სხვა რელიგიის მიმდევარნი პარამეტრები

[ნოდარიკო]

შეიძლება ამ თემით დიდ უგუნურებას ვავლენ მაგრამ,ალბათ ჩემთვის სულ ერთია და მაინც ვხსნი
მე რომ დავბადებულიყავი ინდოეთში და ბუდისტი ვყოფილიყავი,მყვარებოდა ბუდა და მისთვის მელოცა დღე და ღამე
რომ მცოდნოდა, რომ არის მართმადიდებლური სარწმუნოება მაგრამ მე როგორც გამზარდეს და სადაც გავიზარდე იმ სარწმუნოებას 100%ვცემდე პატივს
სამოთხეში ვერ მოვხვდები?
თუკი სამოთხეში მოვხვდები ესეიგი უფლისათვის არ არის მთავარი მართმადიდებელი ვიქნები კათოლიკე თუ მუსულმანი მთავარია კეთილი გზით ვიცხოვრო,სხვას არ მივაყენო ზიანი
რას ფიქრობთ ტქვენ?

[guest]

კანონისტს ქონდა თემა კათოლიკებზე,მაგრამ დახურულია ამჟამად es Tema da gadavwyvite aq davwero, momiteveT Tu ar Seesabameba am Temas. (ბოდიშით, შრიფტმა აურია, ძალიან კუსტარულ პირობებში ვიმყოფები )

მე გამახსენდა ერთი შემთხვევა , რომელსაც ხშირად გულში ვიხსენებ და რომელიც კათოლიკურ მონასტერში ჩემს რამდენიმედღიან ცხოვრებას ეხება. თუ როგორ აღმოვჩნდი იქ, მოკლედ დავწერ წინამორბედ ისტორიას.

90-იანი წლების დასაწყისში ვიმყოფებოდი აღმოსავლეთ ევროპის ერთერთ ქვეყანაში, რომელიც ტრადიციულად კათოლიკურ მიწად ითვლება.
მოკლედ, რაღაც არასახარბიელო სიტუაციაში ავღმოჩნდი და "ჩამოვვარდი" ჩვეულებრივი შენობის მეორე სართულიდან. ბედზე მოასფალტებულ ტროტუარზე არ დავცემულვარ,არამედ ამ შენობის საძირკველსა და ტროტუარს შორის არაასფალტიან მიწაზე. ჩემს ფიზიკურ მდგომარეობაზე არ შევჩერდები, ისეც ცხადია რომ საკმაოდ დავზიანდი და მხოლოდ უფლის შეწევნით გადავრჩი. ტკივილის მიუხედავად, შევძელი ამ ციცაბოდან ამოსვლა და ისიც მახსოვს რომ რამდენიმე მეტრი ჩვეულებრიც გავიარე, მხოლოდ არ ვიცი რამდენი ხნის მერე,ალბათ 7-10 წუთი იქნებ ყოფილიყო გასული, ცხვირიდან სისხლის დენის გამო თავრბრუ დამესხა ეს მახსოვს და როგორ ბინდდებოდა ირგვლივ, თუმცა ისეც ღამე იყო,მაგრამ გარე სამყაროს აღქმის შეგრძნება მეკარგებოდა - ეს დავაფიქსირე. ამ დროს ჩემი მხლებელიც მოვიდა საშველად, ესეც მახსოვს ბუნდოვნად. სამედიცინო დახმარების გამოძახება ბევრი მიზეზის გამო შეუძლებელი იყო, თუმცა კი მთავარ მიზეზს მაინც საავადმყოფოს ან კლინიკის ამ ობიექტიდან სიშორე წარმოადგენდა. ბოლოს ჩემმა კომპანიონმა მიიღო გადაწყვეტილება, რომ მივეყვანე იქვე ახლოში მდებარე დედათა კათოლიკურ მონასტერში (რომლის არსებობის შესახებ მან იცოდა) იმედით, რომ იქ დედებს ექნებოდათ საშუალება სამედიცინო დახმარება გაეწიათ ჩემთვის (სისხლდენის შეჩერება, გაკერვა და ა.შ.).

ერთი სიტყვით, "წარმატებით" მომათავსეს კატოლიკურ მონასტერში.როცა აზრზე მოვედი, თეთრ"ქუდიანი" მონაზვნები ისხდნენ ჩემს საწოლზე და სიხარულს ვერ მალავდნენ, რომ გამოვფხიზლდი. პატარა ოთახში ვიყავი დაწვენილი, ფამჯრის რაფაზე სანთელი ენთო, მოკლედ, მოკრძალებული კელიის მსგავსი ლამაზი,კოხტა ოთახი იყო, ყოველგვარი არასაჭირო ზედმეტობების გარეშე, თუმცა რაღაცით მაინც მისტერიული.

მესამე დღეს კი ფეხზე ადგომაც შევძელი (სარკეში რომ ჩავიხედე "ხელში შემრჩა" ქერათმიანი ზანგი ჩინელი ,ასე გამოვიყურებოდი ანუ). დეპრესიასა და ტკივილებზე აღარ გავაგრძელებ, მხოლოდ მონაზვნების შესახებ გეტყვით: იყვნენ სრულიად სათნო გოგონები და ქალები, თბილები, საოცრად თეთრები, მოციმციმე თვალებით და მუდამ ეცდებოდნენ ჩემს გახარებას. ზედმეტ კითხვას არ მისვამდნენ, ფიქრობდნენ, ჩემს შესახებ თუ საჭიროდ ჩავთვლიდი თავად მოვყვებოდი.

მეც მათნაირი კაბა მომიტანეს, ეს არ იყო მთლად კოჭებამდე,არამედ რაღაც უნიფორმის მსგავსი, უმეტესობას ასეთი ეცვა, ჩემმა ნინოს ჯვარმა ყურადღება მიიპყრო ისე, რომ ცნობისმოყვარეობა ვერ დაფარეს და ის მაინც მკითხეს, რომ თუ არ ვცდებით,ასეთი ჯვრები სადღაც კავკასიაში უნდა იყოსო და მეც დავეთანხმე.

როდესაც უკვე სიარული შემეძლო, მეც ვეხმარებოდი სატრაპეზოში, სამზარეულოში. ბევრი მათგანი ხელსაქმით იყო თავისუფალ დროს დაკავებული,ასევე ხუმრობდნენ სულ, რბილად და სახალისოდ. ხანდახან მოდისო ვიღაც პადრე თუ რაც ქვიათ მსახურებას ატარებსო, თუმცა ჩემი იქ ყოფნის დროს არავინ არ მოსულა, მამაკაცთაგან მხოლოდ პროდუქტების მომტანი კაცები ჩნდებოდნენ, რომლებსაც მორჩილები ფანჯრიდან ჩუმად ათვალიერებდნენ და აქილიკებდნენ, ჭორიკნობდნენ ანუ თვით დედები ლოცულობდნენ პატარა ლამაზ ეკლესიაში,სადაც მეც მეპატიჟებოდნენ ხოლმე, მეც შევდიოდი რათქმაუნდა, თუმცა უფრო ინტერესის გამო, ლოცვით კი ჩემს ოთახში ვლოცულობდი, მათში კი ჩემს ამ საქციელს არანაირი გაკვირვება ან მრისხანება არ გამოუწვევია, მეუბნებოდნენ, გვიხარია რომ ქრისტეში ჩვენი და ხარო, ის მიხვდნენ , რომ კათოლიკი არ ვიყავი,მაგრამ არც უკითხიათ ვინ ვიყავი. ასე დიდი სიყვარულით და პატივისცემით გავატარე ათეული დღე ამ სათნო ქალებთან ერთად.

დამშვიდობებისას კი ერთს, რომელსაც ურსულა ერქვა, ცრემლიც კი წამოუვიდა, მგონი განიცდიდია ჩემს წასვლას. დამემშვიდობნენ დალოცვით და საჩუქრებიც გამომატანეს: მათი ხელით დამზადებული გობელინი ქრისტიანული მოტივით, მათი შეკერილი ჩითის ღამის სამოსი, ხის ორნამენტებიაბი კოვზი, ჩაის ჭიქა და წინდები. მე მათ დავპირდი, რომ იქნება ოდესმე უფალმა ინებოს და მოვახერხო მათი ნახვა, თუნდაც მადლიერების გამოხატვისთვის.

ისე, ბოლოს ის მითხრეს, თუ მრწამსს ოდესმე შევიცვლი და მონაზნობასაც გადავწყვეტ,მეტად მოხარული იქნებიან თუ მათთან ამ მიზნით დავბრუნდები. მეც დავლოცე რა თქმა უნდა და დიდი მადლობებით და მძიმე გულით დავცილდი. რა ვიცი... იქნება მართლაც ოდესმე მოვინახულო... თუ მიცნობენ, თუ არადა ისე მაინც... მე ყოველთვის მახსოვს მათი დახმარება, ჩემდამი მზრუნველობა და სითბო, რომელიც სრულიად უცხო ქალის მიმართ გამოიჩინეს. არ ვიცი, მე კარგად მახსენდება ჩემი ეს მოულოდნელი და გაუთვალისწინებელი,ალბათ იძულებით გამოწვეული ცხოვრება კათოლიკე დედათა შორის....