თამბაქოს მოწევა პარამეტრები

[astral]

გამარჯობა მამაო! თამბაქოს ვეწევი ცოტა რაოდენობით, ვინაიდან ფიქრისას კონცენტაციის საშუალებას მაძლევს. რაოდენ საზიანოა მოწევა საერთოდ სულისთვის?

[აბე]

გამარჯობა მამაო! თამბაქოს ვეწევი ცოტა რაოდენობით, ვინაიდან ფიქრისას კონცენტაციის საშუალებას მაძლევს. რაოდენ საზიანოა მოწევა საერთოდ სულისთვის?

დეკ. თეოდორე გიგნაძე (წყარო: www.orthodoxy.ge)

- წმ. პავლე მოციქული გვმოძღვრავს, რომ ყველაფრით, ყოველი ჩვენი საქმიანობით, ყოფითი ცხოვრებით ღმერთი უნდა ვადიდოთ. რელიგიური გაგებით ადამიანი დინამიური არსებაა. იგი ან უახლოვდება ან შორდება მას. თუ შენი ცხოვრებით ღმერთი არ იდიდება, მაშინ ცილდები უფალს; თუ შენი გზა ღვთისკენ არ მიდის, მაშინ სცილდები მას. და სწორედ ეს არის ცოდვა. ამგვარი შეფასებით აშკარა ხდება ცოდვიანობა თამბაქოს წევისა. შეიძლება შედარებაც კი მოვიყვანოთ: მაგალითად, ჭიქა ღვინით შეიძლება ღვთის დიდება. ეს ქართულ სუფრაზეც კარგად ჩანს, ხოლო სიგარების გაბოლებით ვერანაირად ადიდებ უფალს - პირიქით, გაბოლება და იმავდროულად უფალზე საუბარი, მით უმეტეს, თუ ეს წმ. ხატებთან ხდება, რა თქმა უნდა, ღვთის შეურაცხყოფაა.

არ უნდა დაგვავიწყდეს თამბაქოს და მისი მოწევის წარმართული წარმომავლობაც. იგი ხომ ამერიკელი ინდიელების საკმეველია და კმევის ფორმაც რომ უცვლელად გადმოვიღეთ!!!

მწეველი კაცი დამოკიდებული ხდება ნიკოტინზე და ამით გარკვეული ხარისხით თავისუფლებასაც კარგავს.

და რაც მთავარია, თამბაქოს წევა მწეველისათვის გარკვეულ რელიგიურ დატვირთვას ატარებს. ადამიანი რელიგიური არსებაა. მის პიროვნებას ვერაფერი ავსებს. იგი ყოველთვის "რაღაცას" ეძებს, გრძნობს სიცარიელეს და მის შესავსებად სიგარეტს იყენებს. აფორიაქებულია და ეძებს სიმშვიდეს, რის მისაღწევადაც კვლავ თამბაქოს მიმართავს. ქვეცნობიერად გრძნობს, რომ საჭიროა ჩაღრმავება საკუთარ თავში და ბოლს უშვებს შიგნით. ვერ გუობს მარტო ყოფნას, რადგან ასეთად შექმნა იგი გამჩენმა და სიგარეტს იხდის მეგობრად. ღმერთი უნდა უყვარდეს და მის გარეშე ვერ უნდა ძლებდეს, მას კი თამბაქო უყვარს და არ შეუძლია მის გარეშე.

თუმცა ვერ ვიტყვით, რომ მწეველი ისევე ცოდავს, როგორც მრუში, მკვლელი, ქურდი, მკითხავი, დედის მაგინებელი, მემთვრალე და ა. შ. მაგრამ თუ იგი უფლის სიყვარულისათვის თამბაქოს წევას თავს არ დაანებებს, მაშინ ეს ჩვევა შეიძლება სასიკვდილო ცოდვას გაუთანაბრდეს.

რაც შეეხება მწეველ მღვდლებს - მღვდელი არ არის უცოდველი. იგი შეიძლება სხვადასხვა ცოდვით სცოდავდეს და სამწუხაროდ, მათ შორის, თამბაქოს წევითაც. მაგრამ უნდა ითქვას, რომ მღვდლის მიერ რაიმე ცოდვის ჩადენა (ოღონდ არა სასიკვდინესი; თამბაქოს წევას კი ვერ ჩავთვლით სასიკვდინედ) ვერც ამ კონკრეტულ ცოდვას დააკანონებს და არც მის მღვდლობას გააუქმებს.

[დეკ. ანდრია]

თამბაქოს წევას საფუძვლად არ უდევს ადამიანის ბუნებრივი მოთხოვნილება, როგორც ეს არის, ვთქვათ, ნაყროვანების ან მრუშობის ცოდვის შემთხვევაში. ის მთლიანად არის ცოდვისმიერი წარმომავლობის. როგორც ყველა ცოდვა, თამბაქოს წევა აზიანებს სულსაც და ხორცსაც, ვნებს ღმრთის მიერ მონიჭებულ ჯანის სიმრთელეს, გვიმოკლებს სინანულისათვის, განწმედისათვის მოცემულ დღეებს და ამით უკვე არის საკმაოდ დიდი ცოდვა. მაგრამ ყველაზე მძიმე არის ვნებულობა, რომლის გამოვლინებაც არის თამბაქოს წევა.

წმიდა ამბროსი ოპტელის ცხოვრებაში არის აღწერილი ასეთი შემთხვევა: ამ წმიდა მამასთან მოვიდა ერთი დედაკაცი, რომელმაც აღიარა, რომ ეწეოდა. "არაუშავს, არ არის დიდი ცოდვა", - უპასუხა ბერმა. "მაგრამ, ვერ ვანებებ თავს, მამაო", - მიუგო დედაკაცმა. "აი, სწორედ ეს არის უბედურება, რომ ვერ ანებებებ, ეს არის ვნებისადმი მონობა", - ბრძანა წმიდა მამამ. მათლაც უბედრება არის არა მხოლოდ წევა, არამედ უმეტესად ამ ვნებისადმი მონური დამოკიდებულება, რომელშიც ჩანს მისი ბოროტი წარმომავლობა, თამბაქოს წევით ბოროტისადმი მონობა.

ერთხელ წმიდა სილუანე ათონელს მოუწია რუსეთში ჩასვლა. მატარებელში მას დაემგზავრა ერთი ვაჭარი, რომელიც ეწეოდა თავად და ბერსაც შესთავაზა სიგარეტი. ბერმა უარყო შემოთავაზება. ვაჭარმა დაიწყო ჩაძიება, რატომ იყო ცოდვა თამბაქოს წევა. მაშინ მამა სილუანემ შესთავაზა მოწევის წინ ეთქვა "მამაო ჩვენო". "არა, რაღაც ვერ მიდის ლოცვა მოწევის წინ", - უპასუხა ვაჭარმა. "მაშ, არც უნდა ვაკეთოთ საქმე, რომლის წინ ვერ იქნება ლოცვა", - მიუგო ღირსმა მამამ.