ღვთისმეტყველება და ეკლესიოლოგია პარამეტრები

[კანუდოსელი]

მოკლედ ახლა წამოიჭრა ერთ ფორუმელთან გარკვეული კითხვა, არის თუ არა ღვთის მადლი არა მართლმადიდებელ თემებში, თი ისინი საერთოდ მოკლებულნი არიან ყოველგვარ მადლს.

მე როგორც წარმომიდგენია, ეს არ არის ასე მარტივად გადასაწყვეტი, რადგან როდესაც ვიღებთ სხვადასხვა თემის არამართლმადიდებლებს, გათვალისწინებით კონკრეტული თემისა, მიღების წესიც სხვადასხვაა, მაგალითად კათოლიკებს იგივე რუსეთის ეკლესია არ იღებს არც ნათლობით, არც მირონცხებით და თუ მღვდელლია ქიროტონიის გარეშე. ჩვენთანაც იგივე წესია, თავად ვარ ერთი ყოფილი კათოლიკეს ნათლია...მისი გადმოსვლლის რიტუალი იყო მხოლოდ ლოცვების კრებული, არანაირი ნათლობა და სხვა საიდუმლო.

თუ მართალია ის, რომ იქ არანაირი ნათლობა არ არის, მაშინ როგორც კვიპრიანე კართაგენელი ამბობდა მათეული ნათლობა სიბინძურით განბანა არისო, მაშინ ბუნებრივია რომ გადმოსვლის დროს უნდა მოინათლნენ, რასაც თავად წმ. კვიპრიანე აკეთებდა, მაგრამ საქმე იმაშია რომ ეკლესიამ ეს წესი არ მიიღო ზოგად საყოველთაო წესად...ზემოთ მოვიყვანე ერთი მცირე მაგალითი ამისა.

ე.ი. გამოდის რომ, როდესაც არ ვნათლავტ და არანაირ წესს არ ვუტარებთ გადმოსვლისას ადამიანს-ვაღიარებთ იმ თემში შესაბამისი საიდუმლოს არსებობას.

ჯერ ეს იყოს

იმედია ანათემაზე გადაცემები და მსგავსი რამე არ დამემუქრება

მნათე რას იჭყიტები...ანათემის ტექსტს თუ ადგენ ჩემზე, მე უკვე მაქვს, მოგაწვდი

[tat-ia]

მე როგორც ვიცი, არამართმადიდებლებს ნათლავენ,
ოღონდ განსხვავებულად,
რა ვიცი აბა

[კანუდოსელი]

მოკლედ შევეცდები განვავრცო უფრო აქაური "ჩემი" აზრი:

სხვადასხვა ტიპის მიღების წესი ჯერ ჯერობით პრობლემას არ ხსნის, არამედ პირიქით ამძაფრებს პრობლემის შინაარსს. თუ სადღაც ნათლავენ კათოლიკეს ეს არ გამორიცხავს რომ პრობლემა არაა ვინაიდან სადღაც არც ნათლავენ. ვინაიდან იქ სადაც ნათლავენ "მეორედ" ის ადამიანი ყველა შემთხვევაში მონათლულია, პრობლემა სვაგანაა, ანუ იქ, სადაც არ ნათლავენ.

მაშ, თუ მწვალებელი არის არა-ქრისტიანი,მაშინ რა უფლებით ვიღებთ მათ ნათლობის გარეშე, თუნდაც მირონცხებით, როდის იყო მირონცხებით ორი საიდუმლო აღესრულებოდა?

ეს პრობლემა არაა ახალი ელესიისთვის, ასე მაგალითად ნეტარი იერონიმე სტრიდონელი ამ საკითხზე ედავებოდა ვინმე ლუციფერიანელებს, რომელთა ლოგიკას ამხელს შემდეგნაირად:

Если apиaнe еретики, а все еретики суть язычники: то и ариане — язычники. Если же apиaнe язычники, и если у церкви не может быть никакого общения с арианами, т. е. с язычниками: то очевидно, что ваша церковь, которая принимает епископов от apиaн, т. е. от язычников, принимает не столько епископов, сколько жрецов из Капитолия; и потому скорее должна быть названа синагогою антихриста, чем церковью Христовой (блаж. Иероним. Разговор против люцифериан, Творения. ч.4, Киев, 1880, с. 58)

წმინდანი მხილებისას აყალიბებს აზრს, რომ არიოზელის ნათლობით მიმღები არის აშკარად დამრღვევი ტრადიციისა:

Если еретики не имеют крещения и должны быть перекрещиваемы церковью, то и сам Иларий не есть христианин. Ибо он крещен в той церкви, которая всегда принимала крещение от еретиков… Иларий, будучи диаконом римской церкви, принимал приходящих еретиков с тем крещением, которое они получили прежде. Разве, быть может, только ариане еретики и только крещенного им нельзя принимать, а крещенного другими можно! Ты же, Иларий, был диаконом, и принимал крещеных манихеями; ты был диаконом, и одобрял крещение Евиона. А после того, как появился Apий, ты вдруг изо всех сил стал держаться противнаго. Ты отделяешься с своей челядью, и открываешь новую баню. Если бы тебя крестил какой нибудь ангел или апостол, не упрекнул бы я тебя, что следуешь ему. Но если ты рожден в лоне моем, если вскормлен молоком груди моей, и поднимаешь меч на меня: то отдай назад, что я дала, и потом, если можешь, будь христианином. Блудница я, но все же мать твоя. Не храню в чистоте единобрачия, но такова была я и при твоем зачатии: прелюбодействую c Apиeм, но прелюбодействовала и прежде с Праксеем, Евионом, Керинфом, Новатом. Ты заключал в свои объятия, ты принимал уже в дом своей матери прелюбодеев. Не знаю, чем оскорбляет тебя один прелюбодей (блаж. Иероним. Разговор против люцифериан. Творения. ч.4, Киев, 1880, с. 91)

ახლა ვნახოთ წმ. ნიკოლოზ კავასილას მაგალითზე, რას ამბობს ის კათოლიკების საიდუმლოებებზე:

И в Церкви латинской рукоположение священника совершается так, что по возлиянии мира на главу рукополагаемого совершитель таинства молится о нисшествии на него обильной благодати Святого Духа… Латинская церковь молится – «Повели вознестися Дарам сим, рукою ангела, в пренебесный Твой алтарь»… Молитва эта в отношении к Дарам производит не что иное, как то, что прелагает их в тело и кровь Господа… Таким образом, ваши священники, созерцая Христа, как освящаемое, молятся о возложении на Него Даров, - молятся о том же самом, только в других выражениях и словах... Итак, ясно, что и латинская церковь не пренебрегает молитвой о Дарах после слов Господа, а поступают так только некоторые, немногие и позднейшие, которые и в других отношениях повредили ей, стремясь только к тому, чтобы говорить и слышать что-либо новое (Св. Николай Кавасила. Изъяснение Божественной Литургии. Николай Кавасила. Христос. Церковь. Богородица. М., 2002, сс. 159-160)

აი რა წერია მანდ: "олитва эта в отношении к Дарам производит не что иное, как то, что прелагает их в тело и кровь Господа", ასე, რომ ჩემი აზრის არამართლმადიდებლურად გამოცხადება, როგორც მინიმუმ ნიშნავს ამ წმინდანთა შრომების გადახედვასაც, ვინაიდან მე ჩემით არ ვიგონებ. ახლა გავაგრძელოთ:


წმ. ფილარეტ მოსკოველი თავის "Разговоры между испытующим и уверенным о Православии Восточной Грекороссийской Церкви"-ში წარმოგვიდგენს დიალოგს გამომცდელსა და მართლმადიდებლობაში მყარ პოზიციაზე მყოფს შორის:

Испытующий: Так разве я должен почитать истинной, например, и Римскую Церковь? -

Уверенный: Ты непременно хочешь заставить меня судить. Знай же, что держась слов Писания, никакую Церковь, верующую яко Иисус есть Христос, не дерзну я назвать ложной. Христианская Церковь может быть только либо “чисто истинная”, исповедующая истинное и спасительное Божественное учение без примешения ложных и вредных мнений человеческих, либо “не чисто истинная”, примешивающая к истинному и спасительному веры Христовой учению ложные и вредные мнения человеческие... Что до Церкви восточной, я доказал еще прежде, что ее Символ Веры содержит чистое учение (св. Филарет Московский. Разговоры между испытующим и уверенным о Православии Восточной Грекороссийской Церкви//Филарета, митрополита Московского и Коломенского Творения. М., 1994, сс. 408-409)

დაუკვირდით რას ამბობს "Уверенный", ის ამბობს რომ "Церковь может быть только либо “чисто истинная”, ... либо “не чисто истинная”, примешивающая к истинному и спасительному веры Христовой учению ложные и вредные мнения человеческие", ანუ ისიც თავს იკავებს რიგორიზმისგან.

ასევე ეს ძალიან საინტერესოა:

Испытующий: По сему признаку (1 Ин. 4,3) и Восточная, и Западная Церковь равно суть от Бога?

Уверенный: Да, поскольку и та, и другая исповедуют Иисуса Христа во плоти пришедша, то в этом отношении они имеют общий Дух, который от Бога есть. Испытующий: Однако ж, это две Церкви, разномыслящие между собою. Уверенный: Да, каждая из них имеет и особенный свой дух, или особливое отношение к духу Божию.

მოდით ჯერ ეს იყოს.
განვიხილოთ