულებული ხარ მოკლა მომხდური, ესაა საშინელება, ომი საშინელებაა, არ შეიძლება ომი იყოს დადებითი მოვლენა, მაგრამ ესაა იძულებითი არჩევანი, არჩევანი დიდ ცოდვასა და მცირე ცოდვას შორის, თუმცა მცნების დარღვევა მცნების დარღვევად რჩება , ამიტომაცაა, რომ ეკლესია არასოდეს ლოცულობს ომის დაწყებისათვის, არამედ მშვიდობისათვის და თუ ომია, მალე დამთავრებისათვის (ლოგიკურად გამარჯვებისათვისაც); ასე რომ ომი და კაცის კვლა ყოველთვის ბოროტება და ცოდვაა, ან დიდი ან მცირე, შესაბამისი სინანულით და საეკლესიო სასჯელებით, სინანულზე ( რადგან აქ ვწერთ და ამ თემაზე), როგორ არ გავიხსენოთ "გალობანი სინანულისანი"? და სასჯელზე ახლავე მოგახსენებთ, უნდა გვახსოვდეს, რომ ეკლესია ომიდან დაბრუნებულებს სასჯელს ადებდა 2 წლიან უზიარებლობას ( ! ), უცნაურია არა, ომში მიმავალთ ლოცავს და იქიდან დაბრუნებულებს სჯის ! ასეა, ეკლესია არის ცოცხალი ორგანიზმი და ზრუვნავს თავისი შვილებისათვის, როგორც ზოგადად, ასევე კონკრეტულად, ანუ ზოგადის დაცვის გამო ლოცავდა ჯარს, რათა ომში ( იძულებით ბოროტება-ცოდვაში) გაემარჯვა და ამის შემდეგ უკვე კონკრეტულად ცდილობდა, იმ სისხლიანი ომიდან დაბრუნებულებისათვის გაუხეშებული, კაცის სისხლით შეღებული სული გაეწმინდა სინანულის ცრემლებით! ვფიქრობ აქ ასეთუისე გასაგებად დავწერე და შემდეგ კითხვებით ჩავუღრმავდეთ, ახლე მეორე საკითხი

2) როგორია წმიდანთა შეწევნა და რას ნიშნავს ტერმინოლოგიური აზროვნება.

ჯერ რათქმაუნდა უნდა დაისვას კითხვა, ვინაა წმიდანი? ხომ უბრალო კითხვაა არა? მაგრამ ეს ერთი შეხედვით, სინამდვილეში კი ამ საკითხის მცდარ და გავრცელებულ გაგებაში იმდენი წარმართული და უცხოა ქრისტიანობისათვის, რომ საბოლოო ჯამში ხშირად ჭირს გარკვევა, ბოლობოლო ვინაა წმიდანი?და როგორ შეგვეწევა? წმიდანი, არის ადამიანი, ცოდვილი, როგორც ჩვენ, მაგრამ განწმედილი მისი რწმენით, მისი სინანულის ღირსი საქმეებით და სასუფეველში ასული და ჩვენი მეოხი ღვთის მადლით;შესაბამისად ვიდრე მეორედ მოსვლამდის მათ აქვთ სულიერი სხეული, კერძოდ ის სხეული, რომელსაც არა აქვს სხეული, ანუ ეს ხელი, ეს ფეხი, ან ყური, ან სხეულის სხვა ორგანოები, შესაბისად არა აქვთ ხმალი, შუბი ან ცხენი, ისინი არიან ნეტარებაში, ნიშნავს, მუდმივ ნეტარებისეულ წინ სვლას, მუდმივ ჩაღრმავებას სიყვარულში ( რაცაა ნეტარება) და ეს პროცესი გაგრძელებადია და ამიტომ წმიდანი არის მხოლოდ სიყვარულის, რწმენის, დალოცვის, დაფარვის და ა.შ. მომნიჭებელი, წმიდანმა არ შეიძლება მოკლას, ანუ ჩაიდინოს ის მცირე ბოროტებაც კი ( იხ. პირველი საკითხი), წმიდანი არაა მკვლელი, თუნდაც იკონომიით, ეს მკრხელობაა, წმიდანი არის მფარველი, შემწე, მაგრამ არა მკვლელი, მაშინ რაა ის მახვილი და ან ის შუბი? მაშინ რატომაა ის ტერმინოლოგია "განგმირა", "წარკვეთა"? ესაა ჰაგიოგრაფიული ენა, ესაა ტერმინოლოგია, რომელიც არ გვაძლევს იმის უფლებას, რომ პირდაპირ გავიგოთ ეს საკითხი, რადგან ეს სრულიად არღვევა ქრისტიანულ აგიოლოგიას, ქრისტიანულ არსს საერთოდ! ამავდროულად, ეს არანაირად არ ნიშნავს, იმ შესაძლებლობის გამორიცხვას, რომ მაგალითად დიდგორის ბრძოლის დროს წმ. გიორგი შეეწია მებრძოლებს, რომლებმაც შეიძლება მართლაც იხილეს, შეიძლება ( დაუკვირდით ვწერ შეიძლება) მართლაც მებრძოლი იხილეს, შეიძლება იმ ხილვაში მართლაც განგიმრავდა მტერს , მაგრამ ეს არის ხილვის ტერმინოლოგია, ხილვის ენა, რაც არის ხატის ენა იგივე, ანუ ხილვა ხილული ხატია, ხატზე შეიძლება გამოისახოს მაგალითად სულიწმიდა, როგორც მტრედი, ან ცეცხლი, მაგრამ ეს ხომ არ ნიშნავს, რომ სულიწმიდა მტერდია ან ცეცხლია? ეს არის სიმბოლური ენა, სიმბოლური გამოსახვა, ისევე როგორც სიმბოლურია ხილვების ის ნაწილი, რომლის პირდაპირი გაგება ეწინააღდმეგება ქრისტიანულ აზროვნებას, მაგალითად ის რომ წმიდანი ვინმეს კლავს, ან ხელს აჭრის, ან ფეხს კვეთავს, ან თავს სხიპავს, ან რაღაც სხვა საშინელება, შეიძლება იშვიათ შემთხვევაში და გამონაკლის შემთხვევაში რაიმე სნეულება, ან სხეულის რაიმე ნაწილის დაკარგვა ან უმოქმედობა მოხდეს ( სიბრმავე, ხელის დაკარგვა, მეტყველების შეზღუდვა...) მაგრამ ესაა, მხოლოდ ერთეული შემთხვევა და პირდაპირ უკავშირდება საღვთო ქმედებას, როგორც ეს პავლეს, ზაქარიას და სხვათა შემთხვევებიდან ვიცით, მაგრამ არცერთი წმიდანი არაა მკვლელი, ამის მასიურად ჩამდენი, მაშ ასე, ხილვა შეიძლება ყოფილიყო, შეიძლება ხილვა მებრძოლი სახისა ყოფილიყო, მაგრამ არ შეიძლება ეს გავიგოთ პირდაპირ, ეს კი არ ნიშნავს იმას, რომ წმ. გიორგი არ ეწეოდა ქართველებს, წმ. გიორგი მაშინ, რომ მიწიერი ადამიანი ყოფილიყო, შეიძლება მართლა შეწეოდა თავისი შუბით ან მახვილით, მაგრამ წმ. გიორგი ქართველებს შეეწია იმ შუბით და მახვილით, რაც მას აქვს ახლა როგორც წმიდანს, ანუ ლოცვით და ღვთის წყალობით, ასეც უნდა გაიგოს ეს ხილვა...

ახლა უნდა გავიქცე, თუ რამე შემდეგში გავაგრძელებ!

იხარეთ,

კაიროსი!

KAIROS

ააა გაიხარე, ეს უკვე სხვა ამბავია

KAIROS
"მე დავიფრავ ამ ქალაქს, რომ ვიხსნა იგი ჩემთვის და დავითისთვის, ჩემი მორჩილისთვის. იმ ღამით იყო, რომ გავიდა უფლის ანგელოზი და მუსრი გაავლო აშურის ბანაკში ასოთხმოცდახუთ ათას კაცს. ადგნენ დილით და, აჰა მკვდარი იყო ყველა". IV მეფეთა 19:34,35.
თუ იცი, და შეგიძლია დაგვიწერო, ამ მუხლებს როგორ მარტავენ ეკლესიის მამები?

გასაგებია, საქმე სხვა რამეშია

უფლის ანგელოზი წმიდა გიორგი არაა, ანუ უფლის ანგელოზის თანყოფნა უფლის მიერ აღსრულებული (!) ადამიანის აღსასრულის დროს, არ ახალია, ცნობილი მოვლენაა, იქამდის გადატანითი მნიშვნელობით "სიკვდილის ანგელოზიც " დამკვიდრდა გამონათქვამი, არ მინდა ამ თემაზე აქ გავაგრძელო, უბრალოდ ვიმეორებ, რომ იქ ანგელოზის ქმედება გადმოცემულია ისევდაისევ ადამიანური, მიწიერი ენით,რომ 145,000 კაცს ანგელოზი დაერია და სულ ყელები გამოჭრა, ასეთი პირდაპირი გაგება დიდი მკრეხელობაა,მაგრამ ხშირად ანგელოზს მიეწერება ესათუის სისხლიანი საქმე, რაც მხოლოდ სიმბოლოა, როგორც სიმბოლოა მთავარანგელოზ მიქაელის ხატია ხმლითა და ფარით, სადაც არის ინფორმაცია, რომ იგი არის მთავარი ანგელოზთა და ის ვინც ღვთის ნებით წინ აღუდგა სატანას. ე.ი. ვსაუბრობთ ისევ "ენაზე"და თუ "რა ენაზე" გვესაუბრება ავტორი ანუ რა ტერმინოლოგიას იყენებს, ამისათვის უნდა გავითვალისწინოთ პერიოდი და ადრესატი, ადრესატი არის ძველ აღთქმისეული ერი და პერიოდიც ძველი აღთქმისაა, და ის რაც ხდება ძველ აღთქმაში არ შეიძლება მაგალითად მოვიყვანოთ ახალ აღთქმაში, მოკლედ შევაჯამებ, ის ადამიანები მოკვდნენ ისე როგორც დაბრმავდნენ ლოთის კარებთან მეამბოხე სოდომელები, ანუ ანგელოზმა იქაც და აქაც არის "მაცნე" , რაც ნიშნავს კიდეც ანგელოზს, ოღონდ მაცნე სასჯელისა, მაცნე ღვთის ნების აღსრულებისა, თავად ანგელოზი არავის კლავს და არავის სიცოცხლეზე არა აქვს უფლება, მხოლოდ სიცოცხლის მიმცემს ძალუძს სიცოცხლე წაართვას!


ახლა თქვენი ყურადღება მინდა გავამახვილო "ხილვაზე".
რაა ხილვა? ხილვა არის ხილულად ხილვა უხილავის, შესაბამისად არის სასწაული, ყველა სასწაული არის მატარებელი რაიმე ინფორმაციისა ( მესაჯის), ანუ ხილვა არის უფლისმიერი "ენა", რითაც აუწყებს, უბრძანებს და "ეუბნება" რამეს ადამიანებს,რადგან ჩვენი დაცემული ბუნების გამო, პირდაპირ საუბარი აღარ ძალგვიძს, მოდით გავიხსენოთ ერთერთი ცნობილი ხილვა, ორივე ნათლად მოხდა ანუ არ ყოფილა სიზმარი, ესაა პეტრეს ჩვენება:

10. რამეთუ შეემშია და უნდა პირისა ხსნაი და ვიდრე იგინი უმზადებდეს მას, იყო მის ზედა განკვირვებაი11. და ხედვიდა ცათა განხუმულთა და გარდამომავალსა ჭურჭელსა რასე, ვითარცა ტილოსა დიდსა ოთხთაგან კიდეთა ზე-დამოკიდებულსა ზეცით ქუეყანად,
12. რომელსა შინა იყო ყოველი ოთხფერხი და ქუეწარმავალი და მხეცი ქუეყანისაი და მფრინველნი ცისანი.
13. და იყო ხმაი მისა მიმართ: აღდეგ, პეტრე, დაკალ და ჭამე.
14. მიუგო პეტრე და ჰრქუა: ნუ იყოფინ, უფალო, რამეთუ არასადა შეგინებული და არაწმიდაი შესრულ არს პირსა ჩემსა.
15. და მერმე კუალად მეორედ ხმაი იყო მისი მიმართ და თქუა: რომელი-იგი ღმერთმან წმიდა ყო, შენ ნუ შეგინებულ გიჩნს.
16. ხოლო ესე იყო სამ გზის, და კუალად ამაღლდა ჭურჭელი იგი მუნვე ზეცად. ( საქმე 10, 10-16)

ძალიან კარგი, ვნახეთ, რომ ამ ხილვას "განკვირვებას" უწოდებს ლუკა მახარებელი ( საქმეთას ავტორი); რითაც გვამზადებს, რომ არაა საუბარი, რაიმეს დანახვაზე არამედ ხილვაზე იმისა რაც ზებუნებრივია და "განსაკვირვია", უფალმა ამ ხილვით მას მიაწოდა ცნობა ქრისტიანობის ყოველგვარ ეროვნულ ბარიერზე ზეყოფნის შესახებ, ანუ მართლა კი არ იყო პეტრეს წინ "ყოველი ოთხფერხი და ქუეწარმავალი და მხეცი ქუეყანისაი და მფრინველნი ცისანი", არამედ ეს იყო ხილვა, ცნობა, სიმბოლო, ერთგვარი ხილული ხატი, რომლის პირდაპირ გაგება არ შეიძლება, როგორც თავიდან ეგონა პეტრესაც ( ნუ იყოფინ, უფალო, რამეთუ არასადა შეგინებული და არაწმიდაი შესრულ არს პირსა ჩემსა ), არამედ იქ სხვა, უფრო ღრმა და მნიშვნელოვანი ცნობაა და სწორედ ამის შემდეგ ინათლება პირველი წარმართი, ყოველგვარი წინადაცვეთის გარეშე ( სხვათაშორის მასზე სულიწმიდა ჯერ კიდევ ნათლისღებამდე გადმოდის), მაშ ასე, ცხადია, რომ ეს ცხადი ხილვა არის სიმბოლური, ახლა დავუშვათ, რომ ეს ხილვა ვინმეს ეხილა, გასაგებია, რომ ყველა არ იყო პეტრე და ყველა ვერ აღიქვამდა, როგორც პეტრე ( რომელმაც მხოლოდ ამ ხილვის შემდეგ მონათლა წარმართი, რადგან მიიღო ცნობა ღვთისაგან " რომელი-იგი ღმერთმან წმიდა ყო, შენ ნუ შეგინებულ გიჩნს."), და ყველა ვერ მიიღებდა, როგორც პეტრე, მსგავსი შემთხვევა მოხდა მაშინ, როცა მოსეს ღმერთი ესაუბრებოდა და მაშინ როდესაც პავლე მოექცა, ვნახოთ ორივე:
"7. და კაცნი იგი, რომელნი იყვნეს მის თანა, დგეს დაკვირვებულნი. სმენით ესმოდა ხმაი იგი, ხოლო ხედვიდეს ვერარას. " ( სხვაგან ჩანს, რომ ესმოდათ მხოლოდ ხმა, შინაარსის გაგების გარეშე) ეს პავლეს შემთხვევა, ახლა ვნახოთ რა მოხდა ათი მცნების მიღებისას.

"18. და ყოველი ერი ხედვიდა ჴმასა და ლამპართა და ჴმასა საყჳრისასა და მთაჲ მკუმოლვარე იყო, ხოლო შეშინებულნი ყოველნი ერნი დგეს შორს.

19. და იტყოდეს მოსეს მიმართ: შენ გუეტყოდე ჩუენ და ნუ იტყჳს ჩუენდა მომართ ღმერთი, რათა არა მოვკუდეთ. "

ასეა, არაა ყოველი დამტეველი ხილვისა, ზოგს "ქუხილად" ესმის უფლის სიტყვები და ზოგს საყვირად, ისე რომ სიკვდილამდე შეეშინდათ, ეს იმიტომ გაგახსენეთ; რომ ხილვას შეიძლება ყავდეს მხილველი და მნახველი, მხილველი გადმოათარგმანებს ანუ განმარტავს ხილვას, მნახველი მხოლოდ გაოცდება, ასეთია გამოცხადების ენა, ხილვების მისტიური ენა, რომელთანაც ასე უბრალო და პირდაპირი მისვლა სახიფათოა და შეცდომებისაკენ გვიბიძგებს.

ანუ მოდი ჩემს ამ ორს პოსტს შევაჯამებ, წმიდა გიორგი შეეწია მეომარს ერს, რითი? რა აქვს წმიდა გიორგის ? წინ დავწერე , მაგალითით გავამყაროთ ეს აზრი, გახსოვთ პეტრე შედის ტაძარში, მკელობელს "ოქროს" ვერ აძლევს, არამედ აძლევს იმას, რაც აქვს .

3... რომელმან იხილა პეტრე და იოანე, შე-რაი-ვიდოდეს ტაძრად, და ითხოვდა ქველის-საქმესა მათგან.
4. მიჰხედა მას პეტრე იოანეთურთ და ჰრქუა: მოიხილე ჩუენდა.
5. ხოლო იგი ჰხედვიდა მათ და ელოდა მოღებად რასმე მათგან.
6. ჰრქუა მას პეტრე: ვეცხლი და ოქროი არა მაქუს ჩუენ, ხოლო რომელი მაქუს, გცეთ შენ სახელითა იესო ქრისტე ნაზარეველისაითა: აღდეგ და ვიდოდე!
7. და უპყრა ხელი მარჯუენე მისი და აღადგინა. და მეყსეულად განუმტკიცნეს ფერხნი მისნი და კოჭნი.
8. და ხლდომით აღდგა და ვიდოდა, და შევიდა მათ თანა ტაძარსა მას, და ვიდოდა და ხლდებოდა და აქებდა ღმერთსა.

მაშ ასე, პეტრემ მისცა ის რაც ქონდა მადლი ღვთისა, გიორგიც გვეწევა იმით რაც აქვს იგივე ღვთის მადლი, ვფიქრობ უფრო ნათელია...

იხარეთ,

კაიროსი!

..............

ლენუს ჩემო კარგო, აჰ, ვერ გამიგე, არანაირი "გარდაცვალების შემძლეობა" არ დამიწერია, ხომ ვთქვი, რომ
ამაზე დავწერე ანუ ზოგადად ადამიანის სულის ამოსვლას ანგელოზი "ესწრება", მაგრამ სული ამოყავს მას, ვინც შთაბერა,
ის ხალხი ნამდვილად დაიხოცა, მაგრამ არა პირდაპირი გაგებით ანგელოზთა მიერ, არაა ანგელოზის წმიდა, უბიწო, სიყვარულითა და ნეტარებით სავსე ბუნებისათვის დამახასიათებელი ვინმეს მოკვლა და ასობით ათასი ხალხის წყვეტა... ანგელოზები ადამიანებს არ ხოცავენ ,ის ხალხი ღმერთმა დასაჯა და ამ სასჯელის მაცნედ (ანუ ანგელოზად) ის ანგელოზია, რომელიც ერთგვარი შუამავალია ღმერთსა და ხალხს შორის, ვფიქრობ დავწერე ამის შესახებ... ზემოთ, რომ ვწერე ხომ ყველაფერი გასაგებია?
ახლა თემას ნუ გადავუხვევთ და შევთანხმდეთ, იმ ორ ზემო პოსტის შეჯერებაზე:







იხარე,

კაიროსი!

კანონისტი

აუუ რეებს ადარეებ შეენ ნამუსიი გააქვს???? ეხლააც ედგაა ხოო 7-ში წმინდა გიორგი სპეცრაზმელებს გვერდში??? დაა არჩევნებს რო გააყალბებენ , კიდე მიტინგები რომ იქნება დააა კიდე რომ დაგვარბევენ მერეც დაუდგებაა არაა??? თქვენ თავს იტყუებთ დაა ისულელებთ თუუ ნამუსი აღარ გაქვთ ვერ გავიგეე რაა!!!

..............

აუ რა ხდება ამ თემაში... წასაკითხადაც კი ვერ ვიცლი.
იმედია ამ დღეებში შემოგიერთდებით, თუ კიდევ რამე დარჩა დასაწერი

Didgoreli

2003 ის 23 ში წმინდა გიორგი კი არა სოროსი ედგა მხარში

ქავთარაძე

LOL მერე მაგათთვის სოროსი და წმინდა გიორგი ერთია ( კანონისტს არ ვგულისხმობ , მის ზემდგომებს ვგულისხმობ!!! )

დაუჯერებელს ვერაფერს ვხედავ

მოდი ბოლოდან დავიწყოთ

ტონი პროფესიული ჩვევაა და ბოდიში, შევარბილებ, მაგრამ აქ იმას ვხსნი, რაც ძალიან მარტივია და შესაბამისია ტერმინოლოგიაც, მოკლედ გაატარე



სჯობს შევადაროთ ორი შემთხვევა ერთმანეთს, პირველი ის რაც მეგობარმა მოიყვანა IV მეფეთაგან ,



და ჩვენი დიდგორი, როდესაც ქართველები იბრძვიან, იბრძვიან გმირულად, დავით მეფე სპეციალურ ტაქტიკურ გეგმებს მიმართავს ( წინა რაზმი,უკანა დახევის მოსპობა, სულიერი ამაღლებული მდგომარეობა, ადგილის არჩევა...), და ამ საოცრად აწყობილ ბრძოლაში იხილვება მებრძოლი წმ. გიორგი.

ახლა როცა ორივეს ვნახავთ და შევადარებთ, აშკარა ხდება განსხვავება, პირველ შემთხვევაში, ებრაელებს საერთოდ ხელიც არ გაუნძრევიათ, მივიდნენ და ეს ასობით ათასი ხალხი დახოცილი დახვდა, როგორ და რანაირად ჩვენ არ ვიცით, მოხდა სასწაული ( ვერ ჩავღრმავდები აქ სასწაულის ხილულ ხერხებზე და მასში მოქმედ უფლის ნების განხილვაზე); მაგრამ დიდგორზე ასე სულაც არ მომხდარა, აქ თავად ბრძოლაში გააძლიერა წმ. გიორგიმ ( ე.ი. უფალმა ) ქრისტესმოყვარეთ ლაშქარი, ანუ წმ. გიორგი კი არ ხოცავს ვინმეს, არამედ წმ. გიორგი აძლიერებს ( იმით რაც აქვს- ღვთის მადლით ) ბრძოლაში გამარჯვებაში მეომართ, თან ეს ღვთის წყალობა იმდენად აშკარაა, რომ შეიძლება ხილულადაც კი იხილეს იგი, ანუ ვიმეორებ, სრულებით შეუძლებელია, წმ. გიორგის იქ ხალხი დაეხოცა პირდაპირ, ეს არაა მისი ბუნებისათვის დამახასიათებელი, მაგრამ მან შეეწია ერს, და ახლა დავსვამ რიტორიკულ კითხვას, რომელი დახმარება უფრო ეფექტური იქნებოდა ხმლით თუ მადლისმიერი "ხმლით"? რათქმაუნდა მეორეთი და ასეც უნდა გაიგოს ხილვა...

დანარჩენი ზემოთ დავწერე

იხარე,

კაიროსი!

KAIROS

რათქმაუნდა ანგელოზი უფლისა ღვთის ნების აღმასრულებელია.
წმ. წერილი გვასწავლის "გავიდა უფლის ანგელოზი და მუსრი გაავლო აშურის ბანაკში ასოთხმოცდახუთ ათას კაცს" IVმფ. 19:35
წმ. წერილი ამბობს ანგელოზმა "მუსრი გაავლო", და რომ ის უფლის ანგელოზადვე დარჩა, ანუ არ დაუკარგავს სიწმიდე, და ეს არცაა გასაკვირვი, მან ხომ ღვთის კურთხევა აღასრულა. აღასრულა, რათქმაუნდა ყოველგვარი ვნების გარეშე. და იმას რომ იგი არის სული არანაირად ხელი არ შეუშლია მისთვის ამ საქმეში, სხვაგვარად არც უფალი ეტყოდა პეტრეს: "თავის ადგილას ჩააბრუნე ეგ მახვილი... იქნებ გგონია, არ შემეძლოს შევევედრო მამაჩემს, რომ ახლავე მომგვაროს ანგელოზთა თორმეტი ლეგიონი და უფრო მეტიც? აბა როგორ აღსრულდება წერილი, ეს რომ არ მოხდეს?" (სახარება მათესაგან 26:52-54), როგორ ფიქრობთ რას მოიმოქმედებდნენ წმ. ზეციურ ძალები, სულები, ნივთიერი სხეულის მქონე უკეთური ადამიანებისა და მთლიანად ღვთისმოჯანყე კაცობრიობის წინააღმდეგ? "გააგზავნა [არამის მეფემ] იქ ცხენები, ეტლები და დიდძალი ჯარი. მივიდნენ ღამით და ალყა შემოარტყეს ქალაქს. ადგა დილაადრიან ღვთისკაცის მსახური, გამოვიდა გარეთ და, აჰა, ჯარია ქალაქის ირგვლივ, ცხენები და ეტლები. უთხრა ბატონის მსახურმა ბიჭმა: ვაი, ბატონო, რა გვეშველება? უთხრა: ნუ გეშინია, რადგან ჩვენ უფრო ბევრნი გვყავს, ვიდრე მათ. ილოცა ელისემ და თქვა: უფალო! აუხილე თვალი, რომ დაინახოს. აუხილა უფალმა თვალი მსახურ ბიჭს და მანაც დაინახა: აჰა, სავსეა მთა ელისეს გარშემო ცხენებითა და ცეცხლოვანი ეტლებით. ჩავიდნენ მასთან არამელები. ილოცა ელისემ უფლისადმი და თქვა: დააბრმავე ეს ხალხი! და დააბრმავა ისინი ელისეს სიტყვისამებრ". IV მეფეთა 6:14-17. როგორ ფიქრობთ, რომ ეთხოვა დახოცვა და უფალს მიეცა კურთხევა, ზეციური ძალები, სულები, რომელთაც უფლის ბრძანებით საბრძოლო ეტლების სახე ქონდათ მიღებული, ვერ აღასრულებდნენ ამას? ან რას ნიშნავენ განმატებაში, იგავურად ნათქვამი სიტყვები: "გავმარგლავთ", "ამოგლიჯოთ"? "მივიდნენ მონები და უთხრეს სახლის პატრონს: ბატონი! განა შენ კარგი თესლი არ დათესე შენს ყანაში? საიდანღაა აქვს მას ღვარძლი? ...გინდა წავალთ და გავმარგლავთ? მაგრამ მან უთხრა: არა, რათა გამარგვლისას ღვარძლთან ერთად ხორბალიც არ ამოგლიჯოთ." (სახარება მათესაგან 13:27-29).

ვფიქრობ მნიშნელოვანია ის ვუშვებთ თუ არა იმის შესაძლებლობას, რომ ანგელოზს ღვთის კურთხევით შეუძლია მსგავსი რამე მოიმოქმედოს.

რაც შეეხება უშუალოდ ღვთის ან მისი ნების გამტარი ანგელოზის, წმიდანის შემწეობის სიძლიერეს ან სისუსტეს, ეს დამოკიდებულია ჩვენზეც, ჩვენს უძლურებაზე ან ძლიერებაზე: " გეყოფა ჩემი მადლი, ვინაიდგან უძლურებაში ხდება სრულყოფილი ჩემი ძალა". წმ. პავლე II კორინთელთა მიმართ 12:9.
"სარწმუნოა ღმერთი, რომელიც არ დაუშვებს, რომ თქვენს შესაძლებლობებზე მეტად გამოიცადოთ, არამედ განსაცდელში გამოსავალსაც მოგცემთ, რომ შესძლოთ გადატანა." წმ. პავლე I კორინთელთა მიმართ 10:13.

საინტერესოა რომელი წმიდა მამა ამბობს მაგას? პირიქით:
"ყოველივე, რაც წინათ დაიწერა, ჩვენს სასწავლებლად დაიწერა, რათა მოთმინებითა და წერილთა ნუგეშით გვქონდეს იმედი". წმ. პავლე რომაელთა მიმართ 15:4.
"ყოველივე ეს მათ დაემართათ სანიმუშოდ და აღწერილია ჩვენს დასარიგებლად, რომლებმაც მივაღწიეთ წუთისოფლის აღსასრულს". წმ. პავლე I კორინთელთა მიმართ 10:11.

მკითხველი,

ჩემო კარგო, აშკარად ურევ ბევრ რამეს. პირველად იმას, რომ ანგელოზნი მკვლელებად გამოგყავს, ამართლებ რა იმით, რომ ღვთის ნებას აღასრულებენო, თეოლოგიურად რასაც ამბობ არის აბსურდი, ახლა ვატყობ რომ არ გინდა გაიგო, იმიტომ რომ შენს აზრში ხარ დარწმუნებული, ამიტომ შევეცდები ძალიან მარტივი კითხვებით მივიდეთ ჭეშმარიტებასთან,

1. ვინ არის ანგელოზი და რა ფუნქცია აკისრია მას?

შენ წერ



ამ მთელ ციტატაში, გარდა იმისა, რომ უამრავი შეცდომაა, არის ერთადერთი სისწორე სიტყვა "იგავურად", ამან ჩემო კარგო უნდა ჩაგაგონოს, რომ არავინაა "გამმარგველი" არავინაა "ამომგლეჯელი", არავინაა განმკითხველი, თუ არადა თავად ღმერთი, უშუალოდ და მხოლოდ ღმერთი, ანგელოზნი, როგორც ასევე გამოცხადებაში სჩანს არიან "ბუკის დამცემნი", და ეს ბუკიც მათ ღვთისაგან აქვთ მიცემულნი
"და ვიხილენ შვიდნი იგი ანგელოზნი, რომელნი წინაშე ღმრთისა დგანან, და მიეცნეს მათ შვიდნი საყვირნი" (გამოც. 8:2)
ხოლო აღმასრულებელი არის უფალი, ნუთუ არაა ნათელი, რომ ადამიანის სულზე არავის აქვს ხელი თუ არადა თვით ამ სულის მიმნიჭებელს? მოკლედ, არ უნდა ავურიოთ, ანგელოზი თანაშემწეა უფლის ნების აღსრულებისა, მაგრამ ნებაც და აღსრულებაც უფალს ეკუთვნის, მოკლედ, რომ ვთქვა, ანგელოზის ბუნებაში არ შედის ადამიანის მოკვდინება, უნდა განვასხვავოთ ანგელოზის ბუნების დამახასიათებელი თვისებები და საღვთო ნებელობა, ანგელოზის ბუნებაში ის რომ არ შედის რაც მე დაგიწერე, ამაზე ქვემოთ მოყვანილი მამებიც გასწავლიან, წაიკითხე კარგად და თუკი იპოვი თუნდაც ერთ სიტყვას, სადაც წერია, რომ ანგელოზები ვინმეს კლავენ, მაშინ დავდუმდები, თუ ვერა და კარგს იზამ, თუ დადუმებას შენ აირჩევ


პროტოპრესვიტერი მიქაელ პომაზანსკი

დოგმატური ღვთისმეტყველება

ანგელოზთა სამყაროს შექმნა, მათი ბუნება და დანიშნულება

ქმნილ არსებათა კიბის ზედა, უმაღლეს საფეხურზე წმიდა, უხორცო სულები დგანან. ისინი, ჩვენთან შედარებით, აღმატებული და სრულყოფილი არსებანი არიან, უხილავად მოქმედებენ და ადამიანთა ცხოვრებაზე ფრიად მნიშვნელოვან ზეგავლენას ახდენენ.

რა არის ჩვენთვის ცნობილი მათზე, როგორ და როდის მოხდა მათი წარმოშობა, ყველას ერთნაირი ბუნება მიენიჭა თუ არა და როგორია იგი, რისთვის არიან მოწოდებულნი და როგორ არსებობენ?

ანგელოზები წმიდა წერილში

„ანგელოზი“ მაუწყებელს ნიშნავს (ბერძნ. სიტყვიდან - αγγελλω უწყება). ძირითადად ამ სიტყვით განისაზღვრება კაცობრიობის მიმართ მათი მსახურების შინაარსი. და კაცთა მოდგმამაც, ჯერ კიდევ სამოთხეში ყოფნის დღეებიდან იცოდა მათი არსებობის შესახებ. ეს ფაქტი ასახულია არა მარტო იდეურ, არამედ სხვა რელიგიებშიც.


ანგელოზთა ბუნება

ანგელოზები თავიანთი ბუნებით გონიერი, მოქმედი სულები არიან, აქვთ ნება და ცოდნა; ემსახურებიან ღმერთს, ადიდებენ მას და აღასრულებენ მის განგებულებითს ნებას. ისინი უსხეულონი არიან და უხილავ სამყაროში მკვიდრობენ, ამიტომ არ ძალუძს მათი დანახვა ჩვენს ხორციელ მზერას. ღირსი იოანე დამასკელი გვასწავლის: „როდესაც ანგელოზები ღვთის ნებით ეცხადებიან ღირსეულ ადამიანებს, ჩნდებიან არა ნამდვილი სახით, არამედ იმგვარად გარდასახულნი, რომ მისი დანახვა შეძლონ ხორციელმა არსებებმა“12. ტობითის წიგნში მოთხრობილია, თუ რა უთხრა ტობითსა და მის ძეს თანამდევმა ანგელოზმა თავისთავზე: „ყოველთა დღეთა გეჩუენებოდე თქუენ და არა ვჭამდ, არცა ვსუმედ, არამედ ხილვით ხოლო მხედვიდით თქუენ“ (ტობ. 12,19).

ღირსი იოანე დამასკელი მსჯელობს - „თუმცა ანგელოზს ჩვენთან შედარებით უსხეულო და უნივთო ეწოდება, ერთიანი, უდარებელი ღმერთის მიმართ ყოველივე ტლანქია და ნივთიერი. მხოლოდ ღმერთია სავსებით უნივთო და უსხეულო“


ახლა მეორე მამაც ვნახოთ:

წმინდა იოანე დამასკელი
მართლმადიდებელი სარწმუნოების ზედმიწევნითი გადმოცემა

თავი მეჩვიდმეტე
ანგელოზების შესახებ

იგი არის ანგელოზთა შემქმნელი და დამბადებელი. მან შემოიყვანა ისინი არარსებობიდან არსებობაში და საკუთარი ხატისებრ უსხეულო ბუნებად შექმნა ისინი, როგორც რამ სული ან უნივთო ცეცხლი. ღვთაებრივი დავითი ამგვარად ამბობს: „ვინც შექმნა თავისი ანგელოზები სულებად და თავისი მსახურები - ცეცხლის ალად“ (ფს. 103,4), გამოგვისახავს რა ამით მათ სიმსუბუქეს, ცეცხლოვანებას, სიმხურვალეს, უმახვილესობასა და მგზნებარებას საღვთო მისწრაფებაში და მსახურებაში, აგრეთვე, მათ ზემსწრაფველობას და ყოველგვარი ნივთიერი აზრისგან განშორებულობას.

ამიტომ, ანგელოზი არის არსება გონისმიერი, მარადმოძრავი, თვითუფლებრივი, უსხეულო, ღვთისადმი მომსახურე, მადლით უკვდავების მიმღები ბუნებაში, რომლის არსების სახე და საზღვარი მხოლოდ შემოქმედმა უწყის. იგი ითქმის უსხეულოდ და უნივთოდ ოდენ ჩვენთან შედარებით, რადგან უდარებელია მხოლოდ ღმერთი და მხოლოდ ღვთაებაა ჭეშმარიტად უნივთო და უსხეულო, რის გამოც მასთან შედარებით ყოველივე განხშოებულია და ნივთიერი.

ამრიგად, ანგელოზი არის მოაზროვნე ბუნება, თვითუფლებრივი, განზრახულების მიხედვით ცვალებადი ანუ ნებითცვალებადი, რადგან ყოველივე ქმნილი ცვალებადიცაა, უცვლელი კი მხოლოდ შეუქმნელია. ამასთან, ყოველივე, რაც მოაზროვნეა, თვითუფლებრივია. ამიტომ, იგი, როგორც მოაზროვნე და გონისმიერი, თვითუფლებრივია, ხოლო როგორც ქმნილი, - ცვალებადი, აქვს რა უფლებამოსილება დარჩეს და წარემატოს სიკეთეში, ანდა უარესისკენ შეიცვალოს. იგი, როგორც უსხეულო, სინანულის ვერმიმღებია, მაშინ როცა ადამიანმა სხეულის უძლურების გამო ჰპოვა სინანული.

ანგელოზი უკვდავია, მაგრამ არა ბუნებით, არამედ - მადლით, რადგან ყოველივე ის, რაც დაწყებულია, ბუნებით დასრულებადიცაა. მხოლოდ ღმერთია მარადის მყოფი, უფრო კი - მარადისობაზე უზემოესი, რადგან თვით არის ჟამთა შემოქმედი.

ანგელოზები არიან მეორადი გონისმიერი სინათლეები, რომლებსაც პირველადი და დაუსაბამო სინათლისგან აქვთ განმანათლებლობა. არ საჭიროებენ ისინი ენას და ყურს, არამედ წარმოთქმითი სიტყვის გარეშე უნაწილებენ ურთიერთს საკუთარ აზრებსა და განზრახვებს.

ყველა ანგელოზი სიტყვის მიერ შეიქმნა და სულიწმინდისეული განწმენდის გზით სრულიქმნა, წილმქონეა რა თითოეული მათგანი თავისი ღირსების და წესის შესაბამისი განმანათლებლობისა და მადლისა.

ანგელოზები გარეშეწერილნი არიან, რადგან როდესაც ცაში არიან, არ არიან მიწაზე, ხოლო ღვთის მიერ მიწაზე მოვლენილნი არ იმყოფებიან ცაში; თუმცა არ იზღუდებიან ისინი კედლებითა და კარიბჭეებით ანთუ კლიტეებითა და ბეჭდებით, რადგან შემოუზღუდავნი არიან. შემოუზღუდავს ვამბობ ანგელოზებს, რადგან როგორებიც არიან, იმგვარები როდი წარმოუჩნდებიან მას, ვინც ღირსია და ვისთვისაც ინება ღმერთმა მათი ცხადჩენა, არამედ - გარდასახულად, ისე როგორც ძალუძთ მხილველებს მათი ხილვა. მართლაც, ბუნებითად და საკუთრივად შეუზღუდავი მხოლოდ ისაა, რაც შეუქმნელია, რადგან ყოველი შენაქმნი თავისი შემქმნელი ღვთისგან არის შემოზღუდული.

ანგელოზებს განწმენდილობა აქვთ არსების გარედან, სულიწმინდისგან; ისინი წინასწარმეტყველებენ საღვთო მადლის მიერ; არ საჭიროებენ ქორწინებას, რადგან არ არიან მოკვდავნი.

ანგელოზები, როგორც გონებანი, შესაბამისად, გონისეულ ადგილებში არიან, არათუ სხეულებრივად გარეშეწერილნი (რადგან ისინი ბუნებითად სხეულებრივი აღნაგობისანი არ არიან, არცთუ სამმხრივ არიან განფენილნი) არამედ - იმგვარად, რომ სადაც ებრძანებათ, იქ იმკვიდრებენ და იქ მოქმედებენ გონისეულად, არ ძალუძთ რა, რომ ერთდროულად იყვნენ აქაც და იქაც, და მოქმედებდნენ.

არ ვიცით, არსებით თანასწორნი არიან ისინი, თუ ურთიერთისგან განსხვავდებიან. მხოლოდ მათმა შემქმნელმა ღმერთმა, ყოვლისმცოდნემ, უწყის ეს.

ანგელოზები ურთიერთისგან სხვაობენ განმანათლებლობითა და მდგომარეობით. მათ ან განმანათლებლობის შესაბამისი მდგომარეობა აქვთ ან მდგომარეობის შესაბამისად არიან ისინი განმანათლებლობის წილმქონეები, და ურთიერთს გაანათლებენ წესისა თუ ბუნების ზეაღმატებულობის მიხედვით, ხოლო ცხადია, რომ ზეაღმატებულები ქვემდგომთათვის განმანათლებლობისა და ცოდნის წილმბოძებლები არიან.

ისინი ძლიერნი არიან და, ამასთან, მზადმყოფნი საღვთო ნების აღსასრულებლად; ბუნებისეული სისწრაფით მყისვე აღმოჩნდებიან ყველგან, სადაც კი საღვთო ნიშანი უბრძანებს მათ; იცავენ დედამიწის მხარეებს, უწინამძღვრებენ ხალხებს და ადგილებს, როგორც განაწესა ისინი დამბადებელმა; განაგებენ ჩვენეულ საქმეებს და შეგვეწევიან ჩვენ; ხოლო რადგან საღვთო ნებისა და ბრძანების შესაბამისად უთუოდ ჩვენზე უზემოესნი არიან, ღვთის გარშემო მყოფობენ მარადის. ძნელაღძვრადნი არიან ბოროტებისადმი და არა აღუძვრელნი, აწ კი აღუძვრელნიც, თუმცა არა ბუნებით, არამედ - მადლით და მხოლო კეთილთან ახლომკვიდრობით; ხედავენ ღმერთს დატევნისებრ და ეს აქვთ მათ საზრდოდ. ჩვენზე უზემოესნი არიან როგორც უსხეულონი და ყოველგვარი სხეულებრივი ვნებულებისგან თავისუფალნი, მაგრამ არა - უვნებონი, რადგან მხოლოდ ღვთაებაა უვნებო. გარდაისახებიან იმად, რადაც უბრძანებს მათ მეუფე ღმერთი. ასე უჩნდებიან ისინი ადამიანებს და საღვთო საიდუმლოებებს უცხადებენ მათ. მკვიდრობენ ცაში და ერთი საქმე აქვთ - უგალობონ ღმერთს და ემსახურონ მის საღვთო ნებას.

როგორც ამბობს უწმინდესი, უსამღვდელოესი და უღვთისმეტყველესი დიონისე არეოპაგელი, მთელმა ღვთისმეტყველებამ, ანუ საღვთო წერილმა, ციური არსებები ცხრად დაასახელა, რასაც ეს საღვთო მღვდელმესრულე სამ სამობით მწყობრად განყოფს. მისი თქმით, პირველი არის ის, რომელიც მარადის ღვთის გარშემოა და, გადმოცემისებრ, უახლოესად და უშუალოდ შეერთებულია მასთან. ესაა ექვსფრთიანი სერაფიმების, მრავალთვალა ქერუბიმებისა და უწმინდეს საყდართა მწყობრი; მეორეა უფლებათა, ძალთა და ხელმწიფებათა მწყობრი, ხოლო მესამე და დამაბოლოებელი - მთავრობათა, მთავარანგელოზთა და ანგელოზთა მწყობრი.

ზოგი ამბობს, რომ ყველა ქმნილების უწინარეს შეიქმნენ ანგელოზები. მაგალითად, გრიგოლ ღვთისმეტყველი გვეუბნება: „პირველად მოიაზრა მან ანგელოზური და ციური ძალები, და მოაზრებული საქმე იყო“. სხვები თვლიან, რომ ისინი შეიქმნენ პირველი ცის დაბადების შემდეგ. ამასთან, ყველა აღიარებს, რომ ანგელოზები ადამიანის შექმნის უწინარესნი არიან. მე ღვთისმეტყველს ვეთანხმები, რადგან პირველად გონისმიერი არსების შექმნა იყო შესაფერისი და შემდეგ - გრძნობადისა, ხოლო შემდეგ ორივე მათგანისგან თვით ადამიანისა.

ვინც ანგელოზებს რაიმე არსების შემქმნელებად ამბობს, იგი პირია მისი მამისა, ეშმაკისა, რადგან ანგელოზები, როგორც ქმნილებები, შემქმნელები არ არიან. ყოვლის შემოქმედი, ყოვლის წინაგანმგებელი და შემამტკიცებელი არის ღმერთი, ის, მხოლო, შეუქმნელი, რომელიც მამაში, ძეში და სულიწმინდაში იგალობება და იდიდება."



ნახე ძამიკო, მთელი თავები მოგიყვანე იმის დასადასტურებლად, რომ ანგელოზებს ის არ დააბრალო, რაც მათ ბუნებაში არ შედის, ის რასაც მამები არ წერენ, ნურც შენ იტყვი, ძველი აღთქმის ენას კი განმარტება რომ სჭირდება ამაზე ზემოთაც ვწერე და მაგალითასათვის მოსეს მიერ ღვთის ზურგის ხილვას დაგისახელებ... და არ თქვა აბსურდი, რომ ღვთის გარდა ვინმეს შეუძლია 185,000 კაცი მოკლას და დარჩეს მშვიდად და მხიარულად?მით უმეტეს მინდა გასაგებად გითხრა, ერთი რამ ეტყობა, არ იცნობ ახლოს ანგელოლოგიას, ეს არა უშავს, მაგრამ ის რომ ძველი და ახალი აღთქმის ბუნებით სხვაობას ვერ ხვდები, ეს უკვე საგანგაშოა: ეს დიდი შეცდომაა მეგობარო:



რა კაცო პირიქით? აბა რას წერ?სხვაა რომ სასარგებლოა და სხვაა რომ ძველი შეიცვალა ახლით, ქრისტე აღსდგა, რატომაა ასე ძნელი ეს გასაგები? მე რომ არ მისმენ გასაგებია, თორემ რაც ზემოთ ვწერე სჩანს სულ არ წაგიკითხავს, მაგრამ განა უფალს არ უსმენ?




ახლა არ მინდა ველოსიპედი თავიდან გამოვიგონო, ამიტომ უკვე დაწერილ პოსტს გაჩვენებ:

მადლობა კანუდოსელს:



ეს ზემოთ მე დავწერე:

" რაა ომი? - უპირველესად, ყველას ვთხოვ კარგად გაითვალისწინოს, რომ ჩვენ ვსაუბრობთ ახალ აღთქმისეულ ხედვაზე საკითხისა, ეს მნიშვნელოვანია, ამიტომ, ცალსახად უნდა ვთქვათ, რომ ათი მცნება არის აკრიბია ( ! ) ე.ი. აკრიბია ნიშნავს იმას, რომ მისთვის ცნობილია, მხოლოდ იშვიათი და გამონაკლისი შერბილება იკონომიის სახით, და ისიც მხოლოდ რამოდენიმე შემთხვევაში, ამავდროულად აკრიბია, არასოდეს არ შეიძლება იკონომიით შეირყეს ან შეიცვალოს, ანუ არსი აკრიბიისა უნდა დარჩეს ისეთად რგორიც არის, სიტყვა რომ არ გამიგრძელდეს პირდაპირ საქმეზე გადავიდეთ, ომი არის კაცის კვლა, კაცის კვლა არის აკრძალული მცნების მიერ, კერძოდ ახალ აღთქმისეული ხედვით, სრულიად შეცვლილია მტრის ხატიც და მიდგომაც, აქ აუცილებელია გავიხსენოთ პეტრესათვის მახვილის ჩაგების ბრძანება და "გიყვარდეს მტერი შენი" , ესაა ახალი აღთქმა, ანუ ომი უპირობოდ არის ბოროტება, ეს აკრიბიაა, რომელიც ნიშნავს, იმას რომ ერთის მხრივ არ შეიძლება იკონომიით მივიდეთ "არა კაც-კლა" მცნებიდან " კაცი მოკალი"-ს მცნებამდე, ეს მცნების გაუქმება იქნებოდა, იკონომია კი აკრიბიას კი არ აუქმებს, არამედ მისი შემსუბუქებული სახეა მხოლოდ, მეორეს მხრივ ამ აკრიბიულ მცნებას აქვს თავისი იკონომია, კერძოდ როდის "შეიძლება" ანუ უფრო სწორედ როდის ხდება იძულებული მცირე ბოროტება უმჯობესი უფრო დიდ ბოროტებაზე, ანუ ესაა არჩევანი ორ ბოროტებას, ორ ცოდვას შორის, კერძოდ თავდაცვის ან დაცვის გამო ხდება "იძულებითი" კაცის კვლა, იცავ სამშობლოს, იცავ მოყვასს, იცავ თავს და იძულებული ხარ მოკლა მომხდური, ესაა საშინელება, ომი საშინელებაა, არ შეიძლება ომი იყოს დადებითი მოვლენა, მაგრამ ესაა იძულებითი არჩევანი, არჩევანი დიდ ცოდვასა და მცირე ცოდვას შორის, თუმცა მცნების დარღვევა მცნების დარღვევად რჩება "


ესაა თეოლოგია ჩემო კარგო, ამის იქით, შენ რასაც წერ, არის მაპატიე და საქმეში ჩაუხედაობა, მე ზემოთ ძალიან მარტივად და დაწვრილებით ( იქამდის დაწვრილებით, რომ ლენუსს გაეღიმა სკოლის დამრიგებელივით რატომ გველაპარაკებიო, იმედია ახლა გასაგებია, რატომაც...) დაგიწერე ქრისტიანულ თეოლოგიაში

ა) რაა ომი

ბ) როგორია წმიდანის შეწევნა

გ) რაა ხილვა და როგორ გაიგება

ახლა თუ რაიმე არგუმენტირებული შესაპასუხებელი გაქვს, გირჩევ, ისევე როგორც მე და კანუდოსელმა მოვიხმეთ მამები, შენც ამავე ხერხს მიმართო...

სხვანაირად ყველაფერი ძალიან აშკარაა და ამიტომ, თემას დავუბრუნდეთ და გავიმეოროთ:


" ხილვა შეიძლება ყოფილიყო, შეიძლება ხილვა მებრძოლი სახისა ყოფილიყო, მაგრამ არ შეიძლება ეს გავიგოთ პირდაპირ, ეს კი არ ნიშნავს იმას, რომ წმ. გიორგი არ ეწეოდა ქართველებს, წმ. გიორგი მაშინ, რომ მიწიერი ადამიანი ყოფილიყო, შეიძლება მართლა შეწეოდა თავისი შუბით ან მახვილით, მაგრამ წმ. გიორგი ქართველებს შეეწია იმ შუბით და მახვილით, რაც მას აქვს ახლა როგორც წმიდანს, ანუ ლოცვით და ღვთის წყალობით, ასეც უნდა გაიგოს ეს ხილვა




ციტატა
პეტრემ მისცა ის რაც ქონდა მადლი ღვთისა, გიორგიც გვეწევა იმით რაც აქვს იგივე ღვთის მადლი"

..............

ნამდვილად, თუკი ის ფაქტი იქ მართლაც მოხდა, მაშინ შეგვიძლია დავინახოთ ღვთის შეწევნა ქართველთა ბრძოლაში , ოღონდ აქ "სასწაულებრივი სულის ამორთმევა" არ მომხდარა, არამედ ბრძოლისას იხილეს მათთან ერთად თანამებრძოლი წმ. გიორგი,
ანუ აქ ეს "მოსრა", "სდევნა" რათქმაუნდა პირდაპირი გაგებით არ შეიძლება წმ. გიორგის დავუკავშიროთ, არამედ გადატანითი მნიშვნელობით... ეს ყველაფერი ნიშნავს იმას, რომ იმ კონკრეტულ ბრძოლისას, ღვთის მფარველობა იყო ქართველთა მხარეს, და მათი ხმალი უკეთ ჭრიდა, და მათი ფარი უკეთ იფარავდა, და ეს არა შემთხვევით არამედ ღვთის მადლით...
შეიძლება ასეც თქმა,იმ ბრძოლისას რომ ქართველი კაცის მკლავში განცხადდა ნება ღვთისა და შემწეობა წმ.გიორგისა, და არა ის , რომ წმ. გიორგიმ ხოცა, დევნა, მოსრა და ქართველები ჩრდილში ისვენებდნენ ანუ როგორც ზემოთ დავწერე



მე პირადად არ მიმაჩნია პრობლემად რომ წმ. გიორგი შეიძლება მართლაც შეეწია ქართველ ერს, შეიძლება ხილულადაც, შეიძლება მეომრის სახითაც, მაგრამ არანაირად ის რომ წმ. გიორგი თავად ხოცავდა იმ ხალხს, მოკლედ რასაც ეს დღეები ვწერ რა



მგონი ამოიწურა ხო თემა?

(თუ ვოცნებობ )

იხარეთ,

კაიროსი!

..............

KAIROS
თქვენ მე მწერთ, რომ მე არ ვიცი ანგელეოლოგია თქვენდა სამწუხაროდ უნდა გითხრათ რომ სიმდვილეში თქვენ არ იცნობთ მთლიანობაში ანგელოლოგიიას კერძოთ თქვენ არ გაქვთ შესწავლილი საეკლესიო სწავლება ანგელოზთ ძალმოსილების შესახებ (ეს საკითხი ზეციურ ძალთა ბუნების საკითხის ქვესაკითხია) თქვენს მიერ ამის არ ცოდნა არცაა გასაკვირვი, რამეთუ იგი ზოგ დოგმატურ სახელმძღვანელოში საერთოდ არაა განხილული, ზოგში კი ძალიან მოკლედ ან განზოგადებულად, მაგალითად როგორც წმ. იოანე დამასკელის "მართლმადიდებლური სარწმუნოების ზედმიწევნით გადმოცემა"-ში, ნუ გაგიკვირდებათ იოანე დამასკელით არ დაწყებულა მართლმადიდებლური ღვთისმეტყველება და არც დამთავრებულა, მიუხედავად იმისა, რომ მისი ზემოთ დასახელებული შრომა ყოველთვის მეტად მნიშვნელოვანია ყოველი მართლმადიდებლისთვის. დამასკელის შრომას ყველა უნდა ვკითხულობდეთ, მაგრამ პომაზანსკის Православное Догматическое Богословие-თი არ უნდა შეოისაზღვრო. მოცემულ საკითხთან დაკავშირებით გირჩევთ გაეცნოთ მთ.ეპ მაკარის Православно-Догматическое Богословие ტ.I, და დეკ. ნიკოლოზ მალინოვსკის Очерк Православного Догматического Богословия.

ვინც არ უნდა ვიყოთ ან გავხდეთ არასდროს არ უნდა დაგვავიწყდეს ეკლესიის მამათა მამის შეგონება: "უკუეთუ ვისმე ჰგონიეს, ვითარმედ იცის რაიმე, არღა სადა უცნობიეს, ვითარ იგი ცნობილ არს მის მიერ" (Iკორ. 8:2).


გავეცანი რა სიწმიდეთა და ხატთაყვანისცემის შესახებ თქვენს პაექრობას პროტესტანულ აზროვნების ადამიანებთან მე თქვენ მიგიჩნიეთ მამათა შრომების მცოდნედ, ვიფიქრე ეს ადამიანი თუ მამათა შრომებს ეცნობა ბუნებრივია პირველი რიგში გაცნობილი იქნება წმ. წელის მათეულ განმარტებებს, ამიტომ როდესაც წავიკითხე თქვენი აზრი იმის შესახებ რომ წმ. გიორგი დიდგორის ბრძოლაში პირადად არაირად არ ეხებოდა ქართველთა ღვთისმოსავი ჯარის არცერთი მტრის სიცოცხლეს. ვიფიქრე მოდი ანგელოზის მსგავსი მოქმედებიდან შევთავაზებ პარალელების გავლებას იმასთან, შეიძლებოდა თუ არა წმ. გიორგის ღვთისგან მისცემოდა ასეთი კურთხევა. როდესაც თვენ ესეც უარყავით, სხვათა შორის ამას თქვენ თქვენი გონების მოსაზრებებით აურყოფდით, რაღაც "ლოგიკური" დაკვნები აკინძეთ. რადგან წმიდა მამების შორმებში მაგ თქვენი შეხედულების იგივეობრივი სწავლება არ შეგხვედრიათ, ამიტომ თვენეული მსჯელობების მეტს რას მოიყვანდით. საპასუხოდ მოგვიყვანეთ ციტატები წმ. წერილიდან, გულნატკენს თქვენი გაჯიუტებისა გამო იმედი მქონდა იქნებ ახალი აღთქმიდან მოყვანილმა ამ ციტატებმა დააფიქროს ეს ადამიანი, დარწმუნებული კია თავის წიგნიერებაში მაგრამ იქნებ ყოველშემთხვევისთვის მაინც ნახოს წმ. მამები ამ ადგილების განმარტებისას რას ამბობენ ანგელოზთა ძალმოსილების შესახებ. საპასუხოდ თქვენ იგნორირება გაუკეთეთ ჩემს მიერ მოყვანილ მუხლებს როგროც არგუნეტს. და შეეცადეთ საეკლესიო მამების სწვლებისეულად წარმოგეჩინათ თვქენეული შეხედულებები (იმას კი არ ვამბობ რომ შეგნებულად გვატყუებთ, ვთვილი, რომ გულწრფელად გჯერათ მცდარი შეხედულებისა). ამისთვის კი მოახდინეთ რამოდენიმე წმ. მამის ციტირება, მაგრამ არცერთი მათგანის სიტყვებში არ იყო მოყვანილი სწავლება იმის შესახებ, რომ ანგელოზს არ შეუძლია შეეხოს ადამიანის სიცოცხლეს. სამაგიეროდ, შეფასებები გააფორმეთ: თვენ თავს ფრიადი - თეოლოგოსი, მე კი ცუდი - საქმეში ჩაუხედავი.
მაშ თქვენი აზრით ჩემს მიერ მტიკება იმისა, რომ მათეს სახარებიდან მოყვანილი მუხლებში (13:27-29; 26:52-54), მოცემულია სწავლება იმის შესახებ, რომ თუ უფალი მისცემთ ნებას ანგელოზებს შეუძლიათ, შეეხონ ადამიანის სიცოცხლეს, არის "საქმეში ჩაუხედაობა"?!
მაშ გაეცანით ამ ჩემეული "ჩაუხედაობის" მასწავლებებლების აზრს:
"ვინ არიან მონანი, იგი, რომელნი იტყჳან უფალსა ღუარძლისა მის აღმოფხურად? - ძალთა მათ ანგელოზთასა გამოსახავს, რომელნი მარადის წადიერ არიან ნებასა მას მეუფისასა აღსრულებად; არამედ აყენებს მათ უფალი და ეტყჳს: ნუუკუე შეკრებასა ღუარძლისასა აღმოჰფხურათ იფქლიცა...იხილე მონათა მათ მოღვაწებაჲ, ვითარ მოსწრაფე არიან ღუარძლისა მის აღმოფხურად, რაჲთა თესლსა მარ არა ევნოს; არამედ მეუფე არა შეუნდობს, ნუუკუე აღმოიფხურას იფლქლიცა. ესე იგი არს, მო-თუ-სწყუედდეთ მწვალებელთა, წმიდანიცა ვინმე მოსწყდნენ, და კუალად მათვე ღუარძლთაგან მრავალნი მოქცევად არიან და იფქლ-ყოფად. აწ უკუე მო-თუ სწყჳდნეთ პირველ მოქცევისა, სავნებელ იქმნას, ნუუკვე წარიტაცოს ცოდვილი, რომელსა ეგულვებოდა სინანული. რამეთუ ესე პირველითგან ქმნა ღმერთმან: მრავალგზის მშობელნი იყვნიან ბოროტნი და ეგულებინ შვილსა კეთილისა შობად, არა მოსწყჳდნის იგინი ღმერთმან, რამეთუ ყოფადსა მას მეცნიერ არნ, დაღაცათუ ანგელოზნი უმეცარ იყვნენ. არა შეუნდო აღმოფხვრად ესავისა, რაჲთა არა დაეყენოს მისგან შობადი იგი იობ". (წმ. იოანე ოქროპირი მათეს 13:24-30-ის განარტება)

"იტყჳს წინაჲსწარმეტყუელი ესაია, ვითარმედ: ერთი ანგელოზი გამოვიდა და მოსწყჳდა ასოთხმოცდახუთი ათასი აღჭურვილთაჲ[ესაია 37:36]. უკუეთუ ერთმან ანგელოზმან ასოთხმეოცდახუთი ათასი მოსწყჳდა რად უჴმდეს აწ ათასისა კაცისათჳს ათორმეტი გუნდი ანგელოზთაჲ?.. არამედ ესე ყოველი მათისა უძლურებისათჳს ესრეთ გამოსახა სიტყუაჲ თჳსი; რამეთუ ფრიადითა შიშითა შეპყრობილ იყვნეს მაშინ მოწაფენი". (წმ. იოანე ოქროპირი მათეს 26:51-54-ის განარტება).

"Хочешили, да шедше исплевеем плевелы? (Мф. 13:28) – говорят ангельские силы, желающие всегда преданно служить Божей воле, потому что видят и нашу леность и великое Божие долготерпение. Но им воспрещается сделать сие, чтобы вместе с плевелами не была исторгнута пшеница, не был похощен грешник подающий надежду исправления, и в месте с родителями, которые соделались порочными, не были истреблены невынные дети, которые находятся нередко еще в отеческих чреслах, но предстоят уже Богу, видящему сокровенное." (Толкование св. Исидора Пелусиота на причу о плеверах).

შენ კი გვასწავლი:


ატყობ რაშია შენს შეხედულებისა და მათ სწავლების შორის განსხვავება?
მამათა სწავლებით ანგელოზს ძალუძს ადამიანს სიცოცხლე წაართვას - მოკლას, (არავინ საუბრობს გინდათუარა ყელის გამოჭრაზე) თუ ამის უფლებას მისცემს მას ღმერთი.

გაუკუღმართებული ქვეტექსტების შემცველია, არამართებულად წარმოთქმული აზრი:

კერძოდ: სიცოცხლის წართმვევად ითვლება თუ არა მოკვლა? დიახ!
როდესაც მანიაკიმა მოკლა თავსი მსხვერპლი წაართვა თუ არა მას სიცოცხლე? წაართვა
გამოდის მანიაკი არის სიცოცხლის მიმცემი

ახლა არ გინდა, სიცოცხლეში მარადიული სული ვიგულისხმე ან მანიაკის მიერ ღმერთი კლავს და ა.შ.
თუ ასე ფიქრობ მაშინ გაასწორე ფორმულირება, ჩამოაყალიბე ტერმინოლოგიურად, რა აზრს დებ, თვალში სახვედრი რომ არ იყოს ორაზროვნება და რაც მთავარია დაურთე წმ. მამის სწავლება რომლსაც შენ იმეორებ მხოლოდ მცირედ პერაფრაზს უკეთებ. ჩვენ ხომ უნდა ვილაპარაკოთ ის რასაც ამბობენ წმ. მამები და არათუ მივაწეროთ მამებს ის რაც მათ არ უთქვამთ.