არის თუ არა ლიტურგიკული პრობლემა ეკლესიაში?, როგორ ფიქრობთ? პარამეტრები

[კანუდოსელი]

მოდით ვისაუბროთ ლიტურგიკაზე და დღევანდელობის კონტექსტში იმ სტერეოტიპებზე, რაც შეიძლება გვხვდებოდეს.

მაგალითად, მაინტერესებს, როგორ მიგაჩნიათ: არის თუ არა არასწორი, რომ მრევლს ხშირად ეკრძალება ყოველკვირეული ზიარება რაღაც გაუგებარი მოუმზადებლობის საბაბით.

1. მოციქულები ეზიარებოდნენ ყოველ პურის განტეხვაზე
2. პავლე მოციქული გვიბრძანებს: მომბაძეთ მე, როგორც მე - ქრისტეს
3. რა მომზადებაზეა საუბარი, როდესაც ეს ამკვიდრებს ილუზიას, რომ მზად ხარ, არადა აჯობებს ეზიარო ყოველთვის და თავი ჩათვალო უღირსაც, ვიდრე თვეში ერთხელ და იმ დროს თვლიდე, რომ ღირსეული ხარ

მოკლედ აქ ბევრი ნიუანსია ახლა დრო არ მაქვს
ვისაუბროთ....

[კანონისტი]

კანუდოსელი

კი კი რა თქმა უნდა,მე სხვა ვიგულისხმე....რომ ზიარებისას ხდება ცოდვის მიზეზის საიდუმლოდ აღმოფხვრა, თუმცა უმთავრესი სწორედ ერთობაა და მით ცუდი: არ ვეზიარებით - არ ვართ ერთობაში

ხოოო.... რთულია ნამეტანი..... მიჭირს თქმა

ცუდია, აბა რა. ლოცვებშიც ხომ ვამბობთ, "რაითა მრავალჟამ განშორებული არა სანადირო ვიქმნე გონიერისა მგელისა...." მაგრამ მაშ ასეთ კითხვას დავსვამდი:
კარგი, ეკლესიამ დაგვრთო ნება ყოველ კვირას ზიარებისა, მაშინ ჩვენ მრევლმა რა ვქნათ? რაღაცით ჩვენც ხომ უნდა ვიყოთ ადეკვატურნი ამისა?

ვინ რჩებიან მართალთა ლიტურგიაზე? და რატომ რჩებიან?

მნათეს დავეთანხმები: რომ ვეზიაროთ. თუ ვრჩებით და არ ვეზიარებით, ამას კანონიკურად "მართალთა თანა დადგინება" ჰქვია და უზიარებლობის სასჯელის ყველაზე მსუბუქი აღსრულებაა.... მაგრამ მას ეპისკოპოსის განჩინება სჭირდება

თუ ვრჩებითრატომ არ ვეზიარებით?
და თუ არ ვეზიარებით, რატომ ვრჩებით?

ზოგადად გაინტერესებს თუ ჩემი აზრი:
მე იმიტომ რომ სეფისკვერი დავარიგო (თუ მნათეებს დაეზარათ )

[კანუდოსელი]

[მაგრამ მაშ ასეთ კითხვას დავსვამდი:
კარგი, ეკლესიამ დაგვრთო ნება ყოველ კვირას ზიარებისა, მაშინ ჩვენ მრევლმა რა ვქნათ?

რასაც ეკლესია მიბრძანებს ლიტურგიკის წმინდა ტექსტიდან
გაჯიქება ასევე ცოდვაა - არა, მე არ ვარ ღირსი, არ მინდა, არ ვეზიარები, ცოდვილი ვარ