![]() |
სტუმარს სალამი ( შესვლა | დარეგისტრირება )
![]() |
აფაჟარი |
![]()
პოსტი
#1
|
![]() Newbie ![]() ჯგუფი: Members პოსტები: 45 რეგისტრ.: 18-July 07 მდებარ.: pelevdikea.. წევრი № 2,481 ![]() |
მოკლედ, გამარჯვება!
ხელოვნება, მით უმეტეს კეთილი ნებითა და სიყვარულით შექმნილი ყოველთვის იყო ხალხის სულის საკვები რელიგიასთან ერთად.. ისევე როგორც სჭირდებათ ადამიანებს ფიზიკური საკვები, რომ სხეულმა იცოცხლოს, ასევე საჭიროა საკვები საულისათვის და ესაა რწმენა და ხელოვნება.. კონკრეტულად პოეზია ყოველთვის იყო ხელოვნების ის დარგი, რომელიც ხალხს გარკვეულ იდეოლოგიას უნერგავდა.. იყო ყველაზე გაბედული, ხან მიუღებელიც მაგრამ მართალი, ბოლომდე ნაღდი და არა ყალბი, თავისი იდეის გამტარებელი და მებრძოლი.. ამისთვის ხოცავდნენ პოეტებს, მარტო ჩვენი პაოლოს, ტიციანის, ვალერიანის და სხვებისაც, შანდორ პეტეფი, პაბლო ნერუდა და ა.შ. პოეზია ესაა სულიერი ბრძოლის უფრო ხალხოსნური გზა, ხელოვნების ყველაზე უფრო სულიერი დარგი და ყოველთვის პროგრესიებადი და ახლის მთქმელი.. ხშირად ეს იყო მიუღებელიც, კრიტიკა გაისმოდა ყოველი კუთხიდან.. მე პირადად მაქვს წაკითხული გალაკტიონზე, ნიკო სამადაშვილზე, მირზა გელოვანზე დაწერილი კრიტიკული წერილები სადაც იმდროინდელი ფსევდოკრიტიკოსები მათ სამსობლოს მოღალატეებად მოიხსენიებენ და ერის დაღუპვის მცდელობაში დებენ ბრალს, მაგრამ გავიდა ხანი და დღეს ყველა აღიარებს რომ პოეტებმა შექმნეს ის მუხტი და იდეოლოგია, რამაც ალიან მნიშვნელოვანი როლი ითამაშა საერთოდ სულიერ განვითარებაში.. ამის შემდეგ წამოვიდა მორიგი თაობა, მურამნ ლებანიძის, მუხრან მაჭავარიანის, შოთა ნიშნიანიძის სახით, აქ იმდენად ახალი არაფერი თქმულა, თითქოს ეს ყველაფერი საბჭოთა დინებას გარკვეულწილად მიჰყვებოდა.. და მერე უკვე 90-იანების თაობა, რომლებიც რაღაცას ცდილობდნენ მე თუ მკითხავთ, მაგრამ ეს მაიც გაუთვითცნობიერებელი დილეტანტიზმი იყო, სადაც ეპოტინებოდნენ ევროპისა და მეტად განვითარებული ქვეყნების გამოცდილებას.. მიუხედავად იმისა რომ ეს მართლმადიდებლური ფორუმია და ასევე პოეზიაშიც ერთ-ერთი მნიშვნელოვანი განხრაა სასულიერო პოეზია (სხვა რომარაფერი, პირველი პოეტური შენაქმენები დავითის ფსალმუნები იყო უდავოდ), მიუხედავდა მიასა მე მსურს რომ ამ თემაში ქართველმა მართლმადიდებლებმა საკუთარი აზრი გამოხატონ, კორექტულად სიყვარულით, თუნდაც რომ საწინააღმდეგო, თანამედროვე პოეზიის შესახებ.. მე შეძლებისდაგვარად შევეცდები აქ დავყარო ის ლექსები რომლებიც დღეს იწერება, ახალგაზრდა, მოზარდი თუ სულაც ცოტა დაღვინებული პოეტების მიერ.. ლექსები, რომელნიც ქმნიან თანამედროვე ქართული პოეზიის სახეს.. სხვათაშორის აღსანიშნავია, რომ პოეზია თავდაპირველი სახით იყო ურითმო, ისევ დავითის ფსალმუნების მაგალითს მოვიყვან და კიდევ უამრავი, გალობანი სინანულისანი და ა.შ. თუმცაღA განიცადა ფორმაცია და მოიპოვა რითმა, მეოცე საუკუნეში სამყარომ აღიარა რითმის უმნიშვნელობა და თავისუფალი წერის საშუალება მისცა პოეტებს, დღეს საქართველოშიცაა ტენდენცია.. მე პირადად ვაღიარებ რომ რითმაც ისევე საჭიროა როგორც მისი ალტერნატივა -0 ვერლიბრი, რადაგნ ადამიანს მარჯვენა ფეხიც იმ სიგრძე სჭირდება, რამხელაც მარცხენა აქვს, ხომ? მოკლედ ბევრი რომ აღარ გავაგრძელო, მოდით ვისაუბროთ ქართველი მომავლის და თანამედროვე პოეტების შესახებ ![]() მთვარე - ძაღლიშვილი, ისე გაიტურა, თითქოს კვალში ედგა ღამის ტარანტული. წასვლა გამიგია, მაგრამ - პოეტურად! არის მიტოვებაც, მაგრამ - გალანტური! ბოლო სიგარეტიც ყავას შევუხამე (სადღაც უნდა მეგდოს კიდევ, ორი ღერი). წერა შემიძლია მხოლოდ შუაღამით... სხვა დროს არ მაცლიან, თორემ - ვინ ოხერი. რაღაც უხეირო სასმელს მიძალებით, გუშინ საღამოდან ვიკლავ მოშიებას. დილით მიპოვნიან, ალბათ, მიცვალებულს... გარეთ ნერვიულად ყეფენ გოშიები. ქალაქს გადავხედე - თვალი ამარიდა ისე მედიდურად, მისთვის დანაბერებს... მთელი დედამწა, ჩემი ფანჯრებიდან, მოჩანს, დამიჯერე - ბევრი არაფერი... და ეს ლექსიც, თითქოს, სხვათა შორისია - ფიქრიც მიძნელდება... იცი? გეფიცები, ყოფნას და არყოფნას, სადღაც შორისა ვარ, საფლავს მინაწერი წლების დეფისივით. ________________________ სიყვარულის კამიკაძე ბედთან ამბოხების მქვია ექსტრემისტი - რა ვქნა, თავის დახრას არ ვარ მიჩვეული. არრა მაბადია გარდა ლექსების და გარდა სიამაყის - რაღაც უჩვეულო. ხელში გადავითვლი ხურდებს კარამბოლით - ერთ ღერ კესანესაც ამით ვერ მივწვდები... შენი ფანჯრებიდან ისმის "ამაპოლა", გვერდი ავუარო - გულიც გამისკდება! მინდა შემოგძახო, მაგრამ რანაირი განცდა მეუფლება: მტრული გაციებით, ისე გამიცივდი... ადრე სხვანაირად იყო - გიხაროდი მეტად, გაცილებით. და მეც გილოცავდი, შენთვის მოგონილებს, დღეებს - სასწაულებს, ისე უცნაურად... ახლა შენს სარკმელთან ვდგავარ უქონელი, როგორც შემოდგომის ბოლო აზნაური. აღარც სიგელი მაქვს, აღარც ჰერალდიკა - წყალსაც წაუღია! ახლა მთავარია, კეთილ მეყვავილეს ერთობ ეგზოტიკურ, ლექსში გავუცვალო ივან და მარია. ღია ფანჯარაში გესვრი ყოჩივარდებს, მინდვრის ყვავილებით დაგხვრეტ... გამექეცი! ბედთან უიმედო ჯანყის ყოჩი ვარ და შენი სიყვარულის მქვია კამიკაძე. _______________________________ განწირული თაობა გუშინ - ვერ დაბრუნდა ბავშვობა ომიდან... დღეს - რომ ვერ "გვიხმარეს", შემოგვდგნენ წიხლებით... ხვალ - ალბათ გამოვალთ როდესმე კომიდან... ზეგ - ჯერ არ მოსული სიბერით ვიღლებით... რა გვახსოვს? - ტვინების ღვრა თავის ქალიდან... და ნატყვიარები ხერხემლის მალებში... ვერა, ვერ ამოხვალ, შენ, ჩვენი ვალიდან, ღმერთო... და ვერასდროს ჩაგვხედავ თვალებში! გიორგი საჯაია -------------------- მარტივად განვმარტე განმარტოება: მარტი!
|
![]() ![]() |
აფაჟარი |
![]()
პოსტი
#2
|
![]() Newbie ![]() ჯგუფი: Members პოსტები: 45 რეგისტრ.: 18-July 07 მდებარ.: pelevdikea.. წევრი № 2,481 ![]() |
ისე ცნობისათვის გეტყვიო, რომ მანიფესტი რომელიც შენ გაქვს წაკითხული დაიწერა დაახლოებით ერთი წლის წინ და ამ მანიფესტის დაწერაში მხოლოდ 2 ავტობუსელი მონაწილეობდა 5 წევრიდან
![]() ისე იმისათვის რომ ზუსტად გაერკვიოთ ამ ამბავში დავდებ აქვე ახალ მანიფესტსაც ![]() ვარდისფერი ავტობუსის ოდისეა (ქმანი) პოსტმოდერნი იყო სიზმარი, რომელიც ჩვენ არც კი დაგვსიზმრებია. ჩვენი ხელოვნება სიზმარია, რომელიც აღარავის ახსოვს, მაგრამ აუცილებლად ავხდებით! უამრავი პრობლემიდან, რომლებიც ჩნდებიან მხოლოდ მაშინ, როდესაც იწყებენ ჩვენს სასიცოცხლო არეალში შემოჭრას, ამოვარჩიოთ ფიგურალურად ბუნდოვანი, გზების გაქრობა; მე არ მივუყვები გზას ჭეშმარიტებისკენ. ის თვითონ მიმათრევს, ის იხრახნება ჩემში, შიგნიდან გარეთ და ისევ შიგნით. სავსე ვარ გზით, ნაწლავებად ქცეული გზით, ფიქრებად ქცეული გზით, ნერვებად ქცეული გზით და საგზაო ნიშნებით, რომელთათვისაც თვალის არიდებას მივყავართ ავარიამდე და ყოველდღიურობა - ჯოჯოხეთის ავტოსადგომზე. ვიზიონები წარსულიდან: ყველა ქუჩას უხდება ბარიკადები, შეშლილი სახის სტუდენტები, წითელი დროშები... მაგრამ ტოტალიტარიზმის საფრთხე, თამაშის სურვილს გვიკარგავს, თუმცა ვნახოთ. 60-იანების კონტრკულტურამ, რომელმაც შეძლო და შეცვალა დასავლური სამყარო, ფაქტიურად საკუთარი ფესვები გადაიჭრა, ის გახდა იარაღი იმ კლასიკური კაპიტალისტური კულტურის, რის წინააღმდეგაც თავად იბრძოდა. მარადიული აწმყო: შორეულ მიწას აღმოაჩნდა იმის უნარი გარდაესახა სტრუქტურა ყოველდღიური საკაზმის წარმოებისა, რომელიც უხვად ეფრქვეოდა წლების განმავლობაში ამოჭიმულ ქალაქებს, ამოჭიმულთ მიწისქვეშეთიდან. ამ ინსტალაციების ავტორები გადაშენდნენ, ისე რომ ამის შესახებ თავად არ იციან. სამყაროსეული დინების შეგრძნება ყოველთვის რეგულირებადი იყო, ისტორიული შიშნარევი მორევიდან ამომართული ურჩხულის კიდურის საშუალებით, რომლის ძარღვებშიც მოძრავი სისხლის დანახვა მხოლოდ თავგანწირულ რაინდებს შეეძლოთ. ჩვენ ვყვებით შორეული მიწის შესახებ, რომელსაც თან ვატარებთ, ჩვენ რაინდები, ურჩხულის სისხლის ლეიკემია და თქვენი ვარდისფერი უჯრედები ვართ. პოეზია – ტრანსლიაციის საშუალებაა. წარმოდგენის ღვთაებებს ვუხმობ, ვთხოვ რომ ხილვები გაანთავისუფლოს, გათენდეს ამ წუთში, აქვე დავრჩეთ და თან წავიდეთ. გამოვიდეთ და თან შევიდეთ. ავჯანყდეთ და თან შევრიგდეთ. ეს არ ხერხდება. საჭიროა განადგურდეს ურთიერთობები ნაცვალსახელების ზედაპირულობით, შემდეგ დაიწყოს ადამიანთა დაახლოების პროცესი, რომელიც არასოდეს დასრულდება. “შენი მეზობელი დაფარული არსია შენი, დამდგარი წყლები მის ლანდს აირეკლავს, რომელშიც თუკი კარგათ დაუკვირდები საკუთარ თავს და სახეს დაინახავ” გრძელდება ჩვენება ჩვენი ლოცვების, მის გარშემო რკალურად განლაგებული სკამები იწყებენ დაცარიელებას, გეტოებისკენ, საწოლებში. მაგრამ მიწისძვრა, ეს ხომ გარდაუვალია! კულტურული სივრცის შერყევა, გამოვრბივართ სახლებიდან, გვცივა, ვანთებთ ცეცხლს და... ამ დროს გამოჩნდება ვარდისფერი ავტობუსი, განათებული, თბილი. იღება კარი და ჩვენ ვიწყებთ მოგზაურობას, ვიწყებთ ერთმანეთის, ვარდისფერი ავტობუსის ქუჩას. წინ ერთმანეთისკენ! წინ ვარდისფერი პლანეტისკენ! და ბოლოს დაინახავთ ვარდისფერ ნათებას... -------------------- მარტივად განვმარტე განმარტოება: მარტი!
|
![]() ![]() |
მსუბუქი ვერსია | ახლა არის: 14th July 2025 - 11:56 AM |
მართლმადიდებლური არხი: ივერიონი
ფორუმის ელექტრონული ფოსტა: იმეილი