სულის მიკერძოებული გადახრა ტყუილისკენ, ასეთი მიდრეკილების საფუძველი ამპარტავნება პარამეტრები

[ლილიანა]

"ყველანი ხიბლში ვართ ამის ცოდნა ხიბლისგან თავდაცვის საუკეთესო საშუალებაა . ყველანი მოტყუებულები ვართ , ყველანი ხიბლში ვართ, ყველანი ყალბ მდგომარეობაში ვიმყოფებით და ჭეშმარიტების მიერ განთავისუფლება გვჭირდება , ჭეშმარიტება კი არის უფალი ჩვენი იესო ქრისტე " ( სვიმეონ ახალი ღმრთისმეტყველი )
ხიბლის აზროვნების წესზე მსურს ამ თემაში საუბარი . ანუ უბრალოდ ფრაზებით მოყვანით ნუ შემოვიფარგლებით მისაუბროთ თუ როგორ მოქმედებეს ეს მდგომარეობა გულზე გონებაზე აზრებზე და ამის დასტურად მამათა გამონათქვამები მოვიყვანოთ
" ხიბლი თავიდან აზროვნების წესზე მოქმდებს , როდესაც კაცი მიიღებს მას და აზროვნების წესი მრუდდება , ხიბლი მაშინვე გადაეცემა გულს და გრძნობებსაც რყვნის , შემდეგ კი , რაკი კაცია არსებას დაიპყრობს , უკვე მთელ მის საქმიანობას მოიცავს და თვით ხორცსაც წამლავს , რამეთუ შემოქმედმა იგი განუყოფლად დაუკავშირა სულს" წმინდა ეგნატე ბრიანჩინინოვი

[სოფი]

ამას წინათ წავიკითხე "ცხოვრება და მოღვაწეობა წმიდა სილუან ათონელისა."
წმ. სილუანს ხშირად ატყდებოდა სხვადასხვა განსაცდელი.ხოლო მათგან ერთ-ერთი სწორედ ეს - ამპარტავნება იყო.

აი ამ მონაკვეთს მოვიყვან:

"ძმა სვიმონი იყო მომთმენი,ურისხველი,მორჩილი.მონასტერში იგი უყვარდათ და აქებდნენ მუყაითი შრომისა და კარგი ხასიათის გამო და მას ეს სიამოვნებას ანიჭებდა.მაშინ მასთან გულისთქმებმა იწყეს მოსვლა: "შენ წმინდანად ცხოვრობ,შეინანე,ცოდვები მოგეტევა,განუწყვეტლივ ლოცულობ,მორჩილებას კარგად ასრულებ."
მორჩილი სვიმონი განაგრძობდა მღვიძარების,მარხვისა და გულითადი ლოცვის ღვაწლს,მაგრამ არ ტოვებდა სულიერი ბრძოლაც ახალ განსაცდელებთან - დიდებისმოყვარეობასა და ამპარტავნებასთან.ისინი არ აძლევდნენ სულს "რწმენის გზაზე შედგომის" საშუალებას.ხანგრძლივი და ბეჯითი ლოცვისაგან მისი სული გარკვეულ სიმშვიდეს განიცდიდა; მაშინ გულისთქმები კარნახობდნენ: "შენ ლოცულობ და იქნებ გადარჩე კიდეც;მაგრამ თუკი სამოთხეში ვერ იპოვი ვერც მამას,ვერც დედას,ვერც იმათ ვინც შენ გიყვარს,მაშინ არც იქ იქნები გახარებული."
მორჩილის გონება ირყეოდა ასეთ ფიქრთაგან და შფოთი ეუფლებოდა მის სულ,მაგრამ გამოუცდელობის გამო არ ესმოდა რა ემართებოდა.
ერთხელ ღამით მისი სენაკი უცნაური სინათლით აღივსო,რომელიც მის სხეულსაც კი მსჭვალავდა ისე,რომ იგი თავის შიგნეულობას ხედავდა.გულისთქმები კარნახობდნენ: "მიიღე ეს მადლი;" თუმცაღა მორჩილს სული აემღვრა და დიდ გაურკვევლობაში ჩავარდა.განუწყვეტელი ლოცვა ამის შემდეგაც განაგრძობდა მასში მოქმედებას,მაგრამ შემუსვრილების სულმა იმენად მიატოვა,რომ ლოცვის დროს სიცილი აუტყდა.მან მაგრად მიირტყა მუშტი შუბლზე.სიცილი გაქრა,მაგრამ სინანულის სული მაინც არ დაუბრუნდა და ლოცვა შეუმუსრავი გულით მიმდინარეობდა.მაშინ ის მიხვდა,რომ რაღაც უმართებულო დაემართა.
ამ საშინელი სინათლის ხილვის შემდეგ მას ეშმაკები ეცხადებოდნენ,ის კი მათ გულუბრყვილოდ გაუბამდა ხოლმე საუბარს ადამიანთა მსგავსად.მათი შემოტევები ძლიერდებოდა.ისინი ხან ეუბნებოდნენ: "შენ წმინდანი ხარ," ხან კი: "შენ ვერ ცხონდები." ეშმაკის თავდასხმები სულ უფრო ძლიერდებოდა,რასაც,იწვევდა რა უფლის მიერ მიტოვებულობის განცდას,სასოწარკვეთილებამდე მიჰყავდა სვიმონი.
ერთხელ მორჩილმა სვიმონმა ჰკითხა ეშმაკს: "რატომ მეუბნებით სხვადასხვანაირად:ხან მეუბნებით,რომ წმინდანი ვარ,ხან კი,რომ ვერ ვცხონდები." ეშმაკმა დამცინავად უპასუხა: "ჩვენ არასოდეს ვამბობთ სიმართლეს."
თვე-თვეს მისდევდა.დემონური თავდასხმების სატანჯველი კი სულ უფრო და უფრო ძლიერდებოდა.ახალგაზრდა მორჩილის სულიერმა ძალებმა იკლეს და მისი მხნეობა შესუსტდა,დაღუპვის შიში და სასოწარკვეთა იზრდებოდა.უიმედობის საშინელება სულ უფრო და უფრო ხშირად ეუფლებოდა მთელ მის არსებას.ვისაც რამე მსგავსი განუცდია,მან იცის,რომ არანაირ ადამიანურ მხნეობას,არანაირ ადამიანურ ძალას არ შეუძლია გაუძლოს ასეთ სულიერ ბრძოლას...

ერთ-ერთ ღამეს,როდესაც მიუხედავად ყველა მცდელობისა,ლოცვა არ ეძლეოდა ღირს მამას,მან შემუსვრილი გულით შეჰღაღადა: "უფალო,შენ ხედავ,რომ მე მსურს ვილოცო შენდამი სუფთა გონებით,მაგრამ ეშმაკები არ მაძლევენ ამის საშუალებას.მასწავლე რა უნდა გავაკეთო,რომ მათ ხელი არ შემიშალონ?" "ამპარტავანნი ყოველთვის ასე იტანჯებიან ეშმაკთაგან," - იყო პასუხი. "უფალო,მასწავლე რა გავაკეთო,რომ დამდაბლდეს სული ჩემი?" და გულში გაიჟღერა პასუხმა ღმრთისაგან: "ჩადი გონებით ჯოჯოხეთში და ნუ მიეცემი სასოწარკვეთას." მოძღვრის სიტყვებით,უფალმა შეიბრალა იგი და თავად ასწავლა რა გზით უნდა დამდაბლდეს სული და გახდეს მიუდგომელი მტერთათვის: ცოდვილ გულისთქმათა გაჩენისას იგი თავს მარადიული ტანჯვის ღირსად მიიჩნევს და ჩადის ჯოჯოხეთში,რათა ჯოჯოხეთის ცეცხლის ძალით ამოშანთოს თავის თავში მოქმედება ყოველგვარი ვნებისა და წმინდად მლოცველმა,მიმართოს უფალს,ქრისტეს სიყვარულის მაცხონებელ მოქმედებაზე სასოების მქონემ და ამ უკანასკნელით გადაურჩეს სასოწარკვეთას. "და ამით, - ამბობდა ღირსი მამა, - მარცხდებიან მტრები;ხოლო როცა გონებით ცეცხლს განეშორები,გულისთქმები კვლავ ძალას იძენენ."
ეს უნარი,გააცოცხლო საკუთარ თავში ნამდვილი განცდა ჯოჯოხეთური ტანჯვისა სულის ვნებათაგან განწმენდის მიზნით,ამის შემდგომ არ ტოვებდა მას."