"სინამდვილეში სინანულის არსი სულ სხვა რამეში, მდგომარეობს "დეკანოზი დიმიტრი სმირნოვი პარამეტრები

[ლილიანა]

"ადამიანს უჭირს სინანული, რადგან არ იცის, რა არის ეს. როგორც უკვე ვთქვით, ადამიანთა დიდი ნაწილი ცოდვად ცუდ საქციელს მიიჩნევს. თავის მიერ ჩადენილი რაიმე ცუდი საქციელის გახსენება კი ყველას შეუძლია. ასევე აღიქმება სინანულიც: ადამიანს სინანული ჰგონია აღსარებაში ჩამოთვლა იმისა, რაც მის სინდისს ქენჯნის. ადამიანი მიდის ტაძარში, უამბობს მოძღვარს, რა აწუხებს მის სინდისს, და მართლაც გრძნობს შვებას, მაგრამ მოხდა კი შეერთება ღმერთთან? არა, არ მოხდა. ანუ ადამიანი აღსარებაზე გარბის, როგორც რომელიღაც თერაპიულ, ფსიქოთერაპიულ სეანსზე, როგორც ფსიქოლოგთან საუბარზე: ვუამბე ჩემს შესახებ, ამიხსნეს, შვება ვიგრძენი. სინამდვილეში სინანულის არსი სულ სხვა რამეში მდგომარეობს"
ბევრს ალბათ გეცნოთ ზემოთ მოყვანილი შემთხვევა იმიტომ რო "ანუ ადამიანი აღსარებაზე გარბის, როგორც რომელიღაც თერაპიულ, ფსიქოთერაპიულ სეანსზე, როგორც ფსიქოლოგთან საუბარზე" ამ ფრაზით დეკანოზი დიმიტრი საუბრობს თანამედროვე მრევლში არსებულ პრობლემაზე და ხაზგასმით ამბობ რო "ნებისმიერი სამრევლოს მოძღვარი ეჯახება ასეთ პრობლემას: ადამიანს უჭირს სინანული, "
წერილი წავიკითხე და ლოგიკურად დამებადა კითხვა თუ სინანული ის არ არის რაც გვგონია მაშინ რა არის და როგორი გზით უნდა მივიდეთ იმ გზამდე რო ჭეშმარიტი სინანული მოვიხვეჭოთ ?
თემის გახსნის მიზანი ერთადერთია , მოვიყვანოთ ფრაზები წმინდა მამების რჩვებიდან , სახარებიდან , ქადაგებებიდან იმისათვის რო სინანულის რეალური არსის გამოძიება გაგვიადვილდეს

[სოფი]

ზოგჯერ აღსარებაზე ისე მივდივარ და ისე ვაბარებ,რომ იმ მომენტში შეიძლება არ განვიცდიდე ისეთ სინანულს,როგორიც სხვა დროს შეიძლება განვიცადო...

ჭეშმარიტი სინანული ისაა, როცა ითხოვ არა მარტო საკუთარ ცოდვათა შენდობას არამედ მთელი ადამის მოდგმის ცოდვების შენდობას, რადგან კარგათ თუ დავფიქრდებით მივხვდებით, რომ შენ მიერ და სხვის მიერ ჩადენილი არაფერმა გაყო.... არ გაყო რადგან ჩვენ თავზე მეტად მოყვასზე უნდა ვფიქრობდეთ.

არა,რაღაც ბოლომდე ვერ დაგეთანხმები.. არ ვიცი გამიგებ თუ არა, რისი თქმა მინდა,ან კარგად გადმოვცემ თუ არა.. რა თქმა უნდა,ჩვენ ჩვენს თავზე მეტად სხვაზე უნდა ვზრუნავდეთ და აუცილებლად უნდა შევავედროთ სხვისი თავი უფალს,ამიტომაც ხშირად ვიძახით: "უფალო შეგვიწყალენ",მაგრამ ასევე ვამბობთ: "უფალო, იესო ქრისტე,ძეო ღმრთისაო,შემიწყალე მე ცოდვილი". თავმდაბალ ქრისტიანს ხომ თავისი თავი ყველაზე ცოდვილად მიაჩნია.. ჩემი აზრით, არა აქვს მნიშვნელობა,საკუთარ თუ სხვის ცოდვებს შევავედრებთ უფალს,მთავარია ეს წრფელი გულით იყოს,მართლა განვიცდიდეთ ჩვენი ცოდვებით გამოწვეულ მწუხარებას,მართლა უღირსად ვთვლიდეთ თავს. ვფიქრობ,ესაა ჭეშმარიტი სინანული,ხოლო ის, რაც შენ დაწერე,ეს უფრო ჭეშმარიტი და დიდი სიყვარულია ადამიანისადმი,ეს ხომ მეორე,პირველის მსგავსი,მცნებაა: "შეიყუარო მოყუასი შენი, ვითარცა თავი თვსი."