ახლა მე ვეწევი დემაგოგიას თუ თქვენ. მითუმეტეს თუ ღვთის სატახტო ქალაქი არ დაიცვეს, მერე საერთოდ რომელი სამშობლო უნდა დაიცვან. ეს ხომ არის ორმაგი სტანდარტი. ჩვენ ვსაუბრობთ ახლა ქრისტიანებზე და არა ისრაელ ერზე, ძალიან დიდი განსხვავებაა მათ შორის.

ვინ იბრძოდა? ქრისტიანები? როგორ გეკადრება?

„ჩვენს ხელთ არსებული მასალების გულდასმით გამოკვლევა ცხადყოფს, რომ მარკუს ავრელიუსის [რომის იმპერატორი ახ. წ. 161—180 წწ.] მმართველობამდე არც ერთი ქრისტიანი არ გამხდარა ჯარისკაცი; და არც ერთი ჯარისკაცი გაქრისტიანების შემდეგ არ დარჩენილა სამხედრო სამსახურში“ („The Rise of Christianity“, ე. ბარნზი, ლონდონი, 1947, გვ. 333).

„ომი, ხოცვა-ჟლეტა და ყოველგვარი ბოროტება ერთ დროს ჩვენთვის ჩვეული რამ იყო, მაგრამ ახლა მთელ დედამიწაზე ყველამ შევცვალეთ საომარი იარაღი — მახვილები სახნისებად, შუბები კი მიწის დასამუშავებელ სხვა იარაღებად — და შევიძინეთ ღვთისმოსაობა, სახიერება, კაცთმოყვარეობა, რწმენა და იმედი, რომელიც მამისგან გადმოგვეცა მისი მეშვეობით, ვინც წამებით მოკლეს“ (იუსტინე წამებული, „დიალოგი ტრიფონთან“, ახ. წ. II საუკუნე; „The Ante-Nicene Fathers“, გრანდ-რეპიდზი, მიჩიგანის შტატი, 1885, გადამუშავებული გამოცემა, რედაქტორები ა. რობერტსი და ჯ. დონალდსონი, ტ. I, გვ. 254).

„ისინი უარს ამბობდნენ სახელმწიფოს მართვაში აქტიურ მონაწილეობაზე და სამხედრო ძალით იმპერიის დაცვაზე . . . წარმოუდგენელი იყო, რომ ქრისტიანი გამხდარიყო ჯარისკაცი, სახელმწიფო მოხელე ან მმართველი, თუ უარს არ იტყოდა თავის წმინდა მოვალეობაზე“ („History of Christianity“, ედუარდ გიბონი, ნიუ-იორკი, 1891, გვ. 162, 163).




მაგალითისთვის: ატყდა ომი ორ სახელმწიფოს შორის. ორივეგან ხდება მობილიზაცია და ქრისტიანები ჯარში მიდიან (როგორც მოხდა 2008 წლის ომის დროს). მაშინ როგორ შეასრულებენ ისინი იესოს მცნებას?

ახალ მცნებას გაძლევთ: გიყვარდეთ ერთმანეთი. და როგორც მე შეგიყვარეთ, ასევე გიყვარდეთ თქვენც ერთმანეთი.
იმით გიცნობთ ყველა, რომ ჩემი მოწაფეები ხართ, თუ გექნებათ სიყვარული ერთმანეთს შორის.

აქ არსად არ არის მოწოდება იმაზე, რომ როდესაც ფიზიკური საფრთხე ექმნება ოჯახს, ახლობელს და ა.შ. ხელი არ გავანძრიოთ. სამარცხვინოა ამგვარი მსჯელობა.

პეტრეს მაგალით კი უკიდურესი ინტრიგანი უნდა იყო ადამიანი, რომ იმის მაგალითად გამოიყენო, სამშობლოს და ოჯახის დაცვა არ შეიძლებაო.


Mark

მძიმე თემას ეხები, ამიტომ სიფრთხილეს მოგიწოდებ. გაურკვეველი ადამიანების დასკვნები ჩემთვის უმნიშვნელოა.

მე მგონი იმდენს იზავენ ესენი, რომ კონკრეტულად იეღოველთა სექტას აქ შემოსვლა აეკრძალება.

მაიცა. რას ჰქვია მძიმე. ჩემთვისაც მძიმეა. ეს არის თავის არიდება პოლემიკისგან. გეკითხები (თ) როგორ დაიცავენ ქრისტიანები იოანეს. 13:34-35 ში მოცემულ მცნებას?

როდესაც საქმე ღირსებას , ოჯახს , სამსობლოს და.ა.შ. ეხება და ადამიანი მსვიდად უყურებ მის დაღუპვას , არ ცდილობ სეეწინააღმდეგო მას , ეს სწორედ ლაჩრობაა და მეტი არაფერი . + ამას უპტივცემულობა იმ მილიონობით ადამიანისა , რომლებმაც ტავი სესწირეს მის დაცვას .

ბიბლიიდან ზალიან ბევრი მუხლის მოტანაა შესაძლებელი , მაგრამ არ მივიჩნევ საჭიროდ . ჩემთვის , როგორც ახალი ისრაელისთვის , ჩემტვის როგორც ქართველისტვის , ჩემთვის , როგორც ქრისტინისთვის ეს ტემაა , რომელზეც ნებისმიერი საღადმოაზროვნე ადამიანი უნდა თანხმდებოდეს .

არავინ ამბობს რომ ვინმეს შეიძლება ომი მოსწონდეს . მაგრამ როდესაც ამას ტუნდაც სამსობლო მოითხოვს ვალდებული ხარ გაიღო მსხვერპლი . მახსენდებ წ.იოანე ოქროპირის სიტყვები (რომელიც თქვენთვის ავტორიტეტი არაა რა თქმა უნდა )
,, მშვიდობა , რომელიც დამაშორებს ღმერთს , მირჩევნია ომი , რომელიც მიმიყვანს მასთან !''

ანუ ჰგონებ, ვითარმედ ვერ ძალ-მიც ვედრებად მამისა ჩემისა, და წარმომიდგინოს მე აწ აქა უმრავლესი ათორმეტთა გუნდთა ანგელოზთაჲ?
და ვითარ-მე აღესრულნენ წერილნი, რამეთუ ესრეთ ჯერ-არს ყოფად?
მათ 26:53-54
ან იქნებ გგონია, რომ არ შემიძლია შევევედრო მამას ჩემსას, და წარმომიდგენს ანგელოზთა თორმეტ ლეგიონს და უფრო მეტსაც.
როგორღა აღსრულდება წერილი, რომ ასე უნდა მოხდეს?
მათ 26:53-54
ანუ რას ეუბნება მაცოხვარი დაინახე განა იმიტომ არ იბრძლო რომ მე არ დამიცვაო არამედ იმიტომ რომ ასეა დაწერილი და ეს უნდა აღვასრულოო. არასწორდა მოგაქვს წმინდა წერილიდან ამონარიდები

Mark



მე მახსოვს ეს საკითხი სადამდე მივიდა ადრე, როდესაც ორი ადამიანი, იეჰოვას მოწმე, აქ გვიმტკიცებდა, რომ აგვისტოს ომში დაღუპული ბიჭები ესენი იყვნენ არაქრისტიანები და ა.შ., რომ მათ სიკვდილს აზრი არ ქონდა.

როგორი მძიმეა გეტყობა. რა თავის არიდება, რაზე მელაპარაკები საერთოდ, ნორმალურები ხართ?

afxazi

არ ვიცი რა...

ნუ ჯანდაბას . შეიძლება თქვათ სისხლის გადასხმის წინააღმდეგი იყო და მიგაჩნდეს რომ ამით მცნებას არღვევ (მაგრამ შვილი როდესაც გიკვდება ,,დარღვიო მცნება'') არ გწამდეს სულის უკვდავების და.ა.შ

მაგრამ ოჯახის ღირსების დაცვისთვის რომ ხელი არ გაანძრიო კაცმა ეს როგორ შეიძლება ვერ ვხვდები ...

ესენი ვინ არიან კაცო. კონკრეტულ კითხვას გაეცით პასუხი. იესოს მცნებაა ბოლო-ბოლო...

არის მცნება, ქრისტიანობის ამოსაცნობი ნიშანია სიყვარული ერთმანეთს შორის (ოანეს. 13:34,35.) როგორ შეასრულებენ ქრისტიანები ამ ცნებას თუ ომში დაუპირისპირდებიან ერთმანეთს?

ისტორიული ფაქტებიც მოწმობს რომ პირველი ქრისტიანები არ მონაწილეობდნენ ომებში.

A.V.M



და სისხლი არ გადაუსხა კიდე შვილს და მის სიკვდილს მშვიდად უყურო. რატომ? თურმე ღმერთი მოგვიწოდებს ამას.

ამ თემაზე საუბრისას რატომ უნდა დამჭირდეს კაცთან , რომ ბიბლიური მუხლები მოვუყვანო ან ისტორიული ფაქტები . შეგიძლიათ ამიხსნათ ვინმემ?

ყველაზე სწორი კითხვა
რა ქრისტიანობაზეა საუბრაი როცა ადამიანი თავის შვილს სისხლს არ უსხვას და სასიკვდილოდ იმეტებს ეს არაადამიანურობაა ქრისტიანობაზე საუბარიც ზედმეტია. ადამიანის გასაჭირში მიტოვება სასიკვდილოდ გაწირვა როგორი ქრისტიანულია ? იგავი მაინც არ წაგიკითხავთ როგორ უნდა მოექცეთ მოყვასს?

აი ხომ ხედავთ ხალხო როგორ იჭედებით ყოველთვის და როგორ არიდებთ კითხვებს თავს ყოველთვის. ხომ ხედავთ რამხელა განსხვავებაა წერილსა და ადამიანების ადათ-წესებს შორის.

ქრისტიანს რა თქმა უნდა უყვარდეს თავისი ქვეყანა. მაგრამ ერთ რაღაცას არ ითვალისწინებთ. ეს წუთისოფელი ეშმაკის ხელშია (1 იოან. 5:19). ეს ასე რომ არ იყოს მაშინ ჰარმონია და მშვიდობა იქნებოდა ყველგან, დედამიწის ნებისმიერ კუთხე–კუნწჭულში. მეთანხმებით ამაში ალბათ. სახელმწიფოები ბიბლიაში მხეცებს არიან შედარებული მათი მმართველობის ფორმების გამო.
და როცა საქმე მიდის არჩევანზე, ქრისტიანმა უნდა აირჩიოს ღმერთი და მისი ნების შესრულება და არა რაღაც ტერიტორია მოქცეული კონკრეტულ საზღვრებში. მიუხედავად იმისა გვიყვარს ის ადგილი სადაც დავიბადეთ, გავიზარდეთ და ა. შ. აი იმიტომ დათმეს იმ ქრისტიანებმა მათთვის ძვირფასი სამშობლო იუდეა. და ბიბლიაში კი წერია რომ საბოლოო ჯამში ღმერთი გაანადგურებს დღეს არსებულ ყველა არსებულ სახელმწიფოს (დან.2:44). ისინი არ ასრულებენ მის ნებას. იქნება ერთი მმართველობა ღვთის სამეფო (ცათა სასუფეველი), სწორედ ის გასწევს დედამიწის მმართველობას და აღადგენს სამოთხეს. იესო მოვიდა დედამიწაზე როცა მისი სამშობლო იყო დაპყრობილი და იჩაგრებოდა, მაგრამ მას არასდროს გაუმახვილებია ამაზე ყურადღება. და ამიტომაც არ მიიღეს იუდეველებმა, მათ უნდოდათ წინამძროლი, ვინც ხალხს გაუძღვებოდა რომაელებტან ბრძოლაში. მაგრამ მისი ქადაგების მთავარი თემა იყო ღვთის სამეფო. ასე რომ სამშობლო არ იყო საკრალური იესოსთვის, არც მისი დაცვისკენ მოუწოდა ვინმეს, არც ომში გაუძღვა და ა. შ.

G_saxva



და ეს არის უფლის მცნების აღსრულება ამათი ჭკუით.

ოფტოპიკები არ იყოს...

რამდენ კითხვებს აარიდეთ თავი, გენიოსებო?

საერთოდ ყველაზე მარტივი წესი თუ როგორ უნდა მიხვდე არასწორი რელიგიის მიდევრებისა ისაა თუ როგორ ექცევიან მოყვას. იაღოველები სისხლს არ უსხვენ ბავშვებს და ისე კლავენ მუსლიმანები უდანაშაულო ხალხს უვარდებიან და ისე კლავენ. მართლაც სანატრელია მართლმადიდებლობა. ყველზე მეტად ის მაოცებს ასეთ ხალხში ადამიანურობა რა დონეზეა მკვდარი სხვის სიკვდილს უყურო და არაფერი გააკეთო.

Mark
http://www.jw.org/ka
ნახე რა ლამაზი საიტი გაქვთ. არ გინდა იქ დაპოსტო?

qetevano შენ მაინც შეეცადე, რა იცი რა ხდება...

როგორ შეასრულებენ ქრისტიანები ამ ცნებას თუ ომში დაუპირისპირდებიან ერთმანეთს?


ახალ მცნებას გაძლევთ: გიყვარდეთ ერთმანეთი. და როგორც მე შეგიყვარეთ, ასევე გიყვარდეთ თქვენც ერთმანეთი.
იმით გიცნობთ ყველა, რომ ჩემი მოწაფეები ხართ, თუ გექნებათ სიყვარული ერთმანეთს შორის.



ქრისტიანობა მშვიდობისმყოფელების რელიგიაა (მათ. 5:9)

ნეტარ არიან მშვიდობისმყოფელნი, ვინაიდან ისინი ღმრთის ძეებად იწოდებიან.



ბოროტის წილ ნურავის მიაგებთ ბოროტს; ეცადეთ კეთილი უყოთ ყველას.
თუკი შესაძლოა თქვენის მხრივ, მშვიდობისმყოფელნი იყავით ყოველი კაცის მიმართ.
თქვენი თავისთვის თვითონვე ნუკი იძიებთ შურს, საყვარელნო, არამედ ადგილი დაუთმეთ ღვთის რისხვას, რადგანაც დაწერილია: „ჩემია შურისგება და მე მივაგებ, - ამბობს უფალი“.
ამრიგად, თუ შენი მტერი მშიერია, დააპურე; თუ მწყურვალია, წყალი ასვი: რადგანაც ამით მოგიზგიზე ნაკვერჩხლებს აგროვებ მის თავზე.
ნუ იძლევი ბოროტისაგან, არამედ კეთილით სძლიე ბოროტი.


(რომ.12 17-21)

Mark

მორჩი დემაგოგიას. შენთან პოლემიკა არავის უნდა აქ.

რას მელაპარაკები? არ გინდათ თუ არ შეგიძლიათ? მასეა, განსხვავებულ შედეგს არც ველოდი...


არც პოლიტიკაში ერეოდნენ ქრისტიანები (არა ნომინალურები):[b]

იოან. 17:16: „ისინი არ არიან ქვეყნიერების ნაწილი, როგორც მე [იესო] არა ვარ ქვეყნიერების ნაწილი“.

იოან. 6:15: „იესო კი, რადგან იცოდა, რომ ისინი [იუდეველები] მისვლას აპირებდნენ მის შესაპყრობად და გასამეფებლად, კვლავ განმარტოვდა მთაზე“. მოგვიანებით მან რომაელ მმართველს უთხრა: „ჩემი სამეფო ამ ქვეყნიერების ნაწილი არ არის. ამ ქვეყნიერების ნაწილი რომ ყოფილიყო, ჩემი მსახურები იბრძოლებდნენ, რომ იუდეველებს არ გადავცემოდი. მაგრამ ჩემი სამეფო აქედან არ არის“ (იოან. 18:36).

იაკ. 4:4: „მრუშებო, განა არ იცით, რომ ქვეყნიერებასთან მეგობრობა ღვთის მტრობაა? ვისაც ქვეყნიერებასთან მეგობრობა უნდა, იგი ღვთის მტერი ხდება“ (რატომ არის ეს საკითხი ასე სერიოზული? იმიტომ რომ, როგორც 1 იოანეს 5:19-ში წერია, „მთელი ქვეყნიერება . . . ბოროტის ხელშია“. იოანეს 14:30-ში იესომ სატანას „ქვეყნიერების მმართველი“ უწოდა. აქედან გამომდინარე, სინამდვილეში ვის გავლენაში მოექცევა ადამიანი, თუ ქვეყნიერებაში რომელიმე ჯგუფს მიემხრობა?).

რა პოზიცია ჰქონდათ პირველ ქრისტიანებს პოლიტიკაში მონაწილეობასთან დაკავშირებით? რას ამბობენ ისტორიკოსები?

„წარმართული სამყაროს მმართველებს არ ესმოდათ პირველი ქრისტიანების და კარგი თვალით არ უყურებდნენ მათ . . . ქრისტიანები უარს ამბობდნენ რომის მოქალაქეთა ზოგიერთი ვალდებულების შესრულებაზე . . . ისინი არ იკავებდნენ პოლიტიკურ თანამდებობებს“ („On the Road to Civilization, A World History“, ა. ჰეკელი და ჯ. სიგმანი, ფილადელფია, 1937, გვ. 237, 238).

„ქრისტიანები ცალკე იდგნენ სახელმწიფოსგან და სასულიერო რასას ქმნიდნენ. უნდა ვაღიაროთ, რომ ქრისტიანებს, როგორც ჩანს, საზოგადოებრივ ცხოვრებაზე მხოლოდ დადებითი გავლენის მოხდენა შეეძლოთ, რადგან პრაქტიკული საშუალებებით ცდილობდნენ მოქალაქეებისთვის ღვთისმოსაობის სულ უფრო მეტად ჩანერგვას“ („The History of the Christian Religion and Church, During the Three First Centuries“, ავგუსტ ნეანდერი, ნიუ-იორკი, 1948, გვ. 168).

Mark
3. არა მოიღო სახელი უფლისა ღვთისა შენისა ამაოსა ზედა.

4. მოიხსენე დღე იგი შაბათი და წმიდა-ჰყავ იგი: ექვს დღე იქმოდე, და ჰქმნე მათ შინა ყოველივე საქმე შენი, ხოლო დღე იგი მეშვიდე შაბათი არს უფლისა ღვთისა შენისა.


თქვენ ასრულებთ ამ მცნენებს უკაცრავად? უფლის სახელი დასაცინი გახადეთ. ან მე-4 მცნების ასრულება სად გაქვთ? გეყოფა მართლა რა