თავშეკავება თუ ცოდვა?, ერთი არგუმენტი აჟიტირებულ თემას პარამეტრები

[დეკ. ირაკლი]

ხშირ შემთხვევაში ყოველთვის ჩემთან აქვთ ხოლმე კითხვა,როგორც მოძღვართან.ამჯერად თეოლოგიის მცოდნე და არამარტო მცოდნეებთან მაქვს შეკითხვა. როგორ უყურებს ეკლესია აბორტს,კონტრაცეპტივებს და.ა.შ?
თუ ადამიანმა ზომიერება არ ისწავლა რამდენი შვილი უნდა ჰყავდეს? 20 ,30 თუროგორ მოიქცეს მორწმუნე ცოლ-ქმარი? რა გზას დაადგეს სცოდოს თუ თავი შეიკავოს?

[KAIROS]

დამლოცეთ მამაო,
ამჟამად მოკლედ დავწერ, ახლახანს ჩამოვფრინდი და დაღლილი ვარ. საკითხი რომელსაც შეეხეთ, არის საკმაოდ მწვავე და "უხერხულიც" ეკლესიაში.
არის რამოდენიმე ვარიანტი

1) გააჩინონ ყველა შვილი რამდენსაც ჩასახავენ, შესაბამისად ეს ნიშნავს, რომ არანაირ შეზღუდვას ურთიერთობაში, მაგრამ ვაწყდებით არეალიზმს თანამედროვე ცხოვრებაში და ამის აუცილებლობად დანერგვა კრახისთვისაა განწირული, ეს უფრო იდეალია, რომელსაც მეტ-ნაკლებად უახლოვდებიან.

2) მოახდინონ თვითშეზღუდვა, ამას თქვენ თავშეკავება უწოდეთ, მაგრამ აქ უკვე იშვება უდიდესი საშიშროებები:

ა) მრუშობაში ჩავარდნა , რომელიმე მხარის მიერ ( ან მსგავს მძიმე ცოდვებში...)
ბ) ფსიქოლოგიური და ფიზიოლოგიური რღვევა,ეს ძალიან რეალურია რადგან ტრადიციული 3 შვილი წყვილს შეუძლია საშუალოდ 5-6 წელშიც "მოასწროს", თუ გავითვალისწინებთ დაქორწინების საშუალო ასაკს 24-25 წელს, მაშინ გამოდის რომ თავშეკავებას 30-33 წლის ასაკში უნდა მიმართონ, ამ დროს კი სწორედ ეს ასაკია ფიზიოლოგიური სიმწიფის პიკი და აქ იძულებითი თავშეკავებას, დაქორწინებულ წყვილს შორის, დიდი საშიშროებაა გამოიწვიოს ზემოთ ნახსენები ფსიქიკურ-ფიზილიოგიური პრობლემები
გ) მეორე საკითხში შეიმჩნევა ასევე თეოლოგიური ლაფსუსიც, ეკლესიის კურთხევის ნებაყოფლობითი დარღვევა, რადგან ეკლესია აკურთხევს წყვილს, ამ კურთხევაში კი თანაცხოვრებაც იგულისხმება, რომელიც როგორც ადრე ვნახეთ, არაა შეზღუდული ეკლესიის არცერთი კანონით, მაგრამ ეს პრობლემა, ანუ კურთხევის ნებაყოფლობითი თავის არიდება ზოგადადაა ამ პრობლემის დამახასიათებელი ნიშანი.

3) მოახდინონ "თავდაცვა" ჩასახვისაგან ანუ გამოიყენონ ჩსს-ები ( ჩასახვის საწინააღმდეგო საშუალებები), ეს არის ნაბიჯი, როცა წყვილი აკეთებს არჩევანს ცუდსა და უარესს შორის, რადგან ყველაზე უარესი არის აბორტი, თუკი ჩასახვა მოხდა, იქ წყვილი უნდა შეჩერდეს და მიიღოს უფლის საჩუქარი, როგორც წესია, აქ არანაირი იკონომია არ არსებობს, მაგრამ ჩასახვამდის, იმისათვის რომ ამ უარესს აცდეს, შეიძლება წყვილი მივიდეს ცუდ არჩევანამდე, რომელიც თავისი არსით შორსაა კარგ ( იხ. 1-ლი პუნქტი) არჩევანისაგან, მაგრამ დიდად სჯობს უარესს ( ანუ აბორტს), ესაა ჩსს-ს გამოყენება, ყველაზე "ჰუმანური" ( თუ შეიძლება ასე ვუწოდოთ), არის პრეზერვატივის გამოყენება, რომელიც თითქმის გამორიცხავს ჩასახვის შესაძლებლობას, შესაბამისად საშიშროებას რაიმე დაემუქროს პატარა ჩანასახს. ანუ ეს ქმედება შეიძლება გაუთანაბრდეს ჩუკენობის ანუ თესლის უმიზნოდ დაღვრის ცოდვას, "ჰუმანურობა" ჩსს-ს ამ საშუალებისა, სწორედ იმაში მდგომარეობს, რომ განსხვავებით ე.წ. "სპირალისა" ან სხვა კონტრაცეპტიული აბებისა, იგი არ უშვებს ჩასახვას, ხოლო ეს უკანასკნელნი კი უკვე ჩასახულ ნაყოფს ( ანუ იგივე პერსონას, ქრისტიანულად ადამიანს) კლავს! არსებობს ასევე ე.წ."ცოლ-ქმრული ურთიერთობის კალენდარულ რეგულირებას ჩასახვის კონტროლის მიზნით" რაც როგორც აღნიშნეს კათოლიკური იდეაა, სინამდვილეში და თავის არსში ეს "გამოსავალი" სხვა არაფერია თუ არადა იგივე "ბუნებრივი პრეზერვატივის" გამოყენება, რადგან იგივეა , როცა წინასწარ ხდება რაიმეს დაგეგმარება და თესლიც იღვრება უმიზნოდ ( უფრო სწორედ იმ მიზნით, რომ არ გაანაყოფიეროს), ჩვენთან ხშირად ამ უკანასკენლს სახავენ "საუკეთესო გამოსავალად", მაგრამ ეს მხოლოდ გარეგნული მოჩვენებითი "ჰუმანური" სახის ბრალია და არა მართლაც რაიმე არსობრივი პრობლემის გადაჭრის არსებობის, ასევე დავამატებდი, რომ უკანასკნელ ხანებში კათოლიკური ეკლესია უფრო "გაიხსნა" ჩსს-ს მიმართ, კერძოდ "პრეზერვატივების" მიმართ, მაგრამ ეს რაიმე ბულაში ან რაიმე
ოფიციალურ დოკუმენტში ჯერ არ ასახულა, უფრო შიგა მსჯელობების ნაყოფია...

პრობლემატურია ასევე ეკლესიის კანონიკური ქმედებები მესამე პუნქტში მოაზრებულ ( ალბათ ყველაზე ბევრ ) მორწმუნე წყვილისადმი...

მოგვიანებით გავაგრძელებ;

დამლოცეთ,

კაიროსი!