დიახ, "ასე იყო და მუდამ ასე იქნება": პასუხი ყოველთვის ყველაფერზე იყო, მაგრამ მრავალ ადამიანს, "დაუბრმეს თვალნი მათნი, რაითა არა ხედვიდენ და დაუსულბეს გულნი მათნი, რაითა არა გულისხმაჰყონ გულითა და მოიქცენ". ასე რომ, რწმენა არასოდეს განელდება, რადგანაც "ბჭენი ჯოჯოხეთისანი ვერ ერეოდიან მას". მორწმუნეთა რიცხვი კი მუდამ მცირე იყო, ამას მაცხოვარიც ადასტურებს და თან ამხნევებს მათ: "ნუ გეშინინ მცირესა მაგას სამწყსოსა", "რამეთუ მე მიძლევიეს სოფელსა".

რა თქმა უნდა, მიგიხვდით. ალბათ საუკეთესოდ მიესადაგება ამ სიტყვებს პავლე მოციქულის სიტყვები:" სიტყუაი იგი ჯუარისაი წარწყმედულთა მათთვის სიცოფე არს, ხოლო ჩვენ, ცხორებულთათვის ძალ ღმრთისა არს". ნუ დაგვავიწყდება ისიც, რომ ჯვარცმული მაცხოვარი არის "ჰურიათა სამე საცთურ და წარმართთა სისულელე"!

გამარკვიე ყოვლისშემძლე უფალზე ვლაპარაკობთ, იმაზე ვინც ყველაფერი შექმნა არაფრიდან იმიტომ რომ ასე მოუნდა? თუ მასეა, რატომ არ შეეძლო მას ისეთი ადამიანი შეექმნა რომელიც მხოლოდ სიყვარულისთვის იქნედობა დაპროგრამებული, არ შეეძლებოდა ბოროტების ან ავის ჩადენა, დროს მხოლოდ უფლის მადლობაში და დიდებაში დახარჯავდა და ყველა ბედნიერი იქნებოდა?
რატომ არ შეეძლო ყოვლისშემძლე უფალს ისეთი ადამინის შექმნა რომელიც ბედნიერი იქნებოდა თავისი თუნდაც რობოტობით, და ვერც კი მიხვდებოდა რომ ის რობოტი იყო, რადგან გარშემო ბედნიერება მას ამის გაფიქრების დროსაც არ მიცემდა? ის ხომ ყოვლისშემძლე და ადვიალდ მოახერხებდა ამას.


მაგრამ კეთილო როგორ შევადაროთ ერთმანეთს მოკვდავი მშობელი და ყოვლისშემძლე უფალი, როგორ დავსვათ მათ შორის ტოლობის ნიშანი!?


ანუ მან 'უუპს' თქვა? მაპატიეთ შემეშალაო? ის ხომ უფალია და არა უბრალო გამომგონებელი რომელიც მრავალჯერ ცდის ვიდრე საბოლოოდ ვარგის რამეს არ შექმნის?


როგორ არაა შუაში! მისი ქმნილება აღმოჩნდა დაცემისადმი მიდრეკილი, იმ გზით არ წავიდა რომელიცათ უფალს უინდოდა მისი წასვლა. ამის გამო მოუვლინა მან სასჯელად ადამიანს წარღვნა და მერე დაინახა რომ შეცდა და დაიფიცა მეტს აღარ ვიზამო. რაღაც ვერ გამოუდის ხელობა ღმერთს თუ ასე ბრუნდედ წაუვიდა თავისი ქმნილება.

კი მაგრამ ორი წამის წინ არ თქვი ღმერთს ყური არ აქვსო. როგორაა ღმერთის ხატი ადამინი თუ ღმერთს ყური არ აქვს?

მრავალ დედას ულოცია მხურვალედ შვილის გადასარჩენად, და ყველა მათგანი მზად იყო თავად მომკვდარიყო შვილის სანაცვლოდ, მაგრამ ვიღაცამ მათი მესაფლავეობა ინება. ასე რომ....

და გაითვალისწინე, სწორედ ასეთი უცნაური სიყვარულის შემხედვარე მაქვს კითხვები, სასვენი ნიშნებით და უმათოდაც.

argani

შეეძლო რა თქმა უნდა მაგრამ, მაგრამ შენი ლოგიკა მაკვირვებს იცი. შეიძლება ისე რომ მსჯელობდე საკითხზე და მისი არსი არ გესმოდეს, თან ამას მტკიცებით ფორმას აძლევდე. ყველაფერს რომ თავი დავანებოთ ეს დოგმატური საკითხებია და თუ შენთვის რაიმე ღირებულებას წარმოადგენს მართლმადიდებლური რელიგია თავისი ტრადიციებით, მომიტევე მაგრამ შენი მსჯელობა გარდა იმისა რომ ყოველგვარ ლოგიკასაა მოკლებული საერთოდ ეწინააღმდეგება სწორედ იმ ტრადიციებს რაზეც ზემოთ ვთქვი.

ეხლა როდესაც ამბობ, ხომ შეეძლო უფალს რომ შეექმნა ადამიანი, რომელიც მის მიმართ სიყვარულში იქნებოდა დაპროგრამებულიო (იმედი მაქვს ეს სერიოზული ფიქრისა და განსჯის შედეგია) და ბედნიერი იქნებოდაო და ასე და ისეო. აბა ერტი მიპასუხე რა არის ბედნიერება? მე თუ რაიმე მექნიზმს გავაკეთებ და მას დავაპროგრამებ ისე რომ ყოველ ცამს ჩემს ქებაში იყოს მიპასუხე რა სიამოვნება უნდა მომანიჭოს ამან, როცა მეცოდინება რომ ამ მექანიზმის მიერ ჩემს მიმართ ქება ჩემს მიერაა დაპროგრამებული და ის მექანიზმი არაფერ შუაშია აბსოლუტურად, არამე ჩემი ეგოიზმი რომ ყოველ ცამს ჩემი თავის ქებას მინდა ვისმენდე. ნუ ეს საკითხი საერთოდ სადაოც არ მგონია რომ იყოს.

დაპროგრამებული ადამიანი სხვა არაფერია თუ არა რობოტი, რომელსაც რასაც გინდა იმას გააკეთებინებ. და მითხარი რობოტი განა შეიძლება ბედნიერი იყოს, როცა ბედნიერება, იგივე სიყვარული და სხვა ამის მსგავსი აბსტრაქტული ცნებანი მხოლოდ და მხოლოდ პიროვნულობის, ანუ ადამიანის თავისუფალი ნების, აზროვნების და განსჯის შედეგია და ურთიერთობის, საზოგადოებასთან და შემოქმედთან. ანუ ადამიანი გონიერი არსება უნდა ყოფილიყო, რომელსაც შეეძლებოდა აზროვნების, მოფიქრების, და თავისუფალი ნების გამოვლენის შესაძლებლობა.

რა თქმა უნდა უფალს, რომელიც ყოვლისშემძლეა შეეძლო ადამიანი შეექმნა, მომართლი მის მიმართ სიყვარულისკენ, მაგრამ ეს სიყვარული მის მიმართ ადამიანისმიერი არ იქნებოდა, რადგან ეს სიყვარული ადამიანის არჩევანი არ იქნებოდა, არამედ ის რომ მას ასე დაავალეს, ანუ დაპროგრამებისმიერი და არანაირი თავისუფალი ნების შედეგი. და რა გამოდის უფალი ქმნის მექანიზმს რომელიც კოველ ცამს (გაუცნობიერებლად) მის ქებასა და დიდებაშია, ანუ ადამიანის შექმნა იქნებოდა შემოქმედის მხრიდან მხოლოდ და მხოლოდ სიამოვნების მიღებისმიერი (რომ ის განადიდონ) და არანაირად სიყვარულის შედეგი. მოკლედ ის რასაც შენ ამბობ ყოველგვარ ლოგიკასაა მოკლებული.


კიდევ ერთხელ ვიმეორებ. ეს საკითხები დოგმატურია და საკუთარი აზრის გამოთქმისაგან თავი შეიკავე.

თუმცა მე არ გიზღუდავ რა თქმა უნდა საკუთარი აზრის გამოთქმის უფლებას (ეს შენი ნებაა), მაგრამ მე მოგიწოდებ შენს სიტყვებს ნუ მისცემ მტკიცებით ფორმას. ეს უბრალოდ არასწორია.

მართლმადიდებლური სწავლება ადამის დაცემის შესახებ იმაში მდგომარეობს, რომ უფალმა მის მიერ, თავის ხატად და მსგავსად შექმნილი ადამიანი (ხატებასა და მსგავსებაში არ იგულისხმება ფიზიკური რაღაც გარეგნულობა, არამედ სულიერი მსგავსება, რომ ის თავისუფალი ნებით აღჭურვილი შეიქმნა და რომ მას აქვს შესაძლებლობა განღმრთობის, ზეაღსვლის და ასე შემდეგ. და არის კიდევ სხვადასხვა ნიუანსები. საერთოდ ეს ხატება და მსგავსება, ამ სიტყვების სიღრმისეული გაგებიტაც უმნიშვნელო დონეზეც კი ვერ გამოხატავს უფლის იმ თვისებებს, რაც ამ შემთხვევაში ადამიანზე ითქმის, რომ ის მისი მსგავსია) შექმნა როგორც უკვდავების შესაძლებლობის მქონე, ასევე მოკვდავობის შესაძლებლობის მქონე. ამასთან ადამიანი შეიქმნა აბსოლუტურად უცოდველი. ამ ყველაფრის იდეა იყო ის რომ ადამიანს გამოევლინა თავისუფალი ნება სიკეთესთან მიმართებაში, სიკეთისაკენ მიდრეკილებაში, რომ მის მიერ შემოქმედის განდიდება ყოფილიყო მისი, როგორც პიროვნების, როგორც თავისუფალი ნების მქონე ქმნილების ასე ვთქვათ გამოვლინება (და სწორედ ამაში მდგომარეობს ხატებისა და მსგავსებინ იდეა, რომ ადამიანი არაფერზეა დამოკიდებული და თვით უფალიც არ ერევა მის ამ ნებაში) და არა რაღაც დაპროგრამების შედეგი. და ეს სულ მარტივი იყო. ადამიანს მიეცა გაფრთხილება, რომ არ ეჭამათ ერთადერთი ხის (პირობითად) ნაყოფი.


ამ შემთხვევაში მივმართავ ყველას რომ საღვთისმეტყველო-დოგმატურ საკითხებზე საუბრისას უფრო მეტი დაკვირვება და ავტორიტეტული მოღვაწეების ციტატები დავიმოწმოთ, შესაძლოა ჩვენ შინაგანად სწორად ვამბობდეთ სათქმელს, მაგრამ ის ფიზიკურ სიტყვაში ცუდად გამოითქმოდეს. მე ამ შემთხვევაში არ მომყავს ციტატები, მაგრამ ნებისმიერ აქ მოყვანილ ფრაზაზე შემიძლია დავიმოწმო ციტატა.

ჩემო კარგო ბიბლიური ენის ასე პრიმიტიულად გაგება, მხოლოდ და მხოლოდ სექტანტებს ახასიათებთ. იყო ასეტი სექტანტური მოძრაობა I-II საუკუნეებში "ანთროპომორფისტების" სექტა, რომელიც ბიბლიის სიტყვებს იგებდა ზედაპირულად, ანუ ვთქვათ უფალს მართლაც ფიზიკური თვალი აქვს, ან ფიზიკური ყური და ასე შემდეგ. ეს არის უმდაბლესად პრიმიტიული გაგება ბიბლიის ენისა, ისევე როგორც ამ შემთხვევაშI ნახსენები მოინანია, დასაჯა, სასჯელი მოუვლინა და ასე შემდეგ. მართლმადიდებლური გაგება ბიბლიური ენისა არის, როგორც ზედაპირული (იმ ისტორიული მოვლენებისა რაზეც მასშია ნახსენები) ასევე შინაგანი, ანუ არც ერთი უკიდურესობა. ეს სიტყვები რაც უფლის თვისებებს, მის ქმედებებს გამოხატავს ბიბლიაში, პირობითია და მხოლოდ და მხოლოდ იმას ემსახურება რომ ადამიანმა გაიგოს ბიბლიის ენა, ანუ უფლისმიერი თვისებები ასე გამოიხატა მატერიალურ სიტყვაში.



აქ ისევ და ისევ ბიბლიის ძალიან პრიმიტიულ გაგებასთან გვაქვს საქმე და ამაზე აღარ შევჩერდები.

Святитель Григорий Палама
Омилия XVI [1]. О Домостроительстве Воплощения Господа нашего Иисуса Христа, и о благодатных дарованиях, проистекших благодаря сему, для истинно верующих в Него; и о том, почему Бог, Который мог многочисленными способами освободить человека от тирании диавола, именно сие домостроительство употребил. Сказана сия Беседа была во Святую и Великую Субботу [2]
Предвечное и неописанное Слово Божие и Вседержитель и Всемогущий Сын, мог бы и без того, чтобы воплотиться, всячески избавить человека от тления, смерти и рабства диаволу, - ибо все держится словом силы Его и все послушно Божественной Его власти, как говорит Иов: "Ничто не невозможно для Него"; потому что власти Творца не может противостоять сила твари, и нет того, что было бы сильнее Вседержителя. Но более соответствующий нашему естеству и немощи, и наиболее отвечающий Совершителю, был тот способ, который был благодаря Воплощению Слова Божия, как способ, заключающий в себе и принцип правосудия [3], без чего ничто не совершается Богом. "Праведен Бог и правду возлюби, и несть неправды в Нем" (Пс.10:8), согласно Пророку Псалмопевцу. Но поскольку человек в начале был справедливо оставлен Богом, потому что он первый Его оставил, и добровольно притек к начальнику зла (диаволу), доверившись ему, обманным путем советовавшему противоположное (заповеди Божией), то он справедливо и был отдан ему; и таким образом, по зависти лукавого и по справедливому допущению Благого (Бога), человек ввел смерть в мир, которая, вследствие превосходящей злобы злоначальника, и стала сугубой: потому что не только она стала естественной, но также, по его действию, всякая смерть явилась насильственной.

Итак, поскольку справедливо мы были преданы в рабство диаволу и смерти, то долженствовало, конечно, чтобы и возвращение человеческого рода в свободу и жизнь было совершено Богом по принципу правды. Но не только Божественным Правосудием человек был отдан в рабство позавидовавшему ему диаволу, но и сам диавол, отстранив от себя праведность, беззаконно же став любителем власти и самодержавия, - лучше же сказать, - тирании, - противящимся правде, насилием действовал против человека. Итак, Богу было угодно сначала принципом правды низложить диавола, - именно, как тот является ее нарушителем, - а затем уже и силою (низложить его) в день Воскресения и Будущего Суда; ибо это - наилучший порядок: чтобы правда предшествовала силе, и есть дело божественного по-истине и благого владычества, а не - тирании, где правда могла бы лишь следовать за силою. Происходит известная параллель: - как от начала человекоубийца диавол восстал на нас по зависти и ненависти, так Начальник жизни подвигся за нас по преизбытку человеколюбия и благости; как тот беззаконно жаждал уничтожения Божией твари, так Творец сильно желал спасти дело Своего творения; как тот, действуя беззаконием и обманом, соделал себе победу и падение человека, так Избавитель в праведности и премудрости нанес полное поражение начальнику зла и совершил обновление Своего создания. Итак, Бог мог бы действовать силою, но не сделал этого, а поступил так, как это соответствовало Ему, - именно действуя принципом правды [4]. На основании же сего, самый принцип Правды (Правосудия) приобрел особое значение, именно по той причине, что она была предпочтена со стороны Того, Кто обладает силою непобедимою; подобало же и людей научить, чтобы они чрез дела проявляли праведность ныне в это тленное время, дабы во время бессмертия, прияв силу, имели ее нетеряемой.

К тому же, было нужно, чтобы побежденное стало победителем над победившим, и чтобы перехитривший был перехитрен. Для этого же было нужно и необходимо, чтобы человек стал непричастен греху. А это было невозможно. Ибо - "никтоже безгрешен", говорит Писание, "аще и един день житие его" (Иов.14:4,5), и - "Кто похвалится чисто имети сердце" (Притч.20:9). И никто же безгрешен, как - только Бог. По этой причине, сущее от Бога, Бог Слово, сущее от Него от вечности, но и в Нем пребывающее, - потому что невозможно и немыслимо представить себе когда-либо Бога без Слова, - и с Ним сущее, будучи Единым Богом, - ибо, как ни солнечное сияние не есть иной какой свет, но именно - свет этого солнца, ни солнечный луч не является проявлением иного какого солнца, но определенно - одного... [5], так, по этой-то причине, единый безгрешный Сын и Слово Божие стал Сыном Человеческим, неизменный по-Божеству, безупречный по-человечеству: "Иже, - как предвозвестил Исаия, - греха не сотвори, ниже обретеся лесть во устех Его" (Ис.53:9), Который не только это, но и был единственным, не зачатым в беззакониях, ни во грехах чревоносим, - как это свидетельствовал Давид о самом себе, лучше же сказать - о всяком человеке. Потому что плотское вожделение, будучи независимым от воли и явно враждебным закону духа, - хотя у целомудренных, путем силы воли, и держится в рабстве и послабляется только в целях деторождения, - как-то от начала привносит осуждение, будучи тлением, и называемо так, и рождает, конечно, для истления, и является страстным движением человека, не сознающего чести, которую наше естество прияло от Бога, но потом уподобилось животным.

Посему-то Бог не только стал Человеком, но и от Святой Девы - Девы высшей скверных помышлений, происходящих от плоти - был рожден, как это было предсказано Пророками, - зачатие в Которой произвела не воля плоти, но наитие Святаго Духа; благовещение (Архангела) и вера (Пресвятой Девы) явились причиной обитания Бога, а не согласие и опыт страстного вожделения; ибо нечто таковое было совершенно отстранено от Пресвятой Девы Ее молитвою и духовным радованием. Ибо - "се Раба Господня, буди Мне по глаголу твоему", сказала благовестителю Ангелу непорочная Дева, зачавшая и родившая: так, чтобы Победитель диавола - Человек, будучи Богочеловеком, приял только корень (т.е. самое лишь естество) человеческого рода, но не и грех, будучи единственным, Который не был зачат в беззакониях, и не во грехах чревоносим, то есть - в плотском услаждении страсти, и нечистых помыслах (человеческого) естества, загрязнившегося вследствие преступления, - дабы быть в полном смысле слова совершенно чистым и непорочным, и не потому, что ради Себя Он имел нужду в этой чистоте, но ради нас Он все мудро восприял, - и таким образом воистину наименовался Новым Адамом, отнюдь не стареющим, и ветхого Адама в Себе Самом и чрез Себя воссоздать, и на веки сохранить юным, будучи сильным совершенно отгнать старость. Ибо и оный первый Адам в начале был создан Богом непорочным и был юным, пока добровольно доверившись диаволу, и обратившись к плотским услаждениям и подпав скверне греха, не состарелся и не впал в состояние, которое было противно естеству.

Посему не рукою только чудесным образом Владыка его обновил, но и усваивает его в Самом Себе, не только восприяв человеческое естество, от падения спасая его, но и всецело облекаясь в него непостижимым образом и нераздельно соединившись с ним, и родившись, будучи Богом и вместе Человеком; родившись, действительно, от женщины, дабы возвысить оное естество, созданное Им, но по злоумыслу лукавого украденное, - от Девы же (родившись) для того, чтобы сделать нового человека; ибо если бы Он происходил от семени, тогда бы Он не был Начальником и Вождем новой и отнюдь нестареющей жизни, и будучи старой чеканки, не было бы Ему возможным восприять в Себе полноту чистого Божества, и сделать (Свою) плоть неистощаемым источником освящения, так чтобы преизбытком силы смыть прародительское осквернение, и стать довлеющим для освящения всех последующих. Посему не Ангел и не человек, но Сам Господь до такой степени благоволил по милости спасти нас и воссоздать, пребывая неизменно Богом, став же совершенным, по нашему образу - Человеком.

Рождается, таким образом, от Святыя Девы, единый от века неповинный греху, единый сущий достойный того, чтобы, отнюдь, не быть оставленным от Бога. И прежде, чем познать зло, Он избирает добро, как это сказано в пророчестве; и жительствует жизнью совершенно непорочной Тот, Кто справедливо и заслуженно не заслужил того, чтобы быть оставленным Богом, поскольку и Сам Он не оставил Бога, как первый Адам оставил Его, преступивши заповедь, но Он, быв Исполнителем каждой Божией заповеди, всего закона Божияго, этим самым справедливо был свободен от диавольского рабства. И таким образом, победивший некогда человека диавол, бывает побежден Человеком, и некогда победивший, созданное по образу Божиему, естество, и по сему весьма чванившийся, свергается с чванства, и, вот, человек восстает от душевной и истинной смерти; той смерти, которою он умер немедленно после того, как вкусил от запретного древа; смерти, которой угрожал Бог Адаму и Еве прежде преслушания, говоря им: "Воньже аще день снесте от него, смертию умрете" (Быт.2:17); поэтому после преслушания мы были осуждены на смерть тела, поскольку тогда Бог так сказал Адаму: "Земля еси, и в землю отъидеши" (Быт.3:19). Ибо как оставление тела душою и отделение ее от него, является смертью тела, так и оставление души Богом и отделение ее от Него, является смертью души, хотя иным образом она и остается бессмертной: ибо хотя она, будучи отделена от Бога, становится гнусной и неключимой, даже больше, чем труп, но в то же время, она не растворяется после смерти, как это бывает с телом, потому что она имеет свое бытие независимо от состава элементов.

Это же можно видеть всякому и на неодушевленных вещах: ибо те, которые из них проще, те и более прочны. Посему разумная душа, будучи отделена от Бога, не только становится инертной в отношении благой деятельности, но и сама по себе становится деятельной в дурном отношении, жительствуя, несчастная, до такой степени беспорядочно, (а затем также продолжая жить и в разделении с телом), что, наконец, во время суда, вместе с телом, в неразрешимой и невыносимой связи, будет предана вечному мучению, уготованному для диавола и ангелов его; потому что и все они - мертвы, хотя и деятельны на зло, - потому что они справедливо были отвержены от Бога, Который есть Сама Жизнь.

Первый, который подъял эту смерть, был сатана, как справедливо, вследствие непослушания, отверженный от Бога, - который затем, чрез злостный совет, увлекши нас в непослушание Богу, сделал нас вместе с собою участниками ее. Но Христос, Своею жизнью по-человеку, чрез дела явив всякое послушание, освободил наше естество от этой смерти. Подобало же, конечно, не только то самое человеческое естество, которое было в Нем воспринято, но и весь человеческий род обессмертить и возвести к общению с оною жизнью, которая со временем и для тела будет ходатаем вечной жизни, как (напротив) оная смерть души явилась причиной смерти и для тела. Посему было вместе и весьма необходимо, и весьма полезно - как показать сие домостроительство, так и представить Его образ жизни для подражания: ибо Бог предлежит созерцанию для подражания Ему, как для человека, так и для добрых Ангелов. Поскольку же с высоты сего созерцания мы некогда спали вниз, сами себя лишив сего, то, по преизбытку человеколюбия, снисходит к нам вышний Бог, отнюдь не уменьшая Своего Божества; и, пожив вместе с нами, представляет Себя в пример возвратного, подъемного пути к жизни.

Но не только это: Он становится и Учителем нашим, словом указывая путь, ведущий в жизнь, и величайшими чудесами делая достоверными слова учения. И оправдывается, таким образом, человеческая природа: что не от самой себя она имеет зло (порчу); оправдывается и Бог: что не является виновником и творцом какого-либо зла. Ибо если бы со-вечное Отчее Слово не вочеловечилось, то этим было бы очевидно, что по самой природе грех находится в человеке, поскольку от века не было человека свободного от греха, и можно было основание для упрека отнести к Творцу, якобы Он не есть Творец добра, или Сам не есть добр; еще же - что Он и несправедливый Судья, как неправедно осудивший человека, который уже был создан Им как заслуживающий осуждение. Посему Бог воспринимает человеческое естество, чтобы показать до какой степени оно - вне греха и настолько чисто, что было возможно соединить его с Собою по ипостаси, и чтобы нераздельно оно со-вечнствовати с Ним; и, таким образом, на деле, сделать явным для всех, что Бог - благ и праведен, и Творец добра и наблюдатель (Ефогос) справедливого приговора. Ибо хотя сатана и со-отступившие вместе с ним ангелы ниспали с небес, однако, на основании сохранивших свой чин Ангелов, можно видеть, что зло в Ангелах не по естеству, но напротив, что по естеству в них добро, и Творец их, по естеству, есть Добро, Которым сатана, праведным приговором, осуждается на вечный мрак, как ставший по своей воле виновником зла, тем, что уклонился от прекрасного Добра. После же того, как Адам пал, тем, что отклонился от добра на зло, никого не оказалось, кто был бы неподвижен на зло и после Адама не обнаружился такой человек.

Посему явился Новый Адам - Христос, Который, как говорит Исаия, греха не сотворил и не помыслил, насколько же паче - и не сказал (ничего греховного), ибо в Его устах не обреталось коварство. Не сказал: "Из уст", но - "в устах Его", дабы дать понять безупречность мыслей (Его), как в ином месте он (Исаия) говорит, что прежде чем познать зло, Он избрал добро. И таким образом, Бог оправдался, как было выше сказано, и был показан, как истинно благой и Творец благих дел, поскольку человек был создан безгрешным, и во Христе явившаяся чистота была Им присвоена самому человеческому естеству. Итак, поскольку подобало явить и сделать явным сие неизреченное домостроительство, посылается Богом из пустыни Иоанн, прозванный символически Предтечею, крестящий приходящих к нему и возвещающий, чтобы были готовы уверовать в Приходящего, Который, говорит, крестит их в Духе Святом и огне, Который, при этом, настолько больший его, насколько Дух Святый превосходить воду. Ибо Он - Владыка, свидетельствует Иоанн, и Творец всего, и Повелитель Ангелов и людей, и Его духовная нива это - все люди, и веяльная лопата, т.е. служебные силы, находится в руке и во власти Самого Приходящего. Не только же сам от себя свидетельствует Господень Предтеча, говоря, что Таковым является Приходящий, но приводить также и Исаию, который предвозвестил Его, как Господа, а себя самого объявляет слугою, посланным для предвозвещения Его пришествия и для увещания верующих, дабы они приготовились к принятию (Его), говоря: "Аз глас вопиющаго в пустыни: уготовайте путь Господень" (Лк.3:4; Ин.1:23).

Свидетельствует же, к тому же, что и прежде чем он был зачат и родился, Он (уже) был. "Предо мною бысть", говорит, "Иже по мне грядый" (Ин.1:15), хотя зачатие Его и рождение было позднее Иоаннового. Итак, если Он был первым, то не по плоти, но, следовательно, прежде чем Он стал Плотью. Присовокупляя же, свидетельствует он, что Он - Агнец Божий, взявший грех мира, предвозвещая, что Он - Жертва и заклание ради отпущения грехов наших; но также свидетельствует, что Он есть и Вышний Бог, и сошел с небес, и безгранично-сильный, как и не в меру приявший Духа от Отца. И верующим в Него обещает жизнь вечную; неверующим же угрожает неминуемым гневом Божиим. Будучи же вопрошен своими учениками о себе самом, говорит: "Оному подобает расти, мне же малитися" (Ин.3:30). И показывая по какой причине не только он сам, но и все настолько уступает Ему, насколько земля - меньше сверхнебесного, говорит: "Грядый свыше, над всеми есть" (ст.31); вне ряда всех, и сохраняет в целокупности Отеческое совершенство, как Сын Возлюбленный. И еще: "Отец любит Сына, и вся даде в руце Его. Веруяй в Сына, имать живот вечный: а иже не верует в Сына, не узрит живота, но гнев Божий пребывает на нем" (ст.35-36).

Итак, приходит Христос к крещению, во-первых, во исполнение послушания по отношению к Пославшему Иоанна, как и Сам Он сказал: "Тако бо подобает нам исполнити всяку правду" (Мф.3:15); во-вторых, ради Своего явления; к тому же, и для того, чтобы положить начало спасительного пути и сделать его достоверным для последующих и крещаемых; кроме того, Он Сам подал пример и представил, что (в этом) подается Дух Святый, и Им установлено крещение, как очистительное врачевство скверн, явившихся в нас вследствие страстного рождения и жизни. Сам же Он, даже и как Человек, не нуждался в очищении, как рожденный от непорочной Девы, и, в течение всей жизни, непричастный греху, но ради нас Он родился и ради нас очищается (в крещении). Посему крещается от Иоанна, и восходящему Ему из воды отверзаются Ему небеса, и, вот, слышится тогда голос Отца: "Сей есть Сын Мой возлюбленный, о немже благоволих" (Мф.3:17), и как голубь, сходит на Него Дух Божий, являя присутствующим свидетельствуемого свыше. И, таким образом, делается Он явным, как истинный Сын; делается явным и на небесах Отец, как истинный Отец; делается также явным и Дух Святый, происходящий по бытию от Отца, по естеству же на Сыне Отчем почивающий; присутствует же в воде крещения благодать Его и Отца Его и Духа, дабы, по образу Его, затем в крещаемых усваиваемая, эта благодать божественным образом возродила их и обновила и таинственно воссоздала, как сущих уже не от ветхого Адама, от которого они навлекли на себя проклятие, но имеющих рождение от Нового Адама, откуда имели бы благословение, уже будучи не чада плоти, но чада Божия, которые не от крови, ни от хотения плоти, ни от хотения мужескаго, но от Бога родились.

Ибо хотя ради упражнения, для испытания, для исправления, для постижения мизерности сего века, они еще и обременены тяжестью сей гибнущей плоти, однако, они - облекшиеся во Христа, с той целью, чтобы возмочь им, проявляя тщание и здесь стать участниками Его образа жизни, а по отшествии отсюда стать общниками Его блаженства и сияния и нетления; и подобно тому, как чрез единого Адама, путем происхождения, перешло на потомков наказание смерти, так - от единого Богочеловека Слова на всех возрожденных Им переходит благодать вечной и небесной жизни. Посему и отверсто для них небо, имеющее принять их в надлежащее время, если воскармливаясь верою в Него и праведностью, отвечающей вере, станут наследниками Божиими, чтобы приять власть и быть сонаследниками Христа, делаясь участниками Его неизреченной жизни и бессмертия, и с Ним пребывая нераздельно и наслаждаясь Его славою; ибо раньше для нас было закрыто небо и мы были сынами гнева, который заключался в том, что мы справедливо были оставлены Богом, вследствие нашего греха и неверия; но ради безгрешности во Христе нашего естества и послушания Богу - мы стали чадами благоволения, связанные во едино со Христом, и возлюбленные сыны и небо отверсто для нас, чтобы и на нас сошел Дух Божий и пребывал в нас, и в надлежащее время мы были подъяты Им на небо, когда Воздвигший Христа из мертвых, оживит и наши смертные тела, чрез обитающего в нас Духа Его, претворяя тело смирения нашего и творя его сообразным телу славы Христовой, чрез Которого мы обогатились бессмертием и воззваны на небеса, где выше всякого начала и власти, одесную Величия, посажено на престоле наше естество. О, глубина богатства и премудрости и человеколюбия Божия! До такой степени знал Бог как переделать наше преступление, происшедшее по добровольному уклонению (от Него), на несравненно лучшее, Своею премудростью, и силою, и человеколюбием! Ведь, если бы не сошел с небес Сын Божий, для нас было бы безнадежным возвращение на небо; если бы Он не воплотился и не пострадал плотию, и не воскрес и не вознесся ради нас, мы бы и не познали бездну любви к нам Бога: ибо если еще в то время, когда мы были нечестивцами, Он не воплотился бы ради нас и не подъял Страдания, мы, которые вознесены Им на такую высоту, не были бы удержаны от низкопробной гордыни. Ныне же, когда ничего не привнесши от себя, мы подъяты на высоту, мы пребываем в смирении и с осознанием взирая на величину обетования и благодеяния, всегда становимся смиреннее, - в чем и спасение.

Итак, Сын Божий стал человеком для того, чтобы явить на какую высоту Он нас возводит; дабы мы не гордились, как будто своими силами мы - победители; чтобы, будучи Сугубым, воистину быть Посредником, соединяя во едино, посредством каждой (из этих двух природ Богочеловечества Своего), обе части; чтобы разрешить узы греха; чтобы очистить скверну, прибывшую от греха плоти; чтобы явить Божию любовь к нам; чтобы показать в какую глубину зла мы впали, так что для спасения нашего долженствовало быть воплощение Божие; чтобы стать примером для нас смирения, которое заключает в себе плоть и страдание, и которое является целительным врачеством гордости; чтобы показать, что наше естество было создано добрым от Бога; чтобы стать Начальником и Удостоверителем Воскресения и вечной жизни, истребив безнадежие; чтобы став Сыном Человеческим и став участником смертности, сделать людей сынами Божиими, сделав их общниками божественного бессмертия; чтобы показать насколько естество человеческое преимущественно пред всеми твореньями было создано по образу Божиему: ибо настолько у него была близость к Богу, что и стало возможным сойтись ему с Ним во едину Ипостась; чтобы почтить плоть (и то - смертную ее), дабы высокомерные духи не считали себя и не считались бы более достойными чести, чем человек, и боготворили себя по причине своей бесплотности и кажущегося бессмертия; чтобы сочетать, разделенно стоящих согласно естеству, людей и Бога, Сам по естеству став Сугубым Посредником. И что за нужда много говорить, - если бы не воплотилось Божие Слово, тогда ни Отец не явился бы как истинно Отец, ни - Сын, как истинно Сын; ни - Дух Святый, и Сам происходящий от Отца, ни Бог в существе и ипостасях, но представлялся бы созданию как некая Сила, именно как и говорили безумные древние мудрецы, а теперь - последователи взглядов Варлаама и Акиндина.

Итак, этим Господь явил Самого Себя и Свое Домостроительство, явил насколько, как нами было сказано, это было возможно; явил же и Отца, как истинно сущего высочайшего Отца. Показал же желающим, как в то время, так и для будущих поколений, - путь восхода (или "возращения") к Нему, побудив и призвав и путеводствовав Своим Собственным образом жизни и учением и чудотворением и пророчеством, лучше же сказать - премудростью и ведением воистину божественным и выше-естественным, для которого ничто не скрыто, ни будущее, ни нынешнее невидимое движение в глубине сердца. Итак, долженствовало тех которые послушают (Его), сделать свободными от рабства диавола; поскольку же человек, испытав на себе гнев Божий (гнев же Божий заключался в том, что человек справедливо был оставлен Благим), был предан в плен диаволу, то долженствовало человека примирить с Творцом, ибо иначе и не было бы возможным освободить его от оного рабства. Следовательно была нужда в Жертве, примиряющей нас с Высочайшим Отцем и освящающей, осквернившихся общением с лукавым. Значит, была нужда в Жертве очищающей и чистой, но также была нужда и в Священнике, и то - чистом и безгрешном. Нужда же была и для нас в воскресении, не только в воскресении по духу, но и - по телу, ради будущих людей, в воскресении, которое будет после в надлежащее время. Итак, долженствовало не только даровать нам сие освобождение и воскресение, но и удостоверить (или - "поручиться"); к тому же - даровать нам восстановление (или - "вознесение") и нескончаемое гражданство на небесах. Нужда же была во всем этом не только для бывших в то время и для будущих людей, но гораздо более - для всех (прежде) от века рожденных: потому что людей в аду было гораздо в большем числе, чем будет людей в будущем, во много большем числе, чем имеющих уверовать и спастись; посему-то, думаю, пришел Христос при завершении веков. Таким образом, была нужда, чтобы и в аду было проповедано Евангелие и явлено сие великое Домостроительство (спасения), и даровано полное освобождение от пленивших бесов и освящение и будущее обетование. Итак, конечно, долженствовало, чтобы Христос сошел и в ад, но все это в духе правосудия и правды (мета дикаеосинис), без чего Бог ничего не совершает.

Ко всему сказанному, долженствовало справедливо перехитрить обманщика-диавола и свести на нет скопленное им богатство, которое тот приобрел путем обмана, при этом победив мудростью зло, в котором началозлобный спесиво достиг совершенства; и с своей гордыни он не был бы сбит, если был бы сломлен Божественною силою, а не мудростью и правосудием лишен владычества. Поскольку же все люди, уклонившись в зло делом или словом, или помышлением, или всем или двумя из сего, загрязнили чистоту, дарованную от Бога человеческому естеству, то была нужда в освящении, а освящение с самого начала совершается посредством жертвы Богу каждого отдельного человека; жертва же должна была быть чистой, но мы не имели принести Богу такую жертву; посему явился единый чистый Христос, и Самого Себя принес Отцу, как Жертву за нас и Начатки, дабы взирая на Него и веруя Ему, и чрез послушание Ему соединенные с Ним, чрез (или - "ради") Него явились пред лице Божие, и получив милость, все бы освятились. Это - то, о чем Господь говорит в Евангелии: "За них Аз свящу Себе, да и тии будут священи воистину" (Ин.17:19). Потому что не только Жертва, но и приносящий Жертву Архиерей должен был быть чистым и безгрешным, как и Апостол говорит: "Таков нам подобаше Архиерей, преподобен, незлобив, безсквернен, отлучен от грешник, и выше небес бывый" (Евр.7:26).

Итак, ради этого и подобного, Слово Божие не только стало Плотью, и обитало в нашей среде, видимое на земле и обращаясь среди людей, но также приняло плоть, такую, какая у нас, и хотя совершенно чистую, однако, смертную и болезненную, и ею, как богомудрою "приманкой", Крестом поймав началозлобного змия, освободило от него порабощенный весь человеческий род; ибо когда тиран пал, все тиранствуемое освободилось; и это - именно то, что Сам Господь в Евангелиях говорит: связан сильный, и расхищены сосуды его. Захваченное же Христом было освобождено и оправдано и исполнено светом и обогащено божественными дарами. Посему Давид воспевает: "Возшедши на высоту" - на высоту Креста, конечно, или - если хочешь - на небо, - "пленил плен, дал дары людям" (Пс.67:19). Таким образом, следовательно, чрез Страсти и Плоть Он обратил в бегство диавола; Богу же и Отцу принося ее в Жертву, как непорочное и всесвященное Заколение, - о, неописуемая щедрость! - примирил с Богом нас, ставших с Ним (Богочеловеком) единого рода. Поскольку же Он подъял страсти по воле Отца, то этим Он стал нам в пример, которые, чрез свое непослушание, погубили себя, а чрез послушание Христово спасены. Явил же, что и смерть Его гораздо драгоценнее, присущего диаволу, бессмертия, худшего десятка тысяч смертей и подлежащего будущей каре, потому что смерть Его явилась виновницей воистину бессмертной жизни, а не второй и вечной смерти, но она (т.е. смерть Христова), в небесных скиниях со Христом пребывает; ибо Он Сам, восстав тридневен от мертвых, и после того, как представил Себя живым для Учеников, вознесшись на небо и пребывая бессмертным, воскресение нам и бессмертие и на небесах вечную и незыблемую и воистину блаженную жизнь даровал и сделал достоверной; единой смертью Своей Плоти и единым воскресением ее, исцеляя нас от сугубой для нас смерти (души и тела) и освобождая нас от сугубого плена, именно - плена души и тела. Ибо лукавый стал мертвым духом, когда вследствие сознательного, по его воле, греха, справедливо был оставлен Богом, Истинной Жизнью; будучи же полнотою зла и князем завистливым, лживым, началозлобным, он не перенес того, что человеческая жизнь протекала в месте наслаждения, говорю - в раю, - но гибельным советом обольстив, сделал его общником и греха и смерти по духу. За этой же смертью духа необходимо последовала и смерть тела; и таким образом лукавый чрез единую собственную свою смерть, доставил нам сугубую смерть, и низринув, - даже ниже себя самого, - он, возмнив о себе, казался великим и высоким, как перехитривший нас замыслом и поработивший, и, как бессмертный, увы, представлялся нам богом; да и после смерти, став обладателем наших душ, как оставленных (Богом) и сведши их в ад, заключал их в неразрешимую, как казалось, темницу.

Но создавший нас Бог, сжалившись над таковым нашим бедствием, благоволил снизойти туда, куда мы ниспали, дабы призвать нас оттуда, как единый явившийся в мертвых свободный, снизшедший туда духом живым; но и больше того - Божественным светом осиявающий и излучающий живительную силу, чтобы просветить сидящих во тьме, и по духу оживотворить там (в аду) веровавших в Него, оживотворить же также и тела всех в тот день, в который установил оживить и судить весь человеческий род, как и научает нас чрез Послание Корифей в Апостолах: "На се бо и мертвым благовестися, да суд убо приимут по человеку плотию, поживут же по Бозе духом" (1Пет.4:6). Немного же выше в этом же послании показывая, кто, и каким образом, проповедывал Евангелие мертвым в аду, говорит: "Христос единою о гресех наших пострада, праведник за неправедники, да приведет ны Богови, умерщвлен убо быв плотию, оживь же духом: о немже и сущим в темнице духовом (т.е. - душам мертвых от века) сошед проповеда" (3:18-19). Итак, подобно тому как лукавый, чрез едину свою смерть по духу, произвел для нас сугубую смерть (т.е. смерть и души и тела), так Благий, чрез едину Свою смерть по телу, излечил в нас сугубую смерть, и чрез единое воскресение Своего Тела, даровал нам сугубое воскресение, посредством (Своей) телесной смерти низлагая имущего, в силу смерти, власть над нашей душою и телом, и в том и в другом освобождая нас от его тирании. Лукавый принимает на себя вид змея, чтобы посредством сего обольстить человека, а Слово Божие воспринимает человеческую природу, чтобы посредством нее перехитрить обманщика, и, Оно воспринимает ее неприступной для обмана и чистой, и таковой до конца сохраняет, принося ее Отцу как Жертву (Начатки), ради освящения нас чрез наше же человеческое естество. Если же Слово Божие восприняло бы тело неподвластное смерти и страданию, то каким образом мог бы оказаться обманутым, мог бы прикоснуться к Нему диавол - само сущее зло?

Посему-то он и не касался до тех пор, пока не узнал, что Христос имеет плоть подвластную страдание (Пафитон сома); ибо, постившись в пустыни сорок дней и не голодая - ибо если и имел тело, способное испытывать страдание, но тогда не совершил бы этого и не выдержал, если бы не допустила сего, сочетанная с телом, сила Всемогущего - Он, как говорит Евангелие, потом взалкал. Тогда-то впервые дерзнув и приблизившись, началозлобный принес искушения, стараясь проникнуть в Его душу. Поскольку же с силою был отринут, и опять приступив, искушая всеми вообще способами услаждения, был державно побежден, то ослабевший и разбитый и постыженный, бежав отступил. Почему же оказался разбитым искуситель, дерзнувший приступить по удобоболезненности тела (Богочеловека)? - Потому, что безгрешного Человека он побуждал к совершению греха. Итак, бежит таким образом постыдно отбитый, Христос же, не ослабил в преследовании его, изгоняя его из душ одержимых им, исцеляя одержимых болезнями единым повелением, воскрешая мертвых, не только недавно умерших, но даже уже разлагавшихся; к тому же, - проповедуя покаяние и объявляя, что приблизилось Царство Небесное, и приводя души к вере и к образу жизни, противоположному тому, чему учил супостат; затем, грешников обращая и принимая; и не только же это, но и Своим Ученикам даруя власть над бесами. Было ли это, разве, выносимо для сатаны и отступивших вместе с ним ангелов? Разве, обдумывая каким образом сокрушить враждебную ему таковую силу, он ничего не предпринял бы? Разве ему было выносимо, что живет Такой Человек, Который изгоняет его из людей и свергает с многовидной его тирании над ними? Посему, вот, бешенствуя на Христа, - но поскольку он знал по опыту, что Оная Богомужная Душа неприступна ни для каких страстей, которых он сам явился начальником, и совершенно невосприимчива для смерти, которой он, сам по себе, явился творцом для людей, в то время как тело Его подвержено болезням и смерти, то не будучи допущен сам от себя нанести Ему таковую смерть (т.е. телесную смерть, А.А.), - он движет души неверных иудеев к убийству Его, возбудив в них зависть и неукротимое бешенство против Него, потому что и их Христос обличал и отвергал, как злых. Итак, он движет и возбуждает их к убийству Его, к казни бесчестной и применяемой только в отношении злодеев и нечестивцев, полагая таким образом и Его отстранить от земли и самое имя Его сделать поносимым. Дерзко же он был уверен, что когда Он умрет, то и Его душу, как и души всех от века, он будет иметь заключенной в аду.

Таким образом обманщик обманулся, напав на плоть Христову, как подверженную болезням и смерти, и, вот, против воли, принес Свет в мрачную и вожделенную для него преисподнюю, и представил Дарователя жизни душам, тиранствуемым им в силу духовного умерщвления; не только это, но и Тело, от которого проистекло воскресение и бессмертие, он смешал с мертвецами, поспешив предать его смерти и могиле. Мог же Господь, воистину, и эти его злые умыслы разрушить, но не сделал, напротив еще больше пожелал подъять Страсти ради нас, для чего и стал Человеком. Ибо если бы Он не был Человеком, то не возможно было бы Ему пострадать; а если бы не был Богом, бесстрастным по Божеству пребывая, то не мог бы плотью ради нас принять такую смерть, благодаря которой даровал нам восстание или, лучше сказать, воскресение и бессмертие; и не веровалось бы (если бы Он не был Богом), что Он действительно мог не испытывать страдания, но что добровольно изволил пострадать, чтобы показать, что Его смирение имело нас освободить и воздвигнуть, и уча, на деле явить, что долженствует до смерти бороться за праведность, и возвестить верующим силу (значение) бессмертия, - бессмертия, которое будет заключаться не только во всегдашнем пребывании, но в пребывании непричастном вечной гибели, - я говорю о ужасающем оном мучении (наказании), уготованном для диавола, - в пребывании, которое будет выражаться в совечнствовании вместе с благими Ангелами, в сонаслаждении прекрасным и нескончаемым Царством. Вот почему ради этого Он подверг Себя смерти, которой не был должен, но которой Он подвергся ради нас, дабы нас, подвергнувшихся смерти в силу долга (Епофиломенос) освободить (или "искупить" - Литроситэ) от рабства диаволу и смерти; смерти же, имею в виду, и по духу и по телу, во времени и в вечности; потому что за нас - повинных по причине греха, - дав в искупление Свою - невинную по причине безгрешности - Кровь, Он искупил нас от вины, отпустив нам грехи и рукописание их на Кресте разорвав, искупил нас от тирании диавола. Ибо тот, прельстившись и как бы широко разинув пасть и поспешив пролить Оную Кровь Владычню, (Которая - наше Искупление), не только неповинную, но и богатую божественной силою, - не только от этого ничего не приобрел, но, наоборот, оказался крепко связанным, выставленным на поругание Крестом Христовым; и таким образом мы были исторгнуты из его рабства и перемещены в Царство Сына Божияго, мы - которые были раньше сосудами гнева (Божияго), а ныне, благодаря Ему, стали сосудами милости (Божией), Который связал сильного, (сильного при сравнении с нами), диавола и расхитил его сосуды; Который справедливо затем, как неправедно умерщвленный по внушению диавола, воцарился над нами, правосудием таинственно победив началозлобного, и явно показав всемогущую силу, и одолев смерть по телу, и восстав тридневным из мертвых, и восшедши на небеса, и возсевши одесную Отца в той самой плоти, которую ради нас носил и согласно которой умер, сделав достоверным для нас воскресение из мертвых и возвращение на небо и наследие Царства, - если только и мы, подражая Ему, будем праведностью одолевать князя греха, отражая его нападения и подстрекательства к дурным страстям, и доблестно перенося его злоухищрения.
რატომღაც ბოლომდე ვერ გადმოვიტანე. დაინტერესებულებმა ნახეთ აქ

afxazi
შემს საინტერესო პასუსში რატომღაც მხლოდ უფლის დიდების საკითხზე ამახვილებ ყურადღებას, მე კი აი რა ვთქვი: "რატომ არ შეეძლო მას ისეთი ადამიანი შეექმნა რომელიც მხოლოდ სიყვარულისთვის იქნედობა დაპროგრამებული, არ შეეძლებოდა ბოროტების ან ავის ჩადენა, "? დავივიწყოთ ღმერთის დიდება, საქმე აქ ადამინის ადამიანისადმი ქცევას ეხება! რატომ არ ისურვა შემოქმედმა რომ მისი ქმნილება მხოლოდ კარგისთვის ყოფილია მომართული, ცუდი აზრი ვერ გაევლო გულში? რატომ გაუყენა ადამიანი იმ გზას რომლიდან გადასახვევად მერე თავისი ჯვარცმა სცადა, თანაც უშედეგოდ? ინჟინერმა რომ ასეთი თავისნათქვამა მანქანა შექმნას, ქების ღირსი ვერ იქნება.


უკაცრავად მაგრამ არასწორი და გაუმართლებელი დედამიწაზე ყოველწამიერად დატრიალებული ტრაგედიებია. ამის შემხედვარე კითხვების დასმა კი კანონზომიერია.


კიდევ უფრო გამარტივებული იქნებადა ამ ხის საერთოდ არ არსებობა, რაც კვლავ ვიმეორებ, უფლის ნებაზე იყო დამოკიდებული. იმედია რომ დაფიქრდები დამეთახმები რომ საცდუნებელის ცხვირწინ დადება ვერაფერი დიდი სამსახურია, და მახის დაგებას უფრო გავს ვიდრე შვილისთვის სიკეთის სურვებას.
შენ, როგროც მშობელი, შვილს არ დაუდებ პორნოგრაფიულ ფილმს და ეტყვი, ეხლა გავდივარ სახლიდან და აი ეს ფილმი არავითარ შემთხვევაში არ ჩართოო. ასეა არაა? უფალს, შენგან განსხვავებით, ძალუძდა ამ პორნო ფილმის საერთოდ არ შექმნა. მაშ რატომ გააკეთა საეინააღმდეგო და რატომ ვერ დააბრმავა მისი ქმნილება ბოროტებისადმი? ამით ხომ თავისი შემდგომი ტანჯვას აიცილებდა???

argani

მართალია თემის მიზანი სულ სხვა რამეა, მაგრამ ვფიქრობ საინტერესო საუბარი გამოდის. მიხარია რომ ინტერესს იჩენ უკვე და არა დავუშვათ ამტკიცებ რომ ეს არასწორია. შესაძლოა მე რაღაც მეჩვენებოდეს რადიკალურად სხვა კუთხით, მაგრამ სინამდვილეში სულ სხვა რამ იყოს მისი არსი.

რატომ ვსაუბრობთ ამდენს ადამიანის თავისუფალ ნებაზე? იმიტომ რომ ეს არის ძირიტადი ამოსავალი წერტილი თვითონ ადამიანის, როგორც პიროვნების, გონიერი არსების შესახებ მსჯელობისას. თავისუფალი ნება და ალბათ დამეთანხმები რომ ადამიანი ტავისუფალი ნებიტაა აღჭურვილი, გულისხმობს არჩევანის შესაძლებლობას.

"თავისუფლების მიზანი იმაში მდგომარეობს, რომ სიკეთე, სინამდვილეში ეკუთვნის იმას, ვინც მას ირჩევს. ღმერთს არ სურს დარჩეს მის მიერ ქმნილი სიკეთის მესაკუთრედ, იგი ელოდება ადამიანისაგან უფრო მეტს, ვიდრე წმ. ბუნებრივი, ბრმა თანამონაწილეობაა (ამას განსაკუთრებით მიაქციე ყურადღება). მას სურს, რომ ადამიანმა შეგნებულად აითვისოს თავისი ბუნება, რათა ფლობდეს მას - როგორც სიკეთეს - თავისუფლად, რათა მან მადლიერებით მიიღოს სიცოცხლე და სამყარო, როგორც ღმრთაებრივი სიყვარულის ჯილდო" (გრიგოლ ღვთისმეტყველი).

პიროვნული არსება შესაქმის აპოგეაა, რამეთუ მათ შეუძლიათ მადლისა და საკუტარი თავისუფლების არჩევანის წყალობით იქცნენ ღმერთად. ქმნის რა პიროვნებას, ღმრთაებრივი ყოვლისშემძლეობა ახორციელებს გარკვეულ რადიკალურ "შეჭრას", რაღაც აბსოლუტურად ახალს; ღმერთი ქმნის არსებებს, რომელთაც ისევე როგორც თვით ღმერთს (გავიხსენოთ შესაქმის წიგნში ღმრთაებრივი ბჭობა), შეუძლიათ გადაწყვიტონ და აირჩიონ (მიიღონ გადაწყვეტილება, გააკეთონ არჩევანი), მაგრამ ამ არსებებს ძაუძთ ღვთის საწინააღმდეგო გადაწყვეტილების მიღებაც. ხომ არაა ეს ღვთისათვის რისკი თავისი ქმნილების განადგურებისათვის? უნდა ითქვას, რომ ეს რისკი პარადოქსული სახით თავსდება ღვთის ყოვლისშემძლეობაში. "ახლის" შექმნისას, ღმერთი ნამდვილად იწვევს სიცოცხლისაკენ "სხვასაც"; პიროვნულ არსებას შეუძლია შეეწინააღმდეგოს მას, ვინც შექმნა იგი. ღმრთაებრივი ყოვლისშემძლეობის მწვერვალი თავისთავში ფარავს ღვთის "უძლურებას", ვიტარცა რარაც ღვთაებრივ რისკს. პიროვნება არის უდიადესი ქმნილება ღვთის სწორად იმიტომ რომ ღმერთი დებს მასში სიყვარულის უნარს და შესაბამისად უარყოფის უნარსაც. ღმერთი უშვებს საკუტარი უსრულყოფილესი ქმნილების დაღუპვის რისკს სწორედ იმიტომ, რომ იგი (ქმნილება) გახდეს უსრულყოფილესი. ეს პარადოქსი გარდაუვალია: თვით თავის სიდიადეში და ღმერთად გახდომის უნარში - ადამიანს შეუძლია დაეცეს; მაგრამ ამ დაცემის უნარის გარეშეც არ არსებობს სიდიადეც. ამიტომ, როგორც მამები ამტკიცებენ, ადამიანმა გამოცდა უნდა გაიაროს, რათა შეიმეცნოს საკუთარი თავისუფლება, შეიმეცნოს ის თავისუფალი სიყვარული, რომელსაც ელის მისგან ღმერთი.

"ღმერთმა შექმნა ადამიანი იმ ცხოველად, რომელმაც მიიღო ბრძანება გახდეს ღმერთი", - აი მკაცრი სიტყვები ბასილი დიდისა, რომელსაც იმოწმებს გრიგოლ ღვთისმეტყველი. იმისათვის რათა შეასრულო ეს ბრძანება უნდა იყო მისი უარყოფის მდგომარეობაში. ღმერთი ხდება "უძლური" ადამიანის თავისუფლების წინაშე. მას არ შეუძლია იგი აიძულოს, რადგან ის ღვთის ყოვლისშემძლეობიდან გამოდის. ადამიანი მხოლოდ ღვთის ნებით შეიქმნა, მაგრამ ამ ერთი ნებით მისი განღმრთობა არ ხდება, ერთი ნებაა შექმნაში, ორი - განღმრთობაში. ერთი ნებაა "ხატის" შესაქმნელად, ხოლო ორი იმისათვის, რომ იგი "მსგავსად" იქცეს. ადამიანის მიმართ ღვთის სიყვარული იმდენად დიდია, რომ იგი არ იიძულება, რადგან არ არსებობს სიყვარული პატივისცემის გარეშე. ღვთიური ნება მუდამ დანებდება ადამიანური ნების გადახრებს, დაბნეულობას, თვით ჯანყსაც კი, რათა მიიყვანოს იგი თავისუფალ თანხმობამდე. ასეთია ღმრთაებრივი განზრახვა და პედაგოგიკის კლასიკური სახე ძალზე სუსტი მოგვეჩვენება ყველას, ვისაც კი უგრძვნია ღმერთში მწყალობელი სიყვარული გლახაკისა, რომელიც სულის კარებთან იცდის და არასოდეს გაბედავს მის გატეხვას. (ვლადიმერ ლოსკი).

რაც შეეხება იმას რომ თითქოს უფალმა ჯვარცმისას უშედეგოდ სცადა მისი ქმნილების გამოსწორება და გადარჩენა, ვფიქრობ ეს პირდაპირ კავშირშია, ადამიანი, როგორც პიროვნების გააზრებაში, ანუ ვინ არის ადამიანი, ასეც შეიძლება ითქვას რა არის ადამიანი. ვფიქრობ ზემოტ ეს კარგადაა ახსნილი.

დავუშვათ ადამიანი შექმნილი ყოფილიყო მხოლოდ სიყვარულით აღსავსე, დაპროგრამებულად. მაშინ ის ადამიანი აღარ იქნებოდა, გვირგვინი ქმნილებისა აღარ იქნებოდა, იქნებოდა ერთ-ერთი ცხოველტაგანი, ანუ მას თუკი სიყვარულის არჩევის საშუალება არ ექნებოდა ის სიყვარული სიყვარული არ იქნებოდა, არამედ დაპროგრამებული სხვისგან ნაკარნახევის გამეორება, ადამიანის მიერ გაუცნობიერებლად (იმიტომ რომ მას ასე უთხრეს) გამოვლენა ამ ვითომ სიყვარულისა. კარგად იყო ნათქვამი ზემოთ, სიყვარულის არჩევისას უნდა იყო მისი უარყოფის მდგომარეობაში.





გეთანხმები, კითხვების დასმა აბსოლუტურად კანონზომიერია, ეს შენი მოვალეობაცაა. მაგრამ მეორე მხარეა მოვლენის მხოლოდ ერთი კუთხით ხედვა. ეს უკვე არასწორია.

ეს გზა ადამიანმა აირჩია და ირჩევს კოველდღიურად. უფალიც ხომ გვაფრთხილებს ყოველდღიურად ერთმანეთი გიყვარდეთ და ნურაფერს ავნებთო. ხომ ძალიან ადვილია, მაგრამ ადამიანს ეს არ უნდა. რატომ? იმიტომ რომ ასე აირჩია მან. და რატომ აირჩია? ამაზე ზემოთ იკო საუბარი.

ინტერესს სწორედ იმიტომ ვიჩენ რომ რაღაცეები არასწორად მეჩვენება.


იყოს მასე. ვთქვათ არ გინდა სიკეთე აირჩიო, დაღუპე თავი, თუ გინდა მოიკალი კიდეც. მაგრამ შევეცდები რაც შეიძლება მკაფიოდ ჩამოვაყალიბო ეს კითხვა: როცა სხვას ეხები უკვე თავის თავს კი არ ღუპავ არამედ სხვას. მაშ რატომ იძლევა ყოველზე მზრუნველი უფალი მსგავსის ჩადენის შესაძლებლობას. მაშ რატომ იძლევა უდანაშაულო ბავშვის გატაცების ან მკვლელობის შესაძლებლობას. რატომ იძლევა ასეთი უკიდურესად დამანგრეველი თავისუფალი ნების უფლებას?

ასევე, ავიღოთ ბუნებრივი მოვლენები რომელიც განურჩევლად ჯლიტავს ხალხს, რა მიზანი აქვს მათ, არის აქ რამე თავისუფალი ნებასთან დაკავშირებული, ან არის თუ არა ეს სასჯელი ან იქნებ ღმერთი ამაში არანაირად არ მონაწილეობს, თუმცა ვერც დედამიწის ან წყლის ტავისუფალ ნებაზე ვილაპრაკებთ რადგან უსულო საგანს ასეთი არ გააჩნია.

და აი როგორ უკავშირდება ეს ამ თემის საგანს: თუ ღმერთი ასეთი საშინელი, უსამართლო არჩევნის ნებას რთავს ადმიანს, და მერე თავისი სისხლინანი ჯვარცმით ცდილობს მდგომარეობის გამოსყიდვას, განა პასუხისმგებლობის შემსუბუქებას არ ცდილობს იმისთვის ვინც დასახული მოთხოვნები ვერ დააკმაყოფილა? საკმაოდ ალოგიკურია ასეთი განვითარება.

ეგ იგივეა ვინმე შენი მრავალჯერი გაფრთხილების მიუხედავად არ მოემზადოს გამოცდისთვის და მერე ისევ შენ ჩააბარო გამოცდა მის მაგივრად. ეგ ადამიანი ვერანაირ სარგებელს ვერ მიიღებს.


ნამდვილად იცი რომ უფალ სურს კაცღმერთის ყოლა?

ანუ ღმერთი ბჭობდა, კაცი იცინოდა?

რამეთუ სული ყოვლისა ჴორციელისაჲ სისხლი თჳსი არს და იგი მიგცე თქვენ საკურთხეველსა ზედა სალხინებელად სულთა თქუენთათჳს, რამეთუ სისხლი მისი არს სალხინებელად სულთა თქუენთა წილ.
რადგან სისხლშია ხორციელის სული. მე დაგიწესეთ იგი სამსხვერპლოსთვის თქვენი სულის შესანდობლად, რადგან სისხლია, რომ შეუნდობს სულს.
(ლევიანნი 17.11)




პავლე მოციქულისა წიგნი ებრაელთა მიმართ თავი 9

1. რამეთუ აქუნდა პირველსა მასცა შჯულსა სამართალი მსახურებათაჲ, წმიდაჲ იგი სოფლიოჲ; 2. რამეთუ კარავი შეიმზადა პირველი, რომელსა შინა იყო სასანთლე იგი და ტაბლაჲ და დაგებაჲ იგი პურთაჲ, რომელსა ერქუა „წმიდა“. 3. ხოლო შემდგომად მეორე იგი კრეტსაბმელი კარვისაჲ, რომელსა ერქუა „წმიდაჲ წმიდათაჲ“. 4. ოქროჲსაჲ აქუნდა სასაკუმევლე და კიდობანი იგი შჯულისაჲ შემოსილი გარეთ და შინაჲთ ოქროჲთა, რომელსა შინა იყო ტაკუკი იგი ოქროჲსაჲ, სავსე მანანაჲთა, და კუერთხი იგი აჰრონისი, რომელი განედლდა, და ფიცარნი იგი შჯულისანი, 5. ხოლო ზედა კერძო მისსა ქერობინი დიდებისაჲ, რომელი აგრილობდა სალხინებელსა მას; რომელთათჳს არა არს აწ თჳთოეულად სიტყუად. 6. და ესე რაჲ ესრეთ აღმართებულ იყო, პირველსა მას კარავსა მარადის შევლენედ მღდელნი და მსახურებასა მას აღასრულებედ. 7. ხოლო შინაგანსა მას ერთგზის წელიწადსა მღდელთმოძღუარი იგი ხოლო შევიდის და არა თჳნიერ სისხლისა, რომელი-იგი შეწირის თავისა თჳსისათჳს და ერისა უმეცრებისათჳს. 8. და ესე უწყებითა სულისა წმიდისაჲთა, რამეთუ არღა გამოჩინებულ იყო წმიდათა იგი გზაჲ, არამედ პირველისა მისღა კარვისაჲ აქუნდა წესი. 9. რომელი-იგი იგავი იყო ჟამისა მის მოწევნადისაჲ, რომელსა შინა მსხუერპლნი და შესაწირავნი შეიწირვოდეს, რომელნი ვერ შემძლებელ იყვნეს გულითად სრულყოფად შემწირველთა მათ, 10. გარნა საჭმელთა ხოლო ზედა და სასუმელთა და პირად-პირადთა ბანათა და სამართალითა ჴორცთაჲთა ვიდრე ჟამადმდე განგებისა მის მოწევნადისა. 11. ხოლო ქრისტე მოვიდა, მღდელთმოძღუარი იგი ყოფადთა მათ კეთილთაჲ, უფროჲსითა მით და უსრულესითა კარვითა ჴელით უქმნელითა, ესე იგი არს, არა ამის დაბადებულისაჲთა. 12. არცა სისხლითა ვაცთა და ზუარაკთაჲთა, არამედ თჳსითა სისხლითა შევიდა ერთ-გზის სიწმიდესა მას და საუკუნოჲ გამოჴსნაჲ პოვა. 13. რამეთუ უკუეთუ სისხლი იგი ვაცთა და ზუარაკთაჲ და ნაცარი იგი დიაკეულთაჲ, რომელი ეპკურებოდა შეგინებულთა მათ და განსწმედდა მსგავსად ჴორცთა მათ განწმედისათა, 14. რავდენ უფროჲს სისხლმან ქრისტესმან, რომელმან-იგი სულითა საუკუნოდ თავი თჳსი შეწირა უბიწოდ ღმრთისა, განწმიდნეს გონებანი თქუენნი მკუდართაგან საქმეთა მსახურებად ღმრთისა ცხოველისა! 15. და ამისთჳს ახლისა აღთქუმისა შუა-მდგომელ არს, რაჲთა სიკუდილიღა მოიწიოს გამოსაჴსრად პირველისა მის შჯულისა გარდასრულთა, აღთქუმაჲ იგი მოიღონ ჩინებულთა მათ საუკუნოჲსა მის მკჳდრობისათა. 16. რამეთუ სადა-იგი წიგნის წერაჲ არს, სიკუდილი უნებლიად ზედა-აც წიგნის მწერალსა მას, 17. რამეთუ ანდერძი დაწერილი მკუდართა შემდგომადღა მტკიცე არს; უკუეთუ არა, ვერსადა მტკიცე არნ, ვიდრე ცოცხალღა არნ ანდერძის მწერალი იგი. 18. ვინაჲცა არცა პირველი იგი თჳნიერ სისხლისა განახლდებოდა. 19. რამეთუ ითქუნეს ყოველნი იგი მცნებანი მსგავსად შჯულისა მოსეს მიერ ყოვლისა მიმართ ერისა, მოიღის სისხლი იგი ზუარაკთა და ვაცთაჲ წყალსა თანა მატყლითა მეწამულითა და უსუპითა, თჳთ მასვე წიგნსა და ყოველსა ერსა აპკურის 20. და თქჳს: ესე სისხლი აღთქუმისაჲ, რომელი გამცნო თქუენ ღმერთმან. 21. თჳთ მას კარავსა და ყოველსა მას ჭურჭელსა სამსახურებელისასა ეგრეთვე მსგავსად სისხლი ასხურის. 22. და კნინღა ყოველივე იგი სისხლითა განწმდებოდა მსგავსად შჯულისა მის, და თჳნიერ სისხლის დათხევისა არა იყო მოტევებაჲ. 23. საჭიროა არს უკუე, ვინაჲთგან სახენი იგი ზეცისათანი ამით განწმდებოდეს, რაჲთა ზეცისანი იგი ამათსა უმჯობესითა მსხუერპლითა განწმდენ. 24. რამეთუ არა ჴელით ქმნულთა სიწმიდეთა შევიდა ქრისტე სახედ ჭეშმარიტთა მათ, არამედ თჳთ მათ ცათა აწვე ჩუენებად პირსა ღმრთისასა ჩუენთჳს, 25. არცა რაჲთა მრავალგზის შეწიროს თავი თჳსი, ვითარცა-იგი მღდელთმოძღუარი იგი შევიდის წელიწადსა ერთ-გზის სიწმიდესა მას სისხლითა სხჳსაჲთა; 26. უკუე ჯერ-ვიდრემე-იყო მისა მრავალ-გზის ვნებად სოფლის დაბადებითგან; ხოლო აწ ერთ-გზის აღსასრულსა ჟამთასა შეურაცხის-ყოფად ცოდვათა მსახუერპლითა თჳსითა გამოჩნდა. 27. და ვითარცა-იგი წინა-უც კაცთა ერთ გზის სიკუდილი და მისა შემდგომად საშჯელი, 28. ეგრეცა ქრისტე ერთ გზის შეიწირა მრავალთათჳს აჴოცად ცოდვათა, ხოლო მეორედ თჳნიერ ცოდვათა გამოეცხადოს, რომელნი-იგი მოელიან მას მაცხოვრად.


1. თუმცა პირველ აღთქმასაც ჰქონდა მართლგანაწესი მსახურებისა და ამქვეყნიური საწმიდარი,

2. რადგანაც პირველი კარავი ისე იქნა გამზადებული, რომ შიგ იყო სასანთლე, ტაბლა და საწირავი პური; ხოლო სახელი მისი იყო „წმინდა“.

3. მეორე ფარდის მიღმა კი იყო კარავი, რომელსაც ერქვა „წმიდათაწმიდა“.

4. და ჰქონდა მას ოქროს სასაკმევლე, მთლიანად ოქროთი მოჭედილი კიდობანი აღთქმისა, რომელშიც იდგა მანანით სავსე ოქროს ჭურჭელი, აარონის კვერთხი, რომელიც განედლდა, და აღთქმის ფიცარნი.

5. ხოლო მათ ზემოთ - ქერუბიმნი დიდებისა, სალხინებლის საჩრდილობლად, თუმცა აქ დაწვრილებით ვერ ვილაპარაკებთ მათზე.

6. ამნაირად გამართულ პირველ კარავში ყოველთვის შედიან მღვდლები ღვთისმსახურების აღსასრულებლად.

7. მეორეში კი წელიწადში ერთხელ შედის მღვდელმთავარი, მაგრამ არა სისხლის გარეშე, რომელსაც სწირავს თავისი თავისა და ხალხის ცთომილებათა გამო.

8. ამით სული წმიდა გვიჩვენებს, რომ ჯერ კიდევ არ გახსნილა საწმიდრის გზა, ვიდრე დგას პირველი კარავი.

9. ესაა ნიმუში აწმყო დროისა, როცა სწირავენ მსხვერპლსა და შესაწირავს, რასაც არ ძალუძს სრულყოს შემწირველის სინიდისი.

10. რადგანაც ესაა მხოლოდ სასმელ-საჭმელი, სხვადასხვაგვარი განბანა და ხორციელ წესთა აღსრულება, გამოსწორების დრომდე დადგენილი.

11. ხოლო ქრისტე, მომავალ სიკეთეთა მღვდელმთავარი, მოვიდა უფრო ვრცელი, უფრო სრულყოფილი და ხელთუქმნელი, ესე იგი, არა იმნაირად შექმნილი კარვით.

12. კაცთა და ზვარაკთა სისხლით კი არა, საკუთარი სისხლით ერთხელ შევიდა საწმიდარში და მოგვიპოვა საუკუნო გამოხსნა.

13. ვინაიდან თუ ვაცთა და ზვარაკთა სისხლი, ან დეკეულის ფერფლი, პკურებით გაწმენდს შებილწულთ, რათა წმიდა იყოს ხორცი,

14. განა სისხლი ქრისტესი, რომელმაც მარადიული სულით უბიწო მსხვერპლად შესწირა თავი ღმერთს, ათასწილ უფრო მეტად არ განწმედს თქვენს სინიდისს მკვდარ საქმეთაგან, ცოცხალი ღმრთის სამსახურისთვის?

15. ამიტომაც არის ახალი აღთქმის შუამდგომელი, რათა სიკვდილით, რომლითაც აღესრულა, გამოესყიდა პირველი აღთქმისას ჩადენილი დანაშაულნი და, ამრიგად, საუკუნო მემკვიდრეობისთვის ხმობილთ მიეღოთ აღთქმული.

16. ვინაიდან სადაც არის ანდერძი, იქ აუცილებელია მეანდერძის სიკვდილი.

17. რადგანაც ანდერძს ძალა აქვს მხოლოდ სიკვდილის შემდეგ, და არა მანამ, სანამ ცოცხალია მეანდერძე.

18. ამიტომ არც პირველი აღთქმა დამტკიცებულა სისხლის გარეშე.

19. რადგანაც მოსემ, ყველა მცნება რჯულისამებრ რომ წარმოსთქვა ხალხის წინაშე, აიღო ზვარაკთა და ვაცთა სისხლი, წყალთან, მეწამულ მატყლსა და უსუპთან ერთად, და ასხურა როგორც წიგნს, ისე მთელ ხალხსაც,

20. და თქვა: „ესაა სისხლი აღთქმისა, ღმერთმა რომ გამცნოთ თქვენ“.

21. თვით კარავსა და საღვთისმსახურო ჭურჭელსაც ასხურა სისხლი.

22. ასე რომ, რჯულის მიხედვით, თითქმის ყველაფერი სისხლით განიწმიდება, და სისხლის დათხევის გარეშე არ არსებობს მიტევება.

23. ამრიგად, ზეციერთა ხატებანი ამით უნდა იწმიდებოდნენ, ხოლო თვით ზეციერნი - ამაზე უკეთესი მსხვერპლით.

24. რადგანაც ქრისტე ხელთქმნილ საწმიდარში, ანუ ჭეშმარიტის ხატებაში კი არ შევიდა, არამედ თვით ცაში, რათა აწ ჩვენთვის წარუდგეს ღმერთს,

25. იმიტომ კი არა, რომ მრავალგზის შეეწიროს, როგორც მღვდელმთავარი ყოველწლიურად სხვისი სისხლით შედის საწმიდარში,

26. თორემ მაშინ მრავალგზის ევნებოდა ქვეყნის დასაბამიდან, ხოლო აწ ერთხელ, საუკუნეთა დასასრულს, გამოჩნდა, რათა თავისი მსხვერპლით გაექარწყლებინა ცოდვა.

27. და როგორც ადმიანებს ერთხელ უწერიათ სიკვდილი, მერე კი განკითხვა,

28. ასევე ქრისტეც, ერთხელ რომ შესწირა თავი, რათა წარეხოცა მრავალთა ცოდვა, - მეორედ გამოჩნდება არა ცოდვათაგან განსაწმედად, არამედ მის მომლოდინეთა სახსნელად.

აქ გამოცხადებაზეა საუბარი.არ ამბობს,რომ მსხვერპლშეწირვის გარეშე რომ დომებოდაო.თავისგამართლება გასაგებია,მაგრამ რომ თქვა შევცდიო უკეთესი იქნება.შენ სიტყვებს შეგახსენებ თუ რამე აქვს საერთო ათანასე დიდის სიტყვებთან,შენ წერ:''ხოლო ადამინის გამოხსნას რაც შეეხება, მან ეს ადამიანისათვის საჭირო ყველაზე აღმატებული ფორმით გააკეთა. თორემ ყოვევარი მსხვერპლის გარეშეც შეეძლო მას ეპატიებინა ადამიანისათვის, რადგან ის ყოვლიდშემძლეა. მაგრამ ამ შემთხვევაში ადამიანის თანამაონაწილეობა იყო საჭირო ამ მსხვერპლის გაღებაში და ამიტომაც "სიტყვა იგი ხორციელ იქმნა და დაემკვიდრა ჩვენ შორის"

თუ არ დაკმაყოფილდები მამების ციტატებიჩ შემიძლია შემოგთავაზო და მერეც გაიღიმე ჩემ ნაწერებზე.

argani
აქ შეიძლება გაგაგიჟონ ასე რომ გამაგრდი ძმობილო

saria-giorgi

შენს ცოდნამდე ვერ ავმაღლდები რა თქმა უნდა მაგრამ, ორიოდ სიტყვას მაინც გეტყვი.

უპირველესად ეს საკითხი დოგმატურია და მასზე საკუთარი აზრი ბოდიში მაგრამ არ ვიცი რა გითხრა რა არის. ჩემი აზრი აქ არ ყოფილა და რამდენიც არ უნდა მიმტკიცო მსხვერპლის გარეშე ადამიანის გამოხსნა დაუშვიო არ დავიჯერებ, რადგან ჯერ ეს ერთი ეს არ მითქვამს და მეორეც ისეთი იდიოტი არ ვარ რომ რაღაც აღმოჩენები გავაკეთო და ოც საუკუნოვანი ეკლესიური ტრადიციის საწინააღმდეგო ვთქვა XX საუკუნის ჩვეულებრივმა, არაფრით გამორჩეულმა ადამიანმა.

ეს სიტყვები რასაც ეკლესიის საწინააღმდეგოს ეძახი, მოვაყოლე იმას რომ აქ ითქვა სიტყვები უფალს სხვანაირად არ შეეძლო რომ მოქცეულიყოო.

seminaristi
saria-giorgi
აქ ვისაუბროთ, მაგრამ დასაცკიში ამიხსენით სემინარისტის ეს ფრაზა რას ნიშნავს.


ღმერთს ისევე არ შეეძლო ამ მსხვერპლის გარეშე ადამიანის გამოხსნა, როგორც მას არ შეუძლია შესცოდოს, უსამართლოდ მოიქცეს

შენი სიტყვების უკაან დაბრუნება ნიშნავს საკუთარი თავის გამოძვრენას იმ საკითხთან დაკავშირებით,რაზედაც მიდის აქტუალური საუბარი.რას ნიშნავს შენი სიტყვები:''თორემ ყოვევარი მსხვერპლის გარეშეც შეეძლო მას ეპატიებინა ადამიანისათვის, რადგან ის ყოვლიდშემძლეა''.
დანარჩენს დრო როდესაც მექნება აგიხსნი,ეხლა დროის სიმწირის გამო დატოვება მიხდება აქაურობის.

saria-giorgi

არაფერზე არ გიპასუხებ რადგან, ჩემი სიტყვების კონტექსტიდან ამოგლეჯას აქვს ადგილი და დამახინჯებას. ამიხსენით ზემოთ მოყვანილი სემინარისტის ციტატის აზრი, რითაც დაიწყო კამათი და შემდეგ გავაგრძელოთ.

ახლა, სამწუხაროდ, დრო არ მაქვს, უნდა გავიდე.თუ მოვიცალე, ხვალ აგიხსნი ამ სიტყვებს.

თვითონ აგიხსნის.მე პირადად არანაირ წინააღმდეგობას არ ვხედავ მის ნაწერებში.შეგიძლია გააკრიტიკო,თუ რამე არასწორს ხედავ,მაგრამ არ მგონია ამის საფუძველი გქონდეს.მისი ნაწერი გაჯერებულია წმიდა მამათა ნაწერებთან.

არაფერზე არ გიპასუხებ რადგან, ჩემი სიტყვების კონტექსტიდან ამოგლეჯას აქვს ადგილი და დამახინჯებას.
ჯერ ერთი თუ სრულად არ არის შენი წინადადება მოყვანილი შეგეძლო სრულად თავად მოგეყვანა.ვინ შეგიშალა ხელი?გახლეჩვა,წინადადების დამახინჯებას ადგილი არ ქონდა ჩემი მხრიდან.
შენი პასუხებით შეიძლება მთელ საკამათო,საღმრთისმეთყველო კითხვებს გაეცეს პასუხი,მაგრამ ამით მკითხველს დააკმაყოფილებ?მითუმეტეს სამი განყოფილების მოდერატორი ხარ და შეგიძლია შენიშვნები წუთი-წუთზე მისცე ყველას,ვისაც გინდა.
მაშინ შეგიძლია არ გამცე პასუხი,როდესაც დაამტკიცებ შენს სიმართლეს და მკითხველსაც აჩვენებ,რომ მართალი ხარ,ხოლო ჩემი მხრიდან ისევ თუ წამოვა ანალოგიური შეკითხვა პასუხგაუცემელი დატოვე.
მე პირადად მაშინ არ ვცემ პასუხს როდესაც ადამიანი ჯიუტად ეყრდნობა თავის უაზრო შეკითხვას.შენ კი არსწორ წინადადებაში გედებაბრალითუ ვცდები აგვიხსენი.მოწყენილობის დამარცხება და ჩემი ჩაძირვა თუ გსურს შეძლებ,რადგანაც მოდერატორი ხარ და ძალაუფლება შენ ხელშია.ცნობისთვის ჩემს აზრებს ნაკლებად ვაქვეყნებ,ვცდილობ მამებიდან ამოვკრიბო და ისე მივაწოდო მკითხველს სწორი აზრი ამა თუ იმ საკითხებზე.
დამატებით,კიდევ თუ სადმე ხედავ ჩემ რადიკალურ პოსტებს მიმითითე ან კიდევ რომელ ფორუმელს უწოდე მწვალებელი,რადგანაც ბრალს მდებ.იმედია ამასაც არ უარჰყოფ?

saria-giorgi

აბააა ჩემო გიორგი. ერთადერთი ინტერესი მაქვს მხოლოდ და მხოლოდ, რომ შენი ავტორიტეტი დავაგდო და ამის საფუძველზე ჩემი ავამაღლო. სასაცილოდ ჟღერს იცი, და არ გეწყინოს და მე მგონი ეს ეგოისტური მომენტია.

მართლა არ მინდა არც შენთან და არც სემინარისტთან რასაც ქვია კამათი, ორივეს პატივს გცემთ, მხოლოდ იმიტომ რომ ერთ სასწავლებელში ვსწავლობთ თუნდაც. ასე რომ ჩემი მხრიდან ყოველგვარი აგრესია და ვინმეს ჩაძირვა გამორიცხე, რადგან უკან დახევაც კარგად მეხერხება და არც ბოდიშის მოხდაა ჩემთვის პრობლემა.

მითუმეტეს საკითხი დოგმატურია და მასე რასაც ქვია მსჯელობა საკუთარი აზრებით ცოტა არ იკოს უხერხულია.

ის რაც მე დავწერე საკუტარ აზრზე დაყრდნობა არ იყო. მე მგონია რომ წინადადება რომლის საფუძველზეც ეს კამათი წარმოიშვა ძალიან არასწორად იქნა გაგებული, მითუმეტეს სრულ აბზაცში სავსებით არ ჯღერდა ისე როგორც გაიგეთ და ამას სრულიად ადვილად დავადასტურებ, მაგრამ დაველოდები სემინარისტს რომ ამიხსნას მისი ზემოთ მოყვანილი ფრაზა და შემდეგ გავაგრძელოთ საუბარი და არა კამათი.

ხო იმაზე შევთანხმდეთ რომ არანაირად არ მითქვამს მე მსხვერპლის უარმყოფელი სიტყვები, რადგან კიდევ ერთხელ ვამბობ, არ ვარ ისეთი იდიოტი რომ ოც საუკუნოვანი საეკლესიო ტრადიიცის საწინააღმდეგო ვთქვა, რაც ბოდიში და მართლა იდიოტობა იქნება.

ასე რომ მართლა არ ვარ პირადი განდიდების მანიით შეპყრობილი პიროვნება და მოდერატორობას სხვის ჩასაძირვად არ ვიყენებ. არც ჯიუტი ვარ, უბრალოდ ამ ფრაზის შინაარსი მაინტერესებს. "ღმერთს ისევე არ შეეძლო მსხვერპლის გარეშე ადამაინის გამოხსნა, როგორც არ შეუძლია მას შესცოდოს, ან არასწორად მოიქცეს და ა.შ."

saria-giorgi


ომი დაიწყე?

პიროვნულად ვცდილობ არავის არ შევეხო,სემინარის კედლებზე მაღლა მართლმადიდებლობას ვაყენებ,რომელიც გვაკავშირებს ყველა ქრისტეანს.
წმ.წერილი გვმოძღვრავს:.როგორადაც მოექვევი სხვას,ისე მოგექცევიან შენ.ან კიდევ:"მოექეცი სხვას ისე,როგორც გსურს მოგექცნენ შენ."
ჩემი მიზანია სარწმუნოებრივი სიყვარული სუფევდეს და არა პიროვნული"მე შენ მიყვარხარ",რომელიც პირფერობის ნაყოფია.ჭეშმარიტი სარწმუნოების დასაცავად მამები მკაცრ სიტყვებს არ იშურებდნენ,რის შედეგადაც მოწამეობრივ გვირგვინს იმკიდნენ.
შენ შეგიძლია ეგოიზმის დანახვა ჩემში,მაგრამ ვეჭვობ,რომ ეს პირადი ამპარტავნებიდან არ იყოს გამოწვეული.შეიძლება ადამიანი დაგესლო და მერე უთხრა:იცი ეს არ არის ეგოიზმი.თუ მართლა ასე აღიქვამ ჩემს ნაწერებს არ ცდები,რადგანაც ამპარტავანება მართლა მაწუხებს,მოჩვენებითაც შეიძლება მდაბლად მოვეჩვენო ვინმეს,მაგრამ შეცდება.შენ დაინახე ჩემი ნაკლოვანება,მაგრამ ჯობია შენსას მიხედო და ცოდვებზე ნაკლებად ვისაუბროთ.
ბერი პაისი ათონელი წერს:"ვინც სხვის ცოდვებს უყურებს თავისას ნაკლებად ხედავს."
ძმური სიყვარულით გიორგი.ჯობია იმ საკითხების ახსნა მივიღო რაზედაც დამედო ბრალი.იქნებ ვერ ვხვდები და საჭიროა სხვანაირად ვისაუბრო.მაგრამ არც ერთი პოსტი არ მახსენდება,რომელშიც შესაძლოა იყოს გადაჭარბებით ჩემი აზრი.გთხოვ მიმითითე.უკვე მე-3 ვითხოვ.



ნინო მასე რატომ მელაპარაკები?განა ვინმეს პირადი ინტერესი მაქ?არა.ვცდილობ პირიქით ქონფლიკტები ნაკლებად მქონდეს,პირიქით მინდა ჭეშმარიტი სარწმუნოება გვაკავშირებდეს ერთმანეთთან.

saria-giorgi



ძალიან კარგი სრვილი გქონია გიორგი და მეც ვისურვებდი რომ ეს აგსრულებოდეს, მაგრამ მე როგორც ამ თემისთვის და ღვთისმეტყველებისთვის ასე ვტქვათ უცხო ადამიანი, აქ შემოვდივარ და ვცდილობ რაღაც გავიგო, ამ დროს მხვდება ცოტა გაღიაიანებული ტონით ნაწერი პოსტები.