მდუმარება, არსი, გამოცდილება, შედეგები პარამეტრები

[neo]

დარწმუნებული ვარ ეს თემა უკვე იქნებოდა განხილვის საგანი, მაგრამ მაინც მინდა კიდევ ერთხელ განვიხილოთ, ოღონდ ამ შემთხვევაში მინდა ვისაუბროთ საკუთარი გამოცდილებებიდან...

ვისაც ერტხელ მაინც გიცდიათ აგეწიათ ეს ჯვარი თუნდაც ერთი საათით, გამოთქვით თქვენი აზრი... რა მოაქვს მდუმარებას ? არის თუ არა ძნელი უბრალოდ ხმა არ ამოიღო ? შეიძლება თუ არა ამას ვუწიდოთ ღვაწლი ? რამდენად შესაძლებელია ერში მცხოვრებმა მადლის მოხვეჭის ამ მეთოდს მიმართონ ?

ძალიან გთხოვთ ვისაც არასოდეს გამოგიცდიათ ნუ დაპოსტავთ, ერთხელ მაინც გამოცადეთ, ერთი საათით მაინც გაჩერდით მდუმარედ იქ სადაც სხვა შემტხვევაში ბევრს ისაუბრებდით და შემდეგ დაპოსტეთ...

ასევე ამ საიტის ღვთისმეტყველებს ძალიან გთხოვ რომ ნუ დადებთ წმინდა მამათა სქელტანიან ნაშრომებს, მარტივად და თავისუფლად გამოვთქვათ საკუთარი საზრები თუ რა თქმა უნდა ამით ბევრს არ დავაშავებთ

[KAIROS]

ასევე ამ საიტის ღვთისმეტყველებს ძალიან გთხოვ რომ ნუ დადებთ წმინდა მამათა სქელტანიან ნაშრომებს, მარტივად და თავისუფლად გამოვთქვათ საკუთარი საზრები თუ რა თქმა უნდა ამით ბევრს არ დავაშავებთ

ჯერჯერობით მდუმარებას ვამჯობინებ

წმინდა მამათა სქელტანიან ნაშრომებს,

სადაა ნეტა მასე თავისუფლად, თორე...

[mekaje]

neo

ვისაც ერტხელ მაინც გიცდიათ აგეწიათ ეს ჯვარი თუნდაც ერთი საათით, გამოთქვით თქვენი აზრი... რა მოაქვს მდუმარებას ? არის თუ არა ძნელი უბრალოდ ხმა არ ამოიღო ? შეიძლება თუ არა ამას ვუწიდოთ ღვაწლი ? რამდენად შესაძლებელია ერში მცხოვრებმა მადლის მოხვეჭის ამ მეთოდს მიმართონ ?

მდუმარების ღვაწლი ერში მცხოვრებ ადამიანს არ მოეთხოვება. მაგრამ საუბრისას საკუთარ სიტყვებზე დაკვირვება და მათი კონტროლი კი შესაშური საქმეა.
"ზოგჯერ თქმა სჯობს არა თქმასა,
ზოგჯერ თქმითაც დაშავდების" . წმ. ილია მართალი.
სიტყვას ძალიან დიდი ძალა აქვს. მეცნიერებმა ჩაატარეს ექსპრიმენტი წყალზე. წყალი თურმე იმახსოვრებს ინფორმაციას. აიღეს წყლის წვეთი და მის ახლოს წარმოთქვეს ალერსის და სითბოს გამომხატველი სიტყვები. მერე ეს წვეთი გაყინეს. აიღეს მეორე წვეთი და მის ახლოს წარმოთქვეს წყევლისა და შეჩვენების სიტყვები. ეს წვეთიც გაყინეს. შემდეგ მიროსკოპით გასინჯეს ორივე წვეთი. რომელზეც წაიკიკთხეს დადებითი ემოციების გამომხატველი სიტყვები, იმ წვეთს ლამაზი ფიფქის ფორმა ჰქონდა მიღებული, მეორე წვეთი კი დაბზარული მინასავით იყო.
ასე რომ სიტყვები არა მარტო გერებია, არამედ მას გარკვეული ენერგიაც გააჩნია. ამიტომ აქვს მნიშვნელობა თითოეულ სიტყვას.

[KAIROS]

მეცნიერებმა ჩაატარეს ექსპრიმენტი წყალზე. წყალი თურმე იმახსოვრებს ინფორმაციას. აიღეს წყლის წვეთი და მის ახლოს წარმოთქვეს ალერსის და სითბოს გამომხატველი სიტყვები. მერე ეს წვეთი გაყინეს. აიღეს მეორე წვეთი და მის ახლოს წარმოთქვეს წყევლისა და შეჩვენების სიტყვები. ეს წვეთიც გაყინეს. შემდეგ მიროსკოპით გასინჯეს ორივე წვეთი. რომელზეც წაიკიკთხეს დადებითი ემოციების გამომხატველი სიტყვები, იმ წვეთს ლამაზი ფიფქის ფორმა ჰქონდა მიღებული, მეორე წვეთი კი დაბზარული მინასავით იყო.

მეკაჟე, ეს ფაქტი არამეცნიერულია და ძალიან თუ დაგაინტერესებს კანუდოსელს მიმართე და აგიხსნის, მე მოკლედ გეტყვი "კაცო" ქართულში არის სიტყვა "კაცი"-ს წოდებითი ხომ? აი იტალიურში კი იგივე "კაცო" არის
მაპატიე და მამაკაცის სასქესო ორგანო რა გაიგოს ახლა წვეთმა? ანუ
ეგ სისულელეა და იმისათვის, რომ სიტყვებს გაზომვა ჭირდება არაა საჭირო
რაიმე ფსევდომეცნიერული არგუმენტები, თეოლოგიურად ისიხიზმი აღმატებული ღვაწლია და ქრისტიანი მას თუკი მთლიანად ვერ იტვირთებს მიბაძავს მაინც, ანუ მრავალსიტყვაობას დაუტევებს...
ხო პაწა ჩანამატი აიტანეთ ახლა
По выражению одного современного православного богослова, если монашество является средоточием православной духовности, то исихазм — самое ядро этого средоточия. Слово "исихазм" (от греч. "исихия" — "покой", "безмолвие") имеет много значений. В широком смысле оно подразумевает особые стороны православного мировоззрения и вероучения — те, что связаны с представлением об "обожении" подвижника-христианина уже в земной жизни, с идеей видения Божественного Света в глубине собственного сердца. "Обожение" достигается не просто личными усилиями человека или божественным даром, но согласным движением человеческой воли и воли Бога.
Исихастами обычно называют монахов-подвижников, которые применяют особые приемы "умного делания" — молитвы как внутренней духовной работы. Она совершается безмолвно и бессловесно, "умом" — глубинах человеческой души. Такая молитвенная практика, очень древняя, получила особую известность в III-XIV веках благодаря инокам Святой горы Афон. Наиболее полное богословское обоснование исихазму дал святитель Григорий Палама (1296-1359), митрополит Фессалоникийский. Он учил, что, хотя сущность Бога непознаваема, Божество можно непосредственно созерцать и познавать благодаря присутствию в мире нетварных (т.е. несотворенных, существующих вечно) божественных энергий.
Существует множество видов этих энергий, но в любой из них таинственным образом полностью присутствует Бог Живой: человеческие понятия "целое" и "часть" к Нему неприменимы. В церковных таинствах христианин в той или иной мере усваивает эти энергии. Их и видит "внутренними очами" подвижник как Фаворский свет — тот самый, который видели ученики Иисуса Христа при Его преображении на горе Фавор.
Великие молитвенники-исихасты неоднократно предупреждали: гордыня и самомнение, небрежение наставлениями Церкви неизбежно приводит к тому, что силы зла обманывают подвизающегося в "умном делании" ложным светом, который он принимает за божественный. Князь тьмы легко прикидывается Ангелом Света, чтобы подчинить себе человеческую душу, сделать ее своим орудием.
Современные православные богословы считают, что подобное происходит с тем, кто практикует восточные системы дыхательно-медитативных упражнений: приводя свое сознание в особое состояние, он в лучшем случае "видит" тот тварный свет, который изначально присутствовал и присутствует в Божьем творении, но отнюдь не сами божественные энергии. Монахи-исихасты тоже используют особые приемы дыхания и позы, которые способствуют молитвенному сосредоточению. Но они знают, что никакие человеческие действия не приведут к видению Бога, если того не пожелает Сам Бог, а опытные духовные наставники учат их отличать истинный Свет от ложного.
Исихазм пронизывает всю историю православия. Присущие ему идеи и устремления прослеживаются уже в творениях отцов Церкви первого тысячелетия. Они оказали огромное влияние и на духовную жизнь Русской православной церкви: видением Фаворского света, верой в реальность богообщения и обожения человека проникнуты иконопись преподобного Андрея Рублева, деяния преподобного Сергия Радонежского, поучения преподобных Нила Сорского, Паисия Величковского, Серафима Саровского, старцев Оптиной Пустыни.
იხარე;
კაიროსი!
პ.ს.
მდუმარების ფენომენის შემსწავლელთათვის ეს მაგიდის სახელმძღვანელოა:

Григорий Палама

ТРИАДЫ В ЗАЩИТУ СВЯЩЕННО-БЕЗМОЛВСТВУЮЩИХ

По изданию: Св. Григорий Палама. Триады в защиту священно-безмолвствующих. — М.: Канон, 1995. — С. 5–344.

http://www.krotov.info/acts/14/2/palama_06.htm

[k@the]

წყლის კრისტალებს არ შევეხოთ ამ თემაში.


მდუმარებას რაც შეეხება, ძალიან ძნელია. დიდ შინაგან ნებისყოფას მოითხოვს, რაიმეს არ თქმა და მერე იმის გადახარშვა, რომ სათქმელი იყო, არ თქვი, ხოლო იმათ ვისთვისაც უნდა გეთქვა, რამდენად სწორად გაიგეს შენი უთქმელობა.

ძირითადად, მეგობრებთან, საყვარელ ადამიანებთან მიყვარს ხოლმე მდუმარება. განსაკუთრებით თუ კამათის საფრთხის წინაშე ვდგევარ. მირჩევნია სულ არ ვთქვა, საშინლად მეშინია, ისეთი რამ არ ვთქვა და ვაწყენინო, რომ გულში დარჩეს. მე თვითონაც არ ვიცი, წყენის დიდხანს შენახვა, ძალიან მალე მავიწყდება, ტკბილად თუ მომმართეს.

ასევე, ყოფილა, რომ დუმხარ, როცა შენი ცოდნის ზედმეტი დემონსტრირებით, არ გინდა ყურადღების მიქცევა და ღიმილით აკვირდები, სხვა როგორ აკეთებს ამას.

საერთოდ კი, მდუმარების თვისება, კარგი რამაა, ყოველთვის მდუმარეს უკეთეს მდგომარეობაში აყენებს. თუნდაც სისულელის თქმისაგან თავს იზღვევ ადამიანი. მეტად შესაშური რამ იქნებოდა, ფორუმზე მპოსტავი იუზერებისთვის.

[iber]

Слово-серебро, молчание-золото

[ნათია]

neo

ვისაც ერტხელ მაინც გიცდიათ აგეწიათ ეს ჯვარი თუნდაც ერთი საათით, გამოთქვით თქვენი აზრი... რა მოაქვს მდუმარებას ? არის თუ არა ძნელი უბრალოდ ხმა არ ამოიღო ? შეიძლება თუ არა ამას ვუწიდოთ ღვაწლი ? რამდენად შესაძლებელია ერში მცხოვრებმა მადლის მოხვეჭის ამ მეთოდს მიმართონ ?

მე სულ მდუმარებაში არ ვარ ? (თქვენთან არა რა თქმა უნდა ) თუ სამსახურში არაფერი მკითხეს ვარ ჩემით წყნარად

ძალიან მიყვარს სიწყნარე და მდუმარებაც

mekaje

სიტყვას ძალიან დიდი ძალა აქვს. მეცნიერებმა ჩაატარეს ექსპრიმენტი წყალზე. წყალი თურმე იმახსოვრებს ინფორმაციას. აიღეს წყლის წვეთი და მის ახლოს წარმოთქვეს ალერსის და სითბოს გამომხატველი სიტყვები. მერე ეს წვეთი გაყინეს. აიღეს მეორე წვეთი და მის ახლოს წარმოთქვეს წყევლისა და შეჩვენების სიტყვები. ეს წვეთიც გაყინეს. შემდეგ მიროსკოპით გასინჯეს ორივე წვეთი. რომელზეც წაიკიკთხეს დადებითი ემოციების გამომხატველი სიტყვები, იმ წვეთს ლამაზი ფიფქის ფორმა ჰქონდა მიღებული, მეორე წვეთი კი დაბზარული მინასავით იყო.

უპს, უპს, ოღონდ ეს არა

[k@the]

ნათია
მეც იძულებულ მდუმარებაში ვარ მუდმივად
სახლში ხმის გამცემი არ მყავს და სამსახურში ვმუშაობ, ბევრი-ბევრი შუალედში ვისაუბროთ ცოტა
მარა, მგონი ეგ არ უგულისხმია ნეოს.

[mekaje]

ნათია

უპს, უპს, ოღონდ ეს არა

განა ასეთი რა დავწერე?

[k@the]

mekaje

არ იდარდო

გარდა იმისა, რომ ეგ მსჯელობა, მხოლოდ რაღაც პოპულისტური ნააზრებია და ყოველგვარ მეცნიერულ საფუძველს მოკლებული. ჩვენ ფორუმზე გვქონდა ადრე მაგ საკითხზე თემა, არც ისე ლამაზად განვითარდა, საკმაოდ დიდი კამათი გამოიწვია და ბოლოს დაიხურა. ამიტომ, აღვნიშნეთ ასე.

[KAIROS]

თუ სამსახურში არაფერი მკითხეს ვარ ჩემით წყნარად

ძალიან მიყვარს სიწყნარე და მდუმარება

მეც იძულებულ მდუმარებაში ვარ მუდმივად

გენათალეთ თქვენ
მოდი ამ თემაში ასეთი წესი შემოვიღოთ, ვინც შემოვა და რაიმეს დაპოსტავს, ჯერ დადუმდეს ცოტა ხანი და მერე დაწეროს
არ ვხუმრობ... აბა აფოქრიაქებულმა მდუმარება რაა, როგორ უნდა დაწეროს?
იმდუმარეთ;
კაიროსი!
პ.ს.
მეკაჟუნა, მაგ საკითხზე PM-ზე მომწერე და დაგეხმარები, ისე პირდაპირ კანუდოსელს მიწერე სჯობს

[mekaje]

k@the
არ ვიცოდი ასეთი თემა თუ იყო ადრე.
ამ მოსაზრების შესახებ წავიკითხე მართლმადიდებლურ წიგნში: "ლაზარეს აღდგინება", არ მახსოვს რომელ ტომში იყო, სხვას ვათხოვე ის წიგნი და ჯერ არ დაუბრუნებია.
ისე, რატომ გამოიწვია დიდი კამათი ამ თემამ?

[KAIROS]

ამ მოსაზრების შესახებ წავიკითხე მართლმადიდებლურ წიგნში: "ლაზარეს აღდგინება", არ მახსოვს რომელ ტომში იყო, სხვას ვათხოვე ის წიგნი და ჯერ არ დაუბრუნებია.
ისე, რატომ გამოიწვია დიდი კამათი ამ თემამ?

აბსურდია და

პოპულისტური ნააზრებია და ყოველგვარ მეცნიერულ საფუძველს მოკლებულ

მაგაზე პირადად მოგწერ, აქ მხოლოდ მდუმარება

[guest]

მე ვფიქრობ, რომ მდუმარება მაშინ შეიძლება იყოს ღვაწლი, როდესაც გული სუფთაა ანუ არ გაქვს წყენა და გაბრაზება, ანუ იმიტომ არ სდუმხარ, რომ ეს დამალო.

ხშირად ასეთი საერო დადუმება გამაღიზიანებელია, იმიტომ რომ გაურკვევლობაში აგდებ შენს ირგვლივ მყოფთ და აფიქრებინებ ათას რამეს. ამ შემთხვევაში ჯობია ითქვას რა არის პრობლემა და ის დაგაიჭრას, ვიდრე იყო ჩუმად და ნერვები უშალო გარეშეთ მყოფს. ამას ჩვენთან "ცხვირის გაშვერას" უძახიან ანუ არ ელაპარაკები იმიტომ, რომ გაბრაზებული ხარ

მე ხშირად მიწევს მდუმარება მაგალითად როცა სერბეთში ვარ ოღონდ არა რაიმეს დასამალად და ჯინაზე , არამედ იმისთვის რომ ხშირად ვხვდები ისეთ საზოგადოებაში, სადაც ჯობია წყნარად ვიყო, ჩუმად და ოდნავი ღიმილით ვუსმინო მათ თუ მკითხავენ გავცემ ლაკონურ და ამომწურავ პასუხს. ამის გამო ხშირად თავი ვიტრინის თოჯინა მგონებია და საჩვენებელი რაღაც მანეკენი. ანუ, როცა იძულებული ვარ ვიყო იქ, სადაც არ მაქვს სურვილი და ერთი სული მაქვს როდის ავღმოვჩნდები ჩემს გარემოში ისევ

მდუმარების ფენომენი კათოლიკებშიც არის ისე, ანუ იმ მდუმარების რასაც თემა გულისხმობს.


k@the

მე არ ვარ სახლში მარტოდ, დიდი ბიჭები ჩემთან არიან, მაგრამ ხანდახან ისე გავა დღე, რომ უსიტყვოდ ვატარებ

სამსახურში უფრო ვლაპარაკობ, კაი სასტავი მყავს, ვაკეთებთ ხოლმე საბაასო პაუზებს, ან ერთად ვწყვიტავთ ამოცანას და ასე.

[neo]

მე ესეთ რამეს წავაწყდი:

არ ვიცოდი და თურმე სიტყვებს ძალიან ხშირად ვიყენებ იმისათვის რომ სხვებს რაღაცეები ვაკეთებინო ჩემს მაგივრად აი მაგალითად:

ერთი საათს დახედე და მითხარი;
წყალი მომიტანე რა;
ჩართე კომპიუტერი სანამ მოვალ;



კიდევ მივხვდი რომ ძალიან ბევრ ისეთ რამეს ვაბობ რასაც ცვლილებები არ მოსდევს და რომ არ მეთქვა არაფერი შეიცვლებოდა...


რაც შეეხება სიტყვის ძალას, (არ ვგულისხმობ ბგერით გამოხატულებას, და შესაბამისად არ ვირებ კაიროსის არგუმენტს), რას გვეუბნება სახარება რა შეუძლია სიტყვას თუ ის რწმენით გამოითქმება ?

[mekaje]

neo

რაც შეეხება სიტყვის ძალას, (არ ვგულისხმობ ბგერით გამოხატულებას, და შესაბამისად არ ვირებ კაიროსის არგუმენტს), რას გვეუბნება სახარება რა შეუძლია სიტყვას თუ ის რწმენით გამოითქმება ?

თუ რწმენა გექნება მთები შეგიძლია გადააადგილო.

[afxazi]

neo

ასევე ამ საიტის ღვთისმეტყველებს ძალიან გთხოვ რომ ნუ დადებთ წმინდა მამათა სქელტანიან ნაშრომებს, მარტივად და თავისუფლად გამოვთქვათ საკუთარი საზრები თუ რა თქმა უნდა ამით ბევრს არ დავაშავებთ

თუ შენ ღვთისმეტყველების კუთხით განიხილავ ამ საკითხს, მაშინ ამ მოთხოვნის წამოყენება უადგილოა, რადგან ისიქასტური მოღვაწეობა ერთ-ერთი მნიშვნელოვანი განხილვის საგანია ღვთისმეტყველებისა და საკუტარი შეხედულებისამებს განსჯა რა გითხრათ და არ იქნება ნორმალური, მაგრამ თუკი უბრალოდ პირადი გამოცდილება გინდათ დააფიქსიროთ, მაშინ სასაუბროში გადავიტან ამ თემა.

[neo]

თუ შენ ღვთისმეტყველების კუთხით განიხილავ ამ საკითხს, მაშინ ამ მოთხოვნის წამოყენება უადგილოა, რადგან ისიქასტური მოღვაწეობა ერთ-ერთი მნიშვნელოვანი განხილვის საგანია ღვთისმეტყველებისა და საკუტარი შეხედულებისამებს განსჯა რა გითხრათ და არ იქნება ნორმალური, მაგრამ თუკი უბრალოდ პირადი გამოცდილება გინდათ დააფიქსიროთ, მაშინ სასაუბროში გადავიტან ამ თემა.

შენ მიიღე გადაწყვეტილება ჩემთვის პრინციპული მნიშვნელობა არ აქვს რა ქოლგის ქვეშ განვიხილავთ...

თანამედროვე გამოცდილება მაინტერესებს...

და

ისიქასტური რას ნიშნავს ?

[neo]

მმმმმმმმმმმმმმ

ასე ცოტა ადამიანია ამხელა ფორუმზე ვისაც მდუმარება გამოუცდია თავის თავზე ?

დაპოსტეთ რა

ან გამოცადეთ და მერე დაპოსტეთ

[თამარი_ცქნაფო]

მმმმმმმმმმმმმმ

ასე ცოტა ადამიანია ამხელა ფორუმზე ვისაც მდუმარება გამოუცდია თავის თავზე ?

დაპოსტეთ რა

ან გამოცადეთ და მერე დაპოსტეთ

ამ პოსტის ხათრით ვწერ, რადგან ვერ მივხდვი, სწორად ჩავწვდი თუ არა თემის არსს.

ბევრჯერ მქონია შემტხვევა, როცა უსამართლოდ მეკამათებოდნენ, თავიდან ვცხარდებოდი, ვცდილობდი თავი დამეცვა. ერთხელ მივხვდი, რომ ამით არაფერი იცვლებოდეა, სწორედ მაშინ მოვისმინე პირველად პატრიარქის ქადაგება დავით წინასწარმეტყველისა და სიმშვიდის შესახებ... ჰოდა, ჩემდაუნებურად ვცადე, ვერ გეტყვით, რომ მას მერე ბევრჯერ ვცადე, ცემმა სულმოკლეობამ დამძლია, მაგრამ ახლაც ვერ გადმოგცემთ იმ უცნაურ განცდას, მახსოვს, რარაც უცნაური სიმშვიდე მეუფლებოდა, მე მაკრიტიკებდნენ, მეუბნებოდნენ იმა,ს რაც ვიცოდი, არ იყო მართალი, თავიდან ისე მწარე იყო, ცრემლებიც კი გადმომცვივდა (არ დაუნახავთ), მერე უფრო ლაღად შევხვდი და ბოლო არც არავინ ცდილობდა კვლავ ეთქვა ჩემთვსი თეთრზე შავი... თუმცა ეს ადრე იყო, ახლა? ახა არ ვიცი, ხან ვცდილობ, საკუთარ თავს ვეუბნბეი, ჩუუუ, არ თქვა, ორივე სემთხვევაში ზიანდბეი, დაითვალე ათამდე, ხან ვჩერდები, მაგრამ უფრო ხშირად ვერა. თუმცა ძალიან კარგად მახსოვს, ერთ-ერთ სამსახურში დირექციაში ვიჯექი კომპთან, ისინი საუბრობდნენ გარეშე თემაზე, მე ინტერნეტში წერილებს ვამოწმებდი, მერე ფორუმი ჩავრთე მერე სხვა რამ და ხმა არ ამომიღია, დირექტორი რომ გადიოდა, გაბრაზდა და მითხრა, ჩვენი თანამშრომელი ხარ თუ არა, ხმას რატომ არ იღებო, არადა აშკარად სხვა საგანზე და სხვა, არასამსახურეობრივ თემებზე საუბრობდნენ. ის სიმწარეც მახსოვს, ვთქვა-არ ვთქვა რომ იბრძოდნენ და მაინც ვთქვი გულისტკივილი და ისევ მე გამაკრიტიკეს. ამიტომ დუმილი ყოველთვის ჯობს...

რა უცნაურია, დღეს ვფიქრობდი, რა განსხვავებაა დუმილსა და დათმენას შორის-მეთქი...

მომიტევეთ, თუ სხვანაირად გავიგე თემა