პოეზიაში ასახული ჩვენი განძი - საქართველო, პატრიოტული ლირიკა |
სტუმარს სალამი ( შესვლა | დარეგისტრირება )
პოეზიაში ასახული ჩვენი განძი - საქართველო, პატრიოტული ლირიკა |
marine |
Dec 12 2007, 05:02 PM
პოსტი
#1
|
მ_ა_კ_ა ჯგუფი: co-Moderators პოსტები: 59,337 რეგისტრ.: 3-November 06 მდებარ.: გულის საკურთხეველი:) წევრი № 381 |
ამ თემაში დავდოთ ცნობილი თუ უცნობი ავტორების და ჩვენი პატრიოტული ლირიკა.
ქართულ პოეზიაში უხვადაა საქართველოს სიყვარული, მისი ისტორია, მისთვის გულის ფეთქვა. საქართველო ქარს მოჰქონდა სახეები შორეული, მწუხრის მთვარე დასტიროდა ცხრა ძმის საფლავს. საქართველო თვით სამოთხის ორეული, წააგავდა გოლგოთაზე ნაგებ საყდარს. სარკინოზნი, ყრუ მურმანი თუ ბედკრული, სისხლში ღებდა ღვთისმშობელის წილხვედრ მიწას, იყო ჟამი ქართველისთვის წამებული, სოღანლუღთან გორგასალი მამულს იცავს. იყო ბრძოლა დიდგორი და ბასიანი ქართლის სულში წინაპრების რწმენა წვიმდა, იყო ზავი მონღოლებთან ასწლიანი, და სტამბოლში ვიღაც თურქი ქართველს ჰყიდდა, წუხდა ერი ქალწულ ნინოს მოქცეული, ვაზის ჯვარი, მირიანის შთაგონება, ხმა ბრძოლების წარსულიდან მოღწეული, ასე იყო ცათა შინა უფლის ნება. მღვდელი პეტრე კვარაცხელია (მამა პეტრე საოცრად ფაქიზი სულიერების ადამიანია უახლოეს მომავალში მისი ლექსების კრებული მექნება და აუცილებლად დავდებ სხვა ლექსებსაც) საქართველოსკენ რა ხანია, ჩემი მთების სურნელი არ მცემია, სხივისიც თუა საქართველო ჩემ წილად ხომ ჩემია! როდის ვნახავ, რომ ვიჯერო გული მთების ცქერითა, მინდორ ველებს რომ ამშვენებს ნოხი ათას ფერითა. ფრინველებიც რომ გალობენ სულ სხვანაირ ხმაზედა, არწივი რომ გადაიფრენს მიუწვდომელ მთაზედა... რა იქნება, არ მიმტყუნოს გულმა მშობელ მიწამდე... მისი ეშხის, როცა შორს ვარ უფრო ძლიერ ვიწამე!... ვანო ინაძე -------------------- "კ უ ს_ ნ ა ბ ი ჯ ე ბ ი თ_ ფ უ ძ ი ა მ ა ს_ მ თ ი ს კ ე ნ".
------------------- "არც შექებით ვხდებით უკეთესნი და არც გაკიცხვით უარესნი." /არქიმანდრიტი რაფაელი (კარელინი)/ -------------------- "ფრაზა, რომელსაც ხშირად იყენებდნენ ძველი გადამწერები: "ჴელი მწერლისა მიწასა შინა ლპების და ნაწერნი ჰგიან". |
marine |
Jan 24 2008, 12:46 PM
პოსტი
#2
|
მ_ა_კ_ა ჯგუფი: co-Moderators პოსტები: 59,337 რეგისტრ.: 3-November 06 მდებარ.: გულის საკურთხეველი:) წევრი № 381 |
საქართველოში დაკარგვა > პოვნა
(ია სულაბერიძე - ლადო ასათიანის პრემიის ლაურეატი, იტალიაში ჩატარებული ყოველწლიური საერთაშორისო კონკურსის „ახალგაზრდა ევროპის“ 2001 წლის გამარჯვებული.) არის ერთი შეგონება - სადღეისოც, სახვალეოც! ეძებე და იპოვეო, იპოვე და დამალეო... ვერც დარია, ვერც - ავდარი, წვიმა ერქვას - ისეც ვერ წვიმს... რას ვიპოვით, რას დავმალავთ - დამკარგავნი ოქროს ვერძის?... ვერ აჟღერებს სიმებდამწყდარს, თვით ილია (!) ადგეს, ვერც - ის! მერამდენედ - გამარჯვება ოცდაათიოდე ვერცხლის?! მერამდენედ - დანის პირი, მერამდენედ - ხიდი ბეწვის?! მუდამ ვთესავთ! ეს ოხერი! დრო არ დადგა მკის და ლეწვის! ფირუზ ცას და ზურმუხტ ხმელეთს სულ „მოყვარე მტერი“ ებრძვის, ჩემი გულის გასახეთქად მკლავიც მოსდევს, გულიც ერჩის! ძაღლის კუდი გასწორდება, გნებავთ, დამაკება ბერწის არ მომხდარა, არც მოხდება!... მაინც მტკივა, მაინც მეწვის... ვერც რას ვპოვებთ, ვერც დავმალავთ - დამკარგავნი ოქროს ვერძის, რაც რომ ყველამ „ხუთზე“ ვიცით, მეც ის მოგახსენეთ, მეც - ის... -------------------- "კ უ ს_ ნ ა ბ ი ჯ ე ბ ი თ_ ფ უ ძ ი ა მ ა ს_ მ თ ი ს კ ე ნ".
------------------- "არც შექებით ვხდებით უკეთესნი და არც გაკიცხვით უარესნი." /არქიმანდრიტი რაფაელი (კარელინი)/ -------------------- "ფრაზა, რომელსაც ხშირად იყენებდნენ ძველი გადამწერები: "ჴელი მწერლისა მიწასა შინა ლპების და ნაწერნი ჰგიან". |
T I K O |
Jan 24 2008, 04:19 PM
პოსტი
#3
|
Advanced Member ჯგუფი: Members პოსტები: 2,328 რეგისტრ.: 14-January 08 წევრი № 3,632 |
ფირუზ ცას და ზურმუხტ ხმელეთს სულ „მოყვარე მტერი“ ებრძვის, ჩემი გულის გასახეთქად მკლავიც მოსდევს, გულიც ერჩის! აბააააააააააა......... ********************************* საქართველოში დაბრუნებას ვინც არ ელოდა, მიწა მიჰქონდა, მიწა თბილი, მიწა მარადი, შენ მუჭა-მუჭა გაგიტანეს საქართველოდან, ქართულო მიწავ, ამიტომაც დაპატარავდი. ამ ლექსს სადღაც გადავაწყდი და ძალიან მომეწონა. თუ ვინმემ იცით ვინაა ავტორი, დაწერეთ, გთხოვთ -------------------- An eye for eye only ends up making the whole world blind.
|
marine |
Jan 24 2008, 05:19 PM
პოსტი
#4
|
მ_ა_კ_ა ჯგუფი: co-Moderators პოსტები: 59,337 რეგისტრ.: 3-November 06 მდებარ.: გულის საკურთხეველი:) წევრი № 381 |
საქართველოში დაბრუნებას ვინც არ ელოდა, მიწა მიჰქონდა, მიწა თბილი, მიწა მარადი, შენ მუჭა-მუჭა გაგიტანეს საქართველოდან, ქართულო მიწავ, ამიტომაც დაპატარავდი. რა ლამაზი და ტკვილიანი ლექსია.. -------------------- "კ უ ს_ ნ ა ბ ი ჯ ე ბ ი თ_ ფ უ ძ ი ა მ ა ს_ მ თ ი ს კ ე ნ".
------------------- "არც შექებით ვხდებით უკეთესნი და არც გაკიცხვით უარესნი." /არქიმანდრიტი რაფაელი (კარელინი)/ -------------------- "ფრაზა, რომელსაც ხშირად იყენებდნენ ძველი გადამწერები: "ჴელი მწერლისა მიწასა შინა ლპების და ნაწერნი ჰგიან". |
T I K O |
Jan 24 2008, 05:46 PM
პოსტი
#5
|
Advanced Member ჯგუფი: Members პოსტები: 2,328 რეგისტრ.: 14-January 08 წევრი № 3,632 |
რა ლამაზი და ტკვილიანი ლექსია.. ნამდვილად აი კიდევ, ერთი ლექსი(თუ ნაწყვეტი), რომლის ავტორიც მაინტერესებს: *********************************** და სანამ ჩემში გული ფეთქავს, ისიც ქართული, სანამ ჩემს სულში ჯერაც ირმის მყვირალობაა, ჩვენ გადავრჩებით ათას ფესვად გადახლართულნი, ვით ცის კალთაზე ლურჯ ვარსკვლავთა ყვავილობაა! შეიძლება ზუსტი ციტირება არცაა -------------------- An eye for eye only ends up making the whole world blind.
|
marine |
Jan 25 2008, 02:18 PM
პოსტი
#6
|
მ_ა_კ_ა ჯგუფი: co-Moderators პოსტები: 59,337 რეგისტრ.: 3-November 06 მდებარ.: გულის საკურთხეველი:) წევრი № 381 |
ნამდვილად აი კიდევ, ერთი ლექსი(თუ ნაწყვეტი), რომლის ავტორიც მაინტერესებს: *********************************** და სანამ ჩემში გული ფეთქავს, ისიც ქართული, სანამ ჩემს სულში ჯერაც ირმის მყვირალობაა, ჩვენ გადავრჩებით ათას ფესვად გადახლართულნი, ვით ცის კალთაზე ლურჯ ვარსკვლავთა ყვავილობაა! შეიძლება ზუსტი ციტირება არცაა თიკო, ეგ ლექსიც ლამაზია გამხელილი ძველმოდურობა ია სულაბერიძე ლექსი ვეფხვისა და მოყმის და სიმღერა ხასან-ბეგის - თუკი ასე მემღერება? თუკი ლექსიც ასე მეთქმის?... რა ცოტაა საღიღინო! უფრო მეტი - დასაჭექი, რამდენია, ეს ოხერი, შხამი, გულში დასალექი! რამდენია ირგვლივ კაცი, გნებავთ, ქალი - გასარეკი, ანუ გასაგიჟებელი, განა ირანს გასარეკი! მოსაჭრელად არ მეთმობა არცა ცერი, არცა ნეკი! რაღა დამრჩა წასართმევი ანდა - წარღვნის წასალეკი?... ლექსი ვეფხვისა და მოყმის და სიმღერა ხასან-ბეგის - სწორედ ასე მემღერება, ლექსიც სწორედ ასე მეთქმის!... -------------------- "კ უ ს_ ნ ა ბ ი ჯ ე ბ ი თ_ ფ უ ძ ი ა მ ა ს_ მ თ ი ს კ ე ნ".
------------------- "არც შექებით ვხდებით უკეთესნი და არც გაკიცხვით უარესნი." /არქიმანდრიტი რაფაელი (კარელინი)/ -------------------- "ფრაზა, რომელსაც ხშირად იყენებდნენ ძველი გადამწერები: "ჴელი მწერლისა მიწასა შინა ლპების და ნაწერნი ჰგიან". |
T I K O |
Jan 25 2008, 07:05 PM
პოსტი
#7
|
Advanced Member ჯგუფი: Members პოსტები: 2,328 რეგისტრ.: 14-January 08 წევრი № 3,632 |
გამხელილი ძველმოდურობა ია სულაბერიძე ლექსი ვეფხვისა და მოყმის და სიმღერა ხასან-ბეგის - თუკი ასე მემღერება? თუკი ლექსიც ასე მეთქმის?... კარგი ლექსია, მარი თემას ვაგრძელებ: რაც იყო და რაც არი ფიქრთან ბევრჯერ დავრჩენილვარ მარტო, გული გალობს, მაგრამ დარდობს გონება, - მყინვარწვერის და ზედაზნის პატრონს არ სჭირდება მთების გამოგონება. ალგეთურ ცეცხლს ცხელ ცურებზე ვატყობ კვლავაც დაზრდის ბოკვრებს ფრთიან ლომებად, ცოტნესა და ქეთევანის პატრონს არ სჭირდება გმირთა გამოგონება. ფქვილი ჩვენი არ იქცევა ქატოდ, ვის რად უნდა ნასხვისარი დიდება, - „ვეფხისა და მოყმის“ ზვიად პატრონს სხვათა ენა სესხად არ დასჭირდება. უნდა ვწეროთ, კიდეც უნდა ვხატოთ, სული ჩვენი ტკივილს არ ემონება, - მკლავმოჭრილი დიდოსტატის პატრონს არ სჭირდება ცრემლის გამოგონება. ვარსკვლავები ვარსკვლავებთან მივლენ, ჩვენ გვეყუდვნის რაც იყო და რაც არი, - ქართვლის დედის მკერდზე მიკრულ შვილებს სულაც არ სურთ დედად დედინაცვალი. ცა იხსნება. სხვას არაფერს ვნატრობ. სიხარული კვლავ წვეთ-წვეთად გროვდება, - ნაღდზე-ნაღდი მეგობრების პატრონს არ სჭირდება მტრების გამოგონება. საქართველოვ, შენს თბილ აკვნებს ვფიცავ, სიკვდილს შევსვამ შენგან მოწვდილ ჯამიდან, - დამეყაროს გულზე შენი მიწა და სხვა ჯილდო შენს ერთგულ ყმას არ მინდა! მორის ფოცხიშვილი -------------------- An eye for eye only ends up making the whole world blind.
|
marine |
Jan 28 2008, 02:28 PM
პოსტი
#8
|
მ_ა_კ_ა ჯგუფი: co-Moderators პოსტები: 59,337 რეგისტრ.: 3-November 06 მდებარ.: გულის საკურთხეველი:) წევრი № 381 |
კარგი ლექსია, მარი თემას ვაგრძელებ: რაც იყო და რაც არი თიკო, რა ლამაზი ლექსები გცოდნია ძალიან მომეწონა!! ეს ლექსი ისევ ია სულაბერიძის პოეზიიდანაა: ეს სამშობლო ჩემია მართალია, მე - არა, მე არ ამირჩევია, მაგრამ ფაქტი ისაა, ეს სამშობლო - ჩემია. ფაქტი ფაქტად მივიღო - მეტი რა დამრჩენია? ვიცინო თუ ვიტირო? – ეს სამშობლო - ჩემიაა!.. ეს ხელმწიფე ამ ტახტზე მე არ დამიჯენია, მაგრამ, რაკი მაინც ზის, ღირსი ვარ და - ჩემია. თან რომ თავსაც მაძულებს, თან რომ თავს მირჩევნია, ვერსად რომ ვერ წავუვალ, ეს სამშობლო - ჩემია. მტერია თუ - მოკეთე, რომ ვერ გამირჩევია, არჩევანის გარეშეც ეს სამშობლო - ჩემია. თაობიდან თაობებს რაც კი გადასცემია, დიდებაც და დაცემაც ერთნაირად ჩემია. თან რომ ჩემი მკვლელია, თან რომ - გადამრჩენია, ეს საბრალო სამშობლო, მადლობა ღმერთს! - ჩემია! -------------------- "კ უ ს_ ნ ა ბ ი ჯ ე ბ ი თ_ ფ უ ძ ი ა მ ა ს_ მ თ ი ს კ ე ნ".
------------------- "არც შექებით ვხდებით უკეთესნი და არც გაკიცხვით უარესნი." /არქიმანდრიტი რაფაელი (კარელინი)/ -------------------- "ფრაზა, რომელსაც ხშირად იყენებდნენ ძველი გადამწერები: "ჴელი მწერლისა მიწასა შინა ლპების და ნაწერნი ჰგიან". |
T I K O |
Jan 28 2008, 04:24 PM
პოსტი
#9
|
Advanced Member ჯგუფი: Members პოსტები: 2,328 რეგისტრ.: 14-January 08 წევრი № 3,632 |
თიკო, რა ლამაზი ლექსები გცოდნია ძალიან მომეწონა!! ეს ლექსი ისევ ია სულაბერიძის პოეზიიდანაა: ეს სამშობლო ჩემია გმადლობ, მარი მეც მომეწონა შენი დადებული ლექსი. იცი, მაგ პოეტის სახელი და გვარი ძალიან მეცნო, პირველად რომ დადე. ჰოდა, აღმოვაჩინე, რომ მეც მქონია ერთი-ორი მისი ლექსი ამოწერილი, თუმცა აქ ვერ დავდებ თემას არ შეეფერება. პოეზიაში დავდებ მოგვიანებით. ეს გელა დაიაურის პოეზიიდან: * * * * * * * * * * * * * * * * * * * სადაც ოქროსფერი მზის ქაფია, თორღვაის ცხენები იქ აბია, ჯაჭვი ძაგანისა მიაბნია, ჟამმა გზა-ბილიკებს უცნობს. მეც ხომ ვიძახოდი ღვთის კაფიას, მტერი მამულისა მიკაფია, სისხლი წყაროსავით მიხაპია, იმედი რომ მერქვა მუცოს. "ღმერთო! ძე ღვთისაო და მარიამ, მტერი, მოყვარე, მთავარია ჩემთან არც ერთი არ არიან, ყველასთვის გავმხდარვარ უცხო". ნეტავ, რა ხმაა და რა ზარია, რა გოდება და თავზარია, მუცოს ბეჭები გაბზარვია, ჟამისგან ძლეულა მუცო... სურდათ აკვნები ურწეველი, მტერი არ დარჩა უწვეველი, წასული თავ-ბედ უწყევლელი, "ქართლს მტერი ეყოლება ნურცო". ასე ურღვევი და ურყეველი, მტრისათვის ხარკის უძლეველი, გაუტეხელი და უძლეველი, ჟამისგან ძლეულა მუცო. სადღაც ლამპიონთა ღაღანია, სადღაც ცეკვაა და არღანია, სადღაც ვაჭრობაა გაგანია, ვიღაც მდიდრდება და წუწკობს. აქ კი აღარც თორღვა ძაგანია, აღარც ფარ-შუბების ჭახანია, მშველელს ელოდება რა ხანია ბეჭებგაბზარული მუცო. -------------------- An eye for eye only ends up making the whole world blind.
|
marine |
Jan 28 2008, 05:11 PM
პოსტი
#10
|
მ_ა_კ_ა ჯგუფი: co-Moderators პოსტები: 59,337 რეგისტრ.: 3-November 06 მდებარ.: გულის საკურთხეველი:) წევრი № 381 |
გმადლობ, მარი მეც მომეწონა შენი დადებული ლექსი. იცი, მაგ პოეტის სახელი და გვარი ძალიან მეცნო, პირველად რომ დადე. ჰოდა, აღმოვაჩინე, რომ მეც მქონია ერთი-ორი მისი ლექსი ამოწერილი, თუმცა აქ ვერ დავდებ თემას არ შეეფერება. პოეზიაში დავდებ მოგვიანებით. ეს გელა დაიაურის პოეზიიდან: * * * * * * * * * * * * * * * * * * * "ღმერთო! ძე ღვთისაო და მარიამ, მტერი, მოყვარე, მთავარია ჩემთან არც ერთი არ არიან, ყველასთვის გავმხდარვარ უცხო". მადლობა, თიკო, თბილი სიტყვებისთვის გელა დაიაურის ლექსი ძალიან შთამბეჭდავია, პირველ რიგში თავისი რითმის სტილით. ასეთი ძალუმად ძარღვიანი ქართული ლექსი მხოლოდ მთაში გაზრდილ ადამიანს შეუძლია დაწეროს ია სულაბერიძეს სხვა ლექსებიც ძალიან კარგი აქვს. აი, კიდევ ერთი, რომელიც მომეწონა: ლეჩხუმის დღიურიდან ვსახლობთ ლაშიჭალას, უკვე სამი დღეა, სალმით, გამარჯვებით, მადლობის მოხდით... ლაშიჭალა პატარა სამოთხეა, სადაც უზიარებლად მოვხდით... ავად ვართ ლეჩხუმის სანახებით, ვენახით, სათიბით, იალაღით, - დროდადრო, მთებზე რომ ავმაღლდებით, მზე გვიტევს ცეცხლმსროლელ იარაღით... ზაფხული ფერადებით იჩითება, სარკმელში ლაჟვარდი იჭყიტება, დიდი და პატარა გულმოდგინედ მინერალურ წყლებით იჭყიპება... ვსახლობთ ლაშიჭალას, უკვე სამი დღეა, სალამ-ქალმებით და მადლობის მოხდით... ლაშიჭალა პატარა სამოთხეა - ჩვენ აქ... ზიარების გარეშე მოვხვდით... -------------------- "კ უ ს_ ნ ა ბ ი ჯ ე ბ ი თ_ ფ უ ძ ი ა მ ა ს_ მ თ ი ს კ ე ნ".
------------------- "არც შექებით ვხდებით უკეთესნი და არც გაკიცხვით უარესნი." /არქიმანდრიტი რაფაელი (კარელინი)/ -------------------- "ფრაზა, რომელსაც ხშირად იყენებდნენ ძველი გადამწერები: "ჴელი მწერლისა მიწასა შინა ლპების და ნაწერნი ჰგიან". |
T I K O |
Jan 30 2008, 06:38 PM
პოსტი
#11
|
Advanced Member ჯგუფი: Members პოსტები: 2,328 რეგისტრ.: 14-January 08 წევრი № 3,632 |
გელა დაიაურის ლექსი ძალიან შთამბეჭდავია, პირველ რიგში თავისი რითმის სტილით. ასეთი ძალუმად ძარღვიანი ქართული ლექსი მხოლოდ მთაში გაზრდილ ადამიანს შეუძლია დაწეროს ია სულაბერიძეს სხვა ლექსებიც ძალიან კარგი აქვს. აი, კიდევ ერთი, რომელიც მომეწონა: ლეჩხუმის დღიურიდან ...ვსახლობთ ლაშიჭალას, უკვე სამი დღეა, სალამ-ქალმებით და მადლობის მოხდით... ლაშიჭალა პატარა სამოთხეა - ჩვენ აქ... ზიარების გარეშე მოვხვდით... ძალიან ლამაზი და საყვარელი ლექსია, მარი მთებში გათოვდა გიორგი საჯაია მთებში გათოვდა... თებერვლამდე... მერე მარტიდან, მოსარკევდება ფერდობები, ნისლების ნამით... შენ, გინახია სვანეთის ცა, შხელდას კალთიდან, რა ბუმბერაზი ვარსკვლავებით ინთება ღამით?! მოგისმენია ენგურისთვის: ან როცა მდორედ მოედინება და ნაკვალევს კლდეში ნიშებად ტოვებს ან დაჭრილ ცხოველივით ბორგავს და ტორით, მთიდან ანაგლეჯ ბელტებს ლეწავს და ფქვავს ქვიშებად?! დაგსიზმრებია დადიაში, უშბა ან შხარა - ქართული გენის უკვდავ ძეგლად აჭრილი ცაში - ან თოვლის თეთრი დედოფალი თეთნულდი?! არა? არ გიცხოვრია! არ შობილხარ საერთოდ მაშინ! მთებში გათოვდა... თებერვლამდე... მერე მარტიდან, მოსარკევდება ფერდობები, ნისლების ნამით... შენ, გინახია სვანეთის ცა, შხელდას კალთიდან, რაოდენ დიდი ვარსკვლავებით ანთია ღამით?! -------------------- An eye for eye only ends up making the whole world blind.
|
marine |
Jan 31 2008, 02:14 PM
პოსტი
#12
|
მ_ა_კ_ა ჯგუფი: co-Moderators პოსტები: 59,337 რეგისტრ.: 3-November 06 მდებარ.: გულის საკურთხეველი:) წევრი № 381 |
ძალიან ლამაზი და საყვარელი ლექსია, მარი მთებში გათოვდა გიორგი საჯაია მთებში გათოვდა... თებერვლამდე... მერე მარტიდან, მოსარკევდება ფერდობები, ნისლების ნამით... შენ, გინახია სვანეთის ცა, შხელდას კალთიდან, რა ბუმბერაზი ვარსკვლავებით ინთება ღამით?! მოგისმენია ენგურისთვის: ან როცა მდორედ მოედინება და ნაკვალევს კლდეში ნიშებად ტოვებს ან დაჭრილ ცხოველივით ბორგავს და ტორით, მთიდან ანაგლეჯ ბელტებს ლეწავს და ფქვავს ქვიშებად?! დაგსიზმრებია დადიაში, უშბა ან შხარა - ქართული გენის უკვდავ ძეგლად აჭრილი ცაში - ან თოვლის თეთრი დედოფალი თეთნულდი?! არა? არ გიცხოვრია! არ შობილხარ საერთოდ მაშინ! მთებში გათოვდა... თებერვლამდე... მერე მარტიდან, მოსარკევდება ფერდობები, ნისლების ნამით... შენ, გინახია სვანეთის ცა, შხელდას კალთიდან, რაოდენ დიდი ვარსკვლავებით ანთია ღამით?! სითბო ჩამეღვარ გულში, ეს ლექსი რომ წავიკითხე რა ძალიან ქართულია თიკო, ძალიან გემოვნებიანი მკითხველი ყოფილხარ. ყოველთვის ლამაზ ლექსებს დებ ასპინძისათვის დავით სარდარლზედ 1 ასპინძის მიწა გიწამებს - ურგებს არს ჩემგან თქმულები რუს-ქართველ-კახნი მოადგნენ აწყურსა დარაზმულები: მუნით წყალს - ლეკნი რჩეულნი, დაღისტნის ბიჭად თნულები, და ოსმალთ რაზმნი ურიცხვად, მათთანვე შენართულები. 2 იქითი პირი მტკვარისა და ველნი მეწამულობდეს: ოსმალთა დელმა-ბინიში წითელ-ყვითლითა მკულობდეს; აბჯართა ოქრო და ვერცხლი ხვანთქრის ხაზინას სძულობდეს; კვლავ ლეკთა ყაწიმ-შაშხანა მცირედრე ხვარაზმულობდეს. 3 რუსნიცა წითელ-მწვანითა და ლურჯით შეხამდებოდენ, თითბრის ჩანთანი ბრწყინვიდენ, ვარსკკლავთა ეგვანებოდენ; ზარბაზნის გრგვინვა და თოფის ცის კიდეთ ეუბნებოდენ; თვით მეფე, ქართველ და კახნი ომის ხალისით ხლდებოდენ. 4 ვაი, მას დღისა მომხსენმან ვითარ ვინ რით განვაქიქო?! ცილი დასდვეს მეფეს რუსთა: ჩვენთვის კეთილს არა იქო! ღრაფი ჯარით გამობრუნდა - მით სახელი ვერა იქო - სხვა პასუხი არვის მისცა: სითაც მოველ, წავალ იქო! 5 რა ნახეს ლეკთა და ოსმალთ რუსისა გამგზავრებანი, წელმაგრად შეხვდათ ნიშანი, აუხდათ დანატრებანი! დაფ-ზურნა-საყვირს უხშირეს, შეიქნა საოცრებანი: ვის ჰქონდის მკლავთა იმედი, სრულად დაჰკარგნეს მცნებანი. 6 უიჭოდ ჰგონეს ლეკ-ოსმალთ თქვენიცა გაბრუნებანი, დას-დასად დროშა გაიყვეს, მცირეს ხანს ჰქონდათ ბჭობანი... ანაზდი ელდა დაეცათ ქართლ-კახელთ ექნათ გმობანი: ვინ ვის უსწრობდა, მორბოდეს... ვითა ვთქვა მათი მკობანი! 7 გამოვლეს წყალი ოსმალთა და აგრევ ლეკთა კიჟინით, დელი ბაშ-აღა ლევანდი სულ ზედ დაესხნეს მიჟინით: „დაბრუნდით, ნუღარ დასდგებით! - ხმა ისმა - რას დაგვიჟინით? ერთის ხმა ასად ეგონისთ, შაშხანა მოსწვიმს ჟიჟინით. 8 მაშინ გულს დაჰკარ მჯიღითა, მიწანი შესძრეს რყევითა, ცხენმა შეგატყო შექშენა, შემზადა ტანი ნძრევითა; თვალნი ნაკვერცხლად შეგექმნეს, აშეთდი სისხლმორევითა, ცხვირისა ნესტვთა მოჰქროდენ ქარნი ქვეყნისა ნგრევითა 9 მედგრად გაქუსლე მიდამო, თეთრი გეაჯდა რბევასა, სახლისა შვილნი იხელთენ, ვინ იყვნენ შენთან ჩვევასა, ათნი-სამ, გინა თუ ოცნი გისმენდნენ ომსა რჩევასა... შავგულო, სად ხარ, შენ გეტყვი, ვინ იყვი ჯილდო ძლევასა! 10 პირველ მიმართე წინმბრძოლთა დელებთა შუბოსანათა; ხან გთქვიან კაცად, ხან მფრინვლად, ხან გმირად პილოს ტანათა დაჰფრიწენ მათნი წყობანი ანაზდად, მოკლე ხანათა, კვლავ ლევანდთ გარდაელანგე, მისცემდი სისხლის ბანათა. 11 დელი ლევანდს ჰკრი, ლევანდი ბაშ-აღას მიაბრუნებდა, ხმალს განერკვია მაშალა, ძღარბივით ქურქში ბრუნევდა: მწყურვალე ხრმალი დაგეთროთ, ცათაცა შეაძრწუნევდა. თეთრი ტაიჭი სისხლითა შეღებას არა ზრუნავდა. 12 კვლავ იქით ლეკთა ჩაუხდი, დამართნი ცისა გრეხანი, წინა ჩაგისხდნენ დარჩევით ოსოქოლ და კატეხანი: ერთად გამოსქდის ფინდიხი, ვითა რა მეხის ტეხანი, გარდაუბრუნენ საფარნი, მიეცათ მართ გატეხანი 13 მოღმართ უყივლეთ გაქცეულთ: იცნეს ხმა, შედგეს შენითა, ყველაი შენთვის დაბრუნდა, თუ ვინ სად რბოდა ქშენითა: გაქცეულთ თათართ ვეღარსით გაგასწრეს წყალსა ცხენითა. ხიდის ისარსა მისჯარენ სუნ-თათარ-ლეკნი რბენითა. 14 ზოგმან შემართა შიშითა წყალს გასვლა უფონობითა. ზოგნი ერთმანეთს ხოცდიან, სრულად მიხდილნი ცნობითა. არ იცოდიან, რამც ჰქმნიან, ვერ იყვნენ ჭკუაბრძნობითა მიდამო ჰკაფდი უწყალოდ, მჭვრეტნი გაქებდენ მხნობითა 15 არ მიეც გზანი სავალად, ოდენ ისარი საცოცად: ერთი რა შედგის, უკანა წყალს გარდააგდის სახოცად. ძვირად შეექნათ თავაზი, მუხლს გეხვეოდნენ საკოცად. ერთისა უიმედოთა ქართველთ აშოვე ასოცად. 16 ხრმალი ჩააგენ მაძღარი, უბრძანეთ ალაფობანი. გახდა ზრიალი, იპყრობდენ, ვით ცხოვართ სადმე ჩობანი. მეურდუეთა მოჰყვანდეს მათნი გმირებთა მჯობანი. მოულოცევდენ მეფესა, იეფდა კაცნის ძღნობანი. 17 ასრე გახშირდა ბინიში, ვით რიყე წითლად მსხდომია: საათსა ჰყიდდენ ყურუშად, ფოში რა მოსანდომია? რახტები ოქროს ცურვილი ცხენს ედვათ მოსახდომია. ტოლომა-ქურქი-კაუხი ვერ რიცხვით მისახდომია. 18 ცხენნი მოჰყვანდეს ძვირფასნი, მისრის ნასყიდი ფრურებით, წლის მინაქონთა ვინ რიცხვდა, მომშთვართა თავმოძულებით! თოფნი და ხმალნი რჩეულნი ყაწიმ-ძეწკვებით კრულებით, მაშინ დაგთქმიდნენ შაირსა სიბრძნით შემწყობნი მკულებით! 19 აწ მაშინდლისა ჟამისა რამცა ვითა ვთქვა ფერია: მახსოვს შესრული ქალაქად, მით ცრემლი თვალთა მერია! მიჯრით გამოკრფეს მნახავნი, სწყუროდათ შენი მზერია. იგინიცა დაგნატრიდენ, თუ ვინმცა გყვანდა მტერია. 20 ცოტაი ესე ნიშანი და საქმე მით მიყბედია, რომემცა მიცნა, ვის ვინა შორად გყავ მოამბედია, ოდიდგან მახსოვს მე თქვენი: იყვენით ყრმად სახედია, მუნითგან მოღმართ აქამდის შეგტრფოდის ყოვლთა ბედია. 21 სახლი გულებთა სავაჭრო გედგნეს გმირსავე ტანია, ნარდიონს ვარჯნი ღვლარჭნილნი, ღულამბრებ ანატანია, მუნ შუბლის შარავანდობა მზის დისკოთ ნაჭვრეტანია. ირისე ცასა ჰფერობდა, ცით კრთოდის ამარტანია. 22 ორთავე ტოლთა ნარგიზთა შორის ვარსკვლავნი თემობით, ტოპაზის ღილთა მწყურნებთა ყორანნი სცივდეს ჩემობით, შაბარდუხს შური ეპოვნა, ნომებდა გუგის მრწემობით, მით თვალთა ჩემთა ღარიბთა ცრემლნი დაფარვენ მდენობით. 23 მზის სვეტის პინჩთა ნიავნი ტკბილ ბერვით პალასინობდის, მუნ გარე ბროწეულისა წყნარ ზღვებთა ზედან გჩინობდის, ბარაინს მანგნი მოეცვნეს, ბალახშის ღელვით ლხინობდის. მას გარე აშკი გიშრისა სისუფთეს გულმოდგინობდის. 24 სადაფთა გარე მსხდომელთა აებნეს თეთრნი ალამნი, ყაფრად შედგმულსა მარმარსა ზე ედგნეს წყლულთა მალამნი! ალვასა რტონი შეჰფრობდენ, როსტომის განასალამნი, სამსონის ძალო ხელთაო, ხელსავე ცრემლი მალამნი. 25 ლომსა გულითა მკერდიცა ცის ლომის დაგეცაოდა, ხურგსა მაღნიტნი აღკროდა, ფოლადთა გაეხმაოდა, მკერდთა სიმტკიცე ანდამატს თვისებრვე დაეზაოდა, ბჭეთა და წელთა ნაკვეთი ინდთ კალამთ შენაზაოდა. 26 მათ ქვეშე წვივთა ნაკვეთნი და მუხლთა ახილეობა, სიმტკიცე ფერხთა ირმისებრ, ბროლ-თლილად თითთა წვრთილობა, ფრჩხილთა არწივნი ნატრიდეს, აჯითა ჰქონდის ყრილობა, სულ დიდსა სული გფარვიდა, შვენოდის შენთან ზრდილობა. 27 ზრდილობად კმარდის შეხედვა უსაქმოდ ოდენ სახისა, სახისა დაუსახისა, ვერვისგან დანაზრახისა, დანაზრახისა თუ სადმე, ბრძენთა საქებად ახისა, ახისა მუფარახისა, ვაი, აწ განალახისა! 28 ამას სურინ, ამად სწყურინ, აგერ სულსა განაკიდეს, აგონდები, აღონდები, ერთსა ორად განაკიდეს, ვაი ვით არ, გხედავ სით არ, განატყორცნი, განაკიდეს, ესრეთ თურმე აქვსყე ყურე სოფლის კვალთა განაკიდეს. პ. ს. სამწუხაროდ ამ ლექსის ავტორი არ ვიცი და თუკი ვინმემ იცით და გვეტყვით, მადლობლები დაგრჩებით -------------------- "კ უ ს_ ნ ა ბ ი ჯ ე ბ ი თ_ ფ უ ძ ი ა მ ა ს_ მ თ ი ს კ ე ნ".
------------------- "არც შექებით ვხდებით უკეთესნი და არც გაკიცხვით უარესნი." /არქიმანდრიტი რაფაელი (კარელინი)/ -------------------- "ფრაზა, რომელსაც ხშირად იყენებდნენ ძველი გადამწერები: "ჴელი მწერლისა მიწასა შინა ლპების და ნაწერნი ჰგიან". |
მსუბუქი ვერსია | ახლა არის: 28th September 2024 - 03:04 PM |
მართლმადიდებლური არხი: ივერიონი
ფორუმის ელექტრონული ფოსტა: იმეილი