გიყვარდეს საკუთარი თავივით?, როგორ... პარამეტრები

[მნათე]

მინდა შევეხო სახარების უზარმაზარი ფენომენის ერთ პარადოქსს (მრავალთაგან) წუთისოფლისთვის, რომელიც თავისი “შეუძლებლობით” ერთთა მხრიდან გაკიცხულია, მეორეთა მხრიდან კი მიღებული და გალიტერატურებული – როგორც ჩვევია ხოლმე მაღალი იდეების მოტრფიალე და პრაქტიკაში მხოლოდ ამ ტრფიალებით კმაყოფილ საზოგადოებას.

მართლაც და საგონებელში ჩაგვაგდებს იმ მცნების განხორციელებაზე ფიქრი, რომელიც გვეუბნება “შეიყვარე მოყვასი ვითარცა თავი შენი”..

როცა პირველად ხსენებული მცნება ამოვიკითხე, გაოცებული მივაჩერდი თავს და ვკითხე: შენ შეძლებ ვინმე გიყვარდეს საკუთარი თავივით? …

ზევითა კითხვას ერთი ძალიან ლოგიკური კითხვაც მოყვა – მერედა როგორ? ხომ არსებობენ ადამიანები რომლებიც ძალიან გვაღიზიანებენ, რომლებსაც უზრდელებად, უტაქტოებად და უკულტუროებად ვთვლით – და შეიძლება ისინი არიან კიდეც უზრდელები, უტაქტოები და უკულტუროები, განა შეიძლება ასეთი ადამიანის შეყვარება? მესმის რაფინირებული მეტყველებით გამორჩეული, კარგი ეთიკისა და ზრდილობის მქონე პიროვნების შეყვარება რაღაც დონეზე, მაგრამ საკუთარი თავივით? შესაშური სიტუაციაა არა?

პასუხის ძიებას გარკვეული თანმიმდევრობით შევუდექი, ამოცანის მონაცემები შემდეგნაირი გახლდათ:

უფალი ამბობს “ჩემ გარეშე არაფერი შეგიძლია“ პავლე მოციქული კი გვეუბნება, რომ “თუ სიყვარული არ გაქვს არარაობა ხარ” ცხადია პავლე საუბრობს იმ სიყვარულზე, რომელიც ამ ტექსტის სათაურია – ვისმეს საკუთარი თავივით სიყვარულზე…- და კვლავ გაოცებული სახე, - გამოდის რომ მე არარაობა ვარ, თან არაფერი შემიძლია უფლის გარეშე. ამავდროულად არ ვიცი როგორ შევიყვარო მოყვასი საკუთარი თავივით..

და უცებ კიდევ ერთ კითხვას მივადექი; როგორ მიყვარს ან რატომ მიყვარს საკუთარი თავი? ინტუიცია მკარნახობდა რომ ყველა აქამდე არსებული კითხვისთვის პასუხის მოსაძებნად უპირველესად ამ კითხვაზე იყო საჭირო პასუხი..

საკუთარი თავი ხომ სულაც არ მიყვარს იმისთვის, რომ რაიმეგვარი დადებითი თვისებება ან თვისებები გამაჩნია, რადგან ის მაშინაც მიყვარს როცა დადებითი თვისებებიბი უბრალოდ თვლემენ.. მეს სიყვარული ის თავისთავადობაა რომელიც არავის უკვირს, ის უბრალოდ გვიყვარს რადგან ასეა საჭირო, თავს ყოველთვის ვუფრთხილდებით რადგან ასეა საჭირო და საერთოდაც ნორმალური ადმაიანები ამაზე არ დაობენ, მხედველობაში არ მყავს მაზოხისტები..

მაშ, როგორ უნდა მიყვარდეს, ზემო აღნიშნული უკულტურო ადამიანი? ის ხომ უბრალოდ უკულტუროა ღმერთმანი... მაგრამ შინაგანი ხმა მკარნახობს, რომ გუშინ მეც უკულტუროდ მოვიქეცი და ეს სულაც არ გამხდარა საკუთარი თავის შეძულების მიზეზი, აქ სხვა რამესთან გვაქვს საქმე – სწორედ თავისთავად, არსობრივ, უანგრაო სიყვარულზე, როცა გიყვარს იმიტომ რომ ასეა საჭირო, როცა ზრუნავ იმიტომ, რომ ასეა საჭირო, ხოლო ეს საჭიროება შობს ბედნიერებას, ბედნიერება კი ჩვენი სწრაფვის მუდმივაა..

აღმოვაჩინე რომ თუ ვინმე უანგაროდ არ გეყვარება, თუ სიყვარული არ იქნება არსობრივი, თუ სიყვარული არ იქნება საყოველთაო და თავისთავადი, ბედნიერება იქნება ილუოზური..

ქრისტე ხომ ის პიროვნებაა, რომელიც მცნებათა აღსრულებას კომპლექსურად მოითხოვს, რათა ამ რაციონით, ამ ქმედებათა ბიძგებით ჩვენში ბედნიერება შეძერწოს და მეტიც – ბედნიერება სწორედ რომ ჩვენით შეძერწოს..

ის აკრძალვათა მეუფე არ არის, ის ერთდროულად ბედნიერება და ბედნიერებისაკენ მიმავალი ბილიკია.. ბილიკს კი კოლიდორი იცავს, რომელიც თავის მხრივ უფსკრულისგან გვიფარავს, მხოლოდ სულელს შეუძლია დაარქვას უფსკრულში გადაჩეხვას თავისუფლება…

მაშ შევიყვაროთ ერთმანეთი უანგაროდ, თავისთავადობით და ამ ერთობაში მოვიძულოთ ცოდვა..

[მნათე]

არსებობს ... მაგრამ ჩემთვის რთულია ამ ყველაფრის ხელშესახები დაფიქსირება საკუთარ თავში ეს უფრო პასუხისმგელობაა

რთულია და შეუძლებელიც, თუ იმ რეცეპტით არ 'მომზადდება' ბედნიერება, რომლითაც ქრისტემ დააწესა... მართლმადიდებლები იმითაც განვირჩევით პროტესტანტებისგან, რომ ხელს არ ვკრავთ, ზოგიერთი პიროვნების (წმინდანის) სხვადასხვა დროს ამამავე რეცეპტით შესრულებული ბედნიერებაის გამოცდილებას და ვითვალისწინებთ (უფლის დახმარებით ცხადია)

ამიტომ არის საჭირო წმიდა მამათა ცხოვრებანისა და წერილების გამუდმებული კითხვა