პოეზიაში ასახული ჩვენი განძი - საქართველო, პატრიოტული ლირიკა პარამეტრები

[marine]

ამ თემაში დავდოთ ცნობილი თუ უცნობი ავტორების და ჩვენი პატრიოტული ლირიკა.

ქართულ პოეზიაში უხვადაა საქართველოს სიყვარული, მისი ისტორია, მისთვის გულის ფეთქვა.



საქართველო

ქარს მოჰქონდა სახეები შორეული,
მწუხრის მთვარე დასტიროდა ცხრა ძმის საფლავს.
საქართველო თვით სამოთხის ორეული,
წააგავდა გოლგოთაზე ნაგებ საყდარს.

სარკინოზნი, ყრუ მურმანი თუ ბედკრული,
სისხლში ღებდა ღვთისმშობელის წილხვედრ მიწას,
იყო ჟამი ქართველისთვის წამებული,
სოღანლუღთან გორგასალი მამულს იცავს.

იყო ბრძოლა დიდგორი და ბასიანი
ქართლის სულში წინაპრების რწმენა წვიმდა,
იყო ზავი მონღოლებთან ასწლიანი,
და სტამბოლში ვიღაც თურქი ქართველს ჰყიდდა,

წუხდა ერი ქალწულ ნინოს მოქცეული,
ვაზის ჯვარი, მირიანის შთაგონება,
ხმა ბრძოლების წარსულიდან მოღწეული,
ასე იყო ცათა შინა უფლის ნება.

მღვდელი პეტრე კვარაცხელია



(მამა პეტრე საოცრად ფაქიზი სულიერების ადამიანია

უახლოეს მომავალში მისი ლექსების კრებული მექნება და აუცილებლად დავდებ სხვა ლექსებსაც)


საქართველოსკენ

რა ხანია, ჩემი მთების
სურნელი არ მცემია,
სხივისიც თუა საქართველო
ჩემ წილად ხომ ჩემია!

როდის ვნახავ, რომ ვიჯერო
გული მთების ცქერითა,
მინდორ ველებს რომ ამშვენებს
ნოხი ათას ფერითა.

ფრინველებიც რომ გალობენ
სულ სხვანაირ ხმაზედა,
არწივი რომ გადაიფრენს
მიუწვდომელ მთაზედა...

რა იქნება, არ მიმტყუნოს
გულმა მშობელ მიწამდე...
მისი ეშხის, როცა შორს ვარ
უფრო ძლიერ ვიწამე!...

ვანო ინაძე

[marine]

tiko282
ართი ვარდი




გიორგი შალამბერიძე

* * *

სახლი მინდოდა მქონოდა, უბრალო, ხის და ისლის,

სასთუმლად _ ნუშის ბაღნარი, საბნად _ თიბათვის ნისლი.

ბაღი მინდოდა მქონოდა თვალუწვდენელი ჩრდილით,

გადავრეკადი მინდვრებზე შავთეთრა კრავებს დილით.

ავაშენებდი სალოცავს გადადუღებულს კირში,

გამოვისხლავდი გაზაფხულს, ვაზებს ჩავყრიდი მწკრივში,

გავახურებდი კოცონზე ჩემი ცხენისთვის ნალებს,

მისი ქროლვით და ჭენებით გადავუსწრებდი ქარებს.

გავაშენებდი ვენახებს, ცამდე ავწევდი ზვარებს

და ავაგებდი სამრეკლოს, ვაგუგუნებდი ზარებს.

მერე მოვარდნილ ნიაღვრით დავაბრუნებდი წისქვილს

და ჩემი პურის თონეში ფიჩხებს ჩავყრიდი _ მზის სხივს,

ბაბუაჩემის საწნახელს გადავუხსნიდი ძარღვებს,

არტერიებად დაბერილ ალადასტურის მკლავებს,

ჩემი ჭიშკარის ბოლოსთან გვალვით დასიცხულ მგზავრებს

ცივი წყლის ნაცვლად ვასმევდი ცოლიკაურის ხავერდს.

მერე ვნახავდი საცოლეს _ ცისფერთვალებას, ლამაზს,

შემოვაკრავდი საჩუქრად ოქროდავერცხლილ ქამარს

და ჩემი მატყლის საბანზე ავიწყვიტავდი ალერსს,

შვილებს სახელად მივცემდი ლაზარეს, თომას, პავლეს,

მოვწყვეტდი დედის ძუძუდან, რძემდე ვასმევდი ღვინოს

და სასაფლაოს საყდარში შუბლხე ვაცხებდი მირონს,

მერე შევსვამდი სამივეს უუნაგირო ცხენზე,

პატარა მაჯებს ვანდობდი, მე რომ თოფი მაქვს სხვენზე.

წკეპლას მოვცხებდი თეძოზე ჩემს ხალიბნალა ფაშატს

და ვაჟებს ვანადირებდი, კვდომის ვაცნობდი ლაზათს.

სახლი მინდოდა მქონოდა, უბრალო, ხის და ისლის,

სასთუმლად _ ნუშის ბაღნარი, საბნად _ თიბათვის ნისლი.


პ. ს. ეს ლექსი ტელევიზორში მოვისმინე პირველად და ძალიან მომეწონა.

ინტერნეტში ვნახე ამ საიტზე http://samkauli.ge/gio-poezia.htm

[T I K O]

გიორგი შალამბერიძე

* * *
პ. ს. ეს ლექსი ტელევიზორში მოვისმინე პირველად და ძალიან მომეწონა.

ინტერნეტში ვნახე ამ საიტზე http://samkauli.ge/gio-poezia.htm

მართლა ძალიან ლამაზია, მარი
ეს ლექსი მეც მქონდა წაკითხული, მაგ საიტს კი ახლა ვნახავ



მე კავკასიის ქედები მთხოვენ

მე კავკასიის ქედები მთხოვენ,

მე მთხოვს მუსიკა თერგის ხმაურის,

ვუსმინო ყაზბეგს-ხევის ბეთჰოვენს,

აგუგუნება კაეშაურის.


მე მშობლიური არაგვი მირჩევს,

წინასწარ ვიგრძნო, ვიცოდე მარად,

ქართველის გული თუ რისთვის ირჩევს,

ომში სიცოცხლე ჩასთვალოს არად.


იმ დღეებს ძეგლი უნდა აუგო,

უნდა აღვმართო წყებათა-წყება,

ვით აღიმართა შენთან, ძაუგო,

გამარჯვებათა ჩვენთა დაწყება!

გალაკტიონ ტაბიძე