მნიშვნელოვანი კითხვები, პასუხი გასცეს კომპეტენტურმა პირებმა პარამეტრები

[Levani555]

რამდენიმე შეკითხვა მაქვს და პასუხს მხოლოდ კომპეტენტური ადამიანებისგან ველი. ამასტანავე ყოველ პასუხზე გთხოვთ დამისაბუთოთ ბიბლიაში შესაბამისი ადგილი.


რამდენიმე რამ არის ჩემტვის გაუგებარი:

1. როდიდან დაიწყო ქრისტინობაში ჯვრის როგორც ქრისტიანული სიმბოლოს გამოყენება და ვინ შექმნა ეს ტრადიცია?

2. რატომ ვანთებთ სანთლებს. საიდან მოდის ეს ჩვენი წესი და რა კავშირი აქვს ქრისტიანობასთან?

3. რატომ უდნა ვეთაყვანო წმინდანებს? მე ვთვლი რომ მხოლოდ მამა , ძე და სული წმინდა არის ერთადერთი სალოცავი და სათაყვანებელი. მიუხედავად დიდი პატივისცემისა ილია ჭავჭავაძე წმინდანად არ მიმაჩნია და საერთოდ დაბნეული ვარ ზოგადად წმინდანების შესახებ.

4. რა განსხვავებაა სექტას და რელიგიას შორის? რატომ იხსენიებენ ბაბტისტებს, ანგლიკანელებს, იეღოვლებს და სხვა მსგავს მიმდინარეობებს სექტებად როცა ბუზიდმი თურმე რელიგიაა

5. რატომ არისან იმაღლესი სასულიერო პირები ძვირფასეულობით მოჭედილნი და რატომ არ იფარგლებიან უბრალო სამოსით?

6. ღვთიური ცეცხლი რომ გადმოდის იერუსალიმში, მე პირადად არ მჯერა და მგონია რომ უბრლო ტრადიციაა. რატომ არ დაიშვება გადამღები ჯგუფი ადამიანებისა რომ ეს მოვლენა ფაქტად აღიბეჭდოს?

7. რატომ უნდა ვილანძღებოდე როდესაც ამ შეკიტხვებს ვსვავ? და რატომ მიწოდებენ სექტანტს და ეშმაკად ქცეულს როდესაც ვცდილობ გავარკვიო ის რაც მაინტერესებს?

ძალიან გთხოვთ ზემოაღნიშნულ შეკითხვებს თუ უპასუხებთ მომიყვანეთ ადგლები(თავები, სტრიქონები ბბიბლიიდან) სადაც პასუხი დასაბუთებულია.

[მარიამი]

საეკლესიო სანთელი - მორწმუნე ადამიანის ლოცვის სიმბოლოა იგი მზადდება ცვილისგან - ყველაზე სუფთა და კეთილსურნელი ნივთიერებისგან, რომელიც მიიღება ყვავილებისგან. იგი ნიშნავს სიწმიდესა და სიწრფელეს ჩვენი შესაწირავისა ღმრთისადმი.

ყოველი საეკლესიო ღმრთისმსახურება სრულდება ანთებული სანთლებისა და კანდლების ფონზე, და ჩვენ ვხედავთ მრავალი სახის სულიერ-სიმბოლურ მნიშვნელობას მათი ანთებისას - აღსანიშნავად იმისა, რომ „...ღმერთმან, რომელმან თქუა, ბნელისაგან ნათელი გამობრწყინვებად, რომელმან გამოაბრწყინვა გულთა შინა ჩუენთა განსანათლებელად მეცნიერებისა დიდებისა ღმრთისა წინაშე პირისა იესუ ქრისტესსა“ (2 კორ. 4,6), „განმანათლებელი სოფლისა სულიერი ნათლით“ (შდრ. ინ. 1,9; 8,12). ანთებული სანთლები ტაძრებში არის ასევე გამოხატულება მლოცველთა კეთილკრძალულებისა, მათი სიყვარულისა და ღმრთისადმი მსხვერპლისა და ამასთან ერთად სიხარულისა და ეკლესიის სულიერი დღესასწაულისა. სანთელი თავისი წვით გვახსენებს დაუღამებელ ნათელს, რომელიც ცათა სასუფეველში განამხიარულებს მართალთა სულებს, რომელნიც ამქვყენად სათნო-ეყვნენ ღმერთს.

ძველ აღთქმაში, როდესაც აიგო ღმრთის პირველი ტაძარი - კარავი წამებისა, „მსახურებები აღესრულებთდა სანთლების გამოყენებით, როგორც უბრძანა უფალმა მოსეს“ (შდრ. გმს. 40. 4,25).

ძველი აღთქმის ეკლესიის მსგავსად სანთლებისა და კანდლების ზეთით ანთება გახდა ახალაღთქმისეული ეკლესიის ღმრთისმსახურების უცვალებელ კუთვნილებად.

მოციქულთა საქმეებში უწყებულია, რომ „მოვედით მათ თანა ტროადად მეხუთესა დღესა და ერთსა მას შაბათსა შეკრებულ რაჲ იყვნეს მოწაფენი იგი განტეხად პურისა.. იყვნეს სანთელნი მრავალნი ოქროსა მას ზედა, სადა-იგი შეკრებულ ვიყვენით“ (საქმ. 20. 6,7,8).

მოხსენება დიდი რაოდენობით სანთლებისა მეტყველებს არამარტო მათი განათებისთვის გამოყენებაზე, არამედ მათ სულიერ მნიშვნელობაზეც.

ძველქრისტიანული წესის საფუძველზე - შეტანას სანთლისა მწუხრის ღმრთისმსახურებაზე, ისტორიულად მას ჩაენაცვლა თანამედროვე თანმიმდევრობა მწუხრის მსახურებისა, კერძოდ, მწუხრის შესვლით და გალობით უძველესი საეკლესიო საგალობლისა „ნათელი მხიარული“, რომელშიც ჰპოვა გამოხატულება ქრიატიანულმა სწავლებამ სულიერი ნათლის შესახებ, რომელიც ანათებს ადამიანს, ასევე ქრისტეზე - წყაროზე მადლიანი ნათლისა. ცისკრის მსახურების თანმიმდევრობაც დაკავშირებულია ასევე ქრისტეს შეუქმნელი ნათლის იდეასთან, რომელიც განცხადდა მისი განკაცებითა და მკვდართაგან აღდგომით. „არასდროს სრულდება ღმრთისმსახურება სანთლების გარეშე ჩვენთან, - ამბობს ტერტულიანე (II ს.), - მაგრამ ჩვენ მას გიყენებთ არა მარტო იმისთვის, რომ განვდევნოთ ღამის წყვდიადი, ლიტურგია სრულდება ჩვენთან დღის სინათლეზეც, არამედ იმისთვის, რომ ანთებული სანთლებით ქრისტე სხვაგვარ-ვთქვათ (აქ: გამოგსახოთ, გამოვხატოთ) - ნათელი შეუქმნელი, რომლის გარეშეც ჩვენ შუადღის დროსაც კი დავიკარგებოდით წყვდიადში“. „აღმოსავლეთის ყველა ეკლესიებში, - წერს ნეტარი იერონიმე (IV ს.), - როდესაც იკითხება სახარება, ინთება სანთლები, მზის ბრწყინვალების დროსაც, ასევე არა წყვდიადის განსადევნელად, არამედ სიხარულის აღსანიშნავად, რათა ხილული ნათლის სახით დავინახოთ ის ნათელი, რომლთს შესახებაც თქმულია ფსალმუნში: სანთელ არს ფერხთა ჩემთა შჯული შენი და ნათელ - ალაგთა ჩემთა“ (ფს. 118,105).

„კანდლები და სანთლები არის მარადიული ნათლის წინასახე, ასევე აღნიშნავს ნათელს, რომლითაც ბრწყინავენ მართალნი“, - ამბობს წმ. სოფრონი, იერუსალიმელი პატრიარქი (VII ს.).

მართლმადიდებელი ადამიანები ტაძარში ყოფნის დროს შედიან ლოცვით ერთობაში უფალთან, ყოვლადწმიდა ღმრთისმშობელთან, წმიდანებთან და ანთებენ მათი ხატების წინ სანთლებს. ხატის წინ ანთებული სანთელი - ეს არის ნიშანი ჩვენი რწმენისა და იმედისა, ღმრთის მადლიანი შეწევნისა, რომელიც ყოველთვის უხვად ეძლევა ყველას, ვინც რწმენითა და ლოცვით შეევედრება უფალს და მის წმიდანებს. ანთებული სანთელი - სიმბოლოა ჩვენი ძლიერი და მარადიული სიყვარულისა ღმრთისადმი.