წმინდანის შესაძლებლობები პარამეტრები

[guest1]

ამ პოსტის პირველ ნაწილს (წმინდანთა შესაძლებლობაზე) ფორუმ.ჯე-ზეც დავდებ, რადგანაც იქაც იქნა ბევრი არასწორი აზრი გამოთქმული წმინდანთა შესაძლებლობებზე.

მოკლედ, ასეთუ ისე, მომიხდა თვალი გადამევლო კაიროსის მიერ გაკეთებულ კრიტიკას, რომელიც მამა გიორგის აზრებს აცხადებს ერესად. მე იმდენ ამპარტავნებასა და უგუნურებას არ გამოვიჩენ, რომ ეგ წმინდა კაცი დავიცვა - მაგ ადამიანი თვით უფლისაგან არის დაცული. მე უბრალოდ მინდა მივუთითე წმინდანების შესაძლებლობებს და იმას, რომ კაიროსის მიერ ჩამოთვლილი "ერესები" სავსებით არ არის ერესები. მიყვეთ ნელ-ნელა და ვნახოთ თეორიულად მაინც რა შესაძლებლობები უნდა ქონდეს წმინდანებს.

1) უფლის შესაძლებლობები რომ უსასრულოა, დამეთანხმებით ალბათ. ვინმე არ უარყოფს ხომ ამას?

2) სულიწმიდა რომ იგივე ღმერთია, ამაშიც არ გვეპარება ეჭვი.

3) არც იმაში არ გვეპარება ეჭვი, რომ უფალმა, განხორციელებულმა სიტყვამ, დაპირდა მოწაფეებს სულიწმიდის გამოგზავნას, რომელიც მოწაფეებში ისაუბრებდა და აღასრულებდა დიდ სასწაულებს (უფრო მეტსაც, ვიდრე თვით უფალმა აღასრულა დედამიწაზე - ასეთი იყო მისი დაპირება).

4) ისიც ხომ შეპირდა უფალმა მოწაფეებს, რომ ეს სულიწმიდა ბოლო ჟამამდე იქნებოდა ეკლესიაში.

ახლა ამ 4 წინამძღვიდან გავეკოთოთ დასკვნები: A) სულიწმიდას შეუძლია ადამიანის სხეულში "დასახლდეს" და იქიდან აკეთოს სასწაულები. B ) დღესაც უნდა აღასრულებდეს სულიწმიდა სასწაულებს ადამიანთა საშუალებით, იმ ჭურჭლებით, რომელთაც სულიწმიდის ჭურჭელი ეწოდებათ ხოლმე. C) ასე აღსრულებული სასწაულები შეუზღუდავია და ნებისმიერ სასწაულს შეიძლება წარმოადგენდეს.

ის სასწაულები, რომლებიც ნახსენებია მოციქულთა საქმეებში: A) ავი სულების განდევნა; B ) მკვდრეთით აღდგინება; C) წინასწაწარმეტყველება; D) ტელეპორტაცია (მოციქული ფილიპესი, რომელიც ღაზადან იაფოში აღმოჩნდება წამებში); E) წმინდა პავლე მოციქულის სასწაულებრივი გადარჩენა, როცა იგი სასიკვდილოთ ჩაქოლეს - რაც აშკარად მოითხოვს სხეულის განსაკუთრებულ თვისებებს, თვითაღდგინების სასწაულ ძალას; F) კიდევ მრავალი სასწაული, რომელიც არ არის დეტალურად აღწერილი, მაგრამ ნახსენებია მოციქულთა კრებებზე. ყველა ასეთი სასწაულის აღსრულებისას, მოციქულები თავის თავს არ აბრალედნენ სასწაულების აღსრულებას, არამედ უფალს აქებდნენ ამისათვის. რა თქმა უნდა, უფლის მიერ იყო შესრულებული ეს სასწაულები და, რა თქმა უნდა, უფლის მიერ ნებისმიერი სასწაულის აღსრულება შესაძლებელია.

ასე და ამგვარად, ვისაც ეჭვი შეაქვს იმაში, რომ წმინდანს შეუძლია სულიწმიდის საშუალებით ნებისმიერი სასწაული აღასრულოს (ადამიანის სხეულებში შესვლა სულით და მათ "დაქოქვა" ღმრთისადმი, წმინდანის მიერ სხეულის კონტროლი, სახის ცვლილება, ტელეპორტაცია, რამოდენიმე ადგილას ერთდორულად ყოფნა, ნებისმიერ საგნის მატერიალიზაცია, ან ნებისმიერ საგნად გარდაქცევა და ა.შ.), იგი ღვთისმგმობია. ადამიანმა შეიძლება შეიტანოს ეჭვი მოცემული პიროვნების სიწმიდეში (იმაში, რომ მოცემულ ადამიანში მოქმედებს სულიწმიდა), მაგრამ არავითარ შემთხვევაში არ შეიძლება ითქვას, რომ წმინდანს არ შეუძლია ესადაეს გააკეთოს. წმინდანში მოქმედებს სულიწმიდა და მას ყველაფერი შეუძლია.

ან, რა უნდა დავიჯერო, ის რომ წმინდანს არ შეუძლია ავად არ გახდეს, მაშინ როცა სხვისი მკვდრის აღდგინება შეუძლია? ან მაშინ როცა ჩაქოლვის შემდეგ საღ-სალამთი გაივლის? როგორ დავიჯერო წმინდა გიორგის ან სხვა დიდმოწამეებიც ცხოვრება არ გაქვთ წაკითხული? ამდენი წამების შემდეგ ისევ რომ საღ-სალამათები იყვნენ, სანამ უფლის ნებით არ აღსრულდებოდნენ? ამას ეძახით თქვენ ერესს? ეს ერესია კი არ არის, მართლმადიდებლური სწავლებაა!

ან რა უნდა დამაჯეროთ, ეშმაკ სულს (თან რამოდენიმეს ერთად) შეუძლია შევიდეს ადამიანში ადამიანის დასაღუპად და წმინდანის სულს არ შეუძლია ადამიანის გადასარჩენად ადამიანის სულში შევიდეს? რა გინდათ თქვათ, რომ ბოროტ სულს უფრო მეტი ძალაა აქვს, ვიდრე წმინდანის სულს? ამას ეძახით ერესს? ეს ერესი არ არის.

კიდევ ერთი ქვე-არგუმენტი იმისა, რომ წმინდანს ყველაფერი ეს შეუძლია. სხვა რელიგიებში შესაძლებელია ყველაფერი ეს. ჩვენი მოძღვრები იმას კი არ უარყოფენ, რომ სხვა რელიგიებში სასწაული არ სრულდება, არამედ იმას, რომ მათ მიერ აღსრულებული სასწაულები ბოროტისაგან მოდის (მე პირადად ამ აზრს, მარტო ბორიტის მიერ აღსრულებულ სასწაულებს, არ ვიზიარებ). მოდი შევხედოთ რადარა სახის სასწუალები აღსრულებულა ინდუიზმში და ბუდიზმში:

* anūrmi-mattvam: Being undisturbed by hunger, thirst, and other bodily disturbances
* dūra-śravaṇa: Hearing things far away
* dūra-darśanam: Seeing things far away
* manaḥ-javah: Moving the body wherever thought goes (teleportation)
* kāma-rūpam: Assuming any form desired
* para-kāya praveśanam: Entering the bodies of others
* sva-chanda mṛtyuh: Dying when one desires
* devānām saha krīḍā anudarśanam: Witnessing and participating in the pastimes of the Apsaras
* yathā sańkalpa saḿsiddhiḥ: Perfect accomplishment of one's determination
* ājñā apratihatā gatiḥ: Orders or Commands being unimpeded[8]

აგერ კიდევ რას ამბობს კონსტანტინოპოლის პატრიარქი კალისტო (მე-14 საუკუნისა) ფილოკალიაში:

“Thus, light springs forth for them, as from the sun’s disc, and enables them spiritually to reason, judge, see, foresee and the like. In general, through Him all showing and revelation of unknown mysteries shines forth for them; and they become filled with supernatural and Divine power in the Holy Spirit. This supernatural power renders their flesh lighter or rather finer and makes them soar on high like a meteor. By this power of light in the Holy Spirit some of the holy fathers, while still in their bodies, traversed wide rivers and deep seas dry-footed, as though immaterial and incorporeal. They covered in a moment great distances, requiring many days of travel and performed many other marvellous deeds in heaven, on earth, in the sun, on the seas, in deserts, in cities, in every place and country, in beasts, in reptiles and generally in every creature and every element–and they were glorified. When they stood at prayer, their holy and precious bodies were lifted off the ground as though on wings; after death they remained uncorrupted and performed signs and miracles…”

"ამრიგად ნათელი გამოსჭვივის მათგან, ისე როგორც მზის დისკოდან და ეს ნათელი საშუალებას აძლევს მათ სულიერად იაზროვნონ, განსაჯონ, წინასწარგანჭვრიტონ და ა.შ. ზოგადად მისით (ანუ ღმერთით, უფლით) მათ ეძლევათ ყოველგვარი საიდუმლოს ხედვა და ისინი ივსებიან ზებუნებრივი და ღვთაებრივი ძალით, რომელიც სულიწმიდაშია. ეს ზებუნებრივი ძალა მათ ხორცს გადააქცევს უფრო მსუბუქად, ან უფრო ნატიფად, და მათ შეუძლიათ მეტეორივით გადაადგილება. ამ ნათლის ძალით, რომელიც სულიწმიდისაა, წმიდა მამებს შეუძლიათ გადალახონ მდინარეები და ზღვები ფეხით, როცა სხეულში იმყოფებიან, ისე თითქოს არამატერიალური და უსხეულონი ყოფილიყვნენ. მათ შეუძლიათ თვალის დახამხამებაში გადალახონ დიდი მანძილები, რომლის გავლასაც მრავალი დღე სჭირდება. მათ შეუძლიათ მრავალი სასწაულის მოხდენა ცაში და მიწაზე, მზეზე და ზღვაზე, უდაბნოში, ქალაქში, ნებისმიერ ადგილას და ნებისმიერ ქვეყანაში, მცეხში, ქვეწარმავალში და ნებისმიერ ქმნილებაში - და ისინი განდიდებულნი არიან. როცა ისინი ლოცულობენ, მათი სხეული ცაში იწევა, თითქოს ფრთები ქონოდეთ; სიკვდილის შემდეგ მათი სხეული უხრწნელი რჩება და მრავალ სასწაულს ახდენს ..."

ეს მართლმადიდებლური სწავლებაა! ზუსტად იგივეს ამბობს მამა გიორგიც. პატრიარქს უწერია, არამარტო ადამიანის, არამედ ცხოველთა სხეულებშიც და ციურ სხეულებშიც შეუძლია წმინდანს იმოქმედოს - რა თქმა უნდა, ამას სულიწმიდით ახდენს, სულიწმინდა ახდენს ამ ყველაფერს წმინდანში. ამას ამბობს მამა გიორგიც, რომ წმინდანს სტიქიაზე ზემოქმედება შეუძლია. ეს ძალა გადმოცემულია დიდი წმინდანის სერაფიმ საროველის ცხოვრებაშიც, ჩემი ორი თვალით მაქვს წაკითხული.

მოკლედ, რაც შეეხება წმინდანის ძალას, ყველაფერი შეუძლია წმინდანს და არაფერია იქ შეუძლებელი. უბრალოდ, ადამიანი ვინც ასეთ რამეებს დასცინის, მოიკოჭლებს განათლებაში. წმინდანთა ცხოვრებიდან შეიძლება ბევრი მაგალითის მოვყანაც ასეთი შესაძლებლობების შეუზღუდავობაზე. შორს რომ არ წავიდეთ, მე-20 საუკუნის უდიდესი წმინდანი მამა გაბრიელი აღასრულებდა ყველანაირ სასწაულს. მასზე წიგნებში გადმოცემულია ეს ყველაფერი აშკარად და თვალნათლივ.

[marine]

"უფალმა ბოლოს სასწაულების ნიჭი მიმადლა. მას შეეძლო ბოროტის განდევნა, სნეულების განკურნება. ერთხელ ნეტარ მაკედონთან მიიყვანეს ქალი, რომელიც ძალიან ცუდად იყო - თურმე ერთ დღეში ოცდაათი ქათამი შეეჭამა. მეუდაბნოე მამის ლოცვით ქალმა შეძლო მოენელებინა საკვები, თუმცა იმ დღის შემდეგ ქათამს აღარ გაკარებია."

[marine]

"რწმენაში განმტკიცებულმა მღვდელმა [ანანია ხუცესი] სულის შებერვით დაამსხვრია წარმართთა მთელი ტაძარი".

[marine]

"თხრილში მჯდომი კაცისთვის საკვები ლომს მიჰქონდა ყოველდღე".

[marine]

"წმინდა გრიგოლ საკვირველმოქმედის ცხოვრებაში ვკითხულობთ: "ნეტარის მიცვალების დროს (დაახლ. 266-27O) ნეოკესარიაში 17 წარმართიღა დარჩა, მაშინ როცა სამღვდელმთავრო ტახტზე მისი აღსაყდრების დროს ქალაქში მხოლოდ 17 ქრისტიანი იყო. ეს ყოველივე წმინდა მამამ თავისი ღვთივსათნო ცხოვრებით, შთაგონებული ქადაგებებით, სასწაულებით და სამწყსოს ბრძნული მართვით მოახერხა".

[marine]

"გადმოცემის თანახმად, წმინდა ბრინძიას [მფარველი ირლანდიისა] ერთხელ კოკისპირულ წვიმაში უშრომია, დაღალულს მზის სხივი ხის ტოტად მოხჩვენებია და მთლად სველს სამოსი ზედ გასაშრობად გადაუკიდია".

[marine]

"გავიდა ორი წელიწადი და დიდმა მთავარმა, იაროსლავ ვსევოლოდის ძემ მისი [წმ. გიორგი, მთავარი ვლადიმირისა] წმინდა ნაწილნი მშობლიურ ვლადიმირს გადააბრძანა. პროცესიისას ყველამ იხილა, თუ როგორ შეუერთდა გარდაცვლილის თავი სხეულს".

[marine]

"თუნდაც ხმა არ ამოეღო, მისი შემხედვარე გამოსწორდებოდი".

[marine]

"მან [წმ. ტელესფორე რომის პაპი (+138)] რომის ეკლესიის საჭეთმპყორბლის ტახტი დაიკავა თერთმეტი წლისამ".

[marine]

„ყველას აოცებდა ის სიხარულიანი ნათელი, რომელსაც დედა მატრონას არსება გამოსცემდა“

[marine]

"როცა წმინდანი [წმ. ექვთიმე, ნოვგოროდის მთავარეპისკოპოსი] გარდაიცვალა, მის სხეულს კეთილსურნელება აუვიდა. წმინდანს გაპატიოსნებისას სხეულზე შემოკრული ჯაჭვი უპოვეს, რომლის შესახებაც არავინ იცოდა. წმინდანის სხეული არ გაიხრწნა და შემდეგ საუკუნეებში მრავალი სასწაული მოახდინა".

[marine]

“მას [ღირსი ენგუს კლონენახელი, ეპისკოპოსი] იმხელა რწმენა ჰქონდა, რომ ერთხელ შეშის ჭრისას, მოჭრილი თითი მიიდო თავის ადგილას და დალოცვის შემდეგ გაუმრთელდა“.

[marine]

"ერთ საღამოს ისააკმა მოწაფეებს უბრძანა, მონასტრის ბაღში რამდენიმე ბარი დატოვეთო. იმავე ღამეს, ლოცვის შემდეგ ძმებს დაავალა: - ჩვენს მუშებს შეჭამანდი მოუხარშეთ. ცისკრისთვის ყველაფერი მზად უნდა იყოსო. დილით ბაღში ძმებს იმდენი მომუშავე დახვდათ, რამდენი ბარიც ჰქონდათ დატოვებული. ქურდები იყვნენ. ბაღში შესვლისთანავე მათი სურვილები ღვთის მოქმედებით შეიცვალა: ბარები იპოვეს, აიღეს და ბაღი მთლიანად დაამუშავეს.

"გამარჯვება, ძმებო! მეტად გაისარჯეთ და დასვენების დროა", - მიმართა მათ ისააკმა და საჭმელი შესთავაზა. როცა მუშები დანაყრდნენ, წმინდანმა მათ უთხრა: "ბოროტებას ნუ ჩაიდენთ, ნუ იქურდებთ. როცა რაიმე მოგინდებათ, ბაღის კართან მოდით, მშვიდად ითხოვეთ და კურთხევით მიიღეთო". შემდეგ კი ბრძანა, მათთვის რაც შეიძლება მეტი ხილი მიეცათ. ამგვარად, ბაღში სავნოდ მოსულები უვნებლადაც დაბრუნდნენ და უხვადაც დაჯილდოვდნენ გაწეული შრომისთვის.

[marine]

"ისააკთან მოწყალებისთვის ვიღაც ჩამოძონძილი უცხოქვეყნელები მოვიდნენ და წმინდანს ევედრნენ, სამოსი მოგვეციო, ის მდუმარედ უსმენდა მათ. მერე ერთ-ერთი მოწაფე იხმო და საიდუმლოდ უბრძანა: "წადი ამა და ამ ტყეში. ამა და ამ ადგილას, მუხის ფუღუროში ტანსაცმელს იპოვი და მოიტანეო". მოწაფე ასეც მოიქცა. ღვთის კაცმა ეს ტანსაცმელი მათხოვრებს გადასცა. შეხედეს და იცნეს - ტყეში დატოვებული მათი სამოსი იყო. შერცხვათ."

[marine]

"როცა წმინდა ქალწულები მოიყვანეს, მმართველმა ბრძანა, გააშიშვლეთო, რათა მათი სხეული ენახა, მაგრამ როგორც კი ტანსაცმლის გახდა დააპირეს, ვერაფრის გაკეთება ვერ შეძლეს, რამეთუ ღვთის ნებით, წმინდანებს სამოსი ტანზე ტყავივით მიეკრათ. ყველა გააოცა ამ სასაწაულმა. თუმცა მსახურები დიდხანს ცდილობდნენ წმინდანებისთვის ტანსაცმლის გახდას, მაგრამ ვერ შეძლეს".

[marine]

"ვერაფერს დაუმალავდით, - თითოეულის ცოდვა თითქოს ხელისგულზე ედო"

[marine]

თავი V. ამბავი
საბინისა, კანუზის ეპისკოპოსისა
მთელი აპულიის მხარის ცნობილი ღვთისმოშიში კაცები მოგვითხრობენ, რომ კანუზის ეპისკოპოსმა საბინმა ღრმა სიბერის გამო მხედველობა დაკარგა. გუთების მეფე ტოტილამ გაიგო, საბინს წინასწარმეტყველების ნიჭი აქვსო. არ დაიჯერა და გადაწყვიტა, შეემოწმებინა. ერთხელ, იმ მხარეში ყოფნისას ღვთის მონა საბინმა მეფე ტრაპეზზე მიიწვია. სუფრასთან მეფე, ჩვეულებისამებრ, მხართეძოზე არ წამოწოლილა, დაჯდა პატივცემული საბინის მარჯვნივ. როცა საბინის მსახურმა ჭიქით ღვინო მოართვა, მეფემ ჩუმად გამოართვა ჭიქა და მის მაგივრად თვითონ მიართვა ეპისკოპოსს. ამით სურდა გაეგო, მიხვდებოდა თუ არა ეპისკოპოსი წინასწარმეტყველების მადლით, ვინ მიაწოდა ჭიქა. "გაუმარჯოს ამ მარჯვენას!" - თქვა ღვთის მონამ, გამოართვა ჭიქა, თუმც ვერ ხედავდა, ვინ მიაწოდა იგი. წმინდანის სიტყვებმა შეარცხვინა და იმავდროულად გაახარა მეფე, რამეთუ ნახა თავისი თვალით კაცი ღვთისა.

ღვთისმოშიშმა საბინმა ღრმა სიბერემდე იცოცხლა. მის პატივმოყვარე და გულისთქმით წაქეზებულ ერთ-ერთ არქიდიაკონს მოუნდა საბინის შემდეგ მისი კათედრის დაპყრობა და განიზრახა ეპისკოპოსის მოწამვლა. მოისყიდა მეღვინე და ღვინოში შხამის გარევა დაავალა. სადილობის ჟამს მოსყიდულმა მსახურმა საბინს მოწამლული ღვინო მიართვა. "თვითონ დალიე, რაც ჩემთვის მოამზადე", - უთხრა მას ღვთისმოშიშმა ეპისკოპოსმა. მხილებული მსახური შიშით აკანკალდა, მაგრამ გადაწყვიტა, დაელია საწამლავი, ერჩივნა, მომკვდარიყო, ვიდრე განზრახ მკვლელობისთვის დაესაჯათ. როგორც კი ჭიქა პირთან მიიტანა, ღვთის კაცმა გააჩერა: "ნუ დალევ, მომეცი, მე დავლევ. შენ კი წადი და საწამლავის მომცემს უთხარი, რომ მე გესლიანი ღვინო დავლიე, ის კი ეპისკოპოსი არ იქნება". ჯვრის ნიში გამოისახა და მშვიდად შესვა სასმისი. იმავე საათს მოკვდა არქიდიაკონი, რომელიც ამ დროს სხვაგან იმყოფებოდა, თითქოსდა ეპისკოპოსის ბაგეებით შესმული ღვინო დამნაშავის წიაღში ჩაისხაო. ის საკუთარმა ბოროტებამ განგმირა საუკუნო მსაჯულის თვალთა წინაშე.

/წმ. გრიგოლ დიოლოღოსი/

[marine]

პატრიარქი ეფრემი (სიდამონიძე) ეპისკოპოსობის ჟამს წმინდა ბარბარეს ეკლესიაში წირავდა. მაშინ ტაძარში ცოტა თუ დაიარებოდა. ერთხელ, მზის ჩასვლის ჟამს, მღვდელმთავარი ტაძარში სკამზე იჯდა, იქ მის გარდა არავინ იყო. ამ დროს შემოვიდა ქალი პატარა გოგონათი. მივიდა წმინდა ბარბარეს ხატთან, ბავშვი ზედ მიახეთქა და უთხრა: - აჰა, მოგიყვანე, თუ შეგიძლია, მოარჩინე, თუ არადა მე მაგის ყურების თავი არა მაქვს, შენც ხომ ქალი ხარ, მოკალი და გაათავეო. მეუფე ეფრემი მივიდა ქალთან და ასე უდიერად მოქცევის მიზეზი ჰკითხა. ჩემს შვილს თვალები სტკივა და ვერავინ უშველა. ახლა კი აქ მოვიყვანე თუ ღმერთი მას მოარჩენს, მისი მსახური ვიქნებიო. გოგონას თვალები არც კი უჩანდა.

მეუფე მოეფერა მას, დაამშვიდა, მერე წმინდა ბარბარეს პარაკლისი გადაიხადა, წყალი აკურთხა, მისით განბანა წმინდა ბარბარეს ხატი და ნაბანით ბავშვს თვალები მოსწმინდა, დარჩენილი წყალი კი დედამისს გაატანა და ურჩია, ყოველ დილით დაებანა ბავშვისთვის თვალები. ერთხელ მეუფე ეფრემს კაბის კალთა პატარა გოგონამ მოჰქაჩა. ეს სწორედ ის თვალმტკივანი გოგონა იყო, რომელიც წმინდა ბარბარეს ლოცვით სრულიად განკურნებულიყო. დედამისმა აღთქმა აასრულა, წმინდა ბარბარეს ეკლესიის მრევლი გახდა და სიცოცხლის ბოლომდე ემსახურებოდა ტაძარს.

[marine]

"ეს ამბავი კი მაშინ მოხდა, როცა წმინდა საბამ თავისი ძმა, სერბეთის მთავარი სტეფანე, მეფედ აკურთხა. ამან შური აღძრა უნგრეთის მთავრის გულში და სერბეთზე გალაშქრება გადაწყვიტა. სტეფანე ომისთვის მზად არ იყო, ამიტომ ძმას, წმინდა საბას სთხოვა, უნგრეთში წასულიყო და მტერი დაემშვიდებინა. უნგრელებს დიდი ჯარი შეეყარათ. წმინდა საბა სათანადო პატივისცემით მიიღეს, მაგრამ მის სიტყვებს ყურად არ იღებდა უნგრეთის მეფე. ძალზე ცხელოდა, წმინდა საბამ ცივი წყალი მოითხოვა. მეფემ მსახური ყინულისთვის გაგზავნა, მაგრამ პაპანაქებამ ყინული დაადნო.

შეწუხდა მეფე. მაშინ წმინდა საბამ ხელები ზეცად აღაპყრო და ღმერთს გულგაქვავებულ კაცთა სამხილებლად ციდან სეტყვის მოვლინება შესთხოვა. უეცრად გაიელვა, დაიგრუხუნა, მსხვილმა სეტყვამ წამოუშინა, რომელიც მხოლოდ ამ ქალაქს დაატყდა თავს და ასევე მალევე შეწყდა. შეშინებული მეფე, "უფალო, შეგვიწყალეო", გაიძახოდა. წმინდა საბამ კი ჭურჭელში სეტყვის მარცვლები მოაგროვებინა და როგორც ღვთის კურთხევა, ისე იგემა.

"რადგან შენს სამთავროში არ იყო ყინული, მე ის შევთხოვე ჟამთა მეუფეს და უფალმაც, თავისი დაუშრეტელი საგანძურიდან, ყინული მიბოძა, რათა შენთვის, როგორც ღვთის კურთხევა, ისე მომეცაო". მეფემ მოწიწებით მიიღო ყინული. მისი მტრობა სერბეთის სიყვარულით შეიცვალა. ამას გარდა უარყო ლათინური მრწამსი და სიცოცხლის ბოლომდე მართლმადიდებელი დარჩა. როცა ნეტარი ვლადისლავი გარდაიცვალა (ასე ერქვა უნგრეთის მეფეს), ღმერთმა ის სასწაულებით განადიდა. ასე აქცია იგი წმინდანად წმინდა საბას მშვიდობისმყოფელობამ."

[marine]

"გაყოფილი წვიმის სასწაული სხვა ღვთისმოშიშმა ეპისკოპოსმაც მოახდინა. ეს მომითხრო ერთმა მოხუცებულმა ღვთისმსახურმა (ის ჯერაც ცოცხალია), რომელიც ამ სასწაულის თვითმხილველი გამხდარა. მძვინვარე მეფე ტოტილა განრისხებული იყო უტრიკულელ ეპისკოპოს ფულგენციზე. როცა ის ჯარით ამ ქვეყანას მიუახლოვდა, ეპისკოპოსმა, ღვთისმსახურთა ხელით, ძღვენი გაუგზავნა, რომ საჩუქრებით მაინც დაეცხრო მისი უგუნური გაშმაგება. ტოტილამ იუკადრისა ძღვენი და გაცეცხლებულმა უბრძანა მეომრებს, უპატიოდ შეეპყროთ ეპისკოპოსი და მის წინაშე სამსჯავროზე წარედგინათ. გუთებმა შეასრულეს ბატონის ბრძანება, შეიპყრეს ეპისკოპოსი, შემოხაზეს მიწაზე წრე, ჩააყენეს შიგ ფულგენცი და წრიდან გადასვლა აუკრძალეს. ეპისკოპოსს გუთები სდარაჯობდნენ. ფულგენცის მზე წვავდა. უეცრად იელვა და ქუხილთან ერთად ისეთი კოკისპირული წვიმა წამოვიდა, რომ მცველებმა ვეღარ გაუძლეს. წვიმის ერთი წვეთიც არ დასცემია იმ წრეს, რომელშიც წმინდანი იდგა. ეს ამბავი სასტიკ მეფეს უამბეს. მის გოროზ გულში გაიღვიძა ეპისკოპოსისადმი ღრმა პატივისცემამ. ყოვლისშემძლე ღმერთი თავისი ძალის მდაბალ მონებში სასწაულებრივი გამოვლინებით ამდაბლებს ამაყსა და ხორციელ გონებას! თავმდაბალ ადამიანებში მოქმედი ჭეშარიტება ამგვარად იმორჩილებს მათ, ვინც ამაყად წინაღუდგება მის მცნებებს."

/წმ. გრიგოლ დიალოღოსი/

[marine]

"1992 წლის 28 სექტემბერს კაფსალის ერთ-ერთ კელიაში წმინდა ისააკ ასურის პატივად ღამისთევის ლოცვა ჩატარდა. კელიაში შეკრებილ ბერთა შორის იყო მამა პაისიც, რომელსაც განსაკუთრებით უყვარდა ეს წმინდანი. ამ მსახურებას ორი მართლმადიდებელი ლიბანელიც ესწრებოდა: მღვდელი და მისი ახალგაზრდა მორჩილი. "დიდებიანის" გალობისას მღვდელმა მოხედა ახალგაზრდას, რაღაც უნდოდა ეთქვა. ამ დროს თვალი მოჰკრა მამა პაისის - იატაკიდან 30 სმ სიმაღლეზე ჰაერში იდგა და ბრწყინვალე ნათელი ეფინა. მისი სახე და ხელები განსაკუთრებით ასხივებდნენ ნათელს. მღვდელს გაოცებისგან ყვირილი მოუნდა, მაგრამ ხმა არ დაემორჩილა. ახალგაზრდამ მოძღვრის გაკვირვებულ მზერას გააყოლა თვალი და მანაც იგივე დაინახა. ჰაერში მდგომი მამა პაისი საკურთხევლიდან კიდევ ერთმა მღვდელმა იხილა, ისიც უცხოელი იყო. კელიაში ოცი კაცი იდგა, მამა პაისის ფერისცვალება კი მხოლოდ სამმა იხილა. შესაძლოა, ეს ადამიანები ღირსნი იყვნენ ამ ხილვისა. ერთ-ერთმა მოწმემ, რომელიც სამშობლოში პატარა მონასტერს აშენებდა, მშენებლობის პროექტი მამა პაისის მოუტანა სანახავად. გულში ამბობდა, - რა უნდა გითხრას ამ მამა პაისიმ? ან კი ვინ არის, განა წინასწარმეტყველია? ჰოდა, სახიერმა ღმერთმა აჩვენა მას, ვინ იყო მამა პაისი."