სახელმწიფო რელიგია პარამეტრები

[.:Lela:.]

დღეს სადარბაზოში რომ შევდიოდი განცხადებას წავაწყდი რომლის შინაარსი იყო ის რომ მართმადიდებლობა უნდა გამოცხადდეს სახელმწიფო რელიგიად და მიმდინარეობს ხელმოწერების აგროვება

[მნათე]

ეს ეს არის ლევან ბერძნიშვილმა პასუხი გამცა კითხვაზე, რომელიც შეგეძლოთ დაგესვათ საიტზე:

http://georgianpolitics.com/index.php?s=&

ჩემი კითხვა:

ბატონო ლევან, უპირველეს ყოვლისა გამოვხატავ უდიდეს პატივისცემას თქვენი პოლიტიკური თუ არაპოლიტიკური პერსონისადმი, როგორც საქართველოს (ჯერ-ჯერობით არასრულწლოვანი) მოქალაქე და როგორც მოსწავლე. ვიმედოვნებ პარლამენტი აღარ დაემსგავსება იმ სამარცხვინო დაწესებულებას (თუ დაწესებულებები არ გვიწყენენ), როგორიც სავალალოდ გვაქვს და ყოველივე ამის გამოსწორება სწორედ მომავალ არჩევნებში რესპუბლიკური პარტიის გამაჯრვების შედეგი იქნება....
თქვენი აზრით, რამდენად მოიკიდა ფეხი პოლიტიკურ წრეებში რელიგიურმა სპეკულაციამ?
ხსენებული სფერო წამგებიანობიდან გამომდინარე დღეს ხომ უკეთეს შემთხვევაში მტვერწაყრილი, ხოლო უარესში დასამარებულია, როგორ ფიქრობთ, რა ქმნის პოლიტიკური სუბიექტების ლამის ცეცხლოვან ეტლს მომლოდინე მზერას (ცხადია გიგანტური სანთლებით) ღვთისმოსაობა თუ გუნდრუკი საკუთარი კარიერისადმი? კითხვას იმდენად გისვამთ თქვენ, რამდენადაც იმ პიროვნებად მესახებით, რომელიც არ უფრთხის საკუთარი შეხედულების თამამად დაფიქსირებას, თუნდაც ამას ფუნდამენტალისტი თანამოქალაქეებისგან მძვინვარება და ათასი იუდას შესაფერისი სიტყვა მოჰყვეს...
ძალიან დამავალებთ თუ ვრცლად მიპასუხებთ, პოლიტიკოსებისგან განებივრებულნი როდი ვართ წერით...
დიდი პატივისცემით

ბატონი ლევანის პასუხი:

ჩემთვის ყველაზე მიუღებელია ფარისევლობა. დიდ პატივს ვცემ ყველა ადამიანის რწმენას, მაგრამ ურწმუნოთა ხაზგასმული და ტელედადასტურებული ღვთისმოსაობა გულს მირევს. ჩვენი პოლიტიკის და ბიზნესის ზოგიერთი მამა, რომელიც სინამდვილეში ქრისტეს ფეხის მკვნეტელია, თავის სიგრძე კელაპტარს რომ დაიჭერს და გაბრაზებული სახით რომ იწერს პირჯვარს, საკუთარი თავიც მეცოდება და დედა ეკლესიაც. ჯერ კიდევ ძველი დროიდან მაფიქრებდა გაბრიელ დაფანჩულის ფენომენი და ამ კითხვაზე – უნდა შეიწყნაროს თუ არა ეკლესიამ ამგვარი მოღვაწენი – ცალსახა პასუხი არ მაქვს. რაც შეეხება რელიგიით სპეკულირების იმგვარ დოზებს, რასაც ტელეჟურნალისტების ახალი პარტია გვთავაზობს, ამას მე კი არა, მგონი, ვერც ვერავინ გადაიტანს.