მონოზონნი(სამონაზვნო წესით ცხოვრება), რაოდენ დიდი ყოფილა მონაზვნობის პატივი... |
სტუმარს სალამი ( შესვლა | დარეგისტრირება )
მონოზონნი(სამონაზვნო წესით ცხოვრება), რაოდენ დიდი ყოფილა მონაზვნობის პატივი... |
დავით ივერიელი |
Jul 30 2006, 10:24 PM
პოსტი
#1
|
Illuminatus ჯგუფი: Members პოსტები: 1,988 რეგისტრ.: 27-July 06 მდებარ.: L.o.r.i.e.n. წევრი № 21 |
***
-------------------- მერე რა რომ . . .
|
ალექსანდრე |
Oct 10 2006, 05:43 PM
პოსტი
#2
|
Advanced Member ჯგუფი: Moderator პოსტები: 6,232 რეგისტრ.: 24-July 06 მდებარ.: თბილისი წევრი № 7 |
shota1
ციტატა მე ვფიქრობ გარკვეული ასაკის შემდეგ, როცა უკვე ერში პროფესიული თვალსაზრისით ნაკლებად სასარგებლო გავხდები მონასტერს მივაშურო, შემდეგ, შემდეგ უფრო ასკეტურ მონასტერს, შემდეგ განდეგილობას და ა.შ. ვერ დავეთანხმები შენს აზრს, არასწორად მიმაჩნია იმის ფიქრი რომ მონასტერში წავიდე მაშინ როდესაც ერში აღარაფერი შემეძლება და აღარავის დავჭირდები. ბერ მონაზვნები აღთქმას დებენ უპოვარობისა, მაშინ გამოდის მე ჩემი საკუთარი ნებით კი არ ვტოვებ ყოველივე ამყვეყნიურს, არამედ იზულების გამო, სხვა გზა აღარ დამრჩება და აბა მეტი რაღა უნდა ვქნა. მაგრამ იქნება კი ეს ჩემი მოწოდება? გულწრფელი იქნება ჩემი სიყვარული რომ უფლისათვის ყოველივე დავუტევო? მე ხომ ამ შემთხვევაში არა მოწოდების გამო, არამედ იზულების გამო გადავდგამ ამ ნაბიჯს. ბოდის ვიხდი ცოტა აბდაუბდად ვიბჟუტურე -------------------- ჩვენისა ცხორებისათვის ჯვარცმული იესუ, ჩვეულებისაებრ ტკბილად გეტყოდა, ნუ მტირ მე, დედაო საყვარელო, გარნა შენ გოდებით ხმობდი, მეცა შენთანა მოვკუდები, ძეო ჩემო საყვარელო. ვითარცა ლეღვსა მას უნაყოფოსა, ნუ მომკვეთ მე მაცხოვარ ცოდვილსა ამას, არამედ მერმეცა მრვალ-ჟამ შენდობაი მომმადლე და მორწყე სული ჩემი, ცრემლითა სინანულისათა, რათა ნაყოფი მოგართვა შენ მოწყალებისა |
მარიამი |
Oct 10 2006, 06:11 PM
პოსტი
#3
|
+ + + ჯგუფი: Senators პოსტები: 12,615 რეგისტრ.: 23-July 06 მდებარ.: თბილისი წევრი № 6 |
shota1 ვერ დავეთანხმები შენს აზრს, არასწორად მიმაჩნია იმის ფიქრი რომ მონასტერში წავიდე მაშინ როდესაც ერში აღარაფერი შემეძლება და აღარავის დავჭირდები. ბერ მონაზვნები აღთქმას დებენ უპოვარობისა, მაშინ გამოდის მე ჩემი საკუთარი ნებით კი არ ვტოვებ ყოველივე ამყვეყნიურს, არამედ იზულების გამო, სხვა გზა აღარ დამრჩება და აბა მეტი რაღა უნდა ვქნა. მაგრამ იქნება კი ეს ჩემი მოწოდება? გულწრფელი იქნება ჩემი სიყვარული რომ უფლისათვის ყოველივე დავუტევო? მე ხომ ამ შემთხვევაში არა მოწოდების გამო, არამედ იზულების გამო გადავდგამ ამ ნაბიჯს. ბოდის ვიხდი ცოტა აბდაუბდად ვიბჟუტურე გასაგებად "იბჟუტურე" და გეთანხმები, რომ მონაზვნობა მოწოდება უნდა იყოს და არა იძულება... მაგრამ მე მგონი შოთამ სხვა რამე იგულისხმა. ვეცდები "მოვაბჟუტურო" ჩემი აზრი, თუ მოვახერხე მოკლედ, ადამიანმა იმ შეგნებით დ უნდა იცხოვროს, რომ სიცოცხლის ბოლოს მაინც ამაღლდეს მონაზვნობამდე... ანუ მისი ცხოვრების იდეალი უნდა იყოს მონაზვნობა და ამ იდეალს სიცოცხლის მიწურულს მაინც უნდა მიაღწიოს... სხვანაირად რომ ვთქვათ, ადამიანის მთელი ცხოვრება უნდა იყოს ზეაღსვლა ნაბიჯ-ნაბიჯ სულიერების კიბეზე და როდესღაც მაინც უნდა დადგეს ის დღე, როცა ამ კიბეზე საერო ცხოვრების საფეხურს გადააბიჯებ და მონაზვნობის წიაღში შეაბიჯებ... ზოგს ეს დღე შეიძლება სიბერემდე ბევრად ადრე დაუდგეს, ზოგს უფრო გვიან... თუმცა მე ახლა იდეალურ ვარიანტებზე ვლაპარაკობ და რეალურად მართლაც ისეა, რომ ყველა ვერ აღწევს მაქამდე და არცაა ყველა მაგისთვის მოწოდებული... ზოგმა შეიძლება ერში უფრო დიდი საქმეები გააკეთოს, თუნდაც სიბერეში... ზოგი კი 18 წლის ასაკში უკვე მონასტერში იყოს... უჰ აი, აბდაუბდა ბჟუტური ამას ჰქვია ვინმემ რამე თუ გაიგო, გამიხარდება -------------------- ნუ მივატოვებთ ერთმანეთს, როცა ერთმანეთს ვჭირდებით...
|
მსუბუქი ვერსია | ახლა არის: 26th September 2024 - 01:16 PM |
მართლმადიდებლური არხი: ივერიონი
ფორუმის ელექტრონული ფოსტა: იმეილი