..............

ომში წასვლა რომ ცოდვა ყოფილიყო, სათავეშივე ჩაკდებოდა საქართველოს არსებობა.

მადლობა ღმერთს, რომ ჩვენი გმირი წინაპრების წყალობით დღემდე მოვედით. მათ ღრმა რწმენა ჰქონდათ წმინდა გიორგისადმი და რა გასაკვირია რომ ის ხილულად შეეწეოდა.

ღმერთმა ინებოს, რომ მსგავი რამ კიდევ განმეორდეს ჩვენს ისტორიაში და დაკარგული დავიბრუნოთ.

წმინდა გიორგიმ თქვა დაწყნარდითო >>.....

Lenus



მე მხოლოდ შემოგთავაზე, ცხადია შენს კომპეტენციაში არ ვერევი.

..............

სერ
თუ გაიხსენებთ იმ მომენტს, როცა პეტრეს მახვილი ჩააგებინა იესომ... მანდ ნახსენებია ანგელოზების ლეგიონი... ოღონდ მათი გამოყენება სურვილისამებრ.

შესაბამისად ახალი აღთქმა არ გამორიცხავს ანგელოზის გამოყენებას სიკვდილის იარაღად, უბრალოდ ამის სურვილი არ ქონია უფალს...



გარდა ამისა, პეტრე ეუბნება რომელიღაც ქალაქებზე იესოს... გინდა ვუბრძანოთ და გადაიბუგონ ეს უღირსი ქალაქებიო... თუ რაღაც მაგდაგვარი...

თვითონ სურვილის უქონლობა... არ გამორიცხავს მეთოდის არ არსებობას... მითუმეტეს ჩვენთვის უფლის ნების მცირე ნაწილია ცნობილი (უხეშად რომ ვტქვა)... ხოდა ვინ იცის რისი სურვილი გაუჩნდა ღმერთს დიდგორის ომში... დაშვებადობის მიხედვით, სავსებით დასაშვებია ანგელოზის გამოყენება...

Lenus



მე ისტორიკოსი მეგონე.

ყოველ შემთხვევაში მე ასე წამიკითხია, რომ ,,ძლევაი საკვირველი,, დიდგორის ომს კი არა დავით აღმაშენელის მიერ პირველ ცატარებულ ოქმს ერქვა თუ არ ვცდბი სადღაც კახეთთან მოხდა.


ამ საკითხში ვინმე დაგვეხმარება?

KAIROS ისე მიწერ ამას, თითქოს, შენ არა და მე მეთქვას მართლმადიდებლური დოგამტიკის სახელმძღვანელოებზე და იქ მოცემულ მოძღვრებაზე: ვინ გასწავლა მართლმადიდებლური დოგმატიკა მოიხსენიო როგორც: "ეგ ყველაფერი" და რაც არ უნდა მცოდნე იყო უწოდო შენს მიერ "გადაღეჭილი"!?.
და კიდევ, მთავარეპისკოპოსი მაკარი შენი ძმაკაცია!? ან მის შრომას მაკარი ჰქვია რომ მიწერ: ასე, რომ მართლმადიდებლური მოძღვრებისადმი და სამღვდელოებისადმი შენს სიტყვებში გამოვლენილი ზღვარსგადასული კადნიერება სამართლიანად შეგიფასე, არფერი ისეთი არ მითქვია რაც შენს სიტყვებიდან არ გამოსჭვივის. თუ მართლმადიდებელი ხარ მითუიმეტეს პატივცემით უნდა მოიხსენო შენი მოძღვრება.
სამართლიანი შენიშნისთვის მადლობის მაგიერ რომ მემუქრები: იცოდე მაგ მუქარა ნარევი გაფრთხილებით, ვერ შემაშინებ იმიტომ რომ წმ. მამათაგან მისწავლიეს: "სხვას სხვის შეურაცხყოფა არ ძალუძს, თითოეული თავსი თავს შეურაცხყოფს, თავის თავს წარმოაჩენს თუ ვინ არის იგი. ადამიანის ღირსების შეურაცხმყოფელი არის ცოდვა (მათ შორის სიტყვიერი). სინამდვილეში ადამიანს მისი ღვთის ნების საწინააღმდეგო ქცევა შეურახყოფს და არა თუ ის, რომ მას არა ქრისტიანულად ექცევიან, მიმართავენ." (იხ. წმ. იოანე კასიანეს სწავლანი)

ყველა ადამიანს საღვთო კანონით, ბუნებითად და სამართლებრივად აქვს უფლება რაც უნდა ის სწამდეს და თვლიდეს, რომ მისი მსოფლმხედველობაა ჭეშამარიტი. მაგამ არავის არ აქვს უფლება მართლმადიდებლურ სწავლებად გაასაღოს სწავლება რომელიც წინააღმდეგობაშია მართლმადიდებლობასთან.
მართლმადიდებლობა არის სამოციქულო ეკლესიის მოძღვრება
ჩვენ მართლმადიდებლებს, როგორც ყველას გვაქვს თავისუფლად აზროვენბის უფლება. მაგრამ სხვათაგან განსხვავებით ჩვენ რწმენის საკითხებში თავისუფლად ვაზროვნებთ იმ საზღვრებში რა საზღვრებიც დაგვიწესა ღმერთმა და წმ. ეკლესიამ "რომელ არს ეკლესიაჲ ღმრთისა ცხოველისაჲ, სუეტი და სიმტკიცე ჭეშმარიტებისაჲ." (1 ტიმ. 3:15) ეს საზღვრები არის არა თუ გადაულახავი "გალავანი" ან "ციხის კედლები" (კაცი რომ ვერ გადავა), არამედ მართებული მიმართულების "მანიშნებელნი" და გამაფრთხილებელი "ნიშნები" იმისა, რომ მათ იქით იწყება სარწმუნოების გაუკუღმართებება და ურწმუნოება.
ასე, რომ თუ გვსურს რომ ჩვენი მსოფლმხედველობა იყოს მართლმადიდებლური არ უნდა ვეწინააღმდეგებოდეთ დედა ეკლესიის სწავლებას, რომელიც წინასწარმეტყველთა და მოციქულთაგან არის გადმოცემულია წერილობითად და ზეპირად და განიმარტება მსოფლიო საეკლესიო კრებათა განსაზღვრებებსა და წმ. მამათა ნაშრომებში. უნდა ვიაზებდეთ სიწმიდით, მადლმოსილებითა და საღმრთო სიბრძნით ჩვენზე ძალზედ აღმატებული ადამიანების მიერ გადმოცემულ საეკლესიო სწავლებას მის ახსნა განმარტებას, და თუკი ვეთანხმებით მათ და ვრჩებით მართლმადიდებლობაში, მაშინ უნდა ვითვალისწინებდეთ მას სარწმუნოებრივ საკითხებზე ჩვენი მსჯელობებისას.
(რაღან KAIROS მიერ მოთხოვნილი სინანულის ნაცვლად, იქით სინანული მოვთხოვე რის გამოც დაპირება აქვს, რომ არ მომწერს ამიტომ მივმართავ ამ ტოპიკის დანარჩენ მკითხველებს) გთხოვთ, ვინც ეთანხმებით KAIROS ამ სარწმუნოებრივი შეხედულებას: შეადარეთ იგი წმ. იოანე ოქროპირის პირით გადმოცემულ მართლმადიდებლურ სწავლებასთან, იგივე სარწმუნოებრივ საკითხთან დაკავშირებით (ამ სწავლებას წმ. იოანე გამუდმებით იმეორებდა თავის შრომებში):
"Убийство бывает оправдываемо и человеколюбие осуждаемо хуже убийства, когда первое совершалось по воле Божией, а второе вопреки ее. Именно, Финеесу вменилось в правду то, что он пронзил жену блудницу вместе с блудником; а Саула святый Божий Самуил несмотря на то, что целые ночи плакал, сетовал и молился, не мог избавить от осуждения, которое Бог произнес на него за то, что он против воли Божией пощадил иноплеменного царя, которого надлежало умертвить" (Том I, книга 1, К ФЕОДОРУ ПАДШЕМУ УВЕЩАНИЕ 2-е.)

"Я не назову Финееса убийцей, хотя он одним ударом пронзил двух человек (Числ. 25:8); также и Илию - за сто (убитых) воинов с их военачальниками, и за обильный поток крови, пролитой им при убиении жрецов демонских (4Цар. 1:3 Цар. 18). Если же мы опустим это из виду, и если кто будет смотреть на одни дела, не принимая во внимание намерения действовавших, тот может и Авраама обвинить в детоубийстве, а внука и потомка его обвинить в злодеянии и коварстве; потому что один (Иаков) овладел первородством (брата своего), а другой (Моисей) перенес египетские сокровища в израильское войско (Быт. 27. Исх. 12:35-36). Но нет, нет; не допустим такой дерзости! Мы не только не виним их, но и прославляем их за это; потому что сам Бог восхвалил их за это" (Том I, книга 2, О СВЯЩЕНСТВЕ. СЛОВО ПЕРВОЕ)

"Должно не на дела их только смотреть, но исследовать и причину дел. Что бывает по воле Божьей, то, хотя бы казалось и худым, лучше всего; а что противно и не угодно Богу, то, хотя бы и казалось самым лучшим, хуже и беззаконнее всего. Если кто даже совершит убийство по воле Божьей, это убийство лучше всякого человеколюбия; но если кто пощадит и окажет человеколюбие вопреки воле Божьей, эта пощада будет преступнее всякого убийства. Дела бывают хорошими и худыми не сами по себе, но по Божьему о них определению. 2. И чтобы удостовериться тебе в справедливости этого, выслушай вот что. Некогда Ахав, взяв в плен одного сирийского царя, вопреки воле Божьей сохранил ему жизнь, посадил его вместе с собой (на колесницу) и отпустил с великой честью. Затем один пророк, пришедши к ближнему своему, сказал: "по слову Господа бей меня: но этот человек не захотел бить его; и сказал ему: за то, что ты не слушаешь гласа Господня, убьет тебя лев, когда пойдешь от меня. Он пошел от него; и лев, встретив его, убил его. И нашел он другого человека, и сказал: бей меня: этот человек бил его до того, что изранил" лицо его (3Цар. 20:35-37). Что может быть страннее этого? Поразивший пророка остался цел, а пощадивший - наказан: знай же, что, когда Бог повелевает, тогда не должно рассуждать о свойстве самого дела, но только повиноваться. И вот, чтобы первый (ближний) не пощадил пророка из уважения к нему, пророк не просто сказал ему "бей меня", но: "по слову Господа", то есть, Бог повелел, ни о чем больше не спрашивай; царь предписал закон, уважь достоинство повелевшего, и повинуйся со всей готовностью. Но тот не послушался, за что и потерпел тяжкое наказание, и своим несчастьем вразумляет потомков повиноваться и покоряться всему, что ни повелит Бог. Потом, когда второй поразил и поранил пророка, этот обвязал голову свою полотном, прикрыл глаза и сделал так, чтобы его не узнали. А для чего он сделал это? Он хотел обличить царя и произнести над ним суд за спасение сирийского царя. Так как царь был нечестив и ненавидел пророков, то чтобы, увидев его, не прогнал с глаз, а, прогнав, не остался без исправления, пророк прикрывает и свое лицо и рассказ о самом деле, дабы иметь возможность говорить (с царем) и получить от него сознание в том, в чем хотелось (пророку). И вот, когда царь проходил мимо, пророк закричал к нему и сказал: "раб твой ходил на сражение, и вот человек подвел ко мне человека, и сказал: стереги этого человека; если его не станет, твоя душа будет за его душу, или ты должен будешь отвесить талант серебра. Когда раб твой занялся теми и другими делами, его не стало; и сказал ему царь израильский: таков тебе и приговор, ты сам решил. Он тотчас снял покрывало с глаз своих, и узнал его царь, что он из пророков. И сказал ему: так говорит Господь: за то, что ты выпустил из руки твоих человека, заклятого Мной, душа твоя будет вместо его души, народ твой вместо его народа" (3Цар. 20:39-42). Смотри, как не только Бог, но и люди судят одинаково, - обращая внимание не на свойство дел, но на их цель и причины. Вот и царь говорит пророку: ты сам себе судья передо мной, ты совершил убийство. Ты, говорит, человекоубийца, потому что отпустил неприятеля. Вот для чего пророк и покрыл себя покрывалом и потребовал суда как бы по чужому делу, чтобы царь произнес правильное решение; - что и случилось. Ибо, когда царь произнес над ним суд, пророк сняв покрывало, сказал: "за то, что ты выпустил из руки твоих человека, заклятого Мной, душа твоя будет вместо его души, народ твой вместо его народа". Видишь, как (Ахав) осужден за человеколюбие, и какое наказание потерпел за пощаду? Он сохранил жизнь (врагу), и - наказан; а другой совершил убийство, и - заслужил похвалу. Вот Финеес в одно мгновение совершил два убийства, умертвил мужа и жену, и почтен священством: так он руку свою не только не осквернил кровью, но еще сделал более чистой. Итак, видя, что бивший пророка остается цел, а не бивший погибает, что пощадивший наказывается, а не пощадивший похваляется, во всех случаях старайся узнать прежде волю Божью, а не свойство самого дела, и, что найдешь согласным с ней, то только и одобряй. 3. Этим-то правилом руководствуясь, будем судить и об этом (иудейском) посте. Если мы не станем так делать, но будем выставлять и рассматривать только голые дела, как они есть, то произойдет большое замешательство, большой беспорядок. Например, терпят побои и разбойники, и гробограбители, и обманщики, но то же терпят и мученики; дела одинаковы, но расположение духа и причина, по которой они бывают, не одинаковы, а потому между (мучениками) и теми людьми большое различие. И как в этом случае мы обращаем внимание не на одни мучения, но, еще прежде того, на расположение души и на причину, из-за которой бывают мучения, а поэтому и мучеников любим не за то, что они мучатся, но за то, что мучатся за Христа, и разбойников презираем не за то, что они наказываются, но за то, что наказываются за злодеяния" (Том I, книга 2, ПРОТИВ ИУДЕЕВ. СЛОВО ЧЕТВЕРТОЕ.)

"Финеес взял меч и, застав двух блудодействующих в самом действии греха, пронзил обоих, и тем, отклонил гнев Божий от исполнения (мщения) (см. Чис. 25). Таким образом, хотя это действие было убийством, но следствием его было спасение всех погибавших, а потому вменено сделавшему его в правду. Такое убийство не только не осквернило рук его, но сделало их более чистыми, и весьма справедливо: потому что он сделал это не из ненависти к убитым, но для спасения прочих; убил двоих, а спас многие тысячи. Он поступил так, как поступают врачи, когда они, отсекая гниющие члены, сохраняют здоровье всего тела. Посему и говорит псалмопевец: "и восстал Финеес и произвел суд, - и остановилась язва, и [это] вменено ему в праведность в роды и роды во веки" (Пс. 105:30-31). Памятование о таком поступке осталось бессмертным. Другой напротив молился, и разгневал Бога; так опасно делать что-нибудь не для Бога; я разумею фарисея (ср. Лк. 18). Финеес сделал убийство и снискал Божие благоволение; а этот, молясь, разгневал Бога, конечно, не молитвою, но расположением духа, с каким он молился. Таким образом и духовное действие может причинить великий вред, когда совершается не для Бога; напротив и житейское дело может принести великую пользу тому, кто совершает его из любви к Богу. Что может быть хуже и тяжелее убийства? Однако и оно сделало праведником осмелившегося совершить его. Какое же мы будем иметь оправдание, утверждая, что нельзя отвсюду получать пользу и делать все для Бога, когда нашелся такой, который получил пользу даже от убийства?" (Том I, книга 2, СЛОВО НА НОВЫЙ ГОД)

"Не просто испытывай, возлюбленный, случившееся; а узнай цель, так как не ради житейской какой-либо выгоды делалось это, а старался (Иаков) получить отеческое благословение. А иначе, если, т. е., будешь просто судить о событиях и не станешь везде искать цели, то смотри, как бы и патриарха не назвать чадоубийцею, и Финееса - человекоубийцею. Но как тот не был чадоубийцею, напротив был более чадолюбив, чем кто-нибудь другой, так и этот не был человекоубийца, а только необычайный ревнитель. Каждый из них делал угодное Богу; а потому один удостаивается свыше великой награды за послушание, а другой прославляется за ревность. И “восстал Финеес, - сказано, - и произвел суд” (Пс. 105:30). Итак, если убийство и чадозаклание было одобрено в них, потому что совершалось по воле Божией, и мы обращаем внимание не на сами события, а на цель их, и на намерение тех, кто совершал такие дела." (Том IV, книга 2, БЕСЕДА 53)

"Итак, не будем оставлять без внимания того, что содержится в божественном Писании, или поверхностно останавливаться на его изречениях; но, проникая в глубину его и дознавая заключающееся там богатство, будем славить нашего Господа, который все устрояет с такою великою мудростью. Если мы не захотим испытывать и причины и цели каждого описанного здесь события, то не только ее (Фамарь) осудим за кровосмешение с свекром, но и Аврааму поставим в вину то, что он в намерении сделался детоубийцею, - и Финееса, что он в один раз совершил два убийства. А если будем тщательно изучать дело каждого из них, то и их не станем порицать, и сами еще получим отсюда великую пользу." (Том IV, книга 2, 22 БЕСЕДА 62)

"Убийство всеми признаваемое за изобретение лукавого, будучи совершено в приличное время, сделало Финееса, учинившего его, достойным степени священнической (Числ. 25). А что убийство есть дело дьявола, то послушай, что говорит сам Спаситель: “Вы хотите исполнять похоти отца вашего. Он был человекоубийца от начала” (Ин. 8:41, 44). Но Финеес был человекоубийца, и – “[это] вменено ему в праведность”, говорит Писание (Пс. 105:31). А Авраам был не только человекоубийцею, но, что еще хуже, детоубийцею, - и тем самым больше всего благоугодил Богу. Равным образом и Петр учинил двойное убийство, и однако, это было делом духовным (Деян. 5:1 и след. ). Итак, не станем просто судить о делах, но будем тщательно вникать во время, причину, намерение, в различие лиц и во все другие обстоятельства, - иначе нельзя дойти и до истины. " (Том VII, книга 1 БЕСЕДА 17)

" Если мы не будем расследовать причин, то должны будем назвать и Илию убийцей, а Авраама не просто убийцей, но еще детоубийцей, а также обвиним в убийстве Финееса и Петра; не соблюдая этого правила, мы сделаем нелепые заключения не только о святых, но и о Боге всяческих. Чтобы этого не было во всех подобных случаях, станем исследовать обстоятельства, обращая внимание на причину и намерения" (Том IX, книга 2, БЕСЕДА 16; Том X, книга 2, Толкование на послание к Галатам Глава 1)

"Финеес выхватил меч и поразил двух осквернявших себя, - обоих он убил при самом грехе их, - убил не потому, что ненавидел умерщвленных, но чтобы не погибли другие. Убийство совершилось, но последовал счастливый конец - спасение всех погибающих: убил двух, а спас неисчислимое множество. И как врачи, отсекая сгнившие члены, спасают все тело, так и он сделал, и это было вменено ему в правду. " (Том XII, книга 2, СЛОВО 31 О смерти).

უკაცრავად მკითხველო, მარა კაიროსთან კამათობ თუ ჩვენ თვალში ცდილობ მისი ავტორიტეტის შელახვას?

არ შეგიძლიათ ერთმანეთთან მეტად კორექტულები იყოთ?? თქვენ კამათს რომ შეხედავს 'რიგით მორწმუნე' რა უნდა იფიქროს?? რა მაგალითს აძლევთ მოთმინებისა და მიმტევებლობის??

მომიტევეთ ჩემ თავს შენიშვნის მოცემის უფლება რომ მივეცი.
პატივისცემით,
k@the

მაგდენის წერას ჩემო მკითხველი თავმდაბლურად შეურაცხყოფისათვის მაინც ბოდიში რომ გეთხოვა, ეგ სჯობდა და მერე იკითხე ლექციები რამდენად კარგია მკვლელობები და რამდენად მართალი ყოფილხარ თურმე, თურმე რა "გისწავლიეს" წმ. მამათაგან, გეგონება თავმდაბლობას "მე ვცოდე".ს ის მამები არ წერდნენ

... ოფიციალურად არ გცემ პასუხს, ის რომ დაცვა სამშობლოსი, მოყვასის და საკუთარი თავის,ასეთი მძიმე მოკვდინება - მკვლელობის სახით არის იძულებითი საქმე, იქიდან გამომდინარე, რომ კეთილგანზრახვითია "საქებია" "ღვთის ნების აღმსრულებელია", მაგრამ სულისათვის მძიმე ასატანად, და სინანულით და ლოცვა-მარხვით სჭირდება განწმედა, ანუ ამდენი რაც წერე, საერთოდ არაფერ შუაშია ანგელოზთან, არამედ ადამიანთა ქმედებასთან, მე სექტანტი კი არ ვარ ჯარის წინააღმდეგ წავიდე, არამედ უკვე მერამდენედ ვიმეორებ :" ეკლესია აკურთხებს ომში წასულთ ( დაცვითი კეთილგანზრახულობის გამო ); და კურნავს იქიდან დაბრუნებულებს, ადამიანთა მოკვდინებით გამოწვეული ჭრილობებისაგან", ანუ ადამიანთა, მოკვდავ, ცოდვილ, სინანულის ქვეშ მყოფთა საქციელი სხვანაირად შეიძლება გავიგოთ, და უკვდავ ( მადლით), წმიდა, სასუფეველში მყოფ ანგელოზთა და წმიდათა სხვანაირად, მიწიერი მოქმედებს მიწიერად, სულიერი კი სულიერად!

ისე შენგან მართლა სხვა წერილს ველოდი, სულ ცამდე მართალი რომ ყოფილიყავი თავმდაბლობის რაიმე მცირე ნაწილიც გეყოფოდა, დანანებით გეთქვა, მართლა ზედმეტი მოგვივიდაო (ჯანდაბას, იყოს მრავლობითში, თუმცა მე შენთვის ისეთი ტერმინები არ გამომიყენებია)...
მართლაც ასეა:

ამინ!

კაიროსი!

ელიამ რომ თავები დააჭრა 300 ადამიანს...


რატო იქნა ზეატაცებული თუ მკვლელი იყო?



KAIROS მგონი ღმერთის კომპეტენციებში იჭრები, თუ რამე სხვანაირად ჩანს წმ. წერილებში მკვლელობასთან დაკავშირებით... მხოლოდ იმიტომ, რომ ადამიანის ბოროტებისკენ მიდრეკილება იცის უფალმა...

სიცოცხლის წართმევა უფლის ნებაში შედის... მარა მისი ნების აღმსრულებელი მკვლელად ამქვეყნიური სამართლის გამო მიგაჩნია...

რაღა სამართლიანი იქნებოდა უფალი, თU მისი ნების აღმსრულებელს დაადანაშაულებს მისსავე ნების აღსრულებაში... აFსურდ.





mkitxveli მესმის თანამოკამათის გაკენწვლით, მისსავე სიტყვის მნიშვნელობას აყენებ ზიანს... იგივე მეთოდებით KAIROS შეეცადა, როცა შენს თეოლოგიას აფსურდული უწოდა... მერე რატომღაც შენგან ნაპასუხევი მიიღო შეურაწყოფად და თემასაც ასეთუისე დაცილდით...
ორთავეს მოგიწოდებთ რომ დროებით დაივიწყოთ ტექნიკური თუ მექანიკური შეცდომები და ისევ იმაზე გააკეთოთ კონცენტრაცია... ცოდვა არის თუ არა ღვთის უშვალო ნების ახსრულება თუ ეს ამ შემთხვევაში ვინმეს მოკვდინებით გამოიხატება...

ეჰ, აქ კამათი კი არა ლანძღვა წავიდა... ხალხნო კამათი არ შეგიძლიათ???????????????? რა უბედურებაა ეს! თუ გაქვს არგუმენტი დაპოსტეთ და ჩვენც წავიკიხვათ, მაგრამ აქაური პოსტები საინტერესო კამათი კი არა ჯიბრით დაწერილია შინაარსით, არ მინდა და არ მჯერავს, ესაა ამ პოსტებს შინაარსი, თუ არ გინდა არც არავინ გაიძულებს დაჯერებას, მაგრამ ლანძღვა რა საჭიროა , კამათი არ შეგიძლიათ? თუ რაიმე იცი ჩვენც მოგისმენთ თუ არადა სალანძრავად რას შემოდიხარ? მართლა დამღლელია რააა...

მე სერიოზულად მაღელვებს აქ გაჟღერებული აზრი ჯარისკაცებზე, დასჯის და ზიარების ამბავს რომ შეეხო. რა ეშველება მაშინ იმდენ გულად ადამიანს, ვინც ბოლობოლო იძულებული ხდება დაიცვას რჯული,სამშობლო , თუნდაც საკუთარი და ახლობლების სიცოცხლე მტრისაგან? დავიკრიფოთ ხელები და ველოდოთ როდის განგმირავენ? ჩვენი (და უამრავი სხვა ხალხების)ისტორია ხომ სავსეა ომებით, ნუთუ იქ დაცემული ან თუნდაც გადარჩენილი მეომრები სიმამაცის გამო წარწმყდებიან?

ის კი ცხადია, რომ ომიდან დაბრუნებულმა უნდა შეინანოს მაინც, რაც არ უნდა იყოს მოკლა ვიღაცა, მაგრამ ეპიტამიის დადება ზედმეტი არ იქნება ისედაც გაუბედურებულ ხალხზე? მე წინააღმდეგი კი არ ვარ რაიმე ეკლესიური კანონის, თუ ეს დოგმაა გასაგებია,მაგრამ ვკითხულობ მხოლოდ, ნამდვილად ასეა?

საცოდავი ჯარისკაცები, ისედაც გაუხეშებული აქვთ სული ამ ცოდვით და კიდევ დაისაჯონ თუ ნანობენ რაღა საჭიროა ამდენი დასჯა, ან რომ დაიღუპნონ ვსიო, აღარაფერი შველით?

ჩემთვის აქტუალურია ეს საკითხი და ამიტომ ვწუხვარ, თორემ ადრეც ვთქვი, არამანიაკი ჯარისკაცი მუდამ განიცდის კაცისკვლას ომში, ამხელა სულიერ ტვირთს ატარებენ, ეს ჩუჟომუ ნე პანიატ

რამდენადაც მე ვიცი, ომში წასვლის წინ ყველა ქართველი მეომარი, რომელიც პოტენციური მკვლელი იყო (თუ ზოგიერთი ფორუმელის სიტყვებით ვისმჯელებთ) ქრისტეს სისხლსა და ხორცს ეზიარებოდა.

ნუთუ ჩვენი ეკლესია ამით მცდარ ნაბიჯს დგამდა, რომ მკვლელებს წინასწარ აზიარებდა და მკვლელობის ასპარეზზე ულოცავდა გზას?

მგონი ძალიან დიდი შეურაცხყოფის მიყენება გამოდი ჩვენი წინაპრებისადმი, რომელთა სისხლის ფასად დღეს ვარსებობთ და შევურაცხყოფთ ჩვენს ეკლესიას, რომელიც გვასწავლის, რომ სამშობლოს დაცვა მტრისაგან ცოდვა არ არის.

მაშ რატომ ვამბობთ ყოველ დილით ერისა და მამულის ლოცვას: "აცხოვნე, უფალო ერი შენი და აკურთხე სამკჳდრებელი შენი. ძლევაჲ ჯუარითა ბარბაროზთა ზედა ღმრთივდაცულსა ერსა ჩუენსა მოანიჭე და საფარველსა ქუეშე მისსა დაიცევ, რაჲთა ვიტყოდეთ: უფალო, დიდებაჲ შენდა!"

იესოს პასუხი ნისნავს იმას,რომ საქმე გვაქვს არა ე.წ. მაგიასთან, არამედ რეალობასთან, ანუ მათ რომ ებრძანათ, მაინც არ გადაიბუგებოდა არაფერი, მხოლოდ იიმიტომ რომ მათ უბრძანეს და ეს იესომ გააცხადა.

თან აქ ორი მომენტია: ერტი თუ ვინ ეკითხება და მეორე თუ ვინ პასუხობს?

პირველი აშკარად აღზრდის პროცესშია, მეორე თავად ჭეშმარიტება.
შენ გინდა რომ დაუჯერო ჯერ ბოლომდე ვერ აღზრდილ მოციქულს? ეგრე რეინკარნაციაც შეიზლება დაუშვა: მოციქულებმა ერთხელ იესოს კითხეს (ავადმყოფის შესახებ): "ვინ შესცოდა, მან თუ მისმა წინაპრებმაო"? თუ დაუშვებთ, რომ მან, მაშინ გამოდის, რომ უნდა შეეცოდა დაბადებამდე (რადგან ის უკვე ასეთი დაიბადა) და ე.ი. გამოდის, რომ რეინკარნაცია არსებობს. და რომ არ არსებობს ეს იქიდან ვიცით (არა მარტო იქიდან), რომ იესომ უთხრა: "არც მას შეუცოდავს და არც მის წინაპრებსო".

ამიტომ ზოგადი მორალი ასეთია: კითხვა ნიშნავს პასუხის ცალსახა არქონას და კითხვაზე პასუხი თავად ღმერთისა - მგონი ეჭვის ქვეშ დასაყენებელი არაა

marine


დალოცვის შინაარსი თუ არის დალოცა მოკვლაზე - კი, მაგრამ ეს შინაარსი არ არის სწორი. დალოცვა არის დალოცვა მშვიდობით დაბრუნებაზე.
ახლა არ მითხრათ, ალექსი II ჯარს რომ ლოცავდა ჩეჩნეთში წასასვლელად, მაგარ საქმეს აკეთებდაო

mkitxveli
KAIROS
თქვენი წინა პოსტები ჯერ არ წამიკითხავს და არ ვიცი რაზე იჩხუბეთ. მაგრამ იოანე ოქროპირის ეს თხზულებები ნამდვილად ყურადღების ღირსია და უპასუხოდ დასატოვებელი არაა. თუ ვინმეს რამე საწინააღმდეგო მოსაზრება გააჩნია, დაწეროს.
დაივიწყეთ ყველამ პირადი შეურაცხყოფები და თემაზე ვიმსჯელოთ. "შენ მე შეურაცხყოფა მომაყენე და ბოდიში არ მოგიხდია, ამიტომ მე შენს არგუმენტებს არ ვპასუხობ" - ვერაფერი პასუხია
ვიმსჯელოთ მშვიდად და თავი შევიკავოთ ერთმანეთის სუბიექტური შეფასებებისგან

როცა ეკლესია ლოცავს ჯარს, მას უსურვებს რომ მტერთან ბრძოლაში გაიმარჯვოს და რათქმაუნდა შინ მშვიდობითაც დაბრუნდეს. მაგრამ მტერთან გამარჯება თავზე ხელის გადასმით ხომ არ ხდება?

mkitxveli


სამწუხაროდ ვერაფერი ვერ გაიგეთ თუ რას ნიშნავს ძველი აღთქმის და ახალი აღთქმის შინაარსი, ამიტომ ამხელა ტრაქტატების წერას აჯობებს ჯერ ერთი ცოტა კორექტულად წეროთ და მეორეც უბრალოდ კი არ აკოპიროთ, არამედ ტვინიც დაატანოთ ხანდახან მაინც

კანუდოსელი
ჯერ არ გიპასუხია, რატომ გამოასახვინა უფალმა კონსტანტინე დიდს "მკვლელობის იარაღებზე" ჯვარი - ეს უდიდესი სიწმინდე?

აი ამიტომ სიფრთხილეა საჭირო ასე უგზოუკლოდ ჯარის დალოცვა. ჩეჩნების წინააღმდეგ ომიც "დალოცვილია" ისე, რომ იცოდეთ თან დალოცვილი მართლმადიდებელი მღვდლების და იერარქების მიერ

ეს კერძო შემთხვევაა და განზოგადება არ ღირს. ჩემი აზრით, უსამართლო ომები არ უნდა ილოცებოდეს იერარქების მიერ. მაგრამ ეს არის ზოგადი წესის (ჯარის დალოცვა) კონკრეტულ შემთხვევაში არასწორად გამოყენება. და მაგალითად არ გამოდგება.
ეს დაახლოებით იგივეა, მოძღვარმა რომ რამე ცოდვაზე გაკურთხოს. ასეთი კურთხევა არასწორი იქნება, მაგრამ ეს არ ნიშნავს, რომ მოძღვარს ზოგადად კურთხევის მიცემა არ შეუძლია.


იოანე ოქროპირმაც ვერ გაიგო?