უფლის აღიარების სირცხვილი - მალვა, გამოცდილებიდან პარამეტრები

[ლილიანა]

ხშრად ხდება ჩვენ ყოველდღიურობაში როცა არაეკლესიური ცხოვრების მცხვოვრები ხალხის წრეში აღმოვჩნდებით გული ბიგვიძგებს დავმალოთ ჩვენი ცხოვრების წესი და (მათან ვინც ეკლესიაში მოსიარულეთ ბნელებად რაცხავს )ამიტომ ჩვენ მოცემული მომენტისთვის ამის აფიშირებას გაურბივართ და თავშეკავებულად გავჩუმდები თუ საუბარი ეკლესიაში სიარულზე და აღსარების მნიშვნელობაზე ჩამოვარდა გავჩუმდებით და თავს სინდისთან ვამართლებთ მოტივით - რწმენას მალვა უნდა და რა მნიშვნელობა აქვს მათ ეტყვი თუ არა ორ სამ სიტყვას შენი გამოცდილებიდან ....თუ ადგები და მოყვები როგორ ცდილობ დაადგე სულიერ გზას იცხოვრო უფლისმიერი სიტყვებით ამას ვინმე შენაირი მორწმუნე გამოდგება და ხიბლად ჩაგითვლის და ამპარტავნებად თავი დიდი მორწმუნე გონიაო არადა რა გამოდის ამ დროს ვმალავთ იმიტომ რო რწმენას მალვა უნდა თუ იმიტომ რო გვცხვენია და არ გვინდა იმ საზოგადოებას მორწმუნე ადამიანის სახელით გავეცნოთ იმიტომ რო ეკლესიურობაზე დამახინჯებული სტერეოტიპული წარმოდგენებია საზოგადოებაში ...

[სოფი]

ვინმემ მითხარით რა, როგორ ვიცხოვრო ეკლესიურად... ძალიან ცუდად ვარ, თითქოს რაღაც მაკლია, სულში სიცარიელეს ვგრძნობ.... არც მოძღვარი მყავს (ვერ ვიხსნები მოძღვართან, ისიც კი დამავიწყდა როგორ აბარებენ აღსარებას )... ერთი სიტყით ასე ვამძიმებ დედამიწას....


მიშველეთ

მეც ხშირად მიგრძვნია,რომ რაღაც მაკლია და ეს,ჩემს შემთხვევაში, შეიძლება გამოწვეული იყოს იმით,რომ ვთქვათ, ლოცვა ვერ წავიკითხე,ან ისეთი გულით ვერ წავკითხე როგორც საჭიროა,ან საკუთარ ცოდვებზე ფიქრის დროს და ა.შ... იქნებ უფრო მეტი სიყვარული გვჭირდება უფლისადმი,და სწორედ ეს გვაკლია?იქნებ სწორედ ამიტომ გრძნობ სიცარიელეს?გაკლია, რადგან შენ შეგიძლია უფრო მეტი გააკეთო უფლისათვის,უფლო დაუახლოვდე მას და,ბოლოს და ბოლოს,თავი შეიკავო იმ ცოდვების ჩადენისაგან, რომელიც მერე ასე გვაწუხებენ...

რაც შეეხება ეკლესიურად ცხოვრებას, ილოცე და ხშირად იარე ეკლესიაში, და მერე თავად უფალი დაგანახებს,როგორ უნდა იცხოვროს ეკლესიურმა ადამიანმა მერე მიხვდები, რამდენად საჭიროა აღსარების ჩაბარება,მოძღვართად გახსნა და რამდენად დაეხმარება ყოველივე ეს შენ სულს... ამით შეძლებ მერე სიცარიელის შევსებას

მამა გაბრიელის სიტყვები გამახსენდა,ერთ სასოწარკვეთილებაში ჩავარდნილ კაცს,რომელიც თავის აზრების გამო არ ეზიარებოდა,რომ უთხრა:"განა შენთვის არ ეცვა ქრისტე ჯვარს?წადი ახლავე და ეზიარე"

ასე რომ, როცა რაღაც გაწუხებს,როცა საკუთარი ცოდვები გამძიმებს,გაიქეცი ეკლესიაში იცი ჩემს დაქალს მოძღვარი დიდი ხანია რაც ჰყავს,მაგრამ არ ერთვება აქტიურად ეკლესიურ ცხოვრებაში და არ ამბობს აღსარებას.სულ ვცდილობდი მომეხერხებინა მისი მიყვანა აღსარებაზე,მიდიოდა კიდეც,მაგრამ მაინც სულ რაღაც უშლიდა ხელს... და ერთ რამეზე დავფიქრდი,როცა ადამიანს საკუთარი ცოდვები შეაწუხებს,სინანული გასტანჯავს,მაშინ იგი უკან მოუხედავად,მართლა რომ სულ სირბილ-სირბილით გაიქცევა ეკლესიაში-მეთქი. ეკლესიაში ხშირად სიარულს და ლოცვას,ეკლესიური გზით ცხოვრებას,რწმენის გაძლიერებას, თვითონ შენი სული მოგთხოვს,როცა უფალთან მოგინდება...