აპოკრიფული ლიტერატურა, ეკლესიის წიაღში? პარამეტრები

[კანუდოსელი]

მინდა შემოგთავაზოთ ახალი თემა, რომელიც იმ ლიტერატურას რაც საეკლესიო მაღაზიების დახლებზე განლაგებულ და მართლმადიდებლობის სახელით შემოთავაზებულ იმ წიგნებს ეხება, სადაც რბილად რომ ვთქვათ მართლმადიდებლობა შორიდანაც კი არ ჩანს და რომელზეც უნდა ეწეროს დიდი შრიფტით:

ფრთხილად, მართლმადიდებლობის გმობაა



აქ დავიწყებ ერთი ასეთი წიგნის (წიგნთა ერტობლიობის) შესახებ, რომელიც როგორც რუსულ (ორიგინალურ), ისე ქართულ (თარგმნილ) ვარიანტებშიც გვხვდება უკვე.

ეს არის ცხოვრება ნეტარი (თუმცა კანონიზაცია არ არსებობს მაგრამ ხალხში სტიქიური მართლმადიდებლობის მუხტი მაინც ძლიერია) მაკარიასი.

ეს არის გამოცემა: Архипов В. “Нерушимая Стена”. Опыт исследования сакрального пространства России // Жизнь Вечная. 1997, № 34-35
და
Дурасов Г. П. Богом данная. - СПб., 1995, сс. 51-52.

მოკლედ რას ვკითხულობთ იქ (პირველში):

მაკარია ყვება:
ჯერ სრული აბსურდი, რასაც მართლმადიდებლობად წარმოგვიდგენენ:
“Ночью пришла Божия Матерь и спросила меня, как я сходила к роднику и не устала ли. Я ответила: «Нет. Я шла, но передо мной все мелькало так быстро, будто я ехала на машине». Преблагословенная сказала: «А это Я тебя на Своем велосипеде везла»

როგორ გამოიყურება ღვთისმშობელი საკუთარი ველოსიპედით?

“Еще в мае 1985 г. схимонахиня Макария сказала, что Царица Небесная взяла благодать с нашей земли. Было ли это связано с начавшейся тогда перестройкой ესეც იმავე წიგნშია....ღვთისმშობელმა მარიამმა მადლი წაიღო გორბაჩოვის გარდაქმის გამო

ახლა წყლის კურთხევის საიდუმლოს რაც შეეხება, ნუ გონია ზოგს, რომ ეკლესიის მიერ ნაკურთხი წყალია მთავარი...არა, არამედ ის წყალი, რომელსაც აკურთხებს მაკარია, და თანაც ისეთი ლოცვებით, რომელიც არავინ არ იცის(მეორეში): Чтобы знать, как освящать, надо на Небе, на Престоле, книгу “Небесный Устав” прочесть. Мне же не велено никому говорить. Да еще благословение надо получить. Меня благословили Спаситель, Матерь Божия, Иоанн Креститель и архангел Михаил... Всех молитв никто не знает, есть молитвы тайные, которые только знают Матерь Божия и святые” - ეს ეზოთერიზმი უფროა ვიდრე მართლმადიდებლობა. მაკარია ამ წიგნის მიხედვით აზზე არაა რა არის საიდუმლო ლოცვა, რომ ის არა უცნობი ლოცვაა, არამედ ლოცვა, რომლის მეშვეობითაც საიდუმლო აღესრულება.

იგივე წიგნში ვკითხულობთ მაგიასაც მადლის მიდი მოდის კონტექსტში: Я спрашивал (ეს წიგნის ავტორი დურასოვია) Матушку, не может ли вся ее благодать перейти в воду, на что она отвечала: Вся благодать не уходит; сколько надо ее у меня остается, а сколько надо уходит в воду

ჯერ ეს იყოს

[ელესარი]

ეკატერინე

Акафист Папе Венедикту Сладчайшему

ჰოოოოოო... ამან ხომ დაგლიჯა:
/Кондаки и Икосы за номерами 10 и 11 пропущены, ибо многое Папа еще свершит/

და ამანაც არ დააკლო:
Радуйся, котов благоприятствие!
(Примечания: Папа – любитель кошек)

ნუ ახლა პაპია ბოლოს და ბოლოს, პაპისთვის შეიძლება
დიდი მადლობა, მაგრა ვიცინე


Staywhite

მეც ეპისკოპოსმა მითხრა, მე მგონი მეუფე და ეპისკოპოსი ერთი და იგივეა, გარდა ამისა, თუ იცი დაწერე, რას "გვახარბებ"

უბრალოდ მე საპირისპირო აზრიც მსმენია ეპისკოპოსისაგან. გარდა ამისა საპატრიარქოს მიერ გამოცემულ ერთ წიგნში (სამწუხაროდ სათაური არ მახსოვს და თანაც სხვას ვაჩუქე ის წიგნი და შესაბამისად წყაროს ვერ მიგითითებთ) პირდაპირ ნათქვამი იყო რომ არ გვევლო მათ ეკლესიაში.


ალექსანდრე

გასაგებია შენ რასაც ამბობ, მაგრამ აქვე ერთი კითხვა გამიჩნდა წმიდანად შერაცხვა თავიდანვე ასე ხდებოდა?

პროტოპრესვიტერ ვ. ციპინს თავის წიგნში “საეკლესიო სამართალი” მოყავს პროფ. ტემნიკოვსკის ასეთი სიტყვები (სამწუხაროდ დროში ვარ შეზღუდული და ვერ ვახერხებ ქართულად თარგმნას):

«В области культа святых, - отмечал Темниковский, - можно различить два фактора, находящихся в постоянном взаимодействии: с одной стороны - народ с неудержимым стремлением воздавать религиозное почитание лицам, отличавшимся по его, народному убеждению, святой жизнью, с другой - церковную власть, ставившую границы этому народному стремлению по тем или иным соображениям. Равнодействующая этих сил слагалась при самых разнообразных условиях. Иногда народ воздействовал на епископов прямо принудительно, и последние подчинялись голосу народа; иногда почитатели умершего подвижника подавали кому следует прошения и добивались официальной канонизации; чаще бывало, что превозмогала церковная власть и ей удавалось устранить уже начавшийся культ умершего, которого народ почитал за святого; наконец, в иных случаях устанавливались, так сказать, компромиссы между двумя сторонами, результат таких компромиссов можно видеть в культе почитаемых усопших, а отчасти и в канонизациях к местному празднованию»
http://www.klikovo.ru/db/book/msg/4203

მაგ გვერდზე ბევრი სხვა საინტერესო ინფორმაციაც არის წმინდანთა კანონიზაციის შესახებ.