თავშეკავება თუ ცოდვა?, ერთი არგუმენტი აჟიტირებულ თემას პარამეტრები

[დეკ. ირაკლი]

ხშირ შემთხვევაში ყოველთვის ჩემთან აქვთ ხოლმე კითხვა,როგორც მოძღვართან.ამჯერად თეოლოგიის მცოდნე და არამარტო მცოდნეებთან მაქვს შეკითხვა. როგორ უყურებს ეკლესია აბორტს,კონტრაცეპტივებს და.ა.შ?
თუ ადამიანმა ზომიერება არ ისწავლა რამდენი შვილი უნდა ჰყავდეს? 20 ,30 თუროგორ მოიქცეს მორწმუნე ცოლ-ქმარი? რა გზას დაადგეს სცოდოს თუ თავი შეიკავოს?

[likka]

Lenus
გასაგებია თქვენი დამოკიდებულება, და თუ ადამიანი (ქალი) იმას ამბობს ან თუნდაც ჩემ შემთხვევაში ეთანხმება იმას, რაც k@the- იმ თქვა, ეს იმას არ ნიშნავს, რომ ჩვენნაირ ქალებს შვილების გაჩენა არ უნდათ (და აქ ხაზს ვუსვამ, შვილების და არა შვილის!) სრულიადაც არა....მითუმეტეს, დედობის მადლს ვერასდროს გაიგებ ადამიანი სანამ თვითონ დედა არ გახდები, და ამიტომ არადროს ვიტყვი იმას რო კარიერა გაცილებით უფრო მნიშვნელოვანია.....

აქ საქმე იმაშია, რომ როდესაც დედა შვილებს, ერთს, სამს (ჩვენც სამნი ვართ დედ-მამიშვილები) თუ 12-ს თავისი ცხოვრების უდიდეს ნაწილს უთმობს, ამისთვის მზად უნდა იყოს...ანუ, ის რაღაც თავისი ჟინი, თუნდაც პროფესიული ჟინი დაკმაყოფილებული უნდა ჰქონდეს, რადგან დედობა - დედობაა, მაგრამ ადამიანი ფსიქოლოგიურად ვერასდროს იქნება სრულყოფილი, თუ გულზე მაინც მჯიღად დააწვება მუდამ საკუთარი წარუმატებელი და თუგინდ ფრუსტრირებული ოჯახს-მიღმა ცხოვრება! ზუსტად ამიტომაა, რომ დედების უმრავლესობა მერე საკუთარი განუხორციელებელი ოცნებების ასრულებას შვიელებს "აძალებენ"!

მთავარია ისაა რამდენად მზადა ხარ ამ ღვაწლისა და თუნდაც მსხვერპლისათვის, რომ შვილებს - სხვა ადამინებს - შესწირო ცხოვრება....(ეხლა ვიცი ამ ჩემს სიტყვებს პოლემიკა მოჰყვება, შვილები სხვები არ არიან და ეს მსხვერპლი არ არისო და რომ "ნამდვილი" დედები ასე არ ლაპარაკობენ და ა.შ)

საქმე ისაა, რომ თუ ასეეთ შემთხვევაში, ქალი საკუთარი ცხოვრების უდიიიიიიიიიიიიიიიიიდეს ნაწილს სხვების გულისთვის ცხოვრობს, ანუ რა გამოდის რო , თუ ავიღებთ რომ საშუალოდ ქართველი ქალი 75 წელს ცხოვრობს და თუ საშუალოდ ქართველ გოგონების უმრავლესობა 19-25 წლის ასაკში თხოვდება და როგორც წესი მალევე დედა ხდება, მაშინ რაღა რჩება ქალიც ცხოვრება??? თუ 75-დან 50 "სხვას" სწირავ?? ან რაღა საჭიროა მაშინ გოგონების განათლებაზე ზრუნვა, თუ ეგ განათლება მერე არსად გამოყენებული არ იქნება სამზარეულოს იქით?! და აქ სამზარეულოს ფიგურალურად ვამბობ, რადგან ბევრი ვიცი ამასაც მცდარ აზრად მომინათლავს, იმიტო რომ ესეც მანდვილი გმირობა და მამულიშვილოური საქმეა თუ დედა თავისი განათლებითა და გონიერებით აღზრდის შვილებს და აი ზუსტად ამიტომ უნდა გავანათლოთო ქალებიო იტყვიან... რაღა გამოდის, რომ თუ ქართველი ქალების უმეტესობა ადრეულ ასაკში გათხოვდა და თავი 12 შვილის აღზრდას მიუძღვნა, დარჩენია მაშინ ეს ქვეყანა კაცებს და ეგააა.....

მე მაპატიეთ, ცოტა ვიხუმრე.. მაგრამ, უბრალოდ არ შეიძლება, ყველა ქალის ერთ ქვაბში მოხარშვა....მარტო იმოტომ, სქესით მდედრობითია ყველა...რავიცი მე ასე მგონია, იმიტომ რომ არიან ქალები, რომელთა ხვედრის სხვა დიდი საქმეებია....მარტო ის ფაქტი რომ ქალია, არ განაპირობებს იმას რომ ის აუცილებლად დედა იქნება, კარგი დედა! ცუდ დედობას, და ისეთ დედობას რომელიც გაჩენის დღდანვე სანაგვე ურაში მოისვრის შვილს, ჯობია საერთოდ არ გახდე დედა, მაგრამ ეს ჩემი გასარჩევი არაა აქ...ყველაფერი უფლის ნებაა და მეც ვემორჩილები მას!

ჩემს ყველა ზემოთმოყვანილ არგუმენტზე უკვე მზადა მაქვს კონტრარგუმენტი რომლებითაც საკუთარ თავსაც ვეკამათები ხშირად, ეხლავე ყურში ჩამესმის უკვე, ის სიტყვები რასაც სულ ცოტა ხანში მომდევნო პოსტებში ამოვიკითხავ! იმიტომ, რომ ვიცი რასაც იტყვის ბევრი, და ისიც ვიცი რომ ეგ ყველაფერი მართალია, მაგრამ ცუდად ნუ გაგვიგებთ, და შვილთმოძულე და მომავალ ცუდ დედებად და კარიერისტ ქალებად ნუ მოგვნათლავთ, თუ ზოგ-ზოგიერთები ამ ეტაპზე, უბრალოდ არ გრძობს თავს დედობისთვის მზად!

[sable]

Lenus
გასაგებია თქვენი დამოკიდებულება, და თუ ადამიანი (ქალი) იმას ამბობს ან თუნდაც ჩემ შემთხვევაში ეთანხმება იმას, რაც k@the- იმ თქვა, ეს იმას არ ნიშნავს, რომ ჩვენნაირ ქალებს შვილების გაჩენა არ უნდათ (და აქ ხაზს ვუსვამ, შვილების და არა შვილის!) სრულიადაც არა....მითუმეტეს, დედობის მადლს ვერასდროს გაიგებ ადამიანი სანამ თვითონ დედა არ გახდები, და ამიტომ არადროს ვიტყვი იმას რო კარიერა გაცილებით უფრო მნიშვნელოვანია.....

აქ საქმე იმაშია, რომ როდესაც დედა შვილებს, ერთს, სამს (ჩვენც სამნი ვართ დედ-მამიშვილები) თუ 12-ს თავისი ცხოვრების უდიდეს ნაწილს უთმობს, ამისთვის მზად უნდა იყოს...ანუ, ის რაღაც თავისი ჟინი, თუნდაც პროფესიული ჟინი დაკმაყოფილებული უნდა ჰქონდეს, რადგან დედობა - დედობაა, მაგრამ ადამიანი ფსიქოლოგიურად ვერასდროს იქნება სრულყოფილი, თუ გულზე მაინც მჯიღად დააწვება მუდამ საკუთარი წარუმატებელი და თუგინდ ფრუსტრირებული ოჯახს-მიღმა ცხოვრება! ზუსტად ამიტომაა, რომ დედების უმრავლესობა მერე საკუთარი განუხორციელებელი ოცნებების ასრულებას შვიელებს "აძალებენ"!

მთავარია ისაა რამდენად მზადა ხარ ამ ღვაწლისა და თუნდაც მსხვერპლისათვის, რომ შვილებს - სხვა ადამინებს - შესწირო ცხოვრება....(ეხლა ვიცი ამ ჩემს სიტყვებს პოლემიკა მოჰყვება, შვილები სხვები არ არიან და ეს მსხვერპლი არ არისო და რომ "ნამდვილი" დედები ასე არ ლაპარაკობენ და ა.შ)

საქმე ისაა, რომ თუ ასეეთ შემთხვევაში, ქალი საკუთარი ცხოვრების უდიიიიიიიიიიიიიიიიიდეს ნაწილს სხვების გულისთვის ცხოვრობს, ანუ რა გამოდის რო , თუ ავიღებთ რომ საშუალოდ ქართველი ქალი 75 წელს ცხოვრობს და თუ საშუალოდ ქართველ გოგონების უმრავლესობა 19-25 წლის ასაკში თხოვდება და როგორც წესი მალევე დედა ხდება, მაშინ რაღა რჩება ქალიც ცხოვრება??? თუ 75-დან 50 "სხვას" სწირავ?? ან რაღა საჭიროა მაშინ გოგონების განათლებაზე ზრუნვა, თუ ეგ განათლება მერე არსად გამოყენებული არ იქნება სამზარეულოს იქით?! და აქ სამზარეულოს ფიგურალურად ვამბობ, რადგან ბევრი ვიცი ამასაც მცდარ აზრად მომინათლავს, იმიტო რომ ესეც მანდვილი გმირობა და მამულიშვილოური საქმეა თუ დედა თავისი განათლებითა და გონიერებით აღზრდის შვილებს და აი ზუსტად ამიტომ უნდა გავანათლოთო ქალებიო იტყვიან... რაღა გამოდის, რომ თუ ქართველი ქალების უმეტესობა ადრეულ ასაკში გათხოვდა და თავი 12 შვილის აღზრდას მიუძღვნა, დარჩენია მაშინ ეს ქვეყანა კაცებს და ეგააა.....

მე მაპატიეთ, ცოტა ვიხუმრე.. მაგრამ, უბრალოდ არ შეიძლება, ყველა ქალის ერთ ქვაბში მოხარშვა.

ისე ძალიან მწარე ხუმრობა გცოდნია...

შენს ნათქვამს კი იმას დავამატებდი

რომ

თუ ქალს არ უნდა შვილის გაჩენა საამისო მიზეზს ყოველთვის გამონახავს!

ამასთან როდესაც საუბარია შვილების გაჩენაზე აქ პასუხისმგებლობას მარტო ქალი არ იღებს

ეს ორივეს გადასაწყვეტია როდის უნდა იყოლიონ შვილი და რამდენი, თუმცა შვილების დაგეგმვა

როგორც ასეთი მე არ მომწონს რას ჰქვია დაგეგმო პროექტი ხომ არ არის?!

მოკლედ იმის თქმა მინდა რომ შვილების გაჩენა ორივე მშობლის თანაცხოვრების შედეგია და შესაბაისად

პასუხისმგებლობაც მათ ერთად ეკისრებათ. თუმცა ხშირია შემთხვევები როდესაც ქალი უარს ამბობს ერთ შვილზე

მეტის გაჩენაზე. ზოგი იმაზეც უარს ამბობს (განსაკუთრებით დასავლეთში) ხშირია შემთხვევა რომ შვილზე უარს

თავად კაცი ამბობს (მაგ.: არ უნდა მათი გაჩენა სხვადასხვა მიზეზების გამო) და აშ.

თუმცა მაინც ძირითადად შობადობის შემცირება, ყველგან ორი, ძირითადი მიზეზით ხდება

1) სოციალური პრობლემები

2) ქალის ,,როლის გაზრდა'' და მათი სოციალური აქტივობის მატება.

ამ უკანასკნელს თუ ერთის მხრივ დადებითი შედეგები მოყვა ბევრი უარყოფითიც დაერთო თან, რაც ბევრ ქვეყანაში

დემოგრაფიულ კრიზისშიც კი გადაიზარდა.

მაგ. ევროპის ბევრი ქვეყანა დღეს არა საკუთარი ერის ხარჯზე, არამედ

მუსლიმებისა და შავკანიანი მისახლეობის ხარჯზე მრავლდება, ანდაც საერთოდ ემიგრაციის ხარჯზე.

იმატა ხელოვნურმა განაყოფიერების და მსგავსი ბიოტექნოლოგიურმა ჩარევებმა შობადობის პროცესში, ამას როგორც

ვარაუდობენ, უარესი შედეგი - კლონირებაც კი შეიძლება მოჰყვეს, რაც ორი აზრი არ არის რომ ქალის როლის ,,ზრდით'' იქნება გამოწვეული,

როდესაც ისინი ბევრი შვილის ყოლაზე უარს იტყვიან. ამას შედეგად სამუშაო ძალის

შემცირება მოყვება, რაც კაცობრიობას კლონირებული ადამიანების შექმნის აუცილებლობის

წინაშე დააყენებს. დღეს უკვე ტექნოლოგიები ისე არის წინ წასული, რომ ხელოვნური განაყოფიერებით (ინ ვიტრო) წინასწარ,

ბავშვის დაბადებამდე შეიძლება შენ შვილს შეურჩიო თმის, ანდაც თვალების ფერი და მშობიარობისას კარგი, ლამაზი

და ცისფერთვალება ქერათმიანი ბაია გამოიყვანო, მაგრამ როგორ გგონიათ იქნება კი ასეთი ,,ბაია'' ღვთის შვილი თუ მის

შექმნაში არა ღმერთის არამედ ადამიანის ხელი ურევია ან იქნება კი ის ბუნების შექმნილი, ბუნებრივად?!

ტექნოლოგიური წინსვლამ გაზარდა ,,ქალის როლი'' საზოგადოებაში და გაზარდა ადამიანების შესაძლებლობები

თავად შექმნან ადამიანები, მაგრამ ეს იმას არ ნიშნავს, რომ ჩვენ ჩვენი ადამიანობა უნდა დავკარგოთ და უარი

ვთქვათ იმ ფუნდამენტალურზე, რაც სულს ჰბერავს კაცობრიობას - ჩვენს მომავალზე ანუ ჩვენს შვილებზე.

ამასთან დაკავშიორებით ისეთი თავგადაკრული ლიბერალიც კი დაფიქრდა, როგორიც არის ამერიკელი ფილოსოფოსი

ფრენსის ფუკუიამა, ვინც მისი მოსაზრებებიც კი გადასინჯა, იმასთან დაკავშირებით, რომ ისტორია ჯერ კიდევ არ

დამთავრებულა და ის მხოლოდ მაშინ დამთავრდება, როდესაც კაცობრიობა იმ სახით შეწყვეტს არსებობას რა სახითაც ის დღეს

არსებობსო და იგი მართალიც არის !

ეს მან მის ახალ ნაშრომში: ''ჩვენი პოსტადამიანური მომავალში (ბიოტექნოლოგიური რევოლუციების შედეგები)'' (Our posthuman future)
გაატარა.

ჩემს ამ მოლოგოგსაც მისი სიტყვებით დავასრულებ:

,,ჩვენ არ ვართ ვალდებულნი, თავი ჩავთვალოთ მონებად გარდაუალი ტექნოლოგიური პროგრესისა, თუ ეს

პროგრესი არ ემსახურება კაცობრიობის მიზნებს. ნამდვილი თავისუფლება ნიშნავს თავისუფალ პოლიტიკურ

საზოგადოებას, რომელიც იცავს იმ ფასეულობებს, რომილიც მისთვის ყველაზე უფრო ღირებულია, და სწორედ

ეს თავისუფლება უნდა გამოვიყენოთ დღეს ჩვენ ბიოტექნოლოგიურ რევოლუციასთან დაკავშირებით''.