თითოეულ ჩვენგანს გააჩნია უამრავი უსაზიზღრესი ცოდვა, იღუმენი ნიკონი (ვორობიოვი) პარამეტრები

[ლილიანა]

"ის სხვებშიც ისეთსავე დაცემულობას ხედავს, როგორსაც საკუთარ თავში და უკვე ებრალება ისინი, როგორც მასსავით უბედურები"


ესეთი რთულია ამ დამოკიდებულებით საუბარი ერთმანეთან მხოლოდ იმისთვის რო ჩვენივე სიტყვებით ძალიან ბევრი შენსავით უბედური ადამიანის გული არ შეურაწყოო და არ დამცირო რთულია მათვის ვისაც ცხოვრებამ ჯერ კიდე ვერაფერი ასწავლა და თვალიც კი არ ახელია ხოლი ისინი "ვინც მართებულ თუ უმართებულო მხილებას უარყოფს, ის საკუთარ ცხონებას უარყოფს“. ვისაც თვალი აეხილება თავისი ცოდვების დასანახად, დაინახავს არამარტო ცალკეულ ცოდვებს, არამედ თავისი სულის სრულ გარყვნილებას, რაც ყოველგვარი ცოდვის მუდმივი წყაროა, უფრო მეტიც - კეთილი საქმეებიც კი ცოდვის შხამითაა მოწამლული. როცა ადამიანი კარგად დაინახავს ამას, და ამასთანავე ათასგვარი შემთხვევა დაარწმუებს, რომ თავად არ ძალუძს თავისი სულიერი კეთრის განკურნება, მაშინ „ბუნებრივად“ (და არა ხელოვნურად) დამდაბლდება. ასევე „ბუნებრივად“ შეწყვეტს სხვათა განკითხვას და შეურაცხყოფაც არ ეწყინება. ის სხვებშიც ისეთსავე დაცემულობას ხედავს, როგორსაც საკუთარ თავში და უკვე ებრალება ისინი, როგორც მასსავით უბედურები. მაშინ შეწყვეტს ერთის განდიდებას და მეორის დამცირებას, სავსებით შეწყვეტს განკითხვას, რადგან, ერთი მხრივ, ყველა დაცემულია "

[ლილიანა]

რამოდენიმე თვის წინ ეგნატე ბრიანჩინინოვის წიგნი ვიყიდე სათაურით " მონანულთა დასახმარებლად " იქ განმარტებული იყოო თუ როგორ უნდა ჩავაბაროთ მოძღვარს ახსარება და ცოდვების მთელი ნუსხა ერთი კონკრეტული სიტყვის ქვეშ იყო მოქცეული
ძალიან გამიხარდა ამ წიგნის აღმოჩენა და მეორე თუ მესამე დღეს გავემართე აღსარების ჩასაბარებლად ანუ ახალი ფორმით და ლაკონურად
მაგალითად
ამპარტავნება
განკითხვის ცოდვა
და ა.შ.
ეს ყველაფერი მაძლევდა საშვალებას ჩემ ჩადენილზე დაწვრილებით არ მესაუბრა მამაოსთან მაგრამ იმედები გამიცრუვდა , გამომართვა ფურცელი ამოიკითხა პირველი სიტყვა და მოულოდნელა მკითხა რატოო განკითხვა რა მოხდა ? : )))
მივხვდი რო თუ ახსარებაზე მისვლას ბედავ და გადაგიწყვეტია ისიც უნდა იცოდე რო დაფარული არ დარჩება არაფერი თუ მართლა გაქვს სინანული რომელიც მძიმეც არის და მსუბუქიც იმიტომ რო მონანულთა ბედნიერება უსაზღვროო ! და ყველაზე უფრო მოკრძალებული ბედნიერება მაშინ გეწვევა როცა საკუთარი თავის უღირსობას გრძნობ როცა ამ გრძნობაში გაწრთვნილი სხვის დანდობას არგანკითხვას სწავლობ ...
ერთი დღე თითქოს ამ ყველაფრს ვფლობთ და მეორე დღეს ხელსადახელშუა ქრება ...
დაგვლოცოს უფალმა და მხნეობა მოგვცეს რო ყოველი ჩვენგანი ვეწიოთ სიმდაბლის მოყვასის სიყვარულის ბედნიერებას !