საშინელი სამსჯავრო! პარამეტრები

[თათარაშვილი]

დღეს კომპიუტერს მივუჯექი თუ არა ტრადიციულად მოვინახულე რამოდენიმე რჩეული ვებ გვერდი, რომლებზეც ძირითადად ვატარებ დროს, ერთ ერთი საიტი გახლავთ www.orthodoxy.ge. შევედი ზემოთ აღნიშნულ საიტზე და თავფურცელზე ამოვიკითხე წარწერა "ხორციელის კვირა - საშინელი სამსჯავროს ხსენება"...
ვფიქრობ ასეთი სახის თემა აუცილებელია მართლმადიდებლურ ფორუმზე.

საშინელი სამსჯავრო... დღე (ასე დავარქმევ) როცა ყოველ ჩვენთაგანს მოგვეკითხება ჩვენი ამქვეყნად ჩადენილი ცოდვები...
საშინელი სამსჯავრო... დღე რომელზეც მთელი ჩვენი ცხოვრებისეული არსია დამოკიდებული.
საშინელი სამსჯავრო... დღე რომელის შემდეგაც ვიგემებთ ან სამუდამო ნეტარებასა და განსვენებას, ან კიდევ ტანჯვასა და გოდებას...
საშინელი სამსჯავრო... დღე მოსავლის მომკისა, და ხორბლისა და ღვარძლის განცალკევებისა...
საშინელი სამსჯავრო... დღე როდესაც უფალი განსჯის ყოველს, და დაიყენებს ცხვრებს მარჯვნივ, ხოლო თხებს მარცხნივ.
საშინელი სამსჯავრო... დღე, რომელიც ყოველ წუთას უნდა გვახსოვდეს, და გვეშინოდეს....
უფალო შეგვიწყალე...


საშინელი სამსჯავრო – ვერც ერთი აზრი და სიტყვა ისე ვერ გამოაფხიზლებს კაცის გონებას, როგორც წარმოდგენა იმ საშინელი და შემაძრწუნეებლი წამისა, როდესაც იგი საშინელ სამსჯავროზე ღმრთის პირისაგან მისი საბოლოო განაჩენის შესახებ მოისმენს. თუმცა, ამქვეყნად ადამიანი ხშირად და ადვილად ცოდავს, მაგრამ იმედი აქვს, რომ მათ შესახებ ვერავინ შეიტყობს. ყოველი ადამიანი თავმომწონეა და უფრთხის, ვინმემ მასზე ცუდი არ იფიქროს. ცოდვას სიბნელე და დუმილი უყვარს. უეჭველია, ადამიანი დარწმუნებული რომ იყოს, მისი ცოდვის შესახებ მაშინვე ყველა შეიტყობდა, ცოდვას არ ჩაიდენდა. საშინელ სამსჯავროზე კი ყოველი ჩვენი ცოდვა მთელი ქვეყნის დასანახად წარმოჩნდება. თუ ზოგჯერ შენი ცოდვების გამო აქაც ისეთ სირცხვილს გრძნობ, რომ არ იცი სად დაიმალო, წარმოიდგინე, როგორი სირცხვილი და გაკიცხვა გელის, როცა მათ შესახებ ცაც და დედამიწაც, ნაცნობნიცა და უცნობნიც შეიტყობენ. თუ ამქვეყნად ადამიანთა მოტყუებას ახერხებდი და მათ კეთილი და ღმრთისმოყვარე კაცად მიაჩნდი, მაშინ გაიგებენ, რომ შენი ღმრთისმოყვარება თურმე მხოლოდ ნიღაბი იყო, რომ სიმართლე მხოლოდლ ენაზე გქონდა, ხოლო გული შენი ბოროტებითა და უსჯულოებით იყო სავსე. მეორეც: როცა ამქვეყნად ცოდვას ჩავდივართ, იმედი გაქვს, რომ მას ოდესმე მოვინანიებთ. თუმცა, სჯულს ხშირად ვარღვევთ, მაგრამ თავის სანუგეშებლად და თავის გასამართლებლად ათასგვარ მიზეზებს მოვიგონებთ. ამიტომ, ხშირად ჩვენი სინდისი შეკრული და დაბნელებულია. საშინელ სამსჯავროზე კი, როცა თავის გასამართლებელი მიზეზები მოგვესპობა, რითღა ჩავაჩუმებთ სინდისის ხმას. ცბიერი და ცრუ აზრებისაგან განთავისუფლებული სინდისი ცოდვილს საშინლად ტანჯავს. მის მიერ ჩადენილი საქმენი, როგორც უმოწყალო ლაშქარნი, წინ დაუდგებიან და მის შეძრწუნებასა და შემუსვრას იწყებენ. მაშინ ამაო იქნება მოთქმა და გოდება, ვედრებისათვის ხელების აპყრობა, ჟამი სინანულისა, დრო შეწყალებისა და მოწყალებისა დამთავრებულია. და ცოდვილი მოისმენს საშინელ განაჩენს: წარვედით ჩემგან, წყეულნო, ცეცხლსა მას საუკუნესა. ამასთან: ადამიანს ამქვეყნად რაც არ უნდა ჭირი და უბედურება შეემთხვეს, იმის იმედი აქვს, რომ ბოლოს და ბოლოს სიკვდილი მაინც დაასრულებს მას, საშინელ სამსჯავროზე გამოტანილი განაჩენი კი საბოლოოა, ხოლო ტანჯვა ცოდვილისა – დაუსრულებელი.
http://www.orthodoxy.ge/tsnobarebi/gabriel/stsavlani-9.htm

[KAIROS]

ვფიქრობ ცუდად ხდება სიტყვა "საშინელის" გაგება, რაღაც დაშინებაშიც კი გადადის ხოლმე, მეორედ მოსვლა "ბუას" სახეს იღებს და ნაცვლად იმისა "ჰე, მოხვიდოდე უფალო იესო", ხშირად ლამის საპირისპიროს სურათი სჩანს...
არადა გარდა იმისა, რაც ჩამოთვალა თოფიქის ავტორმა, უმთავრესი არის სხვა რამ, რომ ეს იქნება უმთავრესად შეხვედრა ღმერთთან... აღდგომა ხორცში და ხორცისა და სულის ერთიანობით წარდგომა უფალთან...
ესაა ორი ციტატა სტატიიდან:

Что такое Страшный Суд?

автор: диакон Андрей Кураев

Оттого и ошибочно считать, что причина воскресения – суд ("Воскресение будет не ради суда" – сказал христианский писатель еще второго столетия Афинагор (О воскресении мертвых, 14)) [137]. Суд – не причина, а следствие возобновления нашей жизни. Ведь жизнь наша возобновится не на земле, не в привычном нам мире, заслоняющем от нас Бога. Воскреснем мы в мире, в котором "будет Бог все во всем" (1Кор.15:28).

А, значит, если будет воскресение - то будет и встреча с Богом. Но встреча с Богом – встреча со Светом. Тем Светом, который освещает все и делает явным и очевидным все, даже то, что мы хотели скрыть порой даже от самих себя… И если то, постыдное, еще осталось в нас, еще продолжает быть нашим, еще не отброшено от нас нашим же покаянием – то встреча со Светом причиняет муку стыда. Она становится судом. "Суд же состоит в том, что свет пришел в мир" (Ин.3:19)

..........

Хочешь, чтобы Встреча не стала Судом? Что ж, совмести в своем совестном взгляде две реалии. Первое: покаянное видение и отречение от своих грехов; второе: Христа, перед Ликом Которого и ради Которого должно произнести слова покаяния. В едином восприятии должны быть даны – и любовь Христа и мой собственный ужас от моего недостоинства. Но все же - Христова любовь – больше… Ведь Любовь – Божия, а грехи – только человеческие… Если мы не помешаем Ему спасти и помиловать нас, поступить с нами не по справедливости, а по снисхождению – Он это сделает. Но не сочтем ли мы себя слишком гордыми для снисхождения? Не считаем ли мы себя слишком самодостаточными для принятия незаслуженных даров?

Тут впору открыть евангельские заповеди блаженств и перечитать их внимательно. Это – перечень тех категорий граждан, которые входят в Царство Небесное, минуя Страшный Суд. Что общего у всех, перечисленных в этом списке? То, что они не считали себя богатыми и заслуженными. Блаженны нищие духом, ибо они на Суд не приходят, но проходят в Жизнь Вечную.

Явка на Страшный суд необязательна. Есть возможность ее избежать (см. Ин.5:29).

ამ მონაკვეთის სრულ ვერსიას "ღვთისმეტყველების" ბიბლიოთეკაში ნახავთ;

იხარეთ;

კაიროსი!