სისხლიანი მსხვერპლი???, აქტიუალური კითხვა პარამეტრები

[დავით ივერიელი]

საკმაოდ ხშირად მოხვედრია ჩემს ყურს მსგავსი კითხვა: "რაში სჭირდებოდა ღემერთს სისხლიანი მსხვერპლი? ჯვარცმა?"

პირდაპირი პასუხი მინდა.... არ დამიწყოთ ახლა ისაო ესაო... პირდაპირ მითხარით...

ამ კითხვამ მეც დამაინტერესა....

საინტერესოა, უფალმა აბრაამს არ დაანება საკუთარი შვილის მოკვლა, მსხევერპლად შეწირვა ...

მან კი "ისე შეიყვარა წუთისოფელი, რომ მოსცა თვისი მხოლოდშობილი ძე" ... სისხლიან მსხვერპლად???

[afxazi]

argani

რომელიც მხოლოდ სიყვარულისთვის იქნედობა დაპროგრამებული

შეეძლო რა თქმა უნდა მაგრამ, მაგრამ შენი ლოგიკა მაკვირვებს იცი. შეიძლება ისე რომ მსჯელობდე საკითხზე და მისი არსი არ გესმოდეს, თან ამას მტკიცებით ფორმას აძლევდე. ყველაფერს რომ თავი დავანებოთ ეს დოგმატური საკითხებია და თუ შენთვის რაიმე ღირებულებას წარმოადგენს მართლმადიდებლური რელიგია თავისი ტრადიციებით, მომიტევე მაგრამ შენი მსჯელობა გარდა იმისა რომ ყოველგვარ ლოგიკასაა მოკლებული საერთოდ ეწინააღმდეგება სწორედ იმ ტრადიციებს რაზეც ზემოთ ვთქვი.

ეხლა როდესაც ამბობ, ხომ შეეძლო უფალს რომ შეექმნა ადამიანი, რომელიც მის მიმართ სიყვარულში იქნებოდა დაპროგრამებულიო (იმედი მაქვს ეს სერიოზული ფიქრისა და განსჯის შედეგია) და ბედნიერი იქნებოდაო და ასე და ისეო. აბა ერტი მიპასუხე რა არის ბედნიერება? მე თუ რაიმე მექნიზმს გავაკეთებ და მას დავაპროგრამებ ისე რომ ყოველ ცამს ჩემს ქებაში იყოს მიპასუხე რა სიამოვნება უნდა მომანიჭოს ამან, როცა მეცოდინება რომ ამ მექანიზმის მიერ ჩემს მიმართ ქება ჩემს მიერაა დაპროგრამებული და ის მექანიზმი არაფერ შუაშია აბსოლუტურად, არამე ჩემი ეგოიზმი რომ ყოველ ცამს ჩემი თავის ქებას მინდა ვისმენდე. ნუ ეს საკითხი საერთოდ სადაოც არ მგონია რომ იყოს.

დაპროგრამებული ადამიანი სხვა არაფერია თუ არა რობოტი, რომელსაც რასაც გინდა იმას გააკეთებინებ. და მითხარი რობოტი განა შეიძლება ბედნიერი იყოს, როცა ბედნიერება, იგივე სიყვარული და სხვა ამის მსგავსი აბსტრაქტული ცნებანი მხოლოდ და მხოლოდ პიროვნულობის, ანუ ადამიანის თავისუფალი ნების, აზროვნების და განსჯის შედეგია და ურთიერთობის, საზოგადოებასთან და შემოქმედთან. ანუ ადამიანი გონიერი არსება უნდა ყოფილიყო, რომელსაც შეეძლებოდა აზროვნების, მოფიქრების, და თავისუფალი ნების გამოვლენის შესაძლებლობა.

რა თქმა უნდა უფალს, რომელიც ყოვლისშემძლეა შეეძლო ადამიანი შეექმნა, მომართლი მის მიმართ სიყვარულისკენ, მაგრამ ეს სიყვარული მის მიმართ ადამიანისმიერი არ იქნებოდა, რადგან ეს სიყვარული ადამიანის არჩევანი არ იქნებოდა, არამედ ის რომ მას ასე დაავალეს, ანუ დაპროგრამებისმიერი და არანაირი თავისუფალი ნების შედეგი. და რა გამოდის უფალი ქმნის მექანიზმს რომელიც კოველ ცამს (გაუცნობიერებლად) მის ქებასა და დიდებაშია, ანუ ადამიანის შექმნა იქნებოდა შემოქმედის მხრიდან მხოლოდ და მხოლოდ სიამოვნების მიღებისმიერი (რომ ის განადიდონ) და არანაირად სიყვარულის შედეგი. მოკლედ ის რასაც შენ ამბობ ყოველგვარ ლოგიკასაა მოკლებული.

როგორ არაა შუაში! მისი ქმნილება აღმოჩნდა დაცემისადმი მიდრეკილი, იმ გზით არ წავიდა რომელიცათ უფალს უინდოდა მისი წასვლა. ამის გამო მოუვლინა მან სასჯელად ადამიანს წარღვნა და მერე დაინახა რომ შეცდა და დაიფიცა მეტს აღარ ვიზამო. რაღაც ვერ გამოუდის ხელობა ღმერთს თუ ასე ბრუნდედ წაუვიდა თავისი ქმნილება.

კიდევ ერთხელ ვიმეორებ. ეს საკითხები დოგმატურია და საკუთარი აზრის გამოთქმისაგან თავი შეიკავე.

თუმცა მე არ გიზღუდავ რა თქმა უნდა საკუთარი აზრის გამოთქმის უფლებას (ეს შენი ნებაა), მაგრამ მე მოგიწოდებ შენს სიტყვებს ნუ მისცემ მტკიცებით ფორმას. ეს უბრალოდ არასწორია.

მართლმადიდებლური სწავლება ადამის დაცემის შესახებ იმაში მდგომარეობს, რომ უფალმა მის მიერ, თავის ხატად და მსგავსად შექმნილი ადამიანი (ხატებასა და მსგავსებაში არ იგულისხმება ფიზიკური რაღაც გარეგნულობა, არამედ სულიერი მსგავსება, რომ ის თავისუფალი ნებით აღჭურვილი შეიქმნა და რომ მას აქვს შესაძლებლობა განღმრთობის, ზეაღსვლის და ასე შემდეგ. და არის კიდევ სხვადასხვა ნიუანსები. საერთოდ ეს ხატება და მსგავსება, ამ სიტყვების სიღრმისეული გაგებიტაც უმნიშვნელო დონეზეც კი ვერ გამოხატავს უფლის იმ თვისებებს, რაც ამ შემთხვევაში ადამიანზე ითქმის, რომ ის მისი მსგავსია) შექმნა როგორც უკვდავების შესაძლებლობის მქონე, ასევე მოკვდავობის შესაძლებლობის მქონე. ამასთან ადამიანი შეიქმნა აბსოლუტურად უცოდველი. ამ ყველაფრის იდეა იყო ის რომ ადამიანს გამოევლინა თავისუფალი ნება სიკეთესთან მიმართებაში, სიკეთისაკენ მიდრეკილებაში, რომ მის მიერ შემოქმედის განდიდება ყოფილიყო მისი, როგორც პიროვნების, როგორც თავისუფალი ნების მქონე ქმნილების ასე ვთქვათ გამოვლინება (და სწორედ ამაში მდგომარეობს ხატებისა და მსგავსებინ იდეა, რომ ადამიანი არაფერზეა დამოკიდებული და თვით უფალიც არ ერევა მის ამ ნებაში) და არა რაღაც დაპროგრამების შედეგი. და ეს სულ მარტივი იყო. ადამიანს მიეცა გაფრთხილება, რომ არ ეჭამათ ერთადერთი ხის (პირობითად) ნაყოფი.

ანუ მან 'უუპს' თქვა? მაპატიეთ შემეშალაო? ის ხომ უფალია და არა უბრალო გამომგონებელი რომელიც მრავალჯერ ცდის ვიდრე საბოლოოდ ვარგის რამეს არ შექმნის?

ამ შემთხვევაში მივმართავ ყველას რომ საღვთისმეტყველო-დოგმატურ საკითხებზე საუბრისას უფრო მეტი დაკვირვება და ავტორიტეტული მოღვაწეების ციტატები დავიმოწმოთ, შესაძლოა ჩვენ შინაგანად სწორად ვამბობდეთ სათქმელს, მაგრამ ის ფიზიკურ სიტყვაში ცუდად გამოითქმოდეს. მე ამ შემთხვევაში არ მომყავს ციტატები, მაგრამ ნებისმიერ აქ მოყვანილ ფრაზაზე შემიძლია დავიმოწმო ციტატა.

ჩემო კარგო ბიბლიური ენის ასე პრიმიტიულად გაგება, მხოლოდ და მხოლოდ სექტანტებს ახასიათებთ. იყო ასეტი სექტანტური მოძრაობა I-II საუკუნეებში "ანთროპომორფისტების" სექტა, რომელიც ბიბლიის სიტყვებს იგებდა ზედაპირულად, ანუ ვთქვათ უფალს მართლაც ფიზიკური თვალი აქვს, ან ფიზიკური ყური და ასე შემდეგ. ეს არის უმდაბლესად პრიმიტიული გაგება ბიბლიის ენისა, ისევე როგორც ამ შემთხვევაშI ნახსენები მოინანია, დასაჯა, სასჯელი მოუვლინა და ასე შემდეგ. მართლმადიდებლური გაგება ბიბლიური ენისა არის, როგორც ზედაპირული (იმ ისტორიული მოვლენებისა რაზეც მასშია ნახსენები) ასევე შინაგანი, ანუ არც ერთი უკიდურესობა. ეს სიტყვები რაც უფლის თვისებებს, მის ქმედებებს გამოხატავს ბიბლიაში, პირობითია და მხოლოდ და მხოლოდ იმას ემსახურება რომ ადამიანმა გაიგოს ბიბლიის ენა, ანუ უფლისმიერი თვისებები ასე გამოიხატა მატერიალურ სიტყვაში.

როგორ არაა შუაში! მისი ქმნილება აღმოჩნდა დაცემისადმი მიდრეკილი, იმ გზით არ წავიდა რომელიცათ უფალს უინდოდა მისი წასვლა. ამის გამო მოუვლინა მან სასჯელად ადამიანს წარღვნა და მერე დაინახა რომ შეცდა და დაიფიცა მეტს აღარ ვიზამო. რაღაც ვერ გამოუდის ხელობა ღმერთს თუ ასე ბრუნდედ წაუვიდა თავისი ქმნილება.

აქ ისევ და ისევ ბიბლიის ძალიან პრიმიტიულ გაგებასთან გვაქვს საქმე და ამაზე აღარ შევჩერდები.