არ მწყენია ...
მე რაც მიმაჩნია ის ვთქვი და ვიმეორებ, რომ უსწრაფესად ვითარდება გლობალური მოვლენები ყველა მიმართულებით და ისე სწრაფად ცვლის ჩვენ ცხოვრებას რომ გუშინ რა იყო აღარ გვახსოვს, ახალ თაობებს კი საერთოდ ვერ წარმოუდგენიათ თუ "ესე როგორ შეიძლება ყოფილიყო"... და გასაგებიცაა.
მაგრამ დრომოჭმული და აწ გარდასრული "საფრთხის" "ღეჭვა"-ს , რა თქმა უნდა ვერ აგიკრძალავთ.
... ჩემი აზრი ვთქვი უბრალოდ.

ძმაო კაიროს, მე მეგონა გასაგები იყო ვისაც ვგულიხმობდი მწვალებელ ეკუმენისტებში _ იმათ, ვისაც სოდიმიტი და მდედრობითი სქესის სამღვდელოება ყავთ მეთქი, მგონი მართლმადიდებელ ეკლესიებში ეგეთი რამ არ დაუკანონებიათ და ცხადია მეც ვერ ვიგულიხმებდი მართლმადიდებელ ადგილობრივ ეკლესიებს. დანარჩენზე შევეცდები უახლოეს მომავალში შევავსო, ძალიან კარგი იქნება თუ შენიშვნები არ იქნება პროვოკაციული და ინტრიგნული, რაც შემეშლება, იმაზე შენდობის თხოვნა არ მიჭირს, თუმცა გამოგიტყდებით, დიდი ხანია მაინტერესებს და ეკუმენიზმის დამცველთაგან მართლმადიდებელი ეკლესიის სწავლებაზე დაფუძნებული არგუმენტები ვერ მოვისმინე, მხოლოდ ზოგადი მსჯელობები სიყვარულზე, დიალოგის აუცილებლობაზე, ფანატიკოსთა ლანძღვა და ა.შ. სიყვარული ცარიელი სიტყვები არ გახლავთ, ეგ საქმეში უნდა ჩანდეს და ჭეშმარიტი სიყვარული აუცილებლად ჭეშმარიტ სარწმუნოებაზე უნდა იყოს დაფუძნებული, ისე იქნება ფარისევლობა, მლიქვნელობა, კარიერისტობა და ა.შ.
ყველას გილოცავთ მომავალ აღდგომას, ღმერთმა მოგვცეს, მივეწიოთ ერთობასა სარწმუნოებისასა და მეცნიერებასა ჭეშმარიტებისასა.

ძალიან კარგი,ეს წინ გადადგმული ნაბიჯია, რომელიც გვიცავს სქიზამატური აზროვნებისაგან



ვერც მსოფლიო პატრიარქის ნაწერში? ან რა დოგმატიკას ეძებ იმაში რომ ადამიანთ ქრისტეზე უნდა ესაუბრო და დიალოგი გქონეს მათთან ვინც თვლის რომ ქრისტე სწამს?

ვიმეორებ ერთობლივი ლოცვა ჩემთვის მიზანია და არა საშუალება...

და კიდევ ძმებო, შეინარჩუნეთ სიმშვიდე, აქ არაა რაიმე მწვალებლობაზე საუბარი, არამედ ეკლესიის საგარეო პოლიტიკაზე!

გამარჯობათ!
მაინტერესებს უკრაინას არ აქ ხო ავტო კეფალია? და ამ ქვეყნის ეკლესიის შესახებ ვერავინ მეტყვის რაიმეს?

ამ დღეებში გასაგები მიზეზების გამო ვერ მოვახერხე დაპოსტვა



თუ ამას გულისხმობდი მაშინ აქ არც არაფრში შეგედავები. თუ მარტო ეს არის ამ კავშირის მიზანი მაშინ არანაირი პრობლემა არ არის. ისე მე მაინც არ ვთვლი, რომ მსგავსი რამის გამოც ღირდეს რამე კავშირის შექმნა იმიტომ რომ ამ საკითხების გადაჭრა ცოტა პრობლემატური იქნება რელიგიური კავშირისთვის. მოდი მაშინ ჩემს შეხედულებას დავწერ ამ საკითხებთან დაკავშირებით

1) მშვენიერი იქნება თუ მოხდება ქრისტიანული ღირებულებბის დაცვა მაგრამ ალბათ დამეტანხმები იმაში რომ ეს მხოლოდ დოკუმენტზეა დაწერილი და მასზე დარჩება მუდმივად როგორც სიმბოლო ქრისტიანული მორალის. მე საწუხაროდ არ ვარ გარკვეული ამ კავშირის წესდებებში და პროექტებში ასე რომ არ შემიძლია შევაფასო მისი პოტენციალი. ისე მადლობელი ვიქნები თუ ვინმე დადებს ლინკს ამ საკითხთან დაკავშირებით.

დღეს ზოგიერთი ეკლესია იმ დონემდეც დაეშვა რომ ჰომოსექსუალიზმს ცოდვად აღარ მიიჩნევს, ემბრიონზე ცდებს და კონტრაცეპტივებს აქტიურ პროპაგანდას უწევს მრავალი ქრისტიანული მიმდინარეობა. წმინდანად აღიარებული დედა ტერეზა ცნობილი იყო "ოჯახის დაგეგმარებასა" და კონტრაცეპტივების მხარდაჭერასთან დაკავშირებით. აქ შეუძლებელია შეთანხმებას მივაღწიოთ იმიტომ რომ დასავლური მიმდინარეობების მხრიდან ვაწყდებით დოგმატურ დამახინჯებებს. კიდევ დავამატებდი, რომ ქრისტიანული მორალის დამკვიდრებას არ სჭირდება რამე კავშირში შესვლა ირანმა ეს ყოველგვარი რელიგიური კონფედერაციის დახმარების გარეშე გააკეთა. თუმცა ეს არ არის ცუდი იდეა ოღონდ ჯერ მათ მხრიდან უნდა მოხდეს მცდელობა დამახინჯებული დოგმატების "გასაწორების"

2) მშვენიერი იდეაა მაგრამ სამწუხაროდ ეს არ შეიძლება შედიოდოს ამ კავშირის კომპეტენციაში იმ უბრალო მიზეზის გამო რომ ისინი ამ მხრივ ვერანაირ შედეგს ვერ მიაღწევენ. ისე შენს მიერ დასახელებული ქვეყნები რაღაც ეჭვებს იწვევს. ალბათ რომელიმე მოხსენებაში იყო ჩამოთვლილი ერთი სირია აკლია და მივიღებდით ამერიკის მტრების კლასიკურ სიას(ჩრ. კორეაში ქრისტეანების რიცხვი ალბათ საერთოდ ათასსაც არ აჩარბებს ამიტომ ბუნებრივია მას არ მოიხსენიებდნენ). თუ მართლაც რომელიმე ეკუმენური მოხსენება გამოიყენე წყაროდ მაშინ ნათლად მოსჩანს რომ პოლიტიკას ღრმად აქვს ცხვირი ჩაყოფილი ამ კავშირში. საერთოდ არის ქვეყნები სადაც უფრო მკვეთრად ებრძვიან ქრისტიანობას და მაინტერესებს იმ ქვეყნებტან დაკავშირებით თუ აკეთებენ რამეს ან საერთოდ ამ ქვეყნებთან დაკავშირებით რა გააკეთეს? რაც შეეხება მათ დაცვას, წამყვანი დასავლურ ქვეყნებს უჭირთ მათი დაცვა ხოლო ამ იმპოტენტმა კავშირმა მხოლოდ შეიძლბა სხვადასხვა საერთაშორისო ორგანიზაციების წყალობით მოახერხოს მათი დაცვა ისიც იმიტომ, რომ ქრისტიანობის გაძლიერება ხელს შეუწყობს დასავლური ლიბერალ-დემოკრატიის გავრცელებას ანუ ეს აწყობს იმ უღმერთო პოლიტიკოსებსაც. წინააღმდეგ შემთხვევაში საერაშორისო ორგანიზაციების მოხსენებებშიც არ შეიტანდნენ მათ ჩივილებს. ასე რომ ამ კავშირის გამოყენება ქრისტიანების დასაცავად სრული უაზრობა მეჩვენება.

3) რაც შეეხება ქრისტიანობის გავრცელებას კი ბატონი პროტესტანტები და კათოლიკეები ამას მშვენივრად გამოიყენებენ იმიტომ რომ მათ აქვთ ძლიერი ფინანსური მხარდაჭერა ხოლო ჩვენ? დავრჩებით ხახამშრალი. გადაჭარბებულად მეჩვენება იმის მტკიცება რომ ჩვენ ამ კავშირის საშვალებით გავარცელებთ მართლმადიდებლობას გინდ არაქრისტიანულ და გინდაც ქრისტიანულ ქვეყნებში.

რაც შეეხება ჩვენი ჭეშმარიტებით ხალხის მოზიდვას(რომელსაც ბევრი ემხრობა) ეს სისულელედ მეჩვენება. ეს რომ მოხდეს ჯერ ამისთვის უნდა დაიწყოს მსჯელობა დოგმატურ საკითხებზე მაგრამ ეს როგორც ვიცი აკრძალულია ამ კავშირის წესდებით. მსჯელობის დაწყების შემთხვევაში ყველაფერი თავიდან უნდა დავიწყოთ. იმ დღიდან როცა მოხდა ჩვენი გაყოფა უფროსწორედ მათი ჩვენგან გამოყოფა.

ჩვენ გაგვაჩნია ჭეშმარიტება რაც სხვებს არ გააჩნიათ. ჩვენ არ გვჭირდება რაგაც პრიმიტიული კავშირი ქრისტიანობის გასავრცელებლად გაიხსენეთ წმინდა ნიკოლოზი (და მისი მსგავსი სხვა სამღვდელო პირები) რომელმაც ათიათასობით იაპონელი გააქრისტიანა.
ამ კუთხით მან უფრო ბევრი გააკეთა ვიდრე მთელმა მართლმადიდებელმა სამღვდელოებამ რომელიც დღეს ამ კავშირშია! ხოლო მსგავს ფაქტები ჩვენ მრავალი გვაქვს. ამიტომ მე უფრო ამ მეთოდის მომხრე ვარ მართლმადიდებლობის გასავრცელებლად.

5) კარგი იქნება მაგრამ ჩვენ იმხელა ცოდნა(სამეცნიერო მიმდინარეობებს არ ვგულისხმობ) გაგვაჩნია, რომ დიდად არ გვჭირდება მათი ცოდნის გაზიარება. ეს მათ უფრო სჭირდებათ. თუმცა ცუდი იდეა არ არის.

6) აქ ნათლად მოსჩანს რომ ჰუმანისტი ხარ . ეხლა ვხვდები რატომ ვერ ვთანხმდებოდით უნათლავ ჩვილებთან დაკავშირებით. შენ ჰუმანისზმის გავლენას განიცდი მე კიდევ ჰუმანიზმი მეზიზღება.
ისე რაც დაწერე ან მე ვერ გავიგე ან რაგაც სხვის თქმას აპირებდი. რას ნიშნავს დიდ მიზანის მიღწევას ჭეშმარიტების დათმობის გარეშე? და რა მიზანია ეს?

KAIROS მეგობარო მართალია ჩვენ ზოგ საკითხებში ვერ ვთანხმდებით მაგრამ მე შენ დიდ პატივს გცემ მაგრამ მე არ მესმის რატომ უნდა ვილოცოთ მათთან ერთად? რა შენ რა მომხრე ხარ რომ ვიღაც შამანებთან და მწვალებლებთან ერთად ილოცოს მართლმადიდებელმა მოძღვარმა? ტოლეტრანტობის ნიღბით. გეგონება ჩვენ მართლმადიდებლებმა არ ვიცოდთ რა იყო ტოლერანტობა წინა პერიოდში. ან ის როგორ მოგწონს როდესაც ჩვენი სამღვდეობა შამპანიურს სვამს და შოკოლადს მიირთმევს ამ მწვალებლებთან ერთად და მსჯელობენ "მომავლზე" იმათთან ვისაც მომავლის არაფერი გაეგებათ იმიტომ რომ ჭეშმარიტება არ არის მათთან! მე მეჩვენება რომ აქ სხვა ნაღმი დევს.

ისე არქ. ლაზარეს წიგნში რა არ მოგწონს?

დავამატებდი, რომ თუ სხვა ქრისტიანულ მიმდინარეობებისგან გვინდა რაგაცის გაზიარება რა ჩვენთან ცოტა კათოლიკეა ან პროტესტანტი? რა სავალდებულოა ამისთვის სხვადასხვა ქვეყნებში სიარული? მაგალითამ მე ამ ფორუმზეც ვსაუბრობ პროტესტანტებტან. კარგი ადამიანებია მაგრამ ეს იმას ხომ არ ნიშნავს რომ მე მათ ეკლესიაში უნდა წავიდე და იქ ვილოცო ან ისინი მოვიდნენ და ჩვენთან ილოცონ?

"როგორი კეთილები, ღვთისმოყვარულები, სასიამოვნოები არ უნდა გვეჩვენებოდნენ ჩვენ სხვა სარწმუნოების ხალხი კიდევაც, რომ გვქონდეს მათთან ძალიან ახლო მეგობრული ურთიერთობა მაინც არ უნდა ვორჭოფობდეთ იმ საკითხთან დაკავშირებით, რომ მათი რწმენა ღმერთზე არის არასწორი და ერეტიკული."

"Каждый, кто искажает догматы веры, не может переступить порог Церкви, не может даже положить начало пути ко спасению. Эта "стена" становится для него преградой на пути к Небу."

აი რას წერს ერთერი ყველაზე გავლენიანი ეკუმენისტი Edmund Schlink "ქრისტიანული ეკესიების ერთობა არასდროს დარღვეულა არამედ იყო მხოლოდ დამახინჯებული" - ამაზე ეხლა კომენტარის გაკეთება ზედმეტია

დღევანდელი სამყარო გაჟღენთილია ჰუმანიზმით სადაც არ არის ღმერთის ადგილი. ჰუმანიზმს ყოველგვარი გადაჭარბების გარეშე შეგვიძლია ვუწოდოთ სატანის ყველაზე დიდი მიღწევა. ფარსია მათი იდეები. ლაპარაკობენ ერთს ხოლო აკეთებენ მეორეს. ესე იყო საბერძნეთშიც როდესაც სულ დემოკრატია ეკერათ პირზე თუმცა დემოკრატია მათ ქვეყანაში არც არასდროს ყოფილა ისევე როგორც ეხლა არაა ლიბერალ-დემოკრატია დასავლურ ქვეყნებში.
გავიხსენოთ ე.წ. აღორძინების ხანა, მისი კლასიკური გამომხატველია მიქელანჯელოს დავითი. როდესაც ქალები ეკლესიაში დავითის ქანდაკების დანახვისთვის მიდიოდნენ რათა შემდგომ სახლში ონანიზმით დაკავებულიყვნენ. ეხლა წარმოიდგინეთ თქვენ სვეტიცხოველში ვინმეს რომ დაედგა ნახევრად შიშველი დავით აღმაშენებლის ქანდაკება და წმინდა მეფე ქალებში ონანური ფანტაზიის აღძვრის მთავარი წყარო რომ ყოფილიყო, წარნოიდგინეთ რა საშინელება იქნებოდა? სატანა ალბათ ამ დროს გულიანად იცინოდა , დიახაც დაგვიცინოდა და ეხლაც დაგვცინის მართალია დღეს პორნოგრაფიის ჩვენება არ მიდის ეკლესიებში - გარედან ისე მოსცანს თითქოს მაღალმორალური საზოგადოება გვაქვს მაგრამ საკმარისია მეორე მხრივ შეხედო ამ ცხოვების ონტოლოგიურ მხარეს, რომ უკვე აღმოაჩენ ჰუმანიზმის შხამის შედეგს რომელიც წამლავს ყველაფერ მორალურს და ეხლა უკვე ცთილობენ ამ საზიზღრობის სხვადასხვა კავშირებით გავრცელებას.
კარგად უწერია ბერდიაევს "მათ უნდოდათ ღმერთის სამეფოს შექმნა დედამიწაზე ღმერთის გარეშე, სიყვარულის დამყარება ადამიანებს შორის ქრისტეს - სიყვარულის წყაროს გარეშე"

ნუთუ ვინმეს გგონიათ რომ ჩვენ მოვახერხებთ რაგაც პრიმიტიული კავშირით ომების, შიმშილობის და ამ უღმერთო დეპრესიული ცხოვრების წესის შეცვლას? მაშინ გეკითხებით სად იყო ეს კავშირი როდესაც კარენ ქრისტიან მოსახლეობას სასტიკ ექსპლოუატაციაში ამყოფებდნენ? და ეხლაც იგივე გრძელდება. სად იყო ეს კავშირი როდესაც 8 თვის ფეხმძიმე ქალებს ცხოველებივით ამუშავებდნენ და უმეტეს მათგანს ჩანასახი უკვდებოდათ? სად იყო ეს კავშირი აფრიკის და აზიის მოსახლეობის მასობრივი ჟღლეტის დროს? სად იყო როდესაც შარშანწინ სუდანში მოაწყვეს ფურების გენოციდი - ერთ თვეში გაწყვიტეს 30 000 ადამიანი? თქვენ მიპასუხებთ მათ არ შეეძლოთ დახმარება არა? მაშინ სად იყო ეს კავშირი 1993-1996 წლებში როდესაც შიმშილით დაიღუპა 3 მილიონი ეთიოპიელი (დიდი ნაწილი ქრისტიანი), სად იყო ეს ხალხი როდესაც საჭმლის უკმარისობის გამო დედა იძულებული იყო საკუთარი შვილი გაეგუდა? მათ დაპურებას სულ რამოდენიმე მილიონი უნდოდა. ან მანახეთ ნებისმიერი კონფლიქტი რომლის გადაჭრასაც ხელს უწყობს ეს გაერთიანება არაფერს ვამბობ უშუალოდ კომფლიქტის გადაჭრაზე. და თქვენ მელაპარაკებით რომ ეს კავშირი დაამყარებს მშვიდობას და ამით გაავავრცელებთ ჭეშმარიტებას?

ერთს ვიტყვი რომ ერთობლივი ლოცვა დაუშვებელია.მიუხედავად იმისა რა მიზანს ისახავს იგი.შეიძლება შეხვედრები გაიმართოს მაგ.(მოსკოვში რომ იყო ეხლახანს)სადაც განხილული იქნება სხვადასხვა მსოფლიო მასშტაბის მოვლენები ან გინდაც თეოლოგიური საკითხები და აშ.მაგრამ არავითარი თანალოცვა და ერთობლივი ლოცვები ყველამ ილოცოს თავის ტაძრებში ისე როგორც იცის.

ზოგიერთებისთვის ეს ფორუმიც პრიმიტიული კავშირია (?) ქრისტიანობის გასავრცელებლად, და ამის დახურვაზეც ოცნებობენ...მიკვირს შენნაირი ადამიანების, რომლებიც შენნაირად აზროვნებენ, და ეკუმენიზმს პრიმიტიულ კავშირს უწოდებენ, მთელი მსოფლიო რელიგიები იქაა, მათ შორის ჩვენს და რუმინეთის გარდა ყველა მართლმადიდებელი ეკლესიები, ესაა პრიმიტიული კავშირი? სასაცილოა რასაც ამბობთ... ყველა გზა, რითაც შეიძლება ჭეშმარიტი სარწმუნოების გავრცელება უნდა გამოიყენოს ქრისტიანმა, წმ. მამების ცხოვრებიდან არ ამოგიკითხავთ რომ არაფერს იშურებდნენ საქადაგებლად და ქრისტიანობის გასავრცელებლად? ერთი ადამიანიც რომ მოიქცეს ემს-ით, ამ კავშირით, გამართლებული იქნება ღვთის წინაშე, ასე რომ



მათ "სჭირდებათ", ვინც ეძებს ჭეშმარიტებას და უნდათ გაიგონ, თუნდაც ე.წ. კავშირის მეშვეობით...ნახე რას ამბობს მსოფლიო პატრიარქი საქართველოში ვიზიტის დროს-ზოგი იმასაც ამბობს, რომ დიალოგი ზედმეტია და მას ზიანი მოაქვს, ვინაიდან სხვა აღმსარებლობის ეკლესიები კვლავ თავიანთ განსხვავებულ მოძღვრებებს მიჰყვებიან, მოციქული პავლე კი გვეუბნება, რომ ნუ ვიმსჯელებთ ერეტიკოსებთან, განვეშოროთ მათ პირველი და მეორე სწავლების შემდეგ. მოციქულის რჩევა, რა თქმა უნდა, ყურადსაღებია, პატივისცემასა და დაცვას იმსახურებს; მაგრამ ისიც უნდა გავიაზროთ, რომ მოციქული ლაპარაკობს ცალკეული ერეტიკოსის შესახებ, დღევანდელი დიალოგები კი მიმდინარეობს სხვა აღმსარებლობის ეკლესიათა დელეგაციებთან, ხოლო მათი მეშვეობით ამ ეკლესიათა მილიონობით წევრთან, რომელთაც გააზრებულად კი არ მიუღიათ გადაწყვეტილება გამოჰყოფოდნენ მართლმადიდებელ ეკლესიას, არამედ თავიანთი წინაპრებისაგან გადმოეცათ მემკვიდრეობით. დიალოგები მიმდინარეობს სწორედ მათი და მათ შორის მყოფ კეთილგანწყობილ პირთა მეშვეობით, რომელთაგან ბევრი კვლავ უბრუნდება მართლმადიდებლობის წიაღს, რომელსაც დიალოგების შემდეგ გამოქვეყნებული ლიტერატურის დახმარებით ეცნობა



მოიყვანე ეგ არგუმენტი, რას გულისხმობ მაგ მაგალითში.



მე ვერ ვხვდები, რატომ არ უნდა ილოცო? რაა ამაში ცუდი? და თუ ცუდია თქვენის აზრით ეს არ იცის მსოფლიო პატრიარქმა და სხვა იერარქებმა? გვინდა თუ არ გვინდა ასეთი საუბრით მაინც მათ განკითხვაში ვარდებით. ისინი შამანების ლოცვას ხომ არ ამბობენ? მართლმადიდებლურად ლოცვა ვინ აკრძალა შამანის გვერდით? სხვა რამეა მართლმადიდებელმა რომ ილოცოს ბუდისტის ლოცვა, მაგრამ ქრისტეზე ლოცულობს და რაა ამაში ცუდი ვერ ვხვდები...



რაა ამაში ცუდი? რა იცი რომ მაგ: მწვალებელ კათოლიკებს მომავლის არაფერი გაეგებათ, და მომავალში ისინი არ მოექცევიან (ღმერთმა ქნას) წინასწარ ასეთ დასკვნებს თუ არ გააკეთებ კარგსს იზამ



მამა ლაზარემ საკუთარი ბერების დამორჩილება ვერ შეძლო განდგომილების დროს...



აქაურებზე მეტი გამოცდილება სხდადასხვა ქვეყნების რელიგიურ წარმომადგენლებს უფრო აქვთ...ზოგჯერ ისეთი რამ მისწავლია უცხოეთში კათოლიკესგან, ან მუსულმანისგან, ბევრ მართლმადიდებელს რომ არ გააჩნია და არ იცის...ურთიერთობა, და დიალოგი აუცილებელია.



იდეაში ვეთანხმები, თუმცა...

არ ვიცი რომელიმე თქვენთაგანი ყოფილა თუ არა გოლგოთის ტაძარში, მე ვყოფილვარ, იქ კათოლიკებს და მონოფიზიტებსაც აქვთ თავიანთი "სალოცავი კუთხეები" თან ზოგიერთი დიდი სიწმინდე, ყველა შედის იმ ტაძარში, თითქმის ყველა რელიგიის წარმომადგენელი...ეხლა მე მაქვს ამასთან დაკავშირებით კითხვები:

1) დავარღვიე თუ არა "კანონი" როდესაც ვლოცულობდი მაცხოვრის ჯვარცმასთან, საფლავთან, გარდამოხსნასთან, როცა ჩემს გვერდით ლოცულობდა პროტესტანტი, კათოლიკი, მონოფიზიტი და ა.შ? ასევე მაინტერესებს, წმ. დავით მეფსალმუნის საფლავში არ შემიშვებდნენ თუ არ დავიხურავდი ებრაულ ქუდს, დავიხურე და შევედი, და იქ ებრაელები ფსალმუნებს კითხულობდნენ, მე ვემთხვიე საფლავს პირჯვარიც გადავიწერე და ებრაელებს არაფერი უთქვამთ...ვცოდე???

2) არღვევენ თუ არა "კანონს" მართლმადიდებელი სასულიერო პირები გოლგოთის ტაძარში როცა მათი ლოცვის დროს ლოცულობენ სომხებიც (არც თუ ისე შორს, ხმებიც ირევა ისე ახლოსაა) ან კათოლიკებიც?

3) ღვთაებრივი ცეცხლის გადმოსვლისთვის ლოცულობს მთელი გოლგოთის ტაძარი, თქვენ ამბობთ რომ არ შეიძლება მწვალებლებთან ერთად ლოცვაო, აბა რა უნდა ქნა ამ დროს?

მე ასე დავაკონკრეტებ ამ საკითხს რომ პირველ რიგში დაუშვებელია მართლმადიდებლურ წირვაში სხვა რელიგიის წარმომადგენლებმა მიიღონ ლოცვითი მონაწილეობა,მითუმეტეს როდესაც მოუნათლავებმა ანუ (კათაკმევლებმა) უნდა გავიდნენ ტაძრიდან მას შემდეგ რაც გაიგონებენ ამ ლოცვას [i]"განვედით კათაკმეველნო განვედით თუ ვინმე კათაკმეველთაგანი ხართ განვედით არამედ რაოდენიცა მორწმუნენი ვართ მერმედა და მერმე მშვიდობით უფლისა მიმართ ვილოცოთ." [/i] ისე კი ამ სამივე შემთხვევაში ჩანს რომ ყველა თავისთვის ლოცულობს და და არ იმყოფებიან თანალოცვით კავშირში (ანუ მე ამ ლოცვას წავიკითხავ მერე შენ წაიკითხე მერე ისევ მე)ასევე მათ საკუთრებაშია ტაძრის გარკვეული ადგილები და როცა უნდათ მაშინ მივლენ და ილოცებენ თავიანთ ადგილებზე.რაც შეეხება მათ ლოცვას ცეცხლის გარდამოსვლისას ამაში ისინი არ მონაწილეობენ აქ მთავარია იერუსალიმის პატრიარქის მიერ ჩატარებული ლოცვა და მართლმადიდებელი არაბების ლოცვა ხოლო ისინი ილოცებენ თუ არ ილოცებენ იქნებიან თუ არ იქნებიან ამას მნიშვნელობა არა აქვს ცეცხლი გადმოვა უფლის საფლავზე.
და ბოლოს მე ვგულისხმობ თანალოცვით კავშირს ანუ ერთობლივი წირვა ლოცვების ჩატარება დაუშვებელია თორემ შეუძლიათ მაგ.სამების ტაძარში სხვა რელიგიის წარმომადგენელი მოვიდეს და იქ თავისთვის ილოცოს მე ჩემთვის ვილოცებ ასეთი რამ როგორ არ შეიძლება.

ემს-შიც იგივე ხდება, ყველა თავისთვის ლოცულობს, და არ იმყოფებიან თანალოცვით კავშირში, თქვენი აზრით რა "თანალოცვითი და ერთობლივი კავშირი" უნდა ჰქონდეს მართლმადიდებელს და ბუდისტს? ყველა "თავისთვის" ლოცულობს...

როგორც ვატყობ ისევ საჭიროა გავიმეორო, და ამიტომ გამოვაქვეყნებ მსოფლიო პატრიარქის ქადაგებას ეკუმენიზმთან დაკავშირებით.

მართლმადიდებელ ეკლესიაში მყოფი დღევანდელი ზილოტები კალენდრის საკითხს, დიაქრისტიანულ და რელიგიათშორის დიალოგებს, ე.წ. ეკუმენურ მოძრაობას ძირითად დოგმატურ საკითხთა რანგში განიხილავენ, ვინაიდან მცდარი დამოკიდებულება აქვთ როგორც ამ საკითხთა ზუსტი განზომილებების, ასევე შესაბამისი ქმედებების მიმართ. გამოაცალკევებენ ხოლმე მამათა ზოგიერთ გამონათქვამს და მათზე დაყრდნობით მცდარ მეცნიერულ საფუძვლებს აყალიბებენ.
ასე, მაგალითად, კალენდრის საკითხი ცხოვნების საკითხთა რანგში აჰყავთ, თითოეული ადამიანის ცხოვნების კრიტერიუმად წარმოაჩენენ მაშინ, როდესაც ის მხოლოდ წესრიგის საკითხს განეკუთვნება. ამავე დროს, უგულებელყოფენ წმიდა იოანე ოქროპირის სწავლებას, რომ "არ არსებობს დრო ღმერთისათვის" და ასევე: "არცა დღეთა და არცა დროთ, და არცა წელიწადთ ვითვლით, არამედ ეკლესიას მივყვებით სიზუსტის დაცვით, სიყვარულსა და მშვიდობას ვამჯობინებთ ყველაფერს. და თუკი ეკლესიამ მაინც დაუშვა შეცდომა, ის არ იყო გამოწვეული დროის სიზუსტით, არამედ განხეთქილებითა და სქიზმით ჩადენილი დანაშაულის გამო. ამიტომაც ნურავინ მეტყვის სიტყვას დროის შესახებ, რამეთუ არ იქნება იგი ღმრთის მიერი" (P.G.48,870).
რაც შეეხება დიალოგებს, ზილოტები მათ მიუღებლად მიიჩნევენ, რადგანაც, მათი მტკიცებულებების თანახმად, დიალოგების მეშვეობით მზადდება ერთი საყოველთაო რელიგია ან ხდება მცდელობა ეკლესიების შეერთებისა, დოგმატური კანონების უგულებელყოფის ხარჯზე.
ორივე ბრალდება არსებითად უსაფუძვლოა. არაერთგზის განგვიცხადებია და კვლავაც ვიმეორებთ, რომ არ მოხდება არც ერთი ეკლესიის შეერთება მართლმადიდებელ ეკლესიასთან, თუკი ის ეკლესია, რომელიც მას უნდა შეუერთდეს, არ აღიარებს პირველი განუყოფელი ეკლესიის დოგმატურ მოძღვრებებს ანუ იმ დოგმატებს, რომლებიც რომის ეკლესიასთან მომხდარ განხეთქილებამდე არსებობდა და რომლებსაც მტკიცედ და მყარად იცავს ჩვენი წმიდა მართლმადიდებელი ეკლესია.
ზოგი იმასაც ამბობს, რომ დიალოგი ზედმეტია და მას ზიანი მოაქვს, ვინაიდან სხვა აღმსარებლობის ეკლესიები კვლავ თავიანთ განსხვავებულ მოძღვრებებს მიჰყვებიან, მოციქული პავლე კი გვეუბნება, რომ ნუ ვიმსჯელებთ ერეტიკოსებთან, განვეშოროთ მათ პირველი და მეორე სწავლების შემდეგ. მოციქულის რჩევა, რა თქმა უნდა, ყურადსაღებია, პატივისცემასა და დაცვას იმსახურებს; მაგრამ ისიც უნდა გავიაზროთ, რომ მოციქული ლაპარაკობს ცალკეული ერეტიკოსის შესახებ, დღევანდელი დიალოგები კი მიმდინარეობს სხვა აღმსარებლობის ეკლესიათა დელეგაციებთან, ხოლო მათი მეშვეობით ამ ეკლესიათა მილიონობით წევრთან, რომელთაც გააზრებულად კი არ მიუღიათ გადაწყვეტილება გამოჰყოფოდნენ მართლმადიდებელ ეკლესიას, არამედ თავიანთი წინაპრებისაგან გადმოეცათ მემკვიდრეობით. დიალოგები მიმდინარეობს სწორედ მათი და მათ შორის მყოფ კეთილგანწყობილ პირთა მეშვეობით, რომელთაგან ბევრი კვლავ უბრუნდება მართლმადიდებლობის წიაღს, რომელსაც დიალოგების შემდეგ გამოქვეყნებული ლიტერატურის დახმარებით ეცნობა. ჩვენი ვალია დავიმოწაფოთ ყოველი ერი, თვით ისეთებიც, რომელთა უმრავლესობა სხვა აღმსარებლობას აღიარებს; მათ შორის კეთილგანწყობილნი კი ჩვენს წიაღში მივიღოთ, ერთი სიტყვით, საჭიროა გამორჩევა, როგორც ამას მიგვითითებს ჭეშმარიტად მართლმადიდებელი წმიდანი იოანე, ავტორი "კლემაქსისა", თავის სიტყვაში გამორჩევის შესახებ და გვეუბნება: "ურწმუნოთ და ერეტიკოსებს, რომელნიც ბოროტებით თავს გვესხმიან, განვეშოროთ (შემდგომად ერთისა და ორისა სწავლებისა) (ტიტ.3:10). ხოლო მათ მიმართ, ვისაც სურს ჭეშმარიტების შეცნობა, "სიკეთის კეთება ნუ მოგვწყინდება" (შდრ.გალ.6:9). მაგრამ ორივე შემთხვევაში ჩვენი საქციელი ჩვენს სულიერ ძლასა და გამძლეობასთან შესატყვისი უნდა იყო" (სიტყვა XXVI, თავი II, მუხლი 11).
იგივე წმინდანი თავის სიტყვაში მწყემსის მიმართ წერს: "უძლურნი ნუ ჭამენ პურს ერეტიკოსებთან ერთად, როგორც ეს წმინდა კანონების მიერ არის დადგენილი. მაგრამ ისინი, ვინც ღმრთის მადლით ძლიერნი არიან, თუკი მიწვეულნი იქნებიან რწმენითა და კეთილი ნებით, და სურვილი აღეძვრებათ მათთან წასვლის, წავიდნენ სადიდებლად ღმრთისა."წმინდანის სიტყვებიდან ნათლად ჩანს, რომ ჩვენივე მოყვასთან დიალოგის არადელიკატური უარყოფა არ არის სწორი და სამაგალითო. გარდა ამისა, შეუძლებელია ჭეშმარიტების ქადაგება დიალოგის გარეშე. უფრო მეტიც, დიალოგის მიზანს წარმოადგენს სხვადასხვა სარწმუნოების ადამიანთა შორის მტრობის შესუსტება, რაც უსათუოდ წინ უნდა უსწრებდეს ჭეშმარიტების ქადაგებას (შდრ.საქმე მოციქ.17:22-34). რელიგიებსა და დოგმატებს შორის არსებულმა მრავალწლიანმა პოლემიკამ, მტრობამ და შეტაკებებმა ვერ მიიყვანეს მონანიებამდე განსხვავებული დოგმატებისა და რელიგიების წარმომადგენლები. ვალდებულნი ვართ მოვსინჯოით მეთოდი ურთიერთგაგების, ნამდვილი კეთილი ნების გამომჟღავნების, შერიგებისა და დიალოგისა. მართალია, ძალზედ დამქანცველი, მაგრამ შედეგიანი. ამიტომაც მცდარად მიგვაჩნია ზილოტების თვალსაზრისი განმარტოებისა და სხვა აღმსარებლობათა თუ რელიგიების წარმომადგენლებთან ყოველგვარი დიალოგის შეწყვეტის თაობაზე. განმარტოებას მოჰყვება უარის თქმა ჭეშმარიტებისაგან შორს მყოფი ჩვენივე მოყვასის დამოწაფებაზე, რაც ეწინააღმდეგება ქრისტეს მოძღვრებას იმის შესახებ, რომ დავიმოწაფოთ ყოველნი ერნი (მათე 28:19), რაშიც, რასაკვირველია, სხვა რელიგიათა წარმომადგენლებსაც გულისხმობს. როგორ შეიძლება ველაპარაკოთ მათ ქრისტეს შესახებ, თუკი, უპირველეს ყოვლისა, დიალოგების მეშვეობით არ მოვიპოვებთ მათ ნდობას და არ დავარწმუნებთ ჩვენს მათდამი კეთილ სურვილებში?
ყველაფერი ის, რასაც ერთობლივი ძალისხმევით აკეთებენ ქრისტიანთა შორის თუ რელიგიათა შორის მიმდინარე დიალოგებში მონაწილენი ან მართლმადიდებელი ეკლესიები ეკუმენურ მოძრაობაში მონაწილეობისას, შედეგია საღმრთო მოშურნეობისა, რათა დაიმოწაფონ ყოველნი ერნი და არა იმისათვის, რომ გააღვივონ სინკრეტიზმი და განეშორონ ჭეშმარიტებას. არ ვაცხადებთა იმას, რომ ყოველ დიალოგზე ქრისტიანობისა და მართლმადიდებელი სარწმუნოების უშუალო ქადაგება მიმდინარეობს. ჯერ არ დამდგარა სანუკვარი დრო ასეთი მოქმედებისათვის. მაგრამ ამ დიალოგებზე ხდება ქადაგება ჭეშმარიტების შემადგენელი ნაწილებისა, ისევე როგორც ღაღადჰყვეს იგი წინასწარმეტყველებმა ქრისტეს შობამდე; ისევე როგორც თავად ღმერთმა მოსეს რჯულის მეშვეობით გამოუჩინა ჭეშმარიტება ჯერ კიდევ მის მისაღებად მოუმწიფებელ კაცობრიობას. და თუკი ღმერთი დაელოდა დროის შევსებას იმისათვის, რომ განკაცებულიყო და გამოცხადებოდა კაცობრიობას ქრისტესმიერი ჭეშმარიტებით, ჩვენ ვალდებულნი ვართ, გამორჩევით და ნაწილ-ნაწილ განვუცხადოთ ჭეშმარიტება იმათ, რომლებიც მას არ იცნობენ. განვუცხადოთ იმ ფარგლებში, რომლის მიღებისათვისაც ისინი მზად არიან.
ამის მაგალითს გვაძლევს თავად უფალი ჩვენი იესო ქრისტე, რომელმაც ჯვარცმამდე ცოტა ხნით ადრე თავის მოწაფეებს უთხრა: “ბევრი რამ მაქვს სათქმელი თქვენთვის, მაგრამ თქვენ მას ვეღარ იტვირთავთ~ (იოანე 16:12). გარდა ამისა, მოციქული პავლე კორინთელთა მიმართ ეპისტოლეში წერს, რომ ელაპარაკა მათ, ვითარცა სულიერად ჩვილებს და მათ ასმევდა რძეს და ჯერ არ აძლევდა საჭმელს, ვინაიდან მათ მაშინ არ შეეძლოთ მისი მონელება (1კორ.3:2) ამრიგად, მართლმადიდებელი ეკლესია ვალდებულია მათ მიბაძოს და მოახდინოს დიფერენციაცია, როდესაც სხვა დოგმატებისა და სხვა რელიგიების წარმომადგენლებს ესაუბრება და კიდევაც აკეთებს ამას დიდი დელიკატურობით. ჭეშმარიტების შებღალვას არ ნიშნავს ის, თუკი ყველა შემთხვევაში სრულად არ განაცხადებ მას; ისევე როგორც ქრისტეს არ გადაუხვევია ჭეშმარიტებისაგან, როდესაც ჯვარცმის წინ ბოლომდე არ გაუმჟღავნა სათქმელი თავის მოწაფეებს.
გვესმის იმათი მოშურნეობის, რომლებიც სრულ განმარტოებას გვთავაზობენ მას შემდეგ, რაც სხვა აღმსარებლობათა და სხვა რელიგიათა წარმომადგენლები ყურად არ იღებენ ჩვენგან პირველ და მეორე სწავლებას. იმათიც გვესმის, რომელთაც სურთ, რომ სხვა დოგმატებისა და რელიგიების წარმომადგელებთან ყოველი ურთიერთობისას თუ შეხვედრისას უშუალოდ ქრისტეზე ვილაპარაკოთ. მაგრამ ასეთი მოქმედება არ არის დელიკატური. ისინი არ ითვალისწინებენ წმიდა წერილის სიბრძნეს: `ჟამი არს დუმილისაი და ჟამი სიტყვისაი~ (ეკლესიასტე 3:7)
და აი, დადგა დრო ჩვენი სიტყვის დასრულებისა და ყოველივე ზემოთ თქმულის ერთი მოკლე წინადადებაში თავმოყრისა: `ჟამი ყოვლისა საქმისა ცასა ქუეშე~ ღმრთის განგების მიერ დგინდება.
მადლობას მოგახსენებთ მოთმინებისა და ყურადღებისათვის.
მადლი და ღმრთის მიერი უხვი წყალობა იყოს თქვენ ყოველთა თანა.
ამინ.

მისი ყოვლადუწმიდესობა მთავარეპისკოპოსი კონსტანტინოპოლისა, ახლისა რომისა და მსოფლიო პატრიარქი ბართოლომეოს I საქართველოში. სიტყვათა კრებული. ბერძნულიდან თარგმნა და წინასიტყვაობა დაურთო თამარ მესხმა.
თბილისი, 2004.

და თავისთვის რომ ლოცულობენ რისთვის ლოცულობენ იქნებ უფრო დაწვრილებით ამიხსნა ეს რიტუალი.
და რატომ ბუდისტები იქნებ კათოლიკებს ან პროტესტანტებს მოუნდეთ მართლმადიდებლებთან ერთობლივი ("თანალოცვითი და ერთობლივი კავშირი")წირვა ლოცვების ჩატარება.და რაზედაც ჩვენის თანხმობის შემთხვევაში დიდი სიამოვნებით დაგვთანხმდებიან როგორც კათოლიკები ისე პროტესტანტები და სხვები.

და ეგ ზევით დაწერილი გასაგებია პატრიარქი რომ ამბობს რომ ეს არის მცდელობა მოვაქციოთ ისინი მართლმადიდებლობაზე.
მაგრამ ჩვენ ეხლა განვიხილავთ იმ პირობებს რასაც კაიროსი ამბობს ეკუმენისტური ორგანიზაცია ითხოვსო და ერთერთი ქვე პუნქტი ერთობლივი ლოცვა და რას ნიშნავს ეს ერთობლივი ლოცვა.თუ ეს ნიშნავს ერთობლივი წირვა ლოცვების ჩატარებას კათოლიკეებთან და სხვებთან ეს დაუშვებელია.

მოკლე პასუხი ( საზეიმო განწყობის გამო)

შენ არ თვლი, ეკლესიები თვლიან

( მრავალს დაესწარი)

ზებედე არის მართალი და უკბილო არგუმენტები მოგყავთ მის საწინააღმდეგოდ...

ფრთხილად: ფანატიკოსობა ცუდი სენია

უკბილოა თუ კბილიანი, მსოფლიო პატრიარქის განკითხვით გამოსდით ზოგიერთებს, რაც არასწორია...



ნამდვილად

თუ ჩემზეა საუბარი მე განკითხვისეული და ფანატიკური არაფერი დამიწერია (მაშინ კონკრეტულად მიჩვენეთ )თუ ჩემზე არაა საუბარი მაშინ ბოდიში.

და ერთ კითხვაზე თუ შეიძლება ზუსტად მითხარი პასუხი ამ ემს-ში გაერთიანება გულისხმობს თუ არა პროტესტანტებთან და კათოლიკეებთან ერთობლივი წირვა ლოცვების ჩატარებას კი?თუ არა?

ზებედე
მომიტევოს მისმა ყოვლადუწმიდესობამ და ქართული ანდაზა მახსენდება "ფიცი მწამს, ბოლო მაკვირვებს"-ო.

მართლმადიდებელი, და მით უმეტეს მსოფლიო პატრიარქი მწვალებელ ბენედიქტე XVI-ს ისე არ უნდა ხვდებოდეს, როგორც ეს 30 ნოემბერს მოხდა სტამბულში. მე შორს ვარ იმ აზრისგან რაც აროშვილებისნაირ ფანატიკოსებს სჭირთ, რომ თურმე მისალმებაც კი მწვალებელთან მიუტევებელი ცოდვაა, ეს არის აბსურდი. თუმცაღა, ნორმალურ შეხვედრა-მისალმებასა და ღვთივკურთხეული მართლმადიდებელი ერის დალოცვინებას მწვალებლის მიერ, მწვალებლის დასახვედრად სამეუფეო ზარების შემოცხებას და ა.შ. შორის უდიდესი სხვაობაა. ეს კატეგორიულად მიუღებელია პირადად ჩემთვის, და არამარტო ჩემთვის, ათონის მთის წმინდა კინოტისთვისაც.....

იმათ პასუხად, ვინც მკითხავენ, თუ რატომ გვაქვს ევქარისტიული კავშირი მწვალებელთან, მინდა ვუპასუხო, რომ მსოფლიო პატრიარქი მწვალებელი არ არის, რადგან ის არ ამახინჯებს წმინდა მართლმადიდებელ სარწმუნოებას, თუმცა არც მისი ყოვლადუწმიდესობის ქმედებებია მოსაწონი. შესაბამისად, მასთან არამხოლოდ ევქარისტიული კავშირი, არამედ იერარქიული დაქვემდებარებაც კი აქვს შენარჩუნებული იგივე ათონის მთას

კანონისტი
ისე შენ უნდა იყო მსოფლიო პატრიარქი და იქნებ მაშინ გვეშველოს

გლახა

კანონისტია ისე ისიც... თან კანონიკის დოქტორი

ამის დაწერას აჯობებდა მამა ლაზარეს წიგნი წაგეკითხა



არც არავინ უარყოფრს, რომ ურთიერთობა და დიალოგი აუცილებლია მაგრამ ყველაფერს თავისი საზღვარი აქვს მითუმეტეს როდესაც საქმე ეხება ეკლესიათა შორის დიალოგს. ისე მე თუ დამჭირდება დიალოგი ამას მშვენივრად მოვახერხებ ყოველგვარ კავშირში შესვლის გარეშე



მისმინე. თუ შემ ფიქრობ რომ ამ კავშირით მარტო სხვა რელიგიური თუ კონფესიის წარმომადგენელი შეიძლება გახდეს მართლმადიდებელი ხოლო მაგალითად მართლმადიდებელი შეუძლებელია გახდეს პროტესტანტი ძანაც შემცდარხარ. საერთოდ დემოგრაფიაიში არის ესეთი ტერნიმი net migration, ანუ როდესაც ორი ქვეყანა არის ერთი სიძლიერის მაშინ (აქ ითვალისწინება მრავალი ფაქტორი ეკონომიკური, პოლიტიკური, სოციალური სამართლებრივი და სხვა ანუ ამ შემთხვევაში ერთი ქვეყანა შეიძლება უპირატესი იყოს მეორეზე რაღაც გარკვეულ საკითხში ხოლო მორე სხვა საკითხში) მიგრაციის (ჩვენს შემთხვევაში მრევლის) მაჩვენებელი იქნება თანასწორი. პროტესტანტიზმი და კათოლოკობა ნაწილობრივ აგებულია იმ დასავლურ ღირებულებებზე რომელიც ევროპაში დამკვიდრებული იყო ბერძნულ-რომაული ცივლიზაციდან მოყოლებული ანუ ეს მათი იდენტობა ჩაქსოვილია ამ მიმდინარეობებში ასე რომ ლაპარაკი იმაზე რომ ჩვენი ღვთისმსახურებით და სხვა საშვალებებით მათ ნაკადებად მოვიზიდავთ არის სრული უაზრობა. ხოლო თუ გვინდა რომ დავუმტკიცოთ რომ მაღთლმადიდებლობა არის ჭეშმარიტება მაშინ უნდა დაუწყოს მსჯელობა დოგმატურ საკითხზე რაც მათი წსდებით აკრძალულია.



ეს არგუმენტი მდგომარეობს იმაში, რომ წმინდა ნიკილოზმა(და არა მარტო მან) ყოველგვარი კავშირის გარეშე გააქრისტიანა იაპონიაში ათითასობით ადამიანი ხოლო მთელმა ამ სამღვდელოებამ რომელიც ეკომენურ კავშირშია ათი ათასიც კაციც ვერ გახადა მართლმადიდებელი. ასე რომ როდესაც ისინი აჯობებენ წმინდა ნიკოლოზს და მის მსგავს მამაოებს და უფრო მეტს აქცევენ მართლმადიდებლად მაშინ მეც მივემხრობი მათ



ამაზე სოლომონმა გაგცა პასუხი ხოლო რაც შეეხება იმას, რომ Edmund Schlink-ს ეთანხმები ამაზე არაფერს მოგწერ უბრალოდ პასუხის ნიშნად მ. პომაზანსკის წიგნს ავტვირთავ

Кафоличность Церкви и экуменизм.

Когда император Константин Великий, ради успокоения догматических споров в Христианской Церкви, собрал собор епископов всей Империи, этот собор получил название “экуменического.” Это название присвоено было и последующим соборам общеимперского вида. Когда некоторые участники этих соборов, которые прежде были в ереси, отказывались от прежнего своего заблуждения, они подтверждали свой отказ подписью: “Присоединяюсь к Православной Кафолической Церкви” и далее следовала подпись епископа (см. Деяния Вселенских Соборов, изд. Казанской Дух. Академии). Почему же не — к экуменической, а именно — к кафолической Церкви?
Потому, что такое сочетание слов “экуменическая Церковь” вообще не существовало. Популярный, крупный историк древней Церкви проф. Рудольф Гарнак в книге “Руководство по истории догматов” пишет: “Если мы сравним Церковь середины 3-го века с тем состоянием, в каком находилось христианство на 150-200 лет раньше, то мы найдем, что теперь, это действительно религиозная организация, между тем, как раньше были просто общины, веровавшие в небесную Церковь, земным отображением которой они являлись и стремились дать ей некоторое отражение простейшими средствами; как странники и пришельцы на земле, они жили в будущем” (цитируется по книге Вл. Троицкого, впоследствии — митр. Иллариона, исповедника 20-го века, “Очерки по истории догмата о Церкви”). Чтобы подтвердить правдивость слов проф. Гарнака в этом случае, достаточно слов ап. Павла в его послании к Галатам: “Вышний Иерусалим свободен: он — мать всем нам.” Хотя тогда существовал еще и земной Иерусалим.
Вот что такое кафоличность Церкви. Небольшие христианские общины и отдельные крещеные семьи составляли каждая семья или община сами по себе церковь, и долгом каждой из них было — сознавать себя “Приступившими к небесному Иерусалиму, к горному Сиону, к торжествующему собору и церкви первенцев, написанных на небесах, и к Судии всех Богу, и к духам праведников, достигших совершенства” (12 гл. посл. К Евреям). Сама же небесная Церковь состояла тогда больше из праведников Ветхого Завета, ради коих Господь “Нисходил в преисподняя земли” (Еф. 4:9-10), быв “Во гробе плотски, во аде же с душою, яко Бог, в раи же с разбойником, и на престоле с Отцом и Духом”; однако представляем себе там уже и “церковь первенцев” Нового завета: Крестителя Господня Иоанна, евангельских Захарию и Елисавету, также родителей Пресвятой Девы Марии, Симеона Богоприимца, прав. Иосифа Обручника, первомученика Стефана и иных мучеников первых лет христианства. И тогда уже скромная нижняя Церковь на земле находилась в духовном единстве с торжествующей Небесной, составляя с ней одно Тело Христово, предназначенное “в устроение полноты времен, дабы все небесное и земное соединить под главой Христом, как плерома, как “полнота, наполняющего все во всем” (Ефес. Гл. 1-я). Она была в истинном, прямом смысле кафолической Церковью, и такой должна оставаться до входа в нераздельное и совершенное “Царство Славы.”
Словесный термин katholikos (буквально: по всему, всеобъемлющий), если и существовал, то был почти затерян в классической литературе эллинов (в одном из философских произведений Эпикура идет речь о “кафолическом мышлении”). Слово это извлечено из забытья христианством по необходимости, чтобы обозначить одно из высоких христианских понятий. Известно, что в новозаветных, апостольских писаниях, а потом и в святоотеческих, есть немало слов новых, специально выкованных из старых словесных корней, или же старым словам дано новое значение.
Уже в первоначальных кратких символах веры древних поместных церквей слово “Церковь” соединялось с определением “кафолическая”; во втором веке оно встречается у св. Игнатия Богоносца, в послании Церкви Смирнской по поводу мученической смерти св. Поликарпа, еп. Смирнского, и у Климента Александрийского. Но для нас еще существеннее читать, в каких живых, полных веры словах, как бы полных очевидности, священнослужители Церкви в эпоху мученичества представляли эту связь, эту родственность членов земной Церкви с небесными ее членами. Если же каждая Церковная община была в идее кафолической, то тем более такой была каждая поместная церковь, и ее архипастырь был архиереем кафолической Церкви: так до наших дней дошло именование “католикосом” патриарха поместной церкви для обозначения апостольской преемственности, сохраняемой этой церковью.
Три новозаветных аксиомы выражаются в исповедании этого небесно-земного единства: а) “Бог не есть Бог мертвых, но живых”; б) “Любовь никогда не прекратится”; в) “Молитесь друг за друга.” Читаем у ап. Павла: “Глава — Христос, из Которого все Тело, составляемое и совокупляемое посредством всяких взаимно скрепляющих связей, при действии в свою меру каждого члена, получает приращение для созидания самого себя в любви” (Посл. К Ефес.). Какие же существуют формы этой связи? Реальное их выражение — в перекрестных путях молитвы: земные молятся также как и небесные, обращаясь к Богу; земные просят молитв о себе у небесных; усопшие просят земных молиться о них; мы молимся об умерших и обращаемся к Пречистой Богородице и к святым поддержать эти наши молитвы; святые молятся и о нас, живущих на земле, и откликаются на наши просьбы молитвенно помочь отшедшим от нас, чтобы они очистились от грехов. Мы просим апостолов и святителей назидать нас; просим подвижников быть нашими руководителями на пути очищения наших душ, на пути борьбы с греховностью, ради духовного возрастания в благодати Христовой. Мы присоединяемся к ангельским славословиям“Осанна! Свят, свят, свят Господь Саваоф” нашими земными “аллилуйя” и иными славословиями. Мы верим, что из небесной Церкви невидимо источается на нас этим путем духовная помощь Богородицы и святых, это сознание радует нас, и мы отвечаем им похвалами и благодарностью.
Видим прообраз небесно-земной Церкви в евангельском событии Преображения Господня, во время коего апостол Петр в порыве блаженной радости пребывания их, трех апостолов, с небожителями Моисеем и Илией, вместе с их Божественным Учителем в светлом облаке, почувствовав себя как бы восхищенным в рай, воскликнул: “сотворим здесь три сени! (палатки),”желая, чтобы данное состояние уже не прекращалось.
Исключительность, или своеобразие, слова “кафолический” (неприменимого по существу к чисто земным нуждам и понятиям) привело к тому, что для него не находится адекватного или точно соответствующего перевода в живых языках. Одни лишь греки имеют счастье пользоваться им, как родным словом. Римская церковь, пользовавшаяся, как в богослужении, так и в богословии, исключительно языком латинским, сочла наилучшим выходом сохранить в символах веры это греческое слово без перевода. Славянские первоучители, по необходимости, дали его славянам в переводе “соборный,” “соборная Церковь,” в символе веры, хотя в древнеславянских рукописях символа веры можно встретить: “верую во едино святую, кафоликию, апостольскую Церковь.” Славянофил Ал. С. Хомяков признавал перевод “в соборную” очень ценным; в наши дни, однако, слово “соборная” в умалённом его значении, дало повод настаивать на необходимости соборного управления епархиями с участием мирского элемента Церкви. Римская же Церковь снизила значение кафоличности вообще до смысла только земной вселенскости, а это уже недалеко и до новомодной экуменичности. Это отразилось на догматическом определении понятия “Церковь,” а именно то, что Церковь есть общество Христово на земле, под Небесною Главою Христом, под управлением епископа Римской церкви, как епископа вселенского, или “католического” в земном смысле. Поэтому учение о самой Церкви не имеет темы относительно общения со святыми: она перенесена в отдел о Небе и излагается в догматических системах, как “Культ святых”. Такая постановка должна быть совсем чужда православному сознанию, если бы даже данное выражение “культ святых” проникло из международного лексикона в “православную” печать. Единение со святыми есть связь с отошедшими отцами, братьями и сестрами во Христе, как “общение любви,” а не как “культ-почитание,” хотя и низший, второстепенный, но как бы параллельный культу-почитанию Бога во Святой Троице, Творца и Промыслителя и Судьи мира.
Ведь самая краткая — “малая” ектенья в нашем богослужении, состоящая из одного прошения “Заступи, спаси, помилуй и сохрани нас, Боже…” содержит в себе исповедание кафолического общения со святыми в словах: “Пресвятую, пречистую, преблагословенную, славную Владычицу нашу Богородицу… со всеми святыми помянувши,” а затем следует призыв: “сами себе, и друг друга, и весь живот наш Христу Богу предадим,” — как единственный культ: “Яко Твое есть Царство…,” “Яко Твоя есть держава, и сила, и слава, Отца, и Сына, и Святого Духа, и ныне, и присно, и во веки веков.”
“Всеобъемлемость в единстве” —таково содержание слова “кафолический.” Сюда входят: соединение неба с землей, единство неба с землей, единство веры, внутреннее единство богослужения при внешних разностях, единство понимания путей христианской жизни, согласованность канонов церковного управления, а равно и канонов христианского поведения, единство источников богопознания, понимание подвига личного, как расчистки сердца для действия благодати, преемственность иерархии Церкви, как условие и свидетельство исторического единства Церкви, как признак ее прямой апостольской наследственности. Для нас надежда на воссоединение Восточных церквей, остающихся по той или другой причине в расколе, до конца времен не должна угаснуть.
Со времени отрыва Римской церкви, церкви Запада, от Восточной, Западная стала более земной. Это совпало с началом второго тысячелетия христианства. Церковный Рим удержал при себе имя “католического,” церковь усвоила его, как ее собственное имя, но ослабело тяготение к Небесной Церкви, ослабело чувство близости святых Церкви, древних отцов и учителей ее, как ее духовных вождей. Место такого тяготения занял рассудок. Выражением его явилась схоластика. Руководство верой перешло в руки докторов и магистров богословия, что удержано и до нашего времени. Людская церковная масса продолжала жить со своей привязанностью к традиции. Когда же к названному обмирщению духа церкви присоединилось, в глазах народа, моральное снижение ответственных кругов церкви, проявился протест. Возникло протестантство. Выступил Мартин Лютер. Но Лютер и его единомышленники сами носили в себе односторонний дух схоластики — рассудочности. И в результате, уже в самом протестантизме появляются течения протеста против сухости веры, отрываются группы с мистическим настроением, возникают разные формы пиетизма, с жаждой таинственных религиозных переживаний, с ожиданием благодатных озарений, что дошло до наших дней.
Сознание ненормальности (а по существу, греховности), потери единства христианства теперь выражается отчетливо. Тоску о единстве стремятся заполнить попытками соединения. На этой почве создалось экуменическое движение. Но если даже отвести наши глаза от его политической стороны, ясно, что оно уводит еще дальше от понятия Церкви Христовой, от идеи единства Церкви. Здесь забывается само слово “Церковь.”
Чем шире становится обхват религиозных организаций, призываемых в это движение, тем дальше отходит оно не только от кафолической Церкви, но и от самой мысли о Царстве Божием, как о Царстве Небесном. И как больно видеть, что представители православных церквей, вошедшие в это движение, не видят этому конца!
Единственный путь к восстановлению единства христианского есть возвращение к единству Христовой Церкви во всей ее полноте. Это значит — к духовному общению во Христе со святыми апостолами, первыми друзьями Его, ближайшими к Нему обитателями небесного Дома Его, а затем — и со всем сонмом небесного Иерусалима. В этом же состоит то расширение сердец наших, о коем апостоле пишет: “Сердце наше расширено; вам не тесно в нас: но в душах ваших тесно: в равную взаимность распространитесь и вы” (2-е посл. Кор. Ап. Павла).
Экуменизм, даже если бы он был собственно христианским, есть движение как бы по плоскости, горизонтальное. А нас тот же апостол призывает понять, постигнуть, что есть “Широта и долгота, и глубина и высота” (Ефес. Гл. 3), иначе говоря, что есть истинная Церковь Христова во всей ее полноте, не только горизонтальной, но и вертикальной, символ чего мы, православные, видим в Кресте Господнем. Такое начало влечет за собой и вступление на путь исторической “долготы” Церкви, сохраняющей преемственную непрерывность иерархии Церкви, а также свято оберегающей истины христианской веры.