გალობისთვის მხოლოდ ხმა არის აუცილებელი? პარამეტრები

[მნათე]

მინდა მეტად სჭოჭმანო საკითხს შევეხო, იმედია არავის ეწყინება

ერთ-ერთ არგუმენტად, რომელიც ჩვენ - მართლმადიდებელ ქრისტეანებს, ორღანის ტრადიციის საპირისპიროდ მოგვყავს, სულიერი ხმით განდიდების შეუძლებლობაა, ანუ შიგნიდან ამოძახილის ადამიანებამდე დატანის შესაძლებლობის არ არსებობა, რამდენადაც ის უსულო საკრავია

რომელი გალობაა დღეს ჩვენთვის უპირატესი - რომელიც ნოტებზე იქნება გამართული, თუ რომელიც ხელოვნებას სულიერ ხმოვანებად გარდაქმნის და შესაბამისად, მრევლს იმავე ხმით აგალობებს, რასაც ქორდეაზე ასრულებენ? ჩვენ ვიცით, რომ მრევლის სათქმელს უფლის წინაშე, იგივე 'ამინ'-ს გუნდი ამბობს, გუნდი განასახიერებს მრევლის ხმას, - თავად ჩაძახილსაც მრევლში, ასეთ მომენტში შენი ხმის ტემბრი, უნდა ჩავარდეს ადამიანის გულში და ამ გულიდან ამონასხლეტი ღმერთამდე მივიდეს და როცა თავად არ ლოცულობ, როგორ გინდა დიალოგი შედგეს ღმერთსა და მრევლს შორის, შენი ხმის ტემბრის მეშვეობით - რომელიც თავის მხრივ სულიერების მანიშნებელიცაა?

ანუ, რა ხდება როცა მგალობლები მხოლოდ პირს აღებენ

[ninca]

გალობისათვის , რასაკვირველია, ხმა უნდა გქონდეს, მაგრამ ამასთან ერთად უპირველესი ისაა, რომ გულით გრძნობდე, რასაც გალობ.ეცადო, ემოციებისაგან თავისუფალი იყო.ეს რაღაც სულისმიერი მდგომარეობაა..გალობამ ლოცვას არ უნდა მოგწყვიტოს, პირიქით, ლოცვაში უნდა" ჩაგძიროს." ამისათვის საჭიროა, რომ მგალობელი თავად იყოს შინაგანად მოწადინებული,, რომ მოიხვეჭოს საღვთო მადლი, არ შეურიგდეს საკუთარ ცოდვილ ბუნებას, მუდმივად ჰქონდეს სინანულის განცდა, გულშემუსვრილება, სიმდაბლის მოხვეჭის წადილი. ვნებებთან უკომპრომისო ბრძოლა და ლმობიერება სხვათა მიერ დაშვებული შეცოდებებისა.

თინკა,გული არ გაიტეხო. უცებ არაფერი გამოვა. ღმერთს სთხოვე შენი სიტყვებით, რაც გიჭირს და შეგეწევა. ამპარტავანი ადამიანი როცა ინდომებს რაიმეს და არ გამოსდის, ხელს ჩაიქნევს. თავმდაბალი კი ღმერთს მოუხმობს და მისი შეწევნის იმედით გზას განაგრძობს.