თავშეკავება თუ ცოდვა?, ერთი არგუმენტი აჟიტირებულ თემას პარამეტრები

[დეკ. ირაკლი]

ხშირ შემთხვევაში ყოველთვის ჩემთან აქვთ ხოლმე კითხვა,როგორც მოძღვართან.ამჯერად თეოლოგიის მცოდნე და არამარტო მცოდნეებთან მაქვს შეკითხვა. როგორ უყურებს ეკლესია აბორტს,კონტრაცეპტივებს და.ა.შ?
თუ ადამიანმა ზომიერება არ ისწავლა რამდენი შვილი უნდა ჰყავდეს? 20 ,30 თუროგორ მოიქცეს მორწმუნე ცოლ-ქმარი? რა გზას დაადგეს სცოდოს თუ თავი შეიკავოს?

[KAIROS]

კანონისტ,

ნამდვილად ვერ დაგეთანხმები, უამრავი მიზეზის გამო, არ მინდა კამათში გადავზარდო თემა, მაგრამ რამდენად რეალურად მიგაჩნია ეს "თავშეკავება"? რა "წმიდა მიზანი" აქვს ამ თავშეკავებას(არსით და ისტორიით კათოლიკურ იდეას...)? არაფერი, ისეთივე უზნეო, როგორც ჩსს-ებს ( კერძოდ პრეზერვატივს), უბრალოდ აქ ხდება თანაონანიზმის აცილება, სამაგიეროდ კი ნერვულ-ფსიქო-ფიზიოლოგიური ( და ასევე სპირიტუალური) პრობლემები აყენებს საშინელი განსაცდელის წინაშე ოჯახს, არ დავწერ ახალს, უბრალოდ გავიმეორებ:

2) მოახდინონ თვითშეზღუდვა, ამას თქვენ თავშეკავება უწოდეთ, მაგრამ აქ უკვე იშვება უდიდესი საშიშროებები:

ა) მრუშობაში ჩავარდნა , რომელიმე მხარის მიერ ( ან მსგავს მძიმე ცოდვებში...)
ბ) ფსიქოლოგიური და ფიზიოლოგიური რღვევა,ეს ძალიან რეალურია რადგან ტრადიციული 3 შვილი წყვილს შეუძლია საშუალოდ 5-6 წელშიც "მოასწროს", თუ გავითვალისწინებთ დაქორწინების საშუალო ასაკს 24-25 წელს, მაშინ გამოდის რომ თავშეკავებას 30-33 წლის ასაკში უნდა მიმართონ, ამ დროს კი სწორედ ეს ასაკია ფიზიოლოგიური სიმწიფის პიკი და აქ იძულებითი თავშეკავებას, დაქორწინებულ წყვილს შორის, დიდი საშიშროებაა გამოიწვიოს ზემოთ ნახსენები ფსიქიკურ-ფიზილიოგიური პრობლემები
გ) მეორე საკითხში შეიმჩნევა ასევე თეოლოგიური ლაფსუსიც, ეკლესიის კურთხევის ნებაყოფლობითი დარღვევა, რადგან ეკლესია აკურთხევს წყვილს, ამ კურთხევაში კი თანაცხოვრებაც იგულისხმება, რომელიც როგორც ადრე ვნახეთ, არაა შეზღუდული ეკლესიის არცერთი კანონით, მაგრამ ეს პრობლემა, ანუ კურთხევის ნებაყოფლობითი თავის არიდება ზოგადადაა ამ პრობლემის დამახასიათებელი ნიშანი.

....

თავშეკავებას (ორსულობის და მეძუძურობის ზოგიერთ პერიოდში) აქვს სწორი და გამართული არგუმენტი, ესაა ნაყოფის და დედის ჯანმრთელობა (როცა მეორე "თავშეკავება" დედის ( და არა მარტო) ფსიქო-ფიზიოლოგიურ ჯანმრთელობას აყენებს უდიდეს დარტყმას), თქვენს მიერ მოყვანილი თავშეკავება ეს დროებითი მოვლენაა და ორსულობის გარკვეულ თვეებში და მეძუძურობის ბოლო თვეებში სამედიცინო თვალსაზრისით გამონაკლისიც შეიძლება დაიშვას, ხოლო ის რომ 33-35 წლის შემდეგ დაეყუდო ბერად სახლში არის ცოდვა (და არის მკაცრად აკრძალული ეკლესიის კანონიკის მიერ), და ოჯახის ერთიანობის დარღვევა, დიდი სხვაობა ამ დროებით თავშეკავებასა და იმ უდროო თავშეკავებას შორის, სხვაა მამოძრავებელი და სხვაა იდეა, იგივე ითქმის მარხვის დროს თანაგადაწყვეტილებითი თავშეკავების შესახებ ( რაც მხოლოდ არჩევანია და არა აუცილებლობა), აქაც დროებით თავშეკავებაზეა საუბარი და დიდი სულიერი ( და ფიზიკურიც, რადგან დროებითი განშორება სიყვარულს აღვივებს და ხანდახან მართლაც აუცილებელია!) არგუმენტი უდევს თან, მე პირადად ყველაზე ცუდ "გამოსავლად" ამ პრობლემიდან მიმაჩნია რათქმაუნდა 1) აბორტი-შვილის მკვლელობა და 2) თავშეკავება კავშირისაგან-ოჯახის დარღვევა ( და სხვა საშინელი მოსალოდნელი პრობლემები ფსიქო-ფიზილოგიურ, ასევე სპირიტუალურ საკითხებში)...

და ბოლოს რაღათქმაუნდა ვეთანხმები გიორგის

როდესაც თავშეკავებას ხანგრძლივად ვეწევით და რაც მთავარია მისი მიზანი არის ჩასახვისთვის თავის არიდება ეს სწორედ რომ შვილიერებაზე უარის თქმას ნიშნავს და ოჯახის გეგმარების ტოლფასია ზუსტად.

ამას გარდა კიდევ ერთხელ გავიმეორებ, თავშეკავებას აქტისაგან ჩასახვის შიშით, იმდენი ნაკლი აქვს, რომ მე იგი აბორტის შემდეგ ყველაზე უფრო ცუდ გამოსვლად მესახება, რადგან ვხედავ არჩევანს თანაონანიზმსა და ოჯახის დარღვევას შორის (აქვე თანაიგულისხმება ზემოთ აღნიშნული ფსიქო-ფიზიოლოგიურ-სპირიტუალურ რღვევები წყვილში)...

შევეცდები დავძებნო თანამედროვე ღვთისმეტყველთა აზრი ამის შესახებ,

იხარეთ;

კაიროსი!

პ.ს.

მინდა დავაზუსტო, მე უბრალოდ განვიხილავ პრობლემას, რაიმე პირადი პოზიციის დაფიქსირების გარეშე...