უფლის აღიარების სირცხვილი - მალვა, გამოცდილებიდან პარამეტრები

[ლილიანა]

ხშრად ხდება ჩვენ ყოველდღიურობაში როცა არაეკლესიური ცხოვრების მცხვოვრები ხალხის წრეში აღმოვჩნდებით გული ბიგვიძგებს დავმალოთ ჩვენი ცხოვრების წესი და (მათან ვინც ეკლესიაში მოსიარულეთ ბნელებად რაცხავს )ამიტომ ჩვენ მოცემული მომენტისთვის ამის აფიშირებას გაურბივართ და თავშეკავებულად გავჩუმდები თუ საუბარი ეკლესიაში სიარულზე და აღსარების მნიშვნელობაზე ჩამოვარდა გავჩუმდებით და თავს სინდისთან ვამართლებთ მოტივით - რწმენას მალვა უნდა და რა მნიშვნელობა აქვს მათ ეტყვი თუ არა ორ სამ სიტყვას შენი გამოცდილებიდან ....თუ ადგები და მოყვები როგორ ცდილობ დაადგე სულიერ გზას იცხოვრო უფლისმიერი სიტყვებით ამას ვინმე შენაირი მორწმუნე გამოდგება და ხიბლად ჩაგითვლის და ამპარტავნებად თავი დიდი მორწმუნე გონიაო არადა რა გამოდის ამ დროს ვმალავთ იმიტომ რო რწმენას მალვა უნდა თუ იმიტომ რო გვცხვენია და არ გვინდა იმ საზოგადოებას მორწმუნე ადამიანის სახელით გავეცნოთ იმიტომ რო ეკლესიურობაზე დამახინჯებული სტერეოტიპული წარმოდგენებია საზოგადოებაში ...

[guest]

6. ნუ მისცემთ სიწმიდესა ძაღლთა, ნუცა დაუფენთ მარგალიტსა თქუენსა წინაშე ღორთა, ნუუკუე დათრგუნონ იგი ფერჴითა მათითა და მოიქცენ და განგხეთქნენ თქუენ. (მათეს სახარება)

მე რამდენადაც ვიცი ეს ადგილი სახარებიდან სწორედ ამ თემას ეხება, ანუ არ შეიძლება ყველგან მოვინდომოთ უფლის სიტყვის ქადაგება, და მორწმუნემ თავად უნდა განსაზღვროს ალბათ სად ღირს "მარგალიტების დაფენა" და სად არა, რათა უფრო მეტად არ შელახოს ის

ცოტნე,

ძალიან ლამაზად ამბობ და მასეც უნდა იყოს ჩემი აზრითაც.

ქადაგება არც არასოდეს დამიპირებია,მაგრამ ნამდვილად არც არასოდეს დამიმალავს ჩემი რწმენა ან აღმსარებლობა,სიტუაციის მიხედვით რათქმაუნდა, თუ ვინმე შემკითხვია მიპასუხია რაც ვარ,პირჯვარიც გადამიწერია "სხვების" თანდასწრებით , თუ ამის საჭიროება იყო (მაგალითად, მგზავრობის დროს ტაძრის დანახვისას, ან ნებისმიერი შემთხვევა რა დროსაც ჩვენ ამას ვაკეთებთ, თან ისეთ ქვეყნებში სადაც მართლმადიდებლები უმცირესობას მიეკუთვნებიან, ანუ მართლმადიდებლური ტაძრის წინ გავლისას, თორემ არ გეგონოთ აქ იეზუიტების ეკლესიის წინ პირჯვარს ვიწერ). მარხვის დროს, თუ ვინმეს შეუმჩნევია ეს,მიპასუხია რომ "ჩვენში" დღეს მარხვაა და ასე შემდეგ, სიმართლე გითხრათ, ცოდვას ვერავის მოვხვდი და ვაღიარებ რომ არანაირი უკურეაქცია არ მინახია (არ ვსაუბრობ მხოლოდ ქრისტიანულ ქვეყნებზე).

დავამატებ კიდევ, რომ დიდი მართლმადიდებლური დღესასწაულების დროს არც ბავშვები მიდიან სკოლაში, ვწერ შესაბამის "გაცდენის მიზეზის განცხადებას" და არც არასოდეს ყოფილა პრობლემა (ძირითადად შობა და ზიარების დროს, თუ მსახურება სკოლისთვის უქმე დღეებს არ ემთხვევა). რაც შეეხება ქართველებთან ან "ჩვენებთან", არც მარხვა დამიმალავს და არც ეკლესიაში სიარული, თუმცა ვიმეორებ, არასოდეს "დამიმოძღვრავს" ვინმე, იშვიათად თუ მოკრძალებით შემიხსენებია რომ ახლა მარხვაა ან დიდი დღესასწაული და ასე თუ ისეა საჭირო.

ჩემი ვაჟების სამეგობროში მართლმადიდებლებიც არიან:რუსები,რუმინელები, დავითის მეგობარი გოგონა კი ბოსნიელი სერბია. ძალიან გამიხარდა რომ აღდგომის წინა ღამეს, თავისი ინიციატივით ჩემმა პირველდშობილმა გადაურეკა ამათ და შესთავაზა დილით ჩვენს ერთად ეკლესიაში წამოსულიყვნენ. ყველანი უკლებლივ მოვიდნენ
ასე რომ ხანდეხან შეიძლება მოკრძალებული "შეხსენებაც".

გაიხარეთ