იყვენით თქუენ სრულ, ვითარცა მამაჲ თქუენი ზეცათაჲ, სრულ არს. პარამეტრები

[მნათე]

ვიღებთ რა ნათელს წმიდა ეკლესიაში, რომელიც ერთადერთი წმიდა და კათოლიკეა, ჩვენს ცხოვრებაში იწყება აღმავლობა ან პირიქით დაღმავლობა, მაგრამ ერთი ფაქტია_პრეცედნტი ცხონებისა იქმნება.

ემბაზიერი ადამიანი ამიერიდან ნაბიჯ-ნაბიჯ მიიწევს სასუფევლისკენ, ზოგჯერ ჩერდება, ზოგჯერ ქვევითაც მოდის ზოგჯერ სულ გადაუხვევს ამ გზას. . . .

მაგრამ ეს გზა თითოეული ჩვენგანისთვის ეკლიანია, საოცრად მტკივნეული, შეიძლება ითქვას გოლგოთას მსვლელობა, როცა ადამიანი იბრძვის სასუფევლის მიტაცებისთვის, ამ გაბრძოლებას კი თან ახლავს დიდი ტკივილი. . . მაგრამ რისი ბრალია რომ ზოგჯერ ჩვენ ვერ ვუძლებთ ამ ტკივილს და ვჩერდებით? იქნებ იმის რომ ჩვენი ნება არაა მიმართული სასუფევლისკენ? იქნებ მე სულაც არ მინდა სასუფეველი? განა მიზანდასახულები არ ვართ? აბა ვინმემ შემოგვთავაზოს დიდი მოცულობის თანხა, ხომ დავიგლეჯთ ყველაფერს და მაინც მოვიპოვებთ? მაგრამ რატომ რატომ არ ვიბრძვით იმისთვის რასაც ვერაფერი შეცვლის? რატომაა ჩვენი ბრძოლა ასეთი უსუსური? იქნებ იმიტომ რომ წარმოდგენაც არ გვაქვს რა არის?



მაგრამ ჩვენ მაინც გვინდა ეს კიბე მაინც გვხიბლავს და გვიყვარს ეს ეკალი. . . . და ეს სულაც არაა ჩვენი დამსახურება. . .

და აი ყოველ წამს მარადიული ჩაძახება:

"იყვენით თქუენ სრულ, ვითარცა მამაჲ თქუენი ზეცათაჲ სრულ არს. "

[ninca]

მნათე, სრულყოფისაკენ რომ აქტიურად არ ვიღვწვით, იმის ბრალია, რომ ძალიან გვიკვარს საკუთარი ცოდვილი მოდრეკილებანი, ვნებები და ამის შესაბამისად, ეს სოფელი, სადაც მათი რეალიზების ხელსაყრელი სარბიელია, ხოლო ამაღლებული და ღვთისათვის სათნო მოითხოვს, საკუთარ თავთან ბრძოლას და იძულებას. ეს კი გვიჭირს, რადგან ეგოიზმს ღრმად გაუდგამს ჩვენში ფესვები, მაგრამ ფარ-ხმალი არ უნდა დავყაროთ, ზოგჯერ იქამდისაც მიხვალ, ვერ გაუძლებ საკუთარი ცოდვილი ბუნების მზერას და ასეთ წუთებშიც ღმერთს უნდა შევსთხოვოთ, მოგვანიჭოს ძალა დაცემის სიმწვავეს რომ გავუძლოთ...