ჩემი პატრიარქი პარამეტრები

[იოანა]

1957 წლის 16 აპრილს, კათოლიკოს-პატრიარქ მელქისედეკ III ლოცვა-კურთხევით, თბილისის ალექსანდრე ნეველის ტაძარში სასულიერო აკადემიიის II კურსის სტუდენტი ირაკლი შიოლაშვილიბერად აღკვეცეს. ბერად აღკვეცის საიდუმლო შეასრულა ეპისკოპოსმა ზინობიმ (მაჟუგა) და ბერს სახელად ილია უწოდა.

ვულოცავ ჩემს პატრიარქს დღევანდელ დღეს...დედა ღვთისა მოეფეროს მის წმინდა გულს...

თქვენო უწმინდესობავ, ვემთხვევი თქვენს ნაკვალევს ქრისტეში...

[maZiebeli]

ახლა შემთხვევით წავაწყდი თამაზ კვაჭანტირაძის წერილს. ძალიან მომეწონა და გადავწყვიტე გაგიზიაროთ:

http://www.lib.ge/body_text.php?1003
რასაც ახლა გეტყვით, ვიცი, რომ მარტო ჩემეული განცდა და აღქმა არ გახლავთ იმ მოვლენისა, რასაც ილია მეორე ჰქვია.
მოვლენა-მეთქი, არც წამცდენია და არც ენობრივ ალღოს უღალატია, ამჯერად, ჩემთვის: პატრიარქი თავისი დიდი მოსახელის ილია-მართლის დარად ხორციელი კაციდან მოვლენად იქცა. მისგან იღვრება ის, რაც ერთ სიტყვად ძნელად გამოითქმის – სიმშვიდეც, სათნოებაც, სითბოც, ძალაც... მოკლედ, იღვრება და ჩვენზე გადმოდის მადლი, თანაც – ცხადლივ, ლამის ხელშესახებად.
ამის ერთ-ერთი მიზეზი, იქნებ, პატრიარქის მეტყველებაც იყოს – დარბაისლური, სულიერებით გაჯერებული, სადა, ამაღლებული და... თქვენ წარმოიდგინეთ, ხანდახან, ჩვენი მთის კილოების არაჩვეულებრივი სურნელით შენელებული. როცა პირად საუბარში პატრიარქი – «მოიდაო» – ვაჟასებურად მოუქცევს, ლამის გული ამომიბრუნდეს: თითქოსდა რაღაც უცნაური თბილ-
ტკბილი ნათელი «მოიდა» და ჩამეღვარა სულში.
მარტო ადამიანები როდი ვგრძნობთ ამ მადლს: მახსოვს, დიდი ხნის წინათ, მარტყოფში მიმიპატიჟა, თავის რეზიდენციაში. ვეახელი, ვსაუბრობთ... განვიწმინდე, გავმსუბუქდი, გავთავისუფლდი, ავმაღლდი... მოკლედ, ის დამემართა, რაც ყოველ თქვენგანს მოსდის მასთან საუბრისას.
მორჩილი შემოვიდა და მორიდებულად რაღაც უჩურჩულა.
_ ჯოყოლა? – გაიკვირვა პატრიარქმა, _ ახლავე შემომიყვანე!
ვინმე მონატრებული მოხევე თუ არის-მეთქი თავისი მშობლიური კუთხიდან, გავიფიქრე და – დარბაზში უზარმაზარი მეცხვარის ძაღლი მოვარდა ისეთი ღოჯებით, რელსს რომ გადაღრღნიდა.
_ ჯოყოლა მოიდა, ჩემი ჯოყოლა, _ მიეალერსა პატრიარქი, მაგრამ ალერსი და გადარევა თქვენ ნაგაზისა უნდა გენახათ: შეჰღმუთუნა, მიეფოფინა, ხელები აულოკა – მომეჩვენა, ხელზე ემთხვია-მეთქი. თურმე ლეკვი ყოფილა, როცა მოუპარავთ და ახლა, ერთი წლის თავზე, დააბრუნეს. გაიხარა პატრიარქმა, გავიხარეთ ყველამ, მაგრამ ჩვენი სიხარული რა მოსატანია ჯოყოლას სიხარულთან, რომელმაც უტყუარი ძაღლური გეშით იგუმანა, რომ ღვთისკაცს დაუბრუნდა.
პატრიარქმა მერე გომურები მანახა, სადაც დარჩეული საქონელი ეყენა... ელაპარაკა, ეალერსა მათაც...
...დროთა სამანი თითქოს მომერღვა და ცხადლივ დავინახე, გერგეტის სამებისაკენ მიმავალმა, როგორ გაიხადა ფეხზე და ანაფორიანმა გატოპა სნოსწყალი... და ყოველი კენჭი, ყოველი შხეფი – ირაკლი, ირაკლიო, _ შესჩხრიალებდა პატრიარქს.
ვიხილე, პალესტინის გაუსაძლის ხვატში როგორ შეუდგა ოთხიათასსაფეხურიან ქვის გავარვარებულ კიბეს სინას მთის წმინდა მწვერვალისაკენ პატრიარქი უხამლოდ, ფეხშიშველა...
და მე მივხვდი, რომ ეს კაცი – თუნდაც ფეხშემოსილი – მაინც მარადიულად ფეხშიშველაა და მისი მზირალი ტერფები მუდამ ხედავენ და გრძნობენ იმ სიმძიმეს, რასაც მიწა ჰქვია...
რასაც – მამული ჰქვია...
რასაც – დედამიწა ჰქვია...
სიმძიმე იგი ამ კაცს მაღლა ეზიდება – ცისაკენ!

P.s. შემინდე, მკითხველო, თუ ეს ჩემი «ფიქრები» არცთუ ისე «ხმადაბალი» გამომივიდა.
http://www.lib.ge/body_text.php?1003