სასჯელის კანონიკური გაგება, შეიძლება დავისაჯოთ წინაპართა ცოდვებისთვის? პარამეტრები

[კანონისტი]

ეს საკითხი ხშირად იწვევს მწვავე დისკუსიებს. ამიტომ მიზანშეწონილად ჩავთვალე ამაზე მსჯელობა

ხშირია შემთხვევები, როცა სასჯელის გაგება ხდება არა კანონიკურად, არამედ ძალიან მიწიერი და მატერიალური გაგებით - თითქოს ადამიანს ხელი რომ არ აქვს, ფეხი, ბრმა რომაა და ასე შემდეგ ეს იყოს სასჯელი.

ქრისტიანობა იცნობს ერთადერთ სასჯელს, ესაა წარწყმედა ცოდვების გამო. თუმცა, აბსოლუტური გაგებით, ჯოჯოხეთიც კი არ არის სასჯელი....

ამიტომ, როცა ვსაუბრობთ წინაპართა ცოდვების გამო პასუხისგებაზე, თუკი სასჯელს კანონიკურ ჭრილში განვიხილავთ, ცხადია - არ დავისჯებით, რაც არ უნდა მძიმე ცოდვილი იყოს ჩვენი მშობელი. მაგრამ თუკი ისე, როგორც ხშირად ხდება - მიწიერი გაგებით, მაშინ თავისუფლადაა შესაძლებელი ცოდვილ ადამიანს შვილი ხეიბარი ეყოლოს სწორედ იმიტომ, რომ იგი ცოდვილია. და ამ ხეიბარს ისეთივე წარმატებით აქვს შანსი ცხონდეს, როგორც სრულიად ჯანმრთელს. ამდენად, ეს არ იქნება სასჯელი მასზე, უფრო - მის მშობელზე

ერთი წამით რომ წარმოვიდგინოთ, რომ ფიზიკური ნაკლი მართლაა სასჯელი, გამოდის, რომ უამრავი ადამიანი ტყუილად ისჯება, რაკიღა ასეთები იბადებიან....

[.:Lela:.]

მაშასადამე, ყოველი ადამიანი, ერი და ტომი ჩნდება და არსებობს ღვთის მიერ წინასწარ განსაზღვრულ დროსა და სივრცეში იმისთვის, რომ ეძიოს ღმერთი, ღმერთს დაუბრუნდეს, ღმერთს შეუერთდეს, და ის დრო, ის ეპოქა, რომელშიც ჩვენ ვჩნდებით , ის ერი, რომლის შვილებათ ჩვენ ვჩნდებით, ის ოჯახი, სადაც ვიბადებით და აღვიზრდებით და ის დაავადება რომელიც თან დაგვყვება ან მერე შევიძენთ, ღვთისგან ჩვენთვის დადგენილი და წინასწარდასაზღვრული საუკეთესო, ოპტიმალური საზძვრები, დრო და სივრცეა, რომელშიც და როდესაც ჩვენ შეგვიძლია წარმატებულად ვეძიოთ ღმერთი და განვიღმრთოდ.