როგორ შეაფასებდით სიკვდილით დასჯას II პარამეტრები

[Sotiris]

ვინაიდან ის თემა დროებით დახურულია, არადა აზრის გამოთქმის საშუალება არ მომეცა და არც ისაა ცხადი, ვინ როდის დაშოშმინდება, ამიტომ ხელახლა ვხსნი. იმ დისპუტში მონაწილე ხალხს ვთავაზობ უფრო ფართოდ შეხედოს პრობლემას და არა მარტო სიკვდილის დასჯის კუთხით.

1) მისაღებია თუ არა მართლმადიდებლისათვის სასამართლოს, როგორც სასჯელის გამომტანის, და ციხის, როგორც სასჯელის მოხდის ადგილის არსებობა? ციხეში (განსაკუთრებით ქართულ ციხეში) მოხვედრილი ადამიანი ხომ შეიძლება დაავადდეს და ეს მისი სიკვდილის მიზეზი გახდეს?

2) როგორ უნდა გავიგოთ ის, რომ ადამიანთა მიერ შექმნილი ინსტიტუტი ხდება სხვისი დამსჯელი, მაშინ როდესაც ჩვენი განსჯის უფლება ღმერთს ეკუთვნის? ხომ არ მივიტაცებთ ამით ღმერთის უფლებებს?

3) ხომ არ ვეწინააღმდეგებით სახარების მრავალ ადგილს (ლოყის მიშვერის შესახებ, მახვილის ქარქაშში ჩაგების შესახებ, მოძულეთა და მტერთა კურთხევის შესახებ)? თუ ერთ შემთხვევაში (სიკვდილით დასჯის) წმიდა წერილს ვიხმობთ, რატომ არ ვაკეთებთ ამას სხვა შემთხვევაშიც?

4) რატომ არის სამართალდამცავი ორგანოების (პოლიციის და ა.შ.) არსებობა გამართლებული მართლმადიდებლური თვალსაზრისით?

აი ამ და ამ ტიპის სხვა კითხვებზე მაინტერესებს პასუხი, განსაკუთრებით მათგან, ვინც სიკვდილით დასჯის მოწინააღმდეგეა. ამ ეტაპზე მეჩვენება, რომ თუ მათ სურთ თანმიმდევრულები იყვნენ, სხვა ბევრი რამის წინააღმდეგიც უნდა იყვნენ (ან ყოველ შემთხვევაში მათ, ე.ი. პოლიციას, სასამართლოს და ა.შ არ უნდა იყენებდნენ). ხოლო თუ ამაზე უარს არიან, მაშინ ხომ არ გვაქვს მართლმადიდებლური სწავლების ფსევდომორფოზასთან საქმე, ე.ი. ხომ არ ენაცვლება მართლმადიდებლურ სწავლებას სხვა რამ (ჰუმანიზმი?)? და რა არის ამ შემთხვევაში მართლმადიდებლური სწავლება?

მგონი პოლემიკურად არ დამიწერია, რა ვიცი.

პ.ს. დარწმუნებული არ ვარ ეს კითხვები უკვე არ დასვა ვინმემ, მაგრამ 34 გვერდის წაკითხვა ნამდვილად არ შემიძლია.

[კანონისტი]

კიდევ ერთხელ ვაფიქსირებ ჩემ მოსაზრებას....

სოტირისმა კარგად გამიჯნა: თავდაპირველად უნდა შევთანხმდეთ იმის თაობაზე, რომელი სამართლებრივი სისტემიდან ვმსჯელობთ, საეკლესიო თუ საერო? და შესაბამისად - საეროსადმი ეკლესიის მიდგომასთან დაკავშირებით....

სასჯელის მიზნებზე საუბრისას პატრიარქი იოანე მმარხველი საგანგებოდ აღნიშნავს იმას, რომ ახალი აღთქმის ეკლესიაში ფიზიკური და გვემითი სასჯელები საერთოდ გაუქმდა. მომყავს ციტატა უცვლელად ჩემი წიგნიდან:

"....იოანე მმარხველი აღნიშნავს, რომ პირველი სასჯელი, რომელიც ღმერთმა ადამიანთა მიმართ გამოიყენა, იყო ექსორია, ანუ გაძევება, როცა მან მცნების დარღვევისათვის სამოთხიდან ადამი და ევა გამოაძევა. შემდეგი სასჯელი იყო წარღვნა და სოდომისა და გომორის განადგურება, რომელთა მიზანი უკეთურების მოსპობა და კაცობრიობის განახლება გახლდათ.

მას შემდეგ, რაც ადამის მოდგმამ ცოდვა არ მოიშალა, ღმერთმა კაცობრიობას მოსეს რჯულის სახით ხორციელი ტანჯვა დაუდგინა, „რაჲთამცა შიშითა მით ტანჯჳსაჲთა დასცხრეს უკეთურება კაცთა და ცოდჳსა მიმართ წარმდებობაჲ“. როგორც ცნობილია, ებრაული სამართალი, ანუ მეორე რჯული მოსეს ხუთწიგნეულისა შეცოდებათათვის ფიზიკურ სასჯელს და ზოგ შემთხვევებში სიკვდილით დასჯასაც კი აწესებდა. ასეთი მდგომარეობა იყო ღმრთის სიტყვის გახორციელებამდე.

„ხოლო იესუ ქრისტემან სიკუდილითა თჳსითა აღიხუნა ცოდუანი სოფლისანი და ტანჯუა იგი ცოდუათა ჩუენთათჳს განწესებული აგუაცილა. მისაგებელთა მათთათჳს, რომელნიცა ძუელსა შჯულსა შინა შეცოდებულთათჳს განჩინებულიყო, იესო ქრისტემან ნებსითითა სიკუდილითა მისითა მოგუცა ზიარება და დაგჳდუა კანონად სინანულისა, რაჲთა უკუეთუ ქრისტეანემან რაჲმე ცოდუაჲ, ანუ ბოროტი ჰქმნას, განეყენოს ზიარებისაგან, გინა თუ მცირედთა წელთა, გინა თუ მრავალთა, ანუ თუ სიკუდილადმცა, შემსგავსებულად კაცად-კაცადისა ცოდუათა.“

ამგვარად ქრისტეს ეკლესიამ კაცთა შეცოდებისათვის დააწესა უზიარებლობა სხვადასხვა დროით...."

მაგრამ, ვის მიერ აღსრულებულ სასჯელზეა აქ საუბარი? ნუთუ სახელმწიფოს მიერ? ცხადია არა. მონათვლის მიუხედავად, ზიარებაზე დაშვება-არდაშვების ხელმწიფება კეისრისათვის წმინდა ეკლესიას არ ჩაუბარებია. ამიტომ იგი ვერ განაყენებს ზიარებიდან შემცოდეს. საუბარია მხოლოდ ეკლესიის მიერ გამოტანილ განაჩენზე

სახარებისეული ფრაზები - "არ განიკითხოთ, რაითა არა განიკითხნეთ", "რომელიცა არს უცოდველ, პირველად მან დაუკრიბოს ქვაი...", "რომელმანცა მახვილი აღიღოს, მახვილითავე შეიმუსროს..." ცხადია არ მოგვიწოდებს სასამართლოს გაუქმებისაკენ, რადგან, ამ ლოგიკით, არამხოლოდ პატიმრობის, უპირველესად უზიარებლობის მისჯის უფლება არავის უნდა ჰქონდეს, რადგან, დამეთანხმებით, მორწმუნე ქრისტიანისათვის 2 წელი ციხეში ჯდომაზე დიდი სასჯელია 2 წელი უზიარებლობა. თუკი უფალი ბრძანებს, რომ ვინც ჩემ ხორცსა და სისხლს არ იღებს, ჩემთან წილი არ აქვსო, ნუთუ ადამიანს აქვს უფლება ეს უზენაესი მადლი წაართვას მოყვასს? თუნდაც მცირე ხნით??

მაგრამ მიზეზი ამისა არის ის, რომ მართლმსაჯულება უნდა ხორციელდებოდეს უფლის სახელით. ანუ ჩვენ იმაზე კი არ უნდა ვიფიქროთ, მოყვასს განვიკითხავთ თუ არა, არამედ იმაზე, რომ აღსრულდეს უფლის ბრძანება

ხაზი უნდა გაესვას რამდენიმე მომენტს:

ა) ქრისტე მაცხოვარი არის უმაღლესი მეუფე, მსაჯული და მღვდელმთავარი. როგორც წირვას უხილავად აღასრულებს მაცხოვარი, რადგან იგია შემწირველიც და შესაწირის მიმღებიც, ხოლო ამ ხელმწფებას ხილულად მის მიერ დადგენილი მღვდელმსახურები აღასრულებენ, მსგავსადვე უხილავ მართლმსაჯულებას ხილული მსაჯულები, ანუ მოსამართლეები აღასრულებენ. უფალი ბრძანებს ცოლ-ქმარზე, რომ "რომელნი ღმერთმან შეაღულნა, კაცნი ნუ განაშორებენ". მაშ რატომღა არსებობს გვირგვინის ახდა? იმიტომ, რომ ის უფლის მიერ, უფლის დაშვებით ხდება და სასაცილო იქნებოდა რომ გვეთქვა, კაცი განაშორებს უფლის მიერ შეერთებულ ცოლ-ქმარსო.

ბ) კონკრეტულად სიკვდილით დასჯაზე. მართალია, რომ სჯულისკანონი პირდაპირ არ ადგენს სიკვდილით დასჯის თუნდაც ნებართვას, მაგრამ საგულისხმოა რომ არც საწინააღმდეგო წერია. სიკვდილით დასჯაზე საუბრისას უნდა გავაანალიზოთ, რა არის აქ ჩვენთვის მიუღებელი? გამოიკვეთა რამდენიმე მიზეზი:

I. უფალი ბრძანებს - "არა კაც-კლა"
II. ადამიანს არ აქვს სხვა ადამიანზე სიცოცხლის წართმევის უფლება
III. ადამიანმა არ შეიძლება სასჯელი მიუსაჯოს მეორე ადამიანს, მის მსგავსს

I მიზეზი
"არა კაც-კლა" ძველი აღთქმიდანვე მომდინარეობს. არა კაც-კლა გულისხმობს იმას, რომ ადამიანს უფლება არ აქვს სიცოცხლე მოუსწრაფოს მეორე ადამიანს. მაგრამ ნუთუ ეს ყოველ შემთხვევაზე ვრცელდება? ცხადია არა. თავად ძველ აღთქმაშივე გვაქვს მაგალითები, რომ უფალი არათუ უშვებდა, პირდაპირ აკურთხებდა ძველი აღთქმის პატრიარქებს, წინასწარმეტყველებს, მეფეებსა და მორწმუნე იუდეველებს კაცის მოსაკლავად. მეტიც, მან ისრაელის მეფე იმიტომ დასაჯა, რომ არ შეასრულა მისი ბრძანება - არ მოკლა მტრის მეფე. ამდენად შეგვიძლია ვთქვათ, რომ "არა კაც-კლა" ნიშნავს უმიზეზოდ, საკუთარი პირადი მოსაზრებებიდან გამომდინარე მოკლას მეორე ადამიანი.

რა სიტუაციაა ამ მხრივ ახალ აღთქმაში?? ითქვა რამდენიმეჯერ, და გავიმეორებ, რომ უპირველესად მასთან მისულ ჯარისკაცებს იოანე ნათლისმცემელს არ უთქვამს, სამხედრო სამსახურს თავი დაანებეთო, ანუ სხვაგვარად, კაცის კვლას დაანებეთ თავიო.

თავად უფლის სიტყვები გავიხსენოთ, რომელმანცა მახვილი აღიღოს, მახვილითავე შეიმუსროს.... უფალი ბევრ მძიმე ცოდვაზე ბრძანებს, რომ სასჯელად მიიღებენ საუკუნო ცეცხლს, სადაც იქნება ღრჭენაი კბილთა, დაიმკვიდრებენ საუკუნო სატანჯველს, მაგრამ იგივეს არ იმეორებს მახვილის ხელში ამღებთა მიმართ. ვის მიერ უნდა შეიმუსროს მახვილით მახვილის ამღები??? ესეც საინტერესოა....

მართალია, სახარებაში პირდაპირ არ გაქვს ჩანაწერი, მაგრამ ეკლესიის ისტორიიდან ვიცით, რომ სიკვდილით დასჯის მიმართ ეკლესიას ჰქონდა ნეიტრალური პოზიცია. ამის გადაწყვეტად ანდობდა საერო სამართალს....

II მიზეზი
ამ ლოგიკით, ადამიანს იმის უფლებაც არ აქვს, თუნდაც 1 დღით შეუზღუდოს თავისუფლება მოყვასს. თუკი იკითხავთ, რომ უპირატესობა მაღლად ღირებულს ენიჭება, მაშ გიპასუხებდით, რომ ადამიანისთვის უმაღლესი ღირებულება არის არა ცხოვრება, არამედ - ცხონება. ყველაფერი უნდა ეძღვნებოდეს ადამიანის ცხონებას. ომში კაცის კვლაზე ჩვენ გვაქვს კანონიკური ნორმა - ბასილი დიდი ბრძანებს, რომ იგი ცოდვად არ ითვლება. არსობრივად, ადამიანი მოუნანიებლად ომის დროს უფრო მოკვდება (რადგან სიკვდილი მეყსეულად დგება ხშირად), ვიდრე სიკვდილით დასჯის შემთხვევაში, რადგან განაჩენის გამოტანასა და აღსრულებას შორის საკმაო პერიოდია იმისათვის, რომ ადამიანმა შეინანოს. ამიტომ, უმთავრესი ღირებულის - ცხონების მიმართ სიკვდილით დასჯა ბევრად უფრო მეტ შანსს აძლევს ადამიანს სინანულისათვის, ვიდრე ომში სიკვდილი, რომელიც დაშვებულია.

III მიზეზი
ამის პასუხი ნაწილობრივ გვაქვს ზემოთ. ერთს კი დავუმატებდი, რომ თუ სახარების სწავლებას ასე გავიგებთ, რომ ურთიერთგანსჯა დაუშვებელია ყველა შემთხვევაში, მაშინ ყველა ტიპის სასამართლო უნდა გაუქმდეს, მათ შორის - საეკლესიოც, რაც პირდაპირ ეწინააღმდეგება სჯულის კანონს.

მცირედით შევეხოთ საერო სამართალსაც. საერო სამართალი აღნიშნავს, რომ სასჯელის ერთ-ერთი (სხვებთან ერთად) მიზანია დამნაშავის რესოციალიზაცია. დამეთანხმებით, რომ სიკვდილით დასჯის ალტერნატივის - უვადო პატიმრობის გამოყენების დროს ეს მიზანი არ სრულდება, ანუ დამნაშავის გამოსწორების იმედი სახელმწიფოს არ აქვს. ამიტომ იმ არგუმენტის მოყვანა, რომ უვადო პატიმრობის დროს ადამიანი შეიძლება გამოსწორდეს, აზრი არ აქვს, რადგან სახელმწიფოს აღარ აინტერესებს, გამოსწორდება თუ არა იგი

დასკვნის სახით შეგვიძლია ვთქვათ, რომ სიკვდილით დასჯა, თუკი იგი გამონაკლისის სახით, საგანგებო ვითარებაში და მკაცრად შეზღუდულ დამნაშავეთა მიმართ გამოიყენება, არ ეწინააღმდეგება ქრისტიანულ სარწმუნოებას და არ წარმოადგენს უფლის საქმეებში შეჭრას.....

[გიორგი]

დასკვნის სახით შეგვიძლია ვთქვათ, რომ სიკვდილით დასჯა, თუკი იგი გამონაკლისის სახით, საგანგებო ვითარებაში და მკაცრად შეზღუდულ დამნაშავეთა მიმართ გამოიყენება, არ ეწინააღმდეგება ქრისტიანულ სარწმუნოებას და არ წარმოადგენს უფლის საქმეებში შეჭრას.....

მართალია . . .

კანონიკური სამართლის ძალიან კარგმა მცოდნემ საკმაოდ კარგად და დასაბუთებულად განმარტა სიკვდილით დასჯის შესახებ, მაგრამ მეც დავუმატებდი ჩემს კომენტარს.

რატომღაც საზოგადოებაში და მათ შორის მართლმადიდებლურ ფორუმზეც გავრცელებულია მცდარი დამოკიდებულება, რომ თითქოს ქრისტიანულად დაუშვებელია სიკვდილით დასჯა. ბევრ ადამიანს მიაჩნია, რომ სიკვდილით დასჯა ეწინააღმრდეგება მართლმადიდებელ ქრისტიანობას და ეს ყოვლად მიუღებელია ჩვენი სარწმუნოებისათვის, მაგრამ ეს ასე არ არის.

ის ადამიანები, რომლებსაც ჰგონიათ, რომ სიკვდილით დასჯა მიუღებელი უნდა იყოს ქრისტიანულად ძირითადად ეყრდობიან სამ პუნქტს და ეს არის:

1. "არა კაც კლა" (VI მცნება 10 მცნებიდან)
2. "რომელმანცა მახვილი აღიღოს, მახვილითავე შეიმუსროს..." (მაცხოვრის სიტყვები სახარებიდან)
3. "არ განიკითხოთ, რაითა არა განიკითხნეთ" (სახარებისეული ფრაზა)

მოდით თანმიმდევრობით განვიხილოთ ეს სამი პუნქტი და დავაფიქსიროთ თუ რატომ არ ეწინააღმრდეგება არც ერთი სიკვდილით დასჯის არსებობას:

1. სიკვდილით დასჯის უამრავი მაგალითები გვხვდება ძველ აღთქმაში, სიკვდილით სჯიდნენ დამნაშავეებს ძველი აღთქმის წინასწარმეტყველები, პატრიარქები და თვითონ მოსესაც ჰყავს სიკვდილით დასჯილი ადამიანები. განა ძველი აღთქმის უდიდესი მოღვაწეები, რომლებიც დღეს წმინდანები არიან უფლის მცნებებს არღვევდნენ? განა მოსე, რომელსაც უშუალოდ ღვთისგან ფიქლებზე მიეცა "ათი მცნება", თვითონ იყო ამ მცნების დამარღვეველი? არა, რა თქმა უნდა არა. ბევრი იტყვის რომ, მაშინ ძველი აღთქმა იყო და ახალმა აღთქმამ შეცვალა დამოკიდებულებაო, მაგრამ არც ეს იქნება მართალი, რადგან მართალია ახალ აღთქმას სხვა დონეზე აჰყავს ქრისტიანის დამოკიდებულება, მაგრამ მცნება "არა, კაც კლა" ძველი აღთქმისეულია, მაშინაც ისე არსებობდა, როგორც დღეს და ამის და მიუხედავად ღმერთი უშვებდა სიკვდილით დასჯის არსებობას. მაშინ რაშია საქმე? საქმე იმაშია, რომ "არა კაც კლა" ნიშნავს უმიზეზოდ, საკუთარი პირადი მოსაზრებებიდან გამომდინარე არ უნდა მოკლას ადამიანმა მეორე ადამიანი და ეს არამც და არამც არ ვრცელდება მართლმსაჯულებაზე. (სხვა საკითხია რამდენად ობიექტურია მართლმსაჯულება). ეს იმას ნიშნავს რომ გამონაკლისები არსებობს და "არა კაც კლა" ნებისმიერ შემთხვევაში არ კრძალავს ადამიანის მოკვლას. გარდა ამისა დავუბრუნდეთ ომში ადამიანის მოკვლის დაშვების ფაქტს, ამას მეტ ნაკლებად ყველა ემხრობა და თუ ჩვენ მშრალი და სწორხაზოვანი მიდგომა გვექნება განა ომში ჩვეულებრივად არ ვკლავთ ადამიანებს, განა ეს არ ეწინააღმრდეგება "არა კაც კლას", მითუმეტეს, კანონისტმა სწორად აღნიშნა, ადამიანი მოუნანიებლად და უზიეარებლად ომის დროს გაცილებით ხშირად კვდება ( სიკვდილი ძირითადად უეცარია ბრძოლის ველზე), ვიდრე სიკვდილით დასჯის შემთხვევაში, როდესაც განაჩენის გამოტანასა და აღსრულებას შორის საკმაო პერიოდია იმისათვის, რომ ადამიანმა შეინანოს და სურვილი აქვს ეზიაროს კიდეც, ამას მე ჩემისმხრივ დავუმატებდი, რომ ომში ბევრად უფრო "კარგი" ადამიანი შეიძლება მოკლა ვიდრე სიკვდილით დასჯის დროს, რადგან სიკვდილით განსაკუთრებით საშინელ დამნაშავეებს სჯიან, (ფეხმძიმე ქალის მკვლელი, არასრულწლოვანის გამაუპატიურებელი და მკვლელი და ა.შ.)მაშინ როდესაც ომში შეიძლება უზიარებლად მოკლა ადამიანი, რომელსაც თვითონაც არ უნდოდა ომი და უღვთო ხელისუფლებამ ძალით გამოუშვა შენი ქვეყნის საოკუპაციოდ, არადა იმ ადამიანს შესაძლოა მკვლელობა სულაც არ უნდოდა, მითუმეტეს დამამძიმებელ გარემოებებში. ამით იმას ვამბობ, რომ ომში კაცის მოკვლა ჩვეულებრივი კაცის კვლაა (შეიძლება რაღაც კუთხით უარესიც) მაგრამ ეს პირდაპირ დაშვებულია სჯულის კანონის მიხედვით, რაც შეეხება სიკვდილით დასჯას ამის მიმართ სჯულისკანონი ნეიტრალურია, იქ სხვა უამრავი ცოდვებიგან განსხვავებით არ წერია რომ სიკვდილით დასჯა არ შეიძლება. გარდა ამისა ახალ აღთქმაშის მსოფლიოშიც გვხდება მსგავსი გამონაკლისი პრეცენდენტები, სიკვდილით დასჯა არსებობდა აბსოლუტურად ყველა მართლმადიდებლურ ქვეყანაში, როდესაც მირონცხებული მეფეების ბრძანებით სიკვდილით სჯიდნენ დამნაშავეებს და ზოგიერთი მათგანი წმინდანადაც არის შერაცხული (მაგ. დავით აღმაშენებელი) და თანაც რაც ყველაზე მთავრია ამ წმინდანებისთვის სიკვდილით დასჯის არსებობა დამაბრკოლებელი გარემოება არ ყოფილა, რომელიც გადაიწონა სხვა უფრო ღვთიური საქმეებით და მოღვაწეობით ანუ არასოდეს ყოფილა ეკლესიაში ვთქვათ ასეთი დამოკიდებულება, რომ "მიუხედავად იმისა რომ დავით აღმაშენებელი სიკვდილით სჯიდა დამნაშავეებს და სჯულს არღვევდა ამ ცოდვით მაინც უნდა მოხდეს მისი კანონიზაცია, რადგან მან საქართველო გააძლიერა, გაამთლიანა და ხელს უწყობდა მართლმადიდებლობასო". მსგავსი დამოკიდებულებაც კი არ არსებობს. გარდა ეკლესიის ისტორიისა და მისი დამოკიდებულებისა სიკვდილით დასჯის მიმართ კატეხიზმო პირდაპირ გვაძლევს განმარტებას "არა კაც კლა" მცნებისა, რომ მკვლელობად არ ითვლება როდესაც მართლმსაჯულება აღასრულებს სასიკვდილო განაჩენს და ომში ვკლავთ მტერს.

ყველა მცნებას თავისი განმარტება სჭირდება, მცდარია "არა კაც კლას" ხელზე დახვევა, მაშინ როდესაც განმმარტებლები, ეკლესიის ისტორიული დამოკიდებულება საერო სამართალთან, იშვიათ შემტხვევაში თვითონ საეკლესიო სამართალიც, კატეხიზმო და წმინდანთა ცხოვრების პრაქტიკაც სხვა რამეს გვეუბნება. გამონაკლისი პრეცენდენტები არსებობს, როგორც ძველ აღთქმაში ისევე ახალ აღთქმაში, ამ მცნების ბუკვალურად გაგება შეცდომაა.


2. აი, ეს დამოკიდებულება არამც თუ უარყოფს სიკვდილით დასჯას არამედ პირიქით, ეს არის სიკვდილით დასჯის არსებობის დაშვების დამადასტურებელი სიტყვები. ძალიან საინტერესოა ვინ უნდა შემუსროს მახვილის ამღები თუ ადამიანის მოკვლა არც ერთ შემთხვევაში არ შეიძლება? საჭიროა სწორი განმარტების მოძებნა და სახარების სიტყვების სწორად გაგება, ეს ადგილი მიგვითითებს, რომ ქრისტიანი არ უნდა იყოს ომის, მკვლელობის და ძალადობის ინიციატორი, მან პირველმა არ უნდა აღიღოს მახვილი სხვის წინააღმრდეგ და თავად არ უნდა იყოს უსამართლოდ ვინმეს მოკვლის ან ვინმეზე ძალადობის მოსურნე, თორემ ამ სიტყვების მეორე ნაწილი პირდაპირ მიუთითებს, რომ ვინც მახვილი აიღოს ის უნდა დაისაჯოს მახვილითვე ანუ შეიმუსროს, მოკვდეს იმავე იარაღით რითიც ძალადობა სცადა. დაახლოებით ამ შინაარსით განმარტავს ამ სიტყვებს თეოფილაქტე ბულგარელიც და ამბობს, რომ "მახვილით შეიმუსროში" სწორედ უსამართლობისთვის და არა ქრისტიანული საქციელისთვის მოსული სასჯელი იგულისხმება. აბსოლუტურად მცდარია ამ ფრაზის კონტექსტიდან ამოგლეჯა და ისე მოყვანა, ვითომ ეს სიკვდილით დასჯას ეწინააღმრდეგება, არადა ეს ახალი აღტქმისეული სიტყვები სწორედ შებრუნებულზე მიუთითებს. გარდა ამისა ამ სიტყვებზე დაფუძნებით ყველა მართლმადიდებელ მეფეს "მესიის მახვილი" ეწოდებოდა ანუ სწორედ ის მახვილი, რომელიც მახვილის ამღებს მუსრავს.

საჭიროა სწორი განმარტებები და სიღრმისეული და თანმიმდევრული მიდგომა. გარდა ზემოთ თქმულისა მაცხოვრის ამ სიტყვებს სხვა, წინასწარმეტყველური დატვირთვაც აქვს ანუ ამით მაცხოვარმა ებრაელ ხალხს დიდი სასჯელი უწინასწარმეტყველა, რადგანაც მახვილი აღმართეთ უფალზე (იგულისხმება ჯვარცმა), დიდი სასჯელი მოვა თქვენზე და რომაელები დაგხოცავენო, რაც სრულდა კიდეც. ამიტომ ნუ შევეცდებით სახარებისეული სიტყვების ინდივიდუალურად გაგებას წმინდა მამების კომენტარების გარეშე და მართლმადიდებელი ეკლესიის განმარტებების გარეშე.


3. "არ განიკითხოთ, რაითა არა განიკითხნეთ" ასეთი მიდგომა კი არამც თუ სიკვდილით დასჯას არამედ სასამართლოსაც უარყოფს, რაც თავის მხრივ წინააღმრდეგობაში მოდის სჯულისკანონთან. თუ თანმიმდევრულად მივუდგებით საკითხს და სახარებისეულ კონკრეტულ სიტყვებს ჩავებღაუჭებით დიდ წინააღმრდეგობებს წავაწყდებით. მაშინ ყოველ ადამიანს ღვთისგან მინიჭებული აქვს თავისუფლება და ვინ მისცა მეორე ადამიანს იმის უფლება რომ თავისუფლება შეუზღუდოს თუნდაც რამდენიმე წლით? მითუმეტეს 30 წლით? და მითუმეტეს სამუდამოდ? ახლა არ თქვათ სიკვდილით დასჯა "სხვააო", რადგან ყველზე დიდი სოფიზმი ამ ზოგად ფრაზაში "სხვაა" დევს, რადგან თუ ჩვენ მოვიშველიებთ სიკვდილით დასჯის საწინააღმრდეგოდ ამ სახარებისეულ ფრაზას და კიდევ მსგავსი შინაარსი მქონე ფრაზებს, მაში ჩვენ ერთნაირად უნდა ვეწინააღმრდეგებოდეთ სასამართლოს ნებისმიერ სასჯელს, რადგან ის არამც თუ განკითხვა არამედ უარესიც - ადამიანის ბედის განსჯაა. თუ ამ ყველაფერს ვუშვებთ მაშინ რა გამოდის? რატომ არის მიუღებელი ჩვენთვის მაინცდამაინც სიკვდილით დასჯა, მიუხედავად ამდენი დამადასტურებელი ფაქტისა და მტკიცებულებისა სამართლის, რელიგიის ისტორიიდან და ასევე სახარების განმარტებლებიდან და წმინდანთა და დამოკიდებულებიდან, რომლებმაც ჩვენზე გაცილებით კარგად იცოდნენ ზემოთ ხსენებული ფრაზები და მოიტანეს კიდეც ჩვენამდე. რომლებიც ჩვენთან შედარებით ბევრად უფრო დიდ სულიერ საფეხურზე იდგნენ. ამის პასუხი საა, რომ ჩვენ არა ვართ ბოლომდე გარკვეული ამ საკითხში, არათანმიმდევრულად და ზოგჯერ ულოგიკოდაც ვუდგებით ამა თუ იმ საკითხს ისტორიიდან და სამართლიდან. ემოციებს აყოლილი თვითონ ვეძებთ ჩვენეულ განმარტებებს სახარებიდან და ბოლოს არასწორისკენ მივდივართ. ასე შორს ვერ წავალთ. ახლა ზემოთ სწორად მოიყვანეს ამის დამამტკიცებლად, უფალი ბრძანებს ცოლ-ქმარზე: "რომელნი ღმერთმან შეაღულნა, კაცნი ნუ განაშორებენ" და თუ ჩვენ ამას ისე გავიგებთ, როგორც ზოგს "არა კაც კლა" ესმის, მაშინ გამოვა რომ გვირგვინის ახდა პირდაპირ ეწინააღმრდეგება მაცხოვრის სიტყვებს და სჯულის კანონი, რომელზედაც დაფუძნებულია ქრისტიანული საეკლესიო სამართალი მცდარია და პირდაპირ ღვთისგმობაა, რადგან მღვდელმთავარს გვირგვინის ახდის უფლებას და მეორედ დაქორწინების უფლებასაც კი აძლევს. არასწორია ასეთი მიდგომები.


ბოლოს კიდევ ერთხელ ვიტყვი, რომ ქრისტიანულად დასაშვებია (და არა სავალდებულო) სიკვდილით დასჯის არსებობა. ეს ჩვენი სარწმუნოებისათვის მიუღებელი არ არის, როგორც ჰგონია ფორუმელთა უმეტესობას.