ბოლო ინსტანცია პარამეტრები

[კანუდოსელი]

მამაო დამლოცეთ.

მაინტერესებს ასეთი რამ:
როგორ ფიქრობთ როდესაც საკითხი ეხება საკმაოდ საორჭოფო, საკამათო და არცთუ ნათელ პრობლემას, ანუ ისეთს, რომელზეც ეკლესიას არა აქვს ცალსახა პასუხი, მაგრამ არის უამრავი ურთიერთ გამომრიცხავი პასუხები ცალკეული პიროვნებების მხრიდან, რას ჯობია დავეყრდნოთ (დაველოდოთ), ეკლესიის გადაწყვეტილებას, როგორც კრებითობის გამომხატველს, თუ რომელიმე თუნდაც წმინდანის პოზიციას, რომელიც შესაძლებელია მეორე ასევე წმინდანის პოზიციისგან განსხვავებულიც იყოს?

მე მეჩვენება რომ ეკლესიის პასუხი უნდა იყოს გადამწყვეტი, ხომ არ ვცდები რამეში?
დიდი მადლობა წინასწარ

[დეკ. ანდრია]

წმიდა მღვდელმოწამე ილარიონი (ტროიცკი) წერდა:
"Нельзя полагаться на официальных пастырей (епископов и иереев), нельзя формально применять каноны к решению выдвигаемых церковной жизнью вопросов, вообще нельзя ограничиваться правовым отношением к делу, а необходимо иметь духовное чувство, которое указывало бы путь Христов среди множества троп, протоптанных дикими зверями в овечьей одежде."
შევცდებით, თუ ვიფიქრებთ, რომ აქ იერარქებისადმი ურჩიბისაკენ არის მოწოდება. თავად ეპიკოპოსი არ იტყოდა ამას. ეკლესიის ცხოვრებაში დროდადრო წამოიჭრება საკამათო საკითხები, რომელთაც არ აქვთ დოგმატური მნიშვნელობა, მაგრამ იქცევიან მწვავე პოლემიკის, მრევლის დაპირისპირების და ურთიერთგაუცხოების მიზეზად. შეუძლებელია ყველაფერში მოვითხოვოთ და დაველოდოთ კრების გადაწყვეტილებებს. მსგავს შემთხვევებში არის საჭირო ის, რაც ხსენებული წმიდანის მიერ მოიხსენიება როგორც "სულიერი გრძნობა, რომელიც მიგვითითებს ქრისტეს გზას". ასეთი გრძნობის გამომუშავება კი მკაცრი შინაგნი ღვაწლის გარეშე ვერ ხერხდება.

მხოლოდ კანონები და დადგენილებები ვერ განსაზღვრავენ ეკლესიის ცხოვრებას. როცა ველოდებით კრების დადგენილებას, უნდა გავითვალისწინოთ არსებული სოციალური და პოლიტიკური გარემოც. დღეს ეკლესია შედარებით თავისუფალია. მაგარმ გავიხსენოთ, რა ხდებოდა სულ ცოტა ხნის წინ. დარწუნებული ვარ, არავის მოგვწონს საბჭოური სახელმწიფოსა და მისი ლიდერებისდმი აღვლენილი სადიდებლები. იერარქიას უწევდა გარკვეულ დათმობებზე წასვლა, რათა მთავარი შეენახა – ეკლესიის დოგმატური სწავლება და მრევლი. ვინც ვიყავით საბჭოთა ჯარში, ყველას შეგვიფიცია ერთგულება იმ პარტიისათვის, რომლის იდეოლოგია ანტიქრისტეანული იყო. მაგრამ ეკლესიას არ შეეძლო ღიად მოეწოდებინა ფიცის არმიღებისაკენ. ცხოვრებისეულ საკითხებში კრებისაგან არ უნდა მოვითხოვოთ ყველაფრის განსაზღვრა.

დოგმატიკის გარდა ეკლესიას აქვს თავისი მისტიკაც, რომელიც არის დოგმატური ჭეშმარიტების ცდისეული შემეცნება. ამ შემეცნებაში წარმტებულ ადამიანებს ჩვენ წმიდანებად მოვიხსენიებთ. როგორც ჩონჩხი უსიცოცხლო იქნებოდა ხორცის გარეშე, მაგრამ ვერც ხორც შეეძლო არსებობა ძვლების გარეშე, ასევე მარტოოდენ კანონი და დადგენილება ვერ განსაზღვრავენ ქრისტეს ეკლესიის ცხოვრებას. თვით კრებები განიხილავენ სულიერი ცხოვრების ფუძემდებლურ საკითხებს. მაგრამ იმაში, რაც არ არის გადამწყვეტი ცხოვნებისათვის ცალკეულ წმიდანებს შესაძლოა განსხვავებული შეხედულება ჰქონდეთ.

საუბედუროდ, ცოდნით გაამპარტავნებული, მაგრამ შინაგან ცხოვრებაში ღმერთს მოწყვეტილი თანამედროვე ადამიანის ცნობიერება უმეტესად კრიტიკული გახდა. ეს არ არის თომას ურწმუნოება. გასაგებიცაა: აქეთ აღმოსავლური მისტიკა, იქეთ პროტესტანტული ეიფორია, ეკლესიაში "გამოცხადებები", თითიდან გამოწოვილი "სასწაულები" და ა.შ.. ეკლესიები ივსება, სიწმინდე კი კნინდება. ამ მდგომარეობაში წმიდა ცხოვრების ადამიანებისადმი ნდობის უნარიც გვეკარგება.

შეიძლება ბოლომდე ვერც გამოვხატე რისი თქმა მინდა. ვიტყოდი მხოლოდ იმას, რომ ფუნდამენტალურ საკითხებში, რომელთა არასწორი გააზრება ცალსახად დამღუპველია სულისათვის, კრება განსაზღვრავს ყველაფერს. ცხოვრებისეულ საკითხებში, სადაც საქმე ეხება დოგმატური ჭეშმარიტების პრაქტიკულ ცხოვრებაში გამოვლენას, ღირს ვუსმინოთ წმიდანებს. რამდენად შევძლებთ მათ ნდობას – ეს ჩვენი შინაგანი ბრძოლის წარმატებულობაზეა დამოკიდებული.

დასასრულს, პირადი გამოცდილებიდანაც მინდა ვთქვა (ვიცი არ არის სწორი ამაზე საჯაროდ საუბარი, მაგრამ მაინც ვიტყვი). ერთხელ, დამიგროვდა ჩემთვის გაუგებარი საკითხები და გადავწყვიტე ისეთ ადამიანთან მისვლა, რომლის მართლმადიდებლურ ცხოვრებას და გამოცდილებას ვენდობოდი. ძნელია იმ შეგრძნების გადმოცემა: შევედი თუ არა, ყველა კითხვაზე პასუხი თავისთავად მოვიდა, სალაპარაკოც კი თითქმის არაფერი დამრჩა. სიწმიდის კეთილსურნელებას ვერაფერი შეედრება. ძნელია ამის ახსნა და გადმოცემა. მით უფრო, როცა ლოცვითი შეწევნის სასწაულებრივ ძალას იგრძნობ. კრება და წმიდათა გამოცდილება ავსებებ ერთმანეთს.

[კანუდოსელი]

მამა ანდრია უღრმესი მადლობა.

იმედია ნამეტანი პროტესტანტული აზრების მქონედ არ ჩამთვლით , მაგრამ ოდნავ გავაღრმავებ ჩემს კითხვას.

მე სწორედ ის მომენტი მაინტერესებს, როდესაც წმინდანებიც ვერ თანხმდებიან რაიმე საკითხზე, ანუ ერთი მამა ერთს ამბობს და მეორე-მეორეს, მაშინ როგორ მოვიქცეთ?

და დამატებითი კითხვა: თუ რომელიმე კრების მიერ არის დადგენილება გამოტანილი რაიმე საკითხზე და რომელიმე მამა კი ამბობს ოდნავ საპირისპიროს, მაშინ? (ერთი მაგალითი სწორედ შტრიხ კოდებია, ჩემი კითხვის "სტიმულიც ეგ საკითხი იყო, რომელიც ოდნავ განვაზოგადე") ერთის მხრივ ეკლესიის კრებითობას ვაღიარებთ და მეორეს მხრივ წმინდანი ადამიანის სულის განათლებას. ამ დროს ჩვენი დამოკიდებულება საით უნდა გადაიხაროს, ისე, რომ მრწამსის მუხლიც არ დავარღვიოთ: "ერთი წმინდა კათოლიკე ეკლესია..." და წმინდანის აზრიც არ შეურაცხვყოთ (თუ ცხადია ის ოდნავ განსხვავებულია ეკლესიის გადაწყვეტილებისგან)?

მადლობა წინასწარ
ღმერთს ებარებოდეთ

პ.ს.
ეს იმედია მე არ მეხებოდა მამაო
"საუბედუროდ, ცოდნით გაამპარტავნებული, მაგრამ შინაგან ცხოვრებაში ღმერთს მოწყვეტილი თანამედროვე ადამიანის ცნობიერება უმეტესად კრიტიკული გახდა"