აღსარებასთან დაკავშირებული პრობლემები პარამეტრები

[ზებედე]

„უკუეთუ ვთქუათ, ვითარმედ ცოდვაჲ არა გვაქუს, თავთა თჳსთა ვაცთუნებთ და ჭეშმარიტებაჲ არა არს ჩუენ თანა. უკეთუ აღვიარნეთ ცოდვანი ჩუენნი, სარწმუნო არს და მართალ, რაჲთა მოგვეტევნეს ჩუენ ცოდვანი ჩუენნი და განგუწმინდეს ყოვლისაგან სიცრუისა“ (I ინ. 1,8-9).


აღსარებასთან დაკავშირებული პრობლემები არც თუ ისე ცოტაა მრევლში. ზოგს ჰგონია რომ უცოდველია, და მოძღვართან რომ მიდის ეუბნება რომ "ცხოვრებაში არავინ მოუკლავს" და "ბოროტება არ ჩაუდენია," ან კიდევ "ქათამი დაუკლავს" და იმას ინანიებს....

არის მეორე მომენტიც, როცა ადამიანებს უჭირთ აღსარებაზე საუბარი, ანუ ვერ აყალიბებენ აზრს, არ იციან როგორ უნდა თქვან ესა თუ ის ცოდვა, იბნევიან....
შეიძლება თუ არა მამაკაცებს აღსარების ჩამოყალიბებაში და იმ პრობლემებზე, რასაც ვერ აბამენ თავს მონანულები დაეხმაროს კომპეტენტური ერის ადამიანი, ვინც იცის აღსარების ჩაბარება და როგორ უნდა უთხრას მონანულმა ესა თუ ის ცოდვა მღვდელს? მე არ ვგულისხმობ რომ ერის ადამიანს გაანდონ ცოდვები რის ჩაბარებასაც აპირებენ მღვდელთან, მაგრამ ხომ არის ისეთი საკითხები რომლებზეც არ იციან როგორ უნდა ჩააბარონ მოძღვარს? ანუ მოამზადოს კომპეტენტურმა ადამიანმა აღსარებისთვის მონანულები, რომ მრუშობის მაგივრად არ თქვან ამ სიტყვის "ქუჩური ჟარგონი" ან "ქათმის დაკვლის" აღსარება....

პრობლემებია ქალებშიც, ბევრმა ქალებმაც არ იციან როგორ ჩააბარონ აღსარება და ესაუბრონ მღვდლებს ქალურ პრობლემებზე...დედათა მონასტრებში იღუმენიები და წინამძღვრები ამზადებენ დედებს აღსარებისთვის, ესაუბრებიან თუ როგორ ჩააბარონ მღვდლებს აღსარება, ერში ქალებს არ ჰყავთ ასეთი "დამხმარეები," შეიძლება თუ არა ერში მცხოვრებმა ქალებმა აღსარებისთვის "კონსულტაცია" გაიარონ იღუმენიებთან, ან მიეცეს ერში ისეთ ქალს (რომელმაც იცის აღსარების პრობლემები) იმის კურთხევა რომ მოამზადოს აღსარებისთვის და ასწავლო თუ როგორ უნდა ჩააბარონ ქალებმა აღსარება?

[guest]

კადუნოსელი,

აღსარების მერე ჩემი მოძღვარი თვლის მაზიაროს თუ არა, ანუ სასჯელი ან რაიმე "გამოსასწორებელი" ხომ არ მჭირდება. მე პირადად ვერ გავბედავ მოძღვრის ნებართვის გარეშე ზიარებას, მაშინაც როცა თვლის რომ შეიძლება ჩემი ზიარება, მაშინაც კი უღირსად მივიჩნევ გულში საკუთარ თავს. არ ვიცი საქართველოში როგორაა, მაგრამ აქ აუცილებელია აღსარება.

თუ მე საჭიროდ ჩავთვალე მაგალითად რომ ზიარების ღირსი ვარ (რაც არასოდეს ხდება) და მივიდე ეკლესიაში სადაც ჩემი მოძღვარი არ არის, ცხადია მაზიარებენ, უკან არავინ დამაბრუნებს ეს პირადი განცყობილებები.

რაც შეეხება ზოგადად ჩემს აზრს, მე მივიჩნევ რომ რამდენადაც შესაძლებელია უნდა ბარდებოდეს აღსარება ზიარების წინ (არა აუცილებლად იმ დღეს,მაგრამ მახლობელ დღეებში მაინც).

[კანუდოსელი]

ეს თემა მე შემთხვევით არ წამომიჭრია, რადგან აღსარების აუცილებლობა ზიარების წინ არის ერთი იმ მრავალ შედეგთაგანი, რასაც ზოგადად ლიტურგიკული კრიზისი ეწოდება და ეს კრიზისი ჩანს თუნდაც იმ ალოგიკურობაში სადამდეც მივყავართ ამ მიდგომას. ამისი მაგალითი აგერ შენი პოსტიცაა:

თუ მე საჭიროდ ჩავთვალე მაგალითად რომ ზიარების ღირსი ვარ

არ უნდა ჩათვალო არასოდეს, მიუხედავად იმისა, რომ თავად ამბობ რომ არც ვარო...ბოლობოლო ხარ თუ არა?
ხომ ხვდები სად არის ძაღლის თავი? და ეს ნამდვილად არაა შენი ბრალი.

ზოგადად ეპიტემიაზე არ ვამბობ მე რომ არ შეიძლება...წაიკითხე ის სტატია, მგონი მოგეწონება