ერესები,სექტები,სქიზმები, განწვალება ანუ გამოყოფა ეკლესიის ისტორიაში პარამეტრები

[KAIROS]

ახალი აღთქმის ეკლესიის დაარსებამდეც კი, თავად მაცხოვრის ქადაგებისას, შეიმჩნეოდა გაყოფის, აზრთა და სწავლებათა სხვადასხვაობის, ცალცალკე დაჯგუფების და ერთმანეთში დაპირისპირების პირველი ნიშნები, თავად ქრისტიანობაც იუდეველების მიერ აღქმული იქნა როგორც ერთგვარი სექტა, მაშინ როცა თავად ძველაღთქმისეული ეკლესია სავსე იყო სექტებად ჩამოყალიბებული პოლიტიკური გავლენის ჯგუფებით, სადუკევლები, ფარისევლები, მწიგნობრები და მეუდაბნოე სექტები... თავად იოანე ნათლისმცემლის მიმდევართა ერთი ნაწილი მაცხოვარს არ ღებულის და ცალკე სექტად ყალიბდებიან...


სანამ ისტორიას დავიწყებდეთ მანამ ჩვენი მეგობარი საიტებიდან შემოგთავაზებთ ( მხევალი ნინოს თხოვნით) მოკლე განმარტებებს რაა სექსტა, რაა ერესი და ა.შ.

ЕРЕСЬ


Ересь (от греч. αιρεσις - выбор) - значит вообще какое-либо отдельное учение. Так, христианское учение при появлении своем иногда называлось ересью (Деян. 28, 22). Но впоследствии название "ересь" усвоилось именно произвольному и ложному учению о христианстве, отделявшемуся и отличавшемуся от учения Церкви [1].

Еретиком Церковь называет не всякого заблуждающегося, но лишь того, кто сознательно противится церковному учению [2]. Основатели ересей именуются ересиархами.

Ереси зародились почти одновременно с христианством и, при всей своей пагубности и губительности, оказали своего рода положительное влияние на формирование точного церковного догматического учения. Наибольшее развитие ереси получили со II по IV век в целом ряде учений: евионитство, манихейство, гностицизм, арианство, несторианство и пр. Современные еретические учения, как правило, не содержат ничего кардинально нового, и являются вариантами ересей древних.

Православная Церковь, на основании заповеди Иисуса Христа (Мф. 18, 15-17) признает еретика равным язычнику и считает необходимым, в целях охранения верующих, отлучение еретиков от общения с Церковью.


Святые отцы о ереси

Свт. Игнатий (Брянчанинов)

...тяжелый грех - ересь. Она - возмущение и восстание твари против Творца, восстание и возмущение ничтожнейшего, ограниченнейшего существа - человека против всесовершенного Бога. Она, - страшно сказать, - суд человека над Богом и осуждение человеком Бога. Она - грех ума, грех духа. Она - хула на Бога, вражда на Бога. Она - плод гордыни, этой причины падения падших ангелов. И последствия падения ею очень схожи с последствиями падения отверженных духов; она омрачает разум, ожесточает сердце, на самое тело разливает яд свой, вводит в душу вечную смерть. Она не способна к смирению. [1] Она соделывает человека вполне чуждым Бога. Она - смертный грех. Как плод гордыни, ересь держит в железных цепях своего пленника, и редкий пленник исторгается из цепей ее...

...человечество совращалось в ересь целыми народами, а обращение от ереси к Православию видим в весьма немногих частных лицах, и то редко, весьма редко. Страшный яд - ересь! Неудобопостижимый яд - ересь!..

Сущность этого греха [ереси] - богохульство.

Будучи собственно грехом ума, ересь не только омрачает ум, но и сообщает особенное ожесточение сердцу, убивает его вечною смертию...

Ересь есть прикровенное отвержение христианства. Когда человеки начали оставлять идолопоклонство, по его очевидной нелепости, и приходить к познанию и исповеданию Искупителя; когда все усилия диавола поддержать между человеками идолопоклонство остались тщетными; тогда он изобрел ереси, и посредством ереси, сохраняя для держащихся ее человеков имя и некоторую наружность христиан, не только отнял у них христианство, но и заменил его богохульством...

Ересь можно уподобить пище, имеющей по наружности прекрасный вид, но отравленной ядом: такая пиша - тот же яд, от которого уже трудно остеречься как потому, что яд замаскирован, так и потому, что прекрасный вид и благоухание пищи возбуждают в человеке естественное его желание насытиться и насладиться пищею. Ересь всегда сопутствуется лицемерством и притворством; она многоглаголива, велеречива, обилует ученостию человеческою и потому удобно привлекает к себе людей и уловляет их в погибель: несравненно более людей уловлены в вечную смерть посредством ереси, нежели посредством прямого отвержения Христа...

Словопрение - самое слабое оружие против еретиков, оружие более вредное, нежели полезное. Оно делается таким сообразно свойству душевного недуга - ереси. Гордая ересь не терпит обличений, не терпит побеждения. От обличений она ожесточается; от побеждений приходит в неистовство. Это доказали бесчисленные опыты. Побеждается ересь кротким увещанием; еще удобнее - молчаливым приветствием, смирением, любовию, терпением и долготерпением, молитвою прилежною, исполненною соболезнованием о ближнем и милосердием к нему. Ересь не может быть побеждена человеком, потому что она изобретение, начинание демонское. Победителем ее может быть един Бог, призванный к борьбе с нею и к поражению ее смирением человека пред Богом и любовию этого человека к ближнему.

Желающий успешно сражаться против ереси должен быть вполне чужд тщеславия и вражды к ближнему, чтоб не выразить их какою насмешкою, каким колким или жестким словом, каким-либо словом блестящим, могущим отозваться в гордой душе еретика и возмутить в ней страсть ее. Помазуй струп и язву ближнего, как бы цельным елеем, единственно словами любви и смирения, да призрит милосердый Господь на любовь твою и на смирение твое, да возвестятся они сердцу ближнего твоего и да даруется тебе великий Божий дар - спасение ближнего твоего. Гордость, дерзость, упорство, восторженность еретика имеют только вид энергии, в сущности они - немощь, нуждающаяся в благоразумном соболезновании. Эта немощь только умножается и свирепеет, когда против нее действуют безрассудною ревностию, выражающеюся жестким обличением...

Понятие о ереси и расколе


Литература
Свт. Игнатий (Брянчанинов). Понятие о ереси и расколе.
http://www.pravbeseda.ru/library/index.php?page=book&id=496




--------------------------------------------------------------------------------

[1] Свт. Игнатий (Брянчанинов). Понятие о ереси и расколе

[2] "Упорство в ереси есть свойство еретика" Свт. Игнатий (Брянчанинов). Понятие о ереси и расколе



секта




Понятие секта в русском языке используется в двух значениях, исторически связанных, но существенно различных. Тем не менее эти значения не всегда четко различаются, и отрицательная коннотация, присущая одному из значений ("тоталитарная секта"), переносится на секты в целом. Следует помнить, что это слово, как правило, обозначает не само учение, а организацию, его представляющую.

В большинстве случаев религиозные организации не приветствуют употребления по отношению к ним термина "секта", предпочитая называться религией, церковью, конфессией или деноминацией. Само слово «секта» – не нейтральное, оно заключает в себе глубокий исторически обусловленный подтекст и в русском языке часто носит уничижительный оттенок. Косвенным подтверждением этому являются производные от этого термина слова "сектант", "сектантство" и "сектантский", которые вызывает негативные ассоциации и обычно используется полемически или уничижительно.


[править] Происхождение понятия
Уже в латыни слово secta имело следующие значения:

путь, правило, образ действия, мыслей или жизни;
учение, направление, школа;
ересь, ложное учение;
шайка;
Этимологически слово секта происходит от лат. secta от sequī — "следовать за кем-то, повиноваться"; при этом довольно рано это слово стало ассоциироваться со словом лат. sector и другими производными от seco — "резать, разделять, отсекать".

Слово «секта» изначально было нейтральным термином для описания отдельных политических, философских и религиозных групп, и употреблялось в полемическом контексте еще в дохристианскую эпоху.

Уже в раннехристианскую эпоху оно стало обозначать ложное учение, отколовшееся от основной общины, используясь для перевода др.-греч. αἱρέϭις (которое тоже сначала значило просто "учение, школа, направление", а затем сузилось до понятия "ложное учение, ересь"). Эти два слова вплоть до Нового времени употреблялись на латинском Западе как синонимы.

После Реформации установилось разграничение значений терминов: слово – “секта” стало обозначать организацию или группу людей, а “ересь” – неортодоксальное учение, содержащееся сектой или деноминацией, причем это правило словоупотребления было обращено и в прошлое христианства (таким образом, можно, например, сказать, что секта севериан исповедовала монофизитскую ересь). Такое различение названных понятий было воспринято отечественной богословской наукой в синодальный период истории Русской Православной Церкви. В греческом же богословии до сегодня в обоих значениях употребляется только слово αἱρέϭις.


ქვემოთ ვდებ სურათს სადაც ტიპიური "განშტოებაა", აქ ნაჩვენებია დიდი სექტებისა და მიმდინარეობების თანდათანობითი გამოყოფა ეკლესიიდან...



ახლა კი მცირედ-მცირედ და ნაბიჯ-ნაბიჯ მივყვეთ ისტორიას ( უნდა მაპატიოთ ნელი ტემპი, იმ ნახატი ფილმისა არ იყოს "მარტო ვარ და რა ვიცი )

მაცხოვრის აღდგომა-ამაღლების და სულთმოფენობისას ეკლესიის დაარსებას მაშინვე მოყვა ცილობა ჭეშმარიტებაში, ეკლესიაში სხვადასხვა საკითხებმა დაზუსტება მოითხოვა, რასაც ბუნებრივად მოყვა რაღაც დაჯგუფებების გასვლა ეკლესიის ერთიანობიდან, ჯერ კიდევ 46-50 წლებში თავად თავნი მოციქულთანი პეტრე და პავლე წინადაცვეთის საკითხის და წარმართა ეკლესიაში ადგილის განსაზღვრისათვის მოციქულთა კრებას იწვევენ, მანამ და შემდეგაც პავლე ანათემას გადაცემს ყველას, ვინც იმაზე მეტს იტყვის რაც მან იქადაგა და რაც სახარებამ ასწავლა, თუმცა ეკლესიის არსებობიდანვე იწყება ცრუ სწავლებათა სწრაფი გავრცელება.. ზოგი პეტრესი , ზოგი პავლესი....

II ს.ნე გნოსტიკურ-წარმართულმა მიმდინარეობამ ქრისტიანული სახე მიიღო და წარმოიშვა ე.წ. "ქრისტიანული გნოსტიციზმი", რომელსაც მკვეთრად დაუპირისპირდნენ სხვადასხვა პერიოდის მამები, განსაკუთრებით გამოვყოფდი წმ. ირინეოს ლიონელს....

III ს.ნე მარკიონი და დოკეტიზმი ახალ დიდ საშიშროებას უქმნიან ახლად დაარსებულ ეკლესიებს რომში და მის გარეთ... დევნის პერიოდშივე ვრცელდება ე.წ. წმიდათა სექტა, რომელიც უარყოფს სინანულით ეკლესიაში დაბრუნებულებს ( ვინც გადგა რწმენიდან წამებისას და შემდეგ შეინანა) .. ამავე პერიოდში უდიდესი მოაზროვნე ორიგენე, წერს ტრაქტატებს, რომელთაგანც ზოგიერთი სწავლება რამოდენიმეჯერ იქნა დაგმობილი მსოფლიო საეკლესიო კრებების მიერ... შემდგომ მანიქევლები, არიანელები, ნესტორიანელები, მონოფიზიტები, ხატმებრძოლები, კათოლიკები, პროტესტანტები, სექტები, შიგა მართლმადიდებლური სქიზმები, მეძველსტილეები, ჭეშმარიტი მართლმადიდებლების ათობით სხვადასხვა სინოდები და ა.შ.

მოდით ვისაუბროთ მათზე, როგორია ისტორია, რას ასწავლიდნენ ან რას ასწავლიან და როგორი დამოკიდებულება ქონდა ეკლესიას გუშინ და როგორი უნდა გვქონდეს დღეს!

დამატების სახით ვიტყოდი არანაკლებ მნიშვნელოვანია, ზუსტად ვიცოდეთ რაში მდგომარეობს ამათუიმ სწავლების ნამდვილი არსი, სად ცდებიან და სად არა, რაა ცილისწამება და რაა რეალობა, ასევე როგორი მეთოდებით უნდა დავუპირისპირდეთ მათ... ბევრი საინტერესო რამაა სათქმელი!

იხარეთ,

კაიროსი!

[konstantin Logos]

A.V.M

ახლა დო ნამდვილად არ მაქვს წასაკითხად , მოგვიანებით გადავხედავ .
უბრალიდ თუ კაიროსის მიერ გამოთქმული აზრია ამ საკითხზე 100 % მართალი იქნება ...
(შენც რომ იცნობდე სოსოს დამეთანხმებოდი ამაში)

შეიძლება მართალია, მაგრამ იმდენად მოკლედ უწერია რომ მთავარი აზრია დაკარგული. ყოველშემთხვევაში თვითონ ასურეთის ეკლესია, სადაც ნესტორი აღიარებულია, ნესტორის სწავლებას განსხვავებულად ხსნის, ასევე განსხვავებულად ხსნიან მიაფიზიტური ეკლესიებიც, რომლებიც მთელი ცხოვრება ნესტორიანელიზმს ებრძოდნენ და სწორედ ამ ბრძოლის გამო დაშორდნენ ქალკედონიტ მართლმადიდებლებს

[A.V.M]

ანათემის შესახებ

[marine]

"საკამათოა თ. კეიმის მეორე არგუმენტიც. მართებულად არ მიგვაჩნია, რომ 312 წლის ედიქტი მფარველობდა მხოლოდ მთავარ ქრისტიანულ კულტს და მკაცრად ეპყრობოდა ერესებს და სექტებს. უპირველეს ყოვლისა, ვერ მტკიცდება, რომ მილანის ედიქტი მეგობრულად და კეთილგანწყობით ეპყრობოდა ერესებს და სექტებს, რასაც, თითქოსდა, არ აკეთებს 312 წლის ედიქტი. მილანის ედიქტი, ქრისტიანული რელიგიის გარდა, "სხვა რელიგიებსაც" აძლევს თავისუფლებას. ეს ასეა, მაგრამ მხოლოდ ერთადერთი თ. კეიმი ამტკიცებს, რომ ამ "სხვა რელიგიებში" უნდა ვიგულისხმოთ ერესები და სექტები და არა იუდაიზმი და წარმართობა ან სხვ."

/დეკანოზი ლევან მათეშვილი, "ეკლესიის ისტორია", ნაწილი 2, გვ.38/